Postnatale depressie bij mijn eerste
3,5 jaar voor de geboorte van mijn tweede zoon werd ik voor het eerst moeder. Dit was wat ik altijd al had gewild, een zwangerschap en bevalling ervaren, mama zijn van een klein lief kindje en een gezin vormen met mijn partner.
Helaas bleek de realiteit anders dan mijn verwachtingen, het moederschap en de verantwoordelijkheid voor dat kleine lieve kindje waren zwaar en overweldigend, ze brachten veel pijn uit mijn verleden naar boven. Ik kwam in een heel diep dal. Langzaam aan werd het alsmaar erger en het duurde heel lang voordat ik hulp durfde te vragen. Ik had een postnatale depressie en postnatale angst- en dwangstoornis.
Langzaam namen sommige symptomen af met tijd en kwamen ze rond mijn cyclus terug, dat betekende dat ik ten minste twee “goede” weken In de maand had, dat was al een hele verbetering.
Hormonen in balans tijdens de zwangerschap
De echte verandering kwam toen ik zwanger werd. Meer dan 2,5 jaar nadat het allemaal begon. Door de angst voor herhaling heb ik zelfs adoptie overwogen, maar een grote kinderwens voor een tweede baby van ons beiden won, en ik sprong in het diepe. Gelukkig lijkt zwangerschap mijn hormonen mooi in balans te brengen en voel ik me eigenlijk het best in balans tijdens die periode. Ondanks maanden misselijkheid en braken, duizelingen en lage bloeddruk. Mijn hoofd was vrij, ik was gelukkig en genoot.
Geboortecentrum
Doordat ik wist wat hormonen met mij doen en hoe zwaar de overgangen kunnen zijn rondom geboorte heb ik er voor gekozen om te bevallen op een plek waar ik in alle rust en veiligheid kon landen. Thuis met de drukke energie van mijn kleuter en het drukke huis met alle speelgoed voelde niet passend op dat moment.
Het werd het geboortecentrum in Amsterdam, mijn eigen geboorte stad. Een oud Amsterdams pand met lichte kamers, hoge plafonds zachte kleuren en zacht donzen fluffige dekbedden als wolkjes op het grote twee persoons bed en buiten het Amsterdamse uitzicht, een auto-vrij groen straatje, het “geboorte straatje” met klein standbeeldje van oervroedvrouw Beatrijs Smulders.
Doula en kraamplan
Dit voelde als een hele empowerde keuze en in mijn zoektocht voelde ik net als een moeder poes die een geschikt plankje in de kast uitkoos. Een doula en een kraamplan met alle dingen die belangrijk waren bij het signaleren van mijn gemoedstoestand.. We zouden daar bevallen en een paar dagen blijven om prikkelvrij bij te komen. Mijn oudste zoon, de lieve, gezellige, drukke peuter zou in die dagen opgevangen worden door mijn moeder.
Pijnlijke harde buiken
In de nacht van 18 september voel ik een lange pijnlijke harde buik. Ik kijk op mijn telefoon, 3.30. Ik ben moe, ik denk verder niet na en ga weer slapen. Nog een harde buik, 3.46. Hij houdt even aan.
Ik bedenk dat als dit weeën zijn dat ik mijn man nog even laat slapen. Hij doet het niet zo goed op weinig slaap en als dit het is wil ik niet dat hij oververmoeid is en ik daardoor weinig aan hem heb, zoals bij mijn eerste bevalling, toen we 30 uur wakker waren sinds het breken van mijn vliezen. Dit is tevens de laatste keer dat ik de sensaties bewust voor mezelf benoem als (mogelijk) weeën.
Visualisaties en ademhaling
Ik lig op mijn linkerzij en probeer te slapen, om de zo veel tijd probeer ik de sensaties op te vangen met diepe ademhaling. Ik maak mijn buik rustig bol als een ballon, die ik weer langzaam loslaat (ik zie het allemaal voor me) zoals ik heb geoefend met de hypnobirthing oefeningen. Ik ga naar binnen en mediteer en soes.
Na enige tijd bemerk dat het niet lukt om dit te doen op een manier die het de comfort biedt waar ik op hoop. Ik ben meer bezig met het proces, dan echt te voelen wat ik nodig heb. Na een half uur of een uur begin ik me er aan te ergeren dat het niet gaat zoals ik wil. Iets anders proberen. Ik visualiseer nu hoge bomen terwijl ik dit doe. Hoge naaldbomen in een oerbos, dikke stammen zo hoog als flatgebouwen en een eekhoorn die de boom op rent tijdens dat ik inadem naar boven en mijn buik rond maak.
Dit gaat beter en voelt fijn. Tussen de bomen in val ik steeds in slaap, en dan gaat af en toe de eekhoorn weer rennen.
Het is waarschijnlijk niets
Het is 6.30 en Krystian, mijn lieve peuter, zal binnenkort wel wakker worden. Ik hoor mijn man zich omdraaien in bed met zijn gezicht naar mij toe. Ik fluister tegen hem dat ik sinds 3 uur al harde buiken voel, maar dat dit het waarschijnlijk niet is. “Ik vang ze alleen niet zo netjes op,” hoor ik mezelf zeggen. Hij glimlacht en komt tegen me aan liggen en legt zijn hand op mijn buik.
Om 7.00 Whatsapp ik Ellen, mijn doula, over wat ik voel en hoe lang al. Ze vraagt of ze zal komen. Ik app terug dat ik me niet te excited wil maken, want straks stopt het nog door de te hoge verwachtingen en adrenaline. Ellen appt terug: “ik ben wel excited, today is the day!!”
Ik ga naar beneden om wat te drinken. Ondertussen is het bijna 8.00 Ik heb wat moeite met de sensaties als ik loop en ga daarom op de bank zitten. Boven hoor ik Krystian wakker worden en onze kamer binnenrennen. De laatste maanden komt hij uit zijn kamer met knuffels voor iedereen: voor mama, papa en N.B. (nieuwe baby: de baby’s buiknaam).
“Ze is beneden” zegt mijn man. Ik hoor hem de trap af komen.
Piratenboek
“Wat doe je?” vraagt Krystian.
“Mama heeft een beetje pijn aan haar buik,” zeg ik.
Hij heeft een knuffel hond meegenomen voor N.B., hij legt hem tegen mijn buik aan. Hij pakt een boek uit de kast en komt naast mij zitten, een plaatjes boek over piraten. Hij begint met “voorlezen”.
Doordat ik vertederd ben door zijn lieve gebaar en mee wil luisteren naar wat hij vertelt lukt het me niet om de weeën op te vangen en begin ik me weer druk te maken en doet het meer pijn. Ik roep mijn nog boven-op-bed-liggende man, of hij naar beneden wil komen voor Krystian.
Als hij beneden is, ga ik naar boven. Ik bel mijn moeder of ze misschien zou willen komen om Krystian op te halen want ik kan vandaag niet voor hem zorgen zo. Ze zegt dat ze de eerste trein na 9.00 pakt uit A’dam zodat ze niet in de spits hoeft te reizen.
Weeën en brandweerman Sam
Ellen app ik weer dat mijn man wat later naar z’n werk gaat en even blijft wachten totdat mijn moeder er is voor Krystian. “Want weeën opvangen en brandweerman Sam kijken gaan niet zo goed samen,” schrijf ik.
Ik ga naar boven en ga op mijn bevalbal zitten. Ik draai rondjes met mijn heupen en dit voelt erg fijn. Ondertussen zet ik mijn bevalling playlist op Spotify aan. De natuurgeluiden, regen en oerwoud vind ik niet zo passend, ik skip naar “Steven Halpern Omm” klankschalen en diepe meditatieve omm’s.
In de tussentijd pak ik even de contractions app op mijn telefoon en time de weeën. 40 seconden, 3 minuten; 45 seconden, 5 minuten; 40 seconden, 4 minuten; 46 seconden, 8 minuten. Dit is nog niets, denk ik.
Sweet surrender onder de douche
Daarna ga ik in bad, op een krukje onder de douche zitten. De warme water stralen vloeien over mijn haren, mijn gezicht en mijn lichaam wat vooral uit veel buik bestaat nu. Ik kijk naar de buik en het water dat er overheen stroomt. Ik begin te zingen tijdens de volgende wee.
“I am opening up in sweet surrender to the luminous love light of the one”.
Een sjamanistische chant die ik op heb opgeslagen op mijn playlist na het lezen van bevallingsverhaal van een kennis.
“I am ooopening, I am oooo ooopening”.
“I will”
Daarna doe ik mijn handen op mijn buik en ben even bij mijn kindje in gedachten. Ik begin “I will” van de Beatles te zingen, dat ik regelmatig voor hem zong de hele zwangerschap lang. En alle versies van diverse artiesten plat gedraaid.
“Who knows how long I’ve loved you, you know I love you still.
I could wait a lonely life time, if you want me to I will.
And if i ever saw you, I didn’t catch your name,
but it never really mattered I would always feel the same.
Love you forever and forever
Love you with all my heart
Love you whenever we’re together
Love you when we’re apart”
De woorden voelen zo toepasselijk.
Ik weet niet wat mij na de bevalling te wachten staat
Tranen stromen over mijn wangen en mijn stem hapert. Ik moet nu echt loslaten. Zo goed als ik me tijdens mijn zwangerschap voel, moet ik het het loslaten en in het diepe springen. Niet wetend wat mij aan de andere kant te wachten staat. De pijnlijke herinneringen aan de postpartum jaren na Krystian’s geboorte, niet wetend of dit mij weer te wachten staat.
Ik was m’n haren en ga uit de badkamer, ik ga weer op mijn bal zitten en föhn m’n haren. Tijdens een wee zet ik de föhn op mijn buik en zing “I am opening up in sweet surrender…”
Ochtendroutine
Daarna doe ik mijn make-up, tussen de weeën door, zoals altijd na het föhnen, zonder echt bij na te denken: mijn gebruikelijke ochtendroutine.
Mijn man is ondertussen samen met Krystian benzine gaan bijtanken voor de auto. Ik bel het geboorte centrum in Amsterdam. Ik leg uit dat ik op mijn app de weeën klok en dat ze om de 4-5 en soms 8 minuten komen en soms 3.
De verloskundige zegt dat ze even heeft overlegd en dat als ik dat wil we al mogen komen, omdat we uit Utrecht komen. “Prima,” zeg ik, “ik denk dat we over een uurtje ofzo hier vertrekken.”
Mijn moeder is er en mijn man en Krystian inmiddels ook weer. Ik roep mijn man, en omdat ik misselijk ben vraag ik hem om een emmer te brengen. Hij komt naar boven met Krystian.
“Mag ik kijken?”
“Moet je overgeven mama? Mag ik kijken?” Ik lach wat ongemakkelijk. mijn man zegt dat mama een beetje misselijk is en pijn heeft omdat de nieuwe baby er aan komt.
“Waarom?”
“Laten we naar beneden gaan naar Babcia (oma),” zegt mijn man.
“Maar waarom moet mama spugen, papa?” Hoor ik hem zeggen op de trap. “Spugen, spugen, spugen,” zingt hij vrolijk.
Krystian mag kiezen, thuis blijven met Babcia als wij naar het geboorte centrum vertrekken of met Babcia naar Amsterdam (waar zij woont). Hij kiest het tweede.
Heftiger
Mijn man komt naar boven en treft mij aan in een steeds heftigere opeenvolging van weeën.
“We gaan nu naar beneden,” zegt hij.
Ik wil mijn bevalbal mee en handdoek en iPad met muziek.
Met moeite kom ik de trap af. Inmiddels nadert het uur waarvan ik van had gezegd dat we dan gingen vertrekken. Hij maakt snel wat foto’s terwijl ik op de bank zit (zie ik pas later op de camera) en ik ga even naar de wc.
“We gaan nú!”
Als ik loop wordt het zo heftig, op de overloop tussen de wc en trap tref ik mijn man en ik zak helemaal in mekaar, ik krijg het zwart voor m’n ogen en moet overgeven.
Even gaat er een gedachte door me heen: “dit voelt als transitie”.
“We gaan nú!” zegt mijn man. Dat wil ik ook, ik wil niet thuis blijven.
Ik strompel naar de auto, in mijn harembroek en alleen een sportbh’tje en blote buik.
Heerlijke warme wind op mijn buik
De autorit was waar ik het meest tegenop zag tijdens de voorbereiding.
Ik ga zitten en bedenk dat dit niet fijn zit. Dus zet ik mijn stoel wat naar achteren, ik spreid mijn benen en hou m’n voeten bij elkaar en leg een handdoek over mijn gezicht.
We gaan rijden, al snel zijn we op de snelweg. Ik doe het raampje open. Het is een warme dag, maar de koele wind door de snelheid die we maken voelt heerlijk op mijn lichaam en op mijn buik.
Ommm zingen in de auto 
Elke wee zing ik. Ik kan geen woorden meer zingen dus alleen de melodie van, “I am opening up in sweet surrender the beautiful love light of the one,” als, “na na na na na naanaan naa naa na na na na,” en als einde, “mmmmmm,” een diepe klank.
De weeën worden langer en de “mmmmm” wordt een “ommmmmmm”: dieper en luider na elke wee. Tussendoor ben ik in mijn eigen wereld onder de handdoek. Heerlijk kalm, zonder gedachten alleen die bries. De volgende weeën als we Amsterdam binnen rijden worden alleen met hele diepe “OMMMM’s” opgevangen. Af en toe kijk ik onder mijn handdoek en zie de straten van mijn geboortestad. De Amstel, fietspaden in de Pijp, waar ik jaren heb gewoond. Toeristen voor de Heineken brouwerij en ik “Ommmm” verder.
Ik hoor mijn telefoon het geluid maken van een nieuw whatsapp bericht. Ik “OMMMM” en kan niet kijken. Even later zegt mijn man dat hij een bekende Nissan Micra ziet achter ons. Het is Ellen, mijn lieve doula. Ik voel haar omhullende warme energie en voel me zo gesteund. Ze is achter mij, dat voelt zo fijn.
De gele geboortekamer
Bij de Genestetstraat aangekomen hebben we direct een parkeerplaats om de hoek. Ik vang samen met mijn man en Ellen een wee op in de portier van de auto en sprint daarna zowat de 10-15 meter naar de deur van het geboortehuis.
Daar aangekomen wordt ik gespot door de verloskundige, T., en een verloskundige die ook kraamverzorgster is daar, L., en zij zegt, “ze komen nu wel erg snel he? Je mag naar de gele kamer” De gele kamer is mijn favoriete, ik heb al die tijd mijn bevalling juist daar gevisualiseerd. Wat fijn.
Weer sprint ik zowat de trap op. In de kamer ga ik direct op de wc zitten. “Wil je in bad?” vraagt L.
“Ja.”
Hier vraagt mijn doula of ze me kan helpen mijn broek uit te doen. Ik kan me het niet meer herinneren maar ik zeg snauwend nee. Ik ben nu hard bezig te proberen om in mijn flow van de auto te blijven.
Ik wil terug in mijn auto-flow
Het bad wordt gevuld en ik ga erin. Ik ben de flow waarin ik zat in de auto helaas kwijt. Ik probeer te zingen, mijn “ommmm’s” . Ellen zit naast het bad, ze is zo lief en zacht en zegt hoe goed ik het doe, hoe mooi de “ommmm’s” zijn, alleen voelt het niet mooi meer. Ik sluit mijn ogen en beweeg door het bad heen. De douchekop op mijn buik gericht, dat voelt wel fijn. Mijn man gaat geld in de parkeermeter gooien.
Alles gaat heel snel, ik heb al die tijd mijn ogen gesloten. Langzaam komt de flow weer terug. Ik weet waar iedereen is en voel hun energie zonder hen te hoeven zien. Ik voel mijn man weer binnenkomen zonder dat ik hem hoor of zie. Ellen is heel dichtbij. L. zit ergens aan het bad. T. zit op het bed verder weg.
Liefdevolle blikken
De keren dat ik mijn ogen open heb word ik begroet met liefdevolle blikken en woorden van vertrouwen.
Mijn man vraagt aan mij: “Wil je de muziek op de laptop?” en “Zal ik bij je in bad komen zitten?” (Zoals gepland)
“Nee!” en “Nee!”
De geluiden mogen er zijn
Ik heb het erg zwaar en maak heel veel geluid, op een gegeven moment hoor ik mezelf gillen.
“Ellen, help mij,” zeg ik. Ik sluit mijn ogen weer. Even later voel ik kou op mijn onderrug, een washandje. Zo fijn. Even later voel ik handen die tegendruk proberen te geven (mijn man, dit weet ik pas later) “Nee!” Ik snauw hem af.
Ik probeer niets meer, de hypnobirthing oefeningen werken ook nu niet. Rustig terug naar mezelf. De geluiden mogen er zijn en wat voelen ze fantastisch. Gillen mag, als het helpt is alles ok. Ik moet alle programma’s en literatuur waar ik mezelf mee heb zitten programmeren loslaten.
Ik voel met mijn vingers
Ik voel persdrang, heel intens. Ik blijf geluid maken, ik voel met mijn vingers binnenin. Ik weet niet of iemand dit suggereert, maar ik voel “iets”.
“Schaamlip” zeg ik. “Nee,” zeg ik. Het is het hoofdje, ongeveer een duim breedte. Ik ben vol verwondering en ongeloof. Wat voelt dit bijzonder, een zacht lief hoofdje. Wauw.
Geen ego, geen mind
De volgende wee is zo krachtig, ik pers mee want het brandt enorm (ik denk op dat moment dat het de aambeien zijn waar ik last van had). Ik zeg dit en de verloskundige suggereert vanaf het bed om te zuchten. Aaaaarrrrgh, nee dat lukt niet, ik pers keihard mee en ik voel de hele bovenkant van het hoofdje. Het voelt zo intens mooi, dát is mijn kindje. De intensiteit van de pijn en de intensiteit van dit prachtige gevoel zijn gelijk. Ik ben de kracht, de kracht is mij. Er is geen ego, geen mind, geen logica of gedachten. Ik grijp de kraan achter mij en hang een soort van half achterover. Een goede breakdance houding zou dit wel kunnen zijn.
Baby aanpakken
L. vraagt of ik de baby aan wil pakken, ik zeg “kan jij het doen?” Ik voel dat ik bang ben onderuit te glijden. De kraan is het enige wat mij in deze fijne positie houdt. Ik pers weer keihard, alle ademhalingstechnieken die ik heb geleerd en in het doula werk heb gezien bestaan niet. Hij is er!
Ik kan met een hand voelen hoe hij er uit komt en hoe zacht L. hem onder zijn oksels uit het water begeleidt. En hij ligt op mijn buik.
Uren naar elkaar kijken
Ik kijk hem aan, wat een schatje denk ik.
Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan, met zijn hoofdje hoog opgetild. Hoe kan hij zijn hoofd hoog houden? Hij is pas geboren!
Hij blijft kijken en ik blijf kijken, het voelt als uren. Zo helder en speciaal. Deze band hebben we nog steeds.
Hij is het, hem voelde ik ineens onverwacht in December toen ik op de fiets zat en ineens voelde dat ik niet alleen was. Ik lach naar hem, de glimlach gaat de komende minuten niet van mijn gezicht.
“Het is een jongetje” zegt mijn man. Dat wisten we al, typische humor van papa lief. Ik moet een beetje geïrriteerd lachen. Maar het is goed. Mijn man zit achter mij en we bekijken onze schat.
Ik heb het gedaan! De eerste niet-medische bevalling in de vrouwenlijn sinds 100 jaar, zo anders dan mijn eerste bevalling, helemaal zelf. En mijn kindje hier in mijn armen is het mooiste cadeau samen met deze kracht die ik voel. En wat is hij lief.
Zware kraamtijd
De kraamtijd bleek zwaar, ondanks alles. Eigen hormonen, goede veilige omgeving, support, ook na thuiskomt. De heftigheid hoort bij mij, de hormonen. Nachtenlange angst, kraamtranen, cortisol op scherp. Dit is weer geen makkelijke tijd. Ik ben zelfs bang voor psychose.
De lieve oprichtster van dit prachtige blog, Isa, helpt mij door via WhatsApp lieve berichtjes te sturen en suggereert om om te gaan met de angsten als met weeën: “ga mee met de golf van de wee en laat je niet overspoelen”. De overgave werkt.
Ik schrijf verschillende affirmaties die mij helpen op papier en hang ze op mijn kledingkast die tegenover mijn bed staat als we weer thuis zijn. Mijn doula komt langs en brengt mij tot rust met haar warme omhelzing. Ik ben er slecht aan toe, de tranen blijven stromen. Mijn handen trillen, ze voed mij mijn havermout met een lepeltje. Zo ontzettend lief, ik neem het tot me. Veel slapen, veel voeden, veel huilen.
Ook komt Danielle langs, die accupucturist en hypnotherapeut is. Ze doet een angstreductie hypno-script. Dit helpt mij ook een beetje te aarden.
Géén postnatale depressie, het gaat super
Langzaam, langzaam, na een aantal weken voel ik meer rust, ik moet nu wel… Ik heb twee kinderen en voor hun ga ik door, fake it till I make it. And I made it, nu 15 maanden later gaat het super. Ik heb geen postnatale depressie gekregen. Ik geef nog steeds borstvoeding en ik voel me goed. Dit had ik nooit durven dromen. Als je eenmaal dat dal hebt gekend kan het voelen alsof je er voor altijd in zal blijven, maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Ik ben voel me zo gelukkig nu, alsof mij een tweede kans is gegeven.