partner support

Voldaan na mijn oerbevalling

Je mag trots op jezelf zijn, zei de verloskundige na de geboorte. Trots heb ik me nooit gevoeld: daar voelde het te natuurlijk voor. Ik voelde me wel heel voldaan.

Weeën als warme golven

Het begon op een morgen met een ‘plop’. Plop?, dacht ik, en toen stroomde het vruchtwater weg en daalde mijn kindje met een kleine wee in. De verloskundige was er snel. Mijn weeën waren een soort warme golven, die als een strakke band van boven naar beneden over mijn buik gingen. Zeker in het begin bijna aangenaam.

Mijn lichaam had een rustig tempo met opbouwen en openen. De sfeer was ontspannen, er was tijd om met een goede vriendin bij te kletsen. Toen de weeën te intens werden om te praten, waren we al een uur of tien verder. Ik weet niet hoeveel. Ik was alle besef van tijd kwijt; die hele dag lijkt in mijn herinnering maar een uur of vier te duren. (Het waren er uiteindelijk 20, heb ik me laten vertellen.)

Sterrenkijkertje

Ik heb een deel onder de douche gezeten, waar ik helemaal niets meer van de weeën voelde, behalve een lichte spanning. Daarna heb ik veel tijd op mijn knieën en op handen en knieën doorgebracht. Dat is het fijne van thuis zijn: je kunt alles doen waar je zin in hebt.

Ik voelde me helemaal één, lichaam en geest. Ik wist ook dat het volgende deel minder makkelijk zou gaan, omdat mijn lijf er wel klaar voor was, maar mijn kindje lag nog niet goed. Ik voelde zijn rug aan de verkeerde kant. Hij keek nog naar mijn buik, niet naar mijn rug. Ik wist dat het lang zou gaan duren voordat hij goed zou draaien, maar ik voelde ook dat het nodig was, omdat het niet goed voor ons was als hij als sterrenkijkertje geboren ging worden.

Geluidsdichte ziekenhuiskamers

De verloskundige wilde zeker weten dat dat alles was en mij en mijn kindje monitoren tijdens de rest van de geboorte. Dat vond ik prima. Het voelde als de meest logische stap. Bovendien wist ik dat het pijnlijk zou worden en ziekenhuiskamers zijn een stuk geluidsdichter dan ons huis. Ik voelde dat ik minder geremd zou zijn om te doen wat nodig ging zijn in het ziekenhuis.

De weg naar de auto was prachtig: helemaal in ritme met elke wee daalde ik de trap af. Het zal voor de anderen lang hebben geduurd, maar het ritme was zo mooi! Eenmaal in het ziekenhuis was ik heel alert, maar nog steeds erg naar binnen gekeerd. De focus op mezelf houden was belangrijk. Ik wilde het ritme niet kwijt raken.

Op m’n zij om te helpen draaien

De verloskundige in het ziekenhuis legde me op mijn zij om de mini te helpen draaien. En of ik voorlopig nog een tijdje alle persdrang weg kon blijven ademen? Dus ging ik door met het uitblazen van de kaarsjes op de enorme geboortetaart van mijn kindje. Mijn support team bleef mee ademen, hoewel ze mijn tempo niet konden bijhouden.

Van buitenaf leek het een drama, dat laatste stuk. Het zag eruit als een uitgeputte vrouw, die het uitschreeuwt van de pijn, zonder controle, bij elke wee ineenkrimpend en alle spieren vertrekkend. Een uur of vier lang.

Schreeuwen was een bijzaak

Van binnenuit was het zo: een moeder, die kostte wat het kost de enorme hoeveelheid energie van de te vroege persweeën weghoudt van het kwetsbare kindje, dat nog niet klaar is om geboren te worden. Tsja, waar kun je die energie kwijt? In het spannen van al je andere spieren bijvoorbeeld. En het is onmogelijk om veel perskracht te zetten als je uitademt; jammeren was nodig om mijn kindje te beschermen. De pijn op dat moment voelde echt als bijzaak; elke schreeuw was een bevestiging voor mij van de enorme reserve kracht die er in mijn lijf was. Hoor je dus iemand in het ziekenhuis lang schreeuwen, denk dan: daar ligt een mama heel hard haar kindje te beschermen en voel de kracht die daarvoor nodig is.

De mini heeft het niet zwaar gehad tijdens dat deel, zoals de monitor liet zien. Hij kreeg duidelijk bijna niets mee van de persdrang. Missie geslaagd!

Volledig natuurlijk ter wereld komen

Ik ben wel heel blij dat er nog gelegenheid was voor een half uur pijnstilling. Na een paar uur werden de weeën weer heftiger: mijn mini was er klaar voor. Maar de verloskundige wilde het zeker weten en nog een half uur wachten. Daar kreeg ik pijnstilling bij en het was heerlijk om even te ontspannen en het ritme van ademen tussen de weeën weer te vinden.

Bij het actieve deel verbaasde ik iedereen in de kamer, behalve mezelf: ik had ruim genoeg uitgerust om weer energie te hebben voor het toelaten van de persweeën én voor actief meehelpen. Vlak voordat ik mocht meewerken, stond er keizerssnee geschreven op alle voorhoofden. Voor hen leek het alsof ik veel energie was kwijtgeraakt. Ik wist wel beter: ik had enorm veel energie liggen conserveren. Bovendien gaf hun blik mij een extra reserve kracht: de kracht van ‘nee!’. Mijn kind ging volledig natuurlijk ter wereld komen, ik wist het zeker. Ik geloofde in de kracht van de natuur. Mijn lijf was gemaakt om een kind ter wereld te brengen. Ik zou ze laten zien hoe dat ging. Dus toen de gynaecoloog vroeg of ik het wilde proberen, was mijn antwoord: “Nee, ik ga het doen.”

Vorderingen in het geboortekanaal

Het was stil in mijn kamer en iedereen stond met open mond mee te kijken naar de enorme vorderingen van mijn kindje door het geboortekanaal. Ik kon hem voelen dalen, het hele stuk. Net als dat ik voelde dat ik moest stoppen om de verloskundige de tijd te geven om de navelstreng van het nekje weg te knippen.

Iedereen respecteerde mijn wens om niet aangeraakt te worden tijdens de geboorte: dat kostte teveel van mijn focus, die ik naarbinnen wilde hebben, niet naar buiten. Op mijn verzoek bleef de verloskundige mij wel masseren, zodat het makkelijker was om de kracht naar beneden te sturen, na het lange hoog houden.

En toen was hij daar. Een nieuw leven, sterk, net als ik.

Marianne Cysouw is, naast moeder van een lieve zoon, eigenaar van Authentiek Ouder, een inspiratieblog over authentieke lifestyle- en gezondheidskeuzes.

stuitbevalling zwanger

Een stuitligging betekent nog geen keizersnede

Stuit

En dan hoor je dat je kindje niet ideaal ligt. Rond 34 weken is zichtbaar dat de baby met de billen omlaag ligt en met de beentjes omhoog. Een onvolkomen stuitligging. Wat nu? Aangezien ik in de medische wereld zit en een lezer ben, verdiep ik mij in de wetenschappelijke artikelen die er te vinden zijn over een stuitbevalling versus keizersnede. Een heel klein percentage kans op meer complicaties voor de baby bij een natuurlijke stuitbevalling in één groot onderzoek van een aantal jaren geleden maakt dat veel gynaecologen in Nederland licht aansturen op het kiezen van een keizersnede. Maar een keizersnede heeft ook risico’s voor moeder en kind.

Versie

Een versie (draaipoging) heeft zo’n 50% kans op slagen. Dat willen we in ieder geval proberen. Eerst volgt een poging door een gespecialiseerd verloskundige. Helaas lukt het niet. De billen komen net uit het bekken, maar het hoofdje kiept niet naar beneden. Ik vind het niet erg pijnlijk, het is goed te doen. Die dag voelt mijn buik wel op 2 plekken waar ze geduwd heeft, beurs. Blauwe-plek-achtig. Vervolgens wordt een paar dagen later in het ziekenhuis nog een poging gedaan, nu ondersteund met een middeltje wat de baarmoeder helpt te ontspannen. De billen waren helaas al niet meer te liften en ook deze poging faalde.

Acupunctuur en moxa

Niet sterk onderbouwd, maar toch zijn er enige wetenschappelijke onderzoeken gedaan die aantonen dat de therapie kans op draaien vergroot. Onder het motto: baat het niet dan schaadt het niet, ga ik naar een acupuncturist met uitgebreide ervaring in deze behandelmethode. Ik krijg een paar naalden geplaatst op mijn benen en armen en flink stinkende soort van kruidensigaren worden aangestoken en dichtbij mijn kleine tenen gehouden. Ook krijg ik moxastaafjes mee voor thuis om nog enkele dagen deze aan te steken en bij de tenen te houden. Gelukkig is het hoogzomer en manlief en ik zitten ‘s avonds te stinken in de achtertuin. Daarna is een douche en schone kleding meer dan nodig. Helaas heeft mij deze therapie niet geholpen. Maar vervelend was het niet en af en toe zelfs humoristisch.

Keizersnede of vaginale stuitbevalling

Als het kindje was gedraaid had ik mijzelf een badbevalling thuis cadeau gegeven. Dat leek mij de ideale wijze van bevallen. Ik ben gek op warmte en een thuissituatie met weinig mensen om mij heen leek mij erg ontspannen. Deze droom viel steeds verder in duigen.

Ziekenhuis

Dan volgen de gesprekken in het ziekenhuis. Met een verpleegkundige, met een arts-assistent en vervolgens met een gynaecoloog. Al met al blijft de conclusie: Jullie mogen zelf het besluit nemen. Maar na 41 weken adviseren we wel een keizersnede. Dit laatste advies geeft ons wel een deadline waar we aan vast willen houden. Aangezien ik nog geen bevalling heb mee gemaakt en ik dus niet weet hoe heftige een gewone bevalling is, is het erg moeilijk om zo’n keuze als deze te maken.  

We besluiten voor de natuurlijke stuitbevalling te gaan en weten dat als e.e.a. niet snel genoeg verloopt (als de start traag is, zal het eind mogelijk traag gaan), het alsnog een keizersnede kan worden. Ik moet dit kunnen! Er zijn mij al zoveel voor geweest.

Week 40

De uitgerekende datum is al voorbij en we hebben een afspraak om een datum te gaan prikken voor de keizersnede in week 41. De ochtend van de controle-afspraak wordt ik wakker en ik voel dat ik vocht verlies. Het zal toch niet…. En ja hoor, witte kleine vlokjes en ik verlies ongecontroleerd vocht dat geen plas is. We bellen het ziekenhuis en we moeten komen. Ik vraag of de ziekenhuistas mee moet want ik heb nog geen weeën. Ja die moet mee. We verblijven een dag in het ziekenhuis en wederom wordt ons gevraagd of we nog voor de natuurlijke bevalling gaan. Zo ja, dan moeten de weeën wel binnen 24 u komen. 

‘s Avonds om 20u gaan we even koffie drinken in de kantine en ineens heb ik hevige buikpijn. Nu weet ik het, dit is de eerste wee. Gauw gaan we naar de kraamkamer en vervolgens gaan de weeën razendsnel achter elkaar. De puftechnieken waar ik vooraf nogal luchtig over deed helpen mij toch. In het ziekenhuis krijg je veel en vaak verschillende mensen aan je bed. Ik probeer me daar niet over te frustreren. Ze zijn er allemaal om mij te helpen.

Persen is een verlichting

Na 2 uren blijk ik zo’n 4 cm ontsluiting te hebben en omdat de weeën zo heftig zijn wordt de anesthesist gebeld om een ruggenprik te plaatsen. Nog voor deze prik goed zijn werk kon doen vroeg ik om nog een controle en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben. Van de heftige pijn weg puffen naar persen over gaan is een verlichting. Ik kan nu wat doen! Ik blijf denken in de richting waar het kind heen moet. De pijn, de wee is er om mijn kindje omlaag te krijgen dus ik werk deze niet tegen en puf en ontspan me. Mijn blaas wordt even geleegd middels een katheter (geen last van gehad!) om ruimte te geven voor de baby. In vervolgens nog 20 minuten en een knip (overigens niet pijnlijk) is onze kleine baby ter wereld! Wat is ze prachtig!

Omdat de bevalling dusdanig snel ging, was de optie keizersnede niet meer mogelijk. Gedurende de dag in het ziekenhuis heb ik nog vaak lopen wikken en wegen. Verschillende artsen (wisselende diensten) vroegen steeds weer, “wat willen jullie?” Maar de gynaecoloog in opleiding die uiteindelijk tijdens de bevalling aan mijn bed stond heeft mij ontzettend goed gecoacht en gaf mij net dat beetje extra vertrouwen dat ik nodig had. “Dit gaan we doen,” zei ze, en ze straalde rust en zelfvertrouwen uit. 

Terugblik

Bijna iedereen die hoort dat de baby in stuit lag, zegt, “ohw dus je hebt een keizersnede gehad?”

Bij deze wil ik andere vrouwen helpen met hun keuze maken. Ik heb een kerngezonde baby en merkte niet dat het hoofdje er moeilijker uit te persen was dan het lijfje. Enkele uren na de bevalling konden we al naar huis en dat was bij een keizersnede niet mogelijk. Ook heb ik geen belemmeringen voor een mogelijk volgende bevalling. Deze zou thuis mogen en wie weet, als we nog een kindje willen, doe ik deze bevalling in bad!