Al een paar dagen heb ik het gevoel dat het niet lang meer zal duren voor onze geboortereis gaat beginnen. Ik verlies stukjes slijmprop en voel me onrustig. Maar gaan wachten tot ‘het’ begint is geen optie en sowieso met een peuter niet echt mogelijk.
Maandag en dinsdag gaan mijn dochter Zaar en ik naar mijn ouders. Zaar kan daar lekker spelen en ik ga na de boterham lekker een dutje doen. Dinsdagmiddag is opa Jan op de koffie bij mijn ouders. We maken nog een grapje dat je wel lekker zit, maar opa vindt dat je maar eens op moet schieten.
Loslaten
Aan het eind van de middag vertrekken we weer richting huis. Zaar heeft het niet zo naar haar zin en ik kan hier moeilijk mee omgaan. Mijn hoofd zit vol. Voor mijn gevoel zit ik gevangen in mijn hoofd. Mijn lijf doet zeer, ik wil niet meer, ik kan niet meer, maar ik moet en ik weet dat ik moet loslaten, om jou het moment te laten kiezen. Jij moet er klaar voor zijn.
Naar het water
Ik kan niet meer, ik word letterlijk gek… Ik zoek de autosleutels en besluit te gaan rijden. Tegen papa zeg ik dat ik nog niet weet waarheen, maar eigenlijk weet ik zeker dat ik naar het water moet. Waarom? Geen idee.
Ik stap in de auto en vertrek richting het Veerse Meer. Ik rij via Lewedorp, want zo pak ik een mooi stukje natuur mee. Het moment dat ik begin te rijden en de muziek hard aan heb, gaan mijn tranen stromen. Ik begin met loslaten maar het komt van diep. Ik rij langs het Veerse Meer en parkeer mijn auto bij de Meerkoet.
Wacht maar
Ik stap uit en wandel een stukje op zoek naar een geschikt plekje om los te laten. Het waait flink, maar het is niet koud. Het voelt fijn, de wind door mijn haar en vooral door mijn hoofd.
Ik ga op een steigertje zitten met mijn voeten in het water. Ik sluit mijn ogen en ga met mijn gedachten naar jou. Ik vertel je: “Trek je niks van mama aan. Mama heeft het zwaar, maar je mag komen als jij er klaar voor bent en niet nu ik er klaar mee ben. Als je nog wilt wachten, wacht maar, voel je veilig in mama’s buik. Ik wacht op je, ik wacht tot jij klaar bent. Ik laat los….”
Take your time girl
Het water voelt warm aan mijn voeten en ik voel me ontspannen. Ik zet muziek op: Boudewijn de Groot. Vroeger luisterde ik hier vaak naar, als kind, en van de week hebben papa en ik samen geluisterd. Geen idee hoe dit ontstond. Maar het voelt fijn. De zon begint te zakken en papa wil weten waar ik ben… Ik besluit dat het goed is.
Langzaam loop ik terug richting de auto, langzaam vooral. Ik kan niet harder meer lopen en ik voel hoe je nog dieper mijn bekken in zakt.
Op de terug weg in de auto huil ik nog wat en als ik de radio op een andere zender zet hoor ik het liedje ‘take your time girl’…. Hoe bijzonder en toepasselijk (ook al ben jij geen girl). Het raakt me, het is een teken, het moet zo zijn.
Als ik thuis kom ben ik leeg. Ik ga douchen en we kruipen ons bed in. Ik val snel in slaap.
Wakker
Rond half 2 word ik wakker en heb ik het idee dat ik vocht voel. Ik ga richting de wc en verlies een flinke ‘plas’ slijm. Ik twijfel, zijn dit nou mijn vliezen? Ik blaas wat op mijn hand maar er druppelt niks. En toch voel ik dat je wilt komen, het gaat gebeuren. Maar ik wil niet gelijk in de bevalmodus gaan, want wie weet hoe ons pad zal lopen.
Ik kruip terug in bed en probeer wat te slapen. Dit lukt niet, maar ik ontspan en snoezel wat. Ik tik papa aan en vertel hem dat hij niet hoeft te gaan werken straks. Versuft vraagt papa nog waarom dan niet. Jij komt er aan! Ik vertel papa dat ik golvingen heb, maar dat het nog goed gaat en we nog wat moeten slapen.
Geprikkel
Maar rond half 3 worden de golvingen wat serieuzer. Ik kruip het bed uit en haal beneden de mamaTENS. Papa plakt ze op mijn rug en ik zet ze aan. Als ik een golving heb druk ik op het knopje en verandert de prikkeling in een ander soort prikkeling. Na de golving druk ik het knopje weer in. Het geprikkel op mijn rug voelt fijn en het kastje geeft me letterlijk het gevoel dat ik de golvingen in de hand heb. Het maakt me rustig en geeft me vertrouwen.
Ik adem rustig; 4 tellen in en 6 tellen uit. Ik omarm de golvingen die rond de 8 minuten komen. Het voelt fijn, we zijn aan onze reis begonnen. Het is rond kwart voor 5 en ik bedenk of ik de verloskundige zal bellen. De weeën komen niet om de 5 minuten, maar wel regelmatig en ze duren een minuut. Ik vertel Roel dat ik ga bellen en hij gaat naar beneden om een beginnetje te maken met het bad. Ik sta aan het dressoir en puf een golving weg.
Het gaat lukken
Daar komt Liesbeth, de verloskundige, en tegelijk komt daar een golving. Ik hoor Liesbeth zeggen dat ik het goed doe. Zouden dit al serieuze golvingen zijn? Ze voelen wel krachtig, maar ze zijn zo goed te behappen en ik bedenk me nog snel hoe anders het is dan toen Zara’s reis begon.
Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. Ik ben blanco qua gedachten en als ze ineens zegt dat ik 5-6 centimeter ontsluiting heb, gaat er een oergevoel door me heen. Wauw, we hebben er al een stuk op zitten en het gaat goed. Voor het eerst deze hele zwangerschap geloof ik oprecht dat het wel eens zou kunnen lukken zoals ik het voor ogen heb. Ik bel mama met een brok in mijn keel en vertel dat het begonnen is, hoe goed het gaat en dat ze Zara op mag komen halen.
Daarna bel ik Lobke, de geboortefotograaf, en vertel zelf – nog vol ongeloof eigenlijk – hoe het er voor staat en dat ze maar moet komen, want Liesbeth blijft ook.
Rondjes lopen
Weer een golving – ik puf en hang over het dressoir. Volgens mij worden ze wat krachtiger. Ik ga naar beneden. Liesbeth is de spullen aan het uitpakken en Roel is met het bad bezig. Ik loop rondjes door de kamer en af en toe onderga ik een golving. Even kruip ik op de bank op handen en knieën. Er volgt een golving – AAAAI – deze doet zeer. En op de bank in deze houding is maar niks. Ik loop weer rondjes en bedenk dat ik wat moet drinken en eten: ik heb suiker nodig om mijn reis te volbrengen.
Een boterham voor Zaar
Daar komt mijn moeder binnen. We vallen elkaar in de armen en ik voel me even erg emotioneel. Maar ik ben nog helder genoeg om de boel voor m’n gevoel te regelen. Ik neem een boterham mee voor Zaar in de auto, dat ik daar nog aan dacht… Alsof Roel en mijn moeder het samen niet zouden redden, haha.
Ergens tussendoor open ik het flesje beval-olie en wrijf mijn polsen in en snuf wat. Hierna kom ik niet meer aan de olie toe, maar heb er ook geen behoefte aan.
Watergeboorte
De golvingen worden wat pittiger en ik wil in bad, het water lonkt. Ondertussen heeft Liesbeth de kraamhulp ook gebeld. Ik ga in bad en glijd het water in. Ooooh wat voelt dit fijn, ik heb het gevoel dat ik letterlijk word omarmd door het water.
Ik vraag Roel m’n ontspanningsmuziek aan te zetten. Tussen de golvingen door zak ik weg in ontspanning. Tussendoor denk ik wel van alles maar heb er geen last van. Wat duurt het lang voor de kraamhulp er is en wanneer zou Lobke komen? Hoe zou het ervoor staan? Als Lobke maar wel op tijd is. Toch voel ik me rustig en ontspannen en in mijn eigen wereld.
Naar binnen gekeerd
De kraamhulp komt binnen maar het lukt me niet echt om contact te maken. Even later komt Lobke binnen en merk dat het me nu helemaal niet meer lukt om contact met mijn omgeving te maken.
Ik weet niet meer precies wanneer, maar Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. 6 centimeter ontsluiting, nog steeds. Een teleurstelling, maar aan de andere kant raakt het me niet zo. Ik denk in mijn hoofd wel ‘O jee’, maar ik voel me zo ontspannen dat ik er niet van schrik. Het brengt me niet uit evenwicht. Wel stem ik in mijn vliezen te breken – dit voelt als een goede stap om onze reis verder te helpen.
Pittig
Het blijft voor mijn gevoel een half uurtje rustig qua golvingen (misschien korter of langer, maar ik voel het als een half uurtje) en dan komen de golvingen opnieuw – en zijn ze pittig. Ik vraag me tussendoor af of ik genoeg golvingen heb, want ik heb het gevoel dat er best wel wat tijd tussen zit.
Wow, daar is er weer een. Man, dit voelt heftig. Mijn benen zet ik af tegen de rand van het bad en ik trap en duw. “Ontspan die benen,” hoor ik ergens en ergens anders hoor ik, “denk aan je adem meisje”. Het klinkt als flarden in mijn hoofd, maar ik denk en probeer met alle macht te denken: ‘Deze golving doet zeer, maar hij stopt zo weer, en dan komt hij niet meer terug!’ Ik schreeuw de zin in mijn hoofd en ik voel mijn benen tekeer gaan.
Nieuwe kracht
Tussendoor realiseer ik me dat het wel móét lukken, want als het niet lukt zou ik niet meer naar het ziekenhuis in Terneuzen kunnen, maar naar Goes moeten. Mijn god, dat nooit. Deze realisatie geeft me weer kracht.
Daar komt er weer 1 en ik merk dat ik even ‘uit de bocht vlieg’ – ik geloof dat ik gil en volgens mij roep ik ook nog tegen mezelf dat ik niet moet gillen, maar moet ontspannen. Zie je wel, hij gaat weer weg. De golvingen blijven wat hangen in mijn rug – nee, niet mijn rug – au, mijn rug doet zo’n pijn. Wat is dit heftig.
Peptalk aan mezelf
Ik weet het even niet meer, ik ben misselijk: mijn maag komt steeds op. Straks moet ik nog spugen, hoe dan, nee, het kan niet. En toch, ondanks dat het zo vreselijk heftig voelt allemaal, lukt het me om tussen al die gedachten door te denken: ‘Kom op, het stopt ook weer, het gaat weer weg, naar het ziekenhuis is geen optie meer, puf weg, ontspan, ontspan, ontspan.’
Ik hoor tussendoor de camera klikken denk nog, oh dat wordt vast een mooie foto.
Goed opgelet
Roel doet zijn stinkende best en ik realiseer me dat hij goed opgelet heeft bij de HypnoBirthingcursus. Hij giet water over mijn buik, oh dat is lekker. Tussendoor worden er emmers warm water bij gekiept. Dat voelt goed, die warmte kust me, omarmt me.
Het enige wat me af en toe irriteert is de telefoon van de verloskundige. Hij maakt geen geluid maar ik merk aan de omgeving dat deze vaak gaat en dat er dan iemand (later blijkt dat de kraamhulp) naar de gang verdwijnt. Ik realiseer me dat ik die telefoon het liefst in het bad zie verdwijnen.
Ik weet het niet meer
Het is heftiger, ik trek het niet meer, ik ben moe, wat doet mijn rug zeer. Ik voer geloof ik nog een gesprekje met Liesbeth over hoe het gaat, iets met een half uur en toucheren en iets, ik weet het niet. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten, mijn benen willen strak staan, ik wiebel ze en ik raak gefrustreerd.
Ergens hoor ik Roel zeggen dat ik op mijn adem moet letten, terug de rust in, maar hoe? Liesbeth zegt dat ik moet ontspannen, mijn benen moet laten ontspannen, want ik werk de golvingen tegen. ‘O ja shit,’ denk ik en spreek mezelf tussen de golvingen door toe: “Rustig 4 in, 6 uit, ontspan, je bent er bijna.”
Liesbeth voelt nog eens en op een randje na (9,5 centimeter ontsluiting) ben ik er. Als ik druk voel, mag ik rustig mee duwen en anders nog even zo verder gaan. Ik puf nog een paar golvingen weg en dan wil ik gaan duwen. Maar hoe? Het lukt niet, ik kan geen kracht zetten. “Hoe moet dit!” schreeuw ik, of ik denk dat ik het schreeuw.
Handen en knieën
Volgens mij oppert iemand om op handen en knieën te draaien – of bedenk ik dit zelf? Geen idee. Maar ik doe het en het werkt! Ik zit op mijn knieën en hang over de rand. Ik heb met mijn handen de broek van Roel stevig vast. Wanneer er een perswee komt, trek ik aan die broek duw ik mijn gezicht in de rand van het bad en duw.
Ongelooflijk bijzonder
Wow, wat voelt dit krachtig, wat een oerkracht, kan ik dit? Ja, ik kan dit, ik ga dit doen, het is echt zo. Na een paar keer voel ik binnen in me het hoofdje door mijn vagina komen. Wow, wat voelt dit bijzonder – en weer pers ik, weer voel ik het hoofdje verder glijden. “Voel je waar je heen perst?” wordt me gevraagd.
“Ja!” gil ik, “en òf ik het voel.” Ik voel mijn ventje letterlijk vanuit binnen naar buiten glijden, wat voelt dit magisch.
Het hoofdje staat, en ja hoor, Liesbeth zegt dat ik weg moet puffen. Man, wat is dit moeilijk. Maar het idee dat ik er bijna ben, zorgt ervoor dat het met lukt. Behalve tijdens het laatste stukje van de golving – dan geef ik stiekem een zetje mee.
De volgende pers voel ik het hoofdje geboren worden. Wow, ik voel echt het hoofdje geboren worden.
Daarna gaat het snel, in een roes: de schoudertjes worden geboren en dan is hij uit me. Ik weet even niet wat ik moet doen, maar Liesbeth geeft aan dat ik ons kindje tussen mijn benen door kan pakken.
Extase
Dan raak ik in extase. Daar is hij, daar is hij, we hebben het gedaan, mijn wens is vervuld. Ik pak ons mannetje op, druk hem tegen me aan en glijd terug het water in. Onze Noan is geboren, ik huil, ik beef, ik ben in extase.
Noan is zo ontspannen, hij ligt heerlijk bij me en ik zie hem roze kleuren. Hij huilt niet en de verloskundige wilt toch even iets van hem horen. Ik weet niet precies wat er gebeurt, het komt niet binnen. Het maakt niet uit, Noan is er en zo ontspannen, wat is hij mooi, en die haartjes.
We blijven in bad tot de navelstreng is uitgeklopt. Dan gaan we uit bad en wordt de placenta geboren.
Het gaat goed, we voelen ons goed we kruipen op onze blauwe wolk.
