zwanger eerste kindje

Mijn vlotte stuitbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

Net geboren edit

Mijn onverwachte, maar fantastische stuitbevalling thuis

Gezond dieet

Voor mijn zwangerschap heb ik een kuur gevolgd met homeopathische middelen en een dieet om van mijn allergieën af te komen. Het voedingspatroon beviel me zo goed dat ik dit heb aangehouden tijdens de zwangerschap. Ik heb er dus een gezond dieet op na gehouden en zwangerschapskwaaltjes op weten te lossen zonder inbreng van een arts of synthetische medicijnen.

Ik was natuurlijk erg benieuwd of je – als je alle tips opvolgt – inderdaad een natuurlijke bevalling kan hebben met zo min mogelijk bemoeienis aan je lijf van een arts, verloskundige of anders. Dat de geboorte van mijn baby op een stuitbevalling thuis zou uitdraaien, had ik nooit kunnen vermoeden.

Bevalplan

Ter voorbereiding op de bevalling heb ik het boek ‘De Natuurlijke Weg Naar Een Betere Geboorte En Een Sterke Band Met Uw Baby’ gelezen van Francesca Naish. Wat zij schreef over voeding paste precies in hetgeen ik wel en niet at. Dus van te voren deed ik dit ‘dieet’ al. Ik heb de yoga-oefeningen gedaan die erin stonden, maar niet de perineum massage.

Ook heb ik een HypnoBirthingcursus gevolgd. Met name omdat die cursus omschreef wat ik altijd al beter wilde leren: mijzelf niet laten opjagen omdat anderen er zijn of wat doen. Mijn angst was vooral dat ik naar het ziekenhuis zou moeten en in paniek zou raken daar.

In mijn bevalplan stond dat ik zo min mogelijk touchers wilde en ook niet zo vaak met de doptone, zodat ik kon vertrouwen dat mijn lichaam het goed zou regelen. Ook wilde ik graag in bad bevallen, thuis in de keuken. Er stond ook in dat ik graag 2 uur op de placenta wil wachten en niet meteen naar het ziekenhuis wilde, omdat dit bij mijn moeder 3 keer het geval was en bij haar de placenta spontaan kwam bij arriveren in ‘t ziekenhuis.

Geen liggingsecho

Kyan was ingedaald met 35 weken, de verloskundige voelde echt dat zijn hoofd naar beneden lag. Maar zelf ik voelde iets ronds bij mijn maag. Ik zei tegen de verloskundige, “ooh zijn dat de billen?”

Ik deed er heel relaxed over. Want stel dat ze toch begon te twijfelen. Ik heb de liggingsecho ook niet gedaan, omdat ik er gewoon op wilde vertrouwen dat de natuur zijn werk doet. Mijn zusje lag in stuit en was zonder enige complicatie geboren. Ik heb tegen iedereen gezegd, “in stuit komen ze er ook uit.”

De baby draaide nog echt heel veel die laatste weken, ik had meer dan genoeg vruchtwater en hij had alle ruimte. Maar er zat steeds een ronde bobbel zo links van ‘t midden, onder mijn maag. Dat was echt zijn voorkeurspositie.

En als we wel van te voren hadden geweten dat ons kindje in stuit lag, zou ik zeker nooit voor een keizersnede zijn gegaan. Dus toen ik twijfelde heb ik nog een verloskundige in opleiding gevraagd uit mijn vriendenkring. “Dit is een hoofd toch? Kan jij voelen hoe die ligt?”

Nee hoor, ze was het met de verloskundige eens: hoofd beneden en die bult moest volgens haar billen zijn. En ingedaald. Ik vroeg nog of hij niet weer uit het bekken kon komen en dan weer draaien. Zij dacht van niet. 

Dus ik heb een mogelijke stuitbevalling, en alle andere doemscenario’s, uit mijn hoofd gebannen. Ook heb ik van te voren hele mooie bevallingsverhalen gelezen en filmpjes gezien om me voor te bereiden. Lekker positief de bevalling tegemoet gaan. 

Eerste harde buik

Mijn eerste harde buik dient zich aan om 15.26. De 2e om 15.32. Hmm, er is in ieder geval iets gaande, want ik heb sinds week 35 geen harde buiken meer gehad. Om 15.56 maken we nog even snel een fotootje van mijn bolle buik onder het mom van je weet het nooit. De harde buiken komen en gaan met intervallen.

Het is 16.18: die rugpijn die ik erbij krijg, vind ik niet leuk. Ik hoop dat mijn vriend gauw thuis is. Inmiddels heb ik ook flinke honger, maar echt koken is er niet van gekomen. Ik bel mijn vriendin om te vragen of ze inderdaad nog bij de bevalling wil zijn, mocht dat vannacht gebeuren. Helaas heeft ze het druk en ik bel nog een paar andere mensen ter afleiding.

Is dit ‘t nou?

Ik ben best enthousiast, want heb wel naar de bevalling toegeleefd. Ik heb mezelf, de verloskundige en mijn vriend verteld dat als het pijn doet ze mij eraan herinneren dat ik geheel natuurlijk wil bevallen. En dat ik liever kort pijn heb dan dat ik wazig van een of ander medicijn ben.

Het is 16.33. Ik begin ik me toch echt af te vragen of dit ‘t nou is. Ik voel me een beetje ongesteld met bijkomende misselijkheid.

Om 17.04 vind ik mezelf een watje want ik zit te janken van de pijn en het misselijke gevoel. Er zit nu duidelijk regelmaat in de weeën, die om de 5 minuten komen en 1 minuut aanhouden. Ik twijfel of het nog weg zal gaan en besluit dat ik in ons ligbad ga om te zien of het daarvan overgaat. Ik had namelijk gehoord dat voorweeën dan stoppen. Bij het bad twijfel ik, want ik wil eigenlijk dat de baby de 14e komt zoals ik had bedacht.

Dansjes doen

17.07: de HypnoBirthing-techniek waarbij je je buik vol maakt tijdens een wee werkt bij mij averechts: mijn pauzes lijken hierdoor bijna in het niets te verdwijnen. Ter afleiding ga ik tussendoor rond het huis bewegen. Dansjes doen, de trap op rennen en mensen bellen.

Eerste timing: 17.50 – 17.53 – 17.58. Ik heb ‘t gevoel dat er iets uit moet. Waar dan ook.

21.00: Ik probeer het bad, met drama als gevolg. Eigenlijk hetzelfde als bij de HypnoBirthing-ademhaling. De weeën worden pijnlijk en zonder pauze. Het warme water van het bad bevalt me ook niet. Het is te heet.

Ik voel zelf even aan mijn baarmoedermond en ik twijfel of de bevalling al begint. Ze voelt nu sponzig, een beetje zacht, terwijl ze de dag ervoor nog super stevig à la deurstopper was. Ik ga nog even dansen en tussendoor ontspannen.

De verloskundige komt

Tweede timing: 21.48 – 21.50 –  21.52 – 21.56 – 21.58. Tegen 22.00 uur bel ik mijn verloskundige nog eens dat ze misschien toch nog vandaag moet komen, anders moeten we midden in de nacht bellen. Is het serieus? Ze krijgt mijn verhaal over de baarmoedermond en klinkt niet echt overtuigd, omdat bellen met weeën schijnbaar heel moeilijk is. Het gaat me blijkbaar nog goed af.

Terwijl de verloskundige in de auto naar ons toe rijdt, denkt ze, “goh, het is al 8 jaar geleden dat ik een stuit bevalling heb begeleid. Moet ik toch weer eens doen.”

Om 23.15 komt eerst mijn vriendin binnen en 2 minuten later de verloskundige. Ik praat bij met mijn vriendin en ben erg blij dat ze er is. Het ontspant me. Anderzijds vind ik het nu eigenlijk niet meer zo leuk worden, dat bevallen.

Joepie!

Kwart voor 12 een toucher. 4,5 centimeter. Ik hoor: “Je bent al op de helft”. WOUW. Ik maar twijfelen of hij echt komt. Ik word heel blij! Joepie hij komt echt in de nacht en echt de 14e zoals ik dat in mijn hoofd had. Ik verlies voor het eerst bloed en moet voor de zoveelste keer naar het toilet om te plassen.

Ik heb het koud en vooral aan mijn benen. Ik stond namelijk nog in mijn badjas sinds ik uit ons ligbad kwam. Ik klets tussendoor en beweeg. Totaal niet HypnoBirthing, maar het is fijner voor me. Ik adem uit bij een wee met zo laag mogelijke klanken en ontspan mijn onderlichaam zoveel mogelijk.

Warm bad

Mijn vriend gaat met de verloskundige het bevalbad opzetten. Ik voel me heel fijn bij deze 3 mensen en ze zorgen geweldig voor me! Het bad is warm en ik krijg meer pauzes tussen de weeën, ook al sta ik maar tot mijn enkels in het warme water. Het leunen op de rand wil niet zo heel erg omdat hij nogal slap is en de nieuwe spullen stinken naar plastic, maar dit word allemaal opgelost.

Op een wee probeer ik heel hard JA! te roepen en mijn onderlijf en kaken te ontspannen, ook al wordt dit steeds moeilijker. In het bevalbad wil de verloskundige nog eens luisteren naar het hartje, maar de doptoon blijkt kapot. De vliezen doen bloeb en bubbels komen omhoog. Het is dan 1.45.

‘Het was een jongetje toch?’

Dan voel ik dat er iets groots naar beneden wil en na een tijdje komt er iets zachts uit. Ik denk: navelstreng? Maar dat klopt niet. Na een tijdje kijkt de verloskundige en vraagt: “Het was een jongetje toch?” Ik denk: “Ohoo, een balzakje, hij ligt in stuit.” Ik roep: “Jij zei dat ie goed lag!”. Maar dat is meer mijn sarcasme, want ik maak me totaal geen zorgen.

Mijn verloskundige vertelde me in de zwangerschap dat de beste manier om een stuit te bevallen in het bad is. En ik heb toevallig een verloskundige die expert is in water. O ja, en in tips geven die mij vertrouwen geven. Dus ik voel me helemaal goed. Je kan spreken van enthousiasme. Hij komt er nu echt uit.

Stuitbevalling thuis: 3 weeën

Ik heb 2 broekspijpen te pakken om hard in te knijpen tijdens een wee en denk dat ze 3 straten verder horen en weten dat de baby eraan komt. De verloskundige ziet om 2.00 uur dat ik persweeën krijg.

Ik vind het fijn te voelen dat die buik- en been- en rugpijn overgaat in een wat trekkerig gevoel bij mijn vulva en vagina. Het is 2.17. Dit doet ook wel zeer, maar toch heel anders. De verloskundige zegt: “Als je duwt is hij er in 3 weeën uit”. Dat vind ik erg fijn. Mooi! Ik duw mee totdat mijn plasbuis echt pijn doet. Dan stop ik even en voel al dat mijn baby eruit komt. Bloeb, bloeb, de armen en benen komen er ook uit. Ik voel de baby naar boven drijven en moet even draaien. Ik snap en hoor niet goed waarheen te draaien met mijn lichaam en verslik me bijna in het water op de rand. De verloskundige helpt me en dat is fijn. Net alsof ze even het hoofdje eruit haakt. Dat hoofdje voelt wel kleiner dan de billen.

Geen touchers meer

We hebben 2 keer naar het hartje geluisterd en geen touchers meer gedaan. De enige hulp was dat laatste stukje en dat was fijn, want ik kon niet meer zo goed ademhalen. Ik voelde de baby wiebelen met zijn armen en benen, dus wist dat het goed zat. Er zaten wel een aantal minuten tussen het lijfje en het hoofd, de weeën stopten ook even. Gelukkig maar, want ik was druk bezig met niet verslikken. Om 2.40 is hij geboren! Een stuitbevalling thuis.

De baby krijgt meteen een goede apgar score, 1 puntje aftrek voor z’n gekneusde scrotum. Maar zo’n alerte en relaxte baby, mooi roze en nog geen schrammetje, moet het wel goed doen.

Sabbelen

Lief, mijn baby’tje kan meteen kruipen en is heel lief overal op aan het sabbelen. Ook mijn borst dus. Ik heb dorst en wil graag thee. De beentjes gaan langs beide zijden naar zijn oren en zo zien we hoe hij in mijn buik zat.

stuitbevalling thuis in bad

Dan is het toch tijd voor de placenta, maar ik voel geen weeën meer. Er komen er 2 weeën, maar geen placenta.

Ik probeer uit bad te gaan, maar de kou doet mijn hele lichaam verkrampen en trillen. Heel langzaam ga ik uiteindelijk uit bad. Hoeveel tijd nog voordat de placenta komt? Het duurt al 1,5 uur. Bij mijn moeder duurde het iets meer dan 2 uur bij alle 3 de kids, dus ik maak me geen zorgen. Ik drink wat vrouwenmantelthee. Dit helpt de baarmoeder zich samentrekken. Ook neem ik wat homeopathisch sepia. Mijn baby’tje wordt nog eens aangelegd en na 1 uur en 46 minuten komt dan toch die placenta eruit. Het is 4.26.

Kiplekker en energiek

We bewaren de placenta om hem later te capsuleren. Ik ga met een berg handdoeken en kleedjes en mijn baby op de bank liggen. Er wordt opgeruimd door iedereen. Ik blijf tot 9.00 uur op de bank met mijn baby en voel me heel de tijd kiplekker en energiek.

een stuitbevalling thuis, dat kan heel goed gaan

Ik word ook nog even bekeken aan de onderkant en meer dan een schaafwondje kunnen we niet ontdekken. Ik kan ook lekker naar het toilet gaan rond 9.00 uur zonder problemen. Ik geniet van een potje brandnetelthee (in de zwangerschap kon ik geen hete thee drinken vanwege het maagzuur) en mijn lieve baby die graag op mij ligt te slapen.


Om 11.00 uur bellen we de kraamzorgorganisatie of er die dag nog iemand kan komen. Zij wil me in bed hebben en laten slapen, maar de adrenaline zorgt ervoor dat ik nog 4 dagen vrolijk blijf door stuiteren met baby op mijn arm. Niet moe en geen pijn.

Nachtelijke bevalling

Ik had wel een beeld van de bevalling, bijvoorbeeld dat het nacht zou zijn en het bevalbadje blauw. Dit klopte perfect. Ik had me geen voorstelling gemaakt van de geboorte zelf, maar goed ook, misschien had ik dan wel geweten dat-ie in stuit kwam.

De placenta bewaarden we en werd de dag erop gecapsuleerd.

Kyan is om 2.40 geboren, weegt 2870gram en is 49cm lang. De verloskundige, die de stuitligging niet had opgemerkt, had wel voorspeld dat Kyan net geen 3 kg zou zijn, maar 2900 gram.

Wil je naast genieten in de zwangerschap, ook genieten van je bevalling? Wil je meer weten over natuurlijke aanpak bij zwangerschapskwaaltjes, kijk dan op de website van Wendy: www.zonenaarde.nl 

pregnant woman

Vol vertrouwen bevallen van een stuitbaby

Omdat ik tijdens mijn eerste zwangerschap een hoge bloeddruk had, werd ik bij mijn tweede zwangerschap direct preventief doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar zou ik gedurende mijn gehele zwangerschap regelmatig worden gecontroleerd door de gynaecoloog zodat ze direct zouden kunnen ingrijpen, mocht dat nodig zijn. Gelukkig bleef mijn bloeddruk gedurende deze zwangerschap mooi normaal.

Bijzonder avontuur

Toch werd ook deze zwangerschap een heel bijzonder avontuur. Vanaf ca. week 20 werd op de echo duidelijk dat onze mini verkeerd om lag. Ze lag met haar koppie onder mijn ribben en haar voetjes onderin mijn buik. De gynaecoloog gaf aan dat ze nog alle tijd had om te draaien, dus ik maakte mij er vooralsnog niet druk om.

Regelmatige controles

Ik had een kleine buik met weinig vruchtwater en ons kleintje groeide ook wat minder goed, daarom werden de controles vanaf week 25 opgevoerd naar elke 2 weken. En telkens weer zagen we daar een prachtig kloppend hartje, een mooi klein koppie en lieve kleine voetjes, maar nog steeds ‘verkeerd om’.

Rond week 32 kon ik haar ook van buitenaf precies voelen. Elke ochtend checkte ik even of haar hoofdje niet toch naar beneden was gedraaid, maar helaas. Het voelde hierdoor ook echt anders dan mijn eerste zwangerschap. Daar had ik nergens echt last van, maar nu zat het op een gegeven moment niet zo lekker meer met haar hoofdje precies onder mijn ribben en als ze trappelde voelde ik dat dus onder in mijn buik.

Keizersnede of vaginaal?

Ik heb rond deze tijd al met de gynaecoloog besproken hoe het zou gaan als ze in stuitligging geboren zou worden. Nu was aan mij de keuze, wilde ik via de natuurlijke weg bevallen of via een geplande keizersnede? In Nederland laten ze deze keuze bij de moeder als de voorwaarden goed zijn, in het buitenland wordt vaak standaard een keizersnede uitgevoerd bij een stuitligging.

Ik was als de dood voor een keizersnede, dus hoefde ik niet lang na te denken. Mede ook omdat mijn eerste bevalling goed was verlopen en dit een klein kindje was, had ik er alle vertrouwen in dat ze er achterstevoren ook wel goed uit zou moeten kunnen komen.

Stuitbevallingsfilmpjes en moxasticks

Ik wilde precies weten wat me te wachten stond en heb veel stuitbevallingsfilmpjes op internet bekeken, gelezen over de risico’s en het verloop van zo’n bevalling. Helaas werd mij verteld dat er vaak wel standaard een knip wordt gezet bij een stuitbevalling, dat wilde ik absoluut niet!

Toen ze in week 36 nog precies zo lag, wist ik eigenlijk wel zeker dat ze niet meer spontaan zou gaan draaien. Ik heb nog via de alternatieve weg geprobeerd haar zover te krijgen, door een week lang dagelijks met brandende moxasticks naast m’n kleine teentjes te zitten. Maar tevergeefs.

Een geplande inleiding vanwege een groeiachterstand

Omdat ons kleintje niet zo goed meer groeide en mijn placenta al een beetje op leek te zijn, zou ik met 37 weken ingeleid worden.

De dag voor mijn ziekenhuisopname, het was een zondag, heb ik wel nog een uitwendige draaipoging laten doen door een ervaren verloskundige in het ziekenhuis. Dit vond ik een heel nare ervaring, het voelde zo onnatuurlijk, er was zo weinig ruimte in mijn buik en op de echo was te zien dat onze mini er flink van in de stress raakte. Er was ook weinig beweging in te krijgen, ze floepte steeds terug in haar oude positie, met haar koppie onder mijn ribben. Na 15 minuten proberen zijn ze gestopt. Toch lukt zo’n draaipoging bij veel stuitbaby’s wel, dus ik heb geen spijt dat ik het geprobeerd heb.

Melden in het ziekenhuis

Op maandagochtend moest ik mij samen met mijn vriend om 8.00 uur melden in het ziekenhuis op de Afdeling verloskunde. Onze oudste dochter van bijna 3 logeerde bij mijn ouders. Heel de verloskunde-afdeling was in rep en roer, want het was ruim een jaar geleden dat er een stuitbevalling had plaatsgevonden in dit ziekenhuis en alle verpleegkundigen en verloskundigen in opleiding die dienst hadden wilden er graag bij zijn.

Het leuke was dat ik op precies dezelfde verloskamer kwam te liggen als bij mijn eerste bevalling. Die was supergoed verlopen, wel met behulp van weeënopwekkers omdat ook mijn oudste met 37 weken niet meer goed groeide en ze daarom eerder moest komen. Maar aan die bevalling had ik heel goede herinneringen, dat gaf me nu ook vertrouwen.

Beginnende menstruatiepijn

Ik kreeg vrijwel direct een gel ingebracht die ervoor zou zorgen dat de ontsluiting op gang kwam. Ik kreeg een band om mijn buik waaronder een weeënmeter en een hartslagmeter werden geplaatst zodat op de aangesloten monitor constant de baby in de gaten werd gehouden. Rond een uur of 10.00 voelde ik dat mijn baarmoeder een klein beetje ging samenknijpen, een beetje als beginnende menstruatiepijn.

Omdat er verder nog niet veel leek te gebeuren mocht ik van de monitor af en heb ik met mijn vriend rond 13.00 uur geluncht beneden in het restaurant van het ziekenhuis. Het was een gek idee dat er binnen niet al te lange tijd weer een klein mooi mensje bij ons zou zijn, dat we haar bijna konden zien en vasthouden.

De bevalling laat op zich wachten

Helaas zetten de weeën niet door en vorderde de ontsluiting ook niet.

De gynaecoloog vertelde dat wanneer een kindje normaal ligt, dus met het hoofd naar beneden, ze met ca. 2 centimeter ontsluiting de vliezen kunnen breken en direct met wee-opwekkers via het infuus kunnen starten, waardoor de bevalling snel op gang komt. Zo ging dat ook bij mijn eerste bevalling. Maar bij een stuitligging doen ze dat liever niet, omdat ze de hele bevalling geleidelijker willen laten verlopen. Billetjes of voetjes dalen namelijk minder makkelijk in of geven minder druk op de baarmoedermond, daarom was het beter de vliezen zo lang mogelijk heel te laten, zodat die als een soort ballonnetje druk konden geven op de baarmoedermond en de ontsluiting op die manier zou vorderen.

We spraken af dat we de volgende ochtend verder zouden gaan met inleiden. Ik werd rond 16.00 uur naar een eigen kamertje gebracht op de kraamafdeling, waar ik een nachtje kon slapen.

Ik heb er alle vertrouwen in

Van slapen kwam maar weinig terecht. Ik zat vol adrenaline en was in mijn hoofd continue bezig met hoe de bevalling zou gaan verlopen. De verpleegkundigen kwamen regelmatig even aan mijn bed om te vragen hoe het ging en ze vertelden dat er de dagen dat ik in het ziekenhuis was ook een OK-team stand by stond, voor het geval het toch een spoedkeizersnede zou worden. Er werd mij verteld dat ik 50% kans had op een gewone bevalling, wanneer er ook maar iets niet zou vorderen of de baby zou in nood komen, dan zou ik direct naar de OK gebracht worden. Maar ik had in mijn hoofd dat het mij ging lukken, zelf, zonder kunstgrepen. Ik had er alle vertrouwen in, al was ik nog zo gespannen.

De volgende dag

De volgende ochtend, het was inmiddels dinsdag, werd ik meteen weer aan de monitor gelegd en kreeg ik een ontbijtje, ik had trek en dorst, het was zo warm op die kraamafdeling, ik lag er te zweten terwijl het begin februari was. Rond 10.00 uur kwam mijn vriend bij me, hij had de nacht thuis geslapen en wel een goede nacht gemaakt. Rond die tijd kreeg ik voor de tweede keer gel ingebracht en heeft een dienstdoende verloskundige mij ‘gestript’. Ze maakte met haar vingers de vliezen een beetje los van de baarmoedermond, dit zou de ontsluiting moeten bevorderen.

Douchen met weeën

Rond 15.00 uur zetten de weeën door. Ik kon even lekker op een krukje onder de douche zitten, dat was lekker, even wegdoezelen, helemaal in mezelf, met de warme douche op m’n buik.

Toen ik weer op mijn kamertje lag – op mijn zij met mijn knieën opgetrokken vond ik ’t het fijnst – kwam een verpleegkundige langs om te vertellen wat de beste bevalhouding is bij een stuitbevalling. Omdat de gynaecoloog er goed bij moet kunnen voor eventuele noodgrepen, was er geen andere optie dan op mijn rug te liggen. De verpleegkundige oefende met mij hoe ik straks, wanneer ik mocht persen, mijn bekken zo wijd mogelijk kon maken door mijn knieën helemaal naar mij toe en opzij te trekken, op die manier zou de doorgang voor de baby het makkelijkst zijn.

Mijn vriend moest lachen om alle commotie en goed bedoelde adviezen, ik vond het alleen maar fijn en superlief en het gaf me nog meer vertrouwen in alle mensen om me heen.

Toch wee-opwekkers

Om 20.30 uur had ik zo’n 7 centimeter ontsluiting en ging ik terug naar weer diezelfde verloskamer. Mijn vriend, de gynaecoloog, een verpleegkundige en een verloskundige in opleiding waren er bij. Daar werden de weeën heftiger maar ook onregelmatiger, dus besloot de gynaecoloog rond 23.00 uur toch wee-opwekkers via het infuus bij te geven.

Dat viel me even tegen zeg! Opeens waren daar weer die superheftige weeën die ik herkende van mijn eerste ingeleide bevalling. Ze kwamen direct om de 2 minuten en waren erg fel. Toch wist ik dat het vanaf nu snel zou gaan, de laatste centimeters zijn het heftigst, maar dan ben je er ook bijna. Ik werd er helaas wel even misselijk van en moest overgeven, maar dat luchtte ook wel op eigenlijk.

Mijn soort van mantra

Omdat ik wist dat ik er bijna was, heb ik geen pijnstilling gevraagd. Dit was heel heftig, maar ik kon de weeën, liggend op mijn zij, flink zuchtend en blazend, goed doorstaan. Ik heb nooit een bevalcursus gedaan, maar had van mijn tante de tip gekregen de volgende zin als een soort van mantra in mijn hoofd te prenten: “Zakken en openen, zakken en openen.”

Los die buik, los dat bekken

Bij mijn eerste bevalling heb ik wel gekozen voor pijnstilling de laatste 3 uurtjes: een infuuspompje met remifentanil, omdat ik toen van begin tot eind aan de wee-opwekkers lag en ik dat op een gegeven moment zo heftig vond, dat ik de pijn toen nog maar moeilijk kon opvangen. Door de remifentanyl werd ik een beetje stoned en haalde het net de scherpe kantjes van de weeën af. Maar nu deed ik het dus zonder en dacht alleen maar “zakken en openen”, hahaha, dat werkte prima om me van onder te kunnen ontspannen, hup, los die buik, los dat bekken en gaan!

Persweeën wegpuffen

Op het moment dat de persweeën begonnen, rond 00.30 uur, moest ik die nog ruim een half uur wegpuffen, omdat de gynaecoloog aangaf dat het bij een stuitligging belangrijk is pas te gaan meepersen als het kindje al voor het grootste deel door het geboortekanaal heen is. Dat was even een pittige klus, zulke heftige persweeën waar je niet aan mag toegeven, maar daarna ging het supersnel.

De dienstdoende gynaecoloog had mij gerustgesteld dat zij niet zomaar een knip zou zetten als dat niet nodig zou zijn, iets waar ik ontzettend opgelucht over was. Dat gaf me meteen ook de moed om goed mee te gaan persen met de weeën zodra het mocht.

De geboorte

Ik had het hoofdeind iets rechterop en mijn vriend steunde mij in mijn rug zodat ik zelf mee kon kijken. De vliezen braken en na 2 flinke persweeën waarin ik actief mee mocht persen kwamen haar billetjes al tevoorschijn. De derde perswee liet even op zich wachten, waardoor ik er een beetje maf bij lag, met een halfgeboren dubbelgeklapt kindje tussen mijn benen.

De gynaecoloog zei dat ze bij de volgende wee geboren zou worden. Ik was nu al zo blij en opgelucht dat ik, terwijl ze er dus nog niet eens helemaal uit was, heel enthousiast riep: “Nou jongens, dit is dan Evi!” We moesten er allemaal om lachen dat ik zoiets riep in het heetst van de strijd. De verloskundige in opleiding stond klaar om mee te duwen boven mijn schaambeen, voor als het hoofdje zou blijven steken. Toen kwam de derde perswee en werd ze, om 1.10 uur ’s nachts, heel soepeltjes, zonder te hoeven duwen of trekken, geboren.

Geen knip of scheurtje

De gynaecoloog heeft eigenlijk niets hoeven doen, pas op het laatste moment heeft ze haar opgevangen en op mijn buik gelegd. Wat een bizar gezicht toen ons kleintje er dubbelgeklapt met haar billetjes eerst en haar beentjes gestrekt langs haar gezichtje uit kwam! En ik was ook helemaal heel gebleven, geen knip, geen scheurtje, niks. Fantastisch!

Ik voelde me zo sterk!

Evi werd meteen op mijn buik gelegd, ze huilde niet echt, maar ademde wel meteen goed en had een mooi roze kleurtje. Mijn vriend mocht de navelstreng doorknippen. Zo’n mooi moment! Ik was heel emotioneel, ontzettend opgelucht en boven alles supertrots dat het was gelukt! Ik voelde me zo sterk!

Na ongeveer een half uur kreeg ik een injectie in mijn been om ervoor te zorgen dat de placenta goed zou loslaten, met wat duwen op mijn buik kwam die er ook uit en was duidelijk te zien dat die helemaal op was, verkalkt en slecht doorbloed. Ik was zo dankbaar en blij met de fijne begeleiding van de gynaecoloog, ze heeft het goed ingeschat dat Evi buiten de buik uiteindelijk beter af was dan er in met 37 weken, ze woog 2500 gram.

Alsof ze op een stoeltje zat

Na een uurtje ongeveer werd Evi nagekeken door de verloskundige. We moesten zo lachen want doordat ze haast 20 weken dubbelgeklapt in mijn buik had gezeten, staken haar beentjes nu in een hoek van 90 graden gestrekt naar voren, alsof ze op een stoeltje zat, zo grappig.

Mijn vriend had inmiddels mijn moeder en zijn moeder uit bed gebeld, zodat ze, gezellig midden in de nacht, in het ziekenhuis ons kleine meisje konden komen bewonderen. In een warm dekentje gerold lag onze Evi daar in de armen van twee trotse en ontroerde oma’s. Rond 5.00 uur ’s ochtends had ik lekker gedoucht en werd ik met Evi naast me in een wiegje terug naar de kraamafdeling gebracht.

Naar huis

De volgende dag, woensdag, mochten we rond 13.00 uur lekker naar huis. Mila, onze oudste, was nu grote zus en vond het de eerste paar weken maar niks dat Evi er was. Ze heeft erg moeten wennen. Dat is na verloop van tijd helemaal goed gekomen nu zijn ze gek op elkaar.

Gelukkig kon Evi na een week of 3 haar beentjes goed buigen en als een kikkertje optrekken, haar heupjes zijn nog nagekeken of er geen dysplasie zou zijn – dat gebeurt vaak bij stuitbaby’s – maar alles was in orde.

Het voordeel van vertrouwen

Zes weken na de bevalling kwam ik op nacontrole bij de gynaecoloog die mijn bevalling heeft begeleid. Ze moest nog lachen om het feit dat ik de naam al riep terwijl ze er nog niet helemaal uit was. Ze zei dat ze er vanaf het begin ook alle vertrouwen in had gehad dat deze stuitbevalling goed zou verlopen omdat ze vond dat ik er zo zelfverzekerd en vol vertrouwen in ging. Ze zei dat wanneer je als aanstaande moeder twijfelt of angst hebt, dat een bevalling echt kan afremmen. Vol vertrouwen en zonder teveel nadenken, maar echt op gevoel en in jezelf keren heeft er bij mij voor gezorgd dat ik op een heel fijne manier ben bevallen.

Onze dochter, Evi, is inmiddels 2 jaar en ik ben nog steeds trots op ons dat we zo’n spannende klus toch maar mooi gefikst hebben samen.

stuitbevalling zwanger

Een stuitligging betekent nog geen keizersnede

Stuit

En dan hoor je dat je kindje niet ideaal ligt. Rond 34 weken is zichtbaar dat de baby met de billen omlaag ligt en met de beentjes omhoog. Een onvolkomen stuitligging. Wat nu? Aangezien ik in de medische wereld zit en een lezer ben, verdiep ik mij in de wetenschappelijke artikelen die er te vinden zijn over een stuitbevalling versus keizersnede. Een heel klein percentage kans op meer complicaties voor de baby bij een natuurlijke stuitbevalling in één groot onderzoek van een aantal jaren geleden maakt dat veel gynaecologen in Nederland licht aansturen op het kiezen van een keizersnede. Maar een keizersnede heeft ook risico’s voor moeder en kind.

Versie

Een versie (draaipoging) heeft zo’n 50% kans op slagen. Dat willen we in ieder geval proberen. Eerst volgt een poging door een gespecialiseerd verloskundige. Helaas lukt het niet. De billen komen net uit het bekken, maar het hoofdje kiept niet naar beneden. Ik vind het niet erg pijnlijk, het is goed te doen. Die dag voelt mijn buik wel op 2 plekken waar ze geduwd heeft, beurs. Blauwe-plek-achtig. Vervolgens wordt een paar dagen later in het ziekenhuis nog een poging gedaan, nu ondersteund met een middeltje wat de baarmoeder helpt te ontspannen. De billen waren helaas al niet meer te liften en ook deze poging faalde.

Acupunctuur en moxa

Niet sterk onderbouwd, maar toch zijn er enige wetenschappelijke onderzoeken gedaan die aantonen dat de therapie kans op draaien vergroot. Onder het motto: baat het niet dan schaadt het niet, ga ik naar een acupuncturist met uitgebreide ervaring in deze behandelmethode. Ik krijg een paar naalden geplaatst op mijn benen en armen en flink stinkende soort van kruidensigaren worden aangestoken en dichtbij mijn kleine tenen gehouden. Ook krijg ik moxastaafjes mee voor thuis om nog enkele dagen deze aan te steken en bij de tenen te houden. Gelukkig is het hoogzomer en manlief en ik zitten ‘s avonds te stinken in de achtertuin. Daarna is een douche en schone kleding meer dan nodig. Helaas heeft mij deze therapie niet geholpen. Maar vervelend was het niet en af en toe zelfs humoristisch.

Keizersnede of vaginale stuitbevalling

Als het kindje was gedraaid had ik mijzelf een badbevalling thuis cadeau gegeven. Dat leek mij de ideale wijze van bevallen. Ik ben gek op warmte en een thuissituatie met weinig mensen om mij heen leek mij erg ontspannen. Deze droom viel steeds verder in duigen.

Ziekenhuis

Dan volgen de gesprekken in het ziekenhuis. Met een verpleegkundige, met een arts-assistent en vervolgens met een gynaecoloog. Al met al blijft de conclusie: Jullie mogen zelf het besluit nemen. Maar na 41 weken adviseren we wel een keizersnede. Dit laatste advies geeft ons wel een deadline waar we aan vast willen houden. Aangezien ik nog geen bevalling heb mee gemaakt en ik dus niet weet hoe heftige een gewone bevalling is, is het erg moeilijk om zo’n keuze als deze te maken.  

We besluiten voor de natuurlijke stuitbevalling te gaan en weten dat als e.e.a. niet snel genoeg verloopt (als de start traag is, zal het eind mogelijk traag gaan), het alsnog een keizersnede kan worden. Ik moet dit kunnen! Er zijn mij al zoveel voor geweest.

Week 40

De uitgerekende datum is al voorbij en we hebben een afspraak om een datum te gaan prikken voor de keizersnede in week 41. De ochtend van de controle-afspraak wordt ik wakker en ik voel dat ik vocht verlies. Het zal toch niet…. En ja hoor, witte kleine vlokjes en ik verlies ongecontroleerd vocht dat geen plas is. We bellen het ziekenhuis en we moeten komen. Ik vraag of de ziekenhuistas mee moet want ik heb nog geen weeën. Ja die moet mee. We verblijven een dag in het ziekenhuis en wederom wordt ons gevraagd of we nog voor de natuurlijke bevalling gaan. Zo ja, dan moeten de weeën wel binnen 24 u komen. 

‘s Avonds om 20u gaan we even koffie drinken in de kantine en ineens heb ik hevige buikpijn. Nu weet ik het, dit is de eerste wee. Gauw gaan we naar de kraamkamer en vervolgens gaan de weeën razendsnel achter elkaar. De puftechnieken waar ik vooraf nogal luchtig over deed helpen mij toch. In het ziekenhuis krijg je veel en vaak verschillende mensen aan je bed. Ik probeer me daar niet over te frustreren. Ze zijn er allemaal om mij te helpen.

Persen is een verlichting

Na 2 uren blijk ik zo’n 4 cm ontsluiting te hebben en omdat de weeën zo heftig zijn wordt de anesthesist gebeld om een ruggenprik te plaatsen. Nog voor deze prik goed zijn werk kon doen vroeg ik om nog een controle en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben. Van de heftige pijn weg puffen naar persen over gaan is een verlichting. Ik kan nu wat doen! Ik blijf denken in de richting waar het kind heen moet. De pijn, de wee is er om mijn kindje omlaag te krijgen dus ik werk deze niet tegen en puf en ontspan me. Mijn blaas wordt even geleegd middels een katheter (geen last van gehad!) om ruimte te geven voor de baby. In vervolgens nog 20 minuten en een knip (overigens niet pijnlijk) is onze kleine baby ter wereld! Wat is ze prachtig!

Omdat de bevalling dusdanig snel ging, was de optie keizersnede niet meer mogelijk. Gedurende de dag in het ziekenhuis heb ik nog vaak lopen wikken en wegen. Verschillende artsen (wisselende diensten) vroegen steeds weer, “wat willen jullie?” Maar de gynaecoloog in opleiding die uiteindelijk tijdens de bevalling aan mijn bed stond heeft mij ontzettend goed gecoacht en gaf mij net dat beetje extra vertrouwen dat ik nodig had. “Dit gaan we doen,” zei ze, en ze straalde rust en zelfvertrouwen uit. 

Terugblik

Bijna iedereen die hoort dat de baby in stuit lag, zegt, “ohw dus je hebt een keizersnede gehad?”

Bij deze wil ik andere vrouwen helpen met hun keuze maken. Ik heb een kerngezonde baby en merkte niet dat het hoofdje er moeilijker uit te persen was dan het lijfje. Enkele uren na de bevalling konden we al naar huis en dat was bij een keizersnede niet mogelijk. Ook heb ik geen belemmeringen voor een mogelijk volgende bevalling. Deze zou thuis mogen en wie weet, als we nog een kindje willen, doe ik deze bevalling in bad!