In de laatste dagen voor de geboorte van mijn zoon heb ik veel positieve energie opgedaan door de verhalen op deze website. Daarom besloot ik dat ook ik een bijdrage wil leveren door het delen van mijn verhaal.
Weerstand
Toen mijn man, Alex, en ik besloten in het avontuur te springen en te stoppen met anticonceptie was het vrij snel raak. Twee maanden later gaf de zwangerschapstest namelijk al twee streepjes aan: er zat een kleintje in mijn buik! Dat was sneller dan verwacht en ik moest dan ook wel wat wennen aan het idee. Elke nieuwe fase van de zwangerschap was weer een drempel die ik nam met enige scepsis en soms wat tegenzin. Het eerste bezoek aan de verloskundigenpraktijk met al haar overdaad aan borstvoedingsfolders en kraamhulpreclame bijvoorbeeld, de glaasjes wijn die ik moest laten staan, de broeken die niet meer pasten, mijn veranderende lichaam en groeiende buik en de eerste zwangerschapscursus. Toch bleek dat het, als ik het een beetje tijd gaf, steeds alles reuze mee te vallen en overwon de blijde verwachting en het spannende gevoel het van de onzekerheid over wat me allemaal overkwam.
Toch nog wat ‘zweverige gekkigheid’
Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap niets wilde horen over zwangerschapscursussen en meer van die, naar mijn mening toen, ‘zweverige gekkigheid’, besloot ik een paar weken voor de uitgerekende datum toch een cursus Hypnobirthing te volgen. Ik had er goede verhalen over gehoord en nu de komst van de baby dichterbij kwam leek het me verstandig om me toch een beetje voor te bereiden. In het kort gezegd krijg je tijdens een cursus Hypnobirthing tools om in een zeer ontspannen gemoedstoestand te raken waardoor je de bevalling makkelijker op een natuurlijke manier kunt beleven.
De eerste lessen vormden weer een flinke drempel. Ik moest wennen aan de licht spirituele inslag, de bevallingsfilmpjes en vooral dat alles rondom de bevalling en het vrouwelijk lichaam werd benoemd en besproken. En dat waar onze mannen bij zaten! Soms kon ik met mijn rode konen wel door de grond zakken.
Meditatieve sfeer
De derde les besloot ik dus ook om Alex thuis te laten en alleen te gaan. De hypno-juf fungeerde als mijn geboortepartner en ja hoor, juist die les lukte het me voor het eerst om in de oefeningen op te gaan en in een heel ontspannen, bijna meditatieve sfeer te komen. Dat wilde ik met Alex delen! Dus de keren daarop mocht hij weer mee en hebben we samen nog veel geleerd. Mijn weerzin veranderde in een lach. Zeker toen Alex tijdens een oefening iets te ontspannen werd, en zijn ademhaling overging in een snurkend geluid.
Op de valreep een bevalbad
De dag van de uitgerekende datum brak aan en de whatsappjes vlogen om mijn oren. Waar blijft de baby nou? Die zat nog lekker in mijn buik en uit niets bleek dat hij of zij zin had om te komen. Ik vond het zelf stiekem niet zo erg. Ik volgde nog wat colleges, maakte zelfs nog een tentamen en las veel positieve verhalen over bevallingen. Maar toen ook de 41 wekengrens passeerde, werd ik toch wel ongerust. Ik wilde liever geen ziekenhuis-bevalling, maar dan moest het nu wel opschieten. Op een nacht werd ik wakker met het idee: ik wil in bad bevallen! In een bevallingsbad! In de slaapkamer! En wel snel want het kon immers elk moment gebeuren! De volgende dag reden we naar Delft om een een groot opblaasbad te huren.
De dag erop moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden checken of het veilig was om de baby nog even te laten zitten. Dat bleek het geval. Zijn hartje deed het goed, het vruchtwater was voldoende en ook ik was in goede staat dus ik kreeg wat uitstel tot max 42 weken en 1 dag. Dan zou ik echt ingeleid worden en dus een medisch geval worden.
Krampen of weeën?
Gelukkig kwam het niet zover want bij 41 weken en 3 dagen begon het te ‘rommelen’ zoals ze dat noemen in de verloskunde-praktijk. Omdat ik geen ervaring had met harde buiken of voorweeën wist ik niet zeker of de krampen die ik voelde weeën waren. Ik werd er wel wat zenuwachtig giechelig van en tegen het eind van de middag ging ik de ‘weeën’ bijhouden op een papiertje, terwijl Alex in de kamer naast me aan het werk was.
Ik bleek om de vijf minuten toch wel zo’n gevoel van kramp te krijgen en dat hield een minuut aan. Was het dan toch begonnen? Ik probeerde de aandacht van Alex te trekken, maar hij zat in een conference call en reageerde niet op mijn aandachttrekkerij. Toen hij rond 6 uur eindelijk ophing, liep ik naar hem toe en vertelde hem dat ik dacht dat er mogelijk iets begonnen was.
Vier centimeter ontsluiting
Omdat ik erg honger had, besloten we eerst eens een gebakken eitje te maken met kaas. Maar terwijl ik daar in de keuken rondliep, kwamen de weeën om de drie minuten en moest ik echt leunen op het aanrecht om ze op te vangen. Snel werkte ik de boterham naar binnen terwijl Alex de verloskundige belde. Tegen zeven uur stond ze op de stoep en constateerde: het is absoluut begonnen! Ik had vier centimeter ontsluiting.
Toen werd het menens. Ik besloot eerst in mijn eigen badkamer-bad te gaan waar Alex de kaarsjes had aangestoken en rustige hypnobirthing muziek had opgezet. De weeën werden heftiger en pijnlijker. Ik schrok er een beetje van, maar door de ademhaling die ik had geleerd op de cursus lukte het me om heel rustig te blijven. Ook merkte ik dat ik erg leunde op de ingesproken hypnobirthingtekst. De tekst die ik eerder zweverig had gevonden, sleepte me er nu volledig doorheen.
Een goede concentratie
Alex zat naast me en sprak me bemoedigend en heel rustig toe. Als er een golving kwam probeerde ik het gewoon over me heen te laten komen. Alsof ik de pijn op een surfboard zette en het surfboard in tien seconden naar mijn tenen zuchtte. Met een goede concentratie lukte het me om de steeds hevigere pijngolvingen op te vangen. Maar zodra ik me eventjes bemoeide met gesprekken om mij heen, had ik het zwaar te verduren.
Na drie uur was ik zo geconcentreerd dat ook Alex niets meer tegen mij mocht zeggen. Na een uur of vier in mijn gewone bad, besloot ik te gaan verzitten. Dát zette pas echt de boel in werking. Tijdens de volgende wee ervoer ik op eens een ander soort kracht. Een gevoel dat ik moest persen. Dat vormde zich in een soort oerkreet, waar ik mij niet tegen kon verzetten. Ik schrok er ontzettend van. Wat was dit? Zover was ik toch nog helemaal niet?
Gauw het bevalbad opzetten
De verloskundige kwam er snel aan en riep naar Alex dat hij het bevallingsbad gereed moest maken. Terwijl het bevallingsbad volliep werd ik gecheckt op bed. 10 centimeter ontsluiting. Ondertussen kwamen er oerkrachten in mij los waarvan ik het bestaan niet kende. Ik botvierde me op het t-shirt van Alex. Dat deze heel gebleven is, mag een wonder heten.
Door de kracht die in mij loskwam, raakte ik van slag. Het deed niet zozeer pijn, maar de heftigheid was niet onder controle te houden. Het nam mijn lichaam over en ik vond het lastig om die controle te verliezen. Van de rustige meditatieve sfeer in mijn badkamer-bad, kwam ik in een wervelwind terecht en kondigde de baby zich echt aan.
Brullen als een leeuw
Ik was op slag vergeten wat we hadden geleerd over ademhaling tijdens persweeën en liet me begaan. Dat zorgde ervoor dat ik voor mijn gevoel als een leeuw kreten uitbrulde en merkte zelfs tussendoor nog op: “Shit, de buren!” De verloskundige sprak me streng toe. “Gebruik je kracht om te persen, niet om te brullen. Anders kun je straks je moeder niet meer bellen om het blijde nieuws te vertellen.”
Een goede opmerking om het geluid te dempen, maar toen ik de kracht ging gebruiken om te persen, ging het pas echt snel. Na twee of drie flinke persweeën voelde ik het hoofdje tussen mijn benen en na nog drie tot vier keer persen riep de verloskundige: geef me je handen! Zo vingen Alex en ik samen het kindje op in het warme water.
Blij en trots
Ik kon het niet gelijk geloven en keek wazig voor me uit. Wat was er nu net gebeurd? Maar een luide huil riep mijn aandacht er weer bij en ik keek naar het kindje dat ik in mijn handen had. Een jongetje! Wauw, door emoties overmand staarde ik wat versuft voor me uit. Blij dat het voorbij was, blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en ook een beetje trots op hoe ik dit klaargespeeld had.
Wankelend stapte ik het bad uit en ik wachtte, met mijn zoon op mijn borst, tot de navelstreng uitgeklopt was. Daarna mocht Alex de navelstreng doorknippen en werd onze zoon gewogen. Het bleek een flinke knul: 4160 gram schoon aan de haak. Na met de verloskundige en de kraamverzorgster te hebben geproost met een glaasje priklimo gingen zij weer naar huis en bleven we met z’n drietjes achter. Gek genoeg hebben we zelfs nog een paar uurtjes geslapen voordat de zaterdagochtend zich aandiende en een nieuwe kraamverzorgster op de stoep stond met achter haar de eerste nieuwsgierige familieleden die niet konden wachten om de kleine man te zien.
Bijna een week oud
Al met al vond ik de bevalling een overweldigende, heftige maar tegelijkertijd ook mooie ervaring. Mede dankzij de tools die ik had meegekregen tijdens de cursus hypnobirthing, de mooie thuissetting, het bevallingsbad en de nuchtere en relaxte houding en aanmoediging van de verloskundige en Alex. Wat ik een volgende keer anders zou doen is meer tijd nemen tijdens de persfase. Naar mijn idee had de schade dan nog iets beperkter kunnen blijven. Maar achteraf is altijd makkelijker praten.
Onze zoon is nu bijna een week oud. En heus loopt niet alles op rolletjes. De borstvoeding gaat bijvoorbeeld niet vanzelf en is wat pijnlijk, daardoor verloor de baby iets te veel gewicht in de eerste dagen. Maar met behulp van wat bijvoeding en een lactatiedeskundige gaat alles nu de goede kant op. Het leukste is om de liefde te voelen groeien. Elke gekke bek die hij trekt, elke minuut kroelen, die kleine handjes op je borst voelen en die zachte wangetjes tegen je aan. De bevalling was overweldigend, maar de liefde die we nu voelen voor dit kleine mensje is nog overweldigender.
