Ik was uitgerekend op 29 juli, 2012, maar rond die datum waren er nog steeds 0,0 tekenen dat ik zou gaan bevallen.
Op 7 augustus had ik ‘s avonds 4 centimeter opening en zei de arts dat de bevalling nog die week zou beginnen. Oef! Ik was echt als de dood voor een inleiding. Ik ben banger van een epiduraal dan voor de bevalling zelf.
Regelmatige steken
Donderdagmorgen, 9 augustus 2012, zo rond een uur of 4 werd ik wakker van regelmatige steken. Tegen 6.30 had ik uitgedokterd dat ze iedere 5 minuten kwamen. Ik heb toen gebeld naar de arts om dat door te geven. Er zou iemand langskomen om te kijken, ondertussen moest ik doen wat ik normaal deed.
Dus ik ben op het gemak opgestaan, heb gegeten, de honden eten gegeven en de paarden buiten gezet. Die laatste stonden op hooi de laatste weken en tegen dat ik dat hooi op de wei zette, had ik weeën om de 3 minuten.
Ondertussen had ik mijn vriend gebeld dat hij terug moest komen naar huis, dat ik echt pijn had. Zowel Amigo als Ceara, mijn paarden, hebben een wee moeten opvangen met mij, en die bleven gewoon superbraaf staan tot de wee voorbij was.
Samen rondwandelen
Tegen 8.00-8.30 was mijn vriend daar en hebben we samen rondgewandeld, op aanraden van de vroedvrouw. In de wei, tussen mijn paarden.
Tegen 9.30 was de vroedvrouw er. Ik had toen 5 centimeter ontsluiting. Ze zou na anderhalf uur nog eens terugkomen.
Toen ze terugkwam had ik 6 centimeter opening. Ze zou dan weer vertrekken om tegen drieën terug te komen met de arts – de vroedvrouw en de arts waren samen een duo dat mijn bevalling van A tot Z zou begeleiden.
Ik heb toen in het zwembadje gezeten, maar dat water was koud geworden en ik kreeg het dus ook koud. Hup, er weer uit. Ben toen in m’n ligbad gaan liggen, zitten…
Echt wel snel
Tegen 16.00-16.30 had ik 10 centimeter opening en hebben ze mijn water gebroken. Vanaf toen deed het PIJN! Eens je water breekt gaat het echt wel snel en ze dachten dat ik tussen 17:00 en 19:00 wel bevallen zou zijn…. Ik weet nog dat ik dacht, ‘oh, was het dat maar?’
Niet dus. Ik had wel degelijk erg sterke bekkenbodemspieren, wat de bevalling heel erg bemoeilijkte. Ik heb superveel pijn gehad door heupweeën die doorstraalden naar mijn benen. Mijn weeën waren echter niet lang genoeg, waardoor er even getwijfeld werd of ze mij niet beter naar de kliniek konden brengen. Het is dat ik geen fut meer had om erop te reageren, maar het was wel ‘t allerlaatste dat ik wou!
Verplicht in bad
De arts was blijkbaar de baarkruk vergeten en de vroedvrouw gaf opdracht om die te gaan halen. Hij was weg en ze heeft zich eens “goed bezig gehouden met mij”. Ik moest in bad en man, ik heb daar de meest vreselijke poses moeten doen. Ik dacht nog dat ik haar echt tegen de muur wou plakken toen, maar het heeft wél geholpen. Tegen de tijd dat de arts terug was, was Skye al een heel stuk verder gezakt en zou het niet meer lang duren.
Ik heb nog even op de baarkruk gezeten, maar om de één of andere reden voelde ik me helemaal blauw van onder, dus ik ben er weer van afgegaan. Ik heb gedurende de dag zowat overal gezeten: in de wei, op een stoel, in mijn eigen bad, in het opblaasbadje, op een baarkruk, op het matras….
Op de veranda
Uiteindelijk, na 4,5 uur persen, is Skye ter wereld gekomen op mijn matras op mijn veranda. Om 21.29 uur zag hij ‘t levenslicht.
We hebben gewacht tot de navelstreng uitgeklopt was voor het doorknippen. Skye lag op mij te bekomen en ik was direct alle pijn en afzien vergeten. Hij heeft een uur of zo op mij gelegen, gedronken en werd toen even meegenomen voor de nodige onderzoekjes. Daarna weer terug bij mij.
Goed afgezien, een klein scheurtje met 3 hechtingen, een lijf dat de dag erna nog steeds uitééngetrokken voelde, maar wél helemaal thuis bevallen. Zonder epiduraal en helemaal zoals ik het wou, na 41 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik ben trots op mezelf!
