Elisa Verwoest-Schone – Mooie bevallingen

Omgekeerde wereld: bevalling begint in het ziekenhuis en eindigt thuis

Nog niet ingedaald

Dinsdagmiddag was ik nog bij de verloskundige en daar bleek dat Puk nog steeds niet volledig was ingedaald. Kortom: als mijn vliezen zouden breken, moest ik zo snel mogelijk gaan liggen. Donderdag de 18e zou ik 41 weken zwanger zijn en zou ik gestript gaan worden. Dat was geen fijn vooruitzicht vond ik. Gelukkig besloot Puk het niet zover te laten komen (of was het de gember en bitterlemon?).

Tjsoing!

Dinsdagavond op tijd naar bed gegaan maar ik kon mijn draai niet vinden, toch in slaap gesukkeld en rond half twaalf schoot ik wakker van het gevoel alsof er iets in mijn lichaam ‘tjsoing’ deed (beetje alsof er een elastiekje knapte). Ik heb me nog twee keer omgedraaid en toen besloot ik naar de wc te gaan om te plassen. Daar liep mijn onderbroek vol met vruchtwater, mijn vliezen waren gebroken!

Snel pakte ik mijn drink glaasje en ving ik nog iets op, het zag rozig, oranjeig uit. Toen terug naar bed gegaan en mijn man de verloskundige laten bellen. De verloskundige, V., kwam snel en constateerde dat Puk niet verder was ingedaald maar juist weer terug omhoog was gekropen. Dit maakte van mij direct een medisch geval. Ik was van plan thuis te bevallen, maar dit plan zag ik nu in rook op gaan.

Naar het ziekenhuis

Ik het ziekenhuis voor de bevalling van Puk

In de auto naar het ziekenhuis gegaan, daar werd een hartfilmpje gemaakt van Puk en eventuele weeën gemeten en een echo gemaakt. Puk zat nog steeds te hoog dus ik moest in ieder geval de nacht blijven. In ochtend zou er dan een nieuw plan gemaakt worden met de arts.

Zo rond 3.00 kreeg ik weeën, en tegen 3.30 heeft mijn man een zuster gehaald. Weer aan het hartfilmpje, maar volgens de zuster was het allemaal nog te vroeg, niet regelmatig genoeg en moest ik maar wat proberen te dommelen. Dat lukte niet. Het was ook veel te warm in de kamer, te droog en het bed lag niet lekker.

Om 8.00 ben ik de weeën gaan klokken en ze kwamen toen om de vier minuten. Om kwart voor negen kwam de arts. Zij constateerde dat Puk inmiddels volledig was ingedaald en droeg de leiding van de bevalling weer over aan de verloskundige. Ik mocht van de verloskundige kiezen of zij naar het ziekenhuis kwamen of dat ik weer naar huis zou gaan. Ik heb toen gekozen om naar huis te gaan.

Weer naar huis

Om 10.00 was ik thuis. Ik had buikweeën. De verloskundige constateerde om 10.14 dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Wow! Dat viel me alles mee! De verloskundige ging weg en zou om 12.00 terug komen. Om 10.45 kreeg ik er rugweeën bij. Mijn man heeft als een gek in mijn rug staan duwen (volgens hem heeft hij me binnenstebuiten geduwd). Deze weeën kwamen heel snel achterelkaar, mijn man kon dus absoluut niet weglopen.

Tegen 11.10 kreeg ik hele heftige persdrang die ik nauwelijks weg kon puffen. Dit zou ik nooit lang vol kunnen houden dacht ik! Mijn man belde na twee weeën de verloskundige. Die zou snel komen. Om 11.30 was ze daar en constateerde ze volledige ontsluiting!

Echte persweeën

Vanaf zo ongeveer 12.00 begonnen de echte persweeën en mocht ik mee gaan persen. Eerst een tijd op mijn zij (met mijn man duwend in mijn rug) en na drie kwartier ben ik op mijn rug gaan liggen.

Na een uur en een kwartier persen ging de verloskundige de baarkruk halen om de zwaartekracht het laatste zetje te laten geven. Ik zag niet hoe ik uit bed moest komen. Dus ik heb een tandje bij geschakeld bij het persen (geen idee waar dat nog vandaan kon komen toen). Het schoot nog door mijn hoofd dat ik onnozel moest kijken maar ik kon alleen mijn ogen stijf dichthouden.

Mijn zoon op mijn buik

Het laatste halfuur hebben de kraamhulp (die inmiddels gearriveerd was) en mijn man mijn benen omhoog gehouden tijdens de persweeën. Na goed anderhalf uur persen heeft de verloskundige een knip gezet. In die wee is Puk geboren. Ik moest tot aan zijn kontje toe persen, circa zes keer in een wee, terwijl de wee dus allang op was lag ik nog te persen om hem er echt uit te krijgen. Toen werd ik beloond met een hele mooie gezonde zoon op mijn buik.

Hij woog 4040 gram en hij was ongeveer 52 centimeter lang.

De verloskundige en mijn man hebben me fantastisch geholpen en mijn man had de volgende dag net zo veel spierpijn als ik.

De borstvoeding moest nog een beetje op gang komen, maar die is uiteindelijk helemaal goedgekomen met behulp van tepelhoedjes en super begeleiding van de kraamhulp.

Op woensdag 17 augustus 2011 is onze zoon Puk geboren!

Elisa Verwoest-Schöne is moeder van 3 kinderen. Ze is Restaurator Moderne kunst onder naam Elisa Schöne Kunsten (www.elisaschonekunsten.nl) en eigenaar van Mijn-Mama (www.Mijn-Mama.nl). Onder de naam Mijn-Mama verkoopt ze handgemaakte kraamcadeautjes.

De vlotte thuisgeboorte van Lea

Een drukke zaterdag

Puk meet een antal dagen voor de bevalling mijn buik op

Op zaterdag 27 juli 2013 had ik de hele dag last van mijn rug en zo af een toe een harde buik, maar wel meer dan op andere dagen. Ondanks dat zijn we wel nog naar de Makro geweest en zijn we met Puk nog mensen wezen kijken op Summer Darkness festival.

Om half twaalf ‘s avonds had ik al zo vaak een harde buik gehad dat ik tegen mijn man zei dat hij waarschijnlijk nog wel eens gelijk zou kunnen krijgen dat Lea op 28 juli geboren zou worden.

Oefenweeën of serieus werk?

We hebben toch nog geprobeerd te slapen, maar meer dan een uurtje slaap hebben we die nacht niet gepakt. Zo rond een uur of twee ben ik onder de douche gaan staan om te kijken of ik te maken had met oefenweeën of dat dit toch serieus ging worden. En om drie uur ben ik ze gaan klokken.

Na een half uur heb ik geconcludeerd dat we de verloskundige moesten gaan bellen. Toen bleek dat er op dat moment al vier vrouwen aan het bevallen waren en dat er met mij erbij echt een logistiek probleem ontstond. Het kwam erop neer dat ik het even met iemand van een andere praktijk moest doen. Geen probleem, want ze was ook echt heel aardig.

Op z’n fietsje in de huiskamer

Om half vijf was ze er en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. En toen werd Puk natuurlijk wakker. Hij heeft lekker op z’n fietsje rondjes door de huiskamer gereden, terwijl ik weer onder de douche ben gegaan.

Zo rond een uurtje of zes kwam een verloskundige van mijn eigen praktijk om de boel weer over te nemen en waren mijn ouders inmiddels gearriveerd om Puk op te vangen.

Vaart zodra mijn zoontje weg was

Ze zei tegen me dat ik zou zien dat er meer vaart achter zou gaan zitten als er weer rust in huis zou zijn. Nou ze had gelijk. Lea is vanaf dat moment de wereld in gelanceerd.

Iets voor zeven uur gingen mijn ouders met Puk weg en zat ik op 4 centimeter ontsluiting. Vanaf dat moment werden de weeën een stuk heftiger en kreeg ik naast de buikweeën die ik had nu ook stevige rugweeën.

Van gebroken vliezen naar persweeën

Om 7.13 braken mijn vliezen. (“Ehm, volgens mij zijn m’n vliezen gebroken, anders heb ik in m’n broek geplast.”)

Toen was er echt geen houden meer aan. Ik ben toen nog even gaan plassen en kreeg onmiddellijk persweeën. Ik dacht dat ik bij Puk stevige persweeën had, maar hier was echt niets tegen te beginnen.

Zelf aanpakken

Door de vaart die er toen achter zat was er geen tijd meer om de Kraamzorg te bellen. De verloskundige had net genoeg tijd om het raam dicht te gooien en de plafondventilator uit te zetten.

Om 7.30 was Lea geboren, op 28 juli. Ik heb haar zelf aan mogen pakken, wat echt super mooi was. Het was eigenlijk ons idee dat mijn man dat zou doen, maar hij mocht mij van mij niet loslaten.

Terugblik

Het ging gelijk super goed met ons allen. De borstvoeding kwam goed op gang. Ik had wel nog last van naweeën, maar ik bedacht maar dat die ook ergens goed voor zijn.
De kraamweek was heerlijk relaxed. Ik denk vooral omdat we ons een stuk zekerder voelden dan toen Puk net geboren was. En omdat de het begin van de borstvoeding een stuk soepeler verliep. Geen geëmmer met kolven en vingervoeden, etc. Het was vooral genieten met ons viertjes en ons lekker laten verwennen door de kraamhulp. Trouwens nog diep respect voor de verloskundige die die dag na mij nog twee bevallingen heeft begeleidt.

Bevallen in water: driemaal is scheepsrecht

Op zaterdag 2 juli was het dan eindelijk zo ver: onze tweede zoon ging geboren worden! Na een aantal middagen en avonden vals alarm was het een opluchting dat de bevalling nu wel door ging zetten. Ik had al een tijd ernaar uitgezien en was er geestelijk helemaal klaar voor.

Bevalplan

Hoewel dit ons derde kindje is had ik voor deze bevalling voor het eerst een bevalplan opgesteld. Wat een rust gaf dat in mijn hoofd zeg! Alle mogelijke scenario’s ben ik in gedachten af gegaan en daar mijn wensen bij opgeschreven. Heel fijn om er daarna niet meer zo hard over na te hoeven denken. Mijn grootste wens was weer een thuisbevalling, maar dan deze keer in bad. (Mijn oudste zoon en mijn dochter zijn allebei op het droge geboren).

Het begin van de bevalling

Goed, terug naar 2 juli: Om 04.00 ‘s nachts werd ik wakker met het idee dat dit wel eens echte weeën zouden kunnen zijn. Hoewel ze nog niet erg sterk waren. Ik ben ze gaan timen en om 05.00 heb ik mijn man, Aram, wakker gemaakt. “Lief ik heb weeën en ik ga nu onder de douche staan om te kijken of dit inderdaad het echte werk is.” Tot mijn vreugde hielden ze aan en heb ik de verloskundige gebeld terwijl mijn man Isa, die als doula bij de bevalling aanwezig zou zijn, opbelde. Daarna is Aram het bevalbad gaan opblazen.

Ondertussen ving ik de weeën op door over de vensterbank van ons open slaapkamerraam te hangen en de vroege ochtendlucht op te snuiven. Heerlijk moment was dat. Een slapende stad, het gekwetter van vogels, mijn zoon en dochter nog aan het slapen en mijn tweede zoon onderweg. Het gaf me een heel sereen gevoel.

Rond 06.00 heeft Aram mijn ouders opgebeld met het verzoek de twee oudsten rond 07.00 op te halen. Niet lang daarna kwamen Isa, de verloskundige en de kraamzorg aan. De verloskundige heeft toen gecontroleerd of de baby goed ingedaald was en of ik dus veilig in het bad kon gaan zitten. Dat is de enige keer geweest dat ze me getoucheerd heeft. Wat het dus bijna een handsoff bevalling heeft gemaakt!

Het bad in

Om 06.30 werd Lea mijn dochter wakker en na even geknuffeld te hebben (oxytocine!) is ze samen met Aram het bad gaan vullen. Daar wilde ze stiekem ook wel in. Iets voor zevenen werd Puk mijn oudste zoon wakker en even later kwamen mijn ouders om ze op te halen. Ik vertelde aan mijn kinderen dat de baby snel zou komen en dat zij ondertussen een leuke dag met opa en oma gingen hebben. Even later was de rust weer in huis terug gekeerd.

Ik ging in bad en onder begeleiding van muziek van Jack Johnson (ik had namelijk toch al een liedje van hem in mijn hoofd) ving ik de weeën op. Ik bedacht dat de baby een echte surfdude zou worden als hij ook nog eens onder water geboren zou worden. Bijna vroeg ik Aram om de film Endless Summer op te zetten om het plaatje compleet te maken, maar dat vond ik toch net iets te ver gaan.

Om de weeën op te vangen hing ik over de badrand en me focuste ik me op mijn ademhaling. Ondertussen bestudeerde ik de plooien van de binnenhoes van het bevalbad. Je moet je blik toch ergens op richten. Langzaam werden de weeën sterker, maar ze bleven goed te doen. Pas toen mijn vliezen braken, ik schat zo rond negen uur, werden de weeën pittiger en had ik echt de steun van Aram nodig.

De geboorte

Plots gingen de buikweeën over in persdrang, dat had ik nog even niet aan zien komen. Het was toen tegen 9.15 Bij de andere twee waren de weeën echt wel pittiger geweest en had ik naast buikweeën ook flinke rugweeën en een weeënstorm gehad. Nu bleven de weeën vrijwel geheel geconcentreerd in mijn buik en bleef de storm uit. Ik riep dat ik persdrang had en drie minuten persen later is onze zoon Ramses onder water geboren. Ik pakte hem zelf aan. Hij bleef super relaxed en heeft nauwelijks gehuild. De placenta is buiten het bad vanzelf geboren. Wow. Wat een mooie bevalling was dat! Ik ben er, nu vier weken later, nog steeds lichtelijk verbaasd over hoe soepel het allemaal ging. Zelfs met de borstvoeding blijkt Ramses een natuurtalent en loopt het vanaf het eerste moment als een trein. Ramses is een hele relaxte baby (zie je wel een surfdude) en Puk en Lea een hele lieve grote broer en zus. Een grote oxytocine roze wolk hier dus.