IMG_5003-1

Vol vertrouwen: een gecompliceerde ligging

Het 2e en 3e trimester van de zwangerschap gingen mij heel gemakkelijk af, ik heb weinig last van kwaaltjes gehad. Ik had 6 weken voor de uitgerekende datum al verlof. Daardoor had ik genoeg rust om nog van alles te ondernemen. Mijn man Bart is voor zijn werk lange periodes weg, maar hij kwam precies 3 weken voor de uitgerekende datum thuis. Zo konden we nog mooi samen genieten en ons verder voorbereiden op de komst van onze Eva.

Benieuwd

Eén dag na de uitgerekende datum, een dinsdag, hadden we een afspraak met de verloskundige. Alles was in orde en Eva was eindelijk volledig ingedaald. Ze was al een aantal weken deels ingedaald, maar zat al die tijd nog wat los in mijn bekken. We hebben besproken hoe goed alles nog ging, maar de verloskundige gaf ook aan dat genoeg rust nemen op de dag ook belangrijk is en dat druk blijven de bevalling mogelijk wat kan uitstellen. Eigenlijk wat we tijdens de HynoBirthing ook al geleerd hadden. We zaten zelf nog niet te wachten op Eva, maar waren inmiddels wel benieuwd hoe ze zou zijn. Vanaf die dag ben ik dus begonnen met in de middag een dutje te doen, met daaraan voorafgaand een Regenboogrelaxatie. Dat was er voor die tijd eigenlijk een beetje bij ingeschoten.

Echte weeën

De dag erna zijn we nog lekker op pad geweest met familie en ‘s avonds op de bank zaten we te bespreken wat we de volgende dag zouden gaan doen. Toen we naar bed gingen, rond 23.30 uur, begonnen na het lachen om een grapje voorzichtig de weeën. Behalve wat licht gerommel had ik eerder eigenlijk nog niets gevoeld, dus wist niet echt wat het betekende en of ik het serieus moest nemen. Bart viel in slaap en bij mij bleven de weeën met steeds meer regelmaat en korter op elkaar komen.

Toen ik om 02.00 uur nog steeds niet had geslapen en toch wel de indruk kreeg dat het echte weeën waren, heb ik Bart weer wakker gemaakt. Ik kon de weeën inmiddels niet meer liggend opvangen, dus ben ik gaan staan en lopen. Bart maakte een kruik voor me en ging de weeën timen. Vrij snel werd duidelijk dat de weeën regelmatig waren (om de 3 minuten, 45 seconden lang).

1 centimeter

We stapten samen onder de douche. Bart om op te frissen en ik om de weeën op te vangen. Een uur later besloten we de verloskundige te bellen, want ook na het douchen bleven de weeën aanhouden. De verloskundige bevestigde onze vermoedens dat de bevalling begonnen was en kwam onze richting op. Rond 03.45 uur was de verloskundige er en zij ging rustig kijken hoe het er allemaal voor stond. Alles was in orde en ik had op dat moment ongeveer 1 centimeter ontsluiting. Ze gaf aan dat ze het hoofdje nog voelde bewegen in mijn bekken.

We hebben toen afgesproken dat de dienstdoende verloskundige van de volgende ochtend om 09.00 uur zou langskomen om te kijken hoe het ervoor stond. Ik kon op dat moment eigenlijk alleen nog maar staand de weeën opvangen, vaak hangend aan de deurpost. We hebben wel andere houdingen uitgeprobeerd, maar dat voelde niet prettig. Staand en draaiend met mijn heupen werkte het beste.

Drijvend in bad

Bart heeft rond 06.00 uur nog een uurtje geslapen, want ik vond dat één van ons in ieder geval maar een beetje uitgerust moest zijn. Rond een uur of 8 is Bart het bevalbad gaan voorbereiden (dat was vooraf grotendeels klaar gezet). Hoewel de verloskundige met een uur zou komen, vond Bart dat ik dat toch maar in bad moest gaan, omdat het blijven staan erg vermoeiend werd. Bart zou dan wel aan de verloskundige vragen of de onderzoeken in het bad konden gebeuren.

Rond 09.30 uur belde de verloskundige dat ze wat laat was (spoedje tussendoor en ze stond in de file). Hier heb ik zelf weinig van meegekregen, ik was in mij zelf gekeerd en had weinig besef van tijd. Inmiddels lag ik lekker in bad, met Bart op een krukje naast mij. Ik kon zijn handen of armen pakken als dat voor mij nodig was. Dat voelde voor mij als een houvast, maar ook omhullend.

Dit was erg fijn, al liggend op mijn rug in het bad kon ik goed de weeën opvangen. Ook nu draaiend met mijn heupen, drijvend en ontspannen door het warme water. Om 10.00 uur kwam de verloskundige. Dat was ongeveer tegelijk met mijn moeder, die Bart gebeld had om onze hond Jip uit te laten. Bart besloot dat mijn moeder Jip mee zou nemen omdat ze erg onrustig werd van alle nachtelijke bezoeken en het gebeuren boven.

Roes

De verloskundige was erg rustig. Ze zei zelf meteen al dat ze alles in bad kon bekijken en dat ik mocht aangeven wanneer dit voor mij kon. Op dat moment had ik 4 centimeter ontsluiting. Dit namen we ter kennisgeving aan. Het ging heel goed en er zat vooruitgang in, dus we zouden doorgaan met wat we aan het doen waren.

De weeën waren eigenlijk nog steeds even regelmatig als bij het begin, alleen wat heviger. Ook heb ik 2 keer moeten overgeven, dus gaf Bart mij tussendoor water te drinken. Maar ik voelde me goed genoeg en had voldoende energie om dit voort te zetten. Door te blijven letten op een kalme ademhaling en tussen de weeën door volledig toe te geven aan de ontspanning was dit vol te houden. Ik was in een soort roes, alsof ik elk moment in slaap zou kunnen vallen. Mijn gedachten waren gefocust op het behouden van deze ontspanning en de gedachte dat het bijna zover was dat we Eva konden verwelkomen.

Plop

Bart sprak met de verloskundige af dat ze om 13.00 uur terug zou komen. Alles ging eigenlijk rustig zo door, tot ik rond 11.30 uur in een wee een soort ‘plop’ voelde. Het voelde meteen anders: ik kreeg persdrang en wist niet of ik daaraan toe kon geven. Als ik bij mij zelf voelde, voelde ik niet een glad achterhoofdje zoals je dat zou verwachten, maar iets anders, onregelmatig. Ik vertelde dit aan Bart, maar we wisten eigenlijk beide niet wat dit betekende. Gelukkig voelde ik Eva in mijn buik nog wel bewegen en daardoor vertrouwden we er beiden nog wel op dat het wel goed zat. Ik bleef gericht op het weg ademen van de weeën en wisselde wat meer van houding zoals de verloskundige had geadviseerd.

Bart belde de verloskundige met dit verhaal. Hij kreeg haar eerst niet te pakken, maar ze zou direct onze kant op komen. Ze was 15 minuten na het telefoontje bij ons en was nog steeds de rust zelve, hoewel ze van binnen niet rustig was, begrepen we achteraf. Zij wist eigenlijk ook niet wat ze voelde met het toucheren, ze vertelde aan Bart dat er mogelijk een handje of iets anders voor zat.

Spoed

Ik moest uit het bad en op bed gaan liggen. Dat ging eindelijk nog vrij gemakkelijk tussen de weeën door. Op bed heeft de verloskundige goed gevoeld, dit was even niet prettig, maar ook dit heb ik me over me heen laten komen, omdat het gewoon moest. Hierdoor werd wel vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. De verloskundige legde mij en Bart uit dat ze met het toucheren in het mondje van Eva zat. Ze lag er dus anders voor: met haar gezicht naar voren in aangezichtsligging en ze was ook nog een sterrenkijker.

De verloskundige legde kalm uit dat we deze bevalling niet thuis gingen doen en dat ze een ambulance zou bellen. Ik had inmiddels volledige ontsluiting en moest de persweeën wegzuchten, wat nogal onnatuurlijk voelt. Concentreren op de buikademhaling hielp me hierbij erg.Op de gang hoorde we de verloskundige aan de telefoon zeggen dat het “echt spoed” was en dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis al vol was. Ze vroeg naar welk ziekenhuis wij zouden willen. We hadden ons hier helemaal niet in verdiept en hadden daardoor ook geen voorkeur. Als we dan toch naar het ziekenhuis moesten, maakte het toch niet veel uit. Bart koos maar voor het ziekenhuis waar we al bekend waren vanwege groei-echo’s tijdens de zwangerschap.

Persweeën in de ambulance

Bart moest mij even alleen laten om de vluchtkoffer en alle spullen klaar te zetten, hierna heeft hij mij samen met de verloskundige aangekleed. Eenmaal klaar was de ambulance er al en ik werd de trap afgeholpen door de ambulancebroeder. Hier kreeg ik bij de eerste tree alweer een perswee. De ambulancebroeders werden hier zenuwachtig van en wilden eigenlijk dat de verloskundige mee zou gaan in de ambulance. Zij gaf aan dat ik “echt niet” in de ambulance ging bevallen. Volgens mij hadden we hier stiekem allemaal onze twijfels wel over.

In de ambulance, had ik echt het gevoel dat Eva elk moment zou kunnen komen, ik probeerde met mijn ademhaling de persweeën weg te ademen. Ik stak mijn hand op als er een wee kwam als signaal naar de ambulance broeder dat ik me even moest focussen op mijzelf, maar tussen de weeën was ik eigenlijk nog best helder en ik voelde me heel krachtig. Ik heb zelfs nog een grapje gemaakt toen de ambulance moest omdraaien omdat de brug openstond en dat ze de hobbelige oprit naar het ziekenhuis maar eens moesten asfalteren, omdat het zo schudde. De ambulancebroeders waren erg vriendelijk, maar ook bezorgd. Ze leken wel onder de indruk van hoe ik het allemaal deed, ze moedigden me op een positieve manier aan.

Chaos

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik verplaatsen naar het bed en kwam ik voor mijn gevoel in een chaos terecht. Er werd apparatuur naar binnen gereden en ik werd aan banden gelegd, die overigens niet eens werkten omdat ze zo vluchtig omgedaan werden.

Op dit moment kwam Bart gelukkig ook de verloskamer binnen, die moest met zijn eigen auto naar het ziekenhuis racen. Er werd over mij heen overlegd wie het infuus aan ging leggen en of ik wel in het systeem stond. Mij werd niks gevraagd, maar ik liet het over me heen komen, ik concentreerde me vooral op mezelf.

Samengedrukt gezichtje

De verloskundige van het ziekenhuis wilde eigenlijk nog een echo maken, maar toen ik met mijn benen in de steunen lag, kwam ze tot de conclusie dat Eva er echt al bijna aankwam. Bart kon haar mond en neusje al zien tijdens de perswee, dat zag er wel erg samengedrukt uit. Ook mijn eigen verloskundige kwam binnen. Zij heeft gelijk onze camera gepakt en is foto’s gaan maken. De ziekenhuisverloskundige gaf aan dat ik kon gaan persen, dus ik deed braaf mijn aangeleerde en veelvuldig op de wc geoefende J-ademhaling.

Bart zag Eva’s hoofdje voor een deel naar buitenkomen en weer teruggaan aan het einde van de wee. De verloskundige gaf aan dat ik echt goed moest persen en mijn adem moest vast houden. Er ontstonden een beetje zorgen of Eva nog wel genoeg zuurstof zou krijgen in deze positie. Ook tussen deze weeën door voelde ik me nog heel sterk. En alsof ik heel goed wist wat ik in deze situatie los kon laten en wat niet, heb ik de verloskundige duidelijk op het hart gedrukt dat Eva direct na de geboorte op mijn buik moest worden gelegd.

Zoektocht naar de borst

De volgende wee liet even op zich wachten. Bart zei ook nog tegen me dat ik maar echt moest persen. De volgende perswee heb ik dit dan ook braaf gedaan en met diezelfde perswee werd om 12.58 uur onze Eva geboren!

Eva werd hoog op mijn buik gelegd dus heb ik haar meteen naar beneden geschoven. Haar gezichtje zag er wat bedrukt uit, gezwollen oogje en lipjes, maar alles was goed met haar. Ze greep Bart zijn vinger en begon vervolgens de beroemde zoektocht naar mijn borst. Dit zag er erg bijzonder uit en iedereen stond te kijken over hoe krachtig de natuur en ons kindje waren. Met wat voorzichtige hulp vond ze mijn tepel en probeerde te drinken.


Welkom

Ondertussen kreeg ik, ongevraagd, via het infuus oxytocine toegediend en al gauw kwam de placenta gezond en wel. We wilden vooraf eigenlijk afzien van deze procedure, maar hebben ook dit losgelaten. We waren vooral Eva aan het verwelkomen!

We kregen gelukkig de tijd om hiervan te genieten terwijl ondertussen de controles bij mij werden gedaan. Ik had weinig bloed verloren (200cc) en hoefde geen hechtingen. Ik voelde me dus, op wat slaaptekort na, heel goed. Er werd veelvuldig benoemd dat ik deze bevalling ook makkelijk thuis had kunnen doen en dat ik geboren was om te baren.

Naar huis!

Eva moest uit voorzorg nog wel gezien worden door de kinderarts, omdat ze zuurstoftekort gehad zou kunnen hebben. Dit kon niet op dezelfde kamer, dus Bart is meegegaan. Alle tests waren goed, eigenlijk zo goed dat de kinderarts dacht dat de metingen niet klopte. Eva werd gewogen (2966gr) en aangekleed, ze had op dat moment al geplast en gepoept. Desondanks wilde de kinderarts dat we tot het eind van de middag bleven ter observatie.

Bart heeft een hele tijd met Eva op zijn borst gelegen, zodat we beide konden eten en ik kon douchen. De kinderarts kwam al gauw de controle doen. Alles was in orde, we kregen instructies mee waar we op moesten letten en mochten eindelijk naar huis.

Spectaculair

Ik kijk erg positief terug op de bevalling, ik kon me heel goed ontspannen en de weeën opvangen. Hoe helder ik was tussen de weeën door, zo geconcentreerd was ik tijdens de weeën. Ik heb me heel sterk en tegelijkertijd heel ontspannen gevoeld tijdens de bevalling. Ik heb daarbij geen gebruik gemaakt van de regenboog, de houdingen, het anker, de bloemen of andere associaties van de hypnobirthing. Wel hebben we gezorgd voor een ontspannen omgeving, gedimd licht, onze eigen rustgevende muziek, het warme bad en het belangrijkste: de houvast en steun die ik had aan Bart. Ook hebben wij met zoveel vertrouwen in Eva en in mijn lijf toegeleefd naar de bevalling. Dit hielp ons ook toen het alsnog een medische bevalling werd, we konden vasthouden aan waar we in geloven; een rustige en natuurlijke bevalling.

Ook hebben we ons gesteund gevoeld door onze verloskundige, die ons thuis en in het ziekenhuis op een heel prettige en rustige manier heeft begeleid. We staan achter haar keuze om ons over te dragen naar het ziekenhuis. De ligging van Eva komt erg weinig voor en had een nogal zware bevalling kunnen betekenen. Ik vond het fijn dat ik bijna de hele bevalling thuis heb kunnen doen, op onze eigen manier. Achteraf konden we gelijk ook wel lachen over de spectaculaire wijze waarop Eva uiteindelijk geboren is. We zijn de mensen die ons hierin hebben begeleid dankbaar en we zijn tevreden met hoe het allemaal verlopen is. We hebben genoten van het voorbereiden van de bevalling, de bevalling zelf en het verwelkomen van onze Eva.