Na al een aantal weken flinke oefenweeën, naderde de uitgerekende datum. Aangezien die 2 dagen na mijn eigen verjaardag viel, hoopte ik enorm dat ze nog even zou blijven zitten. Precies een week na de uitgerekende datum was het eindelijk zo ver.
Gestript
Op maandag, tijdens de controle bij de verloskundige, had ik aangegeven dat ik er echt wel klaar voor was. Ik sliep slecht, had pijn in mijn buik, waar mijn kindje elke dag trapte en het was al een week na mijn uitgerekende datum. Er werd op dat moment besloten om me te strippen. Dat gaf een drukkend gevoel, niet heel prettig, maar ook niet erg pijnlijk. Er waren 3 opties: het kon nu binnen een uur starten en doorzetten, het kon die dag starten, maar ook weer stoppen of de leukste optie: helemaal niks uithalen. In mijn geval kwam er wel wat weeënactiviteit, maar verder gebeurde er weinig. Ook ‘s nachts en de volgende dag niet.
Klokken
Zoals elke dinsdagavond brachten we onze zoon naar mijn ouders. Tijdens het eten kreeg ik weer wat weeën. Vrij snel kwamen ze weer rond de 8-10 minuten. Ik heb niks laten merken en vertelde het in de auto op weg naar huis pas aan mijn man.
Eenmaal thuis kwamen de weeën nog wat sneller. Om 22.00 uur besloten we te gaan klokken. De weeën kwamen keurig om de 5 minuten. Wij blij: jee, het gaat eindelijk beginnen!
Valse start?
Maar helaas, na een half uur verdwenen de weeën weer als sneeuw voor de zon, zoals steeds de laatste paar weken. Net na het beginnen met klokken, stopten de weeën ermee. We besloten een beetje teleurgesteld om dan maar naar bed te gaan. Om 23.00 uur stapten we in bed en keken nog wat televisie. 10 minuten later kreeg ik één hele heftige wee. Wow, dit was er een die echt wel wat bewerkstelligde daar beneden. Pfieuw, hij zakte weer weg.
Om 23.20 uur hetzelfde laken een pak. Weer één hele heftige. Pfff. Mijn man en ik keken elkaar aan: zou er toch nog wat gaan gebeuren dan? Om 23.30 uur braken ineens mijn vliezen in bed. Ik schrok, keek mijn man aan en zei: “Volgens mij zijn net mijn vliezen gebroken”. Ik durfde niet te bewegen, dus mijn man pakte een handdoek, die ik tussen mijn benen propte terwijl ik naar de wc liep.
Slappe lach
Toen ik op de wc zat, kregen mijn man en ik de slappe lach. Ik zei: “Dit is echt raar: ik pies, maar ik pies helemaal niet zelf, ik loop gewoon leeg”. Terwijl wij daar nog om aan het lachen waren, kwamen de weeën goed op gang. Vanaf dat moment kwamen ze meteen om de 2 minuten.
Aangezien mijn eerste bevalling net geen 5 uur had geduurd, besloten we de verloskundige te bellen. Het was een erg drukke avond: de dienstdoende verloskundige én haar achterwacht waren allebei al bij een andere bevalling. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en mijn eerste bevalling snel ging, adviseerde de verloskundige om meteen naar het ziekenhuis te gaan. Haar achterwacht begeleide daar al een bevalling en ze zou haar op de hoogte brengen.
Eigen wereldje
Bij het eerste toucher in het ziekenhuis, rond half 1, had ik ongeveer 4 centimeter ontsluiting. Jeetje, nu pas?! ( bij mijn eerste was ik in 1,5 uur tijd van 2 naar volledig) Hmm, hoe lang zou dit nog gaan duren? De verloskundige voelde ook de vruchtzak nog en heeft die voor de zekerheid nog doorgeprikt.
De weeën waren in middels zo heftig en lang, dat ik helemaal in mijn eigen wereldje zat. Ik nam flink diep adem door mijn neus en ademde uit via mijn mond. De stang van het bed achter mijn hoofd kneep ik fijn. Mijn man mocht niet aan mij komen, maar mocht ook niet weg. Dat had hij bij de eerste al geleerd! Af en toe een verkoelend washandje op mijn voorhoofd was heerlijk.
Misselijk
Nog geen uur later werd ik misselijk en dacht ik: “Yes, ik ben er bijna”. Maar ik bleek ‘pas’ op 8 centimeter te zitten. Omdat de hartslag soms een dipje maakte, wilde de verloskundige dat ik even ging wandelen in de kamer, maar dat zag ik absoluut niet zitten. Inmiddels was ook de andere verloskundige aangekomen in het ziekenhuis.
De verloskundigen hadden het idee dat er wat ontlasting in de weg zat, waardoor ik niet voorbij die 8 centimeter leek te komen. Voor mij voelde het als een eeuwigheid die laatste 2 centimeter. Ik ging toch maar even naar het toilet, maar het lukte niet. Een klysma dat ik zelf zette, leverde vervolgens een klein beetje ontlasting op.
Toen ik wilde opstaan kreeg ik zo’n heftige wee, dat ik alleen nog maar stil kon blijven staan. Ik moest me aan mijn man vastklampen om te blijven staan. Er leek geen einde aan te komen! Ik weet niet precies meer hoe ik naar het bed gestrompeld ben, maar het was me gelukt. Even toucheren, jippie volledig! Ik mocht aan de gang. Het was (pas) kwart over 2.
Hoofdje
Eigenlijk zou een van de verloskundigen weggaan, maar omdat ze nog net niet helemaal klaar was toen ik persdrang kreeg, had ik 2 verloskundigen aan mijn bed toen ik kon gaan persen. De ene begeleidde de bevalling, de andere nam foto’s en had alles voor de kleine klaargelegd. Mijn man wilde graag onze dochter ‘opvangen’. Na 2 persweeën stond het hoofdje en na nog een keer persen werd het geboren. Dat heeft mijn man kunnen begeleiden, maar het lijfje volgde niet. Ik zag aan de ogen van de verloskundigen dat er iets niet helemaal goed ging.
Handen en knieën
Een van de verloskundigen zei tegen mijn man dat zij er nu zelf weer bij moest. Ik voelde dat ze bezig was om mee te helpen, maar wist nog niet wat er aan de hand was. Opeens zei ze met lichte dwang: “Mery, ik wil dat je NU op handen en knieën gaat zitten!” Ik dacht: “Huh, hoe zie je dat voor je? Middenin een perswee, met het hoofdje tussen mijn benen?” Maar toen de wee afnam, deed ik wat ze vroeg. Ik verbaasde mezelf over hoe makkelijk ik dat deed, tijdens het bevallen.
De verloskundige vertelde dat mijn dochter met haar schouder vast zat achter mijn schaambeen (schouderdystocie) en dat ze haar nu probeerde te draaien. Achteraf vertelde ze dat ze met 2 handen mijn vagina binnen was gegaan, zodat ze mijn dochter onder haar oksel kon pakken en draaien. Toen dat eenmaal was gelukt, lag er in no time een slijmerig, bebloed kindje onder mij.
Ongeschonden
Heel rustig vertelde de verloskundige me dat ik mijn kindje mocht oppakken. Om 8 minuten over half 3 had ik mijn dochter voor het eerst in mijn handen. Eindelijk, daar was ze dan! De dame die me de laatste paar maanden van binnen behoorlijk blauw had geschopt.
Omdat ze had vastgezeten achter mijn schaambeen, werd ze redelijk snel van me overgenomen voor controle. Ze had een gebroken sleutelbeentje of een verlamd armpje kunnen hebben, maar gelukkig bleek ze ongeschonden uit de strijd te zijn gekomen. Verder was ze helemaal gezond en 3870g schoon aan de haak. Na 2 keer persen kwam ook de placenta en bleek dat ik slechts een klein scheurtje had overgehouden aan de bevalling, die slechts 3 uur en een paar minuten had geduurd.
Schouderdystocie
Tijdens het bijkomen hebben we de bevalling doorgesproken, want ik had eigenlijk nog steeds geen idee van wat er nou eigenlijk aan de hand was. De verloskundige gaf aan dat ze toevallig 2 weken eerder een herhalingscursus hadden gehad over schouderdystocie en dat daar uitgebreid was gesproken over de all fours-houding (handen en knieën). Omdat een schouderdystocie niet zoveel voorkomt, had ze de bevalling heftig gevonden en ze was blij met deze samenloop van omstandigheden: de cursus en de aanwezigheid van haar collega.
Dubbel
Voor mijn man is dit een heftige ervaring geweest. Ikzelf heb die paniek allemaal niet zo meegekregen. Ik heb gewoon gedaan wat er op dat moment van me gevraagd werd en heb totaal niet stil gestaan bij wat er nou aan de hand was. Na een heerlijke douche, bezoek van mijn vader en mijn schoonmoeder, zijn we om half 6 met zijn drieën naar huis gereden.
Om 10 over 7 ‘s ochtends ging de telefoon. De kraamzorg: of we het vervelend vonden als er een stagiaire mee zou komen. Hahaha, nee hoor geen probleem. Dubbele verloskundigen en nu ook dubbele kraamzorg! We kregen 2 kanjers en hebben een heerlijke kraamtijd gehad.