Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren
Mijn eerste zwangerschap en bevalling waren voor mij erg magisch. Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren. Mijn hele leven wilde ik al zwanger zijn, bevallen en moeder worden maar ik wilde wachten tot ik er aan toe was. Ik was met mijn zwangerschap van Mauro dan ook zo blij en was in wonder voor de ervaring die zo miraculeus is, hoe een leven in mij groeide. Ik ging de bevalling ook met dat zelfde gevoel tegemoet. Ik was niet bang en verheugde me erop.
Omdat ik niet blij was met de kwaliteit van de aandacht die ik van een reguliere verloskundigenpraktijk kreeg ben ik op zoek gegaan naar iemand die mij op een andere manier zou begeleiden. Ik vond een holistisch verloskundige waar ik me helemaal gesteund en gezien voelde in mijn behoefte en mijn wens voor een waterbevalling.
natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien
In mijn voorbereidingen op de bevalling heb ik het meest gehad aan mijn achtergrond en mijn moeder. Ik ben in een sikh/kundalini yoga gemeenschap opgegroeid en natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien. Mijn moeder heeft 4 dochters waarvan er 3 thuis, hands-off, geboren zijn. Ik heb ook andere sterke rolmodellen gehad die thuis in water zijn bevallen. Dus voor mij leek dit als de vanzelfsprekende optie. Het boek Spriritual Midwifery van Ina May Gaskin vond ik tijdens de eerste zwangerschap ook geweldig. Ik heb in de eerste zwangerschap ook nog een korte cursus gedaan met Erica Muller van de oerbron (sindsdien helaas overleden – zij was voor mij echt een inspiratie op mijn pad).
Lang wachten
De geboorte heeft op zich laten wachten. Ik verwachtte al een paar weken dat de bevalling elk moment kon beginnen. Ik dacht dat hij mid-september zou komen. Volgens de echo zou hij eind september komen. Ik wist nog niet of het een jongetje of een meisje was.
Toen ik voelde dat ik de baby niet meer kon dragen en dat het ook tijd werd om hem te zien in plaats van alleen maar voelen van binnen, heb ik een heerlijke voet massage gekregen. Dit was bedoeld om de bevalling op te wekken. De volgende dag verloor ik de slijmprop, en die middag heb ik nog een acupunctuur behandeling gekregen.
Lichte weeën
De ochtend erna, op 4 oktober 2006, werd ik om 6.30 wakker werd met de eerste lichte weeën in mijn lijf. Ik was voorbij de 41 weken zwanger. Omdat ik nog nooit een wee had gevoeld had ik me af gevraagd of ik het zou herkennen. Maar er was geen twijfel mogelijk! Ik was zo blij dat het was begonnen!
Ik heb Memo, mijn vriend, nog even heerlijk laten slapen zodat hij meer energie zou hebben later als ik hem echt nodig zou hebben. Deze eerste weeën die ik in alle vreugde heb gevoeld waren nog vrij zacht en interessant om te ervaren. Ik kon goed door de weeën ademen en ze rustig hun gang laten gaan.
Telefoontjes gepleegd
Rond 9.00 heb ik wat telefoontjes gepleegd naar onze vroedvrouw, naar mijn zusje die ook bij de bevalling zou zijn, en naar een paar anderen om ze te vertellen dat het was begonnen! Toen is ook Memo wakker geworden en ik heb ook hem verteld dat de geboorte was begonnen.
De ochtend verliep heel rustig met weeën om de 10 minuten en ik had mezelf rustig op de bank geïnstalleerd. Mijn energie niveau was goed, maar door het grote ijzertekort dat ik sinds een aantal weken had, had ik ook geen energie over om in beweging te zijn of nog dingen rond het huis te doen.
Sterke nesteldrang
Memo, daarentegen, had wel sterke nesteldrang, en is nog de laatste dingen in huis gaan opruimen en heeft kaarsjes en zachte muziek voor ons opgezet, om zo een fijne sfeertje te creëren. Ook heeft hij gezorgd dat onze bevalbad opgezet was.
We hebben zelfs nog samen twee dutjes kunnen doen. Ik werd wel wakker om de 10 à 15 minuten om een wee op te vangen, maar kon daarna steeds verder slapen. Het tweede dutje in de vroege middag was wat moeilijker, omdat de weeën langzamerhand intensiever aan het worden waren.
Mezelf steeds meer terugtrekken
In de middag is mijn zusje langs gekomen en zij heeft nog een lekker soepje voor ons gemaakt. Tegen het eind van de middag voelde ik dat het tijd was om de vroedvrouw te bellen. De weeën werden nu wel intens en ik begon mezelf steeds meer terug te trekken. Ik kon niet echt meer tussen de weeën door kletsen.
De vroedvrouw kwam pas langs in de avond, rond half 8, en ik was heel blij om haar te zien! Ik had wat aanmoediging nodig op dat punt, en ik wilde weten waar we stonden. Ik heb haar ook meteen gevraagd om te toucheren want ik wou graag weten of ik echt open ging of misschien nog maar op een paar centimeter zaten.
Geen verwachtingen
Ik had helemaal geen verwachtingen over hoe ver ik was en was gewoon bezig om te ademen door de kracht die in mijn lichaam aanwezig was. Maar het bevalbad stond klaar en ik wilde bevestiging dat de bevalling echt aan de gang was, zodat ik in bad kon stappen. Tot mijn grote vreugde waren wij al 5 centimeter open! Dit voelde heel goed want ik dacht, “OK, we zijn al halverwege!”.
De vroedvrouw heeft mij nog geholpen om goed naar de weeën toe te ademen en om ze los te laten. Omdat ik al zover was, werd het ook tijd om in bad te gaan. En daar had ik veel zin in! De vroedvrouw en mijn zusje zijn toen ook vertrokken want we hadden ze niet nodig en we zouden ze bellen als de vliezen braken of we ze nodig hadden.
In een trance
Memo en ik gingen samen lekker in bad. Het water was fijn want de weeën waren intens. In bad kwam ik in een soort trance en werden de weeën nog intensiever. Het werden echt golvende, krachtige weeën die over me heen spoelde.
Ik kreeg aandrang om uit bad te gaan en ik heb mijn lichaam geleegd, ik moest overgeven en ben naar de wc geweest. Dit voelde goed, zo heb ik intern ruimte gemaakt voor de komst van de baby, en ik ben weer terug in bad gegaan.
Aarde onder mijn voeten
Na een poosje in bad kon ik mezelf niet meer rechtop houden. Ik wilde eruit want ik had behoefte aan aarde onder mijn voeten en ik was ook heel moe want ik was al de hele dag aan de gang.
Daarna ben ik met handdoeken en al fijn op bed gaan liggen, samen met Memo. Ik had het koud en ging onder de dekens liggen. Memo en ik lagen op onze zij tegenover elkaar. Ik raakte in een diepe staat van trance.
Tussen de weeën in was ik in een soort diepe slaap. Ik voelde een wee aan komen door een rilling die door mijn lijf ging en deed mijn ogen open. Memo keek me steeds aan en hield mijn hand vast. Ik ademde diep door de aardbeving die door mijn lijf ging en Memo sprak liefdevolle worden tegen me. Hij zei dat ik zo sterk was en zo mooi en hoe ongelooflijk goed ik het deed, en veel meer positieve dingen. Dat en de liefde in zijn ogen hebben mij door elke wee heengedragen. Zodra de wee weg was gingen mijn ogen weer dicht en was ik weer weg.
Transitie
Als ik terug kijk, denk ik dat ik hier in de overgangsfase terecht ben gekomen. Op dat moment wist ik alleen dat ik in een soort slaaptrance was. Ik kon onmogelijk mijn ogen open houden tussen de weeën. Ik viel dan in een soort diepe slaap en werd elke keer wakker net voor een wee.
Soms wist ik niet waar ik was, wie ik was of hoe ik door de volgende wee heen zou komen, maar elke keer opende ik mijn ogen en was Memo daar en hij hield mij met zijn ogen vast. Het voelde een beetje alsof ik in een nauwe, donkere tunnel ging die alleen maar strakker om me heen werd en aan het eind was er licht en ruimte. Ik wist niet hoe ik er doorheen moest maar alleen dat er geen andere weg was. Dus ik heb me maar overgegeven aan de krachten in mij, en mijn lichaam heeft al het werk zelf gedaan.
Een golf water
Op een gegeven moment kwam er een enorme plof tussen mijn benen en een enorme golf water volgde met heel veel kracht en schuim. Ik had een moment van paniek – wij waren nog steeds thuis met z’n tweeën en ik wist niet of ik al mocht persen. Ik herinnerde me dat er gezegd wordt dat je soms persweeën krijgt zonder volledige ontsluiting te hebben en dat je dan niet ‘mag’ persen (nu weet ik dat dat onzin is – als je je lijf gewoon z’n gang laat gaan en niets forceert).
Ik zei tegen Memo dat hij direct moest bellen om de vroedvrouw en mijn zusje hierheen te laten komen. Minder dan een half uur later kwamen ze aan. De vroedvrouw heeft me op mijn verzoek ook meteen getoucheerd en ja, ik was helemaal open. Ik was klaar om te persen, wat een opluchting!
De vroedvrouw zei tegen me dat als ik nog in het water wou bevallen, dat dit het moment was om erin te duiken. In de eerste instantie kon ik mezelf niet brengen om te moeten bewegen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik heel graag in water wilde bevallen, dus besloot ik om het tocht maar te proberen, met behulp van de vroedvrouw en Memo.
Klaarwakker, helder, en rustig
Toen ik weer samen met Memo in het water zat voelde ik me zó goed! Opeens was ik klaar wakker en tussen de heftige persweeën en was ik helemaal helder en rustig. Een uur of meer heb ik in bad geperst. Elke wee bracht mijn zoon een klein stukje dichter bij maar ik voelde ook dat hij na elke wee weer een stukje terug naar boven ging. Eigenlijk moest ik zelf niet eens persen, het persen ging vanzelf.
Samen een aparte houding
Intuïtief hadden Memo en ik een aparte houding gekozen. We zaten tegenover elkaar in bad met de knieën omhoog en voeten op de grond, Memo gehurkt. Ik zat bovenop zijn voeten, waardoor er extra ruimte was onder mij om de baby eruit te persen. Ik lag een stukje naar achteren toe geleund met mijn hoofd tegen de rand van het bad en Memo hield mijn onderrug vast.
Met een spiegel kon ik het hoofdje zien. Ik realiseerde me bij een bepaalde wee dat ik gewoon een klein duwtje extra moest geven. Dus dat heb ik gedaan, en tot mijn grote verbazing kwam zijn hoofd er in een keer uit, met een grote bos zwart haar! Memo was ook verbaasd dat hij er op eens was! Omdat de navelstreng een keer rond zijn nekje zat heeft de vroedvrouw gevraagd of ik nog een keer kon persen en toen kwam zijn hele lichaam eruit. Hij was geboren! Het was 2.20.
Een jongetje!
Memo heeft ons baby gepakt en in mijn armen gelegd. Ik voelde met mijn hand dat hij een jongetje was. We hebben nog een uur in water samen gezeten, en in dat uur heeft Mauro aan de borst gedronken. De borstvoeding voelde voor mij in het begin erg nieuw, maar het ging goed (en hij heeft uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad).
Pas nadat de placenta kwam zijn we uit bad gestapt om af te navelen. Op de foto zie je mij in bad toen Memo Mauro net van mij had overgenomen zodat ik ook uit bad kon stappen.
Mijn vriend was onder de indruk
Achteraf vertelde Memo mij dat hij onder de indruk was van de rust en sereniteit van de bevalling. Hij had verwacht dat het hysterisch en moeilijk zou zijn, maar het was juist heel vredig.
Als ik terug kijk op deze gebeurtenis vindt ik dat het heel bijzonder was. Ik ben ook heel trots op ons dat we het op zo’n rustige, fijne manier hebben kunnen doen. Ik voelde me over deze bevalling intens gelukkig, trots en tevreden. De volgende dag zei ik dat ik het zeker weer zou doen. Ik heb het als intens maar zo mooi en bijzonder ervaren. Ik had van tevoren gekozen om het niet als pijn te beschouwen maar als enorme levenskracht die door mij stroomde. Het was op momenten wel intens en pijnlijk maar dat was niet wat mij bij was gebleven. Het was wel het meeste intens wat ik ooit in mijn leven had gedaan maar ik kon het! Deze prachtige ervaring was voor mij ook aanleiding om zelf doula te worden.
Lees hier het verhaal van Siri’s tweede, en hier het verhaal van haar derde prachtige waterbevalling.
