watergeboorte gijs

De geboorte van Gijs

Mijn eerste zwangerschap vond ik best zwaar. Ik had veel last van mijn bekken, ik was moe en ook vaak verkouden of grieperig. Daardoor zag ik een beetje op tegen nog een zwangerschap, vooral omdat ik nu ook de hele dag een peuter om me heen had. Gek genoeg vond ik mijn 2e zwangerschap heerlijk! Ik was veel gezonder gaan eten, waardoor ik niet meer ziek of moe was. Ik had besloten om juist in beweging te blijven in plaats van het rustig aan te doen. Ik heb tot 39 weken meegedaan aan de gewone yogalessen. Iedere maandagavond waggelde ik naar de yogales en kwam ik er bijna huppelend weer vandaan. Tot 40 weken voelde ik me goed en fit. Zo anders dan de eerste keer! Ik ging er dus ook vanuit dat het een meisje zou zijn, aangezien het allemaal zo anders was.

Natuurlijke remedies

Tijdens mijn 2e zwangerschap rondde ik mijn opleiding tot zwangerschapsyogadocent af. Daar leerde ik veel van, vooral over natuurlijke remedies tijdens de zwangerschap. Ik leerde mijn eigen lichaam steeds beter kennen en ontdekte dat de natuur overal een oplossing voor had en ik de huisarts niet nodig had.

Tijdens deze zwangerschap kreeg ik weer bekkenklachten rond de 20 weken, maar juist door flink in beweging te blijven en mijn grenzen op te zoeken, verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon.

Ontspannen en bewegen

Ik heb vanaf het begin van de zwangerschap iedere week in bed de ontspanningsoefening van de HypnoBirthing-cd geluisterd (bij het boek HypnoBirthing the mongan method – M. Mongan). Ik was er van overtuigd dat dat de beste voorbereiding was op de bevalling, ontspannen. Of eigenlijk, ontspannen én bewegen. Mijn eerste bevalling was prachtig (ook thuis in bad), maar ik vond het ook flink tegenvallen. Achteraf wist ik dat ik niet goed was voorbereid op wat komen ging. In plaats van krachtig en vol vertrouwen te zijn, werd ik overgenomen door pijn en kwam ik een beetje in een slachtofferrol. De weeën denderden over me heen en ik verloor de controle. Automatisch neemt de verloskundige dan de controle over, waardoor ik nog meer kwetsbaarheid en onmacht voelde.

Zelf de regie houden

Dat wilde ik deze keer dus anders! Ik ging bevallen en ik wilde de regie. Als mijn verloskundige het daar niet mee eens zou zijn, was ik een andere gaan zoeken of ik had overwogen om unassisted bevallen. Gelukkig had ik een geweldige verloskundige die mij begreep en vertrouwen in mij had (en ik in haar).

Bij mijn eerste bevalling ging het eigenlijk mis op het moment dat de weeën heftig werden. Ik bleef in bed liggen, waardoor er een soort lijden ontstond. Ik wilde er niet meer uit en mijn vriend wist ook niet genoeg om mij te activeren en uit bed te sleuren. Nu weet ik dat juist bewegen zo belangrijk is bij bevallen.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gelezen, alle boeken van Ina May Gaskin, Mindful bevallen van Nancy Bardacke, Vrije geboorte van Anna Mirte Korteweg, Bevallen op eigen kracht van Wendy Schouten, Hypnobirthing van Marie Mongan en nog veel meer. Maar dit waren voor mij wel de mooiste belangrijkste boeken.

Hurkhouding

Verder waren er nog andere dingen die ik anders wilde deze 2e keer. Mijn eerste zoon was geel (en moest onder een blauwe lamp) na de geboorte en de borstvoeding kwam niet heel snel op gang. Ik heb me in hier in verdiept en heb besloten geen vitamine K te geven na de geboorte en ook geen oxytocine toediening bij mij om de placenta sneller geboren te laten worden. Over de borstvoeding hoefde ik me niet veel zorgen te maken, omdat mijn oudste zoon ook nog borstvoeding kreeg. Verder verdiepte ik me in technieken om de placenta sneller geboren te laten worden. Ik leerde dat de hurkhouding veel kan helpen (en mijn verloskundige zei: “O ja, dat deden we vroeger ook altijd”) en het stimuleren van de tepels, mocht de baby niet meteen willen drinken. Daarnaast leerde ik dat het heel belangrijk was om het warm te hebben na de bevalling, vooral warme voeten zijn belangrijk. Daar hoefde ik me niet heel druk om te maken in bad.

Uitgerust

Op dinsdag 8 oktober 2013 was ik 40 weken zwanger, zo lang zwanger was ik nog niet eerder geweest. Ik ging met Olivier, mijn 2,5 jaar oude zoon, naar de bibliotheek en ik herinner me iedere stap die ik daar zette. De wereld ging me veel te snel, op de weg begreep ik het verkeer niet meer. Ik wilde nog maar één ding, op de bank liggen onder een deken, zonder peuter om me heen en bevallen!

’s Avonds gaan we met z’n drieën vroeg naar bed, want je weet maar nooit. Uitgerust bevallen is een stuk prettiger. Om 11 uur word ik wakker van een tinteling die begint bij mijn baarmoedermond en zo naar boven over mijn buik heen loopt. Meteen weet ik dat dit het is: zo voelde een wee! Ik heb al veel voorweeën gehad, dus ik besluit eerst nog even te doen alsof er niks aan de hand is. De weeën komen om het kwartier en ik lig alleen maar te hopen dat het doorzet.

Vooral ontspannen, denk ik, dan begrijpt mijn lichaam wel dat ik alle tijd heb om te bevallen. Rond half 11 zeg ik tegen mijn vriend dat ik nu echte weeën heb (“échte nu?”, “jaha”, “echt? weet je het zeker?”, “ja ik weet het écht zeker ja!”). Een uur later vindt hij dat het tijd wordt om het bevalbad neer te zetten. Bij onze eerste zoon waren we iets te laat begonnen met vullen, dus dat was een aandachtspuntje deze keer. Ik blijf nog even naast mijn zoon liggen. Mocht hij wakker worden van het lawaai van de elektrische pomp, dan kan ik hem nog even terug in slaap voeden (maar dat blijkt niet nodig).

Ik moet uit bed!

Als ik hoor dat het bad staat, ga ik gauw naar beneden. De weeën worden heftiger en ik weet één ding zeker, ik moet uit bed! Beneden ga ik lopen… en lopen… en lopen. Bij een wee ga ik even op handen en knieën op de bank zitten en dan weer verder lopen; rondjes om het bad, heen en weer door het huis.

Mijn vriend maakt nog wat foto’s van mijn buik, het bad en van de sfeer in huis (gedimde lichten en kaarsjes). Rond kwart over 2 belt hij mijn moeder op of ze wil komen. Zij is kraamverzorgster en was ook bij de bevalling van onze eerste zoon. Het idee dat ik iemand nodig zou kunnen hebben, maar dat Olivier ook wakker kan worden is niet prettig. Gelukkig is ze er snel, want Olivier wordt ook wakker. Hij is even boos dat mama niet komt, maar valt snel weer in slaap. Mijn vriend is een half uur boven bij hem, dus gelukkig voor mij dat mijn moeder er is! Rond kwart over 3 is mijn vriend weer beneden en worden mijn weeën echt heftiger.

Van marathon naar moe

Ik loop tot die tijd nog rond, bij weeën leun ik op tafel of op de bank en soms lukt het om door een wee heen te blijven lopen. Het voelt alsof ik een marathon loop, maar ik voel me zo sterk. Maar opeens word ik MOE, ik voel me ZO MOE. Mijn benen zijn zo moe, alles is moe en ik heb er eigenlijk geen zin meer in (en toch ook wel). Wanhopig zeg ik dat ik echt even moet slapen, maar ik realiseer me ook dat dat vrij onmogelijk is op dat moment. Dus ga ik op mijn knieën voor de bank zitten. Schommelend met mijn bekken vang ik de weeën op, terwijl mijn vriend bij iedere wee in mijn handen knijpt (op acupunctuurpunten). Dat werkt ontzettend goed: aan het begin van iedere wee zeg ik ‘drukken!’. Ik vind de weeën nog steeds goed op te vangen.

Het bad in

Om 4 uur wil ik graag in bad. Ik twijfel nog een beetje, want is het niet te vroeg? Ik wil er ook niet te lang in. Maar ach, je kunt er altijd weer uit, dus waarom niet. Ik denk dat de bevalling nog heel lang zal duren, want het is nog maar net begonnen. De bevalling van Olivier begon ook om 11 uur ’s avonds en hij werd om half 10 ’s ochtends geboren.

In bad is het héérlijk. De pijn is beter te verdragen en ik kan me veel makkelijker bewegen. Ook is het fijn om bloot te zijn, omdat je dan beter voelt wat er gebeurt beneden in je lichaam.

Na een paar weeën in bad voel ik dat er iets verandert. Aan het eind van de wee zit een klein beetje een drukgevoel. Mijn moeder belt de verloskundige en die is er gelukkig snel. Het is 4:45 als ze binnenkomt.

Hands off

De verloskundige weet dat ik graag zelf wil bevallen, hands off. Geen ingrepen van buitenaf tenzij echt noodzakelijk. Ze luistert niet naar het hartje en toucheert ook niet.

Ik voel steeds meer druk aan het eind van iedere wee. En opeens voel ik ook dat de intensiteit van de weeën minder wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het einde is van de ontsluitingsweeën (nu al, denk ik, dat betekent dus dat ie dus bijna komt, huh?!).

5 minuten later beginnen de echte persweeën. Ze worden steeds sterker en bij de eerste echte perswee voel ik dat de baby al zó diep zit. Die floept er zo uit, denk ik. Bij Olivier perste ik 70 minuten en dat ging eigenlijk heel relaxt. Ik vond het persen toen helemaal geen vervelend gevoel, ik voelde hem langzaam zakken en alleen het laatste stukje was even vervelend.

Heel hard puffen

Nu is het zo anders, ooooo wat zijn die persweeën heftig! En wat voelt het heftig dat mijn bekkenbodem meteen helemaal opgerekt lijkt te worden.

Ik wil écht écht niet uitscheuren dus ik heb heel erg in mijn hoofd (en gelukkig ook in mijn lijf) dat ik het persen een beetje af moet remmen. Dat lukt goed door wat meer geluid te maken en heel hard te puffen tijdens een gedeelte van de wee (en dan het laatste stukje toch een beetje meeduwen).

Ik houd mijn hand tussen mijn benen om te voelen wat er gebeurt, ik voel meteen de vliezen, die nog intact zijn.

Ik lig horizontaal in bad op mijn rug. Ik leun op de rand en op mijn voeten, in de armen van mijn vriend die buiten aan de rand van het bad zit, om de geboorte zoveel mogelijk te remmen. Dat voelt goed. Van te voren had ik besloten dat ik hurkend wilde bevallen, maar nu luister ik gelukkig goed naar mijn lichaam dat wat heel anders vertelt. De verloskundige zegt op een gegeven moment dat de baby echt wel geboren mag worden, maar ik denk “neeee nog niet, niet te snel, het moet niet te snel”. Ik houd steeds mijn handen tussen mijn benen om goed te voelen wat er gebeurt. Ik voel het hoofdje en dan ben ik er klaar voor: hij mag eruit.

Ongelooflijk, onbeschrijfelijk bijzonder weer om zo’n hoofdje uit je te voelen komen. En toen was het even zo mooi, geen perswee, alleen een hoofdje tussen mijn handen. Die natte haartjes, een klein beetje glibberig, zo’n klein hard bolletje, ik vergeet het nóóit meer.

1 minuut voor 5

Het duurt ongeveer anderhalve minuut voordat de volgende perswee komt. De verloskundige is geduldig, zegt niets en ik hoef niets. Ik voel nog of de navelstreng om zijn nek zit, maar ik voel niks. “Ik voel het niet hoor,” zeg ik. Ik ben toch een beetje bang dat ik het niet goed kan voelen, maar uiteindelijk denk ik, ik voel gewoon geen navelstreng, hij zit niet om zijn nek. Volgens mij voelt de verloskundige dan ook nog even op mijn verzoek.

En dan wordt hij geboren, om 1 minuut voor 5.

Ik kijk even naar zijn gezichtje in het water, maar het lijkt mij dat hij echt boven water wil. Dus haal ik hem meteen naar boven. Ik kijk naar zijn gezichtje en denk, dit is geen meisje! Gelijk kijk ik of het klopt. En jaaaaa, een zoon!

Alle tijd

Hij moet even vreselijk hard huilen, maar vindt gelukkig al snel de borst. We zitten ruim een uur in bad (wat voor mij voelt als 10 minuten). Ik zit in hurkzit om de geboorte van de placenta te bevorderen. Bij mijn oudste zoon duurde dat ruim 70 minuten en ik wist dat dat volgens de protocollen te lang is. Gelukkig had ik een ervaren verloskundige die vertrouwen had in mijn lichaam en ook nu geeft ze mij weer alle tijd (zonder druk) om de placenta geboren te laten worden. Dat duurt weer 70 minuten (en ik moet net als de eerste keer echt flink mee duwen om hem geboren te laten worden).

De placenta leggen we in een afwasteiltje. Omdat we graag een lotusgeboorte willen, hebben we de navelstreng niet doorgeknipt.

Om half 7 wordt grote broer Olivier wakker, ik zit in bad met zijn broertje en hij vindt het prachtig. Het was precies zoals ik hem had verteld: de baby was in bad uit het babygaatje gesprongen! We gaan uit bad, lekker op de bank zitten.

Gewoon baby

We willen nog even wachten met de naam, om te kijken of hij goed bij hem past, dus hij heet gewoon nog even ‘baby’.

Pas om 8 uur zijn we klaar met zitten op de bank, de wereld is zo tijdloos na een geboorte… Zo bijzonder. Ik doe ondertussen mijn kleren aan (ooo wat heerlijk zo zonder buik!). En ik voel me goed!

De navelstreng zit nog aan zijn buik en de placenta ligt naast hem in het teiltje. Zo’n prachtig mooi jongetje… ik kleed hem zelf aan. ‘De baby’ heet Gijs!

Alle vertrouwen

De bevalling duurde uiteindelijk 6 uur, maar voor mijn gevoel leek het net een uur of 2. Als ik terugdenk aan mijn bevalling voel ik zoveel liefde, ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen. Ook als ik de foto’s kijk, die mijn moeder en de verloskundige maakten. Zo mooi. Als ik terugkijk op mijn eerste bevalling speelden de verloskundige en mijn moeder, de kraamverzorgster, ook een grote rol. Zij begeleidden mij en kleedden de baby aan, zij wisten wat goed was. Bij mijn 2e bevalling kan ik me hen bijna niet herinneren, alles draaide om mij en Gijs. Mijn vriend was aanwezig ter ondersteuning, maar behalve in mijn handen knijpen en kijken heeft hij niet veel gedaan en dan vond ik heel fijn, hij wist ook dat ik het zelf ging doen en had daar alle vertrouwen in.

Achteraf vind ik bevallen goed te vergelijken met het lopen van een marathon (of een andere topsportprestatie), het vergt het uiterste van je, je kunt en moet veel dieper gaan dan je van te voren dacht. Je komt jezelf tegen, er komen veel emoties voorbij. Fases van wanhoop, maar als je aan de finish komt en je hebt dat prachtig mooie mensje in je armen, dan voel je een enorme kracht en dat gevoel raak je nooit meer kwijt. Het heeft mijn leven absoluut veranderd en ook de band met mijn eigen lichaam. Ik had nog nooit zoveel van mijn eigen lichaam gehouden als na mijn 2e bevalling.

Lotusgeboorte

Bij een lotusgeboorte blijft de baby verbonden met de placenta, tot de navelstreng loslaat bij de navel. Er is een prachtig boek over geschreven ‘Lotusbirth – Shivam Rashana’.

Wat mij betreft gaat het bij een lotusgeboorte niet om eventueel ‘nut’ en ook niet om de vraag of het natuurlijk is. Het is mijns inziens meer een ritueel die de overgang tussen twee wereld verzacht en een hele bijzondere sereniteit met zich mee brengt. Misschien wel een beetje een tegenbeweging tegen onze snelle en gejaagde manier van leven. Misschien dat juist de nutteloosheid het wel zo mooi maakt. Niets doen, tegenover iets doen.

newborn twins artwork

Onze thuisgeboren tweeling

Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.

Angsten van anderen

Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.

En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.

Natuurlijk en vanzelfsprekend

Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.

Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).

Echo’s om te monitoren

Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.

En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.

Mensen die mij volledig vertrouwen

Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.

Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.

Zware laatste loodjes

Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.

Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).

Gerommel met ruim 40 weken

Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.

“Je bent vast aan het bevallen”

En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.

Naar beneden ademen

Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.

Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.

Ontspannen in bad

Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.

Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.

Zin in de baby door mij heen

Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.

Kameelhouding

Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.

En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.

Daar is Leander

Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).

Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.

De weg was al gebaand

Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.

Duizelig

Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.

Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.

Iets waardoor ik me snel beter voel

Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.

Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.

Ik “moet” plassen

Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.

Niets aan de hand

Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.

Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Risico’s bij tweelingbevallingen

Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.

Chantal

Waterbevalling in het ziekenhuis

Na een fluxus bij de thuisgeboorte van ons tweede kind had ik een indicatie voor een ziekenhuisbevalling. Normaal gezien zou ik een infuus krijgen. Dat wilde ik niet, dus ik had bedongen om bij aankomst in het ziekenhuis alleen een ‘waaknaald’ te krijgen. Voorts had ik mij voorbereid met yoga en HypnoBirthing-technieken.

Van donderdag op vrijdag had ik heel veel harde buiken en wat voorweeën, dus een slechte nacht. Om 4.20 kreeg ik ‘echte’ weeën, een uur lang om de 5 minuten. Ik dacht dus: actie, want als het doorzet kan het snel gaan! Paul dus in de telefoon geklommen en de meiden werden om 6 uur opgehaald. M’n zus was onderweg om bij de bevalling te zijn en m’n moeder kwam ook om de meiden ‘s middags op te vangen.

Welnu: alles goed en wel geregeld: weeën weg! De verloskundige kwam om 8 uur en ik zei al, “het is gestopt, dus je bent er voor niks”. En inderdaad, 1 centimeter ontsluiting en half verstreken, dat kon al weken zo zijn!

Ik voelde me schuldig naar mijn moeder en zus, want ze waren onderweg voor niks! Maar dat vonden ze niet erg, ze hadden ‘t hele weekend en bleven gewoon gezellig.

Dus we hebben er een gezellige middag van gemaakt. Voor het eten ging ik voor old times sake met m’n zus in bad en toen begon er weer wat te spelen in mn buik. Van 17.30 tot 20.30 rommelde het erg, maar het stopte weer. Om 21 uur ging iedereen maar naar bed om toch vast wat te tukken.

In bed kreeg ik om 21.30 een serieuze wee (met een hoofdletter S). Tot 22.00 waren ze om de tien minuten en daarna meteen om de 5. Om 22.15 de verloskundige gebeld. Ik wilde nu wel gecheckt worden voor de nacht. Om 22.45 was ze er. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting en was volledig week. Het was nu dus wèl begonnen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet naar het ziekenhuis. Maar ik wilde het er niet op aan laten komen, wetende dat het bij mij na 4 centimeter zó gepiept is. Dus ze belde het ziekenhuis en er was plek en… het bad was vrij.

Dus alles ingepakt en op naar Nieuwegein (half uur rijden). M’n zus moest erg om me lachen omdat ik de weeën super geconcentreerd benaderde en tussendoor maar gezellig zat te kletsen.

chantal kaarsje

Om 23.45 waren we in de verloskamer waar ik moest wachten op een infuusnaald (just in case). Om 00.10 (hoera, geen 1 aprilkindje!) ging ik in bad. Het was niet zo’n bevalbad dat je op tv wel ziet, maar meer een groot ligbad. Ik had elektrische kaarsjes mee, de thermostaat ging op 30 (echt!) en het badwater keurig op 35 graden (dat lijkt koud, maar is juist heerlijk om te bevallen).

De verloskundige liet ons alleen en ik ging zoeken naar een goede houding om de weeën op te vangen. M’n lijf helemaal slap en rustig ademen. Het ging prima! Na een half uur (inmiddels was t 1 uur) kwam de verloskundige weer en had ik 4-5 centimeter ontsluiting. Daar waar anderen vrouwen op dat moment denken: ik moet nu nog 6 uur, wist ik: há mooi, binnen een uur ben ik klaar!

Ik ging zo goed mogelijk verder met mn lijf helemaal ontspannen en slap houden en rustig ademen. Dat ging op een paar weeën na super goed, en echt: dan heb je geen pijn!

Op een gegeven moment was m’n zus weg (die bleek zich buiten de afdeling te hebben gesloten) maar die was net op tijd voor het laatste stukje. Onderwijl gaf ik steeds iemand aanwijzingen om het badwater iets warmer/kouder te maken en goot Paul water in m’n mond.

Toen kreeg ik om 1.45 persdrang (ik werd niet meer getoucheerd) en was ik 2 persweeën helemaal overgeleverd aan m’n lijf (ik probeerde zo goed mogelijk te ontspannen) en (even ranzig) toen werkte m’n lijf m’n laatste beetje ontlasting eruit en meteen(!) stond het hoofdje. Dus Olle werd zonder persen door mij heel vlot geboren (geen scheurtjes of niks). Wel bleek ie de navelstreng 4(!) keer om z’n nek te hebben en daardoor was z’n koppie helemaal blauw. Zn lijfje was wel prachtig roze.

Omdat ik zo weinig bloedverlies had (joepie!) mocht de placenta ook in bad geboren worden. Toen alles klaar was gingen we naar de kamer en lekker beschuit eten.

Omdat alles zo goed was gegaan zijn we om 4.30 met de taxi naar huis gegaan.

Chantal Homburg is moeder van 3 kinderen en eigenaar van Een Hele Bevalling. Onder die paraplu is zij werkzaam als doula en HypnoBirthing®-docent.

IMG_0912

Mooie bevalling op de baarkruk

Voorbereidingen

Ik zag bevallen altijd als noodzakelijk kwaad. Ik wilde heel graag een kindje, maar het bevallen leek me helemaal niks. In mijn omgeving hoorde ik wisselende verhalen, goede en slechte bevallingen. 1 ding was zeker, het zou pijn gaan doen. Ik wist niet of ik iemand ben met een hoge of lage pijngrens en als je nooit bevallen bent, weet je ook niet hoe erg het is.

Het enige wat ik kon doen was me voorbereiden. Ik koos voor zwangerschapsyoga om de juiste ademhalingstechnieken te leren en te ontspannen tijdens de zwangerschap. Hierbij zaten ook partnerlessen, zodat mijn man ook wist wat hij kon doen en hoe de bevalling ongeveer zou moeten verlopen.

Thuis of ziekenhuis?

Ik had van ter voren niet besloten of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik het op het moment zelf zou beslissen. Gedurende mijn zwangerschap ging de voorkeur steeds meer naar thuis bevallen. En op de yoga werd verteld dat je een bevalling als iets moois kon ervaren, want het is de geboorte van je kindje. De laatste 2 weken voor de bevalling ben ik me gaan verdiepen in de HypnoBirthing. Ik heb erover gelezen en op internet elke dag sessies beluisterd waarin je kon ontspannen. Daarin werd gezegd dat het vrouwenlichaam ervoor gemaakt is om te kunnen bevallen en werden positieve gedachten geuit, zoals: ik kan de pijn aan.

Ik was positief gestemd, maar ook angstig, dat de pijn zo erg zou zijn en ik in paniek zou raken en dat er niks meer terecht zou komen van al de geleerde technieken. De verloskundige stelde me gerust, dat zij daar op dat moment bij zou gaan helpen.

Mijn bevalling, 26-10-2014

23 oktober was ik uitgerekend en in de nacht van 25 op 26 oktober moest ik om 1.00 naar de wc om te poepen. Ik had last van obstipatie en dit ging niet zo makkelijk. Toen ik weer terug in bed ging, had ik nog wat krampen in mijn buik. Dit had ik een paar dagen ervoor na een wc-bezoek ook gehad. Ik heb het een half uurtje aangekeken, maar het bleef aanhouden. Niet pijnlijk, maar wel zo irritant dat ik niet kon slapen.

Om 2.00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt en geprobeerd de weeën te timen. Er zat totaal geen ritme in. De ene keer zat er 3 minuten tussen, de andere keer 10 minuten. En de wee hield van 30 seconden tot een minuut aan. Dus ik besloot maar even tv te gaan kijken en mijn man zat nog even achter de computer.

Uurtje extra

Ik vond het vervelend om de verloskundige te moeten bellen midden in de nacht in het weekend. Dus ik hoopte dat het snel ochtend was. Alleen ging de klok een uur achteruit, en hadden we een uurtje extra deze nacht. Ik had me voorgenomen dat ik om 6.00 uur mocht bellen.

Om 3.00 uur nieuwe tijd besloot ik maar in bad te gaan. Ik merkte dat ik het fijn vond om de weeën op handen en knieën op te vangen. Dit is echter niet echt ideaal in ons ligbad. De weeën werden ook wat intenser en ik was er nu wel van overtuigd dat ‘het’ echt begonnen was. Om 4.30 uur ging ik uit bad en had ik bloedverlies en in combinatie met de weeën die heftiger werden, besloot ik om 4.45 uur toch maar te bellen.

Keuzemoment

Er was geen echte paniek, dus de verloskundige zou langzaamaan mijn kant op komen. Rond 5.45 was ze er en observeerde hoe ik de weeën op ving. Het was wel intenser maar nog goed te doen voor mijn gevoel. Mijn man was constant bij me en hielp door zijn hand op mijn rug te leggen zoals geleerd bij yoga. Ik had op dat moment regelmatige weeën (om de 3 minuten). Ze ging kijken of ik al ontsluiting had. De boel was erg week daaronder en ik had 4-6 cm. Nu moest ik een keuze maken om thuis te blijven of naar het ziekenhuis te gaan. Het ging goed en na overleg besloten we thuis te blijven.

Ik heb verder op bed gelegen en in de huiskamer op de grond gelegen. Ik ben ook in een soort trance geweest en bleef de gedachte hebben ‘de vorige wee kon ik aan, dus de volgende ook weer’. En zoals we op de yoga hadden geleerd (wat ik toen heel zweverig vond), ‘elke wee is een stap dichter bij je kindje’.

Alleen nog persen

Rond 11 uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Tot nu toe ging het goed, het was me eigenlijk meegevallen. Nu hoefde ik alleen nog te persen. Nou dat viel nog wel even tegen. Ik had gehoord als je op 10 centimeter zat, dat je het ergste had gehad. Voor mij was dit niet zo. Het duurde nog een uur voordat ik echt persweeën kreeg. Ik had wel steeds meer een druk op de onderkant en het gevoel dat ik moest poepen, dus ook nog een tijdje op de wc doorgebracht.

Op de baarkruk

Rond 12 uur had ik persweeën. Mijn man zat op de bank en voor de bank, tussen zijn benen stond de baarkruk. Ik zat op de baarkruk en hing achterover in zijn armen. Dit duurde best even en ik heb tussendoor nog even op handen en knieën gezeten, daarna weer terug op de baarkruk. De verloskundige hield een nat warm washandje tegen mijn perineum aan, dit gaf verlichting. Na bijna 1,5 uur is Timo geboren. Niet gescheurd of geknipt, geen hechtingen.

Huid-op-huid

Ik kreeg Timo gelijk huid-op-huid. En nadat de placenta geboren was heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt. Ik kijk er op terug als een hele fijne en mooie bevalling. Trots dat ik het gedaan heb en zo’n mooi mannetje ervoor heb gekregen. Nu snap ik dat een bevalling mooi kan zijn! Ik ben dankbaar voor de steun van mijn man en de verloskundige, zonder hen had ik het niet op deze manier gekund!

2015-05-05 Jim-26

Mijn 3e bevalling: exact zoals ik had gehoopt

Al 2 keer eerder had ik een mooie bevalling gehad. Maar hoewel ik op allebei met een goed gevoel terugkijk, ging er toch elke keer iets anders dan gepland.

De volgende keer anders

Bij mijn eerste ben ik thuis bevallen op de baarkruk en bij de 2e beviel ik thuis in bad. De eerste bevalling was mooi, echter heb ik een uur persdrang weg moeten zuchten en dit vond ik hels. Ik heb maar 8 minuten geperst toen, maar ben flink ingescheurd. De scheur was moeilijk te hechten en dit heb ik 9 maanden na de bevalling moeten laten herstellen bij de gynaecoloog. Tevens verliep de geboorte van de placenta toen zo dat er twijfel was over de compleetheid van de vliezen. Na een week kreeg ik koorts en meer bloedverlies en bleek er een stuk vliezen achter gebleven te zijn.

De 2e bevalling was prachtig. Ik beviel bij kaarslicht en mijn moeder heeft geholpen mijn zoontje aan te geven nadat hij geboren was in bad. Bij mijn 2e bevalling was ik net zo als bij mijn eerste bevalling rustig, maar zat ik nog veel in mijn hoofd. Bij de 2e bevalling verliep de geboorte van de placenta zo dat er twijfel was of de placenta compleet was. Uiteindelijk bleken er toen vlokjes placenta in mijn baarmoeder te zijn achter gebleven.

Veel zaken waren volgens onze wensen verlopen bij de eerste 2 bevallingen, toch had ik telkens zaken waarvan ik achteraf zei dat ik ze een eventuele volgende keer anders zou willen.

Samenwerken als geboorteteam

In de voorbereiding van de geboorte van ons 3e kindje heb ik veel nagedacht over wat ik nu wilde voor de volgende bevalling en wat ik kon doen om ellende zo veel mogelijk te voorkomen. Ik had veel goede verhalen gehoord over HypnoBirthing. Ik wilde een cursus volgen die ik met mijn partner kon doen. Wat ik zelf altijd zo mooi vind van bevallingen van anderen is als de barende vrouw op zo’n wijze door haar partner gesteund werd, dat zij als een geboorteteam samen werkten. Dit wilde ik ook! Daarom ben ik samen met mijn partner de HypnoBirthingcursus gaan volgen.

Ik was op sommige punten heel sceptisch tijdens de cursus. Zo hadden wij de cursus al vroeg in de zwangerschap gevolgd en had ik een paar keer vroeg in de zwangerschap geprobeerd om naar de HypnoBirthingbandjes te luisteren. Ik vroeg mij toen af of het wel iets voor mij was. Het voelde zo zweverig en ik ben daar normaliter helemaal niet zo van.

Een warm bad

Toch ben ik door de cursus gaan nadenken wat mijn behoeftes waren ten aanzien van de bevalling. Als ik me mijn bevalling voorstelde, wilde ik dat ons 3e kindje in een letterlijk en figuurlijk warm bad verwelkomd zou worden. Ik wilde dat ons kindje in liefde verwelkomd werd. Ik voelde tijdens de zwangerschap steeds dieper de behoefte opkomen dat ik dit met ons gehele gezin wilde doen. Tijdens de zwangerschap uitte mijn oudste (een meisje van 5,5 jaar) de wens dat zij graag bij de bevalling wilde zijn.

Wij hebben in ons gezin altijd gedaan alsof bevallen de normaalste zaak is van de wereld, net zoals slapen en naar het toilet gaan. Het hoort bij ons mens zijn. Blijkbaar vond onze dochter het zo normaal dat zij het ook logisch vond dat zij dan bij de geboorte aanwezig zou zijn.

Positief beeld

Mijn partner twijfelde heel erg aan mijn ideeën. Hij wilde de bevalling graag samen met mij beleven maar hij had niet zo de behoefte om er de oudere kinderen bij aanwezig te hebben. Hij vond het net zoals de meeste mensen om ons heen ook een raar idee om kinderen bij een bevalling aanwezig te laten zijn. Gedurende de zwangerschap hebben we het er veel over gehad. Ik wilde mijn dochter graag tegemoet komen in haar wens en haar het gevoel geven dat zij erbij hoorde. Bij ons gezin, dus ook bij de bevalling.

Ik wilde mijn dochter ook een positief gevoel geven over bevallen. Ik wist dat ik niet gillend zou bevallen en wilde mijn dochter een ander beeld geven dan het standaard beeld wat een vrouw krijgt door tv-programma’s. Ik wilde dat ze een beeld zou hebben van een natuurlijke bevalling voordat zij zelf volwassen zou worden en eventueel zelf kinderen zou krijgen (mocht ze dat willen en het haar gegeven zijn). Dit alles heb ik met mijn partner besproken. Gedurende de zwangerschap ging het bij hem ook steeds meer leven.

Het huisje van de baby

Ik wilde mijn dochter wel graag goed geïnformeerd voorbereiden voor het geval ze inderdaad bij de bevalling aanwezig zou zijn. Al in de vooraf gaande jaren had mijn dochter weleens filmpjes gezien van holistische rustige badbevallingen, voor haar was dit heel normaal. In de laatste weken heb ik meerdere malen filmpjes gekeken van bevallingen op YouTube. Het waren allemaal badbevallingen waar de bevallende vrouw niet lag te gillen of schreeuwen van de pijn.

Tijdens het kijken van de filmpjes heb ik uitleg gegeven, wat er allemaal gebeurt. Toen ik de functie van de placenta en de vliezen uitlegde op een wijze die zij begreep, vroeg ze mij of de placenta dan een soort van huisje was voor de baby in de buik. Sindsdien zijn we de placenta het huisje van de baby gaan noemen. Ik heb uitgelegd dat bij een bevalling vaak wat bloed mee komt, maar dat dit geen pijn doet en erbij hoort. Tijdens de filmpjes heeft ze haar vragen kunnen stellen en tijdens de laatste week van de zwangerschap kon zij goed vertellen hoe een bevalling in zijn werk ging.

Afspraken maken

Aangezien ik wilde dat mijn man zich kon bezighouden met mij ondersteunen tijdens de bevalling, heb ik geregeld dat een vriendin van ons er tijdens de bevalling zou zijn om voor de kinderen te zorgen. Zo konden de kinderen thuisblijven. We hadden haar ons bevalplan laten lezen en besproken wat we wilden. Met de verloskundige sprak zij een signaal af. Als de verloskundige dit signaal gaf, zou ze met de kinderen de kamer verlaten. Dit voor het geval ik bijvoorbeeld niet rustig zou zijn. Ik wilde niet dat mijn kind(eren) een trauma zouden krijgen van een moeder die het uit gilde. Ook wilde ik de kinderen zo snel mogelijk de kamer uit als er iets fout zou gaan. De jongste wilden we niet bij de bevalling zelf hebben, maar wel zo snel mogelijk erna. Hij was nog maar 1,5 jaar oud en we vonden hem te jong om erbij te zijn. De oudste mocht erbij zijn als het voor ons op het moment dat de weeën zich aandienden goed zou voelen.

Doula Sophie

Bij 36 weken zwangerschap hebben wij het bevalbad eens opgezet in de woonkamer. Om te kijken hoelang het opzetten en vullen duurde, maar ook om de kinderen te betrekken bij de naderende bevalling. Doula Sophie was daarbij aanwezig. Zo kon zij de kinderen ontmoeten, zodat zij tijdens de bevalling geen vreemd gezicht zou zijn. Zij zou tijdens de bevalling aanwezig zijn om foto’s te maken.

De kindjes hebben midden in de woonkamer gezwommen in het bevalbad en de grootste lol gehad. Voor ons was het bijzonder om ons 2e kind erin te zien spetteren, aangezien hij zelf ook in dit bad geboren was. Sophie heeft foto’s gemaakt en we hebben met haar besproken wat onze wensen en verwachtingen waren voor tijdens de bevalling.

Sophie had ook een boekje bij zich dat ‘Our water baby’ heette, over een jongen die voorbereid wordt op de watergeboorte van zijn broertje/zusje waarbij hij aanwezig mocht zijn. Onze dochter vond het heerlijk om uit het boek voorgelezen te worden en het bereidde haar naast de filmpjes nog extra voor wat er komen ging.

“Komt de baby vannacht?”

2015-05-05 Jim-1

Op 4 mei 2015 kreeg ik om kwart voor 8 ’s avonds weeën. Vlak daarvoor ben ik nog met mijn jongste in het gewone bad geweest. Toen ik eruit kwam en hij op bed lag, kreeg ik rust. De weeën kwamen direct om de 2-3 minuten en hielden een minuut aan. Direct voelde ik dat dit waarschijnlijk het echte werk was. We stelden onze vroedvrouw op de hoogte en die bracht Sophie op de hoogte. Mijn partner stuurde een smsje naar onze vriendin, dat ze vannacht gebeld zou kunnen worden.

Mijn dochter was nog niet naar bed. Ik heb haar gevraagd of ze nog steeds bij de bevalling aanwezig wilde zijn en dat we haar dan misschien vannacht wakker gingen maken. “Komt de baby dan vannacht?” Ik heb haar geantwoord dat de baby misschien kwam, maar dat we dat nog niet zeker wisten. Mijn partner heeft haar daarna naar bed gebracht en haar voor het slapen gaan nog verteld dat ze als ze bij de bevalling is wel heel rustig moest zijn. Dat heeft ze hem beloofd.

Het echte werk

Mijn partner kwam daarna naar beneden. Ik heb hem verteld dat de weeën echt wel frequent kwamen en gevraagd of hij direct het bad op kon zetten. Hij vroeg nog of ik het zeker wist, aangezien ik al een paar dagen aan het rommelen was. Maar alles in mij vertelde me al heel de dag dat de bevalling zich aan het aankondigen was en aan de contracties voelde ik dat dit toch echt het echte werk was. De vroedvrouw vroeg via sms of ze al nodig was. Ik zei haar dat ze voorlopig nog niet echt nodig was. We spraken af dat ze sowieso om 22.00 even een kijkje zou komen nemen.

2015-05-05 Jim-4

Mijn man bracht de woonkamer in gereedheid. Hij stofzuigde, zette spullen aan de kant, stak overal kaarsjes aan, blies het bevalbad op en liet het vollopen met water. Ondertussen had ik mijn iPod opgezet en luisterde ik naar HypnoBirthingbandjes. Het hielp mij in mijn bubbel te komen en in de staat te komen waarbij ik me overgaf aan de bevalling. Ik liep heen en weer door het huis en nam af en toe plaats op een bevalbal. Rond kwart voor 10 merkte ik dat ik toch wel toe aan het leven was naar het tijdstip dat we afgesproken hadden met de vroedvrouw.

Prima harttonen

2015-05-05 Jim-7

Om 22.00 uur exact arriveerde onze vroedvrouw. Ze observeerde me en zag aan me dat ik echt bezig was. Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ondanks dat ik van te voren had afgesproken niet vaginaal onderzocht te willen worden, vroeg ik haar mij toch te onderzoeken. Ik wilde zeker weten dat ik bezig was en dat het hele circus niet voor niks was. We hadden afgesproken dat zij niks zou zeggen over wat ze voelde.

Ze vroeg of ze de harttonen van de baby mocht luisteren en of ik dit wilde horen of dat ze een apparaat moest pakken waarbij zij alleen de harttonen kon horen. Ik liet haar weten dat ze mocht luisteren en dat ik het juist prettig vond om de harttonen even te horen. Ze luisterde de harttonen en we hoorden beide dat deze prima in orde waren. Ze onderzocht me vaginaal en liet me weten dat ik echt bezig was. Achteraf hoorde ik dat ze wel iets met naar mijn partner had geseind, maar dat had ik zelf niet meegekregen.

Terug in mijn weeën

De vroedvrouw nam plaats op de bank, ik dook terug in mijn weeën. Ik ging op de bevalbal zitten en mijn partner nam achter me plaats. De HypnoBirthingbandjes werden hardop op gezet en mijn partner voerde light-touch massage uit. Zo af en toe twijfelde ik echt of ik wel echt bezig was. De weeën voelde amper pijnlijk, ik was heel ontspannen en het voelde daardoor fijn. Deze ervaring was zo anders dan de vorige keren, dat het me steeds deed twijfelen. Zodra de HypnoBirthingbandjes stopten en ik omhoog kwam, voelde ik de kracht van de weeën meer en besefte ik me dat het de HypnoBirthing was die het zo prettig liet voelen.

Rebozomassage

De vroedvrouw onderhield contact met Sophie. Samen hadden zij besloten dat zij nu ook zou komen. Ondertussen was het al na 12 uur en was ik blij dat ik niet meer op 4 mei kon bevallen. Mijn partner was erg moe. Na checken bij mij bood de vroedvrouw aan mijn partners rol even over te nemen, zodat hij een half uurtje kon slapen. Ik vond het prima, ik redde het wel even met de steun van de vroedvrouw en vond het fijn dat mijn partner zo even kon opladen. Zo kon hij me later extra tot steun zijn.

Ondertussen bood de vroedvrouw mij een rebozomassage aan. Hierbij ga je als barende vrouw hangen in een lange doek waarbij zij de doek tijdens de wee heen en weer schudt. Dit was prettig, want ik had niet zoveel last van de contracties, maar wel van mijn bekkeninstabiliteit. Ondertussen hebben de vroedvrouw en ik veel grapjes gemaakt tussen de weeën door en werd er veel gelachen.

Sterk gevoel

Na een tijdje arriveerde Sophie. Mijn partner was inmiddels ruim door de wekker heen geslapen, dus Sophie ging hem wakker maken. Hij kreeg een bak koffie terwijl de vroedvrouw en Sophie mij ondersteunde. Zij was er in de rol van geboortefotograaf. Ik heb haar camera een paar keer horen klikken, maar verder amper door gehad dat ze foto’s aan het maken was. Ze was heel rustig en alles behalve storend. Haar aanwezigheid was zelfs steunend.

Nadat mijn partner weer helemaal wakker was, moest ik even naar het toilet. Daarna was er iets in mij dat sterk voelde dat mijn vliezen gebroken moesten worden. Ik heb dit besproken met de vroedvrouw. Ik weet niet waarom, maar het gevoel was heel sterk. Ik baalde er zelf van, want ik wilde eigenlijk een compleet hands-off bevalling. De vroedvrouw stelde me gerust dat mijn bevalling niet een wedstrijd was van de meest hands-off bevalling en dat we afgesproken hadden dat niks uit routine zou gebeuren. Aangezien ik dit gevoel zo sterk had, stelde ze me gerust dat het gevoel er vast niet voor niks was. Ze adviseerde me om het te volgen. Ik ben toen nogmaals diep in mezelf gaan voelen en voelde nog steeds sterk dat het nodig was om de vliezen te laten breken.

Veranderen van houding

Ik nam plaats op de bank in onze woonkamer, op een matje en de vroedvrouw deed een poging om mijn vliezen handmatig te breken. Ze vertelde me dat mijn vliezen erg stug waren en dat ze zich niet kon herinneren dat ze er vaak zoveel moeite voor moest doen. Uiteindelijk lukte het haar toch om mijn vliezen te breken. Direct daarna werden mijn weeën krachtiger. Ik voelde telkens vruchtwater lopen en ondanks de maandverbandjes was mijn broek al snel kletsnat.

2015-05-05 Jim-9

Ondertussen veranderde ik veel van houding. Ik zat op de bevalbal (een soort grote skippybal), voorover over op de rand van het bevalbad leunend en bewoog met mijn benen mijn bekken heen en weer. Daarna nam ik gehurkt plaats op de grond, leunend op de bevalbal, en wiegde zo heen en weer. De houdingen boden me comfort en de contracties waren met de HypnoBirthing erg goed te doen. Ik concentreerde me vooral op het bewust ontspannen van al mijn ledenmaten en vond het heerlijk om in mijn gedachten weg te gaan naar de stem van de HypnoBirthingdame. Dit ging precies zoals ik me de afgelopen weken met de bandjes had gevisualiseerd.

Koud – warm – koud

2015-05-05 Jim-10

Al vlot voelde ik dat het nodig was om het bevalbad in te gaan. Het was heerlijk en ik vroeg me tussen de weeën door af waarom niet elke vrouw in zo’n heerlijk bad zou willen zitten. Het was ondertussen wel wat afgekoeld dus mijn man tapte wat water af met de dompelpomp en deed er weer wat warm water bij met de slang. Ondertussen werd er druk gesmst en gebeld met mijn vriendin die de opvang van de andere kinderen zou regelen tijdens het laatste stukje. Ik had niet door dat ze haar niet konden bereiken (gelukkig maar). Ze had blijkbaar migraine gehad en was met medicatie gaan slapen. Aan mij werd gevraagd of ze al gebeld kon worden. Eerst zei ik van niet, maar de wee erna voelde ik dat het ineens een stuk vlotter ging en dat ik dus wel wilde dat ze kwam.

Er werd goed voor mij gezorgd door mijn bevalteam. Het bad was inmiddels iets te warm, dus ik kreeg koude doekjes op mijn hoofd er werd wat koud water bijgedaan. Ik kreeg water aangeboden en iedereen was lief voor me. Ik had echt een heerlijk gevoel. Mijn partner had onze vriendin inmiddels kunnen bereiken en zij was onderweg.

Steeds sterkere weeën

2015-05-05 Jim-20

Ik voelde dat de weeën steeds sterker werden en ik ze minder leuk ging vinden als in het begin. Toch had ik nergens het gevoel het op te willen geven. Dit was wel degelijk anders op de vlak ten opzichte van mijn eerste 2 bevallingen. Ik bleef me concentreren op mijn ademhaling en het blijven ontspannen van de rest van mijn lichaam. Mijn partner ondersteunde me aan de badrand en ik nam verschillende houdingen aan.

Ik had niet door wanneer mijn vriendin precies arriveerde. Achteraf bleek dat ze er al even was. Ik vroeg mijn partner zijn zwembroek aan te trekken en ook in het bevalbad te komen zitten voor de laatste fase. Hij vroeg of ik onze oudste er al bij wilde hebben. Ik zei dat dat nog niet hoefde. Vlot daarna voelde ik het een beetje drukken tijdens een contractie.

Grappen over Kate

2015-05-05 Jim-22

Onze vriendin was ondertussen naar de middelste want die was even wakker geworden door alle commotie in huis. Ik dacht dat ze onze oudste aan het halen was. Ondertussen maakte we grapjes. Kate Middelton was een paar dagen voor mij bevallen. Ik vroeg grappend of iemand al mijn hakjes klaar had gezet, zodat ik na de geboorte opgedirkt mijn kind aan de buren kon laten zien. Toen mijn vriendin beneden kwam vroeg ik haar de oudste te gaan halen. Zo had zij even de tijd om wakker te worden, voordat de baby kwam.

Veilig, geliefd en prettig

Ik raakte steeds meer in mijn bubbel. Zat achteroverleunend tegen mijn partner aan in het bad. Ik wist dat iedereen in de kamer er was om mij te ondersteunen. Ik voelde me veilig, geliefd en prettig in mijn eigen omgeving, in mijn eigen huis, waarbij ik me letterlijk en figuurlijk in een warm bad voelde zitten. Ik vertelde mezelf dat mijn lichaam dit kon, ervoor gemaakt was. De grapjes en het lachen tussendoor, samen met de veiligheid en liefde die ik ervaarde maakte dat ik me empowered voelde. Ik dook in mijn bubbel en in mijn oergevoel. Concentrerend op ontspanning, mijn ademhaling en wat er in mijn lichaam gebeurde. Alleen wanneer ik het wilde, trad ik buiten de bubbel. Het bad was mijn zone. De rest ging veelal langs me heen.

Collega in spé

2015-05-05 Jim-31

Inmiddels was mijn oudste beneden. Ik kreeg persdrang. Ik voelde zelf naar ontsluiting en voelde zelf nog een dikke ontsluitingsrand. Ik raakte even mijn vertrouwen kwijt en vroeg aan de vroedvrouw hoe dit kon en of zij ook wilde voelen. Ze stelde me gerust en zei me op mijn oergevoel en mijn lichaam te vertrouwen. Als mijn lichaam persdrang aangaf, dan was dat zo.

2015-05-05 Jim-33

Mijn dochter had ondertussen van de vroedvrouw een waterlampje gekregen, zodat zij bij kon schijnen en het zo goed kon zien. Mijn dochter keek en toen de vroedvrouw vroeg of ze al een baby zag, zei ze nee. De vroedvrouw gaf haar nog een compliment dat ze aan mijn dochter een collega in spé had, want onze dochter was heel professioneel.

Rustig naar buiten ademen

Vlak daarna namen de persweeën wat toe in kracht. Ik gaf 2 weeën op het piek van de wee wat druk mee. Daarna voelde ik een stukje van het hoofd onder mijn handen. Het hoofdje was er al voor een deel uit en dit vond ik even wat gevoelig. Doordat ik het gevoelig vond en dit me heel even overviel zette ik mijn benen wat af tegen de zijkanten van het bad. De vroedvrouw zei tegen mijn dochter dat ik even voelde of de baby al kwam, maar ik wist wel beter (die zat namelijk al voor een groot stuk onder mijn handen en hield ik wat tegen).

2015-05-05 Jim-40
2015-05-05 Jim-43

Ik zei tegen mezelf dat ik nu de (in de HypnoBirthing zogenaamde) J-ademhalingen moest doen, zodat ik mijn baby rustig naar buiten kon ademen zonder te scheuren. Toen besefte ik me ineens dat mijn dochter door mijn handen zo niks kon zien, dus haalde mijn handen van het hoofdje af. Mijn dochter scheen het lampje en riep enthousiast: “Kijk, de baby komt eraan”. De vroedvrouw had dit nog niet door, ging staan en beaamde dat de baby er inderdaad aan kwam. Ze beschreef aan mijn dochter precies welk gedeelte al geboren was en vroeg of ze haar kon helpen om te onthouden hoe laat de baby geboren was (“want dat is heel belangrijk”).
Ondertussen ademde ik de baby rustig volgens de J-ademhalingen naar buiten. Dit duurde denk ik 2 weeën. De vroedvrouw stelde me gerust dat ik wist wat ik moest doen. Ik voelde mijn baby de spildraai maken en daarna werd mijn zoon geboren.

Tussen de beentjes kijken

Ik hield hem rustig onder water, terwijl ik hem helemaal in mij opnam. De vroedvrouw benoemde dat hij nog omstrengeld was. Ik heb de navelstreng over zijn hoofd afgehaald, daarna heb ik hem boven water gehaald. Hij huilde niet, hij keek ons heel alert aan. Ik bewonderde zijn gezichtje en gaf hem kusjes.

2015-05-05 Jim-50

Mijn dochter riep enthousiast dat ze de baby lief en schattig vond. Mijn dochter (die het geslacht van de baby niet wist), mocht tussen de beentjes kijken. Ze was zo overdonderd van de hele bevalling, dat ze niet wist wat het betekende wat ze zag. Toen vroeg ik aan haar of zij dat tussen haar benen had. Ze antwoorde ontkennend. Toch wist ze niet wat het nou was. De vroedvrouw vroeg haar of zij het zou verklappen en fluisterde dat het een broertje was. Dochterlief reageerde daarop met “O……”. Waarna we allemaal in de lach schoten, want ze had het de hele zwangerschap erover dat ze zo graag een zusje wilde. Toch zei ze al snel dat ze hem toch schattig vond.

Met zijn viertjes in bad

2015-05-05 Jim-52

Het badwater bleef helder en na kort overleg tussen manlief en mij hebben we aan onze dochter gevraagd of ze in het bad erbij wilde. Dat wilde ze wel. Onze vriendin en Sophie hielpen onze dochter in haar zwempakje. Ze kwam erbij en we hebben heerlijk met zijn viertjes in het bad gezeten. Ze bleef maar vragen wanneer het huisje van de baby nou kwam. Ze streelde haar broertje over zijn hoofdje en het was heerlijk en intiem zo met zijn viertjes in bad.

“Babyyyyy!”

2015-05-05 Jim-56

Kort daarna hoorde we onze middelste roepen. (Dit was achteraf op de klok gezien, 7 minuten nadat de baby geboren was) We hebben onze vriendin gevraagd of ze hem ook wilde halen. Eenmaal beneden was hij helemaal blij met al die mensen in de woonkamer en het bad. Hij spetterde wat met het water en had de baby nog helemaal niet gezien. Toen ik hem op de baby wees, stopte hij met spetteren en perste hij er veel verbaasde blikken uit. Hier hebben we allemaal heel erg om moeten lachen. Gelukkig keek hij daarna ook al heel snel blij en riep hij enthousiast: “Babyyyyy!”

Kalme vroedvrouw

2015-05-05 Jim-64

Toen ik weer weeën begon te krijgen, heb ik de oudste gevraagd of ze het bad kon verlaten. Daarna ben ik op mijn hurken gaan zitten, terwijl mijn partner met de baby aan het knuffelen was. Via de navelstreng waren de baby en de placenta nog steeds verbonden aan elkaar. Ik vond het enorm spannend dat ik opnieuw iets moest uitpersen, terwijl er net een baby door hetzelfde kanaal was geweest. Zeker gezien mijn vorige 2 bevallingen, waarbij de nageboorte achteraf niet compleet bleek te zijn.

Ik was erg blij met de kalmte van de vroedvrouw. Die coachte me aan de rand van het bad en gaf mij het vertrouwen dat ik dit keer wel helemaal zelf mijn placenta kon baren. Ondertussen keek ik naar mijn nieuwe baby die nog via de navelstreng aan mij verbonden was en lekker tegen papa aan bij ons in bad lag.

Knuffelen voor oxytocine

2015-05-05 Jim-61

Ik kuste mijn partner en die hielp mij om rustig te blijven. Knuffelen zorgt voor vrijkomen van het hormoon oxytocine, wat zorgt voor het beter samentrekken van de baarmoeder.

Ik was blij met de tijd die de vroedvrouw mij gaf. De placenta daalde heel langzaam in. Af en toe duwde ik als vanzelf een beetje mee. Uiteindelijk was de placenta er al voor een groot deel uit en hing hij nog in zijn vliezen aan mij vast. De kinderen kirden op de achtergrond van vreugde dat ze net een nieuw broertje hadden.

Running man

De kinderen hadden inmiddels honger en vroegen om een boterham. Dit zorgde er voor mij ook voor om relaxt te blijven en niet in de angst te schieten. Op aanwijzen van de vroedvrouw nam ik een ‘runningman’-houding aan. Daarbij zit je op 1 knie en met 1 been op de voet rustend, net zoals een hardloper in de startblokken. Na wisselen van been zakte de placenta nog meer naar beneden.

2015-05-05 Jim-68

Mijn dochter keek inmiddels weer mee met het onderwaterlampje, hoe “het huisje van de baby” er inmiddels al uit was, alleen “het behangetje” nog niet. De vroedvrouw coachte me inmiddels, dat ik mijn placenta wel mocht aanraken en de placenta om zijn as kon draaien zodat de vliezen ook voorzichtig in zijn geheel los kwamen. Dit deed ik in alle rust en kalmte.

Toen volgde de placenta met vliezen. Ik voelde ergens in mij dat de placenta en vliezen nu compleet waren. Het badwater was dan ook nog steeds helder. In de vliezen zaten wel wat bloedklonters. We hebben de placenta snel in de kom geschept zodat het badwater zo helder mogelijk bleef. Ik verloor daarna geen druppel bloed. Dit was anders dan die keer daarvoor waarbij het water direct na geboorte van mijn kind rood verkleurde.

Zelf naar de borst

Mijn dochter vond de placenta onwijs interessant en samen met de vroedvrouw keek ze hem met het lampje helemaal na. Daarna mocht ze de navelstreng doorknippen, die inmiddels helemaal wit was (dus er zat echt geen bloed van mijn kind nog in de placenta en de navelstreng was echt helemaal uitgeklopt). Mijn dochter voelde zich vereerd en ze was heel blij toen ze de navelstreng doorknipte met de hulp van de vroedvrouw en mijn vriendin. Daarna kreeg ik onze pasgeboren zoon terug.

2015-05-05 Jim-70

Er werd wat badwater afgetapt zodat ik borstvoeding kon geven in het bad. Ik liet mijn zoon zoveel mogelijk zelf de borst zoeken en aanhappen zoals bij biological nurturing. In de hoes die om het bevalbad heen zat, zat echter een vouw die precies op het zitje van het bad zat. Ik kon daardoor niet lekker gaan zitten. Dus na een uur in het bad gezeten te hebben, besloot ik dat ik toch beter kon proberen om mijn baby op het droge zichzelf aan te laten leggen.

De vroedvrouw en Sophie hielpen me uit het bad en ik ging op de bank liggen. Er werd even snel gekeken of ik niet ingescheurd was, maar ik was helemaal gaaf, geef scheurtje, niks. Heerlijk! Daarna kon ik mijn nieuwe baby zijn gang laten gaan. We werden toegedekt en ondersteund met kussens. Zo konden we heerlijk samen huid of huid onze gang gaan.

Met beide zonen aan de borst

Ik gaf mijn baby de tijd om zijn eigen reflexen te gebruiken om aan de borst aan te happen. Met een klein beetje ondersteuning van mij hapte hij als een natuurtalent aan. Al gauw kwam mijn 1,5 jarige zoon aanlopen en wilde hij ook drinken. Ik liet me helpen om hem ook erbij te kunnen positioneren. Uiteindelijk lag ik daar heerlijk met beide zonen aan de borst en voelde ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.

Mijn oudste kwam erbij kijken en ik voelde me zo gezegend. Toen beide zonen goed hadden gedronken waren we wel heel benieuwd naar het gewicht van onze nieuwe zoon. De vroedvrouw keek hem helemaal na en papa mocht hem wegen in een hangende weegschaal. De kindjes keken toe. Uiteindelijk bleek deze kleine de grootste van allemaal te zijn qua gewicht. Hij was exact 100 gram zwaarder dan zijn zus was.

Hierna kreeg ik wat drinken aangeboden en ging ik douchen met assistentie van mijn vriendin en de vroedvrouw. Heerlijk was het water van de douche, wetende dat ik net de meest fantastische ervaring achter de rug had.

Alles zoals gehoopt

Alles was exact gegaan zoals ik had gehoopt en gevisualiseerd. Zoveel mogelijk hands-off en met vertrouwen in mijn lichaam. Mijn lichaam is gemaakt om te baren en deze laatste bevalling heeft mijn lichaam dat ook zeker bewezen. Inclusief complete placenta. Ik weet dat dit niet mogelijk was geweest zonder mijn geweldige geboorteteam. Ieder had zijn taak, zelfs de oudere kinderen. Zij hebben allemaal geholpen mij zo te ondersteunen. Ik kijk dan ook met een fantastisch gevoel terug op deze bevalling.

Met extra dank aan vroedvrouw Pascalle de Beer van praktijk Verloskundigen aan de Maas en doula Sophie Bos

Net geboren edit

Mijn onverwachte, maar fantastische stuitbevalling thuis

Gezond dieet

Voor mijn zwangerschap heb ik een kuur gevolgd met homeopathische middelen en een dieet om van mijn allergieën af te komen. Het voedingspatroon beviel me zo goed dat ik dit heb aangehouden tijdens de zwangerschap. Ik heb er dus een gezond dieet op na gehouden en zwangerschapskwaaltjes op weten te lossen zonder inbreng van een arts of synthetische medicijnen.

Ik was natuurlijk erg benieuwd of je – als je alle tips opvolgt – inderdaad een natuurlijke bevalling kan hebben met zo min mogelijk bemoeienis aan je lijf van een arts, verloskundige of anders. Dat de geboorte van mijn baby op een stuitbevalling thuis zou uitdraaien, had ik nooit kunnen vermoeden.

Bevalplan

Ter voorbereiding op de bevalling heb ik het boek ‘De Natuurlijke Weg Naar Een Betere Geboorte En Een Sterke Band Met Uw Baby’ gelezen van Francesca Naish. Wat zij schreef over voeding paste precies in hetgeen ik wel en niet at. Dus van te voren deed ik dit ‘dieet’ al. Ik heb de yoga-oefeningen gedaan die erin stonden, maar niet de perineum massage.

Ook heb ik een HypnoBirthingcursus gevolgd. Met name omdat die cursus omschreef wat ik altijd al beter wilde leren: mijzelf niet laten opjagen omdat anderen er zijn of wat doen. Mijn angst was vooral dat ik naar het ziekenhuis zou moeten en in paniek zou raken daar.

In mijn bevalplan stond dat ik zo min mogelijk touchers wilde en ook niet zo vaak met de doptone, zodat ik kon vertrouwen dat mijn lichaam het goed zou regelen. Ook wilde ik graag in bad bevallen, thuis in de keuken. Er stond ook in dat ik graag 2 uur op de placenta wil wachten en niet meteen naar het ziekenhuis wilde, omdat dit bij mijn moeder 3 keer het geval was en bij haar de placenta spontaan kwam bij arriveren in ‘t ziekenhuis.

Geen liggingsecho

Kyan was ingedaald met 35 weken, de verloskundige voelde echt dat zijn hoofd naar beneden lag. Maar zelf ik voelde iets ronds bij mijn maag. Ik zei tegen de verloskundige, “ooh zijn dat de billen?”

Ik deed er heel relaxed over. Want stel dat ze toch begon te twijfelen. Ik heb de liggingsecho ook niet gedaan, omdat ik er gewoon op wilde vertrouwen dat de natuur zijn werk doet. Mijn zusje lag in stuit en was zonder enige complicatie geboren. Ik heb tegen iedereen gezegd, “in stuit komen ze er ook uit.”

De baby draaide nog echt heel veel die laatste weken, ik had meer dan genoeg vruchtwater en hij had alle ruimte. Maar er zat steeds een ronde bobbel zo links van ‘t midden, onder mijn maag. Dat was echt zijn voorkeurspositie.

En als we wel van te voren hadden geweten dat ons kindje in stuit lag, zou ik zeker nooit voor een keizersnede zijn gegaan. Dus toen ik twijfelde heb ik nog een verloskundige in opleiding gevraagd uit mijn vriendenkring. “Dit is een hoofd toch? Kan jij voelen hoe die ligt?”

Nee hoor, ze was het met de verloskundige eens: hoofd beneden en die bult moest volgens haar billen zijn. En ingedaald. Ik vroeg nog of hij niet weer uit het bekken kon komen en dan weer draaien. Zij dacht van niet. 

Dus ik heb een mogelijke stuitbevalling, en alle andere doemscenario’s, uit mijn hoofd gebannen. Ook heb ik van te voren hele mooie bevallingsverhalen gelezen en filmpjes gezien om me voor te bereiden. Lekker positief de bevalling tegemoet gaan. 

Eerste harde buik

Mijn eerste harde buik dient zich aan om 15.26. De 2e om 15.32. Hmm, er is in ieder geval iets gaande, want ik heb sinds week 35 geen harde buiken meer gehad. Om 15.56 maken we nog even snel een fotootje van mijn bolle buik onder het mom van je weet het nooit. De harde buiken komen en gaan met intervallen.

Het is 16.18: die rugpijn die ik erbij krijg, vind ik niet leuk. Ik hoop dat mijn vriend gauw thuis is. Inmiddels heb ik ook flinke honger, maar echt koken is er niet van gekomen. Ik bel mijn vriendin om te vragen of ze inderdaad nog bij de bevalling wil zijn, mocht dat vannacht gebeuren. Helaas heeft ze het druk en ik bel nog een paar andere mensen ter afleiding.

Is dit ‘t nou?

Ik ben best enthousiast, want heb wel naar de bevalling toegeleefd. Ik heb mezelf, de verloskundige en mijn vriend verteld dat als het pijn doet ze mij eraan herinneren dat ik geheel natuurlijk wil bevallen. En dat ik liever kort pijn heb dan dat ik wazig van een of ander medicijn ben.

Het is 16.33. Ik begin ik me toch echt af te vragen of dit ‘t nou is. Ik voel me een beetje ongesteld met bijkomende misselijkheid.

Om 17.04 vind ik mezelf een watje want ik zit te janken van de pijn en het misselijke gevoel. Er zit nu duidelijk regelmaat in de weeën, die om de 5 minuten komen en 1 minuut aanhouden. Ik twijfel of het nog weg zal gaan en besluit dat ik in ons ligbad ga om te zien of het daarvan overgaat. Ik had namelijk gehoord dat voorweeën dan stoppen. Bij het bad twijfel ik, want ik wil eigenlijk dat de baby de 14e komt zoals ik had bedacht.

Dansjes doen

17.07: de HypnoBirthing-techniek waarbij je je buik vol maakt tijdens een wee werkt bij mij averechts: mijn pauzes lijken hierdoor bijna in het niets te verdwijnen. Ter afleiding ga ik tussendoor rond het huis bewegen. Dansjes doen, de trap op rennen en mensen bellen.

Eerste timing: 17.50 – 17.53 – 17.58. Ik heb ‘t gevoel dat er iets uit moet. Waar dan ook.

21.00: Ik probeer het bad, met drama als gevolg. Eigenlijk hetzelfde als bij de HypnoBirthing-ademhaling. De weeën worden pijnlijk en zonder pauze. Het warme water van het bad bevalt me ook niet. Het is te heet.

Ik voel zelf even aan mijn baarmoedermond en ik twijfel of de bevalling al begint. Ze voelt nu sponzig, een beetje zacht, terwijl ze de dag ervoor nog super stevig à la deurstopper was. Ik ga nog even dansen en tussendoor ontspannen.

De verloskundige komt

Tweede timing: 21.48 – 21.50 –  21.52 – 21.56 – 21.58. Tegen 22.00 uur bel ik mijn verloskundige nog eens dat ze misschien toch nog vandaag moet komen, anders moeten we midden in de nacht bellen. Is het serieus? Ze krijgt mijn verhaal over de baarmoedermond en klinkt niet echt overtuigd, omdat bellen met weeën schijnbaar heel moeilijk is. Het gaat me blijkbaar nog goed af.

Terwijl de verloskundige in de auto naar ons toe rijdt, denkt ze, “goh, het is al 8 jaar geleden dat ik een stuit bevalling heb begeleid. Moet ik toch weer eens doen.”

Om 23.15 komt eerst mijn vriendin binnen en 2 minuten later de verloskundige. Ik praat bij met mijn vriendin en ben erg blij dat ze er is. Het ontspant me. Anderzijds vind ik het nu eigenlijk niet meer zo leuk worden, dat bevallen.

Joepie!

Kwart voor 12 een toucher. 4,5 centimeter. Ik hoor: “Je bent al op de helft”. WOUW. Ik maar twijfelen of hij echt komt. Ik word heel blij! Joepie hij komt echt in de nacht en echt de 14e zoals ik dat in mijn hoofd had. Ik verlies voor het eerst bloed en moet voor de zoveelste keer naar het toilet om te plassen.

Ik heb het koud en vooral aan mijn benen. Ik stond namelijk nog in mijn badjas sinds ik uit ons ligbad kwam. Ik klets tussendoor en beweeg. Totaal niet HypnoBirthing, maar het is fijner voor me. Ik adem uit bij een wee met zo laag mogelijke klanken en ontspan mijn onderlichaam zoveel mogelijk.

Warm bad

Mijn vriend gaat met de verloskundige het bevalbad opzetten. Ik voel me heel fijn bij deze 3 mensen en ze zorgen geweldig voor me! Het bad is warm en ik krijg meer pauzes tussen de weeën, ook al sta ik maar tot mijn enkels in het warme water. Het leunen op de rand wil niet zo heel erg omdat hij nogal slap is en de nieuwe spullen stinken naar plastic, maar dit word allemaal opgelost.

Op een wee probeer ik heel hard JA! te roepen en mijn onderlijf en kaken te ontspannen, ook al wordt dit steeds moeilijker. In het bevalbad wil de verloskundige nog eens luisteren naar het hartje, maar de doptoon blijkt kapot. De vliezen doen bloeb en bubbels komen omhoog. Het is dan 1.45.

‘Het was een jongetje toch?’

Dan voel ik dat er iets groots naar beneden wil en na een tijdje komt er iets zachts uit. Ik denk: navelstreng? Maar dat klopt niet. Na een tijdje kijkt de verloskundige en vraagt: “Het was een jongetje toch?” Ik denk: “Ohoo, een balzakje, hij ligt in stuit.” Ik roep: “Jij zei dat ie goed lag!”. Maar dat is meer mijn sarcasme, want ik maak me totaal geen zorgen.

Mijn verloskundige vertelde me in de zwangerschap dat de beste manier om een stuit te bevallen in het bad is. En ik heb toevallig een verloskundige die expert is in water. O ja, en in tips geven die mij vertrouwen geven. Dus ik voel me helemaal goed. Je kan spreken van enthousiasme. Hij komt er nu echt uit.

Stuitbevalling thuis: 3 weeën

Ik heb 2 broekspijpen te pakken om hard in te knijpen tijdens een wee en denk dat ze 3 straten verder horen en weten dat de baby eraan komt. De verloskundige ziet om 2.00 uur dat ik persweeën krijg.

Ik vind het fijn te voelen dat die buik- en been- en rugpijn overgaat in een wat trekkerig gevoel bij mijn vulva en vagina. Het is 2.17. Dit doet ook wel zeer, maar toch heel anders. De verloskundige zegt: “Als je duwt is hij er in 3 weeën uit”. Dat vind ik erg fijn. Mooi! Ik duw mee totdat mijn plasbuis echt pijn doet. Dan stop ik even en voel al dat mijn baby eruit komt. Bloeb, bloeb, de armen en benen komen er ook uit. Ik voel de baby naar boven drijven en moet even draaien. Ik snap en hoor niet goed waarheen te draaien met mijn lichaam en verslik me bijna in het water op de rand. De verloskundige helpt me en dat is fijn. Net alsof ze even het hoofdje eruit haakt. Dat hoofdje voelt wel kleiner dan de billen.

Geen touchers meer

We hebben 2 keer naar het hartje geluisterd en geen touchers meer gedaan. De enige hulp was dat laatste stukje en dat was fijn, want ik kon niet meer zo goed ademhalen. Ik voelde de baby wiebelen met zijn armen en benen, dus wist dat het goed zat. Er zaten wel een aantal minuten tussen het lijfje en het hoofd, de weeën stopten ook even. Gelukkig maar, want ik was druk bezig met niet verslikken. Om 2.40 is hij geboren! Een stuitbevalling thuis.

De baby krijgt meteen een goede apgar score, 1 puntje aftrek voor z’n gekneusde scrotum. Maar zo’n alerte en relaxte baby, mooi roze en nog geen schrammetje, moet het wel goed doen.

Sabbelen

Lief, mijn baby’tje kan meteen kruipen en is heel lief overal op aan het sabbelen. Ook mijn borst dus. Ik heb dorst en wil graag thee. De beentjes gaan langs beide zijden naar zijn oren en zo zien we hoe hij in mijn buik zat.

stuitbevalling thuis in bad

Dan is het toch tijd voor de placenta, maar ik voel geen weeën meer. Er komen er 2 weeën, maar geen placenta.

Ik probeer uit bad te gaan, maar de kou doet mijn hele lichaam verkrampen en trillen. Heel langzaam ga ik uiteindelijk uit bad. Hoeveel tijd nog voordat de placenta komt? Het duurt al 1,5 uur. Bij mijn moeder duurde het iets meer dan 2 uur bij alle 3 de kids, dus ik maak me geen zorgen. Ik drink wat vrouwenmantelthee. Dit helpt de baarmoeder zich samentrekken. Ook neem ik wat homeopathisch sepia. Mijn baby’tje wordt nog eens aangelegd en na 1 uur en 46 minuten komt dan toch die placenta eruit. Het is 4.26.

Kiplekker en energiek

We bewaren de placenta om hem later te capsuleren. Ik ga met een berg handdoeken en kleedjes en mijn baby op de bank liggen. Er wordt opgeruimd door iedereen. Ik blijf tot 9.00 uur op de bank met mijn baby en voel me heel de tijd kiplekker en energiek.

een stuitbevalling thuis, dat kan heel goed gaan

Ik word ook nog even bekeken aan de onderkant en meer dan een schaafwondje kunnen we niet ontdekken. Ik kan ook lekker naar het toilet gaan rond 9.00 uur zonder problemen. Ik geniet van een potje brandnetelthee (in de zwangerschap kon ik geen hete thee drinken vanwege het maagzuur) en mijn lieve baby die graag op mij ligt te slapen.


Om 11.00 uur bellen we de kraamzorgorganisatie of er die dag nog iemand kan komen. Zij wil me in bed hebben en laten slapen, maar de adrenaline zorgt ervoor dat ik nog 4 dagen vrolijk blijf door stuiteren met baby op mijn arm. Niet moe en geen pijn.

Nachtelijke bevalling

Ik had wel een beeld van de bevalling, bijvoorbeeld dat het nacht zou zijn en het bevalbadje blauw. Dit klopte perfect. Ik had me geen voorstelling gemaakt van de geboorte zelf, maar goed ook, misschien had ik dan wel geweten dat-ie in stuit kwam.

De placenta bewaarden we en werd de dag erop gecapsuleerd.

Kyan is om 2.40 geboren, weegt 2870gram en is 49cm lang. De verloskundige, die de stuitligging niet had opgemerkt, had wel voorspeld dat Kyan net geen 3 kg zou zijn, maar 2900 gram.

Wil je naast genieten in de zwangerschap, ook genieten van je bevalling? Wil je meer weten over natuurlijke aanpak bij zwangerschapskwaaltjes, kijk dan op de website van Wendy: www.zonenaarde.nl 

2015-12-10_10h16_27

Hands-off waterbevalling

Lieve zoon, dit is jouw geboorteverhaal dat ik je elke avond voor je verjaardag ga vertellen, steeds in toenemende mate van detail naarmate je ouder wordt.

Kus, je mama.

De innesteling

Er waren eens een papa en een mama, wij dus. We hadden 2 kinderen, een meisje en een jongen. De jongen was bijna 3 jaar en dronk voor het slapen gaan nog borst bij mij, tot hij op een avond niet meer wist hoe. Van de ene op de andere dag. Dat was de dag dat jij bij mij innestelde. Een prachtig, wonderlijk kindje, dat langzaam maar zeker in mij groeide. Op een ochtend besloot jij dat het tijd was om geboren te worden. Daar gaat dit verhaal over.

Zonnige zondag

Het was een zonnige zondagochtend in oktober. Je broer en zus waren beneden televisie aan het kijken en aan het ontbijten en papa en ik knuffelden elkaar en zeiden elkaar dat het misschien die dag wel jouw geboortedag zou worden.

Ik stond op, kleedde me aan en ging naar beneden om ontbijt te maken. In de woonkamer zaten jouw broer en zus in de gouden ochtendzon. Ik glimlachte, wat een mooie dag! Hoewel mijn buik met jou steeds zwaarder en groter werd en ik de afgelopen weken weleens had gezegd dat ik nu begreep wat ‘in verwachting’ betekende en dat je het zwanger zijn ook ‘zat kon worden’, genoot ik van het zwanger zijn, het nog steeds zwanger zijn. Je broer en zus waren beide weken eerder dan de uitgerekende datum gekomen, maar jij niet. Ondanks dat de afgelopen anderhalve week mijn lijf al druk bezig was geweest met oefenen, bleef jij lekker zitten waar je zat. Wat bijzonder om te ervaren hoe het is om hoogzwanger te zijn, besefte ik.

Lichte krampjes worden sterker

Beneden in de keuken pakte ik de zitbal en ging aan het aanrecht een kom yoghurt met fruit maken. De lichte buikkrampen die ik al een half uur had, werden sterker. En ze kwamen best snel achter elkaar opeens – ik besloot te noteren wanneer en hoe lang. Om de 3 minuten, ze duurden bijna een minuut.

Ik stond op om iets te pakken uit het kastje boven mij, maar ging meteen weer op de zitbal zitten: Ja! Het was tijd, vandaag zou ik je ontmoeten! Ik glimlachte en at nog snel wat happen ontbijt, want die energie zou ik nodig hebben. Boven hoorde ik papa in de douche stappen.

Na een wee, of golving zoals ik in het kader van het ‘omdenken’ glimlachend dacht, stond ik op en keek nog even om de hoek van de woonkamerdeur naar mijn 2 kinderen die samen op de bank aan het ontbijten waren. Ik glimlachte en ging naar boven.

Samen in de douche

“Dag liefie,” zei papa toen ik de badkamer in kwam. Ik begon me uit te kleden maar pauzeerde halverwege, me aan de badrand vasthoudend. Papa keek om de hoek van het douchescherm en vroeg of het ging.

“Ja hoor, ik ga even bij je onder de douche staan denk ik,” zei ik en ik kleedde me verder uit.

“Ah…is het zover?” zei papa met een glimlach.

“Ik denk het”. Ik stapte de douche in. We kusten en toen kwam er een heftigere wee, eentje waardoor ik niet meer goed kon staan. Papa ging de douche uit, droogde zich snel af en kleedde zich aan.

Tijd om te bellen

“Tijd om te bellen, denk je?” vroeg hij. Gezien de heftigheid en regelmaat waarmee de golvingen elkaar nu opvolgden, gaf ik aan dat eerst de verloskundige, dán meteen Isa de doula en daarna de kraamhulp gebeld moesten worden. Dit zou nog wel eens snel kunnen gaan!

Papa ging bellen en liep ondertussen naar de woonkamer om het bevalbad op te zetten. Ik stapte uit de douche, de golvingen waren daar te heftig. Beneden hoorde ik jouw zus “Jippie!” zeggen toen ze hoorde dat ‘t zover was. Wat fijn, wat een kado, samen enthousiast te zijn.

Ik kleedde me aan in een jurkje. Ondergoed had weinig zin meer en zo was ik toch gekleed. Beneden op de wc ving ik wat weeën op tot de verloskundige binnenkwam. Zij zou eigenlijk haar yoga-ochtend hebben, maar was opgeroepen omdat de verloskundige die dienst had al bezig was.

Boven op bed toucheerde de verloskundige mij, om te zien of het deze keer echt begonnen was. Toen kwam ook Isa, mijn doula, binnen en we omhelsden elkaar. Toen ik beneden kwam, was de woonkamer omgetoverd: het bad stond klaar en bij de eettafel hadden ze slim een speelhoekje geregeld, compleet met tafeltent en de laptop met loom-filmpjes op youtube. Ook zij waren er klaar voor!

Hands-off

Voorover hangend op de badrand ging ik mee in een golving. Isa gebruikte haar rebozodoek en dat gaf verlichting en focus, erg prettig. Benieuwd of het in bad nóg fijner zou zijn, stapte ik na een paar golvingen het bad in. Het water kwam tot aan mijn buik en was heerlijk warm. Wauw, het was al prima te doen, maar nu helemaal. Samen met papa en Isa lukte het mij me te focussen en alle golvingen hun werk te laten doen.

Isa masseerde, papa ondersteunde. Af en toe kwamen de kinderen even kijken, vooral jouw broer vond het op een gegeven moment wel wat spannender worden. De kraamverzorgende belde aan, waardoor papa even weg moest om de parkeermeter te regelen. Ondertussen zat de verloskundige op de bank met haar tablet. Er stond een CD van HypnoBirthing op, die bijdroeg aan de relaxte sfeer en focus.

Kaiserbroodjes

Toen je broer wat onrustiger werd, omdat het al een tijdje duurde en omdat ik wat meer geluid begon te maken, zei hij dat hij “Nu een kaiserbroodje” wilde, zijn lievelingsbroodje. Ik vermoed dat hij de situatie bekender wilde maken en papa voor hem beschikbaar wilde hebben. Er was geen kaiserbroodje in huis, maar daar wist zijn zus van 9 iets op: zou zij dat met haar broertje kunnen gaan halen bij de winkel?

Ik vond dat een bijzonder slim en lief idee en wees, tussen de golvingen door, op mijn portemonnee voor geld. Maar je broer wilde niet écht mee met z’n zus, hij wilde papa en mama! Ze besloot dan zelf, alleen, broodjes halen, net toen de laatste fase van de geboorte van jou begon. Een fase waarin ik steeds meer geluid ging maken en je broer ook wilde helpen, maar ik dat niet goed kon verdragen. Ik had alle aandacht nodig. De verloskundige gaf aan dat ze graag wilde luisteren naar het hartje. “Best,” dacht ik, “als het nodig is, regel je het wel. Ik focus me op de golvingen”. Het kwam er echter niet meer van te luisteren.

Zelf aanpakken

De verloskundige ging zó zitten dat ze mij kon assisteren in de laatste fase van de bevalling. Ik hing nu over de badrand, op m’n knieën en met mijn buik fijn in het water.

2015-12-10_10h16_00

“Je wilde je kindje zelf pakken, toch?” zei ze. En nog eens, want ik begreep niet dat je er al was, het was zó snel gegaan! Ik draaide me voorzichtig om en pakte je aan! Op m’n lijf liet je je horen en kleurde mooi roze. Wat een geweldige ervaring! We deden je jouw zorgvuldig uitgekozen geboortemutsje op je hoofd. Dezelfde stof als ‘t jurkje van je zus, dat ze speciaal had aangetrokken zodra ze hoorde dat ‘t vandaag jouw geboortedag zou worden.

De deurbel ging en daar kwam de geur van verse broodjes het huis binnen. Wat een timing!

Liggend op de bank, onder de dekens met jou bloot op mijn zachte lijf, at ik met papa en de kindjes verse croissantjes en kaiserbroodjes.

Welkom lief kind.

hypnobirthing waterbevalling

Prachtige badbevalling met HypnoBirthing

De bevalling van mijn oudste eindigde in het ziekenhuis. Hij was een sterrenkijker, de ontsluiting vorderde niet en mijn baarmoedermond begon oedeem te vertonen. Ik was toen al een flinke tijd bezig met de weeën. In het ziekenhuis werd mij praktisch meteen alle regie ontnomen. Op dat moment heb ik er niet veel tegenin gebracht, maar achteraf voelde ik daar veel onvrede over. Toen ik weer zwanger raakte, besloten we dat het dit keer anders zou gaan. Mijn man en ik volgden een cursus HypnoBirthing en ik wilde dit keer graag een badbevalling.

Iets wat lijkt op een wee

Een week na de uitgerekende datum voelde ik me niet zo lekker tijdens het koken. Na het avondeten had ik af en toe wat kramp, maar niets duidelijks. Toch besloten we mijn ouders te bellen. Zij zouden onze oudste opvangen, maar ze wonen een uur rijden bij ons vandaan. “In het beste geval hebben jullie een kleinkind erbij en anders hebben we een gezellige avond gehad,” was onze beredenering. Mijn ouders arriveerden tegen 21.00 uur.

Ik begon wat vaker iets te krijgen wat leek op een wee, maar wederom was er niets regelmatigs in te ontdekken. De ene keer voelde het als een echte wee, de volgende keer leek er een wee aan te komen, maar ebde die bijna meteen weer weg. Voor mijn gevoel was er nog steeds niets serieus aan de hand, maar rond 23.00 uur vond mijn man het een prettig idee om toch de verloskundige in te lichten.

Een wijntje op

De dienstdoende verloskundige hoorde ons aan. Ze was op dat moment bij een andere bevalling, maar het leek erop dat die nog even zou duren, dus ze zou met een minuut of 10 even langskomen. Nog geen 5 minuten later belde ze weer: “Het gaat hier ineens heel snel, maar de andere verloskundige komt even kijken”.

Mijn verloskundigenpraktijk is een duo-praktijk. Ze hebben om-en-om bevaldienst. De andere verloskundige had dus eigenlijk vrij en zat op een verjaardag. Ze had zelfs een wijntje of 2 op en voelde zich niet helemaal in staat om te komen. Haar collega had haar echter gerust gesteld: “Je hoeft alleen maar even te kijken hoe het gaat, daarna neem ik het weer over”. Zodoende had ze haar vriend in de auto gezet (ze zouden daarna meteen door naar huis gaan) en waren ze naar ons huis gereden.

“Ik mag niet meer weg”

Toen ze kwam had ik nog steeds erg onregelmatige weeën, sommige wat heftiger dan anderen, maar over het algemeen nog prima te doen. Ook oogde ik klaarblijkelijk nog erg rustig, kletsten we gezellig en maakten grapjes. De verloskundige wilde even kijken hoe het ervoor stond en toucheerde me.

Het duurde maar en duurde maar. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hè shit, zie je wel, er is (net als de vorige keer) nog amper iets begonnen… Dit gaat nog een lange nacht worden’. Toen ze klaar was vroeg ze: “En? Wat denken jullie?”. Mijn man, positief, zei: “Ik denk 5 centimeter”. Ik hield het bij een veilige 2 à 3 (dan kon het ook niet tegenvallen).

“Nou”, zei ze, “je hebt ruim 8 centimeter ontsluiting. Ik mag nu niet meer weg tot de andere verloskundige komt. Ik ga even mijn spullen uit de auto pakken.” Alledrie waren we eigenlijk verbaasd dat ik al zo ver was.

Niet zoals het hoort

Haar vriend had al die tijd natuurlijk in de auto gezeten, dus ik zei: “Waarom haal je hem niet naar binnen? Mijn ouders zetten wel koffie”. Ze voelde zich hier nogal ongemakkelijk bij. “Dit is niet hoe het normaal gaat hoor!” zei ze steeds, maar wij zagen er het probleem niet van in. Wij zaten gewoon boven en hadden er verder geen last van.

Haar vriend vond het ook bijzonder. Terwijl zijn vriendin boven ineens aan het werk was, zat hij met een kopje koffie op de bank voetbal te kijken met totaal onbekenden. “Bijzonder vak heb jij toch”, schijnt hij later tegen zijn vriendin gezegd te hebben.

HypnoBirthing: in mijn eigen wereld

Niet heel veel later kwam de andere verloskundige, gevolgd door de kraamhulp. Ik zat al snel op 10 centimeter ontsluiting, maar er gebeurde daarna eigenlijk niet veel. Af en toe werd er wat gesmoezeld aan de andere kant van de kamer, bijvoorbeeld wanneer de kraamhulp aan mijn vriend vroeg waar ze bepaalde spullen kon vinden. Als ik op dat moment midden in een wee zat, liet ik die eerst rustig voorbij gaan, alvorens me er mee te bemoeien.

Ik weet nog dat hier tijdens de cursus HypnoBirthing over gepraat werd. Dat het lijkt alsof je totaal afgesloten in je eigen wereld zit, maar dat toch alles opmerkt wat er om je heen gebeurt.

Gebroken vliezen

Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken, maar dobberend in het bevallingsbad kon ik de (inmiddels soms toch wel heftige) weeën prima opvangen. Op een gegeven moment gebeurde er eigenlijk helemaal niets meer. Mijn weeën vielen weg.

In overleg met de verloskundige werden mijn vliezen gebroken, daarna ging het snel. Nog geen paar minuten later kwam de eerste perswee. Bij die eerste wee moest ik nog even een fijne houding vinden in het water, maar nog geen 2 weeën later was onze dochter geboren, heel rustig en fijn.

Snelle placenta

We hebben eerst nog een tijdje in het water onze dochter bewonderd. Later, toen de navelstreng uitgeklopt was, werd die doorgeknipt en heeft de verloskundige snel haar checks gedaan. Vervolgens vroeg ze of ik de placenta in bad geboren wilde laten worden. “Nee, ik kom er wel uit,” zei ik.

Terwijl ik met 1 been over de rand van het bad hing, floepte hij er al uit. Dat ging toch een stuk makkelijker dan de vorige keer. Toen hebben ze vrij snel na de bevalling een controlled cord traction gedaan, standaardprocedure ofzo… Nu zag alles er gaaf uit en ikzelf had ook geen schade opgelopen.

Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en hoop ik dat ik weer net zo’n fijne bevalling mag hebben als ik bij mijn dochter had.

12369676_889866597799763_132461313_o

Opnieuw moeder: een mooie badbevalling

Ik ben het beu

Op zaterdagochtend was ik het echt helemaal beu. Mijn lijf voelde niet meer lekker, slapen was niet meer fijn en ik was beurs, ik was er klaar mee.

Ik heb die ochtend met de baby gesproken en gezegd dat we die dag onze geboortereis zouden beginnen en dat het mocht starten tijdens de middagslaap van onze oudste zoon Joep. Nadat ik een uurtje geslapen had, begon vanaf 13.00 uur mijn buik anders aan te voelen. Ik voelde een soort van harde buiken, maar anders dan de weken ervoor. Ze volgden elkaar elke 5 minuten op en buiten, op ons bankje in de schaduw, kon ik ze heel fijn opvangen en oefenen om er ontspannen mee om te gaan.

Cocoonen

Ik voelde dat mijn coconnetje gevormd werd, ik sloot me meer en meer af. Om half 3 belde ik de verloskundige om even te overleggen. De harde buiken kwamen toen om de 3-5 minuten. Ze gaf aan dat dit het begin kon zijn en dat als ik onze oudste zoon niet bij de bevalling wilde, ik het beste nu iets voor hem kon regelen. Dat was een erg emotioneel moment voor me, mijn tot dan toe kleinste mannetje moest ik dag zeggen met het idee dat hij als ik hem de volgende keer zag, hij grote broer was. En ook, of het wel echt begonnen was en we hem niet zomaar op hadden laten halen.

Maar zodra we aan hem vertelden dat hij naar opa en oma mocht, werd hij rustiger en zag je aan hem dat hij dat fijner vond. Blijkbaar voelde hij mij, mijn nieuwsgierige gespannenheid en mijn veranderende cocon. Met tranen heb ik hem dag gezegd, veel plezier gewenst en hem verteld hoeveel ik van hem hield en altijd zou blijven doen.

Eerste en laatste controle

Toen hij eenmaal was opgehaald, vorderden de buikgolven elkaar in sneller tempo op dan daarvoor, elke 2-3 minuten. Ik had met de verloskundige afgesproken te bellen wanneer het sneller werd en wanneer ik behoefte had aan haar, dus ik vroeg haar of ze langs wilde komen. Binnen een kwartier was ze hier en toucheerde ze me. Ik had ik 3 centimeter ontsluiting en het hartje was goed te horen. Dit was meteen de eerste en laatste keer dat ze me tijdens de bevalling aanraakte, luisterde met de doptone of enigszins anders uitwendige controle nodig had.

Terug in mijn cocon

Mijn man vroeg zich intussen af of ik wel aan het bevallen was, want ik was zo rustig. En dat bleef hij zich maar afvragen totdat ik later in bad zat en hij aan me zag dat de golven intens waren. Na de controle ging ik lekker naar beneden en stuurde ik een besloten Facebookgroep een berichtje. Ook belde ik huilend mijn moeder om te vertellen dat het nu echt begonnen was. Dat ik nieuwsgierig was en het spannend vond en dat ik wilde dat ze aan me dacht. Ik stuurde mijn zussen en een vriendin een bericht , zodat ook zij me konden steunen en toen verdween ik in mijn cocon. Ik dronk nog even wat, keek de buurvrouw even aan dat het gebeurd en ging toen naar boven.

Een warme en rustige badbevalling

Boven deed ik mijn iPod aan, terwijl mijn man het bad vulde (het was inmiddels 17.30 uur). Ik luisterde naar de HypnoBirthing-chakrameditatie en voelde mezelf in mijn lijf zakken. Ik probeerde op bed wat houdingen uit, maakte contact met de kleine in mijn buik en wachtte geduldig totdat ik ‘t bad in kon. Ik had het bad nog nooit geprobeerd, en keek er wel naar uit. In de bevalkamer stond inmiddels mijn bevalmuziek aan (dezelfde als bij Joep), mijn geboorteschilderij hing, lavendelolie brandde en de zoutkristallamp was aan. Het voelde er warm en rustig.

Lenzen uit

Voordat ik het bad in ging, deed ik mijn lenzen uit, want dat was de boodschap van de kleine tijdens een meditatie. ‘Mama, doe je lenzen uit, want dan kun je beter in je cocon blijven en wordt je niet afgeleid door anderen om je heen, je kunt dan echt naar binnen en contact maken met alle sensaties en met mij.’ Dat deed ik, wel wat onwennig, want zonder lenzen of bril zie ik helemaal niks. Maar ik vertrouwde op wat de kleine me vertelde.

Eenmaal in bad (18.15 uur), was ik een geruime tijd alleen in de bevalkamer en voelde ik de warmte, zachtheid en liefde stromen. Jemig, wat is het een fijn bad en die zachtheid van de randen en bodem maakten dat ikzelf ook helemaal in zachtheid kon blijven. Ik ging zitten en ontspande, ik hing over de rand en zat op mijn knieën. En zodra ik meer en meer zakte in die warme omgeving en mijn lijf, werden de golvingen intenser. De meeste heb ik hangend over de badrand opgevangen met mijn man naast me, een koud washandje in mijn gezicht en een mantra opzeggend.

Mantra

Bij elke golving ging mijn aandacht naar mijn buik en hoorde ik de mantra ‘ik open mijzelf voor jouw geboorte’ en daardoor kon ik ernaar toe ademen en in zachtheid en rust de golven opvangen. Ogen gesloten en in mijn eigen cocon, ondersteund door mijn lieve man en de verloskundige, die op gepaste afstand toekeek en ondersteunde.

Zo ging wel een uur voorbij en ik voelde me zo sterk, zo in rust en vrede met de weg die we bewandelden. Ik maakte elke keer contact met de kleine in mijn buik en vertelde wat er ging gebeuren. Dat het nu tijd was om op de wereld te komen, uit dat veilige warme huisje in mij, en dat we dat samen gingen doen. Dat ik mezelf opende voor zijn komst en dat dat voor hem wel intens ging voelen, qua druk op het lijfje en qua reis, maar dat hij niet alleen was (zoals de energiekaarten eerder hadden aangegeven). Dat mijn handen hem zouden opwachten aan het einde van het pad, daar waar het licht was, en dat hij de reis door het geboortepad bewust mocht gaan ervaren en de druk mocht zien als activatie van de chakra’s waarbij de zielsenergie meer en meer in het lichaam zou treden en hij als volwaardig zielenkind geboren kon worden.

Contact

Ik heb echt nog nooit eerder zoveel contact gevoeld met de kleine als tijdens de bevalling. En ik voelde me rustig, want ik vertrouwde erop dat we het samen gingen volbrengen en dat we samen heel goed gebruik konden maken van onze krachten. Elke nieuwe golving kon ik opvangen met de mantra, mijn ademhaling en mijn handen om de buik. Ik hing over de rand van het bad en manlief hield een koud washandje op mijn hoofd en mijn kin. Heerlijk, die koude lucht, want de warmte van het bad vond ik niet fijn om in te ademen. Ik voelde me zo in mezelf, ik voelde zoveel oerkracht, vertrouwen en rust. Een geweldig mooie ervaring om nooit te vergeten.

Transitie

Zo ging een tijdje voorbij en elke keer weer had ik het gevoel een stap verder te komen en voelde ik ons kindje dalen naar het licht. Toch was ook daar op een gegeven moment een paniekmoment (ik denk zo rond de 8-10 centimeter ontsluiting). Ik kon de intensiteit niet meer omzetten in een heftig mooi en nuttig gevoel, maar raakte de controle kwijt en voelde vooral de pijn.

Ik hing op mijn rug tegen manlief en de badrand aan en probeerde houvast in het bad te vinden, maar het lukte niet en ik moest overgeven. Ik vroeg de verloskundige en mijn man om mentale steun en die kreeg ik. Ook vroeg ik de verloskundige of zij kon aangeven in welke fase ik ongeveer zat en zij antwoordde: “Voel je lijf maar en duik er volledig in. Je kunt het en je bent er bijna. Ga mee met wat je voelt en ga ervoor”.

Drang om naar beneden te ademen

Toen ging ik weer terug op m’n knieën zitten, midden in het bad. Mijn man pakte mijn hand en opeens had ik het oergevoel om te persen. Zo gek, want waar dat opeens vandaan kwam? Ik voelde echt een drang om naar beneden te ademen. Ik wilde het graag vreedzaam en in stilte, puur met mijn ademhaling, maar uit het niks kwam een oergeluid en een kracht om mijn kind te baren.

Mijn man ondersteunde me door mijn hand vast te houden en tegen me te zeggen: “Dit is JOUW bevalling”. En binnen 3 persgolvingen was ons kindje er. Ik voelde bij de 2e golving het hoofdje al naar buiten gaan en pakte het met mijn rechterhand vast. Ik voelde de haartjes op het hoofd en het neusje aan de onderkant. Zo mooi! En zo begeleidde ik de kleine naar het licht bij een volgende persgolf. Daar was-ie dan!

Je bent er!

Ik pakte het kindje zelf helemaal vast, bekeek het vol trots en legde hem op m’n borst neer. Prachtig en wat een intens gevoel. Ik weet niet meer precies wat ik allemaal gezegd heb, maar het komt op het volgende neer: “We hebben het gedaan, het is ons gelukt. Wat ben je mooi, je bent er! Wat een mooie ogen, we did it!” Tussen alle tranen van geluk en trots.

Het laatste gedeelte van de bevalling is gefilmd en toen hoorde ik een mannenstem zeggen: “Maar lieverd, wat is het geslacht?” O ja, helemaal in trance en voor mij niet noodzakelijk om het geslacht meteen te weten. Ik wilde in de ogen van ons kindje kijken, de energie voelen en contact maken, meer niet. Toch keek ik maar even en het bleek dat we weer een ventje hadden gebakken – ons 2e mannetje – onze Luuk. En die naam klopte zo, zo zacht, zo krachtig en zo rustgevend.

Intens gelukkig

Jemig, wat was ik intens gelukkig. Zo bleven we even een paar minuten in bad zitten. In mijn eigen wereld met mijn kleine ventje op me en manlief ernaast. Echt genieten!

Toen besloten we om de nageboorte op bed te doen en lopend, terwijl ik ondersteund werd en ons mannetje echt niet meer losliet, kwam ik op bed. Daar bedacht ik me opeens: ‘Deze droombevalling ga ik goed afmaken, dus nu focussen op het loslaten van de placenta’. Ik wilde echt geen oxytocine of naar het ziekenhuis. Maar joh, binnen 10 minuten was ook de placenta geboren en konden we op bed verder genieten van ons ventje, huid-op-huid. De navelstreng nog vast en de placenta in een kom ernaast.

Aan Luuk

12359444_889867464466343_943324757_o

En zo hebben we geknuffeld! Wat ben je mooi en zo gaaf, alleen nog huidsmeer op je onderrug. Lange nagels, donkere haren, donkergrijze ogen die me vol aankijken, warme rode huid en een bolle buik. Je blijkt 3980 gram te wegen en 57 centimeter groot te zijn. We noemen je al ‘ons beertje’. En je straalt zoveel rust en zachtheid uit, een geweldige energie.

Ik houd je lekker tegen me aan, de hele dag en nacht en ondersteun je voetjes, zodat je de kans krijgt om via je handjes de borst te vinden. Dat lukt al heel snel, je hapt goed aan en drinkt meteen als een beer. Heerlijk weer dat gevoel, dat contact en die mooie kijkers die me aankijken. Vol liefde bewonder ik je, voel ik je, bekijk ik elk stukje Luuk. Zo onvoorstelbaar hoeveel liefde er meteen al stroomt. Weer een nieuw laatje gevonden met een bodemloze put aan liefde. Heerlijk.

Samen slapen

Zo blijven we genieten. Onze ouders komen je bewonderen en we gaan met zijn drieën de nacht in. Ik laat je echt nog niet los en de hele nacht slapen we samen. Heerlijk, vertederend en wat een adrenaline van trots voel ik voor ons, voor onze geboortereis en onze liefde. Ik smelt van de liefde die ik bij je papa zie, zo intens, zo puur, wow wat is dit mooi!

De volgende ochtend komt je grote broer kijken, wat is dat een uniek mooi moment. Hij noemt je Luky en zegt: “Luky lief, Luky aaien”. Ik ben tot tranen toe geroerd. Ach ja joh, dit kon er ook nog wel in ons hart bij, naast die mooie herinnering die ik mijn droombevalling noem.

Herboren

“Ik open mij voor jouw geboorte, Luuk” en ik voel dat ik opnieuw moeder ben geworden. Een bewuste moeder, een zachtere moeder, een pure moeder en een moeder die haar kracht uit haar lichaam haalt en haar vertrouwen uit haar eigen ziel en de vrouwen om haar heen. Ik voel dat ik anders ben dan 2 jaar geleden, herboren in zachtheid en vertrouwend op mijn intuïtie en in zachtheid en liefde!

Dank je wel, Luuk, voor alles wat je me in de zwangerschap, tijdens je geboortereis en erna al allemaal hebt geleerd. Zoveel vrouwelijke energie, contact met mijn kleine meisje en mijn kracht! Ik ben je eeuwig dankbaar. We reizen samen verder en ik ben benieuwd wat de toekomst ons brengt.

Janine van der Linden is moeder van 2 jongens en eigenaar van Jaboli (www.jaboli.nl). Jaboli biedt holistische cursussen aan om je oerkracht als vrouw te herontdekken en in te zetten in je leven als zwangere, moeder en vrouw.

45F14006-9271-488B-B36C-678BA8EE4491

Noans watergeboorte: mijn wens is vervuld

Al een paar dagen heb ik het gevoel dat het niet lang meer zal duren voor onze geboortereis gaat beginnen. Ik verlies stukjes slijmprop en voel me onrustig. Maar gaan wachten tot ‘het’ begint is geen optie en sowieso met een peuter niet echt mogelijk.

Maandag en dinsdag gaan mijn dochter Zaar en ik naar mijn ouders. Zaar kan daar lekker spelen en ik ga na de boterham lekker een dutje doen. Dinsdagmiddag is opa Jan op de koffie bij mijn ouders. We maken nog een grapje dat je wel lekker zit, maar opa vindt dat je maar eens op moet schieten.

Loslaten

Aan het eind van de middag vertrekken we weer richting huis. Zaar heeft het niet zo naar haar zin en ik kan hier moeilijk mee omgaan. Mijn hoofd zit vol. Voor mijn gevoel zit ik gevangen in mijn hoofd. Mijn lijf doet zeer, ik wil niet meer, ik kan niet meer, maar ik moet en ik weet dat ik moet loslaten, om jou het moment te laten kiezen. Jij moet er klaar voor zijn.

Naar het water

Ik kan niet meer, ik word letterlijk gek… Ik zoek de autosleutels en besluit te gaan rijden. Tegen papa zeg ik dat ik nog niet weet waarheen, maar eigenlijk weet ik zeker dat ik naar het water moet. Waarom? Geen idee.

Ik stap in de auto en vertrek richting het Veerse Meer. Ik rij via Lewedorp, want zo pak ik een mooi stukje natuur mee. Het moment dat ik begin te rijden en de muziek hard aan heb, gaan mijn tranen stromen. Ik begin met loslaten maar het komt van diep. Ik rij langs het Veerse Meer en parkeer mijn auto bij de Meerkoet.

Wacht maar

Ik stap uit en wandel een stukje op zoek naar een geschikt plekje om los te laten. Het waait flink, maar het is niet koud. Het voelt fijn, de wind door mijn haar en vooral door mijn hoofd.

Ik ga op een steigertje zitten met mijn voeten in het water. Ik sluit mijn ogen en ga met mijn gedachten naar jou. Ik vertel je: “Trek je niks van mama aan. Mama heeft het zwaar, maar je mag komen als jij er klaar voor bent en niet nu ik er klaar mee ben. Als je nog wilt wachten, wacht maar, voel je veilig in mama’s buik. Ik wacht op je, ik wacht tot jij klaar bent. Ik laat los….”

Take your time girl

Het water voelt warm aan mijn voeten en ik voel me ontspannen. Ik zet muziek op: Boudewijn de Groot. Vroeger luisterde ik hier vaak naar, als kind, en van de week hebben papa en ik samen geluisterd. Geen idee hoe dit ontstond. Maar het voelt fijn. De zon begint te zakken en papa wil weten waar ik ben… Ik besluit dat het goed is.

Langzaam loop ik terug richting de auto, langzaam vooral. Ik kan niet harder meer lopen en ik voel hoe je nog dieper mijn bekken in zakt.

Op de terug weg in de auto huil ik nog wat en als ik de radio op een andere zender zet hoor ik het liedje ‘take your time girl’…. Hoe bijzonder en toepasselijk (ook al ben jij geen girl). Het raakt me, het is een teken, het moet zo zijn.

Als ik thuis kom ben ik leeg. Ik ga douchen en we kruipen ons bed in. Ik val snel in slaap.

Wakker

Rond half 2 word ik wakker en heb ik het idee dat ik vocht voel. Ik ga richting de wc en verlies een flinke ‘plas’ slijm. Ik twijfel, zijn dit nou mijn vliezen? Ik blaas wat op mijn hand maar er druppelt niks. En toch voel ik dat je wilt komen, het gaat gebeuren. Maar ik wil niet gelijk in de bevalmodus gaan, want wie weet hoe ons pad zal lopen.

Ik kruip terug in bed en probeer wat te slapen. Dit lukt niet, maar ik ontspan en snoezel wat. Ik tik papa aan en vertel hem dat hij niet hoeft te gaan werken straks. Versuft vraagt papa nog waarom dan niet. Jij komt er aan! Ik vertel papa dat ik golvingen heb, maar dat het nog goed gaat en we nog wat moeten slapen.

Geprikkel

Maar rond half 3 worden de golvingen wat serieuzer. Ik kruip het bed uit en haal beneden de mamaTENS. Papa plakt ze op mijn rug en ik zet ze aan. Als ik een golving heb druk ik op het knopje en verandert de prikkeling in een ander soort prikkeling. Na de golving druk ik het knopje weer in. Het geprikkel op mijn rug voelt fijn en het kastje geeft me letterlijk het gevoel dat ik de golvingen in de hand heb. Het maakt me rustig en geeft me vertrouwen.

Ik adem rustig; 4 tellen in en 6 tellen uit. Ik omarm de golvingen die rond de 8 minuten komen. Het voelt fijn, we zijn aan onze reis begonnen. Het is rond kwart voor 5 en ik bedenk of ik de verloskundige zal bellen. De weeën komen niet om de 5 minuten, maar wel regelmatig en ze duren een minuut. Ik vertel Roel dat ik ga bellen en hij gaat naar beneden om een beginnetje te maken met het bad. Ik sta aan het dressoir en puf een golving weg.

Het gaat lukken

Daar komt Liesbeth, de verloskundige, en tegelijk komt daar een golving. Ik hoor Liesbeth zeggen dat ik het goed doe. Zouden dit al serieuze golvingen zijn? Ze voelen wel krachtig, maar ze zijn zo goed te behappen en ik bedenk me nog snel hoe anders het is dan toen Zara’s reis begon.

Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. Ik ben blanco qua gedachten en als ze ineens zegt dat ik 5-6 centimeter ontsluiting heb, gaat er een oergevoel door me heen. Wauw, we hebben er al een stuk op zitten en het gaat goed. Voor het eerst deze hele zwangerschap geloof ik oprecht dat het wel eens zou kunnen lukken zoals ik het voor ogen heb. Ik bel mama met een brok in mijn keel en vertel dat het begonnen is, hoe goed het gaat en dat ze Zara op mag komen halen.

Daarna bel ik Lobke, de geboortefotograaf, en vertel zelf – nog vol ongeloof eigenlijk – hoe het er voor staat en dat ze maar moet komen, want Liesbeth blijft ook.

Rondjes lopen

Weer een golving – ik puf en hang over het dressoir. Volgens mij worden ze wat krachtiger. Ik ga naar beneden. Liesbeth is de spullen aan het uitpakken en Roel is met het bad bezig. Ik loop rondjes door de kamer en af en toe onderga ik een golving. Even kruip ik op de bank op handen en knieën. Er volgt een golving – AAAAI – deze doet zeer. En op de bank in deze houding is maar niks. Ik loop weer rondjes en bedenk dat ik wat moet drinken en eten: ik heb suiker nodig om mijn reis te volbrengen.

Een boterham voor Zaar

Daar komt mijn moeder binnen. We vallen elkaar in de armen en ik voel me even erg emotioneel. Maar ik ben nog helder genoeg om de boel voor m’n gevoel te regelen. Ik neem een boterham mee voor Zaar in de auto, dat ik daar nog aan dacht… Alsof Roel en mijn moeder het samen niet zouden redden, haha.

Ergens tussendoor open ik het flesje beval-olie en wrijf mijn polsen in en snuf wat. Hierna kom ik niet meer aan de olie toe, maar heb er ook geen behoefte aan.

Watergeboorte

De golvingen worden wat pittiger en ik wil in bad, het water lonkt. Ondertussen heeft Liesbeth de kraamhulp ook gebeld. Ik ga in bad en glijd het water in. Ooooh wat voelt dit fijn, ik heb het gevoel dat ik letterlijk word omarmd door het water.

Ik vraag Roel m’n ontspanningsmuziek aan te zetten. Tussen de golvingen door zak ik weg in ontspanning. Tussendoor denk ik wel van alles maar heb er geen last van. Wat duurt het lang voor de kraamhulp er is en wanneer zou Lobke komen? Hoe zou het ervoor staan? Als Lobke maar wel op tijd is. Toch voel ik me rustig en ontspannen en in mijn eigen wereld.

Naar binnen gekeerd

De kraamhulp komt binnen maar het lukt me niet echt om contact te maken. Even later komt Lobke binnen en merk dat het me nu helemaal niet meer lukt om contact met mijn omgeving te maken.

Ik weet niet meer precies wanneer, maar Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. 6 centimeter ontsluiting, nog steeds. Een teleurstelling, maar aan de andere kant raakt het me niet zo. Ik denk in mijn hoofd wel ‘O jee’, maar ik voel me zo ontspannen dat ik er niet van schrik. Het brengt me niet uit evenwicht. Wel stem ik in mijn vliezen te breken – dit voelt als een goede stap om onze reis verder te helpen.

Pittig

Het blijft voor mijn gevoel een half uurtje rustig qua golvingen (misschien korter of langer, maar ik voel het als een half uurtje) en dan komen de golvingen opnieuw – en zijn ze pittig. Ik vraag me tussendoor af of ik genoeg golvingen heb, want ik heb het gevoel dat er best wel wat tijd tussen zit.

Wow, daar is er weer een. Man, dit voelt heftig. Mijn benen zet ik af tegen de rand van het bad en ik trap en duw. “Ontspan die benen,” hoor ik ergens en ergens anders hoor ik, “denk aan je adem meisje”. Het klinkt als flarden in mijn hoofd, maar ik denk en probeer met alle macht te denken: ‘Deze golving doet zeer, maar hij stopt zo weer, en dan komt hij niet meer terug!’ Ik schreeuw de zin in mijn hoofd en ik voel mijn benen tekeer gaan.

Nieuwe kracht

Tussendoor realiseer ik me dat het wel móét lukken, want als het niet lukt zou ik niet meer naar het ziekenhuis in Terneuzen kunnen, maar naar Goes moeten. Mijn god, dat nooit. Deze realisatie geeft me weer kracht.

Daar komt er weer 1 en ik merk dat ik even ‘uit de bocht vlieg’ – ik geloof dat ik gil en volgens mij roep ik ook nog tegen mezelf dat ik niet moet gillen, maar moet ontspannen. Zie je wel, hij gaat weer weg. De golvingen blijven wat hangen in mijn rug – nee, niet mijn rug – au, mijn rug doet zo’n pijn. Wat is dit heftig.

Peptalk aan mezelf

Ik weet het even niet meer, ik ben misselijk: mijn maag komt steeds op. Straks moet ik nog spugen, hoe dan, nee, het kan niet. En toch, ondanks dat het zo vreselijk heftig voelt allemaal, lukt het me om tussen al die gedachten door te denken: ‘Kom op, het stopt ook weer, het gaat weer weg, naar het ziekenhuis is geen optie meer, puf weg, ontspan, ontspan, ontspan.’

Ik hoor tussendoor de camera klikken denk nog, oh dat wordt vast een mooie foto.

Goed opgelet

Roel doet zijn stinkende best en ik realiseer me dat hij goed opgelet heeft bij de HypnoBirthingcursus. Hij giet water over mijn buik, oh dat is lekker. Tussendoor worden er emmers warm water bij gekiept. Dat voelt goed, die warmte kust me, omarmt me.

Het enige wat me af en toe irriteert is de telefoon van de verloskundige. Hij maakt geen geluid maar ik merk aan de omgeving dat deze vaak gaat en dat er dan iemand (later blijkt dat de kraamhulp) naar de gang verdwijnt. Ik realiseer me dat ik die telefoon het liefst in het bad zie verdwijnen.

63A9E310-D266-4772-9851-C247B266F876

Ik weet het niet meer

Het is heftiger, ik trek het niet meer, ik ben moe, wat doet mijn rug zeer. Ik voer geloof ik nog een gesprekje met Liesbeth over hoe het gaat, iets met een half uur en toucheren en iets, ik weet het niet. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten, mijn benen willen strak staan, ik wiebel ze en ik raak gefrustreerd.

Ergens hoor ik Roel zeggen dat ik op mijn adem moet letten, terug de rust in, maar hoe? Liesbeth zegt dat ik moet ontspannen, mijn benen moet laten ontspannen, want ik werk de golvingen tegen. ‘O ja shit,’ denk ik en spreek mezelf tussen de golvingen door toe: “Rustig 4 in, 6 uit, ontspan, je bent er bijna.”

Liesbeth voelt nog eens en op een randje na (9,5 centimeter ontsluiting) ben ik er. Als ik druk voel, mag ik rustig mee duwen en anders nog even zo verder gaan. Ik puf nog een paar golvingen weg en dan wil ik gaan duwen. Maar hoe? Het lukt niet, ik kan geen kracht zetten. “Hoe moet dit!” schreeuw ik, of ik denk dat ik het schreeuw.

Handen en knieën

Volgens mij oppert iemand om op handen en knieën te draaien – of bedenk ik dit zelf? Geen idee. Maar ik doe het en het werkt! Ik zit op mijn knieën en hang over de rand. Ik heb met mijn handen de broek van Roel stevig vast. Wanneer er een perswee komt, trek ik aan die broek duw ik mijn gezicht in de rand van het bad en duw.

Ongelooflijk bijzonder

Wow, wat voelt dit krachtig, wat een oerkracht, kan ik dit? Ja, ik kan dit, ik ga dit doen, het is echt zo. Na een paar keer voel ik binnen in me het hoofdje door mijn vagina komen. Wow, wat voelt dit bijzonder – en weer pers ik, weer voel ik het hoofdje verder glijden. “Voel je waar je heen perst?” wordt me gevraagd.

“Ja!” gil ik, “en òf ik het voel.” Ik voel mijn ventje letterlijk vanuit binnen naar buiten glijden, wat voelt dit magisch.

3552A619-E306-4072-A332-9D0484371EB6

Het hoofdje staat, en ja hoor, Liesbeth zegt dat ik weg moet puffen. Man, wat is dit moeilijk. Maar het idee dat ik er bijna ben, zorgt ervoor dat het met lukt. Behalve tijdens het laatste stukje van de golving – dan geef ik stiekem een zetje mee.

De volgende pers voel ik het hoofdje geboren worden. Wow, ik voel echt het hoofdje geboren worden.

Daarna gaat het snel, in een roes: de schoudertjes worden geboren en dan is hij uit me. Ik weet even niet wat ik moet doen, maar Liesbeth geeft aan dat ik ons kindje tussen mijn benen door kan pakken.

Extase

939AE2E6-A665-4F45-8407-26BF876B594E

90793A91-757F-4CDF-8919-6D808437695B

Dan raak ik in extase. Daar is hij, daar is hij, we hebben het gedaan, mijn wens is vervuld. Ik pak ons mannetje op, druk hem tegen me aan en glijd terug het water in. Onze Noan is geboren, ik huil, ik beef, ik ben in extase.

Noan is zo ontspannen, hij ligt heerlijk bij me en ik zie hem roze kleuren. Hij huilt niet en de verloskundige wilt toch even iets van hem horen. Ik weet niet precies wat er gebeurt, het komt niet binnen. Het maakt niet uit, Noan is er en zo ontspannen, wat is hij mooi, en die haartjes.

We blijven in bad tot de navelstreng is uitgeklopt. Dan gaan we uit bad en wordt de placenta geboren.

Het gaat goed, we voelen ons goed we kruipen op onze blauwe wolk.

1A48CB41-C591-442E-8A96-EF2D0D5F58DA
18503283-A7D4-4B07-BAF9-0D7FF78F79D5
80C59004-49E5-462D-9E7D-7A58E8B799AE
E0DF5492-CE36-425B-A56F-BD76729D77C2
A1D94B0E-AD49-46C2-B7DF-D5685D4C7359
D6DB9719-F1DD-493A-BAA0-4E0896F7FDBE