Mooie bevalling op de baarkruk

Mooie bevalling op de baarkruk

Voorbereidingen

Ik zag bevallen altijd als noodzakelijk kwaad. Ik wilde heel graag een kindje, maar het bevallen leek me helemaal niks. In mijn omgeving hoorde ik wisselende verhalen, goede en slechte bevallingen. 1 ding was zeker, het zou pijn gaan doen. Ik wist niet of ik iemand ben met een hoge of lage pijngrens en als je nooit bevallen bent, weet je ook niet hoe erg het is.

Het enige wat ik kon doen was me voorbereiden. Ik koos voor zwangerschapsyoga om de juiste ademhalingstechnieken te leren en te ontspannen tijdens de zwangerschap. Hierbij zaten ook partnerlessen, zodat mijn man ook wist wat hij kon doen en hoe de bevalling ongeveer zou moeten verlopen.

Thuis of ziekenhuis?

Ik had van ter voren niet besloten of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik het op het moment zelf zou beslissen. Gedurende mijn zwangerschap ging de voorkeur steeds meer naar thuis bevallen. En op de yoga werd verteld dat je een bevalling als iets moois kon ervaren, want het is de geboorte van je kindje. De laatste 2 weken voor de bevalling ben ik me gaan verdiepen in de HypnoBirthing. Ik heb erover gelezen en op internet elke dag sessies beluisterd waarin je kon ontspannen. Daarin werd gezegd dat het vrouwenlichaam ervoor gemaakt is om te kunnen bevallen en werden positieve gedachten geuit, zoals: ik kan de pijn aan.

Ik was positief gestemd, maar ook angstig, dat de pijn zo erg zou zijn en ik in paniek zou raken en dat er niks meer terecht zou komen van al de geleerde technieken. De verloskundige stelde me gerust, dat zij daar op dat moment bij zou gaan helpen.

Mijn bevalling, 26 oktober

23 oktober was ik uitgerekend en in de nacht van 25 op 26 oktober moest ik om 1.00 naar de wc om te poepen. Ik had last van obstipatie en dit ging niet zo makkelijk. Toen ik weer terug in bed ging, had ik nog wat krampen in mijn buik. Dit had ik een paar dagen ervoor na een wc-bezoek ook gehad. Ik heb het een half uurtje aangekeken, maar het bleef aanhouden. Niet pijnlijk, maar wel zo irritant dat ik niet kon slapen.

Om 2.00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt en geprobeerd de weeën te timen. Er zat totaal geen ritme in. De ene keer zat er 3 minuten tussen, de andere keer 10 minuten. En de wee hield van 30 seconden tot een minuut aan. Dus ik besloot maar even tv te gaan kijken en mijn man zat nog even achter de computer.

Uurtje extra

Ik vond het vervelend om de verloskundige te moeten bellen midden in de nacht in het weekend. Dus ik hoopte dat het snel ochtend was. Alleen ging de klok een uur achteruit, en hadden we een uurtje extra deze nacht. Ik had me voorgenomen dat ik om 6.00 uur mocht bellen.

Om 3.00 uur nieuwe tijd besloot ik maar in bad te gaan. Ik merkte dat ik het fijn vond om de weeën op handen en knieën op te vangen. Dit is echter niet echt ideaal in ons ligbad. De weeën werden ook wat intenser en ik was er nu wel van overtuigd dat ‘het’ echt begonnen was. Om 4.30 uur ging ik uit bad en had ik bloedverlies en in combinatie met de weeën die heftiger werden, besloot ik om 4.45 uur toch maar te bellen.

Keuzemoment

Er was geen echte paniek, dus de verloskundige zou langzaamaan mijn kant op komen. Rond 5.45 was ze er en observeerde hoe ik de weeën op ving. Het was wel intenser maar nog goed te doen voor mijn gevoel. Mijn man was constant bij me en hielp door zijn hand op mijn rug te leggen zoals geleerd bij yoga. Ik had op dat moment regelmatige weeën (om de 3 minuten). Ze ging kijken of ik al ontsluiting had. De boel was erg week daaronder en ik had 4-6 cm. Nu moest ik een keuze maken om thuis te blijven of naar het ziekenhuis te gaan. Het ging goed en na overleg besloten we thuis te blijven.

Ik heb verder op bed gelegen en in de huiskamer op de grond gelegen. Ik ben ook in een soort trance geweest en bleef de gedachte hebben ‘de vorige wee kon ik aan, dus de volgende ook weer’. En zoals we op de yoga hadden geleerd (wat ik toen heel zweverig vond), ‘elke wee is een stap dichter bij je kindje’.

Alleen nog persen

Rond 11 uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Tot nu toe ging het goed, het was me eigenlijk meegevallen. Nu hoefde ik alleen nog te persen. Nou dat viel nog wel even tegen. Ik had gehoord als je op 10 centimeter zat, dat je het ergste had gehad. Voor mij was dit niet zo. Het duurde nog een uur voordat ik echt persweeën kreeg. Ik had wel steeds meer een druk op de onderkant en het gevoel dat ik moest poepen, dus ook nog een tijdje op de wc doorgebracht.

Op de baarkruk

Rond 12 uur had ik persweeën. Mijn man zat op de bank en voor de bank, tussen zijn benen stond de baarkruk. Ik zat op de baarkruk en hing achterover in zijn armen. Dit duurde best even en ik heb tussendoor nog even op handen en knieën gezeten, daarna weer terug op de baarkruk. De verloskundige hield een nat warm washandje tegen mijn perineum aan, dit gaf verlichting. Na bijna 1,5 uur is Timo geboren. Niet gescheurd of geknipt, geen hechtingen.

Huid-op-huid

Ik kreeg Timo gelijk huid-op-huid. En nadat de placenta geboren was heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt. Ik kijk er op terug als een hele fijne en mooie bevalling. Trots dat ik het gedaan heb en zo’n mooi mannetje ervoor heb gekregen. Nu snap ik dat een bevalling mooi kan zijn! Ik ben dankbaar voor de steun van mijn man en de verloskundige, zonder hen had ik het niet op deze manier gekund!