meconiumhoudend vruchtwater – Mooie bevallingen

Onverwacht naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn kracht

09/06/2023

by Liza 1e kindje meconiumhoudend vruchtwater onverwacht naar het ziekenhuis ziekenhuisbevalling

Zwanger worden ging makkelijk. Tussen het moment dat we er voor gingen en zwanger raken zaten 2 maanden. Ook fysiek kende mijn zwangerschap weinig bijzonderheden; ieder bezoek aan de verloskundige was mijn bloeddruk exact hetzelfde. Ik heb nog wel wat fysiotherapie gehad voor mijn heup en bekken, omdat ik daar last van kreeg verderop in mijn zwangerschap. Maar niks was zo belastend dat ik niet goed meer kon functioneren.

Ontspannen met verlof

Het zwaarste had ik het mentaal. Op mijn werk had ik het moeilijk met samenwerken met een aantal collega’s. Dat in combinatie met de zwangerschap en het idee om verantwoordelijk te zijn voor een klein wezentje vond ik beangstigend en maakte me onzeker. Een aantal coachingsessies hielpen mij met het omgaan met de verantwoordelijkheid. Het was op mijn werk met mijn collega´s nog niet opgelost, maar ik kon wel ontspannen mijn bevallingsverlof in gaan en me focussen op de komst van de kleine.

Thuis en in bad

Ik wilde thuis bevallen in bad. Thuis omdat ik dan in de omgeving ben waar ik me het meest comfortabel voel. Het is intiemer, met je eigen dingen om je heen en je hoeft na je bevalling niet nog eens ergens heen (als alles goed gaat natuurlijk).

In bad omdat me dit heel natuurlijk leek en in bad kon ik altijd goed ontspannen, dus dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. De verloskundigen stonden hier gelukkig achter, onder voorwaarde dat we het bad in de woonkamer zouden zetten. Zo hoefden we niet 2 trappen naar beneden (we hebben een bovenwoning). Ook wilden ze dat er genoeg ruimte was rond het bad en moesten we een matras bij het bad leggen waar ik naartoe kon verplaatsen.

Startklaar

Een lieve vriendin leende haar bad aan ons uit. Het feit dat het bad zo laagdrempelig beschikbaar was, maakte voor mij ook een verschil om voor een badbevalling te kiezen. Zo gezegd, zo gedaan. Bad en matras stonden de laatste weken startklaar in de woonkamer.

Er was natuurlijk een kans dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Daarvoor had ik een bevalplan geschreven. Ik wilde geen pijnstilling aangeboden krijgen, tenzij ik er zelf om zou vragen. Ik wilde veel huid-op-huid na bevalling en ik wilde snel starten met borstvoeding.

Voorweeën

Het was 29 mei 2013 in de middag. Ik was in mijn eentje thuis aan het rommelen. De afgelopen dagen was mijn buik aan het rommelen met voorweeën en ik had niet zo een behoefte meer om eropuit te gaan. Mijn vriend was aan het werk, hij is docent. Die dag had hij een fietstocht met leerlingen naar Breukelen. Ik grapte nog met hem via de chat dat hij wel bereikbaar moest zijn. Hij liet toen weten dat ik alleen mocht bellen als er echt iets was, want zijn telefoon was bijna leeg.

De voorweeën bleven. Ik besloot mijn weeën-app erbij te pakken en eens te timen. Ze kwamen al best regelmatig, om de 5 minuten, maar waren nog niet heel sterk. Het konden dus nog voorweeën zijn die later konden afzwakken. Ik besloot lekker in bad te gaan om te ontspannen, dit hielp eerder altijd met voorweeën. Maar nu niet, ze zwakten niet af.

De weeën waren nog steeds niet heel sterk, maar ze verdwenen niet. Eenmaal uit bad besloot ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze zouden er binnen een uur zijn. Daarna mijn vriend geprobeerd te bellen, maar er werd niet opgenomen. Vlak voor de verloskundige arriveerde kwam hij thuis aan. Hij zat op de fiets op weg naar huis, pheeewwww.

2 verloskundigen

De verloskundige kwam met een verloskundige in opleiding. Zij zou mijn bevalling (als die door zou zetten) begeleiden. Er werd inwendig onderzoek gedaan. Ik was nog niet zo heel ver, zo’n 1 centimeter ontsluiting. Ook waren de weeën nog niet zo intens. Ik kon nog praten, lopen en grapjes maken. Het was nu wachten tot weeën sterker werden en korter op elkaar kwamen, maar er kon gezegd worden dat de bevalling was begonnen!

Eindelijk badderen

De volgende stap was om mijn moeder te bellen, dat ze onze kant op moest komen. Ik had mijn moeder gevraagd om de bevalling te fotograferen. Ze doet veel met fotografie en ik vind haar stijl van fotografie mooi, niet geposeerd, de momenten zoeken. Tegen 19.00 uur was ze bij ons.

Nu was het wachten en de natuur zijn werk laten doen. Een paar uur gingen voorbij (en een paar tv programma’s). De weeën werden sterker en kwamen korter op elkaar. In de tussentijd kon mijn vriend de ‘de badmeester’ aan de slag. In een half uurtje werd de woonkamer omgetoverd tot badbevallingsparadijs. Ik ging nog niet in bad, hiermee wilde ik wachten tot de verloskundigen er een ok voor zouden geven en de weeën erger waren, zodat de het water me de meeste ontspanning zou geven.

Tegen middernacht was ik wel toe aan het bad, dus belde we de verloskundige of ze weer konden komen. Een half uurtje later waren ze er. Bij het voelen bleek ik echter nog steeds maar 1-2 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat wel voortgang in, maar niet veel. Ik vroeg of ik dan wel het bad in mocht, want te veel ontspanning kon de bevalling ook weer afremmen had ik gelezen. De verloskundige vertelde dat ik de ontsluiting moest loslaten (letterlijk en figuurlijk) en gaf toestemming om in bad te gaan. Eindelijk! Kleren uit en badderen.

Water en vliezen

Het warme water was heerlijk om in te ontspannen en het was fijn om een houding te vinden. Het liefste zat ik voorover, hangend of leunend over de rand.

De weeën werden nu echt wel sterker en mijn maag voelde dit ook. Gevolg: ik was erg misselijk en alles wat ik dronk of at werd eruit gegooid, alsof weeën hebben niet genoeg is.

‘s Nachts kwamen de verloskundigen weer langs om te checken hoe het ging. Een krappe 4 centimeter ontsluiting. Ze stelden voor om mijn vliezen te breken. Hierdoor zou het hoofdje beter druk kunnen geven en dat kon de ontsluiting doen vorderen. Ik had lang genoeg gewacht, breek ze maar die vliezen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want het waren taaie vliezen. Na wat ongemakkelijk gefriemel lukte het.

Intensere weeën

Toen begon het pas echt! De weeën werden gelijk een stuk heftiger en anders dan voor het breken van de vliezen. Nu de vliezen gebroken waren, was het alsof mijn baarmoeder beter kon samentrekken, de tegendruk van het vruchtwater was weg. Gek genoeg kon ik de weeën nu beter opvangen, hoewel ze intenser waren.

Helder vruchtwater?

Maar was het vruchtwater helder? Dit bepaalde of ik thuis door mocht gaan of niet. Dit was niet duidelijk na het breken van mijn vliezen. Ik mocht nog even het bad in en na een half uur zouden ze nog een keer checken of het vruchtwater helder was. Dus hup bad weer in. Na een half uur ‘t bad weer uit. Intussen zat ik helemaal in de weeën en is aardig wat langs mee heen aan het gaan, ik was in mezelf gekeerd. Ik moest vooral geen afleiding hebben of gemasseerd worden, ik wilde niet aangeraakt worden. Ik was één met mijn buik. Ik kreeg complimentjes van de verloskundigen over hoe ik de weeën opving, zo rustig en kalm. De zwangerschapscursus die ik had gevolgd had in ieder geval geholpen. Ik leunde, uit het bad, wat over de box heen. Zo was het fijn om de weeën op de vangen.

Onverwacht naar het ziekenhuis

En het vruchtwater was niet helder. Naar het ziekenhuis dus. Niet de bevalling die ik had gewenst, maar ik wist dat dit een mogelijkheid was en zette de knop om. Welk ziekenhuis en hoe komen we daar? We hadden een voorkeur, maar bij bellen bleek dit ziekenhuis vol. Het kon me daarna echt niet meer schelen welk ziekenhuis het werd. Zolang we er maar snel heen gingen.

Op naar Nieuwegein

Een keuze werd gemaakt en om me heen werd van alles bij elkaar gepakt, voorbereid en verschoven. Ik werd in kleding geholpen. Samen met verloskundigen reden we tegen half 4 in de nacht naar Nieuwegein. Mijn vriend en moeder in de achtervolging. De rit was ongemakkelijk, maar gelukkig was het te doen en ging het snel zo midden in de nacht. De verloskundigen gingen mee naar de afdeling. Ze zijn de hele bevalling gebleven en zijn me blijven ondersteunen. Dit gaf mij toch een gevoel van een thuisbevalling en een bekend gezicht.

Op bed? No way!

Eenmaal op de afdeling moest ik op mijn rug gaan liggen. En als er iets was wat ik tijdens de bevalling niet fijn vond, was het op mijn rug liggen. Leunend op de stoel bleef ik stug staand de weeën opvangen. Met veel moeite hebben ze me op een bed gekregen. Ik kreeg monitoren aangekoppeld en daarna ben ik weer gaan staan. Leunend op het bed ving ik de weeën op.

Ik begon me langzaam af te vragen hoe lang ik dit kon volhouden, maar ik bleef aanmoedigingen krijgen hoe goed ik het deed. Mijn vriend kon zien wanneer er een wee kwam en begon dit aan te geven, hierdoor kon ik me op een wee voorbereiden. Wellicht één van de voordelen nu de bevalling in het ziekenhuis verder ging.

Niet lang nadat ik naast het bed was gaan staan, kreeg ik persdrang. De gynaecoloog kwam kijken en ik moest toch weer het bed op. Ik zat op 9,5 centimeter ontsluiting. Er zat echter nog een klein randje, dus ik mocht nog niet persen. Ik moest de persweeën weg zuchten.

Oerkracht

Dat was heftig! Een oerkracht neemt je lichaam over ie zegt dat je moet persen. Dat tegenhouden, wegzuchten, dat was een onmogelijke opgave. Op de top van een wee kon ik het gewoon niet tegenhouden. Na een half uur werd weer gecheckt, maar het randje was nog niet weg en was ook niet weg te masseren. Ik moest dus nog even verder met weg zuchten. Na een klein uur wegzuchten, mocht ik eindelijk mee gaan persen met de weeën.

Wat een verademing. Met nieuw gevonden energie ging ik aan de slag. Ik had goede persweeën en de bevalling vorderde goed. Na nog geen 3 kwartier persen werd onze dochter geboren, al aan het huilen voor ze goed en wel geboren was. 30 mei 2013, het was 6.46.

Meconium

Ze werd op mijn buik gelegd en heeft daar heerlijk liggen wennen aan ons en alles om haar heen. Op ieder geluidje reageerde ze, zo nieuw was alles. Ze lag bij me terwijl ik gehecht werd. Waarschijnlijk zat er wel meconium in het vruchtwater, want toen ze van mijn buik werd gehaald om gecontroleerd en aangekleed te worden, zaten we beide onder de meconium (echt een plakkerig goedje). Poepen kon ze!

De kinderarts kwam haar nog controleren voor we wisten of we die dag naar huis mochten. Alles was goed dus die middag mochten we al weer naar huis toe. Van bijslapen is die ochtend in het ziekenhuis niet veel terecht gekomen, ik heb alleen maar naar haar liggen kijken. Welkom op de wereld kleine meid.

Aan de borst

Ik wilde borstvoeding geven. Meerdere keren hebben we geprobeerd haar aan te leggen in het ziekenhuis, maar helaas had ik nogal vlakke tepels en had ze moeite om mijn tepels te vinden. In het ziekenhuis ben ik gestart met kolven en de opbrengst heb ik aan haar gegeven.

De eerste dag en nacht is ze erg misselijk geweest, ze had kennelijk best wel wat vruchtwater binnengekregen. Daarna ging het beter en dronk ze goed via fingerfeeding. In de kraamweek zijn we met de kraamhulp en een lactatiekundige bezig geweest om mijn dochter aan de borst te krijgen. Dit ging met ups en downs (kolven, tepelkloven, overproductie, borstontsteking, tepelhoedje). Toch is het met de borstvoeding helemaal goedgekomen en mijn dochter (nu ruim 2,5 jaar) mag nog steeds drinken bij me. Ik geniet er zelf ook nog heel erg van.

De eerste weken

De eerste weken heb ik heel erg de behoefte gehad om in mijn coconnetje te blijven. Het moederschap en het opstarten van de borstvoeding vond ik heftiger dan de bevalling. Ze spreken van een roze wolk, maar die was bij mij lang niet altijd roze de eerste weken. Ik had me gedegen voorbereid op het bevallen, maar niet zo intens op de eerste tijd na de geboorte. Ik wou dat ik meer had geweten over hoe dat zou zijn en dat het heftig is.

Alles was nieuw, voor haar en voor mij. We moesten wennen aan elkaar. Hormonen, slaaptekort, doe ik het allemaal wel goed? Na de eerste kraamweek alles alleen doen vond ik zwaar. Ik was alleen met haar bezig en zag of sprak niemand anders en ik wilde het zo goed mogelijk doen voor mijn meisje. Ik had bijna geen contact met anderen. In de eerste weken hebben we ook weinig bezoek gehad, omdat we nog een kraampicknick gingen doen. Dit zou ik niet nog een keer zo doen. De eerste weken hadden bezoeken me juist goed gedaan, om het contact met de buitenwereld te behouden en me niet helemaal in het moederschap te verliezen.

Lees hier het ongelooflijke geboorteverhaal van Liza’s tweede kind.

Te vlot voor het ziekenhuis

09/06/2023

by Ilse 2e of volgende kindje hypnobirthing meconiumhoudend vruchtwater thuisbevalling toch thuis

Ik was zwanger van ons 3e kindje. Natuurlijk in blijde verwachting, maar ik zag ook wel tegen de geboorte op. De geboorte van mijn eerste was een traumatische bevalling (ingeleid, uitgescheurd, geknipt, fluxus, hersteloperatie) en daar heb ik nog lang last van gehad. En hoewel mijn eerste 2 bevallingen best vlot verliepen, was de 2e ook niet echt een succes (ingeleid en geknipt, ter preventie van eerdere problemen).

HypnoBirthing

Toen kwam een vriendin (ook zwanger) met het idee om een HypnoBirthingcursus te volgen. Ik wist niet zeker of dat wel bij mij zou passen. HypnoBirthing was ook uitgebreider en duurder dan een gewone cursus. Bij de eerste had ik mij al goed ingelezen en zwangerschapsgym gedaan, met theorie. Bij de 2e had ik vooral lichamelijk geïnvesteerd in een goede conditie met ZwangerFit. Bovendien klonk HypnoBirthing toch wat zweverig en de weeën kon ik in beide bevallingen eigenlijk best goed aan, zelfs zonder pijnstilling.

Ik twijfelde over de toegevoegde waarde. Maar ja, ik wilde toch iets doen om van mijn angst af te komen, of eigenlijk wilde ik idealiter met nieuwsgierigheid uitkijken naar de volgende geboorte. Dus besloot ik me toch op te geven en zou ik er vol voor gaan. Zweverig of niet, ik ging het gewoon proberen!

Natuurlijke processen

Het waren 5 avonden van een paar uur en alle avonden waren samen met de partners. Het werd aangeraden om de cursus op tijd in de zwangerschap te doen, zodat je nog tijd hebt om te oefenen. Ik vond het fijn dat ik alle lessen samen met mijn partner kon doen. Juist omdat we thuis al een gezin hadden, was het goed om even tijd met elkaar te hebben en samen stil te staan bij de komst van het nieuwe kindje. Omdat we beide dezelfde informatie kregen, konden we gemakkelijk samen overleggen wat we wilden, belangrijk vonden en hoe hij en ik het samen wilden doen.

De naam HypnoBirthing vind ik niet zo goed gekozen. De term ‘natuurlijke geboorte’ past beter bij wat er nagestreefd wordt. HypnoBirthing ondersteunt het idee dat je een geboorte prima zelf en zonder extreme of langdurige pijn kunt doen. Er wordt stilgestaan bij alle natuurlijke processen: waar zijn ze voor bedoeld en wat is nu wijsheid. Door deze kennis ben je beter in staat beslissingen te nemen over wat jij wilt tijdens de geboorte en hoe. Eerder was ik in het ziekenhuis bevallen en voelde me nogal overgeleverd aan hoe ze daar aangaven dat het zou lopen. Zij wisten tenslotte wat ze konden verwachten. Nu was het heel anders!

Pijnstillende hormonen

We leerden hoe het lichaam zelf pijnstillende hormonen aanmaakt bij volledige ontspanning en bij spanning adrenaline, een hormoon dat de pijnstillende effecten juist tegenwerkt. Het doel werd je lichaam blijven ontspannen, ondanks dat het spannend is als de bevalling begint en de weeën onaangenaam kunnen zijn. We oefenden veel om te ontspannen, steeds een diepere en snellere ontspanning. Ontspanning op veel verschillende manieren, zodat je kunt kiezen wat het best bij jou past.

Het grappige was dat er veel mogelijk was en dat het ook niet erg was dat ik vooral vaak in slaap viel bij het thuis oefenen. En wat erg fijn was: mijn man kon dit ook ervaren en mij er straks bij de geboorte bij helpen! Hij kreeg een actieve rol en voelde zich zeker niet meer die machteloze toeschouwer.

Uitkijken naar de geboorte

Daarnaast leerden we wat de functie is van de navelstreng na de geboorte en dat lang contact een groot verschil kan maken voor de baby. Maar ook wat voor hormonale processen er op gang komen door langdurig huid-op-huidcontact direct na de geboorte. Hoe die processen een goede hechting bevorderen en zorgen voor een rustige hartslag en sneller herstel van de suikerspiegel. Ook de rol die de vader hierin kan spelen kwam aan bod.

We leerden hoe we voor onze wensen op konden komen. Zelfs mijn eigen reële angsten werden besproken. Intussen begon ik werkelijk met smart uit te kijken naar de geboorte van deze baby! Mijn geboorteplan was niet overgenomen van internet, zoals eerder, maar bestond uit onze wensen. Onze wensen voor mij, voor hem, voor de meiden en voor de baby. Voor onze rust!

Een zaterdagochtend

Precies een dag voor de uitgerekende datum werd ik wakker, net als alle andere dagen. Het was zaterdag. Mijn man zou uitslapen na een gebroken nacht door koorts bij onze jongste dochter en ik ging aangekleed met de 2 meiden naar beneden. Mijn buik was nog rustig.

Een uurtje later voelde ik de eerste wee. Ik glimlachte, omdat ik wist dat dit geen harde buik was… Het was echt begonnen. Heel rustig eens per 10 minuten en daarna eens per 4-5 minuten. Intussen kleedde ik de meiden aan, vlocht ik hun haren mooi en smeerde ik boterhammen.

Leunen tegen het dressoir

Ik vertelde de meiden dat we vandaag toch niet weg zouden gaan, omdat de baby vandaag geboren ging worden. Toen de weeën serieuzer werden stond ik even tegen het dressoir te leunen tot ze voorbij waren en dan ging ik weer verder met waar we mee bezig waren. Omdat mijn man nog sliep, stuurde ik mijn 2 vriendinnen berichtjes dat het begonnen was. Ik hield ze op de achtergrond op de hoogte, dat was erg gezellig.

Rond een uur of half 9 zei ik tegen mijn man dat hij toch beter uit bed kon komen, omdat de weeën begonnen waren en ik verwachtte dat ons kindje die dag wel geboren zou worden. Oma werd gebeld, die moest tenslotte nog 45 minuten rijden.

Ontspanningsmuziekje

Rond 10 uur ging mijn man even met de kinderen buitenspelen, dan had ik de rust om de verloskundige te bellen. Ik zei nog tegen de verloskundige: “Ik bel alvast om te vertellen dat het begonnen is, zodat we nog naar het ziekenhuis kunnen rijden. Wij willen er graag op tijd zijn, maar doe maar rustig aan!”

Ze wilde toch gelijk even langskomen, omdat het mijn 3e was en het dan soms erg snel gaat. Ik liep naar boven om even lekker op bed te liggen en een muziekje van HypnoBirthing op te zetten waarop ik zo goed kon ontspannen. Ik had echt naar dit moment uit gekeken! En ik was zo benieuwd hoe goed ‘t zou lukken.

Meconium

Ik nam mij voor om alles slap te laten liggen en niet te bewegen, gewoon rustig naar de muziek luisteren. Ik lag nog niet op bed of mijn vliezen braken… Het was 10.15 uur. Ik sprong overeind, vergat dat ik eigenlijk moest liggen omdat de baby niet ingedaald was en dacht: ‘O nee, mijn witte legging!’

Ik belde mijn man, zodat hij de deur open kon doen voor de verloskundige. Zij kwam tegelijk met mijn man binnen en constateerde 4 centimeter ontsluiting en meconiumhoudend vruchtwater. We konden op ons gemakje naar het ziekenhuis, dachten we. Oma was tenslotte ook nog onderweg.

Persdrang

De meiden zaten even alleen beneden, met de televisie aan. De eerstvolgende wee kreeg ik persdrang en ik zei best serieus: “We halen het ziekenhuis niet meer.” De verloskundige voelde nog een keer en ik had precies een wee later volledige ontsluiting. De weeën waren nu heftig en niet pijnloos, maar door de ontspanning zeker draaglijk en van korte duur. Het was 10.25 uur.

De verloskundige kon nog net haar tas halen. Ik had haar nog niet eerder gezien tijdens de controles. Ze las ons geboorteplan en wilde graag meegaan in onze plannen. Ik had erin staan dat ik liever die ‘gemene’ oxytocine-injectie niet wilde, die preventief gegeven zou worden vanwege het extreme bloedverlies bij de geboorte van de eerste. De verloskundige benoemde dat het wel protocol is, omdat het zeker bij een thuisbevalling een behoorlijk risico met zich meebrengt, maar ze was bereid om te wachten hoe het zou gaan en te overleggen indien het haar noodzakelijk leek.

Noodopvang

Mijn man zag al haartjes en haalde snel de thuisbevallingsdoos achter het luik vandaan. Die hadden we niet nodig met mijn ziekenhuisindicatie, dachten we. Mijn man zag weer haartjes en keek om, waar onze dochter nieuwsgierig om de hoek keek, maar niets zei. Hij besefte dat de meiden nog alleen beneden waren en snelde zich naar buiten om andere opvang voor ze te zoeken, op oma konden we niet meer wachten.

Alle 4 de noodopvangadressen uit de straat waren niet thuis! Zaterdagochtend deed iedereen boodschappen of ze waren net vertrokken voor weekendje. Bij de overburen zag hij iemand in huis lopen. Hij belde aan, vroeg of hij snel op onze dochters kon passen omdat de baby bijna geboren werd. Baby, omdat we nog niet wisten of het een jongetje of meisje zou zijn. Hij rende terug naar boven en was blij nog net op tijd te zijn.

Zoveel voornemens

Ik had me voorgenomen om op handen en knieën de geboorte te doen. Het leek mij fijn om niet tegen de zwaartekracht in te persen (zoals mijn vorige bevallingen in ‘t ziekenhuis, aangezien de hulpverleners dan goed zicht hebben) en zo mijn eigen kindje aan te pakken.

Ik had me zoveel voorgenomen: de geboortebal lag klaar, ik wilde nog onder de douche en mijn man zou me helpen met ontspannen terwijl ik naar mijn muziek en verhaaltje zou luisteren van de HypnoBirthing. Dat kwam er allemaal niet meer van.

Het is zo snel gegaan dat ik op mijn zij lag voor ik persdrang kreeg, nog gewoon in mijn mooie zwangerschapsjurkje, omdat we die dag op pad zouden gaan. Toen het hoofdje kwam was ik op mijn rug gedraaid. Ik kon gewoon blijven ademen, zonder te persen. Dat voelde erg natuurlijk, mijn lichaam deed het zelf op een heel natuurlijk tempo. En daar had ik door de HypnoBirthing ook alle vertrouwen in.

Heerlijke rust

Hij is echt rustig in 2 weeën geboren (10.30 uur). Heel even duwde ik mee, omdat mijn lichaam dat aangaf. Bij de eerste wee kwam zijn hoofdje en die rust daarna voelde heerlijk. In die rust had ik geen perswee en het voelde raar en niet effectief om dan toch te persen. Ik heb gewoon even uitgerust en aan het idee gewend dat hij echt geboren ging worden. De druk die ik voelde was ook echt even weg. Zijn navelstreng zat om zijn nek en werd er rustig vanaf gehaald. Pas bij de volgende wee, een paar minuten later, volgde de rest van zijn lijfje.

Een zoon!

Het was een zoon! Na 2 meiden was ik, ondanks dat ik de hele zwangerschap dacht dat het een jongen zou zijn, toch een beetje verbaasd dat het een jongen was. Ondanks dat hij 4,5 kilo bleek te zijn, had ik geen enkele schade opgelopen. Bij de eerste 2, die maar 3,2 en 3,7 wogen, was ik er niet zo netjes vanaf gekomen. Ik was zo opgelucht, trots en blij!

Na zijn geboorte heeft hij lang op mijn borst gelegen, heel rustig, terwijl de navelstreng nog intact was. De placenta werd redelijk snel geboren, na een minuut of 20. En toen ik die zag liggen, besefte ik dat mijn baby zelfs nog verbonden was met de placenta.

Afnavelen zonder haast

Een half uur na zijn geboorte was de navelstreng wit en leeg, een mooi moment om in alle rust af te navelen. Het voelde zo compleet dat hij al het bloed had gekregen dat bij hem hoorde en hem een goede start gaf. Hij dronk al direct goed aan de borst, zelfs beide kanten en vol kracht. Hij kon zichzelf direct goed op temperatuur houden, zonder mutsje, zonder kruik en ondanks zijn gewicht leek hij totaal geen last te hebben van bloedsuikerschommelingen.

Alles ging tegen de verwachtingen in, maar zo perfect! Ik was thuis bevallen, in alle rust, zonder al te veel ongemak, zonder schade, zonder overmatig bloedverlies en bovenal zonder ingrijpen van het ziekenhuis (met infuus, injecties, schaar en draad). Mijn zoontje was rustig, sterk en dronk ontzettend goed.

Huid-op-huid

De eerste uren is hij niet aangekleed. Hij is warm gehouden op onze lichamen, heeft rustig kennis gemaakt met ons gezin, mama, papa, en zijn 2 trotse zussen. Zo hadden we het nooit durven dromen! De naweeën waren best stevig, toen heb ik alsnog dankbaar gebruik gemaakt van mijn HypnoBirthing-muziek.

Zijn eerste slaapje heeft hij bloot op papa´s borst gedaan, met zijn zussen trots en vlak naast hem. Oma was intussen aangekomen, verrast dat hij zo snel geboren was. Bij aankomst dacht ze babygehuil te horen, maar ze maakte zichzelf wijs dat ze er echt teveel mee bezig was en ‘t zich inbeeldde.

Ook gewoon moeder

Eenmaal bijgekomen hoorde ik mijn dochter huilen. Ze speelden in de tuin maar ze had een splinter in haar voet gekregen. Mama moest hem eruit halen. Ondanks dat ons zoontje net geboren was, heb ik natuurlijk haar splinter voorzichtig uit haar voet gehaald. De kraamhulp zei nog: “Ach ja, je bent niet alleen net bevallen, maar je bent ook nog gewoon moeder.”

Bijzondere bevalling

De verloskundige vertelde nog dat ze het bij HypnoBirthing-bevallingen moeilijker vindt om te zien hoe ver je bent, vanwege de ontspanning. Maar ook dat ze het best spannend vond dat hij niet in een wee werd geboren. Ze had tenslotte geleerd dat zodra het hoofdje geboren wordt, de schoudertjes ook geboren ‘moeten’ worden. Het was ook voor haar een heel bijzondere bevalling.

De injectie die preventief gegeven wordt om extreem bloedverlies tegen moet gaan, heeft ze niet hoeven geven. Ze heeft zich enorm goed ingeleefd en in alles maximaal geprobeerd in onze wensen om een natuurlijke bevalling na te streven mee te gaan. Ik ben haar dankbaar voor haar begrip en durf, maar ook voor haar enthousiasme achteraf.

Verbazing alom

Achteraf hoorden we dat de buurman verbouwereerd ons huis in gelopen was, waar hij nooit eerder was geweest, bij 2 meisjes die hij niet kende. Hij wist niet eens of we al naar het ziekenhuis waren of niet, tot hij babygehuil van boven hoorde. Achteraf hebben we erom gelachen. Net als om onze dochter, die om de hoek had staan kijken en dat daarna heel serieus aan de groenteboer ging vertellen. Toen ik mijn vriendin belde dat hij een half uur na ons laatste contact geboren was, was ook zij verbaasd!

Hij is geboren op 24 mei 2014 om half 11 ‘s morgens. We noemden hem Merijn, een naam die we al vanaf de zwangerschap van onze eerste dochter hadden bewaard. We hebben niet eens foto’s van zijn geboorte en dat terwijl ik zelf fotografeer en erg naar de foto’s had uitgekeken. Gelukkig heb ik wel een paar foto’s van kort daarna, verder koester ik de prachtige herinneringen!

Perfect tevreden mannetje

Nu, anderhalf jaar later, luister ik soms nog naar de HypnoBirthing-muziek om fijn in slaap te vallen. Hij drinkt nog altijd aan de borst, ik draag hem veel met een (ergonomische) drager of draagdoek, waardoor we nog steeds veel (huid-op-huid)contact hebben. Hij is een perfect tevreden mannetje, vol vertrouwen, niet eenkennig, slaapt goed en een echte broer voor zijn grote zussen.

Na deze ervaring gun ik werkelijk iedereen zoiets moois toe! Het is jammer dat de prachtige details die we beleefden niet standaard worden nagestreefd, maar hopelijk helpt dit verhaal voor aanstaande moeders om te lezen dat het zo mooi kan zijn! Deze geboorte was echt mooier dan ‘volgens het boekje’!

Alsnog naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn cocon

11/05/2023

by Linda 1e kindje meconiumhoudend vruchtwater onverwacht naar het ziekenhuis oxytocine-infuus ziekenhuisbevalling

Vrijdagochtend (41 weken precies) verloor ik bij het opstaan een straal vocht met wat bloed. Geen gebroken vliezen, maar wat dan? We hadden een afspraak staan bij de verloskundige, dus dat kwam goed uit. Die constateerde dat het geen vruchtwater was, maar wilde me niet strippen, want er was duidelijk al wat aan de gang. De hele dag steeds weer beetjes verloren.

Lichte weeën

Einde van de middag begonnen wat lichte weeën. Vanaf 19.00 uur kwam er regelmaat in en kon ik ze goed weg bewegen en zuchten. Mijn man’s warme handen waren heerlijk op mijn onderbuik! Ook heerlijk was onze “weeëndans” samen. We hebben nog een film gekeken en daarna ‘chill-out’ muziek opgezet. Ik ben achterstevoren op een stoel gaan zitten met een warme kruik op mijn buik. Mijn man achter me om mijn rug tegendruk te geven tijdens een wee.

Lange buikademhaling

Alle weeën heb ik opgevangen met een lange buikademhaling. Vanuit yoga had ik geleerd om goed en diep via mijn buik te ademen. Dat deden we door ons handen op de buik te leggen en daar naartoe te ademen. Daarbij kan je visualiseren dat je buik als een ballon groter word (naar voren, opzij en achteren). Op de manier waarop je hierbij aandacht vestigt op het inademen, zo leerden we ook om intensief uit te ademen. En om dan tijdens de uitademing te visualiseren dat je je kindje helpt naar beneden te gaan, je bekkenbodem in. (Dit helpt ook goed bij obstipatie trouwens).

Tijdens de weeën kon ik, door op deze manier zo lang mogelijk uit te ademen, de weeën erg goed opvangen. Tijdens de uitademing doen ze minder pijn. Dus voelde ik een wee aankomen, ademde ik zo diep mogelijk in, was de wee op z’n hoogtepunt, dan ademde ik uit en in gedachte naar beneden. Op deze manier heb ik het tot het laatst erg goed kunnen volhouden.

De verloskundige kwam en ging

Om 23.00 uur kwamen de weeën om de 2 tot 3 minuten en hebben we de verloskundige gebeld. Die constateerde 3-4 centimeter ontsluiting en dat ik de weeën heel goed opving met mijn ademhaling! “Ga zo door,” zei ze en daar ging ze weer.

De houdingen uit de yogalessen die ik toen zo fijn vond, kon ik geen van alle meer gebruiken, want die voelden tijdens de bevalling juist niet fijn!Ik had erge buikweeën, en ik wilde mijn buik juist strekken. Bij geen van de yogahoudingen gaf het mij de verlichting die ik zocht. Dat vond ik wel jammer. Ik ben op een kruk voor het bed gaan zitten, rechtop moest ik blijven. Tussen de weeën door naar achteren tegen het bed aan geleund voor ontspanning. Mijn man kon nog even slapen.

Douchen was een uitkomst

Om 3.00 uur werden de weeën heftiger en ben ik onder de douche gestapt. Ik had er eerst geen zin in, maar toch gedaan. De warme stralen waren een heerlijke uitkomst om de weeën op te vangen! Ik heb er anderhalf uur onder gezeten en gestaan! Nog steeds met buikademhalingen en lang uitblazen.

Toen de verloskundige weer gebeld, ze kwam eraan. Uit de douche constateerde zij al 8 centimeter! Dat is mij zo meegevallen, omdat ik de weeën goed kon wegzuchten.

Met meconium naar het ziekenhuis

De verloskundige brak om 5.30 uur mijn vliezen en helaas had ons kindje in het vruchtwater gepoept, dus we gingen naar het ziekenhuis.

Ik wist van te voren dat de helft van de thuisbevallingen toch in het ziekenhuis eindigt. Dus ik wilde mij niet tèveel instellen op een thuisbevalling ook al was dat wel mijn ideale plaatje. Bovendien was ik volgens de berekening over tijd en dan schijnt het vaker voor te komen dat een kindje in het vruchtwater poept, dus ik wist dat die kans er was.

Go with the flow

Tijdens een bevalling kan alles zomaar anders gaan dan je van tevoren hebt bedacht, dus in die zin had ik me zo open mogelijk ingesteld. Op het moment zelf was ik zo met mezelf, mijn lijf en de baby bezig, dat het me helemaal niet meer uitmaakte waar ik was. Ik leefde in mijn eigen cocon leek het wel. Achteraf vind ik dat een heel mooie ervaring van de natuurlijke oerkracht in je, als vrouw.

Go with the flow! Als ik dit kon, zou dat ook goed komen!

Op m’n gemak

Wat een mooie kraamkamers in het ziekenhuis! En héél vriendelijk personeel. Ik voelde me gelijk op mijn gemak en kon doorgaan met het wegademen van de weeën. Ook daar kreeg ik er complimenten voor en de vraag of ik yoga had gedaan.

Er werd gevraagd naar mijn wensen. Ik wilde graag blijven zitten en staan, maar moest toch even gaan liggen om een draadje op het hoofd van de baby te zetten zodat ze alles in de gaten konden houden. De weeën werden toen direct iets minder, dus ben weer gaan staan en zitten naast het bed.

Conditie van de baby

Daar kreeg ik na een tijdje persdrang. Toen ging ik weer op bed om de ontsluiting te laten meten. Nog 1 centimeter te gaan, maar door het liggen duurde dat weer lang en ging de toestand van de baby achteruit.

Toen een vervelend stukje van de bevalling: voor de zuurstoftoevoer naar de baby moest ik op mijn zij gaan liggen. Ik kreeg een zuurstofmaskertje. Er werd een echo gemaakt, omdat het hoofd van de baby er nog niet goed voor leek te liggen, maar haar hoofdje bleek wel toch gunstig te liggen. Ook kreeg ik nog een infuus toegediend! In de eerste instantie was dat een waakinfuus, op het eind kreeg ik minimaal oxytocine toegediend. Mijn lichaam pakte dat meteen over.

Vervelend op mijn zij

Op mijn zij kon ik de heftigste weeën niet goed opvangen! Dat vond ik echt heel vervelend, maar kon op dat moment niet anders.

Ik kreeg al snel weer persdrang en snelle weeën achter elkaar, dus gelukkig kon ik na een tijdje weer om mijn rug liggen en mee persen. Toen was het gauw klaar: ik heb in een kwartier onze dochter eruit geperst. Zij is om 9.50 uur geboren.

Twijfelachtige placenta

Helaas daarna veel bloedverlies, waar al rekening mee werd gehouden gezien mijn familiebevallingen. Placenta kwam er na 20 minuten uit, maar ze twijfelde of die compleet was.

Gelukkig is wel aan mijn verzoek gehoor gegeven en heb ik Jente de hele tijd op mijn buik gehad en kon ze naar mijn borst zoeken. Dat is gelukt! Ze pakte mijn borst en begon hard te zuigen! Prachtig moment. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen.

Toen moest ik toch nog naar de OK om een restje placenta te laten verwijderen. Mijn man heeft in die twee uur lekker met Jente kunnen tuttelen.

“Dit doe ik zo nog een keer”

We moesten de hele dag blijven en ook een nacht, vanwege mijn bloedverlies. De ochtend erna heb ik nog een infuus met ijzer gekregen en toen mochten we eindelijk naar huis.

Ik vind het wel jammer dat ik nu voor een volgende bevalling een medische indicatie heb vanwege het bloedverlies. Dat was zeker 2 liter. Het heeft lang geduurd voordat ik me weer helemaal fit voelde, maar dat heb je te accepteren. Toch viel me de bevalling reuze mee en ik dacht direct erna al: “Dit doe ik zo nog een keer.” De borstvoeding heb ik zes maanden kunnen geven!

Volg je gevoel: toch niet in bad

09/05/2023

by Elenore 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug baarkruk meconiumhoudend vruchtwater thuisbevalling

Ik loop al zo’n anderhalve week te wachten met veel voorweeën en het gevoel dat onze zoon vast eerder komt dan onze dochter. Op dinsdag (40+2, de termijn dat onze dochter kwam) gaan we naar de verloskundige en ik vraag haar of ze wil strippen, omdat ik het wachten zat ben en hoop dat dit het laatste zetje zal geven. Ze waarschuwt wel dat ik misschien juist een nacht vol met voorweeën kan krijgen, maar dat neem ik voor lief. Helaas krijgt ze gelijk, want ik lig de hele nacht steeds een uur of anderhalf wakker met sterke voorweeën die niet doorzetten. Woensdag breng ik onze dochter dus gewoon maar weer naar de opvang. De leidster zegt nog lachend dat we elkaar eigenlijk niet meer zouden zien, maar helaas… De rust overdag brengt me tijd om na te denken en te ontspannen, maar ik haal de kleine meid in de middag weer gewoon op.

Ik durf niet te geloven dat dit het echt is

Tijdens het avondeten merk ik dat de voorweeën iets sterker worden, maar om het nu echt weeën te noemen, nee. Ik breng onze dochter naar bed en we hebben een gezellige avond met z’n tweeën. We kijken wat tv (3 op reis) en we gaan redelijk op tijd naar bed. We weten immers niet wanneer de doorgeslapen nachten ophouden. Om half tien val ik in slaap, tussen de (voor?)weeën door. M’n man zegt dat ik toch wel echte weeën heb, maar door het vele voorwerk, durf ik hem niet te geloven. Om elf uur wordt onze dochter wakker en terwijl ik haar voed, voel ik dat het nu toch wel echte weeën zijn. Durf ik nog eens (misschien voor niets) de verloskundige te bellen? Mijn man zegt dat hij het bad wil vullen én dat ik de verloskundige moet bellen, maar ik ben bang om te vroeg in bad te gaan, met afnemende weeënactiviteit, dat het bad voor niets wordt gevuld of dat de verloskundige te vroeg komt en weer terug naar huis gaat.

Om half 1 raak ik er ook van overtuigd dat ik aan het bevallen ben. Ik voel de weeën heel sterk en ze komen regelmatig (niet tot op de seconde, waar ik eigenlijk op wacht, maar wel regelmatig genoeg). Tussen de weeën door heb ik echt rust, ik voel geen pijn en ik voel me ook rustig. Ik bel wat omslachtig naar de verloskundige, omdat ik haar niet wakker wil maken voor niets. Als ze opneemt, dan ben ik blij, want het is mijn favoriete verloskundige. Toen ik haar vertelde van mijn voorgenomen badbevalling, zei ze: “Oh, dat vind ik zo gaaf! Niet alle verloskundigen durven dat, want je moet wel op de vrouw durven te vertrouwen. Je staat toch wat aan de kant.” En dat is hoe ik het graag zie: ik ben aan het bevallen, mijn verloskundige niet. Als ik haar aan de lijn krijg, dan zegt ze meteen dat niet alle vrouwen tussen de weeën door ook bezig zijn met bevallen en dat ik best rustig kan zijn tijdens mijn bevalling. Ze komt eraan.

“Oogt in partu”

Na een klein half uurtje (01.15) stapt ze binnen. In het bevallingsverslag lees ik terug dat zij meteen kan zien dat ik aan het bevallen ben (“oogt in partu”) en een toucher bevestigt dit: ik heb al zes centimeter ontsluiting! Dat valt me enorm mee; ik merk echt een opluchting bij mezelf. Ik ben echt al flink onderweg. De verloskundige zegt dat ze niet meer naar huis gaat en, tegen mijn man: “Je mag dat bad wel gaan vullen, want dit duurt geen uren meer.” Nu duurde mijn vorige bevalling ruim 14 uur, dus ik verwacht, als het nu wat korter is, rond een uur of negen te bevallen.

Ik ga nog even naar het toilet en daarna duik ik (spreekwoordelijk dan) in het bad. Het warme water is heel fijn en in het bad ervaar ik veel bewegingsruimte. Ik merk wel dat mijn man nog veel bezig is met andere dingen en dat oogt wat onrustig. Tegelijk vind ik het heel fijn dat hij echt iets om handen heeft, zodat hij niet lijdzaam hoeft toe te zien hoe ik de weeën opvang. Ik vraag hem achter mij te komen zitten (op een stoel, we hebben vanwege ruimtegebrek een redelijk klein bad gehuurd) en dan zijn we samen rustig aan het afwachten. Hij streelt mijn hoofd en zegt dat hij zo trots op me is. Dat doet me echt goed!

Sereen en gezellig

Hoewel ik de weeën nog steeds niet als heel pijnlijk ervaar, eerder gevoelig en drukkend, vind ik het fijn om af en toe de coachende opmerkingen van verloskundige, kraamhulp en man te horen. Ze zeggen dat ik het goed doe, dat ik zo mooi de weeën opvang en dat het zo fijn rustig is. Iedereen draagt ook bij aan die rust: de verloskundige zit een beetje te typen (nadat ze netjes gevraagd heeft of ik daar geen last van had), de kraamhulp nipt van haar thee en mijn man zit rustig achter mij. De sfeer is zo sereen en bijna gezellig: precies waarop ik gehoopt had!

Na een van de laatste ‘gewone’ weeën (blijkt achteraf) leg ik mijn handen op mijn buik, zoals ik tijdens het laatste trimester zo vaak gedaan heb. Onder mijn linkerhand voel ik de billen van de baby en onder mijn rechterhand zijn voetjes. Hij rekt zich uit, zoals ook tijdens die laatste weken. Ik denk (en zeg?) dat hij nog steeds beweegt en dat het dan vast goed gaat. Hij mag zich er van mijn uit duwen, desnoods tegen mijn ribben aan. Het voelt als een mooi afscheid van de baby in mijn buik, die baby uit mijn buik mag worden.

Hoe lang nog?

Vlak daarna (rond 03.00) gaan de weeën ineens wel pijn doen. Ik probeer ze op te vangen, maar het lukt niet echt. Ik wil graag meepersen, maar ik kan me niet voorstellen dat ik al volledige ontsluiting heb. Toch blijven mijn gedachten even hangen bij het idee van volledige ontsluiting en ik wil graag naar de wc. Ik weet nog dat je met een volle blaas de baby er niet langs krijgt. De kraamhulp helpt me uit het bad en ik probeer zo snel mogelijk bij de wc te komen. Ook op de wc krijg ik weer flinke weeën en ik krijg het even benauwd: hoe lang moet ik nog van dit soort weeën opvangen? Misschien heb ik nog helemaal niet zoveel meer ontsluiting dan daarnet! Ik vraag daarom of de verloskundige me wil toucheren. Ze kijkt me lachend aan zodra ze voelt en zegt dat ik zeker volledige ontsluiting heb, omdat ze het hoofdje al kan voelen!

In bad probeer ik mee te persen met de weeën, maar het lukt me niet zo lekker. Tussen de weeën door is het heel rustig en ik voel dan wel ontspanning, maar ik heb eigenlijk behoefte aan een beetje meer ‘actie’. Ik vraag de verloskundige of het misschien helpt om de vliezen te breken. Ze doet haar best om dat in bad te doen, maar het lukt niet. En omdat ik toch al voelde dat ik eruit wil, stap ik uit bad en ga op bed liggen (nooit gedacht dat ik dat zou gaan doen!). Mijn man vraagt nog of ik het zeker weet, want ik wilde graag in bad bevallen. Ik zeg hem dat het beter voelt om uit bad te gaan en ik voel me blij dat we tijdens deze bevalling zo’n open communicatie weten te behouden.

Het lukt de verloskundige nu wel om de vliezen te breken. Achteraf blijkt dat de verloskundige op dit moment (03.20) ziet dat er meconium in het vruchtwater zit. Ik heb eerder aangegeven dat dat echt een grote angst voor mij is, omdat ik daardoor de vorige keer naar het ziekenhuis werd doorgestuurd. De verloskundige laat het mij niet weten, omdat ze er vertrouwen in heeft dat het niet lang meer duurt. Misschien heeft ze het wel gezegd, maar heb ik het niet gehoord – dat kan ook. In ieder geval ben ik blij dat ik het zelf pas achteraf opmerk.

Angsten uitspreken

Ik voel niet goed waar ik naartoe moet persen. De instructies van verloskundige en kraamhulp (neem een grote hap lucht, kin op je borst en persen) komen ook niet goed aan. Ik heb tijdens mijn zwangerschap gelezen over hypnobirthing en daar begreep ik juist uit dat je de baby min of meer als vanzelf geboren moet laten worden. Dit is weer tegenovergesteld! Ik bedenk nog dat er zoveel informatie in je hoofd zit tijdens zo’n moment als dit en ook mijn kraamverzorgster zegt dit: “ga uit je hoofd!” Het lukt me niet. Er komen angsten terug van de vorige bevalling en gelukkig vraag de verloskundige om deze uit te spreken. “Ik ben bang dat het straks niet lukt en dat je me gaan inknippen en een vacuüm gaat gebruiken” zeg ik tegen haar. Ze zegt resoluut dat ze dat niet gaat doen omdat het heel goed gaat en dat ze niet eens zo’n pomp bij zich heeft. Dat stelt me wel gerust.

Ik ga van het bed af en hurk op de vloer. Dat gaat een stuk beter dan op bed, maar deze houding houd ik niet lang vol. De verloskundige rent naar haar auto om de baarkruk te halen en daar kan ik goed op zitten. Als ik mee kan kijken met een spiegel en mijn man in grote streken van mijn middel naar mijn heupen masseert, voel ik eindelijk goed waar ik naartoe moet persen. Het enig wat ik dan irritant vind, is dat ik me nergens aan vast kan houden. Het hoofd van de verloskundige (die voor me zit) ziet er prettig uit om in te knijpen als houvast, maar zelfs in deze fase van de bevalling bedenk ik dat dat toch echt niet kan.

Warm, nat en glibberig: het voelt fantastisch

Achteraf heeft dit allemaal niet eens zo lang geduurd, want om 03.30 wordt onze zoon geboren. Ik wilde hem heel graag zelf aanpakken en dit lukt bijna. Op filmpjes die ik van tevoren bekeken had, zag ik steeds dat eerst het hoofdje geboren werd, maar onze kleine ‘floept’ er, nadat het hoofdje een paar weeën lang gestaan had, in één keer uit! Gelukkig vangt de verloskundige hem op, waarna ze hem direct in mijn handen doorgeeft. Ik knuffel hem en het voelt fantastisch: zo bewust! Hij is warm, nat en een beetje glibberig. Ik vind hem ook direct heel mooi, zo gaaf. Ik kus mijn man, voel zijn armen rondom mij en ik voel me gelukkig.

De verloskundige vraagt of ze oxytocine mag geven; het maakt me nu niets uit. Na een minuut of acht wordt de placenta geboren en met de placenta in een doek gewikkeld, kruip ik met onze kleine man op het bed. Een onverwachte (halve) lotusbevalling. De kersverse papa knipt de navelstreng door en we maken nog een malle foto met de bebloede schaar. Het is heerlijk om direct in ons eigen bed onze nieuwe aanwinst te kunnen bewonderen. Ik voel dat we stralen van geluk. Dat geluk komt niet alleen door de geboorte van onze zoon; dit was ook precies de bevalling waarop ik zo hoopte. Het ging allemaal zo vlot, thuis en zonder angst. De rust van de mensen om mij heen, maar ook van mezelf was prachtig. Nadat we een uurtje met z’n drieën zijn geweest, voert de verloskundige nog de controles uit bij de baby. En dan gaat ze weg. Wat bijzonder om meteen thuis te zijn, maar ook spannend om zo ‘alleen’ gelaten te worden door de verloskundige en kraamzorg.

Grote zus

Om half zes wordt onze dochter wakker. Wat ben ik blij dat ze overal doorheen heeft geslapen! Ze straalt als papa haar vertelt dat ze grote zus is geworden. Als ze op papa’s arm onze slaapkamer binnenkomt, dan kijkt ze vol verwondering naar de baby en daarna maakt ze een opmerking die ik natuurlijk ook erg kan waarderen: “Mama platte buik!”

Inmiddels is de baby bijna een week. Hij doet het enorm goed, was op dag vier over zijn geboortegewicht heen en hij is zo lief, mooi en schattig! Ik zag best op tegen de zorg voor twee kinderen, het leek me moeilijk om mijn aandacht te verdelen. Maar het gaat vanzelf. Het is niet zo dat onze dochter nu de helft van haar ‘oude’ aandacht aan de baby moet geven, het komt er allemaal alleen maar bij. Tegelijk voel ik ook de ‘normale’ angsten en onzekerheden van een jonge moeder. Slaapt hij niet te veel of te weinig, drinkt hij wel genoeg, doen we het wel goed? Ook hierin helpt onze oudste heel goed, want zij laat zien dat ik het in ieder geval de eerste twee jaar al best aardig gedaan heb.

Een van de mooiste momenten

Na mijn vorige bevalling zei ik “dit nooit meer” en het duurde lang voordat ik me over deze angst heen zette. Ik nam zwanger zijn en bevallen er als een soort ‘het hoort er nu eenmaal bij’ voor lief en keek vooral uit naar het moment dat de baby er was. Na deze bevalling kan ik echter zeggen dat niet alleen de komst van de baby een van de mooiste momenten uit mijn leven is, maar ook de bevalling zelf een van de meest bijzondere en mooie ervaringen is.

De geboorte van Jolijne: meconium, schouderdystocie… en thuis in bad

08/05/2023

by Kimberley 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug meconiumhoudend vruchtwater thuisbevalling waterbevalling

Voorbereiding anders aanpakken

Ik kijk kritisch terug op mijn eerste bevalling, wat maakt dat we de voorbereiding op deze bevalling heel anders hebben aangepakt. Bij mijn eerste bevalling had ik een medische indicatie (vanwege groot geschat kind en hoge bloeddruk). Die bevalling begon met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater, waardoor ik werd ingeleid met wee-opwekkers.

Al vroeg in deze tweede zwangerschap wordt mij duidelijk dat ik deze keer graag thuis wil bevallen, in een bevalbad. Aan het eind van het tweede trimester begin ik met zwangerschapsyoga, waar ik met name ontspanning vind en ademhalingstechnieken leer. Ik lees mezelf in met betrekking tot actief naleiden (ofwel de placenta middels kunstmatige oxytocine geboren te laten worden; mijn voorkeur heeft het om dit niet standaard te doen, tenzij er sprake is van veel bloedverlies).

Ons gewenste verloop

Naarmate de zwangerschap vordert kijk ik filmpjes van badbevallingen op YouTube, lees ik positieve bevallingsverhalen en lees ik het boek Vrije Geboorte. Mijn man en ik nemen het scenario door zoals we deze bevalling graag voor ons zien en herhalen dit geregeld. Ook andere scenario’s komen voorbij (want je weet niet hoe het loopt), maar we eindigen elke keer met ons gewenste verloop.

Gedurende de zwangerschap word ik meerdere keren naar het ziekenhuis doorverwezen volgens protocol (afwijkende grow-meting en meerdere keren de zorg over veel vruchtwater). Persoonlijk maak ik me geen zorgen over de conditie van ons meisje of over mogelijke complicaties bij de bevalling. Ik merk daarom enige weerstand tegen alle protocollen. Gelukkig blijken de controles keer op keer goed en mag ik binnen de eerste lijn blijven.

De 37-weken grens

Vanaf 37 weken zwangerschap zijn mijn man en ik er klaar voor. Blij dat we deze grens bereiken, want nu mag ik thuis bevallen. Wij slapen op zolder met veel ruimte, dus het bevalbad staat vanaf dit moment opgepompt klaar. Met 38 weken bedenk ik dat geboortefotografie misschien wel mooi is en mijn man kan zich daar ook in vinden. Als ik een badbevalling mag hebben zou ik dat graag vast laten leggen. Van mijn eerste bevalling zijn geen foto’s en dat vind ik nog steeds jammer. Ik leg contact met een geboortefotograaf en leg het vast. Het is niet zeker of ze er bij zal zijn in verband met haar andere baan, dat is dus spannend tot het laatste moment.

De uitgerekende datum verstrijkt. Er is niets gaande, geen voorweeën of andere tekenen. Elke ochtend ben ik teleurgesteld dat er niks gebeurd is die nacht (gek genoeg ga ik ervan uit dat het ‘s avonds of ‘s nachts begint, net als bij de eerste bevalling). Met 40 weken 5 dagen staat er weer een controle bij de verloskundige gepland. Mijn angst voor inleiding neemt toe. Ik loop al langer door dan bij mijn zoon. Daarnaast weet ik dat de kans op meconiumhoudend vruchtwater toeneemt en dat ons meisje blijft groeien (en ze wordt al groot geschat).

Strippen met 41 weken

Tijdens de controle vragen we naar de mogelijkheid om te strippen en maken daar een afspraak voor. Op donderdagochtend 6 oktober, als ik 41 weken zwanger ben, word ik gestript. Ik blijk 2 cm opening te hebben, maar het is nog niet helemaal verweekt. we maken een plan voor de week die volgt (na twee dagen weer strippen, na drie dagen controle in het ziekenhuis en na vier dagen nogmaals strippen). De verloskundige stelt mij gerust dat er nog voldoende tijd is voor de 42-weken grens. Haar woorden en het gemaakte plan helpen mij om het los te laten, ik merk meer rust bij mezelf.

Diezelfde avond voel ik een paar krampen, maar dat verdwijnt na een uur.

De volgende ochtend word ik wakker, voor het eerst niet teleurgesteld. Mijn man besluit om thuis te werken, ik sta op mijn gemakje op. Rond half 10 ga ik naar beneden en eet wat. Ik voel wat gerommel. Geen idee of het voorweeën zijn, dat ken ik namelijk niet. Ik stel voor om een stukje te gaan wandelen. Samen met mijn man en zoontje lopen we door de wijk en verzamelen herfstspulletjes. Het gerommel in mijn buik gaat door. Ongeveer iedere 10 à 15 minuten moet ik even stilstaan, omdat door blijven lopen niet gaat. Mijn man en ik lachen er om. Zouden dit weeën zijn? Ik ben nog niet overtuigd, maar ik begin toch met timen.

Hangend over de fitnessbal

Drie kwartier later zijn we weer thuis. Om 11 uur pak ik de fitnessbal erbij waar ik overheen kan hangen en ik kijk nog een tv programma. We maken een plan voor de middag. Rond 12 uur brengt mijn man onze zoon weg naar mijn schoonmoeder om hem daar te laten slapen, dan kunnen wij kijken of het doorzet. Ook haalt hij nog wat boodschappen. Ondertussen blijf ik thuis. De fitnessbal is fijn, de krampen die ik heb ervaar ik niet als pijnlijk of heftig, waardoor ik nog steeds twijfel of het weeën zijn. Ik bedenk me wat altijd gezegd wordt, ‘als je twijfelt zijn het geen weeën’.

Ik heb geen idee wat wijs is om het bad vol te laten lopen, dus ik bel om 12.45u de verloskundige om te overleggen. Mijn weeëntimer laat zien dat ik elke 5 à 15 minuten weeën(?) heb, echter vind ik ze niet pijnlijk en lukt het goed om te ontspannen. Ik deel de huidige stand van zaken en de verloskundige stelt voor om langs te komen. Dan weten we hoe het er voor staat. Ze adviseert om het bad te vullen, aangezien dat best even kan duren en in het slechtste geval moeten we het bad weer leeg laten lopen als het niet doorzet.

Relax pianomuziek

Mijn man gaat aan de slag met het bad en ruimt de laatste dingen op. Ik zet een playlist van relax pianomuziek op, hang over m’n fitnessbal en app met m’n beste vriendin. Twee uur later merk ik dat de tussentijd korter wordt (3 à 7 minuten) en raak ik meer overtuigd dat het weeën zijn. De verloskundige is nog niet langs geweest en ik wil graag weten wanneer ik haar kan verwachten. Mijn man belt nogmaals; ze is onderweg.

Om 15.00u komt de verloskundige binnen. Vanaf dat moment stoppen de weeën voor ongeveer half uur. We gaan naar boven om te toucheren. Liggend op bed merk ik meteen ongemak. Ik lig ongecontroleerd te trillen en merk veel spanning. Ik spreek mezelf toe dat er nog geen ontsluiting is uit zelfbescherming. De verloskundige vertelt me echter dat ik 5 cm ontsluiting heb. Dat voelt als een cadeautje. Yes! Het is begonnen! Vandaag gaat onze dochter geboren worden.

Een stoorzender voor de weeën

Ik spreek mijn verbazing uit over het feit dat ik geen weeën meer heb. De verloskundige vertelt dat het normaal is. Zij is nu een stoorzender en zal zo naar beneden gaan, dan komt het wel weer.

Ik stap om 15.30u in bad. Mijn man belt de kraamhulp en de fotograaf. Alles wordt verder gereed gemaakt. De weeën komen weer terug, iedere 3 tot 5 minuten. Ik ben zelf erg rustig en vang de weeën hangend over de badrand op. Het verbaast me hoeveel controle ik heb over mijn ademhaling. Tijdens de yoga lukte het nooit om lange rustige ademteugen te hebben, maar nu gaat dat moeiteloos.

De angst voor meconium in het vruchtwater

Mijn enige angst is dat mijn vliezen breken en het meconiumhoudend vruchtwater blijkt te zijn. Mijn man bespreekt dit beneden met de verloskundige, ook het feit dat ik op bed liggen niet prettig vind. Zij geeft aan hier rekening mee te houden.

Er hangt een ontspannen sfeer, we kletsen tussen de weeën door en mijn man zit naast het bad om te steunen. Ik twijfel of er wel voldoende gaande is, omdat het zo makkelijk en ontspannen gaat. De fotograaf arriveert om 17.00u en er volgt nog een uur met dezelfde sfeer.

Dankbaar voor hoe prettig het tot nu toe gaat

Om 18.00u gaat mijn man op mijn verzoek een broodje halen beneden. Vijf minuten later voel ik mijn vliezen breken en ik durf niet te kijken. Mijn angst blijkt werkelijkheid; ik zie meconium. In mijn hoofd ben ik al onderweg naar het ziekenhuis, maar tegelijk bedenk ik me dat het tot dit punt heel prettig is geweest, waar ik dankbaar voor ben. De fotograaf laat beneden weten dat mijn vliezen zijn gebroken en iedereen komt naar boven. De verloskundige is erg rustig en bestudeert wat ze in het water ziet. Het is inderdaad meconium. De verloskundige beluistert het hartje en wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Heel fijn dat dit beiden kan terwijl ik in bad blijf. De harttonen klinken goed en bij toucheren blijk ik 9 cm ontsluiting te hebben. Cadeautje nummer 2! De verloskundige laat weten dat we niet naar het ziekenhuis gaan. Het is 18.15u en er volgen een paar tranen van opluchting. Ik ga de bevalling thuis en in bad afmaken, wat ontzettend fijn.

De druk neemt toe

De weeën komen weer op en ik merk dat ze meteen heftiger worden. Samen met mijn man vormen wij een goed team, ik heb hem nu echt nodig om de weeën op te vangen. Het wordt lastiger om mijn rustige ademhaling toe te passen en ik vraag aan de verloskundige op welk moment ik moet gaan puffen.

Op handen en knieën voor de schoudertjes

Ik voel bij iedere wee dat ons meisje dieper zakt en ik ga van rustige ademteugen over in puffen. De druk neemt toe en plots voel ik zoveel druk dat ik een oerkreet laat. Ik zeg dat ze komt en dat ik haar niet tegen kan houden. De verloskundige moedigt me aan, dat ik haar mag laten komen. Tijdens de volgende wee staat het hoofdje. Ik hoefde hiervoor nauwelijks te persen, mijn lijf deed het werk.

Vervolgens wissel ik van houding en ga met mn rug tegen de badrand zitten zodat ik haar goed kan aanpakken. Mijn man zit achter mij en ondersteunt me. Ik voel het hoofdje met mijn hand en krijg instructie van de verloskundige om bij de volgende wee te zuchten en voorzichtig mee te duwen. Ik wacht, maar net als bij m’n eerste bevalling heb ik geen duidelijke weeën meer. Zonder duidelijke weeën en met mijn hand op het hoofdje duw ik voorzichtig mee en voel het hoofdje geboren worden.
Aangezien ik geen weeën meer heb en het lijfje niet verder komt vraagt de verloskundige mij op handen en knieën te gaan zitten. Ik draai me binnen enkele seconden om (wat erg makkelijk gaat in bad) en weet hoe laat het is. Er zal vast sprake zijn van de complicatie schouderdystocie… Ik blijf er rustig onder en vertrouw op de hulp van de verloskundige. Ik pers op eigen kracht, nog steeds zonder weeën, om de schouders geboren te laten worden. Ik hoor mezelf proesten in het water, aangezien het wateroppervlak net onder mijn hoofd komt in deze houding. Mijn man houdt me vast onder mijn oksels om weerstand te bieden.

Nòg mooier dan ik had gedacht

Ik voel dat de verloskundige diverse draaiingen probeert. Na een paar minuten zegt de verloskundige dat ons meisje er is bij de volgende keer persen, dus ik geef alles wat ik nog in me heb. Vervolgens zegt de verloskundige dat ik om kan draaien om haar aan te pakken. Zo makkelijk als ik op handen en knieën draaide, zo makkelijk draai ik nu weer terug. Ik kan onze dochter onder water aanpakken en breng haar langzaam naar boven. Ze is rustig als ik haar boven water haal en ik voel me overweldigd. Ze neemt de tijd voor haar eerste ademteug, waarna ze begint te huilen.

Het mooiste cadeau is daar, onze dochter Jolijne. Het is gelukt! Thuis, in bad! Magisch…. Nòg mooier dan ik had gedacht.

De minuten die volgen ligt ze heerlijk bij me op de borst, zoveel mogelijk in het water om niet af te koelen. De verloskundige vindt het lastig in te schatten hoeveel bloed ik verlies. Ze stelt voor om toch actief na te leiden (middels de oxytocine spuit) en vraagt of dat oké is en ik geef toestemming om dat te doen. Ik voel de navelstreng nog licht kloppen. Omdat Jolijne de oxytocine niet mag binnen krijgen wordt de navelstreng afgeklemd, waarna mijn man hem doorknipt, onder water. De placenta ligt mooi los, dus die kan ik ook geboren laten worden. Mijn man neemt onze dochter bij zich op de borst, zodat ik in de tussentijd het bad uit kan. Eenmaal op bed komt Jolijne bij me liggen en drinkt een half uur aan de borst. De sfeer voelt zo warm en rustig. Geen haast, heerlijk!

Ongelooflijk, geen hechtingen

De verloskundige komt met het laatste cadeautje van deze bevalling. Ze bekijkt of ik gehecht moet worden. Vanwege de schouderdystocie dacht ik behoorlijk gehavend te zijn, echter vertelt de verloskundige dat ik geen hechtingen nodig heb! Ik vraag nog of ze een grapje maakt, want ik kan het niet geloven.

We worden alleen gelaten om even samen te genieten met z’n drieën. We doen een belrondje en laten onze zoon brengen. Prachtig om de eerste ontmoeting tussen onze zoon en Jolijne te zien. De controles van Jolijne worden gedaan (ze blijkt 9 pond te wegen!) en daarna blijven we als gezin achter. Thuis, in onze eigen omgeving. Héérlijk. Wat een droombevalling.

De helende geboorte van Manu

08/05/2023

by Marjolijn 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug baarkruk doula meconiumhoudend vruchtwater thuisbevalling

Prenatale depressie en een schuldgevoel

Nog voordat ik over de helft van mijn zwangerschap was, kwam ik in de ziektewet terecht. Prenatale depressie, onverwerkt trauma. Vanaf die tijd hard bezig geweest om de goede hulp te krijgen, want de meest makkelijke weg (de POP-poli) was voor mij niet de juiste. Mijn trauma lag juist bij het ziekenhuis en daar wilde ik deze keer als het even kon, zo ver mogelijk vandaan blijven. Met behulp van mijn vroedvrouw en huisarts op een andere plek therapie kunnen krijgen.

Man, wat is dat zwaar geweest. Ik heb geknokt, enorm hard aan mezelf gewerkt. Pas aan het einde van mijn zwangerschap begon het echt beter te gaan. Het frustrerende toen alleen was dat er in mijn hoofd wel weer ruimte ontstond voor van alles, maar dat mijn lijf niet meer wilde. Ik heb me zo schuldig gevoeld tegenover Faye, wat ik haar allemaal tekort gedaan heb.

Maar ook een enorm gebrek aan vertrouwen dat dit gaat lukken zonder ziekenhuis, dat mijn lijf snapt wat het moet doen en dit ook kan, dat dit kindje geen huilbaby wordt. Het paste niet in mijn hoofd.

Word ik weer ingeleid?

Mijn bloeddruk is de hele zwangerschap mijn angst geweest, bang dat die weer ging oplopen, bang dat dat ervoor zou zorgen dat ik weer ingeleid moest worden. De hele zwangerschap heb ik mijn bloeddruk niet geweten, ik wilde alleen weten of hij goed was of niet. En dat was ie, en bleef ie!

Bij Faye ben ik ingeleid bij 37+6. Ergens had ik het gevoel dat dit kindje ook vroeger zou komen. Ik dacht zelf eind juli. Maar juli ging voorbij. En ook 8-8-16 ging voorbij. De 40 weken gingen voorbij. Vanaf dat moment heb ik steeds meer moeite gehad om te geloven dat het me ging lukken, die badbevalling thuis die ik zo graag wilde, waar ik zo hard voor geknokt heb…

Dikke vlokken meconium

En toen was het vrijdag ochtend, 12-8-2016. Faye en Randy waren net weg, eerst Faye wegbrengen naar de BSO en dan zou Randy door gaan naar zijn werk. Ik wilde nog even naar de wc voordat ik ging proberen om nog wat verder te slapen. Ik stond op en voelde wat lopen, dit voelde niet als een paar druppels urine!

Op de wc verloor ik mijn slijmprop. En vruchtwater vol dikke vlokken meconium. Shit! Dat betekent een medische indicatie, en eigenlijk volgens protocol dus een ziekenhuisbevalling. Maar aan de andere kant ook yes! Ik kan dit! Er gebeurt wat! Spontaan! Laat het nu maar komen ook.

Ik stuurde een berichtje naar mijn vroedvrouw, over gebroken vliezen en poep in het vruchtwater. Ze gaf aan dat ze even langs zou komen. De fotograaf een berichtje gestuurd of ze druk was die dag, en dat mijn vliezen waren gebroken. Ondertussen Randy ook gebeld, die was nog bij de BSO en is terug naar huis gekomen. Ik voelde wel wat menstruatiekrampjes, maar meer dan dat was het ook niet.

Toen Randy thuis was hebben we samen ontbeten. Heb ik mijn doula gebeld en haar gevraagd om rustig aan onze kant op te komen.

De beslissing is aan ons

Randy is nog even boodschappen gaan doen en in de tussentijd is mijn vroedvrouw langs geweest. Ze gaf aan dat er wel echt veel meconium in het vruchtwater zat, ze vertelde wat (en hoe groot) de risico’s waren, maar liet de beslissing over waar te bevallen bij ons.

Toen Randy weer thuis was, zijn we een rondje gaan lopen om er even goed over te kunnen praten. Alles schreeuwde in mij dat ik thuis wilde blijven. Maar of dit een objectieve afweging was, of dat dit vooral de angst was voor het ziekenhuis wist ik niet. En Randy moest er ook achter kunnen staan. Ik had er niks aan als hij zich niet goed voelde bij mijn beslissing. Maar hij wilde nog liever thuis blijven dan ik.

Even later kwam mijn doula binnen, met haar ook nog even alles besproken, maar onze keuze voelde goed. Ik heb mijn vroedvrouw laten weten dat we thuis wilde blijven en zij was hier akkoord mee, ze zou ons begeleiden en blijven steunen.

Verwelkomen in plaats van schrap zetten

Na een kopje thee met mijn doula zijn we weer een rondje gaan lopen in de hoop dat dit de weeën op gang zou brengen. Want wat meer dan wat onregelmatige krampjes was het nog steeds niet. Het werd tijdens het lopen allemaal wel wat meer, maar nog steeds hadden we niet echt het idee dat het al echt wat deed.

Ik ben toen we terug waren even onder de douche gesprongen, ook om te kijken of het dan wat meer door zou zetten. En het werd wel iets meer, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Ik kon alles enorm makkelijk opvangen en heb me vooral gefocust op ontspannen tijdens een wee, het verwelkomen ervan in plaats van het schrap zetten tegen de pijn. Ik ben op mijn yogabal gekropen zodat ik mee kon wiebelen als dat fijn voelde. De rest van de bevalling heb ik zittend op dat ding doorgebracht.

We hebben een film gekeken, ik merkte dat de weeën toen wel wat toe begonnen te nemen, soms moest ik me er echt even op concentreren, maar meer dan dat was het nog steeds niet. Ik heb zelfs een aantal keer aangegeven dat het van mij wel wat meer mocht gaan worden.

Het begint ergens op te lijken

Rond 5 uur ben ik weer onder de douche gaan staan, mijn ouders kwamen langs om Faye haar spullen te halen voor een nachtje logeren. Vlak daarna kwam mijn vroedvrouw nog even kijken hoe het ging, want ze had niks meer gehoord.

Onder de douche heb ik een paar weeën wel echt op moeten vangen met mijn handen tegen de muur. Yes! Dit begon ergens op te lijken! Ik vond de weeën onder de douche niet fijn, dus heb me afgedroogd en ben weer op mijn bal gaan zitten. Randy heeft eten gekookt voor mijn doula en hemzelf en ik probeerde een boterham naar binnen te werken. Ik had het idee dat het nog wel uren zou gaan duren en kon de energie dus wel gebruiken.

Meconiumbaby

Vroedvrouw controleerde nog even het hartje van de baby en gaf aan dat ze een tweede vroedvrouw gevraagd had om erbij te zijn, voor het geval dat. Het was toch een meconiumbaby met kans op ademnood en ook reanimatie was niet uitgesloten. Ook zij zou gebeld worden op het moment dat de weeën serieus zouden worden.

Randy vroeg nog een aantal keer of het bad vast neergezet moest worden, en of de fotograaf vast gebeld moest worden. Maar mijn vroedvrouw gaf aan dat het allemaal nog niet hoefde en dat zij het wel in de gaten zou houden.

Ik denk dat het rond half 8 was, ik ging even naar de wc. In dat stukje heen en weer had ik ineens 4 weeën die me een beetje overvielen. En op de wc wat bloedverlies. Mijn vroedvrouw hier nog naar laten kijken, want geen idee of het normaal was en of het veel was. Ik had het nog nooit eerder gezien.

Niemand zag dit aankomen

Ook hierna weer terug op mijn bal gekropen, de weeën in mijn rug werden steeds vervelender. Mijn doula is achter me gaan zitten en heeft tijdens de weeën mijn rug gemasseerd. Zo kon ik ze een stuk beter hebben.

Mijn vroedvrouw stelde voor om even te toucheren om te kijken hoe ver ik was. Ik heb hiermee ingestemd, ik had werkelijk waar geen idee, ik dacht zelf een centimeter of 3-4? Ik liep naar de slaapkamer. Toen ineens een wee die ik flink hangend in de deuropening moest opvangen. Voordat ik op bed lag, nog 2 van die flinke weeën en toen ik plat op mijn rug lag, persdrang! Wow, waar kwam dat vandaan? Niemand zag dat aankomen. Alle spullen van mijn vroedvrouw lagen nog in de auto.

Mijn doula vloog naar de auto om de spullen letterlijk naar boven te gooien. Verlostas, reanimatiekoffer (want tsja, toch een meconiumbaby) en ook de baarkruk moest mee, werd er naar buiten geschreeuwd. Op dat moment was even iedereen weg en lag ik alleen op bed. Bang, geschrokken. Wat is hier gebeurd? Persdrang? Hoe dan? Ik mis een heel stuk ontsluiting.

De baarkruk op

Vroedvrouw en doula hebben als een malle alles klaar gezet zodat ik op de baarkruk kan, want man, wat voelde dat op mijn rug liggen in bed slecht. Ik wist me geen houding te vinden. Tussen twee weeën door hebben ze me op de kruk geholpen. Er werd een stoel achter gezet voor Randy, die heel rustig aan kwam lopen met zijn telefoon in zijn hand. Ik heb naar hem geroepen dat ie als een speer die telefoon weg moest leggen en moest komen zitten, dat deed ie gelukkig ook snel.

Mijn doula en vroedvrouw hebben me flink mentaal moeten steunen zodat ik me ook echt over kon geven aan het persen. “Je kunt dit, hier heb je op gewacht. Dit kindje is een nieuw kindje, een nieuwe kans, dit is Faye niet”. Pas na die woorden heb ik me volledig over kunnen geven aan het persen. Ik heb heel bewust onze zoon geboren voelen worden. Een stukje verder, weer een stukje terug. En branden! Jemig, dat deed zeer.

Wat een opluchting: hij is er!

Toen het hoofd geboren was, bewoog hij flink. Wat een rotgevoel was dat! Maar de volgende wee kwamen de schouders eruit, en de rest volgde zo. Mijn vroedvrouw heeft hem opgevangen, zelf aanpakken lukte me echt niet, ik was zo enorm overdonderd van alles. Ik kreeg hem direct aangegeven, om 20:17 is onze zoon geboren. Manu. En wat een opluchting voelde ik. Hij was er! En hij was gezond! Heel snel mooi roze. Goede ademhaling. En groot! Ik vond hem zo groot.

Ik ben blijven zitten op de kruk en 12 minuten later kwam de placenta al, zonder prik of iets. Ook iets wat ik weer helemaal zelf gedaan heb.

Vlak daarna kwam de fotograaf binnen. Ze was vast gaan rijden, maar had het niet gehaald. We hebben haar niet meer kunnen bellen. We konden niemand bellen. Dat mijn vroedvrouw er was, was eigenlijk ook toeval. Ze was blijven hangen met een kopje thee en wist dat ze toch nog terug zou moeten, dus ze bleef. Anders was zij er ook niet bij geweest.

Echt op eigen kracht

Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om te beseffen wat er gebeurd was. Dat ik dit gedaan had. Zelf! Alleen! Echt op mijn eigen kracht, wauw. Nog steeds krijg ik er tranen van in mijn ogen, op een goede manier. Het is zo anders verlopen dan ik verwacht had. Het bad is de auto nooit uitgekomen. Maar dit voelt zo goed. Ik ben zo blij met hoe het gegaan is. Het is oprecht helend geweest. En Manu is ook helend. Zo makkelijk, relaxed. Echt een heerlijk ventje.

En ik voel me goed nu. Het is goed zo. Ik hoop dat het zo blijft, maar ik durf weer een beetje met vertrouwen vooruit te kijken. We kunnen verder.