Te vlot voor het ziekenhuis

Te vlot voor het ziekenhuis

Ik was zwanger van ons 3e kindje. Natuurlijk in blijde verwachting, maar ik zag ook wel tegen de geboorte op. De geboorte van mijn eerste was een traumatische bevalling (ingeleid, uitgescheurd, geknipt, fluxus, hersteloperatie) en daar heb ik nog lang last van gehad. En hoewel mijn eerste 2 bevallingen best vlot verliepen, was de 2e ook niet echt een succes (ingeleid en geknipt, ter preventie van eerdere problemen).

HypnoBirthing

Toen kwam een vriendin (ook zwanger) met het idee om een HypnoBirthingcursus te volgen. Ik wist niet zeker of dat wel bij mij zou passen. HypnoBirthing was ook uitgebreider en duurder dan een gewone cursus. Bij de eerste had ik mij al goed ingelezen en zwangerschapsgym gedaan, met theorie. Bij de 2e had ik vooral lichamelijk geïnvesteerd in een goede conditie met ZwangerFit. Bovendien klonk HypnoBirthing toch wat zweverig en de weeën kon ik in beide bevallingen eigenlijk best goed aan, zelfs zonder pijnstilling.

Ik twijfelde over de toegevoegde waarde. Maar ja, ik wilde toch iets doen om van mijn angst af te komen, of eigenlijk wilde ik idealiter met nieuwsgierigheid uitkijken naar de volgende geboorte. Dus besloot ik me toch op te geven en zou ik er vol voor gaan. Zweverig of niet, ik ging het gewoon proberen!

Natuurlijke processen

Het waren 5 avonden van een paar uur en alle avonden waren samen met de partners. Het werd aangeraden om de cursus op tijd in de zwangerschap te doen, zodat je nog tijd hebt om te oefenen. Ik vond het fijn dat ik alle lessen samen met mijn partner kon doen. Juist omdat we thuis al een gezin hadden, was het goed om even tijd met elkaar te hebben en samen stil te staan bij de komst van het nieuwe kindje. Omdat we beide dezelfde informatie kregen, konden we gemakkelijk samen overleggen wat we wilden, belangrijk vonden en hoe hij en ik het samen wilden doen.

De naam HypnoBirthing vind ik niet zo goed gekozen. De term ‘natuurlijke geboorte’ past beter bij wat er nagestreefd wordt. HypnoBirthing ondersteunt het idee dat je een geboorte prima zelf en zonder extreme of langdurige pijn kunt doen. Er wordt stilgestaan bij alle natuurlijke processen: waar zijn ze voor bedoeld en wat is nu wijsheid. Door deze kennis ben je beter in staat beslissingen te nemen over wat jij wilt tijdens de geboorte en hoe. Eerder was ik in het ziekenhuis bevallen en voelde me nogal overgeleverd aan hoe ze daar aangaven dat het zou lopen. Zij wisten tenslotte wat ze konden verwachten. Nu was het heel anders!

Pijnstillende hormonen

We leerden hoe het lichaam zelf pijnstillende hormonen aanmaakt bij volledige ontspanning en bij spanning adrenaline, een hormoon dat de pijnstillende effecten juist tegenwerkt. Het doel werd je lichaam blijven ontspannen, ondanks dat het spannend is als de bevalling begint en de weeën onaangenaam kunnen zijn. We oefenden veel om te ontspannen, steeds een diepere en snellere ontspanning. Ontspanning op veel verschillende manieren, zodat je kunt kiezen wat het best bij jou past.

Het grappige was dat er veel mogelijk was en dat het ook niet erg was dat ik vooral vaak in slaap viel bij het thuis oefenen. En wat erg fijn was: mijn man kon dit ook ervaren en mij er straks bij de geboorte bij helpen! Hij kreeg een actieve rol en voelde zich zeker niet meer die machteloze toeschouwer.

Uitkijken naar de geboorte

Daarnaast leerden we wat de functie is van de navelstreng na de geboorte en dat lang contact een groot verschil kan maken voor de baby. Maar ook wat voor hormonale processen er op gang komen door langdurig huid-op-huidcontact direct na de geboorte. Hoe die processen een goede hechting bevorderen en zorgen voor een rustige hartslag en sneller herstel van de suikerspiegel. Ook de rol die de vader hierin kan spelen kwam aan bod.

We leerden hoe we voor onze wensen op konden komen. Zelfs mijn eigen reële angsten werden besproken. Intussen begon ik werkelijk met smart uit te kijken naar de geboorte van deze baby! Mijn geboorteplan was niet overgenomen van internet, zoals eerder, maar bestond uit onze wensen. Onze wensen voor mij, voor hem, voor de meiden en voor de baby. Voor onze rust!

Een zaterdagochtend

Precies een dag voor de uitgerekende datum werd ik wakker, net als alle andere dagen. Het was zaterdag. Mijn man zou uitslapen na een gebroken nacht door koorts bij onze jongste dochter en ik ging aangekleed met de 2 meiden naar beneden. Mijn buik was nog rustig.

Een uurtje later voelde ik de eerste wee. Ik glimlachte, omdat ik wist dat dit geen harde buik was… Het was echt begonnen. Heel rustig eens per 10 minuten en daarna eens per 4-5 minuten. Intussen kleedde ik de meiden aan, vlocht ik hun haren mooi en smeerde ik boterhammen.

Leunen tegen het dressoir

Ik vertelde de meiden dat we vandaag toch niet weg zouden gaan, omdat de baby vandaag geboren ging worden. Toen de weeën serieuzer werden stond ik even tegen het dressoir te leunen tot ze voorbij waren en dan ging ik weer verder met waar we mee bezig waren. Omdat mijn man nog sliep, stuurde ik mijn 2 vriendinnen berichtjes dat het begonnen was. Ik hield ze op de achtergrond op de hoogte, dat was erg gezellig.

Rond een uur of half 9 zei ik tegen mijn man dat hij toch beter uit bed kon komen, omdat de weeën begonnen waren en ik verwachtte dat ons kindje die dag wel geboren zou worden. Oma werd gebeld, die moest tenslotte nog 45 minuten rijden.

Ontspanningsmuziekje

Rond 10 uur ging mijn man even met de kinderen buitenspelen, dan had ik de rust om de verloskundige te bellen. Ik zei nog tegen de verloskundige: “Ik bel alvast om te vertellen dat het begonnen is, zodat we nog naar het ziekenhuis kunnen rijden. Wij willen er graag op tijd zijn, maar doe maar rustig aan!”

Ze wilde toch gelijk even langskomen, omdat het mijn 3e was en het dan soms erg snel gaat. Ik liep naar boven om even lekker op bed te liggen en een muziekje van HypnoBirthing op te zetten waarop ik zo goed kon ontspannen. Ik had echt naar dit moment uit gekeken! En ik was zo benieuwd hoe goed ‘t zou lukken.

Meconium

Ik nam mij voor om alles slap te laten liggen en niet te bewegen, gewoon rustig naar de muziek luisteren. Ik lag nog niet op bed of mijn vliezen braken… Het was 10.15 uur. Ik sprong overeind, vergat dat ik eigenlijk moest liggen omdat de baby niet ingedaald was en dacht: ‘O nee, mijn witte legging!’

Ik belde mijn man, zodat hij de deur open kon doen voor de verloskundige. Zij kwam tegelijk met mijn man binnen en constateerde 4 centimeter ontsluiting en meconiumhoudend vruchtwater. We konden op ons gemakje naar het ziekenhuis, dachten we. Oma was tenslotte ook nog onderweg.

Persdrang

De meiden zaten even alleen beneden, met de televisie aan. De eerstvolgende wee kreeg ik persdrang en ik zei best serieus: “We halen het ziekenhuis niet meer.” De verloskundige voelde nog een keer en ik had precies een wee later volledige ontsluiting. De weeën waren nu heftig en niet pijnloos, maar door de ontspanning zeker draaglijk en van korte duur. Het was 10.25 uur.

De verloskundige kon nog net haar tas halen. Ik had haar nog niet eerder gezien tijdens de controles. Ze las ons geboorteplan en wilde graag meegaan in onze plannen. Ik had erin staan dat ik liever die ‘gemene’ oxytocine-injectie niet wilde, die preventief gegeven zou worden vanwege het extreme bloedverlies bij de geboorte van de eerste. De verloskundige benoemde dat het wel protocol is, omdat het zeker bij een thuisbevalling een behoorlijk risico met zich meebrengt, maar ze was bereid om te wachten hoe het zou gaan en te overleggen indien het haar noodzakelijk leek.

Noodopvang

Mijn man zag al haartjes en haalde snel de thuisbevallingsdoos achter het luik vandaan. Die hadden we niet nodig met mijn ziekenhuisindicatie, dachten we. Mijn man zag weer haartjes en keek om, waar onze dochter nieuwsgierig om de hoek keek, maar niets zei. Hij besefte dat de meiden nog alleen beneden waren en snelde zich naar buiten om andere opvang voor ze te zoeken, op oma konden we niet meer wachten.

Alle 4 de noodopvangadressen uit de straat waren niet thuis! Zaterdagochtend deed iedereen boodschappen of ze waren net vertrokken voor weekendje. Bij de overburen zag hij iemand in huis lopen. Hij belde aan, vroeg of hij snel op onze dochters kon passen omdat de baby bijna geboren werd. Baby, omdat we nog niet wisten of het een jongetje of meisje zou zijn. Hij rende terug naar boven en was blij nog net op tijd te zijn.

Zoveel voornemens

Ik had me voorgenomen om op handen en knieën de geboorte te doen. Het leek mij fijn om niet tegen de zwaartekracht in te persen (zoals mijn vorige bevallingen in ‘t ziekenhuis, aangezien de hulpverleners dan goed zicht hebben) en zo mijn eigen kindje aan te pakken.

Ik had me zoveel voorgenomen: de geboortebal lag klaar, ik wilde nog onder de douche en mijn man zou me helpen met ontspannen terwijl ik naar mijn muziek en verhaaltje zou luisteren van de HypnoBirthing. Dat kwam er allemaal niet meer van.

Het is zo snel gegaan dat ik op mijn zij lag voor ik persdrang kreeg, nog gewoon in mijn mooie zwangerschapsjurkje, omdat we die dag op pad zouden gaan. Toen het hoofdje kwam was ik op mijn rug gedraaid. Ik kon gewoon blijven ademen, zonder te persen. Dat voelde erg natuurlijk, mijn lichaam deed het zelf op een heel natuurlijk tempo. En daar had ik door de HypnoBirthing ook alle vertrouwen in.

Heerlijke rust

Hij is echt rustig in 2 weeën geboren (10.30 uur). Heel even duwde ik mee, omdat mijn lichaam dat aangaf. Bij de eerste wee kwam zijn hoofdje en die rust daarna voelde heerlijk. In die rust had ik geen perswee en het voelde raar en niet effectief om dan toch te persen. Ik heb gewoon even uitgerust en aan het idee gewend dat hij echt geboren ging worden. De druk die ik voelde was ook echt even weg. Zijn navelstreng zat om zijn nek en werd er rustig vanaf gehaald. Pas bij de volgende wee, een paar minuten later, volgde de rest van zijn lijfje.

Een zoon!

Het was een zoon! Na 2 meiden was ik, ondanks dat ik de hele zwangerschap dacht dat het een jongen zou zijn, toch een beetje verbaasd dat het een jongen was. Ondanks dat hij 4,5 kilo bleek te zijn, had ik geen enkele schade opgelopen. Bij de eerste 2, die maar 3,2 en 3,7 wogen, was ik er niet zo netjes vanaf gekomen. Ik was zo opgelucht, trots en blij!

Na zijn geboorte heeft hij lang op mijn borst gelegen, heel rustig, terwijl de navelstreng nog intact was. De placenta werd redelijk snel geboren, na een minuut of 20. En toen ik die zag liggen, besefte ik dat mijn baby zelfs nog verbonden was met de placenta.

Afnavelen zonder haast

Een half uur na zijn geboorte was de navelstreng wit en leeg, een mooi moment om in alle rust af te navelen. Het voelde zo compleet dat hij al het bloed had gekregen dat bij hem hoorde en hem een goede start gaf. Hij dronk al direct goed aan de borst, zelfs beide kanten en vol kracht. Hij kon zichzelf direct goed op temperatuur houden, zonder mutsje, zonder kruik en ondanks zijn gewicht leek hij totaal geen last te hebben van bloedsuikerschommelingen.

Alles ging tegen de verwachtingen in, maar zo perfect! Ik was thuis bevallen, in alle rust, zonder al te veel ongemak, zonder schade, zonder overmatig bloedverlies en bovenal zonder ingrijpen van het ziekenhuis (met infuus, injecties, schaar en draad). Mijn zoontje was rustig, sterk en dronk ontzettend goed.

Huid-op-huid

De eerste uren is hij niet aangekleed. Hij is warm gehouden op onze lichamen, heeft rustig kennis gemaakt met ons gezin, mama, papa, en zijn 2 trotse zussen. Zo hadden we het nooit durven dromen! De naweeën waren best stevig, toen heb ik alsnog dankbaar gebruik gemaakt van mijn HypnoBirthing-muziek.

Zijn eerste slaapje heeft hij bloot op papa´s borst gedaan, met zijn zussen trots en vlak naast hem. Oma was intussen aangekomen, verrast dat hij zo snel geboren was. Bij aankomst dacht ze babygehuil te horen, maar ze maakte zichzelf wijs dat ze er echt teveel mee bezig was en ‘t zich inbeeldde.

Ook gewoon moeder

Eenmaal bijgekomen hoorde ik mijn dochter huilen. Ze speelden in de tuin maar ze had een splinter in haar voet gekregen. Mama moest hem eruit halen. Ondanks dat ons zoontje net geboren was, heb ik natuurlijk haar splinter voorzichtig uit haar voet gehaald. De kraamhulp zei nog: “Ach ja, je bent niet alleen net bevallen, maar je bent ook nog gewoon moeder.”

Bijzondere bevalling

De verloskundige vertelde nog dat ze het bij HypnoBirthing-bevallingen moeilijker vindt om te zien hoe ver je bent, vanwege de ontspanning. Maar ook dat ze het best spannend vond dat hij niet in een wee werd geboren. Ze had tenslotte geleerd dat zodra het hoofdje geboren wordt, de schoudertjes ook geboren ‘moeten’ worden. Het was ook voor haar een heel bijzondere bevalling.

De injectie die preventief gegeven wordt om extreem bloedverlies tegen moet gaan, heeft ze niet hoeven geven. Ze heeft zich enorm goed ingeleefd en in alles maximaal geprobeerd in onze wensen om een natuurlijke bevalling na te streven mee te gaan. Ik ben haar dankbaar voor haar begrip en durf, maar ook voor haar enthousiasme achteraf.

Verbazing alom

Achteraf hoorden we dat de buurman verbouwereerd ons huis in gelopen was, waar hij nooit eerder was geweest, bij 2 meisjes die hij niet kende. Hij wist niet eens of we al naar het ziekenhuis waren of niet, tot hij babygehuil van boven hoorde. Achteraf hebben we erom gelachen. Net als om onze dochter, die om de hoek had staan kijken en dat daarna heel serieus aan de groenteboer ging vertellen. Toen ik mijn vriendin belde dat hij een half uur na ons laatste contact geboren was, was ook zij verbaasd!

Hij is geboren op 24 mei om half 11 ‘s morgens. We noemden hem Merijn, een naam die we al vanaf de zwangerschap van onze eerste dochter hadden bewaard. We hebben niet eens foto’s van zijn geboorte en dat terwijl ik zelf fotografeer en erg naar de foto’s had uitgekeken. Gelukkig heb ik wel een paar foto’s van kort daarna, verder koester ik de prachtige herinneringen!

Perfect tevreden mannetje

Nu, anderhalf jaar later, luister ik soms nog naar de HypnoBirthing-muziek om fijn in slaap te vallen. Hij drinkt nog altijd aan de borst, ik draag hem veel met een (ergonomische) drager of draagdoek, waardoor we nog steeds veel (huid-op-huid)contact hebben. Hij is een perfect tevreden mannetje, vol vertrouwen, niet eenkennig, slaapt goed en een echte broer voor zijn grote zussen.

Na deze ervaring gun ik werkelijk iedereen zoiets moois toe! Het is jammer dat de prachtige details die we beleefden niet standaard worden nagestreefd, maar hopelijk helpt dit verhaal voor aanstaande moeders om te lezen dat het zo mooi kan zijn! Deze geboorte was echt mooier dan ‘volgens het boekje’!