zwanger eerste kindje

Mijn vlotte stuitbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

Vlak na de thuisbevalling van Puk

Omgekeerde wereld: bevalling begint in het ziekenhuis en eindigt thuis

Nog niet ingedaald

Dinsdagmiddag was ik nog bij de verloskundige en daar bleek dat Puk nog steeds niet volledig was ingedaald. Kortom: als mijn vliezen zouden breken, moest ik zo snel mogelijk gaan liggen. Donderdag de 18e zou ik 41 weken zwanger zijn en zou ik gestript gaan worden. Dat was geen fijn vooruitzicht vond ik. Gelukkig besloot Puk het niet zover te laten komen (of was het de gember en bitterlemon?).

Tjsoing!

Dinsdagavond op tijd naar bed gegaan maar ik kon mijn draai niet vinden, toch in slaap gesukkeld en rond half twaalf schoot ik wakker van het gevoel alsof er iets in mijn lichaam ‘tjsoing’ deed (beetje alsof er een elastiekje knapte). Ik heb me nog twee keer omgedraaid en toen besloot ik naar de wc te gaan om te plassen. Daar liep mijn onderbroek vol met vruchtwater, mijn vliezen waren gebroken!

Snel pakte ik mijn drink glaasje en ving ik nog iets op, het zag rozig, oranjeig uit. Toen terug naar bed gegaan en mijn man de verloskundige laten bellen. De verloskundige, V., kwam snel en constateerde dat Puk niet verder was ingedaald maar juist weer terug omhoog was gekropen. Dit maakte van mij direct een medisch geval. Ik was van plan thuis te bevallen, maar dit plan zag ik nu in rook op gaan.

Naar het ziekenhuis

Ik het ziekenhuis voor de bevalling van Puk

In de auto naar het ziekenhuis gegaan, daar werd een hartfilmpje gemaakt van Puk en eventuele weeën gemeten en een echo gemaakt. Puk zat nog steeds te hoog dus ik moest in ieder geval de nacht blijven. In ochtend zou er dan een nieuw plan gemaakt worden met de arts.

Zo rond 3.00 kreeg ik weeën, en tegen 3.30 heeft mijn man een zuster gehaald. Weer aan het hartfilmpje, maar volgens de zuster was het allemaal nog te vroeg, niet regelmatig genoeg en moest ik maar wat proberen te dommelen. Dat lukte niet. Het was ook veel te warm in de kamer, te droog en het bed lag niet lekker.

Om 8.00 ben ik de weeën gaan klokken en ze kwamen toen om de vier minuten. Om kwart voor negen kwam de arts. Zij constateerde dat Puk inmiddels volledig was ingedaald en droeg de leiding van de bevalling weer over aan de verloskundige. Ik mocht van de verloskundige kiezen of zij naar het ziekenhuis kwamen of dat ik weer naar huis zou gaan. Ik heb toen gekozen om naar huis te gaan.

Weer naar huis

Om 10.00 was ik thuis. Ik had buikweeën. De verloskundige constateerde om 10.14 dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Wow! Dat viel me alles mee! De verloskundige ging weg en zou om 12.00 terug komen. Om 10.45 kreeg ik er rugweeën bij. Mijn man heeft als een gek in mijn rug staan duwen (volgens hem heeft hij me binnenstebuiten geduwd). Deze weeën kwamen heel snel achterelkaar, mijn man kon dus absoluut niet weglopen.

Tegen 11.10 kreeg ik hele heftige persdrang die ik nauwelijks weg kon puffen. Dit zou ik nooit lang vol kunnen houden dacht ik! Mijn man belde na twee weeën de verloskundige. Die zou snel komen. Om 11.30 was ze daar en constateerde ze volledige ontsluiting!

Echte persweeën

Vanaf zo ongeveer 12.00 begonnen de echte persweeën en mocht ik mee gaan persen. Eerst een tijd op mijn zij (met mijn man duwend in mijn rug) en na drie kwartier ben ik op mijn rug gaan liggen.

Na een uur en een kwartier persen ging de verloskundige de baarkruk halen om de zwaartekracht het laatste zetje te laten geven. Ik zag niet hoe ik uit bed moest komen. Dus ik heb een tandje bij geschakeld bij het persen (geen idee waar dat nog vandaan kon komen toen). Het schoot nog door mijn hoofd dat ik onnozel moest kijken maar ik kon alleen mijn ogen stijf dichthouden.

Mijn zoon op mijn buik

Het laatste halfuur hebben de kraamhulp (die inmiddels gearriveerd was) en mijn man mijn benen omhoog gehouden tijdens de persweeën. Na goed anderhalf uur persen heeft de verloskundige een knip gezet. In die wee is Puk geboren. Ik moest tot aan zijn kontje toe persen, circa zes keer in een wee, terwijl de wee dus allang op was lag ik nog te persen om hem er echt uit te krijgen. Toen werd ik beloond met een hele mooie gezonde zoon op mijn buik.

Puk

Hij woog 4040 gram en hij was ongeveer 52 centimeter lang.

De verloskundige en mijn man hebben me fantastisch geholpen en mijn man had de volgende dag net zo veel spierpijn als ik.

De borstvoeding moest nog een beetje op gang komen, maar die is uiteindelijk helemaal goedgekomen met behulp van tepelhoedjes en super begeleiding van de kraamhulp.

Op woensdag 17 augustus 2011 is onze zoon Puk geboren!

Elisa Verwoest-Schöne is moeder van 3 kinderen. Ze is Restaurator Moderne kunst onder naam Elisa Schöne Kunsten (www.elisaschonekunsten.nl) en eigenaar van Mijn-Mama (www.Mijn-Mama.nl). Onder de naam Mijn-Mama verkoopt ze handgemaakte kraamcadeautjes.

stuitbevalling zwanger

Een stuitligging betekent nog geen keizersnede

Stuit

En dan hoor je dat je kindje niet ideaal ligt. Rond 34 weken is zichtbaar dat de baby met de billen omlaag ligt en met de beentjes omhoog. Een onvolkomen stuitligging. Wat nu? Aangezien ik in de medische wereld zit en een lezer ben, verdiep ik mij in de wetenschappelijke artikelen die er te vinden zijn over een stuitbevalling versus keizersnede. Een heel klein percentage kans op meer complicaties voor de baby bij een natuurlijke stuitbevalling in één groot onderzoek van een aantal jaren geleden maakt dat veel gynaecologen in Nederland licht aansturen op het kiezen van een keizersnede. Maar een keizersnede heeft ook risico’s voor moeder en kind.

Versie

Een versie (draaipoging) heeft zo’n 50% kans op slagen. Dat willen we in ieder geval proberen. Eerst volgt een poging door een gespecialiseerd verloskundige. Helaas lukt het niet. De billen komen net uit het bekken, maar het hoofdje kiept niet naar beneden. Ik vind het niet erg pijnlijk, het is goed te doen. Die dag voelt mijn buik wel op 2 plekken waar ze geduwd heeft, beurs. Blauwe-plek-achtig. Vervolgens wordt een paar dagen later in het ziekenhuis nog een poging gedaan, nu ondersteund met een middeltje wat de baarmoeder helpt te ontspannen. De billen waren helaas al niet meer te liften en ook deze poging faalde.

Acupunctuur en moxa

Niet sterk onderbouwd, maar toch zijn er enige wetenschappelijke onderzoeken gedaan die aantonen dat de therapie kans op draaien vergroot. Onder het motto: baat het niet dan schaadt het niet, ga ik naar een acupuncturist met uitgebreide ervaring in deze behandelmethode. Ik krijg een paar naalden geplaatst op mijn benen en armen en flink stinkende soort van kruidensigaren worden aangestoken en dichtbij mijn kleine tenen gehouden. Ook krijg ik moxastaafjes mee voor thuis om nog enkele dagen deze aan te steken en bij de tenen te houden. Gelukkig is het hoogzomer en manlief en ik zitten ‘s avonds te stinken in de achtertuin. Daarna is een douche en schone kleding meer dan nodig. Helaas heeft mij deze therapie niet geholpen. Maar vervelend was het niet en af en toe zelfs humoristisch.

Keizersnede of vaginale stuitbevalling

Als het kindje was gedraaid had ik mijzelf een badbevalling thuis cadeau gegeven. Dat leek mij de ideale wijze van bevallen. Ik ben gek op warmte en een thuissituatie met weinig mensen om mij heen leek mij erg ontspannen. Deze droom viel steeds verder in duigen.

Ziekenhuis

Dan volgen de gesprekken in het ziekenhuis. Met een verpleegkundige, met een arts-assistent en vervolgens met een gynaecoloog. Al met al blijft de conclusie: Jullie mogen zelf het besluit nemen. Maar na 41 weken adviseren we wel een keizersnede. Dit laatste advies geeft ons wel een deadline waar we aan vast willen houden. Aangezien ik nog geen bevalling heb mee gemaakt en ik dus niet weet hoe heftige een gewone bevalling is, is het erg moeilijk om zo’n keuze als deze te maken.  

We besluiten voor de natuurlijke stuitbevalling te gaan en weten dat als e.e.a. niet snel genoeg verloopt (als de start traag is, zal het eind mogelijk traag gaan), het alsnog een keizersnede kan worden. Ik moet dit kunnen! Er zijn mij al zoveel voor geweest.

Week 40

De uitgerekende datum is al voorbij en we hebben een afspraak om een datum te gaan prikken voor de keizersnede in week 41. De ochtend van de controle-afspraak wordt ik wakker en ik voel dat ik vocht verlies. Het zal toch niet…. En ja hoor, witte kleine vlokjes en ik verlies ongecontroleerd vocht dat geen plas is. We bellen het ziekenhuis en we moeten komen. Ik vraag of de ziekenhuistas mee moet want ik heb nog geen weeën. Ja die moet mee. We verblijven een dag in het ziekenhuis en wederom wordt ons gevraagd of we nog voor de natuurlijke bevalling gaan. Zo ja, dan moeten de weeën wel binnen 24 u komen. 

‘s Avonds om 20u gaan we even koffie drinken in de kantine en ineens heb ik hevige buikpijn. Nu weet ik het, dit is de eerste wee. Gauw gaan we naar de kraamkamer en vervolgens gaan de weeën razendsnel achter elkaar. De puftechnieken waar ik vooraf nogal luchtig over deed helpen mij toch. In het ziekenhuis krijg je veel en vaak verschillende mensen aan je bed. Ik probeer me daar niet over te frustreren. Ze zijn er allemaal om mij te helpen.

Persen is een verlichting

Na 2 uren blijk ik zo’n 4 cm ontsluiting te hebben en omdat de weeën zo heftig zijn wordt de anesthesist gebeld om een ruggenprik te plaatsen. Nog voor deze prik goed zijn werk kon doen vroeg ik om nog een controle en ik bleek al volledige ontsluiting te hebben. Van de heftige pijn weg puffen naar persen over gaan is een verlichting. Ik kan nu wat doen! Ik blijf denken in de richting waar het kind heen moet. De pijn, de wee is er om mijn kindje omlaag te krijgen dus ik werk deze niet tegen en puf en ontspan me. Mijn blaas wordt even geleegd middels een katheter (geen last van gehad!) om ruimte te geven voor de baby. In vervolgens nog 20 minuten en een knip (overigens niet pijnlijk) is onze kleine baby ter wereld! Wat is ze prachtig!

Omdat de bevalling dusdanig snel ging, was de optie keizersnede niet meer mogelijk. Gedurende de dag in het ziekenhuis heb ik nog vaak lopen wikken en wegen. Verschillende artsen (wisselende diensten) vroegen steeds weer, “wat willen jullie?” Maar de gynaecoloog in opleiding die uiteindelijk tijdens de bevalling aan mijn bed stond heeft mij ontzettend goed gecoacht en gaf mij net dat beetje extra vertrouwen dat ik nodig had. “Dit gaan we doen,” zei ze, en ze straalde rust en zelfvertrouwen uit. 

Terugblik

Bijna iedereen die hoort dat de baby in stuit lag, zegt, “ohw dus je hebt een keizersnede gehad?”

Bij deze wil ik andere vrouwen helpen met hun keuze maken. Ik heb een kerngezonde baby en merkte niet dat het hoofdje er moeilijker uit te persen was dan het lijfje. Enkele uren na de bevalling konden we al naar huis en dat was bij een keizersnede niet mogelijk. Ook heb ik geen belemmeringen voor een mogelijk volgende bevalling. Deze zou thuis mogen en wie weet, als we nog een kindje willen, doe ik deze bevalling in bad!