newborn twins artwork

Onze thuisgeboren tweeling

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offhypnobirthingkind(eren) bij de bevallingthuisbevallingtweeling/meerlingwaterbevalling

Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.

Angsten van anderen

Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.

En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.

Natuurlijk en vanzelfsprekend

Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.

Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).

Echo’s om te monitoren

Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.

En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.

Mensen die mij volledig vertrouwen

Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.

Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.

Zware laatste loodjes

Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.

Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).

Gerommel met ruim 40 weken

Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.

“Je bent vast aan het bevallen”

En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.

Naar beneden ademen

Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.

Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.

Ontspannen in bad

Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.

Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.

Zin in de baby door mij heen

Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.

Kameelhouding

Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.

En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.

Daar is Leander

Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).

Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.

De weg was al gebaand

Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.

Duizelig

Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.

Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.

Iets waardoor ik me snel beter voel

Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.

Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.

Ik “moet” plassen

Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.

Niets aan de hand

Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.

Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Risico’s bij tweelingbevallingen

Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.

de tweeling

Een droom van een tweelinggeboorte

by 2e of volgende kindjeoxytocine-infuustweeling/meerlingziekenhuisbevalling

Wat snel! Zwanger van ons 3e kindje. Het voelt anders. Alle hormonen en zwangerschapsverschijnselen spelen eerder en heftiger op. Ik voel me ook vreselijk misselijk. Ik verzoek bij de verloskundige zoveel mogelijk extra echo’s. “Nee, ik maak me geen zorgen, maar ik heb het gevoel dat het beter is om een vroege echo te doen. En voor de rest ook extra echo’s”. Ik ga alleen naar de echo. Mijn man zorgt voor onze 2 meisjes van 2 en 3 jaar.

2 zwarte bolletjes

Op het grote scherm staan 2 zwarte bolletjes. Duidelijk. Maar ik zie het niet. Het dringt niet door. Totdat de echoscopiste heel lief vraagt of ik misschien zie wat zij ook ziet. Dan komt het aan. Ik wil weten of ze leven. Ze ziet 2 kloppende hartjes en dan slaat het in als een bom. Wat heftig en wat geweldig wisselen elkaar af.

De eerste 24 uur na het nieuws kan ik aan niks anders meer denken. Ik ben verbijsterd. In die 24 uur zakt het besef over hoe zwaar het zal gaan worden naar de achtergrond. Verwondering over dat zoiets speciaals ons toevertrouwd is, wordt steeds groter. Nu, exact een jaar na hun geboorte is de verwondering over hoe mooi ons gezin is samengesteld nog even groot.

Meer keuzes dan je denkt

Met mijn verhaal wil ik laten zien dat je misschien wel meer keuzes hebt dan het lijkt. Ik was al 2 keer eerder medisch bevallen met een oxytocine-infuus (syntocinon) vanwege serotiniteit en meconiumhoudend vruchtwater. Dit waren ook prachtige bevallingen waar ik van genoten heb, maar deze bevalling was de laatste. En van mijn droombevalling was nog niet veel terecht gekomen. Met de wetenschap dat ik nu zwanger was van een tweeling en dan ook nog met een gedeelde placenta, zag ik mijn dromen in eerste instantie in rook opgaan. En dat hoeft dus niet.

Het is de Geboortebeweging Facebookgroep geweest die me heeft geholpen mijn wensen naar voren te brengen bij de gynaecologen. En het is ook de Geboortebeweging geweest die ervoor zorgde dat ik veel kennis kon vergaren.

Geen vaststaande feiten

De stap om mijn wensen naar voren te brengen vond ik heel groot. Ik had al geïnformeerd naar hoe de bevalling zou verlopen. En op mij was die informatie overgekomen als vaststaande feiten waar niet aan getornd kon worden. Maar toen ik het besprak, trof ik gynaecologen die een hele open, meewerkende houding hadden. Ik kwam 2-wekelijks en later wekelijks op controle. En we spraken met steeds meer gemak en openheid over de mogelijkheden. Ik had zelfs de indruk dat de gynaecologen er plezier in begonnen te krijgen.

Gezellige controles

Rond week 36-37 in de zwangerschap heb ik alles afgerond en ben ik tot slot op bezoek geweest bij de verlosafdeling. Daar heb ik de kamers en het bad nog eens bekeken (ik was er al 2 keer eerder bevallen, maar wilde het bad en de verlichting nog even goed bekijken). Ik werd zo hartelijk ontvangen door een verpleegkundige. Ik heb even op een baarkruk gezeten en we hebben mijn dossier erbij gepakt en de wensen nog eens op een formulier overgenomen. De laatste controles (inmiddels 3 per week) bij de echoscopisten, verpleegkundigen en gynaecologen werden steeds gezelliger. Het ging allemaal voorspoedig en ik had veel zin in de bevalling.

Het advies was om uiterlijk met 37+0 weken zwangerschap te bevallen. TTS (en TAPS) zijn ernstige en veel voorkomende aandoeningen. Met 36-37 weken zijn de verwachtingen voor de kindjes heel gunstig. In de buik is er nog steeds een risico en een kans op sterfte na week 37 is 0,7% uit mijn hoofd.

Dit risico hebben we genomen. Elke zwangerschap staat op zichzelf. Met 39 weken en 1 dag zijn de jongens ter wereld gekomen.

Mooie reis

13 december, overdag. Ik ben 39 weken zwanger. De zwangerschap is vandaag zwaar en ik lig de hele dag op bed. Is dit een teken? Er worden veel vallende sterren verwacht. Een mooie nacht om de bevalling te starten en 14-12-14 is een mooie geboortedatum. Zo meld ik op mijn Facebookpagina.

14 december, om 1.15 uur. Ik word wakker. Mijn hart maakt een sprongetje. Is het begonnen? Nog anderhalf uur twijfel ik hierover. Even het koppie erbij. Wat wil ik nu? Douchen! Dat ga ik eerst maar eens doen. En m’n darmen legen met Microlax. Scheelt misschien weer smurrie bij de bevalling. Daarna de laatste spullen in de koffer doen, zoals de camera’s en mijn telefoon. Zo, die kan dicht. Ik voel me tevreden.

Bij elke wee (is het nou wel een wee?) voel ik me een beetje opgetogen. Het heeft iets weg van ‘s nachts opstaan om het vliegtuig te halen voor een mooie reis.

We moeten gaan

Het is 2.45 uur. Ik bel mijn schoonzusje uit bed. Tijdens het gesprek slaat de situatie om van onregelmatig naar regelmatig en ik vraag haar hier te komen. Zij past op de meiden. Daarna bel ik het ziekenhuis dat we eraan gaan komen, maar dat er nog geen haast bij is. En dan maak ik mijn man wakker. Hij wil nog even douchen. Dat is goed. Voor vertrek lust hij nog een kopje koffie. Dat is op het randje merk ik, maar kan nog net.

Ik vraag hem de spullen in de auto te zetten. 2 maxi cosi’s, een koffertje en een tas met speciaal eten voor mij. Het is maar goed dat ik de stand ‘koppie erbij’ heb aangezet, anders was de helft vergeten. Tegelijk ben ik heel relaxed, maar geef ook aan dat we nu wel moeten gaan rijden. Ik hou een weeëntimer bij. Om de 2 minuten nu, geloof ik.

We gaan! Onderweg zijn de weeën minder intens.

Handig, zo’n rolstoel

4.00 uur ongeveer. We zijn in het ziekenhuis. Van 2 vrouwen op de Geboortebeweging groep weet ik dat gewoon lopen het device is. Ik stop wel zo’n muntje in een rolstoel, maar zet er een maxi cosi in en duw hem zelf. Kan ik mooi een beetje leunen. Ja, de maxi cosi’s gaan mee de verloskamer in. Ik ga ervan uit dat we over een paar uurtjes weer terug naar huis gaan en ik kan de jongens dan niet in zo’n koude maxi cosi zetten. De achteringang zit vlakbij het geboortecentrum, maar wij gaan naar de afdeling. Een aardig eindje lopen.

Wij zijn denk ik in dezelfde verloskamer als waar onze oudste dochter geboren is. De bevalling wordt begeleid door een klinisch verloskundige en een verpleegkundige, maar voordat ik aan de bevalling kan beginnen, wordt er eerst gemeten. Het serieuze werk moet maar even wachten.

Het bed zit waardeloos. Ik ga op een stoel zitten. Meters erop. Ik ben alert en fit. Veel te alert, dus ik zet een bevallingshypnose CD op die ik een week geleden vond en waarvan ik niet eens wist dat ik hem had. Het geluid van de hartmonitors staat uit, dus dat leidt niet af, maar ik laat me toch makkelijk afleiden en heb bijna geen woord gehoord van de meditatie.

Cocoonen in het donker

Het zal rond 5.00 uur geweest zijn dat het verlossende woord kwam dat alles goed is en ik in bad mag. Er zijn 2 afspraken. De eerste is dat ik alleen de ontsluitingsweeën in bad opvang. De uitdrijving doen we op het droge. De 2e is dat ik het aangeef als het zover gaat komen en als ik denk dat het tijd is om te toucheren. Dat is nog niet gebeurd, want ik zag er het nut niet van in.

Het is heerlijk in bad. Ik lig in een gewoon bad. Het is wel wat dieper en heeft stangen aan de binnenzijde. Heel fijn. Bij elke wee pak ik ze vast en laat me helemaal in het water glijden. Na elke wee kom ik weer boven en praat wat met mijn man. Vanuit de badkamer kunnen we een geboortehuiltje in de kamer naast ons horen. Een jongetje, zeg ik. Dat bleek achteraf te kloppen.

Ik weet dat ik zo nog even aan de bak moet, maar wat is dit heerlijk ontspannen. Ook zalig om controle over de intensiteit en daarmee de effectiviteit van een wee te hebben. Ik heb ook totaal geen haast. Doe het rustig aan.

Ik besluit me haast ongemerkt wat meer in mezelf te keren en opeens bemerk ik dat mijn man niet meer in de badkamer is. Daar is op mijn verzoek het licht nu ook helemaal uit. Er is nu een half uur om. De weeën zijn door het naar binnen keren intens geworden en ik weet dat het goed opschiet.

Drukgevoel

Dit duurt zo een half uurtje en dan voel ik wat druk. Nog helemaal niet dat ik moet poepen overigens. Het is meer of ik moet plassen. Ik controleer het even en ga op de wc zitten. Ben nog steeds alleen trouwens. Maar tussen de weeën door net zo lenig en stabiel als anders. Ik hoef niet te plassen, dus glij ik het bad weer in en trek onderweg aan het koordje. Mijn man weet nog van niks, dus als de verloskundige komt, meld ik dat ik heb gebeld.

Ik vraag haar te toucheren. Ze is niet zeker van de meting omdat ik in bad ben, maar ze denkt 9 centimeter. Op het droge wil ze nog even controleren. Ik stap wederom soepel het bad uit. Ben er best trots op met mijn 39 weken dikke tweelingbuik. Klopt. 9 centimeter.

Beperkingen van de hartslagmeters

En ik word ook weer aan de hartslagmeters gekoppeld. Eindelijk zitten ze. “Ik kan zeker niet op handen en knieën gaan zitten?” vraag ik.

Maar dat is geen probleem. Dat kan best.

Nou dat gaat niet best. Er is geen registratie meer. De meters moeten opnieuw geplaatst worden en dat lukt niet. Bovendien heb ik een infuusnaald. Dat rotding is sowieso pijnlijk, maar nu zit hij ook vreselijk in de weg. Ik kan mijn pols niet buigen. Dit is wel anders dan de vorige keren. Het zou dan ellenbogen en knieën worden. Of vasthouden aan de rand van het wijde bed.

Maar de registratie lukt niet. Ik moet me terugdraaien. Ik heb persweeën en het gaat nu allemaal wat minder soepel. Als ik lekker op mijn zij lig, geeft de gynaecoloog aan dat ik ook in deze houding kan bevallen. Een goed idee.

Maar ook helaas, want de hartslagjes meten lukt nu ook niet. En evenmin op de andere zij. Ik moet terug op mijn rug. “Zo een rondje van de zaak”, zeg ik bij terugkomst, maar echt leuk is het natuurlijk niet.

Automatisch hands-off

We zijn er weer en de uitdrijving kan beginnen. Er staat een flink team om mijn bed heen. Ieder heeft zich goed in mijn dossier ingelezen. Alles wordt overlegd. Hands-off stond er niet in, maar wordt automatisch toegepast. Tussen de weeën door gaat dat prima. Op de echo zijn 2 hoofdjes te zien die naar beneden liggen. Tenminste, ik kan het niet zien, maar dat hoor ik.

De uitdrijving vlot niet. Al is het wel een bijzondere, zo begrijp ik uit de reacties van het team. Ik duw de vliezen van het eerste kindje naar buiten, maar het hoofdje zit nog bovenin. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk de krachten te bundelen. En ik ben ook een beetje bang dat ik het 2e kindje teveel samendruk. Dit speelt onder de oppervlakte in mijn hoofd en ik benoem het daarom niet. Ik krijg de vliezen niet gebroken en het hoofd ook niet verder. Met spijt vraag ik om de vliezen te breken. Ik hoop dat er daardoor beweging in kan komen. Het breken lukt met moeite. Er staat veel druk op.

De juiste richting

Helaas helpt het niks. Het koppie blijft waar het zit. Na overleg ga ik tegen de vingers van de verloskundige aanduwen. Nu gebeurt er wat. Ik heb de richting te pakken. Enthousiast als de gynaecoloog en verloskundige daar van worden, gaan ze daar wat langer mee door dan me lief is. Nu voel ik even hoe kwetsbaar het is wanneer er ook maar iets over de grens van zelfbeschikking wordt heengegaan. Het stelt niks voor, maar is niet fijn. Terwijl het me 30 seconden eerder nog hielp en er rustig gewacht was op toestemming van mijn kant. Ik zeg het weer niet. Trek alleen een heel moeilijk gezicht.

Nog 2 weeën

Toch helaas, er gebeurt weer niks. De weeën zijn net niet krachtig genoeg. De gynaecologe wijst steeds nadrukkelijker op de syntocinon. Ik zie ook in dat het niet lukt en stem toe. Kraantje open en met een seconde een krachtige wee. Ik verzoek de tab weer dicht te draaien, want het is onwaarschijnlijk dat het van de syntocinon is. Achteraf denk ik toch dat het misschien dat druppeltje is geweest, want daarna houdt het weer op. Ik dacht trouwens dat ik bij de uitdrijving van de eerste alle tijd had, maar kennelijk is dat toch niet zo.

De gynaecologe wordt zenuwachtig. “Je krijgt nog 2 weeën”, zegt ze nadrukkelijk.

Dan wordt het tijd voor mijn laatste redmiddel. Ik pak minuscule acupunctuur naaldjes en zet die op een paar plekken die mijn vriendin had aangewezen. Het team kijkt toe. Ze hadden al best veel plezier in mijn bevalling. Dit maakt de pret vast nog groter. Het duurt maar even en dan komen er weeën die krachtig genoeg zijn.

Daar is Baby 1

Het is 7.45 uur. Een wee of 2, en onze eerste zoon is er. Heerlijk om mijn ventje aan te pakken en bij me te nemen. Mijn man knipt de navelstreng door. Vervolgens probeer ik mijn pasgeborene af te schermen van de handen van de verpleegster die hem zo graag met warme doeken wil droogwrijven. Ja, ik weet het. Hij moet warm blijven en toegedekt zijn en drooggewreven worden, maar rustig aan, denk ik. En ik wil hem ook stukje bij beetje bewonderen. Dat gaat niet als ik niet af en toe een stukje van zijn blote huid zie. Ik geloof dat ze mijn nonverbale hints een beetje oppakt.

Opnieuw persweeën

Na een minuut of 3 komen de persweeën weer op. De verpleegster dringt eropaan onze eerste zoon over te nemen. Ik ben in verwarring, want in het dossier staat dat ik hem bij me wil houden. Omdat ik me realiseer dat ik de 2e baby dan niet aan zal kunnen pakken, stem ik toe.

7.51, ik concentreer me weer en al snel wordt onze 2e zoon geboren. Hij komt tevoorschijn in een volledig intacte vruchtwaterzak. Wat mooi!!! Ze pakken hem niet en zeggen: “Pak hem maar”. Maar ik wil het mooie vlies niet kapotmaken en ben ook bang dat hij uit mijn handen glipt. Pas als ik vraag om hulp, krijg ik die en dan breken toch helaas de vliezen. Dat is jammer.

Maar daar is hij. Mijn mooie 2e jongen.

“Deze navelstreng mag toch uitkloppen?” vraag ik. Dat is goed. Na de wisseling van de dienst wijs ik het nieuwe team op de placenta. Er zijn denk ik 45 minuten verstreken. De navelstreng is dan koud, maar heel gek, voel ik nou nog lichtjes iets pulseren. Kort daarop voel ik helemaal niets meer. Alleen een steenkoude navelstreng. Ik knip hem door. Heb ik dat ook eens mogen doen.

Gedroomde tweelinggeboorte

Na twee medische bevallingen met weeënopwekkers was deze bevalling mijn droombevalling. Ik ben de gynaecologen, de klinisch verpleegkundigen en de echoscopisten die mij tijdens de controles en bevalling(en) hebben bijgestaan heel dankbaar.

Ook heb ik veel te danken aan het bestaan van de Geboortebeweging en degenen die mij hier gesteund hebben. Zonder hen was deze bevalling nooit geworden wat het geworden is. Op de foto bovenaan het verhaal is de tweeling 8 dagen oud.

Ik wil afsluiten met de wens dat mijn verhaal een inspiratie mag zijn voor vrouwen na mij. Laten wij vertrouwen op dat we kunnen waar we voor gemaakt zijn. En in het bijzonder hoop ik een lans(je) gebroken te hebben voor natuurlijke meerlingbevallingen in het ziekenhuis.