Mijn eerste bevalling: een keizersnede
Al vroeg tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje weten we dat we een thuisgeboorte wensen. Deze wens wordt rond 36 weken zwangerschap ruw verstoord. We worden overgedragen aan het ziekenhuis omdat ons kindje in stuit ligt, daarbij maakt het ziekenhuis zich zorgen omdat ik een iets verhoogde bloeddruk heb. Vanaf dat moment is er sprake van intensieve controles, verplichte bedrust en van onze kant hard moeten pleiten om op een natuurlijke manier te mogen bevallen. Het ziekenhuis blijft dreigen met het eerder inleiden van de bevalling. Gelukkig breken mijn vliezen spontaan met 39+1. We gaan naar het ziekenhuis, omdat ons kindje nog steeds in stuit ligt en dit het protocol is. ’s Avonds komen de weeën op gang en ik heb er behoorlijk last van. Het CTG registreert echter niks, het ziekenhuis houdt vol dat ik geen weeën heb.
De volgende middag komt een arts assistent bij me langs die me verteld dat als er niks gebeurt in de komende uren, de volgende ochtend besloten zal worden wat er gedaan wordt. Als de arts assistent weg is, verzucht ik tegen mijn man dat ik het echt niet meer vol kan houden tot de volgende ochtend. Een doortastende verpleegkundige komt langs en vraagt of ze mijn ontsluiting mag controleren. Tot ieders verbazing (en schrik) blijk ik al 7 cm ontsluiting te hebben. We mogen door naar de verloskamer.
Vanaf daar wordt er totaal geen rekening meer gehouden met de wensen die we uitgesproken hebben. Er komen ontzettend veel mensen bij ons langs, ik krijg een infuus, er wordt een electrode geplakt en zonder dat ik persweeën heb, wordt mij opgelegd te persen. De billen zijn te zien, maar het lukt ons niet meer om ons te concentreren op het proces van mijn lichaam, ik ben uitgeput, ik zit op de maximale stand oxytocine. Ik pers minstens anderhalf uur, zonder zichtbare vooruitgang. Uiteindelijk besluit de arts over te gaan op een keizersnee. Hij regelt gelukkig nog wel met de kinderarts dat het een gentle sectio wordt. Onze dochter wordt snel na de keizersnee bij mij op de borst gelegd. Toch voel ik mij verslagen, deze laatste weken en de geboorte zijn zo anders verlopen dan ik me had voorgesteld en dan dat we gehoopt hadden.
Tweede zwangerschap: genieten van de laatste loodjes
Als ik vroeg in de zwangerschap van onze tweede ergens lees dat je niet verplicht bent om na een eerdere keizersnee te bevallen in het ziekenhuis ben ik ontzettend blij. Ik verdiep me in de materie en samen besluiten we voor een thuisgeboorte te gaan. Na alle toeters en bellen de vorige keer, hopen we deze keer op een rustige geboorte thuis. We zoeken een verloskundige die zich kan vinden in onze wens en bereiden ons goed voor.
Bij 37 weken zwanger realiseer ik me dat thuis bevallen vanaf nu ‘mag’. Toch hoop ik dat de kleine nog even blijft zitten, er is nog teveel wat ik graag wil doen in en om het huis. Ik voel me enigszins beperkt in wat ik kan doen door de dikke buik die in de weg zit, maar ik voel me wel energiek en kan ook nog het nodige doen.
Deze tijd voelt bijna als een cadeautje omdat ik bij de vorige zwangerschap vanaf 36 weken niks meer mocht doen van de gynaecoloog in verband met een hoge bloeddruk. Wat is het fijn om lekker m’n eigen dingen te kunnen doen en nog veel tijd met onze dochter door te kunnen brengen!
Langzaamaan word ik in de laatste weken van de zwangerschap rustiger, mede door fijne gesprekken met fijne mensen (waaronder onze holistische verloskundige). Ik en mijn man worden benieuwd naar het kleine mensje wat in mij groeit en al zo aanwezig is in ons leven.
Druppels vruchtwater
Op zondagavond, ik ben dan 38+4, bedenken mijn man en ik wat we de volgende dag zullen gaan doen. Het is de eerste vakantiedag van mijn man, het belooft een mooie dag te worden en we willen nog even genieten van het met z’n drieën zijn. Het plan is om lekker naar het strand te gaan.
Die ochtend word ik iets voor zes wakker. Ik bedenk dat ik naar de wc moet, maar denk tegelijkertijd, ‘nee, ik hoef niet’. Dan voel ik toch een druppeltje en ga snel naar de wc. Ik plas nauwelijks, het is vruchtwater. Wat ik zo snel kan zien is het helder en is het niet heel veel. Ik pak wat oude handdoeken en een hydrofiel (op aanraden van onze verloskundige om te kunnen kijken of het vruchtwater helder is) en ga weer op bed liggen.
Spannend! Het is begonnen, al voel ik verder nog niks. Er komt ook even geen vruchtwater meer dus ik kan wel rustig liggen. Rond kwart voor zeven worden dochter en man wakker. Ik vertel mijn man dat we ons plan niet uit zullen kunnen voeren omdat de vliezen gebroken zijn. Hij reageert verbaasd, maar snapt dat ik het niet zie zitten om naar het strand te gaan.
Naar de speeltuin
We besluiten er een rustige, fijne dag van te maken. We gaan naar beneden om te ontbijten en ik app onze verloskundige om te laten weten dat de vliezen gebroken zijn.
Terwijl we aan het ontbijt zitten belt de verloskundige. Omdat ik niet veel vruchtwater verloren ben, vermoedt de verloskundige dat het een hoge scheur is. Vruchtwater blijft aangemaakt worden dus we zijn allebei rustig en we zien wel hoe het zal gaan lopen. We spreken af contact te houden.
Na het ontbijt vraag ik mijn man nog wat laatste foto’s van mij met m’n zwangere buik te maken met de hoop dat we morgen foto’s kunnen maken van mij met een verse baby op m’n buik. Daarna gaan we gedrieën naar een grote speeltuin in de buurt van ons huis. Dochter heeft het naar de zin en wij dus ook. Zo nu en dan wat vruchtwater verliezen voelt niet heel prettig daar in een openbare ruimte, maar het weer is heerlijk. Ik word aangesproken door een moeder hoe lang ik nog mag en antwoord dat dat altijd afwachten is.
Rust pakken nu het nog kan
’s Middags heb ik nog even telefonisch contact met de verloskundige, ze vraagt hoe het gaat. Alles is nog rustig en dat geef ik ook aan. Ik zeg dat ik verwacht dat het vanavond wel door zal zetten als onze dochter op bed ligt.
Als onze dochter op bed ligt en we nog wat dingen hebben opgeruimd, ploffen we op de bank. We kletsen wat en het blijft rustig. Ik zeg dat we beter gewoon kunnen gaan slapen om nog wat rust te pakken nu het nog kan. Beneden zitten afwachten is niet handig. We gaan naar boven.
Eenmaal op bed begint het toch wel wat te rommelen, zodat ik niet kan slapen. Ik ga weer naar beneden en ga wat lezen. Manlief komt ook beneden, hij geeft aan bij me te willen zijn en probeert beneden wat te slapen. Het blijft rommelen, niet heel spannend, maar wel zo dat ik niet kan slapen. Op aanraden van onze homeopaat neem ik een middel in, iets waarvan ik eerder die dag dacht dat het niet nodig was. Rond halfdrie word ik toch wel erg moe en ik ga naar boven om te slapen. Dat lukt gelukkig!
Een wandeling
Dinsdagochtend belt de verloskundige. Ze is verbaasd dat we vannacht niet gebeld hebben. Ik vertel haar hoe de nacht verlopen is. Ik heb ook contact met de homeopaat. Ze vraagt hoe ik me voel en raadt me aan een ander middel te nemen. Dat doe ik. Het blijft onregelmatig rommelen. Die middag gaan we gedrieën een stuk wandelen. Heerlijk om met dit weer buiten te zijn, maar het niet weten wanneer er weer wat vruchtwater zal komen, maakt dat ik er toch niet volop van geniet. Ook omdat ik zo langzamerhand het gevoel krijg dat er iets ‘moet’ gebeuren.
Wéér blijft het die avond rustig als onze dochter op bed ligt. Ik bel de verloskundige omdat ik een beetje moedeloos word. Ze heeft een paar bemoedigende woorden, zodat we rustig op bed gaan.
Onregelmatige weeën
Om 23.00 uur ga ik naar beneden, de homeopaat had me gevraagd op dit tijdstip nog even contact met haar op te nemen. Ik bel en ze zegt dat ik het middel een paar keer achter elkaar mag nemen om de weeën wat meer z’n werk te laten doen. Ik neem het middel en ga weer naar boven om te slapen. Het voelt niet prettig wat ik dan voel dus ik maak m’n man wakker om te vragen of hij het bevalbad op wil zetten. Ik bel ook de verloskundige om te vragen of ze wil komen.
In bad is het fijn, er zijn weeën, maar erg onregelmatig. Rond twee uur wil ik uit bad. Ik ben moe en wil slapen. Het wordt ook weer rustiger. De verloskundige ziet dit en geeft aan dat het beter is op bed te gaan om wat te slapen. Zij gaat ook weer naar huis om ook wat te slapen.
Verdrietig en moe
Voordat ze zal gaan vraagt ze of ze de ontsluiting mag controleren. Die blijkt één centimeter te zijn. Zowel mijn man als ik zijn even uit het veld geslagen. Dit hadden we niet verwacht. Is dit hoever we zijn? Ik ben ontzettend teleurgesteld en verdrietig en erg moe.
De verloskundige vraagt ons wat we willen doen, mede omdat de vliezen inmiddels al bijna 48 uur gebroken zijn. Ik zeg dat we nu geen beslissing kunnen nemen, dat ik eerst graag wil slapen en dat we later iets van ons zullen laten horen. Ik neem nog wat van het homeopathische middel en ga naar bed. Man ruimt het bad op.
Het voelt goed om thuis te blijven
Als hij boven komt slaap ik erg licht. Om vijf uur word ik wakker. Dit voelt echt niet fijn! De weeën worden intenser qua pijn. Ik blijf op bed liggen en adem de weeën weg.
Als mijn man wakker wordt overleggen we over wat te doen. We hebben vertrouwen dat het goed gaat met zowel mij als de baby. Ik voel me goed en de baby beweegt ook regelmatig. Het voelt goed, ook omdat er nu langzaam wat lijkt te gebeuren qua weeënactiviteit willen we gewoon thuisblijven en kijken hoe het loopt. Ik bel de verloskundige om haar dit te laten weten. Zij ziet ook geen reden tot zorg en kan mee gaan in onze wens. Wel vraagt ze of ik zo even wil kijken wat m’n temperatuur is. Die blijkt 36,9 te zijn dus dat is geen reden om iets anders te willen of moeten doen.
Doen wat ik wil
De weeën zijn ondertussen wel zo intens dat ik tijdens een wee niet kan praten of iets anders kan doen dan ze wegademen. Het is dan ook een uitdaging om m’n dochter in de kleren te krijgen. Gelukkig is ze erg begripvol en blijft ze rustig en geduldig wachten tot ik weer verder ga.
De weeën duren gemiddeld genomen een minuut en komen om de 4 tot 10 minuten. Dit blijft de hele ochtend zo. Ik app nog wat heen en weer met de verloskundige, dat het onregelmatig blijft, dat het intens is tijdens de wee en dat ik vooral rustig aan wil doen, terwijl ik ook ergens het gevoel heb dat het beter is om in beweging te blijven. De verloskundige zegt dat ik mag doen wat ik wil en niet datgene waarvan ik denk dat het moet.
“Ik hou van jou, mama”
Tijdens de dag blijven de weeën onregelmatig komen. ’s Middags gaat man even met dochter op stap zodat ik hopelijk nog even wat kan rusten. Dat lukt, ik lig bijna drie kwartier heerlijk rustig op de bank. Dan komen de weeën weer. Ik kan weinig doen in huis en ben niet echt aanspreekbaar dus man maakt ook het eten klaar. Ik heb totaal geen trek en voel me niet zo lekker, maar kom voor de gezelligheid wel aan tafel zitten.
Een gesprek voeren is lastig. Onze dochter heeft ook heel goed door dat er wat aan de hand is. Tijdens een wee aait ze mijn hand of arm en zegt ze zachtjes, “ik hou van jou, mama”. Echt ontzettend lief.
Weer in bad
Man ziet dat ik het moeilijk heb en zorgt dat de maaltijd snel afgerond wordt, zodat de tafel aan de kant kan en het bad weer opgezet kan worden. Onze dochter vindt het bad ook erg interessant, maar als we zeggen dat het voor mama en de baby is dan is het verder goed. Als er een redelijke laag water in het bad zit, ga ik er vast inzitten. Het warme water is fijn, maar brengt niet helemaal de verlichting waar ik op had gehoopt. Dochter vraagt of ik ook wat speelgoed wil hebben voor in bad en ik geef aan dat dit niet nodig is.
Als man weer beneden komt van het op bed brengen van onze dochter ziet hij hoe serieus het is. Ik heb dit nog niet echt door omdat de weeën onregelmatig blijven komen. Ik wil de verloskundige niet weer voor niks laten komen. Man belt toch de verloskundige, die geeft aan dat ze in de auto stapt en er aan komt.
Mijn man belt ook mijn ouders, die op onze dochter zullen passen, mocht het nodig zijn. Ik vind het lastig, want het liefst wil ik dat zo weinig mogelijk mensen weten dat ons kleintje komt. Ik wil eigenlijk pas bellen als alles achter de rug is. Tegelijkertijd zie ik ook in dat nog een dag met z’n drieën zijn terwijl ik deze weeën heb niet gaat werken.
7 centimeter ontsluiting
Vanaf dan ben ik elk besef van tijd kwijt. De verloskundige komt er voor mijn gevoel snel nadat we gebeld hebben aan (terwijl het toch een uur later is) en ook mijn ouders arriveren snel daarna. Op een gegeven moment wil ik uit bad, omdat ik het gevoel heb dat ik moet overgeven en ik wil plassen.
Ik wil even niet meer terug in bad en de verloskundige vraagt of ze de ontsluiting mag controleren. Ik twijfel even, want wat als de ontsluiting weer tegen zal vallen. Wat gaan we dan doen? De verloskundige zegt dat ze niet gelooft dat de ontsluiting de afgelopen dag maar zo weinig gevorderd is. Ze voelt en de ontsluiting blijkt 7 cm te zijn. Een opluchting! Deze weeën doen dus wel degelijk iets. Gelukkig maar, want ze doen ook behoorlijk pijn inmiddels. Ontspannen brengt enige verlichting, maar het blijft pijn doen.
Doe toch maar een keizersnede
Door de pijn zit ik er op een gegeven moment echt doorheen. Ik weet even niet hoe nu verder. De verloskundige houdt een peptalk, met matig effect. Ook mijn man kan me even niet brengen wat ik zoek. Ik vraag of mijn moeder bij me wil komen. Die komt erbij en dat is ontzettend fijn. Ze zegt vastberaden dat we niet naar het ziekenhuis gaan, omdat dat helemaal niet nodig is. Ik wil zo graag thuis bevallen en dat kan ik zegt ze.
Na een tijdje weeën opvangen wordt de ontsluiting nogmaals gecontroleerd, die blijkt nu 5 cm te zijn en ook de baby zit weer veel hoger. Hierdoor zie ik het echt niet meer zitten. Peptalks van de drie mensen om mij heen kunnen mij hier niet uitpraten. Ik zeg dat ik naar het ziekenhuis wil. Ik wil niet meer, dan toch maar een keizersnee, alhoewel ik hier zeer gemengde gevoelens bij heb.
Twee ziekenhuizen zitten vol
Man gaat de tas inpakken en de verloskundige gaat bellen. Twee ziekenhuizen in de omgeving zitten vol. Bij de derde kunnen we terecht, maar daar zullen we voor het nodige moeten vechten verwacht de verloskundige. Een zorgvraag buiten de richtlijnen, daar lijken ze daar nog nooit van gehoord te hebben. Er was lichte paniek aan de telefoon toen ze hoorden hoe lang de vliezen al gebroken waren.
Ondertussen lig ik op de bank, ik ben erg blij dat m’n moeder dan bij me is. Ze helpt me te ontspannen, wat te rusten en de weeën die ik krijg op te vangen. Ik vraag me af hoe ik deze weeën rustig op kan vangen als we naar het ziekenhuis rijden. Ik besluit er maar niet teveel over na te denken en te zien hoe het komt.
Even plassen voordat we vertrekken
Als alles ingepakt is en we in principe kunnen gaan, zeg ik nog even naar de wc te willen, ik moet plassen. Daar eenmaal aangekomen krijg ik zo’n heftige wee! Ik móet meeschreeuwen. De verloskundige geeft aan dat dit geen gewone wee meer is, maar een perswee en we dus helemaal niet meer naar het ziekenhuis gaan.
Ik zit met persweeën op de wc. Niet heel handig, dus tussen de weeën door ga ik op de baarkruk voor de wc zitten. Mijn man gaat achter me zitten zodat ik op hem kan leunen. Ik maak flink wat geluid tijdens de weeën. Dochter wordt er wakker van. Ik ben blij dat mijn ouders naar haar toe kunnen om haar gerust te stellen.
Ik heb het nodig om geluid te maken
In het begin maak ik me druk over het geluid wat ik maak, dat mijn ouders het zo goed horen, maar ook wat de buren hier misschien van zullen horen. Toch heb ik het maken van deze geluiden nodig en besluit me niet langer druk te maken over wie deze geluiden wel of niet zal horen en wat ze er over zullen denken.
Na een tijd op de baarkruk gezeten te hebben voor de wc en maar een matige vordering geeft de verloskundige aan dat er op deze manier niet genoeg ruimte is. Tussen de weeën door, terwijl het hoofdje al staat, loop ik met ondersteuning van mijn man en de verloskundige naar de woonkamer. Daar ga ik op mijn zij op de bank liggen.
Het heeft lang genoeg geduurd
Het water in het bad is inmiddels helaas veel te koud geworden om daar in te kunnen gaan zitten. De weeën doen pijn, ik heb er last van en ik besluit dat het lang genoeg heeft geduurd met dan maar het bijbehorende risico dat ik uitscheur (wat uiteindelijk niet het geval is). Bij de volgende drie weeën geef ik álles wat ik heb.
En dan: het voelt in één keer, is hij er dan: onze zoon! Hij wordt door de verloskundige op mijn borst gelegd. Wat bijzonder, wat een moment en toch thuis! Geweldig! Zo zitten we even met z’n vieren.
Vertrouwen op de natuur
Al snel haalt mijn man onze dochter en mijn ouders naar beneden om dit geluk te kunnen delen. Ik lig te genieten met onze zoon op mijn buik, zonder na te denken over de placenta. Na drie kwartier komt die rustig.
Na een tijdje knipt mijn man de navelstreng door terwijl mijn vader met de fotocamera staat te stuntelen en foto’s probeert te maken. Onze dochter zingt een liedje voor haar broertje en wil vingers en teentjes tellen (ze zijn er allemaal!).
Zo is dan op donderdagochtend heel vroeg (0.39) onze zoon thuis geboren na bijna 72 uur gebroken vliezen. Wat fijn om mensen om je heen te hebben die met jou vertrouwen hebben en de natuur zijn gang durven laten gaan.
