Vertrouwen en overgave: succesvolle VBAC
Hoe het begon…
Mijn uitgerekende datum was 22 juli, maar ik dacht al die tijd dat ze eerder zou komen. Mijn jongste is geboren op 24 september, en mijn oudste op 21 september, dus eigenlijk alles in de 20 qua datum vond ik leuk!
Rond de 39e week begonnen wij al voorbereidingen te treffen, ik had een heel plan. We kregen nu namelijk na twee jongens een MEISJE! Dat was feest natuurlijk! Ik wist goed wat ik wilde, thuis bevallen!
Ik “moest” op mijn rug
Ik had vreselijke ervaringen door het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde me inleiden met 39 weken terwijl hier helemaal geen reden voor was, bij de jongste. Ook wilde ik graag thuis bevallen maar mocht dit niet omdat ik met mijn eerste een keizersnede had gehad. Ik “moest” dus op mijn rug, aan de ctg… Helaas wist ik toen nog niks over de Vrije Geboorte Groep op facebook, want zij hebben me geholpen om tegen de medische protocollen in te gaan!
Maar goed, ik lag dus 10 uur op mijn rug met mijn jongste, ruggenprik werd twee keer verkeerd gezet, en ondanks dat hij maar 3600 gram was, had ik wel 40 hechtingen. Dit komt denk ik omdat niet tegen mij gezegd werd: “en nu rustig zuchten…” maar: “geef alles wat je hebt”. Hij kwam eruit met zuurstof tekort en ik kreeg een catheter mee voor 3 maanden want ik kon na een week nog niet plassen. Je snapt dus wel dat ik niet meer voor het ziekenhuis koos.
Het avontuur aangaan
We planden een badbevalling thuis, compleet met gevriesdroogde rozenblaadjes, Ocean Reef bevallingsbad, Henna beschilderingen op mijn lichaam, en een prachtig hoekje in onze woonkamer die mijn man en ik samen hadden ingericht.
De verloskundige wilde eerst gesprekken met de gynaecoloog in het ziekenhuis, of we wel echt bekend waren met het risico van 0,5% dat mijn litteken van de keizersnede van bijna 6 jaar terug open kon gaan. Toen wij lieten zien dat we dit wisten wilde onze reguliere verloskundige met ons het avontuur aan gaan! Yes! Wat waren we blij!
Ik voelde me nog super goed aan het einde van mijn zwangerschap! Met 40 weken kookte ik nog hele maaltijden, deed de was, ging buiten wandelen, en dat met toch een aardig grote buik!
“Heer, het lijkt me zo gaaf, ons plan”
Het voelde alsof ik pas 35 weken zwanger was, heerlijk! Mijn uitgerekende datum vloog voorbij. En in gebed begon ik me al voor te bereiden. Ik stond in de douche en zei: “Heer, ik heb er zo een zin in! Het lijkt me zo gaaf, ons plan. Maar hoe zal het gaan?”
En ik hoorde: “probeer te zingen tijdens de weeën, dit maakt de pijn minder”, en toen hoorde ik een songtekst, er speelde een liedje in m’n hoofd af maar ik kende dat nummer niet! Eenmaal beneden heb ik die meteen opgezocht want dat nummer wilde ik voor de bevalling! Het was het nummer I Surrender, van Hillsong. Toen ik dat nummer hoorde voelde ik meteen rust. Dit was het nummer. En dit was wat ik moest doen, alles aan God overgeven.
Over de uitgerekende datum
Mijn uitgerekende datum ging voorbij, en ineens was ik al 41 weken… Ik kreeg van alle kanten te horen dat als ik niet bevallen was voor de 42 weken ze me in gingen leiden. Waar ik niet mee akkoord was gegaan, maar toch, het bleef in mijn hoofd zitten, wat als mijn placenta niet meer werkt straks? Wat als ik me niet goed voel? Gaat dan onze hele badbevalling thuis niet door? En ineens kon ik niet meer genieten van het getrappel nog in mijn buik, van mijn meisje die het blijkbaar nog prima naar haar zin had in de buik. Ineens voelde ik twijfel en onzekerheid opkomen. Heel veel, “wat als “…
Altijd als ik dat heb ga ik in gebed, dit deed ik. Ik vroeg aan God: “Heer ik snap het niet? Wilt U soms niet dat we deze badbevalling doen? Want het word nu wel erg krap! Als ik 42 weken ben word ik ‘medisch’ en wil de verloskundige me niet meer thuis begeleiden! Wat moet ik doen? Me laten inleiden? Strippen?”
En na mijn beklag, hoorde ik: “vertrouw Mij, het zal heel snel gaan. Je zult heel snel op 7 centimeter ontsluiting zitten, en daarna in no time op 10. En dan zal ze er heel snel zijn, maar… je moet je niet laten inleiden, niet strippen en niet je vliezen laten breken.”
Oké… Dan maar daar op vertrouwen.
Eenmaal beneden, ging ik maar een mooie playlist in elkaar zetten, en via Geboortebeweging op facebook maar alvast een holistische verloskundige zoeken die dit avontuur na de 42 weken wel met mij aandurfde.
“Wat als”…
Toen ik 41 weken was en 2 dagen, sloeg de angst weer toe! Het voelde alsof je in de achtbaan zit en voordat je naar boven toe wordt gereden check je nog even snel of die hendel wel echt goed vast zit.
De dag er voor zag ik in een visioen een engel, waar het hoofd van een meisje op rustte. De engel had zijn veren om haar heen als in een omhelzing. En ik hoorde: Ik zal je beschermen, ik zal je omringen, Ik zal je de kracht geven, en “vertrouw me”. Ik wist dat het God was… Je zou dan denken dat je na zoveel bevestigingen wel vol vertrouwen er in kan staan. Maar ik vond dat moeilijk, alles ging door mijn hoofd heen, al die “wat als”…
Wat als het litteken scheurt, het stond me nog goed bij wat de gynaecoloog zei… Dan is de ambulance waarschijnlijk niet op tijd om jullie hier heen te brengen. Wat als er iets is met haar? Ze ademt niet? Zijn we dan op tijd? Wat als ze in het vruchtwater heeft gepoept? Wat als…..en zo kan ik doorgaan, en het enige wat ik nu nog kreeg in gebed was: vertrouw Me.
Het begin
De 41ste week rommelde het wel wat, toen ik 41 weken en drie dagen was, werden mijn weeën rond 14.00 toch wel onplezierig. We belden mijn ouders om de kinderen op te halen en toch ook maar de geboortefotograaf een berichtje gestuurd. Toen de kids opgehaald waren had mijn man inmiddels het bad gevuld en was hij bezig met de kaarsjes.
Rond 15.00 was iedereen er, en dat was maar goed ook. Nu was het toch wel echt pijnlijk! Ik kon de weeën nog wegzingen met mijn prachtige nummer, maar na een half uurtje braken mijn vliezen. Toen werden ze wel intens! Mijn man kwam bij me in bad en ondersteunde me waar hij kon. We hadden kaarsjes aan en rozenblaadjes in het bad. Bij elke wee dacht ik aan ons meisje, hoe ze er uit zou zien. En ik troostte mezelf met Gods belofte: “het zal snel gaan”.
Druk
Toen ze echt enorm pijnlijk waren, voelde ik ineens een druk! De verloskundige moest wat poep uit het water scheppen en toen wisten wij…bijna nu!!! Nog geen 10 minuten later voelde ik hoe de weeën krachtiger werden en hoe het hoofdje dichterbij kwam, nu voelde ik haar kleine hoofdje met zachte haartjes tussen mijn handen!!! Wauw!!! Ik aaide over haar bolletje terwijl ik voorzichtig kracht zette. Bij de wee er na wist ik, hier na is ze er!
Met die wee pushte ik mee, en daar was ze… Ons kleine mooie meisje Noea Aida Feline.
Het was prachtig, ze had enorm veel huidsmeer nog, echt een hele laag, en ze lag rustig en vredig op mijn borst… Tussen de rozenblaadjes en de kaarsjes. Het was precies zo gegaan zoals God zei. Binnen twee uurtjes was ze er. Ze is geboren om 15:58.
Meer foto’s en het verhaal van de geboortefotograaf staan op www.vi-photography.nl!