Norawatergeboorte1

Nora’s Watergeboorte

Het verhaal van de geboorte van mijn dochter begint eigenlijk bij mijn eerste bevalling, de geboorte van mijn zoon. Die verliep helaas niet zoals ik had gehoopt: ik eindigde in het ziekenhuis met een ruggenprik. Toen ik zwanger raakte van Nora, besloot ik dat ik er alles aan zou doen om de bevalling deze keer anders te laten verlopen.

Samen naar de bevalling toeleven

Ik schakelde een holistische verloskundige en een doula in. Met hen had ik veel gesprekken over de vorige bevalling en hoe ik het deze keer voor me zag. Ook volgde ik samen met mijn man een cursus HypnoBirthing, las ik Ina May Gaskin’s Guide to Childbirth en keek ik online veel mooie filmpjes van badbevallingen. Het fijne van de cursus was dat ik deze samen met mijn man deed. Het was een goede manier om samen naar de bevalling toe te leven en het stimuleerde ons om veel te praten over hoe we de bevalling zouden willen.

Door het vertrouwen van mijn man, doula en verloskundige in mijn kunnen én door wat ik leerde over natuurlijk bevallen, groeide tijdens mijn zwangerschap langzaam het vertrouwen dat ik deze bevalling thuis kon doen, zonder pijnstilling. Tegen de tijd dat ik de uitgerekende datum naderde, had ik zin gekregen in de bevalling en hoopte ik zelfs dat hij niet te vlug zou gaan!

Onregelmatige krampen

Op donderdag, 2 dagen voordat ik ben uitgerekend, voel ik onregelmatige krampen. In de nacht van donderdag op vrijdag word ik er een paar keer wakker van en vrijdagochtend zitten er 5 tot 6 minuten tussen. Ik heb met de verloskundige afgesproken dat ik haar alvast op de hoogte stel zodra er iets begint te rommelen, dus ik laat haar weten dat er iets gaande is, maar nog niets serieus.

Die dag komt mijn moeder om me te helpen met mijn peuter Sjors en het huishouden. De krampen houden wel aan, maar worden veel onregelmatiger. Sjors leeft met me mee door ook af en toe een krampje te simuleren. Ik weet bijna zeker dat vanavond, als er rust is in huis, de bevalling zal doorzetten. Als Sjors ‘s avonds in bed ligt, ga ik een stukje wandelen om mijn lijf een beetje op weg te helpen. Als ik terug thuis ben komen de krampen weer sneller achter elkaar en als ik naar de wc ga, zie ik dat ik bloed verlies. Ik bel de verloskundige en de doula en zij komen op hun gemak naar ons toe.

Sfeervol bevallen

Mijn man en ik zijn blij, het is begonnen! We vinden het spannend en kijken erg uit naar wat komen gaat. Ik ben blij dat het avond is. We gaan dan wel een nacht overslaan, maar ik hoopte al ‘s nachts te bevallen omdat dat zo’n fijne sfeer geeft. Mijn man had ‘s middags het bevalbad al opgeblazen en gaat het nu vullen. Ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven, om de weeën hun werk te laten doen. Ik wissel zitten op de bank af met rondwandelen, hurken en hangen over de bevalbal. De weeën komen niet zo snel achter elkaar, dus tussendoor heb ik genoeg tijd om bij te komen en grapjes te maken. Na een uurtje komen de doula en verloskundige achter elkaar binnen. Fijn dat ze er zijn, bij mijn vorige bevalling heb ik er echt last van gehad dat de verloskundige steeds wegging en ik aan mijn lot werd overgelaten.

Ontspannen in bad

Mijn man zet thee en ik heb zelfs nog zin in een stukje boterkoek. Gezellig, zo’n bevalling. Hoewel het bad al een tijdje gevuld is, heb ik nog niet meteen behoefte om erin te gaan. Een aantal weeën vang ik op terwijl ik aan de schouders van mijn man hang. De verloskundige en doula geven tegendruk in mijn rug. Ook hangen over de bevalbal voelt fijn. Als ik na een poosje op aanraden van de verloskundige toch het bad instap, vraag ik me af waarom ik er niet eerder in ben gaan zitten. Wat is dit lekker! Door het warme water kan ik goed ontspannen en de dikke opgeblazen wanden van het bad zijn fijn om tegenaan te zitten of overheen te hangen.

Nog steeds zit er veel tijd tussen de weeën. De ademhalingsoefeningen van de HypnoBirthing maken het makkelijk ze op te vangen en ondertussen probeer ik te visualiseren hoe mijn baarmoedermond zich opent. Mijn man hoeft niet veel meer te doen dan aanwezig zijn. De doula koelt mijn voorhoofd met een koud washandje.

Super stoer

Als er weer een wee voorbij is voel ik me super stoer: zie mij hier nou relaxed zitten terwijl ik volop aan het bevallen ben! De gedachte dat ik misschien nog maar een paar centimeter ontsluiting heb en de weeën nog veel heftiger gaan worden druk ik zo snel mogelijk weg. Ik luister naar de gesprekken van mijn man met de doula en verloskundige en praat af en toe met ze mee. De sfeer is ontspannen en vrolijk.

Alle concentratie

Na een tijdje krijg ik meer moeite om me door de weeën heen te ademen. Het begint me te storen als de mensen om me heen praten; ik heb al mijn concentratie nodig om me op mijn ademhaling te richten. De verloskundige vraagt of ik ook een drukkend gevoel merk en zegt dat ik wel wat mee mag duwen als ik wil. Ergens in het proces toucheert ze een keer en de ontsluiting blijkt volledig. Wauw, ik ben verbijsterd dat dat zo snel en naar mijn idee bijna ongemerkt is gegaan!

Sterrenkijker

Het persen gaat wat lastiger. Door wat ik heb geleerd bij de HypnoBirthing heb ik het idee dat ik niet teveel moet meeduwen, ik moet toch de weeën hun werk laten doen? Ik vind het een beetje eng om echt te persen. Later begrijp ik van de verloskundige dat mijn persweeën niet zo sterk waren. Ook blijkt dat Nora een sterrenkijker is.

De verloskundige laat me eerst in bad wat verschillende houdingen aannemen en ik moet een paar keer staand persen. Dan vraagt ze me uit bad te komen, zodat Nora de draai kan maken terwijl ik op mijn zij op de bank lig. Ik schrik er een beetje van, want ik ben bang dat ze nu niet in bad geboren zal worden. Gelukkig draait ze doordat de verloskundige me verschillende houdingen heeft laten aannemen.

Zwaartekracht

Ik moet nog een paar keer rechtop persen om de zwaartekracht mee te laten helpen. Ook moet mijn man nog snel de baarkruk uit de auto van de verloskundige halen. Hij vraagt nog iets aan de verloskundige en het enige wat ik kan doen is vloeken en zeggen dat hij zijn mond moet houden en NU die baarkruk moet halen. Arme kerel.

Na een paar keer persen op de baarkruk mag ik het bad weer in. Ik ga op handen en knieën in bad zitten. Nu gaat het best snel. Na een paar keer persen staat het hoofdje. Ik word nog even heel boos als het weer terugschiet, maar bij de volgende 2 weeën wordt het geboren en de wee daarna, om 3.38 uur, komt Nora’s lijfje eruit. Mijn man en de verloskundige schuiven haar tussen mijn benen door naar voren en dan heb ik mijn prachtige dochter op mijn borst! Wat is ze klein en wat zijn haar wangetjes bol. Ze is helemaal relaxed en maakt geen geluid, maar is wel mooi roze. Ze is er en het gaat goed met haar.

Nat en glibberig

Al snel zie ik haar zoeken naar de borst en ik probeer haar aan te leggen. Dat gaat lastig met dat natte, glibberige lijfje. De verloskundige suggereert om het aan mijn andere borst te proberen en dan, een paar minuten na haar geboorte, drinkt ze aan mijn borst. Zo bijzonder om weer een kindje aan de borst te hebben. Mijn oudste stopte met de borstvoeding toen hij 2 was, dus een pasgeborene voeden voelt weer als een hele nieuwe ervaring.

Eerste kennismaking

Na een poosje gaan we uit bad, want het wordt een beetje koud. Terwijl mijn man met Nora voor de kachel gaat zitten, stap ik uit het bad en ga op de bank liggen. Net als ik lig roept Sjors uit de slaapkamer, een perfecte timing. De doula gaat hem halen en hij maakt kennis met zijn zusje. De verwonderde blik op zijn gezichtje zal ik nooit vergeten. Hij is helemaal onder de indruk van zijn zusje en wijst haar neus, ogen en oortjes aan. Na, voor mijn gevoel, een hele tijd knipt mijn man de navelstreng door terwijl Sjors toekijkt. De verloskundige checkt of ik schade heb opgelopen: slechts een klein schaafwondje. Dan is het tijd voor een kop warme kippensoep en kruipen we voor het eerst met zijn vieren in bed.

Ik vond mijn bevalling zo’n succes dat ik al in de kraamweek riep dat ik nog een baby wilde. Het was een enorm verrijkende ervaring en ik voelde me er heel krachtig door. De bevalling verliep tot het moment van persen precies zoals ik wilde. Dat Nora verkeerd lag was moeilijk, maar dat we dat als ‘bevalteam’ met elkaar hebben kunnen oplossen zonder ingrepen vind ik heel bijzonder. Ik ben ontzettend trots op mezelf en mijn man dat we voor elkaar hebben gekregen dat dit zo’n mooie bevalling werd.