Het begon die week al met ons ‘onderbroekengrapje’. Toen de oudste geboren werd, zijn mijn vliezen gebroken in mijn lievelingsboxershort met bloemetjes erop. Diezelfde boxershort kwam aan het einde van mijn 2e zwangerschap ook weer uit de kast tevoorschijn, omdat hij zo lekker zit met een dikke buik.
Onderbroekenlol
Het is woensdag 18 juni en ik leg een stapeltje onderbroeken in de badkamer. Ik zeg voor de grap tegen mijn man: “Zal ik die bloemenboxershort aan doen of is dat het lot tarten?” Hij antwoordt: “Morgen heb ik nog heel veel gepland staan op mijn werk, vrijdag is het rustiger dus doe hem morgenavond maar aan.” Dus pak ik voor de zekerheid maar een lelijke blauwe tent van het stapeltje.
Donderdagavond: zo gezegd zo gedaan, ik trek de beruchte bloemenboxershort aan. Verder denk ik er ook totaal niet meer bij na, die boxershort lag tenslotte bovenop.
37+5 weken zwangerschap
Het is een zonnige vrijdagochtend. Op mijn telefoon zie ik dat het 7.30 uur is. Mijn man is al een tijdje naar zijn werk, want hij is om kwart voor 6 vertrokken. Ik draai me om, nog suf van de slaap. Onze dochter van 2 ligt nog fijn te slapen en het is heerlijk stil in huis. Dan voel ik iets warms mijn boxershort in lopen, ik herken dit gevoel! Maar ik lach het weg.
De oudste kwam na een inleiding met 40+5 en de verloskundige zei dat ik er vanuit kon gaan nu weer de 40 weken te halen. Voor het gemak en mijn eigen rust (bij de oudste duurden die laatste weken en dagen een eeuwigheid!!!) ben ik uitgegaan van in ieder geval 40+5 en elke dag eerder zou alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik ben nu 37+5 weken, dus wat ik voel kan nog niks zijn.
Leuke plannen
Ik kan het deze zwangerschap ook veel beter volhouden, dus nog een paar weekjes genieten van mijn bolle buik en het getrappel vind ik geen enkel probleem. Daarnaast ben ik me nu goed bewust van het feit dat een kindje komt wanneer het daar klaar voor is en dat je daar geen enkele invloed op hebt. Ik heb het dan ook volledig losgelaten en zie wel wanneer hij zich meldt.
Ik moet alles nog schoon maken in huis. In mijn hoofd heb ik al een lijstje gemaakt. Elke dag iets en vooral niet teveel willen doen op één dag. Rond de 40 weken is dan alles wel zo’n beetje klaar en schoon om ons 2e kindje te verwelkomen. Ook heb ik nog wat leuke dingen gepland staan de komende dagen en weken.
Warme gloed
Ik gaap, rek me uit en draai me op mijn andere zij. En weer gutst er een warme gloed mijn beruchte bloemenboxer in….
Wow, het is echt zo!!! Ik zit meteen rechtop en weet zonder te kijken hoe laat het is. Ik bel meteen mijn man. Die is namelijk nog een uur onderweg naar huis en bij de oudste ging de bevalling ook heel vlot. Hij kan maar beter zo snel mogelijk richting huis komen.
Mijn man neemt vrolijk op, is net alles aan het uitstallen op zijn bureau om aan het werk te gaan. “Schat, ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn….” Ik hoef hem dit geen 2 keer te zeggen en mijn man antwoordt: “Schatje, ik ga mijn tas weer inpakken en kom naar huis! Doe rustig aan.” Ik kijk even op de camera naar onze dochter. Gelukkig, zij slaapt nog steeds.
Naar beneden
Ik loop met samengeknepen billen de trap af. Ik slaap tijdelijk boven op het logeerbed, want ik slaap de laatste tijd erg onrustig en licht en mijn man wordt daar ook onrustig van. Gevolg: beide slapeloze nachten. Ik heb dus besloten zolang boven te gaan liggen. Daar is het ook donkerder en koeler, wat zeker geen straf is als je hoogzwanger bent. Ook merk ik de laatste tijd dat ik wat ruimte en rust om me heen nodig heb. Gelukkig hadden we net een paar dagen daarvoor een waterdichte hoes over het matras gedaan.
Schoonmaken en opruimen
Snel nog even plassen. Het vruchtwater gutst eruit. Ook zie ik roze-achtig slijm. Dit kan niet missen, er is het één en ander gaande! Ik maak nog even de wc goed schoon, want ik ben vanaf zondag enorm aan de diarree. Dat was dus toch een voorteken! Ik kom in de kamer, oh wat een rommel en speelgoed ligt er nog. Even snel opruimen.
Oeps, ik moest liggen
Dan ineens bedenk ik me (ik ben gewoon zo ontzettend overdonderd) de instructies van de verloskundige: “Als je vliezen breken moet je meteen plat op bed gaan liggen en ons bellen omdat je kindje nog niet ingedaald ligt.”
Oeps…
Ik wil beneden in onze slaapkamer de verloskundige opwachten, maar dat bed staat nog niet eens op klossen en is ook niet berekend op gebroken vliezen. Ik gooi mijn telefoon van me af en ga snel in het kraampakket graven. Hup, schone onderbroek aan met een gigantisch kraamverband erin. Celstofmatje op bed en heel snel plat. Pfff, dat heb ik overleefd!
Ik wil mijn telefoon pakken om de verloskundige te bellen en mijn moeder, zodat ze onze dochter op kan halen. Huh? Nergens te vinden, neeee! Hup, weer dat bed uit. De verloskundige moest eens weten… Even stress, maar gelukkig, hij ligt tussen een stoel en het kraampakket.
Telefoontjes plegen
Het is inmiddels 8 uur. Ik bel de verloskundige en ze vraagt hoe ver ik ben. Tja, 37+5 ‘nog maar’. Of ik wel zeker weet of het vruchtwater was? Euhm ja, heel erg zeker. Gelukkig heeft ze zich net aangekleed en kan ze meteen mijn kant op komen.
Ik heb haar nog even tekst en uitleg gegeven hoe ze hier moet komen want wij wonen aan de achterkant van de boerderij. Pff, weer een vinkje. Daarna bel ik mijn moeder. Zij is – net als de verloskundige en ik – verbaasd, maar komt ook mijn kant op komen. Nou, daar lig je dan met je goede gedrag.
WhatsApp, mail en Facebook
Ineens bedenk ik me dat ik voor die ochtend nog een afspraak heb staan met een kennis. Die zou even op de koffie komen en had wat spulletjes gehaakt voor de baby. Ik app haar meteen dat dat hem niet meer gaat worden. Ook zo lullig als ze voor de deur staat en ze ziet me puffend in bad liggen.
O ja, we zouden vanavond een HD-filmcamera ophalen, zodat we de bevalling kunnen filmen. Helaas, ook dat zal niet meer gaan. Hup, ik stuur nog snel even een mail dat we door omstandigheden van de koop af zien. Op Facebook like ik nog snel wat dingen en reageer ik op foto’s. Zo heeft niemand straks door dat de bevalling eraan zit te komen. Dat is lekker iets van ons samen!
Geen rust
Gelukkig, mijn moeder komt binnen. Ze komt even bij me zitten en is echt verbaasd en verheugd dat ze snel haar 2e kleinkind zal ontmoeten. Gisteren had ze net de wieg helemaal klaar gemaakt en zei ze: “Nu mag hij komen”. Dat heeft hij wel heel letterlijk genomen. Ik schaam me diep voor de badkamer, die heb ik al te lang niet onder handen genomen naar mijn idee. Ik heb geen rust. Mijn moeder besluit de badkamer nog even snel voor mij te poetsen en dan onze dochter aan te kleden en mee te nemen.
Los in het bekken
Ik wordt gebeld door de verloskundige. Ze staat bij een huis met een grote hond, of ze goed zit. Dat zijn de buren aan de voorkant. Nogmaals uitgelegd dat ze om het huis heen moet rijden, maar ze snapt er niks van. Mijn moeder haalt haar dus maar even op. Op dat moment hoor ik dochterlief op de babyfoon en mijn moeder ontfermt zich over haar.
De verloskundige komt binnen en controleert mijn maandverband. Ja hoor, toch echt echt echt vruchtwater! Ze kijkt in mijn boekje en voelt nog eens de ligging van het hoofdje. Verdorie, nog helemaal los in het bekken… Het protocol is dan dat je naar het ziekenhuis ‘moet’ om het hartje van het kindje in de gaten te houden en te wachten tot hij gaat indalen. Het werkt namelijk als een stop als je kindje nog niet ingedaald is. De navelstreng of een handje kan tussen het hoofdje en de uitgang komen.
Daar gaat mijn thuisbevalling
Ik baal als een stekker! Daar gaat mijn thuisbevalling in bad. Ik wil dit zo ontzettend graag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje en ik wil dit zo zo zo graag meegemaakt hebben. De verloskundige stelt me gerust dat als alles er goed uit ziet en als mijn kindje gaat indalen ik alsnog naar huis kan.
Ooeeeh ik moet plassen!!! Maar ik mag niet van bed. Dus de verloskundige helpt me op de po op bed. Ik voel alleen maar vruchtwater lopen, maar plassen gaat zo echt niet. De po overstroomt bijna van het vruchtwater.
Ziekenhuistas
Gelukkig daar is mijn man! Hij wordt op de hoogte gebracht en zet alvast de maxicosi in de auto en legt een matje op de bijrijdersstoel voor onder mijn billen. Ik had nog niet eens de vluchttas klaar… Mijn man gooit op mijn commando nog wat laatste dingen in de ziekenhuistas. De verloskundige belt met de gynaecoloog en vraagt of ik zelf nog naar de wc en auto mag lopen. Gelukkig is de gynaecoloog aan de lijn heel relaxed en die vindt het geen enkel probleem dat ik naar de wc ga en zelf naar de auto loop. We kunnen rustig aan doen en dan hun kant op komen.
Baby daalt
Ik bedenk me niks en draaf naar de wc. Net op tijd! Ik loop compleet leeg van achteren en kan eindelijk plassen. Ik voel hoe zoonlief langzaam dieper in het bekken zakt. Ik loop terug naar bed. De verloskundige checkt de stand van het hoofdje en vind het nu een twijfelgeval. Het hoofdje zit een stuk dieper, maar is nog niet volledig ingedaald. Ze weet dat ik zo natuurlijk mogelijk thuis wil bevallen, dus ik zie haar twijfelen en ze voelt nog eens en nog eens. Zoonlief beweegt alle kanten op en zijn hartje klinkt perfect.
Plop, vast in mijn bekken
O nee, daar gaan we weer! Ik ren nogmaals zo snel als ik kan naar de wc, weer aan de race. En plop, ik voel hoe mijn baby nu helemaal vast en onderin in mijn bekken ligt. Ik loop terug naar bed en heb een rustig gevoel dat het allemaal toch nog goed gaat komen. De verloskundige controleert weer de stand van het hoofdje. Ze is verbaasd. Hij is volledig ingedaald en ligt helemaal goed om geboren te kunnen worden. Ik mag thuisblijven! Zo wat een opluchting.
Ze belt nog even met de gynaecoloog, controleert het hartje langere tijd en alles is in orde. De verloskundige gaat haar visites rijden en ik mag rustig afwachten tot de weeën beginnen. Lekker rondlopen en rommelen in huis, heerlijk.
Kus op de buik
Nadat de verloskundige is vertrokken, komt mijn moeder nog even binnen met onze dochter. Ze is aangekleed en heeft een broodje gegeten. Ze geeft nog een kus op de buik en gaat dan met haar tasje met oma mee. Ik loop lekker rond en leg de lakentjes en kleertjes klaar in de wieg. Ik fantaseer hoe daar over niet al te lange tijd ons jongetje in ligt. Wat voor mooi koppie zal daar op zitten?
Mijn man smeert de croissantjes die hij onderweg gehaald heeft en zet koffie. We ontbijten lekker samen, ik kan nog echt genieten van het eten en drinken. Hoe anders dan bij de oudste!
Lekker douchen
Ik voel me moe, ik ga lekker lang onder een warme douche staan. Mijn man zet in tussentijd de klossen onder het bed en rommelt verder nog wat in huis. O ja, nog zoiets, ik moet mijn onderkant nog even bijwerken… Ik wil het tijdens de bevalling glad en netjes hebben. Ik ga nog even tekeer met het scheermesje, voor zover dat mogelijk is met een dikke buik en daarna duik ik snel mijn bedje in.
Ik zet mijn mp3 speler aan met de affirmaties van de HypnoBirthing-cursus. Ik ontspan volledig en heb vertrouwen in mijn lijf en kindje.
Daar zijn de golvingen
Rond 11.00 uur begin ik iets te herkennen: weeën! Of: golvingen, omdat ik zo mooi op de HypnoBirthing-cursus heb geleerd om het niet meteen negatief te laten klinken. En zo voelt het ook. Onaangenaam, maar niet extreem pijnlijk. Ik houd bij hoeveel tijd er tussen zit. Eerst 6 minuten, maar al heel gauw nog maar 4 of 3 minuten.
De verloskundige belt rond 11.30 uur. Ze vraagt hoe het gaat en of ik al weeën heb. Ik sta er net een weg te wiegen gebogen over het dressoir. Ik zeg dat ze om de 4 minuten komen, maar dat het prima te doen is. Ze denkt nog een half uurtje/uurtje bezig te zijn en dan komt ze mijn kant op. “Of moet ik nu meteen naar jullie toekomen?” Dat vind ik absoluut niet nodig. Ik vraag of we het bevalbad mogen vullen en of ik er in mag gaan zitten. Dat is geen enkel probleem.
Mooi bikinitopje
Ik ga weer op bed liggen. Mijn man zet de salontafel opzij en maakt het bevalbad klaar. Ik zoek ondertussen nog snel even naar een mooi bikinitopje, wel zo netjes op de foto. Rond 12 uur komt de verloskundige binnen. Ik ben nog helemaal zen, loop rond, ga vaak naar de wc om te plassen, kan nog gewoon genieten van mijn koffie, maar merk wel dat de golvingen sneller komen en krachtiger worden.
Heerlijk in bad
De verloskundige eet een broodje mee (omdat ze die ochtend zo de deur uit is gegaan na mijn telefoontje) met mijn man en ik laat me in het bad zakken, heerlijk!
12.30 uur: 5 centimeter ontsluiting.
In het bad kan ik het prima uithouden. Ik ben zen en ik heb amper tijdsbesef. Rond 13.45 uur wordt het heftig. Ik kan me niet meer goed ontspannen, omdat ik het te warm krijg in bad. De watertemperatuur is zelfs gestegen door mijn lichaam dat zo hard aan het werk is! Mijn zoon trapt er tussen de golvingen door nog lekker op los en ik voel dat het prima gaat met hem.
Mijn lijf neemt het over
Ik kan niet meer goed ademhalen en klim rond 14.30 uur uit het bad om toch even op bed te gaan liggen. 8 centimeter ontsluiting inmiddels. Op bed kan ik het al helemaal niet meer vinden en helaas bereik ik daar een punt dat ik het kwijt ben en lichtelijk in paniek raak. Mijn lijf neemt het volledig over en het gaat weer net zo snel als bij de oudste! Mijn man en de verloskundige loodsen me er doorheen en houden me bij de les.
Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoek dat de kraamverzorgster binnenkomt. Volgens mij heeft ze zich nog voorgesteld, maar ik ben teveel met mezelf en het natuurgeweld in mij bezig.
Niet op mijn rug
Het is 15.00 uur en ik heb volledige ontsluiting. Ik voel enorme druk van onderen en de verloskundige wil dat ik op mijn rug ga liggen, om zo mee te kunnen ademen naar beneden toe. Maar ik kan niet op mijn rug liggen, ik wil niet op mijn rug liggen! Ze wil het hartje luisteren, maar ik wil niet meewerken, ga weg met dat apparaat. Ik weet het even niet meer.
Gelukkig haalt mijn man, mijn rots in de branding, me er weer bij. “Schat, je wilde heel graag in bad bevallen. Kom op, ik help je er weer in!” Met mijn laatste stukje moed krabbel ik overeind en laat me in bad plonzen. Ooh, wat fijn.
Zelf de regie
Ondertussen arriveert de 2e verloskundige. De dienstdoende verloskundige heeft nog nooit een badbevalling begeleid en vindt het prettig er een collega bij te hebben die wel ervaring heeft met badbevallingen. Wat een luxe, de 2 verloskundigen (van de 4) die ik het liefste bij de bevalling wilde hebben zijn er allebei! 2 schatten van vrouwen!
Eenmaal in bad heb ik zelf weer de regie, ik voel hoe ik langzaam weer in mijn kracht kom te staan. Ik ben rustig en vol vertrouwen. Al zie ik dat mijn verloskundige wat gespannen is en samen met de kraamverzorgster alles voorbereidt voor de komst van de kleine.
Mijn man en ik zijn absoluut niet onzeker, dit is wat we willen beide en dat stralen we ook uit. We zijn een perfect team samen. Ik voel hoe ik onze zoon langzaam naar beneden zucht en hoe hij het geboortekanaal inzakt. Ik merk dat het snel gaat, dus probeer het wat tegen te houden.
Nog even bij mij
Ook dan, als het hoofdje staat, komt heel even de angst en pijn weer om de hoek kijken. Ik voel hoe ik hem letterlijk en figuurlijk nog even bij me wil houden en instinctief sluit ik mijn benen.
Mijn verloskundige moedigt me aan: “Kom op Jessica, hij is bijna geboren nu!”
Dan zet ik me over het randje en laat ik onze zoon het water, de wereld in glijden. Om 15.13 uur wordt hij onder water geboren. De verloskundige tilt hem boven water, geeft hem meteen aan mij en hij geeft gelijk een schreeuw.
Op slag verliefd
Oooh wat een mooi klein mannetje, ons mannetje, op slag verliefd! Met de tranen in mijn ogen, met mijn man achter mij, kijken we naar dat kleine mensje. Helemaal volmaakt, helemaal van ons. Lijkt hij op zijn zus? Wat is hij klein vergeleken bij zijn zus! Wat is hij perfect, lief, wat ruikt hij lekker. Genieten met een hoofdletter G!
Omdat ik bij de oudste best veel bloed ben verloren, lag er al een oxytocine spuit klaar en ik zie aan de verloskundige dat ze toch best gespannen is nu. Ik ben daarentegen helemaal niet gespannen, omdat ik precies weet waar het mis ging bij de oudste. Nu zijn de omstandigheden totaal anders en niet te vergelijken. En ik heb gelukkig in mijn geboorteplan staan dat er het eerste uur geen actie ondernomen wordt, alleen bij hevig bloedverlies.
Weinig bloedverlies
Nog geen 10 minuten later wordt de placenta geboren. Of dat in bad is gebeurd of in bed ben ik compleet kwijt. Ik geniet alleen maar van dat kleine perfecte mensje op mijn borst.
Het water is nog behoorlijk helder (bloedverlies wordt op 200 cc geschat) en ik ben amper bloed verloren vergeleken bij de oudste! De verloskundige is zichtbaar opgelucht. Het straalt van haar gezicht en ik zie blijdschap bij haar dat ze zo’n mooie eerste badbevalling heeft mogen begeleiden. Wat fijn dat wij haar die positieve mooie ervaring mee hebben kunnen geven.
Bestaat er iets mooiers dan dat?
En ik, ik kijk alleen maar naar het mooiste mannetje van de hele wereld! Het was een dag die ik nooit zal vergeten en een ervaring die ik voor geen goud had willen missen!
Geboorte, je overgeven aan je lijf en het natuurgeweld, vertrouwen op je lijf, je kindje en de natuur. En dan als resultaat zo’n heerlijk, warm, glibberig lijfje tegen je aanhouden, je bloedeigen kindje. Bestaat er iets mooiers dan dat? Ik ben er van overtuigd van niet!
20 juni 2014 om 15:13 uur, Ivaro Francisco, 3540 gram en 50 centimeter lang.
