Onze oudste dochter is thuis geboren. Ik vertrouwde op de kunde van de verloskundige en liet alles over me heen komen. Het was een prima bevalling. Toch knaagde er iets. Pas achteraf kon ik reconstrueren hoe de geboorte gegaan is en bedenken waarom. Ik voelde me afhankelijk van de verloskundige, wist niet waarom ze bepaalde keuzes maakte en het weinige wat ik wel aangaf werd niet gehoord.
Dit keer anders
Zwanger van ons tweede kindje wilde ik het dit keer anders doen. Hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer onze wensen vorm kregen. We volgden samen een cursus hypnobirthing. Dit hielp ons om onze wensen helder te krijgen en vorm te geven in een geboorteplan. We hebben het geboorteplan besproken met één van de drie verloskundigen die onze praktijk rijk is. In grote lijnen stond zij achter ons plan. Een aantal punten hebben we in goed overleg besproken en een compromis voor gevonden.
Toch niet akkoord
Met 37 weken waren alle voorbereidingen gedaan. Het bevalbad stond startklaar en had ik met mijn peuterdochter uitgeprobeerd. De baarkruk was in huis en ik kon gaan genieten van de laatste kleine dingen. Dacht ik. In een paar korte gesprekken kwam naar voren dat afspraken niet helder op papier gezet waren. De dienstdoende verloskundige ging niet met onze eerder gevonden compromissen akkoord. Ze kon dit niet verifiëren met haar collega, die voor vier weken op vakantie was. Met 37+6 liet ze ons weten dat zij onze veiligheid niet kon waarborgen als ze aan onze geboortewensen zou voldoen. Aan ons de keus om haar als verloskundige te accepteren of een andere praktijk te kiezen.
Stress
Meer stress had ik op dat moment niet kunnen krijgen. Ik heb een paar dagen nauwelijks geslapen. Alle mogelijke contacten en netwerken die ik kon bedenken om raad gevraagd en eindeloos gegoogeld naar oplossingen. Gesteund door verschillende hele lieve mensen kon ik na een paar dagen weer langzaam gaan ontspannen. Op woensdag 24 juni had ik een fijne yogales. Kon ik spontaan besluiten iets helemaal voor mezelf te doen en had ik een heerlijke dag. Voor het eerst kon ik weer een nacht lekker gaan slapen. Donderdag 25 juni om 5.16 werd ik wakker met een bekend gevoel.
De bevalling is echt begonnen
Even twijfelde ik, is de bevalling begonnen of moet ik nodig naar de wc? Ik ben met de traplift naar beneden gegaan en kwam op de wc tot de conclusie dat ik daar niks te doen had. Weer terug in bed wilde peuterdochter graag mamamelk drinken. Al voedend kwam om 5.30 de volgende wee. Ah, dat was het bewijs, de bevalling is echt begonnen.
Met een kussen maakte ik papa wakker die na even een verwarde blik direct zijn zus belde. Na een ontbijt zou zij onze kant op komen. Peuterdochter dronk al slapend verder en de derde wee kwam al om 5.39. Toen de vierde wee zich om 5.43 aandiende was deze al zo heftig dat ik nauwelijks meer op bed kon blijven liggen. Ik heb mezelf gemaand stil te blijven liggen. Rustig pratend tegen peuterdochter: “Nog 5 tellen drinken, dan laat je los en ga je lekker verder slapen”. Gelukkig, net zoals altijd liet ze los, draaide zich om en sliep rustig verder.
Bevalbad en baarkruk
Ik ben naar beneden gegaan en heb onderweg een wee opgevangen. Er klaterde water in het bevalbad en ik kon op de baarkruk gaan zitten net op tijd voor de volgende wee. Wauw, wat was het fijn om gebruik te kunnen maken van de Kaia Birthstool. Dit voelde veel aangenamer.
Ik kreeg een flinke kop thee voor mijn neus die ik in etappes opgedronken heb. Alles in mij riep: “Ik ken dit, het ononderbroken ritme, het steeds heftiger worden van de weeën, maar wat gaat het ongelofelijk snel!” Ik worstelde me een paar keer naar de wc toe. Slechts drie meter lopen, al dan niet ondersteund door mijn vriend.
“Ik weet niet zeker of ik de verloskundige wel wil bellen”
Mijn vriend kon al gauw achter mij op de baarkruk gaan zitten. Dit was het moment dat ik mijn twijfel uitsprak: “Ik weet niet zeker of ik de verloskundige wel wil bellen”. Tijd om echt na te denken had ik niet. Mijn vriend nam me die beslissing uit handen, in telefonisch overleg met zijn zus besloten ze af te wachten tot zij bij ons zou zijn.
Rond half zes was het bevalbad vol genoeg. Er was net genoeg tijd tussen twee weeën in om in bad te stappen. Bizar om zo berekend en nadenkend bezig te zijn: “ik sta nu op dan kan ik een wee opvangen aan de rand van het bad, in de pauze stap ik er in en dan…” oh dat was fijn! Heerlijk warm water gaf weer even wat meer rust.
Bewegingsvrijheid in het water
In elke pauze kon ik een andere houding zoeken voor de volgende wee zich aandiende. Het warme water gaf me welkome bewegingsvrijheid terug. De baarkruk bleek ook in bad een fijn hulpmiddel. Precies groot genoeg om met mijn armen op te leunen en de randen vast te houden.
Na krap drie kwartier kreeg ik het ook in bad te zwaar. Ik smeekte of mijn vriend alsjeblieft bij me wou komen: “Stop de sleutel in de voordeur en kom in bad!” In zijn zwembroek met de sleutel in de hand op weg naar de voordeur kwam zijn zus aanlopen. Fijn, precies op tijd. Peuterdochter lag nog heerlijk te slapen, maar met ons tweeën ‘vast’ in bad en verder niemand in huis vond ik toch een beetje eng.
De steun van een geliefde tegen mij aan in het warme water gaf precies genoeg kracht om niet in paniek te raken. Ik heb zijn huid helemaal bont en blauw geknepen. Revanche voor drie jaar geleden, toen hij mijn rug blauw geduwd heeft in een slechte poging rugweeën weg te drukken, kon ik met een glimlach denken.
Korte rustpauses
Voor mijn gevoel had ik weeën van minstens 1,5 minuut en slechts 30 seconden pauze. Het zal ongeveer 1 minuut om 1 minuut geweest zijn. Ik dacht tijdens de wee veel en vooral, wat ga ik doen in de korte rust die ik heb? Me omdraaien, iets vragen, plassen. Ik begreep niet goed waarom de vliezen nog steeds niet gebroken waren, dat bleef een onbeantwoorde vraag.
Mijn vriend zei: “het gaat wel heel erg snel he.” Zijn zus knikte en antwoordde met een korte ja. Ik kon iets uitbrengen in de trant van: “Ik weet niet of ik wel wil dat het zo snel gaat,” waarop zij zei: “Als je lichaam zo snel gaat, dan kan je dat blijkbaar aan.” Dat was het moment waarop ik een denkbeeldig knopje om kon zetten en de trein echt niet meer te stoppen was.
Zoveel kracht
Waar was mijn voornemen om op z’n hypnobirthings de baby naar buiten te ademen? Zo vaak geoefend terwijl ik op de wc zat? Ik kon niet anders dan heel hard mee doen zoveel kracht voelde ik. Een fantastisch gevoel stroomde door me heen: “Ik ga dit echt zelf doen!” Ik voelde het hoofdje duwen en tijdens een wee. Wauw! dwars door het vlies heen kon ik de scherpe randen van de schedel voelen. In de pauze die daarop volgende gleed het hoofdje wat terug en voelde ik een met vocht gevuld vlies naar buiten puilen. De volgende wee bleef het hoofdje staan. Heel bewust kon ik zelf pauzeren en wachten op de volgende wee om het hoofdje iets verder naar buiten te duwen. Boven hoorde we peuterdochter wakker worden. Haar tante ging naar haar toe. Met een enorme kracht scheurde een groot stuk vlies los en kwam het hoofdje naar buiten.
We hoorde onze net wakkere dochter zachtjes praten terwijl ze door haar tante ingelicht werd: ”De baby wordt geboren, papa en mama zitten in bad”. Een grote glimlach kwam op mijn gezicht, precies op het goede moment kwam onze peuter dochter binnen. Precies op tijd om haar zusje geboren te zien worden. In een waas zag ik hoe ze keurig, schoudertje voor schoudertje naar buiten gleed. Haar vader keek over mijn schouder mee en deed verslag van wat hij zag. Met beide handen heb ik haar voorzicht vastgepakt en met het gezichtje naar boven gedraaid. “Daar ben je dan”. Het leek of ze minutenlang in het water hing. Ze bewoog haar armpjes en op dat moment heb ik haar gezichtje voorzichtig boven water getild en tegen mijn borst gelegd. Om 7.53 is ze geboren, ongeveer, want niemand heeft meer op de klok gekeken.
Grote ogen
Een heel klein leventje lag heel rustig tussen mijn borsten. Papa is uit het bad gegaan en ik heb vol verwondering naar ons dochtertje gekeken. Ze was zo rustig en zo klein. Helemaal onder het witte smeer, natte donkere haartjes. Heel langzaam begon ze een klein beetje te bewegen. We hoorde wat prutteltjes en er kwam wat wit schuim uit haar mond en neusje. Ingeluid door een korte “èh” begon ze met ademhalen. Even later gingen voorzichtig haar oogjes open. Na een paar keer open en dicht gaan keek ze met grote ogen de wereld in.
Grote zus stond betwijfeld toe te kijken. We hadden op youtube samen geboortefilmpjes gekeken. Ook een filmpje waar een grote zus samen met de baby in bad mocht. Na een kleine aanmoediging trok ze al haar kleren uit en kwam bij ons in het water. Eerst zat ze heel voorzichtig helemaal aan de andere kant van het bad. Steeds kwam ze een stapje dichterbij. Ze heeft haar zusje over het hoofdje geaaid en werd steeds vrijer: “mag ik ook melk drinken? De baby hier en ik daar?” Natuurlijk mocht zij ook melk drinken. Daarna werd ze me iets te onstuimig. Papa heeft haar uit bad getild en in een grote handdoek gewikkeld op de bank gezet, een bordje met een boterham in de hand.
Placenta op de baarkruk
De navelstreng was net lang genoeg om de baby te laten drinken. Door het drinken van de baby en grote zus kwamen er flink wat naweeën op gang. Ik voelde aan alles dat de placenta helemaal los was. Toch kwam deze niet naar buiten. Ik zat al ruim een uur met baby in bad. Op voorstel van mijn schoonzusje zijn we uit bad getild. Zodra ik uit bad en op de baarkruk gezet was kwam alles in één keer naar buiten. Mijn volledige blaasinhoud en de placenta. Met de placenta in een metalen bak en baby in mijn armen ben ik op de bank gezet.
Anderhalf uur nadat onze dochter geboren werd heeft mijn vriend de verloskundige opgebeld. Na wat verwarring liet ze weten zo snel mogelijk naar ons toe te komen. Tegen die tijd lag onze dochter slapend bij papa op zijn borst, de placenta in een bak naast hem. De verloskundige heeft onze dochter vervolgens gecontroleerd. Alles was in orde. Natuurlijk, het voelde immers goed. Papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Deze was al bijna volledig wit geworden.
Bloemenbuik
Peuterdochter werd door oma opgehaald voor een bezoekje aan de speeltuin. Vlak voor vertrek had ze een hele belangrijke vraag: “mama mag ik je buik zien?” Wat verwarring bij mij, “uh ja kijk maar.” “Waar is het gat?” “Het gat waar de baby uit kwam?” “Ja!” Gelukkig gaf papa onbedoeld een goed antwoord: ”Mama heeft een blubberbuik” “Een bloemenbuik?” “Ja, goed een bloemenbuik” Met een tevreden glimlach huppelde ze achter oma aan.
Nadat we ons huishouden en zorg voor het eten over hadden gegeven aan de inmiddels gearriveerde fantastische kraamverzorgster, vertrokken wij naar boven. Na een paar heftige fantastische uren en een onvergetelijke ervaring konden we uitrusten op bed. Blote baby op mijn blote borst. Nooit vergeet ik meer hoe klein ze was. En hoe geweldig ik me voelde met het vertrouwen dat alles goed was.
Over het opschrijven van dit verhaal
Beneden staat de televisie aan en hoor ik mijn peuterdochter spelen. Net niet hard genoeg om te verstaan wat ze papa vertelt. Ik lig boven in bed. Mijn baby ligt slapend op mijn borst. Ik geniet van het geluid van haar ademhaling en de warmte op mijn huid. Als ze wakker wordt kijkt ze me aan en krijg ik een stralende glimlach. Dit voelt heerlijk. De eerste dagen na haar geboorte, voelde ik me net zo tevreden en gelukkig als nu. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. toch zijn er slechts twee maanden voorbij.
Een dal na de bevalling
De afgelopen twee maanden waren een achtbaan van emoties. Dit heeft alles te maken met de geboorte van onze jongste dochter. Of beter gezegd met wat ik vooral mentaal heb moeten overwinnen om de bevalling te krijgen die ik graag wilde. Ons meisje is in een razende rotvaart ter wereld gekomen, precies zoals ik me voorgesteld had. Vol vertrouwen en trots was ik de eerste dagen na de geboorte. Met die zelfde rotvaart gleed ik na vier dagen in een onzeker, troosteloos dal.
Waar was het oergevoel van een moeder gebleven? De wil om haar continue vast te houden? Het gevoel dat ik eeuwig naar haar zou willen blijven kijken? Ik wilde heel hard weg rennen. Dacht dat ze beter af was zonder mij. Ik voelde me verward door deze strijd vanbinnen. Ik heb haar bij me gehouden en gevoed, gedragen in een draagdoek en naast mij laten slapen. Compleet het tegenovergestelde van wat ik voelde, omdat ik wist dat ik dit voor haar wilde doen.
Na drie weken kon ik voor het eerst weer genieten van hoe hoe mijn meisje op dat moment was en verlangde ik niet meer terug naar haar eerste dagen. Een flinter dun laagje hoop was terug. Hoop dat het beter zou worden. Flink wat interne en externe conflicten later zit ik nu hier. Of liever gezegd: lig ik hier, in bed met mijn baby dochter op mijn borst. Klaar om het verhaal van haar geboorte op papier te zetten. Een verhaal dat in wezen heel mooi is.