waterbevalling

De watergeboorte van mijn oudste zoon

Heel de zwangerschap keek ik uit naar de bevalling. Ik had van mijn moeder het boek Spiritual Midwifery gekregen van Ina May Gaskin, een prachtig boek waardoor ik veel vertrouwen had in de bevalling. Het leek me zo’n magische gebeurtenis, bevallen, en ik ben ervan overtuigd dat mijn zin in de bevalling het verloop van mijn daadwerkelijke bevalling ook ten goede is gekomen.

Mooie zinnen

Ook had ik door de zwangerschap heen positieve affirmaties verzameld en gepersonaliseerd. Mooie zinnen waarvan ik het gevoel had dat ze mijn baarmoeder zouden helpen openen. Ik had mijn vriend geïnstrueerd om deze zinnen tegen me te zeggen tijdens de bevalling, om me te helpen herinneren om me vol acceptatie en ontspanning over te geven aan de kracht van de weeën. Uiteindelijk denk ik dat de zorgvuldigheid waarmee ik deze zinnen verzamelde en ze me eigen maakte, mij uiteindelijk al heel goed heeft voorbereid op de bevalling, omdat ze in mijn geheugen stonden gegrift.

De eerste, onmiskenbare wee

Mijn 3e trimester was ontzettend zwaar. Ik had nul energie en was voortdurend ziek, ik had de ene griep na de andere. Ik was 39 weken en 1 dag zwanger toen ik heel de dag met 39 graden koorts in bed lag. De koorts zakte aan het einde van de middag en iets voor 11 uur ‘s avonds voelde ik opeens een wee. Ik had tijdens de zwangerschap veel harde buiken gehad, maar dit was anders. Ik voelde het heel laag in mijn buik, echt een kramp die de diepte in ging.

We lagen te lezen in bed, en ik vroeg aan mijn vriend hoe laat het was. Als dit het begin was, wilde ik weten wanneer de eerste wee was. Ik houd namelijk van statistieken.

Een 2e, krachtige wee

Niet heel lang daarna volgde een tweede wee, gelijk vrij krachtig. Tegen de tijd van de 3e wee moest ik mijn vriend wel inlichten over wat ik voelde. Het was immers gelijk al intens, dit voelde als het echte werk. Ook vond ik het niet fijn om te liggen en had ik een neiging om rechtop te zitten tijdens een wee. Ik verbaasde me over de intensiteit. Ik had namelijk veel geboorteverhalen gelezen en in veel van die verhalen begonnen weeën vaak subtiel en onregelmatig, maar mijn eerste weeën waren gelijk al sterk en ik kon ze alleen zittend opvangen.

Slapend in het ligbad

Ik heb toen besloten om in ons ligbad te gaan en vertelde mijn vriend dat hij maar moest gaan slapen. Ik had hem nu nog niet nodig en het zou mooi zijn als hij een beetje uitgerust was als de bevalling verder vorderde. Ik heb 6 uur in bad gelegen, slapend tussen de weeën, super relaxt. De weeën bleven heel regelmatig terugkomen en als ik een wee had dan boog ik voorover en hing ik zachtjes kreunend over de badrand. Als de wee voorbij was, viel ik weer in slaap in het water.

Om de zoveel tijd moest ik weer heet water in het bad laten lopen, want het koelde steeds weer af. Tja, wat wil je, 6 uur lang in bad!

Het werd ochtend

Rond half 6 ben ik weer uit bad gegaan en heb ik in de woonkamer geijsbeerd. Ik vond de weeën best heftig, maar was er nog van overtuigd dat dit het begin was. Toch kreeg ik op een gegeven moment de neiging om actie te ondernemen. Ik wilde immers in een bevalbad bevallen en dat moest nog opgezet worden. Bovendien moest de woonkamer nog gereorganiseerd worden om plaats te maken voor het bad en een bed. Ik heb rond half 7 mijn vriend wakker gemaakt en hij heeft toen de woonkamer bevalklaar gemaakt. Ik ben naar het toilet verhuisd, want daar kon ik het beste de weeën opvangen.

Niet te vroeg

We wilden het bevalbad nog niet vullen omdat ik gelezen had dat je er niet te vroeg in moest gaan (omdat het water anders af zou koelen). Rond een uur of 8 ‘s ochtends begon de persdrang. Wacht even. Zou ik al verder zijn dan gedacht? In het weeënboekje van mijn verloskundigenpraktijk stond dat je bij een eerste kindje de verloskundige pas kan bellen als je weeën een uur lang om de 3 minuten komen en een minuut aanhouden. Mijn weeën duurden ‘maar’ 50 seconden en kwamen om de 5 minuten, dus ik wist niet beter dan dat ik nog een heel eind voor de boeg had. Maar persdrang is een overduidelijk gevoel. Er kwam een soort onwillekeurige grom in de geluiden die ik maakte.

Toch maar bellen

Mijn vriend heeft toen dus toch maar de verloskundige gebeld, ondanks dat het volgens het boekje nog niet ‘mocht’. De verloskundige wisselde net van dienst, dus het duurde allemaal wat langer en ze was er pas rond een uur of 9. Ze checkte mijn ontsluiting, en die bleek volledig te zijn. Yes!

Een van de meest onwerkelijke dingen die me is bijgebleven was de verloskundige die aan mijn vriend vroeg of de kleertjes en kruikjes al klaar lagen. Ik was zelf zo bezig met ‘bevallen’ dat ik echt niet verder kon kijken dan zorgen dat die taak goed volbracht zou worden – het feit dat er na dat bevallen een baby zou zijn, daar kon ik nog even niet bij stilstaan. In andere woorden, de verloskundige geloofde dus écht dat er een baby geboren zou gaan worden. Holy shit!

Eindelijk in het bevalbad

Mijn vriend heeft toen nog haastig de kraamhulp gebeld en is begonnen het bevalbad te vullen. Toen mocht ik eindelijk in bad en daar kon ik officieel beginnen met de uitdrijving: op handen en knieën, heerlijk. Ik vond de persweeën veel makkelijker dan de ontsluitingsweeën (en niet alleen omdat ik in bad zat). De tijd tussen de weeën was flink toegenomen, ik voelde me heel gemakkelijk en ontspannen. Ik weet nog dat de tijd tussen de weeën door zo lang was dat het haast een beetje saai werd, het wachten op de volgende wee.

Intuïtieve houding

De weeën die ik had waren goed krachtig en ik kon niet anders dan me er aan overgeven en mee persen, dit vond ik mooi om te doen. Gek genoeg had ik een enorme drang om tijdens de weeën mijn bovenlijf zo laag mogelijk te houden, leunend op mijn ellebogen en knieën in het water. Ik heb hier volledig aan toegegeven, ook al suggereerde de verloskundige dat ik misschien maar achterover moest leunen, in een soort van achteruit-gezakte zittende positie. Ik heb dat een wee geprobeerd maar vond het niks, en ben weer op mijn knieën en ellebogen gaan zitten. Tja, de barende vrouw weet het het beste, zolang ze haar intuïtie volgt. Dus.

Toen het hoofdje stond deed het wel even flink pijn, maar bij de volgende wee gleed mijn zoontje in een keer uit mij, hoofdje en lijfje, ik deed helemaal niks. En de verloskundige riep nog: “Niet persen!” – ze was nog bezig de navelstreng over z’n hoofdje te doen – maar ik kon het echt niet tegenhouden. Zo bijzonder. Hij is in het water geboren, om 10.46 uur ’s ochtends. Hij ging gelijk huilen en had een goede APGAR-score. Ik heb hem instinctief gelijk bij me gepakt en ben in één beweging achterover gaan leunen tegen de badrand, met mijn kersverse baby’tje tegen me aan. Ik wist niet wat me overkwam zo heerlijk en prachtig.

In de wolken

De verloskundige wilde graag dat ik de placenta op het bed zou baren en ik had niet zo veel zin om daar tegenin te gaan. Ook heeft ze routinematig een oxytocine prik gezet om de placenta te laten komen, ook al stond er in mijn bevalplan dat ik dat niet wilde. Ze vroeg wel eerst mijn toestemming, en mij kon het me op dat moment totaal niet schelen, ik was zo in de wolken dat ik alles goed vond.

Mijn zoontje heeft heel lang lekker bij mij op bed gelegen. De kraamhulp (die er 5 minuten voor de geboorte pas was) heeft mij aangemoedigd om wat te eten, ik werd goed verzorgd. De bevalling was super en ik kijk er op terug met zo veel vreugde. Dit was echt het mooiste dat me is overkomen en ik doe het zo weer over.

Lees hier Isa’s tweede, fantastische waterbevalling

IMG_7635

De watergeboorte van mijn tweede zoon

Oorontsteking

Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.

De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.

Wakker van gerommel in m’n buik

Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.

Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.

Toch alvast voorbereiden

Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.

“Sorry voor het wakker bellen”

Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.

Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.

Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.

Ah, daar is het echte werk

Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.

Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.

Het bad vullen

Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ‘te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.

Nóóit op tijd

Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.

Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.

“Zet de voordeur maar open”

Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.

Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.

watergeboorte

Volop oerpersdrang

Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!

De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.

Prachtige watergeboorte

watergeboorte

De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.

Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.

De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.

10-12 powerweeën en een hoop naweeën

Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.

Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.

Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling

Inspirerende geboortefilmpjes #1

Je bent zwanger en wilt alles doen om zo ontspannen mogelijk aan je bevalling te beginnen. Sterker nog: je hebt best zin in de bevalling. Of je zou er zin in willen hebben en bent druk bezig de laatste angsten los te laten (en je komt er wel)!

Geboortefilmpjes: laat de oxytocine stromen

Hét recept om de oxytocine te laten stromen is kijken naar mooie geboortefilmpjes en mooie geboorteverhalen lezen. Van de mooie ervaringen van andere vrouwen ga je geheid openstaan. Waarschuwing: oxytocine overload. Houd een doos zakdoekjes bij de hand.

1. thuisbevalling met zusjes

Bij deze droomwaterbevalling houd je het vast niet droog. Een feest om te kijken. Eigenlijk zou dit filmpje door elke zwangere vrouw gezien moeten worden. Mooi detail: de grote zus die haar moeder een vers geplukt bloemetje komt brengen.

(Mooie verhalen van onder andere geboortes waarbij oudere broertjes of zusjes aanwezig zijn vind je hier)

 

2. extatische geboorte

Een prachtig, tijdloos filmpje van een vrouw die in extase raakt tijdens het laatste stukje van de uitdrijving. Let op haar ongelooflijk vrolijke uitdrukking. Ik zou er haast nog een keer voor zwanger worden. Ik. Wil. Dit. Ook.

https://www.youtube.com/watch?v=vGGY39e0jJI

 

3. zingend bevallen

Zo mooi, zo sereen: deze vrouw staat compleet in haar kracht, elke stap van de weg naar de geboorte van haar baby. Uiterst geconcentreerd en schijnbaar zonder moeite ademt ze haar kindje naar buiten, ze geeft geen kik. Echt adembenemend.

 

4. Mooie lotusgeboorte

Dit is een prachtige, ritualistische film van een lotusgeboorte in Italië. Bij een lotusgeboorte wordt de navelstreng niet doorgeknipt. Baby en placenta blijven met elkaar verbonden totdat de navelstreng vanzelf van het naveltje afvalt. “Ciao, ciao,” roept de moeder in tranen als ze haar kindje voor het eerst in haar armen sluit en het lukte mij niet om het droog te houden. Een feest om te bekijken, neem er de tijd voor.

(Mooie verhalen van onder andere lotusgeboortes vind je hier)

https://vimeo.com/147077233

Geboorteverhalen lezen

Behalve kijken naar deze prachtige geboortefilmpjes, is het ook heerlijk om geboorteverhalen te lezen. Daarvoor kun je terecht op ons platform: geboorteverhalen.mooiebevallingen.nl. Lees elke avond 1 of 2 verhalen voor het slapengaan en je bent uitstekend voorbereid op je bevalling.

Klik hier voor deel 2 van de reeks inspirerende geboortefilmpjes!

photo-1446102892025-3900145fd2a7

Schrijftips geboorteverhaal in 6 stappen

Yes! Je gaat je geboorteverhaal opschrijven, wat een prachtig idee! Daar zul je later erg blij mee zijn. Wacht er niet te lang mee: details vervagen helaas met de tijd en het zijn juist de details die een verhaal zo tot leven brengen. Nu opschrijven dus!

Je geboorteverhaal opschrijven

Hier een aantal tips en overwegingen voor het opschrijven van jouw geboorteverhaal:

1. Kies een lezerspubliek

Allereerst moet je bedenken voor wie je schrijft. Wie is je lezerspubliek? Schrijf je het voor je toekomstige zelf? Of voor je kindje, als hij of zij wat ouder is?

Als je weet voor wie je het schrijft, kun je ook wat doelgerichter beginnen. Schrijf je in de ik-vorm? De mooiste verhalen zijn vaak vertellend geschreven, dat wil zeggen, gewoon alsof je aan het praten bent. Stel je voor dat je in je woonkamer zit, met naast je op de bank een goede vriendin, bij wie je jezelf kan zijn. Je kunt je verhaal aan haar vertellen precies zoals het ging, van A tot Z, vrijuit en zonder censuur.

Bedenk ook in welke tijd je het verhaal wilt schrijven, zodat je geen tegenwoordige en verleden tijd door elkaar gaat gebruiken. Schrijven in de tegenwoordige tijd zorgt ervoor dat je verhaal actiever wordt, je sleept de lezer makkelijker mee.

2. Schrijf de inleiding van je verhaal

Begin je verhaal met een inleiding. Misschien hoeft die niet zo lang te zijn, omdat je zwangerschap vlekkeloos verliep. Of misschien gebeurde er juist veel voorafgaand aan de bevalling en hoort dat ook bij je verhaal. Moest je lang op de zwangerschap wachten? Had je veel last van kwaaltjes? Heb je een ziekenhuisopname gehad? Wat ook interessant is, is of je de bevalling al aan voelde komen, of je overtijd ging, of je bevalling ingeleid moest worden. En hoe heb je je op de bevalling voorbereid? Wat heeft achteraf goed geholpen? Denk aan een cursus, of een boek, maar het kan ook een goed gesprek of een inzicht geweest zijn. Wist je al van te voren of het een jongen of een meisje zou zijn, of zou het een verrassing zijn? Wanneer was je uitgerekend?

3. Vertel alles over de bevalling

Vertel, vertel. Laat geen details weg, alles is boeiend om te lezen. Hoever was je in je zwangerschap toen de bevalling begon? En hoe begon de bevalling? Uit zichzelf, of ben je ingeleid? Rommelde het eerst een tijdje of had je gelijk sterke, regelmatige weeën? Op welk punt wist je zeker dat je ging bevallen? Waar waren je oudere kinderen, als je die hebt? Waren ze bij de bevalling aanwezig, sliepen ze, of heeft iemand anders voor ze gezorgd, hoe ging dat?

Heb je nog grappige of bijzondere uitspraken gedaan tijdens de bevalling? Of je partner? In welke houding(en) heb je de ontsluitingsweeën op gevangen? Heb je gebruik gemaakt van een geboortebal, een baarkruk, een (beval)bad, een douche, een rebozo, etc.?

Hoe waren de mensen om je heen? Je partner, een verloskundige of gynaecoloog, een verpleegkundige, een kraamhulp, een doula, een geboortefotograaf, een stagiaire – hebben ze je kunnen steunen en zo ja, hoe? Wat voor dingen deden en zeiden ze? Was je er blij mee?

Houd je publiek zo lang mogelijk in onwetendheid, verklap niet te snel hoe het allemaal zal eindigen. Een van de charmes van geboorteverhalen is de natuurlijke spanningsboog. We weten dát er een kindje geboren zal worden, maar niet hoe en wanneer.

Het is vooral belangrijk dat je verhaal op gevoelsniveau compleet is. Dus, de realisaties, de interacties, de gevoelens, de angsten of overwinningen, alles mag er in. Ga je niet inhouden, het verhaal is pas compleet als het innerlijke proces opgeschreven is, dus niet alleen de centimeters ontsluiting.

4. Beschrijf het moment van de geboorte

Hier mag je gerust ook uitgebreid bij stilstaan. Wat een uniek en prachtig moment is het toch: eerst in de buik en dan een paar seconden later uit de buik. Is je kindje in een wee geboren of in meerdere weeën? Hoe voelde het, weet je nog wat je dacht? Werd er iets door iemand gezegd?

Wat was de geboortetijd van je kindje? In welke houding was je toen je baby werd geboren? Wie heeft hem aangepakt en kwam hij direct bij je?

5. Vertel over de eerste uren na de bevalling

Je kindje kwam ter wereld, en… hoe was dat? Ging hij direct ademen en huilen, of moest hij eerst even op gang komen (wat was de APGAR score)? Kwam de placenta voorspoedig of moest je er lang op wachten? Had je veel bloedverlies? Heeft je kindje lang bij je kunnen liggen en heeft hij aan de borst gedronken? Hoe voelde dat? Moest je gehecht worden? Indien van toepassing: wanneer mocht je partner je kindje vasthouden, hoe was dat? Hoe voelde je je in het algemeen tijdens deze uren? Was je opgelucht, emotioneel, dankbaar of ging het juist een beetje aan je voorbij? Zijn er nog mensen die je direct hebt ingelicht en hoe reageerden ze?

6. Blik terug

Hoe lang heeft de bevalling uiteindelijk geduurd? Hoe kijk je terug op de bevalling? Wat schiet je te binnen als je er aan denkt, welke woorden en herinneringen overheersen? Heeft je bevalling nog een staartje gehad? Denk aan een complicatie, een placentarest, ziekenhuisopname, kraamvrouwenkoorts – en zo ja, hoort dat nog bij je geboorteverhaal of is dat een ander verhaal? Wat is een mooie zin om je verhaal mee te eindigen?

tromgeroffel....

Let’s talk about taboos

Jaja, ik heb het over poep en plas

Omdat poep en plas vaak taboe-onderwerpen zijn, wil ik het volgende toch even expliciet maken: je baby komt makkelijker en vlotter ter wereld als je blaas en je darmen leeg zijn. Hetzelfde geldt voor de placenta. In sommige culturen nemen vrouwen een klysma zodra de bevalling begint. Dat kan, maar volgens mij weet je lijf zonder ook al wat er te doen staat, dus het is belangrijk om de signalen van je lijf de volgen. Vaak krijgen vrouwen voorafgaand aan de bevalling plotseling diarree of dunne ontlasting. Dat heeft een reden, je lijf wil zich legen, de weg vrij maken. Dat je ontlasting opeens dun is, is hormonaal bepaald.

Je mag ook poepen tijdens de bevalling

Heb je je niet leeg gepoept voorafgaand aan de bevalling? Geen nood, je mag ook poepen tijdens de bevalling – veel vrouwen zijn je voorgegaan. Sommige vrouwen zijn als de dood om tijdens de bevalling te poepen (de scháámte) en houden zich dan helaas heel erg in. Dat kan een bevalling vertragen of zelfs compliceren, niet ophouden dus.

Sowieso voelt het laatste stukje van de bevalling vaak als aandrang om te poepen. Dat komt doordat het hoofdje van de baby in het geboortekanaal zakt, waar het vaak precies drukt op de endeldarm. Dat levert net zo’n gevoel op als aandrang om te poepen. Als een vrouw tijdens de bevalling roept dat ze moet poepen, weet de verloskundige hoe laat het is: de baby is er bijna. Als je dus tijdens de bevalling opeens denkt dat je moet poepen, go for it. Misschien komt er wel een baby uit.

Vergeet niet te plassen

Het is ook belangrijk om tijdens de bevalling regelmatig te plassen, vooral als je bevalling wat langer duurt. Bij een waterbevalling is het helemaal oké om in het water te plassen, handig juist. De enige reden om het niet te doen is als je het idee tè vies vindt. Ik vind het niet vies en een verloskundige ook niet.

Als je niet in het water wilt plassen, moet je wel het bad uit om te plassen, dat is lastiger, maar niet onmogelijk. Je hoeft ook niet per se helemaal naar de wc. Je kunt ook in een bedpan, kom, of op een handdoek of onderlegger plassen. Het liefst zorg je wel dat je blaas leeg is voordat je gaat persen. Ik heb helaas regelmatig gezien dat de placenta lang op zich liet wachten, ook met een oxytocine-injectie. Er werd een blaaskatheter aangebracht, een hoop urine volgde, en hoppa, daar was de placenta. Een lege blaas had dat kunnen voorkomen.

Overeenkomsten tussen poepen en baren

Nog een poep-noot. Eigenlijk zijn er verrassend veel overeenkomsten met een kind baren en poepen. Ik zet ze even op een rijtje en dan hoop ik dat je er tijdens de bevalling nog aan terugdenkt (en heel hard moet lachen, wat weer als bijwerking heeft dat je heerlijk ontlaadt en ontspant en daardoor je kindje vlotter ter wereld komt).

Bij zowel poepen als baren…

  • …wil je lichaam iets kwijt – het zet alles op alles om iets naar buiten te werken.
  • …lukt het het beste als zo min mogelijk mensen zich met het proces bemoeien, en als je je lekker in jezelf kan keren.
  • …blijft de schade beperkt als je niet heel geforceerd perst. Volg je lijf, je weet het echt wel.

Mijn moeder heeft ontzettend genoten van mijn geboorte. Ik was haar 2e kindje en de bevalling was vlot en ongecompliceerd. Ze omschrijft het altijd zo: “Het voelde gewoon alsof ik een grote drol draaide, je gleed er gewoon uit.” Dank je mama.

Je hoeft niet liggend te baren

Volg je intuïtie, je hoeft niet liggend te baren

Op de Mooie bevallingen Facebook pagina vertelde net een vrouw dat ze thuis is bevallen. Staand. De verloskundige suggereerde dat ze op bed moest gaan liggen om haar kind er uit te persen. “Mooi niet,” dacht ze, “ik blijf lekker staan”. Niemand die haar van haar gevoel af kon brengen! Ze hing over de rand van het bed, haar man stond aan de andere kant van het bed en ze hield zich vast aan zijn armen, hij was haar tegenwicht. Haar zoontje zakte in het geboortekanaal en daar was hij opeens, en iemand riep dat ze hem aan kon pakken. Zo mooi hoe ze haar gevoel volgde, haar lijf wist precies wat er nodig was om haar kindje geboren te laten worden.

Een vrouw die aan het bevallen is, is zo mooi, zo puur, zo krachtig. Het is mijn wens om vrouwen het vertrouwen te geven dat ze het in zich hebben om zelf hun kind op aarde te zetten. Want hoe meer vertrouwen er is, hoe makkelijker het voor haar wordt om haar gevoel te volgen. En hoe meer ze haar gevoel volgt, des te vlotter alles verloopt. En dat is zo mooi om te zien. Bevallen is iets magisch.

het gezicht van de bevalling

Het gezicht van de bevalling

Bevallen is een natuurlijk proces, een oer-proces. Cultuurhistorische factoren hebben het gezicht van de bevalling verstoord, er heerst een collectieve angst voor bevallen en die angst is contraproductief, die angst faciliteert een zelfvervullende voorspelling. Angst zet de bekkenbodem op slot, daarom er moet vaker van buitenaf gesleuteld worden (interventies) om die bekkenbodem open te krijgen.

Men neme de angst weg en voilà, bevallen wordt weer leuk, magisch, wonderlijk, en, wonder boven wonder, we komen in een positieve spiraal: ik ben er heilig van overtuigd dat er zonder angst ook minder complicaties en interventies zullen optreden. Zou het niet mooi zijn als de gemiddelde Nederlandse vrouw totaal ontspannen aan haar geboortereis begint?

Op naar een collectief vertrouwen

Er moet veel meer aandacht komen voor de positieve belichting van de bevalling. Zwangere vrouwen verdienen het om al vroeg in de zwangerschap in contact te komen met de mooie kant van bevallen. Er moet veelvoudige informatie beschikbaar zijn over de opties die ze hebben (denk: verticale houdingen, watergeboorte, doula, het recht om inknippen te weigeren), en ook het belang van vertrouwen in het vrouwelijke kunnen, acceptatie en overgave aan de kracht van de weeën, ontspanning tijdens en tussen de weeën, een hoofd-uit-intuïtie-aan benadering.

Een collectief vertrouwen in het natuurlijke proces zal de gemiddelde bevalling ten goede komen.

Er zijn gelukkig al veel initiatieven in Nederland die (al dan niet) grootschalig bijdragen aan een positieve beweging van vertrouwen. De geboortebeweging (richt zich vooral op het waarborgen van de autonomie van de vrouw, en het verdedigen van haar rechten), hypnobirthing (richt zich op het vertrouwen van het natuurlijke proces), en natuurlijk tal van zwangerschapscursussen en boeken over zwangerschap en bevallen.

Maar willen we echt een beweging die opgewassen is tegen de trend van meer ziekenhuisbevallingen en meer inleidingen en interventies, dan moet er echt heel veel meer gebeuren.

Twee dingen mogen in Nederland (en wereldwijd) in het algemeen flink verbeteren rondom bevallen: 1) de geboortezorg, en dan met name respect voor de autonomie van de barende vrouw, en ook de acceptatie/ facilitering van een verscheidenheid aan baringshoudingen, evenals 2) het vertrouwen van de zwangere vrouw in haar lichaam en haar kunnen, en het natuurlijke proces van de bevalling.

Met betrekking tot punt 2: Ik heb persoonlijk onschatbaar veel gehad aan de boeken van Ina May Gaskin, die staan tjokvol prachtige geboorteverhalen. Ina May’s verhalen zijn prachtig, tijdloos, ook al spelen ze zich af in de VS in de vorige eeuw. Ik zou ze nog aanraden aan iedereen die net als ik geboorteverhalen kan verslinden.

En er zijn ook wel (een paar) boekjes in Nederland met geboorteverhalen, maar niet per se de mooie, en ook niet per se verhalen waar vrouwen altijd in hun kracht staan. Terwijl het juist zo belangrijk is om de mooie verhalen te delen. Zo kwam ik dus ook op het idee om een verhalenbundel te maken van mooie geboorteverhalen.

Waarom alleen de mooie verhalen?

IMG_0606b

Stelling: vrouwen zouden meer toegang moeten hebben tot positieve geboorteverhalen tijdens de zwangerschap

Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik het geluk gehad dat mijn lieve moeder mij het boek Spiritual Midwifery van Ina May Gaskin cadeau gaf. Ik heb uit dat boek heel veel vertrouwen in het geboorteproces gehaald. Niet iedereen heeft zo’n attente moeder. Maar waar haal je dan je positieve verhalen vandaan? Want die positieve verhalen zijn belangrijk voor je vertrouwen in het geboorteproces. En dat vertrouwen is belangrijk voor je ontspanning tijdens de daadwerkelijke geboortereis.

Ik ben van mening dat Nederlandstalige vrouwen veel te hard hun best moeten doen om mooie geboorteverhalen te kunnen lezen. Ze zijn er wel, en het zijn er ook echt heel veel! Het bundelen van een behapbare selectie prachtige verhalen staat aan de grondslag van dit project. Het zou eens makkelijk worden om vertrouwen te krijgen in je bevalling! Hoe zou de gemiddelde geboorte er dan uitzien?