De watergeboorte van mijn tweede zoon
Oorontsteking
Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.
De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.
Wakker van gerommel in m’n buik
Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.
Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.
Toch alvast voorbereiden
Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.
“Sorry voor het wakker bellen”
Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.
Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.
Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.
Ah, daar is het echte werk
Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.
Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.
Het bad vullen
Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ’te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.
Nóóit op tijd
Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.
Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.
“Zet de voordeur maar open”
Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.
Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.
Volop oerpersdrang
Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!
De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.
Prachtige watergeboorte
De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.
Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.
De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.
10-12 powerweeën en een hoop naweeën
Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.
Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.
Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling