Een zware zwangerschap voor mij en het gezin
Ik begin mijn verhaal vanaf het moment dat ik 35 weken zwanger ben. Vanaf het moment dat ik 20 weken zwanger was schoot ik dagelijks in de weeën, die regelmatig kwamen, met tussenpozen van 3 tot 5 minuten. Vooral aan het einde van de dag had ik hier veel last van. Waneer ik geen weeën had bleven wel de pijnlijke harde buiken aan houden. Geen dag nam mijn lichaam rust en had ik al meerdere malen de verloskundige aan huis gehad of bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht voor een CTG scan om er zeker van te zijn dat het niet zou door zetten. Voor mij was dit allemaal al heel bekend – tijdens de zwangerschappen van mijn jongens Dylan (7 jaar) en Tristan (2,5 jaar) ging het niet anders dan deze keer. Het enige verschil was nu wel dat ik ook veel meer pijn had in mijn onderrug en behoorlijk last had van bekkeninstabiliteit.
Mijn lichaam maar ook mijn geest waren met 35 weken zwangerschap echt op aan het raken. Ik kreeg te weinig rust thuis want ja, bedrust gaat niet met nog 2 kinderen in huis die gewoon naar school en naar de peuterspeelzaal gebracht moeten worden, die gewoon hun aandacht nodig hebben, en het huishouden gaat immers ook gewoon door. Mijn man hielp wel waar hij maar kon, probeerde op tijd thuis te zijn, maar als vrachtwagenchauffeur heb je daar niet echt veel controle over. Ook hij was behoorlijk moe geworden van werk en de spanningen van thuis en alles waar hij nu mee hielp, hij had nu praktisch 2 banen.
De buggy als rollator
Met 35 weken liep ik ook niet meer maar schuifelde ik letterlijk naar voren, ik ging zittend de trap op en af, en ik gebruikte de buggy als rollator buitenshuis. Ik was er klaar voor, ik wilde op dat moment niets liever dan bevallen, maar ik wist ook donders goed dat het voor mijn kleine meisje in mijn buik beter is om nog wat langer te blijven zitten. Zolang mijn voorweeën nog niet doorzette accepteerde ik de zwangerschap. Wel kreeg ik met 35 weken een gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog om te praten over een mogelijke inleiding met 37 weken zwangerschap, want dan zou ze in principe “voldragen” zijn.
De gynaecoloog die ik kreeg was de zelfde die ik had aan het einde van de zwangerschap van Tristan en hij kende mijn situatie maar al te goed. Hij stemde heel snel toe dat ik zou worden ingeleid met 37 weken en 1 dag, op dinsdag 29-09-2015. Wat een opluchting, nu wist ik dat ik dit nog maar 2 weken moest zien vol te houden. Er viel een zware last van mijn schouders, ik had nu een einddatum en die kwam rap in zicht.
De bevalling helemaal bewust meemaken
Het was heel fijn te weten dat ik niet lang nog door hoefde te lopen, maar daar kwamen natuurlijk ook spanningen bij kijken, want de bevalling kwam snel in zicht en ik werd hier toch ook wel angstig van. Bij mijn vorige bevalling ben ik in paniek geraakt toen de persweeën voor mij te snel kwamen, mijn lichaam was er klaar voor maar mijn geest niet. Dit heb ik als iets heel zwaars ervaren ondanks dat mijn doula, die er ook dit keer bij zou zijn, en mijn man mij al zo vaak hebben verteld dat ik juist heel snel door die paniek fase heen ben gekomen, en het wel goed heb opgepakt. Het zit anders in mijn hoofd, voor mij leek die paniekfase een eeuwigheid te hebben geduurd en hierdoor heb ik voor mijn gevoel de geboorte van mijn jongste zoon niet geheel bewust mee gemaakt. Het is me te snel gegaan en ik heb het als een soort roes ervaren.
Dit keer wil ik koste wat het kost bevallen zonder in paniek te slaan en de bevalling helemaal bewust meemaken, zoals ik dat ook bij mijn eerste kindje heb ervaren. Met de dagen die voorbij streken werd ik als maar zenuwachtiger, maar ging ik er ook wel steeds meer naar uit kijken. Nog maar even, en ik ging onze dochter dan ook werkelijk ontmoeten, dat mooie mensje wat toen nog veilig in mijn buik schopte en sliep en toen nog even, nog heel even, alleen van mij was. Mijn laatste dagen als zwangere dame waren ingegaan, mijn laatste dagen dat ik haar nog niet hoefde te delen, mijn laatste dagen als mama van 2 jongens. Mijn laatste dagen voor ik me opnieuw door een bevalling heen moet slaan.
Weinig slaap
Het is zo ver, de dag dat we onze dochter gaan ontmoeten. Om 5.00 gaat de wekker, al bloednerveus sta ik op met flinke wallen onder mijn ogen, want van slapen is weinig terecht gekomen. Ik was te zenuwachtig om in slaap te komen. Ik had ieder uur voorbij zien komen op die wekker die heel irritant naast me stond, en voor mij gevoel me letterlijk de hele nacht heeft staan uitlachen. Weer een uur voorbij, duurt niet lang meer nu. Maar goed, de wekker is klaar met lachen, ik moet toch echt mijn kleren aan gaan trekken die ik al keurig had klaar gelegd. Vandaag draag ik het zelfde lange shirt dat ik aanhad bij de geboorte van Tristan. Ik trek een makkelijke broek aan en een warme vest. De noodkoffer staat al klaar in de gang benden met alles wat nodig zou kunnen zijn.
Terwijl ik naar benden loop samen met mijn man hoor ik Dylan zijn kamer uitglippen, hij kan niet slapen zegt hij. Ik zeg tegen hem dat het nog wel heel vroeg is en toch even moet proberen te gaan slapen, want hij moet straks wel gewoon naar school. Zachtjes loopt hij terug en kruipt zo voorzichtig mogelijk zijn bed want in zijn kamer slaapt een goeie vriend van ons, Eddie, die gisteren al was aangekomen om vandaag de 2 kinderen op te vangen. Maar Eddie wordt uiteraad als nog wakker en staat niet veel later met ons op. Ik sluip nog even gauw de kamer van Tristan binnen en geef hem een kus en bedenk dat hij vandaag voor het laast de jongste in huis is. Nog maar een paar uur en dan is ook hij een grote broer.
Onderweg naar het ziekenhuis
Benden proberen wij nog wat te eten maar dit gaat moeizaam, het lijkt wel of ik spontaan niet meer weet hoe ik moet kauwen en slikken. En dan komt Dylan ook opnieuw naar benden, slapen lukt echt niet meer. Ook wel begrijpelijk, hij weet dondersgoed dat hij vandaag opnieuw grote broer gaat worden en vindt dit ook reuze spannend. Dus hij komt lekker bij ons op de bank en we zetten de tv aan op kindertv. Dan is het 5.45 en dat betekent dat het tijd is om een flinke knuffel aan Dylan te geven en de auto in te stappen.
Dylan zwaait ons nog even uitgebreid uit en voor we het weten rijden we het dorp uit. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Beiden zo zenuwachtig dat we maar weinig woorden weten uit te brengen. Tranen vinden hun weg langs mijn ooghoeken en druppelen langs mijn wangen naar beneden. Ik vind het allemaal zo spannend, leuk, en eng tegelijkertijd. Straks hebben we weer een baby in onze armen, en als alles goed mag gaan zitten we voor we het weten straks thuis met 3 kinderen. 3 kinderen, wie had dat verwacht, dat wij samen 3 kinderen zullen krijgen, ik vind het geweldig.
Ze breken mijn vliezen
We rijden het parkeerplaats op. Ik wiebel me zelf voor het laatst als zwangere dame uit de auto en samen lopen we dan met de koffer richting de eerste hulp, want de hoofdingang is nog dicht. Daar staat onze doula (tevens vriendin) al op ons te wachten. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan naar binnen. De zenuwen zitten ondertussen niet enkel meer in mijn buik maar tot aan mijn keel. Vandaag gaan we het doen en ik blijf tegen mij zelf herhalen dat ik dit kan, ik ben immers al 2 keer eerder bevallen dus kan ik het nu ook.
Aangekomen bij de verloskamers krijgen we al gauw een kamer toegewezen en word ik eerst een half uur aan de CTG scan gelegd, en ze breken mijn vliezen want we gaan eerst kijken of mijn lichaam het zelf opstart. Er is nu dus geen weg meer terug, de vliezen zijn gebroken, alleen komt er nog maar weinig vruchtwater naar buiten. Ik voel het eruit druppelen. “De kleine meid blokkeert de uitgang,” grap ik. Gelukkig heeft het vruchtwater de goede kleur.
Toch het infuus
En dan nu afwachten of mijn lichaam de bevalling zelf gaat oppakken. Ik hoop vurig dat mijn lichaam dat zal gaan doen want de vorige keer kreeg ik gelijk een infuus – toen kwamen de weeën heel snel op elkaar zonder pauzes. Ik ben toen in twee-en-een-half uur bevallen. Terwijl we wachten legt de verpleegkundige alles al klaar – omdat de vorige bevalling zo snel is gegaan verwachten ze nu ook dat de bevalling best snel zal kunnen verlopen.
Na een half uurtje blijkt de bevalling toch niet goed op gang te komen. Er is wel weeën activiteit maar niet genoeg om door te zetten. Er wordt besloten toch het infuus aan te sluiten. Ik baal hier even van maar maar aan de andere kant wil ik ook gewoon graag gaan bevallen. Je kan het maar beter achter de rug hebben, denk ik, en dan kan het echte genieten gaan beginnen.
Weer volop rugweeën
Eenmaal aan het infuus voel ik al heel gauw de weeën sterker worden en ga ik op mijn zij liggen, dat voelt voor mij het prettigst. Mijn doula neemt plaats aan mijn zijde en mijn man gaat achter mij zitten, en helpt me door tegen mijn rug te duwen, want het zijn weer volop rugweeën. Zelf lukt het me om rustig te blijven en samen met mijn doula concentreer ik me op mijn ademhaling. Ze helpt me zo nu en dan met slokjes cola op de momenten dat ik misselijk wordt. Cola helpt me daar goed door heen. Tussen de weeën door streelt mijn man mij liefdevol op mijn rug en in mijn nek. Ik vind dit heerlijk en geniet ervan.
Na een kwartiertje wordt het infuus iets hoger gezet en 5 min later komen de weeën zoals bij Tristan heel snel op elkaar, er zitten bijna geen pauzes tussen. Maar ik voel me sterker dan ooit, ik kan dit aan en weet me zelf staande te houden door op mijn ademhaling te letten. Dan beginnen mijn benen te trillen. Even vind ik dit eng, ik heb hier geen controle over maar aan de blik van mijn doula is te zien dat het erbij hoort. Een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is om bij de ontsluiting te komen.
Teamwork met z’n drieën
De verloskundige blijft ook in de kamer en vraagt of ik al persdrang heb maar die heb ik nog niet, wel voel ik dat de kleine meid echt flink aan het dalen is en er veel druk bendeden is. Ik ervaar de weeën steeds heftiger en mijn doula ziet dat, ze zorgt ervoor dat ik erbij blijf door mee te puffen terwijl mijn man me nog steeds helpt door te strelen en tegendruk te geven. Ik hoef hem niets te zeggen, nog voor mijn wee begint heeft hij het al door en geeft mij die tegendruk op het juiste moment. Ik ervaar het echt als teamwork, zo met zijn drieën.
5 minuten nadat de verloskundige mij vroeg of ik al persdrang heb voel ik persdrang opkomen, en de gynaecoloog wordt opgepiept, die snel arriveert. Ze kijkt naar me en gaat zitten. De verloskundige en verpleegkundige staan achter ons klaar, terwijl wij drieën als team de weeën opvangen. Op een gegeven moment begint de hartslag van de kleine naar de 50 te dalen, zelf wist ik dat niet en heb dit achteraf gehoord. De gynaecoloog staat op en kijkt hoever ik ben. “Je zit op 8 centimeter ontsluiting,” zegt ze, “maar je baby heeft het nu moeilijk”. Ze kijkt me aan en zegt “we gaan er 10 centimeter van maken”. Tijdens de volgende wee duwt zij die laatste 2 centimeter weg. Ondanks dat het zeer deed weet ik mij opnieuw kalm te houden en voel ik heel duidelijk dat ik goeie persweeën krijg.
Weer een sterrenkijkertje
Mijn doula gaat aan de kant en de gynaecoloog neemt haar plaats in, en ik mag gaan persen. Ik denk aan wat ik heb geleerd en pers met mijn mond open, en kin op mijn borst. Zo zet ik geen kracht op mijn ogen en druk op mijn hoofd, maar echt daar waar ik heen moet persen. Dit gaat goed. De gynaecoloog vraagt mij door te persen, ook na dat de wee weg is, omdat de kleine het moeilijk heeft. Ik vind dit moeilijk maar krijg het voor elkaar. Na 5 minuten persweeën zie ik het hoofdje, met haar handje voor haar gezicht, geboren worden als sterrenkijkertje, net als mijn jongens ook waren.
Mijn man handelt meteen zoals wij van te voren voor ogen hadden. Hij pakt haar aan en terwijl hij haar nog in zijn handen houdt en aan mij overhandigt, horen we het mooiste geluid wat je op dat moment maar kan horen haar eerste huiltje, en bij mij schieten de tranen in mijn ogen. Daar is ze, daar is mijn dochter, ik kan alleen maar roepen, “kijk dan, daar is ze, wat is ze mooi!” Ik sluit haar in mijn armen en kijk verwonderd naar haar.
Een bevalling van 45 minuten
Ze is eerst heel blauw maar kleurt gauw bij. Terwijl ik naar haar kijk voel ik een enorm trots gevoel. Ik ben trots dat wij dit als team hebben kunnen doen, het was een hele mooie ervaring. De pijn was hevig maar ik ben er rustig onder gebleven ik ben niet in paniek geslagen, doordat wij dit als team hebben kunnen doen. Ik heb niet eens gedacht aan pijn bestrijding. En nu heb ik heel bewust mijn dochter geboren zien worden. Vanaf het moment dat het infuus erin is gegaan heeft het maar 45 minuten geduurd. Het voelt als veel langer maar uiteindelijk maakt de tijd dat ik erover heb gedaan, kort of lang, niet uit. De pijn maakt ook niet uit, want ik heb het goed opgevangen. Vandaag was ik de barende vrouw met oerkracht, en nu ben ik mama van 3 kinderen: 2 prachtige zonen en een dochter.
Diezelfde middag mogen we al naar huis, nadat mijn dochter alle controles had gehad, en ik ook goed gekeurd was. Ik had zeer weinig bloed verloren en was enkel nog wat draaierig en behoorlijk moe, maar ik had het gedaan en dat is het enige dat telt. We zijn thuis vlak voor Eddie met de kinderen thuis komt, die Dylan uit school had gehaald met Tristan. We hadden geen 5 minuten later thuis moeten komen. Dylan en Tristan komen de woonkamer ingerend. Dylan is helemaal emotioneel, daar is zijn zusje waar hij zolang op heeft gewacht. Hij geeft haar en mij een dikke knuffel en komt naast me zitten. Ook Tristan komt snel bij mij klimt op schoot en zegt: “baby zusje”. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tristan is een jongen van weinig woorden. Hij heeft echt zijn eigen taaltje, het woordje zusje hadden wij nog nooit gehoord, en baby nog nooit zo duidelijk als nu. Tristan is vanaf die dag gaan praten, en nu, een maand later is hij niet alleen met praten met sprongen vooruit gegaan, maar met zijn complete ontwikkeling. Alsof er een knop om is gegaan sinds hij nu niet meer de jongste in huis is, maar een echte grote broer.
Mijn kleine meid in de draagdoek
Het gaat ontzettend goed met ons kleine meisje. Ze is een heerlijke baby en de jongens genieten van haar. Wij als ouders van drie vinden het wel eens waar druk, maar prachtig. De zwangerschap was zwaar en heeft veel moeilijke, pijnlijke dieptepunten gehad, maar op de bevalling kijk ik met trots terug. Ik ben zo trots als een pauw en loop dus graag met mijn veren omhoog, en dat doe ik dan ook zeker met mijn kleine meid in de draagdoek. Mijn peuter in mijn ene hand en vooruit rent een knappe jongen van 7. Ik ben compleet, wij zijn compleet, een gezin van 5, met 2 jongens en een meid.
Voor iedere zwangere vrouw wil ik zeggen: wees niet bang voor de bevalling. Zoek en zorg dat je steun kan krijgen van mensen die je vertrouwt en lief hebt, dat kan heel veel schelen. Ik had die steun van mijn man en doula. Ook hebben zij mij veel gesteund tijdens de zwangerschap, en mijn man had ook veel steun van onze doula tijdens de zwangerschap. Zelf zou ik nooit meer willen bevallen zonder een doula. Het heeft mij geholpen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling rustig te blijven. De pijn van een bevalling is te doen, en als je eenmaal klaar bent en je hebt jou baby in je armen kan je alleen maar trots zijn. Je hebt het gedaan, en je wordt beloond met een wonder. Veel succes tijdens je bevalling, en jij kan dit, wij zijn vrouwen en hebben die oerkracht in ons. Wij kunnen dit, dus jij ook.
