begonnen met gebroken vliezen – Mooie bevallingen

De unassisted geboorte van Diana

06/09/2023

by Alida Asselbergs 1e kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen geplande UC (unassisted childbirth)hands-off overtijd gaan thuisbevalling

Donderdag 05 maart 2015 verliep zoals alle afgelopen dagen, dus heerlijk rustig en normaal. Vlak voordat ik de keuken in wilde gaan, om eten te bereiden bezocht ik nog even het toilet. Dat was voor zover ik me kan herinneren circa 17.15. Uitgerekend terwijl ik op het toilet zat braken m’n vliezen. En binnen de seconde besefte ik wat er gebeurd was, temeer omdat het immers al week 10 was, en dan zou ik op 42 weken zitten. Ik dacht nog bij mezelf; wat een mazzel, precies op het toilet, want dat scheelde uiteraard weer wat dweil- en boenwerk. Ik dacht nog, nu gaat het snel gebeuren, maar dat had ik mis, want er gebeurde nog niets.

Geen enkele regelmaat

Ik ben nog gewoon de keuken ingegaan om te koken, en we hebben nog gewoon uitgebreid aan tafel zitten te dineren. En toen, nadat ik mijn maaltijd had genuttigd, voelde ik iets dat ik 1-2-3 niet goed kon thuisbrengen. Voor een maagkrampje was het totaal op de verkeerde plek. En toen wist ik: daar zijn m’n weeën. Het was heel duidelijk voelbaar, maar het was ook zo weer verdwenen. Er was geen enkele regelmaat waar te nemen, en er zat een behoorlijk tijdsbestek tussen.

Inmiddels was het alweer bedtijd geworden, en ik had geen echte noemenswaardige verandering kunnen waarnemen in mijn situatie. Ik besloot dan ook gewoon te gaan slapen, en ik hoopte dan ook echt van harte dat ik nog enkele uren door de “miniweeën” heen zou kunnen slapen.

Uitgerust de bevalling in

Gelukkig ben ik redelijk snel in slaap gevallen, en heb toch nog redelijk goed kunnen slapen. Ik hoopte ook dat dat zou lukken, omdat ik het belangrijk vond zo uitgerust mogelijk mijn bevalling in te gaan. In de vroege ochtend van vrijdag 6 maart werd ik wakker van een onverwachte behoorlijk felle wee. Ik schrok ervan, kwam uit het niets, en zo heftig had ik het nog niet gevoeld. Ik ervaarde dat je dat goed voelt, maar ik vond het om uit te houden.

Ondanks dat het voor mij gebruikelijke tijd was om te ontbijten, had ik geen trek, en dat overkomt mij anders nooit. Om eerlijk te zijn moest ik absoluut NIET aan eten denken, dus ik heb het maar gehouden bij een kopje aardbeienthee. Ben ook nog gewoon mijn ding gaan doen, heb een stukje buiten gewandeld, op facebook mijn statussen bijgewerkt, en vrienden en bekenden op de hoogte gesteld. Hoe ik het wist, kan ik niet verklaren, maar ik besefte dat ik aan de serieuze ontsluitingsfase begonnen was, en dat betekent dus bewegen, en dat heb ik nog best lang kunnen doen gelukkig.

De meest comfortabele houding

Langzaam maar zeker werden m’n weeën sterker, en kwamen ze sneller. Rondwandelen was er niet meer bij, en ik ben me gaan focussen op de meest comfortabele houding. Ik heb denk ik 100 houdingen uitgeprobeerd, maar er was (ook voor mij) geen ontkomen meer aan, en het was vrijwel niet meer te verlichten. Inmiddels was de middag al gevorderd, en het begon toch wel serieus zeer te doen, en kwam ook ietsiepietsie sneller.

Om heel eerlijk te zijn, ben ik er op dat moment van verschoten hoe gevoelig het is, maar ik besloot om me niet te laten kennen. Achteraf denk ik dat dat “rugweeën” geweest moeten zijn, maar zeker weten doe ik dat dus niet, aangezien ik geen ervaring had op dit gebied.

Gesteund door manlief

Heel gelukkig was ik dat manlief aan mijn zijde was, en mij in alles steunde, en geen moment van mijn zijde week. Avondeten heb ik deze avond niet meer genomen, ging gewoonweg niet, en ik moest echt niet denken aan het idee te moeten eten. Hoe dat kwam, weet ik niet, ik kan dat niet verklaren. Wel heb ik gedronken, aardbeienthee, afgewisseld met tussendoor een glaasje ijsthee (voor de verkoeling). Enkele keren ben ik de jacuzzi ingegaan om verlichting te zoeken, en dat gaf gelukkig een klein beetje verlichting. Maar lang heb ik het er niet in volgehouden, ik vond dat ik er niet lekker in kon gaan zitten/liggen, en bovendien vond ik het veel te warm.

Weeën werden steeds feller & heviger, kwamen steeds sneller, en werden ook gemeen pijnlijker. Ik weet nog, toen de avond al gevorderd was dat ik zei dat het godsakke toch wel zeer deed. Manlief slaagde er perfect in om te zorgen dat ik me op mijn gemak bleef voelen, en wist mij gerust te stellen. Dat betekende voor mij heel veel, en ik vond het een geweldig gevoel dat hij mij zo steunde.

Schelden en tieren

Er flitste van alles door mijn hoofd, ik had pijn, weeën waren vrijwel niet meer op te vangen, ik hoopte dat ik snel persdrang zou krijgen. Ik was het op dat moment gewoon beu, beu, en nog eens beu. Ik vond het gewoonweg te lang duren allemaal. Komt natuurlijk omdat ik verhalen heb gelezen van vrouwen die in 2,5 uur bevallen, en onbewust was ik er natuurlijk vanuit gegaan dat ik ook zo’n geluk zou hebben. Ik vond het op dat moment echt megaheftig, en ik voelde dat ik vermoeid raakte. Het opvangen van de pijn en weeën had gewoon ontzettend veel energie van mijn lichaam gevergd.

Ik ben heel blij dat ik manlief niet heb uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is, want dat verdiend hij absoluut niet. Het had kunnen gebeuren, want ik had het op dat moment gewoon niet meer, en ik dreigde uitgeput te raken. Ik heb wel zitten schelden en tieren, maar gelukkig voornamelijk tegen mezelf. Door mijn hoofd flitste alle zinnen en stukken die ik ooit de wereld in slingerde; alsof het allemaal een peuleschil is, en dat terwijl ik zelf absoluut geen ervaring had, ik ben immers nog nooit bevallen, en toch durfde ik bepaalde stukken te openbaren. Ik kon mezelf wel vervloeken, echt waar.

Eindelijk persdrang

Ik heb tig houdingen geprobeerd, en toen ik eindelijk persdrang kreeg uit alle macht meegedrukt/geperst. Ik voelde op een gegeven moment echt het hoofd ergens in m’n baringskanaal zitten, bwehh, dat deed zeer zeg, omg. Of het echt zo was, kan ik nooit meer nagaan, maar ik kreeg het vermoeden dat het hoofdje klem zat achter m’n schaambeen, tenminste, denk dat het het hoofdje dan geweest moet zijn, kan niks anders geweest zijn.

Bij de volgende felle perswee, perste ik op instinct mee, maar ik voelde duidelijk dat het hoofdje ergens tegenaan drukte, in plaats van wat ik had gehoopt naar buiten te komen. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dit ontzettend pijnlijk was. Er ging echt van alles door mijn hoofd, mijn hersenen werkte op volle toeren, zonder dat ik daar enige invloed op had. Door mijn hoofd flitste; met spoed naar ziekenhuis, verstikkingsgevaar, vacuümpomp, tang, knip, keizersnede. Allemaal dingen waar ik de afgelopen 9 maanden niet aan heb willen denken, maar die toch opeens dichterbij waren dan ik ooit zou hebben gewild.

Openen in de hurkhouding

Ik wilde op dit moment maar 1 ding, en dat was dat mijn kleine zo snel mogelijk geboren zou worden. Ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven wanneer mijn kleine letsel zou overhouden door mijn eigen schuld. Ik wist dat heel je lichaam zich het meeste opent in hurkhouding, en dat in die houding je bekken zich met maar liefst 30% verder opent.

Dat moest mijn kans worden, en ik vroeg manlief om mijn schoenen met sleehakken (daar kun je eenvoudig lang mee gehurkt zitten, zonder kramp in je kuiten te krijgen). Manlief vroeg waar die dan wel niet moesten zijn, waarop ik antwoordde: “bij alle bevalspullen om de hoek” (alles wat ik misschien nodig zou hebben tijdens mijn bevalling of zou kunnen gebruiken had ik al ruim van tevoren opgeschreven en klaargezet).

Ik wist mijn kind op te vangen

Manlief wist wat de bedoeling was, en hielp mij van het bed af, naast het bed in hurkhouding. Ik ben mezelf er niet van bewust, en kan het me niet herinneren, maar ik moet even later gezegd hebben (toen mijn volgende perswee zich aandiende) volgens manlief: “En nu gaat-ie eruit, godverdomme!!!”. Met werkelijke alle kracht (ik denk dat dat dus onze oerkracht is) die ik in mijn lichaam had, en alle wil die ik in mijn hoofd had, perste ik met die bewuste wee mee. Met geen mogelijkheid ter wereld kan ik beschrijven hoeveel zeer dat dat deed. Dat deed meer zeer dan ik in mijn hele leven gevoeld heb.

Ik heb niet gegild, en daar had ik trouwens de kans ook niet voor, want het volgende moment voelde ik heel duidelijk iets groots mijn lichaam verlaten; mijn kind. Ik wist mijn kind op te vangen, en met de laatste kracht die ik nog in mijn lichaam had, wist ik me op een hele speciale manier, met mijn kind van enkele seconden oud, op de rand van het bed te krijgen, erin te rollen, en heerlijk te blijven liggen. Het is op dat moment vrijdag 06 maart 2015 om 23.07.

Ze liet zich horen

Ik bekeek mijn engeltje eens goed, en het was inderdaad een meisje wat ik 9 maanden heb geroepen. Ik weet precies wat ik als eerste had gezegd tegen haar toen ik haar aankeek, en voor me hield, ik zei: “zo, daar ben je dan eindelijk, Diana”. En op dat moment besefte ik dat alles opeens anders zou zijn. Ik was moeder geworden!!! Het volgende moment liet ze zich horen, en dat gevoel was werkelijk immens machtig. Wat komt daar een volume uit van dichtbij zeg, nooit geweten. En tegen manlief zei ik: “En jij mag de volgende doen”.

Ik liet mezelf achterover vallen met mijn kleintje op mijn blote huid. Sneller dan ik had gedacht was ze stil, en het was haar allemaal goed. Het mooie gevoel van dat kleine beweeglijke minimensje op je blote huid is onbeschrijflijk, en ken je alleen maar wanneer je dat zelf hebt meegemaakt. Ik moet even afgeleid zijn geweest, want ik had helemaal niet in de gaten dat madam mijn tepel al in het vizier had. Ik had haar zo neergelegd dat ze er zo bij kon!!! Voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn placenta mijn lichaam ook al verlaten. Toen het koord was uitgeklopt hebben we het samen geknipt, en kleine weer teruggelegd op mijn buik. De placenta heb ik omdat ik nog niet weet wat ik ermee wil gaan doen, in een glazen pot op sterk water gezet.

Ik zou het zo weer doen

Totaal onverwachts voelde ik wat warms en vochtigs aan mijn tepel, en ik besefte dat moet de kleine zijn, die de tepel gevonden heeft. Ik keer op, en zag dat ze inderdaad m’n tepel in haar mondje had genomen. Wat mooi dacht ik nog, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, zoog ze, en ik schrok dat baby’s zo hard aan je tepel konden zuigen. Kerels zijn wat dat betreft nog voorzichtig.

Ik zal heus wel kleine details vergeten zijn, maar vraag er gerust naar. Precies een week na mijn eerste bevalling heb ik het verhaal opgeschreven, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik ben gezegend dat alles precies zo ging als ik gewild zou hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou beweren dat het pijnloos is, dus dat ga ik ook niet doen. Het deed zeer ja, dat klopt, maar ik kon het hebben, en ik zou het zo weer doen, en dan hoop ik dat ik weer zo’n prachtige bevalling heb als mijn eerste. Want zoals ik de verhalen van anderen hoor, heb ik absoluut niks te klagen gehad.

Voldaan na mijn oerbevalling

28/08/2023

by Marianne Cysouw 1e kindje afwijkende hoofdligging begonnen met gebroken vliezen medische pijnbestrijding ziekenhuisbevalling

Je mag trots op jezelf zijn, zei de verloskundige na de geboorte. Trots heb ik me nooit gevoeld: daar voelde het te natuurlijk voor. Ik voelde me wel heel voldaan.

Weeën als warme golven

Het begon op een morgen met een ‘plop’. Plop?, dacht ik, en toen stroomde het vruchtwater weg en daalde mijn kindje met een kleine wee in. De verloskundige was er snel. Mijn weeën waren een soort warme golven, die als een strakke band van boven naar beneden over mijn buik gingen. Zeker in het begin bijna aangenaam.

Mijn lichaam had een rustig tempo met opbouwen en openen. De sfeer was ontspannen, er was tijd om met een goede vriendin bij te kletsen. Toen de weeën te intens werden om te praten, waren we al een uur of tien verder. Ik weet niet hoeveel. Ik was alle besef van tijd kwijt; die hele dag lijkt in mijn herinnering maar een uur of vier te duren. (Het waren er uiteindelijk 20, heb ik me laten vertellen.)

Sterrenkijkertje

Ik heb een deel onder de douche gezeten, waar ik helemaal niets meer van de weeën voelde, behalve een lichte spanning. Daarna heb ik veel tijd op mijn knieën en op handen en knieën doorgebracht. Dat is het fijne van thuis zijn: je kunt alles doen waar je zin in hebt.

Ik voelde me helemaal één, lichaam en geest. Ik wist ook dat het volgende deel minder makkelijk zou gaan, omdat mijn lijf er wel klaar voor was, maar mijn kindje lag nog niet goed. Ik voelde zijn rug aan de verkeerde kant. Hij keek nog naar mijn buik, niet naar mijn rug. Ik wist dat het lang zou gaan duren voordat hij goed zou draaien, maar ik voelde ook dat het nodig was, omdat het niet goed voor ons was als hij als sterrenkijkertje geboren ging worden.

Geluidsdichte ziekenhuiskamers

De verloskundige wilde zeker weten dat dat alles was en mij en mijn kindje monitoren tijdens de rest van de geboorte. Dat vond ik prima. Het voelde als de meest logische stap. Bovendien wist ik dat het pijnlijk zou worden en ziekenhuiskamers zijn een stuk geluidsdichter dan ons huis. Ik voelde dat ik minder geremd zou zijn om te doen wat nodig ging zijn in het ziekenhuis.

De weg naar de auto was prachtig: helemaal in ritme met elke wee daalde ik de trap af. Het zal voor de anderen lang hebben geduurd, maar het ritme was zo mooi! Eenmaal in het ziekenhuis was ik heel alert, maar nog steeds erg naar binnen gekeerd. De focus op mezelf houden was belangrijk. Ik wilde het ritme niet kwijt raken.

Op m’n zij om te helpen draaien

De verloskundige in het ziekenhuis legde me op mijn zij om de mini te helpen draaien. En of ik voorlopig nog een tijdje alle persdrang weg kon blijven ademen? Dus ging ik door met het uitblazen van de kaarsjes op de enorme geboortetaart van mijn kindje. Mijn support team bleef mee ademen, hoewel ze mijn tempo niet konden bijhouden.

Van buitenaf leek het een drama, dat laatste stuk. Het zag eruit als een uitgeputte vrouw, die het uitschreeuwt van de pijn, zonder controle, bij elke wee ineenkrimpend en alle spieren vertrekkend. Een uur of vier lang.

Schreeuwen was een bijzaak

Van binnenuit was het zo: een moeder, die kostte wat het kost de enorme hoeveelheid energie van de te vroege persweeën weghoudt van het kwetsbare kindje, dat nog niet klaar is om geboren te worden. Tsja, waar kun je die energie kwijt? In het spannen van al je andere spieren bijvoorbeeld. En het is onmogelijk om veel perskracht te zetten als je uitademt; jammeren was nodig om mijn kindje te beschermen. De pijn op dat moment voelde echt als bijzaak; elke schreeuw was een bevestiging voor mij van de enorme reserve kracht die er in mijn lijf was. Hoor je dus iemand in het ziekenhuis lang schreeuwen, denk dan: daar ligt een mama heel hard haar kindje te beschermen en voel de kracht die daarvoor nodig is.

De mini heeft het niet zwaar gehad tijdens dat deel, zoals de monitor liet zien. Hij kreeg duidelijk bijna niets mee van de persdrang. Missie geslaagd!

Volledig natuurlijk ter wereld komen

Ik ben wel heel blij dat er nog gelegenheid was voor een half uur pijnstilling. Na een paar uur werden de weeën weer heftiger: mijn mini was er klaar voor. Maar de verloskundige wilde het zeker weten en nog een half uur wachten. Daar kreeg ik pijnstilling bij en het was heerlijk om even te ontspannen en het ritme van ademen tussen de weeën weer te vinden.

Bij het actieve deel verbaasde ik iedereen in de kamer, behalve mezelf: ik had ruim genoeg uitgerust om weer energie te hebben voor het toelaten van de persweeën én voor actief meehelpen. Vlak voordat ik mocht meewerken, stond er keizerssnee geschreven op alle voorhoofden. Voor hen leek het alsof ik veel energie was kwijtgeraakt. Ik wist wel beter: ik had enorm veel energie liggen conserveren. Bovendien gaf hun blik mij een extra reserve kracht: de kracht van ‘nee!’. Mijn kind ging volledig natuurlijk ter wereld komen, ik wist het zeker. Ik geloofde in de kracht van de natuur. Mijn lijf was gemaakt om een kind ter wereld te brengen. Ik zou ze laten zien hoe dat ging. Dus toen de gynaecoloog vroeg of ik het wilde proberen, was mijn antwoord: “Nee, ik ga het doen.”

Vorderingen in het geboortekanaal

Het was stil in mijn kamer en iedereen stond met open mond mee te kijken naar de enorme vorderingen van mijn kindje door het geboortekanaal. Ik kon hem voelen dalen, het hele stuk. Net als dat ik voelde dat ik moest stoppen om de verloskundige de tijd te geven om de navelstreng van het nekje weg te knippen.

Iedereen respecteerde mijn wens om niet aangeraakt te worden tijdens de geboorte: dat kostte teveel van mijn focus, die ik naarbinnen wilde hebben, niet naar buiten. Op mijn verzoek bleef de verloskundige mij wel masseren, zodat het makkelijker was om de kracht naar beneden te sturen, na het lange hoog houden.

En toen was hij daar. Een nieuw leven, sterk, net als ik.

Marianne Cysouw is, naast moeder van een lieve zoon, eigenaar van Authentiek Ouder, een inspiratieblog over authentieke lifestyle- en gezondheidskeuzes.

Mijn bevallingsverhaal: bevallen op een bijzondere baarkruk

26/08/2023

by Linda 1e kindje baarhouding niet op de rug baarkruk begonnen met gebroken vliezen thuisbevalling

Om 6 uur ‘s ochtends schrik ik wakker: mijn broek is nat. Naar het toilet, ik zal toch niet in mijn broek geplast hebben? Op het moment dat ik opsta blijven de druppels langs mijn benen naar beneden lopen en ik vermoed dat mijn vliezen gebroken zijn. Op datzelfde moment verlies ik de slijmprop. Yes, het is begonnen. Ik ben pas over 10 dagen uitgerekend, maar ons kindje ligt uitgestrekt in het midden tegen mijn ribben/maag/longen en vult verder alleen mijn rechter buikhelft. Enigszins lastig, waardoor ik veel rugklachten krijg en dus hoop dat hij/zij zich snel laat zien.

Terug naar bed

Ik roep door de slaapkamerdeur: “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken,” waarop mijn man meteen uit bed veert. “En nu?” vraagt hij. Er valt niets te doen, want het kindje zit goed ingedaald en het vruchtwater is helder. We zijn zo ver dat we thuis mogen bevallen, dus ik doe een kraamverband in om wat vruchtwater op te vangen (verzoek van verloskundige) en ga maar weer terug naar bed.

Ik zet de wekker op kwart over 8, omdat ik eigenlijk om half 9 de verloskundige moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken. Maar eerst bel ik om half 9 even mijn moeder, die meteen roept: “Jee, nu maar hopen dat er ook weeën komen”. Mijn moeder is kraamverzorgster en zal aanwezig zijn bij de bevalling.

Puzzelen

Dan bel ik de verloskundige en hoera, mijn favoriete verloskundige neemt de telefoon op. Ik hoopte zo dat zij dienst zou hebben en mijn bevalling zou doen. Ze vraagt hoe het verder met me is. Mijn buik is nog volledig rustig, dus zal ze in de middag langs komen om mij en het kindje te controleren, prima. Met nog wat laatste adviezen en regels dus maar afwachten (niet meer vrijen, niet in bad, proberen afleiding te zoeken). Ik bel mijn moeder weer en als afleiding ga de puzzel maar leggen waaraan ik gisteren al had willen beginnen.

Thuis bevallen

Om half 10 komt mijn man uit bed en hij vindt het toch ook wel spannend. Hij moet nu alleen naar de markt en boodschappen doen helaas. Om 10 uur voel ik ineens iets wat naar mijn idee wel eens een wee kan zijn. Ja hoor, na een half uur weet ik het zeker: ik heb weeën. Gelukkig maar. Anders is het protocol dat je na 24 uur naar het ziekenhuis gaat en ik wil zo graag thuis bevallen.

Als mijn man thuis komt vertel ik hem dit. Hij is overigens nog nooit zo snel terug geweest. Ik vraag of hij nog even wil stofzuigen beneden, aangezien ik beneden moet bevallen. Daarop neemt hij het hele huis en de tuin onder handen. Mijn nesteldrang krijgt hij nu, denk ik. Ik zit ondertussen op mijn yogabal te puzzelen en zo de weeën weg te wippen.

Best ontspannen

Tussen de middag zit ik mijn weeën te timen en blijken ze echt al wel om de 5 minuten te komen. Ik mag bellen als ze een uur lang om de 4 minuten komen. De verloskundige zou toch al komen, maar ik ben vergeten te vragen om de baarkruk, dus mijn man belt haar om half 3 uiteindelijk toch. Ze wil me zelf spreken en vraagt of het nog gaat. De weeën zijn dan nog prima op te vangen. We spreken af dat ze me om 16.00 uur komt controleren. Ik ben op dit moment nog best ontspannen, tijdens de weeën keer ik even in mezelf en reageer ik nergens op, die puzzel gaat dus ook niet zo hard als normaal, maar het is wel goede afleiding voor me.

Verloskundige controles

Kwart voor 4 belt de verloskundige: ze kan niet weg in het ziekenhuis. Ze staat vast bij 2 bevallingen, dus ze heeft een andere verloskundige gebeld, die net terug is van vakantie. Zij komt binnen een half uur mij thuis controleren.

Deze verloskundige stapt precies om kwart over 4 binnen en controleert van alles: ze voelt mijn buik, de ligging van het kindje, luistert met de doptone naar het hartje en toucheert. Dat laatste is een bijzondere ervaring, tussen de weeën door. Zij voelt de weeën eerder aankomen dan ik, erg bijzonder.

Ze waarschuwt me tijdens het toucheren al dat ik niet moet verwachten al 7 cm ontsluiting te hebben, wat ik niet verwacht aangezien deze weeën nog aardig meevallen. Ze zegt dat ik 2 centimeter ontsluiting heb, maar het voelt heel gunstig. De baarmoedermond ligt heel mooi en is al mooi zacht geworden, wat bij de eerste vaak wat langer duurt. Ze adviseert iets lichts te eten en we spreken af dat de dienstdoende verloskundige om half 8 ‘s avonds terugkomt voor controles. Omdat weeën nu goed zijn, mag ik vanaf nu ook in bad, wat eerder niet mocht in verband met infectiegevaar.

Weg concentratie

Om kwart voor 5 bel ik mijn moeder met deze informatie. Ze vraagt of ze moet komen, maar ze kan voor mijn gevoel nu nog niks doen, dus komt ze ook om half 8. Ik probeer nog wat te puzzelen, maar dankzij het vaginaal toucher heb ik nu veel sterkere weeën en korter op elkaar. Dus: weg concentratie. Mijn man wil dat ik wat eet, maar daar heb ik echt geen behoefte aan. Ik pak alleen een sultana.

Ik wil uit bad, maar hoe?

Mijn man laat het bad vollopen en daar ga ik tegen half 6 in zitten. Op dit moment moet ik de weeën al echt wegblazen, omdat ze pijnlijk zijn en doortrekken naar mijn rug. Mijn man komt steeds vragen of hij iets voor me moet doen, wat ik wil eten/drinken en vertellen wat hij zelf aan het eten is. Dit is erg frustrerend, omdat ik gewoon rust wil, maar het is voor een man ook geen makkelijke situatie denk ik. Hij is zo machteloos, kan nauwelijks iets doen en ziet wel dat zijn vrouw pijn heeft.

Om kwart voor 7 heb ik het niet meer. Ik wil uit bad, maar durf niet en weet niet hoe. De weeën lijken zo snel op elkaar te komen, er is bijna geen tijd om op adem te komen. Het wordt nu wel echt heftig zeg maar. Ik vraag mijn moeder nu toch om te komen, waarna mijn man komt zeggen dat hij even gaat douchen. Hier reageer ik verbaasd op en ik zeg dat mijn moeder al komt, dat wist hij niet. Hij ziet geloof ik wel aan mijn blik dat ik niet begrijp dat hij op dat moment dáármee bezig is, terwijl ik met heftige weeën in bad lig te puffen.

Angst voor het onbekende

Mijn moeder komt bij mij op badrand zitten om de weeën te klokken, terwijl mijn man beneden het bed in elkaar zet. Ze kunnen voor mij weinig doen, maar ik wil gewoon niet alleen zijn. Er moet iemand bij me blijven.

Ik heb het gevoel naar de wc te moeten – ik weet niet voor wat – maar dat mag van mijn moeder niet voordat de verloskundige er is. Erg frustrerend is dat. Ik durf nog steeds niet uit bad, omdat ik bang ben onderweg eruit een wee te krijgen die ik niet kan opvangen als ik sta. Eng idee vind ik dat. Ik weet ook niet wat ik zou willen als ik eruit ben: zitten, liggen, lopen? Dat is gewoon een beetje angst voor het onbekende denk ik.

“Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik haar nek om”

De verloskundige belt om 5 voor half 8 dat ze bij het ziekenhuis wegrijdt: of ik nog ontspannen ben? Nou, niet precies zeg maar. Ik hoor met mijn man bellen en hoorde 40 minuten vallen, waarop mijn oogbollen er echt uit sprongen. Ik dacht: ‘Dat trek ik echt niet, 40 minuten. Zo ver is het niet rijden’. Ze is er uiteindelijk tegen kwart voor 8.

Kwart voor 8 wil ook de verloskundige dat ik uit bad kom zodat ze me kan toucheren, maar ik weet absoluut niet hoe. Met zijn drieën halen ze me uit bad, drogen me af en kleden me aan. Ik moet maar meteen naar beneden, anders kan ik er misschien niet meer komen. Ik zeg tegen mijn man: “Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik echt haar nek om”. Ik heb nu al zo’n lange tijd flink heftige weeën. Ik maak ook echt geluid om ze op te kunnen vangen, waarop ik mijn man hoor zeggen dat de ramen en roosters allemaal dicht moeten, omdat de buren me anders kunnen horen. Zo hard maak ik echt geen geluid!

Alternatieve baarkruk

Om 8 uur word ik getoucheerd: 4-5 centimeter, maar het voelt heel gunstig aan, aldus de verloskundige. Pfffff… ‘Dat gaat nog heel lang duren,’ denk ik, maar ik mag nu wel eindelijk naar het toilet. Daarna loop ik nog wat door de keuken in alleen een hemdje en dan ga ik toch maar op bed liggen om weeën op te vangen. Die blijven flink hevig, dus ga ik op mijn zij liggen. Zo kan mijn moeder op mijn rug duwen tijdens de weeën. Dat is wel erg fijn.

De verloskundige vraagt of ik wil dat ze naar de praktijk rijdt om de baarkruk te halen, maar mijn moeder zegt dat ze weet dat ik niet wil dat ze nog weggaat, dus dat ze dat beter niet kan doen. Ze weet wel een alternatief zegt ze. De telefoon van de verloskundige gaat echt continu, omdat ze vanwege vele bevallingen geen visites heeft kunnen rijden. Dit is echt frustrerend. Omdat ze toch ook anderen moet helpen weet ik dat ze haar telefoon aan moet nemen, maar daardoor moet ik soms een wee langer wachten voor het toucheren bijvoorbeeld, dat voelt heel vervelend.

Alles klaar om te persen

Tegen kwart voor 9 heb ik het gevoel te moeten poepen. Ik krijg echt persneigingen, een erg bijzondere gewaarwording. Je moet er bijna aan toe geven en het is echt niet te doen om dat tegen te houden. Er volgt dus nog een toucher, tegen 21.00 uur vanwege vele telefoontjes. En ja hoor, volledige ontsluiting. Alles wordt klaargezet voor de bevalling en mijn moeder doet haar kraamuniform aan. Nu is ze ineens ook kraamverzorgster. Allerlei spuiten worden opengetrokken en ik mag mezelf klaar maken om te persen.

Om 21.10 uur begin ik met persen op bed. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar de verloskundige en alles te doen wat ze tegen me zegt. Ik moet aan zoveel dingen denken: benen vastpakken, grote hap lucht en persen, mond open, ogen open en zo lang mogelijk persen en zo snel mogelijk een hap lucht en nog een keer persen. Ondertussen ook nog mijn benen goed open laten vallen. Waarop mijn man steeds zegt: “Je moet wel je benen ontspannen”. Geloof mij, dat gaat echt niet. Tussen de persweeën door wordt steeds de hartslag van de baby gecontroleerd.

De pijn is weg

Mijn moeder en verloskundige zeggen dat ze donkere haartjes zien, waarop mijn man ook maar een blik werpt. De verloskundige zegt: “Je moet zelf het werk doen, ik kijk alleen”. Voor mijn gevoel ben ik echt aan het poepen op bed, maar vanaf het moment dat je gaat persen is de pijn eigenlijk weg, dat is een fijn moment.

Ik dacht altijd dat het laatste stukje van de bevalling het ergst zou zijn, maar de laatste centimeters ontsluiting zijn veel erger. Op het moment dat je kan persen is de pijn weg en heb je echt het idee dat je iets aan het doen bent. Tijdens de persweeën door zeg ik nog dat ik niet begrijp dat er een baby uit me komt. Het is gewoon zo bizar dat dat al die tijd in je groeit en er dan ineens uit gaat komen, echt een wonder! Hoe cliché ook.

Liggen is niks voor mij

De verloskundige stelt na een half uur persen (er zit erg veel tijd tussen de persweeën in) voor om toch een baarkruk te improviseren als ik dat wil. Graag, want dat liggen is niks voor mij, daarom wilde ik graag de baarkruk. Mijn man wordt naast het bed op een stoel gezet met zijn benen wijd en ik moet tussen zijn benen hurken en met mijn ellebogen op zijn knieën hangen. Hij ondersteunt mij hierbij en heeft voor de handigheid zijn handen maar om mijn borsten. De verloskundige moet zo lachen dat ze er eerst een foto van maakt, dit is echt een leuk moment met zijn allen.

Warm washandje

Ik sta nog heel erg op mijn tenen, maar ik moet mijn voeten plat op grond zetten. Dat is een eng idee, want er zit dan niet veel ruimte meer tussen mij en de grond, terwijl daar nog een baby tussen moet. De verloskundige gaat op haar kont voor me op de grond zitten. Vervolgens volgen er nog 3 persweeën. Bij de 2e perswee staat het hoofdje en zeg ik: “Dit doet geen pijn, maar het brandt wel verschrikkelijk”. Daarop houden ze een warm washandje tegen mijn onderkant.

Ineens heb ik ons kindje vast

Bij de volgende perswee hoor ik de verloskundige zeggen: “Je moet nu echt je ogen open doen” en op het moment dat ik dat doe, heb ik ineens ons kindje vast. Ik heb helemaal niet bewust gevoeld dat het eruit is gekomen. Ik riep al weken dat ik het absoluut niet zelf aan wilde pakken, maar het gebeurt gewoon ineens. Nou ja, overpakken dan. Nu mag ik gaan zitten, gewoon op mijn kont op de grond, en kijk ik gauw zelf wat het is. Ik zie het meteen: een jongen! Daar zit ik dan op de keukenvloer, tussen matjes een plas vruchtwater, enzovoorts, met onze zoon in mijn armen.

Het was eerst heel spannend omdat hij niet meteen huilde, maar dat heeft echt nog geen 2 seconden geduurd denk ik. Wauw, wat was dit een bijzondere ervaring en zo snel ineens, uiteindelijk. Daar is hij dan, onze Sam, om 22.03 uur.

Hij heeft haar!

Daarna mag met Sam op bed gaan liggen voor de rest. Erg eng om op te staan met zo’n klein nat hummeltje in je armen, terwijl de hele vloer nat is, dus krijg ik de nodige hulp van de verloskundige. Ik krijg meteen een spuit in mijn been om het bloedverlies te beperken en de placenta te laten komen. Die komt al om 22.12 uur.

Sam huilt ondertussen alleen maar heel hard, hij vindt het denk ik niet leuk. Even later krijg ik het warm op mijn buik: hij blijkt me onder te plassen. We zien meteen dat hij echt mijn lippen heeft en de lange vingers van mijn man. En hij heeft haar! De verloskundige feliciteert ons en wij feliciteren elkaar.

Kleine prul

Na het knippen van de navelstreng beoordeelt de verloskundige de ‘schade’. Dat blijkt een klein scheurtje naar binnen te zijn dat gehecht moet worden. Dit wordt eerst verdoofd en daarna gehecht. En dan zit er iemand tussen je benen met een lichtje op haar voorhoofd je onderkant dicht te naaien, ook al zo’n bijzondere gewaarwording. Maar op dat moment maakt het je allemaal echt niets meer uit. De kleine prul in je armen laat je dat allemaal weer vergeten.

Daarna bellen we eerst wat familie (vaders en moeders). Sam wordt gecontroleerd door de verloskundige, gewogen en aangekleed door mijn moeder. Hierna mag hij aan de borst, dat doet hij meteen prima. Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat ik daar weer flinke weeën van krijg, mijn god. Ik dacht klaar te zijn met bevallen, haha. Dit kan de eerste dagen zo blijven wordt mij verteld. Na beschuit met muisjes, een paar boterhammen en flink wat drinken mag ik naar de douche.

Wauw, zo bizar

De verloskundige is ondertussen vertrokken naar huis en de naaste familie is tegen 23.15 uur allemaal ingelicht. Als ik na de bevalling op bed lig, valt me pas op hoeveel spullen er in huis staan en wat ze voor een thuisbevalling allemaal bij zich hebben, niet normaal. Als dat niet veilig is, weet ik het ook niet.

Na het douchen kruip ik met 2 dikke kraamverbanden mijn bed in. Daar wordt mijn man verteld hoe hij Sam moet verschonen en kunnen we aan onze eerste nacht met zijn drieën beginnen. Om half 2 liggen we in bed en liggen we eerst samen naar de wieg te kijken. We spreken alles nog eens door. Wauw, hoe bizar dat hij daar dan ineens ligt naast je bed, in plaats van in je buik. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Wat heb ik dit als geweldig ervaren. Ontzettend fijn dat de verloskundige van mijn voorkeur dienst had en mij hierin mocht begeleiden. Zij was echt de juiste persoon voor mij op dat moment. De klik was er gewoon. En voor mijn gevoel heeft de hele bevalling vanaf de allereerste wee maar een paar uur geduurd, de tijd ging echt mega snel. Een ervaring om nooit te vergeten. Hopelijk mag een volgende bevalling net zo zijn.

Mijn vlotte stuitbevalling

18/08/2023

by Emmeline 1e kindje begonnen met gebroken vliezen inleiding medische interventie(s)oxytocine-infuus vaginale stuitbevalling ziekenhuisbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1^e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4^e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2^e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

Eerder dan verwacht: mooie badbevalling

10/06/2023

by Jessica 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen hypnobirthing thuisbevalling waterbevalling

Het begon die week al met ons ‘onderbroekengrapje’. Toen de oudste geboren werd, zijn mijn vliezen gebroken in mijn lievelingsboxershort met bloemetjes erop. Diezelfde boxershort kwam aan het einde van mijn 2e zwangerschap ook weer uit de kast tevoorschijn, omdat hij zo lekker zit met een dikke buik.

Onderbroekenlol

Het is woensdag 18 juni en ik leg een stapeltje onderbroeken in de badkamer. Ik zeg voor de grap tegen mijn man: “Zal ik die bloemenboxershort aan doen of is dat het lot tarten?” Hij antwoordt: “Morgen heb ik nog heel veel gepland staan op mijn werk, vrijdag is het rustiger dus doe hem morgenavond maar aan.” Dus pak ik voor de zekerheid maar een lelijke blauwe tent van het stapeltje.

Donderdagavond: zo gezegd zo gedaan, ik trek de beruchte bloemenboxershort aan. Verder denk ik er ook totaal niet meer bij na, die boxershort lag tenslotte bovenop.

37+5 weken zwangerschap

Het is een zonnige vrijdagochtend. Op mijn telefoon zie ik dat het 7.30 uur is. Mijn man is al een tijdje naar zijn werk, want hij is om kwart voor 6 vertrokken. Ik draai me om, nog suf van de slaap. Onze dochter van 2 ligt nog fijn te slapen en het is heerlijk stil in huis. Dan voel ik iets warms mijn boxershort in lopen, ik herken dit gevoel! Maar ik lach het weg.

De oudste kwam na een inleiding met 40+5 en de verloskundige zei dat ik er vanuit kon gaan nu weer de 40 weken te halen. Voor het gemak en mijn eigen rust (bij de oudste duurden die laatste weken en dagen een eeuwigheid!!!) ben ik uitgegaan van in ieder geval 40+5 en elke dag eerder zou alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik ben nu 37+5 weken, dus wat ik voel kan nog niks zijn.

Leuke plannen

Ik kan het deze zwangerschap ook veel beter volhouden, dus nog een paar weekjes genieten van mijn bolle buik en het getrappel vind ik geen enkel probleem. Daarnaast ben ik me nu goed bewust van het feit dat een kindje komt wanneer het daar klaar voor is en dat je daar geen enkele invloed op hebt. Ik heb het dan ook volledig losgelaten en zie wel wanneer hij zich meldt.

Ik moet alles nog schoon maken in huis. In mijn hoofd heb ik al een lijstje gemaakt. Elke dag iets en vooral niet teveel willen doen op één dag. Rond de 40 weken is dan alles wel zo’n beetje klaar en schoon om ons 2e kindje te verwelkomen. Ook heb ik nog wat leuke dingen gepland staan de komende dagen en weken.

Warme gloed

Ik gaap, rek me uit en draai me op mijn andere zij. En weer gutst er een warme gloed mijn beruchte bloemenboxer in….

Wow, het is echt zo!!! Ik zit meteen rechtop en weet zonder te kijken hoe laat het is. Ik bel meteen mijn man. Die is namelijk nog een uur onderweg naar huis en bij de oudste ging de bevalling ook heel vlot. Hij kan maar beter zo snel mogelijk richting huis komen.

Mijn man neemt vrolijk op, is net alles aan het uitstallen op zijn bureau om aan het werk te gaan. “Schat, ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn….” Ik hoef hem dit geen 2 keer te zeggen en mijn man antwoordt: “Schatje, ik ga mijn tas weer inpakken en kom naar huis! Doe rustig aan.” Ik kijk even op de camera naar onze dochter. Gelukkig, zij slaapt nog steeds.

Naar beneden

Ik loop met samengeknepen billen de trap af. Ik slaap tijdelijk boven op het logeerbed, want ik slaap de laatste tijd erg onrustig en licht en mijn man wordt daar ook onrustig van. Gevolg: beide slapeloze nachten. Ik heb dus besloten zolang boven te gaan liggen. Daar is het ook donkerder en koeler, wat zeker geen straf is als je hoogzwanger bent. Ook merk ik de laatste tijd dat ik wat ruimte en rust om me heen nodig heb. Gelukkig hadden we net een paar dagen daarvoor een waterdichte hoes over het matras gedaan.

Schoonmaken en opruimen

Snel nog even plassen. Het vruchtwater gutst eruit. Ook zie ik roze-achtig slijm. Dit kan niet missen, er is het één en ander gaande! Ik maak nog even de wc goed schoon, want ik ben vanaf zondag enorm aan de diarree. Dat was dus toch een voorteken! Ik kom in de kamer, oh wat een rommel en speelgoed ligt er nog. Even snel opruimen.

Oeps, ik moest liggen

Dan ineens bedenk ik me (ik ben gewoon zo ontzettend overdonderd) de instructies van de verloskundige: “Als je vliezen breken moet je meteen plat op bed gaan liggen en ons bellen omdat je kindje nog niet ingedaald ligt.”

Oeps…

Ik wil beneden in onze slaapkamer de verloskundige opwachten, maar dat bed staat nog niet eens op klossen en is ook niet berekend op gebroken vliezen. Ik gooi mijn telefoon van me af en ga snel in het kraampakket graven. Hup, schone onderbroek aan met een gigantisch kraamverband erin. Celstofmatje op bed en heel snel plat. Pfff, dat heb ik overleefd!

Ik wil mijn telefoon pakken om de verloskundige te bellen en mijn moeder, zodat ze onze dochter op kan halen. Huh? Nergens te vinden, neeee! Hup, weer dat bed uit. De verloskundige moest eens weten… Even stress, maar gelukkig, hij ligt tussen een stoel en het kraampakket.

Telefoontjes plegen

Het is inmiddels 8 uur. Ik bel de verloskundige en ze vraagt hoe ver ik ben. Tja, 37+5 ‘nog maar’. Of ik wel zeker weet of het vruchtwater was? Euhm ja, heel erg zeker. Gelukkig heeft ze zich net aangekleed en kan ze meteen mijn kant op komen.

Ik heb haar nog even tekst en uitleg gegeven hoe ze hier moet komen want wij wonen aan de achterkant van de boerderij. Pff, weer een vinkje. Daarna bel ik mijn moeder. Zij is – net als de verloskundige en ik – verbaasd, maar komt ook mijn kant op komen. Nou, daar lig je dan met je goede gedrag.

WhatsApp, mail en Facebook

Ineens bedenk ik me dat ik voor die ochtend nog een afspraak heb staan met een kennis. Die zou even op de koffie komen en had wat spulletjes gehaakt voor de baby. Ik app haar meteen dat dat hem niet meer gaat worden. Ook zo lullig als ze voor de deur staat en ze ziet me puffend in bad liggen.

O ja, we zouden vanavond een HD-filmcamera ophalen, zodat we de bevalling kunnen filmen. Helaas, ook dat zal niet meer gaan. Hup, ik stuur nog snel even een mail dat we door omstandigheden van de koop af zien. Op Facebook like ik nog snel wat dingen en reageer ik op foto’s. Zo heeft niemand straks door dat de bevalling eraan zit te komen. Dat is lekker iets van ons samen!

Geen rust

Gelukkig, mijn moeder komt binnen. Ze komt even bij me zitten en is echt verbaasd en verheugd dat ze snel haar 2e kleinkind zal ontmoeten. Gisteren had ze net de wieg helemaal klaar gemaakt en zei ze: “Nu mag hij komen”. Dat heeft hij wel heel letterlijk genomen. Ik schaam me diep voor de badkamer, die heb ik al te lang niet onder handen genomen naar mijn idee. Ik heb geen rust. Mijn moeder besluit de badkamer nog even snel voor mij te poetsen en dan onze dochter aan te kleden en mee te nemen.

Los in het bekken

Ik wordt gebeld door de verloskundige. Ze staat bij een huis met een grote hond, of ze goed zit. Dat zijn de buren aan de voorkant. Nogmaals uitgelegd dat ze om het huis heen moet rijden, maar ze snapt er niks van. Mijn moeder haalt haar dus maar even op. Op dat moment hoor ik dochterlief op de babyfoon en mijn moeder ontfermt zich over haar.

De verloskundige komt binnen en controleert mijn maandverband. Ja hoor, toch echt echt echt vruchtwater! Ze kijkt in mijn boekje en voelt nog eens de ligging van het hoofdje. Verdorie, nog helemaal los in het bekken… Het protocol is dan dat je naar het ziekenhuis ‘moet’ om het hartje van het kindje in de gaten te houden en te wachten tot hij gaat indalen. Het werkt namelijk als een stop als je kindje nog niet ingedaald is. De navelstreng of een handje kan tussen het hoofdje en de uitgang komen.

Daar gaat mijn thuisbevalling

Ik baal als een stekker! Daar gaat mijn thuisbevalling in bad. Ik wil dit zo ontzettend graag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje en ik wil dit zo zo zo graag meegemaakt hebben. De verloskundige stelt me gerust dat als alles er goed uit ziet en als mijn kindje gaat indalen ik alsnog naar huis kan.

Ooeeeh ik moet plassen!!! Maar ik mag niet van bed. Dus de verloskundige helpt me op de po op bed. Ik voel alleen maar vruchtwater lopen, maar plassen gaat zo echt niet. De po overstroomt bijna van het vruchtwater.

Ziekenhuistas

Gelukkig daar is mijn man! Hij wordt op de hoogte gebracht en zet alvast de maxicosi in de auto en legt een matje op de bijrijdersstoel voor onder mijn billen. Ik had nog niet eens de vluchttas klaar… Mijn man gooit op mijn commando nog wat laatste dingen in de ziekenhuistas. De verloskundige belt met de gynaecoloog en vraagt of ik zelf nog naar de wc en auto mag lopen. Gelukkig is de gynaecoloog aan de lijn heel relaxed en die vindt het geen enkel probleem dat ik naar de wc ga en zelf naar de auto loop. We kunnen rustig aan doen en dan hun kant op komen.

Baby daalt

Ik bedenk me niks en draaf naar de wc. Net op tijd! Ik loop compleet leeg van achteren en kan eindelijk plassen. Ik voel hoe zoonlief langzaam dieper in het bekken zakt. Ik loop terug naar bed. De verloskundige checkt de stand van het hoofdje en vind het nu een twijfelgeval. Het hoofdje zit een stuk dieper, maar is nog niet volledig ingedaald. Ze weet dat ik zo natuurlijk mogelijk thuis wil bevallen, dus ik zie haar twijfelen en ze voelt nog eens en nog eens. Zoonlief beweegt alle kanten op en zijn hartje klinkt perfect.

Plop, vast in mijn bekken

O nee, daar gaan we weer! Ik ren nogmaals zo snel als ik kan naar de wc, weer aan de race. En plop, ik voel hoe mijn baby nu helemaal vast en onderin in mijn bekken ligt. Ik loop terug naar bed en heb een rustig gevoel dat het allemaal toch nog goed gaat komen. De verloskundige controleert weer de stand van het hoofdje. Ze is verbaasd. Hij is volledig ingedaald en ligt helemaal goed om geboren te kunnen worden. Ik mag thuisblijven! Zo wat een opluchting.

Ze belt nog even met de gynaecoloog, controleert het hartje langere tijd en alles is in orde. De verloskundige gaat haar visites rijden en ik mag rustig afwachten tot de weeën beginnen. Lekker rondlopen en rommelen in huis, heerlijk.

Kus op de buik

Nadat de verloskundige is vertrokken, komt mijn moeder nog even binnen met onze dochter. Ze is aangekleed en heeft een broodje gegeten. Ze geeft nog een kus op de buik en gaat dan met haar tasje met oma mee. Ik loop lekker rond en leg de lakentjes en kleertjes klaar in de wieg. Ik fantaseer hoe daar over niet al te lange tijd ons jongetje in ligt. Wat voor mooi koppie zal daar op zitten?

Mijn man smeert de croissantjes die hij onderweg gehaald heeft en zet koffie. We ontbijten lekker samen, ik kan nog echt genieten van het eten en drinken. Hoe anders dan bij de oudste!

Lekker douchen

Ik voel me moe, ik ga lekker lang onder een warme douche staan. Mijn man zet in tussentijd de klossen onder het bed en rommelt verder nog wat in huis. O ja, nog zoiets, ik moet mijn onderkant nog even bijwerken… Ik wil het tijdens de bevalling glad en netjes hebben. Ik ga nog even tekeer met het scheermesje, voor zover dat mogelijk is met een dikke buik en daarna duik ik snel mijn bedje in.

Ik zet mijn mp3 speler aan met de affirmaties van de HypnoBirthing-cursus. Ik ontspan volledig en heb vertrouwen in mijn lijf en kindje.

Daar zijn de golvingen

Rond 11.00 uur begin ik iets te herkennen: weeën! Of: golvingen, omdat ik zo mooi op de HypnoBirthing-cursus heb geleerd om het niet meteen negatief te laten klinken. En zo voelt het ook. Onaangenaam, maar niet extreem pijnlijk. Ik houd bij hoeveel tijd er tussen zit. Eerst 6 minuten, maar al heel gauw nog maar 4 of 3 minuten.

De verloskundige belt rond 11.30 uur. Ze vraagt hoe het gaat en of ik al weeën heb. Ik sta er net een weg te wiegen gebogen over het dressoir. Ik zeg dat ze om de 4 minuten komen, maar dat het prima te doen is. Ze denkt nog een half uurtje/uurtje bezig te zijn en dan komt ze mijn kant op. “Of moet ik nu meteen naar jullie toekomen?” Dat vind ik absoluut niet nodig. Ik vraag of we het bevalbad mogen vullen en of ik er in mag gaan zitten. Dat is geen enkel probleem.

Mooi bikinitopje

Ik ga weer op bed liggen. Mijn man zet de salontafel opzij en maakt het bevalbad klaar. Ik zoek ondertussen nog snel even naar een mooi bikinitopje, wel zo netjes op de foto. Rond 12 uur komt de verloskundige binnen. Ik ben nog helemaal zen, loop rond, ga vaak naar de wc om te plassen, kan nog gewoon genieten van mijn koffie, maar merk wel dat de golvingen sneller komen en krachtiger worden.

Heerlijk in bad

De verloskundige eet een broodje mee (omdat ze die ochtend zo de deur uit is gegaan na mijn telefoontje) met mijn man en ik laat me in het bad zakken, heerlijk!

12.30 uur: 5 centimeter ontsluiting.

In het bad kan ik het prima uithouden. Ik ben zen en ik heb amper tijdsbesef. Rond 13.45 uur wordt het heftig. Ik kan me niet meer goed ontspannen, omdat ik het te warm krijg in bad. De watertemperatuur is zelfs gestegen door mijn lichaam dat zo hard aan het werk is! Mijn zoon trapt er tussen de golvingen door nog lekker op los en ik voel dat het prima gaat met hem.

Mijn lijf neemt het over

Ik kan niet meer goed ademhalen en klim rond 14.30 uur uit het bad om toch even op bed te gaan liggen. 8 centimeter ontsluiting inmiddels. Op bed kan ik het al helemaal niet meer vinden en helaas bereik ik daar een punt dat ik het kwijt ben en lichtelijk in paniek raak. Mijn lijf neemt het volledig over en het gaat weer net zo snel als bij de oudste! Mijn man en de verloskundige loodsen me er doorheen en houden me bij de les.

Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoek dat de kraamverzorgster binnenkomt. Volgens mij heeft ze zich nog voorgesteld, maar ik ben teveel met mezelf en het natuurgeweld in mij bezig.

Niet op mijn rug

Het is 15.00 uur en ik heb volledige ontsluiting. Ik voel enorme druk van onderen en de verloskundige wil dat ik op mijn rug ga liggen, om zo mee te kunnen ademen naar beneden toe. Maar ik kan niet op mijn rug liggen, ik wil niet op mijn rug liggen! Ze wil het hartje luisteren, maar ik wil niet meewerken, ga weg met dat apparaat. Ik weet het even niet meer.

Gelukkig haalt mijn man, mijn rots in de branding, me er weer bij. “Schat, je wilde heel graag in bad bevallen. Kom op, ik help je er weer in!” Met mijn laatste stukje moed krabbel ik overeind en laat me in bad plonzen. Ooh, wat fijn.

Zelf de regie

Ondertussen arriveert de 2e verloskundige. De dienstdoende verloskundige heeft nog nooit een badbevalling begeleid en vindt het prettig er een collega bij te hebben die wel ervaring heeft met badbevallingen. Wat een luxe, de 2 verloskundigen (van de 4) die ik het liefste bij de bevalling wilde hebben zijn er allebei! 2 schatten van vrouwen!

Eenmaal in bad heb ik zelf weer de regie, ik voel hoe ik langzaam weer in mijn kracht kom te staan. Ik ben rustig en vol vertrouwen. Al zie ik dat mijn verloskundige wat gespannen is en samen met de kraamverzorgster alles voorbereidt voor de komst van de kleine.

Mijn man en ik zijn absoluut niet onzeker, dit is wat we willen beide en dat stralen we ook uit. We zijn een perfect team samen. Ik voel hoe ik onze zoon langzaam naar beneden zucht en hoe hij het geboortekanaal inzakt. Ik merk dat het snel gaat, dus probeer het wat tegen te houden.

Nog even bij mij

Ook dan, als het hoofdje staat, komt heel even de angst en pijn weer om de hoek kijken. Ik voel hoe ik hem letterlijk en figuurlijk nog even bij me wil houden en instinctief sluit ik mijn benen.

Mijn verloskundige moedigt me aan: “Kom op Jessica, hij is bijna geboren nu!”

Dan zet ik me over het randje en laat ik onze zoon het water, de wereld in glijden. Om 15.13 uur wordt hij onder water geboren. De verloskundige tilt hem boven water, geeft hem meteen aan mij en hij geeft gelijk een schreeuw.

Op slag verliefd

Oooh wat een mooi klein mannetje, ons mannetje, op slag verliefd! Met de tranen in mijn ogen, met mijn man achter mij, kijken we naar dat kleine mensje. Helemaal volmaakt, helemaal van ons. Lijkt hij op zijn zus? Wat is hij klein vergeleken bij zijn zus! Wat is hij perfect, lief, wat ruikt hij lekker. Genieten met een hoofdletter G!

Omdat ik bij de oudste best veel bloed ben verloren, lag er al een oxytocine spuit klaar en ik zie aan de verloskundige dat ze toch best gespannen is nu. Ik ben daarentegen helemaal niet gespannen, omdat ik precies weet waar het mis ging bij de oudste. Nu zijn de omstandigheden totaal anders en niet te vergelijken. En ik heb gelukkig in mijn geboorteplan staan dat er het eerste uur geen actie ondernomen wordt, alleen bij hevig bloedverlies.

Weinig bloedverlies

Nog geen 10 minuten later wordt de placenta geboren. Of dat in bad is gebeurd of in bed ben ik compleet kwijt. Ik geniet alleen maar van dat kleine perfecte mensje op mijn borst.

Het water is nog behoorlijk helder (bloedverlies wordt op 200 cc geschat) en ik ben amper bloed verloren vergeleken bij de oudste! De verloskundige is zichtbaar opgelucht. Het straalt van haar gezicht en ik zie blijdschap bij haar dat ze zo’n mooie eerste badbevalling heeft mogen begeleiden. Wat fijn dat wij haar die positieve mooie ervaring mee hebben kunnen geven.

Bestaat er iets mooiers dan dat?

En ik, ik kijk alleen maar naar het mooiste mannetje van de hele wereld! Het was een dag die ik nooit zal vergeten en een ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Geboorte, je overgeven aan je lijf en het natuurgeweld, vertrouwen op je lijf, je kindje en de natuur. En dan als resultaat zo’n heerlijk, warm, glibberig lijfje tegen je aanhouden, je bloedeigen kindje. Bestaat er iets mooiers dan dat? Ik ben er van overtuigd van niet!

20 juni 2014 om 15:13 uur, Ivaro Francisco, 3540 gram en 50 centimeter lang.

Vruchtwater op een festival: een unieke vroeggeboorte

24/05/2023

by Iris van Meer 1e kindje begonnen met gebroken vliezen thuisbevalling toch thuis vroeggeboorte

De wens voor een groot gezin

Al sinds ik heel klein ben, weet ik dat ik graag een groot gezin wil. Na het ontmoeten van mijn man Roel, werd dat beeld steeds duidelijker en in mei 2014 besloten we dan ook om te gaan proberen zwanger te worden. In september 2014 lukte dat, maar helaas besloot de natuur dat het vruchtje niet sterk genoeg was en kregen we een vroege miskraam. Gelukkig raakten we in december van dat jaar weer zwanger.

Solo verloskundige

We wilden het geslacht van de baby niet weten en gingen op zoek naar een verloskundige die in haar eentje werkte, zoveel mogelijk een hands-off aanpak hanteerde en die daarnaast badbevallingen kon begeleiden. Dat zijn er niet zoveel in Nederland, dus we hebben de hele zwangerschap een uur reistijd gehad om bij haar te komen, maar dat hadden we er graag voor over.

De gesprekken met de verloskundige waren elke keer gezellig en we konden met onze vragen en ideeën goed bij haar terecht. Vaak hadden wij een onderwerp of vraag bedacht, waar zij dat in het gesprek spontaan al zelf mee kwam! De afspraken duurden een uur per keer en vonden soms bij haar thuis plaats, waardoor er een hechte vertrouwensband is ontstaan.

De zwangerschap verliep overigens prima, al vond ik de combinatie van fulltime werken en zwanger zijn best wel pittig van tijd tot tijd. Ik heb vooral heel erg veel geslapen en had gekke hoofdpijnen.

De kracht van evolutie

Ik had bedacht dat ik graag een badbevalling wilde, bij ons thuis in Den Haag. Ik wilde geen medicatie of ingrepen en per se niet naar het ziekenhuis. Ik hoopte te kunnen bevallen op een manier die past bij de intimiteit van het maken en krijgen van een kindje: met kaarsjes, een fijn muziekje, zo min mogelijk mensen en zo min mogelijk gedoe. Ik geloof meer in de kracht van duizenden jaren evolutie dan in de kracht van enkele honderden jaren medische wetenschap en had vertrouwen in mijn lichaam en zag het allemaal, vanaf het begin, prima zitten!

De baby was uitgerekend op 27 september, al had ik zelf het gevoel dat ons Boontje zich pas ergens in oktober aan zou dienen. Dat werd ietsjes eerder, zoals je hieronder kunt lezen…

Laatste festival van de zomer

Na een gesprek bij onze lieve verloskundige op woensdag, besluiten we donderdag 27 augustus om, zoals gepland, lekker nog een paar dagen met zijn tweetjes en een groep vrienden naar Psy-Fi Festival in Leeuwarden te gaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, voel me goed, de baby zit nog erg hoog en ik heb nog geen enkel spoortje van voorweeën of iets dergelijks kunnen ontdekken.

Voor de zekerheid nemen we natuurlijk wel ‘de vluchtkoffer’ mee, met alle medische papieren en kleren voor mij en kleertjes voor de baby. Ook parkeren we het camperbusje zo, dat we in geval van nood, of als ik erg moe word, meteen weg kunnen. Het is best een endje rijden naar Leeuwarden vanuit Den Haag, maar we hebben goede moed en zin om onze ‘hobby’, festivals bezoeken, nog een keertje uit te kunnen voeren deze zomer.

“We hebben nog wéken”

We genieten erg van de muziek, lopen rustig wat rondes over het terrein, eten lekkere gerechten en kletsen met vrienden. Veel mensen vragen hoe lang we nog “moeten” en hoe het gaat en ik lach elke keer dat we nog wéken hebben en dat ik me heel goed voel. Ik heb het idee dat ik straal!

De dixies op het terrein zijn wel ongelofelijk smerig en ik heb meerdere keren het vermoeden dat ik wat urine verlies. Het voelt ook allemaal wat branderig, dus ik denk aan een beginnende blaasontsteking of aan een baby die op mijn blaas drukt. Ik heb af en toe wat harde buiken, vooral door onverwachts harde geluiden.

Zwemmen in een meertje

We blijven uiteraard bij de boxen van de podia weg, maar één van de eettentjes heeft zo’n bel en daar schrikken ik en mijn buik van! Uiteindelijk zwem ik nog heerlijk relaxed in het meertje voor het avondeten, leg mijn telefoon ergens aan een lader en kruip samen met man Roel rond 22 uur de camper in. We spreken met de vriendengroep af om met elkaar te ontbijten bij één van mijn favoriete artiesten, maar dat loopt uiteindelijk totaal anders…

Ik lek

Het is zaterdag 29 augustus. Rond 4 uur ‘s nachts word ik wakker met onwijze alertheid en een beetje kramp. De zoektocht naar een schone dixie strandt tussen twee auto’s en na het afvegen merk ik dat ik meteen weer lek. Terug bij de bus check ik m’n voor de zekerheid ingedane maandverband en zie dat er roze vloeistof in zit. Tijdens het checken loopt er bovendien nog meer vloeistof weg. Ik denk nog steeds, redelijk onbenullig, dat het een blaasontsteking zou kunnen zijn, maar voel me super alert en denk dus toch dat het ook meer zou kunnen zijn. Ik maak Roel wakker en ook die is meteen actief en alert. Zou het dan nu al gaan beginnen?

Verloskundige bellen

M’n telefoon ligt nog in de bus bij degene die hem opgeladen heeft, dus ‘t eerste doel is om daarbij te komen zodat ik nog even snel kan Googlen om te kijken wat de risico’s zijn van roze vochtverlies en wat het kan zijn naast gebroken vliezen. We besluiten naar aanleiding van deze zoektocht om de verloskundige wakker te bellen rond 4.10 ‘s morgens.

Zij geeft aan dat het verstandig is om naar huis te komen en dat ze me wil zien als we thuis zijn. De risico’s voor een kindje dat met deze termijn geboren wordt zijn vooral dat ze hun temperatuur moeilijk zelf op pijl kunnen houden en dat ze soms slecht drinken. Daarnaast hebben premature kindjes met deze termijn een grotere kans op geelzucht dan voldragen kindjes.

Protocol

Het protocol is eigenlijk om naar het ziekenhuis te gaan en daar te bevallen en de kleine een dag of meer te houden om glucose te meten, maar in overleg besluiten we het in ieder geval eerst thuis te gaan proberen. Ik heb nooit zo goed begrepen waarom de richtlijnen allemaal zo strak zijn: waarom zou ik met 36w1d níet thuis mogen bevallen en met 37w wel? Wat maken die zes dagen voor verschil? Maakt het niet veel meer verschil hoe de zwangere zich voelt en hoe de zwangerschap verlopen is? Het leek me echt helemaal niets om naar een ziekenhuis te gaan, de hele zwangerschap al niet, en dan al helemaal niet naar een ziekenhuis 2,5 uur van huis!

Ik heb er zin in!

Terug naar het verhaal… Ik heb op dit moment nog geen weeën en ben vooral alert en gefocust en erg enthousiast. Ik heb er zin in! Ik ben nog wel bang dat de bevalling niet op gang zal komen en dat we na 48 uur tóch naar het ziekenhuis ‘moeten’ omdat de kans op infectie groter wordt, maar die gedachten druk ik weg; er is van alles te doen voor het zover is!

Weeën tijdens de terugrit

We pakken de bus in, maken het regenzeiltje los van de andere busjes en schrijven “wij worden ouders!” voor de vriendjes waarmee we stonden. Daarna stappen we rond 5 uur in de auto en rijden weg uit Leeuwarden. Ik zit op de bijrijdersstoel en navigeer terwijl Roel rijdt.

Na een kwartier komt dan toch de eerste wee. Vooral in m’n rug heb ik er last van, het voelt alsof er veel druk zit net boven m’n heupbotjes aan beide kanten. Roel stopt bij een tankstation waar ik, naast diarree, ook nog een wee opvang op het toilet. Achteraf gezien vind ik dit de vervelendste wee van de hele bevalling: ik ben alleen, voel me niet prettig en had pas een paar weeën gehad om eraan te wennen.

Achter in de camperbus

Daarna kruip ik in bed achter in de bus terwijl Roel verder rijdt. Ik denk bij elke grote stad of ik het nog trek of dat we toch naar een ziekenhuis moeten. Ondertussen SMS ik de achtergebleven vrienden op het festival om te vertellen wat er aan de hand is en hou ik de verloskundige op de hoogte van de vorderingen.

Sommige weeën time ik, maar dan vergeet ik de volgende weer waardoor een patroon moeilijk te ontdekken is. Ik heb van te voren besloten me niet bezig te houden met tijd en tijdsduur en wil me daar eigenlijk ook gewoon aan houden.

Eindelijk thuis

Rond 7 uur komen we thuis aan na een toch best wel lange rit. Roel helpt me naar binnen en gaat dan de bus parkeren en uitpakken. Ik zit op de wc, moet spugen, en ben vooral erg warm en een beetje gedesoriënteerd. De verloskundige komt om half 8. Achteraf blijkt dat ze één van haar kinderen mee had genomen, in de auto, omdat ze dacht dat ze die nog wel even weg kon brengen. De vader van het vriendje waar de dochter heen zou gaan, is haar uit de auto komen ophalen, omdat het toch allemaal een stuk sneller liep dan verwacht.

De verloskundige vraagt me hoe het gaat en is even bij me maar laat me voor de rest m’n gang gaan. Ik vang weeën op op de wc, op handen en knieën op het badkamerkleed en op de bank in de woonkamer. Roel zet in tussentijd het bad op en zoekt de spulletjes bij elkaar.

Het water voelt ongelofelijk lekker

Tussen 8 en 9 uur kan ik dan eindelijk in bad. Eerst nog even douchen om het water en de viezigheid van het festival van me af te spoelen. Ik verzet me behoorlijk tegen het idee om te douchen, omdat staan me helemaal niet aanstaat, maar Roel overtuigt me van het belang om schoon ons kindje ter wereld te brengen. Het water in de douche en later in bad voelt ongelofelijk lekker en de weeën zijn meteen een stuk dragelijker.

Pijnstillende werking van alle hormonen

De verloskundige gaat aan de badrand zitten breien en tussen de weeën door kletsen we wat. Ook Roel is bij me en houdt m’n hand vast of strijkt me door m’n haar. Ik voel me geliefd en bijzonder en sterk. De pijn is heel dragelijk, al denk ik daar midden in een wee elke keer toch anders over. Tussen de weeën door voel ik duidelijk de sterke pijnstillende werking van alle hormonen.

Na een tijdje heb ik het gevoel dat de boel stagneert en dat er steeds meer tijd tussen de weeën zit. De verloskundige reageert hier een beetje lacherig op en denkt van niet. Ze lacht: “Als het op dit tempo doorgaat, krijg ik dit kindertruitje natuurlijk nooit afgebreid!”

Zelf toucheren

Ik vraag haar, een beetje onbenullig, of ik zelf van binnen mag voelen. We hebben het van te voren uitgebreid gehad over toucheren, dat ik dat, als het enigszins kon, absoluut niet wilde. Ik wilde geen verstoringen tijdens het baarproces en ik wilde het liefst in mijn eigen bubbeltje kunnen blijven.

Als ik voel, tref ik na een paar centimeter een hoofdje met haar! Het hoofdje voelt veel zachter dan bot, heel bijzonder. Dit geeft me mega veel motivatie om door te gaan en maakt me nog veel enthousiaster! Na een tijdje voel ik dat het hoofdje naar buiten komt, wat branderig aanvoelt langs de randen. Vooral het terugschieten van het hoofdje voelt niet fijn, maar nog steeds vind ik het allemaal dragelijker dan van te voren verwacht.

Persen op gevoel

Ik hou m’n hand de hele tijd bij het hoofdje om te kunnen voelen welke kant het op gaat en hoe ver het al is. Als het teveel brandt, hou ik even op met persen, om door te gaan als het weer minder branderig aanvoelt.

Na een half uurtje persen wordt eerst het hoofdje en daarna meteen de rest van het lijfje van ons kindje geboren. Van dit moment, en van geen enkel ander stukje van de bevalling, is een filmpje gemaakt! Ik vang haar zelf op vanuit hurkende positie en kan haar naar m’n borst brengen waar ze huilt en voor de eerste keer ademhaalt. Ze heeft een prachtige bos zwart haar en alles zit erop en eraan. Op dit punt denken we trouwens dat het een jongetje is! Niet goed gekeken naar het opgezwollen gedeelte.

Toch een dochter!

Na een half uurtje stap ik met haar in m’n armen wat moeizaam uit bad, de navelstreng is kort en zit niet fijn te schuren langs m’n vagina die wat gevoelig is. Ik ga op de bank liggen en geniet samen met Roel van ons prachtige kindje. We tellen vingertjes en teentjes en ontdekken dat het toch een dochter is. De hele zwangerschap wist ik vrij zeker dat we een meisje verwachtte en zelfs vóór de positieve zwangerschapstest dacht ik dat áls het die cyclus gelukt was, dat we dan een dochtertje zouden krijgen.

Onze prachtige dochter Vera, geboren na acht maanden zwangerschap, gevoelsmatig precies op tijd om 10.32 uur en geen dag te vroeg.

Placenta op de baarkruk

De navelstreng is dan uitgeklopt en kan worden doorgeknipt, de placenta laat nog even op zich wachten dus neemt Roel Vera bloot op zijn blote borst en krijg ik de placenta met wat moeite en wat hulp op de baarkruk. Hij lijkt intact. Daarna probeer ik Vera voor het eerst te voeden.

De verloskundige kijkt nog even of er niks kapot is bij me, wat gelukkig niet het geval is. Het voeden gaat nog niet echt, maar dat geeft niets op dit moment.

Zó goed te doen!

Rond 12 uur belt de verloskundige met de kraamzorg en bel ik mijn moeder met het grote nieuws. Die wil meteen langskomen om haar eerste kleinkind te ontmoeten. Roel belt zijn vader en ook die staat een paar uur later op de stoep. Ik voel me trots en stoer en op en top vrouw: mijn lijf is gemaakt om te baren en onze dochter is het prachtige resultaat van heel veel liefde en miljoenen jaren evolutie.

De verloskundige weegt en controleert Vera: 2670 gram en alles zit erop en eraan. Ik grap dat ik op deze manier wel een elftal van kinderen wil baren, het was allemaal zó goed te doen!

De verloskundige gaat rond 14 uur weg en we hebben een uurtje met z’n drieën. Voelt gelijk heerlijk zeker, ik heb er meteen vol vertrouwen in dat wij dit aankunnen. Een uur later staat de kraamzorg op de stoep, die Vera opnieuw wegen. Ik heb wat moeite met de hardhandigheid en wil haar liever niet uit handen geven, maar krijg haar gelukkig heel snel weer bij me. Samen met de kraamzorg probeer ik nog een keer te voeden, maar ik snap haar aanwijzingen niet helemaal en Vera is te moe.

Grootouders op bezoek

De grootouders komen rond 16 uur en zijn ontroerd en trots. M’n moeder komt met een hele mand cadeautjes voor mij en voor Roel, één cadeautje per dag voor de komende tien dagen. De kraamzorg gaat rond etenstijd weg en Roel bakt een groenteomelet voor ons. Daarna kruipen we met z’n drieën in bed. We maken Vera elke drie uur wakker door haar te verschonen. Ze draagt hydrofielen met een snappie en een mutsje. We trekken haar ook een veel te grote romper (maat 50) en een broekje aan, maar komen daar halverwege de nacht op terug.

Uitputtende verschoonsessies

Ze slaapt een paar uur in de co-sleeper, maar dat voelt voor ons allebei niet goed. Daarna dicht tegen me aan, huid op huid, lekker bloot. Het voelt veel fijner om haar bij me te hebben dan weg te leggen, ook voor Roel. Ze drinkt niet echt gedurende de nacht, mede doordat we haar wakker moeten maken door haar te verschonen: ze heeft veel vieze meconium en daardoor is het poetsen best een strijd. In die strijd verspilt ze dan alle energie die ze eigenlijk nodig heeft om te drinken.

We vinden de nacht allebei goed te doen, maar ik maak me wel zorgen over haar voedingen. Later horen we dat onze festival-vriendjes deze hele nacht hebben geproost en gedanst op ons en ons kleine wereldwondertje.

De borstvoeding een handje helpen

Het drinken blijft in de dagen daarna lastig omdat ze zo moe is, dus we huren een kolf bij het borstvoedingscentrum en ik kolf wat af en we geven dat haar na elke voedpoging via een fingerfeeder, een soort spuitje. Na vier dagen is dit gelukkig al niet meer nodig: ons meisje wordt sterker en valt niet meer af. We hebben haar nog steeds 24 uur per dag huid op huid, met alleen een hydrofiel als luier om of op ons.

Er komt allerlei bezoek in die eerste paar weken, alle trotse ooms en tantes en vrienden. Pas als Vera vier weken is wordt ze door iemand anders vastgehouden dan mij, Roel, of de verloskundige. Ik heb een beetje het ‘ze had nog in m’n buik gezeten’-principe gehanteerd tot die tijd.

Ik heb totaal geen last van de bevalling, de eerste dagen voelt het alsof ik te lang op de fiets heb gezeten, gewoon een beetje beurs, niks ernstigs. Het bloeden stopt ook al na twee weken, ik heb wat dat betreft echt geluk!

Vera vijf maanden

Terwijl ik dit schrijf is Vera inmiddels vijf maanden. Ze is gegroeid als kool: er is niets meer aan haar wat wijst op een vroeggeboorte. Ze is van zwemmen in maatje 40, nu inmiddels uit maatje 68 aan het groeien. Ze ontwikkelt zich prima en is een hele tevreden, gezellige baby. Van flesjes afgekolfde moedermelk moet zich niets weten, dus ze drinkt nog steeds alle voedingen live bij mij.

Terugblik

We kijken beiden terug op een hele fijne bevalling. De rust die de verloskundige uitstraalde door naast het bad te gaan breien had op mij en Roel eenzelfde effect: “Als zij zit te breien, zal dit er allemaal wel bij horen.” We hadden daardoor beiden vertrouwen in elke stap van het proces.

Ik vind het zelf heel prettig dat de bevalling zo hands-off was: ik had volledig de regie en voelde me nooit gestoord maar wél gesteund, een knappe combinatie. Later hoor ik van Roel dat de verloskundige wel af en toe in het bad gekeken heeft met een spiegeltje en een lampje, maar dat is volledig langs mij heen gegaan.

Halve bevalling op de snelweg

Het was natuurlijk niet zo handig dat de halve bevalling zich op de snelweg afspeelde, maar het heeft denk ik ook voordelen gehad: ik kon mijn focus elke keer verleggen op het volgende dat ‘moest’. Eerst moesten we de verloskundige bereiken, daarna de bus inpakken, daarna naar huis rijden (“als we de Afsluitdijk maar over zijn, want ik heb geen zin om een item te worden in Hart van Nederland”), daarna thuis het bad opzetten en tot slot wachten tot het bad vol was. Daarna duurde de hele bevalling nog maar 1,5 uur. Door die verlegging van de focus, heb ik me totaal niet op de pijn gericht.

Bevallingspijn

Ik heb overigens altijd al geroepen dat bevallingspijn heel erg afhankelijk is van je interpretatie en ik sta daar nu nóg meer achter. Als je van te voren denkt dat het een hel wordt, dan verkramp je en zal het zeker weten een hel worden! Ik geef toe dat het soms best pijnlijk was, maar door de rust te bewaren en door de hormonen zijn (haar?) werk te laten doen, vond ik het een hele mooie, inspirerende, oerkrachtoproepende ervaring.

Wil je weten hoe het nu met Iris en Vera gaat? Kijk op www.eenmooigebaar.nl!

Eerste kindje: vlotte bevalling op de baarkruk

22/05/2023

by Louise 1e kindje baarhouding niet op de rug baarkruk begonnen met gebroken vliezen thuisbevalling vroeggeboorte

Toen we besloten dat we graag samen een kindje wilden, ging het heel vlot. Ik had het geluk dat ik meteen zwanger was. De eerste maanden merkte ik duidelijk dat ik zwanger was door de misselijkheid. Vanaf de vierde maand was deze misselijkheid weg. Dit vond ik zelf een gekke periode, omdat je nog niks kon zien aan mijn buik en ik me eigenlijk weer precies zo voelde als voor mijn zwangerschap. Het enige wat me er elke dag aan herinnerde was het feit dat ik meedeed aan Moeders voor Moeders. Pas rond de 22 weken begon ik steeds duidelijker wat te zien en te voelen in mijn buik. En het besef dat er een klein mensje in mij groeide werd steeds concreter.

Zwangerschapsgym

In mijn laatste trimester besloot ik me op te geven voor zwangerschapsgym. Mijn voornaamste reden was om andere zwangeren in mijn directe omgeving te leren kennen. Ook vond ik het fijn om elke week echt heel duidelijk stil te staan bij het feit dat ik zwanger was. Het waren prettige lessen die mij goed hebben voorbereid op mijn bevalling. Tijdens deze lessen werd er ook besproken waar en hoe je wilde gaan bevallen, of je borstvoeding wilde gaan geven en wie er bij je bevalling zouden zijn. Voor mij waren dit geen vragen, want ik had al snel besloten dat ik thuis op de baarkruk wilde bevallen met mijn vriend en de verloskundige erbij. Ik had geen medische indicatie. Natuurlijk zijn er risico’s tijdens een bevalling, maar binnen tien minuten zou ik in het ziekenhuis kunnen zijn. En mijn moeder had ons toch ook alle vier gewoon thuis ter wereld gebracht zonder complicaties.

Geen twijfel over borstvoeding

Ook het geven van borstvoeding was geen vraag, maar meer een vanzelfsprekendheid voor mij. Ja natuurlijk geef ik borstvoeding, wat anders? Dat het zeker niet altijd lukt om borstvoeding te geven, had ik al vaak genoeg van mijn vader gehoord, die huisarts is en dit helaas veel tegen komt in zijn werk. Jammer, want het is naar mijn mening (en van vele anderen) zo waardevol om borstvoeding te geven. Niet alleen voor de voeding, maar ook voor het contact met je kindje. Maar als je al meteen te horen krijgt dat je tepels te klein zijn en je dus maar een tepelhoedje moet gebruiken nog voordat je daadwerkelijk borstvoeding hebt gegeven, of dat je moeder tegen je zegt ‘ach meid, jij bent toch ook groot geworden op de fles’, dan is het niet zo verwonderlijk dat het geven van borstvoeding lastiger is dan je denkt in onze maatschappij.

Geen enkel voorteken

Ik voelde me erg goed in de laatste maanden van mijn zwangerschap en ik kon nog lange tijd blijven klimmen, racefietsen en zwemmen. Met 30 weken hadden we een mooie kampeer en wandelvakantie in Frankrijk en met ruim 33 weken vlogen we voor een bruiloft nog even op en neer naar Sicilië. Daarnaast probeerde ik in de tussentijd een studie af te ronden. Kortom: ik was lekker druk en ik had geen enkel voorteken dat erop wees dat de bevalling zich eerder zou aandienen dan gedacht.

“Vandaag voor het eerst”

We liggen in bed. Ik ben 37 weken en 1 dag zwanger en mijn vriend vraagt of ik al aan de bevalling denk. Ik denk na: ‘Ja, eigenlijk vandaag voor het eerst’. Ik mag nu thuisbevallen, want dat mag in Nederland vanaf 37 weken zwangerschap. ‘Ik voel nog steeds niks dus het zal vast nog wel even duren’, zeg ik. Eigenlijk heb ik me tijdens mijn hele zwangerschap niet echt druk gemaakt om de bevalling. Er zijn al zoveel vrouwen me voor geweest. Het is laat, twaalf uur, we kletsen nog even en dan val ik al snel in slaap.

Zijn mijn vliezen gebroken?

Drie uur later, het is midden in de nacht, sta ik op om te plassen, zoals elke nacht. Ik wil weer in bed kruipen, maar voel ineens dat ik nog een keer moet plassen. Als ik op de wc zit, komt er wel heel veel plas naar buiten. Wat is dit? Zijn mijn vliezen gebroken? Nu al? Ik probeer wat op te vangen in een kan en zie dat het erg helder van kleur is. Ik ruik geen geur. Mmmm ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn?! Maar verder voel ik niks bijzonders. Geen harde buiken, geen weeën. Dus ik kruip maar weer in bed.

Heb ik weeën?

Thomas is in een diepe slaap. Ik draai wat onrustig op mijn zij. Voel ik toch iets. Gespannen raak ik mijn buik aan. Niks, of toch een wee? Ik wacht, maar er gebeurt niks. Na een tijdje voel ik een soort samentrekking in mijn buik. Ik pak mijn telefoon erbij om eens precies op te zoeken hoe een wee nou kan voelen. Ik struin het internet af. Het zouden heel goed voorweeën kunnen zijn, maar mijn vliezen zijn heel waarschijnlijk gebroken dus dan kan de bevalling niet lang meer duren. Toch kan het heel goed pas morgen doorzetten.

Ik probeer weer te gaan slapen, maar voel al snel steeds vaker mijn buik samentrekken. Een uur later om vier uur maak ik Thomas toch maar wakker. ‘Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn en misschien zijn de weeën begonnen’, zeg ik. Hij kijkt slaapdronken om zich heen en vraagt of ik niet gewoon naar de wc moet. Dus ik sta op en ga nog maar een keer naar de wc.

Ik zit net of ik voel toch een heftige pijnscheut door mijn lichaam gaan. Ik roep Thomas, die inmiddels toch al het een en ander in ons kleine huisje aan het verplaatsen is. ‘Je moet timen’, zeg ik.

Regelmatige weeën

De weeën komen nu al om de 4 minuten en regelmatig. Wat doen we? De verloskundige bellen?

Thomas belt en overlegt of ze al moet komen. ‘Ik kom wel even kijken hoe het gaat’, zegt ze. Inmiddels ben ik weer in bed gaan liggen. Dan tril ik over mijn hele lichaam.

De weeën worden heftiger. Bij elke wee roep ik Thomas naast me. Zijn hand vasthouden en erin knijpen geeft me steun. Pijn doet het zeker. Ik heb moeite om mijn ademhaling goed onder controle te krijgen. Gelukkig hebben we samen bij zwangerschapsgym een avond partner puffen gevolgd. Pf-pf-pf-pf-pffff doet hij en ik doe hem na. Het helpt.

De verloskundige arriveert

Inmiddels is het half zes en de verloskundige arriveert. De weeën volgen elkaar intussen continue binnen de drie minuten op. Ze gaat op de rand van het bed zitten en vraagt hoe ik me voel. Ja mmm hoe voel ik me?

‘De weeën zijn best heftig, maar verder gaat het wel’, zeg ik. Ahhhh daar komt weer een wee en ik roep Thomas. Hij pakt mijn hand en streelt me over mijn gezicht.

“Heb je geen persdrang?”

Ik zal eens even voelen hoe ver je bent, zegt de verloskundige. Ze voelt en kijkt me verwonderd aan. ‘Heb je geen persdrang?’, vraagt ze dan. ‘Je hebt namelijk volledige ontsluiting!’

Nee of eigenlijk ja nu je het zegt, en meteen voel ik de eerste perswee opkomen zetten. Zo heftig, jeetje zeg. Ik vergeet weer goed te ademen en ik roep Thomas. Ok pf-pf-pf-pf-pf-pfffff daar gaan we weer. Concentreren op mijn ademhaling.

Baarkrukwens

De perswee neemt af en ik heb heel even een moment van pauze. Ik zeg haar ondertussen waar alles ligt voor de bevalling. De verloskundige zet alles snel klaar. Ze haalt de baarkruk nog uit de auto, want dat had ik van tevoren bedacht om op de baarkruk te bevallen. Een beetje hulp van de zwaartekracht, dat leek mij wel wat. In veel plekken op de wereld bevallen vrouwen hurkend en dat zal wel een goede reden hebben.

Dan komt de volgende wee alweer. ‘Wil je op de baarkruk bevallen’, vraagt de verloskundige. ‘Nee, ik kan niet uit bed komen’, denk ik. Ik voel dat ik op dit moment al mijn kracht nodig heb om me te concentreren op de weeën. Dus ik blijf op bed liggen en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Weer komt er een perswee. Ik kan de oerkreten niet onderdrukken die tijdens het persen door mijn mond naar buiten komen.

Het hoekje om

Dan zeggen zowel Thomas als de verloskundige dat ik mijn adem zoveel mogelijk moet sparen zodat ik de wee goed kan opvangen door te puffen. Ik probeer het en het helpt! Ik pers en ik pers elke keer als de wee komt. Toch lukt het me niet goed om door de pijn heen te persen. ‘Ik kan niet’, roep ik. ‘Jawel’, zegt de verloskundige. ‘Toe maar, pers, pers’, roept ze als er weer een perswee opkomt. Ik probeer door de pijn heen te persen, maar ik heb moeite mijn baby het hoekje om te persen, zoals de verloskundige dat noemt.

De baarkruk voelt veel beter dan op bed

‘Ga toch maar op de baarkruk’, zegt de verloskundige. Ja, denk ik, het lukt me zo niet. Het lukt wonderwel om uit bed te stappen en ik ga op de kruk zitten. Thomas gaat achter me zitten en na elke perswee kan ik even heerlijk tegen hem aanhangen. Wat fijn, wat goed, het is zwaar, maar dit voelt veel beter zo. Wat een geweldige steun biedt hij.

Daar komt weer een goede perswee en ik voel dat de zwaartekracht me helpt. ‘Het hoofdje staat’, hoor ik de verloskundige op de achtergrond zeggen en ik voel dit heel duidelijk. Ik voel niks anders meer dan die laatste perswee. Nu moet ik persen! Ja ik kan het! Bijna mag ik mijn kindje in mijn armen nemen.

Een klein grijs gnoompje

Ik pers, en voel het hoofdje naar buiten glijden. Daarna volgen de schoudertjes…plop….plop….en dan ineens heb ik mijn kindje in mijn armen nog grijs en glibberig van het geboorte vet (vernix). Een klein grijs gnoompje, daar had niemand ons op voorbereid. Ze geeft een harde gil en kijkt me dan met grote ogen aan.

Met z’n drieën

Het is zeven uur ‘s ochtends. Wie had dat gedacht. Om drie uur ‘s nachts werd ik wakker en vier uur later ben ik moeder. Wat een prachtig wonder, ik huil van geluk. Wat mooi, wat fijn! Daar zitten we dan op de baarkruk met z’n drieën. Thomas met zijn armen om mij heen en ik in mijn armen ons kindje.

‘Willen jullie niet weten wat het is’, vraagt de verloskundige. O ja dat weten we nog niet. ‘Het is een meisje’, zegt ze. En met ons meisje op mijn borst kruip ik het bed op. Al snel hapt ze en ik leg haar vrijwel meteen aan. Ze drinkt krachtig en de verloskundige en kraamzorg staan wat verbaasd te kijken. Drie weken te vroeg en toch zo krachtig meteen aan de borst. Ik straal. ‘Je ziet eruit alsof je zo op de fiets kan stappen’, zegt Thomas een uurtje na de geboorte. Zo voel ik me ook. Ik voel me totaal niet moe, nee ik voel me juist sterk en euforisch. We hebben een kindje samen, wat prachtig!

Lees hier het verhaal van Louise’s tweede bevalling.

Tweede kindje: een bevalling van 50 minuten

16/05/2023

by Louise 2e of volgende kindje begonnen met gebroken vliezen thuisbevalling

‘Zeker, ik wil graag weer thuis bevallen op de baarkruk’, zeg ik tegen de verloskundige als we mijn geboorteplan bespreken. Vijf maanden na de geboorte van onze eerste dochter ben ik alweer zwanger. Iets sneller dan gepland, maar wel heel erg gewenst.

Dat het zwaar was voor mijn lichaam om zo snel weer zwanger te zijn, merkte ik wel. In de eerste drie maanden viel ik enorm af door een combinatie van borstvoeding geven en misselijkheid. Daarna had ik moeite om mijn borstvoeding op peil te houden door mijn zwangerschap en heb ik mijn dochter veel moeten aanleggen zodat de productie niet terugliep. Ook was ik net weer begonnen met hardlopen, maar hier moest ik al snel mee stoppen.

Tien weken slapen in een tentje

We hadden eigenlijk een lange vakantie in de zomer gepland, maar aangezien ik dan hoogzwanger zou zijn, hadden we deze tien weken vakantie wat vervroegd. Met een rugzak op de bergen in, praktisch tien weken slapen in een tentje met een baby van elf maanden oud en zelf vijf maanden zwanger, het ging boven verwachting goed. Ik was blij dat ik op deze manier toch weer fit zou zijn voor mijn tweede bevalling.

Nog naar een bruiloft

Onze eerste dochter kondigde zich al met 37 weken aan, en ook al wisten we dat het bij een tweede heel anders zou kunnen gaan, we hielden er toch wel een beetje rekening mee dat ze eerder zou kunnen komen. Maar ons volgende kindje liet nog even op zich wachten. Ik voelde niks en besloot met 40 weken en 3 dagen nog naar een bruiloft te gaan. Het was wel spannend, omdat mijn eerste bevalling erg vlot was verlopen en de kans best groot was dat het nu nog sneller zou gaan. Maar er gebeurde niks. De volgende dag gingen we naar het bos met onze dochter, want het was heerlijk weer. Wat bijzonder, ze zette haar eerste losse stapjes! Ook kreeg ik vandaag voor het eerst tijdens mijn zwangerschap harde buiken tijdens het wandelen, maar weeën voelde ik nog niet. De avond verliep rustig en ik ging vroeg slapen.

Sijpelend vocht

Vijf voor één ‘s nachts, mijn dochter wordt in haar bedje naast ons wakker en is erg onrustig. Ik neem haar in bed en ze valt binnen een paar minuten weer in slaap. Ik sta op om te plassen en loop terug naar bed, maar voel dan ineens vocht langs mijn been sijpelen. Ik loop terug naar de wc en zie helder vocht. Mijn vliezen zijn gebroken! Het is tien over één als ik op de klok kijk. Ik kruip weer in bed, want net als bij mijn eerste bevalling voel ik nog niks.

Maar dan begin ik over mijn hele lichaam te trillen en ik voel de lakens kletsnat worden. Nu zijn mijn vliezen echt gebroken!

‘Het gaat beginnen’, zeg ik zachtjes tegen Thomas. Ik weet het zeker, zo begon het bij mijn eerste bevalling ook. Hij zit rechtop in bed en pakt onze dochter om haar in een andere kamer verder te laten slapen. Daar heb ik me eigenlijk het meest druk over gemaakt tijdens mijn tweede zwangerschap. Wat als onze dochter wakker zou worden tijdens de bevalling? Ze is zelf nog haast een baby. Maar gelukkig, ze slaapt heel diep en merkt niks als Thomas haar verplaatst.

De weeën komen vaak en duren kort

Ik voel de weeën snel opkomen. Ik probeer te timen. Ze komen vaak, maar duren erg kort. Tien seconden en dan is de wee weer weg, maar na twintig seconden komt de volgende wee. Ik word overvallen door een weeënstorm.

‘Bel nu de verloskunde’, zeg ik, als Thomas terugkomt in onze slaapkamer. Inmiddels zit ik alweer op de wc. ‘Maar hoe vaak komen de weeën dan’, vraagt hij. ‘Vaak, bel nou maar’, roep ik.

“Ik kom nu meteen!”

Zodra de verloskundige hoort dat het om mij gaat zegt ze: ‘Ik kom nu meteen!’ Thomas verplaatst snel wat spullen in ons kleine huisje, zodat de verloskundige er goed bij kan. De weeën worden heftiger en duren langer. Ik roep hem bij me en hij pakt mijn hand. Hij helpt me en puft met me mee. Wat geweldig dat hij er bij is.

De weeën zijn enorm heftig en duren zo lang voor mijn gevoel. Weer heb ik moeite om mijn ademhaling goed onder controle te krijgen en ik ben blij dat Thomas naast me het ritme aangeeft. Au, au, pijnlijk, weer een enorme wee.

Enorme persdrang

Dan hoor ik de verloskundige binnen komen en vrijwel meteen voel ik ook een enorme persdrang opkomen. ‘Ik moet persen’, roep ik. Ik lig nog op bed, maar ik kan de persdrang niet meer tegen houden. ‘Pers maar’, zegt de verloskundige, die ondertussen al gezien heeft dat ik volledige ontsluiting heb. Thomas maakt gauw ruimte vrij in onze slaapkamer voor de baarkruk.

Een bevalling van 50 minuten

‘Ik zie het hoofdje al’, zegt de verloskundige. Wat nu al? Zo snel, denk ik. Met een paar keer persen is ze er, hoor ik haar zeggen. Ik weet in tegenstelling tot mijn eerste bevalling de persweeën meteen goed te benutten. En na drie keer flink persen voel ik hoe het hoofdje naar buiten komt en de schoudertjes volgen.

Daar is ze ons tweede prachtige meisje om drie minuten over twee ‘s nachts geboren. Na iets meer dan vijftig minuten heb ik mijn dochter in mijn armen. In 8 minuten eruit geperst in tegenstelling tot mijn eerste bevalling waar het persen ruim een uur duurde. Ze zet meteen een flinke keel op en kijkt met haar zwarte heldere oogjes de wereld in. Wat ben je mooi!

Ze begint gelijk de borst te zoeken

Onze dochter ligt op mijn buik als Thomas de navelstreng doorknipt. Ik leg haar bij mijn borst en ze begint vrijwel meteen te zoeken. Ik leg haar aan en ze drinkt met kleine teugjes, terwijl ze me aankijkt. De placenta volgt een paar minuten later nadat ik ons kindje heb aangelegd. Geen prik met oxytocine nodig om de placenta op te wekken.

Aanleggen voor de placenta

Bij mijn eerste bevalling kreeg ik een paar minuten na de geboorte van mijn dochter direct een prik, wat denk ik niet nodig was geweest, aangezien mijn eerste dochter ook meteen begon te drinken en ik vrij heftige naweeën kreeg. In principe heeft de natuur het zelf heel mooi geregeld. Door je kindje meteen aan de borst te leggen na de geboorte komt er oxytocine vrij die een aantal naweeën veroorzaakt waardoor je placenta vanzelf loslaat. Ook na deze bevalling heb ik een aantal heftige naweeën, zelfs de volgende dag nog, waarschijnlijk wegens de snelle bevalling.

Ik geef ons meisje aan Thomas en sta op om me even te douchen. Ik kijk bij mijn oudste dochter op de kamer, en hoor een tevreden geronk. Ze heeft niks gemerkt, waarom had ik me zo druk gemaakt? Na het douchen proberen we nog wat slaap te pakken. Het is pas vier uur ‘s nachts. Ik doezel weg, maar word om zes uur wakker als ons kleintje poept. Ik sta op en verschoon haar. Daarna kruip ik weer onder de dekens. Ze valt in slaap en ik kijk naar ons prachtige wonder op mijn buik. Ik voel me vol met energie. Wat een rijkdom, twee mooie dochters en mijn lieve slapende Thomas.

Lees hier het verhaal van Louise’s eerste bevalling.

Omgekeerde wereld: bevalling begint in het ziekenhuis en eindigt thuis

15/05/2023

by Elisa Verwoest-Schone 1e kindje begonnen met gebroken vliezen medische interventie(s)thuisbevalling toch thuis

Nog niet ingedaald

Dinsdagmiddag was ik nog bij de verloskundige en daar bleek dat Puk nog steeds niet volledig was ingedaald. Kortom: als mijn vliezen zouden breken, moest ik zo snel mogelijk gaan liggen. Donderdag de 18e zou ik 41 weken zwanger zijn en zou ik gestript gaan worden. Dat was geen fijn vooruitzicht vond ik. Gelukkig besloot Puk het niet zover te laten komen (of was het de gember en bitterlemon?).

Tjsoing!

Dinsdagavond op tijd naar bed gegaan maar ik kon mijn draai niet vinden, toch in slaap gesukkeld en rond half twaalf schoot ik wakker van het gevoel alsof er iets in mijn lichaam ‘tjsoing’ deed (beetje alsof er een elastiekje knapte). Ik heb me nog twee keer omgedraaid en toen besloot ik naar de wc te gaan om te plassen. Daar liep mijn onderbroek vol met vruchtwater, mijn vliezen waren gebroken!

Snel pakte ik mijn drink glaasje en ving ik nog iets op, het zag rozig, oranjeig uit. Toen terug naar bed gegaan en mijn man de verloskundige laten bellen. De verloskundige, V., kwam snel en constateerde dat Puk niet verder was ingedaald maar juist weer terug omhoog was gekropen. Dit maakte van mij direct een medisch geval. Ik was van plan thuis te bevallen, maar dit plan zag ik nu in rook op gaan.

Naar het ziekenhuis

Ik het ziekenhuis voor de bevalling van Puk

In de auto naar het ziekenhuis gegaan, daar werd een hartfilmpje gemaakt van Puk en eventuele weeën gemeten en een echo gemaakt. Puk zat nog steeds te hoog dus ik moest in ieder geval de nacht blijven. In ochtend zou er dan een nieuw plan gemaakt worden met de arts.

Zo rond 3.00 kreeg ik weeën, en tegen 3.30 heeft mijn man een zuster gehaald. Weer aan het hartfilmpje, maar volgens de zuster was het allemaal nog te vroeg, niet regelmatig genoeg en moest ik maar wat proberen te dommelen. Dat lukte niet. Het was ook veel te warm in de kamer, te droog en het bed lag niet lekker.

Om 8.00 ben ik de weeën gaan klokken en ze kwamen toen om de vier minuten. Om kwart voor negen kwam de arts. Zij constateerde dat Puk inmiddels volledig was ingedaald en droeg de leiding van de bevalling weer over aan de verloskundige. Ik mocht van de verloskundige kiezen of zij naar het ziekenhuis kwamen of dat ik weer naar huis zou gaan. Ik heb toen gekozen om naar huis te gaan.

Weer naar huis

Om 10.00 was ik thuis. Ik had buikweeën. De verloskundige constateerde om 10.14 dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Wow! Dat viel me alles mee! De verloskundige ging weg en zou om 12.00 terug komen. Om 10.45 kreeg ik er rugweeën bij. Mijn man heeft als een gek in mijn rug staan duwen (volgens hem heeft hij me binnenstebuiten geduwd). Deze weeën kwamen heel snel achterelkaar, mijn man kon dus absoluut niet weglopen.

Tegen 11.10 kreeg ik hele heftige persdrang die ik nauwelijks weg kon puffen. Dit zou ik nooit lang vol kunnen houden dacht ik! Mijn man belde na twee weeën de verloskundige. Die zou snel komen. Om 11.30 was ze daar en constateerde ze volledige ontsluiting!

Echte persweeën

Vanaf zo ongeveer 12.00 begonnen de echte persweeën en mocht ik mee gaan persen. Eerst een tijd op mijn zij (met mijn man duwend in mijn rug) en na drie kwartier ben ik op mijn rug gaan liggen.

Na een uur en een kwartier persen ging de verloskundige de baarkruk halen om de zwaartekracht het laatste zetje te laten geven. Ik zag niet hoe ik uit bed moest komen. Dus ik heb een tandje bij geschakeld bij het persen (geen idee waar dat nog vandaan kon komen toen). Het schoot nog door mijn hoofd dat ik onnozel moest kijken maar ik kon alleen mijn ogen stijf dichthouden.

Mijn zoon op mijn buik

Het laatste halfuur hebben de kraamhulp (die inmiddels gearriveerd was) en mijn man mijn benen omhoog gehouden tijdens de persweeën. Na goed anderhalf uur persen heeft de verloskundige een knip gezet. In die wee is Puk geboren. Ik moest tot aan zijn kontje toe persen, circa zes keer in een wee, terwijl de wee dus allang op was lag ik nog te persen om hem er echt uit te krijgen. Toen werd ik beloond met een hele mooie gezonde zoon op mijn buik.

Hij woog 4040 gram en hij was ongeveer 52 centimeter lang.

De verloskundige en mijn man hebben me fantastisch geholpen en mijn man had de volgende dag net zo veel spierpijn als ik.

De borstvoeding moest nog een beetje op gang komen, maar die is uiteindelijk helemaal goedgekomen met behulp van tepelhoedjes en super begeleiding van de kraamhulp.

Op woensdag 17 augustus 2011 is onze zoon Puk geboren!

Elisa Verwoest-Schöne is moeder van 3 kinderen. Ze is Restaurator Moderne kunst onder naam Elisa Schöne Kunsten (www.elisaschonekunsten.nl) en eigenaar van Mijn-Mama (www.Mijn-Mama.nl). Onder de naam Mijn-Mama verkoopt ze handgemaakte kraamcadeautjes.

35 minuten van begin tot eind: ongepland unassisted

11/05/2023

by Esther 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen hands-off hypnobirthing ongeplande UC (unassited childbirth)thuisbevalling waterbevalling

Mijn vorige bevallingen gingen erg snel

Na twee meisjes ben ik zwanger van een jongetje deze keer! Ik heb verloskunde gestudeerd, maar ben al een aantal jaar niet meer werkzaam. Ik weet dus precies hoe een bevalling werkt. Toch zie ik best op tegen de bevalling, omdat ik niet weet hoe mijn bevalling zal verlopen. De vorige 2 bevallingen gingen zo snel. Mijn eerste dochter is binnen 5 uur geboren en mijn jongste dochter binnen 2 uur. Wat als het deze keer nog sneller gaat?

Mijn man voetbalt op hoog amateur niveau buiten de stad en moet ook soms helemaal naar de andere kant van het land voor wedstrijden. Ik zie daar allemaal erg tegen op. De laatste weken mag hij ook niet meer mee naar uit wedstrijden van mij! Gelukkig wil hij dit zelf ook niet.

Heerlijk slapen op de regenboogontspanning

Ik heb een cursus yoga gedaan. Maar dit haalt mijn onrust niet helemaal weg. Van mijn zus kan ik het boek ‘HypnoBirthing, the Mongan Method’ lenen. Het lijkt me zweverig geneuzel, maar al bij de eerste bladzijde ben ik verkocht. Dit sluit precies aan bij mijn visie rondom zwangerschap en geboorte! En het is helemaal niet zweverig, maar juist erg mooi. Ik heb geen cursus gevolgd, maar alleen het boek gelezen. Inmiddels weet ik dat dat niet voldoende is. Maar toch vond ik die laatste weken van mijn zwangerschap heerlijk. Elke avond zette ik de regenboogontspanning (hypnobirthing CD) op en dan viel ik in slaap.

De uitgerekende datum

Op 19 januari 2014, mijn uitgerekende datum (de 3e keer op de 19e!) word ik om 2.40 wakker omdat mijn vliezen breken. Wat een raar gevoel! Wat nu? Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, dus van mijn ontspanning blijft niks over. Als ik naar de badkamer loop krijg ik meteen de eerste wee. En die doet meteen flink zeer! Geen mooie opbouw, zoals bij de vorige bevallingen.

Mijn man verschoont het bed, maar ik wil erop liggen, want staan is niks. De volgende wee doet weer erg zeer, ik voel al veel druk en kan dat niet wegademen. Ik ben mijn mooie hypnotechnieken ook vergeten ineens. Ik vraag mijn man om het bevalbad te vullen, want deze keer wil ik graag in bad bevallen. En hij belt meteen de verloskundige.

Liggend op de overloop

Om een uur of 3 zegt mijn man dat ik het bad in kan. Ik sta op uit bed en krijg op de overloop weer een wee. Staand opvangen voelt echt niet fijn, dus ga ik snel op de grond van de overloop liggen. Mijn man staat er raar naar te kijken.

Deze weeën voelen echt heel anders aan dan de vorige bevallingen. Daarbij had ik meer buikpijn. Deze weeën voelen aan als een stekende pijn, helemaal onderin mijn buik.

Eenmaal beneden plof ik in het bad. Omdat onze slaapkamer op de zolderverdieping is hebben we het bevalbad in het kantoorkamertje gezet. Op zolder mag je namelijk niet thuis bevallen. Het bed van onze oudste dochter hebben we op klossen gezet en gaan we gebruiken als ik niet in bad zou kunnen bevallen.

Met de tuinslang over mijn buik

Er staat nog maar een klein laagje water in het bad, maar het voelt al wel heerlijk. Omdat mijn dikke buik nog boven het water uitsteekt laat ik met de tuinslang het warme water over mijn buik lopen. We hebben een hele constructie moeten opzetten om het bad te kunnen vullen. De tuinslang (uiteraard goed schoongemaakt) loopt vanaf onze badkamer, door de gang naar de kamer waar het bevalbad staat.

Ik zet mijn HypnoBirthing muziek op en probeer de ‘golven’ weg te ademen. De HypnoBirthing ademhaling werkt inderdaad goed. Maar de volgende wee is een flinke perswee, er valt niks weg te ademen. Ik hang over de rand van het bad en maak flinke geluiden. Wat een oerkracht!

“Het voelt lekker”

Ik voel het hoofdje van de baby al komen. Ik ben een beetje bang om me over te geven aan mijn lichaam, ik wil graag de controle houden en daarom laat ik, als de wee voorbij is, met zachte persjes het hoofdje geboren worden. Het brandt en ik herinner me mijn positieve affirmaties. In plaats van denken dat het pijn doet, begin ik te denken: Het voelt lekker, het voelt lekker. En inderdaad, de pijn verdwijnt en het voelt fijn aan als het hoofdje geboren wordt.

Op zijn hoofdje voel ik heerlijke zachte haartjes. Ik wrijf erover met mijn hand, een heerlijk gevoel, daar komt mijn kindje!

Mijn man loopt nog ergens rond, dus ik roep hem er snel bij. Ik zeg dat hij de camera moet pakken omdat de baby er al bijna is. Ik laat hem het hoofdje zien. Mijn man had intussen zelf al de camera gepakt en filmt de rest van de geboorte.

Ik kan niet geloven dat hij er al is!

De volgende wee wordt onze zoon met een draaikolk in bad gelanceerd, om 3.15 uur. Ik pak hem snel op en hou hem nog even onder water. Dan pak ik hem bij me. Hij is heel rustig, maar ademt wel. Ik kan niet geloven dat hij er al is!

Na 30 seconden staan zijn 2 zussen in de kamer, ze waren wakker geworden van mijn geluid. Met zijn vieren bewonderen we de kleine man.

Na een poosje begint hij te huilen. Ik probeer hem warm te houden in het warme water. Mijn man en ik blijven tegen elkaar zeggen: “Hoe kan dat nou?, zo snel?!”

Daar is de verloskundige

Na 10 minuten stapt de verloskundige binnen. Ze is verrast dat de baby al is geboren! Omdat de navelstreng al is uitgeklopt navelt ze hem af. Mijn man en dochter knippen hem door. We wachten even af tot de placenta wordt geboren en ik krijg een synto prik in mijn been, vanwege eerder ruim bloedverlies en de snelheid van deze bevalling.

Na een kwartiertje besluiten de verloskundige en ik dat ik toch maar uit bad ga om de placenta geboren te laten worden. Ik ga in het bed van onze dochter liggen. Mijn man gaat met onze zoon naar boven en kleed hem lekker aan. Daarna leg ik hem aan de borst, hij drinkt meteen goed.

De placenta

40 minuten na de geboorte van onze zoon wordt ook de placenta geboren en is de bevalling compleet. De verloskundige moet mij nog een beetje hechten. Als ze klaar is kijk ik zelf, samen met man en kinderen de placenta na. Ze vinden het gelukkig niet eng, dat bloederige ding. De verloskundige maakt ondertussen beschuit met muisjes voor ons klaar. Daarna eten we gezellig met elkaar een beschuitje.

Rond 6 uur gaat de verloskundige weer naar huis. Mijn man legt onze dochters weer terug op bed, en ik kruip met mijn zoon in ons eigen schone bedje. Waar ik even daarvoor nog niets vermoedend lag te slapen.

35 minuten

Deze bevallig heeft dus maar 35 minuten geduurd! Een paar maanden na deze bevalling heb ik de opleiding tot HypnoBirthing practitioner gevolgd. Sindsdien geef ik de cursus met veel plezier!