baby meisje van Sanne

Het geboorteverhaal van mijn derde

Een zware zwangerschap voor mij en het gezin

Ik begin mijn verhaal vanaf het moment dat ik 35 weken zwanger ben. Vanaf het moment dat ik 20 weken zwanger was schoot ik dagelijks in de weeën, die regelmatig kwamen, met tussenpozen van 3 tot 5 minuten. Vooral aan het einde van de dag had ik hier veel last van. Waneer ik geen weeën had bleven wel de pijnlijke harde buiken aan houden. Geen dag nam mijn lichaam rust en had ik al meerdere malen de verloskundige aan huis gehad of bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht voor een CTG scan om er zeker van te zijn dat het niet zou door zetten. Voor mij was dit allemaal al heel bekend – tijdens de zwangerschappen van mijn jongens Dylan (7 jaar) en Tristan (2,5 jaar) ging het niet anders dan deze keer. Het enige verschil was nu wel dat ik ook veel meer pijn had in mijn onderrug en behoorlijk last had van bekkeninstabiliteit.

Mijn lichaam maar ook mijn geest waren met 35 weken zwangerschap echt op aan het raken. Ik kreeg te weinig rust thuis want ja, bedrust gaat niet met nog 2 kinderen in huis die gewoon naar school en naar de peuterspeelzaal gebracht moeten worden, die gewoon hun aandacht nodig hebben, en het huishouden gaat immers ook gewoon door. Mijn man hielp wel waar hij maar kon, probeerde op tijd thuis te zijn, maar als vrachtwagenchauffeur heb je daar niet echt veel controle over. Ook hij was behoorlijk moe geworden van werk en de spanningen van thuis en alles waar hij nu mee hielp, hij had nu praktisch 2 banen.

De buggy als rollator

Met 35 weken liep ik ook niet meer maar schuifelde ik letterlijk naar voren, ik ging zittend de trap op en af, en ik gebruikte de buggy als rollator buitenshuis. Ik was er klaar voor, ik wilde op dat moment niets liever dan bevallen, maar ik wist ook donders goed dat het voor mijn kleine meisje in mijn buik beter is om nog wat langer te blijven zitten. Zolang mijn voorweeën nog niet doorzette accepteerde ik de zwangerschap. Wel kreeg ik met 35 weken een gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog om te praten over een mogelijke inleiding met 37 weken zwangerschap, want dan zou ze in principe “voldragen” zijn.

De gynaecoloog die ik kreeg was de zelfde die ik had aan het einde van de zwangerschap van Tristan en hij kende mijn situatie maar al te goed. Hij stemde heel snel toe dat ik zou worden ingeleid met 37 weken en 1 dag, op dinsdag 29-09-2015. Wat een opluchting, nu wist ik dat ik dit nog maar 2 weken moest zien vol te houden. Er viel een zware last van mijn schouders, ik had nu een einddatum en die kwam rap in zicht.

De bevalling helemaal bewust meemaken

Het was heel fijn te weten dat ik niet lang nog door hoefde te lopen, maar daar kwamen natuurlijk ook spanningen bij kijken, want de bevalling kwam snel in zicht en ik werd hier toch ook wel angstig van. Bij mijn vorige bevalling ben ik in paniek geraakt toen de persweeën voor mij te snel kwamen, mijn lichaam was er klaar voor maar mijn geest niet. Dit heb ik als iets heel zwaars ervaren ondanks dat mijn doula, die er ook dit keer bij zou zijn, en mijn man mij al zo vaak hebben verteld dat ik juist heel snel door die paniek fase heen ben gekomen, en het wel goed heb opgepakt. Het zit anders in mijn hoofd, voor mij leek die paniekfase een eeuwigheid te hebben geduurd en hierdoor heb ik voor mijn gevoel de geboorte van mijn jongste zoon niet geheel bewust mee gemaakt. Het is me te snel gegaan en ik heb het als een soort roes ervaren.

Dit keer wil ik koste wat het kost bevallen zonder in paniek te slaan en de bevalling helemaal bewust meemaken, zoals ik dat ook bij mijn eerste kindje heb ervaren. Met de dagen die voorbij streken werd ik als maar zenuwachtiger, maar ging ik er ook wel steeds meer naar uit kijken. Nog maar even, en ik ging onze dochter dan ook werkelijk ontmoeten, dat mooie mensje wat toen nog veilig in mijn buik schopte en sliep en toen nog even, nog heel even, alleen van mij was. Mijn laatste dagen als zwangere dame waren ingegaan, mijn laatste dagen dat ik haar nog niet hoefde te delen, mijn laatste dagen als mama van 2 jongens. Mijn laatste dagen voor ik me opnieuw door een bevalling heen moet slaan.

Weinig slaap

Het is zo ver, de dag dat we onze dochter gaan ontmoeten. Om 5.00 gaat de wekker, al bloednerveus sta ik op met flinke wallen onder mijn ogen, want van slapen is weinig terecht gekomen. Ik was te zenuwachtig om in slaap te komen. Ik had ieder uur voorbij zien komen op die wekker die heel irritant naast me stond, en voor mij gevoel me letterlijk de hele nacht heeft staan uitlachen. Weer een uur voorbij, duurt niet lang meer nu. Maar goed, de wekker is klaar met lachen, ik moet toch echt mijn kleren aan gaan trekken die ik al keurig had klaar gelegd. Vandaag draag ik het zelfde lange shirt dat ik aanhad bij de geboorte van Tristan. Ik trek een makkelijke broek aan en een warme vest. De noodkoffer staat al klaar in de gang benden met alles wat nodig zou kunnen zijn.

Terwijl ik naar benden loop samen met mijn man hoor ik Dylan zijn kamer uitglippen, hij kan niet slapen zegt hij. Ik zeg tegen hem dat het nog wel heel vroeg is en toch even moet proberen te gaan slapen, want hij moet straks wel gewoon naar school. Zachtjes loopt hij terug en kruipt zo voorzichtig mogelijk zijn bed want in zijn kamer slaapt een goeie vriend van ons, Eddie, die gisteren al was aangekomen om vandaag de 2 kinderen op te vangen. Maar Eddie wordt uiteraad als nog wakker en staat niet veel later met ons op. Ik sluip nog even gauw de kamer van Tristan binnen en geef hem een kus en bedenk dat hij vandaag voor het laast de jongste in huis is. Nog maar een paar uur en dan is ook hij een grote broer.

Onderweg naar het ziekenhuis

Benden proberen wij nog wat te eten maar dit gaat moeizaam, het lijkt wel of ik spontaan niet meer weet hoe ik moet kauwen en slikken. En dan komt Dylan ook opnieuw naar benden, slapen lukt echt niet meer. Ook wel begrijpelijk, hij weet dondersgoed dat hij vandaag opnieuw grote broer gaat worden en vindt dit ook reuze spannend. Dus hij komt lekker bij ons op de bank en we zetten de tv aan op kindertv. Dan is het 5.45 en dat betekent dat het tijd is om een flinke knuffel aan Dylan te geven en de auto in te stappen.

Dylan zwaait ons nog even uitgebreid uit en voor we het weten rijden we het dorp uit. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Beiden zo zenuwachtig dat we maar weinig woorden weten uit te brengen. Tranen vinden hun weg langs mijn ooghoeken en druppelen langs mijn wangen naar beneden. Ik vind het allemaal zo spannend, leuk, en eng tegelijkertijd. Straks hebben we weer een baby in onze armen, en als alles goed mag gaan zitten we voor we het weten straks thuis met 3 kinderen. 3 kinderen, wie had dat verwacht, dat wij samen 3 kinderen zullen krijgen, ik vind het geweldig.

Ze breken mijn vliezen

We rijden het parkeerplaats op. Ik wiebel me zelf voor het laatst als zwangere dame uit de auto en samen lopen we dan met de koffer richting de eerste hulp, want de hoofdingang is nog dicht. Daar staat onze doula (tevens vriendin) al op ons te wachten. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan naar binnen. De zenuwen zitten ondertussen niet enkel meer in mijn buik maar tot aan mijn keel. Vandaag gaan we het doen en ik blijf tegen mij zelf herhalen dat ik dit kan, ik ben immers al 2 keer eerder bevallen dus kan ik het nu ook.

Aangekomen bij de verloskamers krijgen we al gauw een kamer toegewezen en word ik eerst een half uur aan de CTG scan gelegd, en ze breken mijn vliezen want we gaan eerst kijken of mijn lichaam het zelf opstart. Er is nu dus geen weg meer terug, de vliezen zijn gebroken, alleen komt er nog maar weinig vruchtwater naar buiten. Ik voel het eruit druppelen. “De kleine meid blokkeert de uitgang,” grap ik. Gelukkig heeft het vruchtwater de goede kleur.

Toch het infuus

En dan nu afwachten of mijn lichaam de bevalling zelf gaat oppakken. Ik hoop vurig dat mijn lichaam dat zal gaan doen want de vorige keer kreeg ik gelijk een infuus – toen kwamen de weeën heel snel op elkaar zonder pauzes. Ik ben toen in twee-en-een-half uur bevallen. Terwijl we wachten legt de verpleegkundige alles al klaar – omdat de vorige bevalling zo snel is gegaan verwachten ze nu ook dat de bevalling best snel zal kunnen verlopen.

Na een half uurtje blijkt de bevalling toch niet goed op gang te komen. Er is wel weeën activiteit maar niet genoeg om door te zetten. Er wordt besloten toch het infuus aan te sluiten. Ik baal hier even van maar maar aan de andere kant wil ik ook gewoon graag gaan bevallen. Je kan het maar beter achter de rug hebben, denk ik, en dan kan het echte genieten gaan beginnen.

Weer volop rugweeën

Eenmaal aan het infuus voel ik al heel gauw de weeën sterker worden en ga ik op mijn zij liggen, dat voelt voor mij het prettigst. Mijn doula neemt plaats aan mijn zijde en mijn man gaat achter mij zitten, en helpt me door tegen mijn rug te duwen, want het zijn weer volop rugweeën. Zelf lukt het me om rustig te blijven en samen met mijn doula concentreer ik me op mijn ademhaling. Ze helpt me zo nu en dan met slokjes cola op de momenten dat ik misselijk wordt. Cola helpt me daar goed door heen. Tussen de weeën door streelt mijn man mij liefdevol op mijn rug en in mijn nek. Ik vind dit heerlijk en geniet ervan.

Na een kwartiertje wordt het infuus iets hoger gezet en 5 min later komen de weeën zoals bij Tristan heel snel op elkaar, er zitten bijna geen pauzes tussen. Maar ik voel me sterker dan ooit, ik kan dit aan en weet me zelf staande te houden door op mijn ademhaling te letten. Dan beginnen mijn benen te trillen. Even vind ik dit eng, ik heb hier geen controle over maar aan de blik van mijn doula is te zien dat het erbij hoort. Een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is om bij de ontsluiting te komen.

Teamwork met z’n drieën

De verloskundige blijft ook in de kamer en vraagt of ik al persdrang heb maar die heb ik nog niet, wel voel ik dat de kleine meid echt flink aan het dalen is en er veel druk bendeden is. Ik ervaar de weeën steeds heftiger en mijn doula ziet dat, ze zorgt ervoor dat ik erbij blijf door mee te puffen terwijl mijn man me nog steeds helpt door te strelen en tegendruk te geven. Ik hoef hem niets te zeggen, nog voor mijn wee begint heeft hij het al door en geeft mij die tegendruk op het juiste moment. Ik ervaar het echt als teamwork, zo met zijn drieën.

5 minuten nadat de verloskundige mij vroeg of ik al persdrang heb voel ik persdrang opkomen, en de gynaecoloog wordt opgepiept, die snel arriveert. Ze kijkt naar me en gaat zitten. De verloskundige en verpleegkundige staan achter ons klaar, terwijl wij drieën als team de weeën opvangen. Op een gegeven moment begint de hartslag van de kleine naar de 50 te dalen, zelf wist ik dat niet en heb dit achteraf gehoord. De gynaecoloog staat op en kijkt hoever ik ben. “Je zit op 8 centimeter ontsluiting,” zegt ze, “maar je baby heeft het nu moeilijk”. Ze kijkt me aan en zegt “we gaan er 10 centimeter van maken”. Tijdens de volgende wee duwt zij die laatste 2 centimeter weg. Ondanks dat het zeer deed weet ik mij opnieuw kalm te houden en voel ik heel duidelijk dat ik goeie persweeën krijg.

Weer een sterrenkijkertje

Mijn doula gaat aan de kant en de gynaecoloog neemt haar plaats in, en ik mag gaan persen. Ik denk aan wat ik heb geleerd en pers met mijn mond open, en kin op mijn borst. Zo zet ik geen kracht op mijn ogen en druk op mijn hoofd, maar echt daar waar ik heen moet persen. Dit gaat goed. De gynaecoloog vraagt mij door te persen, ook na dat de wee weg is, omdat de kleine het moeilijk heeft. Ik vind dit moeilijk maar krijg het voor elkaar. Na 5 minuten persweeën zie ik het hoofdje, met haar handje voor haar gezicht, geboren worden als sterrenkijkertje, net als mijn jongens ook waren.

Mijn man handelt meteen zoals wij van te voren voor ogen hadden. Hij pakt haar aan en terwijl hij haar nog in zijn handen houdt en aan mij overhandigt, horen we het mooiste geluid wat je op dat moment maar kan horen haar eerste huiltje, en bij mij schieten de tranen in mijn ogen. Daar is ze, daar is mijn dochter, ik kan alleen maar roepen, “kijk dan, daar is ze, wat is ze mooi!” Ik sluit haar in mijn armen en kijk verwonderd naar haar.

Een bevalling van 45 minuten

Ze is eerst heel blauw maar kleurt gauw bij. Terwijl ik naar haar kijk voel ik een enorm trots gevoel. Ik ben trots dat wij dit als team hebben kunnen doen, het was een hele mooie ervaring. De pijn was hevig maar ik ben er rustig onder gebleven ik ben niet in paniek geslagen, doordat wij dit als team hebben kunnen doen. Ik heb niet eens gedacht aan pijn bestrijding. En nu heb ik heel bewust mijn dochter geboren zien worden. Vanaf het moment dat het infuus erin is gegaan heeft het maar 45 minuten geduurd. Het voelt als veel langer maar uiteindelijk maakt de tijd dat ik erover heb gedaan, kort of lang, niet uit. De pijn maakt ook niet uit, want ik heb het goed opgevangen. Vandaag was ik de barende vrouw met oerkracht, en nu ben ik mama van 3 kinderen: 2 prachtige zonen en een dochter.

Diezelfde middag mogen we al naar huis, nadat mijn dochter alle controles had gehad, en ik ook goed gekeurd was. Ik had zeer weinig bloed verloren en was enkel nog wat draaierig en behoorlijk moe, maar ik had het gedaan en dat is het enige dat telt. We zijn thuis vlak voor Eddie met de kinderen thuis komt, die Dylan uit school had gehaald met Tristan. We hadden geen 5 minuten later thuis moeten komen. Dylan en Tristan komen de woonkamer ingerend. Dylan is helemaal emotioneel, daar is zijn zusje waar hij zolang op heeft gewacht. Hij geeft haar en mij een dikke knuffel en komt naast me zitten. Ook Tristan komt snel bij mij klimt op schoot en zegt: “baby zusje”. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tristan is een jongen van weinig woorden. Hij heeft echt zijn eigen taaltje, het woordje zusje hadden wij nog nooit gehoord, en baby nog nooit zo duidelijk als nu. Tristan is vanaf die dag gaan praten, en nu, een maand later is hij niet alleen met praten met sprongen vooruit gegaan, maar met zijn complete ontwikkeling. Alsof er een knop om is gegaan sinds hij nu niet meer de jongste in huis is, maar een echte grote broer.

Mijn kleine meid in de draagdoek

Het gaat ontzettend goed met ons kleine meisje. Ze is een heerlijke baby en de jongens genieten van haar. Wij als ouders van drie vinden het wel eens waar druk, maar prachtig. De zwangerschap was zwaar en heeft veel moeilijke, pijnlijke dieptepunten gehad, maar op de bevalling kijk ik met trots terug. Ik ben zo trots als een pauw en loop dus graag met mijn veren omhoog, en dat doe ik dan ook zeker met mijn kleine meid in de draagdoek. Mijn peuter in mijn ene hand en vooruit rent een knappe jongen van 7. Ik ben compleet, wij zijn compleet, een gezin van 5, met 2 jongens en een meid.

Voor iedere zwangere vrouw wil ik zeggen: wees niet bang voor de bevalling. Zoek en zorg dat je steun kan krijgen van mensen die je vertrouwt en lief hebt, dat kan heel veel schelen. Ik had die steun van mijn man en doula. Ook hebben zij mij veel gesteund tijdens de zwangerschap, en mijn man had ook veel steun van onze doula tijdens de zwangerschap. Zelf zou ik nooit meer willen bevallen zonder een doula. Het heeft mij geholpen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling rustig te blijven. De pijn van een bevalling is te doen, en als je eenmaal klaar bent en je hebt jou baby in je armen kan je alleen maar trots zijn. Je hebt het gedaan, en je wordt beloond met een wonder. Veel succes tijdens je bevalling, en jij kan dit, wij zijn vrouwen en hebben die oerkracht in ons. Wij kunnen dit, dus jij ook.

reinate

De herkansing: natuurlijk bevallen

Bij Siem ben ik in het ziekenhuis bevallen. Dit wilde ik ook, want ik dacht: in het ziekenhuis bevallen is veilig, medische hulp is dichtbij als ik die nodig heb. Maar wat een goed idee leek, pakte niet uit zoals ik hoopte. De continue controles maakten me eerder onzeker dan dat ik me er door gesterkt voelde. “Nee Mevrouw, u heeft nog maar 1 cm ontsluiting, het echte werk moet nog beginnen.” Dit soort uitspraken zorgden er voor dat ik koos voor een ruggenprik, uit angst voor wat nog moest komen.

Die ruggenprik was het begin van meer medisch ingrijpen: weeënopwekkers, ingeknipt worden, antibiotica waardoor ik 4 dagen extra in het ziekenhuis moest blijven, nog net geen vacuümbevalling. Niet heel ernstig allemaal en een gezond zoontje in mijn armen maakte alles goed. Toch bleef ik het gevoel houden dat ik gefaald had, omdat ik het niet op eigen kracht had gedaan. Ik denk dat dit voorkomen had kunnen worden als ik me beter had voorbereid. Toen ik weer zwanger was, voelde dit dus een beetje als een herkansing. Deze keer wil ik natuurlijk bevallen.

Natuurlijk bevallen

Door de bevalling van Siem wist ik heel goed wat ik niet wilde. Geen pijnbestrijding en niet te veel interventies. Maar wat wilde ik dan wel? Mijn zus had in de tussentijd een opleiding tot doula gevolgd en zij heeft me geholpen om hierover na te denken. Ik ben door haar bijvoorbeeld veel gaan lezen over natuurlijk bevallen.

Ook heb ik bewust veel tijd voor mezelf genomen, om zo te ontdekken wat er nodig zou zijn voor een mooie bevalling. Met name als ik in bad lag, merkte ik dat ik goed kon ontspannen en mijn hoofd leeg kon maken. Daar ontstond ook het idee van een badbevalling. Bevallen is immers ook ontspannen en loslaten. Thuis in bad bevallen met zo weinig mogelijk polonaise aan mijn lijf, dat was dus het plan. Het liefst terwijl Siem gewoon in bed zou liggen, zodat niemand wist dat het al zo ver was.

Snelle boodschap

De uitgerekende datum van Guido is 12 september, maar al vroeg in de zwangerschap heb ik het gevoel 10 september te zullen bevallen. 9 september breekt aan en ik merk dat ik er helemaal klaar voor ben. Die middag begint het wat te rommelen, wat spannend! Zou het doorzetten?

Aan het eind van de middag haal ik mijn zoontje van het kinderdagverblijf en samen doen we nog even snel boodschappen. In de winkel merk ik dat het gerommel wat serieuzer wordt. Snel naar huis! Met zijn drietjes eten we nog wat, waarna we Siem naar bed brengen. We vertellen hem dat de baby in mama’s buik er misschien morgen wel is.

Gezellig bezoekje

Als Siem in bed ligt kan ik me helemaal overgeven en ga ik in bad liggen. Ik merk dat de weeën al wat sneller achter elkaar komen. Ik stap uit bad en WhatsApp mijn zus, die bij de bevalling zou zijn, dat het begonnen is. Ik zeg dat ze rustig aan kan doen, omdat ik nog niet zeker weet of het door zet. Eigenlijk weet ik wel dat dat het geval is, maar ik durf er nog niet helemaal op te vertrouwen. Om even over tien is mijn zus er. We drinken thee met zijn drieën alsof het gewoon een gezellig bezoekje is.

Bevalbad

Toch komt er ongeveer om de 5 minuten een wee die het tegendeel bewijst. Mijn man moet dan echt tegendruk geven in mijn onderrug en ik moet goed op mijn ademhaling letten om de wee op te vangen. “Heb je de verloskundige al gebeld?” vraagt mijn zus.

“Nee joh, het duurt vast nog wel even,” is mijn antwoord. Toch belt mijn man even later om te overleggen. Het bevalbad dat we gehuurd hebben moet namelijk nog van de praktijk gehaald worden. Bovendien is het opzetten van zo’n bad nogal een tijdrovende klus. De verloskundige gaat dus toch vast op pad.

Om ongeveer half 12 is ze er. Ik verwacht dat ze wil kijken hoe ver ik ben, maar dat doet ze niet. Samen met mijn zus zet ze het bad op. Ik vind het fijn, want ik merk dat ik behoefte heb me meer in mezelf te keren.

Goed team

De weeën worden pittiger en komen steeds sneller achter elkaar. En mijn man zit achter me op een stoel en geeft elke keer tegendruk. We zijn een goed team! Door de intieme sfeer lukt het me goed om te ontspannen. Het bad vullen duurt bijna een uur en ik merk dat het soort weeën al een beetje verandert.

Eindelijk in bad merk ik al snel dat ik persweeën krijg. Ik geloof bijna niet dat het zo snel en zo soepel gaat. Rond half 2 voel ik iets knappen. De vliezen zijn gebroken en de druk neemt meteen toe. De verloskundige geeft aan dat ik mee mag persen. Maar dat doe ik al, een andere optie is er niet. Ik voel het hoofdje dalen en met mijn handen voel ik de haartjes al!

Zonder poespas

Als het hoofdje geboren is lukt het niet om het lijfje eruit te persen. Het schoudertje zit klem en de verloskundige moet een beetje helpen. Maar even later is hij daar, onze Guido! Wat voel ik me sterk!

met grote broer

Mijn zintuigen staan op scherp en ineens horen we dat de radio aan staat. Het liedje “Everything I do, I do it for you” van Brian Adams speelt. We kijken elkaar aan, wat klopt dat liedje bij het moment. Alsof hij het speciaal voor ons zingt.

Nog steeds denk ik met een heel goed gevoel terug aan de bevalling, die precies liep zoals ik dat van te voren gehoopt had. Natuurlijk bevallen, thuis, in bad, zonder poespas. En Siem die de volgende ochtend in zijn eigen bedje wakker werd en zijn broertje mocht ontmoeten. Herkansing geslaagd!

2015-05-05 Jim-26

Mijn 3e bevalling: exact zoals ik had gehoopt

Al 2 keer eerder had ik een mooie bevalling gehad. Maar hoewel ik op allebei met een goed gevoel terugkijk, ging er toch elke keer iets anders dan gepland.

De volgende keer anders

Bij mijn eerste ben ik thuis bevallen op de baarkruk en bij de 2e beviel ik thuis in bad. De eerste bevalling was mooi, echter heb ik een uur persdrang weg moeten zuchten en dit vond ik hels. Ik heb maar 8 minuten geperst toen, maar ben flink ingescheurd. De scheur was moeilijk te hechten en dit heb ik 9 maanden na de bevalling moeten laten herstellen bij de gynaecoloog. Tevens verliep de geboorte van de placenta toen zo dat er twijfel was over de compleetheid van de vliezen. Na een week kreeg ik koorts en meer bloedverlies en bleek er een stuk vliezen achter gebleven te zijn.

De 2e bevalling was prachtig. Ik beviel bij kaarslicht en mijn moeder heeft geholpen mijn zoontje aan te geven nadat hij geboren was in bad. Bij mijn 2e bevalling was ik net zo als bij mijn eerste bevalling rustig, maar zat ik nog veel in mijn hoofd. Bij de 2e bevalling verliep de geboorte van de placenta zo dat er twijfel was of de placenta compleet was. Uiteindelijk bleken er toen vlokjes placenta in mijn baarmoeder te zijn achter gebleven.

Veel zaken waren volgens onze wensen verlopen bij de eerste 2 bevallingen, toch had ik telkens zaken waarvan ik achteraf zei dat ik ze een eventuele volgende keer anders zou willen.

Samenwerken als geboorteteam

In de voorbereiding van de geboorte van ons 3e kindje heb ik veel nagedacht over wat ik nu wilde voor de volgende bevalling en wat ik kon doen om ellende zo veel mogelijk te voorkomen. Ik had veel goede verhalen gehoord over HypnoBirthing. Ik wilde een cursus volgen die ik met mijn partner kon doen. Wat ik zelf altijd zo mooi vind van bevallingen van anderen is als de barende vrouw op zo’n wijze door haar partner gesteund werd, dat zij als een geboorteteam samen werkten. Dit wilde ik ook! Daarom ben ik samen met mijn partner de HypnoBirthingcursus gaan volgen.

Ik was op sommige punten heel sceptisch tijdens de cursus. Zo hadden wij de cursus al vroeg in de zwangerschap gevolgd en had ik een paar keer vroeg in de zwangerschap geprobeerd om naar de HypnoBirthingbandjes te luisteren. Ik vroeg mij toen af of het wel iets voor mij was. Het voelde zo zweverig en ik ben daar normaliter helemaal niet zo van.

Een warm bad

Toch ben ik door de cursus gaan nadenken wat mijn behoeftes waren ten aanzien van de bevalling. Als ik me mijn bevalling voorstelde, wilde ik dat ons 3e kindje in een letterlijk en figuurlijk warm bad verwelkomd zou worden. Ik wilde dat ons kindje in liefde verwelkomd werd. Ik voelde tijdens de zwangerschap steeds dieper de behoefte opkomen dat ik dit met ons gehele gezin wilde doen. Tijdens de zwangerschap uitte mijn oudste (een meisje van 5,5 jaar) de wens dat zij graag bij de bevalling wilde zijn.

Wij hebben in ons gezin altijd gedaan alsof bevallen de normaalste zaak is van de wereld, net zoals slapen en naar het toilet gaan. Het hoort bij ons mens zijn. Blijkbaar vond onze dochter het zo normaal dat zij het ook logisch vond dat zij dan bij de geboorte aanwezig zou zijn.

Positief beeld

Mijn partner twijfelde heel erg aan mijn ideeën. Hij wilde de bevalling graag samen met mij beleven maar hij had niet zo de behoefte om er de oudere kinderen bij aanwezig te hebben. Hij vond het net zoals de meeste mensen om ons heen ook een raar idee om kinderen bij een bevalling aanwezig te laten zijn. Gedurende de zwangerschap hebben we het er veel over gehad. Ik wilde mijn dochter graag tegemoet komen in haar wens en haar het gevoel geven dat zij erbij hoorde. Bij ons gezin, dus ook bij de bevalling.

Ik wilde mijn dochter ook een positief gevoel geven over bevallen. Ik wist dat ik niet gillend zou bevallen en wilde mijn dochter een ander beeld geven dan het standaard beeld wat een vrouw krijgt door tv-programma’s. Ik wilde dat ze een beeld zou hebben van een natuurlijke bevalling voordat zij zelf volwassen zou worden en eventueel zelf kinderen zou krijgen (mocht ze dat willen en het haar gegeven zijn). Dit alles heb ik met mijn partner besproken. Gedurende de zwangerschap ging het bij hem ook steeds meer leven.

Het huisje van de baby

Ik wilde mijn dochter wel graag goed geïnformeerd voorbereiden voor het geval ze inderdaad bij de bevalling aanwezig zou zijn. Al in de vooraf gaande jaren had mijn dochter weleens filmpjes gezien van holistische rustige badbevallingen, voor haar was dit heel normaal. In de laatste weken heb ik meerdere malen filmpjes gekeken van bevallingen op YouTube. Het waren allemaal badbevallingen waar de bevallende vrouw niet lag te gillen of schreeuwen van de pijn.

Tijdens het kijken van de filmpjes heb ik uitleg gegeven, wat er allemaal gebeurt. Toen ik de functie van de placenta en de vliezen uitlegde op een wijze die zij begreep, vroeg ze mij of de placenta dan een soort van huisje was voor de baby in de buik. Sindsdien zijn we de placenta het huisje van de baby gaan noemen. Ik heb uitgelegd dat bij een bevalling vaak wat bloed mee komt, maar dat dit geen pijn doet en erbij hoort. Tijdens de filmpjes heeft ze haar vragen kunnen stellen en tijdens de laatste week van de zwangerschap kon zij goed vertellen hoe een bevalling in zijn werk ging.

Afspraken maken

Aangezien ik wilde dat mijn man zich kon bezighouden met mij ondersteunen tijdens de bevalling, heb ik geregeld dat een vriendin van ons er tijdens de bevalling zou zijn om voor de kinderen te zorgen. Zo konden de kinderen thuisblijven. We hadden haar ons bevalplan laten lezen en besproken wat we wilden. Met de verloskundige sprak zij een signaal af. Als de verloskundige dit signaal gaf, zou ze met de kinderen de kamer verlaten. Dit voor het geval ik bijvoorbeeld niet rustig zou zijn. Ik wilde niet dat mijn kind(eren) een trauma zouden krijgen van een moeder die het uit gilde. Ook wilde ik de kinderen zo snel mogelijk de kamer uit als er iets fout zou gaan. De jongste wilden we niet bij de bevalling zelf hebben, maar wel zo snel mogelijk erna. Hij was nog maar 1,5 jaar oud en we vonden hem te jong om erbij te zijn. De oudste mocht erbij zijn als het voor ons op het moment dat de weeën zich aandienden goed zou voelen.

Doula Sophie

Bij 36 weken zwangerschap hebben wij het bevalbad eens opgezet in de woonkamer. Om te kijken hoelang het opzetten en vullen duurde, maar ook om de kinderen te betrekken bij de naderende bevalling. Doula Sophie was daarbij aanwezig. Zo kon zij de kinderen ontmoeten, zodat zij tijdens de bevalling geen vreemd gezicht zou zijn. Zij zou tijdens de bevalling aanwezig zijn om foto’s te maken.

De kindjes hebben midden in de woonkamer gezwommen in het bevalbad en de grootste lol gehad. Voor ons was het bijzonder om ons 2e kind erin te zien spetteren, aangezien hij zelf ook in dit bad geboren was. Sophie heeft foto’s gemaakt en we hebben met haar besproken wat onze wensen en verwachtingen waren voor tijdens de bevalling.

Sophie had ook een boekje bij zich dat ‘Our water baby’ heette, over een jongen die voorbereid wordt op de watergeboorte van zijn broertje/zusje waarbij hij aanwezig mocht zijn. Onze dochter vond het heerlijk om uit het boek voorgelezen te worden en het bereidde haar naast de filmpjes nog extra voor wat er komen ging.

“Komt de baby vannacht?”

2015-05-05 Jim-1

Op 4 mei 2015 kreeg ik om kwart voor 8 ’s avonds weeën. Vlak daarvoor ben ik nog met mijn jongste in het gewone bad geweest. Toen ik eruit kwam en hij op bed lag, kreeg ik rust. De weeën kwamen direct om de 2-3 minuten en hielden een minuut aan. Direct voelde ik dat dit waarschijnlijk het echte werk was. We stelden onze vroedvrouw op de hoogte en die bracht Sophie op de hoogte. Mijn partner stuurde een smsje naar onze vriendin, dat ze vannacht gebeld zou kunnen worden.

Mijn dochter was nog niet naar bed. Ik heb haar gevraagd of ze nog steeds bij de bevalling aanwezig wilde zijn en dat we haar dan misschien vannacht wakker gingen maken. “Komt de baby dan vannacht?” Ik heb haar geantwoord dat de baby misschien kwam, maar dat we dat nog niet zeker wisten. Mijn partner heeft haar daarna naar bed gebracht en haar voor het slapen gaan nog verteld dat ze als ze bij de bevalling is wel heel rustig moest zijn. Dat heeft ze hem beloofd.

Het echte werk

Mijn partner kwam daarna naar beneden. Ik heb hem verteld dat de weeën echt wel frequent kwamen en gevraagd of hij direct het bad op kon zetten. Hij vroeg nog of ik het zeker wist, aangezien ik al een paar dagen aan het rommelen was. Maar alles in mij vertelde me al heel de dag dat de bevalling zich aan het aankondigen was en aan de contracties voelde ik dat dit toch echt het echte werk was. De vroedvrouw vroeg via sms of ze al nodig was. Ik zei haar dat ze voorlopig nog niet echt nodig was. We spraken af dat ze sowieso om 22.00 even een kijkje zou komen nemen.

2015-05-05 Jim-4

Mijn man bracht de woonkamer in gereedheid. Hij stofzuigde, zette spullen aan de kant, stak overal kaarsjes aan, blies het bevalbad op en liet het vollopen met water. Ondertussen had ik mijn iPod opgezet en luisterde ik naar HypnoBirthingbandjes. Het hielp mij in mijn bubbel te komen en in de staat te komen waarbij ik me overgaf aan de bevalling. Ik liep heen en weer door het huis en nam af en toe plaats op een bevalbal. Rond kwart voor 10 merkte ik dat ik toch wel toe aan het leven was naar het tijdstip dat we afgesproken hadden met de vroedvrouw.

Prima harttonen

2015-05-05 Jim-7

Om 22.00 uur exact arriveerde onze vroedvrouw. Ze observeerde me en zag aan me dat ik echt bezig was. Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ondanks dat ik van te voren had afgesproken niet vaginaal onderzocht te willen worden, vroeg ik haar mij toch te onderzoeken. Ik wilde zeker weten dat ik bezig was en dat het hele circus niet voor niks was. We hadden afgesproken dat zij niks zou zeggen over wat ze voelde.

Ze vroeg of ze de harttonen van de baby mocht luisteren en of ik dit wilde horen of dat ze een apparaat moest pakken waarbij zij alleen de harttonen kon horen. Ik liet haar weten dat ze mocht luisteren en dat ik het juist prettig vond om de harttonen even te horen. Ze luisterde de harttonen en we hoorden beide dat deze prima in orde waren. Ze onderzocht me vaginaal en liet me weten dat ik echt bezig was. Achteraf hoorde ik dat ze wel iets met naar mijn partner had geseind, maar dat had ik zelf niet meegekregen.

Terug in mijn weeën

De vroedvrouw nam plaats op de bank, ik dook terug in mijn weeën. Ik ging op de bevalbal zitten en mijn partner nam achter me plaats. De HypnoBirthingbandjes werden hardop op gezet en mijn partner voerde light-touch massage uit. Zo af en toe twijfelde ik echt of ik wel echt bezig was. De weeën voelde amper pijnlijk, ik was heel ontspannen en het voelde daardoor fijn. Deze ervaring was zo anders dan de vorige keren, dat het me steeds deed twijfelen. Zodra de HypnoBirthingbandjes stopten en ik omhoog kwam, voelde ik de kracht van de weeën meer en besefte ik me dat het de HypnoBirthing was die het zo prettig liet voelen.

Rebozomassage

De vroedvrouw onderhield contact met Sophie. Samen hadden zij besloten dat zij nu ook zou komen. Ondertussen was het al na 12 uur en was ik blij dat ik niet meer op 4 mei kon bevallen. Mijn partner was erg moe. Na checken bij mij bood de vroedvrouw aan mijn partners rol even over te nemen, zodat hij een half uurtje kon slapen. Ik vond het prima, ik redde het wel even met de steun van de vroedvrouw en vond het fijn dat mijn partner zo even kon opladen. Zo kon hij me later extra tot steun zijn.

Ondertussen bood de vroedvrouw mij een rebozomassage aan. Hierbij ga je als barende vrouw hangen in een lange doek waarbij zij de doek tijdens de wee heen en weer schudt. Dit was prettig, want ik had niet zoveel last van de contracties, maar wel van mijn bekkeninstabiliteit. Ondertussen hebben de vroedvrouw en ik veel grapjes gemaakt tussen de weeën door en werd er veel gelachen.

Sterk gevoel

Na een tijdje arriveerde Sophie. Mijn partner was inmiddels ruim door de wekker heen geslapen, dus Sophie ging hem wakker maken. Hij kreeg een bak koffie terwijl de vroedvrouw en Sophie mij ondersteunde. Zij was er in de rol van geboortefotograaf. Ik heb haar camera een paar keer horen klikken, maar verder amper door gehad dat ze foto’s aan het maken was. Ze was heel rustig en alles behalve storend. Haar aanwezigheid was zelfs steunend.

Nadat mijn partner weer helemaal wakker was, moest ik even naar het toilet. Daarna was er iets in mij dat sterk voelde dat mijn vliezen gebroken moesten worden. Ik heb dit besproken met de vroedvrouw. Ik weet niet waarom, maar het gevoel was heel sterk. Ik baalde er zelf van, want ik wilde eigenlijk een compleet hands-off bevalling. De vroedvrouw stelde me gerust dat mijn bevalling niet een wedstrijd was van de meest hands-off bevalling en dat we afgesproken hadden dat niks uit routine zou gebeuren. Aangezien ik dit gevoel zo sterk had, stelde ze me gerust dat het gevoel er vast niet voor niks was. Ze adviseerde me om het te volgen. Ik ben toen nogmaals diep in mezelf gaan voelen en voelde nog steeds sterk dat het nodig was om de vliezen te laten breken.

Veranderen van houding

Ik nam plaats op de bank in onze woonkamer, op een matje en de vroedvrouw deed een poging om mijn vliezen handmatig te breken. Ze vertelde me dat mijn vliezen erg stug waren en dat ze zich niet kon herinneren dat ze er vaak zoveel moeite voor moest doen. Uiteindelijk lukte het haar toch om mijn vliezen te breken. Direct daarna werden mijn weeën krachtiger. Ik voelde telkens vruchtwater lopen en ondanks de maandverbandjes was mijn broek al snel kletsnat.

2015-05-05 Jim-9

Ondertussen veranderde ik veel van houding. Ik zat op de bevalbal (een soort grote skippybal), voorover over op de rand van het bevalbad leunend en bewoog met mijn benen mijn bekken heen en weer. Daarna nam ik gehurkt plaats op de grond, leunend op de bevalbal, en wiegde zo heen en weer. De houdingen boden me comfort en de contracties waren met de HypnoBirthing erg goed te doen. Ik concentreerde me vooral op het bewust ontspannen van al mijn ledenmaten en vond het heerlijk om in mijn gedachten weg te gaan naar de stem van de HypnoBirthingdame. Dit ging precies zoals ik me de afgelopen weken met de bandjes had gevisualiseerd.

Koud – warm – koud

2015-05-05 Jim-10

Al vlot voelde ik dat het nodig was om het bevalbad in te gaan. Het was heerlijk en ik vroeg me tussen de weeën door af waarom niet elke vrouw in zo’n heerlijk bad zou willen zitten. Het was ondertussen wel wat afgekoeld dus mijn man tapte wat water af met de dompelpomp en deed er weer wat warm water bij met de slang. Ondertussen werd er druk gesmst en gebeld met mijn vriendin die de opvang van de andere kinderen zou regelen tijdens het laatste stukje. Ik had niet door dat ze haar niet konden bereiken (gelukkig maar). Ze had blijkbaar migraine gehad en was met medicatie gaan slapen. Aan mij werd gevraagd of ze al gebeld kon worden. Eerst zei ik van niet, maar de wee erna voelde ik dat het ineens een stuk vlotter ging en dat ik dus wel wilde dat ze kwam.

Er werd goed voor mij gezorgd door mijn bevalteam. Het bad was inmiddels iets te warm, dus ik kreeg koude doekjes op mijn hoofd er werd wat koud water bijgedaan. Ik kreeg water aangeboden en iedereen was lief voor me. Ik had echt een heerlijk gevoel. Mijn partner had onze vriendin inmiddels kunnen bereiken en zij was onderweg.

Steeds sterkere weeën

2015-05-05 Jim-20

Ik voelde dat de weeën steeds sterker werden en ik ze minder leuk ging vinden als in het begin. Toch had ik nergens het gevoel het op te willen geven. Dit was wel degelijk anders op de vlak ten opzichte van mijn eerste 2 bevallingen. Ik bleef me concentreren op mijn ademhaling en het blijven ontspannen van de rest van mijn lichaam. Mijn partner ondersteunde me aan de badrand en ik nam verschillende houdingen aan.

Ik had niet door wanneer mijn vriendin precies arriveerde. Achteraf bleek dat ze er al even was. Ik vroeg mijn partner zijn zwembroek aan te trekken en ook in het bevalbad te komen zitten voor de laatste fase. Hij vroeg of ik onze oudste er al bij wilde hebben. Ik zei dat dat nog niet hoefde. Vlot daarna voelde ik het een beetje drukken tijdens een contractie.

Grappen over Kate

2015-05-05 Jim-22

Onze vriendin was ondertussen naar de middelste want die was even wakker geworden door alle commotie in huis. Ik dacht dat ze onze oudste aan het halen was. Ondertussen maakte we grapjes. Kate Middelton was een paar dagen voor mij bevallen. Ik vroeg grappend of iemand al mijn hakjes klaar had gezet, zodat ik na de geboorte opgedirkt mijn kind aan de buren kon laten zien. Toen mijn vriendin beneden kwam vroeg ik haar de oudste te gaan halen. Zo had zij even de tijd om wakker te worden, voordat de baby kwam.

Veilig, geliefd en prettig

Ik raakte steeds meer in mijn bubbel. Zat achteroverleunend tegen mijn partner aan in het bad. Ik wist dat iedereen in de kamer er was om mij te ondersteunen. Ik voelde me veilig, geliefd en prettig in mijn eigen omgeving, in mijn eigen huis, waarbij ik me letterlijk en figuurlijk in een warm bad voelde zitten. Ik vertelde mezelf dat mijn lichaam dit kon, ervoor gemaakt was. De grapjes en het lachen tussendoor, samen met de veiligheid en liefde die ik ervaarde maakte dat ik me empowered voelde. Ik dook in mijn bubbel en in mijn oergevoel. Concentrerend op ontspanning, mijn ademhaling en wat er in mijn lichaam gebeurde. Alleen wanneer ik het wilde, trad ik buiten de bubbel. Het bad was mijn zone. De rest ging veelal langs me heen.

Collega in spé

2015-05-05 Jim-31

Inmiddels was mijn oudste beneden. Ik kreeg persdrang. Ik voelde zelf naar ontsluiting en voelde zelf nog een dikke ontsluitingsrand. Ik raakte even mijn vertrouwen kwijt en vroeg aan de vroedvrouw hoe dit kon en of zij ook wilde voelen. Ze stelde me gerust en zei me op mijn oergevoel en mijn lichaam te vertrouwen. Als mijn lichaam persdrang aangaf, dan was dat zo.

2015-05-05 Jim-33

Mijn dochter had ondertussen van de vroedvrouw een waterlampje gekregen, zodat zij bij kon schijnen en het zo goed kon zien. Mijn dochter keek en toen de vroedvrouw vroeg of ze al een baby zag, zei ze nee. De vroedvrouw gaf haar nog een compliment dat ze aan mijn dochter een collega in spé had, want onze dochter was heel professioneel.

Rustig naar buiten ademen

Vlak daarna namen de persweeën wat toe in kracht. Ik gaf 2 weeën op het piek van de wee wat druk mee. Daarna voelde ik een stukje van het hoofd onder mijn handen. Het hoofdje was er al voor een deel uit en dit vond ik even wat gevoelig. Doordat ik het gevoelig vond en dit me heel even overviel zette ik mijn benen wat af tegen de zijkanten van het bad. De vroedvrouw zei tegen mijn dochter dat ik even voelde of de baby al kwam, maar ik wist wel beter (die zat namelijk al voor een groot stuk onder mijn handen en hield ik wat tegen).

2015-05-05 Jim-40
2015-05-05 Jim-43

Ik zei tegen mezelf dat ik nu de (in de HypnoBirthing zogenaamde) J-ademhalingen moest doen, zodat ik mijn baby rustig naar buiten kon ademen zonder te scheuren. Toen besefte ik me ineens dat mijn dochter door mijn handen zo niks kon zien, dus haalde mijn handen van het hoofdje af. Mijn dochter scheen het lampje en riep enthousiast: “Kijk, de baby komt eraan”. De vroedvrouw had dit nog niet door, ging staan en beaamde dat de baby er inderdaad aan kwam. Ze beschreef aan mijn dochter precies welk gedeelte al geboren was en vroeg of ze haar kon helpen om te onthouden hoe laat de baby geboren was (“want dat is heel belangrijk”).
Ondertussen ademde ik de baby rustig volgens de J-ademhalingen naar buiten. Dit duurde denk ik 2 weeën. De vroedvrouw stelde me gerust dat ik wist wat ik moest doen. Ik voelde mijn baby de spildraai maken en daarna werd mijn zoon geboren.

Tussen de beentjes kijken

Ik hield hem rustig onder water, terwijl ik hem helemaal in mij opnam. De vroedvrouw benoemde dat hij nog omstrengeld was. Ik heb de navelstreng over zijn hoofd afgehaald, daarna heb ik hem boven water gehaald. Hij huilde niet, hij keek ons heel alert aan. Ik bewonderde zijn gezichtje en gaf hem kusjes.

2015-05-05 Jim-50

Mijn dochter riep enthousiast dat ze de baby lief en schattig vond. Mijn dochter (die het geslacht van de baby niet wist), mocht tussen de beentjes kijken. Ze was zo overdonderd van de hele bevalling, dat ze niet wist wat het betekende wat ze zag. Toen vroeg ik aan haar of zij dat tussen haar benen had. Ze antwoorde ontkennend. Toch wist ze niet wat het nou was. De vroedvrouw vroeg haar of zij het zou verklappen en fluisterde dat het een broertje was. Dochterlief reageerde daarop met “O……”. Waarna we allemaal in de lach schoten, want ze had het de hele zwangerschap erover dat ze zo graag een zusje wilde. Toch zei ze al snel dat ze hem toch schattig vond.

Met zijn viertjes in bad

2015-05-05 Jim-52

Het badwater bleef helder en na kort overleg tussen manlief en mij hebben we aan onze dochter gevraagd of ze in het bad erbij wilde. Dat wilde ze wel. Onze vriendin en Sophie hielpen onze dochter in haar zwempakje. Ze kwam erbij en we hebben heerlijk met zijn viertjes in het bad gezeten. Ze bleef maar vragen wanneer het huisje van de baby nou kwam. Ze streelde haar broertje over zijn hoofdje en het was heerlijk en intiem zo met zijn viertjes in bad.

“Babyyyyy!”

2015-05-05 Jim-56

Kort daarna hoorde we onze middelste roepen. (Dit was achteraf op de klok gezien, 7 minuten nadat de baby geboren was) We hebben onze vriendin gevraagd of ze hem ook wilde halen. Eenmaal beneden was hij helemaal blij met al die mensen in de woonkamer en het bad. Hij spetterde wat met het water en had de baby nog helemaal niet gezien. Toen ik hem op de baby wees, stopte hij met spetteren en perste hij er veel verbaasde blikken uit. Hier hebben we allemaal heel erg om moeten lachen. Gelukkig keek hij daarna ook al heel snel blij en riep hij enthousiast: “Babyyyyy!”

Kalme vroedvrouw

2015-05-05 Jim-64

Toen ik weer weeën begon te krijgen, heb ik de oudste gevraagd of ze het bad kon verlaten. Daarna ben ik op mijn hurken gaan zitten, terwijl mijn partner met de baby aan het knuffelen was. Via de navelstreng waren de baby en de placenta nog steeds verbonden aan elkaar. Ik vond het enorm spannend dat ik opnieuw iets moest uitpersen, terwijl er net een baby door hetzelfde kanaal was geweest. Zeker gezien mijn vorige 2 bevallingen, waarbij de nageboorte achteraf niet compleet bleek te zijn.

Ik was erg blij met de kalmte van de vroedvrouw. Die coachte me aan de rand van het bad en gaf mij het vertrouwen dat ik dit keer wel helemaal zelf mijn placenta kon baren. Ondertussen keek ik naar mijn nieuwe baby die nog via de navelstreng aan mij verbonden was en lekker tegen papa aan bij ons in bad lag.

Knuffelen voor oxytocine

2015-05-05 Jim-61

Ik kuste mijn partner en die hielp mij om rustig te blijven. Knuffelen zorgt voor vrijkomen van het hormoon oxytocine, wat zorgt voor het beter samentrekken van de baarmoeder.

Ik was blij met de tijd die de vroedvrouw mij gaf. De placenta daalde heel langzaam in. Af en toe duwde ik als vanzelf een beetje mee. Uiteindelijk was de placenta er al voor een groot deel uit en hing hij nog in zijn vliezen aan mij vast. De kinderen kirden op de achtergrond van vreugde dat ze net een nieuw broertje hadden.

Running man

De kinderen hadden inmiddels honger en vroegen om een boterham. Dit zorgde er voor mij ook voor om relaxt te blijven en niet in de angst te schieten. Op aanwijzen van de vroedvrouw nam ik een ‘runningman’-houding aan. Daarbij zit je op 1 knie en met 1 been op de voet rustend, net zoals een hardloper in de startblokken. Na wisselen van been zakte de placenta nog meer naar beneden.

2015-05-05 Jim-68

Mijn dochter keek inmiddels weer mee met het onderwaterlampje, hoe “het huisje van de baby” er inmiddels al uit was, alleen “het behangetje” nog niet. De vroedvrouw coachte me inmiddels, dat ik mijn placenta wel mocht aanraken en de placenta om zijn as kon draaien zodat de vliezen ook voorzichtig in zijn geheel los kwamen. Dit deed ik in alle rust en kalmte.

Toen volgde de placenta met vliezen. Ik voelde ergens in mij dat de placenta en vliezen nu compleet waren. Het badwater was dan ook nog steeds helder. In de vliezen zaten wel wat bloedklonters. We hebben de placenta snel in de kom geschept zodat het badwater zo helder mogelijk bleef. Ik verloor daarna geen druppel bloed. Dit was anders dan die keer daarvoor waarbij het water direct na geboorte van mijn kind rood verkleurde.

Zelf naar de borst

Mijn dochter vond de placenta onwijs interessant en samen met de vroedvrouw keek ze hem met het lampje helemaal na. Daarna mocht ze de navelstreng doorknippen, die inmiddels helemaal wit was (dus er zat echt geen bloed van mijn kind nog in de placenta en de navelstreng was echt helemaal uitgeklopt). Mijn dochter voelde zich vereerd en ze was heel blij toen ze de navelstreng doorknipte met de hulp van de vroedvrouw en mijn vriendin. Daarna kreeg ik onze pasgeboren zoon terug.

2015-05-05 Jim-70

Er werd wat badwater afgetapt zodat ik borstvoeding kon geven in het bad. Ik liet mijn zoon zoveel mogelijk zelf de borst zoeken en aanhappen zoals bij biological nurturing. In de hoes die om het bevalbad heen zat, zat echter een vouw die precies op het zitje van het bad zat. Ik kon daardoor niet lekker gaan zitten. Dus na een uur in het bad gezeten te hebben, besloot ik dat ik toch beter kon proberen om mijn baby op het droge zichzelf aan te laten leggen.

De vroedvrouw en Sophie hielpen me uit het bad en ik ging op de bank liggen. Er werd even snel gekeken of ik niet ingescheurd was, maar ik was helemaal gaaf, geef scheurtje, niks. Heerlijk! Daarna kon ik mijn nieuwe baby zijn gang laten gaan. We werden toegedekt en ondersteund met kussens. Zo konden we heerlijk samen huid of huid onze gang gaan.

Met beide zonen aan de borst

Ik gaf mijn baby de tijd om zijn eigen reflexen te gebruiken om aan de borst aan te happen. Met een klein beetje ondersteuning van mij hapte hij als een natuurtalent aan. Al gauw kwam mijn 1,5 jarige zoon aanlopen en wilde hij ook drinken. Ik liet me helpen om hem ook erbij te kunnen positioneren. Uiteindelijk lag ik daar heerlijk met beide zonen aan de borst en voelde ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.

Mijn oudste kwam erbij kijken en ik voelde me zo gezegend. Toen beide zonen goed hadden gedronken waren we wel heel benieuwd naar het gewicht van onze nieuwe zoon. De vroedvrouw keek hem helemaal na en papa mocht hem wegen in een hangende weegschaal. De kindjes keken toe. Uiteindelijk bleek deze kleine de grootste van allemaal te zijn qua gewicht. Hij was exact 100 gram zwaarder dan zijn zus was.

Hierna kreeg ik wat drinken aangeboden en ging ik douchen met assistentie van mijn vriendin en de vroedvrouw. Heerlijk was het water van de douche, wetende dat ik net de meest fantastische ervaring achter de rug had.

Alles zoals gehoopt

Alles was exact gegaan zoals ik had gehoopt en gevisualiseerd. Zoveel mogelijk hands-off en met vertrouwen in mijn lichaam. Mijn lichaam is gemaakt om te baren en deze laatste bevalling heeft mijn lichaam dat ook zeker bewezen. Inclusief complete placenta. Ik weet dat dit niet mogelijk was geweest zonder mijn geweldige geboorteteam. Ieder had zijn taak, zelfs de oudere kinderen. Zij hebben allemaal geholpen mij zo te ondersteunen. Ik kijk dan ook met een fantastisch gevoel terug op deze bevalling.

Met extra dank aan vroedvrouw Pascalle de Beer van praktijk Verloskundigen aan de Maas en doula Sophie Bos

2015-12-10_10h16_27

Hands-off waterbevalling

Lieve zoon, dit is jouw geboorteverhaal dat ik je elke avond voor je verjaardag ga vertellen, steeds in toenemende mate van detail naarmate je ouder wordt.

Kus, je mama.

De innesteling

Er waren eens een papa en een mama, wij dus. We hadden 2 kinderen, een meisje en een jongen. De jongen was bijna 3 jaar en dronk voor het slapen gaan nog borst bij mij, tot hij op een avond niet meer wist hoe. Van de ene op de andere dag. Dat was de dag dat jij bij mij innestelde. Een prachtig, wonderlijk kindje, dat langzaam maar zeker in mij groeide. Op een ochtend besloot jij dat het tijd was om geboren te worden. Daar gaat dit verhaal over.

Zonnige zondag

Het was een zonnige zondagochtend in oktober. Je broer en zus waren beneden televisie aan het kijken en aan het ontbijten en papa en ik knuffelden elkaar en zeiden elkaar dat het misschien die dag wel jouw geboortedag zou worden.

Ik stond op, kleedde me aan en ging naar beneden om ontbijt te maken. In de woonkamer zaten jouw broer en zus in de gouden ochtendzon. Ik glimlachte, wat een mooie dag! Hoewel mijn buik met jou steeds zwaarder en groter werd en ik de afgelopen weken weleens had gezegd dat ik nu begreep wat ‘in verwachting’ betekende en dat je het zwanger zijn ook ‘zat kon worden’, genoot ik van het zwanger zijn, het nog steeds zwanger zijn. Je broer en zus waren beide weken eerder dan de uitgerekende datum gekomen, maar jij niet. Ondanks dat de afgelopen anderhalve week mijn lijf al druk bezig was geweest met oefenen, bleef jij lekker zitten waar je zat. Wat bijzonder om te ervaren hoe het is om hoogzwanger te zijn, besefte ik.

Lichte krampjes worden sterker

Beneden in de keuken pakte ik de zitbal en ging aan het aanrecht een kom yoghurt met fruit maken. De lichte buikkrampen die ik al een half uur had, werden sterker. En ze kwamen best snel achter elkaar opeens – ik besloot te noteren wanneer en hoe lang. Om de 3 minuten, ze duurden bijna een minuut.

Ik stond op om iets te pakken uit het kastje boven mij, maar ging meteen weer op de zitbal zitten: Ja! Het was tijd, vandaag zou ik je ontmoeten! Ik glimlachte en at nog snel wat happen ontbijt, want die energie zou ik nodig hebben. Boven hoorde ik papa in de douche stappen.

Na een wee, of golving zoals ik in het kader van het ‘omdenken’ glimlachend dacht, stond ik op en keek nog even om de hoek van de woonkamerdeur naar mijn 2 kinderen die samen op de bank aan het ontbijten waren. Ik glimlachte en ging naar boven.

Samen in de douche

“Dag liefie,” zei papa toen ik de badkamer in kwam. Ik begon me uit te kleden maar pauzeerde halverwege, me aan de badrand vasthoudend. Papa keek om de hoek van het douchescherm en vroeg of het ging.

“Ja hoor, ik ga even bij je onder de douche staan denk ik,” zei ik en ik kleedde me verder uit.

“Ah…is het zover?” zei papa met een glimlach.

“Ik denk het”. Ik stapte de douche in. We kusten en toen kwam er een heftigere wee, eentje waardoor ik niet meer goed kon staan. Papa ging de douche uit, droogde zich snel af en kleedde zich aan.

Tijd om te bellen

“Tijd om te bellen, denk je?” vroeg hij. Gezien de heftigheid en regelmaat waarmee de golvingen elkaar nu opvolgden, gaf ik aan dat eerst de verloskundige, dán meteen Isa de doula en daarna de kraamhulp gebeld moesten worden. Dit zou nog wel eens snel kunnen gaan!

Papa ging bellen en liep ondertussen naar de woonkamer om het bevalbad op te zetten. Ik stapte uit de douche, de golvingen waren daar te heftig. Beneden hoorde ik jouw zus “Jippie!” zeggen toen ze hoorde dat ‘t zover was. Wat fijn, wat een kado, samen enthousiast te zijn.

Ik kleedde me aan in een jurkje. Ondergoed had weinig zin meer en zo was ik toch gekleed. Beneden op de wc ving ik wat weeën op tot de verloskundige binnenkwam. Zij zou eigenlijk haar yoga-ochtend hebben, maar was opgeroepen omdat de verloskundige die dienst had al bezig was.

Boven op bed toucheerde de verloskundige mij, om te zien of het deze keer echt begonnen was. Toen kwam ook Isa, mijn doula, binnen en we omhelsden elkaar. Toen ik beneden kwam, was de woonkamer omgetoverd: het bad stond klaar en bij de eettafel hadden ze slim een speelhoekje geregeld, compleet met tafeltent en de laptop met loom-filmpjes op youtube. Ook zij waren er klaar voor!

Hands-off

Voorover hangend op de badrand ging ik mee in een golving. Isa gebruikte haar rebozodoek en dat gaf verlichting en focus, erg prettig. Benieuwd of het in bad nóg fijner zou zijn, stapte ik na een paar golvingen het bad in. Het water kwam tot aan mijn buik en was heerlijk warm. Wauw, het was al prima te doen, maar nu helemaal. Samen met papa en Isa lukte het mij me te focussen en alle golvingen hun werk te laten doen.

Isa masseerde, papa ondersteunde. Af en toe kwamen de kinderen even kijken, vooral jouw broer vond het op een gegeven moment wel wat spannender worden. De kraamverzorgende belde aan, waardoor papa even weg moest om de parkeermeter te regelen. Ondertussen zat de verloskundige op de bank met haar tablet. Er stond een CD van HypnoBirthing op, die bijdroeg aan de relaxte sfeer en focus.

Kaiserbroodjes

Toen je broer wat onrustiger werd, omdat het al een tijdje duurde en omdat ik wat meer geluid begon te maken, zei hij dat hij “Nu een kaiserbroodje” wilde, zijn lievelingsbroodje. Ik vermoed dat hij de situatie bekender wilde maken en papa voor hem beschikbaar wilde hebben. Er was geen kaiserbroodje in huis, maar daar wist zijn zus van 9 iets op: zou zij dat met haar broertje kunnen gaan halen bij de winkel?

Ik vond dat een bijzonder slim en lief idee en wees, tussen de golvingen door, op mijn portemonnee voor geld. Maar je broer wilde niet écht mee met z’n zus, hij wilde papa en mama! Ze besloot dan zelf, alleen, broodjes halen, net toen de laatste fase van de geboorte van jou begon. Een fase waarin ik steeds meer geluid ging maken en je broer ook wilde helpen, maar ik dat niet goed kon verdragen. Ik had alle aandacht nodig. De verloskundige gaf aan dat ze graag wilde luisteren naar het hartje. “Best,” dacht ik, “als het nodig is, regel je het wel. Ik focus me op de golvingen”. Het kwam er echter niet meer van te luisteren.

Zelf aanpakken

De verloskundige ging zó zitten dat ze mij kon assisteren in de laatste fase van de bevalling. Ik hing nu over de badrand, op m’n knieën en met mijn buik fijn in het water.

2015-12-10_10h16_00

“Je wilde je kindje zelf pakken, toch?” zei ze. En nog eens, want ik begreep niet dat je er al was, het was zó snel gegaan! Ik draaide me voorzichtig om en pakte je aan! Op m’n lijf liet je je horen en kleurde mooi roze. Wat een geweldige ervaring! We deden je jouw zorgvuldig uitgekozen geboortemutsje op je hoofd. Dezelfde stof als ‘t jurkje van je zus, dat ze speciaal had aangetrokken zodra ze hoorde dat ‘t vandaag jouw geboortedag zou worden.

De deurbel ging en daar kwam de geur van verse broodjes het huis binnen. Wat een timing!

Liggend op de bank, onder de dekens met jou bloot op mijn zachte lijf, at ik met papa en de kindjes verse croissantjes en kaiserbroodjes.

Welkom lief kind.

IMG_6990

Géén postnatale depressie na mijn droombevalling

Postnatale depressie bij mijn eerste

3,5 jaar voor de geboorte van mijn tweede zoon werd ik voor het eerst moeder. Dit was wat ik altijd al had gewild, een zwangerschap en bevalling ervaren, mama zijn van een klein lief kindje en een gezin vormen met mijn partner.

Helaas bleek de realiteit anders dan mijn verwachtingen, het moederschap en de verantwoordelijkheid voor dat kleine lieve kindje waren zwaar en overweldigend, ze brachten veel pijn uit mijn verleden naar boven. Ik kwam in een heel diep dal. Langzaam aan werd het alsmaar erger en het duurde heel lang voordat ik hulp durfde te vragen. Ik had een postnatale depressie en postnatale angst- en dwangstoornis.

Langzaam namen sommige symptomen af met tijd en kwamen ze rond mijn cyclus terug, dat betekende dat ik ten minste twee “goede” weken In de maand had, dat was al een hele verbetering.

Hormonen in balans tijdens de zwangerschap

De echte verandering kwam toen ik zwanger werd. Meer dan 2,5 jaar nadat het allemaal begon. Door de angst voor herhaling heb ik zelfs adoptie overwogen, maar een grote kinderwens voor een tweede baby van ons beiden won, en ik sprong in het diepe. Gelukkig lijkt zwangerschap mijn hormonen mooi in balans te brengen en voel ik me eigenlijk het best in balans tijdens die periode. Ondanks maanden misselijkheid en braken, duizelingen en lage bloeddruk. Mijn hoofd was vrij, ik was gelukkig en genoot.

Geboortecentrum

Doordat ik wist wat hormonen met mij doen en hoe zwaar de overgangen kunnen zijn rondom geboorte heb ik er voor gekozen om te bevallen op een plek waar ik in alle rust en veiligheid kon landen. Thuis met de drukke energie van mijn kleuter en het drukke huis met alle speelgoed voelde niet passend op dat moment.

Het werd het geboortecentrum in Amsterdam, mijn eigen geboorte stad.  Een oud Amsterdams pand met lichte kamers, hoge plafonds zachte kleuren en zacht donzen fluffige dekbedden als wolkjes op het grote twee persoons bed en buiten het Amsterdamse uitzicht, een auto-vrij groen straatje, het “geboorte straatje” met klein standbeeldje van oervroedvrouw Beatrijs Smulders.

Doula en kraamplan

Dit voelde als een hele empowerde keuze en in mijn zoektocht voelde ik net als een moeder poes die een geschikt plankje in de kast uitkoos. Een doula en een kraamplan met alle dingen die belangrijk waren bij het signaleren van mijn gemoedstoestand.. We zouden daar bevallen en een paar dagen blijven om prikkelvrij bij te komen. Mijn oudste zoon, de lieve, gezellige, drukke peuter zou in die dagen opgevangen worden door mijn moeder.

Pijnlijke harde buiken

In de nacht van 18 september voel ik een lange pijnlijke harde buik. Ik kijk op mijn telefoon, 3.30. Ik ben moe, ik denk verder niet na en ga weer slapen. Nog een harde buik, 3.46. Hij houdt even aan.

Ik bedenk dat als dit weeën zijn dat ik mijn man nog even laat slapen. Hij doet het niet zo goed op weinig slaap en als dit het is wil ik niet dat hij oververmoeid is en ik daardoor weinig aan hem heb, zoals bij mijn eerste bevalling, toen we 30 uur wakker waren sinds het breken van mijn vliezen. Dit is tevens de laatste keer dat ik de sensaties bewust voor mezelf benoem als (mogelijk) weeën.

Visualisaties en ademhaling

Ik lig op mijn linkerzij en probeer te slapen, om de zo veel tijd probeer ik de sensaties op te vangen met diepe ademhaling. Ik maak mijn buik rustig bol als een ballon, die ik weer langzaam loslaat (ik zie het allemaal voor me) zoals ik heb geoefend met de hypnobirthing oefeningen. Ik ga naar binnen en mediteer en soes.

Na enige tijd bemerk dat het niet lukt om dit te doen op een manier die het de comfort biedt waar ik op hoop. Ik ben meer bezig met het proces, dan echt te voelen wat ik nodig heb. Na een half uur of een uur begin ik me er aan te ergeren dat het niet gaat zoals ik wil.  Iets anders proberen. Ik visualiseer nu hoge bomen terwijl ik dit doe. Hoge naaldbomen in een oerbos, dikke stammen zo hoog als flatgebouwen en een eekhoorn die de boom op rent tijdens dat ik inadem naar boven en mijn buik rond maak.

Dit gaat beter en voelt fijn. Tussen de bomen in val ik steeds in slaap, en dan gaat af en toe de eekhoorn weer rennen.

Het is waarschijnlijk niets

Het is 6.30 en Krystian, mijn lieve peuter, zal binnenkort wel wakker worden. Ik hoor mijn man zich omdraaien in bed met zijn gezicht naar mij toe. Ik fluister tegen hem dat ik sinds 3 uur al harde buiken voel, maar dat dit het waarschijnlijk niet is. “Ik vang ze alleen niet zo netjes op,” hoor ik mezelf zeggen. Hij glimlacht en komt tegen me aan liggen en legt zijn hand op mijn buik.

Om 7.00 Whatsapp ik Ellen, mijn doula, over wat ik voel en hoe lang al.  Ze vraagt of ze zal komen. Ik app terug dat ik me niet te excited wil maken, want straks stopt het nog door de te hoge verwachtingen en adrenaline. Ellen appt terug: “ik ben wel excited, today is the day!!”

Ik ga naar beneden om wat te drinken. Ondertussen is het bijna 8.00 Ik heb wat moeite met de sensaties als ik loop en ga daarom op de bank zitten. Boven hoor ik Krystian wakker worden en onze kamer binnenrennen. De laatste maanden komt hij uit zijn kamer met knuffels voor iedereen: voor mama, papa en N.B. (nieuwe baby: de baby’s buiknaam).

“Ze is beneden” zegt mijn man. Ik hoor hem de trap af komen.

Piratenboek

“Wat doe je?” vraagt Krystian.

“Mama heeft een beetje pijn aan haar buik,” zeg ik.

Hij heeft een knuffel hond meegenomen voor N.B., hij legt hem tegen mijn buik aan. Hij pakt een boek uit de kast en komt naast mij zitten, een plaatjes boek over piraten. Hij begint met “voorlezen”.

Doordat ik vertederd ben door zijn lieve gebaar en mee wil luisteren naar wat hij vertelt lukt het me niet om de weeën op te vangen en begin ik me weer druk te maken en doet het meer pijn. Ik roep mijn nog boven-op-bed-liggende man, of hij naar beneden wil komen voor Krystian.

Als hij beneden is, ga ik naar boven. Ik bel mijn moeder of ze misschien zou willen komen om Krystian op te halen want ik kan vandaag niet voor hem zorgen zo. Ze zegt dat ze de eerste trein na 9.00 pakt uit A’dam zodat ze niet in de spits hoeft te reizen.

Weeën en brandweerman Sam

Ellen app ik weer dat mijn man wat later naar z’n werk gaat en even blijft wachten totdat mijn moeder er is voor Krystian. “Want weeën opvangen en brandweerman Sam kijken gaan niet zo goed samen,” schrijf ik.

Ik ga naar boven en ga op mijn bevalbal zitten. Ik draai rondjes met mijn heupen en dit voelt erg fijn. Ondertussen zet ik mijn bevalling playlist op Spotify aan. De natuurgeluiden, regen en oerwoud vind ik niet zo passend, ik skip naar “Steven Halpern Omm” klankschalen en diepe meditatieve omm’s.

In de tussentijd pak ik even de contractions app op mijn telefoon en time de weeën. 40 seconden, 3 minuten; 45 seconden, 5 minuten; 40 seconden, 4 minuten; 46 seconden, 8 minuten. Dit is nog niets, denk ik.

Sweet surrender onder de douche

Daarna ga ik in bad, op een krukje onder de douche zitten. De warme water stralen vloeien over mijn haren, mijn gezicht en mijn lichaam wat vooral uit veel buik bestaat nu. Ik kijk naar de buik en het water dat er overheen stroomt. Ik begin te zingen tijdens de volgende wee.

“I am opening up in sweet surrender to the luminous love light of the one”.

Een sjamanistische chant die ik op heb opgeslagen op mijn playlist na het lezen van bevallingsverhaal van een kennis.

“I am ooopening, I am oooo ooopening”.

“I will”

Daarna doe ik mijn handen op mijn buik en ben even bij mijn kindje in gedachten. Ik begin “I will” van de Beatles te zingen, dat ik regelmatig voor hem zong de hele zwangerschap lang. En alle versies van diverse artiesten plat gedraaid.

“Who knows how long I’ve loved you, you know I love you still.
I could wait a lonely life time, if you want me to I will.
And if i ever saw you, I didn’t catch your name,
but it never really mattered I would always feel the same.
Love you forever and forever
Love you with all my heart
Love you whenever we’re together
Love you when we’re apart”

De woorden voelen zo toepasselijk.

Ik weet niet wat mij na de bevalling te wachten staat

Tranen stromen over mijn wangen en mijn stem hapert. Ik moet nu echt loslaten. Zo goed als ik me tijdens mijn zwangerschap voel, moet ik het het loslaten en in het diepe springen. Niet wetend wat mij aan de andere kant te wachten staat. De pijnlijke herinneringen aan de postpartum jaren na Krystian’s geboorte, niet wetend of dit mij weer te wachten staat.

Ik was m’n haren en ga uit de badkamer, ik ga weer op mijn bal zitten en föhn m’n haren. Tijdens een wee zet ik de föhn op mijn buik en zing “I am opening up in sweet surrender…”

Ochtendroutine

Daarna doe ik mijn make-up, tussen de weeën door, zoals altijd na het föhnen, zonder echt bij na te denken: mijn gebruikelijke ochtendroutine.

Mijn man is ondertussen samen met Krystian benzine gaan bijtanken voor de auto. Ik bel het geboorte centrum in Amsterdam. Ik leg uit dat ik op mijn app de weeën klok en dat ze om de 4-5 en soms 8 minuten komen en soms 3.

De verloskundige zegt dat ze even heeft overlegd en dat als ik dat wil we al mogen komen, omdat we uit Utrecht komen. “Prima,” zeg ik, “ik denk dat we over een uurtje ofzo hier vertrekken.”

Mijn moeder is er en mijn man en Krystian inmiddels ook weer. Ik roep mijn man, en omdat ik misselijk ben vraag ik hem om een emmer te brengen. Hij komt naar boven met Krystian.

“Mag ik kijken?”

“Moet je overgeven mama? Mag ik kijken?” Ik lach wat ongemakkelijk. mijn man zegt dat mama een beetje misselijk is en pijn heeft omdat de nieuwe baby er aan komt.

“Waarom?”

“Laten we naar beneden gaan naar Babcia (oma),” zegt mijn man.

“Maar waarom moet mama spugen, papa?” Hoor ik hem zeggen op de trap. “Spugen, spugen, spugen,” zingt hij vrolijk.

Krystian mag kiezen, thuis blijven met Babcia als wij naar het geboorte centrum vertrekken of met Babcia naar Amsterdam (waar zij woont). Hij kiest het tweede.

Heftiger

Mijn man komt naar boven en treft mij aan in een steeds heftigere opeenvolging van weeën.

“We gaan nu naar beneden,” zegt hij.

Ik wil mijn bevalbal mee en handdoek en iPad met muziek.

Met moeite kom ik de trap af. Inmiddels nadert het uur waarvan ik van had gezegd dat we dan gingen vertrekken. Hij maakt snel wat foto’s terwijl ik op de bank zit (zie ik pas later op de camera) en ik ga even naar de wc.

“We gaan nú!”

Als ik loop wordt het zo heftig, op de overloop tussen de wc en trap tref ik mijn man en ik zak helemaal in mekaar, ik krijg het zwart voor m’n ogen en moet overgeven.

Even gaat er een gedachte door me heen: “dit voelt als transitie”.

“We gaan nú!” zegt mijn man. Dat wil ik ook, ik wil niet thuis blijven.

Ik strompel naar de auto, in mijn harembroek en alleen een sportbh’tje en blote buik.

Heerlijke warme wind op mijn buik

De autorit was waar ik het meest tegenop zag tijdens de voorbereiding.

Ik ga zitten en bedenk dat dit niet fijn zit. Dus zet ik mijn stoel wat naar achteren, ik spreid mijn benen en hou m’n voeten bij elkaar en leg een handdoek over mijn gezicht.

We gaan rijden, al snel zijn we op de snelweg. Ik doe het raampje open. Het is een warme dag, maar de koele wind door de snelheid die we maken voelt heerlijk op mijn lichaam en op mijn buik.

Ommm zingen in de auto Image result for om

Elke wee zing ik. Ik kan geen woorden meer zingen dus alleen de melodie van, “I am opening up in sweet surrender the beautiful love light of the one,” als, “na na na na na naanaan naa naa na na na na,” en als einde, “mmmmmm,” een diepe klank.

De weeën worden langer en de “mmmmm” wordt een “ommmmmmm”: dieper en luider na elke wee. Tussendoor ben ik in mijn eigen wereld onder de handdoek. Heerlijk kalm, zonder gedachten alleen die bries. De volgende weeën als we Amsterdam binnen rijden worden alleen met hele diepe “OMMMM’s” opgevangen. Af en toe kijk ik onder mijn handdoek en zie de straten van mijn geboortestad. De Amstel, fietspaden in de Pijp, waar ik jaren heb gewoond. Toeristen voor de Heineken brouwerij en ik “Ommmm” verder.

Ik hoor mijn telefoon het geluid maken van een nieuw whatsapp bericht. Ik “OMMMM” en kan niet kijken. Even later zegt mijn man dat hij een bekende Nissan Micra ziet achter ons. Het is Ellen, mijn lieve doula. Ik voel haar omhullende warme energie en voel me zo gesteund. Ze is achter mij, dat voelt zo fijn.

De gele geboortekamer

Bij de Genestetstraat aangekomen hebben we direct een parkeerplaats om de hoek. Ik vang samen met mijn man en Ellen een wee op in de portier van de auto en sprint daarna zowat de 10-15 meter naar de deur van het geboortehuis.

Daar aangekomen wordt ik gespot door de verloskundige, T., en een verloskundige die ook kraamverzorgster is daar, L., en zij zegt, “ze komen nu wel erg snel he? Je mag naar de gele kamer” De gele kamer is mijn favoriete, ik heb al die tijd mijn bevalling juist daar gevisualiseerd. Wat fijn.

Weer sprint ik zowat de trap op. In de kamer ga ik direct op de wc zitten. “Wil je in bad?” vraagt L.

“Ja.”

Hier vraagt mijn doula of ze me kan helpen mijn broek uit te doen. Ik kan me het niet meer herinneren maar ik zeg snauwend nee. Ik ben nu hard bezig te proberen om in mijn flow van de auto te blijven.

Ik wil terug in mijn auto-flow

IMG_6982

Het bad wordt gevuld en ik ga erin. Ik ben de flow waarin ik zat in de auto helaas kwijt. Ik probeer te zingen, mijn “ommmm’s” . Ellen zit naast het bad, ze is zo lief en zacht en zegt hoe goed ik het doe, hoe mooi de “ommmm’s” zijn, alleen voelt het niet mooi meer. Ik sluit mijn ogen en beweeg door het bad heen. De douchekop op mijn buik gericht, dat voelt wel fijn. Mijn man gaat geld in de parkeermeter gooien.

Alles gaat heel snel, ik heb al die tijd mijn ogen gesloten. Langzaam komt de flow weer terug. Ik weet waar iedereen is en voel hun energie zonder hen te hoeven zien. Ik voel mijn man weer binnenkomen zonder dat ik hem hoor of zie. Ellen is heel dichtbij. L. zit ergens aan het bad. T. zit op het bed verder weg.

Liefdevolle blikken

De keren dat ik mijn ogen open heb word ik begroet met liefdevolle blikken en woorden van vertrouwen.

Mijn man vraagt aan mij: “Wil je de muziek op de laptop?” en “Zal ik bij je in bad komen zitten?” (Zoals gepland)

“Nee!” en “Nee!”

De geluiden mogen er zijn

Ik heb het erg zwaar en maak heel veel geluid, op een gegeven moment hoor ik mezelf gillen.

“Ellen, help mij,” zeg ik. Ik sluit mijn ogen weer. Even later voel ik kou op mijn onderrug, een washandje. Zo fijn. Even later voel ik handen die tegendruk proberen te geven (mijn man, dit weet ik pas later) “Nee!” Ik snauw hem af.

Ik probeer niets meer, de hypnobirthing oefeningen werken ook nu niet. Rustig terug naar mezelf. De geluiden mogen er zijn en wat voelen ze fantastisch. Gillen mag, als het helpt is alles ok. Ik moet alle programma’s en literatuur waar ik mezelf mee heb zitten programmeren loslaten.

Ik voel met mijn vingers

Ik voel persdrang, heel intens. Ik blijf geluid maken, ik voel met mijn vingers binnenin. Ik weet niet of iemand dit suggereert, maar ik voel “iets”.

“Schaamlip” zeg ik. “Nee,” zeg ik. Het is het hoofdje, ongeveer een duim breedte. Ik ben vol verwondering en ongeloof. Wat voelt dit bijzonder, een zacht lief hoofdje. Wauw.

Geen ego, geen mind

De volgende wee is zo krachtig, ik pers mee want het brandt enorm (ik denk op dat moment dat het de aambeien zijn waar ik last van had). Ik zeg dit en de verloskundige suggereert vanaf het bed om te zuchten. Aaaaarrrrgh, nee dat lukt niet, ik pers keihard mee en ik voel de hele bovenkant van het hoofdje. Het voelt zo intens mooi, dát is mijn kindje. De intensiteit van de pijn en de intensiteit van dit prachtige gevoel zijn gelijk. Ik ben de kracht, de kracht is mij. Er is geen ego, geen mind, geen logica of gedachten. Ik grijp de kraan achter mij en hang een soort van half achterover. Een goede breakdance houding zou dit wel kunnen zijn.

Baby aanpakken

L. vraagt of ik de baby aan wil pakken, ik zeg “kan jij het doen?” Ik voel dat ik bang ben onderuit te glijden. De kraan is het enige wat mij in deze fijne positie houdt. Ik pers weer keihard, alle ademhalingstechnieken die ik heb geleerd en in het doula werk heb gezien bestaan niet. Hij is er!

30D3A243-5BCC-4664-A485-6B64396CC8EF

Ik kan met een hand voelen hoe hij er uit komt en hoe zacht L. hem onder zijn oksels uit het water begeleidt. En hij ligt op mijn buik.

Uren naar elkaar kijken

Ik kijk hem aan, wat een schatje denk ik.

Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan, met zijn hoofdje hoog opgetild. Hoe kan hij zijn hoofd hoog houden? Hij is pas geboren!

388B84C5-99EC-40C7-88CE-F7759061547B

Hij blijft kijken en ik blijf kijken, het voelt als uren. Zo helder en speciaal. Deze band hebben we nog steeds.

Hij is het, hem voelde ik ineens onverwacht in December toen ik op de fiets zat en ineens voelde dat ik niet alleen was. Ik lach naar hem, de glimlach gaat de komende minuten niet van mijn gezicht.

IMG_7057

“Het is een jongetje” zegt mijn man. Dat wisten we al, typische humor van papa lief. Ik moet een beetje geïrriteerd lachen. Maar het is goed. Mijn man zit achter mij en we bekijken onze schat.

Ik heb het gedaan! De eerste niet-medische bevalling in de vrouwenlijn sinds 100 jaar, zo anders dan mijn eerste bevalling, helemaal zelf. En mijn kindje hier in mijn armen is het mooiste cadeau samen met deze kracht die ik voel. En wat is hij lief.

Zware kraamtijd

De kraamtijd bleek zwaar, ondanks alles. Eigen hormonen, goede veilige omgeving, support, ook na thuiskomt. De heftigheid hoort bij mij, de hormonen. Nachtenlange angst, kraamtranen, cortisol op scherp. Dit is weer geen makkelijke tijd. Ik ben zelfs bang voor psychose.

De lieve oprichtster van dit prachtige blog, Isa, helpt mij door via WhatsApp lieve berichtjes te sturen en suggereert om om te gaan met de angsten als met weeën: “ga mee met de golf van de wee en laat je niet overspoelen”. De overgave werkt.

Ik schrijf verschillende affirmaties die mij helpen op papier en hang ze op mijn kledingkast die tegenover mijn bed staat als we weer thuis zijn. Mijn doula komt langs en brengt mij tot rust met haar warme omhelzing. Ik ben er slecht aan toe, de tranen blijven stromen. Mijn handen trillen, ze voed mij mijn havermout met een lepeltje. Zo ontzettend lief, ik neem het tot me. Veel slapen, veel voeden, veel huilen.

Ook komt Danielle langs, die accupucturist en hypnotherapeut is. Ze doet een angstreductie hypno-script. Dit helpt mij ook een beetje te aarden.

Géén postnatale depressie, het gaat super

Langzaam, langzaam, na een aantal weken voel ik meer rust, ik moet nu wel… Ik heb twee kinderen en voor hun ga ik door, fake it till I make it. And I made it, nu 15 maanden later gaat het super. Ik heb geen postnatale depressie gekregen. Ik geef nog steeds borstvoeding en ik voel me goed. Dit had ik nooit durven dromen. Als je eenmaal dat dal hebt gekend kan het voelen alsof je er voor altijd in zal blijven, maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Ik ben voel me zo gelukkig nu, alsof mij een tweede kans is gegeven.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Licht uit, lichaam aan

De zomer van 2016 besloten ik en mijn vriend Jasper dat een tweede kindje welkom was in ons gezin. Onze dochter Kyra was inmiddels een leuke sociale beweeglijke peuter van 3 jaar. Ik vond een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen wel fijn en gunde Kyra een broertje of zusje. Een broer of zus hebben geeft weer een andere dimensie aan gezin en dat wilde ik haar graag meegeven.

Binnen twee maanden was het raak. Exact de tijd die we ook nodig hadden om zwanger te raken van Kyra.

Mijn zwangerschap ging voorspoedig, wat misselijkheid en aversies tegen bepaald eten. Ik had met name een aversie voor noten, wat met een dochter die dol is op noten en pindakaas een aardige uitdaging was. Een lage bloeddruk zorgde wel eens voor duizeligheid. Ik hoefde daarom geen zout te laten staan maar mocht zout toevoegen. Al met al kon ik erg genieten van het zwanger zijn.

De bevalling van mijn oudste

Op de bevalling van Kyra kijk ik zeker niet negatief terug, maar er waren een aantal aspecten die ik anders zou willen deze keer. Bij Kyra ben ik thuis in bad begonnen, maar na het breken van de vliezen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten. Dit betekende een transfer naar het ziekenhuis. Daar ben ik in bed en op mijn rug bevallen. Op ‘t einde heb ik erg lang persweeën moeten wegzuchten, wat ongelofelijk intens was. Ik heb geen behoefte aan een herhaling hiervan.

Ik wilde weer een badbevalling thuis, en dan nu ook echt thuis blijven. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd. Ik was in eerste instantie wat sceptisch. De term Hypnobirthing heeft wat zweverigs. maar na een introductieavond bij Karina Vos werd me duidelijk dat je eruit pikt wat werkt voor jou. Het was een cursus met partner, dus ik moest Jasper ook overtuigen. Hij is nuchter en analytisch, dus hij deed de cursus meer voor mij, maar wel fijn dat hij er voor mij was, om mij te ondersteunen om goed voor te bereiden op de bevalling.

Tijdens de cursus werd me vooral duidelijk dat je je lichaam conditioneert om ontspannen te blijven, en dat de cursus een selectie aan mogelijkheden biedt die je kunt gebruiken en oefenen om hier te blijven. Hypnobirthing werkt ook volgens het principe dat je lichaam wel weet wat het moet doen, dus dat je je daaraan moet overgeven. Met verschillende ademtechnieken om in verschillende fases van de bevalling te gebruiken kun je in de ontspanning blijven.

Hands-off bevallen

Na het volgen van de hypnobirthing cursus wilde ik zoveel mogelijk hands-off bevallen. Dus niet getoucheerd worden, geen vliezen breken maar volledig op mijn lichaam vertrouwen dat het weet wat het moet doen, en zelf met deze flow meegaan. Ik wilde niet weten hoever ik al was, en weten of ik al mocht persen, ik wilde gewoon mee kunnen gaan met de behoeftes van mijn lichaam.

Naast Jasper wilde ik ook graag vriendin en doula Paulina bij de bevalling aanwezig hebben. Zij kon voor wat extra zachte vrouwelijke energie zorgen en met haar ervaring als doula ondersteunen. Ook onze dochter Kyra mocht van mij bij de geboorte aanwezig zijn. Om haar op te vangen vroeg ik ook of mijn moeder er weer bij wilde zijn (zij was ook bij geboorte van Kyra). Daarmee was mijn bevalteam compleet, om een fijne bevalling te hebben.

Het bleef een zwangerschap zonder complicaties. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat het een jongetje was. Omdat Kyra een zusje wilde, hebben we haar verteld dat ze een broertje kreeg. Dit bracht even teleurstelling bij haar, maar al gauw was ze helemaal om en gaf ‘Jochie’ (onze werktitel voor de baby) kusjes en zong liedjes voor hem.

Jochie lag nog lang in stuit, maar flipte keurig op tijd naar ‘head down’, wellicht met wat hulp van wat rebozo sifting en spinning baby oefeningen via Paulina.

Wachten op het begin

37 weken ging voorbij, the magic number om thuis te mogen bevallen. Maar nog geen Jochie die zich aandiende.

38 weken, nog steeds geen Jochie. Ik kreeg steeds meer van mijn checklist gedaan, waaronder nog een keukenvloer laten leggen.

39 weken gingen voorbij. Ook 39+2 ging voorbij, de termijn waarop Kyra geboren is. Vanaf nu liep ik langer door dan Kyra. Vanaf toen leek ook in eens de zwangerschap zwaarder te worden. Veel druk op mijn schaambeen, en wat onrustige nachten, maar niks regelmatigs dat leek door te zetten.

Tussen de 37 en 40 weken waren heel veel dagen dat ik liever niet wilde bevallen, een hoop verjaardagen, koningsdag, dodenherdenking, bevrijdingsdag. Een mijnenveld van dagen om te ontwijken. Gelukkig gebeurde er niks op deze dagen.

Wie bevalt er nu op de uitgerekende datum

Op 6 mei 2017, de dag voor mijn uitgerekende datum, was de eerste mooie dag in weken. Omdat ik niet wist wanneer ‘t zou beginnen besloten we nog lekker naar de speeltuin en kinderboerderij Rotsoord te gaan om van de zon te genieten. Paulina en haar man en kinderen gingen ook mee. In de speeltuin zaten we te grappen over wat nou een mooie datum zou zijn voor Jochie om te komen. Ik noemde dat ik 7 mei 2017, de uitgerekende datum, wel een mooie datum vond, maar het komt zo weinig voor dat je bevalt op uitgerekende datum.

In de speeltuin rommelde het wel in mijn buik, maar niet regelmatig, en niet heel heftig. Toen we op de fiets stapten naar huis toe zei ik tegen Jasper en Paulina dat ‘t onrustig was in mijn buik. Uiteindelijk ben ik direct naar huis gefietst en is Jasper nog wat boodschappen gaan doen.

Ook thuis bleef het rommelen aanhouden. We hebben lekker makkelijk soep gegeten, daarna heb ik Kyra in bad en in bed gedaan, waarbij het rommelen aan bleef houden.

Regelmatige, korte weeën

Ik besloot eens te timen. Weeën om de 8-10 min. Inmiddels was er wat meer regelmaat in de weeën, maar ze hielden niet heel lang aan. Mijn moeder appte me op dat moment of ‘t nog rustig was. Zij ging naar cabaretvoorstelling van mijn broer (hij is cabaretier). Ik wilde haar niet voor niks daar van wegroepen dus ik wist even niet wat ik haar moest antwoorden. Uiteindelijk heb ik: “Het rommelt, maar nothing conclusive,” geantwoord.

Ze heeft vervolgens de hele voorstelling met de telefoon op d’r schoot gezeten.

Kyra is zonder problemen gaan slapen. Ik durfde nog niet te zeggen of het begonnen was, daarvoor wilde ik zelf in bad gaan en kijken of ‘t bleef aanhouden terwijl ik ontspande. In bad zette ik de Hypnobirthing ‘rainbow relaxation’ op. De ontspanning in bad was fijn, maar de weeën bleven, hoewel ze in de ontspanning lichter voelden. Voor mij was ‘t nog steeds niet helder of ‘t nu begonnen was of niet. Het liep tegen 23.00 uur. Wat nu doen? Mijn rust pakken, wat proberen te slapen, of ervoor gaan en actief wakker blijven?

Rust pakken

Ik hield Paulina ook op de hoogte via de app. Zij woont verderop in de straat en kon er in een paar minuten zijn. Na wat overleg met Jasper en Paulina besloten we dat we nu beter onze rust nog kunnen pakken, nu het nog kon. Dit lieten we ook aan mijn moeder weten.

Maar eerst belde we de verloskundige nog voor we de nacht in gingen. Om haar van mijn status op de hoogte te brengen. Doorgegeven dat ik weeën had om de 10 minuten, dat ze nog niet heel intens waren en dat we haar nog niet nodig hadden, maar wellicht wel later vannacht. Marieke had dienst. Ze vroeg aantal dingen en wenste ons daarna een goede nacht.

Licht uit, lichaam aan

Daarna kropen we in bed. Ik keek nog wat cabaret, Pieter Derks was op televisie. Fijn om nog een beetje afleiding te hebben. Toen deed ik het licht uit, en ging mijn lichaam aan. Binnen een paar minuten kwamen de weeën zo kort op elkaar dat ik de weeën timer er bij pakte. Ik had weeën van 1½ minuut om de 3 à 4 minuten. Het was begonnen, en hoe! Het was toen kwart voor 12.

Paulina was er binnen een paar minuten. Terwijl Jasper beneden de boel ging verbouwen en het bad klaar ging zetten hield Paulina mij gezelschap. We grapten dat Jochie nu toch op 7 mei 2017 geboren ging worden.

De weeën kwamen kort op elkaar, maar tussen de weeën door kon ik goed ontspannen met de Hypnobirthing ademhalingstechnieken. Ik voelde dat de weeën heel effectief bezig waren en de druk naar beneden zetten. Toen alles klaar gezet was beneden ging ik tussen twee weeën in naar beneden. De verloskundige bleek nog niet opnieuw gebeld te zijn, Jasper belde terwijl ik naar de WC ging. De verloskundige kwam onze kant op.

Endorfine

Ondertussen ging ik op het matras liggen in de woonkamer, met kussen tussen mijn benen onder een dekentje de weeën opvangen. Paulina aaide me en masseerde mijn hoofd om endorfines los te krijgen. Ik wilde nog niet in bad gaan tot de verloskundige er was. De weeën werden ondertussen wel heftiger. Ik voelde dat er van onder naar boven toe getrokken werd. De pauze tussen de weeën werd korter denk ik. Ik was al lang niet meer aan het timen. Ik bedacht al wel dat ik dit geen 10 uur vol zou houden.

De verloskundige arriveerde, kwam zachtjes binnen en wachtte rustig af met contact maken tot ik er klaar voor was. Ze luisterde daarna even naar het hartje. Daarna ben ik nog een keer naar de WC gegaan. Een flinke tijd op gezeten, en nog verder leeg gespoeld (ik dacht echt dat ik na dit WC bezoek wel leeg was). Ondertussen kwam mijn moeder ook binnen en waren we compleet.

Bewegingsvrijheid in bad

Met frisse moed ging ik het bad in. Het fijne van het bad vond ik de bewegingsvrijheid. Ik kon makkelijk van positie wisselen. Ik heb tussen de weeën in heerlijk kunnen drijven en ontspannen. Maar dit waren korte momenten. Al snel kwamen ze zo kort op elkaar en was het moeilijk om met de weeënademhaling de weeën door te komen. Langzaam maar zeker kwam er persdrang bij op de top van de weeën. Het voelde ook fijner om over te gaan op de ademhaling om je kindje ‘naar beneden’ te ademen, de J-ademhaling. De laatste inhoud van mijn maag werd er uitgewerkt. Dit was een teken voor de verloskundige om haar spullen te gaan pakken.

Ik kon geen houding meer vinden die fijn was. Ik probeerde verschillende houdingen, hangend op mijn armen over de rand, liggend op mijn rug, maar niks werkte meer, mede omdat er ook rugweeën bij waren gekomen. De verloskundige vroeg of ik persdrang had en of ze nog een keer naar het hartje mocht luisteren. Dat mocht van mij, alleen wanneer wist ik even niet. Er zat geen pauze meer in de weeën.

De vliezen braken

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Een uitdrijvingsoerkracht nam het over. Met iedere wee voelde ik Jochie lager komen en zijn hoofdje verder tussen mijn benen. Ik had ook erge rugweeën en mijn darmen bleken toch niet helemaal leeg. Het bekende branden volgde snel, maar t hoofdje stond nog niet, met iedere wee vroeg ik me af of ‘t hoofdje nu stond, nee nog niet, nog meer brandden, nog niet. En toen deed ‘t plop… De vliezen braken. Snel daarna stond het hoofdje, en werd ‘t hoofdje geboren, en ik riep dat ‘t hoofdje geboren was. Ik draaide van handen en knieën naar mijn rug. Ik voelde aan het hoofdje. Wat was het zacht!

Onze dochter kwam kijken

Ondertussen had mijn moeder Kyra wakker gemaakt. Kyra had aangegeven bij de geboorte te willen zijn. We hadden samen ook verschillende bevalfilmpjes op YouTube gekeken. Ze wist dat mama hard moest werken om een baby geboren te laten worden. Kyra was verder door alle drukte heen geslapen en ze wilde nu ook niet wakker worden. Mijn moeder heeft haar uit bed getild en mee naar beneden genomen. Ze waren net op tijd om het lijfje van Jochie geboren te zien worden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

2.22 uur Daar was hij dan, zwemmend onder water. Wat was hij zacht en klein. Ik haalde hem zelf naar boven. Hij bleef heel rustig, ademde en keek rond. Daar was Tobias, ons jochie.

Placenta op het droge

Samen bleven we in bad zitten. Kennismaken en wennen aan elkaar. Tobias bleef heel rustig. We lieten hem zwemmen hielden hem warm onder water. We hebben een klein uur in bad gezeten. De placenta was nog niet gekomen maar ik was ook nagenoeg geen bloed verloren. Ik vroeg me af wanneer het badwater zou verkleuren, maar dit gebeurde niet. Toen het water kouder begon te worden koos ik er zelf voor om uit bad te gaan en daar dan de placenta te laten komen. De navelstreng was te kort om verbonden te blijven. Jasper heeft toen samen met Kyra de navelstreng doorgeknipt. Eenmaal op het droge kwam de placenta met een gutsje bloed, en dat was ‘t dan met het bloedverlies.

De uren daarna waren heerlijk ontspannen. Tobias lag bij mij huid op huid. Kyra pakte onze koekjes met muisjes om uit te delen. Na een uurtje werden alle controles gedaan. Dit was allemaal goed en we konden hem gaan aankleden. Ik had toch nog een paar hechtingen nodig, maar dat mocht de pret niet drukken.

Geheel volgens mijn wensen

Tijdens mijn hypnobirthing cursus had ik in een visualisatie oefening mij een bevalling voorgesteld van 3 uur. Dat dit ook werkelijkheid is geworden is voor mij heel bijzonder en krachtig, alsof mijn lichaam zich ook op die tijd had ingesteld.

Verder ben ik dus niet getoucheerd. De verloskundige was er, maar ze heeft verder niks gedaan behalve 1 keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling.

geboorte Tobias_20170507_1676

In de kraamweek die volgde ben ik enorm verwend met 2 kraamverzorgers (1 stagaire), en een hele lieve Paulina die lekkere dingen bracht. De borstvoeding kwam goed opgang, Tobias lukte het binnen een paar dagen om goed aan te happen en te drinken. Ik was al snel weer op de been en beneden. Dat ik nu een heerlijke kraamtijd heb gehad heeft ook te maken dat ik de kennis en ervaring van de eerste keer naar deze keer meeneem. We wisten welke acties gedaan moesten worden en konden snel actie ondernemen, zoals kolven. Dit gaf zo veel rust dat ik echt op mijn kraamwolkje heb gezeten.

Ik gun iedereen een bevalling en kraamtijd die ik heb gehad. Het is precies verlopen zoals ik me gevisualiseerd had. Ik heb erg veel gehad aan de hypnobirthing cursus. Ik heb uit de cursus gepakt wat ik wilde om mijn bevalling te gebruiken. Daarnaast was de aanwezigheid van Paulina heel erg fijn. We hadden van te voren ook doorgesproken waar ze mij het beste in kon ondersteunen en dit heeft zij fantastisch gedaan.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Lees hier het krachtige geboorteverhaal van Liza’s oudste kind, Kyra.

Na de geboorte buidelen op bed

Bevallen in water: driemaal is scheepsrecht

Op zaterdag 2 juli was het dan eindelijk zo ver: onze tweede zoon ging geboren worden! Na een aantal middagen en avonden vals alarm was het een opluchting dat de bevalling nu wel door ging zetten. Ik had al een tijd ernaar uitgezien en was er geestelijk helemaal klaar voor.

Bevalplan

Hoewel dit ons derde kindje is had ik voor deze bevalling voor het eerst een bevalplan opgesteld. Wat een rust gaf dat in mijn hoofd zeg! Alle mogelijke scenario’s ben ik in gedachten af gegaan en daar mijn wensen bij opgeschreven. Heel fijn om er daarna niet meer zo hard over na te hoeven denken. Mijn grootste wens was weer een thuisbevalling, maar dan deze keer in bad. (Mijn oudste zoon en mijn dochter zijn allebei op het droge geboren).

Het begin van de bevalling

Goed, terug naar 2 juli: Om 04.00 ‘s nachts werd ik wakker met het idee dat dit wel eens echte weeën zouden kunnen zijn. Hoewel ze nog niet erg sterk waren. Ik ben ze gaan timen en om 05.00 heb ik mijn man, Aram, wakker gemaakt. “Lief ik heb weeën en ik ga nu onder de douche staan om te kijken of dit inderdaad het echte werk is.” Tot mijn vreugde hielden ze aan en heb ik de verloskundige gebeld terwijl mijn man Isa, die als doula bij de bevalling aanwezig zou zijn, opbelde. Daarna is Aram het bevalbad gaan opblazen.

Ondertussen ving ik de weeën op door over de vensterbank van ons open slaapkamerraam te hangen en de vroege ochtendlucht op te snuiven. Heerlijk moment was dat. Een slapende stad, het gekwetter van vogels, mijn zoon en dochter nog aan het slapen en mijn tweede zoon onderweg. Het gaf me een heel sereen gevoel.

Rond 06.00 heeft Aram mijn ouders opgebeld met het verzoek de twee oudsten rond 07.00 op te halen. Niet lang daarna kwamen Isa, de verloskundige en de kraamzorg aan. De verloskundige heeft toen gecontroleerd of de baby goed ingedaald was en of ik dus veilig in het bad kon gaan zitten. Dat is de enige keer geweest dat ze me getoucheerd heeft. Wat het dus bijna een handsoff bevalling heeft gemaakt!

Het bad in

het bad vullen

Om 06.30 werd Lea mijn dochter wakker en na even geknuffeld te hebben (oxytocine!) is ze samen met Aram het bad gaan vullen. Daar wilde ze stiekem ook wel in. Iets voor zevenen werd Puk mijn oudste zoon wakker en even later kwamen mijn ouders om ze op te halen. Ik vertelde aan mijn kinderen dat de baby snel zou komen en dat zij ondertussen een leuke dag met opa en oma gingen hebben. Even later was de rust weer in huis terug gekeerd.

Ik ging in bad en onder begeleiding van muziek van Jack Johnson (ik had namelijk toch al een liedje van hem in mijn hoofd) ving ik de weeën op. Ik bedacht dat de baby een echte surfdude zou worden als hij ook nog eens onder water geboren zou worden. Bijna vroeg ik Aram om de film Endless Summer op te zetten om het plaatje compleet te maken, maar dat vond ik toch net iets te ver gaan.

Om de weeën op te vangen hing ik over de badrand en me focuste ik me op mijn ademhaling. Ondertussen bestudeerde ik de plooien van de binnenhoes van het bevalbad. Je moet je blik toch ergens op richten. Langzaam werden de weeën sterker, maar ze bleven goed te doen. Pas toen mijn vliezen braken, ik schat zo rond negen uur, werden de weeën pittiger en had ik echt de steun van Aram nodig.

De geboorte

Plots gingen de buikweeën over in persdrang, dat had ik nog even niet aan zien komen. Het was toen tegen 9.15 Bij de andere twee waren de weeën echt wel pittiger geweest en had ik naast buikweeën ook flinke rugweeën en een weeënstorm gehad. Nu bleven de weeën vrijwel geheel geconcentreerd in mijn buik en bleef de storm uit. Ik riep dat ik persdrang had en drie minuten persen later is onze zoon Ramses onder water geboren. Ik pakte hem zelf aan. Hij bleef super relaxed en heeft nauwelijks gehuild. De placenta is buiten het bad vanzelf geboren. Wow. Wat een mooie bevalling was dat! Ik ben er, nu vier weken later, nog steeds lichtelijk verbaasd over hoe soepel het allemaal ging. Zelfs met de borstvoeding blijkt Ramses een natuurtalent en loopt het vanaf het eerste moment als een trein. Ramses is een hele relaxte baby (zie je wel een surfdude) en Puk en Lea een hele lieve grote broer en zus. Een grote oxytocine roze wolk hier dus.

net boven water

Na de geboorte in bad
img_1072

Van angst naar liefde

Angsten

Mijn hele leven ben ik al bekend met angsten. Angst om alleen de stad in te gaan, bijvoorbeeld. Angst om de controle te verliezen. Angst eigenlijk om op mezelf te vertrouwen. In mijn studententijd was ik er zó klaar mee, dat ik de angsten heb weggestopt, genegeerd. Waarna ze natuurlijk in volle hevigheid weer terug kwamen. Na een periode van intensieve therapieën (onder andere RET, psychotherapie en EMDR) had ik langzaam weer wat meer vertrouwen in mezelf gekregen en verdwenen de angsten naar de achtergrond. Er kwam tevens een heel sterk gevoel boven borrelen dat ik niet van mezelf kende: ik wilde moeder worden.

Loslaten en vertrouwen

Vrijwel direct toen ik ontdekte dat ik zwanger werd, kwam de angst weer terug. Aan de bevalling durfde ik niet te denken, laat staan erover praten. Ik kende de bekende horrorverhalen van vriendinnen, van tv. En dat beeld klopte helemaal niet met hoe ik mijn zwangerschap ervoer. Ik voelde me vrouwelijk en sensueel, verbonden met andere zwangeren over de hele wereld. Ook voelde ik een oergevoel, diep in mijn buik. Ik voelde me aangetrokken tot de natuur. Maar ook ervoer ik diepe angst. Bang voor wat er komen zou, angst voor de bevalling. Alhoewel ik meteen voelde dat het een goede zwangerschap was met een gezond kindje, wist ik ook dat ik ‘overgeleverd’ was aan wat er komen zou. Ik had er geen enkele controle of invloed op. Ik moest loslaten en vertrouwen. En dat vond ik zo ontzettend moeilijk.

Ontspannen

Niets gebeurt zomaar. Daar ben ik van overtuigd. Dat ik bijvoorbeeld direct zwanger was, iets wat ik totaal niet verwachtte. Dit kindje wilde heel graag geboren worden. En ook dat ik mij zo kwetsbaar en ‘open’ voelde. Blijkbaar had ik nog een appeltje met mezelf te schillen. Ik had moeite om mee te gaan in het hectische leven van alledag. Autorijden werd voor mij op een gegeven moment een te grote opgave, net zoals het bezoeken van volle winkels of het dealen met harde deadlines. Ik voelde mij veel beter bij cocoonen, ontspannen, in de natuur aanwezig zijn.

Ik wist inmiddels dat het wegstoppen van dit kwetsbare gevoel niet de juiste weg is. Ik besloot daarom, hoe moeilijk ik dat ook vond, er dan maar vol in te gaan en mijn angsten in de ogen te kijken. Ook om ons kindje een zo fris mogelijke en liefdevolle start te geven, ik wilde mijn ‘shit’ niet doorgeven aan hem of haar. Ik ben aan een intensieve training begonnen waarin gewerkt werd met o.a. familieopstellingen en lichaamswerk. Om met vertrouwen naar de bevalling toe te leven, besloten mijn vriend (Koen) en ik daarnaast om op zoek te gaan naar een doula en hebben we gekozen voor hypnobirthing.

Van de eerste beval je in het ziekenhuis

Koen moest erg wennen aan het idee van een doula (en dus een extra persoon bij de bevalling). Maar hij voelde ook mijn angst en wist dat een goede doula mij zou kunnen helpen. Na de eerste ontmoeting met Gieske was hij helemaal om. Ze verzekerde ons dat zij niet in de plaats zou komen van Koen, ze zou hem juist ondersteunen en leren hoe hij mij tijdens de bevalling het beste kon helpen. Waar ik wilde bevallen, vroeg Gieske. Omdat ik zo opzag tegen de bevalling had ik daar niet over na durven denken. In het ziekenhuis, antwoordde ik dus maar, want dat doet iedereen toch bij de eerste? En ik had ooit iets gehoord over een onderzoek, waaruit blijkt dat thuis bevallen van de eerste veel risicovoller is dan in het ziekenhuis. Maar als je diep in mijn hart zou kijken, voegde ik eraan toe, dan zou ik het liefst in mijn eigen huis bevallen. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen en voel me daar nooit op m’n gemak. Thuis leek me zoveel fijner.

Natuurlijke bevalling in het water

Naarmate mijn zwangerschap vorderde, raakte ik er meer en meer van overtuigd (ik voelde, want denken over de bevalling vond ik nog steeds eng) dat de bevalling een natuurlijk proces zou moeten zijn. Moeder natuur heeft ons vrouwen zo gemaakt dat wij in staat zijn om in 9 maanden een kind te voldragen en om dit zonder medisch ingrijpen op de wereld te zetten. Gieske gaf me boeken mee over natuurlijk bevallen (“Genieten van je bevalling” en “Vrije geboorte”). Ik was eerst huiverig om ze te lezen, was bang voor de horrorverhalen. Maar toen ik ze las viel ik haast van m’n stoel! Ik las wat ik al die tijd zelf al voelde en ervoer: bevallen is een natuurlijk proces en het kan in een warme en liefdevolle setting, in alle rust. Dat is wat ik wilde! Die boeken, met positieve bevallingsverhalen, hebben mij zo’n enorm vertrouwen gegeven. Als ik het even niet meer zag zitten, las ik weer een paar bladzijden.

Ik begon mij meer en meer te verdiepen in thuis bevallen. Wat waren de risico’s? Ik leerde dat er een nieuw onderzoek is waaruit bleek dat thuis bevallen net zoveel risico met zich meebrengt als in het ziekenhuis bevallen. Daarnaast las ik ook dat het heel belangrijk is dat je je op je gemak voelt tijdens de bevalling, dat je je geborgen en veilig voelt, dat je privacy wordt gerespecteerd en dat je niet opgejaagd wordt. Zodoende maakt je lichaam de goede hormonen aan die je helpen bij de bevalling.

Voor mij werd het dus steeds duidelijker: ik wilde op mijn manier thuis bevallen, in een geboortebad.

“Weet je dat wel zeker?”

De beslissing om thuis te bevallen was niet enkel en alleen ingegeven door mijn ratio (zoals ik voorheen altijd beslissingen nam). Ik had me weliswaar goed ingelezen, de risico’s afgewogen en de voors en tegens tegen elkaar afgezet, maar het was voornamelijk een diep innerlijk voelen: ik kan mijn kindje thuis de bevalling geven die voor hem en mij het beste is. Dit voelde heel goed. Ik vond het erg moeilijk, en jammer, daarna te ervaren dat ik die beslissing keer op keer moest uitleggen en verdedigen. De reacties gingen van ‘Dat hoor je niet zo vaak’, ‘Wat bijzonder’, naar ‘Weet je dat wel zeker?’, ‘In het ziekenhuis ben je toch in goede handen?’, ‘Wat als er iets misgaat thuis?’. Alsof ik een onnodig risico zou lopen door thuis te bevallen. Terwijl ik naar mijn idee en gevoel JUIST koos voor de meest veilige manier van bevallen. Thuis zou ik mij het meest op mijn gemak voelen, waardoor mijn lichaam kon doen wat het moest doen en ik hopelijk zonder complicaties geboorte kon geven aan mijn kindje. Het was erg moeilijk, maar ook heel leerzaam, om bij mijn gevoel te blijven en om achter mijn beslissing te blijven staan, wat anderen daar ook van vonden.

Positieve flow

Het vertrouwen in mijn lichaam en in de bevalling begon te groeien. Dit kwam door de positieve verhalen die ik las en door mijn eigen weg te kiezen, die helemaal eigen en goed voelde. Onze doula heeft ons fantastisch ondersteund daarbij. Ze deed met Koen en mij een meditatie op het thema vertrouwen en leerde Koen allerlei technieken waarmee hij mij tijdens de bevalling zoveel mogelijk kon laten ontspannen. Ik ben zo blij en dankbaar dat Koen er zo goed bij betrokken werd (en dat hij er zelf ook open voor stond): de zwangerschap voelde nu echt aan als iets van ons samen.

Ik zorgde ervoor dat ik in de positieve flow bleef door horrorverhalen zoveel mogelijk te vermijden. Ik las bewust niets over de ruggenprik of andere pijnmedicatie, vermeed mainstream bladen, ging niet zoeken op internet. Als mensen er tegen mij over begonnen, dan zei ik dat ik dat liever niet wilde horen. Dat klinkt misschien als vermijden, maar het hielp mij enorm om het positieve voor ogen te houden. Ik deed bovendien geen gewone ‘pufcursus’, maar een hypnobirthingcursus. Daardoor leerde ik het positieve naar de voorgrond te halen en al het andere naar de achtergrond, als het scherpstellen van een camera. Ik wist dat die achtergrond er was (had ook een geboorteplan gemaakt voor het ziekenhuis), maar focuste mij vooral op mijn eigen droomscenario.

Ziekenhuis

Ons vertrouwen werd in mijn 33e zwangerschapsweek behoorlijk op de proef gesteld. Ik kwam in het ziekenhuis te liggen met vroegtijdige weeën. Ik had gedurende de gehele zwangerschap al het gevoel dat ons kindje eerder geboren zou worden (mijn intuïtie was zo sterk die periode), maar zo vroeg was echt niet de bedoeling. Het zou bovendien een thuisbevalling in de weg staan. We werden direct naar een verlossuite gebracht (Help! Dat is niet de bedoeling!). Ik zag verschillende zusters, gynaecologen, arts-assistenten (soms wist ik niet eens wie nu wat was). Ik verloor wat bloed en mijn cervix bleek al iets verkort te zijn. Ik werd aan CTG-scan gelegd en het hartje van het kindje werd in de gaten gehouden. De gynaecoloog twijfelde of hij mij weeënremmers moest geven of niet. Volgens ‘het protocol’ was mijn cervixlengte een twijfelgeval, bij 1 mm korter zou ik in ieder geval weeënremmers gekregen hebben.

Ik was doodsbang, maar ergens voelde ik ook dat ons kindje nog niet geboren wilde worden. Even raakte ik in paniek. Ik had geen idee wat ons te wachten stond. Zouden de weeën minder worden? Zou ons kindje toch geboren worden? Maar dat kon niet. Ik had het geboorteplan nog niet klaar, mijn elektrische waxinelichtjes niet bij me, mijn goede muziek nog niet gesorteerd en Gieske was in haar huis in Zeeland. En bovendien was het schrikkeldag, niet bepaald de beste dag om geboren te worden. Daar ging mijn droomscenario!

Ik wist dat paniek en angst mij niet zouden helpen en ik voelde dat ik moest ontspannen en contact moest maken met ons kindje. Ik zette een rustgevend muziekje op (gelukkig was er wifi in het ziekenhuis) en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik wilde dat Koen bij mijn hoofd kwam zitten. Het voelde zo fijn om zijn vertrouwde geur te ruiken, daar in die ziekenhuissfeer. Hij streelde mijn hoofd en langzaam werd ik rustiger. Ik kon me overgeven aan het moment. Het kindje vertelde ik dat hij nog een paar weekjes moest wachten. Dat ik begreep dat hij stond te popelen om de wereld te verkennen, maar dat de beste plek nog even in mijn buik was. Het hielp. De weeën werden minder pijnlijk, maar ik bleef harde buiken houden. De gynaecoloog gaf mij het voordeel van de twijfel en ik kreeg dus geen medicatie. Wel moesten we een nachtje blijven, waarbij mijn harde buiken en het hartje van het kindje werden gemonitord. Naarmate ik rustiger werd en meer ontspannen raakt voelde ik steeds duidelijker: ons kindje komt nog niet en het gaat goed met ‘m. Ik heb zelfs het geluid van de hartmeter uitgezet, want ik wist zeker dat het goed zat. Het gepiep haalde mij alleen maar uit mijn ontspanning.

De volgende ochtend werd mijn cervix weer gemeten, door weer een andere gynaecoloog (of arts-assistent, ik weet het niet). Deze bleek ineens 6 mm gegroeid te zijn! Dit kan medisch helemaal niet, zodat er wel sprake moest zijn geweest van een meetafwijking. Blijkbaar meet elke arts weer anders. En dat vond ik raar, want aan de hand van de meting worden belangrijke beslissingen genomen. Wat als iemand anders mijn cervix had gemeten en 1 mm korter uitkwam? Dan had ik weeënremmers gekregen met alle verdere gevolgen van dien. Dit bevestigde voor mij maar weer eens dat ik thuis wilde bevallen, in vertrouwen en zonder protocollen.

Onrustig

De weken daarna bleef mijn buik onrustig. Ik had veel harde buiken en bij bewegen voelde ik steekjes in mijn baarmoeder. Ik deed het heel rustig aan en droeg een buikband. Ik vermeed rozenbladthee en de energetische drukpunten op mijn voeten die verband hielden met mijn baarmoeder. Bovendien vroeg ik ons kindje iedere dag om nog even geduld te hebben tot ik 37 weken zwanger zou zijn (dat zou op 27 maart zijn). Ik bouwde een veiligheidsmarge in en vertelde hem iedere dag te wachten tot 1 april. Het werd een soort mantra: nog even geduld tot 1 april, nog even geduld tot 1 april, nog even geduld tot 1 april… Omdat ik per se de 37 weken wilde halen, durfde ik nog niet de perfecte bevalling te visualiseren, zoals ons was geadviseerd bij hypnobirthing. Alsof ik daarmee de bevalling al in werking zou zetten ofzo. Bij 36 weken durfde ik het wel aan. Ik ging zitten en schreef het ideale scenario op. Ik wist toen nog niet dat mijn bevalling er precies zo zou gaan zoals ik het toen opschreef… Angst voor de bevalling had ik niet meer. Ik had er echt alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ging uit van een thuisbevalling, maar was ook voorbereid dat het anders kon lopen.

Geloof het of niet, in de nacht van 26 op 27 maart (1e paasdag) braken mijn vliezen met een golf vruchtwater. Ons kindje vond blijkbaar dat hij lang genoeg had gewacht en voelde dat het nu kon: ik was immers precies 37 weken zwanger!

De bevalling

Ik ging naar de WC omdat ik dacht dat ik misschien moest plassen. Ook daar weer een plens water. Ik rook duidelijk dat het geen urine was, maar vruchtwater. Ik maakte Koen wakker. In plaats van dat Koen zenuwachtig werd, werd hij rustig wakker met een brede grijns op z’n gezicht. En zo voelde ik mij ook: vol vertrouwen dat we ons mannetje eindelijk zouden mogen verwelkomen. Angst was nergens te bespeuren. Het vruchtwater bleef maar komen, wat behoorlijk hilarisch was. Alsof ik midden in de woonkamer en in de slaapkamer gehurkt zat te plassen. We kregen allebei de slappe lach! Ik merkte dat mijn weeën al behoorlijk sterk waren en snel achter elkaar kwamen. Ik belde dus meteen Gieske (het was inmiddels 05.00 uur), die – hoe bijzonder toch weer! – al wakker was omdat ze niet kon slapen.

Ik douchte nog even, schoor mijn benen en ging op de geboortebal zitten. Dat voelde goed. Daar had ik tijdens mijn zwangerschap ook uren op doorgebracht, al wiegend. Ook nu voelde het wiegen goed en het bracht mij tot rust. Koen zette de muziek op die ik voor de bevalling had uitgekozen: Divine Birth van Snatam Kaur. Ook de kaarsjes werden aangestoken, zoals we hadden afgesproken. Alhoewel ik al direct behoorlijk pijnlijke weeën had, voelde ik me op me gemak en krachtig. Ik merkte al snel dat knuffelen met Koen mij goed deed: hierdoor kwam ik nog meer tot rust en voelde ik me de ‘glazen stulp’ om me heen dikker worden. Gieske arriveerde en ineens kreeg ik het besef: het is echt begonnen. Ik merkte dat mij dat emotioneerde. De giechelige bui was voorbij en ik vond het ineens spannend. Ik knuffelde Koen en liet mijn tranen de vrije loop. Dat luchtte enorm op. Ik keerde helemaal in mezelf en had vanaf dat moment ook geen enkel besef meer van tijd. Ik weet nog dat ik ineens merkte dat het licht was.

Ja, ja, ja

Mijn weeën volgenden elkaar snel op en waren erg pijnlijk. Zelfs tussen de weeën door had ik behoorlijk veel pijn: een sterke scheut vooral in mijn linker onderrug en bil. Ik zat afwisselend op de geboortebal en in kindhouding op mijn yogamat. Ik praatte niet veel en het enige wat ik deed was ademen naar de pijn toe en ‘ja’ zeggen. Eerst in mezelf en daarna hardop (en uiteindelijk schreeuwend). De verloskundige was ook gekomen en ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben.

Het was tijd om in het bad plaats te nemen. Ik weet nog zo goed dat ik daar voor het eerst in stapte. De warmte ontspande mijn lichaam direct en ik wist: het is goed zo. Ik gaf me over aan de weeën en dacht niet meer na. Ik was één met mijn lichaam. Koen kwam bij me zitten en hield me vast. Ik hing over de rand heen en wiegde ondertussen mijn onderlichaam. En ik bleef maar herhalen: ja, ja, ja… Na een tijdje kreeg ik ineens persweeën, die ontzettend pijnlijk waren. Ik kon ze niet meer wegademen. Ik zag veel gouden licht, met daarin een hartje. Ik wist: het kindje komt eraan!

Je kunt het!

De verloskundige onderzocht mij op bed (het was heel pijnlijk om te moeten liggen) en ik bleek pas 7 cm ontsluiting te hebben. Wat was dat een teleurstelling. Ik bleef uit het water, want het ontspannende effect was na al die uren weg. De weeën werden pijnlijker. Ik was ontzettend misselijk, had geen trek, had het dan weer warm en dan weer koud en voor mijn gevoel droop het zweet van me af. Ik zat weer op de yogamat, liep wat heen en weer. De knuffels van Koen hielpen mij niet meer om te ontspannen. Ik was inmiddels zo’n 8,5 uur bezig en ik begon de moed te verliezen. Ik wist niet of ik nog wel verder kon en ineens begreep ik waarom vrouwen om een ruggenprik vragen. Ik bedacht me ook dat ik dit nooit meer wilde meemaken. Ik zat op de baarkruk die Gieske mee had genomen. Ik zei haar dat ik niet meer kon en dat ik zo misselijk was. Of ik over moest geven? Ja, zo voelde het wel, maar het kwam niet. Steek dan je vinger maar in je keel, zei Gieske. Dat deed ik. Er volgde een enorme golf water. Ik gaf niet alleen over, ik had me daarmee ook over gegeven. Figuurlijk.

Ineens had ik de behoefte om alleen te zijn. Ik ging naar de WC. Daar heb ik mezelf vloekend toegesproken: je kunt het! Je kunt het wel! Ik kwam terug en de verloskundige onderzocht me. Volledige ontsluiting! Eindelijk! Het kindje lag goed, maar het kon nog iets beter. De verloskundige vroeg mij daarom nog even een paar weeën te wachten om te kijken of het kindje wat zou draaien. Ze wist niet dat ik ondertussen al een aantal persweeën aan het wegpuffen was (wat echt niet lukte). Gelukkig had Gieske het door. Je mag persen hoor, als je persweeën hebt! Je hebt volledige ontsluiting! Ik lag op bed, maar wilde per se het kindje baren in het bad. Ik was voor mijn gevoel één groot baringskanaal, maar het lukte me toch nog in bad te stappen. 2 persweeën later werd onze prachtige zoon Max geboren. In het bad, terwijl zijn volle bos haar in het water danste en onder luide aankondiging van de kerkklokken van de Sint Jan.

Conclusie

Ik ben zo ontzettend trots op mezelf en dankbaar dat ik zo’n mooie bevalling heb mogen hebben. Het heeft mij ontzettend veel kracht gekost, maar het is helemaal gegaan zoals ik mij dat had voorgesteld. Ik heb enorm veel geleerd in de aanloop ernaartoe, vooral om te kiezen voor mijn eigen dromen en idealen. In mijn zwangerschap ontmoette ik veel vrouwen die helaas niet wisten dat zij zoveel te kiezen hebben bij hun bevalling. Dat begint met de locatie (thuis, ziekenhuis), maar bijvoorbeeld ook of er in het ziekenhuis co-assistenten aanwezig mogen zijn, wat er moet gebeuren met de navelstreng (uit laten kloppen of niet), welke houdingen je aan wilt nemen en hoe bijvoorbeeld de communicatie moet verlopen. Ook weten veel vrouwen niets van een doula. En dat is zo ontzettend jammer. Doula’s doen zulk fantastisch werk. Gieske heeft voor mij en Koen heel veel betekend en zij heeft ons geholpen Max het mooiste cadeau te geven van zijn leven: een warme en liefdevolle zwangerschap en bevalling. Mijn verhaal is absoluut niet bedoeld als een pleidooi voor een thuisbevalling. Hopelijk is het wel een inspiratie om voor jezelf te durven kiezen en je eigen droombevalling te beleven, helemaal op jouw manier.

BevallingMarjolijn-68

De helende geboorte van Manu

Prenatale depressie en een schuldgevoel

Nog voordat ik over de helft van mijn zwangerschap was, kwam ik in de ziektewet terecht. Prenatale depressie, onverwerkt trauma. Vanaf die tijd hard bezig geweest om de goede hulp te krijgen, want de meest makkelijke weg (de POP-poli) was voor mij niet de juiste. Mijn trauma lag juist bij het ziekenhuis en daar wilde ik deze keer als het even kon, zo ver mogelijk vandaan blijven. Met behulp van mijn vroedvrouw en huisarts op een andere plek therapie kunnen krijgen.

Man, wat is dat zwaar geweest. Ik heb geknokt, enorm hard aan mezelf gewerkt. Pas aan het einde van mijn zwangerschap begon het echt beter te gaan. Het frustrerende toen alleen was dat er in mijn hoofd wel weer ruimte ontstond voor van alles, maar dat mijn lijf niet meer wilde. Ik heb me zo schuldig gevoeld tegenover Faye, wat ik haar allemaal tekort gedaan heb.

Maar ook een enorm gebrek aan vertrouwen dat dit gaat lukken zonder ziekenhuis, dat mijn lijf snapt wat het moet doen en dit ook kan, dat dit kindje geen huilbaby wordt. Het paste niet in mijn hoofd.

Word ik weer ingeleid?

Mijn bloeddruk is de hele zwangerschap mijn angst geweest, bang dat die weer ging oplopen, bang dat dat ervoor zou zorgen dat ik weer ingeleid moest worden. De hele zwangerschap heb ik mijn bloeddruk niet geweten, ik wilde alleen weten of hij goed was of niet. En dat was ie, en bleef ie!

Bij Faye ben ik ingeleid bij 37+6. Ergens had ik het gevoel dat dit kindje ook vroeger zou komen. Ik dacht zelf eind juli. Maar juli ging voorbij. En ook 8-8-16 ging voorbij. De 40 weken gingen voorbij. Vanaf dat moment heb ik steeds meer moeite gehad om te geloven dat het me ging lukken, die badbevalling thuis die ik zo graag wilde, waar ik zo hard voor geknokt heb…

Dikke vlokken meconium

En toen was het vrijdag ochtend, 12-8-2016. Faye en Randy waren net weg, eerst Faye wegbrengen naar de BSO en dan zou Randy door gaan naar zijn werk. Ik wilde nog even naar de wc voordat ik ging proberen om nog wat verder te slapen. Ik stond op en voelde wat lopen, dit voelde niet als een paar druppels urine!

Op de wc verloor ik mijn slijmprop. En vruchtwater vol dikke vlokken meconium. Shit! Dat betekent een medische indicatie, en eigenlijk volgens protocol dus een ziekenhuisbevalling. Maar aan de andere kant ook yes! Ik kan dit! Er gebeurt wat! Spontaan! Laat het nu maar komen ook.

Ik stuurde een berichtje naar mijn vroedvrouw, over gebroken vliezen en poep in het vruchtwater. Ze gaf aan dat ze even langs zou komen. De fotograaf een berichtje gestuurd of ze druk was die dag, en dat mijn vliezen waren gebroken. Ondertussen Randy ook gebeld, die was nog bij de BSO en is terug naar huis gekomen. Ik voelde wel wat menstruatiekrampjes, maar meer dan dat was het ook niet.

Toen Randy thuis was hebben we samen ontbeten. Heb ik mijn doula gebeld en haar gevraagd om rustig aan onze kant op te komen.

De beslissing is aan ons

Randy is nog even boodschappen gaan doen en in de tussentijd is mijn vroedvrouw langs geweest. Ze gaf aan dat er wel echt veel meconium in het vruchtwater zat, ze vertelde wat (en hoe groot) de risico’s waren, maar liet de beslissing over waar te bevallen bij ons.

Toen Randy weer thuis was, zijn we een rondje gaan lopen om er even goed over te kunnen praten. Alles schreeuwde in mij dat ik thuis wilde blijven. Maar of dit een objectieve afweging was, of dat dit vooral de angst was voor het ziekenhuis wist ik niet. En Randy moest er ook achter kunnen staan. Ik had er niks aan als hij zich niet goed voelde bij mijn beslissing. Maar hij wilde nog liever thuis blijven dan ik.

Even later kwam mijn doula binnen, met haar ook nog even alles besproken, maar onze keuze voelde goed. Ik heb mijn vroedvrouw laten weten dat we thuis wilde blijven en zij was hier akkoord mee, ze zou ons begeleiden en blijven steunen.

Verwelkomen in plaats van schrap zetten

Na een kopje thee met mijn doula zijn we weer een rondje gaan lopen in de hoop dat dit de weeën op gang zou brengen. Want wat meer dan wat onregelmatige krampjes was het nog steeds niet. Het werd tijdens het lopen allemaal wel wat meer, maar nog steeds hadden we niet echt het idee dat het al echt wat deed.

Ik ben toen we terug waren even onder de douche gesprongen, ook om te kijken of het dan wat meer door zou zetten. En het werd wel iets meer, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Ik kon alles enorm makkelijk opvangen en heb me vooral gefocust op ontspannen tijdens een wee, het verwelkomen ervan in plaats van het schrap zetten tegen de pijn. Ik ben op mijn yogabal gekropen zodat ik mee kon wiebelen als dat fijn voelde. De rest van de bevalling heb ik zittend op dat ding doorgebracht.

We hebben een film gekeken, ik merkte dat de weeën toen wel wat toe begonnen te nemen, soms moest ik me er echt even op concentreren, maar meer dan dat was het nog steeds niet. Ik heb zelfs een aantal keer aangegeven dat het van mij wel wat meer mocht gaan worden.

Het begint ergens op te lijken

Rond 5 uur ben ik weer onder de douche gaan staan, mijn ouders kwamen langs om Faye haar spullen te halen voor een nachtje logeren. Vlak daarna kwam mijn vroedvrouw nog even kijken hoe het ging, want ze had niks meer gehoord.

Onder de douche heb ik een paar weeën wel echt op moeten vangen met mijn handen tegen de muur. Yes! Dit begon ergens op te lijken! Ik vond de weeën onder de douche niet fijn, dus heb me afgedroogd en ben weer op mijn bal gaan zitten. Randy heeft eten gekookt voor mijn doula en hemzelf en ik probeerde een boterham naar binnen te werken. Ik had het idee dat het nog wel uren zou gaan duren en kon de energie dus wel gebruiken.

Meconiumbaby

Vroedvrouw controleerde nog even het hartje van de baby en gaf aan dat ze een tweede vroedvrouw gevraagd had om erbij te zijn, voor het geval dat. Het was toch een meconiumbaby met kans op ademnood en ook reanimatie was niet uitgesloten. Ook zij zou gebeld worden op het moment dat de weeën serieus zouden worden.

Randy vroeg nog een aantal keer of het bad vast neergezet moest worden, en of de fotograaf vast gebeld moest worden. Maar mijn vroedvrouw gaf aan dat het allemaal nog niet hoefde en dat zij het wel in de gaten zou houden.

Ik denk dat het rond half 8 was, ik ging even naar de wc. In dat stukje heen en weer had ik ineens 4 weeën die me een beetje overvielen. En op de wc wat bloedverlies. Mijn vroedvrouw hier nog naar laten kijken, want geen idee of het normaal was en of het veel was. Ik had het nog nooit eerder gezien.

Niemand zag dit aankomen

Ook hierna weer terug op mijn bal gekropen, de weeën in mijn rug werden steeds vervelender. Mijn doula is achter me gaan zitten en heeft tijdens de weeën mijn rug gemasseerd. Zo kon ik ze een stuk beter hebben.

Mijn vroedvrouw stelde voor om even te toucheren om te kijken hoe ver ik was. Ik heb hiermee ingestemd, ik had werkelijk waar geen idee, ik dacht zelf een centimeter of 3-4? Ik liep naar de slaapkamer. Toen ineens een wee die ik flink hangend in de deuropening moest opvangen. Voordat ik op bed lag, nog 2 van die flinke weeën en toen ik plat op mijn rug lag, persdrang! Wow, waar kwam dat vandaan? Niemand zag dat aankomen. Alle spullen van mijn vroedvrouw lagen nog in de auto.

Mijn doula vloog naar de auto om de spullen letterlijk naar boven te gooien. Verlostas, reanimatiekoffer (want tsja, toch een meconiumbaby) en ook de baarkruk moest mee, werd er naar buiten geschreeuwd. Op dat moment was even iedereen weg en lag ik alleen op bed. Bang, geschrokken. Wat is hier gebeurd? Persdrang? Hoe dan? Ik mis een heel stuk ontsluiting.

De baarkruk op

Vroedvrouw en doula hebben als een malle alles klaar gezet zodat ik op de baarkruk kan, want man, wat voelde dat op mijn rug liggen in bed slecht. Ik wist me geen houding te vinden. Tussen twee weeën door hebben ze me op de kruk geholpen. Er werd een stoel achter gezet voor Randy, die heel rustig aan kwam lopen met zijn telefoon in zijn hand. Ik heb naar hem geroepen dat ie als een speer die telefoon weg moest leggen en moest komen zitten, dat deed ie gelukkig ook snel.

Mijn doula en vroedvrouw hebben me flink mentaal moeten steunen zodat ik me ook echt over kon geven aan het persen. “Je kunt dit, hier heb je op gewacht. Dit kindje is een nieuw kindje, een nieuwe kans, dit is Faye niet”. Pas na die woorden heb ik me volledig over kunnen geven aan het persen. Ik heb heel bewust onze zoon geboren voelen worden. Een stukje verder, weer een stukje terug. En branden! Jemig, dat deed zeer.

BevallingMarjolijn-18

Wat een opluchting: hij is er!

Toen het hoofd geboren was, bewoog hij flink. Wat een rotgevoel was dat! Maar de volgende wee kwamen de schouders eruit, en de rest volgde zo. Mijn vroedvrouw heeft hem opgevangen, zelf aanpakken lukte me echt niet, ik was zo enorm overdonderd van alles. Ik kreeg hem direct aangegeven, om 20:17 is onze zoon geboren. Manu. En wat een opluchting voelde ik. Hij was er! En hij was gezond! Heel snel mooi roze. Goede ademhaling. En groot! Ik vond hem zo groot.

Ik ben blijven zitten op de kruk en 12 minuten later kwam de placenta al, zonder prik of iets. Ook iets wat ik weer helemaal zelf gedaan heb.

Vlak daarna kwam de fotograaf binnen. Ze was vast gaan rijden, maar had het niet gehaald. We hebben haar niet meer kunnen bellen. We konden niemand bellen. Dat mijn vroedvrouw er was, was eigenlijk ook toeval. Ze was blijven hangen met een kopje thee en wist dat ze toch nog terug zou moeten, dus ze bleef. Anders was zij er ook niet bij geweest.

Echt op eigen kracht

Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om te beseffen wat er gebeurd was. Dat ik dit gedaan had. Zelf! Alleen! Echt op mijn eigen kracht, wauw. Nog steeds krijg ik er tranen van in mijn ogen, op een goede manier. Het is zo anders verlopen dan ik verwacht had. Het bad is de auto nooit uitgekomen. Maar dit voelt zo goed. Ik ben zo blij met hoe het gegaan is. Het is oprecht helend geweest. En Manu is ook helend. Zo makkelijk, relaxed. Echt een heerlijk ventje.

En ik voel me goed nu. Het is goed zo. Ik hoop dat het zo blijft, maar ik durf weer een beetje met vertrouwen vooruit te kijken. We kunnen verder.

BevallingMarjolijn-46
BevallingMarjolijn-47
BevallingMarjolijn-53
BevallingMarjolijn-59
BevallingMarjolijn-116
BevallingMarjolijn-207
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Licht uit, lichaam aan

De zomer van 2016 besloten ik en mijn vriend Jasper dat een tweede kindje welkom was in ons gezin. Onze dochter Kyra was inmiddels een leuke sociale beweeglijke peuter van 3 jaar. Ik vond een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen wel fijn en gunde Kyra een broertje of zusje. Een broer of zus hebben geeft weer een andere dimensie aan gezin en dat wilde ik haar graag meegeven.

Binnen twee maanden was het raak. Exact de tijd die we ook nodig hadden om zwanger te raken van Kyra.

Mijn zwangerschap ging voorspoedig, wat misselijkheid en aversies tegen bepaald eten. Ik had met name een aversie voor noten, wat met een dochter die dol is op noten en pindakaas een aardige uitdaging was. Een lage bloeddruk zorgde wel eens voor duizeligheid. Ik hoefde daarom geen zout te laten staan maar mocht zout toevoegen. Al met al kon ik erg genieten van het zwanger zijn.

De bevalling van mijn oudste

Op de bevalling van Kyra kijk ik zeker niet negatief terug, maar er waren een aantal aspecten die ik anders zou willen deze keer. Bij Kyra ben ik thuis in bad begonnen, maar na het breken van de vliezen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten. Dit betekende een transfer naar het ziekenhuis. Daar ben ik in bed en op mijn rug bevallen. Op ‘t einde heb ik erg lang persweeën moeten wegzuchten, wat ongelofelijk intens was. Ik heb geen behoefte aan een herhaling hiervan.

Ik wilde weer een badbevalling thuis, en dan nu ook echt thuis blijven. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd. Ik was in eerste instantie wat sceptisch. De term Hypnobirthing heeft wat zweverigs. maar na een introductieavond bij Karina Vos werd me duidelijk dat je eruit pikt wat werkt voor jou. Het was een cursus met partner, dus ik moest Jasper ook overtuigen. Hij is nuchter en analytisch, dus hij deed de cursus meer voor mij, maar wel fijn dat hij er voor mij was, om mij te ondersteunen om goed voor te bereiden op de bevalling.

Tijdens de cursus werd me vooral duidelijk dat je je lichaam conditioneert om ontspannen te blijven, en dat de cursus een selectie aan mogelijkheden biedt die je kunt gebruiken en oefenen om hier te blijven. Hypnobirthing werkt ook volgens het principe dat je lichaam wel weet wat het moet doen, dus dat je je daaraan moet overgeven. Met verschillende ademtechnieken om in verschillende fases van de bevalling te gebruiken kun je in de ontspanning blijven.

Hands-off bevallen

Na het volgen van de hypnobirthing cursus wilde ik zoveel mogelijk hands-off bevallen. Dus niet getoucheerd worden, geen vliezen breken maar volledig op mijn lichaam vertrouwen dat het weet wat het moet doen, en zelf met deze flow meegaan. Ik wilde niet weten hoever ik al was, en weten of ik al mocht persen, ik wilde gewoon mee kunnen gaan met de behoeftes van mijn lichaam.

Naast Jasper wilde ik ook graag vriendin en doula Paulina bij de bevalling aanwezig hebben. Zij kon voor wat extra zachte vrouwelijke energie zorgen en met haar ervaring als doula ondersteunen. Ook onze dochter Kyra mocht van mij bij de geboorte aanwezig zijn. Om haar op te vangen vroeg ik ook of mijn moeder er weer bij wilde zijn (zij was ook bij geboorte van Kyra). Daarmee was mijn bevalteam compleet, om een fijne bevalling te hebben.

Het bleef een zwangerschap zonder complicaties. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat het een jongetje was. Omdat Kyra een zusje wilde, hebben we haar verteld dat ze een broertje kreeg. Dit bracht even teleurstelling bij haar, maar al gauw was ze helemaal om en gaf ‘Jochie’ (onze werktitel voor de baby) kusjes en zong liedjes voor hem.

Jochie lag nog lang in stuit, maar flipte keurig op tijd naar ‘head down’, wellicht met wat hulp van wat rebozo sifting en spinning baby oefeningen via Paulina.

Wachten op het begin

37 weken ging voorbij, the magic number om thuis te mogen bevallen. Maar nog geen Jochie die zich aandiende.

38 weken, nog steeds geen Jochie. Ik kreeg steeds meer van mijn checklist gedaan, waaronder nog een keukenvloer laten leggen.

39 weken gingen voorbij. Ook 39+2 ging voorbij, de termijn waarop Kyra geboren is. Vanaf nu liep ik langer door dan Kyra. Vanaf toen leek ook in eens de zwangerschap zwaarder te worden. Veel druk op mijn schaambeen, en wat onrustige nachten, maar niks regelmatigs dat leek door te zetten.

Tussen de 37 en 40 weken waren heel veel dagen dat ik liever niet wilde bevallen, een hoop verjaardagen, koningsdag, dodenherdenking, bevrijdingsdag. Een mijnenveld van dagen om te ontwijken. Gelukkig gebeurde er niks op deze dagen.

Wie bevalt er nu op de uitgerekende datum

Op 6 mei 2017, de dag voor mijn uitgerekende datum, was de eerste mooie dag in weken. Omdat ik niet wist wanneer ‘t zou beginnen besloten we nog lekker naar de speeltuin en kinderboerderij Rotsoord te gaan om van de zon te genieten. Paulina en haar man en kinderen gingen ook mee. In de speeltuin zaten we te grappen over wat nou een mooie datum zou zijn voor Jochie om te komen. Ik noemde dat ik 7 mei 2017, de uitgerekende datum, wel een mooie datum vond, maar het komt zo weinig voor dat je bevalt op uitgerekende datum.

In de speeltuin rommelde het wel in mijn buik, maar niet regelmatig, en niet heel heftig. Toen we op de fiets stapten naar huis toe zei ik tegen Jasper en Paulina dat ‘t onrustig was in mijn buik. Uiteindelijk ben ik direct naar huis gefietst en is Jasper nog wat boodschappen gaan doen.

Ook thuis bleef het rommelen aanhouden. We hebben lekker makkelijk soep gegeten, daarna heb ik Kyra in bad en in bed gedaan, waarbij het rommelen aan bleef houden.

Regelmatige, korte weeën

Ik besloot eens te timen. Weeën om de 8-10 min. Inmiddels was er wat meer regelmaat in de weeën, maar ze hielden niet heel lang aan. Mijn moeder appte me op dat moment of ‘t nog rustig was. Zij ging naar cabaretvoorstelling van mijn broer (hij is cabaretier). Ik wilde haar niet voor niks daar van wegroepen dus ik wist even niet wat ik haar moest antwoorden. Uiteindelijk heb ik: “Het rommelt, maar nothing conclusive,” geantwoord.

Ze heeft vervolgens de hele voorstelling met de telefoon op d’r schoot gezeten.

Kyra is zonder problemen gaan slapen. Ik durfde nog niet te zeggen of het begonnen was, daarvoor wilde ik zelf in bad gaan en kijken of ‘t bleef aanhouden terwijl ik ontspande. In bad zette ik de Hypnobirthing ‘rainbow relaxation’ op. De ontspanning in bad was fijn, maar de weeën bleven, hoewel ze in de ontspanning lichter voelden. Voor mij was ‘t nog steeds niet helder of ‘t nu begonnen was of niet. Het liep tegen 23.00 uur. Wat nu doen? Mijn rust pakken, wat proberen te slapen, of ervoor gaan en actief wakker blijven?

Rust pakken

Ik hield Paulina ook op de hoogte via de app. Zij woont verderop in de straat en kon er in een paar minuten zijn. Na wat overleg met Jasper en Paulina besloten we dat we nu beter onze rust nog kunnen pakken, nu het nog kon. Dit lieten we ook aan mijn moeder weten.

Maar eerst belde we de verloskundige nog voor we de nacht in gingen. Om haar van mijn status op de hoogte te brengen. Doorgegeven dat ik weeën had om de 10 minuten, dat ze nog niet heel intens waren en dat we haar nog niet nodig hadden, maar wellicht wel later vannacht. Marieke had dienst. Ze vroeg aantal dingen en wenste ons daarna een goede nacht.

Licht uit, lichaam aan

Daarna kropen we in bed. Ik keek nog wat cabaret, Pieter Derks was op televisie. Fijn om nog een beetje afleiding te hebben. Toen deed ik het licht uit, en ging mijn lichaam aan. Binnen een paar minuten kwamen de weeën zo kort op elkaar dat ik de weeën timer er bij pakte. Ik had weeën van 1½ minuut om de 3 à 4 minuten. Het was begonnen, en hoe! Het was toen kwart voor 12.

Paulina was er binnen een paar minuten. Terwijl Jasper beneden de boel ging verbouwen en het bad klaar ging zetten hield Paulina mij gezelschap. We grapten dat Jochie nu toch op 7 mei 2017 geboren ging worden.

De weeën kwamen kort op elkaar, maar tussen de weeën door kon ik goed ontspannen met de Hypnobirthing ademhalingstechnieken. Ik voelde dat de weeën heel effectief bezig waren en de druk naar beneden zetten. Toen alles klaar gezet was beneden ging ik tussen twee weeën in naar beneden. De verloskundige bleek nog niet opnieuw gebeld te zijn, Jasper belde terwijl ik naar de WC ging. De verloskundige kwam onze kant op.

Endorfine

Ondertussen ging ik op het matras liggen in de woonkamer, met kussen tussen mijn benen onder een dekentje de weeën opvangen. Paulina aaide me en masseerde mijn hoofd om endorfines los te krijgen. Ik wilde nog niet in bad gaan tot de verloskundige er was. De weeën werden ondertussen wel heftiger. Ik voelde dat er van onder naar boven toe getrokken werd. De pauze tussen de weeën werd korter denk ik. Ik was al lang niet meer aan het timen. Ik bedacht al wel dat ik dit geen 10 uur vol zou houden.

De verloskundige arriveerde, kwam zachtjes binnen en wachtte rustig af met contact maken tot ik er klaar voor was. Ze luisterde daarna even naar het hartje. Daarna ben ik nog een keer naar de WC gegaan. Een flinke tijd op gezeten, en nog verder leeg gespoeld (ik dacht echt dat ik na dit WC bezoek wel leeg was). Ondertussen kwam mijn moeder ook binnen en waren we compleet.

Bewegingsvrijheid in bad

Met frisse moet ging ik het bad in. Het fijne van het bad vond ik de bewegingsvrijheid. Ik kon makkelijk van positie wisselen. Ik heb tussen de weeën in heerlijk kunnen drijven en ontspannen. Maar dit waren korte momenten. Al snel kwamen ze zo kort op elkaar en was het moeilijk om met de weeënademhaling de weeën door te komen. Langzaam maar zeker kwam er persdrang bij op de top van de weeën. Het voelde ook fijner om over te gaan op de ademhaling om je kindje ‘naar beneden’ te ademen, de J-ademhaling. De laatste inhoud van mijn maag werd er uitgewerkt. Dit was een teken voor de verloskundige om haar spullen te gaan pakken.

Ik kon geen houding meer vinden die fijn was. Ik probeerde verschillende houdingen, hangend op mijn armen over de rand, liggend op mijn rug, maar niks werkte meer, mede omdat er ook rugweeën bij waren gekomen. De verloskundige vroeg of ik persdrang had en of ze nog een keer naar het hartje mocht luisteren. Dat mocht van mij, alleen wanneer wist ik even niet. Er zat geen pauze meer in de weeën.

De vliezen braken

Een uitdrijvingsoerkracht nam het over. Met iedere wee voelde ik Jochie lager komen en zijn hoofdje verder tussen mijn benen. Ik had ook erge rugweeën en mijn darmen bleken toch niet helemaal leeg. Het bekende branden volgde snel, maar t hoofdje stond nog niet, met iedere wee vroeg ik me af of ‘t hoofdje nu stond, nee nog niet, nog meer brandden, nog niet. En toen deed ‘t plop… De vliezen braken. Snel daarna stond het hoofdje, en werd ‘t hoofdje geboren, en ik riep dat ‘t hoofdje geboren was. Ik draaide van handen en knieën naar mijn rug. Ik voelde aan het hoofdje. Wat was het zacht!

Onze dochter kwam kijken

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ondertussen had mijn moeder Kyra wakker gemaakt. Kyra had aangegeven bij de geboorte te willen zijn. We hadden samen ook verschillende bevalfilmpjes op YouTube gekeken. Ze wist dat mama hard moest werken om een baby geboren te laten worden. Kyra was verder door alle drukte heen geslapen en ze wilde nu ook niet wakker worden. Mijn moeder heeft haar uit bed getild en mee naar beneden genomen. Ze waren net op tijd om het lijfje van Jochie geboren te zien worden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

2.22 uur Daar was hij dan, zwemmend onder water. Wat was hij zacht en klein. Ik haalde hem zelf naar boven. Hij bleef heel rustig, ademde en keek rond. Daar was Tobias, ons jochie.

Placenta op het droge

Samen bleven we in bad zitten. Kennismaken en wennen aan elkaar. Tobias bleef heel rustig. We lieten hem zwemmen hielden hem warm onder water. We hebben een klein uur in bad gezeten. De placenta was nog niet gekomen maar ik was ook nagenoeg geen bloed verloren. Ik vroeg me af wanneer het badwater zou verkleuren, maar dit gebeurde niet. Toen het water kouder begon te worden koos ik er zelf voor om uit bad te gaan en daar dan de placenta te laten komen. De navelstreng was te kort om verbonden te blijven. Jasper heeft toen samen met Kyra de navelstreng doorgeknipt. Eenmaal op het droge kwam de placenta met een gutsje bloed, en dat was ‘t dan met het bloedverlies.

geboorte Tobias_20170507_1676

De uren daarna waren heerlijk ontspannen. Tobias lag bij mij huid op huid. Kyra pakte onze koekjes met muisjes om uit te delen. Na een uurtje werden alle controles gedaan. Dit was allemaal goed en we konden hem gaan aankleden. Ik had toch nog een paar hechtingen nodig, maar dat mocht de pret niet drukken.

Geheel volgens mijn wensen

Tijdens mijn hypnobirthing cursus had ik in een visualisatie oefening mij een bevalling voorgesteld van 3 uur. Dat dit ook werkelijkheid is geworden is voor mij heel bijzonder en krachtig, alsof mijn lichaam zich ook op die tijd had ingesteld.

Verder ben ik dus niet getoucheerd. De verloskundige was er, maar ze heeft verder niks gedaan behalve 1 keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling.

In de kraamweek die volgde ben ik enorm verwend met 2 kraamverzorgers (1 stagaire), en een hele lieve Paulina die lekkere dingen bracht. De borstvoeding kwam goed opgang, Tobias lukte het binnen een paar dagen om goed aan te happen en te drinken. Ik was al snel weer op de been en beneden. Dat ik nu een heerlijke kraamtijd heb gehad heeft ook te maken dat ik de kennis en ervaring van de eerste keer naar deze keer meeneem. We wisten welke acties gedaan moesten worden en konden snel actie ondernemen, zoals kolven. Dit gaf zo veel rust dat ik echt op mijn kraamwolkje heb gezeten.

Ik gun iedereen een bevalling en kraamtijd die ik heb gehad. Het is precies verlopen zoals ik me gevisualiseerd had. Ik heb erg veel gehad aan de hypnobirthing cursus. Ik heb uit de cursus gepakt wat ik wilde om mijn bevalling te gebruiken. Daarnaast was de aanwezigheid van Paulina heel erg fijn. We hadden van te voren ook doorgesproken waar ze mij het beste in kon ondersteunen en dit heeft zij fantastisch gedaan.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Lees hier het krachtige geboorteverhaal van Liza’s oudste kind, Kyra.