Foto gemaakt door Stina Kullberg

Onverwacht naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn kracht

Zwanger worden ging makkelijk. Tussen het moment dat we er voor gingen en zwanger raken zaten 2 maanden. Ook fysiek kende mijn zwangerschap weinig bijzonderheden; ieder bezoek aan de verloskundige was mijn bloeddruk exact hetzelfde. Ik heb nog wel wat fysiotherapie gehad voor mijn heup en bekken, omdat ik daar last van kreeg verderop in mijn zwangerschap. Maar niks was zo belastend dat ik niet goed meer kon functioneren.

Ontspannen met verlof

Het zwaarste had ik het mentaal. Op mijn werk had ik het moeilijk met samenwerken met een aantal collega’s. Dat in combinatie met de zwangerschap en het idee om verantwoordelijk te zijn voor een klein wezentje vond ik beangstigend en maakte me onzeker. Een aantal coachingsessies hielpen mij met het omgaan met de verantwoordelijkheid. Het was op mijn werk met mijn collega´s nog niet opgelost, maar ik kon wel ontspannen mijn bevallingsverlof in gaan en me focussen op de komst van de kleine.

Thuis en in bad

Ik wilde thuis bevallen in bad. Thuis omdat ik dan in de omgeving ben waar ik me het meest comfortabel voel. Het is intiemer, met je eigen dingen om je heen en je hoeft na je bevalling niet nog eens ergens heen (als alles goed gaat natuurlijk).

In bad omdat me dit heel natuurlijk leek en in bad kon ik altijd goed ontspannen, dus dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. De verloskundigen stonden hier gelukkig achter, onder voorwaarde dat we het bad in de woonkamer zouden zetten. Zo hoefden we niet 2 trappen naar beneden (we hebben een bovenwoning). Ook wilden ze dat er genoeg ruimte was rond het bad en moesten we een matras bij het bad leggen waar ik naartoe kon verplaatsen.

Startklaar

Een lieve vriendin leende haar bad aan ons uit. Het feit dat het bad zo laagdrempelig beschikbaar was, maakte voor mij ook een verschil om voor een badbevalling te kiezen. Zo gezegd, zo gedaan. Bad en matras stonden de laatste weken startklaar in de woonkamer.

Er was natuurlijk een kans dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Daarvoor had ik een bevalplan geschreven. Ik wilde geen pijnstilling aangeboden krijgen, tenzij ik er zelf om zou vragen. Ik wilde veel huid-op-huid na bevalling en ik wilde snel starten met borstvoeding.

Voorweeën

Het was 29 mei 2013 in de middag. Ik was in mijn eentje thuis aan het rommelen. De afgelopen dagen was mijn buik aan het rommelen met voorweeën en ik had niet zo een behoefte meer om eropuit te gaan. Mijn vriend was aan het werk, hij is docent. Die dag had hij een fietstocht met leerlingen naar Breukelen. Ik grapte nog met hem via de chat dat hij wel bereikbaar moest zijn. Hij liet toen weten dat ik alleen mocht bellen als er echt iets was, want zijn telefoon was bijna leeg.

De voorweeën bleven. Ik besloot mijn weeën-app erbij te pakken en eens te timen. Ze kwamen al best regelmatig, om de 5 minuten, maar waren nog niet heel sterk. Het konden dus nog voorweeën zijn die later konden afzwakken. Ik besloot lekker in bad te gaan om te ontspannen, dit hielp eerder altijd met voorweeën. Maar nu niet, ze zwakten niet af.

De weeën waren nog steeds niet heel sterk, maar ze verdwenen niet. Eenmaal uit bad besloot ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze zouden er binnen een uur zijn. Daarna mijn vriend geprobeerd te bellen, maar er werd niet opgenomen. Vlak voor de verloskundige arriveerde kwam hij thuis aan. Hij zat op de fiets op weg naar huis, pheeewwww.

2 verloskundigen

De verloskundige kwam met een verloskundige in opleiding. Zij zou mijn bevalling (als die door zou zetten) begeleiden. Er werd inwendig onderzoek gedaan. Ik was nog niet zo heel ver, zo’n 1 centimeter ontsluiting. Ook waren de weeën nog niet zo intens. Ik kon nog praten, lopen en grapjes maken. Het was nu wachten tot weeën sterker werden en korter op elkaar kwamen, maar er kon gezegd worden dat de bevalling was begonnen!

Eindelijk badderen

De volgende stap was om mijn moeder te bellen, dat ze onze kant op moest komen.  Ik had mijn moeder gevraagd om de bevalling te fotograferen. Ze doet veel met fotografie en ik vind haar stijl van fotografie mooi, niet geposeerd, de momenten zoeken. Tegen 19.00 uur was ze bij ons.

Nu was het wachten en de natuur zijn werk laten doen. Een paar uur gingen voorbij (en een paar tv programma’s). De weeën werden sterker en kwamen korter op elkaar. In de tussentijd kon mijn vriend de ‘de badmeester’ aan de slag. In een half uurtje werd de woonkamer omgetoverd tot badbevallingsparadijs. Ik ging nog niet in bad, hiermee wilde ik wachten tot de verloskundigen er een ok voor zouden geven en de weeën erger waren, zodat de het water me de meeste ontspanning zou geven.

Tegen middernacht was ik wel toe aan het bad, dus belde we de verloskundige of ze weer konden komen. Een half uurtje later waren ze er. Bij het voelen bleek ik echter nog steeds maar 1-2 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat wel voortgang in, maar niet veel. Ik vroeg of ik dan wel het bad in mocht, want te veel ontspanning kon de bevalling ook weer afremmen had ik gelezen. De verloskundige vertelde dat ik de ontsluiting moest loslaten (letterlijk en figuurlijk) en gaf toestemming om in bad te gaan. Eindelijk! Kleren uit en badderen.

Water en vliezen

IMG_5835_2

Het warme water was heerlijk om in te ontspannen en het was fijn om een houding te vinden. Het liefste zat ik voorover, hangend of leunend over de rand.

De weeën werden nu echt wel sterker en mijn maag voelde dit ook. Gevolg: ik was erg misselijk en alles wat ik dronk of at werd eruit gegooid, alsof weeën hebben niet genoeg is.

‘s Nachts kwamen de verloskundigen weer langs om te checken hoe het ging. Een krappe 4 centimeter ontsluiting. Ze stelden voor om mijn vliezen te breken. Hierdoor zou het hoofdje beter druk kunnen geven en dat kon de ontsluiting doen vorderen. Ik had lang genoeg gewacht, breek ze maar die vliezen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want het waren taaie vliezen. Na wat ongemakkelijk gefriemel lukte het.

Intensere weeën

Toen begon het pas echt! De weeën werden gelijk een stuk heftiger en anders dan voor het breken van de vliezen. Nu de vliezen gebroken waren, was het alsof mijn baarmoeder beter kon samentrekken, de tegendruk van het vruchtwater was weg. Gek genoeg kon ik de weeën nu beter opvangen, hoewel ze intenser waren.

Helder vruchtwater?

Maar was het vruchtwater helder? Dit bepaalde of ik thuis door mocht gaan of niet. Dit was niet duidelijk na het breken van mijn vliezen. Ik mocht nog even het bad in en na een half uur zouden ze nog een keer checken of het vruchtwater helder was. Dus hup bad weer in. Na een half uur ‘t bad weer uit. Intussen zat ik helemaal in de weeën en is aardig wat langs mee heen aan het gaan, ik was in mezelf gekeerd. Ik moest vooral geen afleiding hebben of gemasseerd worden, ik wilde niet aangeraakt worden. Ik was één met mijn buik. Ik kreeg complimentjes van de verloskundigen over hoe ik de weeën opving, zo rustig en kalm. De zwangerschapscursus die ik had gevolgd had in ieder geval geholpen. Ik leunde, uit het bad, wat over de box heen. Zo was het fijn om de weeën op de vangen.

Onverwacht naar het ziekenhuis

En het vruchtwater was niet helder. Naar het ziekenhuis dus. Niet de bevalling die ik had gewenst, maar ik wist dat dit een mogelijkheid was en zette de knop om. Welk ziekenhuis en hoe komen we daar? We hadden een voorkeur, maar bij bellen bleek dit ziekenhuis vol. Het kon me daarna echt niet meer schelen welk ziekenhuis het werd. Zolang we er maar snel heen gingen.

Op naar Nieuwegein

Een keuze werd gemaakt en om me heen werd van alles bij elkaar gepakt, voorbereid en verschoven. Ik werd in kleding geholpen. Samen met verloskundigen reden we tegen half 4 in de nacht naar Nieuwegein. Mijn vriend en moeder in de achtervolging. De rit was ongemakkelijk, maar gelukkig was het te doen en ging het snel zo midden in de nacht. De verloskundigen gingen mee naar de afdeling. Ze zijn de hele bevalling gebleven en zijn me blijven ondersteunen. Dit gaf mij toch een gevoel van een thuisbevalling en een bekend gezicht.

Op bed? No way!

Eenmaal op de afdeling moest ik op mijn rug gaan liggen. En als er iets was wat ik tijdens de bevalling niet fijn vond, was het op mijn rug liggen. Leunend op de stoel bleef ik stug staand de weeën opvangen. Met veel moeite hebben ze me op een bed gekregen. Ik kreeg monitoren aangekoppeld en daarna ben ik weer gaan staan. Leunend op het bed ving ik de weeën op.

Ik begon me langzaam af te vragen hoe lang ik dit kon volhouden, maar ik bleef aanmoedigingen krijgen hoe goed ik het deed. Mijn vriend kon zien wanneer er een wee kwam en begon dit aan te geven, hierdoor kon ik me op een wee voorbereiden. Wellicht één van de voordelen nu de bevalling in het ziekenhuis verder ging.

Niet lang nadat ik naast het bed was gaan staan, kreeg ik persdrang. De gynaecoloog kwam kijken en ik moest toch weer het bed op. Ik zat op 9,5 centimeter ontsluiting. Er zat echter nog een klein randje, dus ik mocht nog niet persen. Ik moest de persweeën weg zuchten.

Oerkracht

IMG_5876

Dat was heftig! Een oerkracht neemt je lichaam over ie zegt dat je moet persen. Dat tegenhouden, wegzuchten, dat was een onmogelijke opgave. Op de top van een wee kon ik het gewoon niet tegenhouden. Na een half uur werd weer gecheckt, maar het randje was nog niet weg en was ook niet weg te masseren. Ik moest dus nog even verder met weg zuchten. Na een klein uur wegzuchten, mocht ik eindelijk mee gaan persen met de weeën.

Wat een verademing. Met nieuw gevonden energie ging ik aan de slag. Ik had goede persweeën en de bevalling vorderde goed. Na nog geen 3 kwartier persen werd onze dochter geboren, al aan het huilen voor ze goed en wel geboren was. 30 mei 2013, het was 6.46.

Meconium

Ze werd op mijn buik gelegd en heeft daar heerlijk liggen wennen aan ons en alles om haar heen. Op ieder geluidje reageerde ze, zo nieuw was alles. Ze lag bij me terwijl ik gehecht werd. Waarschijnlijk zat er wel meconium in het vruchtwater, want toen ze van mijn buik werd gehaald om gecontroleerd en aangekleed te worden, zaten we beide onder de meconium (echt een plakkerig goedje). Poepen kon ze!

De kinderarts kwam haar nog controleren voor we wisten of we die dag naar huis mochten. Alles was goed dus die middag mochten we al weer naar huis toe. Van bijslapen is die ochtend in het ziekenhuis niet veel terecht gekomen, ik heb alleen maar naar haar liggen kijken. Welkom op de wereld kleine meid.

Aan de borst

Ik wilde borstvoeding geven. Meerdere keren hebben we geprobeerd haar aan te leggen in het ziekenhuis, maar helaas had ik nogal vlakke tepels en had ze moeite om mijn tepels te vinden. In het ziekenhuis ben ik gestart met kolven en de opbrengst heb ik aan haar gegeven.

De eerste dag en nacht is ze erg misselijk geweest, ze had kennelijk best wel wat vruchtwater binnengekregen. Daarna ging het beter en dronk ze goed via fingerfeeding. In de kraamweek zijn we met de kraamhulp en een lactatiekundige bezig geweest om mijn dochter aan de borst te krijgen. Dit ging met ups en downs (kolven, tepelkloven, overproductie, borstontsteking, tepelhoedje). Toch is het met de borstvoeding helemaal goedgekomen en mijn dochter (nu ruim 2,5 jaar) mag nog steeds drinken bij me. Ik geniet er zelf ook nog heel erg van.

De eerste weken

De eerste weken heb ik heel erg de behoefte gehad om in mijn coconnetje te blijven. Het moederschap en het opstarten van de borstvoeding vond ik heftiger dan de bevalling. Ze spreken van een roze wolk, maar die was bij mij lang niet altijd roze de eerste weken. Ik had me gedegen voorbereid op het bevallen, maar niet zo intens op de eerste tijd na de geboorte. Ik wou dat ik meer had geweten over hoe dat zou zijn en dat het heftig is.

Alles was nieuw, voor haar en voor mij. We moesten wennen aan elkaar. Hormonen, slaaptekort, doe ik het allemaal wel goed? Na de eerste kraamweek alles alleen doen vond ik zwaar. Ik was alleen met haar bezig en zag of sprak niemand anders en ik wilde het zo goed mogelijk doen voor mijn meisje. Ik had bijna geen contact met anderen. In de eerste weken hebben we ook weinig bezoek gehad, omdat we nog een kraampicknick gingen doen. Dit zou ik niet nog een keer zo doen. De eerste weken hadden bezoeken me juist goed gedaan, om het contact met de buitenwereld te behouden en me niet helemaal in het moederschap te verliezen.

Lees hier het ongelooflijke geboorteverhaal van Liza’s tweede kind.

IMG_6020
alleenstaande moeder thuisbevalling

Prachtbevalling van een alleenstaande moeder

De geboorte van een zonnestraal

Toen ik vanmorgen wakker werd wist ik niet dat dit de mooiste dag van mijn leven zou worden. Sterker nog. Een jaar geleden was het zeer onwaarschijnlijk dat ik op het punt zou staan van bevallen. Vastberaden als mijn ongeboren kind is nestelde ze zich net naast mijn spiraal op het moment dat ik en haar vader niet meer bij elkaar waren.

Ik koos voor mijn kind

De zwangerschap verliep goed, het contact tussen haar vader en mij had veel ups en downs. Ik heb geleerd om de regie te nemen en niet langer voor hem te zorgen. Ik wilde tenslotte maar 1 kind en niet 2. Daarom was hij in de loop van de zwangerschap niet langer betrokken, enkel werd hij op de hoogte gehouden door mijn zusje. Ik ontdekte een kracht en oerinstinct in mijzelf die mij het vertrouwen gaven dat ik dit samen met mijn ongeboren kind aan zou gaan. Ze had tenslotte gekozen voor deze situatie en mij als moeder. En ik koos voor haar.

Laatste nacht lekker slapen

Al enkele dagen had ik last van harde buiken en krampjes. Elke dag maakte ik een wandeling om te kijken of het zich door zou zetten, maar zonder resultaat. Ik was er al bijna 2 weken klaar voor dat mijn kleine meisje zou komen, maar ik probeerde geduldig te zijn. Op zondagavond app ik naar mijn geboortepartners (mijn 2 zusjes en moeder gaan erbij zijn) dat dit mijn laatste nachtje lekker slapen wordt.

Het begin

Ik heb heerlijk geslapen en word om 7 uur wakker. Om half 8 lig ik nog lekker in bed en voel ik een kramp komen. Niet veel later nog een. Ik app mijn partners dat ik er al 2 heb gehad, dus dat het zomaar begonnen kan zijn. En ja hoor de derde dient zich ook aan. Ik ga uit bed en maak ontbijt.

De krampen blijven komen en om 8 uur ga ik toch maar mijn zusjes wakker bellen, zij hebben namelijk nog niet gereageerd op de app en wonen allemaal niet in de buurt. Mijn jongste zusje is enthousiast en gaat haar spullen pakken en voorbereiden om deze kant op te komen. Mijn moeder en oudste zusje moeten toevallig deze dag naar de bruiloft van haar schoonmoeder. Mijn moeder gaat de bruid opmaken. Ik vraag haar dat zo snel mogelijk te doen, want het zou zomaar kunnen zijn dat ik haar snel nodig ga hebben. Ik stel mijn buurvrouw op de hoogte van de begonnen bevalling en ze komt gelijk naar mij toe.

Buurvrouw klokt de golvingen

Wat is dat fijn zeg. Iemand om tegen te praten of gewoon in de buurt te hebben tijdens de golvingen. Ze gaat het timen en komt er al heel snel achter dat ik elke 3 minuten een wee heb. Ik adem er rustig doorheen. Mijn ontbijt krijg ik niet naar binnen.

We gaan even een klein wandelingetje maken. Dit is waarschijnlijk mijn enige kans om nog buiten te komen vandaag. Halverwege bel ik de verloskundige. Ik heb geluk, degene waar ik op hoopte heeft dienst. Ik heb er helemaal vertrouwen in vandaag. En weet je wat! Ik blijf gewoon lekker thuis, in plaats van naar het geboortehuis te gaan.

Geen zorgen

Mijn zusje begint zich steeds meer zorgen te maken dat ze de ceremonie moet gaan missen. Ik maak me nergens zorgen om, ik vang de golven op en besluit toch maar dat de verloskundige deze kant op moet komen. Liggend zijn de golvingen niet te doen en mijn darmen en maag zijn zich lekker aan het leeggooien.

Onder de douche is het best prettig, ik kan wat meer ontspannen en geniet van de momenten dat de golving weer weg gaat. Ik stuur een app naar mijn zeer betrokken Hypnobirthing-juf: “Hoe moet je in hemelsnaam ontspannen tijdens een wee! Dat is echt niet te doen hoor.” Ze vertelt me dat er straks endorfines vrij gaan komen en ik heb daar nu al zin in!

Ik laat mij door de verloskundige toch toucheren, al is het maar zodat we bevestiging hebben dat er nog alle tijd is om deze kant op te komen ook na de ceremonie. 2 à 3 centimeter.

Wiegend op de bal

Mijn moeder vraag ik om toch zo snel mogelijk te komen, ik kan namelijk wel wat extra steun gebruiken. Rond half 12 is mijn zusje er en samen met de buurvrouw gaan we een film kijken. Ik moet weer spugen. Liggend is het nu echt niet meer te doen. De film maar weer uit gezet.

Mijn zusje vlecht mijn haren in, zo lief! Ik kan de golvingen nu goed opvangen al wiegend op de bal. Om half 2 komt mijn moeder ook binnen. Ze rijdt de auto voor zodat ik bij de buurvrouw in bad kan (100 meter verder). Heerlijk is het. Ik verdwijn steeds meer en meer in mijn lichaam. Niks en niemand kan me meer storen.

Mijn moeder en zusje helpen me met verkoelende doekjes en slokjes drinken. Ik blijf de golven rustig opvangen met mijn ademhaling en praat tegen mijn kleintje. “Niet bewegen dan wek je er een op,” en, “toe maar meisje we gaan dit samen doen”.

Zoeken naar de juiste positie

Thuis is het erg zoeken naar de juiste positie. Bal, nog eens douchen, liggen (NEE) en uiteindelijk werd het staan. Hangend over mijn zusje doen we de weeëndans (schuifelen voor groep 8-ers). Bij elke golf moet mijn moeder mijn rug masseren. Na de wee wil ik een verkoelend doekje of water.

De fan staat hard te werken om me te verkoelen. Mijn huis is inmiddels veranderd in een sauna. Ik heb rustgevende muziek op staan en probeer tussendoor een beetje bouillon en dextro naar binnen te werken.

Mijn vader en andere zusje blijven op de hoogte via de telefoon. Ze is nog bij de huwelijksceremonie geweest, maar rond 5 uur vertellen we haar dat ze toch echt moet gaan komen. Het gaat hard nu.

Druk naar beneden

Ik ben zo blij met de support van mijn moeder en zusje! Samen komen we de golvingen wel door. De verloskundige is er inmiddels weer bij gekomen. Ik hoef voor mijn gevoel niet meer getoucheerd te worden, want het gaat duidelijk de goede kant op.

Kwart over 5 voel ik een druk naar beneden ontstaan. De verloskundige ziet het en vraagt of ik persdrang heb. Ik bevestig, maar doe er nog niet zoveel mee. De golvingen worden nog heftiger en langer, ik wist niet dat dat nog kon.

In controle

Om 6 uur komt mijn andere zus binnen en lossen elkaar af bij de weeëndans. Kraamzorg wordt gebeld, ik vraag waarom dat nodig is, met mijn moeder en zusjes zie ik nog een persoon erbij niet zitten, maar de verloskundige is duidelijk, ze wilt medische steun. Na haar antwoord laat ik het los.

De hele volgende fase ben ik in controle. Ik vertel aan iedereen wat ik nodig heb in losse kreten: “water,” “doekje,” “MAM!” (staat voor masseer mijn rug). Ik geef duidelijk aan wanneer de verloskundige wel of niet naar het hartje mag luisteren en zeg af en toe dat ze moet “Stoppen!”. Eerst lukt het nog met de toeter, maar helaas moet ze al snel over op de doptone. Ik heb daar niet een fijn gevoel bij dus wil dat niet zoveel.

De kraamhulp houdt zich afzijdig

Alles wordt in gereedheid gebracht voor de bevalling. Iedereen trekt slippers aan voor als het het water straks breekt. Dit bleek later vooral handig te zijn voor het bloed. De verloskundige wil graag weten hoe ver ik ben, maar ik zeg dat het goed gaat. “Kom maar kindje”.

Om 7 uur is de kraamhulp er. Ze wordt geïnstrueerd door mijn verloskundige en houdt gepaste afstand. Er komt steeds meer stuwing naar beneden en ik begin mee naar beneden te ademen en persen. Maar ik voel niks en snap het niet. Mijn buikspieren lijken verlamd en ik heb geen idee hoe ik een heel kind er aan de onderkant uit moet werken. Maar ik laat me meeslepen en we gaan het gewoon doen!

Dat was een lekkere golving!

Na een behoorlijke golving “Dat was een lekkere!” wordt me gevraagd op de baarkruk plaats te nemen en ik zie dat niet zitten. Maar als ik eenmaal zit. HEERLIJK! Mijn zusje zit achter me. Mijn andere ‘vrouwen’ staan om me heen. Het voelt zo fijn en gesteund.

Ik knijp mijn zusjes benen helemaal kapot tijdens het persen. Ik ga steeds meer mijn best doen. Na elke golving wil de verloskundige luisteren, maar ik zeg dat ze 2 golvingen moet wachten.

Weinig vordering

Het is inmiddels 8 uur en ik ben al een flinke tijd bezig het kindje eruit te krijgen. Er komt weinig vordering in. Mijn blaas word geleegd, maar daar zat ondanks het vele drinken weinig in. Ik ga steeds harder mijn best doen en kan na een tijdje met mijn vinger een hoofdje voelen. WAUW! Ik krijg haar de hoek maar niet door geperst! Het is zo hard werken, maar ik doe het met liefde.

Het gaat lukken

De verloskundige zegt dat er 2 uur persen voorbij zijn en dat er in gegrepen zou moeten worden. Ze vraagt of ze met haar vingers mee mag helpen. Dat mag. Het voelt niet prettig, maar ik weet nu wel waar ik heen moet persen. De verloskundige wordt nu ook enthousiast want ze ziet aan mijn doorzettingsvermogen, mijn kracht en aan wat ze voelt dat het mij gewoon kan gaan lukken.

Samen gaan we keihard aan het werk, iedereen moedigt me aan en ik voel haar meer en meer komen. Opeens staat het hoofdje. Dat voelt bijzonder! Maar ik kan me niet voorstellen dat ze erdoorheen gaat passen!

Ze is er, op eigen kracht!

Nog 5 keer persen denkt de verloskundige, maar na 3 keer ligt er opeens een huilend, kroelend roze babytje in mijn armen. Ik weet niet wat me overkomt! Mijn ogen puilen uit van verwondering. Ze is er! Op eigen kracht! Ik ben oertrots! Om 20.46 geboren, na 2,5 uur persen.

Ik ga met haar liggen op het matras en probeer haar de borst te geven. Ook bij de nageboorte ben ik nog scherp. “Niet op mijn buik drukken”. Een keer persen en de placenta is er. Prachtig! Mijn zusjes walgen.

Toch naar het ziekenhuis

Opeens vertelt de verloskundige dat de ambulance is gebeld, ik ben teveel bloed verloren. Krijg er ook een prik voor. Ik accepteer het. Ze vindt het heel erg om me na zo’n thuisgeboorte alsnog naar het ziekenhuis te moeten sturen, maar als voorzorg en voor controle is het nodig. Het kan me gestolen worden, mijn meisje is er op mijn eigen kracht gekomen, thuis. De rest maakt me niet uit. Als ze maar bij me blijft.

Gelukkig zijn de broeders erg begripvol en mag ze in de maxi cosi tussen de benen van de broeder naast me achterin de ambulance. Mijn moeder krijgt de taak om over haar te waken met haar leven in het ziekenhuis. Er mag niks met haar gebeuren. Maar geen moment verdwijnt mijn dochter uit mijn zicht. En al snel ligt ze op mijn borst in bed.

Heftig en krachtig

De volgende dag komt de verloskundige nog even langs in het ziekenhuis. Ze vond het een moeilijke en ook heftige bevalling, maar ze vond me zo krachtig! Ik ben haar erg dankbaar. We kwamen erg goed tot compromissen en vind dat ze het super heeft gedaan. Ik ben helemaal gelukkig en trots op ons beiden! Mijn zusjes willen na het zien van deze bevalling niet meer, maar gelukkig stelt de verloskundige ze gerust dat dit geen gemiddelde bevalling is.

Een kleine tegenvaller was de bloedtransfusie die ik ondanks het goede herstel nodig bleek te hebben, maar ‘better safe than sorry’. Ik moet genoeg kracht hebben om het straks als moeder alleen te doen. Mijn lieve meid doet het geweldig. Ik had niks beters durven wensen. Samen zijn we een sterk team!

toch naar het ziekenhuis

Alsnog naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn cocon

Vrijdagochtend (41 weken precies) verloor ik bij het opstaan een straal vocht met wat bloed. Geen gebroken vliezen, maar wat dan? We hadden een afspraak staan bij de verloskundige, dus dat kwam goed uit. Die constateerde dat het geen vruchtwater was, maar wilde me niet strippen, want er was duidelijk al wat aan de gang. De hele dag steeds weer beetjes verloren.

Lichte weeën

Einde van de middag begonnen wat lichte weeën. Vanaf 19.00 uur kwam er regelmaat in en kon ik ze goed weg bewegen en zuchten. Mijn man’s warme handen waren heerlijk op mijn onderbuik! Ook heerlijk was onze “weeëndans” samen. We hebben nog een film gekeken en daarna ‘chill-out’ muziek opgezet. Ik ben achterstevoren op een stoel gaan zitten met een warme kruik op mijn buik. Mijn man achter me om mijn rug tegendruk te geven tijdens een wee.

Lange buikademhaling

Alle weeën heb ik opgevangen met een lange buikademhaling. Vanuit yoga had ik geleerd om goed en diep via mijn buik te ademen. Dat deden we door ons handen op de buik te leggen en daar naartoe te ademen. Daarbij kan je visualiseren dat je buik als een ballon groter word (naar voren, opzij en achteren). Op de manier waarop je hierbij aandacht vestigt op het inademen, zo leerden we ook om intensief uit te ademen. En om dan tijdens de uitademing te visualiseren dat je je kindje helpt naar beneden te gaan, je bekkenbodem in. (Dit helpt ook goed bij obstipatie trouwens).

Tijdens de weeën kon ik, door op deze manier zo lang mogelijk uit te ademen, de weeën erg goed opvangen. Tijdens de uitademing doen ze minder pijn. Dus voelde ik een wee aankomen, ademde ik zo diep mogelijk in, was de wee op z’n hoogtepunt, dan ademde ik uit en in gedachte naar beneden. Op deze manier heb ik het tot het laatst erg goed kunnen volhouden.

De verloskundige kwam en ging

Om 23.00 uur kwamen de weeën om de 2 tot 3 minuten en hebben we de verloskundige gebeld. Die constateerde 3-4 centimeter ontsluiting en dat ik de weeën heel goed opving met mijn ademhaling! “Ga zo door,” zei ze en daar ging ze weer.

De houdingen uit de yogalessen die ik toen zo fijn vond, kon ik geen van alle meer gebruiken, want die voelden tijdens de bevalling juist niet fijn!Ik had erge buikweeën, en ik wilde mijn buik juist strekken. Bij geen van de yogahoudingen gaf het mij de verlichting die ik zocht. Dat vond ik wel jammer. Ik ben op een kruk voor het bed gaan zitten, rechtop moest ik blijven. Tussen de weeën door naar achteren tegen het bed aan geleund voor ontspanning. Mijn man kon nog even slapen.

Douchen was een uitkomst

Om 3.00 uur werden de weeën heftiger en ben ik onder de douche gestapt. Ik had er eerst geen zin in, maar toch gedaan. De warme stralen waren een heerlijke uitkomst om de weeën op te vangen! Ik heb er anderhalf uur onder gezeten en gestaan! Nog steeds met buikademhalingen en lang uitblazen.

Toen de verloskundige weer gebeld, ze kwam eraan. Uit de douche constateerde zij al 8 centimeter! Dat is mij zo meegevallen, omdat ik de weeën goed kon wegzuchten.

Met meconium naar het ziekenhuis

De verloskundige brak om 5.30 uur mijn vliezen en helaas had ons kindje in het vruchtwater gepoept, dus we gingen naar het ziekenhuis.

Ik wist van te voren dat de helft van de thuisbevallingen toch in het ziekenhuis eindigt. Dus ik wilde mij niet tèveel instellen op een thuisbevalling ook al was dat wel mijn ideale plaatje. Bovendien was ik volgens de berekening over tijd en dan schijnt het vaker voor te komen dat een kindje in het vruchtwater poept, dus ik wist dat die kans er was.

Go with the flow

Tijdens een bevalling kan alles zomaar anders gaan dan je van tevoren hebt bedacht, dus in die zin had ik me zo open mogelijk ingesteld. Op het moment zelf was ik zo met mezelf, mijn lijf en de baby bezig, dat het me helemaal niet meer uitmaakte waar ik was. Ik leefde in mijn eigen cocon leek het wel. Achteraf vind ik dat een heel mooie ervaring van de natuurlijke oerkracht in je, als vrouw.

Go with the flow! Als ik dit kon, zou dat ook goed komen!

Op m’n gemak

Wat een mooie kraamkamers in het ziekenhuis! En héél vriendelijk personeel. Ik voelde me gelijk op mijn gemak en kon doorgaan met het wegademen van de weeën. Ook daar kreeg ik er complimenten voor en de vraag of ik yoga had gedaan.

Er werd gevraagd naar mijn wensen. Ik wilde graag blijven zitten en staan, maar moest toch even gaan liggen om een draadje op het hoofd van de baby te zetten zodat ze alles in de gaten konden houden. De weeën werden toen direct iets minder, dus ben weer gaan staan en zitten naast het bed.

Conditie van de baby

Daar kreeg ik na een tijdje persdrang. Toen ging ik weer op bed om de ontsluiting te laten meten. Nog 1 centimeter te gaan, maar door het liggen duurde dat weer lang en ging de toestand van de baby achteruit.

Toen een vervelend stukje van de bevalling: voor de zuurstoftoevoer naar de baby moest ik op mijn zij gaan liggen. Ik kreeg een zuurstofmaskertje. Er werd een echo gemaakt, omdat het hoofd van de baby er nog niet goed voor leek te liggen, maar haar hoofdje bleek wel toch gunstig te liggen. Ook kreeg ik nog een infuus toegediend! In de eerste instantie was dat een waakinfuus, op het eind kreeg ik minimaal oxytocine toegediend. Mijn lichaam pakte dat meteen over.

Vervelend op mijn zij

Op mijn zij kon ik de heftigste weeën niet goed opvangen! Dat vond ik echt heel vervelend, maar kon op dat moment niet anders.

Ik kreeg al snel weer persdrang en snelle weeën achter elkaar, dus gelukkig kon ik na een tijdje weer om mijn rug liggen en mee persen. Toen was het gauw klaar: ik heb in een kwartier onze dochter eruit geperst. Zij is om 9.50 uur geboren.

Twijfelachtige placenta

Helaas daarna veel bloedverlies, waar al rekening mee werd gehouden gezien mijn familiebevallingen. Placenta kwam er na 20 minuten uit, maar ze twijfelde of die compleet was.

Gelukkig is wel aan mijn verzoek gehoor gegeven en heb ik Jente de hele tijd op mijn buik gehad en kon ze naar mijn borst zoeken. Dat is gelukt! Ze pakte mijn borst en begon hard te zuigen! Prachtig moment. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen.

Toen moest ik toch nog naar de OK om een restje placenta te laten verwijderen. Mijn man heeft in die twee uur lekker met Jente kunnen tuttelen.

“Dit doe ik zo nog een keer”

We moesten de hele dag blijven en ook een nacht, vanwege mijn bloedverlies. De ochtend erna heb ik nog een infuus met ijzer gekregen en toen mochten we eindelijk naar huis.

Ik vind het wel jammer dat ik nu voor een volgende bevalling een medische indicatie heb vanwege het bloedverlies. Dat was zeker 2 liter. Het heeft lang geduurd voordat ik me weer helemaal fit voelde, maar dat heb je te accepteren. Toch viel me de bevalling reuze mee en ik dacht direct erna al: “Dit doe ik zo nog een keer.” De borstvoeding heb ik zes maanden kunnen geven!

IMG_5003-1

Vol vertrouwen: een gecompliceerde ligging

Het 2e en 3e trimester van de zwangerschap gingen mij heel gemakkelijk af, ik heb weinig last van kwaaltjes gehad. Ik had 6 weken voor de uitgerekende datum al verlof. Daardoor had ik genoeg rust om nog van alles te ondernemen. Mijn man Bart is voor zijn werk lange periodes weg, maar hij kwam precies 3 weken voor de uitgerekende datum thuis. Zo konden we nog mooi samen genieten en ons verder voorbereiden op de komst van onze Eva.

Benieuwd

Eén dag na de uitgerekende datum, een dinsdag, hadden we een afspraak met de verloskundige. Alles was in orde en Eva was eindelijk volledig ingedaald. Ze was al een aantal weken deels ingedaald, maar zat al die tijd nog wat los in mijn bekken. We hebben besproken hoe goed alles nog ging, maar de verloskundige gaf ook aan dat genoeg rust nemen op de dag ook belangrijk is en dat druk blijven de bevalling mogelijk wat kan uitstellen. Eigenlijk wat we tijdens de HynoBirthing ook al geleerd hadden. We zaten zelf nog niet te wachten op Eva, maar waren inmiddels wel benieuwd hoe ze zou zijn. Vanaf die dag ben ik dus begonnen met in de middag een dutje te doen, met daaraan voorafgaand een Regenboogrelaxatie. Dat was er voor die tijd eigenlijk een beetje bij ingeschoten.

Echte weeën

De dag erna zijn we nog lekker op pad geweest met familie en ‘s avonds op de bank zaten we te bespreken wat we de volgende dag zouden gaan doen. Toen we naar bed gingen, rond 23.30 uur, begonnen na het lachen om een grapje voorzichtig de weeën. Behalve wat licht gerommel had ik eerder eigenlijk nog niets gevoeld, dus wist niet echt wat het betekende en of ik het serieus moest nemen. Bart viel in slaap en bij mij bleven de weeën met steeds meer regelmaat en korter op elkaar komen.

Toen ik om 02.00 uur nog steeds niet had geslapen en toch wel de indruk kreeg dat het echte weeën waren, heb ik Bart weer wakker gemaakt. Ik kon de weeën inmiddels niet meer liggend opvangen, dus ben ik gaan staan en lopen. Bart maakte een kruik voor me en ging de weeën timen. Vrij snel werd duidelijk dat de weeën regelmatig waren (om de 3 minuten, 45 seconden lang).

1 centimeter

We stapten samen onder de douche. Bart om op te frissen en ik om de weeën op te vangen. Een uur later besloten we de verloskundige te bellen, want ook na het douchen bleven de weeën aanhouden. De verloskundige bevestigde onze vermoedens dat de bevalling begonnen was en kwam onze richting op. Rond 03.45 uur was de verloskundige er en zij ging rustig kijken hoe het er allemaal voor stond. Alles was in orde en ik had op dat moment ongeveer 1 centimeter ontsluiting. Ze gaf aan dat ze het hoofdje nog voelde bewegen in mijn bekken.

We hebben toen afgesproken dat de dienstdoende verloskundige van de volgende ochtend om 09.00 uur zou langskomen om te kijken hoe het ervoor stond. Ik kon op dat moment eigenlijk alleen nog maar staand de weeën opvangen, vaak hangend aan de deurpost. We hebben wel andere houdingen uitgeprobeerd, maar dat voelde niet prettig. Staand en draaiend met mijn heupen werkte het beste.

Drijvend in bad

Bart heeft rond 06.00 uur nog een uurtje geslapen, want ik vond dat één van ons in ieder geval maar een beetje uitgerust moest zijn. Rond een uur of 8 is Bart het bevalbad gaan voorbereiden (dat was vooraf grotendeels klaar gezet). Hoewel de verloskundige met een uur zou komen, vond Bart dat ik dat toch maar in bad moest gaan, omdat het blijven staan erg vermoeiend werd. Bart zou dan wel aan de verloskundige vragen of de onderzoeken in het bad konden gebeuren.

Rond 09.30 uur belde de verloskundige dat ze wat laat was (spoedje tussendoor en ze stond in de file). Hier heb ik zelf weinig van meegekregen, ik was in mij zelf gekeerd en had weinig besef van tijd. Inmiddels lag ik lekker in bad, met Bart op een krukje naast mij. Ik kon zijn handen of armen pakken als dat voor mij nodig was. Dat voelde voor mij als een houvast, maar ook omhullend.

Dit was erg fijn, al liggend op mijn rug in het bad kon ik goed de weeën opvangen. Ook nu draaiend met mijn heupen, drijvend en ontspannen door het warme water. Om 10.00 uur kwam de verloskundige. Dat was ongeveer tegelijk met mijn moeder, die Bart gebeld had om onze hond Jip uit te laten. Bart besloot dat mijn moeder Jip mee zou nemen omdat ze erg onrustig werd van alle nachtelijke bezoeken en het gebeuren boven.

Roes

De verloskundige was erg rustig. Ze zei zelf meteen al dat ze alles in bad kon bekijken en dat ik mocht aangeven wanneer dit voor mij kon. Op dat moment had ik 4 centimeter ontsluiting. Dit namen we ter kennisgeving aan. Het ging heel goed en er zat vooruitgang in, dus we zouden doorgaan met wat we aan het doen waren.

De weeën waren eigenlijk nog steeds even regelmatig als bij het begin, alleen wat heviger. Ook heb ik 2 keer moeten overgeven, dus gaf Bart mij tussendoor water te drinken. Maar ik voelde me goed genoeg en had voldoende energie om dit voort te zetten. Door te blijven letten op een kalme ademhaling en tussen de weeën door volledig toe te geven aan de ontspanning was dit vol te houden. Ik was in een soort roes, alsof ik elk moment in slaap zou kunnen vallen. Mijn gedachten waren gefocust op het behouden van deze ontspanning en de gedachte dat het bijna zover was dat we Eva konden verwelkomen.

Plop

Bart sprak met de verloskundige af dat ze om 13.00 uur terug zou komen. Alles ging eigenlijk rustig zo door, tot ik rond 11.30 uur in een wee een soort ‘plop’ voelde. Het voelde meteen anders: ik kreeg persdrang en wist niet of ik daaraan toe kon geven. Als ik bij mij zelf voelde, voelde ik niet een glad achterhoofdje zoals je dat zou verwachten, maar iets anders, onregelmatig. Ik vertelde dit aan Bart, maar we wisten eigenlijk beide niet wat dit betekende. Gelukkig voelde ik Eva in mijn buik nog wel bewegen en daardoor vertrouwden we er beiden nog wel op dat het wel goed zat. Ik bleef gericht op het weg ademen van de weeën en wisselde wat meer van houding zoals de verloskundige had geadviseerd.

Bart belde de verloskundige met dit verhaal. Hij kreeg haar eerst niet te pakken, maar ze zou direct onze kant op komen. Ze was 15 minuten na het telefoontje bij ons en was nog steeds de rust zelve, hoewel ze van binnen niet rustig was, begrepen we achteraf. Zij wist eigenlijk ook niet wat ze voelde met het toucheren, ze vertelde aan Bart dat er mogelijk een handje of iets anders voor zat.

Spoed

Ik moest uit het bad en op bed gaan liggen. Dat ging eindelijk nog vrij gemakkelijk tussen de weeën door. Op bed heeft de verloskundige goed gevoeld, dit was even niet prettig, maar ook dit heb ik me over me heen laten komen, omdat het gewoon moest. Hierdoor werd wel vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. De verloskundige legde mij en Bart uit dat ze met het toucheren in het mondje van Eva zat. Ze lag er dus anders voor: met haar gezicht naar voren in aangezichtsligging en ze was ook nog een sterrenkijker.

De verloskundige legde kalm uit dat we deze bevalling niet thuis gingen doen en dat ze een ambulance zou bellen. Ik had inmiddels volledige ontsluiting en moest de persweeën wegzuchten, wat nogal onnatuurlijk voelt. Concentreren op de buikademhaling hielp me hierbij erg.Op de gang hoorde we de verloskundige aan de telefoon zeggen dat het “echt spoed” was en dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis al vol was. Ze vroeg naar welk ziekenhuis wij zouden willen. We hadden ons hier helemaal niet in verdiept en hadden daardoor ook geen voorkeur. Als we dan toch naar het ziekenhuis moesten, maakte het toch niet veel uit. Bart koos maar voor het ziekenhuis waar we al bekend waren vanwege groei-echo’s tijdens de zwangerschap.

Persweeën in de ambulance

Bart moest mij even alleen laten om de vluchtkoffer en alle spullen klaar te zetten, hierna heeft hij mij samen met de verloskundige aangekleed. Eenmaal klaar was de ambulance er al en ik werd de trap afgeholpen door de ambulancebroeder. Hier kreeg ik bij de eerste tree alweer een perswee. De ambulancebroeders werden hier zenuwachtig van en wilden eigenlijk dat de verloskundige mee zou gaan in de ambulance. Zij gaf aan dat ik “echt niet” in de ambulance ging bevallen. Volgens mij hadden we hier stiekem allemaal onze twijfels wel over.

In de ambulance, had ik echt het gevoel dat Eva elk moment zou kunnen komen, ik probeerde met mijn ademhaling de persweeën weg te ademen. Ik stak mijn hand op als er een wee kwam als signaal naar de ambulance broeder dat ik me even moest focussen op mijzelf, maar tussen de weeën was ik eigenlijk nog best helder en ik voelde me heel krachtig. Ik heb zelfs nog een grapje gemaakt toen de ambulance moest omdraaien omdat de brug openstond en dat ze de hobbelige oprit naar het ziekenhuis maar eens moesten asfalteren, omdat het zo schudde. De ambulancebroeders waren erg vriendelijk, maar ook bezorgd. Ze leken wel onder de indruk van hoe ik het allemaal deed, ze moedigden me op een positieve manier aan.

Chaos

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik verplaatsen naar het bed en kwam ik voor mijn gevoel in een chaos terecht. Er werd apparatuur naar binnen gereden en ik werd aan banden gelegd, die overigens niet eens werkten omdat ze zo vluchtig omgedaan werden.

Op dit moment kwam Bart gelukkig ook de verloskamer binnen, die moest met zijn eigen auto naar het ziekenhuis racen. Er werd over mij heen overlegd wie het infuus aan ging leggen en of ik wel in het systeem stond. Mij werd niks gevraagd, maar ik liet het over me heen komen, ik concentreerde me vooral op mezelf.

Samengedrukt gezichtje

De verloskundige van het ziekenhuis wilde eigenlijk nog een echo maken, maar toen ik met mijn benen in de steunen lag, kwam ze tot de conclusie dat Eva er echt al bijna aankwam. Bart kon haar mond en neusje al zien tijdens de perswee, dat zag er wel erg samengedrukt uit. Ook mijn eigen verloskundige kwam binnen. Zij heeft gelijk onze camera gepakt en is foto’s gaan maken. De ziekenhuisverloskundige gaf aan dat ik kon gaan persen, dus ik deed braaf mijn aangeleerde en veelvuldig op de wc geoefende J-ademhaling.

Bart zag Eva’s hoofdje voor een deel naar buitenkomen en weer teruggaan aan het einde van de wee. De verloskundige gaf aan dat ik echt goed moest persen en mijn adem moest vast houden. Er ontstonden een beetje zorgen of Eva nog wel genoeg zuurstof zou krijgen in deze positie. Ook tussen deze weeën door voelde ik me nog heel sterk. En alsof ik heel goed wist wat ik in deze situatie los kon laten en wat niet, heb ik de verloskundige duidelijk op het hart gedrukt dat Eva direct na de geboorte op mijn buik moest worden gelegd.

Zoektocht naar de borst

De volgende wee liet even op zich wachten. Bart zei ook nog tegen me dat ik maar echt moest persen. De volgende perswee heb ik dit dan ook braaf gedaan en met diezelfde perswee werd om 12.58 uur onze Eva geboren!

Eva werd hoog op mijn buik gelegd dus heb ik haar meteen naar beneden geschoven. Haar gezichtje zag er wat bedrukt uit, gezwollen oogje en lipjes, maar alles was goed met haar. Ze greep Bart zijn vinger en begon vervolgens de beroemde zoektocht naar mijn borst. Dit zag er erg bijzonder uit en iedereen stond te kijken over hoe krachtig de natuur en ons kindje waren. Met wat voorzichtige hulp vond ze mijn tepel en probeerde te drinken.


Welkom

Ondertussen kreeg ik, ongevraagd, via het infuus oxytocine toegediend en al gauw kwam de placenta gezond en wel. We wilden vooraf eigenlijk afzien van deze procedure, maar hebben ook dit losgelaten. We waren vooral Eva aan het verwelkomen!

We kregen gelukkig de tijd om hiervan te genieten terwijl ondertussen de controles bij mij werden gedaan. Ik had weinig bloed verloren (200cc) en hoefde geen hechtingen. Ik voelde me dus, op wat slaaptekort na, heel goed. Er werd veelvuldig benoemd dat ik deze bevalling ook makkelijk thuis had kunnen doen en dat ik geboren was om te baren.

Naar huis!

Eva moest uit voorzorg nog wel gezien worden door de kinderarts, omdat ze zuurstoftekort gehad zou kunnen hebben. Dit kon niet op dezelfde kamer, dus Bart is meegegaan. Alle tests waren goed, eigenlijk zo goed dat de kinderarts dacht dat de metingen niet klopte. Eva werd gewogen (2966gr) en aangekleed, ze had op dat moment al geplast en gepoept. Desondanks wilde de kinderarts dat we tot het eind van de middag bleven ter observatie.

Bart heeft een hele tijd met Eva op zijn borst gelegen, zodat we beide konden eten en ik kon douchen. De kinderarts kwam al gauw de controle doen. Alles was in orde, we kregen instructies mee waar we op moesten letten en mochten eindelijk naar huis.

Spectaculair

Ik kijk erg positief terug op de bevalling, ik kon me heel goed ontspannen en de weeën opvangen. Hoe helder ik was tussen de weeën door, zo geconcentreerd was ik tijdens de weeën. Ik heb me heel sterk en tegelijkertijd heel ontspannen gevoeld tijdens de bevalling. Ik heb daarbij geen gebruik gemaakt van de regenboog, de houdingen, het anker, de bloemen of andere associaties van de hypnobirthing. Wel hebben we gezorgd voor een ontspannen omgeving, gedimd licht, onze eigen rustgevende muziek, het warme bad en het belangrijkste: de houvast en steun die ik had aan Bart. Ook hebben wij met zoveel vertrouwen in Eva en in mijn lijf toegeleefd naar de bevalling. Dit hielp ons ook toen het alsnog een medische bevalling werd, we konden vasthouden aan waar we in geloven; een rustige en natuurlijke bevalling.

Ook hebben we ons gesteund gevoeld door onze verloskundige, die ons thuis en in het ziekenhuis op een heel prettige en rustige manier heeft begeleid. We staan achter haar keuze om ons over te dragen naar het ziekenhuis. De ligging van Eva komt erg weinig voor en had een nogal zware bevalling kunnen betekenen. Ik vond het fijn dat ik bijna de hele bevalling thuis heb kunnen doen, op onze eigen manier. Achteraf konden we gelijk ook wel lachen over de spectaculaire wijze waarop Eva uiteindelijk geboren is. We zijn de mensen die ons hierin hebben begeleid dankbaar en we zijn tevreden met hoe het allemaal verlopen is. We hebben genoten van het voorbereiden van de bevalling, de bevalling zelf en het verwelkomen van onze Eva.