baby meisje van Sanne

Het geboorteverhaal van mijn derde

by 2e of volgende kindjeafwijkende hoofdliggingdoulainleidingoxytocine-infuusziekenhuisbevalling

Een zware zwangerschap voor mij en het gezin

Ik begin mijn verhaal vanaf het moment dat ik 35 weken zwanger ben. Vanaf het moment dat ik 20 weken zwanger was schoot ik dagelijks in de weeën, die regelmatig kwamen, met tussenpozen van 3 tot 5 minuten. Vooral aan het einde van de dag had ik hier veel last van. Waneer ik geen weeën had bleven wel de pijnlijke harde buiken aan houden. Geen dag nam mijn lichaam rust en had ik al meerdere malen de verloskundige aan huis gehad of bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht voor een CTG scan om er zeker van te zijn dat het niet zou door zetten. Voor mij was dit allemaal al heel bekend – tijdens de zwangerschappen van mijn jongens Dylan (7 jaar) en Tristan (2,5 jaar) ging het niet anders dan deze keer. Het enige verschil was nu wel dat ik ook veel meer pijn had in mijn onderrug en behoorlijk last had van bekkeninstabiliteit.

Mijn lichaam maar ook mijn geest waren met 35 weken zwangerschap echt op aan het raken. Ik kreeg te weinig rust thuis want ja, bedrust gaat niet met nog 2 kinderen in huis die gewoon naar school en naar de peuterspeelzaal gebracht moeten worden, die gewoon hun aandacht nodig hebben, en het huishouden gaat immers ook gewoon door. Mijn man hielp wel waar hij maar kon, probeerde op tijd thuis te zijn, maar als vrachtwagenchauffeur heb je daar niet echt veel controle over. Ook hij was behoorlijk moe geworden van werk en de spanningen van thuis en alles waar hij nu mee hielp, hij had nu praktisch 2 banen.

De buggy als rollator

Met 35 weken liep ik ook niet meer maar schuifelde ik letterlijk naar voren, ik ging zittend de trap op en af, en ik gebruikte de buggy als rollator buitenshuis. Ik was er klaar voor, ik wilde op dat moment niets liever dan bevallen, maar ik wist ook donders goed dat het voor mijn kleine meisje in mijn buik beter is om nog wat langer te blijven zitten. Zolang mijn voorweeën nog niet doorzette accepteerde ik de zwangerschap. Wel kreeg ik met 35 weken een gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog om te praten over een mogelijke inleiding met 37 weken zwangerschap, want dan zou ze in principe “voldragen” zijn.

De gynaecoloog die ik kreeg was de zelfde die ik had aan het einde van de zwangerschap van Tristan en hij kende mijn situatie maar al te goed. Hij stemde heel snel toe dat ik zou worden ingeleid met 37 weken en 1 dag, op dinsdag 29-09-2015. Wat een opluchting, nu wist ik dat ik dit nog maar 2 weken moest zien vol te houden. Er viel een zware last van mijn schouders, ik had nu een einddatum en die kwam rap in zicht.

De bevalling helemaal bewust meemaken

Het was heel fijn te weten dat ik niet lang nog door hoefde te lopen, maar daar kwamen natuurlijk ook spanningen bij kijken, want de bevalling kwam snel in zicht en ik werd hier toch ook wel angstig van. Bij mijn vorige bevalling ben ik in paniek geraakt toen de persweeën voor mij te snel kwamen, mijn lichaam was er klaar voor maar mijn geest niet. Dit heb ik als iets heel zwaars ervaren ondanks dat mijn doula, die er ook dit keer bij zou zijn, en mijn man mij al zo vaak hebben verteld dat ik juist heel snel door die paniek fase heen ben gekomen, en het wel goed heb opgepakt. Het zit anders in mijn hoofd, voor mij leek die paniekfase een eeuwigheid te hebben geduurd en hierdoor heb ik voor mijn gevoel de geboorte van mijn jongste zoon niet geheel bewust mee gemaakt. Het is me te snel gegaan en ik heb het als een soort roes ervaren.

Dit keer wil ik koste wat het kost bevallen zonder in paniek te slaan en de bevalling helemaal bewust meemaken, zoals ik dat ook bij mijn eerste kindje heb ervaren. Met de dagen die voorbij streken werd ik als maar zenuwachtiger, maar ging ik er ook wel steeds meer naar uit kijken. Nog maar even, en ik ging onze dochter dan ook werkelijk ontmoeten, dat mooie mensje wat toen nog veilig in mijn buik schopte en sliep en toen nog even, nog heel even, alleen van mij was. Mijn laatste dagen als zwangere dame waren ingegaan, mijn laatste dagen dat ik haar nog niet hoefde te delen, mijn laatste dagen als mama van 2 jongens. Mijn laatste dagen voor ik me opnieuw door een bevalling heen moet slaan.

Weinig slaap

Het is zo ver, de dag dat we onze dochter gaan ontmoeten. Om 5.00 gaat de wekker, al bloednerveus sta ik op met flinke wallen onder mijn ogen, want van slapen is weinig terecht gekomen. Ik was te zenuwachtig om in slaap te komen. Ik had ieder uur voorbij zien komen op die wekker die heel irritant naast me stond, en voor mij gevoel me letterlijk de hele nacht heeft staan uitlachen. Weer een uur voorbij, duurt niet lang meer nu. Maar goed, de wekker is klaar met lachen, ik moet toch echt mijn kleren aan gaan trekken die ik al keurig had klaar gelegd. Vandaag draag ik het zelfde lange shirt dat ik aanhad bij de geboorte van Tristan. Ik trek een makkelijke broek aan en een warme vest. De noodkoffer staat al klaar in de gang benden met alles wat nodig zou kunnen zijn.

Terwijl ik naar benden loop samen met mijn man hoor ik Dylan zijn kamer uitglippen, hij kan niet slapen zegt hij. Ik zeg tegen hem dat het nog wel heel vroeg is en toch even moet proberen te gaan slapen, want hij moet straks wel gewoon naar school. Zachtjes loopt hij terug en kruipt zo voorzichtig mogelijk zijn bed want in zijn kamer slaapt een goeie vriend van ons, Eddie, die gisteren al was aangekomen om vandaag de 2 kinderen op te vangen. Maar Eddie wordt uiteraad als nog wakker en staat niet veel later met ons op. Ik sluip nog even gauw de kamer van Tristan binnen en geef hem een kus en bedenk dat hij vandaag voor het laast de jongste in huis is. Nog maar een paar uur en dan is ook hij een grote broer.

Onderweg naar het ziekenhuis

Benden proberen wij nog wat te eten maar dit gaat moeizaam, het lijkt wel of ik spontaan niet meer weet hoe ik moet kauwen en slikken. En dan komt Dylan ook opnieuw naar benden, slapen lukt echt niet meer. Ook wel begrijpelijk, hij weet dondersgoed dat hij vandaag opnieuw grote broer gaat worden en vindt dit ook reuze spannend. Dus hij komt lekker bij ons op de bank en we zetten de tv aan op kindertv. Dan is het 5.45 en dat betekent dat het tijd is om een flinke knuffel aan Dylan te geven en de auto in te stappen.

Dylan zwaait ons nog even uitgebreid uit en voor we het weten rijden we het dorp uit. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Beiden zo zenuwachtig dat we maar weinig woorden weten uit te brengen. Tranen vinden hun weg langs mijn ooghoeken en druppelen langs mijn wangen naar beneden. Ik vind het allemaal zo spannend, leuk, en eng tegelijkertijd. Straks hebben we weer een baby in onze armen, en als alles goed mag gaan zitten we voor we het weten straks thuis met 3 kinderen. 3 kinderen, wie had dat verwacht, dat wij samen 3 kinderen zullen krijgen, ik vind het geweldig.

Ze breken mijn vliezen

We rijden het parkeerplaats op. Ik wiebel me zelf voor het laatst als zwangere dame uit de auto en samen lopen we dan met de koffer richting de eerste hulp, want de hoofdingang is nog dicht. Daar staat onze doula (tevens vriendin) al op ons te wachten. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan naar binnen. De zenuwen zitten ondertussen niet enkel meer in mijn buik maar tot aan mijn keel. Vandaag gaan we het doen en ik blijf tegen mij zelf herhalen dat ik dit kan, ik ben immers al 2 keer eerder bevallen dus kan ik het nu ook.

Aangekomen bij de verloskamers krijgen we al gauw een kamer toegewezen en word ik eerst een half uur aan de CTG scan gelegd, en ze breken mijn vliezen want we gaan eerst kijken of mijn lichaam het zelf opstart. Er is nu dus geen weg meer terug, de vliezen zijn gebroken, alleen komt er nog maar weinig vruchtwater naar buiten. Ik voel het eruit druppelen. “De kleine meid blokkeert de uitgang,” grap ik. Gelukkig heeft het vruchtwater de goede kleur.

Toch het infuus

En dan nu afwachten of mijn lichaam de bevalling zelf gaat oppakken. Ik hoop vurig dat mijn lichaam dat zal gaan doen want de vorige keer kreeg ik gelijk een infuus – toen kwamen de weeën heel snel op elkaar zonder pauzes. Ik ben toen in twee-en-een-half uur bevallen. Terwijl we wachten legt de verpleegkundige alles al klaar – omdat de vorige bevalling zo snel is gegaan verwachten ze nu ook dat de bevalling best snel zal kunnen verlopen.

Na een half uurtje blijkt de bevalling toch niet goed op gang te komen. Er is wel weeën activiteit maar niet genoeg om door te zetten. Er wordt besloten toch het infuus aan te sluiten. Ik baal hier even van maar maar aan de andere kant wil ik ook gewoon graag gaan bevallen. Je kan het maar beter achter de rug hebben, denk ik, en dan kan het echte genieten gaan beginnen.

Weer volop rugweeën

Eenmaal aan het infuus voel ik al heel gauw de weeën sterker worden en ga ik op mijn zij liggen, dat voelt voor mij het prettigst. Mijn doula neemt plaats aan mijn zijde en mijn man gaat achter mij zitten, en helpt me door tegen mijn rug te duwen, want het zijn weer volop rugweeën. Zelf lukt het me om rustig te blijven en samen met mijn doula concentreer ik me op mijn ademhaling. Ze helpt me zo nu en dan met slokjes cola op de momenten dat ik misselijk wordt. Cola helpt me daar goed door heen. Tussen de weeën door streelt mijn man mij liefdevol op mijn rug en in mijn nek. Ik vind dit heerlijk en geniet ervan.

Na een kwartiertje wordt het infuus iets hoger gezet en 5 min later komen de weeën zoals bij Tristan heel snel op elkaar, er zitten bijna geen pauzes tussen. Maar ik voel me sterker dan ooit, ik kan dit aan en weet me zelf staande te houden door op mijn ademhaling te letten. Dan beginnen mijn benen te trillen. Even vind ik dit eng, ik heb hier geen controle over maar aan de blik van mijn doula is te zien dat het erbij hoort. Een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is om bij de ontsluiting te komen.

Teamwork met z’n drieën

De verloskundige blijft ook in de kamer en vraagt of ik al persdrang heb maar die heb ik nog niet, wel voel ik dat de kleine meid echt flink aan het dalen is en er veel druk bendeden is. Ik ervaar de weeën steeds heftiger en mijn doula ziet dat, ze zorgt ervoor dat ik erbij blijf door mee te puffen terwijl mijn man me nog steeds helpt door te strelen en tegendruk te geven. Ik hoef hem niets te zeggen, nog voor mijn wee begint heeft hij het al door en geeft mij die tegendruk op het juiste moment. Ik ervaar het echt als teamwork, zo met zijn drieën.

5 minuten nadat de verloskundige mij vroeg of ik al persdrang heb voel ik persdrang opkomen, en de gynaecoloog wordt opgepiept, die snel arriveert. Ze kijkt naar me en gaat zitten. De verloskundige en verpleegkundige staan achter ons klaar, terwijl wij drieën als team de weeën opvangen. Op een gegeven moment begint de hartslag van de kleine naar de 50 te dalen, zelf wist ik dat niet en heb dit achteraf gehoord. De gynaecoloog staat op en kijkt hoever ik ben. “Je zit op 8 centimeter ontsluiting,” zegt ze, “maar je baby heeft het nu moeilijk”. Ze kijkt me aan en zegt “we gaan er 10 centimeter van maken”. Tijdens de volgende wee duwt zij die laatste 2 centimeter weg. Ondanks dat het zeer deed weet ik mij opnieuw kalm te houden en voel ik heel duidelijk dat ik goeie persweeën krijg.

Weer een sterrenkijkertje

Mijn doula gaat aan de kant en de gynaecoloog neemt haar plaats in, en ik mag gaan persen. Ik denk aan wat ik heb geleerd en pers met mijn mond open, en kin op mijn borst. Zo zet ik geen kracht op mijn ogen en druk op mijn hoofd, maar echt daar waar ik heen moet persen. Dit gaat goed. De gynaecoloog vraagt mij door te persen, ook na dat de wee weg is, omdat de kleine het moeilijk heeft. Ik vind dit moeilijk maar krijg het voor elkaar. Na 5 minuten persweeën zie ik het hoofdje, met haar handje voor haar gezicht, geboren worden als sterrenkijkertje, net als mijn jongens ook waren.

Mijn man handelt meteen zoals wij van te voren voor ogen hadden. Hij pakt haar aan en terwijl hij haar nog in zijn handen houdt en aan mij overhandigt, horen we het mooiste geluid wat je op dat moment maar kan horen haar eerste huiltje, en bij mij schieten de tranen in mijn ogen. Daar is ze, daar is mijn dochter, ik kan alleen maar roepen, “kijk dan, daar is ze, wat is ze mooi!” Ik sluit haar in mijn armen en kijk verwonderd naar haar.

Een bevalling van 45 minuten

Ze is eerst heel blauw maar kleurt gauw bij. Terwijl ik naar haar kijk voel ik een enorm trots gevoel. Ik ben trots dat wij dit als team hebben kunnen doen, het was een hele mooie ervaring. De pijn was hevig maar ik ben er rustig onder gebleven ik ben niet in paniek geslagen, doordat wij dit als team hebben kunnen doen. Ik heb niet eens gedacht aan pijn bestrijding. En nu heb ik heel bewust mijn dochter geboren zien worden. Vanaf het moment dat het infuus erin is gegaan heeft het maar 45 minuten geduurd. Het voelt als veel langer maar uiteindelijk maakt de tijd dat ik erover heb gedaan, kort of lang, niet uit. De pijn maakt ook niet uit, want ik heb het goed opgevangen. Vandaag was ik de barende vrouw met oerkracht, en nu ben ik mama van 3 kinderen: 2 prachtige zonen en een dochter.

Diezelfde middag mogen we al naar huis, nadat mijn dochter alle controles had gehad, en ik ook goed gekeurd was. Ik had zeer weinig bloed verloren en was enkel nog wat draaierig en behoorlijk moe, maar ik had het gedaan en dat is het enige dat telt. We zijn thuis vlak voor Eddie met de kinderen thuis komt, die Dylan uit school had gehaald met Tristan. We hadden geen 5 minuten later thuis moeten komen. Dylan en Tristan komen de woonkamer ingerend. Dylan is helemaal emotioneel, daar is zijn zusje waar hij zolang op heeft gewacht. Hij geeft haar en mij een dikke knuffel en komt naast me zitten. Ook Tristan komt snel bij mij klimt op schoot en zegt: “baby zusje”. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tristan is een jongen van weinig woorden. Hij heeft echt zijn eigen taaltje, het woordje zusje hadden wij nog nooit gehoord, en baby nog nooit zo duidelijk als nu. Tristan is vanaf die dag gaan praten, en nu, een maand later is hij niet alleen met praten met sprongen vooruit gegaan, maar met zijn complete ontwikkeling. Alsof er een knop om is gegaan sinds hij nu niet meer de jongste in huis is, maar een echte grote broer.

Mijn kleine meid in de draagdoek

Het gaat ontzettend goed met ons kleine meisje. Ze is een heerlijke baby en de jongens genieten van haar. Wij als ouders van drie vinden het wel eens waar druk, maar prachtig. De zwangerschap was zwaar en heeft veel moeilijke, pijnlijke dieptepunten gehad, maar op de bevalling kijk ik met trots terug. Ik ben zo trots als een pauw en loop dus graag met mijn veren omhoog, en dat doe ik dan ook zeker met mijn kleine meid in de draagdoek. Mijn peuter in mijn ene hand en vooruit rent een knappe jongen van 7. Ik ben compleet, wij zijn compleet, een gezin van 5, met 2 jongens en een meid.

Voor iedere zwangere vrouw wil ik zeggen: wees niet bang voor de bevalling. Zoek en zorg dat je steun kan krijgen van mensen die je vertrouwt en lief hebt, dat kan heel veel schelen. Ik had die steun van mijn man en doula. Ook hebben zij mij veel gesteund tijdens de zwangerschap, en mijn man had ook veel steun van onze doula tijdens de zwangerschap. Zelf zou ik nooit meer willen bevallen zonder een doula. Het heeft mij geholpen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling rustig te blijven. De pijn van een bevalling is te doen, en als je eenmaal klaar bent en je hebt jou baby in je armen kan je alleen maar trots zijn. Je hebt het gedaan, en je wordt beloond met een wonder. Veel succes tijdens je bevalling, en jij kan dit, wij zijn vrouwen en hebben die oerkracht in ons. Wij kunnen dit, dus jij ook.

zwanger eerste kindje

Mijn vlotte stuitbevalling

by 1e kindjebegonnen met gebroken vliezeninleidingmedische interventie(s)oxytocine-infuusvaginale stuitbevallingziekenhuisbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

de tweeling

Een droom van een tweelinggeboorte

by 2e of volgende kindjeoxytocine-infuustweeling/meerlingziekenhuisbevalling

Wat snel! Zwanger van ons 3e kindje. Het voelt anders. Alle hormonen en zwangerschapsverschijnselen spelen eerder en heftiger op. Ik voel me ook vreselijk misselijk. Ik verzoek bij de verloskundige zoveel mogelijk extra echo’s. “Nee, ik maak me geen zorgen, maar ik heb het gevoel dat het beter is om een vroege echo te doen. En voor de rest ook extra echo’s”. Ik ga alleen naar de echo. Mijn man zorgt voor onze 2 meisjes van 2 en 3 jaar.

2 zwarte bolletjes

Op het grote scherm staan 2 zwarte bolletjes. Duidelijk. Maar ik zie het niet. Het dringt niet door. Totdat de echoscopiste heel lief vraagt of ik misschien zie wat zij ook ziet. Dan komt het aan. Ik wil weten of ze leven. Ze ziet 2 kloppende hartjes en dan slaat het in als een bom. Wat heftig en wat geweldig wisselen elkaar af.

De eerste 24 uur na het nieuws kan ik aan niks anders meer denken. Ik ben verbijsterd. In die 24 uur zakt het besef over hoe zwaar het zal gaan worden naar de achtergrond. Verwondering over dat zoiets speciaals ons toevertrouwd is, wordt steeds groter. Nu, exact een jaar na hun geboorte is de verwondering over hoe mooi ons gezin is samengesteld nog even groot.

Meer keuzes dan je denkt

Met mijn verhaal wil ik laten zien dat je misschien wel meer keuzes hebt dan het lijkt. Ik was al 2 keer eerder medisch bevallen met een oxytocine-infuus (syntocinon) vanwege serotiniteit en meconiumhoudend vruchtwater. Dit waren ook prachtige bevallingen waar ik van genoten heb, maar deze bevalling was de laatste. En van mijn droombevalling was nog niet veel terecht gekomen. Met de wetenschap dat ik nu zwanger was van een tweeling en dan ook nog met een gedeelde placenta, zag ik mijn dromen in eerste instantie in rook opgaan. En dat hoeft dus niet.

Het is de Geboortebeweging Facebookgroep geweest die me heeft geholpen mijn wensen naar voren te brengen bij de gynaecologen. En het is ook de Geboortebeweging geweest die ervoor zorgde dat ik veel kennis kon vergaren.

Geen vaststaande feiten

De stap om mijn wensen naar voren te brengen vond ik heel groot. Ik had al geïnformeerd naar hoe de bevalling zou verlopen. En op mij was die informatie overgekomen als vaststaande feiten waar niet aan getornd kon worden. Maar toen ik het besprak, trof ik gynaecologen die een hele open, meewerkende houding hadden. Ik kwam 2-wekelijks en later wekelijks op controle. En we spraken met steeds meer gemak en openheid over de mogelijkheden. Ik had zelfs de indruk dat de gynaecologen er plezier in begonnen te krijgen.

Gezellige controles

Rond week 36-37 in de zwangerschap heb ik alles afgerond en ben ik tot slot op bezoek geweest bij de verlosafdeling. Daar heb ik de kamers en het bad nog eens bekeken (ik was er al 2 keer eerder bevallen, maar wilde het bad en de verlichting nog even goed bekijken). Ik werd zo hartelijk ontvangen door een verpleegkundige. Ik heb even op een baarkruk gezeten en we hebben mijn dossier erbij gepakt en de wensen nog eens op een formulier overgenomen. De laatste controles (inmiddels 3 per week) bij de echoscopisten, verpleegkundigen en gynaecologen werden steeds gezelliger. Het ging allemaal voorspoedig en ik had veel zin in de bevalling.

Het advies was om uiterlijk met 37+0 weken zwangerschap te bevallen. TTS (en TAPS) zijn ernstige en veel voorkomende aandoeningen. Met 36-37 weken zijn de verwachtingen voor de kindjes heel gunstig. In de buik is er nog steeds een risico en een kans op sterfte na week 37 is 0,7% uit mijn hoofd.

Dit risico hebben we genomen. Elke zwangerschap staat op zichzelf. Met 39 weken en 1 dag zijn de jongens ter wereld gekomen.

Mooie reis

13 december, overdag. Ik ben 39 weken zwanger. De zwangerschap is vandaag zwaar en ik lig de hele dag op bed. Is dit een teken? Er worden veel vallende sterren verwacht. Een mooie nacht om de bevalling te starten en 14-12-14 is een mooie geboortedatum. Zo meld ik op mijn Facebookpagina.

14 december, om 1.15 uur. Ik word wakker. Mijn hart maakt een sprongetje. Is het begonnen? Nog anderhalf uur twijfel ik hierover. Even het koppie erbij. Wat wil ik nu? Douchen! Dat ga ik eerst maar eens doen. En m’n darmen legen met Microlax. Scheelt misschien weer smurrie bij de bevalling. Daarna de laatste spullen in de koffer doen, zoals de camera’s en mijn telefoon. Zo, die kan dicht. Ik voel me tevreden.

Bij elke wee (is het nou wel een wee?) voel ik me een beetje opgetogen. Het heeft iets weg van ‘s nachts opstaan om het vliegtuig te halen voor een mooie reis.

We moeten gaan

Het is 2.45 uur. Ik bel mijn schoonzusje uit bed. Tijdens het gesprek slaat de situatie om van onregelmatig naar regelmatig en ik vraag haar hier te komen. Zij past op de meiden. Daarna bel ik het ziekenhuis dat we eraan gaan komen, maar dat er nog geen haast bij is. En dan maak ik mijn man wakker. Hij wil nog even douchen. Dat is goed. Voor vertrek lust hij nog een kopje koffie. Dat is op het randje merk ik, maar kan nog net.

Ik vraag hem de spullen in de auto te zetten. 2 maxi cosi’s, een koffertje en een tas met speciaal eten voor mij. Het is maar goed dat ik de stand ‘koppie erbij’ heb aangezet, anders was de helft vergeten. Tegelijk ben ik heel relaxed, maar geef ook aan dat we nu wel moeten gaan rijden. Ik hou een weeëntimer bij. Om de 2 minuten nu, geloof ik.

We gaan! Onderweg zijn de weeën minder intens.

Handig, zo’n rolstoel

4.00 uur ongeveer. We zijn in het ziekenhuis. Van 2 vrouwen op de Geboortebeweging groep weet ik dat gewoon lopen het device is. Ik stop wel zo’n muntje in een rolstoel, maar zet er een maxi cosi in en duw hem zelf. Kan ik mooi een beetje leunen. Ja, de maxi cosi’s gaan mee de verloskamer in. Ik ga ervan uit dat we over een paar uurtjes weer terug naar huis gaan en ik kan de jongens dan niet in zo’n koude maxi cosi zetten. De achteringang zit vlakbij het geboortecentrum, maar wij gaan naar de afdeling. Een aardig eindje lopen.

Wij zijn denk ik in dezelfde verloskamer als waar onze oudste dochter geboren is. De bevalling wordt begeleid door een klinisch verloskundige en een verpleegkundige, maar voordat ik aan de bevalling kan beginnen, wordt er eerst gemeten. Het serieuze werk moet maar even wachten.

Het bed zit waardeloos. Ik ga op een stoel zitten. Meters erop. Ik ben alert en fit. Veel te alert, dus ik zet een bevallingshypnose CD op die ik een week geleden vond en waarvan ik niet eens wist dat ik hem had. Het geluid van de hartmonitors staat uit, dus dat leidt niet af, maar ik laat me toch makkelijk afleiden en heb bijna geen woord gehoord van de meditatie.

Cocoonen in het donker

Het zal rond 5.00 uur geweest zijn dat het verlossende woord kwam dat alles goed is en ik in bad mag. Er zijn 2 afspraken. De eerste is dat ik alleen de ontsluitingsweeën in bad opvang. De uitdrijving doen we op het droge. De 2e is dat ik het aangeef als het zover gaat komen en als ik denk dat het tijd is om te toucheren. Dat is nog niet gebeurd, want ik zag er het nut niet van in.

Het is heerlijk in bad. Ik lig in een gewoon bad. Het is wel wat dieper en heeft stangen aan de binnenzijde. Heel fijn. Bij elke wee pak ik ze vast en laat me helemaal in het water glijden. Na elke wee kom ik weer boven en praat wat met mijn man. Vanuit de badkamer kunnen we een geboortehuiltje in de kamer naast ons horen. Een jongetje, zeg ik. Dat bleek achteraf te kloppen.

Ik weet dat ik zo nog even aan de bak moet, maar wat is dit heerlijk ontspannen. Ook zalig om controle over de intensiteit en daarmee de effectiviteit van een wee te hebben. Ik heb ook totaal geen haast. Doe het rustig aan.

Ik besluit me haast ongemerkt wat meer in mezelf te keren en opeens bemerk ik dat mijn man niet meer in de badkamer is. Daar is op mijn verzoek het licht nu ook helemaal uit. Er is nu een half uur om. De weeën zijn door het naar binnen keren intens geworden en ik weet dat het goed opschiet.

Drukgevoel

Dit duurt zo een half uurtje en dan voel ik wat druk. Nog helemaal niet dat ik moet poepen overigens. Het is meer of ik moet plassen. Ik controleer het even en ga op de wc zitten. Ben nog steeds alleen trouwens. Maar tussen de weeën door net zo lenig en stabiel als anders. Ik hoef niet te plassen, dus glij ik het bad weer in en trek onderweg aan het koordje. Mijn man weet nog van niks, dus als de verloskundige komt, meld ik dat ik heb gebeld.

Ik vraag haar te toucheren. Ze is niet zeker van de meting omdat ik in bad ben, maar ze denkt 9 centimeter. Op het droge wil ze nog even controleren. Ik stap wederom soepel het bad uit. Ben er best trots op met mijn 39 weken dikke tweelingbuik. Klopt. 9 centimeter.

Beperkingen van de hartslagmeters

En ik word ook weer aan de hartslagmeters gekoppeld. Eindelijk zitten ze. “Ik kan zeker niet op handen en knieën gaan zitten?” vraag ik.

Maar dat is geen probleem. Dat kan best.

Nou dat gaat niet best. Er is geen registratie meer. De meters moeten opnieuw geplaatst worden en dat lukt niet. Bovendien heb ik een infuusnaald. Dat rotding is sowieso pijnlijk, maar nu zit hij ook vreselijk in de weg. Ik kan mijn pols niet buigen. Dit is wel anders dan de vorige keren. Het zou dan ellenbogen en knieën worden. Of vasthouden aan de rand van het wijde bed.

Maar de registratie lukt niet. Ik moet me terugdraaien. Ik heb persweeën en het gaat nu allemaal wat minder soepel. Als ik lekker op mijn zij lig, geeft de gynaecoloog aan dat ik ook in deze houding kan bevallen. Een goed idee.

Maar ook helaas, want de hartslagjes meten lukt nu ook niet. En evenmin op de andere zij. Ik moet terug op mijn rug. “Zo een rondje van de zaak”, zeg ik bij terugkomst, maar echt leuk is het natuurlijk niet.

Automatisch hands-off

We zijn er weer en de uitdrijving kan beginnen. Er staat een flink team om mijn bed heen. Ieder heeft zich goed in mijn dossier ingelezen. Alles wordt overlegd. Hands-off stond er niet in, maar wordt automatisch toegepast. Tussen de weeën door gaat dat prima. Op de echo zijn 2 hoofdjes te zien die naar beneden liggen. Tenminste, ik kan het niet zien, maar dat hoor ik.

De uitdrijving vlot niet. Al is het wel een bijzondere, zo begrijp ik uit de reacties van het team. Ik duw de vliezen van het eerste kindje naar buiten, maar het hoofdje zit nog bovenin. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk de krachten te bundelen. En ik ben ook een beetje bang dat ik het 2e kindje teveel samendruk. Dit speelt onder de oppervlakte in mijn hoofd en ik benoem het daarom niet. Ik krijg de vliezen niet gebroken en het hoofd ook niet verder. Met spijt vraag ik om de vliezen te breken. Ik hoop dat er daardoor beweging in kan komen. Het breken lukt met moeite. Er staat veel druk op.

De juiste richting

Helaas helpt het niks. Het koppie blijft waar het zit. Na overleg ga ik tegen de vingers van de verloskundige aanduwen. Nu gebeurt er wat. Ik heb de richting te pakken. Enthousiast als de gynaecoloog en verloskundige daar van worden, gaan ze daar wat langer mee door dan me lief is. Nu voel ik even hoe kwetsbaar het is wanneer er ook maar iets over de grens van zelfbeschikking wordt heengegaan. Het stelt niks voor, maar is niet fijn. Terwijl het me 30 seconden eerder nog hielp en er rustig gewacht was op toestemming van mijn kant. Ik zeg het weer niet. Trek alleen een heel moeilijk gezicht.

Nog 2 weeën

Toch helaas, er gebeurt weer niks. De weeën zijn net niet krachtig genoeg. De gynaecologe wijst steeds nadrukkelijker op de syntocinon. Ik zie ook in dat het niet lukt en stem toe. Kraantje open en met een seconde een krachtige wee. Ik verzoek de tab weer dicht te draaien, want het is onwaarschijnlijk dat het van de syntocinon is. Achteraf denk ik toch dat het misschien dat druppeltje is geweest, want daarna houdt het weer op. Ik dacht trouwens dat ik bij de uitdrijving van de eerste alle tijd had, maar kennelijk is dat toch niet zo.

De gynaecologe wordt zenuwachtig. “Je krijgt nog 2 weeën”, zegt ze nadrukkelijk.

Dan wordt het tijd voor mijn laatste redmiddel. Ik pak minuscule acupunctuur naaldjes en zet die op een paar plekken die mijn vriendin had aangewezen. Het team kijkt toe. Ze hadden al best veel plezier in mijn bevalling. Dit maakt de pret vast nog groter. Het duurt maar even en dan komen er weeën die krachtig genoeg zijn.

Daar is Baby 1

Het is 7.45 uur. Een wee of 2, en onze eerste zoon is er. Heerlijk om mijn ventje aan te pakken en bij me te nemen. Mijn man knipt de navelstreng door. Vervolgens probeer ik mijn pasgeborene af te schermen van de handen van de verpleegster die hem zo graag met warme doeken wil droogwrijven. Ja, ik weet het. Hij moet warm blijven en toegedekt zijn en drooggewreven worden, maar rustig aan, denk ik. En ik wil hem ook stukje bij beetje bewonderen. Dat gaat niet als ik niet af en toe een stukje van zijn blote huid zie. Ik geloof dat ze mijn nonverbale hints een beetje oppakt.

Opnieuw persweeën

Na een minuut of 3 komen de persweeën weer op. De verpleegster dringt eropaan onze eerste zoon over te nemen. Ik ben in verwarring, want in het dossier staat dat ik hem bij me wil houden. Omdat ik me realiseer dat ik de 2e baby dan niet aan zal kunnen pakken, stem ik toe.

7.51, ik concentreer me weer en al snel wordt onze 2e zoon geboren. Hij komt tevoorschijn in een volledig intacte vruchtwaterzak. Wat mooi!!! Ze pakken hem niet en zeggen: “Pak hem maar”. Maar ik wil het mooie vlies niet kapotmaken en ben ook bang dat hij uit mijn handen glipt. Pas als ik vraag om hulp, krijg ik die en dan breken toch helaas de vliezen. Dat is jammer.

Maar daar is hij. Mijn mooie 2e jongen.

“Deze navelstreng mag toch uitkloppen?” vraag ik. Dat is goed. Na de wisseling van de dienst wijs ik het nieuwe team op de placenta. Er zijn denk ik 45 minuten verstreken. De navelstreng is dan koud, maar heel gek, voel ik nou nog lichtjes iets pulseren. Kort daarop voel ik helemaal niets meer. Alleen een steenkoude navelstreng. Ik knip hem door. Heb ik dat ook eens mogen doen.

Gedroomde tweelinggeboorte

Na twee medische bevallingen met weeënopwekkers was deze bevalling mijn droombevalling. Ik ben de gynaecologen, de klinisch verpleegkundigen en de echoscopisten die mij tijdens de controles en bevalling(en) hebben bijgestaan heel dankbaar.

Ook heb ik veel te danken aan het bestaan van de Geboortebeweging en degenen die mij hier gesteund hebben. Zonder hen was deze bevalling nooit geworden wat het geworden is. Op de foto bovenaan het verhaal is de tweeling 8 dagen oud.

Ik wil afsluiten met de wens dat mijn verhaal een inspiratie mag zijn voor vrouwen na mij. Laten wij vertrouwen op dat we kunnen waar we voor gemaakt zijn. En in het bijzonder hoop ik een lans(je) gebroken te hebben voor natuurlijke meerlingbevallingen in het ziekenhuis.

pregnant woman

Vol vertrouwen bevallen van een stuitbaby

by 2e of volgende kindjeinleidingoxytocine-infuusvaginale stuitbevallingvroeggeboorteziekenhuisbevalling

Omdat ik tijdens mijn eerste zwangerschap een hoge bloeddruk had, werd ik bij mijn tweede zwangerschap direct preventief doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar zou ik gedurende mijn gehele zwangerschap regelmatig worden gecontroleerd door de gynaecoloog zodat ze direct zouden kunnen ingrijpen, mocht dat nodig zijn. Gelukkig bleef mijn bloeddruk gedurende deze zwangerschap mooi normaal.

Bijzonder avontuur

Toch werd ook deze zwangerschap een heel bijzonder avontuur. Vanaf ca. week 20 werd op de echo duidelijk dat onze mini verkeerd om lag. Ze lag met haar koppie onder mijn ribben en haar voetjes onderin mijn buik. De gynaecoloog gaf aan dat ze nog alle tijd had om te draaien, dus ik maakte mij er vooralsnog niet druk om.

Regelmatige controles

Ik had een kleine buik met weinig vruchtwater en ons kleintje groeide ook wat minder goed, daarom werden de controles vanaf week 25 opgevoerd naar elke 2 weken. En telkens weer zagen we daar een prachtig kloppend hartje, een mooi klein koppie en lieve kleine voetjes, maar nog steeds ‘verkeerd om’.

Rond week 32 kon ik haar ook van buitenaf precies voelen. Elke ochtend checkte ik even of haar hoofdje niet toch naar beneden was gedraaid, maar helaas. Het voelde hierdoor ook echt anders dan mijn eerste zwangerschap. Daar had ik nergens echt last van, maar nu zat het op een gegeven moment niet zo lekker meer met haar hoofdje precies onder mijn ribben en als ze trappelde voelde ik dat dus onder in mijn buik.

Keizersnede of vaginaal?

Ik heb rond deze tijd al met de gynaecoloog besproken hoe het zou gaan als ze in stuitligging geboren zou worden. Nu was aan mij de keuze, wilde ik via de natuurlijke weg bevallen of via een geplande keizersnede? In Nederland laten ze deze keuze bij de moeder als de voorwaarden goed zijn, in het buitenland wordt vaak standaard een keizersnede uitgevoerd bij een stuitligging.

Ik was als de dood voor een keizersnede, dus hoefde ik niet lang na te denken. Mede ook omdat mijn eerste bevalling goed was verlopen en dit een klein kindje was, had ik er alle vertrouwen in dat ze er achterstevoren ook wel goed uit zou moeten kunnen komen.

Stuitbevallingsfilmpjes en moxasticks

Ik wilde precies weten wat me te wachten stond en heb veel stuitbevallingsfilmpjes op internet bekeken, gelezen over de risico’s en het verloop van zo’n bevalling. Helaas werd mij verteld dat er vaak wel standaard een knip wordt gezet bij een stuitbevalling, dat wilde ik absoluut niet!

Toen ze in week 36 nog precies zo lag, wist ik eigenlijk wel zeker dat ze niet meer spontaan zou gaan draaien. Ik heb nog via de alternatieve weg geprobeerd haar zover te krijgen, door een week lang dagelijks met brandende moxasticks naast m’n kleine teentjes te zitten. Maar tevergeefs.

Een geplande inleiding vanwege een groeiachterstand

Omdat ons kleintje niet zo goed meer groeide en mijn placenta al een beetje op leek te zijn, zou ik met 37 weken ingeleid worden.

De dag voor mijn ziekenhuisopname, het was een zondag, heb ik wel nog een uitwendige draaipoging laten doen door een ervaren verloskundige in het ziekenhuis. Dit vond ik een heel nare ervaring, het voelde zo onnatuurlijk, er was zo weinig ruimte in mijn buik en op de echo was te zien dat onze mini er flink van in de stress raakte. Er was ook weinig beweging in te krijgen, ze floepte steeds terug in haar oude positie, met haar koppie onder mijn ribben. Na 15 minuten proberen zijn ze gestopt. Toch lukt zo’n draaipoging bij veel stuitbaby’s wel, dus ik heb geen spijt dat ik het geprobeerd heb.

Melden in het ziekenhuis

Op maandagochtend moest ik mij samen met mijn vriend om 8.00 uur melden in het ziekenhuis op de Afdeling verloskunde. Onze oudste dochter van bijna 3 logeerde bij mijn ouders. Heel de verloskunde-afdeling was in rep en roer, want het was ruim een jaar geleden dat er een stuitbevalling had plaatsgevonden in dit ziekenhuis en alle verpleegkundigen en verloskundigen in opleiding die dienst hadden wilden er graag bij zijn.

Het leuke was dat ik op precies dezelfde verloskamer kwam te liggen als bij mijn eerste bevalling. Die was supergoed verlopen, wel met behulp van weeënopwekkers omdat ook mijn oudste met 37 weken niet meer goed groeide en ze daarom eerder moest komen. Maar aan die bevalling had ik heel goede herinneringen, dat gaf me nu ook vertrouwen.

Beginnende menstruatiepijn

Ik kreeg vrijwel direct een gel ingebracht die ervoor zou zorgen dat de ontsluiting op gang kwam. Ik kreeg een band om mijn buik waaronder een weeënmeter en een hartslagmeter werden geplaatst zodat op de aangesloten monitor constant de baby in de gaten werd gehouden. Rond een uur of 10.00 voelde ik dat mijn baarmoeder een klein beetje ging samenknijpen, een beetje als beginnende menstruatiepijn.

Omdat er verder nog niet veel leek te gebeuren mocht ik van de monitor af en heb ik met mijn vriend rond 13.00 uur geluncht beneden in het restaurant van het ziekenhuis. Het was een gek idee dat er binnen niet al te lange tijd weer een klein mooi mensje bij ons zou zijn, dat we haar bijna konden zien en vasthouden.

De bevalling laat op zich wachten

Helaas zetten de weeën niet door en vorderde de ontsluiting ook niet.

De gynaecoloog vertelde dat wanneer een kindje normaal ligt, dus met het hoofd naar beneden, ze met ca. 2 centimeter ontsluiting de vliezen kunnen breken en direct met wee-opwekkers via het infuus kunnen starten, waardoor de bevalling snel op gang komt. Zo ging dat ook bij mijn eerste bevalling. Maar bij een stuitligging doen ze dat liever niet, omdat ze de hele bevalling geleidelijker willen laten verlopen. Billetjes of voetjes dalen namelijk minder makkelijk in of geven minder druk op de baarmoedermond, daarom was het beter de vliezen zo lang mogelijk heel te laten, zodat die als een soort ballonnetje druk konden geven op de baarmoedermond en de ontsluiting op die manier zou vorderen.

We spraken af dat we de volgende ochtend verder zouden gaan met inleiden. Ik werd rond 16.00 uur naar een eigen kamertje gebracht op de kraamafdeling, waar ik een nachtje kon slapen.

Ik heb er alle vertrouwen in

Van slapen kwam maar weinig terecht. Ik zat vol adrenaline en was in mijn hoofd continue bezig met hoe de bevalling zou gaan verlopen. De verpleegkundigen kwamen regelmatig even aan mijn bed om te vragen hoe het ging en ze vertelden dat er de dagen dat ik in het ziekenhuis was ook een OK-team stand by stond, voor het geval het toch een spoedkeizersnede zou worden. Er werd mij verteld dat ik 50% kans had op een gewone bevalling, wanneer er ook maar iets niet zou vorderen of de baby zou in nood komen, dan zou ik direct naar de OK gebracht worden. Maar ik had in mijn hoofd dat het mij ging lukken, zelf, zonder kunstgrepen. Ik had er alle vertrouwen in, al was ik nog zo gespannen.

De volgende dag

De volgende ochtend, het was inmiddels dinsdag, werd ik meteen weer aan de monitor gelegd en kreeg ik een ontbijtje, ik had trek en dorst, het was zo warm op die kraamafdeling, ik lag er te zweten terwijl het begin februari was. Rond 10.00 uur kwam mijn vriend bij me, hij had de nacht thuis geslapen en wel een goede nacht gemaakt. Rond die tijd kreeg ik voor de tweede keer gel ingebracht en heeft een dienstdoende verloskundige mij ‘gestript’. Ze maakte met haar vingers de vliezen een beetje los van de baarmoedermond, dit zou de ontsluiting moeten bevorderen.

Douchen met weeën

Rond 15.00 uur zetten de weeën door. Ik kon even lekker op een krukje onder de douche zitten, dat was lekker, even wegdoezelen, helemaal in mezelf, met de warme douche op m’n buik.

Toen ik weer op mijn kamertje lag – op mijn zij met mijn knieën opgetrokken vond ik ’t het fijnst – kwam een verpleegkundige langs om te vertellen wat de beste bevalhouding is bij een stuitbevalling. Omdat de gynaecoloog er goed bij moet kunnen voor eventuele noodgrepen, was er geen andere optie dan op mijn rug te liggen. De verpleegkundige oefende met mij hoe ik straks, wanneer ik mocht persen, mijn bekken zo wijd mogelijk kon maken door mijn knieën helemaal naar mij toe en opzij te trekken, op die manier zou de doorgang voor de baby het makkelijkst zijn.

Mijn vriend moest lachen om alle commotie en goed bedoelde adviezen, ik vond het alleen maar fijn en superlief en het gaf me nog meer vertrouwen in alle mensen om me heen.

Toch wee-opwekkers

Om 20.30 uur had ik zo’n 7 centimeter ontsluiting en ging ik terug naar weer diezelfde verloskamer. Mijn vriend, de gynaecoloog, een verpleegkundige en een verloskundige in opleiding waren er bij. Daar werden de weeën heftiger maar ook onregelmatiger, dus besloot de gynaecoloog rond 23.00 uur toch wee-opwekkers via het infuus bij te geven.

Dat viel me even tegen zeg! Opeens waren daar weer die superheftige weeën die ik herkende van mijn eerste ingeleide bevalling. Ze kwamen direct om de 2 minuten en waren erg fel. Toch wist ik dat het vanaf nu snel zou gaan, de laatste centimeters zijn het heftigst, maar dan ben je er ook bijna. Ik werd er helaas wel even misselijk van en moest overgeven, maar dat luchtte ook wel op eigenlijk.

Mijn soort van mantra

Omdat ik wist dat ik er bijna was, heb ik geen pijnstilling gevraagd. Dit was heel heftig, maar ik kon de weeën, liggend op mijn zij, flink zuchtend en blazend, goed doorstaan. Ik heb nooit een bevalcursus gedaan, maar had van mijn tante de tip gekregen de volgende zin als een soort van mantra in mijn hoofd te prenten: “Zakken en openen, zakken en openen.”

Los die buik, los dat bekken

Bij mijn eerste bevalling heb ik wel gekozen voor pijnstilling de laatste 3 uurtjes: een infuuspompje met remifentanil, omdat ik toen van begin tot eind aan de wee-opwekkers lag en ik dat op een gegeven moment zo heftig vond, dat ik de pijn toen nog maar moeilijk kon opvangen. Door de remifentanyl werd ik een beetje stoned en haalde het net de scherpe kantjes van de weeën af. Maar nu deed ik het dus zonder en dacht alleen maar “zakken en openen”, hahaha, dat werkte prima om me van onder te kunnen ontspannen, hup, los die buik, los dat bekken en gaan!

Persweeën wegpuffen

Op het moment dat de persweeën begonnen, rond 00.30 uur, moest ik die nog ruim een half uur wegpuffen, omdat de gynaecoloog aangaf dat het bij een stuitligging belangrijk is pas te gaan meepersen als het kindje al voor het grootste deel door het geboortekanaal heen is. Dat was even een pittige klus, zulke heftige persweeën waar je niet aan mag toegeven, maar daarna ging het supersnel.

De dienstdoende gynaecoloog had mij gerustgesteld dat zij niet zomaar een knip zou zetten als dat niet nodig zou zijn, iets waar ik ontzettend opgelucht over was. Dat gaf me meteen ook de moed om goed mee te gaan persen met de weeën zodra het mocht.

De geboorte

Ik had het hoofdeind iets rechterop en mijn vriend steunde mij in mijn rug zodat ik zelf mee kon kijken. De vliezen braken en na 2 flinke persweeën waarin ik actief mee mocht persen kwamen haar billetjes al tevoorschijn. De derde perswee liet even op zich wachten, waardoor ik er een beetje maf bij lag, met een halfgeboren dubbelgeklapt kindje tussen mijn benen.

De gynaecoloog zei dat ze bij de volgende wee geboren zou worden. Ik was nu al zo blij en opgelucht dat ik, terwijl ze er dus nog niet eens helemaal uit was, heel enthousiast riep: “Nou jongens, dit is dan Evi!” We moesten er allemaal om lachen dat ik zoiets riep in het heetst van de strijd. De verloskundige in opleiding stond klaar om mee te duwen boven mijn schaambeen, voor als het hoofdje zou blijven steken. Toen kwam de derde perswee en werd ze, om 1.10 uur ’s nachts, heel soepeltjes, zonder te hoeven duwen of trekken, geboren.

Geen knip of scheurtje

De gynaecoloog heeft eigenlijk niets hoeven doen, pas op het laatste moment heeft ze haar opgevangen en op mijn buik gelegd. Wat een bizar gezicht toen ons kleintje er dubbelgeklapt met haar billetjes eerst en haar beentjes gestrekt langs haar gezichtje uit kwam! En ik was ook helemaal heel gebleven, geen knip, geen scheurtje, niks. Fantastisch!

Ik voelde me zo sterk!

Evi werd meteen op mijn buik gelegd, ze huilde niet echt, maar ademde wel meteen goed en had een mooi roze kleurtje. Mijn vriend mocht de navelstreng doorknippen. Zo’n mooi moment! Ik was heel emotioneel, ontzettend opgelucht en boven alles supertrots dat het was gelukt! Ik voelde me zo sterk!

Na ongeveer een half uur kreeg ik een injectie in mijn been om ervoor te zorgen dat de placenta goed zou loslaten, met wat duwen op mijn buik kwam die er ook uit en was duidelijk te zien dat die helemaal op was, verkalkt en slecht doorbloed. Ik was zo dankbaar en blij met de fijne begeleiding van de gynaecoloog, ze heeft het goed ingeschat dat Evi buiten de buik uiteindelijk beter af was dan er in met 37 weken, ze woog 2500 gram.

Alsof ze op een stoeltje zat

Na een uurtje ongeveer werd Evi nagekeken door de verloskundige. We moesten zo lachen want doordat ze haast 20 weken dubbelgeklapt in mijn buik had gezeten, staken haar beentjes nu in een hoek van 90 graden gestrekt naar voren, alsof ze op een stoeltje zat, zo grappig.

Mijn vriend had inmiddels mijn moeder en zijn moeder uit bed gebeld, zodat ze, gezellig midden in de nacht, in het ziekenhuis ons kleine meisje konden komen bewonderen. In een warm dekentje gerold lag onze Evi daar in de armen van twee trotse en ontroerde oma’s. Rond 5.00 uur ’s ochtends had ik lekker gedoucht en werd ik met Evi naast me in een wiegje terug naar de kraamafdeling gebracht.

Naar huis

De volgende dag, woensdag, mochten we rond 13.00 uur lekker naar huis. Mila, onze oudste, was nu grote zus en vond het de eerste paar weken maar niks dat Evi er was. Ze heeft erg moeten wennen. Dat is na verloop van tijd helemaal goed gekomen nu zijn ze gek op elkaar.

Gelukkig kon Evi na een week of 3 haar beentjes goed buigen en als een kikkertje optrekken, haar heupjes zijn nog nagekeken of er geen dysplasie zou zijn – dat gebeurt vaak bij stuitbaby’s – maar alles was in orde.

Het voordeel van vertrouwen

Zes weken na de bevalling kwam ik op nacontrole bij de gynaecoloog die mijn bevalling heeft begeleid. Ze moest nog lachen om het feit dat ik de naam al riep terwijl ze er nog niet helemaal uit was. Ze zei dat ze er vanaf het begin ook alle vertrouwen in had gehad dat deze stuitbevalling goed zou verlopen omdat ze vond dat ik er zo zelfverzekerd en vol vertrouwen in ging. Ze zei dat wanneer je als aanstaande moeder twijfelt of angst hebt, dat een bevalling echt kan afremmen. Vol vertrouwen en zonder teveel nadenken, maar echt op gevoel en in jezelf keren heeft er bij mij voor gezorgd dat ik op een heel fijne manier ben bevallen.

Onze dochter, Evi, is inmiddels 2 jaar en ik ben nog steeds trots op ons dat we zo’n spannende klus toch maar mooi gefikst hebben samen.

toch naar het ziekenhuis

Alsnog naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn cocon

by 1e kindjemeconiumhoudend vruchtwateronverwacht naar het ziekenhuisoxytocine-infuusziekenhuisbevalling

Vrijdagochtend (41 weken precies) verloor ik bij het opstaan een straal vocht met wat bloed. Geen gebroken vliezen, maar wat dan? We hadden een afspraak staan bij de verloskundige, dus dat kwam goed uit. Die constateerde dat het geen vruchtwater was, maar wilde me niet strippen, want er was duidelijk al wat aan de gang. De hele dag steeds weer beetjes verloren.

Lichte weeën

Einde van de middag begonnen wat lichte weeën. Vanaf 19.00 uur kwam er regelmaat in en kon ik ze goed weg bewegen en zuchten. Mijn man’s warme handen waren heerlijk op mijn onderbuik! Ook heerlijk was onze “weeëndans” samen. We hebben nog een film gekeken en daarna ‘chill-out’ muziek opgezet. Ik ben achterstevoren op een stoel gaan zitten met een warme kruik op mijn buik. Mijn man achter me om mijn rug tegendruk te geven tijdens een wee.

Lange buikademhaling

Alle weeën heb ik opgevangen met een lange buikademhaling. Vanuit yoga had ik geleerd om goed en diep via mijn buik te ademen. Dat deden we door ons handen op de buik te leggen en daar naartoe te ademen. Daarbij kan je visualiseren dat je buik als een ballon groter word (naar voren, opzij en achteren). Op de manier waarop je hierbij aandacht vestigt op het inademen, zo leerden we ook om intensief uit te ademen. En om dan tijdens de uitademing te visualiseren dat je je kindje helpt naar beneden te gaan, je bekkenbodem in. (Dit helpt ook goed bij obstipatie trouwens).

Tijdens de weeën kon ik, door op deze manier zo lang mogelijk uit te ademen, de weeën erg goed opvangen. Tijdens de uitademing doen ze minder pijn. Dus voelde ik een wee aankomen, ademde ik zo diep mogelijk in, was de wee op z’n hoogtepunt, dan ademde ik uit en in gedachte naar beneden. Op deze manier heb ik het tot het laatst erg goed kunnen volhouden.

De verloskundige kwam en ging

Om 23.00 uur kwamen de weeën om de 2 tot 3 minuten en hebben we de verloskundige gebeld. Die constateerde 3-4 centimeter ontsluiting en dat ik de weeën heel goed opving met mijn ademhaling! “Ga zo door,” zei ze en daar ging ze weer.

De houdingen uit de yogalessen die ik toen zo fijn vond, kon ik geen van alle meer gebruiken, want die voelden tijdens de bevalling juist niet fijn!Ik had erge buikweeën, en ik wilde mijn buik juist strekken. Bij geen van de yogahoudingen gaf het mij de verlichting die ik zocht. Dat vond ik wel jammer. Ik ben op een kruk voor het bed gaan zitten, rechtop moest ik blijven. Tussen de weeën door naar achteren tegen het bed aan geleund voor ontspanning. Mijn man kon nog even slapen.

Douchen was een uitkomst

Om 3.00 uur werden de weeën heftiger en ben ik onder de douche gestapt. Ik had er eerst geen zin in, maar toch gedaan. De warme stralen waren een heerlijke uitkomst om de weeën op te vangen! Ik heb er anderhalf uur onder gezeten en gestaan! Nog steeds met buikademhalingen en lang uitblazen.

Toen de verloskundige weer gebeld, ze kwam eraan. Uit de douche constateerde zij al 8 centimeter! Dat is mij zo meegevallen, omdat ik de weeën goed kon wegzuchten.

Met meconium naar het ziekenhuis

De verloskundige brak om 5.30 uur mijn vliezen en helaas had ons kindje in het vruchtwater gepoept, dus we gingen naar het ziekenhuis.

Ik wist van te voren dat de helft van de thuisbevallingen toch in het ziekenhuis eindigt. Dus ik wilde mij niet tèveel instellen op een thuisbevalling ook al was dat wel mijn ideale plaatje. Bovendien was ik volgens de berekening over tijd en dan schijnt het vaker voor te komen dat een kindje in het vruchtwater poept, dus ik wist dat die kans er was.

Go with the flow

Tijdens een bevalling kan alles zomaar anders gaan dan je van tevoren hebt bedacht, dus in die zin had ik me zo open mogelijk ingesteld. Op het moment zelf was ik zo met mezelf, mijn lijf en de baby bezig, dat het me helemaal niet meer uitmaakte waar ik was. Ik leefde in mijn eigen cocon leek het wel. Achteraf vind ik dat een heel mooie ervaring van de natuurlijke oerkracht in je, als vrouw.

Go with the flow! Als ik dit kon, zou dat ook goed komen!

Op m’n gemak

Wat een mooie kraamkamers in het ziekenhuis! En héél vriendelijk personeel. Ik voelde me gelijk op mijn gemak en kon doorgaan met het wegademen van de weeën. Ook daar kreeg ik er complimenten voor en de vraag of ik yoga had gedaan.

Er werd gevraagd naar mijn wensen. Ik wilde graag blijven zitten en staan, maar moest toch even gaan liggen om een draadje op het hoofd van de baby te zetten zodat ze alles in de gaten konden houden. De weeën werden toen direct iets minder, dus ben weer gaan staan en zitten naast het bed.

Conditie van de baby

Daar kreeg ik na een tijdje persdrang. Toen ging ik weer op bed om de ontsluiting te laten meten. Nog 1 centimeter te gaan, maar door het liggen duurde dat weer lang en ging de toestand van de baby achteruit.

Toen een vervelend stukje van de bevalling: voor de zuurstoftoevoer naar de baby moest ik op mijn zij gaan liggen. Ik kreeg een zuurstofmaskertje. Er werd een echo gemaakt, omdat het hoofd van de baby er nog niet goed voor leek te liggen, maar haar hoofdje bleek wel toch gunstig te liggen. Ook kreeg ik nog een infuus toegediend! In de eerste instantie was dat een waakinfuus, op het eind kreeg ik minimaal oxytocine toegediend. Mijn lichaam pakte dat meteen over.

Vervelend op mijn zij

Op mijn zij kon ik de heftigste weeën niet goed opvangen! Dat vond ik echt heel vervelend, maar kon op dat moment niet anders.

Ik kreeg al snel weer persdrang en snelle weeën achter elkaar, dus gelukkig kon ik na een tijdje weer om mijn rug liggen en mee persen. Toen was het gauw klaar: ik heb in een kwartier onze dochter eruit geperst. Zij is om 9.50 uur geboren.

Twijfelachtige placenta

Helaas daarna veel bloedverlies, waar al rekening mee werd gehouden gezien mijn familiebevallingen. Placenta kwam er na 20 minuten uit, maar ze twijfelde of die compleet was.

Gelukkig is wel aan mijn verzoek gehoor gegeven en heb ik Jente de hele tijd op mijn buik gehad en kon ze naar mijn borst zoeken. Dat is gelukt! Ze pakte mijn borst en begon hard te zuigen! Prachtig moment. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen.

Toen moest ik toch nog naar de OK om een restje placenta te laten verwijderen. Mijn man heeft in die twee uur lekker met Jente kunnen tuttelen.

“Dit doe ik zo nog een keer”

We moesten de hele dag blijven en ook een nacht, vanwege mijn bloedverlies. De ochtend erna heb ik nog een infuus met ijzer gekregen en toen mochten we eindelijk naar huis.

Ik vind het wel jammer dat ik nu voor een volgende bevalling een medische indicatie heb vanwege het bloedverlies. Dat was zeker 2 liter. Het heeft lang geduurd voordat ik me weer helemaal fit voelde, maar dat heb je te accepteren. Toch viel me de bevalling reuze mee en ik dacht direct erna al: “Dit doe ik zo nog een keer.” De borstvoeding heb ik zes maanden kunnen geven!

IMG_5003-1

Vol vertrouwen: een gecompliceerde ligging

by 1e kindjeafwijkende hoofdligginghypnobirthingonverwacht naar het ziekenhuisoxytocine-infuusziekenhuisbevalling

Het 2e en 3e trimester van de zwangerschap gingen mij heel gemakkelijk af, ik heb weinig last van kwaaltjes gehad. Ik had 6 weken voor de uitgerekende datum al verlof. Daardoor had ik genoeg rust om nog van alles te ondernemen. Mijn man Bart is voor zijn werk lange periodes weg, maar hij kwam precies 3 weken voor de uitgerekende datum thuis. Zo konden we nog mooi samen genieten en ons verder voorbereiden op de komst van onze Eva.

Benieuwd

Eén dag na de uitgerekende datum, een dinsdag, hadden we een afspraak met de verloskundige. Alles was in orde en Eva was eindelijk volledig ingedaald. Ze was al een aantal weken deels ingedaald, maar zat al die tijd nog wat los in mijn bekken. We hebben besproken hoe goed alles nog ging, maar de verloskundige gaf ook aan dat genoeg rust nemen op de dag ook belangrijk is en dat druk blijven de bevalling mogelijk wat kan uitstellen. Eigenlijk wat we tijdens de HynoBirthing ook al geleerd hadden. We zaten zelf nog niet te wachten op Eva, maar waren inmiddels wel benieuwd hoe ze zou zijn. Vanaf die dag ben ik dus begonnen met in de middag een dutje te doen, met daaraan voorafgaand een Regenboogrelaxatie. Dat was er voor die tijd eigenlijk een beetje bij ingeschoten.

Echte weeën

De dag erna zijn we nog lekker op pad geweest met familie en ‘s avonds op de bank zaten we te bespreken wat we de volgende dag zouden gaan doen. Toen we naar bed gingen, rond 23.30 uur, begonnen na het lachen om een grapje voorzichtig de weeën. Behalve wat licht gerommel had ik eerder eigenlijk nog niets gevoeld, dus wist niet echt wat het betekende en of ik het serieus moest nemen. Bart viel in slaap en bij mij bleven de weeën met steeds meer regelmaat en korter op elkaar komen.

Toen ik om 02.00 uur nog steeds niet had geslapen en toch wel de indruk kreeg dat het echte weeën waren, heb ik Bart weer wakker gemaakt. Ik kon de weeën inmiddels niet meer liggend opvangen, dus ben ik gaan staan en lopen. Bart maakte een kruik voor me en ging de weeën timen. Vrij snel werd duidelijk dat de weeën regelmatig waren (om de 3 minuten, 45 seconden lang).

1 centimeter

We stapten samen onder de douche. Bart om op te frissen en ik om de weeën op te vangen. Een uur later besloten we de verloskundige te bellen, want ook na het douchen bleven de weeën aanhouden. De verloskundige bevestigde onze vermoedens dat de bevalling begonnen was en kwam onze richting op. Rond 03.45 uur was de verloskundige er en zij ging rustig kijken hoe het er allemaal voor stond. Alles was in orde en ik had op dat moment ongeveer 1 centimeter ontsluiting. Ze gaf aan dat ze het hoofdje nog voelde bewegen in mijn bekken.

We hebben toen afgesproken dat de dienstdoende verloskundige van de volgende ochtend om 09.00 uur zou langskomen om te kijken hoe het ervoor stond. Ik kon op dat moment eigenlijk alleen nog maar staand de weeën opvangen, vaak hangend aan de deurpost. We hebben wel andere houdingen uitgeprobeerd, maar dat voelde niet prettig. Staand en draaiend met mijn heupen werkte het beste.

Drijvend in bad

Bart heeft rond 06.00 uur nog een uurtje geslapen, want ik vond dat één van ons in ieder geval maar een beetje uitgerust moest zijn. Rond een uur of 8 is Bart het bevalbad gaan voorbereiden (dat was vooraf grotendeels klaar gezet). Hoewel de verloskundige met een uur zou komen, vond Bart dat ik dat toch maar in bad moest gaan, omdat het blijven staan erg vermoeiend werd. Bart zou dan wel aan de verloskundige vragen of de onderzoeken in het bad konden gebeuren.

Rond 09.30 uur belde de verloskundige dat ze wat laat was (spoedje tussendoor en ze stond in de file). Hier heb ik zelf weinig van meegekregen, ik was in mij zelf gekeerd en had weinig besef van tijd. Inmiddels lag ik lekker in bad, met Bart op een krukje naast mij. Ik kon zijn handen of armen pakken als dat voor mij nodig was. Dat voelde voor mij als een houvast, maar ook omhullend.

Dit was erg fijn, al liggend op mijn rug in het bad kon ik goed de weeën opvangen. Ook nu draaiend met mijn heupen, drijvend en ontspannen door het warme water. Om 10.00 uur kwam de verloskundige. Dat was ongeveer tegelijk met mijn moeder, die Bart gebeld had om onze hond Jip uit te laten. Bart besloot dat mijn moeder Jip mee zou nemen omdat ze erg onrustig werd van alle nachtelijke bezoeken en het gebeuren boven.

Roes

De verloskundige was erg rustig. Ze zei zelf meteen al dat ze alles in bad kon bekijken en dat ik mocht aangeven wanneer dit voor mij kon. Op dat moment had ik 4 centimeter ontsluiting. Dit namen we ter kennisgeving aan. Het ging heel goed en er zat vooruitgang in, dus we zouden doorgaan met wat we aan het doen waren.

De weeën waren eigenlijk nog steeds even regelmatig als bij het begin, alleen wat heviger. Ook heb ik 2 keer moeten overgeven, dus gaf Bart mij tussendoor water te drinken. Maar ik voelde me goed genoeg en had voldoende energie om dit voort te zetten. Door te blijven letten op een kalme ademhaling en tussen de weeën door volledig toe te geven aan de ontspanning was dit vol te houden. Ik was in een soort roes, alsof ik elk moment in slaap zou kunnen vallen. Mijn gedachten waren gefocust op het behouden van deze ontspanning en de gedachte dat het bijna zover was dat we Eva konden verwelkomen.

Plop

Bart sprak met de verloskundige af dat ze om 13.00 uur terug zou komen. Alles ging eigenlijk rustig zo door, tot ik rond 11.30 uur in een wee een soort ‘plop’ voelde. Het voelde meteen anders: ik kreeg persdrang en wist niet of ik daaraan toe kon geven. Als ik bij mij zelf voelde, voelde ik niet een glad achterhoofdje zoals je dat zou verwachten, maar iets anders, onregelmatig. Ik vertelde dit aan Bart, maar we wisten eigenlijk beide niet wat dit betekende. Gelukkig voelde ik Eva in mijn buik nog wel bewegen en daardoor vertrouwden we er beiden nog wel op dat het wel goed zat. Ik bleef gericht op het weg ademen van de weeën en wisselde wat meer van houding zoals de verloskundige had geadviseerd.

Bart belde de verloskundige met dit verhaal. Hij kreeg haar eerst niet te pakken, maar ze zou direct onze kant op komen. Ze was 15 minuten na het telefoontje bij ons en was nog steeds de rust zelve, hoewel ze van binnen niet rustig was, begrepen we achteraf. Zij wist eigenlijk ook niet wat ze voelde met het toucheren, ze vertelde aan Bart dat er mogelijk een handje of iets anders voor zat.

Spoed

Ik moest uit het bad en op bed gaan liggen. Dat ging eindelijk nog vrij gemakkelijk tussen de weeën door. Op bed heeft de verloskundige goed gevoeld, dit was even niet prettig, maar ook dit heb ik me over me heen laten komen, omdat het gewoon moest. Hierdoor werd wel vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. De verloskundige legde mij en Bart uit dat ze met het toucheren in het mondje van Eva zat. Ze lag er dus anders voor: met haar gezicht naar voren in aangezichtsligging en ze was ook nog een sterrenkijker.

De verloskundige legde kalm uit dat we deze bevalling niet thuis gingen doen en dat ze een ambulance zou bellen. Ik had inmiddels volledige ontsluiting en moest de persweeën wegzuchten, wat nogal onnatuurlijk voelt. Concentreren op de buikademhaling hielp me hierbij erg.Op de gang hoorde we de verloskundige aan de telefoon zeggen dat het “echt spoed” was en dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis al vol was. Ze vroeg naar welk ziekenhuis wij zouden willen. We hadden ons hier helemaal niet in verdiept en hadden daardoor ook geen voorkeur. Als we dan toch naar het ziekenhuis moesten, maakte het toch niet veel uit. Bart koos maar voor het ziekenhuis waar we al bekend waren vanwege groei-echo’s tijdens de zwangerschap.

Persweeën in de ambulance

Bart moest mij even alleen laten om de vluchtkoffer en alle spullen klaar te zetten, hierna heeft hij mij samen met de verloskundige aangekleed. Eenmaal klaar was de ambulance er al en ik werd de trap afgeholpen door de ambulancebroeder. Hier kreeg ik bij de eerste tree alweer een perswee. De ambulancebroeders werden hier zenuwachtig van en wilden eigenlijk dat de verloskundige mee zou gaan in de ambulance. Zij gaf aan dat ik “echt niet” in de ambulance ging bevallen. Volgens mij hadden we hier stiekem allemaal onze twijfels wel over.

In de ambulance, had ik echt het gevoel dat Eva elk moment zou kunnen komen, ik probeerde met mijn ademhaling de persweeën weg te ademen. Ik stak mijn hand op als er een wee kwam als signaal naar de ambulance broeder dat ik me even moest focussen op mijzelf, maar tussen de weeën was ik eigenlijk nog best helder en ik voelde me heel krachtig. Ik heb zelfs nog een grapje gemaakt toen de ambulance moest omdraaien omdat de brug openstond en dat ze de hobbelige oprit naar het ziekenhuis maar eens moesten asfalteren, omdat het zo schudde. De ambulancebroeders waren erg vriendelijk, maar ook bezorgd. Ze leken wel onder de indruk van hoe ik het allemaal deed, ze moedigden me op een positieve manier aan.

Chaos

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik verplaatsen naar het bed en kwam ik voor mijn gevoel in een chaos terecht. Er werd apparatuur naar binnen gereden en ik werd aan banden gelegd, die overigens niet eens werkten omdat ze zo vluchtig omgedaan werden.

Op dit moment kwam Bart gelukkig ook de verloskamer binnen, die moest met zijn eigen auto naar het ziekenhuis racen. Er werd over mij heen overlegd wie het infuus aan ging leggen en of ik wel in het systeem stond. Mij werd niks gevraagd, maar ik liet het over me heen komen, ik concentreerde me vooral op mezelf.

Samengedrukt gezichtje

De verloskundige van het ziekenhuis wilde eigenlijk nog een echo maken, maar toen ik met mijn benen in de steunen lag, kwam ze tot de conclusie dat Eva er echt al bijna aankwam. Bart kon haar mond en neusje al zien tijdens de perswee, dat zag er wel erg samengedrukt uit. Ook mijn eigen verloskundige kwam binnen. Zij heeft gelijk onze camera gepakt en is foto’s gaan maken. De ziekenhuisverloskundige gaf aan dat ik kon gaan persen, dus ik deed braaf mijn aangeleerde en veelvuldig op de wc geoefende J-ademhaling.

Bart zag Eva’s hoofdje voor een deel naar buitenkomen en weer teruggaan aan het einde van de wee. De verloskundige gaf aan dat ik echt goed moest persen en mijn adem moest vast houden. Er ontstonden een beetje zorgen of Eva nog wel genoeg zuurstof zou krijgen in deze positie. Ook tussen deze weeën door voelde ik me nog heel sterk. En alsof ik heel goed wist wat ik in deze situatie los kon laten en wat niet, heb ik de verloskundige duidelijk op het hart gedrukt dat Eva direct na de geboorte op mijn buik moest worden gelegd.

Zoektocht naar de borst

De volgende wee liet even op zich wachten. Bart zei ook nog tegen me dat ik maar echt moest persen. De volgende perswee heb ik dit dan ook braaf gedaan en met diezelfde perswee werd om 12.58 uur onze Eva geboren!

Eva werd hoog op mijn buik gelegd dus heb ik haar meteen naar beneden geschoven. Haar gezichtje zag er wat bedrukt uit, gezwollen oogje en lipjes, maar alles was goed met haar. Ze greep Bart zijn vinger en begon vervolgens de beroemde zoektocht naar mijn borst. Dit zag er erg bijzonder uit en iedereen stond te kijken over hoe krachtig de natuur en ons kindje waren. Met wat voorzichtige hulp vond ze mijn tepel en probeerde te drinken.


Welkom

Ondertussen kreeg ik, ongevraagd, via het infuus oxytocine toegediend en al gauw kwam de placenta gezond en wel. We wilden vooraf eigenlijk afzien van deze procedure, maar hebben ook dit losgelaten. We waren vooral Eva aan het verwelkomen!

We kregen gelukkig de tijd om hiervan te genieten terwijl ondertussen de controles bij mij werden gedaan. Ik had weinig bloed verloren (200cc) en hoefde geen hechtingen. Ik voelde me dus, op wat slaaptekort na, heel goed. Er werd veelvuldig benoemd dat ik deze bevalling ook makkelijk thuis had kunnen doen en dat ik geboren was om te baren.

Naar huis!

Eva moest uit voorzorg nog wel gezien worden door de kinderarts, omdat ze zuurstoftekort gehad zou kunnen hebben. Dit kon niet op dezelfde kamer, dus Bart is meegegaan. Alle tests waren goed, eigenlijk zo goed dat de kinderarts dacht dat de metingen niet klopte. Eva werd gewogen (2966gr) en aangekleed, ze had op dat moment al geplast en gepoept. Desondanks wilde de kinderarts dat we tot het eind van de middag bleven ter observatie.

Bart heeft een hele tijd met Eva op zijn borst gelegen, zodat we beide konden eten en ik kon douchen. De kinderarts kwam al gauw de controle doen. Alles was in orde, we kregen instructies mee waar we op moesten letten en mochten eindelijk naar huis.

Spectaculair

Ik kijk erg positief terug op de bevalling, ik kon me heel goed ontspannen en de weeën opvangen. Hoe helder ik was tussen de weeën door, zo geconcentreerd was ik tijdens de weeën. Ik heb me heel sterk en tegelijkertijd heel ontspannen gevoeld tijdens de bevalling. Ik heb daarbij geen gebruik gemaakt van de regenboog, de houdingen, het anker, de bloemen of andere associaties van de hypnobirthing. Wel hebben we gezorgd voor een ontspannen omgeving, gedimd licht, onze eigen rustgevende muziek, het warme bad en het belangrijkste: de houvast en steun die ik had aan Bart. Ook hebben wij met zoveel vertrouwen in Eva en in mijn lijf toegeleefd naar de bevalling. Dit hielp ons ook toen het alsnog een medische bevalling werd, we konden vasthouden aan waar we in geloven; een rustige en natuurlijke bevalling.

Ook hebben we ons gesteund gevoeld door onze verloskundige, die ons thuis en in het ziekenhuis op een heel prettige en rustige manier heeft begeleid. We staan achter haar keuze om ons over te dragen naar het ziekenhuis. De ligging van Eva komt erg weinig voor en had een nogal zware bevalling kunnen betekenen. Ik vond het fijn dat ik bijna de hele bevalling thuis heb kunnen doen, op onze eigen manier. Achteraf konden we gelijk ook wel lachen over de spectaculaire wijze waarop Eva uiteindelijk geboren is. We zijn de mensen die ons hierin hebben begeleid dankbaar en we zijn tevreden met hoe het allemaal verlopen is. We hebben genoten van het voorbereiden van de bevalling, de bevalling zelf en het verwelkomen van onze Eva.