Linda's zoontje Sam

Mijn bevallingsverhaal: bevallen op een bijzondere baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukbegonnen met gebroken vliezenthuisbevalling

Om 6 uur ‘s ochtends schrik ik wakker: mijn broek is nat. Naar het toilet, ik zal toch niet in mijn broek geplast hebben? Op het moment dat ik opsta blijven de druppels langs mijn benen naar beneden lopen en ik vermoed dat mijn vliezen gebroken zijn. Op datzelfde moment verlies ik de slijmprop. Yes, het is begonnen. Ik ben pas over 10 dagen uitgerekend, maar ons kindje ligt uitgestrekt in het midden tegen mijn ribben/maag/longen en vult verder alleen mijn rechter buikhelft. Enigszins lastig, waardoor ik veel rugklachten krijg en dus hoop dat hij/zij zich snel laat zien.

Terug naar bed

Ik roep door de slaapkamerdeur: “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken,” waarop mijn man meteen uit bed veert. “En nu?” vraagt hij. Er valt niets te doen, want het kindje zit goed ingedaald en het vruchtwater is helder. We zijn zo ver dat we thuis mogen bevallen, dus ik doe een kraamverband in om wat vruchtwater op te vangen (verzoek van verloskundige) en ga maar weer terug naar bed.

Ik zet de wekker op kwart over 8, omdat ik eigenlijk om half 9 de verloskundige moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken. Maar eerst bel ik om half 9 even mijn moeder, die meteen roept: “Jee, nu maar hopen dat er ook weeën komen”. Mijn moeder is kraamverzorgster en zal aanwezig zijn bij de bevalling.

Puzzelen

Dan bel ik de verloskundige en hoera, mijn favoriete verloskundige neemt de telefoon op. Ik hoopte zo dat zij dienst zou hebben en mijn bevalling zou doen. Ze vraagt hoe het verder met me is. Mijn buik is nog volledig rustig, dus zal ze in de middag langs komen om mij en het kindje te controleren, prima. Met nog wat laatste adviezen en regels dus maar afwachten (niet meer vrijen, niet in bad, proberen afleiding te zoeken). Ik bel mijn moeder weer en als afleiding ga de puzzel maar leggen waaraan ik gisteren al had willen beginnen.

Thuis bevallen

Om half 10 komt mijn man uit bed en hij vindt het toch ook wel spannend. Hij moet nu alleen naar de markt en boodschappen doen helaas. Om 10 uur voel ik ineens iets wat naar mijn idee wel eens een wee kan zijn. Ja hoor, na een half uur weet ik het zeker: ik heb weeën. Gelukkig maar. Anders is het protocol dat je na 24 uur naar het ziekenhuis gaat en ik wil zo graag thuis bevallen.

Als mijn man thuis komt vertel ik hem dit. Hij is overigens nog nooit zo snel terug geweest. Ik vraag of hij nog even wil stofzuigen beneden, aangezien ik beneden moet bevallen. Daarop neemt hij het hele huis en de tuin onder handen. Mijn nesteldrang krijgt hij nu, denk ik. Ik zit ondertussen op mijn yogabal te puzzelen en zo de weeën weg te wippen.

Best ontspannen

Tussen de middag zit ik mijn weeën te timen en blijken ze echt al wel om de 5 minuten te komen. Ik mag bellen als ze een uur lang om de 4 minuten komen. De verloskundige zou toch al komen, maar ik ben vergeten te vragen om de baarkruk, dus mijn man belt haar om half 3 uiteindelijk toch. Ze wil me zelf spreken en vraagt of het nog gaat. De weeën zijn dan nog prima op te vangen. We spreken af dat ze me om 16.00 uur komt controleren. Ik ben op dit moment nog best ontspannen, tijdens de weeën keer ik even in mezelf en reageer ik nergens op, die puzzel gaat dus ook niet zo hard als normaal, maar het is wel goede afleiding voor me.

Verloskundige controles

Kwart voor 4 belt de verloskundige: ze kan niet weg in het ziekenhuis. Ze staat vast bij 2 bevallingen, dus ze heeft een andere verloskundige gebeld, die net terug is van vakantie. Zij komt binnen een half uur mij thuis controleren.

Deze verloskundige stapt precies om kwart over 4 binnen en controleert van alles: ze voelt mijn buik, de ligging van het kindje, luistert met de doptone naar het hartje en toucheert. Dat laatste is een bijzondere ervaring, tussen de weeën door. Zij voelt de weeën eerder aankomen dan ik, erg bijzonder.

Ze waarschuwt me tijdens het toucheren al dat ik niet moet verwachten al 7 cm ontsluiting te hebben, wat ik niet verwacht aangezien deze weeën nog aardig meevallen. Ze zegt dat ik 2 centimeter ontsluiting heb, maar het voelt heel gunstig. De baarmoedermond ligt heel mooi en is al mooi zacht geworden, wat bij de eerste vaak wat langer duurt. Ze adviseert iets lichts te eten en we spreken af dat de dienstdoende verloskundige om half 8 ‘s avonds terugkomt voor controles. Omdat weeën nu goed zijn, mag ik vanaf nu ook in bad, wat eerder niet mocht in verband met infectiegevaar.

Weg concentratie

Om kwart voor 5 bel ik mijn moeder met deze informatie. Ze vraagt of ze moet komen, maar ze kan voor mijn gevoel nu nog niks doen, dus komt ze ook om half 8. Ik probeer nog wat te puzzelen, maar dankzij het vaginaal toucher heb ik nu veel sterkere weeën en korter op elkaar. Dus: weg concentratie. Mijn man wil dat ik wat eet, maar daar heb ik echt geen behoefte aan. Ik pak alleen een sultana.

Ik wil uit bad, maar hoe?

Mijn man laat het bad vollopen en daar ga ik tegen half 6 in zitten. Op dit moment moet ik de weeën al echt wegblazen, omdat ze pijnlijk zijn en doortrekken naar mijn rug. Mijn man komt steeds vragen of hij iets voor me moet doen, wat ik wil eten/drinken en vertellen wat hij zelf aan het eten is. Dit is erg frustrerend, omdat ik gewoon rust wil, maar het is voor een man ook geen makkelijke situatie denk ik. Hij is zo machteloos, kan nauwelijks iets doen en ziet wel dat zijn vrouw pijn heeft.

Om kwart voor 7 heb ik het niet meer. Ik wil uit bad, maar durf niet en weet niet hoe. De weeën lijken zo snel op elkaar te komen, er is bijna geen tijd om op adem te komen. Het wordt nu wel echt heftig zeg maar. Ik vraag mijn moeder nu toch om te komen, waarna mijn man komt zeggen dat hij even gaat douchen. Hier reageer ik verbaasd op en ik zeg dat mijn moeder al komt, dat wist hij niet. Hij ziet geloof ik wel aan mijn blik dat ik niet begrijp dat hij op dat moment dáármee bezig is, terwijl ik met heftige weeën in bad lig te puffen.

Angst voor het onbekende

Mijn moeder komt bij mij op badrand zitten om de weeën te klokken, terwijl mijn man beneden het bed in elkaar zet. Ze kunnen voor mij weinig doen, maar ik wil gewoon niet alleen zijn. Er moet iemand bij me blijven.

Ik heb het gevoel naar de wc te moeten – ik weet niet voor wat – maar dat mag van mijn moeder niet voordat de verloskundige er is. Erg frustrerend is dat. Ik durf nog steeds niet uit bad, omdat ik bang ben onderweg eruit een wee te krijgen die ik niet kan opvangen als ik sta. Eng idee vind ik dat. Ik weet ook niet wat ik zou willen als ik eruit ben: zitten, liggen, lopen? Dat is gewoon een beetje angst voor het onbekende denk ik.

“Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik haar nek om”

De verloskundige belt om 5 voor half 8 dat ze bij het ziekenhuis wegrijdt: of ik nog ontspannen ben? Nou, niet precies zeg maar. Ik hoor met mijn man bellen en hoorde 40 minuten vallen, waarop mijn oogbollen er echt uit sprongen. Ik dacht: ‘Dat trek ik echt niet, 40 minuten. Zo ver is het niet rijden’. Ze is er uiteindelijk tegen kwart voor 8.

Kwart voor 8 wil ook de verloskundige dat ik uit bad kom zodat ze me kan toucheren, maar ik weet absoluut niet hoe. Met zijn drieën halen ze me uit bad, drogen me af en kleden me aan. Ik moet maar meteen naar beneden, anders kan ik er misschien niet meer komen. Ik zeg tegen mijn man: “Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik echt haar nek om”. Ik heb nu al zo’n lange tijd flink heftige weeën. Ik maak ook echt geluid om ze op te kunnen vangen, waarop ik mijn man hoor zeggen dat de ramen en roosters allemaal dicht moeten, omdat de buren me anders kunnen horen. Zo hard maak ik echt geen geluid!

Alternatieve baarkruk

Om 8 uur word ik getoucheerd: 4-5 centimeter, maar het voelt heel gunstig aan, aldus de verloskundige. Pfffff… ‘Dat gaat nog heel lang duren,’ denk ik, maar ik mag nu wel eindelijk naar het toilet. Daarna loop ik nog wat door de keuken in alleen een hemdje en dan ga ik toch maar op bed liggen om weeën op te vangen. Die blijven flink hevig, dus ga ik op mijn zij liggen. Zo kan mijn moeder op mijn rug duwen tijdens de weeën. Dat is wel erg fijn.

De verloskundige vraagt of ik wil dat ze naar de praktijk rijdt om de baarkruk te halen, maar mijn moeder zegt dat ze weet dat ik niet wil dat ze nog weggaat, dus dat ze dat beter niet kan doen. Ze weet wel een alternatief zegt ze. De telefoon van de verloskundige gaat echt continu, omdat ze vanwege vele bevallingen geen visites heeft kunnen rijden. Dit is echt frustrerend. Omdat ze toch ook anderen moet helpen weet ik dat ze haar telefoon aan moet nemen, maar daardoor moet ik soms een wee langer wachten voor het toucheren bijvoorbeeld, dat voelt heel vervelend.

Alles klaar om te persen

Tegen kwart voor 9 heb ik het gevoel te moeten poepen. Ik krijg echt persneigingen, een erg bijzondere gewaarwording. Je moet er bijna aan toe geven en het is echt niet te doen om dat tegen te houden. Er volgt dus nog een toucher, tegen 21.00 uur vanwege vele telefoontjes. En ja hoor, volledige ontsluiting. Alles wordt klaargezet voor de bevalling en mijn moeder doet haar kraamuniform aan. Nu is ze ineens ook kraamverzorgster. Allerlei spuiten worden opengetrokken en ik mag mezelf klaar maken om te persen.

Om 21.10 uur begin ik met persen op bed. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar de verloskundige en alles te doen wat ze tegen me zegt. Ik moet aan zoveel dingen denken: benen vastpakken, grote hap lucht en persen, mond open, ogen open en zo lang mogelijk persen en zo snel mogelijk een hap lucht en nog een keer persen. Ondertussen ook nog mijn benen goed open laten vallen. Waarop mijn man steeds zegt: “Je moet wel je benen ontspannen”. Geloof mij, dat gaat echt niet. Tussen de persweeën door wordt steeds de hartslag van de baby gecontroleerd.

De pijn is weg

Mijn moeder en verloskundige zeggen dat ze donkere haartjes zien, waarop mijn man ook maar een blik werpt. De verloskundige zegt: “Je moet zelf het werk doen, ik kijk alleen”. Voor mijn gevoel ben ik echt aan het poepen op bed, maar vanaf het moment dat je gaat persen is de pijn eigenlijk weg, dat is een fijn moment.

Ik dacht altijd dat het laatste stukje van de bevalling het ergst zou zijn, maar de laatste centimeters ontsluiting zijn veel erger. Op het moment dat je kan persen is de pijn weg en heb je echt het idee dat je iets aan het doen bent. Tijdens de persweeën door zeg ik nog dat ik niet begrijp dat er een baby uit me komt. Het is gewoon zo bizar dat dat al die tijd in je groeit en er dan ineens uit gaat komen, echt een wonder! Hoe cliché ook.

Liggen is niks voor mij

De verloskundige stelt na een half uur persen (er zit erg veel tijd tussen de persweeën in) voor om toch een baarkruk te improviseren als ik dat wil. Graag, want dat liggen is niks voor mij, daarom wilde ik graag de baarkruk. Mijn man wordt naast het bed op een stoel gezet met zijn benen wijd en ik moet tussen zijn benen hurken en met mijn ellebogen op zijn knieën hangen. Hij ondersteunt mij hierbij en heeft voor de handigheid zijn handen maar om mijn borsten. De verloskundige moet zo lachen dat ze er eerst een foto van maakt, dit is echt een leuk moment met zijn allen.

Warm washandje

Ik sta nog heel erg op mijn tenen, maar ik moet mijn voeten plat op grond zetten. Dat is een eng idee, want er zit dan niet veel ruimte meer tussen mij en de grond, terwijl daar nog een baby tussen moet. De verloskundige gaat op haar kont voor me op de grond zitten. Vervolgens volgen er nog 3 persweeën. Bij de 2e perswee staat het hoofdje en zeg ik: “Dit doet geen pijn, maar het brandt wel verschrikkelijk”. Daarop houden ze een warm washandje tegen mijn onderkant.

Ineens heb ik ons kindje vast

Bij de volgende perswee hoor ik de verloskundige zeggen: “Je moet nu echt je ogen open doen” en op het moment dat ik dat doe, heb ik ineens ons kindje vast. Ik heb helemaal niet bewust gevoeld dat het eruit is gekomen. Ik riep al weken dat ik het absoluut niet zelf aan wilde pakken, maar het gebeurt gewoon ineens. Nou ja, overpakken dan. Nu mag ik gaan zitten, gewoon op mijn kont op de grond, en kijk ik gauw zelf wat het is. Ik zie het meteen: een jongen! Daar zit ik dan op de keukenvloer, tussen matjes een plas vruchtwater, enzovoorts, met onze zoon in mijn armen.

Het was eerst heel spannend omdat hij niet meteen huilde, maar dat heeft echt nog geen 2 seconden geduurd denk ik. Wauw, wat was dit een bijzondere ervaring en zo snel ineens, uiteindelijk. Daar is hij dan, onze Sam, om 22.03 uur.

Hij heeft haar!

Daarna mag met Sam op bed gaan liggen voor de rest. Erg eng om op te staan met zo’n klein nat hummeltje in je armen, terwijl de hele vloer nat is, dus krijg ik de nodige hulp van de verloskundige. Ik krijg meteen een spuit in mijn been om het bloedverlies te beperken en de placenta te laten komen. Die komt al om 22.12 uur.

Sam huilt ondertussen alleen maar heel hard, hij vindt het denk ik niet leuk. Even later krijg ik het warm op mijn buik: hij blijkt me onder te plassen. We zien meteen dat hij echt mijn lippen heeft en de lange vingers van mijn man. En hij heeft haar! De verloskundige feliciteert ons en wij feliciteren elkaar.

Kleine prul

Na het knippen van de navelstreng beoordeelt de verloskundige de ‘schade’. Dat blijkt een klein scheurtje naar binnen te zijn dat gehecht moet worden. Dit wordt eerst verdoofd en daarna gehecht. En dan zit er iemand tussen je benen met een lichtje op haar voorhoofd je onderkant dicht te naaien, ook al zo’n bijzondere gewaarwording. Maar op dat moment maakt het je allemaal echt niets meer uit. De kleine prul in je armen laat je dat allemaal weer vergeten.

Daarna bellen we eerst wat familie (vaders en moeders). Sam wordt gecontroleerd door de verloskundige, gewogen en aangekleed door mijn moeder. Hierna mag hij aan de borst, dat doet hij meteen prima. Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat ik daar weer flinke weeën van krijg, mijn god. Ik dacht klaar te zijn met bevallen, haha. Dit kan de eerste dagen zo blijven wordt mij verteld. Na beschuit met muisjes, een paar boterhammen en flink wat drinken mag ik naar de douche.

Wauw, zo bizar

De verloskundige is ondertussen vertrokken naar huis en de naaste familie is tegen 23.15 uur allemaal ingelicht. Als ik na de bevalling op bed lig, valt me pas op hoeveel spullen er in huis staan en wat ze voor een thuisbevalling allemaal bij zich hebben, niet normaal. Als dat niet veilig is, weet ik het ook niet.

Na het douchen kruip ik met 2 dikke kraamverbanden mijn bed in. Daar wordt mijn man verteld hoe hij Sam moet verschonen en kunnen we aan onze eerste nacht met zijn drieën beginnen. Om half 2 liggen we in bed en liggen we eerst samen naar de wieg te kijken. We spreken alles nog eens door. Wauw, hoe bizar dat hij daar dan ineens ligt naast je bed, in plaats van in je buik. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Wat heb ik dit als geweldig ervaren. Ontzettend fijn dat de verloskundige van mijn voorkeur dienst had en mij hierin mocht begeleiden. Zij was echt de juiste persoon voor mij op dat moment. De klik was er gewoon. En voor mijn gevoel heeft de hele bevalling vanaf de allereerste wee maar een paar uur geduurd, de tijd ging echt mega snel. Een ervaring om nooit te vergeten. Hopelijk mag een volgende bevalling net zo zijn.

IMG_0912

Mooie bevalling op de baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukhypnobirthingthuisbevalling

Voorbereidingen

Ik zag bevallen altijd als noodzakelijk kwaad. Ik wilde heel graag een kindje, maar het bevallen leek me helemaal niks. In mijn omgeving hoorde ik wisselende verhalen, goede en slechte bevallingen. 1 ding was zeker, het zou pijn gaan doen. Ik wist niet of ik iemand ben met een hoge of lage pijngrens en als je nooit bevallen bent, weet je ook niet hoe erg het is.

Het enige wat ik kon doen was me voorbereiden. Ik koos voor zwangerschapsyoga om de juiste ademhalingstechnieken te leren en te ontspannen tijdens de zwangerschap. Hierbij zaten ook partnerlessen, zodat mijn man ook wist wat hij kon doen en hoe de bevalling ongeveer zou moeten verlopen.

Thuis of ziekenhuis?

Ik had van ter voren niet besloten of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik het op het moment zelf zou beslissen. Gedurende mijn zwangerschap ging de voorkeur steeds meer naar thuis bevallen. En op de yoga werd verteld dat je een bevalling als iets moois kon ervaren, want het is de geboorte van je kindje. De laatste 2 weken voor de bevalling ben ik me gaan verdiepen in de HypnoBirthing. Ik heb erover gelezen en op internet elke dag sessies beluisterd waarin je kon ontspannen. Daarin werd gezegd dat het vrouwenlichaam ervoor gemaakt is om te kunnen bevallen en werden positieve gedachten geuit, zoals: ik kan de pijn aan.

Ik was positief gestemd, maar ook angstig, dat de pijn zo erg zou zijn en ik in paniek zou raken en dat er niks meer terecht zou komen van al de geleerde technieken. De verloskundige stelde me gerust, dat zij daar op dat moment bij zou gaan helpen.

Mijn bevalling, 26-10-2014

23 oktober was ik uitgerekend en in de nacht van 25 op 26 oktober moest ik om 1.00 naar de wc om te poepen. Ik had last van obstipatie en dit ging niet zo makkelijk. Toen ik weer terug in bed ging, had ik nog wat krampen in mijn buik. Dit had ik een paar dagen ervoor na een wc-bezoek ook gehad. Ik heb het een half uurtje aangekeken, maar het bleef aanhouden. Niet pijnlijk, maar wel zo irritant dat ik niet kon slapen.

Om 2.00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt en geprobeerd de weeën te timen. Er zat totaal geen ritme in. De ene keer zat er 3 minuten tussen, de andere keer 10 minuten. En de wee hield van 30 seconden tot een minuut aan. Dus ik besloot maar even tv te gaan kijken en mijn man zat nog even achter de computer.

Uurtje extra

Ik vond het vervelend om de verloskundige te moeten bellen midden in de nacht in het weekend. Dus ik hoopte dat het snel ochtend was. Alleen ging de klok een uur achteruit, en hadden we een uurtje extra deze nacht. Ik had me voorgenomen dat ik om 6.00 uur mocht bellen.

Om 3.00 uur nieuwe tijd besloot ik maar in bad te gaan. Ik merkte dat ik het fijn vond om de weeën op handen en knieën op te vangen. Dit is echter niet echt ideaal in ons ligbad. De weeën werden ook wat intenser en ik was er nu wel van overtuigd dat ‘het’ echt begonnen was. Om 4.30 uur ging ik uit bad en had ik bloedverlies en in combinatie met de weeën die heftiger werden, besloot ik om 4.45 uur toch maar te bellen.

Keuzemoment

Er was geen echte paniek, dus de verloskundige zou langzaamaan mijn kant op komen. Rond 5.45 was ze er en observeerde hoe ik de weeën op ving. Het was wel intenser maar nog goed te doen voor mijn gevoel. Mijn man was constant bij me en hielp door zijn hand op mijn rug te leggen zoals geleerd bij yoga. Ik had op dat moment regelmatige weeën (om de 3 minuten). Ze ging kijken of ik al ontsluiting had. De boel was erg week daaronder en ik had 4-6 cm. Nu moest ik een keuze maken om thuis te blijven of naar het ziekenhuis te gaan. Het ging goed en na overleg besloten we thuis te blijven.

Ik heb verder op bed gelegen en in de huiskamer op de grond gelegen. Ik ben ook in een soort trance geweest en bleef de gedachte hebben ‘de vorige wee kon ik aan, dus de volgende ook weer’. En zoals we op de yoga hadden geleerd (wat ik toen heel zweverig vond), ‘elke wee is een stap dichter bij je kindje’.

Alleen nog persen

Rond 11 uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Tot nu toe ging het goed, het was me eigenlijk meegevallen. Nu hoefde ik alleen nog te persen. Nou dat viel nog wel even tegen. Ik had gehoord als je op 10 centimeter zat, dat je het ergste had gehad. Voor mij was dit niet zo. Het duurde nog een uur voordat ik echt persweeën kreeg. Ik had wel steeds meer een druk op de onderkant en het gevoel dat ik moest poepen, dus ook nog een tijdje op de wc doorgebracht.

Op de baarkruk

Rond 12 uur had ik persweeën. Mijn man zat op de bank en voor de bank, tussen zijn benen stond de baarkruk. Ik zat op de baarkruk en hing achterover in zijn armen. Dit duurde best even en ik heb tussendoor nog even op handen en knieën gezeten, daarna weer terug op de baarkruk. De verloskundige hield een nat warm washandje tegen mijn perineum aan, dit gaf verlichting. Na bijna 1,5 uur is Timo geboren. Niet gescheurd of geknipt, geen hechtingen.

Huid-op-huid

Ik kreeg Timo gelijk huid-op-huid. En nadat de placenta geboren was heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt. Ik kijk er op terug als een hele fijne en mooie bevalling. Trots dat ik het gedaan heb en zo’n mooi mannetje ervoor heb gekregen. Nu snap ik dat een bevalling mooi kan zijn! Ik ben dankbaar voor de steun van mijn man en de verloskundige, zonder hen had ik het niet op deze manier gekund!

marieke

Prachtige VBAC thuis: vaginale bevalling na keizersnede

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukhands-offthuisbevallingvaginal birth after cesarian (VBAC)

Dit is het verhaal van de bevalling van mijn 3e kind. Daar is veel aan voorafgegaan. Ik zal kort vertellen over de keizersnede bij mijn eerste en VBAC bij mijn 2e.

Eerste bevalling

Bij onze oudste zoon ben ik bij 41 weken en 1 dag ingeleid. Dat kwam doordat ik een hoge(re) bloeddruk had in de zwangerschap, een hoog BMI en dreigende serotoniteit (overdragenheid: de zwangerschap duurt dan langer dan 42 weken). Ik had zelf weinig kennis en ben overgedragen aan het ziekenhuis, omdat de verloskundigen het niet meer aandurfden. In het ziekenhuis stelden ze voor om in te leiden en ik ben daar toen gewoon mee akkoord gegaan. Nadat de vliezen gebroken waren, de ontsluiting niet vorderde en mijn baby met zijn arm in het geboortekanaal lag, is besloten tot een keizersnede. Op dat moment vond ik alles best.

De consequenties van een keizersnede zijn echter niet mals en een keizersnede heeft invloed op elke zwangerschap en geboorte erna. Dat vond ik heel oneerlijk. Ik had het gevoel geen keuze meer te hebben.

Tweede bevalling

Bij de middelste ben ik daarom op zoek gegaan naar een verloskundige die zich wat meer openstelde voor alternatieven. Zij wilde me wel begeleiden in het ziekenhuis (in overleg met de gynaecoloog) en als het snel zou gaan, zou ze het ook thuis wel aandurven. De eerste centimeters zou ik thuisblijven en daarna met de verloskundige in het ziekenhuis bevallen. Geen continue CTG, geen tijdsdruk, geen protocollen.

Totdat ik 2 nachten weeën en gebroken vliezen had. Overdag zakten de weeën steeds weer weg en de verloskundige wilde me toch graag insturen en een controle doen. Alles zag er goed uit en de weeën kwamen weer een beetje terug. Toen hebben we besloten daar maar te blijven en met een infuus wat bij te stimuleren. Door de bijstimulatie kreeg ik heftige weeën, maar de ontsluiting verliep traag en daarom vroeg ik om een epiduraal. Toen die na 3 keer misprikken de 4e keer zat, is onze zoon binnen 1,5 uur geboren (5 centimeter ontsluiting bij plaatsen epiduraal). Met een oerkracht waarvan ik niet wist dat die bestond.

VBAC thuis of in het ziekenhuis

Ik was heel blij dat ik VBAC (vaginaal na een eerdere keizersnede) bevallen was, maar de sfeer, de mogelijkheid om het zelf te doen en zelf te beslissen, waren dingen die me nog wat dwars zaten. Er werd bijvoorbeeld gedreigd: als je over 2 uur niet meer ontsluiting hebt, zetten we het infuus omhoog. Het bed stond midden in de kamer als een soort troon. Ik mocht het niet verplaatsen, want bij een reanimatiesituatie hadden ze alle ruimte nodig (fijn). Uiteindelijk zat ik aan allerlei slangetjes en toeters en bellen.

Ik wilde het de 3e keer anders. Ik wilde op het moment van bevallen zelf kiezen hoe en waar ik wilde bevallen. Mijn verloskundige had er alle vertrouwen in en gunde me die keuze en ook met het ziekenhuis hebben we goede afspraken gemaakt. Wat ik op dat moment zou beslissen, het was goed.

Voorweeën

Op 23 september was ik uitgerekend. De beide jongens kwamen allebei na de uitgerekende datum, dus ik rekende er op dat ze pas na die datum zou komen. De hele week had ik al voorweeën gehad in de nacht, maar tussendoor had ik nog wel wat kunnen slapen gelukkig.

De avond van 25 september begon het weer en ook wel zo dat ik er niet van kon slapen. Maar de weeën kwamen erg onregelmatig, elke 4 tot 10 minuten. De intensiteit nam toe en in ons bad en onder de douche was het nog het fijnst.

Mijn man lag nog in bed, die heb ik om 5 uur in de ochtend wakker gemaakt om me te ondersteunen. Inmiddels was zitten in bad niet fijn meer en wilde ik rondlopen. We gingen beneden wat lopen en hebben mijn ouders een berichtje gestuurd dat we de jongens rond 7 uur zouden brengen. Ik was er van overtuigd dat het nog voorweeën waren, omdat ze zo onregelmatig kwamen.

Samen lachen

Toen de jongens weg waren, kwamen de weeën langzamer: om de 20 minuten, soms om het half uur. Ik heb nog wat kunnen slapen en mijn man en ik hebben ontspannen wat tv gekeken en gelachen. Elke keer als er een wee was, ging ik tegen de muur leunen en drukte hij tegen mijn rug.

Zo hebben we de hele zaterdag doorgebracht, af en toe in het bevalbad, af en toe onder de douche. Omdat ik bang was voor weer een slapeloze nacht, konden onze kinderen bij opa en oma blijven slapen. Wij hebben nog wat gegeten en rond 18.00 uur kwamen de weeën weer wat vlugger op elkaar en ben ik in het bevalbad gaan zitten. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat het voorwerk was, omdat er nog niet heel veel regelmaat in zat. Ik begon me wat zorgen te maken over hoe de nacht door te komen, zeker als dit nog maar het begin zou zijn.

Mijn man bleef me vertellen dat ik het zo goed deed, gaf tegendruk bij een wee en voorzag me van alles wat nodig was.

Peptalk

Om 20.00 vroeg ik mijn man de verloskundige te bellen, voor een peptalk. Ik wilde weten of er schot in de zaak zat en of ze met me wilde praten om me mijn eigen kracht weer te vinden. Om 20.15 was ze er ongeveer, hoorde me aan en stelde voor om eerst maar even een half uurtje te kijken hoe het ging. Tussen de weeën door praatte ik wat met de verloskundige en mijn man.

Om 5 over half 9 wilde ik even naar de wc om te plassen. Eenmaal uit bad kwamen de weeën heel snel. Toen kwam ergens het besef dat de bevalling wel eens echt begonnen kon zijn.

Na het plassen vroeg de verloskundige of ik wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, voor haar hoefde het niet. Ik wilde wel een poging doen, maar liggen was niet fijn. We gingen maar weer terug naar het bevalbad en onderweg daar naartoe ging ik nog maar even naar de wc, omdat ik alweer moest plassen.

Enorm oergevoel

VBAC thuis bevallen

Eenmaal op de wc kreeg ik een perswee vanuit mijn tenen. Een enorm oergevoel – mijn lijf nam het over. Met mijn laatste kracht ben ik op de baarkruk gaan zitten die voor de wc was gezet door de verloskundige. En daar is na een paar heftige persweeën, om 20.52, onze dochter geboren. Of nou ja, gelanceerd. De verloskundige heeft haar gevangen, het enige moment dat zij hands-on aanwezig was.
Daarna is de kraamzorg gebeld en zijn we heerlijk in ons eigen bed gekropen.

na de VBAC gelijk aan de borst

Helemaal zonder interventies, mijn lijf heeft het zelf gedaan. En dat nadat de oudste na een keizersnede is geboren en ik een enorm gevoel van falen had. Nu heeft mijn lichaam de tijd gekregen om het zelf te doen en heb ik het ook helemaal zelf mogen doen.

We waren erg blij dat we een verloskundige hadden die achter een thuisbevalling stond en natuurlijk ook heel fijn dat het allemaal ongecompliceerd is verlopen. We hebben een heerlijke VBAC thuisgeboorte meegemaakt.

DSC_0175

De vlotte thuisbevalling van ons kleine mannetje

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukthuisbevalling

De afgelopen 9 maanden verliepen als een zonnetje, ik voel me heerlijk. Zeker de laatste 5 weken met verlof bevallen me prima. Niets is lekkerder dan de hele dag niets anders doen dan een beetje rustig opstarten, beetje in huis rommelen, gezellig theedrinken met een vriendin en vooral veel lezen.

Alles is af

Mijn uitgerekende datum is pas over 5 dagen en ik heb altijd het gevoel gehad dat ons kleine mannetje overtijd gaat zijn. Om die reden hebben we pas sinds een week de kinderkamer klaar en waren we pas 2 weken geleden uit de namen. Op zich ben ik er wel klaar voor, alles is af.

We hebben besloten om voor een thuisbevalling te gaan, omdat ik het gevoel heb dat ik dat prima ga redden. Ook is uit onderzoek gebleken dat er geen verschil in overleving of complicaties is bij de baby als er thuis wordt bevallen of in het ziekenhuis.

Ik maak me eigenlijk ook totaal niet druk over de bevalling. Vrouwen doen dit al een jaartje of 250.000, ik ben in een prima conditie en heb er alle vertrouwen in dat me dit goed af gaat zijn. Gekscherend heb ik wel eens tegen een vriendin gezegd dat dit een bevalling in 5 uurtjes gaat worden, ik was zelf ook erg snel en ben in 3 uur geboren. Maar ik was een 2e kind. Mijn oudere broer deed er 8 uur over.

Harde buiken

Al een paar dagen heb ik regelmatig last van harde buiken. Dat is niet verwonderlijk, als je bedenkt wat ik allemaal nog aan het doen ben. Vorige week nog gezellig over de rommelmarkt geslenterd en ’s avonds nog bij vrienden barbecueën, lekker winkelen met mijn moeder, de laatste hand leggen aan de gordijnen. Ik heb ook ons bed in de slaapkamer toch maar naar de andere kant gesleept om meer ruimte te creëren voor de kraamverzorgster en verloskundige. B. (mijn vriend) heeft het bed al op klossen gezet en ik heb alle kleertjes voor de kleine man in de kast gelegd.

Op zondag maken B. en ik nog een mooie fotoshoot van mijn zwangere buik in het landgoed bij ons om de hoek. Ondanks dat het eind oktober is, is het een prachtige dag met volop bloemen en het wordt een fantastische shoot. ’s Avonds heb ik weer wat harde buiken, dus even lekker op de bank bijkomen.

Bang voor blaasontsteking

Op maandag stofzuig ik nog even het hele huis en werk de laatste was weg. ’s Avonds mail ik toch nog even de verloskundige, omdat ik last heb van pijn onderin mijn buik. Ik ben bang voor een blaasontsteking. Rond de 20e week had ik dezelfde klachten, maar uiteindelijk bleek dat geen ontsteking te zijn en ging het vanzelf weer over. Omdat het niet altijd duidelijk voelbaar is of je een blaasontsteking hebt tijdens je zwangerschap, maak ik me een beetje zorgen.

De verloskundige mailt me terug dat het inderdaad verstandig is de volgende ochtend even urine langs te brengen en ik zet alvast een leeg jampotje in de badkamer neer. ’s Avonds ga ik voor de verandering op tijd naar bed, ik ben een beetje moe en mijn buik doet wat zeer. Ik neem me voor de komende dagen toch echt wat rustiger aan te doen.

Voorwerk?

Om 2 uur ’s nachts moet ik naar de wc. De steken onderin mijn buik zijn er nog steeds, maar ze zijn niet heel hinderlijk en ik val weer in slaap. Om half 3 word ik wakker van een nieuwe steek. Deze voelt iets anders en ik krijg er een harde buik achteraan. Zou dit dan toch een begin zijn? Ik weet het niet, er wordt altijd gesproken over ‘voorweeën’, die zeker 3 uur kunnen aanhouden, regelmatig kunnen voorkomen, maar ook gewoon weer weg kunnen trekken.

Elke 5 minuten

Om 2.50 krijg ik regelmatiger steken en ik gebruik mijn weeëntimer-app om ze bij te houden. Hmm, elke 5 minuten. B. wordt half wakker en vraagt of alles goed is. Ik antwoord dat het volgens mij begonnen is, maar dat het ook voorweeën kunnen zijn. Lastig hoor, die onzekerheid. De steken blijven wel elke 5 minuten komen, dus dit zullen wel een soort weeën zijn.

Om 4 uur, een goed uur na de start van de weeën, ga ik maar naar beneden om B. niet tot last te zijn. Er wordt altijd wel gezegd dat je bij het begin van je bevalling gerust nog even kan proberen te slapen, maar met een baarmoeder die elke 5 minuten even samentrekt, kan ik de slaap niet meer vatten.

Ademen op de yogabal

thuisbevalling op de bevalbal

Ik heb een yogabal geleend van mijn docente en ondanks dat ik er van tevoren niet veel aan vond, blijkt het een fijn hulpmiddel om me te kunnen ontspannen. Tijdens de weeën gebruik ik de ‘gouden draad’-ademhaling van yoga, waarbij je een lange, zachte uitademing gebruikt om door de wee heen te komen. Dit tezamen met rondjes draaien met mijn bekken brengt verlichting.

Toch vind ik het niet zwaar, zo kan ik het nog wel een paar uur volhouden. Ik ben wel erg blij met de afleiding in mijn boek en ik probeer een broodje naar binnen te werken, aangezien zo’n bevalling nog wel eens een tijdje kan gaan duren. Ik heb echter echt geen trek meer en eet met lange tanden 1 boterham met hagelslag (hmmm, chocola!).

Niet storen

Om half 6 loop ik even naar boven naar B. om te overleggen of ik al de verloskundige zal bellen of niet. Ik heb niet echt het idee dat ik per direct ga bevallen, het is nog erg vroeg in de ochtend en ik weet uit ervaring dat het best fijn is om tijdens een dienstnacht vooral níet gestoord te worden in de laatste uurtjes van de ochtend.

Toch bel ik om 6 uur even het dienstnummer van de verloskundige om te overleggen en krijg Ellen aan de telefoon. Ik bespreek met haar mijn twijfels of het echte weeën of voorweeën zijn. Het is prima uit te houden om de yogabal en door regelmatig even te gaan staan en te wiegen met mijn heupen. Ook hier komen mijn yogalessen goed van pas.

Ellen vraagt hoe het gaat en stelt voor dat ze tijdens haar ochtendronde om half 9 even langskomt om te checken hoe het gaat. Tenzij ik natuurlijk wil dat ze eerder komt. Ik hou het voorlopig nog wel even uit, dus we spreken af dat ze straks even langskomt. Ze vraagt of het goed is als ze een stagiaire meeneemt, wat ik prima vind, zolang Ellen supervisie houdt.

Stipte weeën

B. komt beneden even ontbijten en vraagt of hij wat voor me moet doen. De oefeningen waarbij hij in mijn rug duwt zijn ronduit onprettig, dus veel is er niet. Hij spoort me aan nog wat water te drinken (ik heb eigenlijk echt geen dorst), eventueel met kleine slokjes. Inmiddels ben ik 5 uur verder en zijn het ook wat stevigere weeën geworden, maar nog prima vol te houden. Ze komen nog steeds elke 5 minuten, je kan de klok erop gelijk zetten. Ik vind de bal nu alleen nog fijn om tussendoor op te zitten, tijdens een wee ga ik staan en met mijn heupen achtjes draaien, leunend op de tafel.

Hoera, 3 centimeter!

Ellen is er om half 9. Ze heeft Charina meegenomen, de derdejaars verloskundestudent die mijn bevalling gaat begeleiden. Ik heb nog geen moment op mijn bed gelegen nadat de weeën zijn begonnen, maar voor het onderzoek moet ik even liggen. Dit is niet mijn favoriete houding, zeker niet als er tijdens een wee inwendig onderzoek wordt gedaan, maar hoera, ik heb al 3 centimeter ontsluiting! Het is nu echt begonnen! Ze tempert mijn enthousiasme door te zeggen dat er nu pas gerekend gaat worden qua uren. Oh, dus die 5,5u die ik al heb gehad tellen niet mee? Bummer. Nou ja, we gaan gewoon rustig verder.

Tijdens het bezoek van de verloskundige zijn de weeën gezakt naar elke 10 minuten, dus Ellen en Charina stellen voor over 3 uur weer terug te komen voor nieuwe evaluatie. Het moment dat ze de deur uitstappen, gaan mijn weeën weer terug naar hun elke 5 minuten ritme en worden iets steviger.

Rockin’ in bad

Van tevoren had ik bedacht dat een bad niets voor mij was, maar als B. voorstelt het toch even te proberen, lijkt me dat prima. Het is best lekker om in dat warme water te zakken, hoewel ik ook hierbij weer merk dat op mijn rug liggen geen optie is om weeën op te vangen. B. zit naast het bad en we hebben veel lol om rustige ‘bevallingsmuziek’ te vinden op Spotify, maar na 3 nummers relaxte yogamuziek, komt er keiharde rock overheen en we schieten allebei gigantisch in de lach.

In bad zit ik op mijn knieën en als de weeën te heftig worden, leg ik mijn hoofd op de schoot van mijn vriend terwijl hij mijn armen vasthoudt. Op deze manier houden we het anderhalf uur vol, waarna ik toch wel weer graag uit bad wil.

Heftige weeën

B. helpt me uit bad en droogt me af. Ik ben heel erg blij dat hij bij me is om me te steunen, want zodra ik verticaal ben, vindt kleine man in mijn buik het tijd om het tempo op te voeren. De weeën worden ineens behoorlijk heftig! Ik moet echt even mijn ademhaling op orde krijgen tijdens de weeën en kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die nu in de auto moeten op weg naar het ziekenhuis!

We besluiten om naar de slaapkamer te gaan. Op handen en knieën op bed? Geen optie. Op mijn rug? Absoluut geen optie. Op de yogabal? Echt niet! Eigenlijk is de enige optie naast het bed staan, steunend op mijn armen, mijn hoofd in het dekbed en de hele buurt bij elkaar schreeuwen als er een wee komt. Tussen de weeën door check ik de klok om te kijken of Ellen al binnen bereik is en voel een lichte gêne over mijn geluidsniveau, maar ik kan het echt niet helpen.

Tweede check

Na een half uurtje vraag ik of B. alsjeblieft Ellen wil bellen waar ze blijft, want het kan volgens mij niet lang meer duren. Ik wil echt heel graag weten hoeveel ontsluiting ik inmiddels heb. Een half uurtje later is ze er en mag ik op bed op mijn rug (hoera, mijn favoriete houding… Not) een paar weeën opvangen terwijl Charina mijn ontsluiting checkt. Er is nog een klein richeltje voelbaar, ze breekt vervolgens mijn vliezen, waarna ik volledige ontsluiting heb! Tien centimeter en persweeën, joepie! We hadden van tevoren bedacht dat B. ook eens mocht voelen hoe het zat met de ontsluiting (als dierenartsen zijn we soms rare mensen), maar op het moment zelf zie ik dat echt niet meer zitten!

Verticaal is fijn

Aangezien Charina de bevalling begeleidt, begint ze met adviseren hoe ik het persen het beste kan aanpakken: op mijn rug, benen optrekken, dijbenen vastpakken… Op dat moment grijpt Ellen gelukkig in, want in mijn geboorteplan had ik aangegeven op de baarkruk te willen bevallen.

Ik vind alles allang best op dit moment, maar ben wel blij dat Ellen dit zei, aangezien ik op mijn rug of mijn zijde liggen echt niet fijn vind met mijn weeën. Ik had al gemerkt dat mijn verticale positie gedurende bijna het hele proces al voor een goede indaling en ontsluiting heeft gezorgd. Het kost even wat moeite om overeind te komen en van het hoge bed af te stappen met volledige ontsluiting en persweeën, maar B. staat naast me om me te ondersteunen.

thuisbevalling op de baarkruk

De gêne voorbij

De baarkruk zit eigenlijk niet helemaal lekker, ik had eigenlijk verwacht dat het een soort wc-bril zou zijn. Hij is echter wat hard, maar ik merk wel dat dit stukken beter is dan op mijn hurken of nog erger: op mijn rug op bed. Met voorbedachten rade plaatst Ellen een metalen beddenpan onder de kruk voor het opvangen van eventuele ontlasting. Ik was dat even vergeten, maar ben de gêne allang voorbij. Dit hoort bij bevallen, het kan me ook werkelijk niet meer schelen.

B. is achter me gaan zitten op de yogabal om me te kunnen ondersteunen tijdens de verplichte rustfase. Ellen is wat dat betreft wat streng en adviseert me om echt achterover te leunen tegen B. aan tussen de weeën door. Dit om te voorkomen dat ik volledig verkramp, omdat ik mezelf teveel voorover hou. Ze raadt me ook aan om te proberen om de kracht die ik nu in mijn stem leg (ja, ik schreeuw nog steeds de buurt bij elkaar tijdens een wee) te richten op het persen. Het lijkt onmogelijk, maar na een aantal keren proberen lukt het toch om de beweging meer naar beneden te laten gaan.

Charina vraagt of ik het zelf een keer wil zien en laat met een spiegel de bovenkant van het hoofdje zien wat keurig nog net binnen de schaamlippen zichtbaar is. Het is even vreemd, maar wel fijn om te kunnen zien en te beseffen dat het bijna zover is!

Fishy

Eén van onze katten, Fish, is nogal een vreetzak, hij eet alles wat los en vast zit. Tijdens mijn tijd op de kruk horen we ineens gerommel en zijn bang dat de kat weer bezig is. B. en ik draaien ons tegelijkertijd om en schreeuwen: “Fishy!!”

Uit de kinderkamer komt een vrouw tevoorschijn: “Oh, hoi, ik ben Ria, de kraamhulp. Er werd niet op de bel gereageerd en de achterdeur was open…”. We schieten in de lach. Ik kan me niet eens herinneren dat ik die van het slot heb gedaan, maar het blijkt een goede vooruitziende blik te zijn geweest. De persweeën laten zich echter niet tegenhouden en ik concentreer me weer op de weeën.

Ik doe het goed

Voor mijn gevoel ben ik al uren bezig, maar het blijkt maar een half uurtje te zijn. Ellen en Charina praten me moed in, vertellen me dat ik goed bezig ben en moedigen me aan. Ik weet dat ik niet op de klok mag kijken, maar voor mij is het een soort controle.

Charina checkt nog een keer hoe ver het staat met de baby en gaat vrij ver naar binnen. Mijn eerste gedacht is: “Wat? Nog zo ver te gaan???” Maar gelukkig blijkt het te zijn om te checken of de navelstreng om de hals zit. Het lukt steeds beter om echt naar beneden te persen en de energie naar mijn baarmoeder te sturen. Het blijft moeilijk me tussendoor te ontspannen, maar ook dat gaat steeds beter.

Thuisbevalling: het laatste stukje

Dan komt het laatste stukje: als Charina zegt dat ik niet mag persen, moet ik proberen het weg te puffen. Yeah right, dit gaat dus echt niet meer lukken. Op het moment dat ze zegt dat het hoofdje er bijna is komt er ineens een oerkracht vrij en ik kan het niet meer tegenhouden. Ik pers in 1 keer mijn zoontje eruit. Stein Jamie is geboren! Hij blijkt met zijn handje naast zijn hoofd te hebben gelegen en is enigszins paars aangelopen, maar het is fantastisch om hem in mijn armen te hebben! B. slaat ook direct zijn armen om ons heen vanaf achter me en we genieten even van het moment. We hebben een zoontje!

Drinken bij mama

Het volgende onderdeel is een lastige: ik moet weer het bed op! Met trillende benen en een glibberige baby in mijn armen met de navelstreng nog aan mij verbonden lukt het me toch het verhoogde bed op te klimmen en kan ik rustig op mijn rug met mijn baby’tje knuffelen! We hadden in mijn geboorteplan aangegeven dat ik de navelstreng wilde laten uitkloppen, wat keurig wordt gedaan. Dat is best een rare gewaarwording, ik mag het ook even voelen. Het ene moment is er nog een hartslag voelbaar in de rubberen spiraal, het volgende moment is dat weg!

B. knipt de navelstreng door en onze kleine man kan lekker onder een dekentje bij mama op de borst liggen. Hij probeert zijn hoofdje al wat op te tillen en snuffelt wat aan mijn tepel. Zo blijven we een uurtje liggen, waarbij hij al 2 keer geprobeerd heeft wat te drinken. Ik heb geen idee of hij daadwerkelijk wat heeft gedronken, maar het is fijn om mijn kleine manneke eindelijk bij me te hebben. Het is wel ook erg onwerkelijk om ineens een baby te hebben. B. houdt de kleine man ook even vast, het is een mooi gezicht mijn lief met zijn zoon te zien.

Placentacheck

Terwijl Stein gewogen, gemeten en gecheckt wordt op zijn APGAR (Charina had dit direct na de geboorte al gedaan terwijl ik hem vast had), houdt Ellen zich met mijn placenta bezig. Ze geeft me een injectie met oxytocine om de placenta te helpen loskomen en de baarmoeder te doen samentrekken. Helaas is de placenta niet zo genegen snel te komen en als hij dan komt, blijkt er een ruw plekje te zijn en Ellen twijfelt of er niet een stukje is achtergebleven. Ze neemt contact op met de gynaecoloog, die zegt dat het nog wel even aangekeken kan worden.

Ellen vertrouwt het toch niet en na overleg met haar collega op de praktijk bespreekt ze het geval met mij en B. We besluiten toch voor controle naar het ziekenhuis te gaan om zeker te weten of er geen placentarestant is achtergebleven. Ik blijf ook een beetje vloeien, maar dit is nog niet zorgwekkend. Ik ben inmiddels gigantisch gaan trillen en shaken. Ik kan mijn lichaam haast niet stilhouden. Als ik een paar dekens over me heen heb gekregen trekt het gelukkig weg, maar dit is wel een rare gewaarwording.

Alsnog naar het ziekenhuis

Binnen een kwartier nadat Ellen het ziekenhuis heeft gebeld, staat de ambulance al voor de deur en mag ik zelfstandig de trap af naar de brancard om naar het ziekenhuis gereden te worden. B. volgt met Stein in de maxi cosi en Ellen rijdt daar weer achteraan. Charina rijdt met mij mee in de ambulance.

thuisbevalling

In het ziekenhuis blijk ik inderdaad een placentarestant te hebben en ik moet blijven ter observatie, nadat het restant eerst manueel verwijderd is en er een stuk of 4 hechtingen zijn geplaatst. Pas ’s avonds in het ziekenhuis bellen we onze ouders, die natuurlijk dolblij zijn. Het grappige is dat ik de hele dag door sms’jes en appjes van vriendinnen heb gehad met succeswensen en vragen of er al wat gebeurde. Alsof ze het wisten…

B. gaat ’s avonds laat naar huis, want de slaapbank ligt verschrikkelijk. ‘s Nachts heb ik Stein naast me liggen in zijn wiegje en hij wordt een paar keer wakker. Ondanks dat ik me erg zwak voel, haal ik hem toch uit zijn wiegje en leg hem aan. De nachtzuster probeert te helpen, maar de druk van haar handen tegen zijn hoofd werkt averechts en het lukt me beter zelf.

Tot rust komen

thuisbevalling

Ik vind het geweldig zo’n klein hummeltje tegen me aan en voel me eindelijk een beetje tot rust komen. De hele bevalling is behoorlijk snel gegaan, van 3 centimeter ontsluiting tot kleine Stein in mijn armen is er 5 uur verlopen. Heb ik toch nog mijn voorspelling uit laten komen. Ik slaap ongeveer 5 uur die nacht, ik word elke keer wakker van de geluidjes van het wezentje naast me, maar het maakt me niet uit. Het is mijn kleintje.

De volgende avond mogen we eindelijk met zijn drietjes als gezin naar huis, waar we worden opgewacht door een trotse opa en oma!

Ondanks dat de volgende dag in het ziekenhuis onder algehele narcose het restant uit mijn baarmoeder is verwijderd en ik 1,7 liter bloed ben verloren, kan ik een zwangerschap en bevalling zoals de mijne van harte aanbevelen! Heerlijk relaxed, prima uit te houden, niet te lang en vooral: lekker thuis.

alleenstaande moeder thuisbevalling

Prachtbevalling van een alleenstaande moeder

by 1e kindjealleenstaande moederbaarhouding niet op de rugbaarkrukhypnobirthingonverwacht naar het ziekenhuisthuisbevalling

De geboorte van een zonnestraal

Toen ik vanmorgen wakker werd wist ik niet dat dit de mooiste dag van mijn leven zou worden. Sterker nog. Een jaar geleden was het zeer onwaarschijnlijk dat ik op het punt zou staan van bevallen. Vastberaden als mijn ongeboren kind is nestelde ze zich net naast mijn spiraal op het moment dat ik en haar vader niet meer bij elkaar waren.

Ik koos voor mijn kind

De zwangerschap verliep goed, het contact tussen haar vader en mij had veel ups en downs. Ik heb geleerd om de regie te nemen en niet langer voor hem te zorgen. Ik wilde tenslotte maar 1 kind en niet 2. Daarom was hij in de loop van de zwangerschap niet langer betrokken, enkel werd hij op de hoogte gehouden door mijn zusje. Ik ontdekte een kracht en oerinstinct in mijzelf die mij het vertrouwen gaven dat ik dit samen met mijn ongeboren kind aan zou gaan. Ze had tenslotte gekozen voor deze situatie en mij als moeder. En ik koos voor haar.

Laatste nacht lekker slapen

Al enkele dagen had ik last van harde buiken en krampjes. Elke dag maakte ik een wandeling om te kijken of het zich door zou zetten, maar zonder resultaat. Ik was er al bijna 2 weken klaar voor dat mijn kleine meisje zou komen, maar ik probeerde geduldig te zijn. Op zondagavond app ik naar mijn geboortepartners (mijn 2 zusjes en moeder gaan erbij zijn) dat dit mijn laatste nachtje lekker slapen wordt.

Het begin

Ik heb heerlijk geslapen en word om 7 uur wakker. Om half 8 lig ik nog lekker in bed en voel ik een kramp komen. Niet veel later nog een. Ik app mijn partners dat ik er al 2 heb gehad, dus dat het zomaar begonnen kan zijn. En ja hoor de derde dient zich ook aan. Ik ga uit bed en maak ontbijt.

De krampen blijven komen en om 8 uur ga ik toch maar mijn zusjes wakker bellen, zij hebben namelijk nog niet gereageerd op de app en wonen allemaal niet in de buurt. Mijn jongste zusje is enthousiast en gaat haar spullen pakken en voorbereiden om deze kant op te komen. Mijn moeder en oudste zusje moeten toevallig deze dag naar de bruiloft van haar schoonmoeder. Mijn moeder gaat de bruid opmaken. Ik vraag haar dat zo snel mogelijk te doen, want het zou zomaar kunnen zijn dat ik haar snel nodig ga hebben. Ik stel mijn buurvrouw op de hoogte van de begonnen bevalling en ze komt gelijk naar mij toe.

Buurvrouw klokt de golvingen

Wat is dat fijn zeg. Iemand om tegen te praten of gewoon in de buurt te hebben tijdens de golvingen. Ze gaat het timen en komt er al heel snel achter dat ik elke 3 minuten een wee heb. Ik adem er rustig doorheen. Mijn ontbijt krijg ik niet naar binnen.

We gaan even een klein wandelingetje maken. Dit is waarschijnlijk mijn enige kans om nog buiten te komen vandaag. Halverwege bel ik de verloskundige. Ik heb geluk, degene waar ik op hoopte heeft dienst. Ik heb er helemaal vertrouwen in vandaag. En weet je wat! Ik blijf gewoon lekker thuis, in plaats van naar het geboortehuis te gaan.

Geen zorgen

Mijn zusje begint zich steeds meer zorgen te maken dat ze de ceremonie moet gaan missen. Ik maak me nergens zorgen om, ik vang de golven op en besluit toch maar dat de verloskundige deze kant op moet komen. Liggend zijn de golvingen niet te doen en mijn darmen en maag zijn zich lekker aan het leeggooien.

Onder de douche is het best prettig, ik kan wat meer ontspannen en geniet van de momenten dat de golving weer weg gaat. Ik stuur een app naar mijn zeer betrokken Hypnobirthing-juf: “Hoe moet je in hemelsnaam ontspannen tijdens een wee! Dat is echt niet te doen hoor.” Ze vertelt me dat er straks endorfines vrij gaan komen en ik heb daar nu al zin in!

Ik laat mij door de verloskundige toch toucheren, al is het maar zodat we bevestiging hebben dat er nog alle tijd is om deze kant op te komen ook na de ceremonie. 2 à 3 centimeter.

Wiegend op de bal

Mijn moeder vraag ik om toch zo snel mogelijk te komen, ik kan namelijk wel wat extra steun gebruiken. Rond half 12 is mijn zusje er en samen met de buurvrouw gaan we een film kijken. Ik moet weer spugen. Liggend is het nu echt niet meer te doen. De film maar weer uit gezet.

Mijn zusje vlecht mijn haren in, zo lief! Ik kan de golvingen nu goed opvangen al wiegend op de bal. Om half 2 komt mijn moeder ook binnen. Ze rijdt de auto voor zodat ik bij de buurvrouw in bad kan (100 meter verder). Heerlijk is het. Ik verdwijn steeds meer en meer in mijn lichaam. Niks en niemand kan me meer storen.

Mijn moeder en zusje helpen me met verkoelende doekjes en slokjes drinken. Ik blijf de golven rustig opvangen met mijn ademhaling en praat tegen mijn kleintje. “Niet bewegen dan wek je er een op,” en, “toe maar meisje we gaan dit samen doen”.

Zoeken naar de juiste positie

Thuis is het erg zoeken naar de juiste positie. Bal, nog eens douchen, liggen (NEE) en uiteindelijk werd het staan. Hangend over mijn zusje doen we de weeëndans (schuifelen voor groep 8-ers). Bij elke golf moet mijn moeder mijn rug masseren. Na de wee wil ik een verkoelend doekje of water.

De fan staat hard te werken om me te verkoelen. Mijn huis is inmiddels veranderd in een sauna. Ik heb rustgevende muziek op staan en probeer tussendoor een beetje bouillon en dextro naar binnen te werken.

Mijn vader en andere zusje blijven op de hoogte via de telefoon. Ze is nog bij de huwelijksceremonie geweest, maar rond 5 uur vertellen we haar dat ze toch echt moet gaan komen. Het gaat hard nu.

Druk naar beneden

Ik ben zo blij met de support van mijn moeder en zusje! Samen komen we de golvingen wel door. De verloskundige is er inmiddels weer bij gekomen. Ik hoef voor mijn gevoel niet meer getoucheerd te worden, want het gaat duidelijk de goede kant op.

Kwart over 5 voel ik een druk naar beneden ontstaan. De verloskundige ziet het en vraagt of ik persdrang heb. Ik bevestig, maar doe er nog niet zoveel mee. De golvingen worden nog heftiger en langer, ik wist niet dat dat nog kon.

In controle

Om 6 uur komt mijn andere zus binnen en lossen elkaar af bij de weeëndans. Kraamzorg wordt gebeld, ik vraag waarom dat nodig is, met mijn moeder en zusjes zie ik nog een persoon erbij niet zitten, maar de verloskundige is duidelijk, ze wilt medische steun. Na haar antwoord laat ik het los.

De hele volgende fase ben ik in controle. Ik vertel aan iedereen wat ik nodig heb in losse kreten: “water,” “doekje,” “MAM!” (staat voor masseer mijn rug). Ik geef duidelijk aan wanneer de verloskundige wel of niet naar het hartje mag luisteren en zeg af en toe dat ze moet “Stoppen!”. Eerst lukt het nog met de toeter, maar helaas moet ze al snel over op de doptone. Ik heb daar niet een fijn gevoel bij dus wil dat niet zoveel.

De kraamhulp houdt zich afzijdig

Alles wordt in gereedheid gebracht voor de bevalling. Iedereen trekt slippers aan voor als het het water straks breekt. Dit bleek later vooral handig te zijn voor het bloed. De verloskundige wil graag weten hoe ver ik ben, maar ik zeg dat het goed gaat. “Kom maar kindje”.

Om 7 uur is de kraamhulp er. Ze wordt geïnstrueerd door mijn verloskundige en houdt gepaste afstand. Er komt steeds meer stuwing naar beneden en ik begin mee naar beneden te ademen en persen. Maar ik voel niks en snap het niet. Mijn buikspieren lijken verlamd en ik heb geen idee hoe ik een heel kind er aan de onderkant uit moet werken. Maar ik laat me meeslepen en we gaan het gewoon doen!

Dat was een lekkere golving!

Na een behoorlijke golving “Dat was een lekkere!” wordt me gevraagd op de baarkruk plaats te nemen en ik zie dat niet zitten. Maar als ik eenmaal zit. HEERLIJK! Mijn zusje zit achter me. Mijn andere ‘vrouwen’ staan om me heen. Het voelt zo fijn en gesteund.

Ik knijp mijn zusjes benen helemaal kapot tijdens het persen. Ik ga steeds meer mijn best doen. Na elke golving wil de verloskundige luisteren, maar ik zeg dat ze 2 golvingen moet wachten.

Weinig vordering

Het is inmiddels 8 uur en ik ben al een flinke tijd bezig het kindje eruit te krijgen. Er komt weinig vordering in. Mijn blaas word geleegd, maar daar zat ondanks het vele drinken weinig in. Ik ga steeds harder mijn best doen en kan na een tijdje met mijn vinger een hoofdje voelen. WAUW! Ik krijg haar de hoek maar niet door geperst! Het is zo hard werken, maar ik doe het met liefde.

Het gaat lukken

De verloskundige zegt dat er 2 uur persen voorbij zijn en dat er in gegrepen zou moeten worden. Ze vraagt of ze met haar vingers mee mag helpen. Dat mag. Het voelt niet prettig, maar ik weet nu wel waar ik heen moet persen. De verloskundige wordt nu ook enthousiast want ze ziet aan mijn doorzettingsvermogen, mijn kracht en aan wat ze voelt dat het mij gewoon kan gaan lukken.

Samen gaan we keihard aan het werk, iedereen moedigt me aan en ik voel haar meer en meer komen. Opeens staat het hoofdje. Dat voelt bijzonder! Maar ik kan me niet voorstellen dat ze erdoorheen gaat passen!

Ze is er, op eigen kracht!

Nog 5 keer persen denkt de verloskundige, maar na 3 keer ligt er opeens een huilend, kroelend roze babytje in mijn armen. Ik weet niet wat me overkomt! Mijn ogen puilen uit van verwondering. Ze is er! Op eigen kracht! Ik ben oertrots! Om 20.46 geboren, na 2,5 uur persen.

Ik ga met haar liggen op het matras en probeer haar de borst te geven. Ook bij de nageboorte ben ik nog scherp. “Niet op mijn buik drukken”. Een keer persen en de placenta is er. Prachtig! Mijn zusjes walgen.

Toch naar het ziekenhuis

Opeens vertelt de verloskundige dat de ambulance is gebeld, ik ben teveel bloed verloren. Krijg er ook een prik voor. Ik accepteer het. Ze vindt het heel erg om me na zo’n thuisgeboorte alsnog naar het ziekenhuis te moeten sturen, maar als voorzorg en voor controle is het nodig. Het kan me gestolen worden, mijn meisje is er op mijn eigen kracht gekomen, thuis. De rest maakt me niet uit. Als ze maar bij me blijft.

Gelukkig zijn de broeders erg begripvol en mag ze in de maxi cosi tussen de benen van de broeder naast me achterin de ambulance. Mijn moeder krijgt de taak om over haar te waken met haar leven in het ziekenhuis. Er mag niks met haar gebeuren. Maar geen moment verdwijnt mijn dochter uit mijn zicht. En al snel ligt ze op mijn borst in bed.

Heftig en krachtig

De volgende dag komt de verloskundige nog even langs in het ziekenhuis. Ze vond het een moeilijke en ook heftige bevalling, maar ze vond me zo krachtig! Ik ben haar erg dankbaar. We kwamen erg goed tot compromissen en vind dat ze het super heeft gedaan. Ik ben helemaal gelukkig en trots op ons beiden! Mijn zusjes willen na het zien van deze bevalling niet meer, maar gelukkig stelt de verloskundige ze gerust dat dit geen gemiddelde bevalling is.

Een kleine tegenvaller was de bloedtransfusie die ik ondanks het goede herstel nodig bleek te hebben, maar ‘better safe than sorry’. Ik moet genoeg kracht hebben om het straks als moeder alleen te doen. Mijn lieve meid doet het geweldig. Ik had niks beters durven wensen. Samen zijn we een sterk team!

baarkruk thuisbevalling

Eerste kindje: vlotte bevalling op de baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukbegonnen met gebroken vliezenthuisbevallingvroeggeboorte

Toen we besloten dat we graag samen een kindje wilden, ging het heel vlot. Ik had het geluk dat ik meteen zwanger was. De eerste maanden merkte ik duidelijk dat ik zwanger was door de misselijkheid. Vanaf de vierde maand was deze misselijkheid weg. Dit vond ik zelf een gekke periode, omdat je nog niks kon zien aan mijn buik en ik me eigenlijk weer precies zo voelde als voor mijn zwangerschap. Het enige wat me er elke dag aan herinnerde was het feit dat ik meedeed aan Moeders voor Moeders. Pas rond de 22 weken begon ik steeds duidelijker wat te zien en te voelen in mijn buik. En het besef dat er een klein mensje in mij groeide werd steeds concreter.

Zwangerschapsgym

In mijn laatste trimester besloot ik me op te geven voor zwangerschapsgym. Mijn voornaamste reden was om andere zwangeren in mijn directe omgeving te leren kennen. Ook vond ik het fijn om elke week echt heel duidelijk stil te staan bij het feit dat ik zwanger was. Het waren prettige lessen die mij goed hebben voorbereid op mijn bevalling. Tijdens deze lessen werd er ook besproken waar en hoe je wilde gaan bevallen, of je borstvoeding wilde gaan geven en wie er bij je bevalling zouden zijn. Voor mij waren dit geen vragen, want ik had al snel besloten dat ik thuis op de baarkruk wilde bevallen met mijn vriend en de verloskundige erbij. Ik had geen medische indicatie. Natuurlijk zijn er risico’s tijdens een bevalling, maar binnen tien minuten zou ik in het ziekenhuis kunnen zijn. En mijn moeder had ons toch ook alle vier gewoon thuis ter wereld gebracht zonder complicaties.

Geen twijfel over borstvoeding

Ook het geven van borstvoeding was geen vraag, maar meer een vanzelfsprekendheid voor mij. Ja natuurlijk geef ik borstvoeding, wat anders? Dat het zeker niet altijd lukt om borstvoeding te geven, had ik al vaak genoeg van mijn vader gehoord, die huisarts is en dit helaas veel tegen komt in zijn werk. Jammer, want het is naar mijn mening (en van vele anderen) zo waardevol om borstvoeding te geven. Niet alleen voor de voeding, maar ook voor het contact met je kindje. Maar als je al meteen te horen krijgt dat je tepels te klein zijn en je dus maar een tepelhoedje moet gebruiken nog voordat je daadwerkelijk borstvoeding hebt gegeven, of dat je moeder tegen je zegt ‘ach meid, jij bent toch ook groot geworden op de fles’, dan is het niet zo verwonderlijk dat het geven van borstvoeding lastiger is dan je denkt in onze maatschappij.

Geen enkel voorteken

Ik voelde me erg goed in de laatste maanden van mijn zwangerschap en ik kon nog lange tijd blijven klimmen, racefietsen en zwemmen. Met 30 weken hadden we een mooie kampeer en wandelvakantie in Frankrijk en met ruim 33 weken vlogen we voor een bruiloft nog even op en neer naar Sicilië. Daarnaast probeerde ik in de tussentijd een studie af te ronden. Kortom: ik was lekker druk en ik had geen enkel voorteken dat erop wees dat de bevalling zich eerder zou aandienen dan gedacht.

“Vandaag voor het eerst”

We liggen in bed. Ik ben 37 weken en 1 dag zwanger en mijn vriend vraagt of ik al aan de bevalling denk. Ik denk na: ‘Ja, eigenlijk vandaag voor het eerst’. Ik mag nu thuisbevallen, want dat mag in Nederland vanaf 37 weken zwangerschap. ‘Ik voel nog steeds niks dus het zal vast nog wel even duren’, zeg ik. Eigenlijk heb ik me tijdens mijn hele zwangerschap niet echt druk gemaakt om de bevalling. Er zijn al zoveel vrouwen me voor geweest. Het is laat, twaalf uur, we kletsen nog even en dan val ik al snel in slaap.

Zijn mijn vliezen gebroken?

Drie uur later, het is midden in de nacht, sta ik op om te plassen, zoals elke nacht. Ik wil weer in bed kruipen, maar voel ineens dat ik nog een keer moet plassen. Als ik op de wc zit, komt er wel heel veel plas naar buiten. Wat is dit? Zijn mijn vliezen gebroken? Nu al? Ik probeer wat op te vangen in een kan en zie dat het erg helder van kleur is. Ik ruik geen geur. Mmmm ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn?! Maar verder voel ik niks bijzonders. Geen harde buiken, geen weeën. Dus ik kruip maar weer in bed.

Heb ik weeën?

Thomas is in een diepe slaap. Ik draai wat onrustig op mijn zij. Voel ik toch iets. Gespannen raak ik mijn buik aan. Niks, of toch een wee? Ik wacht, maar er gebeurt niks. Na een tijdje voel ik een soort samentrekking in mijn buik. Ik pak mijn telefoon erbij om eens precies op te zoeken hoe een wee nou kan voelen. Ik struin het internet af. Het zouden heel goed voorweeën kunnen zijn, maar mijn vliezen zijn heel waarschijnlijk gebroken dus dan kan de bevalling niet lang meer duren. Toch kan het heel goed pas morgen doorzetten.

Ik probeer weer te gaan slapen, maar voel al snel steeds vaker mijn buik samentrekken. Een uur later om vier uur maak ik Thomas toch maar wakker. ‘Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn en misschien zijn de weeën begonnen’, zeg ik. Hij kijkt slaapdronken om zich heen en vraagt of ik niet gewoon naar de wc moet. Dus ik sta op en ga nog maar een keer naar de wc.

Ik zit net of ik voel toch een heftige pijnscheut door mijn lichaam gaan. Ik roep Thomas, die inmiddels toch al het een en ander in ons kleine huisje aan het verplaatsen is. ‘Je moet timen’, zeg ik.

Regelmatige weeën

De weeën komen nu al om de 4 minuten en regelmatig. Wat doen we? De verloskundige bellen?

Thomas belt en overlegt of ze al moet komen. ‘Ik kom wel even kijken hoe het gaat’, zegt ze. Inmiddels ben ik weer in bed gaan liggen. Dan tril ik over mijn hele lichaam.

De weeën worden heftiger. Bij elke wee roep ik Thomas naast me. Zijn hand vasthouden en erin knijpen geeft me steun. Pijn doet het zeker. Ik heb moeite om mijn ademhaling goed onder controle te krijgen. Gelukkig hebben we samen bij zwangerschapsgym een avond partner puffen gevolgd. Pf-pf-pf-pf-pffff doet hij en ik doe hem na. Het helpt.

De verloskundige arriveert

Inmiddels is het half zes en de verloskundige arriveert. De weeën volgen elkaar intussen continue binnen de drie minuten op. Ze gaat op de rand van het bed zitten en vraagt hoe ik me voel. Ja mmm hoe voel ik me?

‘De weeën zijn best heftig, maar verder gaat het wel’, zeg ik. Ahhhh daar komt weer een wee en ik roep Thomas. Hij pakt mijn hand en streelt me over mijn gezicht.

“Heb je geen persdrang?”

Ik zal eens even voelen hoe ver je bent, zegt de verloskundige. Ze voelt en kijkt me verwonderd aan. ‘Heb je geen persdrang?’, vraagt ze dan. ‘Je hebt namelijk volledige ontsluiting!’

Nee of eigenlijk ja nu je het zegt, en meteen voel ik de eerste perswee opkomen zetten. Zo heftig, jeetje zeg. Ik vergeet weer goed te ademen en ik roep Thomas. Ok pf-pf-pf-pf-pf-pfffff daar gaan we weer. Concentreren op mijn ademhaling.

Baarkrukwens

De perswee neemt af en ik heb heel even een moment van pauze. Ik zeg haar ondertussen waar alles ligt voor de bevalling. De verloskundige zet alles snel klaar. Ze haalt de baarkruk nog uit de auto, want dat had ik van tevoren bedacht om op de baarkruk te bevallen. Een beetje hulp van de zwaartekracht, dat leek mij wel wat. In veel plekken op de wereld bevallen vrouwen hurkend en dat zal wel een goede reden hebben.

Dan komt de volgende wee alweer. ‘Wil je op de baarkruk bevallen’, vraagt de verloskundige. ‘Nee, ik kan niet uit bed komen’, denk ik. Ik voel dat ik op dit moment al mijn kracht nodig heb om me te concentreren op de weeën. Dus ik blijf op bed liggen en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Weer komt er een perswee. Ik kan de oerkreten niet onderdrukken die tijdens het persen door mijn mond naar buiten komen.

Het hoekje om

Dan zeggen zowel Thomas als de verloskundige dat ik mijn adem zoveel mogelijk moet sparen zodat ik de wee goed kan opvangen door te puffen. Ik probeer het en het helpt! Ik pers en ik pers elke keer als de wee komt. Toch lukt het me niet goed om door de pijn heen te persen. ‘Ik kan niet’, roep ik. ‘Jawel’, zegt de verloskundige. ‘Toe maar, pers, pers’, roept ze als er weer een perswee opkomt. Ik probeer door de pijn heen te persen, maar ik heb moeite mijn baby het hoekje om te persen, zoals de verloskundige dat noemt.

De baarkruk voelt veel beter dan op bed

‘Ga toch maar op de baarkruk’, zegt de verloskundige. Ja, denk ik, het lukt me zo niet. Het lukt wonderwel om uit bed te stappen en ik ga op de kruk zitten. Thomas gaat achter me zitten en na elke perswee kan ik even heerlijk tegen hem aanhangen. Wat fijn, wat goed, het is zwaar, maar dit voelt veel beter zo. Wat een geweldige steun biedt hij.

Daar komt weer een goede perswee en ik voel dat de zwaartekracht me helpt. ‘Het hoofdje staat’, hoor ik de verloskundige op de achtergrond zeggen en ik voel dit heel duidelijk. Ik voel niks anders meer dan die laatste perswee. Nu moet ik persen! Ja ik kan het! Bijna mag ik mijn kindje in mijn armen nemen.

Een klein grijs gnoompje

Ik pers, en voel het hoofdje naar buiten glijden. Daarna volgen de schoudertjes…plop….plop….en dan ineens heb ik mijn kindje in mijn armen nog grijs en glibberig van het geboorte vet (vernix). Een klein grijs gnoompje, daar had niemand ons op voorbereid. Ze geeft een harde gil en kijkt me dan met grote ogen aan.

Met z’n drieën

Het is zeven uur ‘s ochtends. Wie had dat gedacht. Om drie uur ‘s nachts werd ik wakker en vier uur later ben ik moeder. Wat een prachtig wonder, ik huil van geluk. Wat mooi, wat fijn! Daar zitten we dan op de baarkruk met z’n drieën. Thomas met zijn armen om mij heen en ik in mijn armen ons kindje.

‘Willen jullie niet weten wat het is’, vraagt de verloskundige. O ja dat weten we nog niet. ‘Het is een meisje’, zegt ze. En met ons meisje op mijn borst kruip ik het bed op. Al snel hapt ze en ik leg haar vrijwel meteen aan. Ze drinkt krachtig en de verloskundige en kraamzorg staan wat verbaasd te kijken. Drie weken te vroeg en toch zo krachtig meteen aan de borst. Ik straal. ‘Je ziet eruit alsof je zo op de fiets kan stappen’, zegt Thomas een uurtje na de geboorte. Zo voel ik me ook. Ik voel me totaal niet moe, nee ik voel me juist sterk en euforisch. We hebben een kindje samen, wat prachtig!

Lees hier het verhaal van Louise’s tweede bevalling.

volg je gevoel zwangerschap

Volg je gevoel: toch niet in bad

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukmeconiumhoudend vruchtwaterthuisbevalling

Ik loop al zo’n anderhalve week te wachten met veel voorweeën en het gevoel dat onze zoon vast eerder komt dan onze dochter. Op dinsdag (40+2, de termijn dat onze dochter kwam) gaan we naar de verloskundige en ik vraag haar of ze wil strippen, omdat ik het wachten zat ben en hoop dat dit het laatste zetje zal geven. Ze waarschuwt wel dat ik misschien juist een nacht vol met voorweeën kan krijgen, maar dat neem ik voor lief. Helaas krijgt ze gelijk, want ik lig de hele nacht steeds een uur of anderhalf wakker met sterke voorweeën die niet doorzetten. Woensdag breng ik onze dochter dus gewoon maar weer naar de opvang. De leidster zegt nog lachend dat we elkaar eigenlijk niet meer zouden zien, maar helaas… De rust overdag brengt me tijd om na te denken en te ontspannen, maar ik haal de kleine meid in de middag weer gewoon op.

Ik durf niet te geloven dat dit het echt is

Tijdens het avondeten merk ik dat de voorweeën iets sterker worden, maar om het nu echt weeën te noemen, nee. Ik breng onze dochter naar bed en we hebben een gezellige avond met z’n tweeën. We kijken wat tv (3 op reis) en we gaan redelijk op tijd naar bed. We weten immers niet wanneer de doorgeslapen nachten ophouden. Om half tien val ik in slaap, tussen de (voor?)weeën door. M’n man zegt dat ik toch wel echte weeën heb, maar door het vele voorwerk, durf ik hem niet te geloven. Om elf uur wordt onze dochter wakker en terwijl ik haar voed, voel ik dat het nu toch wel echte weeën zijn. Durf ik nog eens (misschien voor niets) de verloskundige te bellen? Mijn man zegt dat hij het bad wil vullen én dat ik de verloskundige moet bellen, maar ik ben bang om te vroeg in bad te gaan, met afnemende weeënactiviteit, dat het bad voor niets wordt gevuld of dat de verloskundige te vroeg komt en weer terug naar huis gaat.

Om half 1 raak ik er ook van overtuigd dat ik aan het bevallen ben. Ik voel de weeën heel sterk en ze komen regelmatig (niet tot op de seconde, waar ik eigenlijk op wacht, maar wel regelmatig genoeg). Tussen de weeën door heb ik echt rust, ik voel geen pijn en ik voel me ook rustig. Ik bel wat omslachtig naar de verloskundige, omdat ik haar niet wakker wil maken voor niets. Als ze opneemt, dan ben ik blij, want het is mijn favoriete verloskundige. Toen ik haar vertelde van mijn voorgenomen badbevalling, zei ze: “Oh, dat vind ik zo gaaf! Niet alle verloskundigen durven dat, want je moet wel op de vrouw durven te vertrouwen. Je staat toch wat aan de kant.” En dat is hoe ik het graag zie: ik ben aan het bevallen, mijn verloskundige niet. Als ik haar aan de lijn krijg, dan zegt ze meteen dat niet alle vrouwen tussen de weeën door ook bezig zijn met bevallen en dat ik best rustig kan zijn tijdens mijn bevalling. Ze komt eraan.

“Oogt in partu”

Na een klein half uurtje (01.15) stapt ze binnen. In het bevallingsverslag lees ik terug dat zij meteen kan zien dat ik aan het bevallen ben (“oogt in partu”) en een toucher bevestigt dit: ik heb al zes centimeter ontsluiting! Dat valt me enorm mee; ik merk echt een opluchting bij mezelf. Ik ben echt al flink onderweg. De verloskundige zegt dat ze niet meer naar huis gaat en, tegen mijn man: “Je mag dat bad wel gaan vullen, want dit duurt geen uren meer.” Nu duurde mijn vorige bevalling ruim 14 uur, dus ik verwacht, als het nu wat korter is, rond een uur of negen te bevallen.

Ik ga nog even naar het toilet en daarna duik ik (spreekwoordelijk dan) in het bad. Het warme water is heel fijn en in het bad ervaar ik veel bewegingsruimte. Ik merk wel dat mijn man nog veel bezig is met andere dingen en dat oogt wat onrustig. Tegelijk vind ik het heel fijn dat hij echt iets om handen heeft, zodat hij niet lijdzaam hoeft toe te zien hoe ik de weeën opvang. Ik vraag hem achter mij te komen zitten (op een stoel, we hebben vanwege ruimtegebrek een redelijk klein bad gehuurd) en dan zijn we samen rustig aan het afwachten. Hij streelt mijn hoofd en zegt dat hij zo trots op me is. Dat doet me echt goed!

Sereen en gezellig

Hoewel ik de weeën nog steeds niet als heel pijnlijk ervaar, eerder gevoelig en drukkend, vind ik het fijn om af en toe de coachende opmerkingen van verloskundige, kraamhulp en man te horen. Ze zeggen dat ik het goed doe, dat ik zo mooi de weeën opvang en dat het zo fijn rustig is. Iedereen draagt ook bij aan die rust: de verloskundige zit een beetje te typen (nadat ze netjes gevraagd heeft of ik daar geen last van had), de kraamhulp nipt van haar thee en mijn man zit rustig achter mij. De sfeer is zo sereen en bijna gezellig: precies waarop ik gehoopt had!

Na een van de laatste ‘gewone’ weeën (blijkt achteraf) leg ik mijn handen op mijn buik, zoals ik tijdens het laatste trimester zo vaak gedaan heb. Onder mijn linkerhand voel ik de billen van de baby en onder mijn rechterhand zijn voetjes. Hij rekt zich uit, zoals ook tijdens die laatste weken. Ik denk (en zeg?) dat hij nog steeds beweegt en dat het dan vast goed gaat. Hij mag zich er van mijn uit duwen, desnoods tegen mijn ribben aan. Het voelt als een mooi afscheid van de baby in mijn buik, die baby uit mijn buik mag worden.

 Hoe lang nog?

Vlak daarna (rond 03.00) gaan de weeën ineens wel pijn doen. Ik probeer ze op te vangen, maar het lukt niet echt. Ik wil graag meepersen, maar ik kan me niet voorstellen dat ik al volledige ontsluiting heb. Toch blijven mijn gedachten even hangen bij het idee van volledige ontsluiting en ik wil graag naar de wc. Ik weet nog dat je met een volle blaas de baby er niet langs krijgt. De kraamhulp helpt me uit het bad en ik probeer zo snel mogelijk bij de wc te komen. Ook op de wc krijg ik weer flinke weeën en ik krijg het even benauwd: hoe lang moet ik nog van dit soort weeën opvangen? Misschien heb ik nog helemaal niet zoveel meer ontsluiting dan daarnet! Ik vraag daarom of de verloskundige me wil toucheren. Ze kijkt me lachend aan zodra ze voelt en zegt dat ik zeker volledige ontsluiting heb, omdat ze het hoofdje al kan voelen!

In bad probeer ik mee te persen met de weeën, maar het lukt me niet zo lekker. Tussen de weeën door is het heel rustig en ik voel dan wel ontspanning, maar ik heb eigenlijk behoefte aan een beetje meer ‘actie’. Ik vraag de verloskundige of het misschien helpt om de vliezen te breken. Ze doet haar best om dat in bad te doen, maar het lukt niet. En omdat ik toch al voelde dat ik eruit wil, stap ik uit bad en ga op bed liggen (nooit gedacht dat ik dat zou gaan doen!). Mijn man vraagt nog of ik het zeker weet, want ik wilde graag in bad bevallen. Ik zeg hem dat het beter voelt om uit bad te gaan en ik voel me blij dat we tijdens deze bevalling zo’n open communicatie weten te behouden.

Het lukt de verloskundige nu wel om de vliezen te breken. Achteraf blijkt dat de verloskundige op dit moment (03.20) ziet dat er meconium in het vruchtwater zit. Ik heb eerder aangegeven dat dat echt een grote angst voor mij is, omdat ik daardoor de vorige keer naar het ziekenhuis werd doorgestuurd. De verloskundige laat het mij niet weten, omdat ze er vertrouwen in heeft dat het niet lang meer duurt. Misschien heeft ze het wel gezegd, maar heb ik het niet gehoord – dat kan ook. In ieder geval ben ik blij dat ik het zelf pas achteraf opmerk.

Angsten uitspreken

Ik voel niet goed waar ik naartoe moet persen. De instructies van verloskundige en kraamhulp (neem een grote hap lucht, kin op je borst en persen) komen ook niet goed aan. Ik heb tijdens mijn zwangerschap gelezen over hypnobirthing en daar begreep ik juist uit dat je de baby min of meer als vanzelf geboren moet laten worden. Dit is weer tegenovergesteld! Ik bedenk nog dat er zoveel informatie in je hoofd zit tijdens zo’n moment als dit en ook mijn kraamverzorgster zegt dit: “ga uit je hoofd!” Het lukt me niet. Er komen angsten terug van de vorige bevalling en gelukkig vraag de verloskundige om deze uit te spreken. “Ik ben bang dat het straks niet lukt en dat je me gaan inknippen en een vacuüm gaat gebruiken” zeg ik tegen haar. Ze zegt resoluut dat ze dat niet gaat doen omdat het heel goed gaat en dat ze niet eens zo’n pomp bij zich heeft. Dat stelt me wel gerust.

Ik ga van het bed af en hurk op de vloer. Dat gaat een stuk beter dan op bed, maar deze houding houd ik niet lang vol. De verloskundige rent naar haar auto om de baarkruk te halen en daar kan ik goed op zitten. Als ik mee kan kijken met een spiegel en mijn man in grote streken van mijn middel naar mijn heupen masseert, voel ik eindelijk goed waar ik naartoe moet persen. Het enig wat ik dan irritant vind, is dat ik me nergens aan vast kan houden. Het hoofd van de verloskundige (die voor me zit) ziet er prettig uit om in te knijpen als houvast, maar zelfs in deze fase van de bevalling bedenk ik dat dat toch echt niet kan.

Warm, nat en glibberig: het voelt fantastisch

Achteraf heeft dit allemaal niet eens zo lang geduurd, want om 03.30 wordt onze zoon geboren. Ik wilde hem heel graag zelf aanpakken en dit lukt bijna. Op filmpjes die ik van tevoren bekeken had, zag ik steeds dat eerst het hoofdje geboren werd, maar onze kleine ‘floept’ er, nadat het hoofdje een paar weeën lang gestaan had, in één keer uit! Gelukkig vangt de verloskundige hem op, waarna ze hem direct in mijn handen doorgeeft. Ik knuffel hem en het voelt fantastisch: zo bewust! Hij is warm, nat en een beetje glibberig. Ik vind hem ook direct heel mooi, zo gaaf. Ik kus mijn man, voel zijn armen rondom mij en ik voel me gelukkig.

De verloskundige vraagt of ze oxytocine mag geven; het maakt me nu niets uit. Na een minuut of acht wordt de placenta geboren en met de placenta in een doek gewikkeld, kruip ik met onze kleine man op het bed. Een onverwachte (halve) lotusbevalling. De kersverse papa knipt de navelstreng door en we maken nog een malle foto met de bebloede schaar. Het is heerlijk om direct in ons eigen bed onze nieuwe aanwinst te kunnen bewonderen. Ik voel dat we stralen van geluk. Dat geluk komt niet alleen door de geboorte van onze zoon; dit was ook precies de bevalling waarop ik zo hoopte. Het ging allemaal zo vlot, thuis en zonder angst. De rust van de mensen om mij heen, maar ook van mezelf was prachtig. Nadat we een uurtje met z’n drieën zijn geweest, voert de verloskundige nog de controles uit bij de baby. En dan gaat ze weg. Wat bijzonder om meteen thuis te zijn, maar ook spannend om zo ‘alleen’ gelaten te worden door de verloskundige en kraamzorg.

Grote zus

Om half zes wordt onze dochter wakker. Wat ben ik blij dat ze overal doorheen heeft geslapen! Ze straalt als papa haar vertelt dat ze grote zus is geworden. Als ze op papa’s arm onze slaapkamer binnenkomt, dan kijkt ze vol verwondering naar de baby en daarna maakt ze een opmerking die ik natuurlijk ook erg kan waarderen: “Mama platte buik!”

Inmiddels is de baby bijna een week. Hij doet het enorm goed, was op dag vier over zijn geboortegewicht heen en hij is zo lief, mooi en schattig! Ik zag best op tegen de zorg voor twee kinderen, het leek me moeilijk om mijn aandacht te verdelen. Maar het gaat vanzelf. Het is niet zo dat onze dochter nu de helft van haar ‘oude’ aandacht aan de baby moet geven, het komt er allemaal alleen maar bij. Tegelijk voel ik ook de ‘normale’ angsten en onzekerheden van een jonge moeder. Slaapt hij niet te veel of te weinig, drinkt hij wel genoeg, doen we het wel goed? Ook hierin helpt onze oudste heel goed, want zij laat zien dat ik het in ieder geval de eerste twee jaar al best aardig gedaan heb.

Een van de mooiste momenten

Na mijn vorige bevalling zei ik “dit nooit meer” en het duurde lang voordat ik me over deze angst heen zette. Ik nam zwanger zijn en bevallen er als een soort ‘het hoort er nu eenmaal bij’ voor lief en keek vooral uit naar het moment dat de baby er was. Na deze bevalling kan ik echter zeggen dat niet alleen de komst van de baby een van de mooiste momenten uit mijn leven is, maar ook de bevalling zelf een van de meest bijzondere en mooie ervaringen is.

BevallingMarjolijn-68

De helende geboorte van Manu

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukdoulameconiumhoudend vruchtwaterthuisbevalling

Prenatale depressie en een schuldgevoel

Nog voordat ik over de helft van mijn zwangerschap was, kwam ik in de ziektewet terecht. Prenatale depressie, onverwerkt trauma. Vanaf die tijd hard bezig geweest om de goede hulp te krijgen, want de meest makkelijke weg (de POP-poli) was voor mij niet de juiste. Mijn trauma lag juist bij het ziekenhuis en daar wilde ik deze keer als het even kon, zo ver mogelijk vandaan blijven. Met behulp van mijn vroedvrouw en huisarts op een andere plek therapie kunnen krijgen.

Man, wat is dat zwaar geweest. Ik heb geknokt, enorm hard aan mezelf gewerkt. Pas aan het einde van mijn zwangerschap begon het echt beter te gaan. Het frustrerende toen alleen was dat er in mijn hoofd wel weer ruimte ontstond voor van alles, maar dat mijn lijf niet meer wilde. Ik heb me zo schuldig gevoeld tegenover Faye, wat ik haar allemaal tekort gedaan heb.

Maar ook een enorm gebrek aan vertrouwen dat dit gaat lukken zonder ziekenhuis, dat mijn lijf snapt wat het moet doen en dit ook kan, dat dit kindje geen huilbaby wordt. Het paste niet in mijn hoofd.

Word ik weer ingeleid?

Mijn bloeddruk is de hele zwangerschap mijn angst geweest, bang dat die weer ging oplopen, bang dat dat ervoor zou zorgen dat ik weer ingeleid moest worden. De hele zwangerschap heb ik mijn bloeddruk niet geweten, ik wilde alleen weten of hij goed was of niet. En dat was ie, en bleef ie!

Bij Faye ben ik ingeleid bij 37+6. Ergens had ik het gevoel dat dit kindje ook vroeger zou komen. Ik dacht zelf eind juli. Maar juli ging voorbij. En ook 8-8-16 ging voorbij. De 40 weken gingen voorbij. Vanaf dat moment heb ik steeds meer moeite gehad om te geloven dat het me ging lukken, die badbevalling thuis die ik zo graag wilde, waar ik zo hard voor geknokt heb…

Dikke vlokken meconium

En toen was het vrijdag ochtend, 12-8-2016. Faye en Randy waren net weg, eerst Faye wegbrengen naar de BSO en dan zou Randy door gaan naar zijn werk. Ik wilde nog even naar de wc voordat ik ging proberen om nog wat verder te slapen. Ik stond op en voelde wat lopen, dit voelde niet als een paar druppels urine!

Op de wc verloor ik mijn slijmprop. En vruchtwater vol dikke vlokken meconium. Shit! Dat betekent een medische indicatie, en eigenlijk volgens protocol dus een ziekenhuisbevalling. Maar aan de andere kant ook yes! Ik kan dit! Er gebeurt wat! Spontaan! Laat het nu maar komen ook.

Ik stuurde een berichtje naar mijn vroedvrouw, over gebroken vliezen en poep in het vruchtwater. Ze gaf aan dat ze even langs zou komen. De fotograaf een berichtje gestuurd of ze druk was die dag, en dat mijn vliezen waren gebroken. Ondertussen Randy ook gebeld, die was nog bij de BSO en is terug naar huis gekomen. Ik voelde wel wat menstruatiekrampjes, maar meer dan dat was het ook niet.

Toen Randy thuis was hebben we samen ontbeten. Heb ik mijn doula gebeld en haar gevraagd om rustig aan onze kant op te komen.

De beslissing is aan ons

Randy is nog even boodschappen gaan doen en in de tussentijd is mijn vroedvrouw langs geweest. Ze gaf aan dat er wel echt veel meconium in het vruchtwater zat, ze vertelde wat (en hoe groot) de risico’s waren, maar liet de beslissing over waar te bevallen bij ons.

Toen Randy weer thuis was, zijn we een rondje gaan lopen om er even goed over te kunnen praten. Alles schreeuwde in mij dat ik thuis wilde blijven. Maar of dit een objectieve afweging was, of dat dit vooral de angst was voor het ziekenhuis wist ik niet. En Randy moest er ook achter kunnen staan. Ik had er niks aan als hij zich niet goed voelde bij mijn beslissing. Maar hij wilde nog liever thuis blijven dan ik.

Even later kwam mijn doula binnen, met haar ook nog even alles besproken, maar onze keuze voelde goed. Ik heb mijn vroedvrouw laten weten dat we thuis wilde blijven en zij was hier akkoord mee, ze zou ons begeleiden en blijven steunen.

Verwelkomen in plaats van schrap zetten

Na een kopje thee met mijn doula zijn we weer een rondje gaan lopen in de hoop dat dit de weeën op gang zou brengen. Want wat meer dan wat onregelmatige krampjes was het nog steeds niet. Het werd tijdens het lopen allemaal wel wat meer, maar nog steeds hadden we niet echt het idee dat het al echt wat deed.

Ik ben toen we terug waren even onder de douche gesprongen, ook om te kijken of het dan wat meer door zou zetten. En het werd wel iets meer, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Ik kon alles enorm makkelijk opvangen en heb me vooral gefocust op ontspannen tijdens een wee, het verwelkomen ervan in plaats van het schrap zetten tegen de pijn. Ik ben op mijn yogabal gekropen zodat ik mee kon wiebelen als dat fijn voelde. De rest van de bevalling heb ik zittend op dat ding doorgebracht.

We hebben een film gekeken, ik merkte dat de weeën toen wel wat toe begonnen te nemen, soms moest ik me er echt even op concentreren, maar meer dan dat was het nog steeds niet. Ik heb zelfs een aantal keer aangegeven dat het van mij wel wat meer mocht gaan worden.

Het begint ergens op te lijken

Rond 5 uur ben ik weer onder de douche gaan staan, mijn ouders kwamen langs om Faye haar spullen te halen voor een nachtje logeren. Vlak daarna kwam mijn vroedvrouw nog even kijken hoe het ging, want ze had niks meer gehoord.

Onder de douche heb ik een paar weeën wel echt op moeten vangen met mijn handen tegen de muur. Yes! Dit begon ergens op te lijken! Ik vond de weeën onder de douche niet fijn, dus heb me afgedroogd en ben weer op mijn bal gaan zitten. Randy heeft eten gekookt voor mijn doula en hemzelf en ik probeerde een boterham naar binnen te werken. Ik had het idee dat het nog wel uren zou gaan duren en kon de energie dus wel gebruiken.

Meconiumbaby

Vroedvrouw controleerde nog even het hartje van de baby en gaf aan dat ze een tweede vroedvrouw gevraagd had om erbij te zijn, voor het geval dat. Het was toch een meconiumbaby met kans op ademnood en ook reanimatie was niet uitgesloten. Ook zij zou gebeld worden op het moment dat de weeën serieus zouden worden.

Randy vroeg nog een aantal keer of het bad vast neergezet moest worden, en of de fotograaf vast gebeld moest worden. Maar mijn vroedvrouw gaf aan dat het allemaal nog niet hoefde en dat zij het wel in de gaten zou houden.

Ik denk dat het rond half 8 was, ik ging even naar de wc. In dat stukje heen en weer had ik ineens 4 weeën die me een beetje overvielen. En op de wc wat bloedverlies. Mijn vroedvrouw hier nog naar laten kijken, want geen idee of het normaal was en of het veel was. Ik had het nog nooit eerder gezien.

Niemand zag dit aankomen

Ook hierna weer terug op mijn bal gekropen, de weeën in mijn rug werden steeds vervelender. Mijn doula is achter me gaan zitten en heeft tijdens de weeën mijn rug gemasseerd. Zo kon ik ze een stuk beter hebben.

Mijn vroedvrouw stelde voor om even te toucheren om te kijken hoe ver ik was. Ik heb hiermee ingestemd, ik had werkelijk waar geen idee, ik dacht zelf een centimeter of 3-4? Ik liep naar de slaapkamer. Toen ineens een wee die ik flink hangend in de deuropening moest opvangen. Voordat ik op bed lag, nog 2 van die flinke weeën en toen ik plat op mijn rug lag, persdrang! Wow, waar kwam dat vandaan? Niemand zag dat aankomen. Alle spullen van mijn vroedvrouw lagen nog in de auto.

Mijn doula vloog naar de auto om de spullen letterlijk naar boven te gooien. Verlostas, reanimatiekoffer (want tsja, toch een meconiumbaby) en ook de baarkruk moest mee, werd er naar buiten geschreeuwd. Op dat moment was even iedereen weg en lag ik alleen op bed. Bang, geschrokken. Wat is hier gebeurd? Persdrang? Hoe dan? Ik mis een heel stuk ontsluiting.

De baarkruk op

Vroedvrouw en doula hebben als een malle alles klaar gezet zodat ik op de baarkruk kan, want man, wat voelde dat op mijn rug liggen in bed slecht. Ik wist me geen houding te vinden. Tussen twee weeën door hebben ze me op de kruk geholpen. Er werd een stoel achter gezet voor Randy, die heel rustig aan kwam lopen met zijn telefoon in zijn hand. Ik heb naar hem geroepen dat ie als een speer die telefoon weg moest leggen en moest komen zitten, dat deed ie gelukkig ook snel.

Mijn doula en vroedvrouw hebben me flink mentaal moeten steunen zodat ik me ook echt over kon geven aan het persen. “Je kunt dit, hier heb je op gewacht. Dit kindje is een nieuw kindje, een nieuwe kans, dit is Faye niet”. Pas na die woorden heb ik me volledig over kunnen geven aan het persen. Ik heb heel bewust onze zoon geboren voelen worden. Een stukje verder, weer een stukje terug. En branden! Jemig, dat deed zeer.

BevallingMarjolijn-18

Wat een opluchting: hij is er!

Toen het hoofd geboren was, bewoog hij flink. Wat een rotgevoel was dat! Maar de volgende wee kwamen de schouders eruit, en de rest volgde zo. Mijn vroedvrouw heeft hem opgevangen, zelf aanpakken lukte me echt niet, ik was zo enorm overdonderd van alles. Ik kreeg hem direct aangegeven, om 20:17 is onze zoon geboren. Manu. En wat een opluchting voelde ik. Hij was er! En hij was gezond! Heel snel mooi roze. Goede ademhaling. En groot! Ik vond hem zo groot.

Ik ben blijven zitten op de kruk en 12 minuten later kwam de placenta al, zonder prik of iets. Ook iets wat ik weer helemaal zelf gedaan heb.

Vlak daarna kwam de fotograaf binnen. Ze was vast gaan rijden, maar had het niet gehaald. We hebben haar niet meer kunnen bellen. We konden niemand bellen. Dat mijn vroedvrouw er was, was eigenlijk ook toeval. Ze was blijven hangen met een kopje thee en wist dat ze toch nog terug zou moeten, dus ze bleef. Anders was zij er ook niet bij geweest.

Echt op eigen kracht

Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om te beseffen wat er gebeurd was. Dat ik dit gedaan had. Zelf! Alleen! Echt op mijn eigen kracht, wauw. Nog steeds krijg ik er tranen van in mijn ogen, op een goede manier. Het is zo anders verlopen dan ik verwacht had. Het bad is de auto nooit uitgekomen. Maar dit voelt zo goed. Ik ben zo blij met hoe het gegaan is. Het is oprecht helend geweest. En Manu is ook helend. Zo makkelijk, relaxed. Echt een heerlijk ventje.

En ik voel me goed nu. Het is goed zo. Ik hoop dat het zo blijft, maar ik durf weer een beetje met vertrouwen vooruit te kijken. We kunnen verder.

BevallingMarjolijn-46
BevallingMarjolijn-47
BevallingMarjolijn-53
BevallingMarjolijn-59
BevallingMarjolijn-116
BevallingMarjolijn-207
IMG_0260

Eerste kind: op de baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukhands-offthuisbevalling

Als ik in oktober 2012 in verwachting raak, ben ik zo groen als gras als het aankomt op baby’s. Het verlangen naar een kindje is heel groot, maar verder heb ik me er nog niet in verdiept. Ik ben de eerste van mijn vriendinnengroep die zwanger is. Mijn beeld van bevallen is beperkt en bestaat uit de beelden die je in de media ziet, en het korte, weinig romantische verslag van mijn moeder over haar bevalling van mij, dat bestond uit: “je kwam maar niet, ik werd na twee weken overtijd ingeleid en had een vreselijke weeënstorm van rugweeën, en toen was je er. En die pijn ben je zo vergeten.”

Waardevolle yogalessen

Ik zoek op ‘verloskundigenpraktijk’ op internet, en kom terecht bij een grote praktijk met zes verloskundigen, die in het ziekenhuis praktijk houden. Verder geef ik me op voor zwangerschapsyoga, omdat me dat een fijne voorbereiding lijkt. En het zijn deze yogalessen die me enorm helpen een beeld te vormen bij de bevalling. De yogadocente vertelt vol passie over de kracht van het vrouwelijk lichaam. En ik hoor elke les nieuwe en stuk voor stuk waardevolle dingen. Over verschillende bevallingshoudingen. Over het nut van ontspanning, van verticaal bevallen en van beweging tijdens de bevalling. En bovenal is de yogales een heerlijk ontspanningsmoment, samen met mijn baby. Door de wijze woorden van mijn yogadocente groeide naast mijn baby ook het vertrouwen in mij dat ik in staat ben zelf, ‘hands-off’, en thuis te bevallen.

Caseload verloskundige

Ik heb een heerlijke zwangerschap. Rond 28 weken zwanger switch ik van verloskundige. Van een grote praktijk naar een ‘caseloader’, een zelfstandig werkend verloskundige die een beperkt aantal zwangere vrouwen per maand aanneemt, zodat ze eigenlijk altijd bij je bevalling is. Het geeft me een fijn gevoel dat ik mijn verloskundige echt wat leer kennen, voordat ik zal bevallen, en haar manier van werken staat me aan.

Ook voel ik me niet thuis in het ziekenhuis. Na twee intense jaren overleed mijn vader namelijk toen ik 12 weken zwanger was, en om nu al weer in het ziekenhuis te zitten, terwijl er juist iets fantástisch met me aan de hand is, terwijl ik een mensje aan het bouwen ben in mijn buik, en alles voorspoedig verloopt, dat voelt gewoon niet goed.

Als twee personen zo krachtig

Ik ben half juli uitgerekend. Het is super warm die zomer, maar gelukkig kan ik goed tegen de hitte en geniet van iedere seconde van mijn verlof. Ik waggel heerlijk in mijn hippiejurk een beetje rond, zonder iets te moeten. Ik voel me mooier dan ooit, en ben ontzettend trots dat ik zwanger ben. Dat er een baby in mijn buik zit, een dochter, ik blijf het de hele zwangerschap een wonder vinden. Intens verdriet. Intens geluk. Rouw en euforie gaan hand in hand. Mijn geluk helpt me de rouw om mijn vader te dragen. Ik besta uit twee personen en ik ben ook als twee personen zo krachtig lijkt het wel.

De bevalling visualiseren

Die laatste weken kijk ik veel YouTube filmpjes van allerlei soorten bevallingen, en zo probeer ik keer op keer mijn eigen bevalling te visualiseren. Ook lees ik alles dat los en vastzit over bevallen. In mijn omgeving word ik nog wel eens wat meewarig aangekeken, en ik krijg behoorlijk wat ‘Ja ja, ik spreek je later wel’-achtige uitspraken voor de kiezen, maar in mijn ogen was mijn voorbereiding heel logisch. Waarom zou je de dingen waarop je wel invloed uitoefent aan je voorbij laten gaan? Waarom zou je niet zoveel mogelijk dingen ondernemen om het voor jezelf zo prettig mogelijk te maken? Als de dag daar is wil ik zoveel mogelijk opties hebben om mijn weeën op te vangen, en zoveel mogelijk dingen om me heen die ik fijn vind.

Goed voorbereid

Zo, ik installeer ik de yogamuziekjes op mijn laptop, bedenk me waar ik de baarkruk wil hebben, hang een laken aan de deur, mocht ik willen hangen tijdens het opvangen van de weeën, want ik had gelezen dat dat fijn was, en leg de bevalbal in de woonkamer. Ik visualiseer hoe ik onder de douche zou staan om mijn weeën op te vangen en lees nog eens door hoe het verloop van een bevalling ongeveer gaat, en waar ook alweer die drukpunten zitten in je rug en oefen deze met mijn man. Zelfs de waxinelichtjes zet ik klaar, ja ik heb er zin in! Ik kijk ernaar uit in mijn vertrouwde omgeving van mijn dochter te bevallen.

Eerste harde buik in negen maanden

Twee dagen na mijn uitgerekende datum krijg ik ’s avonds een harde buik, en ik heb dat de hele zwangerschap nog niet gehad. Ik weet het zeker: morgen ga ik bevallen. Een beetje zenuwachtig ga ik naar bed, maar slaap toch behoorlijk goed. ’s Ochtends worden mijn man en ik rond een uur of acht wakker en we gaan rustig ontbijten. Maar het smaakt me helemaal niet en ik krijg geen hap door mijn keel.

Na het ontbijt voel ik me wat onrustig. En in het uur dat volgt moet ik verschillende keren naar de wc. Alsof mijn lijf helemaal leeg en schoon wil zijn voor het begint.

Het is begonnen

En dan om 11.00 uur is hij daar: de allereerste echte wee. Ja, het is nu dan echt begonnen! Het gevoel zoals de yogadocente dat omschreef klopt. Als een golf die langzaam aanspoelt, kapot valt in de branding en weer wegebt. De weeën zijn meteen regelmatig en komen iedere ruime minuut. Ik loop opgewonden door de kamer…’oh, nu gaat het echt, écht beginnen! Ons meisje is op weg naar de uitgang!’ Hoewel het meteen sterk van start gaat, is het goed vol te houden.

Ik stuur diverse mensen berichtjes dat het ook vandaag weer rustig is tot nu toe, en hang nog een smoes op tegen een vriendin met wie ik had afgesproken die dag te gaan zwemmen. Ik wil zo min mogelijk afleiding, of het idee dat mijn familie op ons telefoontje zit te wachten. Ik ga wat op de bevalbal zitten, maar vind er ineens niks aan.

Zonnestralen in plaats van waxinelichtjes

Ook de waxinelichtjes blijven ongebruikt liggen, want het is helemaal niet midden in de nacht zoals ik had bedacht van tevoren, het is 34 graden buiten en een warme zomerochtend. De ramen staan open. Plotseling hangt onze overbuurman door het openstaande raam aan de straatkant om te vragen hoe het gaat. Ik zit net tussen twee weeën in en zeg, ‘uitstekend!’ Hij bekijkt me van top tot teen, om vervolgens vast te stellen dat ‘die baby nog wel even blijft zitten, wat je buik zit nog veel te hoog’, ik knik en trek een sprintje naar de slaapkamer om een wee op te vangen, terwijl mijn man met een stalen gezicht het gesprek netjes probeert af te handelen, zonder in lachen uit te barsten.

Wandelen

Eén ding is wel zoals ik het van tevoren bedacht had. En dat is dat ik loop. Ik kan niet stilzitten en wandel continu door de woonkamer. Nadat ik een uur buikweeën heb gehad, draaien de weeën naar mijn rug. Oef! Dat is pittig en ik moet even wennen.

Toch gaat het allemaal nog redelijk die eerste uren, ik loop, ik kreun wat, maar ben nog prima aanspreekbaar. Om 13.00 uur ’s middags bedenk ik plotseling dat er per se een nieuw zeiltje op het bed moet en stuur mijn man naar de winkel om het te halen. Maar het moment dat hij de deur achter zich dichttrekt, gebeurt er iets bijzonders: mijn weeën vallen stil!

Ik denk aan mijn yogadocente, die tijdens de partnerlessen vertelde dat je bij een geboorte niet anders functioneert dan een ander zoogdier, zoals bijvoorbeeld een leeuw en een leeuwin. De leeuwin bevalt het liefste in haar eigen omgeving, en eigenlijk bijna altijd als het mannetje daar ook is, zodat hij haar kan beschermen. Er blijkt geen woord van gelogen, want als manlief de deur openzwaait, en mét nieuw zeiltje terugkomt, komen de weeën ook weer in volle hevigheid terug.

Rond 15.00 uur begint er wat te veranderen, ik wil niet meer echt praten, keer meer in mezelf en de weeën worden erg sterk. Mijn man drukt elke wee met zijn beide vuisten in mijn onderrug om zo de acupressuur drukpunten dicht te drukken. Het werkt erg goed, en hij moet constant in de buurt blijven van mij om me hiermee te helpen. We bellen de verloskundige, en ze raadt aan onder de douche te gaan staan, voor wat extra verlichting. Oh ja, helemaal vergeten dat te doen. We spreken af dat we weer bellen als de vliezen breken. Ondertussen installeert mijn man de camera op het statief, want ik wil mijn bevalling graag terugkijken.

In trance

Ik ga onder de douche staan en de warme stralen voelen heerlijk aan. Het is alsof ik nog verder in mezelf keer, in een soort trance raak. Ik denk terug aan de woorden die ik eens ergens las: een bevalling is als een bloem die langzaam opengaat en bij elk blaadje komt je kindje dichterbij. Er zijn nu zoveel blaadjes open, dat ik het toch ook wel spannend begin te vinden: hoe zal dit verder verlopen? Maar ik herhaal als een mantra in mijzelf dat dit is wat ik kan, dat mijn lijf gemaakt is om te baren. Zo motiveer ik mezelf en houd ik mezelf ontspannen. Op de achtergrond de heerlijke muziek van de yoga.

Schreeuwen en stampen

Wat is het fijn dat ik thuis ben. In het uur dat volgt schreeuw, wandel en stamp ik naakt en zonder enige gêne de weeën weg. Ik loop heen en weer tussen douche en slaapkamer. Leun dan weer over de rand van het bed, steun dan weer tegen de douchemuur, terwijl de weeën als golven onverminderd komen aanrollen, omslaan en wegebben.

Om 16.30 uur gaan de weeën nog een versnelling zwaarder. Bij elke wee maak ik hele diepe geluiden, die wel vanuit mijn tenen lijken te komen. Het zijn diepe en lage oerklanken, en ik wist niet dat ik zulke geluiden kon maken.

Natural high

Ik ervaar een intens gevoel ervaar, het gaat vérder dan pijn zoals ik het ken en lijkt het alsof ik het niet langer kan waarnemen. Ik ben, zoals je dat zou kunnen omschrijven, natural high. De hormonen gaan hun gang en nemen me mee op de reis die de bevalling werkelijk is.

16.50 uur breken dan toch mijn vliezen. We bellen de verloskundige, die aangeeft onderweg te gaan en om 17.20 uur staat ze voor onze deur, met een baarkruk onder haar arm, in de bloedhitte. Tussen twee weeën door controleert ze mijn ontsluiting. En hoe vaak ik ook het verloop van een bevalling heb gelezen: ik had mezelf wijsgemaakt dat ik misschien net op de helft zou zijn. Niets in mijn had er rekening mee gehouden dat het ook wel eens heel anders kon zijn. Ze vertelt me namelijk dat ik al volledige ontsluiting heb. Van de ontlading dat ik al zo ver ben, begin ik te juichen. ’Yes!’

Op de baarkruk

Tussen de weeën door sta ik op van het bed, om terug te gaan naar de warme stralen van de douche. Maar er verandert opnieuw iets. Daar waar het water eerst geweldig was, wordt het nu plotseling storend. En dan…heb ik plots het gevoel dat ik opnieuw naar de wc moet.

De verloskundige geeft aan dat dat persdrang is en haalt de baarkruk op. Ze verplaatst de baarkruk al gauw naar de slaapkamer, in plaats van in de badkamer, want ‘het water doet niets meer voor me!’, roep ik uit. Ik ga zitten en ik krijg de eerste echte perswee. Wow wat een krachtig gevoel, zo anders dan ontsluitingsweeën. Fijn zelfs, op een of andere manier. Ik hoef niets zelf te doen, mijn lichaam perst voor me. Het gaat automatisch.

Na de eerste perswee is het ineens, na die uren van ontsluitingsweeën totaal rustig in mijn lichaam. Mijn lijf gunt me vijf minuten pauze en ik vraag om een glas zoete limonade. Het is inmiddels 17.40 uur en ik heb natuurlijk al de hele dag niets gegeten.

Wachten op de volgende wee

Bij de derde perswee roep ik uit ‘Nu gaat het gevoel helemaal niet meer weg!’. De verloskundige houdt een warme washand tegen mijn perineum en vertelt me dat het hoofdje staat. Het washandje voelt hemels aan. De spiegel, die de verloskundige zo vriendelijk vasthoudt om me mee te laten kijken, duw ik weg; ik kan er naast dat gevoel niets meer bij hebben, en wacht op de volgende wee.

Mijn man staat achter me, omarmt me, veegt mijn natte haren uit mijn gezicht en kust me zo nu en dan. Hij kijkt over mijn schouder mee. Dat komt er een krachtige wee en ja, daar is het hoofdje, ik schreeuw het uit en eigenlijk meteen na het hoofdje volgt de rest van het lijfje. Ik pak haar nog net aan en houd dat kleine mopje tegen mijn buik aan. Onze dochter is geboren om 18.33.

In de uren die volgen maken we langzaam kennis met onze dochter, maar komen we ook langzaam terug op aarde van deze prachtbevalling. En leer ik dat je tijdens de bevalling van je eerste kind, je zelf ook een beetje opnieuw geboren wordt in de wereld: als moeder.

Lees ook het spannende geboorteverhaal van Elyse’s tweede kind!