Eerste kind: op de baarkruk
Als ik in oktober in verwachting raak, ben ik zo groen als gras als het aankomt op baby’s. Het verlangen naar een kindje is heel groot, maar verder heb ik me er nog niet in verdiept. Ik ben de eerste van mijn vriendinnengroep die zwanger is. Mijn beeld van bevallen is beperkt en bestaat uit de beelden die je in de media ziet, en het korte, weinig romantische verslag van mijn moeder over haar bevalling van mij, dat bestond uit: “je kwam maar niet, ik werd na twee weken overtijd ingeleid en had een vreselijke weeënstorm van rugweeën, en toen was je er. En die pijn ben je zo vergeten.”
Waardevolle yogalessen
Ik zoek op ‘verloskundigenpraktijk’ op internet, en kom terecht bij een grote praktijk met zes verloskundigen, die in het ziekenhuis praktijk houden. Verder geef ik me op voor zwangerschapsyoga, omdat me dat een fijne voorbereiding lijkt. En het zijn deze yogalessen die me enorm helpen een beeld te vormen bij de bevalling. De yogadocente vertelt vol passie over de kracht van het vrouwelijk lichaam. En ik hoor elke les nieuwe en stuk voor stuk waardevolle dingen. Over verschillende bevallingshoudingen. Over het nut van ontspanning, van verticaal bevallen en van beweging tijdens de bevalling. En bovenal is de yogales een heerlijk ontspanningsmoment, samen met mijn baby. Door de wijze woorden van mijn yogadocente groeide naast mijn baby ook het vertrouwen in mij dat ik in staat ben zelf, ‘hands-off’, en thuis te bevallen.
Caseload verloskundige
Ik heb een heerlijke zwangerschap. Rond 28 weken zwanger switch ik van verloskundige. Van een grote praktijk naar een ‘caseloader’, een zelfstandig werkend verloskundige die een beperkt aantal zwangere vrouwen per maand aanneemt, zodat ze eigenlijk altijd bij je bevalling is. Het geeft me een fijn gevoel dat ik mijn verloskundige echt wat leer kennen, voordat ik zal bevallen, en haar manier van werken staat me aan.
Ook voel ik me niet thuis in het ziekenhuis. Na twee intense jaren overleed mijn vader namelijk toen ik 12 weken zwanger was, en om nu al weer in het ziekenhuis te zitten, terwijl er juist iets fantástisch met me aan de hand is, terwijl ik een mensje aan het bouwen ben in mijn buik, en alles voorspoedig verloopt, dat voelt gewoon niet goed.
Als twee personen zo krachtig
Ik ben half juli uitgerekend. Het is super warm die zomer, maar gelukkig kan ik goed tegen de hitte en geniet van iedere seconde van mijn verlof. Ik waggel heerlijk in mijn hippiejurk een beetje rond, zonder iets te moeten. Ik voel me mooier dan ooit, en ben ontzettend trots dat ik zwanger ben. Dat er een baby in mijn buik zit, een dochter, ik blijf het de hele zwangerschap een wonder vinden. Intens verdriet. Intens geluk. Rouw en euforie gaan hand in hand. Mijn geluk helpt me de rouw om mijn vader te dragen. Ik besta uit twee personen en ik ben ook als twee personen zo krachtig lijkt het wel.
De bevalling visualiseren
Die laatste weken kijk ik veel YouTube filmpjes van allerlei soorten bevallingen, en zo probeer ik keer op keer mijn eigen bevalling te visualiseren. Ook lees ik alles dat los en vastzit over bevallen. In mijn omgeving word ik nog wel eens wat meewarig aangekeken, en ik krijg behoorlijk wat ‘Ja ja, ik spreek je later wel’-achtige uitspraken voor de kiezen, maar in mijn ogen was mijn voorbereiding heel logisch. Waarom zou je de dingen waarop je wel invloed uitoefent aan je voorbij laten gaan? Waarom zou je niet zoveel mogelijk dingen ondernemen om het voor jezelf zo prettig mogelijk te maken? Als de dag daar is wil ik zoveel mogelijk opties hebben om mijn weeën op te vangen, en zoveel mogelijk dingen om me heen die ik fijn vind.
Goed voorbereid
Zo, ik installeer ik de yogamuziekjes op mijn laptop, bedenk me waar ik de baarkruk wil hebben, hang een laken aan de deur, mocht ik willen hangen tijdens het opvangen van de weeën, want ik had gelezen dat dat fijn was, en leg de bevalbal in de woonkamer. Ik visualiseer hoe ik onder de douche zou staan om mijn weeën op te vangen en lees nog eens door hoe het verloop van een bevalling ongeveer gaat, en waar ook alweer die drukpunten zitten in je rug en oefen deze met mijn man. Zelfs de waxinelichtjes zet ik klaar, ja ik heb er zin in! Ik kijk ernaar uit in mijn vertrouwde omgeving van mijn dochter te bevallen.
Eerste harde buik in negen maanden
Twee dagen na mijn uitgerekende datum krijg ik ’s avonds een harde buik, en ik heb dat de hele zwangerschap nog niet gehad. Ik weet het zeker: morgen ga ik bevallen. Een beetje zenuwachtig ga ik naar bed, maar slaap toch behoorlijk goed. ’s Ochtends worden mijn man en ik rond een uur of acht wakker en we gaan rustig ontbijten. Maar het smaakt me helemaal niet en ik krijg geen hap door mijn keel.
Na het ontbijt voel ik me wat onrustig. En in het uur dat volgt moet ik verschillende keren naar de wc. Alsof mijn lijf helemaal leeg en schoon wil zijn voor het begint.
Het is begonnen
En dan om 11.00 uur is hij daar: de allereerste echte wee. Ja, het is nu dan echt begonnen! Het gevoel zoals de yogadocente dat omschreef klopt. Als een golf die langzaam aanspoelt, kapot valt in de branding en weer wegebt. De weeën zijn meteen regelmatig en komen iedere ruime minuut. Ik loop opgewonden door de kamer…’oh, nu gaat het echt, écht beginnen! Ons meisje is op weg naar de uitgang!’ Hoewel het meteen sterk van start gaat, is het goed vol te houden.
Ik stuur diverse mensen berichtjes dat het ook vandaag weer rustig is tot nu toe, en hang nog een smoes op tegen een vriendin met wie ik had afgesproken die dag te gaan zwemmen. Ik wil zo min mogelijk afleiding, of het idee dat mijn familie op ons telefoontje zit te wachten. Ik ga wat op de bevalbal zitten, maar vind er ineens niks aan.
Zonnestralen in plaats van waxinelichtjes
Ook de waxinelichtjes blijven ongebruikt liggen, want het is helemaal niet midden in de nacht zoals ik had bedacht van tevoren, het is 34 graden buiten en een warme zomerochtend. De ramen staan open. Plotseling hangt onze overbuurman door het openstaande raam aan de straatkant om te vragen hoe het gaat. Ik zit net tussen twee weeën in en zeg, ‘uitstekend!’ Hij bekijkt me van top tot teen, om vervolgens vast te stellen dat ‘die baby nog wel even blijft zitten, wat je buik zit nog veel te hoog’, ik knik en trek een sprintje naar de slaapkamer om een wee op te vangen, terwijl mijn man met een stalen gezicht het gesprek netjes probeert af te handelen, zonder in lachen uit te barsten.
Wandelen
Eén ding is wel zoals ik het van tevoren bedacht had. En dat is dat ik loop. Ik kan niet stilzitten en wandel continu door de woonkamer. Nadat ik een uur buikweeën heb gehad, draaien de weeën naar mijn rug. Oef! Dat is pittig en ik moet even wennen.
Toch gaat het allemaal nog redelijk die eerste uren, ik loop, ik kreun wat, maar ben nog prima aanspreekbaar. Om 13.00 uur ’s middags bedenk ik plotseling dat er per se een nieuw zeiltje op het bed moet en stuur mijn man naar de winkel om het te halen. Maar het moment dat hij de deur achter zich dichttrekt, gebeurt er iets bijzonders: mijn weeën vallen stil!
Ik denk aan mijn yogadocente, die tijdens de partnerlessen vertelde dat je bij een geboorte niet anders functioneert dan een ander zoogdier, zoals bijvoorbeeld een leeuw en een leeuwin. De leeuwin bevalt het liefste in haar eigen omgeving, en eigenlijk bijna altijd als het mannetje daar ook is, zodat hij haar kan beschermen. Er blijkt geen woord van gelogen, want als manlief de deur openzwaait, en mét nieuw zeiltje terugkomt, komen de weeën ook weer in volle hevigheid terug.
Rond 15.00 uur begint er wat te veranderen, ik wil niet meer echt praten, keer meer in mezelf en de weeën worden erg sterk. Mijn man drukt elke wee met zijn beide vuisten in mijn onderrug om zo de acupressuur drukpunten dicht te drukken. Het werkt erg goed, en hij moet constant in de buurt blijven van mij om me hiermee te helpen. We bellen de verloskundige, en ze raadt aan onder de douche te gaan staan, voor wat extra verlichting. Oh ja, helemaal vergeten dat te doen. We spreken af dat we weer bellen als de vliezen breken. Ondertussen installeert mijn man de camera op het statief, want ik wil mijn bevalling graag terugkijken.
In trance
Ik ga onder de douche staan en de warme stralen voelen heerlijk aan. Het is alsof ik nog verder in mezelf keer, in een soort trance raak. Ik denk terug aan de woorden die ik eens ergens las: een bevalling is als een bloem die langzaam opengaat en bij elk blaadje komt je kindje dichterbij. Er zijn nu zoveel blaadjes open, dat ik het toch ook wel spannend begin te vinden: hoe zal dit verder verlopen? Maar ik herhaal als een mantra in mijzelf dat dit is wat ik kan, dat mijn lijf gemaakt is om te baren. Zo motiveer ik mezelf en houd ik mezelf ontspannen. Op de achtergrond de heerlijke muziek van de yoga.
Schreeuwen en stampen
Wat is het fijn dat ik thuis ben. In het uur dat volgt schreeuw, wandel en stamp ik naakt en zonder enige gêne de weeën weg. Ik loop heen en weer tussen douche en slaapkamer. Leun dan weer over de rand van het bed, steun dan weer tegen de douchemuur, terwijl de weeën als golven onverminderd komen aanrollen, omslaan en wegebben.
Om 16.30 uur gaan de weeën nog een versnelling zwaarder. Bij elke wee maak ik hele diepe geluiden, die wel vanuit mijn tenen lijken te komen. Het zijn diepe en lage oerklanken, en ik wist niet dat ik zulke geluiden kon maken.
Natural high
Ik ervaar een intens gevoel ervaar, het gaat vérder dan pijn zoals ik het ken en lijkt het alsof ik het niet langer kan waarnemen. Ik ben, zoals je dat zou kunnen omschrijven, natural high. De hormonen gaan hun gang en nemen me mee op de reis die de bevalling werkelijk is.
16.50 uur breken dan toch mijn vliezen. We bellen de verloskundige, die aangeeft onderweg te gaan en om 17.20 uur staat ze voor onze deur, met een baarkruk onder haar arm, in de bloedhitte. Tussen twee weeën door controleert ze mijn ontsluiting. En hoe vaak ik ook het verloop van een bevalling heb gelezen: ik had mezelf wijsgemaakt dat ik misschien net op de helft zou zijn. Niets in mijn had er rekening mee gehouden dat het ook wel eens heel anders kon zijn. Ze vertelt me namelijk dat ik al volledige ontsluiting heb. Van de ontlading dat ik al zo ver ben, begin ik te juichen. ’Yes!’
Op de baarkruk
Tussen de weeën door sta ik op van het bed, om terug te gaan naar de warme stralen van de douche. Maar er verandert opnieuw iets. Daar waar het water eerst geweldig was, wordt het nu plotseling storend. En dan…heb ik plots het gevoel dat ik opnieuw naar de wc moet.
De verloskundige geeft aan dat dat persdrang is en haalt de baarkruk op. Ze verplaatst de baarkruk al gauw naar de slaapkamer, in plaats van in de badkamer, want ‘het water doet niets meer voor me!’, roep ik uit. Ik ga zitten en ik krijg de eerste echte perswee. Wow wat een krachtig gevoel, zo anders dan ontsluitingsweeën. Fijn zelfs, op een of andere manier. Ik hoef niets zelf te doen, mijn lichaam perst voor me. Het gaat automatisch.
Na de eerste perswee is het ineens, na die uren van ontsluitingsweeën totaal rustig in mijn lichaam. Mijn lijf gunt me vijf minuten pauze en ik vraag om een glas zoete limonade. Het is inmiddels 17.40 uur en ik heb natuurlijk al de hele dag niets gegeten.
Wachten op de volgende wee
Bij de derde perswee roep ik uit ‘Nu gaat het gevoel helemaal niet meer weg!’. De verloskundige houdt een warme washand tegen mijn perineum en vertelt me dat het hoofdje staat. Het washandje voelt hemels aan. De spiegel, die de verloskundige zo vriendelijk vasthoudt om me mee te laten kijken, duw ik weg; ik kan er naast dat gevoel niets meer bij hebben, en wacht op de volgende wee.
Mijn man staat achter me, omarmt me, veegt mijn natte haren uit mijn gezicht en kust me zo nu en dan. Hij kijkt over mijn schouder mee. Dat komt er een krachtige wee en ja, daar is het hoofdje, ik schreeuw het uit en eigenlijk meteen na het hoofdje volgt de rest van het lijfje. Ik pak haar nog net aan en houd dat kleine mopje tegen mijn buik aan. Onze dochter is geboren om 18.33.
In de uren die volgen maken we langzaam kennis met onze dochter, maar komen we ook langzaam terug op aarde van deze prachtbevalling. En leer ik dat je tijdens de bevalling van je eerste kind, je zelf ook een beetje opnieuw geboren wordt in de wereld: als moeder.
Lees ook het spannende geboorteverhaal van Elyse’s tweede kind!