hypnobirthing waterbevalling

De unassisted geboorte van Diana

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbegonnen met gebroken vliezengeplande UC (unassisted childbirth)hands-offovertijd gaanthuisbevalling

Donderdag 05 maart 2015 verliep zoals alle afgelopen dagen, dus heerlijk rustig en normaal. Vlak voordat ik de keuken in wilde gaan, om eten te bereiden bezocht ik nog even het toilet. Dat was voor zover ik me kan herinneren circa 17.15. Uitgerekend terwijl ik op het toilet zat braken m’n vliezen. En binnen de seconde besefte ik wat er gebeurd was, temeer omdat het immers al week 10 was, en dan zou ik op 42 weken zitten. Ik dacht nog bij mezelf; wat een mazzel, precies op het toilet, want dat scheelde uiteraard weer wat dweil- en boenwerk. Ik dacht nog, nu gaat het snel gebeuren, maar dat had ik mis, want er gebeurde nog niets.

Geen enkele regelmaat

Ik ben nog gewoon de keuken ingegaan om te koken, en we hebben nog gewoon uitgebreid aan tafel zitten te dineren. En toen, nadat ik mijn maaltijd had genuttigd, voelde ik iets dat ik 1-2-3 niet goed kon thuisbrengen. Voor een maagkrampje was het totaal op de verkeerde plek. En toen wist ik: daar zijn m’n weeën. Het was heel duidelijk voelbaar, maar het was ook zo weer verdwenen. Er was geen enkele regelmaat waar te nemen, en er zat een behoorlijk tijdsbestek tussen.

Inmiddels was het alweer bedtijd geworden, en ik had geen echte noemenswaardige verandering kunnen waarnemen in mijn situatie. Ik besloot dan ook gewoon te gaan slapen, en ik hoopte dan ook echt van harte dat ik nog enkele uren door de “miniweeën” heen zou kunnen slapen.

Uitgerust de bevalling in

Gelukkig ben ik redelijk snel in slaap gevallen, en heb toch nog redelijk goed kunnen slapen. Ik hoopte ook dat dat zou lukken, omdat ik het belangrijk vond zo uitgerust mogelijk mijn bevalling in te gaan. In de vroege ochtend van vrijdag 6 maart werd ik wakker van een onverwachte behoorlijk felle wee. Ik schrok ervan, kwam uit het niets, en zo heftig had ik het nog niet gevoeld. Ik ervaarde dat je dat goed voelt, maar ik vond het om uit te houden.

Ondanks dat het voor mij gebruikelijke tijd was om te ontbijten, had ik geen trek, en dat overkomt mij anders nooit. Om eerlijk te zijn moest ik absoluut NIET aan eten denken, dus ik heb het maar gehouden bij een kopje aardbeienthee. Ben ook nog gewoon mijn ding gaan doen, heb een stukje buiten gewandeld, op facebook mijn statussen bijgewerkt, en vrienden en bekenden op de hoogte gesteld. Hoe ik het wist, kan ik niet verklaren, maar ik besefte dat ik aan de serieuze ontsluitingsfase begonnen was, en dat betekent dus bewegen, en dat heb ik nog best lang kunnen doen gelukkig.

De meest comfortabele houding

Langzaam maar zeker werden m’n weeën sterker, en kwamen ze sneller. Rondwandelen was er niet meer bij, en ik ben me gaan focussen op de meest comfortabele houding. Ik heb denk ik 100 houdingen uitgeprobeerd, maar er was (ook voor mij) geen ontkomen meer aan, en het was vrijwel niet meer te verlichten. Inmiddels was de middag al gevorderd, en het begon toch wel serieus zeer te doen, en kwam ook ietsiepietsie sneller.

Om heel eerlijk te zijn, ben ik er op dat moment van verschoten hoe gevoelig het is, maar ik besloot om me niet te laten kennen. Achteraf denk ik dat dat “rugweeën” geweest moeten zijn, maar zeker weten doe ik dat dus niet, aangezien ik geen ervaring had op dit gebied.

Gesteund door manlief

Heel gelukkig was ik dat manlief aan mijn zijde was, en mij in alles steunde, en geen moment van mijn zijde week. Avondeten heb ik deze avond niet meer genomen, ging gewoonweg niet, en ik moest echt niet denken aan het idee te moeten eten. Hoe dat kwam, weet ik niet, ik kan dat niet verklaren. Wel heb ik gedronken, aardbeienthee, afgewisseld met tussendoor een glaasje ijsthee (voor de verkoeling). Enkele keren ben ik de jacuzzi ingegaan om verlichting te zoeken, en dat gaf gelukkig een klein beetje verlichting. Maar lang heb ik het er niet in volgehouden, ik vond dat ik er niet lekker in kon gaan zitten/liggen, en bovendien vond ik het veel te warm.

Weeën werden steeds feller & heviger, kwamen steeds sneller, en werden ook gemeen pijnlijker. Ik weet nog, toen de avond al gevorderd was dat ik zei dat het godsakke toch wel zeer deed. Manlief slaagde er perfect in om te zorgen dat ik me op mijn gemak bleef voelen, en wist mij gerust te stellen. Dat betekende voor mij heel veel, en ik vond het een geweldig gevoel dat hij mij zo steunde.

Schelden en tieren

Er flitste van alles door mijn hoofd, ik had pijn, weeën waren vrijwel niet meer op te vangen, ik hoopte dat ik snel persdrang zou krijgen. Ik was het op dat moment gewoon beu, beu, en nog eens beu. Ik vond het gewoonweg te lang duren allemaal. Komt natuurlijk omdat ik verhalen heb gelezen van vrouwen die in 2,5 uur bevallen, en onbewust was ik er natuurlijk vanuit gegaan dat ik ook zo’n geluk zou hebben. Ik vond het op dat moment echt megaheftig, en ik voelde dat ik vermoeid raakte. Het opvangen van de pijn en weeën had gewoon ontzettend veel energie van mijn lichaam gevergd.

Ik ben heel blij dat ik manlief niet heb uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is, want dat verdiend hij absoluut niet. Het had kunnen gebeuren, want ik had het op dat moment gewoon niet meer, en ik dreigde uitgeput te raken. Ik heb wel zitten schelden en tieren, maar gelukkig voornamelijk tegen mezelf. Door mijn hoofd flitste alle zinnen en stukken die ik ooit de wereld in slingerde; alsof het allemaal een peuleschil is, en dat terwijl ik zelf absoluut geen ervaring had, ik ben immers nog nooit bevallen, en toch durfde ik bepaalde stukken te openbaren. Ik kon mezelf wel vervloeken, echt waar.

Eindelijk persdrang

Ik heb tig houdingen geprobeerd, en toen ik eindelijk persdrang kreeg uit alle macht meegedrukt/geperst. Ik voelde op een gegeven moment echt het hoofd ergens in m’n baringskanaal zitten, bwehh, dat deed zeer zeg, omg. Of het echt zo was, kan ik nooit meer nagaan, maar ik kreeg het vermoeden dat het hoofdje klem zat achter m’n schaambeen, tenminste, denk dat het het hoofdje dan geweest moet zijn, kan niks anders geweest zijn.

Bij de volgende felle perswee, perste ik op instinct mee, maar ik voelde duidelijk dat het hoofdje ergens tegenaan drukte, in plaats van wat ik had gehoopt naar buiten te komen. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dit ontzettend pijnlijk was. Er ging echt van alles door mijn hoofd, mijn hersenen werkte op volle toeren, zonder dat ik daar enige invloed op had. Door mijn hoofd flitste; met spoed naar ziekenhuis, verstikkingsgevaar, vacuümpomp, tang, knip, keizersnede. Allemaal dingen waar ik de afgelopen 9 maanden niet aan heb willen denken, maar die toch opeens dichterbij waren dan ik ooit zou hebben gewild.

Openen in de hurkhouding

Ik wilde op dit moment maar 1 ding, en dat was dat mijn kleine zo snel mogelijk geboren zou worden. Ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven wanneer mijn kleine letsel zou overhouden door mijn eigen schuld. Ik wist dat heel je lichaam zich het meeste opent in hurkhouding, en dat in die houding je bekken zich met maar liefst 30% verder opent.

Dat moest mijn kans worden, en ik vroeg manlief om mijn schoenen met sleehakken (daar kun je eenvoudig lang mee gehurkt zitten, zonder kramp in je kuiten te krijgen). Manlief vroeg waar die dan wel niet moesten zijn, waarop ik antwoordde: “bij alle bevalspullen om de hoek” (alles wat ik misschien nodig zou hebben tijdens mijn bevalling of zou kunnen gebruiken had ik al ruim van tevoren opgeschreven en klaargezet).

Ik wist mijn kind op te vangen

Manlief wist wat de bedoeling was, en hielp mij van het bed af, naast het bed in hurkhouding. Ik ben mezelf er niet van bewust, en kan het me niet herinneren, maar ik moet even later gezegd hebben (toen mijn volgende perswee zich aandiende) volgens manlief: “En nu gaat-ie eruit, godverdomme!!!”. Met werkelijke alle kracht (ik denk dat dat dus onze oerkracht is) die ik in mijn lichaam had, en alle wil die ik in mijn hoofd had, perste ik met die bewuste wee mee. Met geen mogelijkheid ter wereld kan ik beschrijven hoeveel zeer dat dat deed. Dat deed meer zeer dan ik in mijn hele leven gevoeld heb.

Ik heb niet gegild, en daar had ik trouwens de kans ook niet voor, want het volgende moment voelde ik heel duidelijk iets groots mijn lichaam verlaten; mijn kind. Ik wist mijn kind op te vangen, en met de laatste kracht die ik nog in mijn lichaam had, wist ik me op een hele speciale manier, met mijn kind van enkele seconden oud, op de rand van het bed te krijgen, erin te rollen, en heerlijk te blijven liggen. Het is op dat moment vrijdag 06 maart 2015 om 23.07.

Ze liet zich horen

Ik bekeek mijn engeltje eens goed, en het was inderdaad een meisje wat ik 9 maanden heb geroepen. Ik weet precies wat ik als eerste had gezegd tegen haar toen ik haar aankeek, en voor me hield, ik zei: “zo, daar ben je dan eindelijk, Diana”. En op dat moment besefte ik dat alles opeens anders zou zijn. Ik was moeder geworden!!! Het volgende moment liet ze zich horen, en dat gevoel was werkelijk immens machtig. Wat komt daar een volume uit van dichtbij zeg, nooit geweten. En tegen manlief zei ik: “En jij mag de volgende doen”.

Ik liet mezelf achterover vallen met mijn kleintje op mijn blote huid. Sneller dan ik had gedacht was ze stil, en het was haar allemaal goed. Het mooie gevoel van dat kleine beweeglijke minimensje op je blote huid is onbeschrijflijk, en ken je alleen maar wanneer je dat zelf hebt meegemaakt. Ik moet even afgeleid zijn geweest, want ik had helemaal niet in de gaten dat madam mijn tepel al in het vizier had. Ik had haar zo neergelegd dat ze er zo bij kon!!! Voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn placenta mijn lichaam ook al verlaten. Toen het koord was uitgeklopt hebben we het samen geknipt, en kleine weer teruggelegd op mijn buik. De placenta heb ik omdat ik nog niet weet wat ik ermee wil gaan doen, in een glazen pot op sterk water gezet.

Ik zou het zo weer doen

Totaal onverwachts voelde ik wat warms en vochtigs aan mijn tepel, en ik besefte dat moet de kleine zijn, die de tepel gevonden heeft. Ik keer op, en zag dat ze inderdaad m’n tepel in haar mondje had genomen. Wat mooi dacht ik nog, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, zoog ze, en ik schrok dat baby’s zo hard aan je tepel konden zuigen. Kerels zijn wat dat betreft nog voorzichtig.

Ik zal heus wel kleine details vergeten zijn, maar vraag er gerust naar. Precies een week na mijn eerste bevalling heb ik het verhaal opgeschreven, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik ben gezegend dat alles precies zo ging als ik gewild zou hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou beweren dat het pijnloos is, dus dat ga ik ook niet doen. Het deed zeer ja, dat klopt, maar ik kon het hebben, en ik zou het zo weer doen, en dan hoop ik dat ik weer zo’n prachtige bevalling heb als mijn eerste. Want zoals ik de verhalen van anderen hoor, heb ik absoluut niks te klagen gehad.

A92DC2A4-F7B7-416A-A788-C38E41CC0192-b

De geboorte van Mauro

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren

Mijn eerste zwangerschap en bevalling waren voor mij erg magisch. Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren. Mijn hele leven wilde ik al zwanger zijn, bevallen en moeder worden maar ik wilde wachten tot ik er aan toe was. Ik was met mijn zwangerschap van Mauro dan ook zo blij en was in wonder voor de ervaring die zo miraculeus is, hoe een leven in mij groeide. Ik ging de bevalling ook met dat zelfde gevoel tegemoet. Ik was niet bang en verheugde me erop.

Omdat ik niet blij was met de kwaliteit van de aandacht die ik van een reguliere verloskundigenpraktijk kreeg ben ik op zoek gegaan naar iemand die mij op een andere manier zou begeleiden. Ik vond een holistisch verloskundige waar ik me helemaal gesteund en gezien voelde in mijn behoefte en mijn wens voor een waterbevalling.

natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien

In mijn voorbereidingen op de bevalling heb ik het meest gehad aan mijn achtergrond en mijn moeder. Ik ben in een sikh/kundalini yoga gemeenschap opgegroeid en natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien. Mijn moeder heeft 4 dochters waarvan er 3 thuis, hands-off, geboren zijn. Ik heb ook andere sterke rolmodellen gehad die thuis in water zijn bevallen. Dus voor mij leek dit als de vanzelfsprekende optie. Het boek Spriritual Midwifery van Ina May Gaskin vond ik tijdens de eerste zwangerschap ook geweldig. Ik heb in de eerste zwangerschap ook nog een korte cursus gedaan met Erica Muller van de oerbron (sindsdien helaas overleden – zij was voor mij echt een inspiratie op mijn pad).

Lang wachten

De geboorte heeft op zich laten wachten. Ik verwachtte al een paar weken dat de bevalling elk moment kon beginnen. Ik dacht dat hij mid-september zou komen. Volgens de echo zou hij eind september komen. Ik wist nog niet of het een jongetje of een meisje was.

Toen ik voelde dat ik de baby niet meer kon dragen en dat het ook tijd werd om hem te zien in plaats van alleen maar voelen van binnen, heb ik een heerlijke voet massage gekregen. Dit was bedoeld om de bevalling op te wekken. De volgende dag verloor ik de slijmprop, en die middag heb ik nog een acupunctuur behandeling gekregen.

Lichte weeën

De ochtend erna, op 4 oktober 2006, werd ik om 6.30 wakker werd met de eerste lichte weeën in mijn lijf. Ik was voorbij de 41 weken zwanger. Omdat ik nog nooit een wee had gevoeld had ik me af gevraagd of ik het zou herkennen. Maar er was geen twijfel mogelijk! Ik was zo blij dat het was begonnen!

Ik heb Memo, mijn vriend, nog even heerlijk laten slapen zodat hij meer energie zou hebben later als ik hem echt nodig zou hebben. Deze eerste weeën die ik in alle vreugde heb gevoeld waren nog vrij zacht en interessant om te ervaren. Ik kon goed door de weeën ademen en ze rustig hun gang laten gaan.

Telefoontjes gepleegd

Rond 9.00 heb ik wat telefoontjes gepleegd naar onze vroedvrouw, naar mijn zusje die ook bij de bevalling zou zijn, en naar een paar anderen om ze te vertellen dat het was begonnen! Toen is ook Memo wakker geworden en ik heb ook hem verteld dat de geboorte was begonnen.

De ochtend verliep heel rustig met weeën om de 10 minuten en ik had mezelf rustig op de bank geïnstalleerd. Mijn energie niveau was goed, maar door het grote ijzertekort dat ik sinds een aantal weken had, had ik ook geen energie over om in beweging te zijn of nog dingen rond het huis te doen.

Sterke nesteldrang

Memo, daarentegen, had wel sterke nesteldrang, en is nog de laatste dingen in huis gaan opruimen en heeft kaarsjes en zachte muziek voor ons opgezet, om zo een fijne sfeertje te creëren. Ook heeft hij gezorgd dat onze bevalbad opgezet was.

We hebben zelfs nog samen twee dutjes kunnen doen. Ik werd wel wakker om de 10 à 15 minuten om een wee op te vangen, maar kon daarna steeds verder slapen. Het tweede dutje in de vroege middag was wat moeilijker, omdat de weeën langzamerhand intensiever aan het worden waren.

Mezelf steeds meer terugtrekken

In de middag is mijn zusje langs gekomen en zij heeft nog een lekker soepje voor ons gemaakt. Tegen het eind van de middag voelde ik dat het tijd was om de vroedvrouw te bellen. De weeën werden nu wel intens en ik begon mezelf steeds meer terug te trekken. Ik kon niet echt meer tussen de weeën door kletsen.

De vroedvrouw kwam pas langs in de avond, rond half 8, en ik was heel blij om haar te zien! Ik had wat aanmoediging nodig op dat punt, en ik wilde weten waar we stonden. Ik heb haar ook meteen gevraagd om te toucheren want ik wou graag weten of ik echt open ging of misschien nog maar op een paar centimeter zaten.

Geen verwachtingen

Ik had helemaal geen verwachtingen over hoe ver ik was en was gewoon bezig om te ademen door de kracht die in mijn lichaam aanwezig was. Maar het bevalbad stond klaar en ik wilde bevestiging dat de bevalling echt aan de gang was, zodat ik in bad kon stappen. Tot mijn grote vreugde waren wij al 5 centimeter open! Dit voelde heel goed want ik dacht, “OK, we zijn al halverwege!”.

De vroedvrouw heeft mij nog geholpen om goed naar de weeën toe te ademen en om ze los te laten. Omdat ik al zover was, werd het ook tijd om in bad te gaan. En daar had ik veel zin in! De vroedvrouw en mijn zusje zijn toen ook vertrokken want we hadden ze niet nodig en we zouden ze bellen als de vliezen braken of we ze nodig hadden.

In een trance

Memo en ik gingen samen lekker in bad. Het water was fijn want de weeën waren intens. In bad kwam ik in een soort trance en werden de weeën nog intensiever. Het werden echt golvende, krachtige weeën die over me heen spoelde.

Ik kreeg aandrang om uit bad te gaan en ik heb mijn lichaam geleegd, ik moest overgeven en ben naar de wc geweest. Dit voelde goed, zo heb ik intern ruimte gemaakt voor de komst van de baby, en ik ben weer terug in bad gegaan.

Aarde onder mijn voeten

Na een poosje in bad kon ik mezelf niet meer rechtop houden. Ik wilde eruit want ik had behoefte aan aarde onder mijn voeten en ik was ook heel moe want ik was al de hele dag aan de gang.

Daarna ben ik met handdoeken en al fijn op bed gaan liggen, samen met Memo. Ik had het koud en ging onder de dekens liggen. Memo en ik lagen op onze zij tegenover elkaar. Ik raakte in een diepe staat van trance.

Tussen de weeën in was ik in een soort diepe slaap. Ik voelde een wee aan komen door een rilling die door mijn lijf ging en deed mijn ogen open. Memo keek me steeds aan en hield mijn hand vast. Ik ademde diep door de aardbeving die door mijn lijf ging en Memo sprak liefdevolle worden tegen me. Hij zei dat ik zo sterk was en zo mooi en hoe ongelooflijk goed ik het deed, en veel meer positieve dingen. Dat en de liefde in zijn ogen hebben mij door elke wee heengedragen. Zodra de wee weg was gingen mijn ogen weer dicht en was ik weer weg.

Transitie

Als ik terug kijk, denk ik dat ik hier in de overgangsfase terecht ben gekomen. Op dat moment wist ik alleen dat ik in een soort slaaptrance was. Ik kon onmogelijk mijn ogen open houden tussen de weeën. Ik viel dan in een soort diepe slaap en werd elke keer wakker net voor een wee.

Soms wist ik niet waar ik was, wie ik was of hoe ik door de volgende wee heen zou komen, maar elke keer opende ik mijn ogen en was Memo daar en hij hield mij met zijn ogen vast. Het voelde een beetje alsof ik in een nauwe, donkere tunnel ging die alleen maar strakker om me heen werd en aan het eind was er licht en ruimte. Ik wist niet hoe ik er doorheen moest maar alleen dat er geen andere weg was. Dus ik heb me maar overgegeven aan de krachten in mij, en mijn lichaam heeft al het werk zelf gedaan.

Een golf water

Op een gegeven moment kwam er een enorme plof tussen mijn benen en een enorme golf water volgde met heel veel kracht en schuim. Ik had een moment van paniek – wij waren nog steeds thuis met z’n tweeën en ik wist niet of ik al mocht persen. Ik herinnerde me dat er gezegd wordt dat je soms persweeën krijgt zonder volledige ontsluiting te hebben en dat je dan niet ‘mag’ persen (nu weet ik dat dat onzin is – als je je lijf gewoon z’n gang laat gaan en niets forceert).

Ik zei tegen Memo dat hij direct moest bellen om de vroedvrouw en mijn zusje hierheen te laten komen. Minder dan een half uur later kwamen ze aan. De vroedvrouw heeft me op mijn verzoek ook meteen getoucheerd en ja, ik was helemaal open. Ik was klaar om te persen, wat een opluchting!

De vroedvrouw zei tegen me dat als ik nog in het water wou bevallen, dat dit het moment was om erin te duiken. In de eerste instantie kon ik mezelf niet brengen om te moeten bewegen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik heel graag in water wilde bevallen, dus besloot ik om het tocht maar te proberen, met behulp van de vroedvrouw en Memo.

Klaarwakker, helder, en rustig

Toen ik weer samen met Memo in het water zat voelde ik me zó goed! Opeens was ik klaar wakker en tussen de heftige persweeën en was ik helemaal helder en rustig. Een uur of meer heb ik in bad geperst. Elke wee bracht mijn zoon een klein stukje dichter bij maar ik voelde ook dat hij na elke wee weer een stukje terug naar boven ging. Eigenlijk moest ik zelf niet eens persen, het persen ging vanzelf.

Samen een aparte houding

Intuïtief hadden Memo en ik een aparte houding gekozen. We zaten tegenover elkaar in bad met de knieën omhoog en voeten op de grond, Memo gehurkt. Ik zat bovenop zijn voeten, waardoor er extra ruimte was onder mij om de baby eruit te persen. Ik lag een stukje naar achteren toe geleund met mijn hoofd tegen de rand van het bad en Memo hield mijn onderrug vast.

Met een spiegel kon ik het hoofdje zien. Ik realiseerde me bij een bepaalde wee dat ik gewoon een klein duwtje extra moest geven. Dus dat heb ik gedaan, en tot mijn grote verbazing kwam zijn hoofd er in een keer uit, met een grote bos zwart haar! Memo was ook verbaasd dat hij er op eens was! Omdat de navelstreng een keer rond zijn nekje zat heeft de vroedvrouw gevraagd of ik nog een keer kon persen en toen kwam zijn hele lichaam eruit. Hij was geboren! Het was 2.20.

Een jongetje!

3DFEB9AD-2270-48D0-BE1E-30B34390DB25-b

Memo heeft ons baby gepakt en in mijn armen gelegd. Ik voelde met mijn hand dat hij een jongetje was. We hebben nog een uur in water samen gezeten, en in dat uur heeft Mauro aan de borst gedronken. De borstvoeding voelde voor mij in het begin erg nieuw, maar het ging goed (en hij heeft uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad).

Pas nadat de placenta kwam zijn we uit bad gestapt om af te navelen. Op de foto zie je mij in bad toen Memo Mauro net van mij had overgenomen zodat ik ook uit bad kon stappen.

Mijn vriend was onder de indruk

Achteraf vertelde Memo mij dat hij onder de indruk was van de rust en sereniteit van de bevalling. Hij had verwacht dat het hysterisch en moeilijk zou zijn, maar het was juist heel vredig.

Als ik terug kijk op deze gebeurtenis vindt ik dat het heel bijzonder was. Ik ben ook heel trots op ons dat we het op zo’n rustige, fijne manier hebben kunnen doen. Ik voelde me over deze bevalling intens gelukkig, trots en tevreden. De volgende dag zei ik dat ik het zeker weer zou doen. Ik heb het als intens maar zo mooi en bijzonder ervaren. Ik had van tevoren gekozen om het niet als pijn te beschouwen maar als enorme levenskracht die door mij stroomde. Het was op momenten wel intens en pijnlijk maar dat was niet wat mij bij was gebleven. Het was wel het meeste intens wat ik ooit in mijn leven had gedaan maar ik kon het! Deze prachtige ervaring was voor mij ook aanleiding om zelf doula te worden.

Lees hier het verhaal van Siri’s tweede, en hier het verhaal van haar derde prachtige waterbevalling.

_8020788 copy

Een tweede waterbevalling

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

Opnieuw zwanger

Ik was zo geïnspireerd door de bevalling van Mauro in 2006 dat ik in 2008 een doula opleiding ben gaan doen.

Ruim 4 jaar na Mauro ben ik opnieuw zwanger geworden. Toen ik zwanger werd van Itzae voelde alles wel anders, juist omdat ik niet meer onwetend op mezelf vertrouwde, maar inmiddels ook de andere kant van zwangerschap en bevallen had meegemaakt – als doula. Ik moest echt bewust weer alles los laten en ervoor kiezen om lekker vol vertrouwen naar binnen te keren. Ik heb tijdens deze zwangerschap een opleiding tot zwangerschapsyoga docente gevolgd met mijn eigen moeder (opleiding heet Yoga-Doula).

Zeer gewenst

Deze zwangerschap was zeer gewenst, mijn vriend Memo en ik hebben Itzae echt samen bewust uitgenodigd. Het was wel heel anders dan mijn vorige zwangerschap, meer aards. Het leven gaat door als je al een kind hebt om voor te zorgen. Ik voelde me wel goed maar had ook veel behoefte aan rust. De hele zwangerschap heb ik ook harde buiken gehad (in tegenstelling tot de eerste keer) en toen ik het te druk had dacht ik dat deze baby misschien eerder zou komen.

Uitdaging om in het hier en nu te blijven

Maar door eerder te stoppen met werken en mezelf echt de rust en het ritme te gunnen dat ik nodig had, heb ik weer rust in mijzelf en met de baby gevonden. Toen ik 40 weken zwanger was voelde ik me helemaal klaar voor de bevalling. Ik praatte veel met de baby en vertelde dat ik op hem wachtte. Maar toen werd mijn partner ziek, een hele heftige griep. Dit duurde 8 dagen met koorts en in die tijd heb ik voor hem gezorgd. Niets leek ideaal, en de tijd stond een beetje stil.

Maar op een gegeven moment wilde ik zo graag dat de baby zou komen dat het mij ook niet meer uitmaakte. Toch was de baby nog niet klaar en moest ik wachten. Het was een uitdaging om in het hier en nu te blijven en het was een les in het loslaten – accepteren dat ik het niet weet, niet wanneer de baby komt, niet of het een jongen of meisje is, niet hoe de bevalling zal zijn. Eindelijk na 8 dagen had mijn partner geen koorts meer en leek er een eind te komen aan de griep. Ik was al bijna 42 weken zwanger.

Ik had wel met mijn vroedvrouw afgesproken dat ik niet zomaar met 42 weken naar het ziekenhuis zou gaan, dus voor mij was er geen druk in verband met serotoniteit.

02-11-2011, een zonnige dag

Toen kwam er in de grijze herfst een prachtige zonnige dag! Ik heb die dag met familie in het park door gebracht en erg van genoten. Die avond kwam mijn moeder, die voor 3 dagen uit Frankrijk op bezoek was, mij helpen om voor de tigste keer het huis schoon te maken.

Na dat ik Mauro naar bed had gebracht kwam ik de kamer in en kreeg ik voor het eerste iets dat op een echte wee leek. Ik dacht, oh leuk! Maar was nog helemaal niet overtuigd dat ik echt zou bevallen. Ik dacht, laten we wachten en zien wat er gebeurt. De weeën, die licht en leuk voelde, bleven om de zoveel tijd komen. Tussendoor heb ik lekker met mijn moeder gekletst en heeft ze mijn voeten gemasseerd.

Naar bed

Rond 11 uur besloot ik om naar bed te gaan. Ik dacht dat de weeën dan òf krachtiger zouden worden en doorzetten, òf ze zouden weg zakken en ik zou slapen. Mijn partner was voor het eerst na zijn griep weer in het restaurant gaan werken en was dus niet thuis. Ik belde hem steeds om een update te geven maar ik was nog niet overtuigd dat ik aan het bevallen was, dus hij heeft gewoon z’n werk afgemaakt.

Hij kwam rond 12 uur thuis. Ik liet hem weten dat het nu wel door leek te zetten en dat ik wel dacht dat dit het was, maar dat hij beter uit kon rusten tot het intensiever werd. Ik ben zelf wel uit bed gegaan want in bed voelde het niet zo fijn.

Rondlopen en voelen wat er in mij gebeurt

Ik heb eerst al mijn kaarsen voor de bevalling aangestoken en ben toen rond gaan lopen. Ik heb lekker de weeën gevoeld, geluid gemaakt, gehurkt en aan meubels gehangen. Het was even tijd voor mij alleen om te voelen wat er in mij gebeurde.

Ik begon moe te worden en ben toen even op de bank gaan liggen. Ik zakte even weg en werd toen wakker door een krachtige wee. Omdat ik echt niet in kon schatten hoe lang of kort het zou duren dacht ik nog dat ik goed moest voelen wanneer ik Memo moest halen om het bad te vullen (want dat duurt wel 3 kwartier) en wanneer ik mijn vroedvrouw en mijn vriendin (ook vroedvrouw) moest bellen.

Het bad vullen

Na die mega wee leek mij de aanwezigheid van Memo nu wel fijn, en het leek sowieso wel een goed idee om het bad te vullen – dan stond die in ieder geval klaar. Memo ging het bad vullen en na een paar weeën werd het wat intenser en riep ik hem om bij me te komen. Ik moest aan hem hangen. Toen begon ik de weeën in mijn onderrug te voelen en moest hij op mij stuitje drukken tijdens de weeën.

Eerlijk gezegd kan ik me vanaf dit moment niet meer duidelijk alles herinneren, en ging alles in een sneller tempo. Blijkbaar heb ik tussen de weeën door rond gelopen maar ik kan me eigenlijk niet veel van “tussen de weeën” herinneren, in mijn herinnering leken ze vrij snel achter elkaar te komen.

Voor de zekerheid al bellen

Toen dacht ik dat ik maar voor de zekerheid – al was het misschien nog te vroeg, dacht ik – de vroedvrouw moest bellen. Ik heb haar even aan de telefoon gehad en toen kwam weer en wee en legde ik de telefoon neer. Ze hoorde me kreunen en zei dat ze mijn vriendin zou bellen en dat ze eraan kwam.

Mijn zusje heb ik ook gebeld, want die zou er voor Mauro zijn, die er misschien ook bij zou zijn als hij wakker zou worden. Toen moest ik poepen en op dat moment kwam de vroedvrouw binnen – ik zat op de WC met wee en al. Het was half 3 ’s nachts. Daarna zijn we even samen op de bank gaan zitten maar vrij snel hing ik weer aan Memo z’n nek want de weeën waren krachtig en kwamen kort achter elkaar.

Een wee die me op mijn knieën bracht

_8020768 copy

Op een gegeven moment kreeg ik een MEGA wee die me helemaal letterlijk en figuurlijk op mijn knieën bracht. Ik zakte op de grond naast het bevalbad en voelde met mijn hand en tot mijn enorme verbazing voelde ik al het topje van de hoofd tussen mijn schaamlippen.

Op dat moment kwam mijn vriendin binnen, die mij blijkbaar al vanaf de straat had gehoord en dacht dat ik al was bevallen.

Gauw in bad

_8020777 copy

Ik probeerde mijn onderbroek uit te doen want ik voelde het hoofdje al komen. Het was zo intens en tot mijn verbazing pijnlijk! De wee ging maar door en ik zei “help me god!” en vroeg aan m’n lijf om me even adempauze te geven. Toen kwam er een pauze en stond ik op en stapte in bad. Memo moest er van mij ook bij.

In bad heb ik nog drie mega intense en pijnlijke weeën gehad en daar kwam een hoofdje uit, en toen op diezelfde wee de rest van het lijfje, tot mijn grote opluchting. Ik zat op mijn knieën en leunde op Memo die verticaal achter mij zat. Ik heb zelf het hoofdje met mijn handen gevoeld en heb toen Itzae aangepakt. Het was 3.02.

Grote broer kwam erbij

Meteen ging mijn zusje Mauro halen die met een enorme glimlach erbij kwam. Mijn kleine zoontje, Itzae, was ter wereld gekomen en liet ons met zijn harde stemmetje horen dat ook hij het heftig vond, net zoals ik. Hij heeft binnen het eerste uur na de geboorte aan de borst gedronken, en net als z’n grote broer heeft hij uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad.

Twee prachtige, maar heel verschillende bevallingen

Mijn twee bevallingen waren allebei prachtig, in bad, in mijn eigen ruimte en volgens mijn eigen wensen maar wat waren ze anders. Eigenlijk wel het tegenovergestelde. De eerste keer ging langzaam maar zeker, met veel (fijne) rust en adem pauzes tussen de weeën en kwam ik daardoor ook echt in een diepe trance. Het persen ging langzaam maar rustig. Ik heb het niet als pijnlijk ervaren wel als heel intens, vooral de laatste ontsluitingsweeën, en toen ik mocht persen was het een opluchting.

De tweede keer heb ik nauwelijks iets gemerkt van de ontsluiting en kwam ik in de persfase zonder dat ik het door had. En toen was het een storm in mijn lijf. Het voelde als natuurgeweld door mij heen. En tot mijn verbazing vond ik het pijnlijk! Maar voor dat ik het door had was het ook voorbij. En terugkijkend vond ik het wel grappig. Ik voel me zo gezegend om deze twee prachtige ervaringen te hebben gehad en heb nu ook twee prachtige zonen!

Lees hier Siri’s eerste, en hier haar derde fantastische waterbevalling. 

Mirjam, Quinten en family

Mijn tweede net-geen-watergeboorte

by 2e of volgende kindjeovertijd gaanthuisbevalling

Dat het nog mooier kan dan mijn eerste bevalling, ontdek ik een jaar en negen maanden later. Ik ben weer zwanger en vol vertrouwen. Ik voel me fitter dan bij mijn eerste zwangerschap en ga tot in week 39 naar school, want ik doe een deeltijd studie HBO-verpleegkunde. Dit kindje laat echter op zich wachten en na 41 weken wordt ik ongeduldig. Het “Inleiden bij 42 weken” hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Na zo’n goede ervaring wil ik het de tweede keer weer thuis doen.

Ik bezoek een voetreflexologe, die me liefdevol masseert. Als ik daarna voor controle bij de verloskundige kom is er eindelijk ontsluiting. We zijn inmiddels op 41 weken en 5 dagen, ik ben er klaar mee en klaar voor en ik besluit toch weer te laten strippen.

Het begint direct te rommelen in mijn buik. Ik haal de oudste van de crèche, kook eten, maar eet zelf al niet meer mee. Hoe fijn, te weten wat er komen gaat en in deze eerste fase wat afleiding te hebben. Mijn partner legt de oudste in bed en als hij naar beneden komt hang ik wiegend in de deuropening. Het is begonnen.

We laten boven het bad vol lopen en bellen de verloskundige, die rond 21.00 uur bij ons is. Ik ben al op vijf centimeter ontsluiting, en ga weer in bad liggen. Mijn partner blijf boven bij het bad, de verloskundige gaat beneden naar de woonkamer en laat ons met rust. Ik vind het prima zo!

Geconcentreerd lig ik in bad en laat de weeën over me heen komen. Ik ben vanaf het begin ontspannen en voel dat het behoorlijk snel gaat. De weeën worden behoorlijk intens en omdat het allemaal zo snel gaat, ben ik, in tegenstelling tot bij de vorige bevalling, superhelder. Om half elf wordt de oudste even wakker. De verloskundige lost mijn partner af en de weeën stoppen acuut, om weer te beginnen zodra mijn oudste kind weer slaapt.

Ik overleg met de verloskundige dat ik deze keer graag in bad wil blijven en zij zegt dat het niet lang meer gaat duren. Ik kan zelf geen inschatting maken, maar dan komt er iets dat ik herken. Ik krijg het warm en wil uit bad. Lopen. Bewegen. Hurken. De kraamverzorgster is inmiddels gearriveerd en in no-time wordt het bed in orde gemaakt. Ik wil niet meer terug in bad. Op bed beginnen de laatste persweeën en voel ik dat het hoofdje geboren wordt. Het is zo’n intens gevoel. Ik ontspan me.

“Dat is jammer Mirjam”, zegt de kraamverzorgster, die blijkbaar denkt dat ik er mee opgehouden ben. De verloskundige kijkt haar bestraffend aan en knikt mij bemoedigend toe. “Het gaat prima, je doet het fantastisch.”

Door die nutteloze opmerking was ik een seconde bang dat er een schoudertje vast zat, maar met nog een perswee is Quinten er.

De navelstreng wil ik een paar minuten uit laten kloppen, Quinten wordt op mijn borst gelegd en begint gelijk te drinken. We worden stevig ondergestopt en de verloskundige en kraamhulp vertrekken naar beneden om ons rust te geven.

Ik ben gelukkig en trots, overmand door liefde. De kraamverzorgster vertrekt, danig onder de indruk van deze zachte en rustige geboorte.

Twee dagen na de tweede bevalling kom ik helaas toch nog in het ziekenhuis terecht, voor een acute endometritis: kraamvrouwenkoorts. Het ziekenhuis en de daar aanwezige antibiotica die ik in het infuus krijg toegediend redt dan mijn leven.

En hoewel ik dan blij ben, dat het bestaat, dat ziekenhuis, ben ik – inmiddels zelf zorgverlener – tegelijkertijd verbijsterd over de afhankelijkheidspositie waarin je als patiënt gebracht wordt. Het in- en uitgeloop van een stuk of tien verschillende verpleegkundigen en kraamhulpen op een dag. De airco, het felle licht, het plastic bedje. Ik weet niet hoe snel ik weer thuis moet komen!

Dat ik mijn bevallingen wel vanuit mijn eigen kracht heb mogen doen en leerde op mijzelf te vertrouwen heeft voor mij de wereld betekend. De spirituele, persoonlijke en emotionele betekenis om het zelf te kunnen en mogen doen is echt transformerend geweest en gun ik iedere vrouw. Het is de reden dat ik graag mijn verhaal wil delen. Samen met andere verhalen die ik zoveel mogelijk heb opgezocht, maar waarvan ik er graag meer had willen lezen.

Lees hier Mirjam’s verhaal over haar eerste net-geen-watergeboorte.

Storm

Skye’s openluchtgeboorte

by 1e kindjeovertijd gaanthuisbevalling

Ik was uitgerekend op 29 juli, 2012, maar rond die datum waren er nog steeds 0,0 tekenen dat ik zou gaan bevallen.

Op 7 augustus had ik ‘s avonds 4 centimeter opening en zei de arts dat de bevalling nog die week zou beginnen. Oef! Ik was echt als de dood voor een inleiding. Ik ben banger van een epiduraal dan voor de bevalling zelf.

Regelmatige steken

Donderdagmorgen, 9 augustus 2012, zo rond een uur of 4 werd ik wakker van regelmatige steken. Tegen 6.30 had ik uitgedokterd dat ze iedere 5 minuten kwamen. Ik heb toen gebeld naar de arts om dat door te geven. Er zou iemand langskomen om te kijken, ondertussen moest ik doen wat ik normaal deed.

Dus ik ben op het gemak opgestaan, heb gegeten, de honden eten gegeven en de paarden buiten gezet. Die laatste stonden op hooi de laatste weken en tegen dat ik dat hooi op de wei zette, had ik weeën om de 3 minuten.

Ondertussen had ik mijn vriend gebeld dat hij terug moest komen naar huis, dat ik echt pijn had. Zowel Amigo als Ceara, mijn paarden, hebben een wee moeten opvangen met mij, en die bleven gewoon superbraaf staan tot de wee voorbij was.

Samen rondwandelen

Tegen 8.00-8.30 was mijn vriend daar en hebben we samen rondgewandeld, op aanraden van de vroedvrouw. In de wei, tussen mijn paarden.

Tegen 9.30 was de vroedvrouw er. Ik had toen 5 centimeter ontsluiting. Ze zou na anderhalf uur nog eens terugkomen.

Toen ze terugkwam had ik 6 centimeter opening. Ze zou dan weer vertrekken om tegen drieën terug te komen met de arts – de vroedvrouw en de arts waren samen een duo dat mijn bevalling van A tot Z zou begeleiden.

Ik heb toen in het zwembadje gezeten, maar dat water was koud geworden en ik kreeg het dus ook koud. Hup, er weer uit. Ben toen in m’n ligbad gaan liggen, zitten…

Echt wel snel

Tegen 16.00-16.30 had ik 10 centimeter opening en hebben ze mijn water gebroken. Vanaf toen deed het PIJN! Eens je water breekt gaat het echt wel snel en ze dachten dat ik tussen 17:00 en 19:00 wel bevallen zou zijn…. Ik weet nog dat ik dacht, ‘oh, was het dat maar?’

Niet dus. Ik had wel degelijk erg sterke bekkenbodemspieren, wat de bevalling heel erg bemoeilijkte. Ik heb superveel pijn gehad door heupweeën die doorstraalden naar mijn benen. Mijn weeën waren echter niet lang genoeg, waardoor er even getwijfeld werd of ze mij niet beter naar de kliniek konden brengen. Het is dat ik geen fut meer had om erop te reageren, maar het was wel ‘t allerlaatste dat ik wou!

Verplicht in bad

De arts was blijkbaar de baarkruk vergeten en de vroedvrouw gaf opdracht om die te gaan halen. Hij was weg en ze heeft zich eens “goed bezig gehouden met mij”. Ik moest in bad en man, ik heb daar de meest vreselijke poses moeten doen. Ik dacht nog dat ik haar echt tegen de muur wou plakken toen, maar het heeft wél geholpen. Tegen de tijd dat de arts terug was, was Skye al een heel stuk verder gezakt en zou het niet meer lang duren.

Ik heb nog even op de baarkruk gezeten, maar om de één of andere reden voelde ik me helemaal blauw van onder, dus ik ben er weer van afgegaan. Ik heb gedurende de dag zowat overal gezeten: in de wei, op een stoel, in mijn eigen bad, in het opblaasbadje, op een baarkruk, op het matras….

Op de veranda

Uiteindelijk, na 4,5 uur persen, is Skye ter wereld gekomen op mijn matras op mijn veranda. Om 21.29 uur zag hij ‘t levenslicht.

We hebben gewacht tot de navelstreng uitgeklopt was voor het doorknippen. Skye lag op mij te bekomen en ik was direct alle pijn en afzien vergeten. Hij heeft een uur of zo op mij gelegen, gedronken en werd toen even meegenomen voor de nodige onderzoekjes. Daarna weer terug bij mij.

Goed afgezien, een klein scheurtje met 3 hechtingen, een lijf dat de dag erna nog steeds uitééngetrokken voelde, maar wél helemaal thuis bevallen. Zonder epiduraal en helemaal zoals ik het wou, na 41 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik ben trots op mezelf!

image1

Van geplande inleiding naar onverwacht spontaan

by 2e of volgende kindjeovertijd gaanziekenhuisbevalling

Het 15 november 2014. Om 1.00 uur in de nacht word ik wakker en voel ik bewust even aan mijn buik. Nog een paar uur en dan zijn we op weg naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. Ik ben bijna 42 weken zwanger, maar jij kleine schat vindt het te fijn daarbinnen. Ik voel je bewegen en krijg een glimlach op mijn gezicht. Misschien heb ik je vandaag wel in mijn armen.

Heel langzaam dommel ik weer in slaap. Een beetje gespannen wel. Na de horrorbevalling van mijn eerste zie ik er toch een beetje tegen op. Al heb ik me deze zwangerschap voorgenomen er heel rustig in te gaan als het eenmaal zo ver is. En niet in paniek te schieten zoals bij jouw broer gebeurde.

Spontaan begin

Om 2.00 uur word ik weer wakker en voel een beetje menstruatieachtige pijn. Ineens ben ik klaarwakker en bedenk dat de bevalling is begonnen. Uit zichzelf. Geen inleiding over een paar uur maar een bevalling die op natuurlijke wijze is begonnen.

Ik voel me rustig en ontspannen en besluit nog even te proberen wat te slapen. Dat lukt tot ongeveer 3.30 uur. Dan word ik wakker van zwakke weeën. Ik ga zitten op de rand van het bed en lach naar mijn mega grote buik. Ik praat zachtjes tegen je en zeg dat we dit samen gaan doen. Jij en Ik. Wij tweetjes.

Nog steeds ben ik heel erg kalm. De weeën blijven zwak, tot ik mijn man vraag om 5.30 uur de verloskundige te bellen. Zij komt langs en breekt mijn vliezen om 6.00 uur. De weeën worden meteen heftiger. Ik was er klaar voor. Laat maar komen. Het is tijd meisje. Je mag er nu uit.

Precies op tijd voor de ‘inleiding’

Om 6.30 uur rijden we naar het ziekenhuis. Je broer is intussen opgehaald door opa en oma. We komen om 7.00 uur aan, de tijd dat ik in het ziekenhuis moest zijn om ingeleid te worden. Wat een toeval. Maar godzijdank heb je besloten uit je zelf te komen.

De verloskundige vraagt me wat ik fijn vind. Nou… Ik vind het heel fijn als jullie allemaal je mond houden en het heel erg rustig is op mijn kamer. Ik moet het gevoel hebben dat ik alleen ben. Samen met mijn baby. Natuurlijk is het bijstaan van mijn man heel belangrijk, maar tenslotte moeten jij en ik het samen doen.

Aangekomen op de verloskamer pak ik mijn iPod en ga heerlijk in bed liggen. Ik heb op dat moment 4 centimeter ontsluiting en heftige weeën. De paniek die ik in de eerste bevalling heb gevoeld ken ik nu niet. Ondanks de pijn voel ik me één met jou. Samen zijn wij een top team.

Glimlachen in bad

Mijn man heeft intussen het bad gevuld en ik besluit met 6 centimeter ontsluiting het bad in te gaan. Ik zie wel hoe lang ik het volhoud. Ik luister in bad mijn muziek, muziek waar ik rustig van word.

De verloskundige en papa beginnen met elkaar te praten. O wat vreselijk vind ik dat… Ik zeg het hun en daarna is het weer stil. Ik met mijn muziek in een warm bad. Heerlijk, wat is dit ontspannen. Nooit gedacht dat bevallen ook mooi kan zijn. De pijn is niet fijn, maar is eigenlijk minimaal omdat ik er toch zo van kan genieten.

3 kwartier genieten we samen in bad. Dan wil de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik zit op 8 centimeter. Ik ga weer in bed liggen. De pijn word nu echt heel heftig. Ik moet mezelf echt toespreken dat ik er nu bijna ben en vol moet houden. Stiekem moet ik zelfs nog een beetje lachen. Want de dag daarvoor om diezelfde tijd was ik nog maar even gaan wandelen. Een wandeling van 1,5 uur. Dat deden we iedere dag. Samen met je broer.

Positieve gedachten

Met 9 centimeter voel ik me onrustig worden. De weeën komen om de minuut en zijn zo heftig. Ik denk terug aan mijn zwangerschap, dat ik me heb voorgenomen niet in paniek te raken. Op dat moment voel ik me weer rustig worden. Ik bedenk dat we het samen al zo ver geschopt hebben. 42 weken mocht ik jou bij me dragen, je hebt besloten uit jezelf te komen en nu duurt het niet lang meer voordat ik je in mijn armen heb en je aan de borst mag leggen. Dat moment. Ik kijk er ontzettend naar uit.

De positieve gedachten zorgen ervoor dat ik me weer totaal ontspannen voel. Inmiddels zit ik op 10 centimeter en is het 10:40 uur. Ik mag persen. Tegen dit gedeelte zie ik het meest op. Tijdens de geboorte van je grote broer kwamen ze erachter dat hij een sterrenkijker was. Die bevalling heeft in totaal 27 uur geduurd en daarvan heb ik 3 uur geperst. Achteraf zijn er fouten gemaakt.

Verdomd lekkere persweeën

Maar dat beïnvloedt mijn gedachten tijdens deze bevalling helemaal niet. Die persweeen zijn zo verdomd lekker. Eindelijk mag ik volle bak mee doen om jou op de wereld te zetten. Om 11 uur zegt de verloskundige nog 1 perswee en je komt eruit. Maar helaas, na die perswee zit je muurvast…

De verloskundige meldt me dat je er nu binnen een paar minuten uit moet of we worden afgevoerd naar de operatietafel. De volgende perswee komt eraan en ik pers uit alle macht… Je zit nog steeds vast. En dat doet pijn. Zoveel pijn dat ik kan schreeuwen, kan gillen. Gillen dat je eruit moet. Maar ik mag niks. Niet persen niks. Ik moet wachten tot de volgende perswee. Dan moet je eruit.

Daar ben je

image1

Ik zie de blik van de verloskundige veranderen in bezorgd. Ik neem me weer voor om me daar niet door te laten beïnvloeden. Ik spreek je toe in mijn gedachten. Kom op lief klein mensje. Je hebt ons zo lang laten wachten. Ik wil je zien, je ruiken, je aanraken. Daar komt de volgende perswee. En ik voel het. Je komt eruit. De verloskundige trekt enorm hard aan je en daar ben je. Ons mooie meisje.

En mijn god wat ben je mooi! Papa is trots op ons. En terecht. Dit hebben we samen gedaan! Je ligt op me en ik sluit mijn ogen. Intussen is het down under een slagveld maar hey, who cares. Jij, ons mooie meisje Nora-lynn is geboren. Ik ruik je ik voel je. Dit moment is zo onbeschrijfelijk. Ik voel me zo sterk. Het is ons gelukt!!!

image1

Een half uur later sta ik onder de douche met een glimlach van oor tot oor. En weer denk ik, het is ons gelukt. Zonder pijnbestrijding, zonder paniek, het is me gelukt de natuur zijn gang te laten gaan! Een uur later stappen we met zijn drietjes in de auto. Op weg naar huis om jou aan de rest van de wereld te showen.

fullsizeoutput_b2f

Ongekende oerkrachten

by 1e kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

In de laatste dagen voor de geboorte van mijn zoon heb ik veel positieve energie opgedaan door de verhalen op deze website. Daarom besloot ik dat ook ik een bijdrage wil leveren door het delen van mijn verhaal.

Weerstand

Toen mijn man, Alex, en ik besloten in het avontuur te springen en te stoppen met anticonceptie was het vrij snel raak. Twee maanden later gaf de zwangerschapstest namelijk al twee streepjes aan: er zat een kleintje in mijn buik! Dat was sneller dan verwacht en ik moest dan ook wel wat wennen aan het idee. Elke nieuwe fase van de zwangerschap was weer een drempel die ik nam met enige scepsis en soms wat tegenzin. Het eerste bezoek aan de verloskundigenpraktijk met al haar overdaad aan borstvoedingsfolders en kraamhulpreclame bijvoorbeeld, de glaasjes wijn die ik moest laten staan, de broeken die niet meer pasten, mijn veranderende lichaam en groeiende buik en de eerste zwangerschapscursus. Toch bleek dat het, als ik het een beetje tijd gaf, steeds alles reuze mee te vallen en overwon de blijde verwachting en het spannende gevoel het van de onzekerheid over wat me allemaal overkwam.

Toch nog wat ‘zweverige gekkigheid’

Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap niets wilde horen over zwangerschapscursussen en meer van die, naar mijn mening toen, ‘zweverige gekkigheid’, besloot ik een paar weken voor de uitgerekende datum toch een cursus Hypnobirthing te volgen. Ik had er goede verhalen over gehoord en nu de komst van de baby dichterbij kwam leek het me verstandig om me toch een beetje voor te bereiden. In het kort gezegd krijg je tijdens een cursus Hypnobirthing tools om in een zeer ontspannen gemoedstoestand te raken waardoor je de bevalling makkelijker op een natuurlijke manier kunt beleven.

De eerste lessen vormden weer een flinke drempel. Ik moest wennen aan de licht spirituele inslag, de bevallingsfilmpjes en vooral dat alles rondom de bevalling en het vrouwelijk lichaam werd benoemd en besproken. En dat waar onze mannen bij zaten! Soms kon ik met mijn rode konen wel door de grond zakken.

Meditatieve sfeer

De derde les besloot ik dus ook om Alex thuis te laten en alleen te gaan. De hypno-juf fungeerde als mijn geboortepartner en ja hoor, juist die les lukte het me voor het eerst om in de oefeningen op te gaan en in een heel ontspannen, bijna meditatieve sfeer te komen. Dat wilde ik met Alex delen! Dus de keren daarop mocht hij weer mee en hebben we samen nog veel geleerd. Mijn weerzin veranderde in een lach. Zeker toen Alex tijdens een oefening iets te ontspannen werd, en zijn ademhaling overging in een snurkend geluid.

Op de valreep een bevalbad

De dag van de uitgerekende datum brak aan en de whatsappjes vlogen om mijn oren. Waar blijft de baby nou? Die zat nog lekker in mijn buik en uit niets bleek dat hij of zij zin had om te komen. Ik vond het zelf stiekem niet zo erg. Ik volgde nog wat colleges, maakte zelfs nog een tentamen en las veel positieve verhalen over bevallingen. Maar toen ook de 41 wekengrens passeerde, werd ik toch wel ongerust. Ik wilde liever geen ziekenhuis-bevalling, maar dan moest het nu wel opschieten. Op een nacht werd ik wakker met het idee: ik wil in bad bevallen! In een bevallingsbad! In de slaapkamer! En wel snel want het kon immers elk moment gebeuren! De volgende dag reden we naar Delft om een een groot opblaasbad te huren.

De dag erop moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden checken of het veilig was om de baby nog even te laten zitten. Dat bleek het geval. Zijn hartje deed het goed, het vruchtwater was voldoende en ook ik was in goede staat dus ik kreeg wat uitstel tot max 42 weken en 1 dag. Dan zou ik echt ingeleid worden en dus een medisch geval worden.

Krampen of weeën?

Gelukkig kwam het niet zover want bij 41 weken en 3 dagen begon het te ‘rommelen’ zoals ze dat noemen in de verloskunde-praktijk. Omdat ik geen ervaring had met harde buiken of voorweeën wist ik niet zeker of de krampen die ik voelde weeën waren. Ik werd er wel wat zenuwachtig giechelig van en tegen het eind van de middag ging ik de ‘weeën’ bijhouden op een papiertje, terwijl Alex in de kamer naast me aan het werk was.

Ik bleek om de vijf minuten toch wel zo’n gevoel van kramp te krijgen en dat hield een minuut aan. Was het dan toch begonnen? Ik probeerde de aandacht van Alex te trekken, maar hij zat in een conference call en reageerde niet op mijn aandachttrekkerij. Toen hij rond 6 uur eindelijk ophing, liep ik naar hem toe en vertelde hem dat ik dacht dat er mogelijk iets begonnen was.

Vier centimeter ontsluiting

Omdat ik erg honger had, besloten we eerst eens een gebakken eitje te maken met kaas. Maar terwijl ik daar in de keuken rondliep, kwamen de weeën om de drie minuten en moest ik echt leunen op het aanrecht om ze op te vangen. Snel werkte ik de boterham naar binnen terwijl Alex de verloskundige belde. Tegen zeven uur stond ze op de stoep en constateerde: het is absoluut begonnen! Ik had vier centimeter ontsluiting.

Toen werd het menens. Ik besloot eerst in mijn eigen badkamer-bad te gaan waar Alex de kaarsjes had aangestoken en rustige hypnobirthing muziek had opgezet. De weeën werden heftiger en pijnlijker. Ik schrok er een beetje van, maar door de ademhaling die ik had geleerd op de cursus lukte het me om heel rustig te blijven. Ook merkte ik dat ik erg leunde op de ingesproken hypnobirthingtekst. De tekst die ik eerder zweverig had gevonden, sleepte me er nu volledig doorheen.

Een goede concentratie

Alex zat naast me en sprak me bemoedigend en heel rustig toe. Als er een golving kwam probeerde ik het gewoon over me heen te laten komen. Alsof ik de pijn op een surfboard zette en het surfboard in tien seconden naar mijn tenen zuchtte. Met een goede concentratie lukte het me om de steeds hevigere pijngolvingen op te vangen. Maar zodra ik me eventjes bemoeide met gesprekken om mij heen, had ik het zwaar te verduren.

Na drie uur was ik zo geconcentreerd dat ook Alex niets meer tegen mij mocht zeggen. Na een uur of vier in mijn gewone bad, besloot ik te gaan verzitten. Dát zette pas echt de boel in werking. Tijdens de volgende wee ervoer ik op eens een ander soort kracht. Een gevoel dat ik moest persen. Dat vormde zich in een soort oerkreet, waar ik mij niet tegen kon verzetten. Ik schrok er ontzettend van. Wat was dit? Zover was ik toch nog helemaal niet?

Gauw het bevalbad opzetten

De verloskundige kwam er snel aan en riep naar Alex dat hij het bevallingsbad gereed moest maken. Terwijl het bevallingsbad volliep werd ik gecheckt op bed. 10 centimeter ontsluiting. Ondertussen kwamen er oerkrachten in mij los waarvan ik het bestaan niet kende. Ik botvierde me op het t-shirt van Alex. Dat deze heel gebleven is, mag een wonder heten.

Door de kracht die in mij loskwam, raakte ik van slag. Het deed niet zozeer pijn, maar de heftigheid was niet onder controle te houden. Het nam mijn lichaam over en ik vond het lastig om die controle te verliezen. Van de rustige meditatieve sfeer in mijn badkamer-bad, kwam ik in een wervelwind terecht en kondigde de baby zich echt aan.

Brullen als een leeuw

Ik was op slag vergeten wat we hadden geleerd over ademhaling tijdens persweeën en liet me begaan. Dat zorgde ervoor dat ik voor mijn gevoel als een leeuw kreten uitbrulde en merkte zelfs tussendoor nog op: “Shit, de buren!” De verloskundige sprak me streng toe. “Gebruik je kracht om te persen, niet om te brullen. Anders kun je straks je moeder niet meer bellen om het blijde nieuws te vertellen.”

Een goede opmerking om het geluid te dempen, maar toen ik de kracht ging gebruiken om te persen, ging het pas echt snel. Na twee of drie flinke persweeën voelde ik het hoofdje tussen mijn benen en na nog drie tot vier keer persen riep de verloskundige: geef me je handen! Zo vingen Alex en ik samen het kindje op in het warme water.

Blij en trots

Ik kon het niet gelijk geloven en keek wazig voor me uit. Wat was er nu net gebeurd? Maar een luide huil riep mijn aandacht er weer bij en ik keek naar het kindje dat ik in mijn handen had. Een jongetje! Wauw, door emoties overmand staarde ik wat versuft voor me uit. Blij dat het voorbij was, blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en ook een beetje trots op hoe ik dit klaargespeeld had.

Wankelend stapte ik het bad uit en ik wachtte, met mijn zoon op mijn borst, tot de navelstreng uitgeklopt was. Daarna mocht Alex de navelstreng doorknippen en werd onze zoon gewogen. Het bleek een flinke knul: 4160 gram schoon aan de haak. Na met de verloskundige en de kraamverzorgster te hebben geproost met een glaasje priklimo gingen zij weer naar huis en bleven we met z’n drietjes achter. Gek genoeg hebben we zelfs nog een paar uurtjes geslapen voordat de zaterdagochtend zich aandiende en een nieuwe kraamverzorgster op de stoep stond met achter haar de eerste nieuwsgierige familieleden die niet konden wachten om de kleine man te zien.

Bijna een week oud

Al met al vond ik de bevalling een overweldigende, heftige maar tegelijkertijd ook mooie ervaring. Mede dankzij de tools die ik had meegekregen tijdens de cursus hypnobirthing, de mooie thuissetting, het bevallingsbad en de nuchtere en relaxte houding en aanmoediging van de verloskundige en Alex. Wat ik een volgende keer anders zou doen is meer tijd nemen tijdens de persfase. Naar mijn idee had de schade dan nog iets beperkter kunnen blijven. Maar achteraf is altijd makkelijker praten.

Onze zoon is nu bijna een week oud. En heus loopt niet alles op rolletjes. De borstvoeding gaat bijvoorbeeld niet vanzelf en is wat pijnlijk, daardoor verloor de baby iets te veel gewicht in de eerste dagen. Maar met behulp van wat bijvoeding en een lactatiedeskundige gaat alles nu de goede kant op. Het leukste is om de liefde te voelen groeien. Elke gekke bek die hij trekt, elke minuut kroelen, die kleine handjes op je borst voelen en die zachte wangetjes tegen je aan. De bevalling was overweldigend, maar de liefde die we nu voelen voor dit kleine mensje is nog overweldigender.

unassisted childbirth

Ongeplande unassisted childbirth: de regie in eigen handen

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offongeplande UC (unassited childbirth)overtijd gaanthuisbevalling

Eigen kracht

De regie in eigen handen. Een thema dat voor mij de hele zwangerschap al gespeeld heeft. Het taalgebruik van zowel de professionals in instellingen als de verloskundigenpraktijk is hierbij belangrijk. Dit taalgebruik kon mij als zwangere, barende en kraamvrouw telkens weer in mijn kracht zetten, met de regie in eigen handen, of juist uit mijn kracht halen.

De wens om in mijn eigen kracht te kunnen blijven heb ik in de Facebookgroep ‘Vrije geboorte’ geuit en daar kreeg ik de gouden tip voor een passende verloskundige. Het feit dat ik zelf wilde bepalen welke verloskundige ik accepteerde, was al een belangrijk verschil met de 2 zwangerschappen ervoor.

Positieve indoctrinatie

Bij mijn 2 eerdere bevallingen werd veel gecoacht op persen. Ook zijn er dingen besloten waar ik later nog verdriet over had. Nu wilde stilstaan bij hoe ik zelf echt zou willen bevallen. Ik besloot tijdens de zwangerschap om zoveel mogelijk de natuur te evenaren. Ik indoctrineerde mezelf positief met mooie filmpjes van bevallingen in de natuur. In verschillende houdingen, zelfs op een wc, staand, zonder assistentie van anderen, in bijzijn van partner en kinderen enzovoorts.

Hoe dichter ik de 40 weken naderde, hoe meer ik ook ging vragen wat vrouwen natuurlijkerwijs doen als de bevalling niet goed gaat. Wat er zoal niet goed kan gaan. Ook keek ik naar een bevalling waar het kindje even slap bleef en wat de moeder toen deed.

Nelson Mandela

Vanaf week 27 van de zwangerschap werd ik 2 keer in verschillende ziekenhuizen opgenomen met hevige contracties, die later voorweeën bleken te zijn. Ook daar was taalgebruik een rode draad bij het behouden van regie over mijn lijf en zwangerschap. Tijdens de opname in ziekenhuis A zei de arts-assistent: “We gaan overleggen wat we gaan doen,” en ging de kamer uit. Ik voelde direct mijn kracht omlaag duiken, in de rol van afhankelijke patiënt. Een rol die ik niet wilde aannemen.

Ik liet me inspireren door het verhaal van Nelson Mandela. Het lukte hem om met respect behandeld te worden als gedetineerde destijds. Terwijl ‘gedetineerde’ per definitie een ondergeschikte rol is. Hoe deed hij dat? Hoe zou hij het nu in mijn situatie gedaan hebben?

Unieke positie

Bij terugkomst in de nacht op die donkere eenpersoonskamer sprak ik mij uit voordat de arts haar informatie kon delen. Na het weghuilen van mijn spanning zei ik: “Door tegen mij te zeggen dat JULLIE overleggen wat JULLIE met MIJ gaan doen voel ik me helemaal niet goed, volledig uit mijn kracht gehaald. Ik wil graag dat je zegt dat je met collega’s gaat overleggen wat jullie advies is, om dat vervolgens met MIJ te overleggen, zodat we SAMEN een oplossing kunnen vinden. Ik ben namelijk ook een professional, in contact met mijn lijf en baby, een unieke positie die jullie als artsen weer niet hebben en zo kunnen we elkaar aanvullen op gelijke voet van mens tot mens.”

Chapeau voor deze arts dat zij dit zo ter harte nam en ook heeft overgedragen aan haar collega’s. Vanaf toen werden woorden bewuster gekozen, ook al vond niet iedere arts dat even makkelijk.

Fibronectinetest

Ik verzocht om een fibronectinetest in ziekenhuis B, om te checken of de bevalling nou wel of niet begonnen was. De weeën waren inmiddels dusdanig dat we samen besloten met weeënremmers te starten en de 1e corticosteroïdenprik ter longrijping van de baby te geven. Mijn verzoek voor de test werd ingewilligd en zo belandde ik in het ziekenhuis waar de fibronectinetest kon worden gedaan. Binnen 10 minuten bleek een negatieve uitslag.

“Jij gaat niet bevallen binnen 10 dagen en gezien de checks is de kans minimaal dat jij überhaupt te vroeg bevalt.” Ik moest maar gauw de onderzoekskamer verlaten en mocht in de wachtkamer zonder controlemiddelen plaatsnemen. Wat ziekenhuis B betreft mocht ik met eigen vervoer naar huis als ik hun patiënt was geweest.

Protocol of advies?

Ik was patiënt van ziekenhuis A, op ‘consult’ bij ziekenhuis B, en viel nog onder het beleid van ziekenhuis A. Ik besloot mee te gaan in wat ziekenhuis A van mij verwachtte en wachtte (uiteindelijk 3,5 uur) op een ambulance voor terugkeer. De optie om naar huis te gaan met taxi of eigen vervoer is ook een overweging geweest, maar de gedachte dat ik het ziekenhuis mogelijk nog nodig had tijdens de bevalling en niets wilde doen wat onderlinge verhoudingen kon verstoren, bleef ik toch wachten op het vervoer retour.

In de wachtkamer van ziekenhuis B belde ik de arts-assistent van ziekenhuis A om de uitslag door te geven. Zij zei me: “Bij terugkomst geven we wel de 2e corticosteroïdenprik, want dat is het protocol waarmee we gestart zijn – uh… [en toen boog ze haar taalgebruik om] ik bedoel dat wij zouden adviseren om die 2e prik te geven.” Ik voelde me veel beter bij het 2e deel van die zin en bedankte haar ervoor. Ik zei dat ik het advies in overweging zou nemen en er bij terugkomst over te willen praten voordat er een interventie zou plaatsvinden.

Eigen-wijsheid

In ziekenhuis A aangekomen had een andere arts-assistent duidelijk moeite met het volgen van mijn eigen-wijsheid. Op een weinig vriendelijke manier vroeg ze: “Wat wil jij verder nu?” Ik zei geen 2e prik meer te willen, omdat ik volgens ziekenhuis B niet aan het bevallen was (en ook te horen kreeg dat de negatieve gevolgen van deze injecties voor de baby nooit goed onderzocht zijn, maar bij dieren in hoge doseringen wel aangetoond zijn).

Waarna ze redelijk ‘pinnig’ zei: “Dan stoppen we ook met de weeënremmers.” Het voelde een beetje als een machtsspelletje waar ik niet in mee wenste te gaan. Ze sloot af met: “Als je maar niet denkt dat we je elke keer naar ziekenhuis B retour laten gaan”. Ik was op dat moment te moe om daar nog een positieve, vrolijke draai aan te geven en liet het daarbij.

In de weken die volgden was er nog 1 onzeker moment en dat was na meting van de buik bij de verloskundige en de curve die een achterblijvende groei liet zien. De groei-echo bij 36 weken liet een hele lichte buiging zien in die curve met een geschat gewicht van 2600 gram.

Magische 42-wekengrens

Dinsdagnamiddag 29 april 2014. Ik ben 41 weken en 5 dagen zwanger en het wordt heet onder mijn voeten. Was ik 30 jaar geleden zwanger geweest, dan had ik heel rustig zwanger kunnen blijven tot ik gewoon zou bevallen. Nu is het opeens een magische grens, die 42 weken. Ik bel ter informatie met de klinisch verloskundige in het ziekenhuis. Tot dan toe ‘loop ik bij de verloskundige’ en dat wens ik tot de bevalling zo te houden. Ik wil de bevalling rustig afwachten, ook tot na de 42 weken, in nauw contact met mijn gevoel. Een interventie wil ik pas overwegen als ik dat zelf nodig acht.

Richtlijnen

“Als je binnen de richtlijnen wilt handelen, zul je morgen je vliezen moeten laten breken door je verloskundige en dan overmorgen – als de bevalling niet op gang gekomen is – bij week 42 je bij ons verder laten inleiden middels een infuus.” Aldus de klinisch verloskundige. Ik sta even perplex en zeg: “Volgens mij hebben instellingen zich te houden aan richtlijnen, maar ik als moeder heb er geen. Laat staan dat ik me er aan moet houden.”

Ze bedankt me voor deze feedback en vindt het opmerkelijk bij zichzelf te horen hoe snel in haar taalgebruik een soort ‘verplichting’ naar de ouders gaat zitten. Een moeder die zich houden moet aan richtlijnen, danwel ervan af wil wijken. Ouders hebben geen richtlijnen waar ze zich aan moeten houden en wijken er dus ook niet van af. Daarentegen heeft een arts of verloskundige richtlijnen, waar hij of zij goed beargumenteerd van kan afwijken indien hij of zij wil meebewegen met wensen van ouders die niet stroken met de richtlijnen.

Strippen als redmiddel

Toch blijft in mijn hoofd hangen dat ik als moeder van ‘de richtlijnen’ zou afwijken en zo ‘het dossier in zou gaan’ als ik besluit om na 42 weken zwangerschap mijn bevalling op natuurlijke wijze af te wachten.

Deze gedachte voelt zo zwaar dat ik die avond besluit mij iets te laten strippen. Ik ben 41.5 weken zwanger van mijn 3e kind en alles voelt goed met mij en de kleine. De oudste 2 logeren bij oma. De gedachte dat ik als moeder zou afwijken van ‘de richtlijnen’ voelt dusdanig zwaar dat ik een hulpje voor de start van de bevalling nu als redmiddel zie, om nog zo natuurlijk en ontspannen mogelijk te kunnen bevallen voordat week 42 ingaat. Mijn verloskundige van Vive vroedvrouwenpraktijk komt bij ons thuis om uiteindelijk 2 uur de tijd te nemen voor mij, mijn partner en onze vragen en twijfels.

Fijne verstandhouding

Ik ben telkens niet zeker of ik me wil laten strippen op dat moment. Ik wil eerst meer informatie, weten wat het eigenlijk inhoudt. Ze laat ruimte voor stilte, voor tranen, ze laat ruimte om onze eigen beslissing te nemen. Ze is duidelijk opgeleid om informatie te geven zonder een dwingend advies erin. Tijdens strippen gaat een vinger door de baarmoedermond om vervolgens enkele rondjes tussen de vliezen en de baarmoeder te maken. Hierdoor worden eventuele slapende receptoren wakker, zo vertelt de verloskundige, en mochten er ‘bevalhormonen’ aanwezig zijn in het lichaam, dan kunnen die op de receptoren komen en kan de natuurlijke bevalling in gang gezet worden.

Ook tijdens het strippen blijf ik in eigen kracht, in contact met wat ik wens, en ik verzoek haar om te stoppen. Ze vertelt dat ze doorgaans 10 rondjes doet en ik geloof dat 3 ook werkt bij mij. Ik bedank haar voor de aandacht en ondersteuning en we lachen met elkaar om mijn opmerking erachteraan: “En nu m’n huis uit”. We hebben een fijne verstandhouding en hebben vaak dezelfde humor. Het is 22.00 uur en ik ga slapen.

Van angst naar vertrouwen

In de nacht die volgt, krijg ik om 4.00 uur weeën die al zo sterk en frequent komen dat we om 4.20 uur de verloskundige bellen en verzoeken om te komen. Het bevalbad loopt langzaam vol. Mijn partner en ik zijn in de badkamer.

Weer 10 minuten later krijg ik al lichte persdrang en angst komt om de hoek kijken. “Kan het lichamelijk gezien wel zo snel ontsloten zijn?” “Gaat het wel goed als ik straks stevige persweeën krijg?” Ik schakel weloverwogen om van angst (“Moet ik 112 bellen?”) naar rust en vertrouwen (“Mijn lijf weet de weg”), omdat doorgaan in angst mij simpelweg niets zou opleveren. Ik kan die afweging zelf maken, omdat niemand het van mij overneemt. Ik maak contact met het kindje door het te verwelkomen en blijf mede daarom rustig. Ik vraag mijn partner zo snel mogelijk de voordeur te openen en direct terug te komen.

Unassisted childbirth

Door de goede voorbereidingen weet ik dat de vrouw intuïtief het juiste doet als ze er alleen voor staat, weet ik dat je op de wc kan bevallen, staand, in bad, enzovoorts.

Allereerst komt er een bol vliezen met vruchtwater die ik boven het toilet stuk maak met mijn nagels. Ik heb mijn ogen dicht, maar gek genoeg zie ik alles alsof ik een innerlijk oog heb. Ik ben rationeel en intuïtief 100% aanwezig. Het hoofdje schuift heen en terug in het geboortekanaal en ik pers niet mee. Al staande, met mijn hoofd op de schouder van mijn partner, wordt het hoofdje geboren.

Ik voel met mijn hand of het helemaal intact en geboren is, terwijl mijn ogen gesloten blijven. Ik voel het harde hoofdje en aan de andere kant de zachte wangetjes. We wachten rustig de volgende wee af. Tussen de weeën door is het stil. Het enige wat ik herhaal is: “Rustig maar,” en tussen de andere 2 weeën: “Het komt goed”.

Mijn partner antwoordt eenmaal: “Ja, dat weet ik, het komt goed”, waarna ik zeg: “Ja dat weet ik, maar ik moet het zeggen”. Ik houd door de herhaling van de woorden een rustige energie in de ruimte om me heen. Bij de volgende perswee begeleiden mijn partner en ik al staande onze baby naar buiten.

Precies op tijd

Ik inspecteer hem, check zijn uitdrukking, ademhaling, kleur, navelstreng. Het blijkt een zoon, iets wat we toevallig opmerken, niet omdat we daarin specifiek geïnteresseerd zijn op dat moment. Alles gaat vanzelf, precies zoals het moet. We gaan onder de douche met baby, navelstreng en al, en dan arriveert de verloskundige. In mijn beleving precies op tijd, waar anderen het misschien als ‘te laat’ zouden bestempelen.

Standaard plaatje

We openen de douchedeur omdat ik denk dat ‘zij nu iets doen moest’ waarop ze zegt: “Je hoeft de deur niet te openen hoor, ik kwam alleen vragen of er vragen zijn?”

En zo krijg ik weer een spiegel voor hoe snel ook ik in het standaard plaatje kan terugvallen van ‘de professional moet iets zeggen of vinden van zwangerschap en geboorte’. We hebben eigenlijk geen vragen, waarop ze naar beneden vertrekt om beschuiten te smeren. Uiteindelijk besluit ik zelf wanneer ik op wil staan om de placenta te laten komen (2 uur na de bevalling). De placenta en de navelstreng liggen daarna nog een uur intact bij de baby alvorens we afnavelen.

Droombevalling van 3 kwartier

3 kwartier na de start van de eerste weeën ligt onze kleine man in mijn armen. Het bevalbad staat er in de bevalkamer eenzaam bij. Het was een droombevalling, totaal in mijn eigen kracht, tezamen met partner en baby, 100% bij mijn verstand en intuïtief aanwezig. Ik maakte de juiste keuzes, zoals elke vrouw dat zou kunnen doen (uitzonderingen daargelaten). Hiermee bedoel ik dat ik geloof dat barenden ook weten wanneer ze wel hulp van een professional nodig hebben.

Uiteindelijk werd de kleine na 41 weken en 6 dagen zwangerschap geboren met 3800 gram schoon aan ‘de haak’. Helemaal niet te klein dus. Ik beviel met steun van mijn partner verder geheel UC (unassisted childbirth), zoals ik stiekem hoopte. Ik heb ook mogen ervaren hoe het is om niet te kunnen terugvallen op een professional op het moment dat er even angst om de hoek komt kijken. Het was fantastisch, voor mij een droombevalling.

Plasluiers tellen

De kraamhulp is inmiddels 2 dagen geweest. Op mijn verzoek heeft ze mijn zoon niet verzorgd of aangeraakt en dat aan mij overgelaten. Ze geeft me nuttige informatie waar ik blij mee ben, maar na het tellen van plasluiers en een opmerking hierover, merk ik dat het storend wordt. Ik kan haar vertellen dat hij die nacht voor het eerst een volle borst heeft leeggedronken en dat dus de volgende luier een flinkerd wordt. Een uurtje later blijkt dat ook. Ik word door enkele ander opmerkingen weer teruggeworpen naar mijn allereerste besluit tijdens de zwangerschap: ‘Ik wens in eigen kracht te blijven.’

Ik raap mijn moed bij elkaar en verzoek haar om de zorg af te ronden. Ze vraagt me toestemming te vragen aan mijn verloskundige, die lachend aan de telefoon zegt dat kraamzorg een aanbod is en geen verplichting. De kraamhulp rondt haar werk af en vertrekt. Zonder haar aanwezigheid lukt het me beter om hem zelf in de gaten te houden qua vochtbalans, navelstreng et cetera.

Mijn eigen pad

Juist als niemand het bij voorbaat overneemt, moet ik mijn eigen verantwoordelijkheid nemen en al mijn zintuigen inzetten. En dat voelt goed. Het voelt soms spannend om mijn pad te blijven volgen, soms wat alleen, maar wel heel kloppend. In een jaar tijd zijn er mensen geweest die mee hebben kunnen lopen op mijn pad of juist geprobeerd hebben om me naar hun eigen pad te trekken. Beide ‘partijen’ hielpen mij om mijn eigen pad te zien en te voeden. Mijn bijzondere dank hiervoor!

img_0348

Stressloos bevallen

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingkind(eren) bij de bevallingovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

Op mijn blog schreef ik over de mogelijkheden van natuurlijk en stressloos bevallen, toen ik zelf op het punt van bevallen stond. Extra spannend vond ik dat, want wat als het mij dan niet zou lukken om een aangename bevalling te hebben? 

Ik geloof dat er iets gaat beginnen hier

Op 26 september 2013 rond half 8 in de ochtend is het eindelijk zover, de bevalling is in aantocht. Mijn gezinnetje, bestaand uit: vriend, zoontje van 2, mezelf en foetus in de buik, wordt langzaam wakker en begint aan zijn ochtendritueel. Langzaam worden we wakker, er worden hier en daar wat knuffels uitgedeeld en er wordt door vader en zoon aanstalten gemaakt om het ontbijt te bereiden. Ik draai me nog even om en voel verdacht regelmatige harde buiken. Ik ben extra alert, omdat ik al bijna 2 weken “overtijd” ben. Ik doe maar gewoon mee aan ons ritueel en ga douchen. Op weg naar de badkamer zwaai ik naar mijn voorbijfietsende buurvrouw. Als ze vraagt hoe het gaat zeg ik haar door het keukenraam, dat ik geloof dat er iets gaat beginnen hier. We wisselen een blije omhoogstekende duim uit.

De eerste echte weeën

Eenmaal onder de douche, rond 8 uur, voel ik de eerste echte weeën opkomen. Roepend door het schuifdeurtje van de douche, stel ik vriend en zoon op de hoogte. Ze staan samen ananas te snijden. Ik geef ze de opdracht op de klok te kijken om de regelmatigheid van de weeën in de gaten te houden. Als blijkt dat ze ongeveer om de 4 minuten komen, zet vriendlief voor de zekerheid alvast de kraan aan om het geboortebad, dat in de woonkamer al een paar weken staat te wachten, te vullen. 

Ondertussen comfortabel aangekleed, zet ik swingende muziek aan en dans met mijn zoontje door de kamer. Papa begint te filmen. Met 41 weken en 5 dagen zwanger en dus met de dreiging om een ‘medisch geval’ te worden in het verschiet, ben ik extra blij dat het begonnen is. De weeën vang ik op met mijn hoofd naar beneden, op een stoel leunend en draaiend met mijn heupen (ook wel spiraling genoemd: 1 van de 7 geheimen van een natuurlijke en aangename bevalling*) Ik eet ondertussen wat ananas en ander fruit en dans tevreden verder. 

Shhhh, hier komt een kind ter wereld

“En hoe is het hier?” hoor ik de buurvrouw achter mij door het keukenraam zeggen, die terug is van haar zoontje naar school brengen. “Goed,” zeg ik en direct erachter, “effe een wee opvangen hoor.” Weer duik ik met mijn hoofd naar beneden en spiral er op los. Als de wee voorbij is kijk ik mijn buuf met een brede glimlach aan. “Wat leuk dat het nou net haar vrije dag is,” denk ik, “dat is vast niet toevallig”. Ze vraagt of ze iets kan doen en stelt dan voor ons zoontje even mee te nemen. Papa en mama kunnen daardoor de boel nog wat opruimen en extra gezellig maken voor de komst van onze dochter: een compositie van zachte lichten en kaarsjes, hypnobirting-muziek en de juiste temperatuur van het water,……..shhhh, hier komt een kind ter wereld**.

Letten op mijn ademhaling

Ding, dong, de verloskundige belt aan. We hadden om 9 uur ‘toevallig’ een afspraak met haar staan, om de overdracht naar gynaecoloog en holistische verloskundige te bespreken in verband met mijn wens om, mits alles in orde zou zijn, niet in te leiden bij 42 weken. “En hoe is het hier?” vraagt ook de verloskundige, niet doorhebbend dat ik al een uur weeën heb. “Ja, het is begonnen hoor,” zeg ik, opeens wat twijfelend of de weeën wel door zullen zetten, nu zij gearriveerd is. Ze vind dat ik er zo relaxed bij zit, zegt ze, als ik een hap muesli in mijn mond stop. Ik probeer bij mezelf te blijven in deze nieuwe situatie en let even op mijn ademhaling (geheim nummer 2 van een natuurlijke en aangename bevalling*).

Dan voel ik een wee opkomen. Ik vang hem nu neuriënd op (geheim nummer 3*). De verloskundige vind dat ik de weeën goed en rustig op vang en zegt dat ze haar spullen maar even uit de auto gaat halen. Ook zij is blij voor ons dat het begonnen is en dat ik geen papieren hoef te gaan ondertekenen, dat ik vanaf 42 weken op eigen risico ga handelen.  

De temperatuur van het water regelen

Als ze terug is rond kwart over 9 ga ik op bed liggen voor een controle. Ik blijk 6 cm ontsluiting te hebben: een mooi cijfer om in bad te gaan.

Mijn kleren gaan uit en ik stap het warme water in. “Poeh, dit is veel te warm hoor,” roep ik naar vriendlief, die in de badkamer druk bezig is de temperatuur te regelen. Ik begin me wat suf te voelen en ben blij als er vervolgens wat minder warm water de slang uit stroomt. Ondanks het “oefenen” van te voren in bad beweeg ik wat onwennig rond. Geen tijd om daar verder over na te denken, want de weeën komen nu heel snel achter elkaar en ze worden steeds heftiger.

Ik probeer me te ontspannen en alle geheimen van de natuurlijke en aangename bevalling* rustig na te gaan en ze ook daadwerkelijk toe te passen: Ik ga op handen en voeten zitten en speel met mijn adem, laat mooie beelden voor mijn ogen de revue passeren en beweeg mijn bekken als een slang. Er komen zachte en hardere oergeluiden uit mij als er een wee komt, en ik voel een heerlijke energie door mij stromen. Hè?! Ik voelde helemaal geen pijn! Ik moet er zelfs een beetje van lachen, waardoor mijn lichaam een beetje gaat schokken. ‘’Hou nog even vol, Esmarel!’’, hoor ik de verloskundige roepen en laat me hierdoor helaas uit mijn geluksmomentje halen. 

Duidelijk zijn

Ik probeer weer in mezelf terug te keren, maar er komt alweer een nieuwe wee, die wel wat pijnlijker is. Ook moet er even naar het hartje geluisterd worden, wat een lichte irritatie bij mij oproept. Ik moet hiervoor namelijk naar achteren leunen, iets waar ik niet op zit te wachten. Gelukkig gaat dit vrij soepel door de draagkracht van het water en de steun van mijn vriend die inmiddels achter mij in bad is gaan zitten. Ondertussen word ik liefkozend gestreeld en aangeraakt door hem, wat me tussen de weeën door doet ontspannen, maar als hij me een momentje te hard masseert, geef ik hem een duw. Ik kan maar beter duidelijk zijn in tijden van urgentie.

Het hartje doet het super en als ik dan weer naar voren ben gebogen, voel ik persdrang opkomen. Ik vraag om bevestiging of ik daadwerkelijk mag persen en krijg een bevestigend ja te horen. In werkelijkheid ben ik helemaal niet van plan om te persen, maar om in de wee te ontspannen en gelijktijdig een flinke tegendruk te geven. Dit is een techniek die bij hypnobirthing en een orgastische geboorte met succes wordt gebruikt. Beetje vergelijkbaar met als je moet poepen en je je hoop ontspannen laat komen (daarmee kun je het van te voren ook oefenen trouwens).

Een lied van oerklanken

Tijdens de eerste 3 persweeën, waarbij ik inderdaad niet pers, maar tegendruk geef en een lied produceer bestaand uit mijn eigen oerklanken, komen de buurvrouw en mijn zoontje binnen. Ze zijn op mijn ‘gezang’ afgekomen, zegt ze. Ik krijg een snijdend gevoel bij de opening van het geboortekanaal en ik vraag of ze al te zien is. Ik mag zelf gaan voelen en voel inderdaad schattige plukjes haar aan een hoofdje vastgeplakt.

Er moet weer naar het hartje geluisterd worden, dus ik beweeg naar achteren. Op mijn knieën, naar achter leunend in de armen van mijn vriend, voel ik een enorme ontspanning. Ik geef me over en ontspan in mijn ademhaling. Daar komt de 4e én laatste wee, zo blijkt even later. Nauwelijks geef ik druk en laat haar lichaampje er uit glijden. Ik kan het nauwelijks geloven: daar is ze al! Het is ondertussen 1 minuut over 10.

Opgevangen door haar vader

In het water wordt ze opgevangen door haar vader, die haar vervolgens bij mij op de borst legt. Een verfrommeld wezentje met haar en huidsmeer zie ik in mijn armen liggen. Het magische momentje is van korte duur, omdat ze niet gelijk reageert zoals gewenst. Met lichte commotie wordt er over haar heen gewreven, waardoor ze een keel gaat opzetten. Heel eventjes maar gelukkig, want dan mag ze rustig bij me gaan liggen. Haar hoofdje boven water en de rest van haar lichaam in het warme water, een mutsje op haar hoofd.

Een intiem welkomstmomentje beleven we met haar. Ook haar broertje komt nieuwsgierig dichterbij. Hij trekt zijn kleren uit en een paar minuten later zitten we met zijn vieren in bad. Dan wordt ons kersverse gezinnetje alleen gelaten, en ook de buurvrouw, die het hele tafereel sinds haar binnenkomst heeft gefilmd, legt de camera neer. 

We genieten samen van dit bijzondere moment, elkaar aankijkend en omarmend, langzaam wennend aan deze nieuwe situatie. Welkom prachtig zusje en dochter, wat zijn we dankbaar jou op deze manier te mogen verwelkomen.

Oervertrouwen

Elke vrouw kan bevallen, maar kan ze het ook als een prettig ervaren? Ik ben ervan overtuigd, dat elke vrouw, als ze wil, veel mogelijkheden kan creëren voor een prettige bevalling. Mijn eerste bevalling was prima, maar overkwam me. Ik liet gebeuren wat er gebeurde en vertrouwde op de artsen om me heen, ondanks tegenspraak van mijn gevoel.

Mijn tweede bevalling was een wonder, een geschenk, dankzij ontwikkeling van mijn instincten en de voorbereiding en ontdekking van de ‘’geheimen’’ van een natuurlijke bevalling. En het belangrijkste: een oervertrouwen!

*de 7 geheimen voor een natuurlijke en aangename bevalling: https://www.youtube.com/watch?v=taSSKqQoYZs

**Shhhhh…hier komt een kind ter wereld, is de slagzin van de ENCA = European Network of Childbirth Associations, die zich o.a. inzet voor het behoud van thuisbevallingen: http://www.enca.info/

Esmarel Gasman is moeder van twee en initiatiefnemer van moedernetwerk ‘OERmoeders van Nu’ en informatieve ouderschapssite www.oermoedersvannu.nl. 

fullsizeoutput_b2f

Ongekende oerkrachten

by 1e kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

In de laatste dagen voor de geboorte van mijn zoon heb ik veel positieve energie opgedaan door de verhalen op deze website. Daarom besloot ik dat ook ik een bijdrage wil leveren door het delen van mijn verhaal.

Weerstand

Toen mijn man, Alex, en ik besloten in het avontuur te springen en te stoppen met anticonceptie was het vrij snel raak. Twee maanden later gaf de zwangerschapstest namelijk al twee streepjes aan: er zat een kleintje in mijn buik! Dat was sneller dan verwacht en ik moest dan ook wel wat wennen aan het idee. Elke nieuwe fase van de zwangerschap was weer een drempel die ik nam met enige scepsis en soms wat tegenzin. Het eerste bezoek aan de verloskundigenpraktijk met al haar overdaad aan borstvoedingsfolders en kraamhulpreclame bijvoorbeeld, de glaasjes wijn die ik moest laten staan, de broeken die niet meer pasten, mijn veranderende lichaam en groeiende buik en de eerste zwangerschapscursus. Toch bleek dat het, als ik het een beetje tijd gaf, steeds alles reuze mee te vallen en overwon de blijde verwachting en het spannende gevoel het van de onzekerheid over wat me allemaal overkwam.

Toch nog wat ‘zweverige gekkigheid’

Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap niets wilde horen over zwangerschapscursussen en meer van die, naar mijn mening toen, ‘zweverige gekkigheid’, besloot ik een paar weken voor de uitgerekende datum toch een cursus Hypnobirthing te volgen. Ik had er goede verhalen over gehoord en nu de komst van de baby dichterbij kwam leek het me verstandig om me toch een beetje voor te bereiden. In het kort gezegd krijg je tijdens een cursus Hypnobirthing tools om in een zeer ontspannen gemoedstoestand te raken waardoor je de bevalling makkelijker op een natuurlijke manier kunt beleven.

De eerste lessen vormden weer een flinke drempel. Ik moest wennen aan de licht spirituele inslag, de bevallingsfilmpjes en vooral dat alles rondom de bevalling en het vrouwelijk lichaam werd benoemd en besproken. En dat waar onze mannen bij zaten! Soms kon ik met mijn rode konen wel door de grond zakken.

Meditatieve sfeer

De derde les besloot ik dus ook om Alex thuis te laten en alleen te gaan. De hypno-juf fungeerde als mijn geboortepartner en ja hoor, juist die les lukte het me voor het eerst om in de oefeningen op te gaan en in een heel ontspannen, bijna meditatieve sfeer te komen. Dat wilde ik met Alex delen! Dus de keren daarop mocht hij weer mee en hebben we samen nog veel geleerd. Mijn weerzin veranderde in een lach. Zeker toen Alex tijdens een oefening iets te ontspannen werd, en zijn ademhaling overging in een snurkend geluid.

Op de valreep een bevalbad

De dag van de uitgerekende datum brak aan en de whatsappjes vlogen om mijn oren. Waar blijft de baby nou? Die zat nog lekker in mijn buik en uit niets bleek dat hij of zij zin had om te komen. Ik vond het zelf stiekem niet zo erg. Ik volgde nog wat colleges, maakte zelfs nog een tentamen en las veel positieve verhalen over bevallingen. Maar toen ook de 41 wekengrens passeerde, werd ik toch wel ongerust. Ik wilde liever geen ziekenhuis-bevalling, maar dan moest het nu wel opschieten. Op een nacht werd ik wakker met het idee: ik wil in bad bevallen! In een bevallingsbad! In de slaapkamer! En wel snel want het kon immers elk moment gebeuren! De volgende dag reden we naar Delft om een een groot opblaasbad te huren.

De dag erop moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden checken of het veilig was om de baby nog even te laten zitten. Dat bleek het geval. Zijn hartje deed het goed, het vruchtwater was voldoende en ook ik was in goede staat dus ik kreeg wat uitstel tot max 42 weken en 1 dag. Dan zou ik echt ingeleid worden en dus een medisch geval worden.

Krampen of weeën?

Gelukkig kwam het niet zover want bij 41 weken en 3 dagen begon het te ‘rommelen’ zoals ze dat noemen in de verloskunde-praktijk. Omdat ik geen ervaring had met harde buiken of voorweeën wist ik niet zeker of de krampen die ik voelde weeën waren. Ik werd er wel wat zenuwachtig giechelig van en tegen het eind van de middag ging ik de ‘weeën’ bijhouden op een papiertje, terwijl Alex in de kamer naast me aan het werk was.

Ik bleek om de vijf minuten toch wel zo’n gevoel van kramp te krijgen en dat hield een minuut aan. Was het dan toch begonnen? Ik probeerde de aandacht van Alex te trekken, maar hij zat in een conference call en reageerde niet op mijn aandachttrekkerij. Toen hij rond 6 uur eindelijk ophing, liep ik naar hem toe en vertelde hem dat ik dacht dat er mogelijk iets begonnen was.

Vier centimeter ontsluiting

Omdat ik erg honger had, besloten we eerst eens een gebakken eitje te maken met kaas. Maar terwijl ik daar in de keuken rondliep, kwamen de weeën om de drie minuten en moest ik echt leunen op het aanrecht om ze op te vangen. Snel werkte ik de boterham naar binnen terwijl Alex de verloskundige belde. Tegen zeven uur stond ze op de stoep en constateerde: het is absoluut begonnen! Ik had vier centimeter ontsluiting.

Toen werd het menens. Ik besloot eerst in mijn eigen badkamer-bad te gaan waar Alex de kaarsjes had aangestoken en rustige hypnobirthing muziek had opgezet. De weeën werden heftiger en pijnlijker. Ik schrok er een beetje van, maar door de ademhaling die ik had geleerd op de cursus lukte het me om heel rustig te blijven. Ook merkte ik dat ik erg leunde op de ingesproken hypnobirthingtekst. De tekst die ik eerder zweverig had gevonden, sleepte me er nu volledig doorheen.

Een goede concentratie

Alex zat naast me en sprak me bemoedigend en heel rustig toe. Als er een golving kwam probeerde ik het gewoon over me heen te laten komen. Alsof ik de pijn op een surfboard zette en het surfboard in tien seconden naar mijn tenen zuchtte. Met een goede concentratie lukte het me om de steeds hevigere pijngolvingen op te vangen. Maar zodra ik me eventjes bemoeide met gesprekken om mij heen, had ik het zwaar te verduren.

Na drie uur was ik zo geconcentreerd dat ook Alex niets meer tegen mij mocht zeggen. Na een uur of vier in mijn gewone bad, besloot ik te gaan verzitten. Dát zette pas echt de boel in werking. Tijdens de volgende wee ervoer ik op eens een ander soort kracht. Een gevoel dat ik moest persen. Dat vormde zich in een soort oerkreet, waar ik mij niet tegen kon verzetten. Ik schrok er ontzettend van. Wat was dit? Zover was ik toch nog helemaal niet?

Gauw het bevalbad opzetten

De verloskundige kwam er snel aan en riep naar Alex dat hij het bevallingsbad gereed moest maken. Terwijl het bevallingsbad volliep werd ik gecheckt op bed. 10 centimeter ontsluiting. Ondertussen kwamen er oerkrachten in mij los waarvan ik het bestaan niet kende. Ik botvierde me op het t-shirt van Alex. Dat deze heel gebleven is, mag een wonder heten.

Door de kracht die in mij loskwam, raakte ik van slag. Het deed niet zozeer pijn, maar de heftigheid was niet onder controle te houden. Het nam mijn lichaam over en ik vond het lastig om die controle te verliezen. Van de rustige meditatieve sfeer in mijn badkamer-bad, kwam ik in een wervelwind terecht en kondigde de baby zich echt aan.

Brullen als een leeuw

Ik was op slag vergeten wat we hadden geleerd over ademhaling tijdens persweeën en liet me begaan. Dat zorgde ervoor dat ik voor mijn gevoel als een leeuw kreten uitbrulde en merkte zelfs tussendoor nog op: “Shit, de buren!” De verloskundige sprak me streng toe. “Gebruik je kracht om te persen, niet om te brullen. Anders kun je straks je moeder niet meer bellen om het blijde nieuws te vertellen.”

Een goede opmerking om het geluid te dempen, maar toen ik de kracht ging gebruiken om te persen, ging het pas echt snel. Na twee of drie flinke persweeën voelde ik het hoofdje tussen mijn benen en na nog drie tot vier keer persen riep de verloskundige: geef me je handen! Zo vingen Alex en ik samen het kindje op in het warme water.

Blij en trots

Ik kon het niet gelijk geloven en keek wazig voor me uit. Wat was er nu net gebeurd? Maar een luide huil riep mijn aandacht er weer bij en ik keek naar het kindje dat ik in mijn handen had. Een jongetje! Wauw, door emoties overmand staarde ik wat versuft voor me uit. Blij dat het voorbij was, blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en ook een beetje trots op hoe ik dit klaargespeeld had.

Wankelend stapte ik het bad uit en ik wachtte, met mijn zoon op mijn borst, tot de navelstreng uitgeklopt was. Daarna mocht Alex de navelstreng doorknippen en werd onze zoon gewogen. Het bleek een flinke knul: 4160 gram schoon aan de haak. Na met de verloskundige en de kraamverzorgster te hebben geproost met een glaasje priklimo gingen zij weer naar huis en bleven we met z’n drietjes achter. Gek genoeg hebben we zelfs nog een paar uurtjes geslapen voordat de zaterdagochtend zich aandiende en een nieuwe kraamverzorgster op de stoep stond met achter haar de eerste nieuwsgierige familieleden die niet konden wachten om de kleine man te zien.

Bijna een week oud

Al met al vond ik de bevalling een overweldigende, heftige maar tegelijkertijd ook mooie ervaring. Mede dankzij de tools die ik had meegekregen tijdens de cursus hypnobirthing, de mooie thuissetting, het bevallingsbad en de nuchtere en relaxte houding en aanmoediging van de verloskundige en Alex. Wat ik een volgende keer anders zou doen is meer tijd nemen tijdens de persfase. Naar mijn idee had de schade dan nog iets beperkter kunnen blijven. Maar achteraf is altijd makkelijker praten.

Onze zoon is nu bijna een week oud. En heus loopt niet alles op rolletjes. De borstvoeding gaat bijvoorbeeld niet vanzelf en is wat pijnlijk, daardoor verloor de baby iets te veel gewicht in de eerste dagen. Maar met behulp van wat bijvoeding en een lactatiedeskundige gaat alles nu de goede kant op. Het leukste is om de liefde te voelen groeien. Elke gekke bek die hij trekt, elke minuut kroelen, die kleine handjes op je borst voelen en die zachte wangetjes tegen je aan. De bevalling was overweldigend, maar de liefde die we nu voelen voor dit kleine mensje is nog overweldigender.