Mijn eerste net-geen-watergeboorte
Ongelooflijk, ik ben zwanger
Ik ben 23 jaar en sta om zeven uur ‘s ochtends op de Pfefferberg in Berlijn over de stad uit te kijken. In mijn handen klem ik een positieve zwangerschapstest. Dit is waanzinnig. Deze zwangerschap is onverwacht en ongepland maar ik ben direct vervuld met liefde.
Dit kindje houden voelt niet als een besluit, maar als een gegeven. Mijn vriend steunt me in deze beslissing, maar desalniettemin zijn de maanden die volgen hectisch en spannend.
“Een grote opoffering”
Ik weet nog heel goed het moment waarop ik mijn familie mag gaan vertellen dat er een kindje komt. De pijn en verbittering waarmee zowel mijn moeder als schoonmoeder me aanvallen snijden diep in m’n ziel. Mijn schoonmoeder, die me verbeten en hysterisch toespreekt: “Denk. Maar. Niet. Dat. Dit. Gemakkelijk. Wordt. Het. Is. Een. Grote. Opoffering.”
Mijn moeder reageert soortgelijk. Ze voelt zich het directe slachtoffer van zoveel zorgeloosheid en onbezonnenheid. Dit, kan ze er echt niet bijhebben, meldt ze me. Vlak daarna dreigt ze voor het eerst zichzelf te suïcideren.
Het is een periode waarin ik vaak en intens verdrietig ben. Geschokt ook, door zoveel vrouwen-trauma’s. Tegelijkertijd is het voor het eerst dat ik me echt goed kan wapenen tegen zoveel negatieve emoties. Ik heb immers een tegenkracht in te zetten. Diep in mij groeit een heel klein mensje, voor wie ik nu al zoveel liefde voel, dat ik de hele wereld wel aankan.
Vastberaden en positief
Deze eerste hectische weken worden maanden, waarin ik alles lees wat los en vast zit. Ik heb geen zussen of vriendinnen om op terug te vallen maar neem al gauw het besluit om op zoek te gaan naar goede bevalervaringen.
Ik wil in bad, ik wil het zelf doen en ik wil geen onnodig medisch ingrijpen, schrijf ik in mijn bevalplan. Ik lees het boek “Vrije geboorte”, bekijk filmpjes over waterbevallingen, kom op de website van Kiind terecht. Alles wat mijn weten ondersteunt dat bevallen een natuurlijk proces is. Tegen de tijd dat ik hoogzwanger ben, ben ik zowel positief, angstig als strijdbaar.
Ik denk te weten dat mijn lichaam dit kan en ik heb een diep vertrouwen aangeboord wat ik van mezelf eigenlijk niet kende. Tegelijkertijd is er angst, dat ik toch nog in het ziekenhuis terecht kom en de regie over mijn bevalling kwijt raak. Angst voor bemoeienis van (schoon)moeders en anderen die straks mijn baby willen vasthouden. Ik heb nachtmerries en slaap slecht.
Veel gerommel
Ook rommelt het al ruim een week in mijn buik en omdat ik zoveel voorweeën heb, wordt ik gestript. Er volgt een valse start, waarbij we het bad vol laten lopen en hoopvol wachten op wat komen gaat. Maar bij 3 centimeter ontsluiting stopt de bevalling en voel ik me niet minder dan verraden door mijn lijf.
Voor controle bezoek ik het ziekenhuis. Ik ga alleen en wordt er onpersoonlijk en onfatsoenlijk behandeld. Ik voel me eenzaam en vastberaden en voor de draaideuren verklaar ik de oorlog aan dat grote gebouw met alle medici erin.
Wij doen dit samen, op onze manier
Dit is alles wat ik niet wil. Als tegengif dwaal ik de hele dag door een Utrechtse boekhandel en maak contact met mijn baby. Wij doen dit samen en we doen het op onze manier, wordt mijn mantra. Het lijkt wel, of mijn kind gewacht heeft op deze onverzettelijke mindset, want aan het eind van de middag komt de bevalling op gang.
Het bevalbad, wat al anderhalve week in de woonkamer staat mag, eigenlijk dienst doen, en hoe. Vanaf een uur of zes zit ik geconcentreerd in het bad, groter dan dat, is mijn wereld dan al niet meer. De verloskundige komt rond achten en besluit, in overleg met mij, de vliezen te breken, om de bevalling wat meer vaart te geven. Ik ben immers nog steeds er moe en wil niet uitgeput raken. Ik heb dan vijf centimeter ontsluiting en vanaf dat moment gaat de bevalling inderdaad sneller en wordt intens.
De energie die ik nodig heb
Ik heb al een paar uur niets meer gegeten en wordt beverig en misselijk. Even denk ik dat ik het niet meer aan kan en reageer me boos af op mijn partner die naast me zit en waar ik me tegen afzet tijdens de weeën. “Zonde van de energie,” zegt de verloskundige, die zich in de keuken heeft teruggetrokken. “Stop die energie maar in de weeën, je kunt het!”
Het is voor het eerst dat ze me coachend toespreekt; voor de rest laat ze mij mijn eigen ding doen en dat geeft veel vertrouwen. Thee met honing geeft me net energie die ik nodig heb. De misselijkheid zakt weg en ik kan steeds meer ontspannen de weeën opvangen.
Ik wil zwaartekracht
Opeens ben ik, na vier uur het bad niet te hebben verlaten het water helemaal zat. Ik wil zwaartekracht, vaste grond onder mijn voeten. Ik heb het warm, ik wil eruit. Gehurkt op het toilet vang ik de eerste persweeën op. Ik ben zelf inmiddels zo van de wereld door alle hormonen dat ik geen heftige pijn meer ervaar. Ik voel me oersterk en uitgeput tegelijk.
Overdonderd door hoe vanzelf alles gaat, hoe iedere spier in mijn lijf samenwerkt met mijn baby om geboren te worden. Pijn dekt sowieso allang niet meer de lading. Alsof je tegen de snijdende storm in loopt op het strand maar vooral vreugde en ontzag voelt voor zoveel natuurgeweld.
Leermoment van de verloskundige
Het bed staat klaar en opeens gaat alles heel snel. Mijn kindje is groot en de hartslag van de baby daalt snel. De verloskundige probeert me aan te sturen te persen. 1, 2, hap lucht…
“Het is geen rekenen”, roep ik haar verward toe.
Ze wordt stil en laat me het weer zelf doen. Later zal ze zeggen, dat het haar leermoment was, beter te luisteren. Nog meer de handen op de rug te houden en geen vrouwen te helpen met dingen die ze zelf kunnen.
Dag lieve kleine Jonne
Toch ben ik dankbaar voor haar aanwezigheid. Het hoofdje staat, het brand, warme doeken verzachten en ze geeft moed. Nog een keertje…. Ik heb geen kracht meer in mijn benen, dus mijn partner en kraamhulp ondersteunen me. Het hoofdje wordt geboren en zonder aarzeling draait de verloskundige de navelstreng van het nekje af. Dat was de reden dat ik net iets te snel moest persen.
Er is geen moment van paniek geweest, waar ik haar achteraf zeer dankbaar voor ben en niet veel later heb ik een prachtig mensje op mijn buik. Jonne is geboren. Ik ben zielsgelukkig en ontroerd. Hoewel mijn bevalling niet helemaal mijn plan volgde, heeft het me intens veel zelfvertrouwen gegeven. Ontzag, liefde, compassie. Ik voelde me gesteund en kreeg ruimte om het op mijn eigen manier te doen.
Transformerende ervaring
Op papier is het wellicht geen perfecte bevalling geweest; door het snelle persen heb ik 12 hechtingen nodig, die overigens zeer vakkundig gezet worden. Maar doordat ik thuis was en me veilig voelde en de regie had, was het een transformerende ervaring.
Voor altijd ben ik verbonden met deze onvoorwaardelijke liefdeskracht. De eerste dagen voel ik me niet minder dan euforisch. Als de verloskundige na drie dagen komt kijken en mij opgewekt in kleermakerszit op de bank aantreft, valt ze zo ongeveer van haar stoel.
Tegelijkertijd is er het besef hoe dun het lijntje was. Iedereen in de kamer had vertrouwen in mij waardoor ik het vertrouwen in mijzelf bleef houden. Paniek of negativiteit hadden voor een andere afloop gezorgd, dat weet ik zeker.
Lees hier Mirjam’s verhaal over haar tweede net-geen-watergeboorte.