waterbevalling

De watergeboorte van mijn oudste zoon

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugthuisbevallingwaterbevalling

Heel de zwangerschap keek ik uit naar de bevalling. Ik had van mijn moeder het boek Spiritual Midwifery gekregen van Ina May Gaskin, een prachtig boek waardoor ik veel vertrouwen had in de bevalling. Het leek me zo’n magische gebeurtenis, bevallen, en ik ben ervan overtuigd dat mijn zin in de bevalling het verloop van mijn daadwerkelijke bevalling ook ten goede is gekomen.

Mooie zinnen

Ook had ik door de zwangerschap heen positieve affirmaties verzameld en gepersonaliseerd. Mooie zinnen waarvan ik het gevoel had dat ze mijn baarmoeder zouden helpen openen. Ik had mijn vriend geïnstrueerd om deze zinnen tegen me te zeggen tijdens de bevalling, om me te helpen herinneren om me vol acceptatie en ontspanning over te geven aan de kracht van de weeën. Uiteindelijk denk ik dat de zorgvuldigheid waarmee ik deze zinnen verzamelde en ze me eigen maakte, mij uiteindelijk al heel goed heeft voorbereid op de bevalling, omdat ze in mijn geheugen stonden gegrift.

De eerste, onmiskenbare wee

Mijn 3e trimester was ontzettend zwaar. Ik had nul energie en was voortdurend ziek, ik had de ene griep na de andere. Ik was 39 weken en 1 dag zwanger toen ik heel de dag met 39 graden koorts in bed lag. De koorts zakte aan het einde van de middag en iets voor 11 uur ‘s avonds voelde ik opeens een wee. Ik had tijdens de zwangerschap veel harde buiken gehad, maar dit was anders. Ik voelde het heel laag in mijn buik, echt een kramp die de diepte in ging.

We lagen te lezen in bed, en ik vroeg aan mijn vriend hoe laat het was. Als dit het begin was, wilde ik weten wanneer de eerste wee was. Ik houd namelijk van statistieken.

Een 2e, krachtige wee

Niet heel lang daarna volgde een tweede wee, gelijk vrij krachtig. Tegen de tijd van de 3e wee moest ik mijn vriend wel inlichten over wat ik voelde. Het was immers gelijk al intens, dit voelde als het echte werk. Ook vond ik het niet fijn om te liggen en had ik een neiging om rechtop te zitten tijdens een wee. Ik verbaasde me over de intensiteit. Ik had namelijk veel geboorteverhalen gelezen en in veel van die verhalen begonnen weeën vaak subtiel en onregelmatig, maar mijn eerste weeën waren gelijk al sterk en ik kon ze alleen zittend opvangen.

Slapend in het ligbad

Ik heb toen besloten om in ons ligbad te gaan en vertelde mijn vriend dat hij maar moest gaan slapen. Ik had hem nu nog niet nodig en het zou mooi zijn als hij een beetje uitgerust was als de bevalling verder vorderde. Ik heb 6 uur in bad gelegen, slapend tussen de weeën, super relaxt. De weeën bleven heel regelmatig terugkomen en als ik een wee had dan boog ik voorover en hing ik zachtjes kreunend over de badrand. Als de wee voorbij was, viel ik weer in slaap in het water.

Om de zoveel tijd moest ik weer heet water in het bad laten lopen, want het koelde steeds weer af. Tja, wat wil je, 6 uur lang in bad!

Het werd ochtend

Rond half 6 ben ik weer uit bad gegaan en heb ik in de woonkamer geijsbeerd. Ik vond de weeën best heftig, maar was er nog van overtuigd dat dit het begin was. Toch kreeg ik op een gegeven moment de neiging om actie te ondernemen. Ik wilde immers in een bevalbad bevallen en dat moest nog opgezet worden. Bovendien moest de woonkamer nog gereorganiseerd worden om plaats te maken voor het bad en een bed. Ik heb rond half 7 mijn vriend wakker gemaakt en hij heeft toen de woonkamer bevalklaar gemaakt. Ik ben naar het toilet verhuisd, want daar kon ik het beste de weeën opvangen.

Niet te vroeg

We wilden het bevalbad nog niet vullen omdat ik gelezen had dat je er niet te vroeg in moest gaan (omdat het water anders af zou koelen). Rond een uur of 8 ‘s ochtends begon de persdrang. Wacht even. Zou ik al verder zijn dan gedacht? In het weeënboekje van mijn verloskundigenpraktijk stond dat je bij een eerste kindje de verloskundige pas kan bellen als je weeën een uur lang om de 3 minuten komen en een minuut aanhouden. Mijn weeën duurden ‘maar’ 50 seconden en kwamen om de 5 minuten, dus ik wist niet beter dan dat ik nog een heel eind voor de boeg had. Maar persdrang is een overduidelijk gevoel. Er kwam een soort onwillekeurige grom in de geluiden die ik maakte.

Toch maar bellen

Mijn vriend heeft toen dus toch maar de verloskundige gebeld, ondanks dat het volgens het boekje nog niet ‘mocht’. De verloskundige wisselde net van dienst, dus het duurde allemaal wat langer en ze was er pas rond een uur of 9. Ze checkte mijn ontsluiting, en die bleek volledig te zijn. Yes!

Een van de meest onwerkelijke dingen die me is bijgebleven was de verloskundige die aan mijn vriend vroeg of de kleertjes en kruikjes al klaar lagen. Ik was zelf zo bezig met ‘bevallen’ dat ik echt niet verder kon kijken dan zorgen dat die taak goed volbracht zou worden – het feit dat er na dat bevallen een baby zou zijn, daar kon ik nog even niet bij stilstaan. In andere woorden, de verloskundige geloofde dus écht dat er een baby geboren zou gaan worden. Holy shit!

Eindelijk in het bevalbad

Mijn vriend heeft toen nog haastig de kraamhulp gebeld en is begonnen het bevalbad te vullen. Toen mocht ik eindelijk in bad en daar kon ik officieel beginnen met de uitdrijving: op handen en knieën, heerlijk. Ik vond de persweeën veel makkelijker dan de ontsluitingsweeën (en niet alleen omdat ik in bad zat). De tijd tussen de weeën was flink toegenomen, ik voelde me heel gemakkelijk en ontspannen. Ik weet nog dat de tijd tussen de weeën door zo lang was dat het haast een beetje saai werd, het wachten op de volgende wee.

Intuïtieve houding

De weeën die ik had waren goed krachtig en ik kon niet anders dan me er aan overgeven en mee persen, dit vond ik mooi om te doen. Gek genoeg had ik een enorme drang om tijdens de weeën mijn bovenlijf zo laag mogelijk te houden, leunend op mijn ellebogen en knieën in het water. Ik heb hier volledig aan toegegeven, ook al suggereerde de verloskundige dat ik misschien maar achterover moest leunen, in een soort van achteruit-gezakte zittende positie. Ik heb dat een wee geprobeerd maar vond het niks, en ben weer op mijn knieën en ellebogen gaan zitten. Tja, de barende vrouw weet het het beste, zolang ze haar intuïtie volgt. Dus.

Toen het hoofdje stond deed het wel even flink pijn, maar bij de volgende wee gleed mijn zoontje in een keer uit mij, hoofdje en lijfje, ik deed helemaal niks. En de verloskundige riep nog: “Niet persen!” – ze was nog bezig de navelstreng over z’n hoofdje te doen – maar ik kon het echt niet tegenhouden. Zo bijzonder. Hij is in het water geboren, om 10.46 uur ’s ochtends. Hij ging gelijk huilen en had een goede APGAR-score. Ik heb hem instinctief gelijk bij me gepakt en ben in één beweging achterover gaan leunen tegen de badrand, met mijn kersverse baby’tje tegen me aan. Ik wist niet wat me overkwam zo heerlijk en prachtig.

In de wolken

De verloskundige wilde graag dat ik de placenta op het bed zou baren en ik had niet zo veel zin om daar tegenin te gaan. Ook heeft ze routinematig een oxytocine prik gezet om de placenta te laten komen, ook al stond er in mijn bevalplan dat ik dat niet wilde. Ze vroeg wel eerst mijn toestemming, en mij kon het me op dat moment totaal niet schelen, ik was zo in de wolken dat ik alles goed vond.

Mijn zoontje heeft heel lang lekker bij mij op bed gelegen. De kraamhulp (die er 5 minuten voor de geboorte pas was) heeft mij aangemoedigd om wat te eten, ik werd goed verzorgd. De bevalling was super en ik kijk er op terug met zo veel vreugde. Dit was echt het mooiste dat me is overkomen en ik doe het zo weer over.

Lees hier Isa’s tweede, fantastische waterbevalling

hypnobirthing waterbevalling

De unassisted geboorte van Diana

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbegonnen met gebroken vliezengeplande UC (unassisted childbirth)hands-offovertijd gaanthuisbevalling

Donderdag 05 maart 2015 verliep zoals alle afgelopen dagen, dus heerlijk rustig en normaal. Vlak voordat ik de keuken in wilde gaan, om eten te bereiden bezocht ik nog even het toilet. Dat was voor zover ik me kan herinneren circa 17.15. Uitgerekend terwijl ik op het toilet zat braken m’n vliezen. En binnen de seconde besefte ik wat er gebeurd was, temeer omdat het immers al week 10 was, en dan zou ik op 42 weken zitten. Ik dacht nog bij mezelf; wat een mazzel, precies op het toilet, want dat scheelde uiteraard weer wat dweil- en boenwerk. Ik dacht nog, nu gaat het snel gebeuren, maar dat had ik mis, want er gebeurde nog niets.

Geen enkele regelmaat

Ik ben nog gewoon de keuken ingegaan om te koken, en we hebben nog gewoon uitgebreid aan tafel zitten te dineren. En toen, nadat ik mijn maaltijd had genuttigd, voelde ik iets dat ik 1-2-3 niet goed kon thuisbrengen. Voor een maagkrampje was het totaal op de verkeerde plek. En toen wist ik: daar zijn m’n weeën. Het was heel duidelijk voelbaar, maar het was ook zo weer verdwenen. Er was geen enkele regelmaat waar te nemen, en er zat een behoorlijk tijdsbestek tussen.

Inmiddels was het alweer bedtijd geworden, en ik had geen echte noemenswaardige verandering kunnen waarnemen in mijn situatie. Ik besloot dan ook gewoon te gaan slapen, en ik hoopte dan ook echt van harte dat ik nog enkele uren door de “miniweeën” heen zou kunnen slapen.

Uitgerust de bevalling in

Gelukkig ben ik redelijk snel in slaap gevallen, en heb toch nog redelijk goed kunnen slapen. Ik hoopte ook dat dat zou lukken, omdat ik het belangrijk vond zo uitgerust mogelijk mijn bevalling in te gaan. In de vroege ochtend van vrijdag 6 maart werd ik wakker van een onverwachte behoorlijk felle wee. Ik schrok ervan, kwam uit het niets, en zo heftig had ik het nog niet gevoeld. Ik ervaarde dat je dat goed voelt, maar ik vond het om uit te houden.

Ondanks dat het voor mij gebruikelijke tijd was om te ontbijten, had ik geen trek, en dat overkomt mij anders nooit. Om eerlijk te zijn moest ik absoluut NIET aan eten denken, dus ik heb het maar gehouden bij een kopje aardbeienthee. Ben ook nog gewoon mijn ding gaan doen, heb een stukje buiten gewandeld, op facebook mijn statussen bijgewerkt, en vrienden en bekenden op de hoogte gesteld. Hoe ik het wist, kan ik niet verklaren, maar ik besefte dat ik aan de serieuze ontsluitingsfase begonnen was, en dat betekent dus bewegen, en dat heb ik nog best lang kunnen doen gelukkig.

De meest comfortabele houding

Langzaam maar zeker werden m’n weeën sterker, en kwamen ze sneller. Rondwandelen was er niet meer bij, en ik ben me gaan focussen op de meest comfortabele houding. Ik heb denk ik 100 houdingen uitgeprobeerd, maar er was (ook voor mij) geen ontkomen meer aan, en het was vrijwel niet meer te verlichten. Inmiddels was de middag al gevorderd, en het begon toch wel serieus zeer te doen, en kwam ook ietsiepietsie sneller.

Om heel eerlijk te zijn, ben ik er op dat moment van verschoten hoe gevoelig het is, maar ik besloot om me niet te laten kennen. Achteraf denk ik dat dat “rugweeën” geweest moeten zijn, maar zeker weten doe ik dat dus niet, aangezien ik geen ervaring had op dit gebied.

Gesteund door manlief

Heel gelukkig was ik dat manlief aan mijn zijde was, en mij in alles steunde, en geen moment van mijn zijde week. Avondeten heb ik deze avond niet meer genomen, ging gewoonweg niet, en ik moest echt niet denken aan het idee te moeten eten. Hoe dat kwam, weet ik niet, ik kan dat niet verklaren. Wel heb ik gedronken, aardbeienthee, afgewisseld met tussendoor een glaasje ijsthee (voor de verkoeling). Enkele keren ben ik de jacuzzi ingegaan om verlichting te zoeken, en dat gaf gelukkig een klein beetje verlichting. Maar lang heb ik het er niet in volgehouden, ik vond dat ik er niet lekker in kon gaan zitten/liggen, en bovendien vond ik het veel te warm.

Weeën werden steeds feller & heviger, kwamen steeds sneller, en werden ook gemeen pijnlijker. Ik weet nog, toen de avond al gevorderd was dat ik zei dat het godsakke toch wel zeer deed. Manlief slaagde er perfect in om te zorgen dat ik me op mijn gemak bleef voelen, en wist mij gerust te stellen. Dat betekende voor mij heel veel, en ik vond het een geweldig gevoel dat hij mij zo steunde.

Schelden en tieren

Er flitste van alles door mijn hoofd, ik had pijn, weeën waren vrijwel niet meer op te vangen, ik hoopte dat ik snel persdrang zou krijgen. Ik was het op dat moment gewoon beu, beu, en nog eens beu. Ik vond het gewoonweg te lang duren allemaal. Komt natuurlijk omdat ik verhalen heb gelezen van vrouwen die in 2,5 uur bevallen, en onbewust was ik er natuurlijk vanuit gegaan dat ik ook zo’n geluk zou hebben. Ik vond het op dat moment echt megaheftig, en ik voelde dat ik vermoeid raakte. Het opvangen van de pijn en weeën had gewoon ontzettend veel energie van mijn lichaam gevergd.

Ik ben heel blij dat ik manlief niet heb uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is, want dat verdiend hij absoluut niet. Het had kunnen gebeuren, want ik had het op dat moment gewoon niet meer, en ik dreigde uitgeput te raken. Ik heb wel zitten schelden en tieren, maar gelukkig voornamelijk tegen mezelf. Door mijn hoofd flitste alle zinnen en stukken die ik ooit de wereld in slingerde; alsof het allemaal een peuleschil is, en dat terwijl ik zelf absoluut geen ervaring had, ik ben immers nog nooit bevallen, en toch durfde ik bepaalde stukken te openbaren. Ik kon mezelf wel vervloeken, echt waar.

Eindelijk persdrang

Ik heb tig houdingen geprobeerd, en toen ik eindelijk persdrang kreeg uit alle macht meegedrukt/geperst. Ik voelde op een gegeven moment echt het hoofd ergens in m’n baringskanaal zitten, bwehh, dat deed zeer zeg, omg. Of het echt zo was, kan ik nooit meer nagaan, maar ik kreeg het vermoeden dat het hoofdje klem zat achter m’n schaambeen, tenminste, denk dat het het hoofdje dan geweest moet zijn, kan niks anders geweest zijn.

Bij de volgende felle perswee, perste ik op instinct mee, maar ik voelde duidelijk dat het hoofdje ergens tegenaan drukte, in plaats van wat ik had gehoopt naar buiten te komen. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dit ontzettend pijnlijk was. Er ging echt van alles door mijn hoofd, mijn hersenen werkte op volle toeren, zonder dat ik daar enige invloed op had. Door mijn hoofd flitste; met spoed naar ziekenhuis, verstikkingsgevaar, vacuümpomp, tang, knip, keizersnede. Allemaal dingen waar ik de afgelopen 9 maanden niet aan heb willen denken, maar die toch opeens dichterbij waren dan ik ooit zou hebben gewild.

Openen in de hurkhouding

Ik wilde op dit moment maar 1 ding, en dat was dat mijn kleine zo snel mogelijk geboren zou worden. Ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven wanneer mijn kleine letsel zou overhouden door mijn eigen schuld. Ik wist dat heel je lichaam zich het meeste opent in hurkhouding, en dat in die houding je bekken zich met maar liefst 30% verder opent.

Dat moest mijn kans worden, en ik vroeg manlief om mijn schoenen met sleehakken (daar kun je eenvoudig lang mee gehurkt zitten, zonder kramp in je kuiten te krijgen). Manlief vroeg waar die dan wel niet moesten zijn, waarop ik antwoordde: “bij alle bevalspullen om de hoek” (alles wat ik misschien nodig zou hebben tijdens mijn bevalling of zou kunnen gebruiken had ik al ruim van tevoren opgeschreven en klaargezet).

Ik wist mijn kind op te vangen

Manlief wist wat de bedoeling was, en hielp mij van het bed af, naast het bed in hurkhouding. Ik ben mezelf er niet van bewust, en kan het me niet herinneren, maar ik moet even later gezegd hebben (toen mijn volgende perswee zich aandiende) volgens manlief: “En nu gaat-ie eruit, godverdomme!!!”. Met werkelijke alle kracht (ik denk dat dat dus onze oerkracht is) die ik in mijn lichaam had, en alle wil die ik in mijn hoofd had, perste ik met die bewuste wee mee. Met geen mogelijkheid ter wereld kan ik beschrijven hoeveel zeer dat dat deed. Dat deed meer zeer dan ik in mijn hele leven gevoeld heb.

Ik heb niet gegild, en daar had ik trouwens de kans ook niet voor, want het volgende moment voelde ik heel duidelijk iets groots mijn lichaam verlaten; mijn kind. Ik wist mijn kind op te vangen, en met de laatste kracht die ik nog in mijn lichaam had, wist ik me op een hele speciale manier, met mijn kind van enkele seconden oud, op de rand van het bed te krijgen, erin te rollen, en heerlijk te blijven liggen. Het is op dat moment vrijdag 06 maart 2015 om 23.07.

Ze liet zich horen

Ik bekeek mijn engeltje eens goed, en het was inderdaad een meisje wat ik 9 maanden heb geroepen. Ik weet precies wat ik als eerste had gezegd tegen haar toen ik haar aankeek, en voor me hield, ik zei: “zo, daar ben je dan eindelijk, Diana”. En op dat moment besefte ik dat alles opeens anders zou zijn. Ik was moeder geworden!!! Het volgende moment liet ze zich horen, en dat gevoel was werkelijk immens machtig. Wat komt daar een volume uit van dichtbij zeg, nooit geweten. En tegen manlief zei ik: “En jij mag de volgende doen”.

Ik liet mezelf achterover vallen met mijn kleintje op mijn blote huid. Sneller dan ik had gedacht was ze stil, en het was haar allemaal goed. Het mooie gevoel van dat kleine beweeglijke minimensje op je blote huid is onbeschrijflijk, en ken je alleen maar wanneer je dat zelf hebt meegemaakt. Ik moet even afgeleid zijn geweest, want ik had helemaal niet in de gaten dat madam mijn tepel al in het vizier had. Ik had haar zo neergelegd dat ze er zo bij kon!!! Voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn placenta mijn lichaam ook al verlaten. Toen het koord was uitgeklopt hebben we het samen geknipt, en kleine weer teruggelegd op mijn buik. De placenta heb ik omdat ik nog niet weet wat ik ermee wil gaan doen, in een glazen pot op sterk water gezet.

Ik zou het zo weer doen

Totaal onverwachts voelde ik wat warms en vochtigs aan mijn tepel, en ik besefte dat moet de kleine zijn, die de tepel gevonden heeft. Ik keer op, en zag dat ze inderdaad m’n tepel in haar mondje had genomen. Wat mooi dacht ik nog, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, zoog ze, en ik schrok dat baby’s zo hard aan je tepel konden zuigen. Kerels zijn wat dat betreft nog voorzichtig.

Ik zal heus wel kleine details vergeten zijn, maar vraag er gerust naar. Precies een week na mijn eerste bevalling heb ik het verhaal opgeschreven, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik ben gezegend dat alles precies zo ging als ik gewild zou hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou beweren dat het pijnloos is, dus dat ga ik ook niet doen. Het deed zeer ja, dat klopt, maar ik kon het hebben, en ik zou het zo weer doen, en dan hoop ik dat ik weer zo’n prachtige bevalling heb als mijn eerste. Want zoals ik de verhalen van anderen hoor, heb ik absoluut niks te klagen gehad.

A92DC2A4-F7B7-416A-A788-C38E41CC0192-b

De geboorte van Mauro

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren

Mijn eerste zwangerschap en bevalling waren voor mij erg magisch. Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren. Mijn hele leven wilde ik al zwanger zijn, bevallen en moeder worden maar ik wilde wachten tot ik er aan toe was. Ik was met mijn zwangerschap van Mauro dan ook zo blij en was in wonder voor de ervaring die zo miraculeus is, hoe een leven in mij groeide. Ik ging de bevalling ook met dat zelfde gevoel tegemoet. Ik was niet bang en verheugde me erop.

Omdat ik niet blij was met de kwaliteit van de aandacht die ik van een reguliere verloskundigenpraktijk kreeg ben ik op zoek gegaan naar iemand die mij op een andere manier zou begeleiden. Ik vond een holistisch verloskundige waar ik me helemaal gesteund en gezien voelde in mijn behoefte en mijn wens voor een waterbevalling.

natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien

In mijn voorbereidingen op de bevalling heb ik het meest gehad aan mijn achtergrond en mijn moeder. Ik ben in een sikh/kundalini yoga gemeenschap opgegroeid en natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien. Mijn moeder heeft 4 dochters waarvan er 3 thuis, hands-off, geboren zijn. Ik heb ook andere sterke rolmodellen gehad die thuis in water zijn bevallen. Dus voor mij leek dit als de vanzelfsprekende optie. Het boek Spriritual Midwifery van Ina May Gaskin vond ik tijdens de eerste zwangerschap ook geweldig. Ik heb in de eerste zwangerschap ook nog een korte cursus gedaan met Erica Muller van de oerbron (sindsdien helaas overleden – zij was voor mij echt een inspiratie op mijn pad).

Lang wachten

De geboorte heeft op zich laten wachten. Ik verwachtte al een paar weken dat de bevalling elk moment kon beginnen. Ik dacht dat hij mid-september zou komen. Volgens de echo zou hij eind september komen. Ik wist nog niet of het een jongetje of een meisje was.

Toen ik voelde dat ik de baby niet meer kon dragen en dat het ook tijd werd om hem te zien in plaats van alleen maar voelen van binnen, heb ik een heerlijke voet massage gekregen. Dit was bedoeld om de bevalling op te wekken. De volgende dag verloor ik de slijmprop, en die middag heb ik nog een acupunctuur behandeling gekregen.

Lichte weeën

De ochtend erna, op 4 oktober 2006, werd ik om 6.30 wakker werd met de eerste lichte weeën in mijn lijf. Ik was voorbij de 41 weken zwanger. Omdat ik nog nooit een wee had gevoeld had ik me af gevraagd of ik het zou herkennen. Maar er was geen twijfel mogelijk! Ik was zo blij dat het was begonnen!

Ik heb Memo, mijn vriend, nog even heerlijk laten slapen zodat hij meer energie zou hebben later als ik hem echt nodig zou hebben. Deze eerste weeën die ik in alle vreugde heb gevoeld waren nog vrij zacht en interessant om te ervaren. Ik kon goed door de weeën ademen en ze rustig hun gang laten gaan.

Telefoontjes gepleegd

Rond 9.00 heb ik wat telefoontjes gepleegd naar onze vroedvrouw, naar mijn zusje die ook bij de bevalling zou zijn, en naar een paar anderen om ze te vertellen dat het was begonnen! Toen is ook Memo wakker geworden en ik heb ook hem verteld dat de geboorte was begonnen.

De ochtend verliep heel rustig met weeën om de 10 minuten en ik had mezelf rustig op de bank geïnstalleerd. Mijn energie niveau was goed, maar door het grote ijzertekort dat ik sinds een aantal weken had, had ik ook geen energie over om in beweging te zijn of nog dingen rond het huis te doen.

Sterke nesteldrang

Memo, daarentegen, had wel sterke nesteldrang, en is nog de laatste dingen in huis gaan opruimen en heeft kaarsjes en zachte muziek voor ons opgezet, om zo een fijne sfeertje te creëren. Ook heeft hij gezorgd dat onze bevalbad opgezet was.

We hebben zelfs nog samen twee dutjes kunnen doen. Ik werd wel wakker om de 10 à 15 minuten om een wee op te vangen, maar kon daarna steeds verder slapen. Het tweede dutje in de vroege middag was wat moeilijker, omdat de weeën langzamerhand intensiever aan het worden waren.

Mezelf steeds meer terugtrekken

In de middag is mijn zusje langs gekomen en zij heeft nog een lekker soepje voor ons gemaakt. Tegen het eind van de middag voelde ik dat het tijd was om de vroedvrouw te bellen. De weeën werden nu wel intens en ik begon mezelf steeds meer terug te trekken. Ik kon niet echt meer tussen de weeën door kletsen.

De vroedvrouw kwam pas langs in de avond, rond half 8, en ik was heel blij om haar te zien! Ik had wat aanmoediging nodig op dat punt, en ik wilde weten waar we stonden. Ik heb haar ook meteen gevraagd om te toucheren want ik wou graag weten of ik echt open ging of misschien nog maar op een paar centimeter zaten.

Geen verwachtingen

Ik had helemaal geen verwachtingen over hoe ver ik was en was gewoon bezig om te ademen door de kracht die in mijn lichaam aanwezig was. Maar het bevalbad stond klaar en ik wilde bevestiging dat de bevalling echt aan de gang was, zodat ik in bad kon stappen. Tot mijn grote vreugde waren wij al 5 centimeter open! Dit voelde heel goed want ik dacht, “OK, we zijn al halverwege!”.

De vroedvrouw heeft mij nog geholpen om goed naar de weeën toe te ademen en om ze los te laten. Omdat ik al zover was, werd het ook tijd om in bad te gaan. En daar had ik veel zin in! De vroedvrouw en mijn zusje zijn toen ook vertrokken want we hadden ze niet nodig en we zouden ze bellen als de vliezen braken of we ze nodig hadden.

In een trance

Memo en ik gingen samen lekker in bad. Het water was fijn want de weeën waren intens. In bad kwam ik in een soort trance en werden de weeën nog intensiever. Het werden echt golvende, krachtige weeën die over me heen spoelde.

Ik kreeg aandrang om uit bad te gaan en ik heb mijn lichaam geleegd, ik moest overgeven en ben naar de wc geweest. Dit voelde goed, zo heb ik intern ruimte gemaakt voor de komst van de baby, en ik ben weer terug in bad gegaan.

Aarde onder mijn voeten

Na een poosje in bad kon ik mezelf niet meer rechtop houden. Ik wilde eruit want ik had behoefte aan aarde onder mijn voeten en ik was ook heel moe want ik was al de hele dag aan de gang.

Daarna ben ik met handdoeken en al fijn op bed gaan liggen, samen met Memo. Ik had het koud en ging onder de dekens liggen. Memo en ik lagen op onze zij tegenover elkaar. Ik raakte in een diepe staat van trance.

Tussen de weeën in was ik in een soort diepe slaap. Ik voelde een wee aan komen door een rilling die door mijn lijf ging en deed mijn ogen open. Memo keek me steeds aan en hield mijn hand vast. Ik ademde diep door de aardbeving die door mijn lijf ging en Memo sprak liefdevolle worden tegen me. Hij zei dat ik zo sterk was en zo mooi en hoe ongelooflijk goed ik het deed, en veel meer positieve dingen. Dat en de liefde in zijn ogen hebben mij door elke wee heengedragen. Zodra de wee weg was gingen mijn ogen weer dicht en was ik weer weg.

Transitie

Als ik terug kijk, denk ik dat ik hier in de overgangsfase terecht ben gekomen. Op dat moment wist ik alleen dat ik in een soort slaaptrance was. Ik kon onmogelijk mijn ogen open houden tussen de weeën. Ik viel dan in een soort diepe slaap en werd elke keer wakker net voor een wee.

Soms wist ik niet waar ik was, wie ik was of hoe ik door de volgende wee heen zou komen, maar elke keer opende ik mijn ogen en was Memo daar en hij hield mij met zijn ogen vast. Het voelde een beetje alsof ik in een nauwe, donkere tunnel ging die alleen maar strakker om me heen werd en aan het eind was er licht en ruimte. Ik wist niet hoe ik er doorheen moest maar alleen dat er geen andere weg was. Dus ik heb me maar overgegeven aan de krachten in mij, en mijn lichaam heeft al het werk zelf gedaan.

Een golf water

Op een gegeven moment kwam er een enorme plof tussen mijn benen en een enorme golf water volgde met heel veel kracht en schuim. Ik had een moment van paniek – wij waren nog steeds thuis met z’n tweeën en ik wist niet of ik al mocht persen. Ik herinnerde me dat er gezegd wordt dat je soms persweeën krijgt zonder volledige ontsluiting te hebben en dat je dan niet ‘mag’ persen (nu weet ik dat dat onzin is – als je je lijf gewoon z’n gang laat gaan en niets forceert).

Ik zei tegen Memo dat hij direct moest bellen om de vroedvrouw en mijn zusje hierheen te laten komen. Minder dan een half uur later kwamen ze aan. De vroedvrouw heeft me op mijn verzoek ook meteen getoucheerd en ja, ik was helemaal open. Ik was klaar om te persen, wat een opluchting!

De vroedvrouw zei tegen me dat als ik nog in het water wou bevallen, dat dit het moment was om erin te duiken. In de eerste instantie kon ik mezelf niet brengen om te moeten bewegen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik heel graag in water wilde bevallen, dus besloot ik om het tocht maar te proberen, met behulp van de vroedvrouw en Memo.

Klaarwakker, helder, en rustig

Toen ik weer samen met Memo in het water zat voelde ik me zó goed! Opeens was ik klaar wakker en tussen de heftige persweeën en was ik helemaal helder en rustig. Een uur of meer heb ik in bad geperst. Elke wee bracht mijn zoon een klein stukje dichter bij maar ik voelde ook dat hij na elke wee weer een stukje terug naar boven ging. Eigenlijk moest ik zelf niet eens persen, het persen ging vanzelf.

Samen een aparte houding

Intuïtief hadden Memo en ik een aparte houding gekozen. We zaten tegenover elkaar in bad met de knieën omhoog en voeten op de grond, Memo gehurkt. Ik zat bovenop zijn voeten, waardoor er extra ruimte was onder mij om de baby eruit te persen. Ik lag een stukje naar achteren toe geleund met mijn hoofd tegen de rand van het bad en Memo hield mijn onderrug vast.

Met een spiegel kon ik het hoofdje zien. Ik realiseerde me bij een bepaalde wee dat ik gewoon een klein duwtje extra moest geven. Dus dat heb ik gedaan, en tot mijn grote verbazing kwam zijn hoofd er in een keer uit, met een grote bos zwart haar! Memo was ook verbaasd dat hij er op eens was! Omdat de navelstreng een keer rond zijn nekje zat heeft de vroedvrouw gevraagd of ik nog een keer kon persen en toen kwam zijn hele lichaam eruit. Hij was geboren! Het was 2.20.

Een jongetje!

3DFEB9AD-2270-48D0-BE1E-30B34390DB25-b

Memo heeft ons baby gepakt en in mijn armen gelegd. Ik voelde met mijn hand dat hij een jongetje was. We hebben nog een uur in water samen gezeten, en in dat uur heeft Mauro aan de borst gedronken. De borstvoeding voelde voor mij in het begin erg nieuw, maar het ging goed (en hij heeft uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad).

Pas nadat de placenta kwam zijn we uit bad gestapt om af te navelen. Op de foto zie je mij in bad toen Memo Mauro net van mij had overgenomen zodat ik ook uit bad kon stappen.

Mijn vriend was onder de indruk

Achteraf vertelde Memo mij dat hij onder de indruk was van de rust en sereniteit van de bevalling. Hij had verwacht dat het hysterisch en moeilijk zou zijn, maar het was juist heel vredig.

Als ik terug kijk op deze gebeurtenis vindt ik dat het heel bijzonder was. Ik ben ook heel trots op ons dat we het op zo’n rustige, fijne manier hebben kunnen doen. Ik voelde me over deze bevalling intens gelukkig, trots en tevreden. De volgende dag zei ik dat ik het zeker weer zou doen. Ik heb het als intens maar zo mooi en bijzonder ervaren. Ik had van tevoren gekozen om het niet als pijn te beschouwen maar als enorme levenskracht die door mij stroomde. Het was op momenten wel intens en pijnlijk maar dat was niet wat mij bij was gebleven. Het was wel het meeste intens wat ik ooit in mijn leven had gedaan maar ik kon het! Deze prachtige ervaring was voor mij ook aanleiding om zelf doula te worden.

Lees hier het verhaal van Siri’s tweede, en hier het verhaal van haar derde prachtige waterbevalling.

partner support

Voldaan na mijn oerbevalling

by 1e kindjeafwijkende hoofdliggingbegonnen met gebroken vliezenmedische pijnbestrijdingziekenhuisbevalling

Je mag trots op jezelf zijn, zei de verloskundige na de geboorte. Trots heb ik me nooit gevoeld: daar voelde het te natuurlijk voor. Ik voelde me wel heel voldaan.

Weeën als warme golven

Het begon op een morgen met een ‘plop’. Plop?, dacht ik, en toen stroomde het vruchtwater weg en daalde mijn kindje met een kleine wee in. De verloskundige was er snel. Mijn weeën waren een soort warme golven, die als een strakke band van boven naar beneden over mijn buik gingen. Zeker in het begin bijna aangenaam.

Mijn lichaam had een rustig tempo met opbouwen en openen. De sfeer was ontspannen, er was tijd om met een goede vriendin bij te kletsen. Toen de weeën te intens werden om te praten, waren we al een uur of tien verder. Ik weet niet hoeveel. Ik was alle besef van tijd kwijt; die hele dag lijkt in mijn herinnering maar een uur of vier te duren. (Het waren er uiteindelijk 20, heb ik me laten vertellen.)

Sterrenkijkertje

Ik heb een deel onder de douche gezeten, waar ik helemaal niets meer van de weeën voelde, behalve een lichte spanning. Daarna heb ik veel tijd op mijn knieën en op handen en knieën doorgebracht. Dat is het fijne van thuis zijn: je kunt alles doen waar je zin in hebt.

Ik voelde me helemaal één, lichaam en geest. Ik wist ook dat het volgende deel minder makkelijk zou gaan, omdat mijn lijf er wel klaar voor was, maar mijn kindje lag nog niet goed. Ik voelde zijn rug aan de verkeerde kant. Hij keek nog naar mijn buik, niet naar mijn rug. Ik wist dat het lang zou gaan duren voordat hij goed zou draaien, maar ik voelde ook dat het nodig was, omdat het niet goed voor ons was als hij als sterrenkijkertje geboren ging worden.

Geluidsdichte ziekenhuiskamers

De verloskundige wilde zeker weten dat dat alles was en mij en mijn kindje monitoren tijdens de rest van de geboorte. Dat vond ik prima. Het voelde als de meest logische stap. Bovendien wist ik dat het pijnlijk zou worden en ziekenhuiskamers zijn een stuk geluidsdichter dan ons huis. Ik voelde dat ik minder geremd zou zijn om te doen wat nodig ging zijn in het ziekenhuis.

De weg naar de auto was prachtig: helemaal in ritme met elke wee daalde ik de trap af. Het zal voor de anderen lang hebben geduurd, maar het ritme was zo mooi! Eenmaal in het ziekenhuis was ik heel alert, maar nog steeds erg naar binnen gekeerd. De focus op mezelf houden was belangrijk. Ik wilde het ritme niet kwijt raken.

Op m’n zij om te helpen draaien

De verloskundige in het ziekenhuis legde me op mijn zij om de mini te helpen draaien. En of ik voorlopig nog een tijdje alle persdrang weg kon blijven ademen? Dus ging ik door met het uitblazen van de kaarsjes op de enorme geboortetaart van mijn kindje. Mijn support team bleef mee ademen, hoewel ze mijn tempo niet konden bijhouden.

Van buitenaf leek het een drama, dat laatste stuk. Het zag eruit als een uitgeputte vrouw, die het uitschreeuwt van de pijn, zonder controle, bij elke wee ineenkrimpend en alle spieren vertrekkend. Een uur of vier lang.

Schreeuwen was een bijzaak

Van binnenuit was het zo: een moeder, die kostte wat het kost de enorme hoeveelheid energie van de te vroege persweeën weghoudt van het kwetsbare kindje, dat nog niet klaar is om geboren te worden. Tsja, waar kun je die energie kwijt? In het spannen van al je andere spieren bijvoorbeeld. En het is onmogelijk om veel perskracht te zetten als je uitademt; jammeren was nodig om mijn kindje te beschermen. De pijn op dat moment voelde echt als bijzaak; elke schreeuw was een bevestiging voor mij van de enorme reserve kracht die er in mijn lijf was. Hoor je dus iemand in het ziekenhuis lang schreeuwen, denk dan: daar ligt een mama heel hard haar kindje te beschermen en voel de kracht die daarvoor nodig is.

De mini heeft het niet zwaar gehad tijdens dat deel, zoals de monitor liet zien. Hij kreeg duidelijk bijna niets mee van de persdrang. Missie geslaagd!

Volledig natuurlijk ter wereld komen

Ik ben wel heel blij dat er nog gelegenheid was voor een half uur pijnstilling. Na een paar uur werden de weeën weer heftiger: mijn mini was er klaar voor. Maar de verloskundige wilde het zeker weten en nog een half uur wachten. Daar kreeg ik pijnstilling bij en het was heerlijk om even te ontspannen en het ritme van ademen tussen de weeën weer te vinden.

Bij het actieve deel verbaasde ik iedereen in de kamer, behalve mezelf: ik had ruim genoeg uitgerust om weer energie te hebben voor het toelaten van de persweeën én voor actief meehelpen. Vlak voordat ik mocht meewerken, stond er keizerssnee geschreven op alle voorhoofden. Voor hen leek het alsof ik veel energie was kwijtgeraakt. Ik wist wel beter: ik had enorm veel energie liggen conserveren. Bovendien gaf hun blik mij een extra reserve kracht: de kracht van ‘nee!’. Mijn kind ging volledig natuurlijk ter wereld komen, ik wist het zeker. Ik geloofde in de kracht van de natuur. Mijn lijf was gemaakt om een kind ter wereld te brengen. Ik zou ze laten zien hoe dat ging. Dus toen de gynaecoloog vroeg of ik het wilde proberen, was mijn antwoord: “Nee, ik ga het doen.”

Vorderingen in het geboortekanaal

Het was stil in mijn kamer en iedereen stond met open mond mee te kijken naar de enorme vorderingen van mijn kindje door het geboortekanaal. Ik kon hem voelen dalen, het hele stuk. Net als dat ik voelde dat ik moest stoppen om de verloskundige de tijd te geven om de navelstreng van het nekje weg te knippen.

Iedereen respecteerde mijn wens om niet aangeraakt te worden tijdens de geboorte: dat kostte teveel van mijn focus, die ik naarbinnen wilde hebben, niet naar buiten. Op mijn verzoek bleef de verloskundige mij wel masseren, zodat het makkelijker was om de kracht naar beneden te sturen, na het lange hoog houden.

En toen was hij daar. Een nieuw leven, sterk, net als ik.

Marianne Cysouw is, naast moeder van een lieve zoon, eigenaar van Authentiek Ouder, een inspiratieblog over authentieke lifestyle- en gezondheidskeuzes.

Linda's zoontje Sam

Mijn bevallingsverhaal: bevallen op een bijzondere baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukbegonnen met gebroken vliezenthuisbevalling

Om 6 uur ‘s ochtends schrik ik wakker: mijn broek is nat. Naar het toilet, ik zal toch niet in mijn broek geplast hebben? Op het moment dat ik opsta blijven de druppels langs mijn benen naar beneden lopen en ik vermoed dat mijn vliezen gebroken zijn. Op datzelfde moment verlies ik de slijmprop. Yes, het is begonnen. Ik ben pas over 10 dagen uitgerekend, maar ons kindje ligt uitgestrekt in het midden tegen mijn ribben/maag/longen en vult verder alleen mijn rechter buikhelft. Enigszins lastig, waardoor ik veel rugklachten krijg en dus hoop dat hij/zij zich snel laat zien.

Terug naar bed

Ik roep door de slaapkamerdeur: “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken,” waarop mijn man meteen uit bed veert. “En nu?” vraagt hij. Er valt niets te doen, want het kindje zit goed ingedaald en het vruchtwater is helder. We zijn zo ver dat we thuis mogen bevallen, dus ik doe een kraamverband in om wat vruchtwater op te vangen (verzoek van verloskundige) en ga maar weer terug naar bed.

Ik zet de wekker op kwart over 8, omdat ik eigenlijk om half 9 de verloskundige moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken. Maar eerst bel ik om half 9 even mijn moeder, die meteen roept: “Jee, nu maar hopen dat er ook weeën komen”. Mijn moeder is kraamverzorgster en zal aanwezig zijn bij de bevalling.

Puzzelen

Dan bel ik de verloskundige en hoera, mijn favoriete verloskundige neemt de telefoon op. Ik hoopte zo dat zij dienst zou hebben en mijn bevalling zou doen. Ze vraagt hoe het verder met me is. Mijn buik is nog volledig rustig, dus zal ze in de middag langs komen om mij en het kindje te controleren, prima. Met nog wat laatste adviezen en regels dus maar afwachten (niet meer vrijen, niet in bad, proberen afleiding te zoeken). Ik bel mijn moeder weer en als afleiding ga de puzzel maar leggen waaraan ik gisteren al had willen beginnen.

Thuis bevallen

Om half 10 komt mijn man uit bed en hij vindt het toch ook wel spannend. Hij moet nu alleen naar de markt en boodschappen doen helaas. Om 10 uur voel ik ineens iets wat naar mijn idee wel eens een wee kan zijn. Ja hoor, na een half uur weet ik het zeker: ik heb weeën. Gelukkig maar. Anders is het protocol dat je na 24 uur naar het ziekenhuis gaat en ik wil zo graag thuis bevallen.

Als mijn man thuis komt vertel ik hem dit. Hij is overigens nog nooit zo snel terug geweest. Ik vraag of hij nog even wil stofzuigen beneden, aangezien ik beneden moet bevallen. Daarop neemt hij het hele huis en de tuin onder handen. Mijn nesteldrang krijgt hij nu, denk ik. Ik zit ondertussen op mijn yogabal te puzzelen en zo de weeën weg te wippen.

Best ontspannen

Tussen de middag zit ik mijn weeën te timen en blijken ze echt al wel om de 5 minuten te komen. Ik mag bellen als ze een uur lang om de 4 minuten komen. De verloskundige zou toch al komen, maar ik ben vergeten te vragen om de baarkruk, dus mijn man belt haar om half 3 uiteindelijk toch. Ze wil me zelf spreken en vraagt of het nog gaat. De weeën zijn dan nog prima op te vangen. We spreken af dat ze me om 16.00 uur komt controleren. Ik ben op dit moment nog best ontspannen, tijdens de weeën keer ik even in mezelf en reageer ik nergens op, die puzzel gaat dus ook niet zo hard als normaal, maar het is wel goede afleiding voor me.

Verloskundige controles

Kwart voor 4 belt de verloskundige: ze kan niet weg in het ziekenhuis. Ze staat vast bij 2 bevallingen, dus ze heeft een andere verloskundige gebeld, die net terug is van vakantie. Zij komt binnen een half uur mij thuis controleren.

Deze verloskundige stapt precies om kwart over 4 binnen en controleert van alles: ze voelt mijn buik, de ligging van het kindje, luistert met de doptone naar het hartje en toucheert. Dat laatste is een bijzondere ervaring, tussen de weeën door. Zij voelt de weeën eerder aankomen dan ik, erg bijzonder.

Ze waarschuwt me tijdens het toucheren al dat ik niet moet verwachten al 7 cm ontsluiting te hebben, wat ik niet verwacht aangezien deze weeën nog aardig meevallen. Ze zegt dat ik 2 centimeter ontsluiting heb, maar het voelt heel gunstig. De baarmoedermond ligt heel mooi en is al mooi zacht geworden, wat bij de eerste vaak wat langer duurt. Ze adviseert iets lichts te eten en we spreken af dat de dienstdoende verloskundige om half 8 ‘s avonds terugkomt voor controles. Omdat weeën nu goed zijn, mag ik vanaf nu ook in bad, wat eerder niet mocht in verband met infectiegevaar.

Weg concentratie

Om kwart voor 5 bel ik mijn moeder met deze informatie. Ze vraagt of ze moet komen, maar ze kan voor mijn gevoel nu nog niks doen, dus komt ze ook om half 8. Ik probeer nog wat te puzzelen, maar dankzij het vaginaal toucher heb ik nu veel sterkere weeën en korter op elkaar. Dus: weg concentratie. Mijn man wil dat ik wat eet, maar daar heb ik echt geen behoefte aan. Ik pak alleen een sultana.

Ik wil uit bad, maar hoe?

Mijn man laat het bad vollopen en daar ga ik tegen half 6 in zitten. Op dit moment moet ik de weeën al echt wegblazen, omdat ze pijnlijk zijn en doortrekken naar mijn rug. Mijn man komt steeds vragen of hij iets voor me moet doen, wat ik wil eten/drinken en vertellen wat hij zelf aan het eten is. Dit is erg frustrerend, omdat ik gewoon rust wil, maar het is voor een man ook geen makkelijke situatie denk ik. Hij is zo machteloos, kan nauwelijks iets doen en ziet wel dat zijn vrouw pijn heeft.

Om kwart voor 7 heb ik het niet meer. Ik wil uit bad, maar durf niet en weet niet hoe. De weeën lijken zo snel op elkaar te komen, er is bijna geen tijd om op adem te komen. Het wordt nu wel echt heftig zeg maar. Ik vraag mijn moeder nu toch om te komen, waarna mijn man komt zeggen dat hij even gaat douchen. Hier reageer ik verbaasd op en ik zeg dat mijn moeder al komt, dat wist hij niet. Hij ziet geloof ik wel aan mijn blik dat ik niet begrijp dat hij op dat moment dáármee bezig is, terwijl ik met heftige weeën in bad lig te puffen.

Angst voor het onbekende

Mijn moeder komt bij mij op badrand zitten om de weeën te klokken, terwijl mijn man beneden het bed in elkaar zet. Ze kunnen voor mij weinig doen, maar ik wil gewoon niet alleen zijn. Er moet iemand bij me blijven.

Ik heb het gevoel naar de wc te moeten – ik weet niet voor wat – maar dat mag van mijn moeder niet voordat de verloskundige er is. Erg frustrerend is dat. Ik durf nog steeds niet uit bad, omdat ik bang ben onderweg eruit een wee te krijgen die ik niet kan opvangen als ik sta. Eng idee vind ik dat. Ik weet ook niet wat ik zou willen als ik eruit ben: zitten, liggen, lopen? Dat is gewoon een beetje angst voor het onbekende denk ik.

“Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik haar nek om”

De verloskundige belt om 5 voor half 8 dat ze bij het ziekenhuis wegrijdt: of ik nog ontspannen ben? Nou, niet precies zeg maar. Ik hoor met mijn man bellen en hoorde 40 minuten vallen, waarop mijn oogbollen er echt uit sprongen. Ik dacht: ‘Dat trek ik echt niet, 40 minuten. Zo ver is het niet rijden’. Ze is er uiteindelijk tegen kwart voor 8.

Kwart voor 8 wil ook de verloskundige dat ik uit bad kom zodat ze me kan toucheren, maar ik weet absoluut niet hoe. Met zijn drieën halen ze me uit bad, drogen me af en kleden me aan. Ik moet maar meteen naar beneden, anders kan ik er misschien niet meer komen. Ik zeg tegen mijn man: “Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik echt haar nek om”. Ik heb nu al zo’n lange tijd flink heftige weeën. Ik maak ook echt geluid om ze op te kunnen vangen, waarop ik mijn man hoor zeggen dat de ramen en roosters allemaal dicht moeten, omdat de buren me anders kunnen horen. Zo hard maak ik echt geen geluid!

Alternatieve baarkruk

Om 8 uur word ik getoucheerd: 4-5 centimeter, maar het voelt heel gunstig aan, aldus de verloskundige. Pfffff… ‘Dat gaat nog heel lang duren,’ denk ik, maar ik mag nu wel eindelijk naar het toilet. Daarna loop ik nog wat door de keuken in alleen een hemdje en dan ga ik toch maar op bed liggen om weeën op te vangen. Die blijven flink hevig, dus ga ik op mijn zij liggen. Zo kan mijn moeder op mijn rug duwen tijdens de weeën. Dat is wel erg fijn.

De verloskundige vraagt of ik wil dat ze naar de praktijk rijdt om de baarkruk te halen, maar mijn moeder zegt dat ze weet dat ik niet wil dat ze nog weggaat, dus dat ze dat beter niet kan doen. Ze weet wel een alternatief zegt ze. De telefoon van de verloskundige gaat echt continu, omdat ze vanwege vele bevallingen geen visites heeft kunnen rijden. Dit is echt frustrerend. Omdat ze toch ook anderen moet helpen weet ik dat ze haar telefoon aan moet nemen, maar daardoor moet ik soms een wee langer wachten voor het toucheren bijvoorbeeld, dat voelt heel vervelend.

Alles klaar om te persen

Tegen kwart voor 9 heb ik het gevoel te moeten poepen. Ik krijg echt persneigingen, een erg bijzondere gewaarwording. Je moet er bijna aan toe geven en het is echt niet te doen om dat tegen te houden. Er volgt dus nog een toucher, tegen 21.00 uur vanwege vele telefoontjes. En ja hoor, volledige ontsluiting. Alles wordt klaargezet voor de bevalling en mijn moeder doet haar kraamuniform aan. Nu is ze ineens ook kraamverzorgster. Allerlei spuiten worden opengetrokken en ik mag mezelf klaar maken om te persen.

Om 21.10 uur begin ik met persen op bed. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar de verloskundige en alles te doen wat ze tegen me zegt. Ik moet aan zoveel dingen denken: benen vastpakken, grote hap lucht en persen, mond open, ogen open en zo lang mogelijk persen en zo snel mogelijk een hap lucht en nog een keer persen. Ondertussen ook nog mijn benen goed open laten vallen. Waarop mijn man steeds zegt: “Je moet wel je benen ontspannen”. Geloof mij, dat gaat echt niet. Tussen de persweeën door wordt steeds de hartslag van de baby gecontroleerd.

De pijn is weg

Mijn moeder en verloskundige zeggen dat ze donkere haartjes zien, waarop mijn man ook maar een blik werpt. De verloskundige zegt: “Je moet zelf het werk doen, ik kijk alleen”. Voor mijn gevoel ben ik echt aan het poepen op bed, maar vanaf het moment dat je gaat persen is de pijn eigenlijk weg, dat is een fijn moment.

Ik dacht altijd dat het laatste stukje van de bevalling het ergst zou zijn, maar de laatste centimeters ontsluiting zijn veel erger. Op het moment dat je kan persen is de pijn weg en heb je echt het idee dat je iets aan het doen bent. Tijdens de persweeën door zeg ik nog dat ik niet begrijp dat er een baby uit me komt. Het is gewoon zo bizar dat dat al die tijd in je groeit en er dan ineens uit gaat komen, echt een wonder! Hoe cliché ook.

Liggen is niks voor mij

De verloskundige stelt na een half uur persen (er zit erg veel tijd tussen de persweeën in) voor om toch een baarkruk te improviseren als ik dat wil. Graag, want dat liggen is niks voor mij, daarom wilde ik graag de baarkruk. Mijn man wordt naast het bed op een stoel gezet met zijn benen wijd en ik moet tussen zijn benen hurken en met mijn ellebogen op zijn knieën hangen. Hij ondersteunt mij hierbij en heeft voor de handigheid zijn handen maar om mijn borsten. De verloskundige moet zo lachen dat ze er eerst een foto van maakt, dit is echt een leuk moment met zijn allen.

Warm washandje

Ik sta nog heel erg op mijn tenen, maar ik moet mijn voeten plat op grond zetten. Dat is een eng idee, want er zit dan niet veel ruimte meer tussen mij en de grond, terwijl daar nog een baby tussen moet. De verloskundige gaat op haar kont voor me op de grond zitten. Vervolgens volgen er nog 3 persweeën. Bij de 2e perswee staat het hoofdje en zeg ik: “Dit doet geen pijn, maar het brandt wel verschrikkelijk”. Daarop houden ze een warm washandje tegen mijn onderkant.

Ineens heb ik ons kindje vast

Bij de volgende perswee hoor ik de verloskundige zeggen: “Je moet nu echt je ogen open doen” en op het moment dat ik dat doe, heb ik ineens ons kindje vast. Ik heb helemaal niet bewust gevoeld dat het eruit is gekomen. Ik riep al weken dat ik het absoluut niet zelf aan wilde pakken, maar het gebeurt gewoon ineens. Nou ja, overpakken dan. Nu mag ik gaan zitten, gewoon op mijn kont op de grond, en kijk ik gauw zelf wat het is. Ik zie het meteen: een jongen! Daar zit ik dan op de keukenvloer, tussen matjes een plas vruchtwater, enzovoorts, met onze zoon in mijn armen.

Het was eerst heel spannend omdat hij niet meteen huilde, maar dat heeft echt nog geen 2 seconden geduurd denk ik. Wauw, wat was dit een bijzondere ervaring en zo snel ineens, uiteindelijk. Daar is hij dan, onze Sam, om 22.03 uur.

Hij heeft haar!

Daarna mag met Sam op bed gaan liggen voor de rest. Erg eng om op te staan met zo’n klein nat hummeltje in je armen, terwijl de hele vloer nat is, dus krijg ik de nodige hulp van de verloskundige. Ik krijg meteen een spuit in mijn been om het bloedverlies te beperken en de placenta te laten komen. Die komt al om 22.12 uur.

Sam huilt ondertussen alleen maar heel hard, hij vindt het denk ik niet leuk. Even later krijg ik het warm op mijn buik: hij blijkt me onder te plassen. We zien meteen dat hij echt mijn lippen heeft en de lange vingers van mijn man. En hij heeft haar! De verloskundige feliciteert ons en wij feliciteren elkaar.

Kleine prul

Na het knippen van de navelstreng beoordeelt de verloskundige de ‘schade’. Dat blijkt een klein scheurtje naar binnen te zijn dat gehecht moet worden. Dit wordt eerst verdoofd en daarna gehecht. En dan zit er iemand tussen je benen met een lichtje op haar voorhoofd je onderkant dicht te naaien, ook al zo’n bijzondere gewaarwording. Maar op dat moment maakt het je allemaal echt niets meer uit. De kleine prul in je armen laat je dat allemaal weer vergeten.

Daarna bellen we eerst wat familie (vaders en moeders). Sam wordt gecontroleerd door de verloskundige, gewogen en aangekleed door mijn moeder. Hierna mag hij aan de borst, dat doet hij meteen prima. Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat ik daar weer flinke weeën van krijg, mijn god. Ik dacht klaar te zijn met bevallen, haha. Dit kan de eerste dagen zo blijven wordt mij verteld. Na beschuit met muisjes, een paar boterhammen en flink wat drinken mag ik naar de douche.

Wauw, zo bizar

De verloskundige is ondertussen vertrokken naar huis en de naaste familie is tegen 23.15 uur allemaal ingelicht. Als ik na de bevalling op bed lig, valt me pas op hoeveel spullen er in huis staan en wat ze voor een thuisbevalling allemaal bij zich hebben, niet normaal. Als dat niet veilig is, weet ik het ook niet.

Na het douchen kruip ik met 2 dikke kraamverbanden mijn bed in. Daar wordt mijn man verteld hoe hij Sam moet verschonen en kunnen we aan onze eerste nacht met zijn drieën beginnen. Om half 2 liggen we in bed en liggen we eerst samen naar de wieg te kijken. We spreken alles nog eens door. Wauw, hoe bizar dat hij daar dan ineens ligt naast je bed, in plaats van in je buik. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Wat heb ik dit als geweldig ervaren. Ontzettend fijn dat de verloskundige van mijn voorkeur dienst had en mij hierin mocht begeleiden. Zij was echt de juiste persoon voor mij op dat moment. De klik was er gewoon. En voor mijn gevoel heeft de hele bevalling vanaf de allereerste wee maar een paar uur geduurd, de tijd ging echt mega snel. Een ervaring om nooit te vergeten. Hopelijk mag een volgende bevalling net zo zijn.

zwanger eerste kindje

Mijn vlotte stuitbevalling

by 1e kindjebegonnen met gebroken vliezeninleidingmedische interventie(s)oxytocine-infuusvaginale stuitbevallingziekenhuisbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

Mirjam en Jonne

Mijn eerste net-geen-watergeboorte

by 1e kindjethuisbevalling

Ongelooflijk, ik ben zwanger

Ik ben 23 jaar en sta om zeven uur ‘s ochtends op de Pfefferberg in Berlijn over de stad uit te kijken. In mijn handen klem ik een positieve zwangerschapstest. Dit is waanzinnig. Deze zwangerschap is onverwacht en ongepland maar ik ben direct vervuld met liefde.

Dit kindje houden, voelt niet als een besluit, maar als een gegeven. Mijn vriend steunt me in deze beslissing, maar desalniettemin zijn de maanden die volgen hectisch en spannend.

“Een grote opoffering”

Ik weet nog heel goed het moment waarop ik mijn familie mag gaan vertellen dat er een kindje komt. De pijn en verbittering waarmee zowel mijn moeder als schoonmoeder me aanvallen snijden diep in m’n ziel. Mijn schoonmoeder, die me verbeten en hysterisch toespreekt: “Denk. Maar. Niet. Dat. Dit. Gemakkelijk. Wordt. Het. Is. Een. Grote. Opoffering.”

Mijn moeder reageert soortgelijk. Ze voelt zich het directe slachtoffer van zoveel zorgeloosheid en onbezonnenheid. Dit, kan ze er echt niet bijhebben, meldt ze me. Vlak daarna dreigt ze voor het eerst zichzelf te suïcideren.

Het is een periode waarin ik vaak en intens verdrietig ben. Geschokt ook, door zoveel vrouwen-trauma’s. Tegelijkertijd is het voor het eerst dat ik me echt goed kan wapenen tegen zoveel negatieve emoties. Ik heb immers een tegenkracht in te zetten. Diep in mij groeit een heel klein mensje, voor wie ik nu al zoveel liefde voel, dat ik de hele wereld wel aankan.

Vastberaden en positief

Deze eerste hectische weken worden maanden, waarin ik alles lees wat los en vast zit. Ik heb geen zussen of vriendinnen om op terug te vallen maar neem al gauw het besluit om op zoek te gaan naar goede bevalervaringen.

Ik wil in bad, ik wil het zelf doen en ik wil geen onnodig medisch ingrijpen, schrijf ik in mijn bevalplan. Ik lees het boek “Vrije geboorte”, bekijk filmpjes over waterbevallingen, kom op de website van Kiind terecht. Alles wat mijn weten ondersteunt dat bevallen een natuurlijk proces is. Tegen de tijd dat ik hoogzwanger ben, ben ik zowel positief, angstig als strijdbaar.

Ik denk te weten dat mijn lichaam dit kan en ik heb een diep vertrouwen aangeboord wat ik van mezelf eigenlijk niet kende. Tegelijkertijd is er angst, dat ik toch nog in het ziekenhuis terecht kom en de regie over mijn bevalling kwijt raak. Angst voor bemoeienis van (schoon)moeders en anderen die straks mijn baby willen vasthouden. Ik heb nachtmerries en slaap slecht.

Veel gerommel

Ook rommelt het al ruim een week in mijn buik en omdat ik zoveel voorweeën heb, wordt ik gestript. Er volgt een valse start, waarbij we het bad vol laten lopen en hoopvol wachten op wat komen gaat. Maar bij 3 centimeter ontsluiting stopt de bevalling en voel ik me niet minder dan verraden door mijn lijf.

Voor controle bezoek ik het ziekenhuis. Ik ga alleen en wordt er onpersoonlijk en onfatsoenlijk behandeld. Ik voel me eenzaam en vastberaden en voor de draaideuren verklaar ik de oorlog aan dat grote gebouw met alle medici erin.

Wij doen dit samen, op onze manier

Dit is alles wat ik niet wil. Als tegengif dwaal ik de hele dag door een Utrechtse boekhandel en maak contact met mijn baby. Wij doen dit samen en we doen het op onze manier, wordt mijn mantra. Het lijkt wel, of mijn kind gewacht heeft op deze onverzettelijke mindset, want aan het eind van de middag komt de bevalling op gang.

Het bevalbad, wat al anderhalve week in de woonkamer staat mag, eigenlijk dienst doen, en hoe. Vanaf een uur of zes zit ik geconcentreerd in het bad, groter dan dat, is mijn wereld dan al niet meer. De verloskundige komt rond achten en besluit, in overleg met mij, de vliezen te breken, om de bevalling wat meer vaart te geven. Ik ben immers nog steeds er moe en wil niet uitgeput raken. Ik heb dan vijf centimeter ontsluiting en vanaf dat moment gaat de bevalling inderdaad sneller en wordt intens.

De energie die ik nodig heb

Ik heb al een paar uur niets meer gegeten en wordt beverig en misselijk. Even denk ik dat ik het niet meer aan kan en reageer me boos af op mijn partner die naast me zit en waar ik me tegen afzet tijdens de weeën. “Zonde van de energie,” zegt de verloskundige, die zich in de keuken heeft teruggetrokken. “Stop die energie maar in de weeën, je kunt het!”

Het is voor het eerst dat ze me coachend toespreekt; voor de rest laat ze mij mijn eigen ding doen en dat geeft veel vertrouwen. Thee met honing geeft me net energie die ik nodig heb. De misselijkheid zakt weg en ik kan steeds meer ontspannen de weeën opvangen.

Ik wil zwaartekracht

Opeens ben ik, na vier uur het bad niet te hebben verlaten het water helemaal zat. Ik wil zwaartekracht, vaste grond onder mijn voeten. Ik heb het warm, ik wil eruit. Gehurkt op het toilet vang ik de eerste persweeën op. Ik ben zelf inmiddels zo van de wereld door alle hormonen dat ik geen heftige pijn meer ervaar. Ik voel me oersterk en uitgeput tegelijk.

Overdonderd door hoe vanzelf alles gaat, hoe iedere spier in mijn lijf samenwerkt met mijn baby om geboren te worden. Pijn dekt sowieso allang niet meer de lading. Alsof je tegen de snijdende storm in loopt op het strand maar vooral vreugde en ontzag voelt voor zoveel natuurgeweld.

Leermoment van de verloskundige

Het bed staat klaar en opeens gaat alles heel snel. Mijn kindje is groot en de hartslag van de baby daalt snel. De verloskundige probeert me aan te sturen te persen. 1, 2, hap lucht…

“Het is geen rekenen”, roep ik haar verward toe.

Ze wordt stil en laat me het weer zelf doen. Later zal ze zeggen, dat het haar leermoment was, beter te luisteren. Nog meer de handen op de rug te houden en geen vrouwen te helpen met dingen die ze zelf kunnen.

Dag lieve kleine Jonne

Toch ben ik dankbaar voor haar aanwezigheid. Het hoofdje staat, het brand, warme doeken verzachten en ze geeft moed. Nog een keertje…. Ik heb geen kracht meer in mijn benen, dus mijn partner en kraamhulp ondersteunen me. Het hoofdje wordt geboren en zonder aarzeling draait de verloskundige de navelstreng van het nekje af. Dat was de reden dat ik net iets te snel moest persen.

Er is geen moment van paniek geweest, waar ik haar achteraf zeer dankbaar voor ben en niet veel later heb ik een prachtig mensje op mijn buik. Jonne is geboren. Ik ben zielsgelukkig en ontroerd. Hoewel mijn bevalling niet helemaal mijn plan volgde, heeft het me intens veel zelfvertrouwen gegeven. Ontzag, liefde, compassie. Ik voelde me gesteund en kreeg ruimte om het op mijn eigen manier te doen.

Transformerende ervaring

Op papier is het wellicht geen perfecte bevalling geweest; door het snelle persen heb ik 12 hechtingen nodig, die overigens zeer vakkundig gezet worden. Maar doordat ik thuis was en me veilig voelde en de regie had, was het een transformerende ervaring.

Voor altijd ben ik verbonden met deze onvoorwaardelijke liefdeskracht. De eerste dagen voel ik me niet minder dan euforisch. Als de verloskundige na drie dagen komt kijken en mij opgewekt in kleermakerszit op de bank aantreft, valt ze zo ongeveer van haar stoel.

Tegelijkertijd is er het besef hoe dun het lijntje was. Iedereen in de kamer had vertrouwen in mij waardoor ik het vertrouwen in mijzelf bleef houden. Paniek of negativiteit hadden voor een andere afloop gezorgd, dat weet ik zeker.

Lees hier Mirjam’s verhaal over haar tweede net-geen-watergeboorte.

Ine

Een verloskundige baart ook

by 1e kindjethuisbevalling

Als verloskundige zijn zwangerschap, bevalling, pril ouderschap en baby’s dagelijkse kost. Maar als je er zelf aan gaat beginnen, is het toch net zo spannend als voor iedereen, wellicht nog wel spannender. Je weet waar je op moet letten, wat je kan proberen en hebt een bepaalde verwachting als geen ander.

Na wat extra moeite was er eindelijk een kindje op komst, 2 zelfs! Alle mogelijke complicaties van een tweelingzwangerschap passeerden de revue en maakten de zwangerschap en het zicht op de bevalling alleen nog maar spannender. Helaas besloot een van de 2 dat het toch nog geen tijd voor hem of haar was en met 9 weken was er nog maar 1 kloppend hartje te zien.

Gevoelige harde buiken

De zwangerschap verliep zonder problemen en bij 39 weken en 2 dagen werd ik rond 5.00 uur in de nacht wakker van de hond die nodig even naar buiten moest. Begin februari, met 4 graden, stond ik ‘s nachts in mijn ochtendjas te wachten tot mijn hond klaar was met haar ding. En opeens dacht ik, hmmm, volgens mij is er iets aan het beginnen. Harde buiken die toch wel wat gevoeliger waren dan ik gewend was.

Terug in bed kom ik niet slapen door de harde buiken en rond half 8, toen ik samen met mijn man uit bed ging, kwamen de beginnende weeën om de 8-10 minuten. Ze waren nog heel kort en ook goed te hebben. Zoals ik zelf tegen een zwangere zou zeggen: dit is nog niet echt de bevalling; het kan nog vriezen of dooien..

Ik heb er zin in!

Mijn man Sander vroeg keer op keer: “Zal ik maar gewoon thuis blijven, want zo te zien wordt het wel erger..”. Ondertussen werden ze al iets pijnlijker, maar nog steeds heel kort. Ik had er zin in! Dit was het dan eindelijk, hier had ik op gewacht al die maanden! Eindelijk ging ik het zelf ook een keer ervaren en eindelijk konden we onze kleine ukkie knuffelen.

Mijn collega Anne-Marie zou mijn bevalling begeleiden. Dat is dan weer het voordeel van zelf verloskundige zijn, met een collega op stand-by. Ik wist dat ze vrij was, dus ik belde haar of ze toch niet even langs kon komen om te strippen, even een extra zetje om het door te laten zetten. Rond half 12 was ze bij ons thuis en kwamen de weeën om de 5-6 minuten. Ik bleek al 3 centimeter ontsluiting te hebben en na een hele gemene strippoging (wat ik haar daarna verboden heb om ooit nog bij een van onze barenden te doen) was het tijd om wat te lunchen. Sander had ondertussen wat broodjes gehaald en met z’n drietjes hebben we op ons gemakje wat gegeten. Nou ja.. zij dan toch, ik moest om de hap staan om een wee op te vangen.

Warme kruik

De weeën zaten in mijn onderbuik en de enigste manier om ze op te vangen was met een warme kruik hangend op de tafel om wat tegendruk te geven, en natuurlijk met behulp van de yoga-oefeningen die ik al maanden aan het oefenen was. Toen ik mijn 2e broodje aan het smeren was zei Anne-Marie: “Zou je dat wel doen? Je weet dat het er dan straks allemaal weer uit komt hè..” Maar ik had honger, dus dat 2e broodje smaakte heel erg goed tussen de weeën door.

Na een half broodje werd het toch wel pittig dus ging ik toch maar even in bad, even de warme laten helpen voor wat ontspanning. Toen het bad volliep belde ik mijn vriendinnetje Anika of ze ook onze kant op kon komen. Anika is ook verloskundige en ik had het voorrecht om een klein jaar daarvoor ook bij haar bevalling te mogen zijn. Ze moest nog een en ander regelen en een heel eind rijden, dus ze ging op weg.

Knalweeën

In bad was het even zoeken naar een fijne houding, net op het moment dat ik fijn lag kreeg ik een wee en hoorde/voelde ik een plop en het eerste wat ik dacht: “Shit… dat waren mijn vliezen…”. Meteen op dat moment werd de wee zo ontzettend heftig dat ik even niet meer wist wat ik moest doen. Op mijn zij was niet fijn, op mijn rug was niet fijn, op handen en knieën was niet fijn.

In paniek riep ik Sander, die beneden de lunch aan het opruimen was. Hij hielp me mee uit bad en deed samen wat yoga-oefeningen om de weeën weer onder controle te krijgen. Sjonge, ik zeg altijd tegen zwangeren dat op het moment dat de vliezen breken de weeën wat heftiger worden, maar dit had ik zelf even niet aan zien komen. Sander opperde heel lief: “Ga anders even in de douche, dat vond je vanochtend ook zo fijn”. Tja, toen had ik alleen niet zulke knalweeën.

Geef me maar een epiduraal

De douche was natuurlijk helemaal niet fijn, en toen ik vroeg of hij Anne-Marie wilde bellen om terug te komen. “Ze is nèt weg! Wat moet ik dan zeggen?” Aaahhh, die mannen toch, ze hebben ook werkelijk geen idee wanneer ze vragen moeten stellen en wanneer ze gewoon iets moeten doen als we dat zeggen. Na mijn (niet zo aardige) antwoord belde hij en was Anne-Marie er ook zo.

Ondertussen was het 14.00 uur en had ik nog maar 4 centimeter ontsluiting! Hoe ging ik dit toch volhouden… ik zei tegen Anne-Marie: “Als ik dit nog 6 uur moet volhouden dan geef me maar een epiduraal!” Het antwoord was: “Je doet het heel goed, ik ben beneden en als ik wat kan doen dan roep je maar”. En daar kon ik het dan maar mee doen! Natuurlijk wilde ik ook helemaal niet naar het ziekenhuis voor een epiduraal, maar op dat moment was het wel even slikken.

bevalling Ine

Endorfines

Op mijn zij, ogen dicht en mijn mantra in mijn hoofd: ontspannen, diep inademen door mijn neus, uitademen door mijn mond, vroeger deden vrouwen dit ook zonder pijnstilling. Sander zat langs me en bleef me goed aanmoedigen: “Goedzo schatje, diep inademen, blijf ontspannen”. Maar het liefste had ik stilte dus stuurde ik hem naar beneden en kon ik me concentreren op de weeën. Oh die weeën… elke keer als ze weer beginnen weet je dat er een piek komt die heftig is en hoe goed je je moet blijven concentreren om deze op te kunnen vangen. Gelukkig zat ik in mijn eigen wereldje en deden de endorfines zijn werk.

Opeens hoorde ik Anika in de kamer en kwam ze achter me zitten om mijn onderrug te masseren, dat was fijn! Even wat druk op een andere plek om de gedachte weg te krijgen van de pijn in mijn onderbuik. Ondertussen kwamen ook Anne-Marie en Sander weer boven. Er werden spulletjes klaargezet en ook de camera stond op zijn plek. Sander zei heel verbaasd: “Moet dat nu al allemaal?”

Drukgevoel

Ik begon drukgevoel te krijgen, dus ik keek een beetje omhoog terwijl ik zei: “Die kleine begint te duwen!” Toen ik zag dat Anne-Marie achter me zat in plaats van Anika zei ik snel: “Nou ja, misschien is het wel gewoon mijn blaas die zit te vervelen..” Ik wilde me natuurlijk niet aanstellen tegenover mijn collega waar ik al jaren mee samenwerkte. Natuurlijk wist ik verstandelijk wel dat drukgevoel niet van een blaas af komt maar van de achterkant, maar toch..

Het drukgevoel werd erger en toen Anika zei dat ik me eraan toe moest geven zei ik een beetje in paniek: “Ja, maar ik weet helemaal niet wat Anne-Marie wil, dadelijk zit ik tegen een rand aan te duwen.” Even had ik die bevestiging nodig dat ik inderdaad al 10 centimeter ontsluiting had en mocht gaan persen. Het was 16.00 uur en ik mocht gaan persen! Wat een sneltreinvaart die laatste 2 uurtjes, van 4 naar 10 centimeter!

Het hoofdje

geboorte Ine

Door goede aanmoediging van Sander, Anne-Marie en Anika ging het persen heel erg snel, ik voelde eigenlijk direct al een brandend gevoel, sjonge wat deed dat zeer! Ook nu moest er weer bevestigd worden dat dat al echt het hoofdje was wat zichtbaar was, ondanks het feit dat ik dit dagelijks tegen andere vrouwen zeg weet je het zelf echt niet op dat moment. Gelukkig had ik mijn eigen riedeltje wat ik tegen vrouwen zeg om te coachen in mijn hoofd: “Benen naar buiten, ellebogen wijd, kin op de borst, ogen open en duwen!”.

Na een 10 minuten zag ik Sander even twijfelend naar Anika en Anne-Marie kijken: “Is dit normaal!?” Anika moest een beetje lachen en legde uit dat de hoofdhuid inderdaad een beetje verfrommelt omdat de schedeldaken over elkaar gaan om door het bekken te passen. Na een kleine 25 minuten persen was het zover: het hoofdje werd geboren en ik mocht onze kleine uk verder zelf geboren laten worden. Een meisje! Wat een verrassing, want we hadden echt geen idee.

Meteen aan de borst

Alles daarna ging snel, de placenta werd geboren, er werd navelstrengbloed opgevangen voor stamcellenopslag, een klein scheurtje werd gehecht en onze kleine meid Lizelot dronk meteen super goed aan beide borsten. De families werden gebeld en na het douchen en aankleden was het een drukte van jewelste door de beide grote gezinnen die langskwamen om de kleine meid te bewonderen.

baby Ine

Nog regelmatig denk ik terug aan deze geweldige ervaring. Ik had van te voren natuurlijk een bepaald beeld bij de bevalling, maar het zelf meemaken was geweldig! Natuurlijk ook heftig, spannend, pijnlijk en heel intens, maar elke keer als ik er aan terugdenk krijg ik zo’n fijn en warm gevoel. Ik ben zo trots op Sander die me ontzettend goed heeft gesteund, zo dankbaar voor Anne-Marie en Anika die me er doorheen hebben gesleept met coachen, zo trots op Lizelot dat ze het zo goed doorstaan heeft en het direct na de geboorte zo goed deed. En ik ben zo ontzettend trots op mezelf dat ik de klus heb geklaard zoals ik het wilde doen, thuis zonder poespas in mijn eigen vertrouwde omgeving.

Merel bevalling

2 zoontjes, 2 keer een keizersnede

by 1e kindje2e of volgende kindjegeplande keizersnedeziekenhuisbevalling

De keizersnede en het schuldgevoel, de teleurstelling in je eigen lichaam. Ook ik heb het ervaren, de eerste keer dan. Nu kan ik met trots zeggen dat mijn lichaam gemaakt is om zwanger te worden en mijn baarmoeder een 5 sterren hotel is, ik heb gewoon wat hulp nodig op het einde. Het was zodanig knus daarbinnen dat beide zoontjes supergoed groeiden en halverwege de zwangerschap al een grote voorsprong hadden genomen op de curves. 

Laatste nacht alleen

De eerste keer wist ik 6 dagen op voorhand dat ik niet gewoon zou bevallen. Ik was zo kwaad op mezelf, zo teleurgesteld. Maar laten we het daar verder niet over hebben. Laat ons doorspoelen naar 25 juni, de dag voordien. Mijn man vond het superhandig om te weten waar en wanneer we verwacht werden. De kamer werd ingericht, de suikerbonen uitgezet, en dan ging ik de laatste nacht alleen in. Natuurlijk deed ik nauwelijks een oog dicht, in minder dan 12 uur zou ik dat kleine ventje in mijn armen hebben!

Om 6 uur kwam de vroedvrouw voor een CTG scan, waarop toch kleine bergjes te zien waren. Was onze zoon zich ook aan het klaarmaken? Ik mocht nog douchen en kreeg een ontsmettend zeepje om mijn gigantische buik te wassen. Ondertussen was mijn man ook aangekomen. Ik kreeg een operatieschort en moest in bed gaan liggen, klaar om naar de pre-operatieve zorgen gebracht te worden.

Lieve verpleegster

Na het infuus en een zout primperandrankje werd mijn man naar de kleedkamer gebracht, ik zou hem terugzien in de operatiezaal. Het moment dat je alleen die zaal binnengebracht wordt, is toch wat akelig. Het is er koud, ijskoud! Gelukkig was er een heel lieve verpleegster en was ook de anesthesiste heel begripvol. De verpleegster moest ik stevig omhelzen, zodat mijn rug mooi bol was voor de epiduraal. Het enige wat ik gevoeld heb was het kleine verdovende prikje, van de epiduraal heb ik niets gemerkt. Behalve dan dat mijn benen plots lekker warm werden en wat tintelden. “Is het normaal dat ik mijn benen wel nog kan bewegen?”, vroeg ik. Blijkbaar wel.

‘Alles gaat prima’

Eens ik op de operatietafel lag, kwam mijn man terug binnen. Mijn ene arm, zonder het infuus, mocht ik vrij houden. Man en ik hadden op voorhand afgesproken dat er niet gefilmd mocht worden, maar wat we wel gingen doen was filmen met de dop er op, dus een geluidsopname maken. Daarop hoor je hoe ik zenuwachtig lig te beven terwijl de vroedvrouw vroeg of ik wat muziek wilde horen en of ik een voorkeur had van zender. Ik bleef bibberen. De anesthesiste zei toen: “Wees maar rustig, alles gaat prima, ze zijn al begonnen.”  Hilariteit alom toen ik daarop antwoordde: “Maar de gynaecologe is er toch nog niet?”.  In al mijn zenuwachtigheid had ik haar niet zien binnenkomen!

Tranen van geluk

De gynaecologe schijnt vrij strikt te zijn, 10 minuten na de eerste snede, werd het kindje geboren. De eerste 5 minuten had ik al gemist, dus het ging razendsnel. “Ik zie de billen al,” zei de dokter. Ik voelde geduw en getrek, geen pijn.

En een paar minuten later hoorde ik de eerste schreeuw van mijn eerste zoon. Gelukstranen sprongen meteen in mijn ogen! Neen, je krijgt je kindje niet meteen bij je, maar de kinderarts werkt zo snel, dat het nauwelijks seconden lijken. Daar was hij dan, onze stevige brok. De eerste ontmoeting was mooi, maar toch ook bevreemdend: “Ben jij het? Jij die 38 weken in mijn buik zat?” Zijn ogen staarden recht terug in de mijne.

merel

Liefde op het eerste gezicht

Een paar minuten later ging zoontje met mijn man naar de materniteit. De operatie duurde nog een halfuurtje, maar ook dat vloog voorbij. Iedereen wenst je proficiat. Ik denk dat ze op dit moment wat extra verdoving toedienen, want het komende uur vloog voorbij. Het halfuurtje op de recovery leek maar 10 minuten, hier was ik heel suf. De verpleegsters kwamen om de 5 minuten kijken of ik al klaar was om terug naar boven te gaan. Ons zoontje werd geboren om 9.55 uur en exact een uur later had ik hem in mijn armen. Op dat moment was het wel liefde op het eerste gezicht, toen had ik voor het eerst het gevoel van, ‘ik ben je mama, en jij bent van mij, mijn allerdierbaarste, voor altijd’.  Met dit moment verdween meteen elk greintje schuldgevoel en elke teleurstelling omtrent de keizersnede uit mijn gedachten. Het kon me niet meer schelen hoe hij geboren werd, hij was er, met alles er op en er aan!

2015: een nog fermere brok

Even doorspoelen naar 2015. Deze keer lag de datum al veel vroeger vast en kon ik me snel verzoenen met een 2e keizersnede. De weken vooraf heb ik me vooral gefocust op rusten en slapen. Deze keer wist ik dat er na de keizersnede ook een periode van herstel komt! 

merel

De bevalling van mijn 2e zoontje was gelijkaardig. Toch waren er enkele verschillen. Deze keer voelde ik de epiduraal wel. Het deed geen pijn, maar je voelt een soort inwendige druk op je ruggengraat. Ik had ook een kleine bloeddrukval. Maar de anesthesiste had dit meteen gezien en een minuut later voelde ik me terug op en top. Ook nu ging alles heel vlot, 10 minuten na de start, om 8.33 uur hoorden we zijn eerste schreeuwtje. Een nog fermere brok dan zijn broer!

Meteen liefde

Deze keer had ik geëist (gewoon vragen was genoeg) om mijn zoontje zolang mogelijk bij me te houden. Na de snelle controle van de kinderarts bleef hij tijdens de rest van de operatie bij me. Geen bevreemdende ontmoeting, maar meteen liefde, veel liefde, toen ze hem in mijn arm gaven. Het halfuurtje knuffelen in de operatiezaal was heerlijk. Ik kon nu rustig zijn geur opsnuiven. De zoete geur van vruchtwater, een geur waar geen enkele babyzalf tegenop kan.

De 2e keer had ik het gevoel dat de verdoving minder sterk was. Niet dat ik pijn had, maar ik was minder suf en kon een babbeltje slaan met de verpleegster, vroedvrouw en stagiair die in de operatiezaal was. Ook de eerste 24 uur was ik veel helderder dan de eerste keer. Mijn tussenstop op de recovery was deze keer iets langer, ik hoorde mijn zoontje al schreeuwen om de borst zodra ik uit de lift gerold werd. 

Herstel

Om af te sluiten een paar woorden over het herstel. Laat niemand, maar dan ook niemand, je wijsmaken dat een keizersnede ‘the easy way out’ is. Integendeel! Je ondergaat een operatie voor je baby, je houdt er een litteken aan over en het duurt een jaar vooraleer je echt helemaal hersteld bent. Dat herstel heb je wel een beetje zelf in de hand. De eerste keer ben ik blijven werken tot 6 dagen voor de bevalling. Ik was niet uitgerust en ik was er mentaal eigenlijk niet klaar voor. In het ziekenhuis zelf heb ik te weinig op het knopje geduwd, ik vroeg pas pijnstelling toen ik echt pijn had. De eerste 36 uur had ik nog de epiduraal, maar zelfs dan had ik nog pijn.

Luie dagen

De 2e keer ben ik ruim 2 weken op voorhand gestopt met werken, zodat ik nog een paar luie dagen kon doorbrengen. Een vriend die arts is, had me ook op voorhand de les gespeld: pijn is niet meer van deze tijd, op tijd op het knopje duwen. Dat heb ik ook gedaan. 24 uur na de operatie kon ik al rondlopen. 48 uur later had de kinderarts niet eens door dat ik een keizersnede had gehad, toen ze me vroeg of ik vandaag al naar huis wou. 3 weken later voelde ik niets meer van de operatie. Ik vermoed dat mijn buikspieren getraind waren door mijn 2-jarige peuter…

Ik voel me zeker niet minder mama omdat ik niet natuurlijk ben bevallen. Mama zijn gaat niet over hoe je je kinderen ter wereld brengt. Het gaat erover dat je hen omringt met liefde, goede zorgen en volop mooie momenten met hen creëert. 

IMG_0912

Mooie bevalling op de baarkruk

by 1e kindjebaarhouding niet op de rugbaarkrukhypnobirthingthuisbevalling

Voorbereidingen

Ik zag bevallen altijd als noodzakelijk kwaad. Ik wilde heel graag een kindje, maar het bevallen leek me helemaal niks. In mijn omgeving hoorde ik wisselende verhalen, goede en slechte bevallingen. 1 ding was zeker, het zou pijn gaan doen. Ik wist niet of ik iemand ben met een hoge of lage pijngrens en als je nooit bevallen bent, weet je ook niet hoe erg het is.

Het enige wat ik kon doen was me voorbereiden. Ik koos voor zwangerschapsyoga om de juiste ademhalingstechnieken te leren en te ontspannen tijdens de zwangerschap. Hierbij zaten ook partnerlessen, zodat mijn man ook wist wat hij kon doen en hoe de bevalling ongeveer zou moeten verlopen.

Thuis of ziekenhuis?

Ik had van ter voren niet besloten of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik het op het moment zelf zou beslissen. Gedurende mijn zwangerschap ging de voorkeur steeds meer naar thuis bevallen. En op de yoga werd verteld dat je een bevalling als iets moois kon ervaren, want het is de geboorte van je kindje. De laatste 2 weken voor de bevalling ben ik me gaan verdiepen in de HypnoBirthing. Ik heb erover gelezen en op internet elke dag sessies beluisterd waarin je kon ontspannen. Daarin werd gezegd dat het vrouwenlichaam ervoor gemaakt is om te kunnen bevallen en werden positieve gedachten geuit, zoals: ik kan de pijn aan.

Ik was positief gestemd, maar ook angstig, dat de pijn zo erg zou zijn en ik in paniek zou raken en dat er niks meer terecht zou komen van al de geleerde technieken. De verloskundige stelde me gerust, dat zij daar op dat moment bij zou gaan helpen.

Mijn bevalling, 26-10-2014

23 oktober was ik uitgerekend en in de nacht van 25 op 26 oktober moest ik om 1.00 naar de wc om te poepen. Ik had last van obstipatie en dit ging niet zo makkelijk. Toen ik weer terug in bed ging, had ik nog wat krampen in mijn buik. Dit had ik een paar dagen ervoor na een wc-bezoek ook gehad. Ik heb het een half uurtje aangekeken, maar het bleef aanhouden. Niet pijnlijk, maar wel zo irritant dat ik niet kon slapen.

Om 2.00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt en geprobeerd de weeën te timen. Er zat totaal geen ritme in. De ene keer zat er 3 minuten tussen, de andere keer 10 minuten. En de wee hield van 30 seconden tot een minuut aan. Dus ik besloot maar even tv te gaan kijken en mijn man zat nog even achter de computer.

Uurtje extra

Ik vond het vervelend om de verloskundige te moeten bellen midden in de nacht in het weekend. Dus ik hoopte dat het snel ochtend was. Alleen ging de klok een uur achteruit, en hadden we een uurtje extra deze nacht. Ik had me voorgenomen dat ik om 6.00 uur mocht bellen.

Om 3.00 uur nieuwe tijd besloot ik maar in bad te gaan. Ik merkte dat ik het fijn vond om de weeën op handen en knieën op te vangen. Dit is echter niet echt ideaal in ons ligbad. De weeën werden ook wat intenser en ik was er nu wel van overtuigd dat ‘het’ echt begonnen was. Om 4.30 uur ging ik uit bad en had ik bloedverlies en in combinatie met de weeën die heftiger werden, besloot ik om 4.45 uur toch maar te bellen.

Keuzemoment

Er was geen echte paniek, dus de verloskundige zou langzaamaan mijn kant op komen. Rond 5.45 was ze er en observeerde hoe ik de weeën op ving. Het was wel intenser maar nog goed te doen voor mijn gevoel. Mijn man was constant bij me en hielp door zijn hand op mijn rug te leggen zoals geleerd bij yoga. Ik had op dat moment regelmatige weeën (om de 3 minuten). Ze ging kijken of ik al ontsluiting had. De boel was erg week daaronder en ik had 4-6 cm. Nu moest ik een keuze maken om thuis te blijven of naar het ziekenhuis te gaan. Het ging goed en na overleg besloten we thuis te blijven.

Ik heb verder op bed gelegen en in de huiskamer op de grond gelegen. Ik ben ook in een soort trance geweest en bleef de gedachte hebben ‘de vorige wee kon ik aan, dus de volgende ook weer’. En zoals we op de yoga hadden geleerd (wat ik toen heel zweverig vond), ‘elke wee is een stap dichter bij je kindje’.

Alleen nog persen

Rond 11 uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Tot nu toe ging het goed, het was me eigenlijk meegevallen. Nu hoefde ik alleen nog te persen. Nou dat viel nog wel even tegen. Ik had gehoord als je op 10 centimeter zat, dat je het ergste had gehad. Voor mij was dit niet zo. Het duurde nog een uur voordat ik echt persweeën kreeg. Ik had wel steeds meer een druk op de onderkant en het gevoel dat ik moest poepen, dus ook nog een tijdje op de wc doorgebracht.

Op de baarkruk

Rond 12 uur had ik persweeën. Mijn man zat op de bank en voor de bank, tussen zijn benen stond de baarkruk. Ik zat op de baarkruk en hing achterover in zijn armen. Dit duurde best even en ik heb tussendoor nog even op handen en knieën gezeten, daarna weer terug op de baarkruk. De verloskundige hield een nat warm washandje tegen mijn perineum aan, dit gaf verlichting. Na bijna 1,5 uur is Timo geboren. Niet gescheurd of geknipt, geen hechtingen.

Huid-op-huid

Ik kreeg Timo gelijk huid-op-huid. En nadat de placenta geboren was heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt. Ik kijk er op terug als een hele fijne en mooie bevalling. Trots dat ik het gedaan heb en zo’n mooi mannetje ervoor heb gekregen. Nu snap ik dat een bevalling mooi kan zijn! Ik ben dankbaar voor de steun van mijn man en de verloskundige, zonder hen had ik het niet op deze manier gekund!