thuisbevalling – Mooie bevallingen

De watergeboorte van mijn oudste zoon

09/09/2023

by Isa Marthe 1e kindje baarhouding niet op de rug thuisbevalling waterbevalling

Heel de zwangerschap keek ik uit naar de bevalling. Ik had van mijn moeder het boek Spiritual Midwifery gekregen van Ina May Gaskin, een prachtig boek waardoor ik veel vertrouwen had in de bevalling. Het leek me zo’n magische gebeurtenis, bevallen, en ik ben ervan overtuigd dat mijn zin in de bevalling het verloop van mijn daadwerkelijke bevalling ook ten goede is gekomen.

Mooie zinnen

Ook had ik door de zwangerschap heen positieve affirmaties verzameld en gepersonaliseerd. Mooie zinnen waarvan ik het gevoel had dat ze mijn baarmoeder zouden helpen openen. Ik had mijn vriend geïnstrueerd om deze zinnen tegen me te zeggen tijdens de bevalling, om me te helpen herinneren om me vol acceptatie en ontspanning over te geven aan de kracht van de weeën. Uiteindelijk denk ik dat de zorgvuldigheid waarmee ik deze zinnen verzamelde en ze me eigen maakte, mij uiteindelijk al heel goed heeft voorbereid op de bevalling, omdat ze in mijn geheugen stonden gegrift.

De eerste, onmiskenbare wee

Mijn 3e trimester was ontzettend zwaar. Ik had nul energie en was voortdurend ziek, ik had de ene griep na de andere. Ik was 39 weken en 1 dag zwanger toen ik heel de dag met 39 graden koorts in bed lag. De koorts zakte aan het einde van de middag en iets voor 11 uur ‘s avonds voelde ik opeens een wee. Ik had tijdens de zwangerschap veel harde buiken gehad, maar dit was anders. Ik voelde het heel laag in mijn buik, echt een kramp die de diepte in ging.

We lagen te lezen in bed, en ik vroeg aan mijn vriend hoe laat het was. Als dit het begin was, wilde ik weten wanneer de eerste wee was. Ik houd namelijk van statistieken.

Een 2e, krachtige wee

Niet heel lang daarna volgde een tweede wee, gelijk vrij krachtig. Tegen de tijd van de 3e wee moest ik mijn vriend wel inlichten over wat ik voelde. Het was immers gelijk al intens, dit voelde als het echte werk. Ook vond ik het niet fijn om te liggen en had ik een neiging om rechtop te zitten tijdens een wee. Ik verbaasde me over de intensiteit. Ik had namelijk veel geboorteverhalen gelezen en in veel van die verhalen begonnen weeën vaak subtiel en onregelmatig, maar mijn eerste weeën waren gelijk al sterk en ik kon ze alleen zittend opvangen.

Slapend in het ligbad

Ik heb toen besloten om in ons ligbad te gaan en vertelde mijn vriend dat hij maar moest gaan slapen. Ik had hem nu nog niet nodig en het zou mooi zijn als hij een beetje uitgerust was als de bevalling verder vorderde. Ik heb 6 uur in bad gelegen, slapend tussen de weeën, super relaxt. De weeën bleven heel regelmatig terugkomen en als ik een wee had dan boog ik voorover en hing ik zachtjes kreunend over de badrand. Als de wee voorbij was, viel ik weer in slaap in het water.

Om de zoveel tijd moest ik weer heet water in het bad laten lopen, want het koelde steeds weer af. Tja, wat wil je, 6 uur lang in bad!

Het werd ochtend

Rond half 6 ben ik weer uit bad gegaan en heb ik in de woonkamer geijsbeerd. Ik vond de weeën best heftig, maar was er nog van overtuigd dat dit het begin was. Toch kreeg ik op een gegeven moment de neiging om actie te ondernemen. Ik wilde immers in een bevalbad bevallen en dat moest nog opgezet worden. Bovendien moest de woonkamer nog gereorganiseerd worden om plaats te maken voor het bad en een bed. Ik heb rond half 7 mijn vriend wakker gemaakt en hij heeft toen de woonkamer bevalklaar gemaakt. Ik ben naar het toilet verhuisd, want daar kon ik het beste de weeën opvangen.

Niet te vroeg

We wilden het bevalbad nog niet vullen omdat ik gelezen had dat je er niet te vroeg in moest gaan (omdat het water anders af zou koelen). Rond een uur of 8 ‘s ochtends begon de persdrang. Wacht even. Zou ik al verder zijn dan gedacht? In het weeënboekje van mijn verloskundigenpraktijk stond dat je bij een eerste kindje de verloskundige pas kan bellen als je weeën een uur lang om de 3 minuten komen en een minuut aanhouden. Mijn weeën duurden ‘maar’ 50 seconden en kwamen om de 5 minuten, dus ik wist niet beter dan dat ik nog een heel eind voor de boeg had. Maar persdrang is een overduidelijk gevoel. Er kwam een soort onwillekeurige grom in de geluiden die ik maakte.

Toch maar bellen

Mijn vriend heeft toen dus toch maar de verloskundige gebeld, ondanks dat het volgens het boekje nog niet ‘mocht’. De verloskundige wisselde net van dienst, dus het duurde allemaal wat langer en ze was er pas rond een uur of 9. Ze checkte mijn ontsluiting, en die bleek volledig te zijn. Yes!

Een van de meest onwerkelijke dingen die me is bijgebleven was de verloskundige die aan mijn vriend vroeg of de kleertjes en kruikjes al klaar lagen. Ik was zelf zo bezig met ‘bevallen’ dat ik echt niet verder kon kijken dan zorgen dat die taak goed volbracht zou worden – het feit dat er na dat bevallen een baby zou zijn, daar kon ik nog even niet bij stilstaan. In andere woorden, de verloskundige geloofde dus écht dat er een baby geboren zou gaan worden. Holy shit!

Eindelijk in het bevalbad

Mijn vriend heeft toen nog haastig de kraamhulp gebeld en is begonnen het bevalbad te vullen. Toen mocht ik eindelijk in bad en daar kon ik officieel beginnen met de uitdrijving: op handen en knieën, heerlijk. Ik vond de persweeën veel makkelijker dan de ontsluitingsweeën (en niet alleen omdat ik in bad zat). De tijd tussen de weeën was flink toegenomen, ik voelde me heel gemakkelijk en ontspannen. Ik weet nog dat de tijd tussen de weeën door zo lang was dat het haast een beetje saai werd, het wachten op de volgende wee.

Intuïtieve houding

De weeën die ik had waren goed krachtig en ik kon niet anders dan me er aan overgeven en mee persen, dit vond ik mooi om te doen. Gek genoeg had ik een enorme drang om tijdens de weeën mijn bovenlijf zo laag mogelijk te houden, leunend op mijn ellebogen en knieën in het water. Ik heb hier volledig aan toegegeven, ook al suggereerde de verloskundige dat ik misschien maar achterover moest leunen, in een soort van achteruit-gezakte zittende positie. Ik heb dat een wee geprobeerd maar vond het niks, en ben weer op mijn knieën en ellebogen gaan zitten. Tja, de barende vrouw weet het het beste, zolang ze haar intuïtie volgt. Dus.

Toen het hoofdje stond deed het wel even flink pijn, maar bij de volgende wee gleed mijn zoontje in een keer uit mij, hoofdje en lijfje, ik deed helemaal niks. En de verloskundige riep nog: “Niet persen!” – ze was nog bezig de navelstreng over z’n hoofdje te doen – maar ik kon het echt niet tegenhouden. Zo bijzonder. Hij is in het water geboren, om 10.46 uur ’s ochtends. Hij ging gelijk huilen en had een goede APGAR-score. Ik heb hem instinctief gelijk bij me gepakt en ben in één beweging achterover gaan leunen tegen de badrand, met mijn kersverse baby’tje tegen me aan. Ik wist niet wat me overkwam zo heerlijk en prachtig.

In de wolken

De verloskundige wilde graag dat ik de placenta op het bed zou baren en ik had niet zo veel zin om daar tegenin te gaan. Ook heeft ze routinematig een oxytocine prik gezet om de placenta te laten komen, ook al stond er in mijn bevalplan dat ik dat niet wilde. Ze vroeg wel eerst mijn toestemming, en mij kon het me op dat moment totaal niet schelen, ik was zo in de wolken dat ik alles goed vond.

Mijn zoontje heeft heel lang lekker bij mij op bed gelegen. De kraamhulp (die er 5 minuten voor de geboorte pas was) heeft mij aangemoedigd om wat te eten, ik werd goed verzorgd. De bevalling was super en ik kijk er op terug met zo veel vreugde. Dit was echt het mooiste dat me is overkomen en ik doe het zo weer over.

Lees hier Isa’s tweede, fantastische waterbevalling

De watergeboorte van mijn tweede zoon

09/09/2023

by Isa Marthe 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling waterbevalling

Oorontsteking

Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.

De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.

Wakker van gerommel in m’n buik

Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.

Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.

Toch alvast voorbereiden

Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.

“Sorry voor het wakker bellen”

Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.

Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.

Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.

Ah, daar is het echte werk

Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.

Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.

Het bad vullen

Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ‘te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.

Nóóit op tijd

Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.

Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.

“Zet de voordeur maar open”

Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.

Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.

Volop oerpersdrang

Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!

De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.

Prachtige watergeboorte

De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.

Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.

De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.

10-12 powerweeën en een hoop naweeën

Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.

Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.

Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling

De geboorte van Gijs

07/09/2023

by Roos de Vries 2e of volgende kindje hands-off hypnobirthing lotusgeboorte thuisbevalling waterbevalling

Mijn eerste zwangerschap vond ik best zwaar. Ik had veel last van mijn bekken, ik was moe en ook vaak verkouden of grieperig. Daardoor zag ik een beetje op tegen nog een zwangerschap, vooral omdat ik nu ook de hele dag een peuter om me heen had. Gek genoeg vond ik mijn 2e zwangerschap heerlijk! Ik was veel gezonder gaan eten, waardoor ik niet meer ziek of moe was. Ik had besloten om juist in beweging te blijven in plaats van het rustig aan te doen. Ik heb tot 39 weken meegedaan aan de gewone yogalessen. Iedere maandagavond waggelde ik naar de yogales en kwam ik er bijna huppelend weer vandaan. Tot 40 weken voelde ik me goed en fit. Zo anders dan de eerste keer! Ik ging er dus ook vanuit dat het een meisje zou zijn, aangezien het allemaal zo anders was.

Natuurlijke remedies

Tijdens mijn 2e zwangerschap rondde ik mijn opleiding tot zwangerschapsyogadocent af. Daar leerde ik veel van, vooral over natuurlijke remedies tijdens de zwangerschap. Ik leerde mijn eigen lichaam steeds beter kennen en ontdekte dat de natuur overal een oplossing voor had en ik de huisarts niet nodig had.

Tijdens deze zwangerschap kreeg ik weer bekkenklachten rond de 20 weken, maar juist door flink in beweging te blijven en mijn grenzen op te zoeken, verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon.

Ontspannen en bewegen

Ik heb vanaf het begin van de zwangerschap iedere week in bed de ontspanningsoefening van de HypnoBirthing-cd geluisterd (bij het boek HypnoBirthing the mongan method – M. Mongan). Ik was er van overtuigd dat dat de beste voorbereiding was op de bevalling, ontspannen. Of eigenlijk, ontspannen én bewegen. Mijn eerste bevalling was prachtig (ook thuis in bad), maar ik vond het ook flink tegenvallen. Achteraf wist ik dat ik niet goed was voorbereid op wat komen ging. In plaats van krachtig en vol vertrouwen te zijn, werd ik overgenomen door pijn en kwam ik een beetje in een slachtofferrol. De weeën denderden over me heen en ik verloor de controle. Automatisch neemt de verloskundige dan de controle over, waardoor ik nog meer kwetsbaarheid en onmacht voelde.

Zelf de regie houden

Dat wilde ik deze keer dus anders! Ik ging bevallen en ik wilde de regie. Als mijn verloskundige het daar niet mee eens zou zijn, was ik een andere gaan zoeken of ik had overwogen om unassisted bevallen. Gelukkig had ik een geweldige verloskundige die mij begreep en vertrouwen in mij had (en ik in haar).

Bij mijn eerste bevalling ging het eigenlijk mis op het moment dat de weeën heftig werden. Ik bleef in bed liggen, waardoor er een soort lijden ontstond. Ik wilde er niet meer uit en mijn vriend wist ook niet genoeg om mij te activeren en uit bed te sleuren. Nu weet ik dat juist bewegen zo belangrijk is bij bevallen.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gelezen, alle boeken van Ina May Gaskin, Mindful bevallen van Nancy Bardacke, Vrije geboorte van Anna Mirte Korteweg, Bevallen op eigen kracht van Wendy Schouten, Hypnobirthing van Marie Mongan en nog veel meer. Maar dit waren voor mij wel de mooiste belangrijkste boeken.

Hurkhouding

Verder waren er nog andere dingen die ik anders wilde deze 2e keer. Mijn eerste zoon was geel (en moest onder een blauwe lamp) na de geboorte en de borstvoeding kwam niet heel snel op gang. Ik heb me in hier in verdiept en heb besloten geen vitamine K te geven na de geboorte en ook geen oxytocine toediening bij mij om de placenta sneller geboren te laten worden. Over de borstvoeding hoefde ik me niet veel zorgen te maken, omdat mijn oudste zoon ook nog borstvoeding kreeg. Verder verdiepte ik me in technieken om de placenta sneller geboren te laten worden. Ik leerde dat de hurkhouding veel kan helpen (en mijn verloskundige zei: “O ja, dat deden we vroeger ook altijd”) en het stimuleren van de tepels, mocht de baby niet meteen willen drinken. Daarnaast leerde ik dat het heel belangrijk was om het warm te hebben na de bevalling, vooral warme voeten zijn belangrijk. Daar hoefde ik me niet heel druk om te maken in bad.

Uitgerust

Op dinsdag 8 oktober 2013 was ik 40 weken zwanger, zo lang zwanger was ik nog niet eerder geweest. Ik ging met Olivier, mijn 2,5 jaar oude zoon, naar de bibliotheek en ik herinner me iedere stap die ik daar zette. De wereld ging me veel te snel, op de weg begreep ik het verkeer niet meer. Ik wilde nog maar één ding, op de bank liggen onder een deken, zonder peuter om me heen en bevallen!

’s Avonds gaan we met z’n drieën vroeg naar bed, want je weet maar nooit. Uitgerust bevallen is een stuk prettiger. Om 11 uur word ik wakker van een tinteling die begint bij mijn baarmoedermond en zo naar boven over mijn buik heen loopt. Meteen weet ik dat dit het is: zo voelde een wee! Ik heb al veel voorweeën gehad, dus ik besluit eerst nog even te doen alsof er niks aan de hand is. De weeën komen om het kwartier en ik lig alleen maar te hopen dat het doorzet.

Vooral ontspannen, denk ik, dan begrijpt mijn lichaam wel dat ik alle tijd heb om te bevallen. Rond half 11 zeg ik tegen mijn vriend dat ik nu echte weeën heb (“échte nu?”, “jaha”, “echt? weet je het zeker?”, “ja ik weet het écht zeker ja!”). Een uur later vindt hij dat het tijd wordt om het bevalbad neer te zetten. Bij onze eerste zoon waren we iets te laat begonnen met vullen, dus dat was een aandachtspuntje deze keer. Ik blijf nog even naast mijn zoon liggen. Mocht hij wakker worden van het lawaai van de elektrische pomp, dan kan ik hem nog even terug in slaap voeden (maar dat blijkt niet nodig).

Ik moet uit bed!

Als ik hoor dat het bad staat, ga ik gauw naar beneden. De weeën worden heftiger en ik weet één ding zeker, ik moet uit bed! Beneden ga ik lopen… en lopen… en lopen. Bij een wee ga ik even op handen en knieën op de bank zitten en dan weer verder lopen; rondjes om het bad, heen en weer door het huis.

Mijn vriend maakt nog wat foto’s van mijn buik, het bad en van de sfeer in huis (gedimde lichten en kaarsjes). Rond kwart over 2 belt hij mijn moeder op of ze wil komen. Zij is kraamverzorgster en was ook bij de bevalling van onze eerste zoon. Het idee dat ik iemand nodig zou kunnen hebben, maar dat Olivier ook wakker kan worden is niet prettig. Gelukkig is ze er snel, want Olivier wordt ook wakker. Hij is even boos dat mama niet komt, maar valt snel weer in slaap. Mijn vriend is een half uur boven bij hem, dus gelukkig voor mij dat mijn moeder er is! Rond kwart over 3 is mijn vriend weer beneden en worden mijn weeën echt heftiger.

Van marathon naar moe

Ik loop tot die tijd nog rond, bij weeën leun ik op tafel of op de bank en soms lukt het om door een wee heen te blijven lopen. Het voelt alsof ik een marathon loop, maar ik voel me zo sterk. Maar opeens word ik MOE, ik voel me ZO MOE. Mijn benen zijn zo moe, alles is moe en ik heb er eigenlijk geen zin meer in (en toch ook wel). Wanhopig zeg ik dat ik echt even moet slapen, maar ik realiseer me ook dat dat vrij onmogelijk is op dat moment. Dus ga ik op mijn knieën voor de bank zitten. Schommelend met mijn bekken vang ik de weeën op, terwijl mijn vriend bij iedere wee in mijn handen knijpt (op acupunctuurpunten). Dat werkt ontzettend goed: aan het begin van iedere wee zeg ik ‘drukken!’. Ik vind de weeën nog steeds goed op te vangen.

Het bad in

Om 4 uur wil ik graag in bad. Ik twijfel nog een beetje, want is het niet te vroeg? Ik wil er ook niet te lang in. Maar ach, je kunt er altijd weer uit, dus waarom niet. Ik denk dat de bevalling nog heel lang zal duren, want het is nog maar net begonnen. De bevalling van Olivier begon ook om 11 uur ’s avonds en hij werd om half 10 ’s ochtends geboren.

In bad is het héérlijk. De pijn is beter te verdragen en ik kan me veel makkelijker bewegen. Ook is het fijn om bloot te zijn, omdat je dan beter voelt wat er gebeurt beneden in je lichaam.

Na een paar weeën in bad voel ik dat er iets verandert. Aan het eind van de wee zit een klein beetje een drukgevoel. Mijn moeder belt de verloskundige en die is er gelukkig snel. Het is 4:45 als ze binnenkomt.

Hands off

De verloskundige weet dat ik graag zelf wil bevallen, hands off. Geen ingrepen van buitenaf tenzij echt noodzakelijk. Ze luistert niet naar het hartje en toucheert ook niet.

Ik voel steeds meer druk aan het eind van iedere wee. En opeens voel ik ook dat de intensiteit van de weeën minder wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het einde is van de ontsluitingsweeën (nu al, denk ik, dat betekent dus dat ie dus bijna komt, huh?!).

5 minuten later beginnen de echte persweeën. Ze worden steeds sterker en bij de eerste echte perswee voel ik dat de baby al zó diep zit. Die floept er zo uit, denk ik. Bij Olivier perste ik 70 minuten en dat ging eigenlijk heel relaxt. Ik vond het persen toen helemaal geen vervelend gevoel, ik voelde hem langzaam zakken en alleen het laatste stukje was even vervelend.

Heel hard puffen

Nu is het zo anders, ooooo wat zijn die persweeën heftig! En wat voelt het heftig dat mijn bekkenbodem meteen helemaal opgerekt lijkt te worden.

Ik wil écht écht niet uitscheuren dus ik heb heel erg in mijn hoofd (en gelukkig ook in mijn lijf) dat ik het persen een beetje af moet remmen. Dat lukt goed door wat meer geluid te maken en heel hard te puffen tijdens een gedeelte van de wee (en dan het laatste stukje toch een beetje meeduwen).

Ik houd mijn hand tussen mijn benen om te voelen wat er gebeurt, ik voel meteen de vliezen, die nog intact zijn.

Ik lig horizontaal in bad op mijn rug. Ik leun op de rand en op mijn voeten, in de armen van mijn vriend die buiten aan de rand van het bad zit, om de geboorte zoveel mogelijk te remmen. Dat voelt goed. Van te voren had ik besloten dat ik hurkend wilde bevallen, maar nu luister ik gelukkig goed naar mijn lichaam dat wat heel anders vertelt. De verloskundige zegt op een gegeven moment dat de baby echt wel geboren mag worden, maar ik denk “neeee nog niet, niet te snel, het moet niet te snel”. Ik houd steeds mijn handen tussen mijn benen om goed te voelen wat er gebeurt. Ik voel het hoofdje en dan ben ik er klaar voor: hij mag eruit.

Ongelooflijk, onbeschrijfelijk bijzonder weer om zo’n hoofdje uit je te voelen komen. En toen was het even zo mooi, geen perswee, alleen een hoofdje tussen mijn handen. Die natte haartjes, een klein beetje glibberig, zo’n klein hard bolletje, ik vergeet het nóóit meer.

1 minuut voor 5

Het duurt ongeveer anderhalve minuut voordat de volgende perswee komt. De verloskundige is geduldig, zegt niets en ik hoef niets. Ik voel nog of de navelstreng om zijn nek zit, maar ik voel niks. “Ik voel het niet hoor,” zeg ik. Ik ben toch een beetje bang dat ik het niet goed kan voelen, maar uiteindelijk denk ik, ik voel gewoon geen navelstreng, hij zit niet om zijn nek. Volgens mij voelt de verloskundige dan ook nog even op mijn verzoek.

En dan wordt hij geboren, om 1 minuut voor 5.

Ik kijk even naar zijn gezichtje in het water, maar het lijkt mij dat hij echt boven water wil. Dus haal ik hem meteen naar boven. Ik kijk naar zijn gezichtje en denk, dit is geen meisje! Gelijk kijk ik of het klopt. En jaaaaa, een zoon!

Alle tijd

Hij moet even vreselijk hard huilen, maar vindt gelukkig al snel de borst. We zitten ruim een uur in bad (wat voor mij voelt als 10 minuten). Ik zit in hurkzit om de geboorte van de placenta te bevorderen. Bij mijn oudste zoon duurde dat ruim 70 minuten en ik wist dat dat volgens de protocollen te lang is. Gelukkig had ik een ervaren verloskundige die vertrouwen had in mijn lichaam en ook nu geeft ze mij weer alle tijd (zonder druk) om de placenta geboren te laten worden. Dat duurt weer 70 minuten (en ik moet net als de eerste keer echt flink mee duwen om hem geboren te laten worden).

De placenta leggen we in een afwasteiltje. Omdat we graag een lotusgeboorte willen, hebben we de navelstreng niet doorgeknipt.

Om half 7 wordt grote broer Olivier wakker, ik zit in bad met zijn broertje en hij vindt het prachtig. Het was precies zoals ik hem had verteld: de baby was in bad uit het babygaatje gesprongen! We gaan uit bad, lekker op de bank zitten.

Gewoon baby

We willen nog even wachten met de naam, om te kijken of hij goed bij hem past, dus hij heet gewoon nog even ‘baby’.

Pas om 8 uur zijn we klaar met zitten op de bank, de wereld is zo tijdloos na een geboorte… Zo bijzonder. Ik doe ondertussen mijn kleren aan (ooo wat heerlijk zo zonder buik!). En ik voel me goed!

De navelstreng zit nog aan zijn buik en de placenta ligt naast hem in het teiltje. Zo’n prachtig mooi jongetje… ik kleed hem zelf aan. ‘De baby’ heet Gijs!

Alle vertrouwen

De bevalling duurde uiteindelijk 6 uur, maar voor mijn gevoel leek het net een uur of 2. Als ik terugdenk aan mijn bevalling voel ik zoveel liefde, ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen. Ook als ik de foto’s kijk, die mijn moeder en de verloskundige maakten. Zo mooi. Als ik terugkijk op mijn eerste bevalling speelden de verloskundige en mijn moeder, de kraamverzorgster, ook een grote rol. Zij begeleidden mij en kleedden de baby aan, zij wisten wat goed was. Bij mijn 2e bevalling kan ik me hen bijna niet herinneren, alles draaide om mij en Gijs. Mijn vriend was aanwezig ter ondersteuning, maar behalve in mijn handen knijpen en kijken heeft hij niet veel gedaan en dan vond ik heel fijn, hij wist ook dat ik het zelf ging doen en had daar alle vertrouwen in.

Achteraf vind ik bevallen goed te vergelijken met het lopen van een marathon (of een andere topsportprestatie), het vergt het uiterste van je, je kunt en moet veel dieper gaan dan je van te voren dacht. Je komt jezelf tegen, er komen veel emoties voorbij. Fases van wanhoop, maar als je aan de finish komt en je hebt dat prachtig mooie mensje in je armen, dan voel je een enorme kracht en dat gevoel raak je nooit meer kwijt. Het heeft mijn leven absoluut veranderd en ook de band met mijn eigen lichaam. Ik had nog nooit zoveel van mijn eigen lichaam gehouden als na mijn 2e bevalling.

Lotusgeboorte

Bij een lotusgeboorte blijft de baby verbonden met de placenta, tot de navelstreng loslaat bij de navel. Er is een prachtig boek over geschreven ‘Lotusbirth – Shivam Rashana’.

Wat mij betreft gaat het bij een lotusgeboorte niet om eventueel ‘nut’ en ook niet om de vraag of het natuurlijk is. Het is mijns inziens meer een ritueel die de overgang tussen twee wereld verzacht en een hele bijzondere sereniteit met zich mee brengt. Misschien wel een beetje een tegenbeweging tegen onze snelle en gejaagde manier van leven. Misschien dat juist de nutteloosheid het wel zo mooi maakt. Niets doen, tegenover iets doen.

De unassisted geboorte van Diana

06/09/2023

by Alida Asselbergs 1e kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen geplande UC (unassisted childbirth)hands-off overtijd gaan thuisbevalling

Donderdag 05 maart 2015 verliep zoals alle afgelopen dagen, dus heerlijk rustig en normaal. Vlak voordat ik de keuken in wilde gaan, om eten te bereiden bezocht ik nog even het toilet. Dat was voor zover ik me kan herinneren circa 17.15. Uitgerekend terwijl ik op het toilet zat braken m’n vliezen. En binnen de seconde besefte ik wat er gebeurd was, temeer omdat het immers al week 10 was, en dan zou ik op 42 weken zitten. Ik dacht nog bij mezelf; wat een mazzel, precies op het toilet, want dat scheelde uiteraard weer wat dweil- en boenwerk. Ik dacht nog, nu gaat het snel gebeuren, maar dat had ik mis, want er gebeurde nog niets.

Geen enkele regelmaat

Ik ben nog gewoon de keuken ingegaan om te koken, en we hebben nog gewoon uitgebreid aan tafel zitten te dineren. En toen, nadat ik mijn maaltijd had genuttigd, voelde ik iets dat ik 1-2-3 niet goed kon thuisbrengen. Voor een maagkrampje was het totaal op de verkeerde plek. En toen wist ik: daar zijn m’n weeën. Het was heel duidelijk voelbaar, maar het was ook zo weer verdwenen. Er was geen enkele regelmaat waar te nemen, en er zat een behoorlijk tijdsbestek tussen.

Inmiddels was het alweer bedtijd geworden, en ik had geen echte noemenswaardige verandering kunnen waarnemen in mijn situatie. Ik besloot dan ook gewoon te gaan slapen, en ik hoopte dan ook echt van harte dat ik nog enkele uren door de “miniweeën” heen zou kunnen slapen.

Uitgerust de bevalling in

Gelukkig ben ik redelijk snel in slaap gevallen, en heb toch nog redelijk goed kunnen slapen. Ik hoopte ook dat dat zou lukken, omdat ik het belangrijk vond zo uitgerust mogelijk mijn bevalling in te gaan. In de vroege ochtend van vrijdag 6 maart werd ik wakker van een onverwachte behoorlijk felle wee. Ik schrok ervan, kwam uit het niets, en zo heftig had ik het nog niet gevoeld. Ik ervaarde dat je dat goed voelt, maar ik vond het om uit te houden.

Ondanks dat het voor mij gebruikelijke tijd was om te ontbijten, had ik geen trek, en dat overkomt mij anders nooit. Om eerlijk te zijn moest ik absoluut NIET aan eten denken, dus ik heb het maar gehouden bij een kopje aardbeienthee. Ben ook nog gewoon mijn ding gaan doen, heb een stukje buiten gewandeld, op facebook mijn statussen bijgewerkt, en vrienden en bekenden op de hoogte gesteld. Hoe ik het wist, kan ik niet verklaren, maar ik besefte dat ik aan de serieuze ontsluitingsfase begonnen was, en dat betekent dus bewegen, en dat heb ik nog best lang kunnen doen gelukkig.

De meest comfortabele houding

Langzaam maar zeker werden m’n weeën sterker, en kwamen ze sneller. Rondwandelen was er niet meer bij, en ik ben me gaan focussen op de meest comfortabele houding. Ik heb denk ik 100 houdingen uitgeprobeerd, maar er was (ook voor mij) geen ontkomen meer aan, en het was vrijwel niet meer te verlichten. Inmiddels was de middag al gevorderd, en het begon toch wel serieus zeer te doen, en kwam ook ietsiepietsie sneller.

Om heel eerlijk te zijn, ben ik er op dat moment van verschoten hoe gevoelig het is, maar ik besloot om me niet te laten kennen. Achteraf denk ik dat dat “rugweeën” geweest moeten zijn, maar zeker weten doe ik dat dus niet, aangezien ik geen ervaring had op dit gebied.

Gesteund door manlief

Heel gelukkig was ik dat manlief aan mijn zijde was, en mij in alles steunde, en geen moment van mijn zijde week. Avondeten heb ik deze avond niet meer genomen, ging gewoonweg niet, en ik moest echt niet denken aan het idee te moeten eten. Hoe dat kwam, weet ik niet, ik kan dat niet verklaren. Wel heb ik gedronken, aardbeienthee, afgewisseld met tussendoor een glaasje ijsthee (voor de verkoeling). Enkele keren ben ik de jacuzzi ingegaan om verlichting te zoeken, en dat gaf gelukkig een klein beetje verlichting. Maar lang heb ik het er niet in volgehouden, ik vond dat ik er niet lekker in kon gaan zitten/liggen, en bovendien vond ik het veel te warm.

Weeën werden steeds feller & heviger, kwamen steeds sneller, en werden ook gemeen pijnlijker. Ik weet nog, toen de avond al gevorderd was dat ik zei dat het godsakke toch wel zeer deed. Manlief slaagde er perfect in om te zorgen dat ik me op mijn gemak bleef voelen, en wist mij gerust te stellen. Dat betekende voor mij heel veel, en ik vond het een geweldig gevoel dat hij mij zo steunde.

Schelden en tieren

Er flitste van alles door mijn hoofd, ik had pijn, weeën waren vrijwel niet meer op te vangen, ik hoopte dat ik snel persdrang zou krijgen. Ik was het op dat moment gewoon beu, beu, en nog eens beu. Ik vond het gewoonweg te lang duren allemaal. Komt natuurlijk omdat ik verhalen heb gelezen van vrouwen die in 2,5 uur bevallen, en onbewust was ik er natuurlijk vanuit gegaan dat ik ook zo’n geluk zou hebben. Ik vond het op dat moment echt megaheftig, en ik voelde dat ik vermoeid raakte. Het opvangen van de pijn en weeën had gewoon ontzettend veel energie van mijn lichaam gevergd.

Ik ben heel blij dat ik manlief niet heb uitgescholden voor alles wat mooi en lelijk is, want dat verdiend hij absoluut niet. Het had kunnen gebeuren, want ik had het op dat moment gewoon niet meer, en ik dreigde uitgeput te raken. Ik heb wel zitten schelden en tieren, maar gelukkig voornamelijk tegen mezelf. Door mijn hoofd flitste alle zinnen en stukken die ik ooit de wereld in slingerde; alsof het allemaal een peuleschil is, en dat terwijl ik zelf absoluut geen ervaring had, ik ben immers nog nooit bevallen, en toch durfde ik bepaalde stukken te openbaren. Ik kon mezelf wel vervloeken, echt waar.

Eindelijk persdrang

Ik heb tig houdingen geprobeerd, en toen ik eindelijk persdrang kreeg uit alle macht meegedrukt/geperst. Ik voelde op een gegeven moment echt het hoofd ergens in m’n baringskanaal zitten, bwehh, dat deed zeer zeg, omg. Of het echt zo was, kan ik nooit meer nagaan, maar ik kreeg het vermoeden dat het hoofdje klem zat achter m’n schaambeen, tenminste, denk dat het het hoofdje dan geweest moet zijn, kan niks anders geweest zijn.

Bij de volgende felle perswee, perste ik op instinct mee, maar ik voelde duidelijk dat het hoofdje ergens tegenaan drukte, in plaats van wat ik had gehoopt naar buiten te komen. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dit ontzettend pijnlijk was. Er ging echt van alles door mijn hoofd, mijn hersenen werkte op volle toeren, zonder dat ik daar enige invloed op had. Door mijn hoofd flitste; met spoed naar ziekenhuis, verstikkingsgevaar, vacuümpomp, tang, knip, keizersnede. Allemaal dingen waar ik de afgelopen 9 maanden niet aan heb willen denken, maar die toch opeens dichterbij waren dan ik ooit zou hebben gewild.

Openen in de hurkhouding

Ik wilde op dit moment maar 1 ding, en dat was dat mijn kleine zo snel mogelijk geboren zou worden. Ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven wanneer mijn kleine letsel zou overhouden door mijn eigen schuld. Ik wist dat heel je lichaam zich het meeste opent in hurkhouding, en dat in die houding je bekken zich met maar liefst 30% verder opent.

Dat moest mijn kans worden, en ik vroeg manlief om mijn schoenen met sleehakken (daar kun je eenvoudig lang mee gehurkt zitten, zonder kramp in je kuiten te krijgen). Manlief vroeg waar die dan wel niet moesten zijn, waarop ik antwoordde: “bij alle bevalspullen om de hoek” (alles wat ik misschien nodig zou hebben tijdens mijn bevalling of zou kunnen gebruiken had ik al ruim van tevoren opgeschreven en klaargezet).

Ik wist mijn kind op te vangen

Manlief wist wat de bedoeling was, en hielp mij van het bed af, naast het bed in hurkhouding. Ik ben mezelf er niet van bewust, en kan het me niet herinneren, maar ik moet even later gezegd hebben (toen mijn volgende perswee zich aandiende) volgens manlief: “En nu gaat-ie eruit, godverdomme!!!”. Met werkelijke alle kracht (ik denk dat dat dus onze oerkracht is) die ik in mijn lichaam had, en alle wil die ik in mijn hoofd had, perste ik met die bewuste wee mee. Met geen mogelijkheid ter wereld kan ik beschrijven hoeveel zeer dat dat deed. Dat deed meer zeer dan ik in mijn hele leven gevoeld heb.

Ik heb niet gegild, en daar had ik trouwens de kans ook niet voor, want het volgende moment voelde ik heel duidelijk iets groots mijn lichaam verlaten; mijn kind. Ik wist mijn kind op te vangen, en met de laatste kracht die ik nog in mijn lichaam had, wist ik me op een hele speciale manier, met mijn kind van enkele seconden oud, op de rand van het bed te krijgen, erin te rollen, en heerlijk te blijven liggen. Het is op dat moment vrijdag 06 maart 2015 om 23.07.

Ze liet zich horen

Ik bekeek mijn engeltje eens goed, en het was inderdaad een meisje wat ik 9 maanden heb geroepen. Ik weet precies wat ik als eerste had gezegd tegen haar toen ik haar aankeek, en voor me hield, ik zei: “zo, daar ben je dan eindelijk, Diana”. En op dat moment besefte ik dat alles opeens anders zou zijn. Ik was moeder geworden!!! Het volgende moment liet ze zich horen, en dat gevoel was werkelijk immens machtig. Wat komt daar een volume uit van dichtbij zeg, nooit geweten. En tegen manlief zei ik: “En jij mag de volgende doen”.

Ik liet mezelf achterover vallen met mijn kleintje op mijn blote huid. Sneller dan ik had gedacht was ze stil, en het was haar allemaal goed. Het mooie gevoel van dat kleine beweeglijke minimensje op je blote huid is onbeschrijflijk, en ken je alleen maar wanneer je dat zelf hebt meegemaakt. Ik moet even afgeleid zijn geweest, want ik had helemaal niet in de gaten dat madam mijn tepel al in het vizier had. Ik had haar zo neergelegd dat ze er zo bij kon!!! Voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn placenta mijn lichaam ook al verlaten. Toen het koord was uitgeklopt hebben we het samen geknipt, en kleine weer teruggelegd op mijn buik. De placenta heb ik omdat ik nog niet weet wat ik ermee wil gaan doen, in een glazen pot op sterk water gezet.

Ik zou het zo weer doen

Totaal onverwachts voelde ik wat warms en vochtigs aan mijn tepel, en ik besefte dat moet de kleine zijn, die de tepel gevonden heeft. Ik keer op, en zag dat ze inderdaad m’n tepel in haar mondje had genomen. Wat mooi dacht ik nog, en voordat ik het goed en wel in de gaten had, zoog ze, en ik schrok dat baby’s zo hard aan je tepel konden zuigen. Kerels zijn wat dat betreft nog voorzichtig.

Ik zal heus wel kleine details vergeten zijn, maar vraag er gerust naar. Precies een week na mijn eerste bevalling heb ik het verhaal opgeschreven, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik ben gezegend dat alles precies zo ging als ik gewild zou hebben. Ik zou liegen wanneer ik zou beweren dat het pijnloos is, dus dat ga ik ook niet doen. Het deed zeer ja, dat klopt, maar ik kon het hebben, en ik zou het zo weer doen, en dan hoop ik dat ik weer zo’n prachtige bevalling heb als mijn eerste. Want zoals ik de verhalen van anderen hoor, heb ik absoluut niks te klagen gehad.

De geboorte van Mauro

05/09/2023

by Siri 1e kindje baarhouding niet op de rug overtijd gaan thuisbevalling waterbevalling

Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren

Mijn eerste zwangerschap en bevalling waren voor mij erg magisch. Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren. Mijn hele leven wilde ik al zwanger zijn, bevallen en moeder worden maar ik wilde wachten tot ik er aan toe was. Ik was met mijn zwangerschap van Mauro dan ook zo blij en was in wonder voor de ervaring die zo miraculeus is, hoe een leven in mij groeide. Ik ging de bevalling ook met dat zelfde gevoel tegemoet. Ik was niet bang en verheugde me erop.

Omdat ik niet blij was met de kwaliteit van de aandacht die ik van een reguliere verloskundigenpraktijk kreeg ben ik op zoek gegaan naar iemand die mij op een andere manier zou begeleiden. Ik vond een holistisch verloskundige waar ik me helemaal gesteund en gezien voelde in mijn behoefte en mijn wens voor een waterbevalling.

natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien

In mijn voorbereidingen op de bevalling heb ik het meest gehad aan mijn achtergrond en mijn moeder. Ik ben in een sikh/kundalini yoga gemeenschap opgegroeid en natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien. Mijn moeder heeft 4 dochters waarvan er 3 thuis, hands-off, geboren zijn. Ik heb ook andere sterke rolmodellen gehad die thuis in water zijn bevallen. Dus voor mij leek dit als de vanzelfsprekende optie. Het boek Spriritual Midwifery van Ina May Gaskin vond ik tijdens de eerste zwangerschap ook geweldig. Ik heb in de eerste zwangerschap ook nog een korte cursus gedaan met Erica Muller van de oerbron (sindsdien helaas overleden – zij was voor mij echt een inspiratie op mijn pad).

Lang wachten

De geboorte heeft op zich laten wachten. Ik verwachtte al een paar weken dat de bevalling elk moment kon beginnen. Ik dacht dat hij mid-september zou komen. Volgens de echo zou hij eind september komen. Ik wist nog niet of het een jongetje of een meisje was.

Toen ik voelde dat ik de baby niet meer kon dragen en dat het ook tijd werd om hem te zien in plaats van alleen maar voelen van binnen, heb ik een heerlijke voet massage gekregen. Dit was bedoeld om de bevalling op te wekken. De volgende dag verloor ik de slijmprop, en die middag heb ik nog een acupunctuur behandeling gekregen.

Lichte weeën

De ochtend erna, op 4 oktober 2006, werd ik om 6.30 wakker werd met de eerste lichte weeën in mijn lijf. Ik was voorbij de 41 weken zwanger. Omdat ik nog nooit een wee had gevoeld had ik me af gevraagd of ik het zou herkennen. Maar er was geen twijfel mogelijk! Ik was zo blij dat het was begonnen!

Ik heb Memo, mijn vriend, nog even heerlijk laten slapen zodat hij meer energie zou hebben later als ik hem echt nodig zou hebben. Deze eerste weeën die ik in alle vreugde heb gevoeld waren nog vrij zacht en interessant om te ervaren. Ik kon goed door de weeën ademen en ze rustig hun gang laten gaan.

Telefoontjes gepleegd

Rond 9.00 heb ik wat telefoontjes gepleegd naar onze vroedvrouw, naar mijn zusje die ook bij de bevalling zou zijn, en naar een paar anderen om ze te vertellen dat het was begonnen! Toen is ook Memo wakker geworden en ik heb ook hem verteld dat de geboorte was begonnen.

De ochtend verliep heel rustig met weeën om de 10 minuten en ik had mezelf rustig op de bank geïnstalleerd. Mijn energie niveau was goed, maar door het grote ijzertekort dat ik sinds een aantal weken had, had ik ook geen energie over om in beweging te zijn of nog dingen rond het huis te doen.

Sterke nesteldrang

Memo, daarentegen, had wel sterke nesteldrang, en is nog de laatste dingen in huis gaan opruimen en heeft kaarsjes en zachte muziek voor ons opgezet, om zo een fijne sfeertje te creëren. Ook heeft hij gezorgd dat onze bevalbad opgezet was.

We hebben zelfs nog samen twee dutjes kunnen doen. Ik werd wel wakker om de 10 à 15 minuten om een wee op te vangen, maar kon daarna steeds verder slapen. Het tweede dutje in de vroege middag was wat moeilijker, omdat de weeën langzamerhand intensiever aan het worden waren.

Mezelf steeds meer terugtrekken

In de middag is mijn zusje langs gekomen en zij heeft nog een lekker soepje voor ons gemaakt. Tegen het eind van de middag voelde ik dat het tijd was om de vroedvrouw te bellen. De weeën werden nu wel intens en ik begon mezelf steeds meer terug te trekken. Ik kon niet echt meer tussen de weeën door kletsen.

De vroedvrouw kwam pas langs in de avond, rond half 8, en ik was heel blij om haar te zien! Ik had wat aanmoediging nodig op dat punt, en ik wilde weten waar we stonden. Ik heb haar ook meteen gevraagd om te toucheren want ik wou graag weten of ik echt open ging of misschien nog maar op een paar centimeter zaten.

Geen verwachtingen

Ik had helemaal geen verwachtingen over hoe ver ik was en was gewoon bezig om te ademen door de kracht die in mijn lichaam aanwezig was. Maar het bevalbad stond klaar en ik wilde bevestiging dat de bevalling echt aan de gang was, zodat ik in bad kon stappen. Tot mijn grote vreugde waren wij al 5 centimeter open! Dit voelde heel goed want ik dacht, “OK, we zijn al halverwege!”.

De vroedvrouw heeft mij nog geholpen om goed naar de weeën toe te ademen en om ze los te laten. Omdat ik al zover was, werd het ook tijd om in bad te gaan. En daar had ik veel zin in! De vroedvrouw en mijn zusje zijn toen ook vertrokken want we hadden ze niet nodig en we zouden ze bellen als de vliezen braken of we ze nodig hadden.

In een trance

Memo en ik gingen samen lekker in bad. Het water was fijn want de weeën waren intens. In bad kwam ik in een soort trance en werden de weeën nog intensiever. Het werden echt golvende, krachtige weeën die over me heen spoelde.

Ik kreeg aandrang om uit bad te gaan en ik heb mijn lichaam geleegd, ik moest overgeven en ben naar de wc geweest. Dit voelde goed, zo heb ik intern ruimte gemaakt voor de komst van de baby, en ik ben weer terug in bad gegaan.

Aarde onder mijn voeten

Na een poosje in bad kon ik mezelf niet meer rechtop houden. Ik wilde eruit want ik had behoefte aan aarde onder mijn voeten en ik was ook heel moe want ik was al de hele dag aan de gang.

Daarna ben ik met handdoeken en al fijn op bed gaan liggen, samen met Memo. Ik had het koud en ging onder de dekens liggen. Memo en ik lagen op onze zij tegenover elkaar. Ik raakte in een diepe staat van trance.

Tussen de weeën in was ik in een soort diepe slaap. Ik voelde een wee aan komen door een rilling die door mijn lijf ging en deed mijn ogen open. Memo keek me steeds aan en hield mijn hand vast. Ik ademde diep door de aardbeving die door mijn lijf ging en Memo sprak liefdevolle worden tegen me. Hij zei dat ik zo sterk was en zo mooi en hoe ongelooflijk goed ik het deed, en veel meer positieve dingen. Dat en de liefde in zijn ogen hebben mij door elke wee heengedragen. Zodra de wee weg was gingen mijn ogen weer dicht en was ik weer weg.

Transitie

Als ik terug kijk, denk ik dat ik hier in de overgangsfase terecht ben gekomen. Op dat moment wist ik alleen dat ik in een soort slaaptrance was. Ik kon onmogelijk mijn ogen open houden tussen de weeën. Ik viel dan in een soort diepe slaap en werd elke keer wakker net voor een wee.

Soms wist ik niet waar ik was, wie ik was of hoe ik door de volgende wee heen zou komen, maar elke keer opende ik mijn ogen en was Memo daar en hij hield mij met zijn ogen vast. Het voelde een beetje alsof ik in een nauwe, donkere tunnel ging die alleen maar strakker om me heen werd en aan het eind was er licht en ruimte. Ik wist niet hoe ik er doorheen moest maar alleen dat er geen andere weg was. Dus ik heb me maar overgegeven aan de krachten in mij, en mijn lichaam heeft al het werk zelf gedaan.

Een golf water

Op een gegeven moment kwam er een enorme plof tussen mijn benen en een enorme golf water volgde met heel veel kracht en schuim. Ik had een moment van paniek – wij waren nog steeds thuis met z’n tweeën en ik wist niet of ik al mocht persen. Ik herinnerde me dat er gezegd wordt dat je soms persweeën krijgt zonder volledige ontsluiting te hebben en dat je dan niet ‘mag’ persen (nu weet ik dat dat onzin is – als je je lijf gewoon z’n gang laat gaan en niets forceert).

Ik zei tegen Memo dat hij direct moest bellen om de vroedvrouw en mijn zusje hierheen te laten komen. Minder dan een half uur later kwamen ze aan. De vroedvrouw heeft me op mijn verzoek ook meteen getoucheerd en ja, ik was helemaal open. Ik was klaar om te persen, wat een opluchting!

De vroedvrouw zei tegen me dat als ik nog in het water wou bevallen, dat dit het moment was om erin te duiken. In de eerste instantie kon ik mezelf niet brengen om te moeten bewegen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik heel graag in water wilde bevallen, dus besloot ik om het tocht maar te proberen, met behulp van de vroedvrouw en Memo.

Klaarwakker, helder, en rustig

Toen ik weer samen met Memo in het water zat voelde ik me zó goed! Opeens was ik klaar wakker en tussen de heftige persweeën en was ik helemaal helder en rustig. Een uur of meer heb ik in bad geperst. Elke wee bracht mijn zoon een klein stukje dichter bij maar ik voelde ook dat hij na elke wee weer een stukje terug naar boven ging. Eigenlijk moest ik zelf niet eens persen, het persen ging vanzelf.

Samen een aparte houding

Intuïtief hadden Memo en ik een aparte houding gekozen. We zaten tegenover elkaar in bad met de knieën omhoog en voeten op de grond, Memo gehurkt. Ik zat bovenop zijn voeten, waardoor er extra ruimte was onder mij om de baby eruit te persen. Ik lag een stukje naar achteren toe geleund met mijn hoofd tegen de rand van het bad en Memo hield mijn onderrug vast.

Met een spiegel kon ik het hoofdje zien. Ik realiseerde me bij een bepaalde wee dat ik gewoon een klein duwtje extra moest geven. Dus dat heb ik gedaan, en tot mijn grote verbazing kwam zijn hoofd er in een keer uit, met een grote bos zwart haar! Memo was ook verbaasd dat hij er op eens was! Omdat de navelstreng een keer rond zijn nekje zat heeft de vroedvrouw gevraagd of ik nog een keer kon persen en toen kwam zijn hele lichaam eruit. Hij was geboren! Het was 2.20.

Een jongetje!

Memo heeft ons baby gepakt en in mijn armen gelegd. Ik voelde met mijn hand dat hij een jongetje was. We hebben nog een uur in water samen gezeten, en in dat uur heeft Mauro aan de borst gedronken. De borstvoeding voelde voor mij in het begin erg nieuw, maar het ging goed (en hij heeft uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad).

Pas nadat de placenta kwam zijn we uit bad gestapt om af te navelen. Op de foto zie je mij in bad toen Memo Mauro net van mij had overgenomen zodat ik ook uit bad kon stappen.

Mijn vriend was onder de indruk

Achteraf vertelde Memo mij dat hij onder de indruk was van de rust en sereniteit van de bevalling. Hij had verwacht dat het hysterisch en moeilijk zou zijn, maar het was juist heel vredig.

Als ik terug kijk op deze gebeurtenis vindt ik dat het heel bijzonder was. Ik ben ook heel trots op ons dat we het op zo’n rustige, fijne manier hebben kunnen doen. Ik voelde me over deze bevalling intens gelukkig, trots en tevreden. De volgende dag zei ik dat ik het zeker weer zou doen. Ik heb het als intens maar zo mooi en bijzonder ervaren. Ik had van tevoren gekozen om het niet als pijn te beschouwen maar als enorme levenskracht die door mij stroomde. Het was op momenten wel intens en pijnlijk maar dat was niet wat mij bij was gebleven. Het was wel het meeste intens wat ik ooit in mijn leven had gedaan maar ik kon het! Deze prachtige ervaring was voor mij ook aanleiding om zelf doula te worden.

Lees hier het verhaal van Siri’s tweede, en hier het verhaal van haar derde prachtige waterbevalling.

Onze thuisgeboren tweeling

03/09/2023

by Danielle 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off hypnobirthing kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling tweeling/meerling waterbevalling

Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.

Angsten van anderen

Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.

En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.

Natuurlijk en vanzelfsprekend

Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.

Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).

Echo’s om te monitoren

Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.

En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.

Mensen die mij volledig vertrouwen

Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.

Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.

Zware laatste loodjes

Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.

Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).

Gerommel met ruim 40 weken

Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.

“Je bent vast aan het bevallen”

En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.

Naar beneden ademen

Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.

Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.

Ontspannen in bad

Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.

Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.

Zin in de baby door mij heen

Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.

Kameelhouding

Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.

En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.

Daar is Leander

Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).

Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.

De weg was al gebaand

Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.

Duizelig

Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.

Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.

Iets waardoor ik me snel beter voel

Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.

Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.

Ik “moet” plassen

Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.

Niets aan de hand

Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.

Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Risico’s bij tweelingbevallingen

Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.

Een tweede waterbevalling

02/09/2023

by Siri 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off overtijd gaan thuisbevalling waterbevalling

Opnieuw zwanger

Ik was zo geïnspireerd door de bevalling van Mauro in 2006 dat ik in 2008 een doula opleiding ben gaan doen.

Ruim 4 jaar na Mauro ben ik opnieuw zwanger geworden. Toen ik zwanger werd van Itzae voelde alles wel anders, juist omdat ik niet meer onwetend op mezelf vertrouwde, maar inmiddels ook de andere kant van zwangerschap en bevallen had meegemaakt – als doula. Ik moest echt bewust weer alles los laten en ervoor kiezen om lekker vol vertrouwen naar binnen te keren. Ik heb tijdens deze zwangerschap een opleiding tot zwangerschapsyoga docente gevolgd met mijn eigen moeder (opleiding heet Yoga-Doula).

Zeer gewenst

Deze zwangerschap was zeer gewenst, mijn vriend Memo en ik hebben Itzae echt samen bewust uitgenodigd. Het was wel heel anders dan mijn vorige zwangerschap, meer aards. Het leven gaat door als je al een kind hebt om voor te zorgen. Ik voelde me wel goed maar had ook veel behoefte aan rust. De hele zwangerschap heb ik ook harde buiken gehad (in tegenstelling tot de eerste keer) en toen ik het te druk had dacht ik dat deze baby misschien eerder zou komen.

Uitdaging om in het hier en nu te blijven

Maar door eerder te stoppen met werken en mezelf echt de rust en het ritme te gunnen dat ik nodig had, heb ik weer rust in mijzelf en met de baby gevonden. Toen ik 40 weken zwanger was voelde ik me helemaal klaar voor de bevalling. Ik praatte veel met de baby en vertelde dat ik op hem wachtte. Maar toen werd mijn partner ziek, een hele heftige griep. Dit duurde 8 dagen met koorts en in die tijd heb ik voor hem gezorgd. Niets leek ideaal, en de tijd stond een beetje stil.

Maar op een gegeven moment wilde ik zo graag dat de baby zou komen dat het mij ook niet meer uitmaakte. Toch was de baby nog niet klaar en moest ik wachten. Het was een uitdaging om in het hier en nu te blijven en het was een les in het loslaten – accepteren dat ik het niet weet, niet wanneer de baby komt, niet of het een jongen of meisje is, niet hoe de bevalling zal zijn. Eindelijk na 8 dagen had mijn partner geen koorts meer en leek er een eind te komen aan de griep. Ik was al bijna 42 weken zwanger.

Ik had wel met mijn vroedvrouw afgesproken dat ik niet zomaar met 42 weken naar het ziekenhuis zou gaan, dus voor mij was er geen druk in verband met serotoniteit.

02-11-2011, een zonnige dag

Toen kwam er in de grijze herfst een prachtige zonnige dag! Ik heb die dag met familie in het park door gebracht en erg van genoten. Die avond kwam mijn moeder, die voor 3 dagen uit Frankrijk op bezoek was, mij helpen om voor de tigste keer het huis schoon te maken.

Na dat ik Mauro naar bed had gebracht kwam ik de kamer in en kreeg ik voor het eerste iets dat op een echte wee leek. Ik dacht, oh leuk! Maar was nog helemaal niet overtuigd dat ik echt zou bevallen. Ik dacht, laten we wachten en zien wat er gebeurt. De weeën, die licht en leuk voelde, bleven om de zoveel tijd komen. Tussendoor heb ik lekker met mijn moeder gekletst en heeft ze mijn voeten gemasseerd.

Naar bed

Rond 11 uur besloot ik om naar bed te gaan. Ik dacht dat de weeën dan òf krachtiger zouden worden en doorzetten, òf ze zouden weg zakken en ik zou slapen. Mijn partner was voor het eerst na zijn griep weer in het restaurant gaan werken en was dus niet thuis. Ik belde hem steeds om een update te geven maar ik was nog niet overtuigd dat ik aan het bevallen was, dus hij heeft gewoon z’n werk afgemaakt.

Hij kwam rond 12 uur thuis. Ik liet hem weten dat het nu wel door leek te zetten en dat ik wel dacht dat dit het was, maar dat hij beter uit kon rusten tot het intensiever werd. Ik ben zelf wel uit bed gegaan want in bed voelde het niet zo fijn.

Rondlopen en voelen wat er in mij gebeurt

Ik heb eerst al mijn kaarsen voor de bevalling aangestoken en ben toen rond gaan lopen. Ik heb lekker de weeën gevoeld, geluid gemaakt, gehurkt en aan meubels gehangen. Het was even tijd voor mij alleen om te voelen wat er in mij gebeurde.

Ik begon moe te worden en ben toen even op de bank gaan liggen. Ik zakte even weg en werd toen wakker door een krachtige wee. Omdat ik echt niet in kon schatten hoe lang of kort het zou duren dacht ik nog dat ik goed moest voelen wanneer ik Memo moest halen om het bad te vullen (want dat duurt wel 3 kwartier) en wanneer ik mijn vroedvrouw en mijn vriendin (ook vroedvrouw) moest bellen.

Het bad vullen

Na die mega wee leek mij de aanwezigheid van Memo nu wel fijn, en het leek sowieso wel een goed idee om het bad te vullen – dan stond die in ieder geval klaar. Memo ging het bad vullen en na een paar weeën werd het wat intenser en riep ik hem om bij me te komen. Ik moest aan hem hangen. Toen begon ik de weeën in mijn onderrug te voelen en moest hij op mij stuitje drukken tijdens de weeën.

Eerlijk gezegd kan ik me vanaf dit moment niet meer duidelijk alles herinneren, en ging alles in een sneller tempo. Blijkbaar heb ik tussen de weeën door rond gelopen maar ik kan me eigenlijk niet veel van “tussen de weeën” herinneren, in mijn herinnering leken ze vrij snel achter elkaar te komen.

Voor de zekerheid al bellen

Toen dacht ik dat ik maar voor de zekerheid – al was het misschien nog te vroeg, dacht ik – de vroedvrouw moest bellen. Ik heb haar even aan de telefoon gehad en toen kwam weer en wee en legde ik de telefoon neer. Ze hoorde me kreunen en zei dat ze mijn vriendin zou bellen en dat ze eraan kwam.

Mijn zusje heb ik ook gebeld, want die zou er voor Mauro zijn, die er misschien ook bij zou zijn als hij wakker zou worden. Toen moest ik poepen en op dat moment kwam de vroedvrouw binnen – ik zat op de WC met wee en al. Het was half 3 ’s nachts. Daarna zijn we even samen op de bank gaan zitten maar vrij snel hing ik weer aan Memo z’n nek want de weeën waren krachtig en kwamen kort achter elkaar.

Een wee die me op mijn knieën bracht

Op een gegeven moment kreeg ik een MEGA wee die me helemaal letterlijk en figuurlijk op mijn knieën bracht. Ik zakte op de grond naast het bevalbad en voelde met mijn hand en tot mijn enorme verbazing voelde ik al het topje van de hoofd tussen mijn schaamlippen.

Op dat moment kwam mijn vriendin binnen, die mij blijkbaar al vanaf de straat had gehoord en dacht dat ik al was bevallen.

Gauw in bad

Ik probeerde mijn onderbroek uit te doen want ik voelde het hoofdje al komen. Het was zo intens en tot mijn verbazing pijnlijk! De wee ging maar door en ik zei “help me god!” en vroeg aan m’n lijf om me even adempauze te geven. Toen kwam er een pauze en stond ik op en stapte in bad. Memo moest er van mij ook bij.

In bad heb ik nog drie mega intense en pijnlijke weeën gehad en daar kwam een hoofdje uit, en toen op diezelfde wee de rest van het lijfje, tot mijn grote opluchting. Ik zat op mijn knieën en leunde op Memo die verticaal achter mij zat. Ik heb zelf het hoofdje met mijn handen gevoeld en heb toen Itzae aangepakt. Het was 3.02.

Grote broer kwam erbij

Meteen ging mijn zusje Mauro halen die met een enorme glimlach erbij kwam. Mijn kleine zoontje, Itzae, was ter wereld gekomen en liet ons met zijn harde stemmetje horen dat ook hij het heftig vond, net zoals ik. Hij heeft binnen het eerste uur na de geboorte aan de borst gedronken, en net als z’n grote broer heeft hij uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad.

Twee prachtige, maar heel verschillende bevallingen

Mijn twee bevallingen waren allebei prachtig, in bad, in mijn eigen ruimte en volgens mijn eigen wensen maar wat waren ze anders. Eigenlijk wel het tegenovergestelde. De eerste keer ging langzaam maar zeker, met veel (fijne) rust en adem pauzes tussen de weeën en kwam ik daardoor ook echt in een diepe trance. Het persen ging langzaam maar rustig. Ik heb het niet als pijnlijk ervaren wel als heel intens, vooral de laatste ontsluitingsweeën, en toen ik mocht persen was het een opluchting.

De tweede keer heb ik nauwelijks iets gemerkt van de ontsluiting en kwam ik in de persfase zonder dat ik het door had. En toen was het een storm in mijn lijf. Het voelde als natuurgeweld door mij heen. En tot mijn verbazing vond ik het pijnlijk! Maar voor dat ik het door had was het ook voorbij. En terugkijkend vond ik het wel grappig. Ik voel me zo gezegend om deze twee prachtige ervaringen te hebben gehad en heb nu ook twee prachtige zonen!

Lees hier Siri’s eerste, en hier haar derde fantastische waterbevalling.

Mijn bevallingsverhaal: bevallen op een bijzondere baarkruk

26/08/2023

by Linda 1e kindje baarhouding niet op de rug baarkruk begonnen met gebroken vliezen thuisbevalling

Om 6 uur ‘s ochtends schrik ik wakker: mijn broek is nat. Naar het toilet, ik zal toch niet in mijn broek geplast hebben? Op het moment dat ik opsta blijven de druppels langs mijn benen naar beneden lopen en ik vermoed dat mijn vliezen gebroken zijn. Op datzelfde moment verlies ik de slijmprop. Yes, het is begonnen. Ik ben pas over 10 dagen uitgerekend, maar ons kindje ligt uitgestrekt in het midden tegen mijn ribben/maag/longen en vult verder alleen mijn rechter buikhelft. Enigszins lastig, waardoor ik veel rugklachten krijg en dus hoop dat hij/zij zich snel laat zien.

Terug naar bed

Ik roep door de slaapkamerdeur: “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken,” waarop mijn man meteen uit bed veert. “En nu?” vraagt hij. Er valt niets te doen, want het kindje zit goed ingedaald en het vruchtwater is helder. We zijn zo ver dat we thuis mogen bevallen, dus ik doe een kraamverband in om wat vruchtwater op te vangen (verzoek van verloskundige) en ga maar weer terug naar bed.

Ik zet de wekker op kwart over 8, omdat ik eigenlijk om half 9 de verloskundige moet bellen als mijn vliezen zijn gebroken. Maar eerst bel ik om half 9 even mijn moeder, die meteen roept: “Jee, nu maar hopen dat er ook weeën komen”. Mijn moeder is kraamverzorgster en zal aanwezig zijn bij de bevalling.

Puzzelen

Dan bel ik de verloskundige en hoera, mijn favoriete verloskundige neemt de telefoon op. Ik hoopte zo dat zij dienst zou hebben en mijn bevalling zou doen. Ze vraagt hoe het verder met me is. Mijn buik is nog volledig rustig, dus zal ze in de middag langs komen om mij en het kindje te controleren, prima. Met nog wat laatste adviezen en regels dus maar afwachten (niet meer vrijen, niet in bad, proberen afleiding te zoeken). Ik bel mijn moeder weer en als afleiding ga de puzzel maar leggen waaraan ik gisteren al had willen beginnen.

Thuis bevallen

Om half 10 komt mijn man uit bed en hij vindt het toch ook wel spannend. Hij moet nu alleen naar de markt en boodschappen doen helaas. Om 10 uur voel ik ineens iets wat naar mijn idee wel eens een wee kan zijn. Ja hoor, na een half uur weet ik het zeker: ik heb weeën. Gelukkig maar. Anders is het protocol dat je na 24 uur naar het ziekenhuis gaat en ik wil zo graag thuis bevallen.

Als mijn man thuis komt vertel ik hem dit. Hij is overigens nog nooit zo snel terug geweest. Ik vraag of hij nog even wil stofzuigen beneden, aangezien ik beneden moet bevallen. Daarop neemt hij het hele huis en de tuin onder handen. Mijn nesteldrang krijgt hij nu, denk ik. Ik zit ondertussen op mijn yogabal te puzzelen en zo de weeën weg te wippen.

Best ontspannen

Tussen de middag zit ik mijn weeën te timen en blijken ze echt al wel om de 5 minuten te komen. Ik mag bellen als ze een uur lang om de 4 minuten komen. De verloskundige zou toch al komen, maar ik ben vergeten te vragen om de baarkruk, dus mijn man belt haar om half 3 uiteindelijk toch. Ze wil me zelf spreken en vraagt of het nog gaat. De weeën zijn dan nog prima op te vangen. We spreken af dat ze me om 16.00 uur komt controleren. Ik ben op dit moment nog best ontspannen, tijdens de weeën keer ik even in mezelf en reageer ik nergens op, die puzzel gaat dus ook niet zo hard als normaal, maar het is wel goede afleiding voor me.

Verloskundige controles

Kwart voor 4 belt de verloskundige: ze kan niet weg in het ziekenhuis. Ze staat vast bij 2 bevallingen, dus ze heeft een andere verloskundige gebeld, die net terug is van vakantie. Zij komt binnen een half uur mij thuis controleren.

Deze verloskundige stapt precies om kwart over 4 binnen en controleert van alles: ze voelt mijn buik, de ligging van het kindje, luistert met de doptone naar het hartje en toucheert. Dat laatste is een bijzondere ervaring, tussen de weeën door. Zij voelt de weeën eerder aankomen dan ik, erg bijzonder.

Ze waarschuwt me tijdens het toucheren al dat ik niet moet verwachten al 7 cm ontsluiting te hebben, wat ik niet verwacht aangezien deze weeën nog aardig meevallen. Ze zegt dat ik 2 centimeter ontsluiting heb, maar het voelt heel gunstig. De baarmoedermond ligt heel mooi en is al mooi zacht geworden, wat bij de eerste vaak wat langer duurt. Ze adviseert iets lichts te eten en we spreken af dat de dienstdoende verloskundige om half 8 ‘s avonds terugkomt voor controles. Omdat weeën nu goed zijn, mag ik vanaf nu ook in bad, wat eerder niet mocht in verband met infectiegevaar.

Weg concentratie

Om kwart voor 5 bel ik mijn moeder met deze informatie. Ze vraagt of ze moet komen, maar ze kan voor mijn gevoel nu nog niks doen, dus komt ze ook om half 8. Ik probeer nog wat te puzzelen, maar dankzij het vaginaal toucher heb ik nu veel sterkere weeën en korter op elkaar. Dus: weg concentratie. Mijn man wil dat ik wat eet, maar daar heb ik echt geen behoefte aan. Ik pak alleen een sultana.

Ik wil uit bad, maar hoe?

Mijn man laat het bad vollopen en daar ga ik tegen half 6 in zitten. Op dit moment moet ik de weeën al echt wegblazen, omdat ze pijnlijk zijn en doortrekken naar mijn rug. Mijn man komt steeds vragen of hij iets voor me moet doen, wat ik wil eten/drinken en vertellen wat hij zelf aan het eten is. Dit is erg frustrerend, omdat ik gewoon rust wil, maar het is voor een man ook geen makkelijke situatie denk ik. Hij is zo machteloos, kan nauwelijks iets doen en ziet wel dat zijn vrouw pijn heeft.

Om kwart voor 7 heb ik het niet meer. Ik wil uit bad, maar durf niet en weet niet hoe. De weeën lijken zo snel op elkaar te komen, er is bijna geen tijd om op adem te komen. Het wordt nu wel echt heftig zeg maar. Ik vraag mijn moeder nu toch om te komen, waarna mijn man komt zeggen dat hij even gaat douchen. Hier reageer ik verbaasd op en ik zeg dat mijn moeder al komt, dat wist hij niet. Hij ziet geloof ik wel aan mijn blik dat ik niet begrijp dat hij op dat moment dáármee bezig is, terwijl ik met heftige weeën in bad lig te puffen.

Angst voor het onbekende

Mijn moeder komt bij mij op badrand zitten om de weeën te klokken, terwijl mijn man beneden het bed in elkaar zet. Ze kunnen voor mij weinig doen, maar ik wil gewoon niet alleen zijn. Er moet iemand bij me blijven.

Ik heb het gevoel naar de wc te moeten – ik weet niet voor wat – maar dat mag van mijn moeder niet voordat de verloskundige er is. Erg frustrerend is dat. Ik durf nog steeds niet uit bad, omdat ik bang ben onderweg eruit een wee te krijgen die ik niet kan opvangen als ik sta. Eng idee vind ik dat. Ik weet ook niet wat ik zou willen als ik eruit ben: zitten, liggen, lopen? Dat is gewoon een beetje angst voor het onbekende denk ik.

“Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik haar nek om”

De verloskundige belt om 5 voor half 8 dat ze bij het ziekenhuis wegrijdt: of ik nog ontspannen ben? Nou, niet precies zeg maar. Ik hoor met mijn man bellen en hoorde 40 minuten vallen, waarop mijn oogbollen er echt uit sprongen. Ik dacht: ‘Dat trek ik echt niet, 40 minuten. Zo ver is het niet rijden’. Ze is er uiteindelijk tegen kwart voor 8.

Kwart voor 8 wil ook de verloskundige dat ik uit bad kom zodat ze me kan toucheren, maar ik weet absoluut niet hoe. Met zijn drieën halen ze me uit bad, drogen me af en kleden me aan. Ik moet maar meteen naar beneden, anders kan ik er misschien niet meer komen. Ik zeg tegen mijn man: “Als ik nu 4 centimeter heb, draai ik echt haar nek om”. Ik heb nu al zo’n lange tijd flink heftige weeën. Ik maak ook echt geluid om ze op te kunnen vangen, waarop ik mijn man hoor zeggen dat de ramen en roosters allemaal dicht moeten, omdat de buren me anders kunnen horen. Zo hard maak ik echt geen geluid!

Alternatieve baarkruk

Om 8 uur word ik getoucheerd: 4-5 centimeter, maar het voelt heel gunstig aan, aldus de verloskundige. Pfffff… ‘Dat gaat nog heel lang duren,’ denk ik, maar ik mag nu wel eindelijk naar het toilet. Daarna loop ik nog wat door de keuken in alleen een hemdje en dan ga ik toch maar op bed liggen om weeën op te vangen. Die blijven flink hevig, dus ga ik op mijn zij liggen. Zo kan mijn moeder op mijn rug duwen tijdens de weeën. Dat is wel erg fijn.

De verloskundige vraagt of ik wil dat ze naar de praktijk rijdt om de baarkruk te halen, maar mijn moeder zegt dat ze weet dat ik niet wil dat ze nog weggaat, dus dat ze dat beter niet kan doen. Ze weet wel een alternatief zegt ze. De telefoon van de verloskundige gaat echt continu, omdat ze vanwege vele bevallingen geen visites heeft kunnen rijden. Dit is echt frustrerend. Omdat ze toch ook anderen moet helpen weet ik dat ze haar telefoon aan moet nemen, maar daardoor moet ik soms een wee langer wachten voor het toucheren bijvoorbeeld, dat voelt heel vervelend.

Alles klaar om te persen

Tegen kwart voor 9 heb ik het gevoel te moeten poepen. Ik krijg echt persneigingen, een erg bijzondere gewaarwording. Je moet er bijna aan toe geven en het is echt niet te doen om dat tegen te houden. Er volgt dus nog een toucher, tegen 21.00 uur vanwege vele telefoontjes. En ja hoor, volledige ontsluiting. Alles wordt klaargezet voor de bevalling en mijn moeder doet haar kraamuniform aan. Nu is ze ineens ook kraamverzorgster. Allerlei spuiten worden opengetrokken en ik mag mezelf klaar maken om te persen.

Om 21.10 uur begin ik met persen op bed. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar de verloskundige en alles te doen wat ze tegen me zegt. Ik moet aan zoveel dingen denken: benen vastpakken, grote hap lucht en persen, mond open, ogen open en zo lang mogelijk persen en zo snel mogelijk een hap lucht en nog een keer persen. Ondertussen ook nog mijn benen goed open laten vallen. Waarop mijn man steeds zegt: “Je moet wel je benen ontspannen”. Geloof mij, dat gaat echt niet. Tussen de persweeën door wordt steeds de hartslag van de baby gecontroleerd.

De pijn is weg

Mijn moeder en verloskundige zeggen dat ze donkere haartjes zien, waarop mijn man ook maar een blik werpt. De verloskundige zegt: “Je moet zelf het werk doen, ik kijk alleen”. Voor mijn gevoel ben ik echt aan het poepen op bed, maar vanaf het moment dat je gaat persen is de pijn eigenlijk weg, dat is een fijn moment.

Ik dacht altijd dat het laatste stukje van de bevalling het ergst zou zijn, maar de laatste centimeters ontsluiting zijn veel erger. Op het moment dat je kan persen is de pijn weg en heb je echt het idee dat je iets aan het doen bent. Tijdens de persweeën door zeg ik nog dat ik niet begrijp dat er een baby uit me komt. Het is gewoon zo bizar dat dat al die tijd in je groeit en er dan ineens uit gaat komen, echt een wonder! Hoe cliché ook.

Liggen is niks voor mij

De verloskundige stelt na een half uur persen (er zit erg veel tijd tussen de persweeën in) voor om toch een baarkruk te improviseren als ik dat wil. Graag, want dat liggen is niks voor mij, daarom wilde ik graag de baarkruk. Mijn man wordt naast het bed op een stoel gezet met zijn benen wijd en ik moet tussen zijn benen hurken en met mijn ellebogen op zijn knieën hangen. Hij ondersteunt mij hierbij en heeft voor de handigheid zijn handen maar om mijn borsten. De verloskundige moet zo lachen dat ze er eerst een foto van maakt, dit is echt een leuk moment met zijn allen.

Warm washandje

Ik sta nog heel erg op mijn tenen, maar ik moet mijn voeten plat op grond zetten. Dat is een eng idee, want er zit dan niet veel ruimte meer tussen mij en de grond, terwijl daar nog een baby tussen moet. De verloskundige gaat op haar kont voor me op de grond zitten. Vervolgens volgen er nog 3 persweeën. Bij de 2e perswee staat het hoofdje en zeg ik: “Dit doet geen pijn, maar het brandt wel verschrikkelijk”. Daarop houden ze een warm washandje tegen mijn onderkant.

Ineens heb ik ons kindje vast

Bij de volgende perswee hoor ik de verloskundige zeggen: “Je moet nu echt je ogen open doen” en op het moment dat ik dat doe, heb ik ineens ons kindje vast. Ik heb helemaal niet bewust gevoeld dat het eruit is gekomen. Ik riep al weken dat ik het absoluut niet zelf aan wilde pakken, maar het gebeurt gewoon ineens. Nou ja, overpakken dan. Nu mag ik gaan zitten, gewoon op mijn kont op de grond, en kijk ik gauw zelf wat het is. Ik zie het meteen: een jongen! Daar zit ik dan op de keukenvloer, tussen matjes een plas vruchtwater, enzovoorts, met onze zoon in mijn armen.

Het was eerst heel spannend omdat hij niet meteen huilde, maar dat heeft echt nog geen 2 seconden geduurd denk ik. Wauw, wat was dit een bijzondere ervaring en zo snel ineens, uiteindelijk. Daar is hij dan, onze Sam, om 22.03 uur.

Hij heeft haar!

Daarna mag met Sam op bed gaan liggen voor de rest. Erg eng om op te staan met zo’n klein nat hummeltje in je armen, terwijl de hele vloer nat is, dus krijg ik de nodige hulp van de verloskundige. Ik krijg meteen een spuit in mijn been om het bloedverlies te beperken en de placenta te laten komen. Die komt al om 22.12 uur.

Sam huilt ondertussen alleen maar heel hard, hij vindt het denk ik niet leuk. Even later krijg ik het warm op mijn buik: hij blijkt me onder te plassen. We zien meteen dat hij echt mijn lippen heeft en de lange vingers van mijn man. En hij heeft haar! De verloskundige feliciteert ons en wij feliciteren elkaar.

Kleine prul

Na het knippen van de navelstreng beoordeelt de verloskundige de ‘schade’. Dat blijkt een klein scheurtje naar binnen te zijn dat gehecht moet worden. Dit wordt eerst verdoofd en daarna gehecht. En dan zit er iemand tussen je benen met een lichtje op haar voorhoofd je onderkant dicht te naaien, ook al zo’n bijzondere gewaarwording. Maar op dat moment maakt het je allemaal echt niets meer uit. De kleine prul in je armen laat je dat allemaal weer vergeten.

Daarna bellen we eerst wat familie (vaders en moeders). Sam wordt gecontroleerd door de verloskundige, gewogen en aangekleed door mijn moeder. Hierna mag hij aan de borst, dat doet hij meteen prima. Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat ik daar weer flinke weeën van krijg, mijn god. Ik dacht klaar te zijn met bevallen, haha. Dit kan de eerste dagen zo blijven wordt mij verteld. Na beschuit met muisjes, een paar boterhammen en flink wat drinken mag ik naar de douche.

Wauw, zo bizar

De verloskundige is ondertussen vertrokken naar huis en de naaste familie is tegen 23.15 uur allemaal ingelicht. Als ik na de bevalling op bed lig, valt me pas op hoeveel spullen er in huis staan en wat ze voor een thuisbevalling allemaal bij zich hebben, niet normaal. Als dat niet veilig is, weet ik het ook niet.

Na het douchen kruip ik met 2 dikke kraamverbanden mijn bed in. Daar wordt mijn man verteld hoe hij Sam moet verschonen en kunnen we aan onze eerste nacht met zijn drieën beginnen. Om half 2 liggen we in bed en liggen we eerst samen naar de wieg te kijken. We spreken alles nog eens door. Wauw, hoe bizar dat hij daar dan ineens ligt naast je bed, in plaats van in je buik. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Wat heb ik dit als geweldig ervaren. Ontzettend fijn dat de verloskundige van mijn voorkeur dienst had en mij hierin mocht begeleiden. Zij was echt de juiste persoon voor mij op dat moment. De klik was er gewoon. En voor mijn gevoel heeft de hele bevalling vanaf de allereerste wee maar een paar uur geduurd, de tijd ging echt mega snel. Een ervaring om nooit te vergeten. Hopelijk mag een volgende bevalling net zo zijn.

Een serene thuisbevalling

22/08/2023

by Marjan 2e of volgende kindje kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling

Terugblikkend op de geboorte van mijn oudste

Ik kijk niet slecht terug op de bevalling van mijn oudste, maar na die van Sven weet ik dat daar achteraf heel veel anders had moeten gaan. Of eigenlijk: dat ik achteraf heel graag zou willen dat dat anders was gegaan. Achteraf gezien ben ik er dus toch wel wat verdrietig over, omdat veel me erg is overkomen. Ik vraag me af of een iets relaxtere houding van de zorgverleners (bijvoorbeeld geen weeënopwekkers, jemig… de bevalling duurde totaal 4,5 uur!!!) en íets langer de kans om zelf te proberen de uitdrijving te doen er voor hadden kunnen zorgen dat er geen ingrepen nodig waren geweest. Mijn oudste is geboren met vacuüm en knip. Ik wilde graag dat mijn tweede kindje thuis geboren zou worden.

Met een kopje thee achter de computer

De weeën begonnen ‘s ochtends tegen 11 uur vrij regelmatig maar totaal niet krachtig. Ik twijfelde of het echt begonnen was, maar het voelde wel anders dan de oefenweeën die ik tot nu toe had gehad. Om drie uur ‘s middags was er nog niet veel veranderd en had ik echt behoefte om even rustig alleen te zijn. Mijn man ging samen met ons zoontje Ties naar de stad, en we spraken af dat ik zou bellen als hij terug moest komen.

Ik ben rustig met een kopje thee achter de computer gekropen, en langzaamaan werd het toch wel iets serieuzer. Tegen 5 uur wilde ik mijn man bellen dat hij thuis moest komen, omdat het toch wel echt begon te worden. Maar toen kwam hij net al thuis. Goed op elkaar afgestemd!

Elke 10 minuten een wee

De weeën werden steeds wat serieuzer, en zo’n beetje om zes uur had ik elke 10 minuten een wee, die nog niet heel lang duurde. Ik wilde vooral graag snel eten, en Ties op tijd naar bed doen, zodat hij lekker zou slapen voor het serieus werd. Richard ging Ties om kwart over zeven naar bed brengen. Daar had ik op gewacht!

Tegen half acht ‘s avonds kwamen de weeën om de vijf minuten en werden ze steviger, maar nog heel goed op te vangen. Ik heb toen de verloskundige gebeld, maar omdat het topdrukte was, was er niemand beschikbaar. Zij hebben toen iemand anders van een andere praktijk geregeld om langs te komen! Zij kwam uiteindelijk pas om negen uur, toen de weeën echt al heel stevig waren. Ik ving ze lopend en hangend op de eettafel op.

Op handen en knieën weeën opvangen

Maar wat een fijne verloskundige! Ze las eerst rustig mijn bevalplan, en zag daar geen problemen in. Super fijn! Ik wilde zo veel mogelijk alles zelf doen, in alle rust, en zonder al te veel bemoeienis. De verloskundige keek samen met mij een paar weeën aan, en vroeg of ze mocht toucheren, want ze had het idee dat ik al ver was. Om 21.20 had ik 8 cm ontsluiting en heeft zij na overleg met mij de vliezen gebroken. Om 21.30 kwam de kraamhulp aan, en zij mocht meteen meehelpen om Ties op te vangen. Die was helaas wakker geworden van de deurbel en werd met een filmpje achter de computer gezet. Ik was inmiddels op handen en knieën gaan zitten om zo de weeën op te vangen.

Bij mijn eerste bevalling was mijn man ontzettend belangrijk voor me. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden en we hielden onze hoofden tegen elkaar. Ik heb daar toen heel veel steun uit gehaald omdat die bevalling mij ontzettend overviel. Bij Sven was het anders. Ik was daar echt veel meer in charge over wat er gebeurde. Het overkwam me niet zo, zoals die eerste keer, maar ik stond er meer boven. En daardoor had mijn man deze keer eigenlijk bijna geen rol tijdens de bevalling. Hij was meer van het regelen: deuren open doen, dingen pakken, Ties even geruststellen… dat soort dingen. Het bevallen en de kracht daarvoor vinden deed ik deze keer eigenlijk meer met de aanwezige vrouwen.

Een oerkracht komt los

Van de kraamhulp en de verloskundige ging zoveel positieve energie uit. Het was echt bijzonder! Twee sterke vrouwen die vol vertrouwen met mij samen deze bevalling gingen doen. Het was op een vreemde manier heel sereen en rustig allemaal. De sfeer was erg fijn en de weeën werden nu echt heel sterk.

Op dat moment wilde ik toch liever op mijn rug liggen en ben ik weer gaan liggen. De weeën deden natuurlijk pijn, maar het was heel goed te doen en ik voelde ook dat het nu niet lang meer kon duren. Een paar heel krachtige weeën later had ik persdrang en mocht ik meteen meepersen. Wat een ontzettende oerkracht komt er dan los. Op dit moment verloor ik even het vertrouwen en durfde niet hard genoeg te persen. Ik had dit niet eens door, maar toen de verloskundige me aanmoedigde om de volgende wee iets meer kracht te zetten besefte ik wat ik deed en was de angst ook meteen weg.

De geboorte van Sven

Ik kon toen vol in de golven meegaan, en drie weeën later, om 22.17, werd Sven geboren. Tussendoor heb ik meegekeken en gevoeld aan de haartjes. Heel bijzonder! En daar was dan mijn kleine mannetje. Wat was hij prachtig. Zo’n overwelmend oergevoel van liefde komt dan los. Niet te bevatten!

Omdat Ties wakker was kon hij meteen kennis maken met zijn kleine broertje. Zo mooi: nu echt met zijn vieren!

Mijn wens om geen oxytocine spuit te krijgen werd ook gerespecteerd en de placenta kwam netjes 15 minuten later. De navelstreng is na het uitkloppen doorgeknipt. Sven heeft daarna de hele nacht huid op huid bij mij gelegen en doet het super!

Ik had een klein scheurtje in mijn oude knip, en heb twee hechtingen gekregen, maar daar voel ik heel weinig van. Van die knip bij Ties had ik zo ontzettend veel last gehad. Het was echt té strak gemaakt allemaal. Nu was er een klein scheurtje in de knip gekomen, maar dat was precies wat er nodig was om alles weer normaal te maken!

Ik heb een heel fijne thuisbevalling gehad.

Mijn eerste net-geen-watergeboorte

17/08/2023

by Mirjam 1e kindje thuisbevalling

Ongelooflijk, ik ben zwanger

Ik ben 23 jaar en sta om zeven uur ‘s ochtends op de Pfefferberg in Berlijn over de stad uit te kijken. In mijn handen klem ik een positieve zwangerschapstest. Dit is waanzinnig. Deze zwangerschap is onverwacht en ongepland maar ik ben direct vervuld met liefde.

Dit kindje houden, voelt niet als een besluit, maar als een gegeven. Mijn vriend steunt me in deze beslissing, maar desalniettemin zijn de maanden die volgen hectisch en spannend.

“Een grote opoffering”

Ik weet nog heel goed het moment waarop ik mijn familie mag gaan vertellen dat er een kindje komt. De pijn en verbittering waarmee zowel mijn moeder als schoonmoeder me aanvallen snijden diep in m’n ziel. Mijn schoonmoeder, die me verbeten en hysterisch toespreekt: “Denk. Maar. Niet. Dat. Dit. Gemakkelijk. Wordt. Het. Is. Een. Grote. Opoffering.”

Mijn moeder reageert soortgelijk. Ze voelt zich het directe slachtoffer van zoveel zorgeloosheid en onbezonnenheid. Dit, kan ze er echt niet bijhebben, meldt ze me. Vlak daarna dreigt ze voor het eerst zichzelf te suïcideren.

Het is een periode waarin ik vaak en intens verdrietig ben. Geschokt ook, door zoveel vrouwen-trauma’s. Tegelijkertijd is het voor het eerst dat ik me echt goed kan wapenen tegen zoveel negatieve emoties. Ik heb immers een tegenkracht in te zetten. Diep in mij groeit een heel klein mensje, voor wie ik nu al zoveel liefde voel, dat ik de hele wereld wel aankan.

Vastberaden en positief

Deze eerste hectische weken worden maanden, waarin ik alles lees wat los en vast zit. Ik heb geen zussen of vriendinnen om op terug te vallen maar neem al gauw het besluit om op zoek te gaan naar goede bevalervaringen.

Ik wil in bad, ik wil het zelf doen en ik wil geen onnodig medisch ingrijpen, schrijf ik in mijn bevalplan. Ik lees het boek “Vrije geboorte”, bekijk filmpjes over waterbevallingen, kom op de website van Kiind terecht. Alles wat mijn weten ondersteunt dat bevallen een natuurlijk proces is. Tegen de tijd dat ik hoogzwanger ben, ben ik zowel positief, angstig als strijdbaar.

Ik denk te weten dat mijn lichaam dit kan en ik heb een diep vertrouwen aangeboord wat ik van mezelf eigenlijk niet kende. Tegelijkertijd is er angst, dat ik toch nog in het ziekenhuis terecht kom en de regie over mijn bevalling kwijt raak. Angst voor bemoeienis van (schoon)moeders en anderen die straks mijn baby willen vasthouden. Ik heb nachtmerries en slaap slecht.

Veel gerommel

Ook rommelt het al ruim een week in mijn buik en omdat ik zoveel voorweeën heb, wordt ik gestript. Er volgt een valse start, waarbij we het bad vol laten lopen en hoopvol wachten op wat komen gaat. Maar bij 3 centimeter ontsluiting stopt de bevalling en voel ik me niet minder dan verraden door mijn lijf.

Voor controle bezoek ik het ziekenhuis. Ik ga alleen en wordt er onpersoonlijk en onfatsoenlijk behandeld. Ik voel me eenzaam en vastberaden en voor de draaideuren verklaar ik de oorlog aan dat grote gebouw met alle medici erin.

Wij doen dit samen, op onze manier

Dit is alles wat ik niet wil. Als tegengif dwaal ik de hele dag door een Utrechtse boekhandel en maak contact met mijn baby. Wij doen dit samen en we doen het op onze manier, wordt mijn mantra. Het lijkt wel, of mijn kind gewacht heeft op deze onverzettelijke mindset, want aan het eind van de middag komt de bevalling op gang.

Het bevalbad, wat al anderhalve week in de woonkamer staat mag, eigenlijk dienst doen, en hoe. Vanaf een uur of zes zit ik geconcentreerd in het bad, groter dan dat, is mijn wereld dan al niet meer. De verloskundige komt rond achten en besluit, in overleg met mij, de vliezen te breken, om de bevalling wat meer vaart te geven. Ik ben immers nog steeds er moe en wil niet uitgeput raken. Ik heb dan vijf centimeter ontsluiting en vanaf dat moment gaat de bevalling inderdaad sneller en wordt intens.

De energie die ik nodig heb

Ik heb al een paar uur niets meer gegeten en wordt beverig en misselijk. Even denk ik dat ik het niet meer aan kan en reageer me boos af op mijn partner die naast me zit en waar ik me tegen afzet tijdens de weeën. “Zonde van de energie,” zegt de verloskundige, die zich in de keuken heeft teruggetrokken. “Stop die energie maar in de weeën, je kunt het!”

Het is voor het eerst dat ze me coachend toespreekt; voor de rest laat ze mij mijn eigen ding doen en dat geeft veel vertrouwen. Thee met honing geeft me net energie die ik nodig heb. De misselijkheid zakt weg en ik kan steeds meer ontspannen de weeën opvangen.

Ik wil zwaartekracht

Opeens ben ik, na vier uur het bad niet te hebben verlaten het water helemaal zat. Ik wil zwaartekracht, vaste grond onder mijn voeten. Ik heb het warm, ik wil eruit. Gehurkt op het toilet vang ik de eerste persweeën op. Ik ben zelf inmiddels zo van de wereld door alle hormonen dat ik geen heftige pijn meer ervaar. Ik voel me oersterk en uitgeput tegelijk.

Overdonderd door hoe vanzelf alles gaat, hoe iedere spier in mijn lijf samenwerkt met mijn baby om geboren te worden. Pijn dekt sowieso allang niet meer de lading. Alsof je tegen de snijdende storm in loopt op het strand maar vooral vreugde en ontzag voelt voor zoveel natuurgeweld.

Leermoment van de verloskundige

Het bed staat klaar en opeens gaat alles heel snel. Mijn kindje is groot en de hartslag van de baby daalt snel. De verloskundige probeert me aan te sturen te persen. 1, 2, hap lucht…

“Het is geen rekenen”, roep ik haar verward toe.

Ze wordt stil en laat me het weer zelf doen. Later zal ze zeggen, dat het haar leermoment was, beter te luisteren. Nog meer de handen op de rug te houden en geen vrouwen te helpen met dingen die ze zelf kunnen.

Dag lieve kleine Jonne

Toch ben ik dankbaar voor haar aanwezigheid. Het hoofdje staat, het brand, warme doeken verzachten en ze geeft moed. Nog een keertje…. Ik heb geen kracht meer in mijn benen, dus mijn partner en kraamhulp ondersteunen me. Het hoofdje wordt geboren en zonder aarzeling draait de verloskundige de navelstreng van het nekje af. Dat was de reden dat ik net iets te snel moest persen.

Er is geen moment van paniek geweest, waar ik haar achteraf zeer dankbaar voor ben en niet veel later heb ik een prachtig mensje op mijn buik. Jonne is geboren. Ik ben zielsgelukkig en ontroerd. Hoewel mijn bevalling niet helemaal mijn plan volgde, heeft het me intens veel zelfvertrouwen gegeven. Ontzag, liefde, compassie. Ik voelde me gesteund en kreeg ruimte om het op mijn eigen manier te doen.

Transformerende ervaring

Op papier is het wellicht geen perfecte bevalling geweest; door het snelle persen heb ik 12 hechtingen nodig, die overigens zeer vakkundig gezet worden. Maar doordat ik thuis was en me veilig voelde en de regie had, was het een transformerende ervaring.

Voor altijd ben ik verbonden met deze onvoorwaardelijke liefdeskracht. De eerste dagen voel ik me niet minder dan euforisch. Als de verloskundige na drie dagen komt kijken en mij opgewekt in kleermakerszit op de bank aantreft, valt ze zo ongeveer van haar stoel.

Tegelijkertijd is er het besef hoe dun het lijntje was. Iedereen in de kamer had vertrouwen in mij waardoor ik het vertrouwen in mijzelf bleef houden. Paniek of negativiteit hadden voor een andere afloop gezorgd, dat weet ik zeker.

Lees hier Mirjam’s verhaal over haar tweede net-geen-watergeboorte.