kiki en pepa

Van medische indicatie naar onverwachte unassisted childbirth

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offkind(eren) bij de bevallingongeplande UC (unassited childbirth)thuisbevallingtoch thuis

De geboorte van Pepa

Op vrijdag 13 juni was ik 38 weken en 3 dagen zwanger en ging ik voor controle naar de gynaecoloog. Ik had al veel voorweeën (dat is normaal bij een 3e zwangerschap). Bij inwendig onderzoek de week ervoor was bovendien gebleken dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en mijn baarmoedermond rijp was. Daarom had de gynaecoloog al gezegd dat ze me wel wilde strippen. Dan maakt ze met haar vingers de vliezen een beetje los, waardoor de bevalling op gang kan komen (maar het hoeft niet, kan ook dat er niks gebeurt).

Ik vond – net als bij mijn vorige zwangerschap – het strippen niet pijnlijk en we hoopten dat de baby daardoor al zou komen. Ik had een prima zwangerschap en zeer veel energie. Ik voelde me nog steeds niet hoogzwanger dus het lag niet aan lichamelijk ongemak, maar ik wilde gewoon niet nog tot eind juni of misschien wel begin juli op haar moeten wachten. De baby was meer dan welkom en we keken enorm uit naar haar komst, ook haar grote zussen Novi (6 jaar) en Tula (3 jaar).

Gezellig voetbal kijken

Die vrijdagavond moest het Nederlands elftal hun eerste voetbalwedstrijd spelen tijdens het WK, dus ik maakte steeds als grap dat ik precies tijdens de wedstrijd zou bevallen om m’n man te pesten. Om 16.00 uur was ik bij de gynaecoloog geweest maar in de loop van de avond gebeurde er niet veel, wel harde buiken/voorweeën, maar niet meer dan dat ik de afgelopen weken al had. We hebben gezellig voetbal gekeken samen met een vriend bij ons thuis en ook ’s nachts had ik nergens last van (behalve tig keer eruit moeten om te plassen, maar ook dat was niets nieuws).

Met dikke buik op de atletiekbaan

Omdat we voor zaterdag niets gepland hadden (want met dat strippen weet je het maar nooit), ging m’n man zoals elke zaterdagochtend atletiektraining geven. Omdat Novi afgelopen zaterdag haar A- en B-zwemdiploma had gehaald en nu op atletiek mocht, ging zij mee voor haar eerste training. Aangezien ik niets te doen had besloot ik samen met Tula ook mee te gaan en zo hebben allebei de meiden meegetraind en heb ik die ochtend met m’n dikke buik op de atletiekbaan rondgelopen. Daarna hebben we thuis gerelaxed en ’s middags zijn we met z’n vieren naar Wantijpop gegaan, een muziekfestival in het Wantijpark in Dordrecht waar ook voor kinderen leuke dingen te doen zijn. We kwamen veel bekenden tegen en hebben ons prima vermaakt. Thuis had ik geen zin meer om te koken en dus hebben we frietjes gegeten.

Weeën of voorweeën?

Rond middernacht gingen m’n man en ik naar bed en vanaf toen begon het gerommel in mijn buik. Ik kreeg heel veel voorweeën maar gedurende de hele nacht kon ik ze prima wegademen zonder al te moeten puffen. Het was wel gevoelig maar ze deden nog niet echt pijn. Ik heb die zaterdagnacht niet veel geslapen, misschien twee keer een half uurtje. Zo rond 6 uur ’s ochtends begon ik wel wat meer pijn te krijgen en moest ik ook een beetje mee gaan puffen, maar dit deed ik zachtjes want iedereen sliep nog. Ik zocht op mijn telefoon op internet nog even het verschil op tussen voorweeën en echte weeën, waarbij ik las dat een voorwee 30-40 seconden duurt en een echte wee minstens 1 minuut. Aangezien mijn weeën steeds maar maximaal 40 seconden (1 keer altijd is kortjakje ziek puffen) duurden, kon ik dus in mijn beleving nog geen echte weeën hebben en dacht ik dat het nog flink veel erger moest worden wilde ik gaan bevallen.

Vervroegde Vaderdag

Zondag 15 juni was het vaderdag en ik had met m’n man afgesproken dat hij uit mocht slapen (daar houdt hij van). Aangezien de meiden altijd vroeg wakker zijn zou ik op het gebruikelijke vroege tijdstip met hen ontbijten en dan rond een uur of 10 als hij wakker werd croissantjes bakken en met Novi en Tula ontbijt op bed voor papa maken. Om 7 uur zat ik met de meiden beneden. We hebben eerst nog even de kleurplaten gekleurd die ze bij Wantijpop hadden gekregen, waarbij ik af en toe een wee had die ik even tussendoor weg pufte. Toen ik het bijhield leek het om de 5-7 minuten, maar het waren nog steeds korte weeën. Rond half 8 heb ik brood gesmeerd en zijn we op de bank voor de televisie gaan ontbijten, terwijl ik steeds pijnlijkere weeën kreeg en af en toe naar de gang liep om die voorover gebogen weg te puffen.

Toen ik m’n brood en thee op had was het rond 8 uur en besloot ik je vader wakker te maken. Ik liep naar boven, pufte boven aan de trap een wee weg, liep naar het bed, pufte daarover gebogen hangend een wee weg, zei, “Daan ik denk dat we Vaderdag een beetje moeten vervroegen,” keerde om en pufte boven aan de trap weer een wee weg. Daan riep me na: “Volgens mij is dit al om de 1 minuut.” En ik zei: “Geen idee ik hou het niet bij”.

Medische indicatie

Beneden vertelde ik de meiden dat ze papa hun Vaderdagcadeautjes mochten gaan brengen en we gingen weer naar boven. Onderweg bleef ik halverwege de trap puffen en Novi vroeg wat ik aan het doen was. Van het cadeautjes uitpakken heb ik niets meegekregen, toen hing ik puffend over het bed heen, in m’n eigen pijnlijke wereld teruggetrokken.

Mijn man Daan keek naar mij, besloot even heel snel te gaan douchen en belde daarna z’n ouders of ze meteen wilden komen om de meiden op te halen zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan. Daar zou ik bevallen op medische indicatie vanwege mijn schildklier en eerdere postnatale depressie. Ik wilde ondertussen snel wat kleren van Novi en Tula in een rugzak stoppen, zodat opa en oma hen zouden kunnen aankleden, want we liepen nog in ons nachthemd. We hadden zelfs nog niet eens onze tanden gepoetst, want de elektrische tandenborstel maakt zo’n herrie als er nog iemand ligt te slapen.

Ik voel druk

Na met veel moeite wat kleren voor de meiden gepakt te hebben ben ik voor de kledingkast in Tula’s kamer op de grond gaan zitten. Op handen en knieën, want ik kon niet meer blijven staan. Daan had om 8.12 uur z’n ouders gebeld, toen hij net op had gehangen riep ik: “Daan, ik voel druk”.

Ik keek tussen m’n benen door, zag een stroompje lopen en daarna voelde ik m’n vliezen breken en een hele plens warm water onder me door stromen. Ik riep heel hard, “Daan je moet NU m’n broek uittrekken”. Daan had net z’n boxer aangetrokken, daarna deed hij mijn ene broeks- en onderbroekspijp uit en hij zag de bovenkant van het hoofdje met haartjes naar buiten floepen. Ik voelde inderdaad het hoofdje al heen en weer schieten en daarna kwam in één keer Pepa naar buiten geglibberd en kon Daan haar net op tijd opvangen.

Foto’s maken

kiki

Omdat ik dus op handen en knieën zat en Daan Pepa met navelstreng en al vast had moesten we een rare draai doen zodat ik op m’n rug kon gaan liggen met Pepa op m’n borst. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen. Ik vroeg aan Novi om een handdoek te pakken, maar ze kwam terug met de natte handdoek waarmee Daan zich net had afgedroogd, dit voelde ik toen ik die over Pepa heen legde dus vroeg ik Novi om een droge handdoek te gaan halen. Daarna zei ik dat Novi de fotocamera beneden moest gaan halen en foto’s van dit alles moest gaan maken omdat we het anders later niet meer zouden geloven.

‘Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen?’

Ondertussen belde Daan naar Margo (8.17 uur), de kraamverzorgster die we graag wilden en die bij ons in de straat woont. Zij nam niet op dus toen belde hij maar naar het ziekenhuis (8.18 uur), maar het verhaal wat hij vertelde kwam nogal vaag over. Ze vroegen: “Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen of thuis?” “Nee,” zei Daan, “ze ligt hier nog op de grond met de baby en de navelstreng eraan”. Het ziekenhuis zou in ieder geval de verloskundige bellen om naar ons toe te komen (vanwege mijn medische indicatie zijn we nooit bij een verloskundige geweest, alleen maar in het ziekenhuis).

Beschuit met muisjes

Ondertussen zag Daan buiten Margo lopen met haar hondje en in zijn boxer is hij naar buiten gerend al zwaaiend en roepend naar Margo. Ze kwam net terug met haar hond, die wilde ze eerst even thuis brengen maar Daan zei: “Geef mij die hond maar”. Maar Margo zei: “Ga jij snel terug naar je vrouw en kind,” en ze kwam er direct achteraan. Om 8.22 uur, 10 minuten na het eerste telefoontje, belde hij weer z’n ouders om te zeggen dat hun kleindochter al geboren was.

Ondertussen, terwijl ik dus nog op de vloer lag met Pepa op m’n borst onder een handdoek, waren Novi en Tula foto’s aan het maken, had ik met mijn telefoon een foto gemaakt die ik naar m’n vriendinnen verstuurde en kwamen opa en oma aan. Niet lang daarna kwam de verloskundige en samen met Margot hebben zij me overeind geholpen naar ons bed toe, waar Daan de navelstreng doorgeknipt heeft. Ik had totaal geen weeën meer, maar gelukkig kon de verloskundige de placenta er makkelijk uittrekken terwijl ze op m’n buik duwde. Ik kreeg 1 hechting en daarna deed de verloskundige alle babycontroles onder toeziend oog van het hele gezin inclusief opa en oma.

Toen dat klaar was ging iedereen naar beneden om beschuit met muisjes te eten en bleef ik heerlijk rustig achter in mijn eigen bed om Pepa de borst te geven.

P1000121

Te vlot voor het ziekenhuis

by 2e of volgende kindjehypnobirthingmeconiumhoudend vruchtwaterthuisbevallingtoch thuis

Ik was zwanger van ons 3e kindje. Natuurlijk in blijde verwachting, maar ik zag ook wel tegen de geboorte op. De geboorte van mijn eerste was een traumatische bevalling (ingeleid, uitgescheurd, geknipt, fluxus, hersteloperatie) en daar heb ik nog lang last van gehad. En hoewel mijn eerste 2 bevallingen best vlot verliepen, was de 2e ook niet echt een succes (ingeleid en geknipt, ter preventie van eerdere problemen).

HypnoBirthing

Toen kwam een vriendin (ook zwanger) met het idee om een HypnoBirthingcursus te volgen. Ik wist niet zeker of dat wel bij mij zou passen. HypnoBirthing was ook uitgebreider en duurder dan een gewone cursus. Bij de eerste had ik mij al goed ingelezen en zwangerschapsgym gedaan, met theorie. Bij de 2e had ik vooral lichamelijk geïnvesteerd in een goede conditie met ZwangerFit. Bovendien klonk HypnoBirthing toch wat zweverig en de weeën kon ik in beide bevallingen eigenlijk best goed aan, zelfs zonder pijnstilling.

Ik twijfelde over de toegevoegde waarde. Maar ja, ik wilde toch iets doen om van mijn angst af te komen, of eigenlijk wilde ik idealiter met nieuwsgierigheid uitkijken naar de volgende geboorte. Dus besloot ik me toch op te geven en zou ik er vol voor gaan. Zweverig of niet, ik ging het gewoon proberen!

Natuurlijke processen

Het waren 5 avonden van een paar uur en alle avonden waren samen met de partners. Het werd aangeraden om de cursus op tijd in de zwangerschap te doen, zodat je nog tijd hebt om te oefenen. Ik vond het fijn dat ik alle lessen samen met mijn partner kon doen. Juist omdat we thuis al een gezin hadden, was het goed om even tijd met elkaar te hebben en samen stil te staan bij de komst van het nieuwe kindje. Omdat we beide dezelfde informatie kregen, konden we gemakkelijk samen overleggen wat we wilden, belangrijk vonden en hoe hij en ik het samen wilden doen.

De naam HypnoBirthing vind ik niet zo goed gekozen. De term ‘natuurlijke geboorte’ past beter bij wat er nagestreefd wordt. HypnoBirthing ondersteunt het idee dat je een geboorte prima zelf en zonder extreme of langdurige pijn kunt doen. Er wordt stilgestaan bij alle natuurlijke processen: waar zijn ze voor bedoeld en wat is nu wijsheid. Door deze kennis ben je beter in staat beslissingen te nemen over wat jij wilt tijdens de geboorte en hoe. Eerder was ik in het ziekenhuis bevallen en voelde me nogal overgeleverd aan hoe ze daar aangaven dat het zou lopen. Zij wisten tenslotte wat ze konden verwachten. Nu was het heel anders!

Pijnstillende hormonen

We leerden hoe het lichaam zelf pijnstillende hormonen aanmaakt bij volledige ontspanning en bij spanning adrenaline, een hormoon dat de pijnstillende effecten juist tegenwerkt. Het doel werd je lichaam blijven ontspannen, ondanks dat het spannend is als de bevalling begint en de weeën onaangenaam kunnen zijn. We oefenden veel om te ontspannen, steeds een diepere en snellere ontspanning. Ontspanning op veel verschillende manieren, zodat je kunt kiezen wat het best bij jou past.

Het grappige was dat er veel mogelijk was en dat het ook niet erg was dat ik vooral vaak in slaap viel bij het thuis oefenen. En wat erg fijn was: mijn man kon dit ook ervaren en mij er straks bij de geboorte bij helpen! Hij kreeg een actieve rol en voelde zich zeker niet meer die machteloze toeschouwer.

Uitkijken naar de geboorte

Daarnaast leerden we wat de functie is van de navelstreng na de geboorte en dat lang contact een groot verschil kan maken voor de baby. Maar ook wat voor hormonale processen er op gang komen door langdurig huid-op-huidcontact direct na de geboorte. Hoe die processen een goede hechting bevorderen en zorgen voor een rustige hartslag en sneller herstel van de suikerspiegel. Ook de rol die de vader hierin kan spelen kwam aan bod.

We leerden hoe we voor onze wensen op konden komen. Zelfs mijn eigen reële angsten werden besproken. Intussen begon ik werkelijk met smart uit te kijken naar de geboorte van deze baby! Mijn geboorteplan was niet overgenomen van internet, zoals eerder, maar bestond uit onze wensen. Onze wensen voor mij, voor hem, voor de meiden en voor de baby. Voor onze rust!

Een zaterdagochtend

Precies een dag voor de uitgerekende datum werd ik wakker, net als alle andere dagen. Het was zaterdag. Mijn man zou uitslapen na een gebroken nacht door koorts bij onze jongste dochter en ik ging aangekleed met de 2 meiden naar beneden. Mijn buik was nog rustig.

Een uurtje later voelde ik de eerste wee. Ik glimlachte, omdat ik wist dat dit geen harde buik was… Het was echt begonnen. Heel rustig eens per 10 minuten en daarna eens per 4-5 minuten. Intussen kleedde ik de meiden aan, vlocht ik hun haren mooi en smeerde ik boterhammen.

Leunen tegen het dressoir

Ik vertelde de meiden dat we vandaag toch niet weg zouden gaan, omdat de baby vandaag geboren ging worden. Toen de weeën serieuzer werden stond ik even tegen het dressoir te leunen tot ze voorbij waren en dan ging ik weer verder met waar we mee bezig waren. Omdat mijn man nog sliep, stuurde ik mijn 2 vriendinnen berichtjes dat het begonnen was. Ik hield ze op de achtergrond op de hoogte, dat was erg gezellig.

Rond een uur of half 9 zei ik tegen mijn man dat hij toch beter uit bed kon komen, omdat de weeën begonnen waren en ik verwachtte dat ons kindje die dag wel geboren zou worden. Oma werd gebeld, die moest tenslotte nog 45 minuten rijden.

Ontspanningsmuziekje

Rond 10 uur ging mijn man even met de kinderen buitenspelen, dan had ik de rust om de verloskundige te bellen. Ik zei nog tegen de verloskundige: “Ik bel alvast om te vertellen dat het begonnen is, zodat we nog naar het ziekenhuis kunnen rijden. Wij willen er graag op tijd zijn, maar doe maar rustig aan!”

Ze wilde toch gelijk even langskomen, omdat het mijn 3e was en het dan soms erg snel gaat. Ik liep naar boven om even lekker op bed te liggen en een muziekje van HypnoBirthing op te zetten waarop ik zo goed kon ontspannen. Ik had echt naar dit moment uit gekeken! En ik was zo benieuwd hoe goed ‘t zou lukken.

Meconium

Ik nam mij voor om alles slap te laten liggen en niet te bewegen, gewoon rustig naar de muziek luisteren. Ik lag nog niet op bed of mijn vliezen braken… Het was 10.15 uur. Ik sprong overeind, vergat dat ik eigenlijk moest liggen omdat de baby niet ingedaald was en dacht: ‘O nee, mijn witte legging!’

Ik belde mijn man, zodat hij de deur open kon doen voor de verloskundige. Zij kwam tegelijk met mijn man binnen en constateerde 4 centimeter ontsluiting en meconiumhoudend vruchtwater. We konden op ons gemakje naar het ziekenhuis, dachten we. Oma was tenslotte ook nog onderweg.

Persdrang

De meiden zaten even alleen beneden, met de televisie aan. De eerstvolgende wee kreeg ik persdrang en ik zei best serieus: “We halen het ziekenhuis niet meer.” De verloskundige voelde nog een keer en ik had precies een wee later volledige ontsluiting. De weeën waren nu heftig en niet pijnloos, maar door de ontspanning zeker draaglijk en van korte duur. Het was 10.25 uur.

De verloskundige kon nog net haar tas halen. Ik had haar nog niet eerder gezien tijdens de controles. Ze las ons geboorteplan en wilde graag meegaan in onze plannen. Ik had erin staan dat ik liever die ‘gemene’ oxytocine-injectie niet wilde, die preventief gegeven zou worden vanwege het extreme bloedverlies bij de geboorte van de eerste. De verloskundige benoemde dat het wel protocol is, omdat het zeker bij een thuisbevalling een behoorlijk risico met zich meebrengt, maar ze was bereid om te wachten hoe het zou gaan en te overleggen indien het haar noodzakelijk leek.

Noodopvang

Mijn man zag al haartjes en haalde snel de thuisbevallingsdoos achter het luik vandaan. Die hadden we niet nodig met mijn ziekenhuisindicatie, dachten we. Mijn man zag weer haartjes en keek om, waar onze dochter nieuwsgierig om de hoek keek, maar niets zei. Hij besefte dat de meiden nog alleen beneden waren en snelde zich naar buiten om andere opvang voor ze te zoeken, op oma konden we niet meer wachten.

Alle 4 de noodopvangadressen uit de straat waren niet thuis! Zaterdagochtend deed iedereen boodschappen of ze waren net vertrokken voor weekendje. Bij de overburen zag hij iemand in huis lopen. Hij belde aan, vroeg of hij snel op onze dochters kon passen omdat de baby bijna geboren werd. Baby, omdat we nog niet wisten of het een jongetje of meisje zou zijn. Hij rende terug naar boven en was blij nog net op tijd te zijn.

Zoveel voornemens

Ik had me voorgenomen om op handen en knieën de geboorte te doen. Het leek mij fijn om niet tegen de zwaartekracht in te persen (zoals mijn vorige bevallingen in ‘t ziekenhuis, aangezien de hulpverleners dan goed zicht hebben) en zo mijn eigen kindje aan te pakken.

Ik had me zoveel voorgenomen: de geboortebal lag klaar, ik wilde nog onder de douche en mijn man zou me helpen met ontspannen terwijl ik naar mijn muziek en verhaaltje zou luisteren van de HypnoBirthing. Dat kwam er allemaal niet meer van.

Het is zo snel gegaan dat ik op mijn zij lag voor ik persdrang kreeg, nog gewoon in mijn mooie zwangerschapsjurkje, omdat we die dag op pad zouden gaan. Toen het hoofdje kwam was ik op mijn rug gedraaid. Ik kon gewoon blijven ademen, zonder te persen. Dat voelde erg natuurlijk, mijn lichaam deed het zelf op een heel natuurlijk tempo. En daar had ik door de HypnoBirthing ook alle vertrouwen in.

Heerlijke rust

Hij is echt rustig in 2 weeën geboren (10.30 uur). Heel even duwde ik mee, omdat mijn lichaam dat aangaf. Bij de eerste wee kwam zijn hoofdje en die rust daarna voelde heerlijk. In die rust had ik geen perswee en het voelde raar en niet effectief om dan toch te persen. Ik heb gewoon even uitgerust en aan het idee gewend dat hij echt geboren ging worden. De druk die ik voelde was ook echt even weg. Zijn navelstreng zat om zijn nek en werd er rustig vanaf gehaald. Pas bij de volgende wee, een paar minuten later, volgde de rest van zijn lijfje.

Een zoon!

Het was een zoon! Na 2 meiden was ik, ondanks dat ik de hele zwangerschap dacht dat het een jongen zou zijn, toch een beetje verbaasd dat het een jongen was. Ondanks dat hij 4,5 kilo bleek te zijn, had ik geen enkele schade opgelopen. Bij de eerste 2, die maar 3,2 en 3,7 wogen, was ik er niet zo netjes vanaf gekomen. Ik was zo opgelucht, trots en blij!

Na zijn geboorte heeft hij lang op mijn borst gelegen, heel rustig, terwijl de navelstreng nog intact was. De placenta werd redelijk snel geboren, na een minuut of 20. En toen ik die zag liggen, besefte ik dat mijn baby zelfs nog verbonden was met de placenta.

Afnavelen zonder haast

Een half uur na zijn geboorte was de navelstreng wit en leeg, een mooi moment om in alle rust af te navelen. Het voelde zo compleet dat hij al het bloed had gekregen dat bij hem hoorde en hem een goede start gaf. Hij dronk al direct goed aan de borst, zelfs beide kanten en vol kracht. Hij kon zichzelf direct goed op temperatuur houden, zonder mutsje, zonder kruik en ondanks zijn gewicht leek hij totaal geen last te hebben van bloedsuikerschommelingen.

Alles ging tegen de verwachtingen in, maar zo perfect! Ik was thuis bevallen, in alle rust, zonder al te veel ongemak, zonder schade, zonder overmatig bloedverlies en bovenal zonder ingrijpen van het ziekenhuis (met infuus, injecties, schaar en draad). Mijn zoontje was rustig, sterk en dronk ontzettend goed.

Huid-op-huid

De eerste uren is hij niet aangekleed. Hij is warm gehouden op onze lichamen, heeft rustig kennis gemaakt met ons gezin, mama, papa, en zijn 2 trotse zussen. Zo hadden we het nooit durven dromen! De naweeën waren best stevig, toen heb ik alsnog dankbaar gebruik gemaakt van mijn HypnoBirthing-muziek.

Zijn eerste slaapje heeft hij bloot op papa´s borst gedaan, met zijn zussen trots en vlak naast hem. Oma was intussen aangekomen, verrast dat hij zo snel geboren was. Bij aankomst dacht ze babygehuil te horen, maar ze maakte zichzelf wijs dat ze er echt teveel mee bezig was en ‘t zich inbeeldde.

Ook gewoon moeder

Eenmaal bijgekomen hoorde ik mijn dochter huilen. Ze speelden in de tuin maar ze had een splinter in haar voet gekregen. Mama moest hem eruit halen. Ondanks dat ons zoontje net geboren was, heb ik natuurlijk haar splinter voorzichtig uit haar voet gehaald. De kraamhulp zei nog: “Ach ja, je bent niet alleen net bevallen, maar je bent ook nog gewoon moeder.”

Bijzondere bevalling

De verloskundige vertelde nog dat ze het bij HypnoBirthing-bevallingen moeilijker vindt om te zien hoe ver je bent, vanwege de ontspanning. Maar ook dat ze het best spannend vond dat hij niet in een wee werd geboren. Ze had tenslotte geleerd dat zodra het hoofdje geboren wordt, de schoudertjes ook geboren ‘moeten’ worden. Het was ook voor haar een heel bijzondere bevalling.

De injectie die preventief gegeven wordt om extreem bloedverlies tegen moet gaan, heeft ze niet hoeven geven. Ze heeft zich enorm goed ingeleefd en in alles maximaal geprobeerd in onze wensen om een natuurlijke bevalling na te streven mee te gaan. Ik ben haar dankbaar voor haar begrip en durf, maar ook voor haar enthousiasme achteraf.

Verbazing alom

Achteraf hoorden we dat de buurman verbouwereerd ons huis in gelopen was, waar hij nooit eerder was geweest, bij 2 meisjes die hij niet kende. Hij wist niet eens of we al naar het ziekenhuis waren of niet, tot hij babygehuil van boven hoorde. Achteraf hebben we erom gelachen. Net als om onze dochter, die om de hoek had staan kijken en dat daarna heel serieus aan de groenteboer ging vertellen. Toen ik mijn vriendin belde dat hij een half uur na ons laatste contact geboren was, was ook zij verbaasd!

Hij is geboren op 24 mei 2014 om half 11 ‘s morgens. We noemden hem Merijn, een naam die we al vanaf de zwangerschap van onze eerste dochter hadden bewaard. We hebben niet eens foto’s van zijn geboorte en dat terwijl ik zelf fotografeer en erg naar de foto’s had uitgekeken. Gelukkig heb ik wel een paar foto’s van kort daarna, verder koester ik de prachtige herinneringen!

Perfect tevreden mannetje

Nu, anderhalf jaar later, luister ik soms nog naar de HypnoBirthing-muziek om fijn in slaap te vallen. Hij drinkt nog altijd aan de borst, ik draag hem veel met een (ergonomische) drager of draagdoek, waardoor we nog steeds veel (huid-op-huid)contact hebben. Hij is een perfect tevreden mannetje, vol vertrouwen, niet eenkennig, slaapt goed en een echte broer voor zijn grote zussen.

Na deze ervaring gun ik werkelijk iedereen zoiets moois toe! Het is jammer dat de prachtige details die we beleefden niet standaard worden nagestreefd, maar hopelijk helpt dit verhaal voor aanstaande moeders om te lezen dat het zo mooi kan zijn! Deze geboorte was echt mooier dan ‘volgens het boekje’!

image

Vruchtwater op een festival: een unieke vroeggeboorte

by 1e kindjebegonnen met gebroken vliezenthuisbevallingtoch thuisvroeggeboorte

De wens voor een groot gezin

Al sinds ik heel klein ben, weet ik dat ik graag een groot gezin wil. Na het ontmoeten van mijn man Roel, werd dat beeld steeds duidelijker en in mei 2014 besloten we dan ook om te gaan proberen zwanger te worden. In september 2014 lukte dat, maar helaas besloot de natuur dat het vruchtje niet sterk genoeg was en kregen we een vroege miskraam. Gelukkig raakten we in december van dat jaar weer zwanger.

Solo verloskundige

image

We wilden het geslacht van de baby niet weten en gingen op zoek naar een verloskundige die in haar eentje werkte, zoveel mogelijk een hands-off aanpak hanteerde en die daarnaast badbevallingen kon begeleiden. Dat zijn er niet zoveel in Nederland, dus we hebben de hele zwangerschap een uur reistijd gehad om bij haar te komen, maar dat hadden we er graag voor over.

De gesprekken met de verloskundige waren elke keer gezellig en we konden met onze vragen en ideeën goed bij haar terecht. Vaak hadden wij een onderwerp of vraag bedacht, waar zij dat in het gesprek spontaan al zelf mee kwam! De afspraken duurden een uur per keer en vonden soms bij haar thuis plaats, waardoor er een hechte vertrouwensband is ontstaan.

De zwangerschap verliep overigens prima, al vond ik de combinatie van fulltime werken en zwanger zijn best wel pittig van tijd tot tijd. Ik heb vooral heel erg veel geslapen en had gekke hoofdpijnen.

De kracht van evolutie

Ik had bedacht dat ik graag een badbevalling wilde, bij ons thuis in Den Haag. Ik wilde geen medicatie of ingrepen en per se niet naar het ziekenhuis. Ik hoopte te kunnen bevallen op een manier die past bij de intimiteit van het maken en krijgen van een kindje: met kaarsjes, een fijn muziekje, zo min mogelijk mensen en zo min mogelijk gedoe. Ik geloof meer in de kracht van duizenden jaren evolutie dan in de kracht van enkele honderden jaren medische wetenschap en had vertrouwen in mijn lichaam en zag het allemaal, vanaf het begin, prima zitten!

De baby was uitgerekend op 27 september, al had ik zelf het gevoel dat ons Boontje zich pas ergens in oktober aan zou dienen. Dat werd ietsjes eerder, zoals je hieronder kunt lezen…

Laatste festival van de zomer

Na een gesprek bij onze lieve verloskundige op woensdag, besluiten we donderdag 27 augustus om, zoals gepland, lekker nog een paar dagen met zijn tweetjes en een groep vrienden naar Psy-Fi Festival in Leeuwarden te gaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, voel me goed, de baby zit nog erg hoog en ik heb nog geen enkel spoortje van voorweeën of iets dergelijks kunnen ontdekken.

Voor de zekerheid nemen we natuurlijk wel ‘de vluchtkoffer’ mee, met alle medische papieren en kleren voor mij en kleertjes voor de baby. Ook parkeren we het camperbusje zo, dat we in geval van nood, of als ik erg moe word, meteen weg kunnen. Het is best een endje rijden naar Leeuwarden vanuit Den Haag, maar we hebben goede moed en zin om onze ‘hobby’, festivals bezoeken, nog een keertje uit te kunnen voeren deze zomer.

“We hebben nog wéken”

We genieten erg van de muziek, lopen rustig wat rondes over het terrein, eten lekkere gerechten en kletsen met vrienden. Veel mensen vragen hoe lang we nog “moeten” en hoe het gaat en ik lach elke keer dat we nog wéken hebben en dat ik me heel goed voel. Ik heb het idee dat ik straal!

De dixies op het terrein zijn wel ongelofelijk smerig en ik heb meerdere keren het vermoeden dat ik wat urine verlies. Het voelt ook allemaal wat branderig, dus ik denk aan een beginnende blaasontsteking of aan een baby die op mijn blaas drukt. Ik heb af en toe wat harde buiken, vooral door onverwachts harde geluiden.

Zwemmen in een meertje

We blijven uiteraard bij de boxen van de podia weg, maar één van de eettentjes heeft zo’n bel en daar schrikken ik en mijn buik van! Uiteindelijk zwem ik nog heerlijk relaxed in het meertje voor het avondeten, leg mijn telefoon ergens aan een lader en kruip samen met man Roel rond 22 uur de camper in. We spreken met de vriendengroep af om met elkaar te ontbijten bij één van mijn favoriete artiesten, maar dat loopt uiteindelijk totaal anders…

Ik lek

Het is zaterdag 29 augustus. Rond 4 uur ‘s nachts word ik wakker met onwijze alertheid en een beetje kramp. De zoektocht naar een schone dixie strandt tussen twee auto’s en na het afvegen merk ik dat ik meteen weer lek. Terug bij de bus check ik m’n voor de zekerheid ingedane maandverband en zie dat er roze vloeistof in zit. Tijdens het checken loopt er bovendien nog meer vloeistof weg. Ik denk nog steeds, redelijk onbenullig, dat het een blaasontsteking zou kunnen zijn, maar voel me super alert en denk dus toch dat het ook meer zou kunnen zijn. Ik maak Roel wakker en ook die is meteen actief en alert. Zou het dan nu al gaan beginnen?

Verloskundige bellen

M’n telefoon ligt nog in de bus bij degene die hem opgeladen heeft, dus ‘t eerste doel is om daarbij te komen zodat ik nog even snel kan Googlen om te kijken wat de risico’s zijn van roze vochtverlies en wat het kan zijn naast gebroken vliezen. We besluiten naar aanleiding van deze zoektocht om de verloskundige wakker te bellen rond 4.10 ‘s morgens.

Zij geeft aan dat het verstandig is om naar huis te komen en dat ze me wil zien als we thuis zijn. De risico’s voor een kindje dat met deze termijn geboren wordt zijn vooral dat ze hun temperatuur moeilijk zelf op pijl kunnen houden en dat ze soms slecht drinken. Daarnaast hebben premature kindjes met deze termijn een grotere kans op geelzucht dan voldragen kindjes.

Protocol

Het protocol is eigenlijk om naar het ziekenhuis te gaan en daar te bevallen en de kleine een dag of meer te houden om glucose te meten, maar in overleg besluiten we het in ieder geval eerst thuis te gaan proberen. Ik heb nooit zo goed begrepen waarom de richtlijnen allemaal zo strak zijn: waarom zou ik met 36w1d níet thuis mogen bevallen en met 37w wel? Wat maken die zes dagen voor verschil? Maakt het niet veel meer verschil hoe de zwangere zich voelt en hoe de zwangerschap verlopen is? Het leek me echt helemaal niets om naar een ziekenhuis te gaan, de hele zwangerschap al niet, en dan al helemaal niet naar een ziekenhuis 2,5 uur van huis!

Ik heb er zin in!

Terug naar het verhaal… Ik heb op dit moment nog geen weeën en ben vooral alert en gefocust en erg enthousiast. Ik heb er zin in! Ik ben nog wel bang dat de bevalling niet op gang zal komen en dat we na 48 uur tóch naar het ziekenhuis ‘moeten’ omdat de kans op infectie groter wordt, maar die gedachten druk ik weg; er is van alles te doen voor het zover is!

Weeën tijdens de terugrit

We pakken de bus in, maken het regenzeiltje los van de andere busjes en schrijven “wij worden ouders!” voor de vriendjes waarmee we stonden. Daarna stappen we rond 5 uur in de auto en rijden weg uit Leeuwarden. Ik zit op de bijrijdersstoel en navigeer terwijl Roel rijdt.

Na een kwartier komt dan toch de eerste wee. Vooral in m’n rug heb ik er last van, het voelt alsof er veel druk zit net boven m’n heupbotjes aan beide kanten. Roel stopt bij een tankstation waar ik, naast diarree, ook nog een wee opvang op het toilet. Achteraf gezien vind ik dit de vervelendste wee van de hele bevalling: ik ben alleen, voel me niet prettig en had pas een paar weeën gehad om eraan te wennen.

Achter in de camperbus

Daarna kruip ik in bed achter in de bus terwijl Roel verder rijdt. Ik denk bij elke grote stad of ik het nog trek of dat we toch naar een ziekenhuis moeten. Ondertussen SMS ik de achtergebleven vrienden op het festival om te vertellen wat er aan de hand is en hou ik de verloskundige op de hoogte van de vorderingen.

Sommige weeën time ik, maar dan vergeet ik de volgende weer waardoor een patroon moeilijk te ontdekken is. Ik heb van te voren besloten me niet bezig te houden met tijd en tijdsduur en wil me daar eigenlijk ook gewoon aan houden.

Eindelijk thuis

Rond 7 uur komen we thuis aan na een toch best wel lange rit. Roel helpt me naar binnen en gaat dan de bus parkeren en uitpakken. Ik zit op de wc, moet spugen, en ben vooral erg warm en een beetje gedesoriënteerd. De verloskundige komt om half 8. Achteraf blijkt dat ze één van haar kinderen mee had genomen, in de auto, omdat ze dacht dat ze die nog wel even weg kon brengen. De vader van het vriendje waar de dochter heen zou gaan, is haar uit de auto komen ophalen, omdat het toch allemaal een stuk sneller liep dan verwacht.

De verloskundige vraagt me hoe het gaat en is even bij me maar laat me voor de rest m’n gang gaan. Ik vang weeën op op de wc, op handen en knieën op het badkamerkleed en op de bank in de woonkamer. Roel zet in tussentijd het bad op en zoekt de spulletjes bij elkaar.

Het water voelt ongelofelijk lekker

Tussen 8 en 9 uur kan ik dan eindelijk in bad. Eerst nog even douchen om het water en de viezigheid van het festival van me af te spoelen. Ik verzet me behoorlijk tegen het idee om te douchen, omdat staan me helemaal niet aanstaat, maar Roel overtuigt me van het belang om schoon ons kindje ter wereld te brengen. Het water in de douche en later in bad voelt ongelofelijk lekker en de weeën zijn meteen een stuk dragelijker.

Pijnstillende werking van alle hormonen

De verloskundige gaat aan de badrand zitten breien en tussen de weeën door kletsen we wat. Ook Roel is bij me en houdt m’n hand vast of strijkt me door m’n haar. Ik voel me geliefd en bijzonder en sterk. De pijn is heel dragelijk, al denk ik daar midden in een wee elke keer toch anders over. Tussen de weeën door voel ik duidelijk de sterke pijnstillende werking van alle hormonen.

Na een tijdje heb ik het gevoel dat de boel stagneert en dat er steeds meer tijd tussen de weeën zit. De verloskundige reageert hier een beetje lacherig op en denkt van niet. Ze lacht: “Als het op dit tempo doorgaat, krijg ik dit kindertruitje natuurlijk nooit afgebreid!”

Zelf toucheren

Ik vraag haar, een beetje onbenullig, of ik zelf van binnen mag voelen. We hebben het van te voren uitgebreid gehad over toucheren, dat ik dat, als het enigszins kon, absoluut niet wilde. Ik wilde geen verstoringen tijdens het baarproces en ik wilde het liefst in mijn eigen bubbeltje kunnen blijven.

Als ik voel, tref ik na een paar centimeter een hoofdje met haar! Het hoofdje voelt veel zachter dan bot, heel bijzonder. Dit geeft me mega veel motivatie om door te gaan en maakt me nog veel enthousiaster! Na een tijdje voel ik dat het hoofdje naar buiten komt, wat branderig aanvoelt langs de randen. Vooral het terugschieten van het hoofdje voelt niet fijn, maar nog steeds vind ik het allemaal dragelijker dan van te voren verwacht.

Persen op gevoel

Ik hou m’n hand de hele tijd bij het hoofdje om te kunnen voelen welke kant het op gaat en hoe ver het al is. Als het teveel brandt, hou ik even op met persen, om door te gaan als het weer minder branderig aanvoelt.

Na een half uurtje persen wordt eerst het hoofdje en daarna meteen de rest van het lijfje van ons kindje geboren. Van dit moment, en van geen enkel ander stukje van de bevalling, is een filmpje gemaakt! Ik vang haar zelf op vanuit hurkende positie en kan haar naar m’n borst brengen waar ze huilt en voor de eerste keer ademhaalt. Ze heeft een prachtige bos zwart haar en alles zit erop en eraan. Op dit punt denken we trouwens dat het een jongetje is! Niet goed gekeken naar het opgezwollen gedeelte.

Toch een dochter!

Na een half uurtje stap ik met haar in m’n armen wat moeizaam uit bad, de navelstreng is kort en zit niet fijn te schuren langs m’n vagina die wat gevoelig is. Ik ga op de bank liggen en geniet samen met Roel van ons prachtige kindje. We tellen vingertjes en teentjes en ontdekken dat het toch een dochter is. De hele zwangerschap wist ik vrij zeker dat we een meisje verwachtte en zelfs vóór de positieve zwangerschapstest dacht ik dat áls het die cyclus gelukt was, dat we dan een dochtertje zouden krijgen.

Onze prachtige dochter Vera, geboren na acht maanden zwangerschap, gevoelsmatig precies op tijd om 10.32 uur en geen dag te vroeg.

Placenta op de baarkruk

De navelstreng is dan uitgeklopt en kan worden doorgeknipt, de placenta laat nog even op zich wachten dus neemt Roel Vera bloot op zijn blote borst en krijg ik de placenta met wat moeite en wat hulp op de baarkruk. Hij lijkt intact. Daarna probeer ik Vera voor het eerst te voeden.

De verloskundige kijkt nog even of er niks kapot is bij me, wat gelukkig niet het geval is. Het voeden gaat nog niet echt, maar dat geeft niets op dit moment.

Zó goed te doen!

Rond 12 uur belt de verloskundige met de kraamzorg en bel ik mijn moeder met het grote nieuws. Die wil meteen langskomen om haar eerste kleinkind te ontmoeten. Roel belt zijn vader en ook die staat een paar uur later op de stoep. Ik voel me trots en stoer en op en top vrouw: mijn lijf is gemaakt om te baren en onze dochter is het prachtige resultaat van heel veel liefde en miljoenen jaren evolutie.

DSC_0437-e1455002135839

De verloskundige weegt en controleert Vera: 2670 gram en alles zit erop en eraan. Ik grap dat ik op deze manier wel een elftal van kinderen wil baren, het was allemaal zó goed te doen!

De verloskundige gaat rond 14 uur weg en we hebben een uurtje met z’n drieën. Voelt gelijk heerlijk zeker, ik heb er meteen vol vertrouwen in dat wij dit aankunnen. Een uur later staat de kraamzorg op de stoep, die Vera opnieuw wegen. Ik heb wat moeite met de hardhandigheid en wil haar liever niet uit handen geven, maar krijg haar gelukkig heel snel weer bij me. Samen met de kraamzorg probeer ik nog een keer te voeden, maar ik snap haar aanwijzingen niet helemaal en Vera is te moe.

Grootouders op bezoek

De grootouders komen rond 16 uur en zijn ontroerd en trots. M’n moeder komt met een hele mand cadeautjes voor mij en voor Roel, één cadeautje per dag voor de komende tien dagen. De kraamzorg gaat rond etenstijd weg en Roel bakt een groenteomelet voor ons. Daarna kruipen we met z’n drieën in bed. We maken Vera elke drie uur wakker door haar te verschonen. Ze draagt hydrofielen met een snappie en een mutsje. We trekken haar ook een veel te grote romper (maat 50) en een broekje aan, maar komen daar halverwege de nacht op terug.

Uitputtende verschoonsessies

Ze slaapt een paar uur in de co-sleeper, maar dat voelt voor ons allebei niet goed. Daarna dicht tegen me aan, huid op huid, lekker bloot. Het voelt veel fijner om haar bij me te hebben dan weg te leggen, ook voor Roel. Ze drinkt niet echt gedurende de nacht, mede doordat we haar wakker moeten maken door haar te verschonen: ze heeft veel vieze meconium en daardoor is het poetsen best een strijd. In die strijd verspilt ze dan alle energie die ze eigenlijk nodig heeft om te drinken.

We vinden de nacht allebei goed te doen, maar ik maak me wel zorgen over haar voedingen. Later horen we dat onze festival-vriendjes deze hele nacht hebben geproost en gedanst op ons en ons kleine wereldwondertje.

De borstvoeding een handje helpen

Het drinken blijft in de dagen daarna lastig omdat ze zo moe is, dus we huren een kolf bij het borstvoedingscentrum en ik kolf wat af en we geven dat haar na elke voedpoging via een fingerfeeder, een soort spuitje. Na vier dagen is dit gelukkig al niet meer nodig: ons meisje wordt sterker en valt niet meer af. We hebben haar nog steeds 24 uur per dag huid op huid, met alleen een hydrofiel als luier om of op ons.

Er komt allerlei bezoek in die eerste paar weken, alle trotse ooms en tantes en vrienden. Pas als Vera vier weken is wordt ze door iemand anders vastgehouden dan mij, Roel, of de verloskundige. Ik heb een beetje het ‘ze had nog in m’n buik gezeten’-principe gehanteerd tot die tijd.

Ik heb totaal geen last van de bevalling, de eerste dagen voelt het alsof ik te lang op de fiets heb gezeten, gewoon een beetje beurs, niks ernstigs. Het bloeden stopt ook al na twee weken, ik heb wat dat betreft echt geluk!

20151222_150040

Vera vijf maanden

Terwijl ik dit schrijf is Vera inmiddels vijf maanden. Ze is gegroeid als kool: er is niets meer aan haar wat wijst op een vroeggeboorte. Ze is van zwemmen in maatje 40, nu inmiddels uit maatje 68 aan het groeien. Ze ontwikkelt zich prima en is een hele tevreden, gezellige baby. Van flesjes afgekolfde moedermelk moet zich niets weten, dus ze drinkt nog steeds alle voedingen live bij mij.

Terugblik

We kijken beiden terug op een hele fijne bevalling. De rust die de verloskundige uitstraalde door naast het bad te gaan breien had op mij en Roel eenzelfde effect: “Als zij zit te breien, zal dit er allemaal wel bij horen.” We hadden daardoor beiden vertrouwen in elke stap van het proces.

Ik vind het zelf heel prettig dat de bevalling zo hands-off was: ik had volledig de regie en voelde me nooit gestoord maar wél gesteund, een knappe combinatie. Later hoor ik van Roel dat de verloskundige wel af en toe in het bad gekeken heeft met een spiegeltje en een lampje, maar dat is volledig langs mij heen gegaan.

Halve bevalling op de snelweg

Het was natuurlijk niet zo handig dat de halve bevalling zich op de snelweg afspeelde, maar het heeft denk ik ook voordelen gehad: ik kon mijn focus elke keer verleggen op het volgende dat ‘moest’. Eerst moesten we de verloskundige bereiken, daarna de bus inpakken, daarna naar huis rijden (“als we de Afsluitdijk maar over zijn, want ik heb geen zin om een item te worden in Hart van Nederland”), daarna thuis het bad opzetten en tot slot wachten tot het bad vol was. Daarna duurde de hele bevalling nog maar 1,5 uur. Door die verlegging van de focus, heb ik me totaal niet op de pijn gericht.

Bevallingspijn

Ik heb overigens altijd al geroepen dat bevallingspijn heel erg afhankelijk is van je interpretatie en ik sta daar nu nóg meer achter. Als je van te voren denkt dat het een hel wordt, dan verkramp je en zal het zeker weten een hel worden! Ik geef toe dat het soms best pijnlijk was, maar door de rust te bewaren en door de hormonen zijn (haar?) werk te laten doen, vond ik het een hele mooie, inspirerende, oerkrachtoproepende ervaring.

Wil je weten hoe het nu met Iris en Vera gaat? Kijk op www.eenmooigebaar.nl!

Vlak na de thuisbevalling van Puk

Omgekeerde wereld: bevalling begint in het ziekenhuis en eindigt thuis

by 1e kindjebegonnen met gebroken vliezenmedische interventie(s)thuisbevallingtoch thuis

Nog niet ingedaald

Dinsdagmiddag was ik nog bij de verloskundige en daar bleek dat Puk nog steeds niet volledig was ingedaald. Kortom: als mijn vliezen zouden breken, moest ik zo snel mogelijk gaan liggen. Donderdag de 18e zou ik 41 weken zwanger zijn en zou ik gestript gaan worden. Dat was geen fijn vooruitzicht vond ik. Gelukkig besloot Puk het niet zover te laten komen (of was het de gember en bitterlemon?).

Tjsoing!

Dinsdagavond op tijd naar bed gegaan maar ik kon mijn draai niet vinden, toch in slaap gesukkeld en rond half twaalf schoot ik wakker van het gevoel alsof er iets in mijn lichaam ‘tjsoing’ deed (beetje alsof er een elastiekje knapte). Ik heb me nog twee keer omgedraaid en toen besloot ik naar de wc te gaan om te plassen. Daar liep mijn onderbroek vol met vruchtwater, mijn vliezen waren gebroken!

Snel pakte ik mijn drink glaasje en ving ik nog iets op, het zag rozig, oranjeig uit. Toen terug naar bed gegaan en mijn man de verloskundige laten bellen. De verloskundige, V., kwam snel en constateerde dat Puk niet verder was ingedaald maar juist weer terug omhoog was gekropen. Dit maakte van mij direct een medisch geval. Ik was van plan thuis te bevallen, maar dit plan zag ik nu in rook op gaan.

Naar het ziekenhuis

Ik het ziekenhuis voor de bevalling van Puk

In de auto naar het ziekenhuis gegaan, daar werd een hartfilmpje gemaakt van Puk en eventuele weeën gemeten en een echo gemaakt. Puk zat nog steeds te hoog dus ik moest in ieder geval de nacht blijven. In ochtend zou er dan een nieuw plan gemaakt worden met de arts.

Zo rond 3.00 kreeg ik weeën, en tegen 3.30 heeft mijn man een zuster gehaald. Weer aan het hartfilmpje, maar volgens de zuster was het allemaal nog te vroeg, niet regelmatig genoeg en moest ik maar wat proberen te dommelen. Dat lukte niet. Het was ook veel te warm in de kamer, te droog en het bed lag niet lekker.

Om 8.00 ben ik de weeën gaan klokken en ze kwamen toen om de vier minuten. Om kwart voor negen kwam de arts. Zij constateerde dat Puk inmiddels volledig was ingedaald en droeg de leiding van de bevalling weer over aan de verloskundige. Ik mocht van de verloskundige kiezen of zij naar het ziekenhuis kwamen of dat ik weer naar huis zou gaan. Ik heb toen gekozen om naar huis te gaan.

Weer naar huis

Om 10.00 was ik thuis. Ik had buikweeën. De verloskundige constateerde om 10.14 dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Wow! Dat viel me alles mee! De verloskundige ging weg en zou om 12.00 terug komen. Om 10.45 kreeg ik er rugweeën bij. Mijn man heeft als een gek in mijn rug staan duwen (volgens hem heeft hij me binnenstebuiten geduwd). Deze weeën kwamen heel snel achterelkaar, mijn man kon dus absoluut niet weglopen.

Tegen 11.10 kreeg ik hele heftige persdrang die ik nauwelijks weg kon puffen. Dit zou ik nooit lang vol kunnen houden dacht ik! Mijn man belde na twee weeën de verloskundige. Die zou snel komen. Om 11.30 was ze daar en constateerde ze volledige ontsluiting!

Echte persweeën

Vanaf zo ongeveer 12.00 begonnen de echte persweeën en mocht ik mee gaan persen. Eerst een tijd op mijn zij (met mijn man duwend in mijn rug) en na drie kwartier ben ik op mijn rug gaan liggen.

Na een uur en een kwartier persen ging de verloskundige de baarkruk halen om de zwaartekracht het laatste zetje te laten geven. Ik zag niet hoe ik uit bed moest komen. Dus ik heb een tandje bij geschakeld bij het persen (geen idee waar dat nog vandaan kon komen toen). Het schoot nog door mijn hoofd dat ik onnozel moest kijken maar ik kon alleen mijn ogen stijf dichthouden.

Mijn zoon op mijn buik

Het laatste halfuur hebben de kraamhulp (die inmiddels gearriveerd was) en mijn man mijn benen omhoog gehouden tijdens de persweeën. Na goed anderhalf uur persen heeft de verloskundige een knip gezet. In die wee is Puk geboren. Ik moest tot aan zijn kontje toe persen, circa zes keer in een wee, terwijl de wee dus allang op was lag ik nog te persen om hem er echt uit te krijgen. Toen werd ik beloond met een hele mooie gezonde zoon op mijn buik.

Puk

Hij woog 4040 gram en hij was ongeveer 52 centimeter lang.

De verloskundige en mijn man hebben me fantastisch geholpen en mijn man had de volgende dag net zo veel spierpijn als ik.

De borstvoeding moest nog een beetje op gang komen, maar die is uiteindelijk helemaal goedgekomen met behulp van tepelhoedjes en super begeleiding van de kraamhulp.

Op woensdag 17 augustus 2011 is onze zoon Puk geboren!

Elisa Verwoest-Schöne is moeder van 3 kinderen. Ze is Restaurator Moderne kunst onder naam Elisa Schöne Kunsten (www.elisaschonekunsten.nl) en eigenaar van Mijn-Mama (www.Mijn-Mama.nl). Onder de naam Mijn-Mama verkoopt ze handgemaakte kraamcadeautjes.

IMG_0924

Oeps, toch thuis!

by 2e of volgende kindjehypnobirthingthuisbevallingtoch thuis

De ongeplande thuisbevalling

In verwachting van ons 2e kindje. Voor papa is het nummer 4. Gaan we dan wel een cursus doen? Ja juist! Juist omdat in de drukte van alledag deze zwangerschap anders misschien wel haast te snel voorbijgaat, willen we er extra bij stilstaan. De vorige bevalling was een fijne ervaring, maar wel een ziekenhuisbevalling met ruggenprik. De borstvoeding was een tegenvaller en daarom zijn we nu op zoek naar een cursus, omdat we een natuurlijke bevalling willen om zo de borstvoeding een grotere kans van slagen te geven. Al snel kom ik uit bij hypnobirthing, dit lijkt precies aan te sluiten bij wat wij zoeken.

De hypnobirthing cursus

5 zaterdagen lang gaan we met veel plezier en veel gegiechel naar een prachtige locatie in een verbouwde hooiberg. We snoepen verantwoorde taartjes en doorlopen de hypnobirthing cursus. Vooral de oefening waarbij we naar ‘angsten rondom je bevalling’ gaan doet mij veel goed, hierna voel ik me sterk en opgeruimd. We zien de prachtige filmpjes van onderwaterbevallingen en besluiten dat we dat ook willen! Van een ziekenhuisbevalling-met-ruggenprik naar thuisbevalling-in-bad (wonend in een dorp) gaat ons iets te snel, dus we kiezen voor Het Geboortehuis. Hetzelfde ziekenhuis waar ook onze eerste geboren is. Als wij bellen zullen zij het bad gaan opzetten en rijden wij er naar toe.

Van paniek naar ontspanning

En dan ben ik ineens 40 weken zwanger. We pakken het koffertje in en doorlopen alle spullen. Lichte paniek! Wanneer moeten we nu precies wat toepassen? En welke affirmaties zijn ook alweer waarvoor? Hadden we nu eigen termen moeten toevoegen? En ohwja, wat waren die ademhalingen nu ook alweer? En dan die CD. Die we elke avond hadden willen luisteren… Moest die nou in de laptop of beter de CD speler naar boven halen? Beiden waren we vroeger op school al meer het type dat het huiswerk nog moest maken in de les ervoor… Dus ook nu, hebben we ons hypnobirthing huiswerk niet altijd serieus gedaan… En de CD wekt nu bij mij vooral irritatie op dus die gaat al heel snel het raam uit. Goed. 40 weken is niet meer het moment om nog te beginnen dus op hoop van zegen dan maar. ONTSPAN!

41 Weken zwanger. Licht gerommel. Een lang paasweekeinde in het vooruitzicht. Gesprekken over ‘de opties’: strippen, inleiden, geen geboortehuis… Mijn gevoel van ‘ik wil geen interventies maar vertrouwen op mijn kind’. Weerstand tegen elke vorm van ingrijpen maar dan toch maar een ‘Plan B’ benoemen → strippen na de Pasen zodat de kans groter is dat het toch natuurlijk op gang komt. En toch die ziekenhuisafspraak laten inplannen. Maar pas na het weekeinde hoor. En dan mijn stiefvader die zegt: “Maar jij wilde toch vertrouwen op de natuur? Laat het dan los”. En dat doe ik dan maar. Ontspannen Pasen vieren.

De naderende bevalling: 41 weken en één dag zwanger

Maandag 2e Paasdag. De naderende bevalling stopt ons niet om plannetjes voor de toekomst te maken. We willen onze tuin verbouwen. Er zijn al offertes opgevraagd en we besluiten naar de Tuinmeubelgigant te gaan. 41+1 Loop ik door het tuincentrum en we zoeken nog een parasol uit. Die wordt vrijdag geleverd. Ik grap nog, “wat zal eerder zijn, die parasol of de baby?”

Om 16.00u zijn we thuis. Al snel komt ook mijn moeder met stiefvader en onze dochter die al sinds donderdag bij oma logeert. Ze komen eten. Ook de oudste van mijn man komt nog binnenlopen om even gedag te zeggen. Het is nu wel heel druk in huis na deze drukke dag en ik voel wat golvingen. Ik doe het af als ‘harde buiken van de drukte’. Ik kijk op de klok. 17.00u.

“Bel direct een ambulance”

De mannen duiken de keuken in en gaan koken. Ik klets wat met mijn moeder terwijl onze peuter wat door het huis rommelt. Ik zeg dat ik nu toch wel iets voel. Het is inmiddels 18.00u en ik besluit te timen met mijn app. Aantikken, ademhalen, aftikken. Aantikken, ademhalen, aftikken. Aantikken, ademhalen, enzovoort. Ik kijk op mijn app: ‘CALL AN AMBULANCE RIGHT AWAY YOU ARE IN LABOUR’ staat er op het scherm. Ohw! Ik ben vergeten af te tikken. Nogmaals.

Ondertussen wordt het voorgerecht geserveerd. Ik vergeet weer de app. Ik ga onze peuter maar in bad doen zodat ze naar bed kan. Halverwege de trap moet ik even stoppen, deze golvingen voelen toch wel heftiger dan harde buiken. Ik droog onze peuter af en denk nog, heeft er iemand door dat ik hier sta te bevallen? En heb ik dat zelf eigenlijk wel door? Ik neem haar weer mee naar beneden. Ik mompel tegen mijn moeder dat ze haar kleindochter toch maar moet meenemen omdat er morgenochtend wel eens een tweede kleindochter kon zijn.

Ik laat me meevoeren door de golf

Dan hebben de mannen het hoofdgerecht klaar en gaan we aan tafel. Ondertussen gaan de golvingen door en af en toe sluit ik mijn ogen. Ik vertel nu pas aan mijn man dat ik denk dat de bevalling is begonnen. Nog een dessert en om 20.00u zwaaien we de visite gedag.

Ik plof neer op een stoel en nu de rust invalt voel ik pas hoe intens de golvingen zijn. Maar ik ga door met wat ik al het hele diner gedaan heb: Ik adem in, keer naar binnen en laat me meevoeren door de golf. En dan als de golf afzwakt keer ik terug. Dit gaat zo vanzelf, hier heb ik geen affirmaties of CD meer voor nodig. Ik weet wat me te doen staat.

Ik ga nergens meer heen

We bellen de verloskundige en ik wil naar boven. Naar het toilet. En mijn kleren uit. En op bed liggen. Op mijn rechterzij. Niks anders dan dit. Als ik het koud krijg trek ik mijn vest over me heen. Daarna moet die weer uit. Nog een keer naar het toilet en de verloskundige komt binnen. Het is 21.00u. Ze ziet mij en zegt, “ik denk dat je mogelijk niet meer naar het ziekenhuis kunt gaan voor een badbevalling. Mag ik je toucheren?” Ik denk alleen maar, gaan? Waarheen dan? Ik ga nergens meer heen!

En dan komt er weer een heftige golving waardoor ik denk, oké, als ik dit nog 6 uur moet volhouden ga ik toch weer voor een ruggenprik. Want het wordt nu wel erg intens! Dan ga ik weer op bed liggen en word ik getoucheerd. 7cm, bijna 8cm. Wow! Dat had ik niet verwacht! Zo ver al! Dit geeft mij nieuwe kracht, die laatste 2cm kan ik prima zelf natuurlijk!

Alleen maar op mijn rechterzij

In de verte hoor ik de verloskundige iets zeggen over matjes en ik wijs zelf nog waar het kraampakket ligt. Alle overige spullen waar ze om vraagt zitten in het koffertje, die al in de auto stond. Dus die wordt uit de auto gehaald. De verloskundige vraagt nog of ik onder de douche wil, maar ik wil alleen maar op mijn rechterzij liggen en me mee laten voeren door de golvingen. Geen gedachten, alleen de golvingen die me in trance meevoeren. Mijn man is in mijn buurt maar laat me op dit moment begaan. Hij reikt het vest aan of haalt het weg en heeft allang door dat ik verder met rust gelaten wil worden. Dat hij vlakbij is, is voor mij genoeg. Het is inmiddels 22.00u.

Dan ineens gaat het snel. Ik begin te trillen. Shit. Dit had ik de vorige keer ook. De golvingen volgen elkaar heel snel op. Maar na de golving tril ik zo heftig dat ik verlang naar de volgende golving. Er zit misschien een seconde tussen de golvingen en het trillen waarin ik even niks ervaar. Maar dan gaat het geweld door. Ik kan niet anders dan me overgeven. Even flitst er door mijn hoofd ‘wanneer moet ik anders gaan liggen?’ maar dat laat ik ook direct weer los.

“Ik ben nu even aan het bevallen”

Op een gegeven moment voel ik dat ik op mijn rug moet gaan liggen. Ik draai en nu wil ik mijn man vasthouden die naast mijn hoofd staat. Met mijn andere hand grijp ik mijn kussen. Dan komt er een kraamverzorgster binnen. Ze strekt haar hand uit en wil zich voorstellen. “Ik ben nu even aan het bevallen, ik zeg je straks gedag,” kan ik nog net uitbrengen…

Ik besluit niet mee te persen

Of ik mijn benen kan optrekken vraagt de verloskundige. Een hand heb ik om mijn kussen geklemd. Met mijn andere hand hou ik mijn man vast. Nee, dat lukt niet, antwoord ik dan ook. De verloskundige en de kraamverzorgster trekken mijn benen op. En dan komt dat overweldigende gevoel dat ik wil persen. De tekst van hypnobirthing schiet door mijn hoofd, “een vrouw in coma kan bevallen,” en ik besluit niks te doen. Niet mee te persen. Alleen maar doorademen.

Ik voel het kindje naar beneden bewegen. Ik voel het kindje ook weer terug bewegen. Nogmaals. Ik voel dat het hoofdje staat. Maar ook dat het hoofdje weer terug glijdt. En dan een derde keer. Ik voel het branderige gevoel, de enorme druk, en dan de bevrijding. Ze glijdt eruit, dit gaat zo snel, de verloskundige vangt haar op en legt haar op mijn buik. “Daar is ze, daar is ze, daar is ze”. Onze lieve kleine Helena. Wauw! Ik voel me zo krachtig, zo sterk. Dit heb ik gedaan. Samen met haar. En een beetje hulp van papa, de verloskundige en de kraamverzorgster. 22.46 uur.

Toch een ritje met de ambulance

IMG_0928

Ze blijft stil liggen op mijn buik. Kijkt met grote verwondering de wereld in. Recht in mijn ogen. Dan gaat haar mondje open. Een harde brul! En een zoektocht naar de borst. Aanhappen lukt haar nog niet direct. Nog een brul. We blijven samen liggen. Ik heb geen kleerscheuren, alles is nog intact. Fijn! Als de navelstreng is uitgeklopt mag papa deze doorknippen. Dan wordt ook de placenta geboren, ook deze is compleet. Ik mag douchen en voel me goed. Helder. Sterk.

Toch blijf ik vloeien. Als ik om 2.00u te snel achter elkaar doorweekte kraamverbanden heb en voor de 2e maal grote stolsels verlies, wordt besloten mij toch in te sturen i.v.m. een fluxus. Toch een ritje met de ambulance. Toch het ziekenhuis. Maar wel met een compleet gezonde en tevreden baby die door papa in de auto wordt meevervoerd. In het ziekenhuis mag ze bij mij blijven en ligt op mijn buik terwijl ik aan het infuus word aangesloten. Gelukkig slaat dit aan en mag ik de volgende ochtend naar huis. Wel een kleine domper op ons grote geluk. Maar dan is het tijd om de rest van het gezin te ontmoeten. En die borstvoeding kwam helemaal goed.

Noot over papa

Wat ik zo bijzonder vond is dat papa tijdens de bevalling met zijn gedachten niet bij mij was. Maar hij was tijdens de gehele geboorte in gedachten bij onze dochter. En de reis die ook zij moest maken.

DSC03076

Een avontuurlijke HBAC: thuis bevallen na een keizersnede

by 2e of volgende kindjebegonnen met gebroken vliezenthuisbevallingtoch thuisvaginal birth after cesarian (VBAC)

Mijn eerste bevalling: een keizersnede

Al vroeg tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje weten we dat we een thuisgeboorte wensen. Deze wens wordt rond 36 weken zwangerschap ruw verstoord. We worden overgedragen aan het ziekenhuis omdat ons kindje in stuit ligt, daarbij maakt het ziekenhuis zich zorgen omdat ik een iets verhoogde bloeddruk heb. Vanaf dat moment is er sprake van intensieve controles, verplichte bedrust en van onze kant hard moeten pleiten om op een natuurlijke manier te mogen bevallen. Het ziekenhuis blijft dreigen met het eerder inleiden van de bevalling. Gelukkig breken mijn vliezen spontaan met 39+1. We gaan naar het ziekenhuis, omdat ons kindje nog steeds in stuit ligt en dit het protocol is. ’s Avonds komen de weeën op gang en ik heb er behoorlijk last van. Het CTG registreert echter niks, het ziekenhuis houdt vol dat ik geen weeën heb.

De volgende middag komt een arts assistent bij me langs die me verteld dat als er niks gebeurt in de komende uren, de volgende ochtend besloten zal worden wat er gedaan wordt. Als de arts assistent weg is, verzucht ik tegen mijn man dat ik het echt niet meer vol kan houden tot de volgende ochtend. Een doortastende verpleegkundige komt langs en vraagt of ze mijn ontsluiting mag controleren. Tot ieders verbazing (en schrik) blijk ik al 7 cm ontsluiting te hebben. We mogen door naar de verloskamer.

Vanaf daar wordt er totaal geen rekening meer gehouden met de wensen die we uitgesproken hebben. Er komen ontzettend veel mensen bij ons langs, ik krijg een infuus, er wordt een electrode geplakt en zonder dat ik persweeën heb, wordt mij opgelegd te persen. De billen zijn te zien, maar het lukt ons niet meer om ons te concentreren op het proces van mijn lichaam, ik ben uitgeput, ik zit op de maximale stand oxytocine. Ik pers minstens anderhalf uur, zonder zichtbare vooruitgang. Uiteindelijk besluit de arts over te gaan op een keizersnee. Hij regelt gelukkig nog wel met de kinderarts dat het een gentle sectio wordt. Onze dochter wordt snel na de keizersnee bij mij op de borst gelegd. Toch voel ik mij verslagen, deze laatste weken en de geboorte zijn zo anders verlopen dan ik me had voorgesteld en dan dat we gehoopt hadden.

Tweede zwangerschap: genieten van de laatste loodjes

Als ik vroeg in de zwangerschap van onze tweede ergens lees dat je niet verplicht bent om na een eerdere keizersnee te bevallen in het ziekenhuis ben ik ontzettend blij. Ik verdiep me in de materie en samen besluiten we voor een thuisgeboorte te gaan. Na alle toeters en bellen de vorige keer, hopen we deze keer op een rustige geboorte thuis. We zoeken een verloskundige die zich kan vinden in onze wens en bereiden ons goed voor.

Bij 37 weken zwanger realiseer ik me dat thuis bevallen vanaf nu ‘mag’. Toch hoop ik dat de kleine nog even blijft zitten, er is nog teveel wat ik graag wil doen in en om het huis. Ik voel me enigszins beperkt in wat ik kan doen door de dikke buik die in de weg zit, maar ik voel me wel energiek en kan ook nog het nodige doen.

Deze tijd voelt bijna als een cadeautje omdat ik bij de vorige zwangerschap vanaf 36 weken niks meer mocht doen van de gynaecoloog in verband met een hoge bloeddruk. Wat is het fijn om lekker m’n eigen dingen te kunnen doen en nog veel tijd met onze dochter door te kunnen brengen!

Langzaamaan word ik in de laatste weken van de zwangerschap rustiger, mede door fijne gesprekken met fijne mensen (waaronder onze holistische verloskundige). Ik en mijn man worden benieuwd naar het kleine mensje wat in mij groeit en al zo aanwezig is in ons leven.

Druppels vruchtwater

Op zondagavond, ik ben dan 38+4, bedenken mijn man en ik wat we de volgende dag zullen gaan doen. Het is de eerste vakantiedag van mijn man, het belooft een mooie dag te worden en we willen nog even genieten van het met z’n drieën zijn. Het plan is om lekker naar het strand te gaan.

Die ochtend word ik iets voor zes wakker. Ik bedenk dat ik naar de wc moet, maar denk tegelijkertijd, ‘nee, ik hoef niet’. Dan voel ik toch een druppeltje en ga snel naar de wc. Ik plas nauwelijks, het is vruchtwater. Wat ik zo snel kan zien is het helder en is het niet heel veel. Ik pak wat oude handdoeken en een hydrofiel (op aanraden van onze verloskundige om te kunnen kijken of het vruchtwater helder is) en ga weer op bed liggen.

Spannend! Het is begonnen, al voel ik verder nog niks. Er komt ook even geen vruchtwater meer dus ik kan wel rustig liggen. Rond kwart voor zeven worden dochter en man wakker. Ik vertel mijn man dat we ons plan niet uit zullen kunnen voeren omdat de vliezen gebroken zijn. Hij reageert verbaasd, maar snapt dat ik het niet zie zitten om naar het strand te gaan.

Naar de speeltuin

We besluiten er een rustige, fijne dag van te maken. We gaan naar beneden om te ontbijten en ik app onze verloskundige om te laten weten dat de vliezen gebroken zijn.

Terwijl we aan het ontbijt zitten belt de verloskundige. Omdat ik niet veel vruchtwater verloren ben, vermoedt de verloskundige dat het een hoge scheur is. Vruchtwater blijft aangemaakt worden dus we zijn allebei rustig en we zien wel hoe het zal gaan lopen. We spreken af contact te houden.

Na het ontbijt vraag ik mijn man nog wat laatste foto’s van mij met m’n zwangere buik te maken met de hoop dat we morgen foto’s kunnen maken van mij met een verse baby op m’n buik. Daarna gaan we gedrieën naar een grote speeltuin in de buurt van ons huis. Dochter heeft het naar de zin en wij dus ook. Zo nu en dan wat vruchtwater verliezen voelt niet heel prettig daar in een openbare ruimte, maar het weer is heerlijk. Ik word aangesproken door een moeder hoe lang ik nog mag en antwoord dat dat altijd afwachten is.

Rust pakken nu het nog kan

’s Middags heb ik nog even telefonisch contact met de verloskundige, ze vraagt hoe het gaat. Alles is nog rustig en dat geef ik ook aan. Ik zeg dat ik verwacht dat het vanavond wel door zal zetten als onze dochter op bed ligt.

Als onze dochter op bed ligt en we nog wat dingen hebben opgeruimd, ploffen we op de bank. We kletsen wat en het blijft rustig. Ik zeg dat we beter gewoon kunnen gaan slapen om nog wat rust te pakken nu het nog kan. Beneden zitten afwachten is niet handig. We gaan naar boven.

Eenmaal op bed begint het toch wel wat te rommelen, zodat ik niet kan slapen. Ik ga weer naar beneden en ga wat lezen. Manlief komt ook beneden, hij geeft aan bij me te willen zijn en probeert beneden wat te slapen. Het blijft rommelen, niet heel spannend, maar wel zo dat ik niet kan slapen. Op aanraden van onze homeopaat neem ik een middel in, iets waarvan ik eerder die dag dacht dat het niet nodig was. Rond halfdrie word ik toch wel erg moe en ik ga naar boven om te slapen. Dat lukt gelukkig!

Een wandeling

Dinsdagochtend belt de verloskundige. Ze is verbaasd dat we vannacht niet gebeld hebben. Ik vertel haar hoe de nacht verlopen is. Ik heb ook contact met de homeopaat. Ze vraagt hoe ik me voel en raadt me aan een ander middel te nemen. Dat doe ik. Het blijft onregelmatig rommelen. Die middag gaan we gedrieën een stuk wandelen. Heerlijk om met dit weer buiten te zijn, maar het niet weten wanneer er weer wat vruchtwater zal komen, maakt dat ik er toch niet volop van geniet. Ook omdat ik zo langzamerhand het gevoel krijg dat er iets ‘moet’ gebeuren.

Wéér blijft het die avond rustig als onze dochter op bed ligt. Ik bel de verloskundige omdat ik een beetje moedeloos word. Ze heeft een paar bemoedigende woorden, zodat we rustig op bed gaan.

Onregelmatige weeën

Om 23.00 uur ga ik naar beneden, de homeopaat had me gevraagd op dit tijdstip nog even contact met haar op te nemen. Ik bel en ze zegt dat ik het middel een paar keer achter elkaar mag nemen om de weeën wat meer z’n werk te laten doen. Ik neem het middel en ga weer naar boven om te slapen. Het voelt niet prettig wat ik dan voel dus ik maak m’n man wakker om te vragen of hij het bevalbad op wil zetten. Ik bel ook de verloskundige om te vragen of ze wil komen.

In bad is het fijn, er zijn weeën, maar erg onregelmatig. Rond twee uur wil ik uit bad. Ik ben moe en wil slapen. Het wordt ook weer rustiger. De verloskundige ziet dit en geeft aan dat het beter is op bed te gaan om wat te slapen. Zij gaat ook weer naar huis om ook wat te slapen.

Verdrietig en moe

Voordat ze zal gaan vraagt ze of ze de ontsluiting mag controleren. Die blijkt één centimeter te zijn. Zowel mijn man als ik zijn even uit het veld geslagen. Dit hadden we niet verwacht. Is dit hoever we zijn? Ik ben ontzettend teleurgesteld en verdrietig en erg moe.

De verloskundige vraagt ons wat we willen doen, mede omdat de vliezen inmiddels al bijna 48 uur gebroken zijn. Ik zeg dat we nu geen beslissing kunnen nemen, dat ik eerst graag wil slapen en dat we later iets van ons zullen laten horen. Ik neem nog wat van het homeopathische middel en ga naar bed. Man ruimt het bad op.

Het voelt goed om thuis te blijven

Als hij boven komt slaap ik erg licht. Om vijf uur word ik wakker. Dit voelt echt niet fijn! De weeën worden intenser qua pijn. Ik blijf op bed liggen en adem de weeën weg.

Als mijn man wakker wordt overleggen we over wat te doen. We hebben vertrouwen dat het goed gaat met zowel mij als de baby. Ik voel me goed en de baby beweegt ook regelmatig. Het voelt goed, ook omdat er nu langzaam wat lijkt te gebeuren qua weeënactiviteit willen we gewoon thuisblijven en kijken hoe het loopt. Ik bel de verloskundige om haar dit te laten weten. Zij ziet ook geen reden tot zorg en kan mee gaan in onze wens. Wel vraagt ze of ik zo even wil kijken wat m’n temperatuur is. Die blijkt 36,9 te zijn dus dat is geen reden om iets anders te willen of moeten doen.

Doen wat ik wil

De weeën zijn ondertussen wel zo intens dat ik tijdens een wee niet kan praten of iets anders kan doen dan ze wegademen. Het is dan ook een uitdaging om m’n dochter in de kleren te krijgen. Gelukkig is ze erg begripvol en blijft ze rustig en geduldig wachten tot ik weer verder ga.

De weeën duren gemiddeld genomen een minuut en komen om de 4 tot 10 minuten. Dit blijft de hele ochtend zo. Ik app nog wat heen en weer met de verloskundige, dat het onregelmatig blijft, dat het intens is tijdens de wee en dat ik vooral rustig aan wil doen, terwijl ik ook ergens het gevoel heb dat het beter is om in beweging te blijven. De verloskundige zegt dat ik mag doen wat ik wil en niet datgene waarvan ik denk dat het moet.

“Ik hou van jou, mama”

Tijdens de dag blijven de weeën onregelmatig komen. ’s Middags gaat man even met dochter op stap zodat ik hopelijk nog even wat kan rusten. Dat lukt, ik lig bijna drie kwartier heerlijk rustig op de bank. Dan komen de weeën weer. Ik kan weinig doen in huis en ben niet echt aanspreekbaar dus man maakt ook het eten klaar. Ik heb totaal geen trek en voel me niet zo lekker, maar kom voor de gezelligheid wel aan tafel zitten.

Een gesprek voeren is lastig. Onze dochter heeft ook heel goed door dat er wat aan de hand is. Tijdens een wee aait ze mijn hand of arm en zegt ze zachtjes, “ik hou van jou, mama”. Echt ontzettend lief.

Weer in bad

Man ziet dat ik het moeilijk heb en zorgt dat de maaltijd snel afgerond wordt, zodat de tafel aan de kant kan en het bad weer opgezet kan worden. Onze dochter vindt het bad ook erg interessant, maar als we zeggen dat het voor mama en de baby is dan is het verder goed. Als er een redelijke laag water in het bad zit, ga ik er vast inzitten. Het warme water is fijn, maar brengt niet helemaal de verlichting waar ik op had gehoopt. Dochter vraagt of ik ook wat speelgoed wil hebben voor in bad en ik geef aan dat dit niet nodig is.

Als man weer beneden komt van het op bed brengen van onze dochter ziet hij hoe serieus het is. Ik heb dit nog niet echt door omdat de weeën onregelmatig blijven komen. Ik wil de verloskundige niet weer voor niks laten komen. Man belt toch de verloskundige, die geeft aan dat ze in de auto stapt en er aan komt.

Mijn man belt ook mijn ouders, die op onze dochter zullen passen, mocht het nodig zijn. Ik vind het lastig, want het liefst wil ik dat zo weinig mogelijk mensen weten dat ons kleintje komt. Ik wil eigenlijk pas bellen als alles achter de rug is. Tegelijkertijd zie ik ook in dat nog een dag met z’n drieën zijn terwijl ik deze weeën heb niet gaat werken.

7 centimeter ontsluiting

Vanaf dan ben ik elk besef van tijd kwijt. De verloskundige komt er voor mijn gevoel snel nadat we gebeld hebben aan (terwijl het toch een uur later is) en ook mijn ouders arriveren snel daarna. Op een gegeven moment wil ik uit bad, omdat ik het gevoel heb dat ik moet overgeven en ik wil plassen.

Ik wil even niet meer terug in bad en de verloskundige vraagt of ze de ontsluiting mag controleren. Ik twijfel even, want wat als de ontsluiting weer tegen zal vallen. Wat gaan we dan doen? De verloskundige zegt dat ze niet gelooft dat de ontsluiting de afgelopen dag maar zo weinig gevorderd is. Ze voelt en de ontsluiting blijkt 7 cm te zijn. Een opluchting! Deze weeën doen dus wel degelijk iets. Gelukkig maar, want ze doen ook behoorlijk pijn inmiddels. Ontspannen brengt enige verlichting, maar het blijft pijn doen.

Doe toch maar een keizersnede

Door de pijn zit ik er op een gegeven moment echt doorheen. Ik weet even niet hoe nu verder. De verloskundige houdt een peptalk, met matig effect. Ook mijn man kan me even niet brengen wat ik zoek. Ik vraag of mijn moeder bij me wil komen. Die komt erbij en dat is ontzettend fijn. Ze zegt vastberaden dat we niet naar het ziekenhuis gaan, omdat dat helemaal niet nodig is. Ik wil zo graag thuis bevallen en dat kan ik zegt ze.

Na een tijdje weeën opvangen wordt de ontsluiting nogmaals gecontroleerd, die blijkt nu 5 cm te zijn en ook de baby zit weer veel hoger. Hierdoor zie ik het echt niet meer zitten. Peptalks van de drie mensen om mij heen kunnen mij hier niet uitpraten. Ik zeg dat ik naar het ziekenhuis wil. Ik wil niet meer, dan toch maar een keizersnee, alhoewel ik hier zeer gemengde gevoelens bij heb.

Twee ziekenhuizen zitten vol

Man gaat de tas inpakken en de verloskundige gaat bellen. Twee ziekenhuizen in de omgeving zitten vol. Bij de derde kunnen we terecht, maar daar zullen we voor het nodige moeten vechten verwacht de verloskundige. Een zorgvraag buiten de richtlijnen, daar lijken ze daar nog nooit van gehoord te hebben. Er was lichte paniek aan de telefoon toen ze hoorden hoe lang de vliezen al gebroken waren.

Ondertussen lig ik op de bank, ik ben erg blij dat m’n moeder dan bij me is. Ze helpt me te ontspannen, wat te rusten en de weeën die ik krijg op te vangen. Ik vraag me af hoe ik deze weeën rustig op kan vangen als we naar het ziekenhuis rijden. Ik besluit er maar niet teveel over na te denken en te zien hoe het komt.

Even plassen voordat we vertrekken

Als alles ingepakt is en we in principe kunnen gaan, zeg ik nog even naar de wc te willen, ik moet plassen. Daar eenmaal aangekomen krijg ik zo’n heftige wee! Ik móet meeschreeuwen. De verloskundige geeft aan dat dit geen gewone wee meer is, maar een perswee en we dus helemaal niet meer naar het ziekenhuis gaan.

Ik zit met persweeën op de wc. Niet heel handig, dus tussen de weeën door ga ik op de baarkruk voor de wc zitten. Mijn man gaat achter me zitten zodat ik op hem kan leunen. Ik maak flink wat geluid tijdens de weeën. Dochter wordt er wakker van. Ik ben blij dat mijn ouders naar haar toe kunnen om haar gerust te stellen.

Ik heb het nodig om geluid te maken

In het begin maak ik me druk over het geluid wat ik maak, dat mijn ouders het zo goed horen, maar ook wat de buren hier misschien van zullen horen. Toch heb ik het maken van deze geluiden nodig en besluit me niet langer druk te maken over wie deze geluiden wel of niet zal horen en wat ze er over zullen denken.

Na een tijd op de baarkruk gezeten te hebben voor de wc en maar een matige vordering geeft de verloskundige aan dat er op deze manier niet genoeg ruimte is. Tussen de weeën door, terwijl het hoofdje al staat, loop ik met ondersteuning van mijn man en de verloskundige naar de woonkamer. Daar ga ik op mijn zij op de bank liggen.

Het heeft lang genoeg geduurd

Het water in het bad is inmiddels helaas veel te koud geworden om daar in te kunnen gaan zitten. De weeën doen pijn, ik heb er last van en ik besluit dat het lang genoeg heeft geduurd met dan maar het bijbehorende risico dat ik uitscheur (wat uiteindelijk niet het geval is). Bij de volgende drie weeën geef ik álles wat ik heb.

DSC03072

En dan: het voelt in één keer, is hij er dan: onze zoon! Hij wordt door de verloskundige op mijn borst gelegd. Wat bijzonder, wat een moment en toch thuis! Geweldig! Zo zitten we even met z’n vieren.

Vertrouwen op de natuur

Al snel haalt mijn man onze dochter en mijn ouders naar beneden om dit geluk te kunnen delen. Ik lig te genieten met onze zoon op mijn buik, zonder na te denken over de placenta. Na drie kwartier komt die rustig.

Na een tijdje knipt mijn man de navelstreng door terwijl mijn vader met de fotocamera staat te stuntelen en foto’s probeert te maken. Onze dochter zingt een liedje voor haar broertje en wil vingers en teentjes tellen (ze zijn er allemaal!).

Zo is dan op donderdagochtend heel vroeg (0.39) onze zoon thuis geboren na bijna 72 uur gebroken vliezen. Wat fijn om mensen om je heen te hebben die met jou vertrouwen hebben en de natuur zijn gang durven laten gaan.