Oeps, toch thuis!
De ongeplande thuisbevalling
In verwachting van ons 2e kindje. Voor papa is het nummer 4. Gaan we dan wel een cursus doen? Ja juist! Juist omdat in de drukte van alledag deze zwangerschap anders misschien wel haast te snel voorbijgaat, willen we er extra bij stilstaan. De vorige bevalling was een fijne ervaring, maar wel een ziekenhuisbevalling met ruggenprik. De borstvoeding was een tegenvaller en daarom zijn we nu op zoek naar een cursus, omdat we een natuurlijke bevalling willen om zo de borstvoeding een grotere kans van slagen te geven. Al snel kom ik uit bij hypnobirthing, dit lijkt precies aan te sluiten bij wat wij zoeken.
De hypnobirthing cursus
5 zaterdagen lang gaan we met veel plezier en veel gegiechel naar een prachtige locatie in een verbouwde hooiberg. We snoepen verantwoorde taartjes en doorlopen de hypnobirthing cursus. Vooral de oefening waarbij we naar ‘angsten rondom je bevalling’ gaan doet mij veel goed, hierna voel ik me sterk en opgeruimd. We zien de prachtige filmpjes van onderwaterbevallingen en besluiten dat we dat ook willen! Van een ziekenhuisbevalling-met-ruggenprik naar thuisbevalling-in-bad (wonend in een dorp) gaat ons iets te snel, dus we kiezen voor Het Geboortehuis. Hetzelfde ziekenhuis waar ook onze eerste geboren is. Als wij bellen zullen zij het bad gaan opzetten en rijden wij er naar toe.
Van paniek naar ontspanning
En dan ben ik ineens 40 weken zwanger. We pakken het koffertje in en doorlopen alle spullen. Lichte paniek! Wanneer moeten we nu precies wat toepassen? En welke affirmaties zijn ook alweer waarvoor? Hadden we nu eigen termen moeten toevoegen? En ohwja, wat waren die ademhalingen nu ook alweer? En dan die CD. Die we elke avond hadden willen luisteren… Moest die nou in de laptop of beter de CD speler naar boven halen? Beiden waren we vroeger op school al meer het type dat het huiswerk nog moest maken in de les ervoor… Dus ook nu, hebben we ons hypnobirthing huiswerk niet altijd serieus gedaan… En de CD wekt nu bij mij vooral irritatie op dus die gaat al heel snel het raam uit. Goed. 40 weken is niet meer het moment om nog te beginnen dus op hoop van zegen dan maar. ONTSPAN!
41 Weken zwanger. Licht gerommel. Een lang paasweekeinde in het vooruitzicht. Gesprekken over ‘de opties’: strippen, inleiden, geen geboortehuis… Mijn gevoel van ‘ik wil geen interventies maar vertrouwen op mijn kind’. Weerstand tegen elke vorm van ingrijpen maar dan toch maar een ‘Plan B’ benoemen → strippen na de Pasen zodat de kans groter is dat het toch natuurlijk op gang komt. En toch die ziekenhuisafspraak laten inplannen. Maar pas na het weekeinde hoor. En dan mijn stiefvader die zegt: “Maar jij wilde toch vertrouwen op de natuur? Laat het dan los”. En dat doe ik dan maar. Ontspannen Pasen vieren.
De naderende bevalling: 41 weken en één dag zwanger
Maandag 2e Paasdag. De naderende bevalling stopt ons niet om plannetjes voor de toekomst te maken. We willen onze tuin verbouwen. Er zijn al offertes opgevraagd en we besluiten naar de Tuinmeubelgigant te gaan. 41+1 Loop ik door het tuincentrum en we zoeken nog een parasol uit. Die wordt vrijdag geleverd. Ik grap nog, “wat zal eerder zijn, die parasol of de baby?”
Om 16.00u zijn we thuis. Al snel komt ook mijn moeder met stiefvader en onze dochter die al sinds donderdag bij oma logeert. Ze komen eten. Ook de oudste van mijn man komt nog binnenlopen om even gedag te zeggen. Het is nu wel heel druk in huis na deze drukke dag en ik voel wat golvingen. Ik doe het af als ‘harde buiken van de drukte’. Ik kijk op de klok. 17.00u.
“Bel direct een ambulance”
De mannen duiken de keuken in en gaan koken. Ik klets wat met mijn moeder terwijl onze peuter wat door het huis rommelt. Ik zeg dat ik nu toch wel iets voel. Het is inmiddels 18.00u en ik besluit te timen met mijn app. Aantikken, ademhalen, aftikken. Aantikken, ademhalen, aftikken. Aantikken, ademhalen, enzovoort. Ik kijk op mijn app: ‘CALL AN AMBULANCE RIGHT AWAY YOU ARE IN LABOUR’ staat er op het scherm. Ohw! Ik ben vergeten af te tikken. Nogmaals.
Ondertussen wordt het voorgerecht geserveerd. Ik vergeet weer de app. Ik ga onze peuter maar in bad doen zodat ze naar bed kan. Halverwege de trap moet ik even stoppen, deze golvingen voelen toch wel heftiger dan harde buiken. Ik droog onze peuter af en denk nog, heeft er iemand door dat ik hier sta te bevallen? En heb ik dat zelf eigenlijk wel door? Ik neem haar weer mee naar beneden. Ik mompel tegen mijn moeder dat ze haar kleindochter toch maar moet meenemen omdat er morgenochtend wel eens een tweede kleindochter kon zijn.
Ik laat me meevoeren door de golf
Dan hebben de mannen het hoofdgerecht klaar en gaan we aan tafel. Ondertussen gaan de golvingen door en af en toe sluit ik mijn ogen. Ik vertel nu pas aan mijn man dat ik denk dat de bevalling is begonnen. Nog een dessert en om 20.00u zwaaien we de visite gedag.
Ik plof neer op een stoel en nu de rust invalt voel ik pas hoe intens de golvingen zijn. Maar ik ga door met wat ik al het hele diner gedaan heb: Ik adem in, keer naar binnen en laat me meevoeren door de golf. En dan als de golf afzwakt keer ik terug. Dit gaat zo vanzelf, hier heb ik geen affirmaties of CD meer voor nodig. Ik weet wat me te doen staat.
Ik ga nergens meer heen
We bellen de verloskundige en ik wil naar boven. Naar het toilet. En mijn kleren uit. En op bed liggen. Op mijn rechterzij. Niks anders dan dit. Als ik het koud krijg trek ik mijn vest over me heen. Daarna moet die weer uit. Nog een keer naar het toilet en de verloskundige komt binnen. Het is 21.00u. Ze ziet mij en zegt, “ik denk dat je mogelijk niet meer naar het ziekenhuis kunt gaan voor een badbevalling. Mag ik je toucheren?” Ik denk alleen maar, gaan? Waarheen dan? Ik ga nergens meer heen!
En dan komt er weer een heftige golving waardoor ik denk, oké, als ik dit nog 6 uur moet volhouden ga ik toch weer voor een ruggenprik. Want het wordt nu wel erg intens! Dan ga ik weer op bed liggen en word ik getoucheerd. 7cm, bijna 8cm. Wow! Dat had ik niet verwacht! Zo ver al! Dit geeft mij nieuwe kracht, die laatste 2cm kan ik prima zelf natuurlijk!
Alleen maar op mijn rechterzij
In de verte hoor ik de verloskundige iets zeggen over matjes en ik wijs zelf nog waar het kraampakket ligt. Alle overige spullen waar ze om vraagt zitten in het koffertje, die al in de auto stond. Dus die wordt uit de auto gehaald. De verloskundige vraagt nog of ik onder de douche wil, maar ik wil alleen maar op mijn rechterzij liggen en me mee laten voeren door de golvingen. Geen gedachten, alleen de golvingen die me in trance meevoeren. Mijn man is in mijn buurt maar laat me op dit moment begaan. Hij reikt het vest aan of haalt het weg en heeft allang door dat ik verder met rust gelaten wil worden. Dat hij vlakbij is, is voor mij genoeg. Het is inmiddels 22.00u.
Dan ineens gaat het snel. Ik begin te trillen. Shit. Dit had ik de vorige keer ook. De golvingen volgen elkaar heel snel op. Maar na de golving tril ik zo heftig dat ik verlang naar de volgende golving. Er zit misschien een seconde tussen de golvingen en het trillen waarin ik even niks ervaar. Maar dan gaat het geweld door. Ik kan niet anders dan me overgeven. Even flitst er door mijn hoofd ‘wanneer moet ik anders gaan liggen?’ maar dat laat ik ook direct weer los.
“Ik ben nu even aan het bevallen”
Op een gegeven moment voel ik dat ik op mijn rug moet gaan liggen. Ik draai en nu wil ik mijn man vasthouden die naast mijn hoofd staat. Met mijn andere hand grijp ik mijn kussen. Dan komt er een kraamverzorgster binnen. Ze strekt haar hand uit en wil zich voorstellen. “Ik ben nu even aan het bevallen, ik zeg je straks gedag,” kan ik nog net uitbrengen…
Ik besluit niet mee te persen
Of ik mijn benen kan optrekken vraagt de verloskundige. Een hand heb ik om mijn kussen geklemd. Met mijn andere hand hou ik mijn man vast. Nee, dat lukt niet, antwoord ik dan ook. De verloskundige en de kraamverzorgster trekken mijn benen op. En dan komt dat overweldigende gevoel dat ik wil persen. De tekst van hypnobirthing schiet door mijn hoofd, “een vrouw in coma kan bevallen,” en ik besluit niks te doen. Niet mee te persen. Alleen maar doorademen.
Ik voel het kindje naar beneden bewegen. Ik voel het kindje ook weer terug bewegen. Nogmaals. Ik voel dat het hoofdje staat. Maar ook dat het hoofdje weer terug glijdt. En dan een derde keer. Ik voel het branderige gevoel, de enorme druk, en dan de bevrijding. Ze glijdt eruit, dit gaat zo snel, de verloskundige vangt haar op en legt haar op mijn buik. “Daar is ze, daar is ze, daar is ze”. Onze lieve kleine Helena. Wauw! Ik voel me zo krachtig, zo sterk. Dit heb ik gedaan. Samen met haar. En een beetje hulp van papa, de verloskundige en de kraamverzorgster. 22.46 uur.
Toch een ritje met de ambulance
Ze blijft stil liggen op mijn buik. Kijkt met grote verwondering de wereld in. Recht in mijn ogen. Dan gaat haar mondje open. Een harde brul! En een zoektocht naar de borst. Aanhappen lukt haar nog niet direct. Nog een brul. We blijven samen liggen. Ik heb geen kleerscheuren, alles is nog intact. Fijn! Als de navelstreng is uitgeklopt mag papa deze doorknippen. Dan wordt ook de placenta geboren, ook deze is compleet. Ik mag douchen en voel me goed. Helder. Sterk.
Toch blijf ik vloeien. Als ik om 2.00u te snel achter elkaar doorweekte kraamverbanden heb en voor de 2e maal grote stolsels verlies, wordt besloten mij toch in te sturen i.v.m. een fluxus. Toch een ritje met de ambulance. Toch het ziekenhuis. Maar wel met een compleet gezonde en tevreden baby die door papa in de auto wordt meevervoerd. In het ziekenhuis mag ze bij mij blijven en ligt op mijn buik terwijl ik aan het infuus word aangesloten. Gelukkig slaat dit aan en mag ik de volgende ochtend naar huis. Wel een kleine domper op ons grote geluk. Maar dan is het tijd om de rest van het gezin te ontmoeten. En die borstvoeding kwam helemaal goed.
Noot over papa
Wat ik zo bijzonder vond is dat papa tijdens de bevalling met zijn gedachten niet bij mij was. Maar hij was tijdens de gehele geboorte in gedachten bij onze dochter. En de reis die ook zij moest maken.