Van medische indicatie naar onverwachte unassisted childbirth

Van medische indicatie naar onverwachte unassisted childbirth

De geboorte van Pepa

Op vrijdag 13 juni was ik 38 weken en 3 dagen zwanger en ging ik voor controle naar de gynaecoloog. Ik had al veel voorweeën (dat is normaal bij een 3e zwangerschap). Bij inwendig onderzoek de week ervoor was bovendien gebleken dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en mijn baarmoedermond rijp was. Daarom had de gynaecoloog al gezegd dat ze me wel wilde strippen. Dan maakt ze met haar vingers de vliezen een beetje los, waardoor de bevalling op gang kan komen (maar het hoeft niet, kan ook dat er niks gebeurt).

Ik vond – net als bij mijn vorige zwangerschap – het strippen niet pijnlijk en we hoopten dat de baby daardoor al zou komen. Ik had een prima zwangerschap en zeer veel energie. Ik voelde me nog steeds niet hoogzwanger dus het lag niet aan lichamelijk ongemak, maar ik wilde gewoon niet nog tot eind juni of misschien wel begin juli op haar moeten wachten. De baby was meer dan welkom en we keken enorm uit naar haar komst, ook haar grote zussen Novi (6 jaar) en Tula (3 jaar).

Gezellig voetbal kijken

Die vrijdagavond moest het Nederlands elftal hun eerste voetbalwedstrijd spelen tijdens het WK, dus ik maakte steeds als grap dat ik precies tijdens de wedstrijd zou bevallen om m’n man te pesten. Om 16.00 uur was ik bij de gynaecoloog geweest maar in de loop van de avond gebeurde er niet veel, wel harde buiken/voorweeën, maar niet meer dan dat ik de afgelopen weken al had. We hebben gezellig voetbal gekeken samen met een vriend bij ons thuis en ook ’s nachts had ik nergens last van (behalve tig keer eruit moeten om te plassen, maar ook dat was niets nieuws).

Met dikke buik op de atletiekbaan

Omdat we voor zaterdag niets gepland hadden (want met dat strippen weet je het maar nooit), ging m’n man zoals elke zaterdagochtend atletiektraining geven. Omdat Novi afgelopen zaterdag haar A- en B-zwemdiploma had gehaald en nu op atletiek mocht, ging zij mee voor haar eerste training. Aangezien ik niets te doen had besloot ik samen met Tula ook mee te gaan en zo hebben allebei de meiden meegetraind en heb ik die ochtend met m’n dikke buik op de atletiekbaan rondgelopen. Daarna hebben we thuis gerelaxed en ’s middags zijn we met z’n vieren naar Wantijpop gegaan, een muziekfestival in het Wantijpark in Dordrecht waar ook voor kinderen leuke dingen te doen zijn. We kwamen veel bekenden tegen en hebben ons prima vermaakt. Thuis had ik geen zin meer om te koken en dus hebben we frietjes gegeten.

Weeën of voorweeën?

Rond middernacht gingen m’n man en ik naar bed en vanaf toen begon het gerommel in mijn buik. Ik kreeg heel veel voorweeën maar gedurende de hele nacht kon ik ze prima wegademen zonder al te moeten puffen. Het was wel gevoelig maar ze deden nog niet echt pijn. Ik heb die zaterdagnacht niet veel geslapen, misschien twee keer een half uurtje. Zo rond 6 uur ’s ochtends begon ik wel wat meer pijn te krijgen en moest ik ook een beetje mee gaan puffen, maar dit deed ik zachtjes want iedereen sliep nog. Ik zocht op mijn telefoon op internet nog even het verschil op tussen voorweeën en echte weeën, waarbij ik las dat een voorwee 30-40 seconden duurt en een echte wee minstens 1 minuut. Aangezien mijn weeën steeds maar maximaal 40 seconden (1 keer altijd is kortjakje ziek puffen) duurden, kon ik dus in mijn beleving nog geen echte weeën hebben en dacht ik dat het nog flink veel erger moest worden wilde ik gaan bevallen.

Vervroegde Vaderdag

Zondag 15 juni was het vaderdag en ik had met m’n man afgesproken dat hij uit mocht slapen (daar houdt hij van). Aangezien de meiden altijd vroeg wakker zijn zou ik op het gebruikelijke vroege tijdstip met hen ontbijten en dan rond een uur of 10 als hij wakker werd croissantjes bakken en met Novi en Tula ontbijt op bed voor papa maken. Om 7 uur zat ik met de meiden beneden. We hebben eerst nog even de kleurplaten gekleurd die ze bij Wantijpop hadden gekregen, waarbij ik af en toe een wee had die ik even tussendoor weg pufte. Toen ik het bijhield leek het om de 5-7 minuten, maar het waren nog steeds korte weeën. Rond half 8 heb ik brood gesmeerd en zijn we op de bank voor de televisie gaan ontbijten, terwijl ik steeds pijnlijkere weeën kreeg en af en toe naar de gang liep om die voorover gebogen weg te puffen.

Toen ik m’n brood en thee op had was het rond 8 uur en besloot ik je vader wakker te maken. Ik liep naar boven, pufte boven aan de trap een wee weg, liep naar het bed, pufte daarover gebogen hangend een wee weg, zei, “Daan ik denk dat we Vaderdag een beetje moeten vervroegen,” keerde om en pufte boven aan de trap weer een wee weg. Daan riep me na: “Volgens mij is dit al om de 1 minuut.” En ik zei: “Geen idee ik hou het niet bij”.

Medische indicatie

Beneden vertelde ik de meiden dat ze papa hun Vaderdagcadeautjes mochten gaan brengen en we gingen weer naar boven. Onderweg bleef ik halverwege de trap puffen en Novi vroeg wat ik aan het doen was. Van het cadeautjes uitpakken heb ik niets meegekregen, toen hing ik puffend over het bed heen, in m’n eigen pijnlijke wereld teruggetrokken.

Mijn man Daan keek naar mij, besloot even heel snel te gaan douchen en belde daarna z’n ouders of ze meteen wilden komen om de meiden op te halen zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan. Daar zou ik bevallen op medische indicatie vanwege mijn schildklier en eerdere postnatale depressie. Ik wilde ondertussen snel wat kleren van Novi en Tula in een rugzak stoppen, zodat opa en oma hen zouden kunnen aankleden, want we liepen nog in ons nachthemd. We hadden zelfs nog niet eens onze tanden gepoetst, want de elektrische tandenborstel maakt zo’n herrie als er nog iemand ligt te slapen.

Ik voel druk

Na met veel moeite wat kleren voor de meiden gepakt te hebben ben ik voor de kledingkast in Tula’s kamer op de grond gaan zitten. Op handen en knieën, want ik kon niet meer blijven staan. Daan had om 8.12 uur z’n ouders gebeld, toen hij net op had gehangen riep ik: “Daan, ik voel druk”.

Ik keek tussen m’n benen door, zag een stroompje lopen en daarna voelde ik m’n vliezen breken en een hele plens warm water onder me door stromen. Ik riep heel hard, “Daan je moet NU m’n broek uittrekken”. Daan had net z’n boxer aangetrokken, daarna deed hij mijn ene broeks- en onderbroekspijp uit en hij zag de bovenkant van het hoofdje met haartjes naar buiten floepen. Ik voelde inderdaad het hoofdje al heen en weer schieten en daarna kwam in één keer Pepa naar buiten geglibberd en kon Daan haar net op tijd opvangen.

Foto’s maken

kiki

Omdat ik dus op handen en knieën zat en Daan Pepa met navelstreng en al vast had moesten we een rare draai doen zodat ik op m’n rug kon gaan liggen met Pepa op m’n borst. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen. Ik vroeg aan Novi om een handdoek te pakken, maar ze kwam terug met de natte handdoek waarmee Daan zich net had afgedroogd, dit voelde ik toen ik die over Pepa heen legde dus vroeg ik Novi om een droge handdoek te gaan halen. Daarna zei ik dat Novi de fotocamera beneden moest gaan halen en foto’s van dit alles moest gaan maken omdat we het anders later niet meer zouden geloven.

‘Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen?’

Ondertussen belde Daan naar Margo (8.17 uur), de kraamverzorgster die we graag wilden en die bij ons in de straat woont. Zij nam niet op dus toen belde hij maar naar het ziekenhuis (8.18 uur), maar het verhaal wat hij vertelde kwam nogal vaag over. Ze vroegen: “Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen of thuis?” “Nee,” zei Daan, “ze ligt hier nog op de grond met de baby en de navelstreng eraan”. Het ziekenhuis zou in ieder geval de verloskundige bellen om naar ons toe te komen (vanwege mijn medische indicatie zijn we nooit bij een verloskundige geweest, alleen maar in het ziekenhuis).

Beschuit met muisjes

Ondertussen zag Daan buiten Margo lopen met haar hondje en in zijn boxer is hij naar buiten gerend al zwaaiend en roepend naar Margo. Ze kwam net terug met haar hond, die wilde ze eerst even thuis brengen maar Daan zei: “Geef mij die hond maar”. Maar Margo zei: “Ga jij snel terug naar je vrouw en kind,” en ze kwam er direct achteraan. Om 8.22 uur, 10 minuten na het eerste telefoontje, belde hij weer z’n ouders om te zeggen dat hun kleindochter al geboren was.

Ondertussen, terwijl ik dus nog op de vloer lag met Pepa op m’n borst onder een handdoek, waren Novi en Tula foto’s aan het maken, had ik met mijn telefoon een foto gemaakt die ik naar m’n vriendinnen verstuurde en kwamen opa en oma aan. Niet lang daarna kwam de verloskundige en samen met Margot hebben zij me overeind geholpen naar ons bed toe, waar Daan de navelstreng doorgeknipt heeft. Ik had totaal geen weeën meer, maar gelukkig kon de verloskundige de placenta er makkelijk uittrekken terwijl ze op m’n buik duwde. Ik kreeg 1 hechting en daarna deed de verloskundige alle babycontroles onder toeziend oog van het hele gezin inclusief opa en oma.

Toen dat klaar was ging iedereen naar beneden om beschuit met muisjes te eten en bleef ik heerlijk rustig achter in mijn eigen bed om Pepa de borst te geven.