waterbevalling – Page 2 – Mooie bevallingen

Mijn onverwachte, maar fantastische stuitbevalling thuis

28/06/2023

by Wendy 1e kindje baarhouding niet op de rug hypnobirthing thuisbevalling vaginale stuitbevalling waterbevalling

Gezond dieet

Voor mijn zwangerschap heb ik een kuur gevolgd met homeopathische middelen en een dieet om van mijn allergieën af te komen. Het voedingspatroon beviel me zo goed dat ik dit heb aangehouden tijdens de zwangerschap. Ik heb er dus een gezond dieet op na gehouden en zwangerschapskwaaltjes op weten te lossen zonder inbreng van een arts of synthetische medicijnen.

Ik was natuurlijk erg benieuwd of je – als je alle tips opvolgt – inderdaad een natuurlijke bevalling kan hebben met zo min mogelijk bemoeienis aan je lijf van een arts, verloskundige of anders. Dat de geboorte van mijn baby op een stuitbevalling thuis zou uitdraaien, had ik nooit kunnen vermoeden.

Bevalplan

Ter voorbereiding op de bevalling heb ik het boek ‘De Natuurlijke Weg Naar Een Betere Geboorte En Een Sterke Band Met Uw Baby’ gelezen van Francesca Naish. Wat zij schreef over voeding paste precies in hetgeen ik wel en niet at. Dus van te voren deed ik dit ‘dieet’ al. Ik heb de yoga-oefeningen gedaan die erin stonden, maar niet de perineum massage.

Ook heb ik een HypnoBirthingcursus gevolgd. Met name omdat die cursus omschreef wat ik altijd al beter wilde leren: mijzelf niet laten opjagen omdat anderen er zijn of wat doen. Mijn angst was vooral dat ik naar het ziekenhuis zou moeten en in paniek zou raken daar.

In mijn bevalplan stond dat ik zo min mogelijk touchers wilde en ook niet zo vaak met de doptone, zodat ik kon vertrouwen dat mijn lichaam het goed zou regelen. Ook wilde ik graag in bad bevallen, thuis in de keuken. Er stond ook in dat ik graag 2 uur op de placenta wil wachten en niet meteen naar het ziekenhuis wilde, omdat dit bij mijn moeder 3 keer het geval was en bij haar de placenta spontaan kwam bij arriveren in ‘t ziekenhuis.

Geen liggingsecho

Kyan was ingedaald met 35 weken, de verloskundige voelde echt dat zijn hoofd naar beneden lag. Maar zelf ik voelde iets ronds bij mijn maag. Ik zei tegen de verloskundige, “ooh zijn dat de billen?”

Ik deed er heel relaxed over. Want stel dat ze toch begon te twijfelen. Ik heb de liggingsecho ook niet gedaan, omdat ik er gewoon op wilde vertrouwen dat de natuur zijn werk doet. Mijn zusje lag in stuit en was zonder enige complicatie geboren. Ik heb tegen iedereen gezegd, “in stuit komen ze er ook uit.”

De baby draaide nog echt heel veel die laatste weken, ik had meer dan genoeg vruchtwater en hij had alle ruimte. Maar er zat steeds een ronde bobbel zo links van ‘t midden, onder mijn maag. Dat was echt zijn voorkeurspositie.

En als we wel van te voren hadden geweten dat ons kindje in stuit lag, zou ik zeker nooit voor een keizersnede zijn gegaan. Dus toen ik twijfelde heb ik nog een verloskundige in opleiding gevraagd uit mijn vriendenkring. “Dit is een hoofd toch? Kan jij voelen hoe die ligt?”

Nee hoor, ze was het met de verloskundige eens: hoofd beneden en die bult moest volgens haar billen zijn. En ingedaald. Ik vroeg nog of hij niet weer uit het bekken kon komen en dan weer draaien. Zij dacht van niet.

Dus ik heb een mogelijke stuitbevalling, en alle andere doemscenario’s, uit mijn hoofd gebannen. Ook heb ik van te voren hele mooie bevallingsverhalen gelezen en filmpjes gezien om me voor te bereiden. Lekker positief de bevalling tegemoet gaan.

Eerste harde buik

Mijn eerste harde buik dient zich aan om 15.26. De 2e om 15.32. Hmm, er is in ieder geval iets gaande, want ik heb sinds week 35 geen harde buiken meer gehad. Om 15.56 maken we nog even snel een fotootje van mijn bolle buik onder het mom van je weet het nooit. De harde buiken komen en gaan met intervallen.

Het is 16.18: die rugpijn die ik erbij krijg, vind ik niet leuk. Ik hoop dat mijn vriend gauw thuis is. Inmiddels heb ik ook flinke honger, maar echt koken is er niet van gekomen. Ik bel mijn vriendin om te vragen of ze inderdaad nog bij de bevalling wil zijn, mocht dat vannacht gebeuren. Helaas heeft ze het druk en ik bel nog een paar andere mensen ter afleiding.

Is dit ‘t nou?

Ik ben best enthousiast, want heb wel naar de bevalling toegeleefd. Ik heb mezelf, de verloskundige en mijn vriend verteld dat als het pijn doet ze mij eraan herinneren dat ik geheel natuurlijk wil bevallen. En dat ik liever kort pijn heb dan dat ik wazig van een of ander medicijn ben.

Het is 16.33. Ik begin ik me toch echt af te vragen of dit ‘t nou is. Ik voel me een beetje ongesteld met bijkomende misselijkheid.

Om 17.04 vind ik mezelf een watje want ik zit te janken van de pijn en het misselijke gevoel. Er zit nu duidelijk regelmaat in de weeën, die om de 5 minuten komen en 1 minuut aanhouden. Ik twijfel of het nog weg zal gaan en besluit dat ik in ons ligbad ga om te zien of het daarvan overgaat. Ik had namelijk gehoord dat voorweeën dan stoppen. Bij het bad twijfel ik, want ik wil eigenlijk dat de baby de 14e komt zoals ik had bedacht.

Dansjes doen

17.07: de HypnoBirthing-techniek waarbij je je buik vol maakt tijdens een wee werkt bij mij averechts: mijn pauzes lijken hierdoor bijna in het niets te verdwijnen. Ter afleiding ga ik tussendoor rond het huis bewegen. Dansjes doen, de trap op rennen en mensen bellen.

Eerste timing: 17.50 – 17.53 – 17.58. Ik heb ‘t gevoel dat er iets uit moet. Waar dan ook.

21.00: Ik probeer het bad, met drama als gevolg. Eigenlijk hetzelfde als bij de HypnoBirthing-ademhaling. De weeën worden pijnlijk en zonder pauze. Het warme water van het bad bevalt me ook niet. Het is te heet.

Ik voel zelf even aan mijn baarmoedermond en ik twijfel of de bevalling al begint. Ze voelt nu sponzig, een beetje zacht, terwijl ze de dag ervoor nog super stevig à la deurstopper was. Ik ga nog even dansen en tussendoor ontspannen.

De verloskundige komt

Tweede timing: 21.48 – 21.50 – 21.52 – 21.56 – 21.58. Tegen 22.00 uur bel ik mijn verloskundige nog eens dat ze misschien toch nog vandaag moet komen, anders moeten we midden in de nacht bellen. Is het serieus? Ze krijgt mijn verhaal over de baarmoedermond en klinkt niet echt overtuigd, omdat bellen met weeën schijnbaar heel moeilijk is. Het gaat me blijkbaar nog goed af.

Terwijl de verloskundige in de auto naar ons toe rijdt, denkt ze, “goh, het is al 8 jaar geleden dat ik een stuit bevalling heb begeleid. Moet ik toch weer eens doen.”

Om 23.15 komt eerst mijn vriendin binnen en 2 minuten later de verloskundige. Ik praat bij met mijn vriendin en ben erg blij dat ze er is. Het ontspant me. Anderzijds vind ik het nu eigenlijk niet meer zo leuk worden, dat bevallen.

Joepie!

Kwart voor 12 een toucher. 4,5 centimeter. Ik hoor: “Je bent al op de helft”. WOUW. Ik maar twijfelen of hij echt komt. Ik word heel blij! Joepie hij komt echt in de nacht en echt de 14e zoals ik dat in mijn hoofd had. Ik verlies voor het eerst bloed en moet voor de zoveelste keer naar het toilet om te plassen.

Ik heb het koud en vooral aan mijn benen. Ik stond namelijk nog in mijn badjas sinds ik uit ons ligbad kwam. Ik klets tussendoor en beweeg. Totaal niet HypnoBirthing, maar het is fijner voor me. Ik adem uit bij een wee met zo laag mogelijke klanken en ontspan mijn onderlichaam zoveel mogelijk.

Warm bad

Mijn vriend gaat met de verloskundige het bevalbad opzetten. Ik voel me heel fijn bij deze 3 mensen en ze zorgen geweldig voor me! Het bad is warm en ik krijg meer pauzes tussen de weeën, ook al sta ik maar tot mijn enkels in het warme water. Het leunen op de rand wil niet zo heel erg omdat hij nogal slap is en de nieuwe spullen stinken naar plastic, maar dit word allemaal opgelost.

Op een wee probeer ik heel hard JA! te roepen en mijn onderlijf en kaken te ontspannen, ook al wordt dit steeds moeilijker. In het bevalbad wil de verloskundige nog eens luisteren naar het hartje, maar de doptoon blijkt kapot. De vliezen doen bloeb en bubbels komen omhoog. Het is dan 1.45.

‘Het was een jongetje toch?’

Dan voel ik dat er iets groots naar beneden wil en na een tijdje komt er iets zachts uit. Ik denk: navelstreng? Maar dat klopt niet. Na een tijdje kijkt de verloskundige en vraagt: “Het was een jongetje toch?” Ik denk: “Ohoo, een balzakje, hij ligt in stuit.” Ik roep: “Jij zei dat ie goed lag!”. Maar dat is meer mijn sarcasme, want ik maak me totaal geen zorgen.

Mijn verloskundige vertelde me in de zwangerschap dat de beste manier om een stuit te bevallen in het bad is. En ik heb toevallig een verloskundige die expert is in water. O ja, en in tips geven die mij vertrouwen geven. Dus ik voel me helemaal goed. Je kan spreken van enthousiasme. Hij komt er nu echt uit.

Stuitbevalling thuis: 3 weeën

Ik heb 2 broekspijpen te pakken om hard in te knijpen tijdens een wee en denk dat ze 3 straten verder horen en weten dat de baby eraan komt. De verloskundige ziet om 2.00 uur dat ik persweeën krijg.

Ik vind het fijn te voelen dat die buik- en been- en rugpijn overgaat in een wat trekkerig gevoel bij mijn vulva en vagina. Het is 2.17. Dit doet ook wel zeer, maar toch heel anders. De verloskundige zegt: “Als je duwt is hij er in 3 weeën uit”. Dat vind ik erg fijn. Mooi! Ik duw mee totdat mijn plasbuis echt pijn doet. Dan stop ik even en voel al dat mijn baby eruit komt. Bloeb, bloeb, de armen en benen komen er ook uit. Ik voel de baby naar boven drijven en moet even draaien. Ik snap en hoor niet goed waarheen te draaien met mijn lichaam en verslik me bijna in het water op de rand. De verloskundige helpt me en dat is fijn. Net alsof ze even het hoofdje eruit haakt. Dat hoofdje voelt wel kleiner dan de billen.

Geen touchers meer

We hebben 2 keer naar het hartje geluisterd en geen touchers meer gedaan. De enige hulp was dat laatste stukje en dat was fijn, want ik kon niet meer zo goed ademhalen. Ik voelde de baby wiebelen met zijn armen en benen, dus wist dat het goed zat. Er zaten wel een aantal minuten tussen het lijfje en het hoofd, de weeën stopten ook even. Gelukkig maar, want ik was druk bezig met niet verslikken. Om 2.40 is hij geboren! Een stuitbevalling thuis.

De baby krijgt meteen een goede apgar score, 1 puntje aftrek voor z’n gekneusde scrotum. Maar zo’n alerte en relaxte baby, mooi roze en nog geen schrammetje, moet het wel goed doen.

Sabbelen

Lief, mijn baby’tje kan meteen kruipen en is heel lief overal op aan het sabbelen. Ook mijn borst dus. Ik heb dorst en wil graag thee. De beentjes gaan langs beide zijden naar zijn oren en zo zien we hoe hij in mijn buik zat.

Dan is het toch tijd voor de placenta, maar ik voel geen weeën meer. Er komen er 2 weeën, maar geen placenta.

Ik probeer uit bad te gaan, maar de kou doet mijn hele lichaam verkrampen en trillen. Heel langzaam ga ik uiteindelijk uit bad. Hoeveel tijd nog voordat de placenta komt? Het duurt al 1,5 uur. Bij mijn moeder duurde het iets meer dan 2 uur bij alle 3 de kids, dus ik maak me geen zorgen. Ik drink wat vrouwenmantelthee. Dit helpt de baarmoeder zich samentrekken. Ook neem ik wat homeopathisch sepia. Mijn baby’tje wordt nog eens aangelegd en na 1 uur en 46 minuten komt dan toch die placenta eruit. Het is 4.26.

Kiplekker en energiek

We bewaren de placenta om hem later te capsuleren. Ik ga met een berg handdoeken en kleedjes en mijn baby op de bank liggen. Er wordt opgeruimd door iedereen. Ik blijf tot 9.00 uur op de bank met mijn baby en voel me heel de tijd kiplekker en energiek.

een stuitbevalling thuis, dat kan heel goed gaan

Ik word ook nog even bekeken aan de onderkant en meer dan een schaafwondje kunnen we niet ontdekken. Ik kan ook lekker naar het toilet gaan rond 9.00 uur zonder problemen. Ik geniet van een potje brandnetelthee (in de zwangerschap kon ik geen hete thee drinken vanwege het maagzuur) en mijn lieve baby die graag op mij ligt te slapen.

Om 11.00 uur bellen we de kraamzorgorganisatie of er die dag nog iemand kan komen. Zij wil me in bed hebben en laten slapen, maar de adrenaline zorgt ervoor dat ik nog 4 dagen vrolijk blijf door stuiteren met baby op mijn arm. Niet moe en geen pijn.

Nachtelijke bevalling

Ik had wel een beeld van de bevalling, bijvoorbeeld dat het nacht zou zijn en het bevalbadje blauw. Dit klopte perfect. Ik had me geen voorstelling gemaakt van de geboorte zelf, maar goed ook, misschien had ik dan wel geweten dat-ie in stuit kwam.

De placenta bewaarden we en werd de dag erop gecapsuleerd.

Kyan is om 2.40 geboren, weegt 2870gram en is 49cm lang. De verloskundige, die de stuitligging niet had opgemerkt, had wel voorspeld dat Kyan net geen 3 kg zou zijn, maar 2900 gram.

Wil je naast genieten in de zwangerschap, ook genieten van je bevalling? Wil je meer weten over natuurlijke aanpak bij zwangerschapskwaaltjes, kijk dan op de website van Wendy: www.zonenaarde.nl

De geboorte van Anaiya

27/06/2023

by Siri 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling waterbevalling

Na de geboorte van mijn 2e zoon Itzae heb ik de opleiding Dancing for Birth gevolgd en ik ben later ook trainer geworden. Anaiya was een verassingsbaby. Ik was nog niet bezig met nog een kindje, maar in mijn hart wist ik dat er nog eentje zou komen. Tijdens de zwangerschap van Anaiya heb ik alle goede adviezen uit Dancing for Birth op mezelf mogen toepassen, want zij lag tot 35 weken in stuit. Na een weekend heerlijk dansen en een boswandeling is ze gelukkig gewoon gedraaid, waardoor ik zonder een extra uitdaging kon bevallen.

Fit en sterk

Tot een week voor de geboorte voelde ik me fit en sterk. 6 dagen voor de geboorte deed ik teveel om het huis klaar te maken voor de baby en voor de komst van mijn moeder. ’s Avonds had ik intense pijn in mijn heupen en in mijn stuitje, ik kon er haast niet van lopen. Na de nachtrust was ik enigszins hersteld, maar dit incident was het begin van het einde. Het was niet fijn om elke dag naar school en naar huis rijden. Ik moest mezelf eraan herinneren dat het nog maar een kwestie van dagen was.

Op vrijdagavond kwam een vriendin bij ons eten. We hadden een gezellige avond met chocola en veel bijkletsen. Ik ging vrolijk slapen.

40 weken en 4 dagen

Zaterdag 18 april was het lentemarkt op Mauro’s school. Hij wilde heel graag gaan. Ik had een sterkte behoefte om thuis te blijven, om niks te doen, en vooral niet ergens heen te rijden. Dus ik had van tevoren gezegd dat we misschien niet zouden gaan, maar dat ik wilde zien hoe ik me dan voelde.

Die zaterdagochtend werd ik wakker om te plassen en verloor ik de slijmprop op de WC. Ik was blij omdat ik me realiseerde dat de geboorte naderde. Ik was 40 weken en 4 dagen zwanger. Gauw nadat ik het aan Memo, mijn man, had verteld, begonnen een soort minisensaties in mijn buik, zo om de 20 minuten. Ik was er blij mee en voelde ruimte om nog wat laatste voorbereidingen te treffen. Een van de dingen die ik wilde doen was het nakijken van het bevalbad en de aanvoerslang. Alles was in orde. Daarnaast wilde ik ook nog een laatste fotoshoot doen waarbij ik dansde, want de professionele shoot was er niet van gekomen. Dit was mijn laatste zwangerschap en dit wilde ik nog vastleggen.

Behoefte aan rust

Mauro was teleurgesteld dat we niet naar de lentemarkt zouden gaan, maar toen ik vertelde dat de bevalling zou beginnen werd hij enthousiast, ook al had hij er nog niet echt een beeld bij. De jongens waren heel prikkelbaar, ruzieden steeds, en leken vrij gevoelig. Dit was een grote uitdaging voor mij, omdat ik eigenlijk rust wilde. Ik dreigde een paar keer met ze naar opa en oma te sturen als ze niet tot rust kwamen, ook al wist ik dat ze graag bij de bevalling aanwezig wilden zijn.

In de middag leken de samentrekkingen in mijn buik een heel klein beetje krachtiger, en iets frequenter, maar het waren nog geen weeën te noemen. De hele dag bleef ik in contact met onze vroedvrouw, die zei dat ze elk moment kon komen, mocht ik dat willen. Ik vertelde haar dat ik haar op de hoogte zou houden, maar dat het nu te vroeg was voor haar om te komen.

Kreunen en wiegen

Ik maakte een boodschappenlijstje, want ik wilde een volle koelkast na de bevalling, maar ik was zelf niet meer in staat om naar de supermarkt te gaan. Ik kreeg namelijk de behoefte om geluid te maken tijdens de samentrekkingen en ik had geen zin om midden in de supermarkt te staan kreunen en wiegen.

Dus Memo en de jongens gingen. Toen ze weer terug waren, realiseerde ik me dat we wel wat hulp konden gebruiken met de jongens. Ik belde mijn stiefmoeder, de oma van mijn jongens, om te komen helpen. Ze antwoordde dat ze graag wilden komen (meervoud, dus met mijn vader erbij). Ik wilde eigenlijk helemaal niet dat mijn vader bij de bevalling zou zijn, maar ik voelde me bezwaard om dat aan hun te zeggen. Ik vertelde dit aan Memo en hij zei: “Je moet nu echt even voor jezelf kiezen”. Dus ik belde hen terug met de mededeling dat ik vrouwen om me heen nodig had, niet mannen, dus ook niet mijn vader, graag!

Bevalbad vullen

Memo en ik begonnen toen met koken. Ik maakte soep en hij maakte bietensalade met geitenkaas. De weeën werden sterker en ik hing kreunend en diep ademend over het aanrecht. Ik moest toch echt mijn kinderen te eten geven voordat ik de baby kon baren!

Ik belde de vroedvrouw en we spraken af dat ze in de komende paar uur langs zou komen. Mijn stiefmoeder was er om 18:30 toen het eten bijna op tafel stond en rond zevenen zaten we met z’n allen aan tafel om te eten. Tegen die tijd waren de weeën een stuk echter. Ik moest staan, mijn heupen wiegen, en kreunen, na elke paar happen soep. Ik vertelde Memo dat hij maar snel z’n eten op moest eten, zodat we het bevalbad konden gaan vullen. Hij nam nog een paar happen en we gingen naar boven.

Krachtige weeën

Ik smste de vroedvrouw dat de weeën krachtiger waren, maar dat ik nog geen persdrang had. Ze was al onderweg naar ons toe. Op dat moment wenste ik dat het bad al vol was, want het enige dat ik nog wilde was het water in! Ik dacht – shit – weer te lang gewacht met het vullen van het bad.

Terwijl Memo zich bezig hield met het bad, hing ik over de rand met mijn weeën. De vroedvrouw kwam binnen. Haar handen voelden hemels op mijn onderrug en net als vorige keer voelde de bevalling stukken lichter nu zij er was. Ze gaf me een grote omhelzing. Ik voelde me zo veilig in haar armen. Ik liet een paar traantjes, geraakt door de realisatie dat er wederom een klein mensje door me heen zou gaan. Het bad was driekwart gevuld, ik kon niet meer wachten en ging er in.

Kleine babyvoetjes

Het warme water was goddelijk. Terwijl ik er in zakte en voelde hoe weeën mij overnamen, hielden Memo, de vroedvrouw, en nog een andere vroedvrouw die net binnenkwam, zich bezig met de temperatuur van het water. De hele tijd was ons zoontje Mauro er ook, als een kalme, trotse aanwezigheid die over mij waakte. Ons zoontje Itzae was beneden met oma – ze lazen nog een boekje voor bedtijd.

Een paar weeën ving ik op op handen en knieën, gezicht naar beneden. Toen voelde ik kleine babyvoetjes die mij enorm hard tegen mijn middenrif trapten! Ik begon het te vertellen, maar kreeg niet de kans om mijn zin af te maken, want de baby dook het geboortekanaal in op de meest mega-intense wee ooit, die duurde en duurde. Instinctief wilde ik met mijn bovenlijf verticaal zijn, nog steeds op mijn knieën maar dan een beetje achterover gebogen.

De baby komt eraan

Op de achtergrond hoorde ik dat de vroedvrouw Mauro riep, die eventjes de kamer had verlaten om iets te pakken, omdat de baby eraan kwam.

badbevalling: Siri ving alle weeën op in bad

Ik had geen keuze, ik moest me overgeven aan mijn gevoel. Memo zat buiten het bad en gaf me tegendruk op mijn onderrug. Ik heb nog ontlasting gehad toen de baby door mij naar beneden gleed en de wee ging maar door totdat het hoofdje opeens geboren was! Ik voelde een donzig hoofdje tussen mijn benen tijdens dit korte moment van rust in mijn lijf, voordat de volgende aandrang om te persen de rest van het lijfje geboren liet worden.

Misschien wel een meisje

Ik pakte het kleine, glibberige lijfje vast en hield het in mijn armen, totaal overkomen door wat er net gebeurd was. De baby was mini met een bos vol zwart haar, net als de andere 2. Memo kwam gelijk bij me in het water zitten. Itzae werd geroepen om samen met oma te kijken. Mauro was zo blij en zo trots dat hij getuige was geweest van dit alles.

Terwijl ik de baby naar boven had gehaald voelde ik niks tussen de beentjes zoals ik bij mijn zoontjes had gevoeld toen ik hen voor het eerst vastpakte. Het kwam in me op dat dit misschien wel een meisje was. Maar eerst wilde ik de baby even ontmoeten. Eventjes later heb ik rustig gekeken en ik kreeg een gelukzalige shock toen ik erachter kwam dat mijn wens voor een dochter was uitgekomen – het was een meisje!

Natuurtalent

Intussen kwam Itzae zacht huilend bij ons staan. Memo ging uit het water om hem te knuffelen. We dachten dat hij emotioneel was door het zien van mij en de baby. Later pas kwamen we er achter dat hij huilde omdat hij graag bij de geboorte had willen zijn, terwijl hij dacht dat dat niet mocht, en wij dachten juist dat hij niet naar boven wilde komen. Wat een miscommunicatie.

Zijn papa heeft hem getroost en beide jongens mochten in bad om hun zusje te ontmoeten. De kleine meid was een natuurtalent aan de borst, want binnen een paar minuten na haar geboorte had ze de tepel al gevonden en begon ze te drinken! Anaiya is geboren om 20:50 op 18 april 2015. De bevalling was perfect en had een zacht begin en een kort, intens, maar prachtig einde, in het liefdevolle bijzijn van Memo, Mauro, en mijn 2 vroedvrouwen tevens geliefde vriendinnen.

Lees hier Siri’s eerste, en hier haar tweede prachtige waterbevalling.

met het hele gezin genieten van de nieuwe baby

Hands-off waterbevalling

14/06/2023

by Judith 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug doula hands-off hypnobirthing kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling waterbevalling

Lieve zoon, dit is jouw geboorteverhaal dat ik je elke avond voor je verjaardag ga vertellen, steeds in toenemende mate van detail naarmate je ouder wordt.

Kus, je mama.

De innesteling

Er waren eens een papa en een mama, wij dus. We hadden 2 kinderen, een meisje en een jongen. De jongen was bijna 3 jaar en dronk voor het slapen gaan nog borst bij mij, tot hij op een avond niet meer wist hoe. Van de ene op de andere dag. Dat was de dag dat jij bij mij innestelde. Een prachtig, wonderlijk kindje, dat langzaam maar zeker in mij groeide. Op een ochtend besloot jij dat het tijd was om geboren te worden. Daar gaat dit verhaal over.

Zonnige zondag

Het was een zonnige zondagochtend in oktober. Je broer en zus waren beneden televisie aan het kijken en aan het ontbijten en papa en ik knuffelden elkaar en zeiden elkaar dat het misschien die dag wel jouw geboortedag zou worden.

Ik stond op, kleedde me aan en ging naar beneden om ontbijt te maken. In de woonkamer zaten jouw broer en zus in de gouden ochtendzon. Ik glimlachte, wat een mooie dag! Hoewel mijn buik met jou steeds zwaarder en groter werd en ik de afgelopen weken weleens had gezegd dat ik nu begreep wat ‘in verwachting’ betekende en dat je het zwanger zijn ook ‘zat kon worden’, genoot ik van het zwanger zijn, het nog steeds zwanger zijn. Je broer en zus waren beide weken eerder dan de uitgerekende datum gekomen, maar jij niet. Ondanks dat de afgelopen anderhalve week mijn lijf al druk bezig was geweest met oefenen, bleef jij lekker zitten waar je zat. Wat bijzonder om te ervaren hoe het is om hoogzwanger te zijn, besefte ik.

Lichte krampjes worden sterker

Beneden in de keuken pakte ik de zitbal en ging aan het aanrecht een kom yoghurt met fruit maken. De lichte buikkrampen die ik al een half uur had, werden sterker. En ze kwamen best snel achter elkaar opeens – ik besloot te noteren wanneer en hoe lang. Om de 3 minuten, ze duurden bijna een minuut.

Ik stond op om iets te pakken uit het kastje boven mij, maar ging meteen weer op de zitbal zitten: Ja! Het was tijd, vandaag zou ik je ontmoeten! Ik glimlachte en at nog snel wat happen ontbijt, want die energie zou ik nodig hebben. Boven hoorde ik papa in de douche stappen.

Na een wee, of golving zoals ik in het kader van het ‘omdenken’ glimlachend dacht, stond ik op en keek nog even om de hoek van de woonkamerdeur naar mijn 2 kinderen die samen op de bank aan het ontbijten waren. Ik glimlachte en ging naar boven.

Samen in de douche

“Dag liefie,” zei papa toen ik de badkamer in kwam. Ik begon me uit te kleden maar pauzeerde halverwege, me aan de badrand vasthoudend. Papa keek om de hoek van het douchescherm en vroeg of het ging.

“Ja hoor, ik ga even bij je onder de douche staan denk ik,” zei ik en ik kleedde me verder uit.

“Ah…is het zover?” zei papa met een glimlach.

“Ik denk het”. Ik stapte de douche in. We kusten en toen kwam er een heftigere wee, eentje waardoor ik niet meer goed kon staan. Papa ging de douche uit, droogde zich snel af en kleedde zich aan.

Tijd om te bellen

“Tijd om te bellen, denk je?” vroeg hij. Gezien de heftigheid en regelmaat waarmee de golvingen elkaar nu opvolgden, gaf ik aan dat eerst de verloskundige, dán meteen Isa de doula en daarna de kraamhulp gebeld moesten worden. Dit zou nog wel eens snel kunnen gaan!

Papa ging bellen en liep ondertussen naar de woonkamer om het bevalbad op te zetten. Ik stapte uit de douche, de golvingen waren daar te heftig. Beneden hoorde ik jouw zus “Jippie!” zeggen toen ze hoorde dat ‘t zover was. Wat fijn, wat een kado, samen enthousiast te zijn.

Ik kleedde me aan in een jurkje. Ondergoed had weinig zin meer en zo was ik toch gekleed. Beneden op de wc ving ik wat weeën op tot de verloskundige binnenkwam. Zij zou eigenlijk haar yoga-ochtend hebben, maar was opgeroepen omdat de verloskundige die dienst had al bezig was.

Boven op bed toucheerde de verloskundige mij, om te zien of het deze keer echt begonnen was. Toen kwam ook Isa, mijn doula, binnen en we omhelsden elkaar. Toen ik beneden kwam, was de woonkamer omgetoverd: het bad stond klaar en bij de eettafel hadden ze slim een speelhoekje geregeld, compleet met tafeltent en de laptop met loom-filmpjes op youtube. Ook zij waren er klaar voor!

Hands-off

Voorover hangend op de badrand ging ik mee in een golving. Isa gebruikte haar rebozodoek en dat gaf verlichting en focus, erg prettig. Benieuwd of het in bad nóg fijner zou zijn, stapte ik na een paar golvingen het bad in. Het water kwam tot aan mijn buik en was heerlijk warm. Wauw, het was al prima te doen, maar nu helemaal. Samen met papa en Isa lukte het mij me te focussen en alle golvingen hun werk te laten doen.

Isa masseerde, papa ondersteunde. Af en toe kwamen de kinderen even kijken, vooral jouw broer vond het op een gegeven moment wel wat spannender worden. De kraamverzorgende belde aan, waardoor papa even weg moest om de parkeermeter te regelen. Ondertussen zat de verloskundige op de bank met haar tablet. Er stond een CD van HypnoBirthing op, die bijdroeg aan de relaxte sfeer en focus.

Kaiserbroodjes

Toen je broer wat onrustiger werd, omdat het al een tijdje duurde en omdat ik wat meer geluid begon te maken, zei hij dat hij “Nu een kaiserbroodje” wilde, zijn lievelingsbroodje. Ik vermoed dat hij de situatie bekender wilde maken en papa voor hem beschikbaar wilde hebben. Er was geen kaiserbroodje in huis, maar daar wist zijn zus van 9 iets op: zou zij dat met haar broertje kunnen gaan halen bij de winkel?

Ik vond dat een bijzonder slim en lief idee en wees, tussen de golvingen door, op mijn portemonnee voor geld. Maar je broer wilde niet écht mee met z’n zus, hij wilde papa en mama! Ze besloot dan zelf, alleen, broodjes halen, net toen de laatste fase van de geboorte van jou begon. Een fase waarin ik steeds meer geluid ging maken en je broer ook wilde helpen, maar ik dat niet goed kon verdragen. Ik had alle aandacht nodig. De verloskundige gaf aan dat ze graag wilde luisteren naar het hartje. “Best,” dacht ik, “als het nodig is, regel je het wel. Ik focus me op de golvingen”. Het kwam er echter niet meer van te luisteren.

Zelf aanpakken

De verloskundige ging zó zitten dat ze mij kon assisteren in de laatste fase van de bevalling. Ik hing nu over de badrand, op m’n knieën en met mijn buik fijn in het water.

“Je wilde je kindje zelf pakken, toch?” zei ze. En nog eens, want ik begreep niet dat je er al was, het was zó snel gegaan! Ik draaide me voorzichtig om en pakte je aan! Op m’n lijf liet je je horen en kleurde mooi roze. Wat een geweldige ervaring! We deden je jouw zorgvuldig uitgekozen geboortemutsje op je hoofd. Dezelfde stof als ‘t jurkje van je zus, dat ze speciaal had aangetrokken zodra ze hoorde dat ‘t vandaag jouw geboortedag zou worden.

De deurbel ging en daar kwam de geur van verse broodjes het huis binnen. Wat een timing!

Liggend op de bank, onder de dekens met jou bloot op mijn zachte lijf, at ik met papa en de kindjes verse croissantjes en kaiserbroodjes.

Welkom lief kind.

Bevallen op mijn voorwaarden

13/06/2023

by Nancy 2e of volgende kindje hands-off thuisbevalling waterbevalling

Mijn 2e zwangerschap

Een positieve test. Niet dat ik die echt nodig had. Ik voelde het aan heel m’n lijf, precies hetzelfde als bij de eerste zwangerschap. Ik wist het dus al een aantal dagen, maar de test gaf de doorslag. Ik was weer in verwachting. We waren er heel blij mee. Dit wilde we graag! Nog een nieuw leven verwelkomen in ons gezinnetje.

De eerste zwangerschap was zonder problemen verlopen. Voor mijn gevoel heb ik een traject gelopen dat de meeste zwangeren volgen. Een aantal echo’s, ‘kiezen’ voor een bepaalde voeding en hoe je wil bevallen. Maar daar liep ik al tegen een aantal zaken aan.

Dat ik stellig was over het geven van borstvoeding, gaf een reactie van: ‘’We zullen zien hoe het loopt.” Dat ik op de baarkruk wilde, werd eigenlijk afgeraden: “Maar als jij het wil….”

Ook bij de bevalling kreeg ik veel negatieve dingen terug. De houding van de verloskundige was: je kan alleen bevallen met mijn hulp. Met als resultaat dat ik in het ziekenhuis belandde. En hoewel ik geen traumabevalling heb gehad, was het niet naar mijn wens en dat deed zeer.

Ik ga het anders doen

Nu ik weer in verwachting was, wist ik het zeker. Nu ga ik het anders doen. Ik wil alleen mensen in mijn omgeving die mijn wensen serieus nemen en ze respecteren! Daardoor kwam al gauw mijn eerste besluit. Ik wilde niet meer bij deze verloskundigenpraktijk. Ik had er geen vertrouwen in dat zij hetzelfde doel hadden als ik.

Gelukkig is er in mijn woonplaats ook een holistische verloskundige. Het kostte wel meer geld om bij haar het traject in te gaan, maar na goed overleg met mijn man en mijn overdenkingen, waren we er al snel uit. Als dit een betere, fijnere bevalling kan opleveren, dan doen we dat.

Wat voelden we ons gehoord bij haar! Zij nam ons serieus, keek samen met ons naar wat er bij ons als gezin speelt en hoe we daarmee om kunnen gaan. Ze nam rustig de tijd om de baby in de buik te bevoelen (ze had geen echoapparatuur, dus moest het wel zo en als een echo nodig was, moest ik alsnog naar de oude praktijk) en, als je dat wilt, naar het hartje luisteren. Dit was een hele omslag met wat we gewend waren.

Zij introduceerde ook het idee om in bad te bevallen. Hier moest ik goed over nadenken. Wilde ik dat wel? Hoe gaat dat dan? Geeft dat niet veel gedoe? Naarmate de zwangerschap volgde, kregen we hier steeds beter een beeld van.

Voorbereiden op een badbevalling

Na een tijdje wist ik dat ik in bad wilde bevallen. Ik kocht een tweedehands opblaasbaar bad en verdiepte me in hoe het er dan uit zou zien. Ik keek filmpjes van badbevallingen en ging naar een informatieavond toe.

Toen de zwangerschap 37 weken ver was, maakte we een ‘badfeestje’. Het bad werd opgezet en met onze zoon van 2 gingen we met z’n allen in het bad zitten. Dat was heerlijk! Op deze manier kon ik ook wennen aan het idee van hoe de badbevalling zou voelen en hoe het zou gaan.

Rond de 37 weken hadden we met de verloskundige ook een visualisatie van hoe het zou kunnen gaan. Ik vond dit erg fijn, omdat je op deze manier voor je kunt zien wat je wilt en hoe je wilt dat het verloopt. Ik geloof er echt in dat je op deze manier een diepe wens kunt uitspreken van het verloop van de bevalling. Ook al weet je dat het je niet altijd gegeven is dat het zo mag gaan.

Hoogzwanger

Met 37 weken en een peuter begon de zwangerschap toch wel zwaar te worden. De dikke buik die je de hele dag meesleept. Ik deed alleen nog het hoognodige in huis.

Toch besloot de baby nog even te wachten. Met 40 weken kon ik het nog wel volhouden om de dag door te komen, maar ik vond het nu toch ook wel een beetje spannend worden. En ik was heel nieuwsgierig geworden naar de baby. Was het een jongen of een meisje? Zou hij gezond zijn? Zou de bevalling ‘op tijd’ komen? Zou het dan lopen zoals ik zou willen? Zouden we niet na de bevalling alsnog naar het ziekenhuis moeten? Wat kun je dan stiekem toch best nog veel nadenken en piekeren over dit soort zaken.

Toen op donderdag, met 40 weken en 5 dagen, wist ik dat ik met de eerste zwangerschap ook bijna was bevallen (40 weken 6 dagen). Ik wist niet zo goed wat ik daar nou van moest vinden. Zou ik daar overheen gaan?

Gerommel in mijn buik

Die avond begon het te rommelen in mijn buik. Ik had al wel een aantal weken wat voorweeën en zelfs één nacht waarvan ik dacht dat het zou beginnen, maar dat was vals alarm. Deze keer voelde het zo vertrouwd. Om 23.00 zei ik tegen mijn man dat als hij deze nacht nog wilde slapen, dat hij dat nu dan maar moest gaan doen. “Want morgen is de baby er,” zei ik met een knipoog.

Het voelde nog niet alsof het aan het doorzetten was. Maar na een paar uurtjes slapen werd ik wakker met iets dat voelde als weeën. Het was rond 3 uur ’s nachts. Ik kon niet meer slapen. Ik moest gaan staan en op het bed leunen om de weeën op te vangen. Nu wist ik het zeker: het is begonnen.

Slaapdronken

Ik maakte mijn man wakker en zei hem dat hij de verwarming omhoog moest zetten en het bad moest gaan vullen. Hij was behoorlijk slaapdronken en zei dat het de vorige keer ook nog best een tijdje duurde voordat de baby er was. Ik werd wat geïrriteerd en mompelde dat ik dan maar niet in bad zou bevallen, terwijl de weeën steeds heftiger werden en ik mijn best moest doen om ze weg te blazen. Dit gaf bij hem de doorslag.

Het bad moest nog wat verder worden opgeblazen, de hoes moest er nog in en het water. Het duurt nog best wel een tijd voordat je erin kan. Ook kostte het hem nog best wat moeite om dit allemaal voor elkaar te krijgen.

Inmiddels was het half 4 en had ik met de verloskundige gebeld. Zij stelde me gerust en dacht aan mijn stem te horen dat ik ‘er nog niet helemaal was’. Hiermee bedoelde ze, dat ze niet zeker kon zeggen of de bevalling echt begonnen was en het geen sterke voorweeën waren. We spraken af dat ik zou gaan douchen en daarna zou ik bellen als het toch door zou zetten.

Toen werd onze zoon wakker. Hij kon niet zo goed begrijpen wat er allemaal aan de hand was. We hadden stiekem gehoopt dat hij er doorheen zou slapen. We probeerden hem te troosten, het bad te vullen en ik probeerde de weeën op te vangen die heftiger werden. Na een kwartier ging het echt niet meer. Ik hakte de knoop door. Het water stroomde inmiddels het bad in.

Ik belde de verloskundige en vroeg mijn ouders om onze zoon op te halen. De verloskundige hoorde dat het nu serieuze weeën waren en ze zou eraan komen. Het bad was gelukkig redelijk snel gevuld en ik ging erin zitten.

Verbazingwekkend ontspannen

Ik was verbaasd door de ontspanning die over mijn lijf heen kwam. Heel even dacht ik dat daardoor de weeën zouden verdwijnen. Dat was gelukkig niet zo. Ik merkte dat ik nog beter mijn lijf kon ervaren. De ontsluiting die inmiddels al was ontstaan en de kracht die zich in mijn buik bundelde om mijn kindje te kunnen laten komen, wat was dit mooi! Ik kon zo alles veel beter ervaren, voelen en erop inspelen.

Ik zocht een korte tijd naar een houding die ik lekker vond. Het werd een houding waarbij ik over de rand van het bad hing en waarbij ik een soort van hurkte in bad. Ik kon me stevig vasthouden aan de handgrepen aan de rand en ondertussen kon ik mijn onderlichaam vrij heen en weer bewegen.

Mijn man zat aan de andere kant, buiten het bad. Hij hield mijn handen vast, aaide me, streelde me, sprak lieve woorden, moedigde me aan.

Alle concentratie voor de weeën

Korte tijd later was de verloskundige er en ook mijn ouders. Mijn moeder kwam mij nog even gedag zeggen. Ze vond het moeilijk om mij achter te laten, maar ik kon haar er voor mijn gevoel er niet bij hebben. Met iedere wee moest het stil zijn. De muziek die ik klaar had staan werd niet aangezet. Ik kon de geluiden om mij heen niet eens verdragen. Ik had de concentratie nodig voor de weeën.

De verloskundige heeft alleen met de doptone onder water geluisterd naar het hartje en verder deed zij helemaal niks. Ze voelde even mijn onderrug. Later vertelde ze dat ze dit deed om te voelen of ik op de juiste manier kracht zette. Verder coachte ze me alleen met haar woorden. We hadden afgesproken dat ze de kraamzorg pas zou bellen als de persweeën zouden beginnen of als zij het eerder nodig vond.

Persdrang

Na ongeveer een half uur in het bad had ik een wee, die heel snel gevolgd werd met nog een wee. Ik kreeg daarbij ook persdrang. Ik vertelde dat ik het hoofdje voelde komen.

Heel even voelde ik een pijn, maar door me weer te concentreren op mijn lichaam en door iedere wee toe te laten en er ‘ja’ tegen te zeggen, ging dit weer weg. Ik voelde het hoofdje komen, maar nog niet helemaal. Even moest ik dit vasthouden, omdat ik bang was dat de baby weer terug zou gaan. Ook dacht ik nog iets te voelen naast het hoofdje. Ik dacht dat het misschien de navelstreng zou zijn.

Bevallen op mijn voorwaarden

Er kwam al snel weer een wee en het hoofdje was geboren, samen met een arm. Heel even hielp de verloskundige om bij de volgende wee het lijfje mee te krijgen, vanwege het armpje. Maar dit voelde goed. Ik kon zelf de baby pakken en uit het water halen. Toen konden we het goed zien: het was een meisje! Ik was zo ontzettend blij!

Ik had mijn kindje helemaal zelf op de wereld gezet. Met mijn krachten en met het luisteren naar mijn lichaam was me dit gelukt. Ze ademde en heel even huilde ze. Meteen heb ik haar naar mijn borst gebracht en begon ze bij me te drinken. Het was toen 5 uur in de ochtend.

Pas toen is de kraamhulp gebeld. Er was gewoon niet eerder tijd geweest om te bellen. Het was zo snel gegaan.

Weer was ik bevallen met een termijn van 40 weken en 6 dagen, maar nu op mijn voorwaarden. Thuis, in bad, niet teveel aan m’n lijf en meteen aan de borst.

Genieten

Nu kon dan de muziek aan die ik klaar had staan. Wat een rust kwam daarvan. We konden nu genieten van onze dochter.

Na de geboorte is mijn man ook in bad komen zitten. Hij was al die tijd bij het bad, hield mijn handen vast en was er om me te steunen, te coachen, aan te moedigen. Nu kwam hij in bad en hield onze dochter vast, zodat ik met een goede nawee de placenta kon laten komen.

Met het komen van de placenta, voelde ik ook verdriet. Het was de afsluiting van een mooie zwangerschap met een prachtige bevalling. Er waren tranen en er was de start van nieuw leven.

Prachtige badbevalling met HypnoBirthing

12/06/2023

by Katie Jansen 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hypnobirthing thuisbevalling waterbevalling

De bevalling van mijn oudste eindigde in het ziekenhuis. Hij was een sterrenkijker, de ontsluiting vorderde niet en mijn baarmoedermond begon oedeem te vertonen. Ik was toen al een flinke tijd bezig met de weeën. In het ziekenhuis werd mij praktisch meteen alle regie ontnomen. Op dat moment heb ik er niet veel tegenin gebracht, maar achteraf voelde ik daar veel onvrede over. Toen ik weer zwanger raakte, besloten we dat het dit keer anders zou gaan. Mijn man en ik volgden een cursus HypnoBirthing en ik wilde dit keer graag een badbevalling.

Iets wat lijkt op een wee

Een week na de uitgerekende datum voelde ik me niet zo lekker tijdens het koken. Na het avondeten had ik af en toe wat kramp, maar niets duidelijks. Toch besloten we mijn ouders te bellen. Zij zouden onze oudste opvangen, maar ze wonen een uur rijden bij ons vandaan. “In het beste geval hebben jullie een kleinkind erbij en anders hebben we een gezellige avond gehad,” was onze beredenering. Mijn ouders arriveerden tegen 21.00 uur.

Ik begon wat vaker iets te krijgen wat leek op een wee, maar wederom was er niets regelmatigs in te ontdekken. De ene keer voelde het als een echte wee, de volgende keer leek er een wee aan te komen, maar ebde die bijna meteen weer weg. Voor mijn gevoel was er nog steeds niets serieus aan de hand, maar rond 23.00 uur vond mijn man het een prettig idee om toch de verloskundige in te lichten.

Een wijntje op

De dienstdoende verloskundige hoorde ons aan. Ze was op dat moment bij een andere bevalling, maar het leek erop dat die nog even zou duren, dus ze zou met een minuut of 10 even langskomen. Nog geen 5 minuten later belde ze weer: “Het gaat hier ineens heel snel, maar de andere verloskundige komt even kijken”.

Mijn verloskundigenpraktijk is een duo-praktijk. Ze hebben om-en-om bevaldienst. De andere verloskundige had dus eigenlijk vrij en zat op een verjaardag. Ze had zelfs een wijntje of 2 op en voelde zich niet helemaal in staat om te komen. Haar collega had haar echter gerust gesteld: “Je hoeft alleen maar even te kijken hoe het gaat, daarna neem ik het weer over”. Zodoende had ze haar vriend in de auto gezet (ze zouden daarna meteen door naar huis gaan) en waren ze naar ons huis gereden.

“Ik mag niet meer weg”

Toen ze kwam had ik nog steeds erg onregelmatige weeën, sommige wat heftiger dan anderen, maar over het algemeen nog prima te doen. Ook oogde ik klaarblijkelijk nog erg rustig, kletsten we gezellig en maakten grapjes. De verloskundige wilde even kijken hoe het ervoor stond en toucheerde me.

Het duurde maar en duurde maar. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hè shit, zie je wel, er is (net als de vorige keer) nog amper iets begonnen… Dit gaat nog een lange nacht worden’. Toen ze klaar was vroeg ze: “En? Wat denken jullie?”. Mijn man, positief, zei: “Ik denk 5 centimeter”. Ik hield het bij een veilige 2 à 3 (dan kon het ook niet tegenvallen).

“Nou”, zei ze, “je hebt ruim 8 centimeter ontsluiting. Ik mag nu niet meer weg tot de andere verloskundige komt. Ik ga even mijn spullen uit de auto pakken.” Alledrie waren we eigenlijk verbaasd dat ik al zo ver was.

Niet zoals het hoort

Haar vriend had al die tijd natuurlijk in de auto gezeten, dus ik zei: “Waarom haal je hem niet naar binnen? Mijn ouders zetten wel koffie”. Ze voelde zich hier nogal ongemakkelijk bij. “Dit is niet hoe het normaal gaat hoor!” zei ze steeds, maar wij zagen er het probleem niet van in. Wij zaten gewoon boven en hadden er verder geen last van.

Haar vriend vond het ook bijzonder. Terwijl zijn vriendin boven ineens aan het werk was, zat hij met een kopje koffie op de bank voetbal te kijken met totaal onbekenden. “Bijzonder vak heb jij toch”, schijnt hij later tegen zijn vriendin gezegd te hebben.

HypnoBirthing: in mijn eigen wereld

Niet heel veel later kwam de andere verloskundige, gevolgd door de kraamhulp. Ik zat al snel op 10 centimeter ontsluiting, maar er gebeurde daarna eigenlijk niet veel. Af en toe werd er wat gesmoezeld aan de andere kant van de kamer, bijvoorbeeld wanneer de kraamhulp aan mijn vriend vroeg waar ze bepaalde spullen kon vinden. Als ik op dat moment midden in een wee zat, liet ik die eerst rustig voorbij gaan, alvorens me er mee te bemoeien.

Ik weet nog dat hier tijdens de cursus HypnoBirthing over gepraat werd. Dat het lijkt alsof je totaal afgesloten in je eigen wereld zit, maar dat toch alles opmerkt wat er om je heen gebeurt.

Gebroken vliezen

Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken, maar dobberend in het bevallingsbad kon ik de (inmiddels soms toch wel heftige) weeën prima opvangen. Op een gegeven moment gebeurde er eigenlijk helemaal niets meer. Mijn weeën vielen weg.

In overleg met de verloskundige werden mijn vliezen gebroken, daarna ging het snel. Nog geen paar minuten later kwam de eerste perswee. Bij die eerste wee moest ik nog even een fijne houding vinden in het water, maar nog geen 2 weeën later was onze dochter geboren, heel rustig en fijn.

Snelle placenta

We hebben eerst nog een tijdje in het water onze dochter bewonderd. Later, toen de navelstreng uitgeklopt was, werd die doorgeknipt en heeft de verloskundige snel haar checks gedaan. Vervolgens vroeg ze of ik de placenta in bad geboren wilde laten worden. “Nee, ik kom er wel uit,” zei ik.

Terwijl ik met 1 been over de rand van het bad hing, floepte hij er al uit. Dat ging toch een stuk makkelijker dan de vorige keer. Toen hebben ze vrij snel na de bevalling een controlled cord traction gedaan, standaardprocedure ofzo… Nu zag alles er gaaf uit en ikzelf had ook geen schade opgelopen.

Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en hoop ik dat ik weer net zo’n fijne bevalling mag hebben als ik bij mijn dochter had.

Opnieuw moeder: een mooie badbevalling

12/06/2023

by Janine van der Linden 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off hypnobirthing thuisbevalling waterbevalling

Ik ben het beu

Op zaterdagochtend was ik het echt helemaal beu. Mijn lijf voelde niet meer lekker, slapen was niet meer fijn en ik was beurs, ik was er klaar mee.

Ik heb die ochtend met de baby gesproken en gezegd dat we die dag onze geboortereis zouden beginnen en dat het mocht starten tijdens de middagslaap van onze oudste zoon Joep. Nadat ik een uurtje geslapen had, begon vanaf 13.00 uur mijn buik anders aan te voelen. Ik voelde een soort van harde buiken, maar anders dan de weken ervoor. Ze volgden elkaar elke 5 minuten op en buiten, op ons bankje in de schaduw, kon ik ze heel fijn opvangen en oefenen om er ontspannen mee om te gaan.

Cocoonen

Ik voelde dat mijn coconnetje gevormd werd, ik sloot me meer en meer af. Om half 3 belde ik de verloskundige om even te overleggen. De harde buiken kwamen toen om de 3-5 minuten. Ze gaf aan dat dit het begin kon zijn en dat als ik onze oudste zoon niet bij de bevalling wilde, ik het beste nu iets voor hem kon regelen. Dat was een erg emotioneel moment voor me, mijn tot dan toe kleinste mannetje moest ik dag zeggen met het idee dat hij als ik hem de volgende keer zag, hij grote broer was. En ook, of het wel echt begonnen was en we hem niet zomaar op hadden laten halen.

Maar zodra we aan hem vertelden dat hij naar opa en oma mocht, werd hij rustiger en zag je aan hem dat hij dat fijner vond. Blijkbaar voelde hij mij, mijn nieuwsgierige gespannenheid en mijn veranderende cocon. Met tranen heb ik hem dag gezegd, veel plezier gewenst en hem verteld hoeveel ik van hem hield en altijd zou blijven doen.

Eerste en laatste controle

Toen hij eenmaal was opgehaald, vorderden de buikgolven elkaar in sneller tempo op dan daarvoor, elke 2-3 minuten. Ik had met de verloskundige afgesproken te bellen wanneer het sneller werd en wanneer ik behoefte had aan haar, dus ik vroeg haar of ze langs wilde komen. Binnen een kwartier was ze hier en toucheerde ze me. Ik had ik 3 centimeter ontsluiting en het hartje was goed te horen. Dit was meteen de eerste en laatste keer dat ze me tijdens de bevalling aanraakte, luisterde met de doptone of enigszins anders uitwendige controle nodig had.

Terug in mijn cocon

Mijn man vroeg zich intussen af of ik wel aan het bevallen was, want ik was zo rustig. En dat bleef hij zich maar afvragen totdat ik later in bad zat en hij aan me zag dat de golven intens waren. Na de controle ging ik lekker naar beneden en stuurde ik een besloten Facebookgroep een berichtje. Ook belde ik huilend mijn moeder om te vertellen dat het nu echt begonnen was. Dat ik nieuwsgierig was en het spannend vond en dat ik wilde dat ze aan me dacht. Ik stuurde mijn zussen en een vriendin een bericht , zodat ook zij me konden steunen en toen verdween ik in mijn cocon. Ik dronk nog even wat, keek de buurvrouw even aan dat het gebeurd en ging toen naar boven.

Een warme en rustige badbevalling

Boven deed ik mijn iPod aan, terwijl mijn man het bad vulde (het was inmiddels 17.30 uur). Ik luisterde naar de HypnoBirthing-chakrameditatie en voelde mezelf in mijn lijf zakken. Ik probeerde op bed wat houdingen uit, maakte contact met de kleine in mijn buik en wachtte geduldig totdat ik ‘t bad in kon. Ik had het bad nog nooit geprobeerd, en keek er wel naar uit. In de bevalkamer stond inmiddels mijn bevalmuziek aan (dezelfde als bij Joep), mijn geboorteschilderij hing, lavendelolie brandde en de zoutkristallamp was aan. Het voelde er warm en rustig.

Lenzen uit

Voordat ik het bad in ging, deed ik mijn lenzen uit, want dat was de boodschap van de kleine tijdens een meditatie. ‘Mama, doe je lenzen uit, want dan kun je beter in je cocon blijven en wordt je niet afgeleid door anderen om je heen, je kunt dan echt naar binnen en contact maken met alle sensaties en met mij.’ Dat deed ik, wel wat onwennig, want zonder lenzen of bril zie ik helemaal niks. Maar ik vertrouwde op wat de kleine me vertelde.

Eenmaal in bad (18.15 uur), was ik een geruime tijd alleen in de bevalkamer en voelde ik de warmte, zachtheid en liefde stromen. Jemig, wat is het een fijn bad en die zachtheid van de randen en bodem maakten dat ikzelf ook helemaal in zachtheid kon blijven. Ik ging zitten en ontspande, ik hing over de rand en zat op mijn knieën. En zodra ik meer en meer zakte in die warme omgeving en mijn lijf, werden de golvingen intenser. De meeste heb ik hangend over de badrand opgevangen met mijn man naast me, een koud washandje in mijn gezicht en een mantra opzeggend.

Mantra

Bij elke golving ging mijn aandacht naar mijn buik en hoorde ik de mantra ‘ik open mijzelf voor jouw geboorte’ en daardoor kon ik ernaar toe ademen en in zachtheid en rust de golven opvangen. Ogen gesloten en in mijn eigen cocon, ondersteund door mijn lieve man en de verloskundige, die op gepaste afstand toekeek en ondersteunde.

Zo ging wel een uur voorbij en ik voelde me zo sterk, zo in rust en vrede met de weg die we bewandelden. Ik maakte elke keer contact met de kleine in mijn buik en vertelde wat er ging gebeuren. Dat het nu tijd was om op de wereld te komen, uit dat veilige warme huisje in mij, en dat we dat samen gingen doen. Dat ik mezelf opende voor zijn komst en dat dat voor hem wel intens ging voelen, qua druk op het lijfje en qua reis, maar dat hij niet alleen was (zoals de energiekaarten eerder hadden aangegeven). Dat mijn handen hem zouden opwachten aan het einde van het pad, daar waar het licht was, en dat hij de reis door het geboortepad bewust mocht gaan ervaren en de druk mocht zien als activatie van de chakra’s waarbij de zielsenergie meer en meer in het lichaam zou treden en hij als volwaardig zielenkind geboren kon worden.

Contact

Ik heb echt nog nooit eerder zoveel contact gevoeld met de kleine als tijdens de bevalling. En ik voelde me rustig, want ik vertrouwde erop dat we het samen gingen volbrengen en dat we samen heel goed gebruik konden maken van onze krachten. Elke nieuwe golving kon ik opvangen met de mantra, mijn ademhaling en mijn handen om de buik. Ik hing over de rand van het bad en manlief hield een koud washandje op mijn hoofd en mijn kin. Heerlijk, die koude lucht, want de warmte van het bad vond ik niet fijn om in te ademen. Ik voelde me zo in mezelf, ik voelde zoveel oerkracht, vertrouwen en rust. Een geweldig mooie ervaring om nooit te vergeten.

Transitie

Zo ging een tijdje voorbij en elke keer weer had ik het gevoel een stap verder te komen en voelde ik ons kindje dalen naar het licht. Toch was ook daar op een gegeven moment een paniekmoment (ik denk zo rond de 8-10 centimeter ontsluiting). Ik kon de intensiteit niet meer omzetten in een heftig mooi en nuttig gevoel, maar raakte de controle kwijt en voelde vooral de pijn.

Ik hing op mijn rug tegen manlief en de badrand aan en probeerde houvast in het bad te vinden, maar het lukte niet en ik moest overgeven. Ik vroeg de verloskundige en mijn man om mentale steun en die kreeg ik. Ook vroeg ik de verloskundige of zij kon aangeven in welke fase ik ongeveer zat en zij antwoordde: “Voel je lijf maar en duik er volledig in. Je kunt het en je bent er bijna. Ga mee met wat je voelt en ga ervoor”.

Drang om naar beneden te ademen

Toen ging ik weer terug op m’n knieën zitten, midden in het bad. Mijn man pakte mijn hand en opeens had ik het oergevoel om te persen. Zo gek, want waar dat opeens vandaan kwam? Ik voelde echt een drang om naar beneden te ademen. Ik wilde het graag vreedzaam en in stilte, puur met mijn ademhaling, maar uit het niks kwam een oergeluid en een kracht om mijn kind te baren.

Mijn man ondersteunde me door mijn hand vast te houden en tegen me te zeggen: “Dit is JOUW bevalling”. En binnen 3 persgolvingen was ons kindje er. Ik voelde bij de 2e golving het hoofdje al naar buiten gaan en pakte het met mijn rechterhand vast. Ik voelde de haartjes op het hoofd en het neusje aan de onderkant. Zo mooi! En zo begeleidde ik de kleine naar het licht bij een volgende persgolf. Daar was-ie dan!

Je bent er!

Ik pakte het kindje zelf helemaal vast, bekeek het vol trots en legde hem op m’n borst neer. Prachtig en wat een intens gevoel. Ik weet niet meer precies wat ik allemaal gezegd heb, maar het komt op het volgende neer: “We hebben het gedaan, het is ons gelukt. Wat ben je mooi, je bent er! Wat een mooie ogen, we did it!” Tussen alle tranen van geluk en trots.

Het laatste gedeelte van de bevalling is gefilmd en toen hoorde ik een mannenstem zeggen: “Maar lieverd, wat is het geslacht?” O ja, helemaal in trance en voor mij niet noodzakelijk om het geslacht meteen te weten. Ik wilde in de ogen van ons kindje kijken, de energie voelen en contact maken, meer niet. Toch keek ik maar even en het bleek dat we weer een ventje hadden gebakken – ons 2e mannetje – onze Luuk. En die naam klopte zo, zo zacht, zo krachtig en zo rustgevend.

Intens gelukkig

Jemig, wat was ik intens gelukkig. Zo bleven we even een paar minuten in bad zitten. In mijn eigen wereld met mijn kleine ventje op me en manlief ernaast. Echt genieten!

Toen besloten we om de nageboorte op bed te doen en lopend, terwijl ik ondersteund werd en ons mannetje echt niet meer losliet, kwam ik op bed. Daar bedacht ik me opeens: ‘Deze droombevalling ga ik goed afmaken, dus nu focussen op het loslaten van de placenta’. Ik wilde echt geen oxytocine of naar het ziekenhuis. Maar joh, binnen 10 minuten was ook de placenta geboren en konden we op bed verder genieten van ons ventje, huid-op-huid. De navelstreng nog vast en de placenta in een kom ernaast.

Aan Luuk

En zo hebben we geknuffeld! Wat ben je mooi en zo gaaf, alleen nog huidsmeer op je onderrug. Lange nagels, donkere haren, donkergrijze ogen die me vol aankijken, warme rode huid en een bolle buik. Je blijkt 3980 gram te wegen en 57 centimeter groot te zijn. We noemen je al ‘ons beertje’. En je straalt zoveel rust en zachtheid uit, een geweldige energie.

Ik houd je lekker tegen me aan, de hele dag en nacht en ondersteun je voetjes, zodat je de kans krijgt om via je handjes de borst te vinden. Dat lukt al heel snel, je hapt goed aan en drinkt meteen als een beer. Heerlijk weer dat gevoel, dat contact en die mooie kijkers die me aankijken. Vol liefde bewonder ik je, voel ik je, bekijk ik elk stukje Luuk. Zo onvoorstelbaar hoeveel liefde er meteen al stroomt. Weer een nieuw laatje gevonden met een bodemloze put aan liefde. Heerlijk.

Samen slapen

Zo blijven we genieten. Onze ouders komen je bewonderen en we gaan met zijn drieën de nacht in. Ik laat je echt nog niet los en de hele nacht slapen we samen. Heerlijk, vertederend en wat een adrenaline van trots voel ik voor ons, voor onze geboortereis en onze liefde. Ik smelt van de liefde die ik bij je papa zie, zo intens, zo puur, wow wat is dit mooi!

De volgende ochtend komt je grote broer kijken, wat is dat een uniek mooi moment. Hij noemt je Luky en zegt: “Luky lief, Luky aaien”. Ik ben tot tranen toe geroerd. Ach ja joh, dit kon er ook nog wel in ons hart bij, naast die mooie herinnering die ik mijn droombevalling noem.

Herboren

“Ik open mij voor jouw geboorte, Luuk” en ik voel dat ik opnieuw moeder ben geworden. Een bewuste moeder, een zachtere moeder, een pure moeder en een moeder die haar kracht uit haar lichaam haalt en haar vertrouwen uit haar eigen ziel en de vrouwen om haar heen. Ik voel dat ik anders ben dan 2 jaar geleden, herboren in zachtheid en vertrouwend op mijn intuïtie en in zachtheid en liefde!

Dank je wel, Luuk, voor alles wat je me in de zwangerschap, tijdens je geboortereis en erna al allemaal hebt geleerd. Zoveel vrouwelijke energie, contact met mijn kleine meisje en mijn kracht! Ik ben je eeuwig dankbaar. We reizen samen verder en ik ben benieuwd wat de toekomst ons brengt.

Janine van der Linden is moeder van 2 jongens en eigenaar van Jaboli (www.jaboli.nl). Jaboli biedt holistische cursussen aan om je oerkracht als vrouw te herontdekken en in te zetten in je leven als zwangere, moeder en vrouw.

Noans watergeboorte: mijn wens is vervuld

10/06/2023

by Mieke Tazelaar 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hypnobirthing niet-medische pijnbestrijding thuisbevalling waterbevalling

Al een paar dagen heb ik het gevoel dat het niet lang meer zal duren voor onze geboortereis gaat beginnen. Ik verlies stukjes slijmprop en voel me onrustig. Maar gaan wachten tot ‘het’ begint is geen optie en sowieso met een peuter niet echt mogelijk.

Maandag en dinsdag gaan mijn dochter Zaar en ik naar mijn ouders. Zaar kan daar lekker spelen en ik ga na de boterham lekker een dutje doen. Dinsdagmiddag is opa Jan op de koffie bij mijn ouders. We maken nog een grapje dat je wel lekker zit, maar opa vindt dat je maar eens op moet schieten.

Loslaten

Aan het eind van de middag vertrekken we weer richting huis. Zaar heeft het niet zo naar haar zin en ik kan hier moeilijk mee omgaan. Mijn hoofd zit vol. Voor mijn gevoel zit ik gevangen in mijn hoofd. Mijn lijf doet zeer, ik wil niet meer, ik kan niet meer, maar ik moet en ik weet dat ik moet loslaten, om jou het moment te laten kiezen. Jij moet er klaar voor zijn.

Naar het water

Ik kan niet meer, ik word letterlijk gek… Ik zoek de autosleutels en besluit te gaan rijden. Tegen papa zeg ik dat ik nog niet weet waarheen, maar eigenlijk weet ik zeker dat ik naar het water moet. Waarom? Geen idee.

Ik stap in de auto en vertrek richting het Veerse Meer. Ik rij via Lewedorp, want zo pak ik een mooi stukje natuur mee. Het moment dat ik begin te rijden en de muziek hard aan heb, gaan mijn tranen stromen. Ik begin met loslaten maar het komt van diep. Ik rij langs het Veerse Meer en parkeer mijn auto bij de Meerkoet.

Wacht maar

Ik stap uit en wandel een stukje op zoek naar een geschikt plekje om los te laten. Het waait flink, maar het is niet koud. Het voelt fijn, de wind door mijn haar en vooral door mijn hoofd.

Ik ga op een steigertje zitten met mijn voeten in het water. Ik sluit mijn ogen en ga met mijn gedachten naar jou. Ik vertel je: “Trek je niks van mama aan. Mama heeft het zwaar, maar je mag komen als jij er klaar voor bent en niet nu ik er klaar mee ben. Als je nog wilt wachten, wacht maar, voel je veilig in mama’s buik. Ik wacht op je, ik wacht tot jij klaar bent. Ik laat los….”

Take your time girl

Het water voelt warm aan mijn voeten en ik voel me ontspannen. Ik zet muziek op: Boudewijn de Groot. Vroeger luisterde ik hier vaak naar, als kind, en van de week hebben papa en ik samen geluisterd. Geen idee hoe dit ontstond. Maar het voelt fijn. De zon begint te zakken en papa wil weten waar ik ben… Ik besluit dat het goed is.

Langzaam loop ik terug richting de auto, langzaam vooral. Ik kan niet harder meer lopen en ik voel hoe je nog dieper mijn bekken in zakt.

Op de terug weg in de auto huil ik nog wat en als ik de radio op een andere zender zet hoor ik het liedje ‘take your time girl’…. Hoe bijzonder en toepasselijk (ook al ben jij geen girl). Het raakt me, het is een teken, het moet zo zijn.

Als ik thuis kom ben ik leeg. Ik ga douchen en we kruipen ons bed in. Ik val snel in slaap.

Wakker

Rond half 2 word ik wakker en heb ik het idee dat ik vocht voel. Ik ga richting de wc en verlies een flinke ‘plas’ slijm. Ik twijfel, zijn dit nou mijn vliezen? Ik blaas wat op mijn hand maar er druppelt niks. En toch voel ik dat je wilt komen, het gaat gebeuren. Maar ik wil niet gelijk in de bevalmodus gaan, want wie weet hoe ons pad zal lopen.

Ik kruip terug in bed en probeer wat te slapen. Dit lukt niet, maar ik ontspan en snoezel wat. Ik tik papa aan en vertel hem dat hij niet hoeft te gaan werken straks. Versuft vraagt papa nog waarom dan niet. Jij komt er aan! Ik vertel papa dat ik golvingen heb, maar dat het nog goed gaat en we nog wat moeten slapen.

Geprikkel

Maar rond half 3 worden de golvingen wat serieuzer. Ik kruip het bed uit en haal beneden de mamaTENS. Papa plakt ze op mijn rug en ik zet ze aan. Als ik een golving heb druk ik op het knopje en verandert de prikkeling in een ander soort prikkeling. Na de golving druk ik het knopje weer in. Het geprikkel op mijn rug voelt fijn en het kastje geeft me letterlijk het gevoel dat ik de golvingen in de hand heb. Het maakt me rustig en geeft me vertrouwen.

Ik adem rustig; 4 tellen in en 6 tellen uit. Ik omarm de golvingen die rond de 8 minuten komen. Het voelt fijn, we zijn aan onze reis begonnen. Het is rond kwart voor 5 en ik bedenk of ik de verloskundige zal bellen. De weeën komen niet om de 5 minuten, maar wel regelmatig en ze duren een minuut. Ik vertel Roel dat ik ga bellen en hij gaat naar beneden om een beginnetje te maken met het bad. Ik sta aan het dressoir en puf een golving weg.

Het gaat lukken

Daar komt Liesbeth, de verloskundige, en tegelijk komt daar een golving. Ik hoor Liesbeth zeggen dat ik het goed doe. Zouden dit al serieuze golvingen zijn? Ze voelen wel krachtig, maar ze zijn zo goed te behappen en ik bedenk me nog snel hoe anders het is dan toen Zara’s reis begon.

Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. Ik ben blanco qua gedachten en als ze ineens zegt dat ik 5-6 centimeter ontsluiting heb, gaat er een oergevoel door me heen. Wauw, we hebben er al een stuk op zitten en het gaat goed. Voor het eerst deze hele zwangerschap geloof ik oprecht dat het wel eens zou kunnen lukken zoals ik het voor ogen heb. Ik bel mama met een brok in mijn keel en vertel dat het begonnen is, hoe goed het gaat en dat ze Zara op mag komen halen.

Daarna bel ik Lobke, de geboortefotograaf, en vertel zelf – nog vol ongeloof eigenlijk – hoe het er voor staat en dat ze maar moet komen, want Liesbeth blijft ook.

Rondjes lopen

Weer een golving – ik puf en hang over het dressoir. Volgens mij worden ze wat krachtiger. Ik ga naar beneden. Liesbeth is de spullen aan het uitpakken en Roel is met het bad bezig. Ik loop rondjes door de kamer en af en toe onderga ik een golving. Even kruip ik op de bank op handen en knieën. Er volgt een golving – AAAAI – deze doet zeer. En op de bank in deze houding is maar niks. Ik loop weer rondjes en bedenk dat ik wat moet drinken en eten: ik heb suiker nodig om mijn reis te volbrengen.

Een boterham voor Zaar

Daar komt mijn moeder binnen. We vallen elkaar in de armen en ik voel me even erg emotioneel. Maar ik ben nog helder genoeg om de boel voor m’n gevoel te regelen. Ik neem een boterham mee voor Zaar in de auto, dat ik daar nog aan dacht… Alsof Roel en mijn moeder het samen niet zouden redden, haha.

Ergens tussendoor open ik het flesje beval-olie en wrijf mijn polsen in en snuf wat. Hierna kom ik niet meer aan de olie toe, maar heb er ook geen behoefte aan.

Watergeboorte

De golvingen worden wat pittiger en ik wil in bad, het water lonkt. Ondertussen heeft Liesbeth de kraamhulp ook gebeld. Ik ga in bad en glijd het water in. Ooooh wat voelt dit fijn, ik heb het gevoel dat ik letterlijk word omarmd door het water.

Ik vraag Roel m’n ontspanningsmuziek aan te zetten. Tussen de golvingen door zak ik weg in ontspanning. Tussendoor denk ik wel van alles maar heb er geen last van. Wat duurt het lang voor de kraamhulp er is en wanneer zou Lobke komen? Hoe zou het ervoor staan? Als Lobke maar wel op tijd is. Toch voel ik me rustig en ontspannen en in mijn eigen wereld.

Naar binnen gekeerd

De kraamhulp komt binnen maar het lukt me niet echt om contact te maken. Even later komt Lobke binnen en merk dat het me nu helemaal niet meer lukt om contact met mijn omgeving te maken.

Ik weet niet meer precies wanneer, maar Liesbeth voelt hoe we ervoor staan. 6 centimeter ontsluiting, nog steeds. Een teleurstelling, maar aan de andere kant raakt het me niet zo. Ik denk in mijn hoofd wel ‘O jee’, maar ik voel me zo ontspannen dat ik er niet van schrik. Het brengt me niet uit evenwicht. Wel stem ik in mijn vliezen te breken – dit voelt als een goede stap om onze reis verder te helpen.

Pittig

Het blijft voor mijn gevoel een half uurtje rustig qua golvingen (misschien korter of langer, maar ik voel het als een half uurtje) en dan komen de golvingen opnieuw – en zijn ze pittig. Ik vraag me tussendoor af of ik genoeg golvingen heb, want ik heb het gevoel dat er best wel wat tijd tussen zit.

Wow, daar is er weer een. Man, dit voelt heftig. Mijn benen zet ik af tegen de rand van het bad en ik trap en duw. “Ontspan die benen,” hoor ik ergens en ergens anders hoor ik, “denk aan je adem meisje”. Het klinkt als flarden in mijn hoofd, maar ik denk en probeer met alle macht te denken: ‘Deze golving doet zeer, maar hij stopt zo weer, en dan komt hij niet meer terug!’ Ik schreeuw de zin in mijn hoofd en ik voel mijn benen tekeer gaan.

Nieuwe kracht

Tussendoor realiseer ik me dat het wel móét lukken, want als het niet lukt zou ik niet meer naar het ziekenhuis in Terneuzen kunnen, maar naar Goes moeten. Mijn god, dat nooit. Deze realisatie geeft me weer kracht.

Daar komt er weer 1 en ik merk dat ik even ‘uit de bocht vlieg’ – ik geloof dat ik gil en volgens mij roep ik ook nog tegen mezelf dat ik niet moet gillen, maar moet ontspannen. Zie je wel, hij gaat weer weg. De golvingen blijven wat hangen in mijn rug – nee, niet mijn rug – au, mijn rug doet zo’n pijn. Wat is dit heftig.

Peptalk aan mezelf

Ik weet het even niet meer, ik ben misselijk: mijn maag komt steeds op. Straks moet ik nog spugen, hoe dan, nee, het kan niet. En toch, ondanks dat het zo vreselijk heftig voelt allemaal, lukt het me om tussen al die gedachten door te denken: ‘Kom op, het stopt ook weer, het gaat weer weg, naar het ziekenhuis is geen optie meer, puf weg, ontspan, ontspan, ontspan.’

Ik hoor tussendoor de camera klikken denk nog, oh dat wordt vast een mooie foto.

Goed opgelet

Roel doet zijn stinkende best en ik realiseer me dat hij goed opgelet heeft bij de HypnoBirthingcursus. Hij giet water over mijn buik, oh dat is lekker. Tussendoor worden er emmers warm water bij gekiept. Dat voelt goed, die warmte kust me, omarmt me.

Het enige wat me af en toe irriteert is de telefoon van de verloskundige. Hij maakt geen geluid maar ik merk aan de omgeving dat deze vaak gaat en dat er dan iemand (later blijkt dat de kraamhulp) naar de gang verdwijnt. Ik realiseer me dat ik die telefoon het liefst in het bad zie verdwijnen.

Ik weet het niet meer

Het is heftiger, ik trek het niet meer, ik ben moe, wat doet mijn rug zeer. Ik voer geloof ik nog een gesprekje met Liesbeth over hoe het gaat, iets met een half uur en toucheren en iets, ik weet het niet. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten, mijn benen willen strak staan, ik wiebel ze en ik raak gefrustreerd.

Ergens hoor ik Roel zeggen dat ik op mijn adem moet letten, terug de rust in, maar hoe? Liesbeth zegt dat ik moet ontspannen, mijn benen moet laten ontspannen, want ik werk de golvingen tegen. ‘O ja shit,’ denk ik en spreek mezelf tussen de golvingen door toe: “Rustig 4 in, 6 uit, ontspan, je bent er bijna.”

Liesbeth voelt nog eens en op een randje na (9,5 centimeter ontsluiting) ben ik er. Als ik druk voel, mag ik rustig mee duwen en anders nog even zo verder gaan. Ik puf nog een paar golvingen weg en dan wil ik gaan duwen. Maar hoe? Het lukt niet, ik kan geen kracht zetten. “Hoe moet dit!” schreeuw ik, of ik denk dat ik het schreeuw.

Handen en knieën

Volgens mij oppert iemand om op handen en knieën te draaien – of bedenk ik dit zelf? Geen idee. Maar ik doe het en het werkt! Ik zit op mijn knieën en hang over de rand. Ik heb met mijn handen de broek van Roel stevig vast. Wanneer er een perswee komt, trek ik aan die broek duw ik mijn gezicht in de rand van het bad en duw.

Ongelooflijk bijzonder

Wow, wat voelt dit krachtig, wat een oerkracht, kan ik dit? Ja, ik kan dit, ik ga dit doen, het is echt zo. Na een paar keer voel ik binnen in me het hoofdje door mijn vagina komen. Wow, wat voelt dit bijzonder – en weer pers ik, weer voel ik het hoofdje verder glijden. “Voel je waar je heen perst?” wordt me gevraagd.

“Ja!” gil ik, “en òf ik het voel.” Ik voel mijn ventje letterlijk vanuit binnen naar buiten glijden, wat voelt dit magisch.

Het hoofdje staat, en ja hoor, Liesbeth zegt dat ik weg moet puffen. Man, wat is dit moeilijk. Maar het idee dat ik er bijna ben, zorgt ervoor dat het met lukt. Behalve tijdens het laatste stukje van de golving – dan geef ik stiekem een zetje mee.

De volgende pers voel ik het hoofdje geboren worden. Wow, ik voel echt het hoofdje geboren worden.

Daarna gaat het snel, in een roes: de schoudertjes worden geboren en dan is hij uit me. Ik weet even niet wat ik moet doen, maar Liesbeth geeft aan dat ik ons kindje tussen mijn benen door kan pakken.

Extase

Dan raak ik in extase. Daar is hij, daar is hij, we hebben het gedaan, mijn wens is vervuld. Ik pak ons mannetje op, druk hem tegen me aan en glijd terug het water in. Onze Noan is geboren, ik huil, ik beef, ik ben in extase.

Noan is zo ontspannen, hij ligt heerlijk bij me en ik zie hem roze kleuren. Hij huilt niet en de verloskundige wilt toch even iets van hem horen. Ik weet niet precies wat er gebeurt, het komt niet binnen. Het maakt niet uit, Noan is er en zo ontspannen, wat is hij mooi, en die haartjes.

We blijven in bad tot de navelstreng is uitgeklopt. Dan gaan we uit bad en wordt de placenta geboren.

Het gaat goed, we voelen ons goed we kruipen op onze blauwe wolk.

Eerder dan verwacht: mooie badbevalling

10/06/2023

by Jessica 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen hypnobirthing thuisbevalling waterbevalling

Het begon die week al met ons ‘onderbroekengrapje’. Toen de oudste geboren werd, zijn mijn vliezen gebroken in mijn lievelingsboxershort met bloemetjes erop. Diezelfde boxershort kwam aan het einde van mijn 2e zwangerschap ook weer uit de kast tevoorschijn, omdat hij zo lekker zit met een dikke buik.

Onderbroekenlol

Het is woensdag 18 juni en ik leg een stapeltje onderbroeken in de badkamer. Ik zeg voor de grap tegen mijn man: “Zal ik die bloemenboxershort aan doen of is dat het lot tarten?” Hij antwoordt: “Morgen heb ik nog heel veel gepland staan op mijn werk, vrijdag is het rustiger dus doe hem morgenavond maar aan.” Dus pak ik voor de zekerheid maar een lelijke blauwe tent van het stapeltje.

Donderdagavond: zo gezegd zo gedaan, ik trek de beruchte bloemenboxershort aan. Verder denk ik er ook totaal niet meer bij na, die boxershort lag tenslotte bovenop.

37+5 weken zwangerschap

Het is een zonnige vrijdagochtend. Op mijn telefoon zie ik dat het 7.30 uur is. Mijn man is al een tijdje naar zijn werk, want hij is om kwart voor 6 vertrokken. Ik draai me om, nog suf van de slaap. Onze dochter van 2 ligt nog fijn te slapen en het is heerlijk stil in huis. Dan voel ik iets warms mijn boxershort in lopen, ik herken dit gevoel! Maar ik lach het weg.

De oudste kwam na een inleiding met 40+5 en de verloskundige zei dat ik er vanuit kon gaan nu weer de 40 weken te halen. Voor het gemak en mijn eigen rust (bij de oudste duurden die laatste weken en dagen een eeuwigheid!!!) ben ik uitgegaan van in ieder geval 40+5 en elke dag eerder zou alleen maar mooi meegenomen zijn. Ik ben nu 37+5 weken, dus wat ik voel kan nog niks zijn.

Leuke plannen

Ik kan het deze zwangerschap ook veel beter volhouden, dus nog een paar weekjes genieten van mijn bolle buik en het getrappel vind ik geen enkel probleem. Daarnaast ben ik me nu goed bewust van het feit dat een kindje komt wanneer het daar klaar voor is en dat je daar geen enkele invloed op hebt. Ik heb het dan ook volledig losgelaten en zie wel wanneer hij zich meldt.

Ik moet alles nog schoon maken in huis. In mijn hoofd heb ik al een lijstje gemaakt. Elke dag iets en vooral niet teveel willen doen op één dag. Rond de 40 weken is dan alles wel zo’n beetje klaar en schoon om ons 2e kindje te verwelkomen. Ook heb ik nog wat leuke dingen gepland staan de komende dagen en weken.

Warme gloed

Ik gaap, rek me uit en draai me op mijn andere zij. En weer gutst er een warme gloed mijn beruchte bloemenboxer in….

Wow, het is echt zo!!! Ik zit meteen rechtop en weet zonder te kijken hoe laat het is. Ik bel meteen mijn man. Die is namelijk nog een uur onderweg naar huis en bij de oudste ging de bevalling ook heel vlot. Hij kan maar beter zo snel mogelijk richting huis komen.

Mijn man neemt vrolijk op, is net alles aan het uitstallen op zijn bureau om aan het werk te gaan. “Schat, ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn….” Ik hoef hem dit geen 2 keer te zeggen en mijn man antwoordt: “Schatje, ik ga mijn tas weer inpakken en kom naar huis! Doe rustig aan.” Ik kijk even op de camera naar onze dochter. Gelukkig, zij slaapt nog steeds.

Naar beneden

Ik loop met samengeknepen billen de trap af. Ik slaap tijdelijk boven op het logeerbed, want ik slaap de laatste tijd erg onrustig en licht en mijn man wordt daar ook onrustig van. Gevolg: beide slapeloze nachten. Ik heb dus besloten zolang boven te gaan liggen. Daar is het ook donkerder en koeler, wat zeker geen straf is als je hoogzwanger bent. Ook merk ik de laatste tijd dat ik wat ruimte en rust om me heen nodig heb. Gelukkig hadden we net een paar dagen daarvoor een waterdichte hoes over het matras gedaan.

Schoonmaken en opruimen

Snel nog even plassen. Het vruchtwater gutst eruit. Ook zie ik roze-achtig slijm. Dit kan niet missen, er is het één en ander gaande! Ik maak nog even de wc goed schoon, want ik ben vanaf zondag enorm aan de diarree. Dat was dus toch een voorteken! Ik kom in de kamer, oh wat een rommel en speelgoed ligt er nog. Even snel opruimen.

Oeps, ik moest liggen

Dan ineens bedenk ik me (ik ben gewoon zo ontzettend overdonderd) de instructies van de verloskundige: “Als je vliezen breken moet je meteen plat op bed gaan liggen en ons bellen omdat je kindje nog niet ingedaald ligt.”

Oeps…

Ik wil beneden in onze slaapkamer de verloskundige opwachten, maar dat bed staat nog niet eens op klossen en is ook niet berekend op gebroken vliezen. Ik gooi mijn telefoon van me af en ga snel in het kraampakket graven. Hup, schone onderbroek aan met een gigantisch kraamverband erin. Celstofmatje op bed en heel snel plat. Pfff, dat heb ik overleefd!

Ik wil mijn telefoon pakken om de verloskundige te bellen en mijn moeder, zodat ze onze dochter op kan halen. Huh? Nergens te vinden, neeee! Hup, weer dat bed uit. De verloskundige moest eens weten… Even stress, maar gelukkig, hij ligt tussen een stoel en het kraampakket.

Telefoontjes plegen

Het is inmiddels 8 uur. Ik bel de verloskundige en ze vraagt hoe ver ik ben. Tja, 37+5 ‘nog maar’. Of ik wel zeker weet of het vruchtwater was? Euhm ja, heel erg zeker. Gelukkig heeft ze zich net aangekleed en kan ze meteen mijn kant op komen.

Ik heb haar nog even tekst en uitleg gegeven hoe ze hier moet komen want wij wonen aan de achterkant van de boerderij. Pff, weer een vinkje. Daarna bel ik mijn moeder. Zij is – net als de verloskundige en ik – verbaasd, maar komt ook mijn kant op komen. Nou, daar lig je dan met je goede gedrag.

WhatsApp, mail en Facebook

Ineens bedenk ik me dat ik voor die ochtend nog een afspraak heb staan met een kennis. Die zou even op de koffie komen en had wat spulletjes gehaakt voor de baby. Ik app haar meteen dat dat hem niet meer gaat worden. Ook zo lullig als ze voor de deur staat en ze ziet me puffend in bad liggen.

O ja, we zouden vanavond een HD-filmcamera ophalen, zodat we de bevalling kunnen filmen. Helaas, ook dat zal niet meer gaan. Hup, ik stuur nog snel even een mail dat we door omstandigheden van de koop af zien. Op Facebook like ik nog snel wat dingen en reageer ik op foto’s. Zo heeft niemand straks door dat de bevalling eraan zit te komen. Dat is lekker iets van ons samen!

Geen rust

Gelukkig, mijn moeder komt binnen. Ze komt even bij me zitten en is echt verbaasd en verheugd dat ze snel haar 2e kleinkind zal ontmoeten. Gisteren had ze net de wieg helemaal klaar gemaakt en zei ze: “Nu mag hij komen”. Dat heeft hij wel heel letterlijk genomen. Ik schaam me diep voor de badkamer, die heb ik al te lang niet onder handen genomen naar mijn idee. Ik heb geen rust. Mijn moeder besluit de badkamer nog even snel voor mij te poetsen en dan onze dochter aan te kleden en mee te nemen.

Los in het bekken

Ik wordt gebeld door de verloskundige. Ze staat bij een huis met een grote hond, of ze goed zit. Dat zijn de buren aan de voorkant. Nogmaals uitgelegd dat ze om het huis heen moet rijden, maar ze snapt er niks van. Mijn moeder haalt haar dus maar even op. Op dat moment hoor ik dochterlief op de babyfoon en mijn moeder ontfermt zich over haar.

De verloskundige komt binnen en controleert mijn maandverband. Ja hoor, toch echt echt echt vruchtwater! Ze kijkt in mijn boekje en voelt nog eens de ligging van het hoofdje. Verdorie, nog helemaal los in het bekken… Het protocol is dan dat je naar het ziekenhuis ‘moet’ om het hartje van het kindje in de gaten te houden en te wachten tot hij gaat indalen. Het werkt namelijk als een stop als je kindje nog niet ingedaald is. De navelstreng of een handje kan tussen het hoofdje en de uitgang komen.

Daar gaat mijn thuisbevalling

Ik baal als een stekker! Daar gaat mijn thuisbevalling in bad. Ik wil dit zo ontzettend graag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje en ik wil dit zo zo zo graag meegemaakt hebben. De verloskundige stelt me gerust dat als alles er goed uit ziet en als mijn kindje gaat indalen ik alsnog naar huis kan.

Ooeeeh ik moet plassen!!! Maar ik mag niet van bed. Dus de verloskundige helpt me op de po op bed. Ik voel alleen maar vruchtwater lopen, maar plassen gaat zo echt niet. De po overstroomt bijna van het vruchtwater.

Ziekenhuistas

Gelukkig daar is mijn man! Hij wordt op de hoogte gebracht en zet alvast de maxicosi in de auto en legt een matje op de bijrijdersstoel voor onder mijn billen. Ik had nog niet eens de vluchttas klaar… Mijn man gooit op mijn commando nog wat laatste dingen in de ziekenhuistas. De verloskundige belt met de gynaecoloog en vraagt of ik zelf nog naar de wc en auto mag lopen. Gelukkig is de gynaecoloog aan de lijn heel relaxed en die vindt het geen enkel probleem dat ik naar de wc ga en zelf naar de auto loop. We kunnen rustig aan doen en dan hun kant op komen.

Baby daalt

Ik bedenk me niks en draaf naar de wc. Net op tijd! Ik loop compleet leeg van achteren en kan eindelijk plassen. Ik voel hoe zoonlief langzaam dieper in het bekken zakt. Ik loop terug naar bed. De verloskundige checkt de stand van het hoofdje en vind het nu een twijfelgeval. Het hoofdje zit een stuk dieper, maar is nog niet volledig ingedaald. Ze weet dat ik zo natuurlijk mogelijk thuis wil bevallen, dus ik zie haar twijfelen en ze voelt nog eens en nog eens. Zoonlief beweegt alle kanten op en zijn hartje klinkt perfect.

Plop, vast in mijn bekken

O nee, daar gaan we weer! Ik ren nogmaals zo snel als ik kan naar de wc, weer aan de race. En plop, ik voel hoe mijn baby nu helemaal vast en onderin in mijn bekken ligt. Ik loop terug naar bed en heb een rustig gevoel dat het allemaal toch nog goed gaat komen. De verloskundige controleert weer de stand van het hoofdje. Ze is verbaasd. Hij is volledig ingedaald en ligt helemaal goed om geboren te kunnen worden. Ik mag thuisblijven! Zo wat een opluchting.

Ze belt nog even met de gynaecoloog, controleert het hartje langere tijd en alles is in orde. De verloskundige gaat haar visites rijden en ik mag rustig afwachten tot de weeën beginnen. Lekker rondlopen en rommelen in huis, heerlijk.

Kus op de buik

Nadat de verloskundige is vertrokken, komt mijn moeder nog even binnen met onze dochter. Ze is aangekleed en heeft een broodje gegeten. Ze geeft nog een kus op de buik en gaat dan met haar tasje met oma mee. Ik loop lekker rond en leg de lakentjes en kleertjes klaar in de wieg. Ik fantaseer hoe daar over niet al te lange tijd ons jongetje in ligt. Wat voor mooi koppie zal daar op zitten?

Mijn man smeert de croissantjes die hij onderweg gehaald heeft en zet koffie. We ontbijten lekker samen, ik kan nog echt genieten van het eten en drinken. Hoe anders dan bij de oudste!

Lekker douchen

Ik voel me moe, ik ga lekker lang onder een warme douche staan. Mijn man zet in tussentijd de klossen onder het bed en rommelt verder nog wat in huis. O ja, nog zoiets, ik moet mijn onderkant nog even bijwerken… Ik wil het tijdens de bevalling glad en netjes hebben. Ik ga nog even tekeer met het scheermesje, voor zover dat mogelijk is met een dikke buik en daarna duik ik snel mijn bedje in.

Ik zet mijn mp3 speler aan met de affirmaties van de HypnoBirthing-cursus. Ik ontspan volledig en heb vertrouwen in mijn lijf en kindje.

Daar zijn de golvingen

Rond 11.00 uur begin ik iets te herkennen: weeën! Of: golvingen, omdat ik zo mooi op de HypnoBirthing-cursus heb geleerd om het niet meteen negatief te laten klinken. En zo voelt het ook. Onaangenaam, maar niet extreem pijnlijk. Ik houd bij hoeveel tijd er tussen zit. Eerst 6 minuten, maar al heel gauw nog maar 4 of 3 minuten.

De verloskundige belt rond 11.30 uur. Ze vraagt hoe het gaat en of ik al weeën heb. Ik sta er net een weg te wiegen gebogen over het dressoir. Ik zeg dat ze om de 4 minuten komen, maar dat het prima te doen is. Ze denkt nog een half uurtje/uurtje bezig te zijn en dan komt ze mijn kant op. “Of moet ik nu meteen naar jullie toekomen?” Dat vind ik absoluut niet nodig. Ik vraag of we het bevalbad mogen vullen en of ik er in mag gaan zitten. Dat is geen enkel probleem.

Mooi bikinitopje

Ik ga weer op bed liggen. Mijn man zet de salontafel opzij en maakt het bevalbad klaar. Ik zoek ondertussen nog snel even naar een mooi bikinitopje, wel zo netjes op de foto. Rond 12 uur komt de verloskundige binnen. Ik ben nog helemaal zen, loop rond, ga vaak naar de wc om te plassen, kan nog gewoon genieten van mijn koffie, maar merk wel dat de golvingen sneller komen en krachtiger worden.

Heerlijk in bad

De verloskundige eet een broodje mee (omdat ze die ochtend zo de deur uit is gegaan na mijn telefoontje) met mijn man en ik laat me in het bad zakken, heerlijk!

12.30 uur: 5 centimeter ontsluiting.

In het bad kan ik het prima uithouden. Ik ben zen en ik heb amper tijdsbesef. Rond 13.45 uur wordt het heftig. Ik kan me niet meer goed ontspannen, omdat ik het te warm krijg in bad. De watertemperatuur is zelfs gestegen door mijn lichaam dat zo hard aan het werk is! Mijn zoon trapt er tussen de golvingen door nog lekker op los en ik voel dat het prima gaat met hem.

Mijn lijf neemt het over

Ik kan niet meer goed ademhalen en klim rond 14.30 uur uit het bad om toch even op bed te gaan liggen. 8 centimeter ontsluiting inmiddels. Op bed kan ik het al helemaal niet meer vinden en helaas bereik ik daar een punt dat ik het kwijt ben en lichtelijk in paniek raak. Mijn lijf neemt het volledig over en het gaat weer net zo snel als bij de oudste! Mijn man en de verloskundige loodsen me er doorheen en houden me bij de les.

Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoek dat de kraamverzorgster binnenkomt. Volgens mij heeft ze zich nog voorgesteld, maar ik ben teveel met mezelf en het natuurgeweld in mij bezig.

Niet op mijn rug

Het is 15.00 uur en ik heb volledige ontsluiting. Ik voel enorme druk van onderen en de verloskundige wil dat ik op mijn rug ga liggen, om zo mee te kunnen ademen naar beneden toe. Maar ik kan niet op mijn rug liggen, ik wil niet op mijn rug liggen! Ze wil het hartje luisteren, maar ik wil niet meewerken, ga weg met dat apparaat. Ik weet het even niet meer.

Gelukkig haalt mijn man, mijn rots in de branding, me er weer bij. “Schat, je wilde heel graag in bad bevallen. Kom op, ik help je er weer in!” Met mijn laatste stukje moed krabbel ik overeind en laat me in bad plonzen. Ooh, wat fijn.

Zelf de regie

Ondertussen arriveert de 2e verloskundige. De dienstdoende verloskundige heeft nog nooit een badbevalling begeleid en vindt het prettig er een collega bij te hebben die wel ervaring heeft met badbevallingen. Wat een luxe, de 2 verloskundigen (van de 4) die ik het liefste bij de bevalling wilde hebben zijn er allebei! 2 schatten van vrouwen!

Eenmaal in bad heb ik zelf weer de regie, ik voel hoe ik langzaam weer in mijn kracht kom te staan. Ik ben rustig en vol vertrouwen. Al zie ik dat mijn verloskundige wat gespannen is en samen met de kraamverzorgster alles voorbereidt voor de komst van de kleine.

Mijn man en ik zijn absoluut niet onzeker, dit is wat we willen beide en dat stralen we ook uit. We zijn een perfect team samen. Ik voel hoe ik onze zoon langzaam naar beneden zucht en hoe hij het geboortekanaal inzakt. Ik merk dat het snel gaat, dus probeer het wat tegen te houden.

Nog even bij mij

Ook dan, als het hoofdje staat, komt heel even de angst en pijn weer om de hoek kijken. Ik voel hoe ik hem letterlijk en figuurlijk nog even bij me wil houden en instinctief sluit ik mijn benen.

Mijn verloskundige moedigt me aan: “Kom op Jessica, hij is bijna geboren nu!”

Dan zet ik me over het randje en laat ik onze zoon het water, de wereld in glijden. Om 15.13 uur wordt hij onder water geboren. De verloskundige tilt hem boven water, geeft hem meteen aan mij en hij geeft gelijk een schreeuw.

Op slag verliefd

Oooh wat een mooi klein mannetje, ons mannetje, op slag verliefd! Met de tranen in mijn ogen, met mijn man achter mij, kijken we naar dat kleine mensje. Helemaal volmaakt, helemaal van ons. Lijkt hij op zijn zus? Wat is hij klein vergeleken bij zijn zus! Wat is hij perfect, lief, wat ruikt hij lekker. Genieten met een hoofdletter G!

Omdat ik bij de oudste best veel bloed ben verloren, lag er al een oxytocine spuit klaar en ik zie aan de verloskundige dat ze toch best gespannen is nu. Ik ben daarentegen helemaal niet gespannen, omdat ik precies weet waar het mis ging bij de oudste. Nu zijn de omstandigheden totaal anders en niet te vergelijken. En ik heb gelukkig in mijn geboorteplan staan dat er het eerste uur geen actie ondernomen wordt, alleen bij hevig bloedverlies.

Weinig bloedverlies

Nog geen 10 minuten later wordt de placenta geboren. Of dat in bad is gebeurd of in bed ben ik compleet kwijt. Ik geniet alleen maar van dat kleine perfecte mensje op mijn borst.

Het water is nog behoorlijk helder (bloedverlies wordt op 200 cc geschat) en ik ben amper bloed verloren vergeleken bij de oudste! De verloskundige is zichtbaar opgelucht. Het straalt van haar gezicht en ik zie blijdschap bij haar dat ze zo’n mooie eerste badbevalling heeft mogen begeleiden. Wat fijn dat wij haar die positieve mooie ervaring mee hebben kunnen geven.

Bestaat er iets mooiers dan dat?

En ik, ik kijk alleen maar naar het mooiste mannetje van de hele wereld! Het was een dag die ik nooit zal vergeten en een ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Geboorte, je overgeven aan je lijf en het natuurgeweld, vertrouwen op je lijf, je kindje en de natuur. En dan als resultaat zo’n heerlijk, warm, glibberig lijfje tegen je aanhouden, je bloedeigen kindje. Bestaat er iets mooiers dan dat? Ik ben er van overtuigd van niet!

20 juni 2014 om 15:13 uur, Ivaro Francisco, 3540 gram en 50 centimeter lang.

De geboorte van Arthur: thuis in het bevalbad

08/06/2023

by Ramona 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off hypnobirthing kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling waterbevalling

Een thuisbevalling?

Toen ik zwanger was van Thomas (onze oudste) moest ik er niet aan denken om thuis te bevallen. Dat leek me helemaal niets en ik zou het echt nooit van mijn leven doen. Bevallen was iets wat erbij hoorde en het was vooral pijnlijk, brrr. Thomas is dan ook in het ziekenhuis geboren en ondanks dat we daar goed zijn verzorgd, ging er ook een en ander mis en ging niet alles op de manier waarop wij het graag hadden gezien. Over een 2e zwangerschap en bevalling moest ik nog maar eens goed nadenken, want een 2e keer op deze manier wilde ik echt niet.

Hoge bloeddruk

4 jaar later was ik zwanger van onze 2e en wist ik zeker dat ik het allerliefste thuis zou willen bevallen en als het even kon in een bevalbad. Door een hoge bloeddruk kwam ik echter vrij vroeg in de zwangerschap bij de gynaecoloog terecht en even leek het erop alsof ik de thuisbevalling en zeker het bevalbad op mijn mooie zwangere buik kon schrijven. Keer op keer was alles gelukkig in orde (bloed, urine, CTG) en ik voelde me beter dan ooit. Maar ja, die bloeddruk bleef aan de hoge kant.

Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik ook een hoge bloeddruk maar ook toen was alles verder in orde. Na die bevalling ben ik een jaar lang regelmatig bij de huisarts geweest om mijn bloeddruk te laten meten en zijn conclusie was (in 2012) dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was voor mijn leeftijd, maar dat hij me nog veel te jong vond om aan medicatie te beginnen. Voor mij, en voor mijn verloskundige gelukkig ook, redenen genoeg om een thuisbevalling en een badbevalling niet meteen uit te sluiten. Ik schafte een bloeddrukmeter aan (op aanraden van een vriendin) zodat ik zelf mijn bloeddruk in de gaten kon houden en de metingen aan de verloskundige en de gynaecoloog kon laten zien.

Shared care

Een paar maanden heb ik shared care gehad en ging ik zowel bij de verloskundige als bij de gynaecoloog op controle, maar dat werd me te veel (zeker omdat alles steeds in orde bleek, al zou deze baby volgens de gynaecoloog zeker geen 4 kilo worden bij de geboorte zoals onze oudste). Daarom besloten we met de controles bij de gynaecoloog te stoppen en bij de verloskundige te blijven. Het niet meer naar het ziekenhuis hoeven, gaf me veel rust tijdens de laatste weken van de zwangerschap. Ook het meten van de bloeddruk deed ik minder vaak dan tijdens de maanden daarvoor.

Leesvoer

Met de verloskundige had ik afgesproken dat ik meteen aan de bel zou trekken als ik me niet goed voelde. Ik voelde me juist hartstikke goed. Wel was ik wat sneller moe, maar ik voelde me eigenlijk helemaal niet hoogzwanger en ik genoot samen met Jeroen en Thomas van het lekkere augustusweer. Verder bladerde ik af en toe nog door de boeken die ik tijdens mijn zwangerschap had aangeschaft en bij de bieb had gehaald. Onder andere ‘HypnoBirthing’, ‘Bevallen op eigen kracht’ en ‘Vrije geboorte’.

Ik was van plan om tijdens deze zwangerschap wel een cursus te doen (dat was er door familieomstandigheden bij mijn eerste zwangerschap niet meer van gekomen) maar de cursus die ik wilde doen, bleek ook nu niet haalbaar qua data en tijdstippen. Uiteindelijk heb ik dus gewoon heel veel gelezen, onder andere positieve ervaringen van andere mama’s over thuisbevallingen en badbevallingen en filmpjes op YouTube gekeken.

Regenboogrijst

Donderdagochtend was ik nog bij de verloskundige geweest en ik had het idee dat de baby nog lang niet kwam. Alles was in orde, de baby was al goed ingedaald, maar had genoeg ruimte en mijn buik voelde nog soepel aan. Mijn uitgerekende datum was de dag erna, maar ook die dag waren er geen tekenen van een aankomende bevalling. Wel heb ik rustig aan gedaan. Ik deed wat klusjes in en om het huis en heb zelfs nog regenboogrijst (speelrijst) met Thomas gemaakt. Op de uitgerekende datum had ik het idee dat het best nog een weekje kon duren en daar zou ik geen problemen mee hebben gehad. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en heb weinig ongemakken gehad.

Heftige krampjes

Vrijdagnacht ging ik om een uur of 4 naar de wc. Ik merkte dat ik wat slijm- en bloedverlies had en ook wat kramp, maar niets heftigs. Ik ben nog een paar keer naar de wc geweest die nacht en heb lekker geslapen tot een uur of 8. Zaterdagochtend heb ik samen met Thomas in bed geknuffeld en een boekje gelezen en daarna zijn we naar beneden gegaan om te eten. De verloskundige had ik rond half 9 een appje gestuurd dat het een beetje aan het rommelen was, maar dat ik niet de indruk had dat het al was begonnen.

Echter, vanaf het moment dat ik uit bed stapte en naar beneden ging om te eten, werden de ‘krampjes’ heftiger en begonnen ze toch wel op echte weeën te lijken. Even rustig een bakje yoghurt met muesli eten op de bank lukte niet meer, dus uiteindelijk heb ik half staand aan de eettafel wat hapjes genomen.

Speelgoedstethoscoop

Jeroen was al een tijdje beneden en was op dat moment een paar telefoontjes aan het plegen. Gelukkig was dat vrij snel klaar en ik ging naar boven om te douchen. Dat was om een uur of 10, denk ik. Het opvangen van de weeën ging heel goed onder de douche en in bad. Ik wisselde staan, zitten en liggen af.

Jeroen had het bevalbad inmiddels opgezet en had contact gehad met de verloskundige, die hem aanraadde het bad verder in orde te maken. Thomas en Jeroen kwamen af en toe kijken hoe ik het maakte, Thomas kwam zelfs nog met zijn ‘luister’ (speelgoedstethoscoop) de badkamer binnen omdat hij me wilde onderzoeken, de lieverd.

Chocola in het bevalbad

Jeroen had ondertussen weer contact met de verloskundige gehad om te zeggen dat de weeën heftiger waren geworden en ik moest meteen naar beneden naar het bevalbad, voordat ik de trap niet meer af zou kunnen. Rond kwart voor 12 zat ik in het bevalbad en Thomas heeft er nog even gezellig bij gezeten (die vond het ontzettend interessant natuurlijk, zo’n bad in de woonkamer) en we hebben zelfs nog samen een stukje chocola gegeten.

Druk

Het was fijn om de weeën op te vangen in het bad. Ik had er een stuk meer bewegingsruimte dan in onze eigen badkuip. Al vrij snel voelde ik een flinke druk en ook dat gaf Jeroen door aan de verloskundige, die al onderweg was. Ze kwam rond 12.20 uur aan en zei dat ik mee kon persen als ik het gevoel had dat dat kon. Ze vroeg of ik al had gevoeld hoe ver ik was. Dat had ik gedaan, maar ik vond het lastig te bepalen, daarom heeft ze op mijn verzoek gekeken en de ontsluiting was inderdaad al zover als zij verwachtte.

Doktertje

Een vriendin van ons was inmiddels onderweg met haar dochter (ze was een van de achterwachten voor Thomas voor het geval we onverhoopt halsoverkop naar het ziekenhuis zouden moeten) en ze kwamen iets later dan de verloskundige binnen. Thomas ging met zijn vriendinnetje naast het bad zitten spelen. Ik geloof eerst met de Duplo en later hebben ze doktertje gespeeld.

De verloskundige zette onze vriendin meteen aan het werk met het fototoestel. Ik was daar zelf totaal niet mee bezig op dat moment en Jeroen had de camera’s al wel klaargezet, fijn dat verloskundige zo helder was om er op dat moment aan te denken!

Handen en knieën

Ik vond het heel prettig op handen en knieën en half drijvend in het bevalbad de weeën op te vangen en mee te persen. De vliezen waren nog niet gebroken, dat gebeurde om 12.41 uur (maar goed dat ik dat op het verslag van de verloskundige kon teruglezen), om 12.47 uur werd het hoofdje geboren en om 12.49 uur was onze Arthur er.

Ik heb hem zelf aangepakt en daarna heb ik hem samen met Jeroen bewonderd. Hij wilde meteen naar de borst, dronk niet direct, maar wat was het heerlijk om hem vast te kunnen houden in het bevalbad terwijl we wachtten op de geboorte van de placenta. Deze kwam binnen een kwartier en zag er prima uit. Nadat de navelstreng was uitgeklopt, heeft de verloskundige hem afgeveterd en heeft Jeroen hem doorgeknipt.

Bijna high

We zaten lekker in het bad, maar het begon wat af te koelen en het werd tijd om eruit te komen. Ik plofte op de bank en voelde me zo goed, bijna high van deze fijne en snelle bevalling. Ik heb heerlijk samen met Jeroen en Thomas ons nieuwe gezinslid bewonderd. Arthur dronk al vrij snel bij me, een echt natuurtalent!

Samen met Thomas en zijn vriendinnetje (de dochter van onze vriendin) heeft de verloskundige Arthurs vingertjes en teentjes geteld en verder nagekeken en gewogen. Hij was een stuk kleiner dan zijn broer bij zijn geboorte (3260 gram versus 4045 gram). Arthur ging vervolgens bij papa op zijn blote borst zodat ik even kon douchen en daarna ben ik met Arthur boven in bed gekropen. In de tussentijd was de kraamhulp gearriveerd (ze kwam pas na de bevalling en dat vond ik heel fijn) en werd het bad al leeggepompt en de woonkamer weer aan kant gemaakt.

Geen pijn

Wat een totaal andere ervaring dan mijn eerste bevalling, die ruim 36 uur duurde (wat overigens helemaal niet vreemd is voor een eerste bevalling) en waarbij er wel wat toeters en bellen aan te pas waren gekomen. Ik had toen ik om 4 uur ‘s nachts naar de wc ging niet gedacht dat ik nog geen 9 uur later onze baby al op mijn borst zou hebben liggen, al had de verloskundige niet anders verwacht en zal ik een eventuele 3e volgens haar waarschijnlijk nog net niet lanceren.

Ik verbaas me nog bijna iedere dag over het feit dat een bevalling zo fijn kan zijn, ik heb de weeën niet als pijn ervaren, dankzij de tips en technieken uit de boeken die ik tijdens deze zwangerschap heb gelezen. Ik zou zo tekenen voor nog zo’n mooie bevalling. We hebben gelukkig nog even de tijd voor een eventueel 3e kindje (als ons dat gegeven is).

Hands-off

Aan mijn bloeddruk heb ik geen moment gedacht, niet toen de weeën begonnen en zeker niet tijdens de bevalling. Het opvangen van de weeën in het bevalbad was erg comfortabel en ik vond het ook heel bijzonder om Arthur echt geboren te voelen worden (bij Thomas had ik een ruggenprik, dus daar heb ik niet veel van meegekregen). Zo fijn om het zelf te hebben gedaan en zo fijn om het thuis te doen. Het was nog meer hands-off dan ik had verwacht, heerlijk! Ik wist al dat mijn lichaam dit kon, dat het ervoor gemaakt is, maar nu weet ik het zeker.

2 kleuters

Verder vond ik het heel fijn en bijzonder dat Thomas er de hele tijd bij was Hij heeft niet de hele tijd meegekeken en heeft naast het bad zitten spelen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tijdens de zwangerschap wilde hij met alle controles mee en ik heb hem voorbereid op de bevalling door er samen over te praten en filmpjes op YouTube te kijken.

De dochter van onze vriendin was op dat moment heel erg bezig met bevallingen en baby’s en ik vond het geen probleem dat zij erbij was (het was overigens niet haar ‘eerste’ bevalling, ze was ook bij een bevalling van haar tante geweest, toen haar jongste nichtje werd geboren) eigenlijk juist fijn voor Thomas dat ze samen hebben gespeeld.

Als iemand me 5 jaar geleden had gezegd dat ik thuis zou bevallen in een bevalbad met 2 kleuters erbij, dan had ik diegene waarschijnlijk voor gek verklaard. Ik had er gewoon nooit over nagedacht of een kind wel of niet bij een bevalling aanwezig zou mogen zijn. Toen vrienden van ons allemaal eerder dan wij een 2e kindje kregen, hoorden we keer op keer dat ze ermee zaten hoe dat dan met de oudste moest. Meestal ging die dan logeren bij opa en oma. Thomas is nog niet zo van het logeren en wilde het liefst bij ons blijven.

Normaal

Ik ben van mening dat kinderen met zaken als geboorte en dood kunnen omgaan op hun eigen niveau en op hun eigen manier. Als je er als volwassene een big deal van maakt, dan wordt het dat vaak ook voor een kind, maar wanneer je er normaal over doet, dan is het voor een kind ook normaal. Als we hem nu vragen wat hij nog weet van de geboorte van Arthur, zegt hij dat we een bubbelbad in de woonkamer hadden staan en dat Arthur zo uit mijn buik kwam, mooi toch?

Mijn verloskundige is een echte vroedvrouw. Zo een die met haar breiwerk in een hoekje gaat zitten (al had ze daar bij mijn bevalling geen tijd voor, haar breiwerk is zelfs niet uit de auto gekomen) en je in je waarde laat, probeert alles naar jouw wensen te laten verlopen, maar je wel goed observeert. Verder heeft ze veel ervaring met badbevallingen en ik ben blij dat zij bij deze bevalling was. Mocht er een derde kindje komen, dan hoop ik dat zij weer mijn vroedvrouw zal zijn!

Ramona is getrouwd met Jeroen en mama van Thomas (2011) en Arthur (2015). Daarnaast is ze draagconsulente (www.draagvaardig.nl) en runt ze samen met andere moeders het Dragen en Voeden Forum.

Géén postnatale depressie na mijn droombevalling

01/06/2023

by Paulina 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug doula geboortecentrum hands-off hypnobirthing waterbevalling

Postnatale depressie bij mijn eerste

3,5 jaar voor de geboorte van mijn tweede zoon werd ik voor het eerst moeder. Dit was wat ik altijd al had gewild, een zwangerschap en bevalling ervaren, mama zijn van een klein lief kindje en een gezin vormen met mijn partner.

Helaas bleek de realiteit anders dan mijn verwachtingen, het moederschap en de verantwoordelijkheid voor dat kleine lieve kindje waren zwaar en overweldigend, ze brachten veel pijn uit mijn verleden naar boven. Ik kwam in een heel diep dal. Langzaam aan werd het alsmaar erger en het duurde heel lang voordat ik hulp durfde te vragen. Ik had een postnatale depressie en postnatale angst- en dwangstoornis.

Langzaam namen sommige symptomen af met tijd en kwamen ze rond mijn cyclus terug, dat betekende dat ik ten minste twee “goede” weken In de maand had, dat was al een hele verbetering.

Hormonen in balans tijdens de zwangerschap

De echte verandering kwam toen ik zwanger werd. Meer dan 2,5 jaar nadat het allemaal begon. Door de angst voor herhaling heb ik zelfs adoptie overwogen, maar een grote kinderwens voor een tweede baby van ons beiden won, en ik sprong in het diepe. Gelukkig lijkt zwangerschap mijn hormonen mooi in balans te brengen en voel ik me eigenlijk het best in balans tijdens die periode. Ondanks maanden misselijkheid en braken, duizelingen en lage bloeddruk. Mijn hoofd was vrij, ik was gelukkig en genoot.

Geboortecentrum

Doordat ik wist wat hormonen met mij doen en hoe zwaar de overgangen kunnen zijn rondom geboorte heb ik er voor gekozen om te bevallen op een plek waar ik in alle rust en veiligheid kon landen. Thuis met de drukke energie van mijn kleuter en het drukke huis met alle speelgoed voelde niet passend op dat moment.

Het werd het geboortecentrum in Amsterdam, mijn eigen geboorte stad. Een oud Amsterdams pand met lichte kamers, hoge plafonds zachte kleuren en zacht donzen fluffige dekbedden als wolkjes op het grote twee persoons bed en buiten het Amsterdamse uitzicht, een auto-vrij groen straatje, het “geboorte straatje” met klein standbeeldje van oervroedvrouw Beatrijs Smulders.

Doula en kraamplan

Dit voelde als een hele empowerde keuze en in mijn zoektocht voelde ik net als een moeder poes die een geschikt plankje in de kast uitkoos. Een doula en een kraamplan met alle dingen die belangrijk waren bij het signaleren van mijn gemoedstoestand.. We zouden daar bevallen en een paar dagen blijven om prikkelvrij bij te komen. Mijn oudste zoon, de lieve, gezellige, drukke peuter zou in die dagen opgevangen worden door mijn moeder.

Pijnlijke harde buiken

In de nacht van 18 september voel ik een lange pijnlijke harde buik. Ik kijk op mijn telefoon, 3.30. Ik ben moe, ik denk verder niet na en ga weer slapen. Nog een harde buik, 3.46. Hij houdt even aan.

Ik bedenk dat als dit weeën zijn dat ik mijn man nog even laat slapen. Hij doet het niet zo goed op weinig slaap en als dit het is wil ik niet dat hij oververmoeid is en ik daardoor weinig aan hem heb, zoals bij mijn eerste bevalling, toen we 30 uur wakker waren sinds het breken van mijn vliezen. Dit is tevens de laatste keer dat ik de sensaties bewust voor mezelf benoem als (mogelijk) weeën.

Visualisaties en ademhaling

Ik lig op mijn linkerzij en probeer te slapen, om de zo veel tijd probeer ik de sensaties op te vangen met diepe ademhaling. Ik maak mijn buik rustig bol als een ballon, die ik weer langzaam loslaat (ik zie het allemaal voor me) zoals ik heb geoefend met de hypnobirthing oefeningen. Ik ga naar binnen en mediteer en soes.

Na enige tijd bemerk dat het niet lukt om dit te doen op een manier die het de comfort biedt waar ik op hoop. Ik ben meer bezig met het proces, dan echt te voelen wat ik nodig heb. Na een half uur of een uur begin ik me er aan te ergeren dat het niet gaat zoals ik wil. Iets anders proberen. Ik visualiseer nu hoge bomen terwijl ik dit doe. Hoge naaldbomen in een oerbos, dikke stammen zo hoog als flatgebouwen en een eekhoorn die de boom op rent tijdens dat ik inadem naar boven en mijn buik rond maak.

Dit gaat beter en voelt fijn. Tussen de bomen in val ik steeds in slaap, en dan gaat af en toe de eekhoorn weer rennen.

Het is waarschijnlijk niets

Het is 6.30 en Krystian, mijn lieve peuter, zal binnenkort wel wakker worden. Ik hoor mijn man zich omdraaien in bed met zijn gezicht naar mij toe. Ik fluister tegen hem dat ik sinds 3 uur al harde buiken voel, maar dat dit het waarschijnlijk niet is. “Ik vang ze alleen niet zo netjes op,” hoor ik mezelf zeggen. Hij glimlacht en komt tegen me aan liggen en legt zijn hand op mijn buik.

Om 7.00 Whatsapp ik Ellen, mijn doula, over wat ik voel en hoe lang al. Ze vraagt of ze zal komen. Ik app terug dat ik me niet te excited wil maken, want straks stopt het nog door de te hoge verwachtingen en adrenaline. Ellen appt terug: “ik ben wel excited, today is the day!!”

Ik ga naar beneden om wat te drinken. Ondertussen is het bijna 8.00 Ik heb wat moeite met de sensaties als ik loop en ga daarom op de bank zitten. Boven hoor ik Krystian wakker worden en onze kamer binnenrennen. De laatste maanden komt hij uit zijn kamer met knuffels voor iedereen: voor mama, papa en N.B. (nieuwe baby: de baby’s buiknaam).

“Ze is beneden” zegt mijn man. Ik hoor hem de trap af komen.

Piratenboek

“Wat doe je?” vraagt Krystian.

“Mama heeft een beetje pijn aan haar buik,” zeg ik.

Hij heeft een knuffel hond meegenomen voor N.B., hij legt hem tegen mijn buik aan. Hij pakt een boek uit de kast en komt naast mij zitten, een plaatjes boek over piraten. Hij begint met “voorlezen”.

Doordat ik vertederd ben door zijn lieve gebaar en mee wil luisteren naar wat hij vertelt lukt het me niet om de weeën op te vangen en begin ik me weer druk te maken en doet het meer pijn. Ik roep mijn nog boven-op-bed-liggende man, of hij naar beneden wil komen voor Krystian.

Als hij beneden is, ga ik naar boven. Ik bel mijn moeder of ze misschien zou willen komen om Krystian op te halen want ik kan vandaag niet voor hem zorgen zo. Ze zegt dat ze de eerste trein na 9.00 pakt uit A’dam zodat ze niet in de spits hoeft te reizen.

Weeën en brandweerman Sam

Ellen app ik weer dat mijn man wat later naar z’n werk gaat en even blijft wachten totdat mijn moeder er is voor Krystian. “Want weeën opvangen en brandweerman Sam kijken gaan niet zo goed samen,” schrijf ik.

Ik ga naar boven en ga op mijn bevalbal zitten. Ik draai rondjes met mijn heupen en dit voelt erg fijn. Ondertussen zet ik mijn bevalling playlist op Spotify aan. De natuurgeluiden, regen en oerwoud vind ik niet zo passend, ik skip naar “Steven Halpern Omm” klankschalen en diepe meditatieve omm’s.

In de tussentijd pak ik even de contractions app op mijn telefoon en time de weeën. 40 seconden, 3 minuten; 45 seconden, 5 minuten; 40 seconden, 4 minuten; 46 seconden, 8 minuten. Dit is nog niets, denk ik.

Sweet surrender onder de douche

Daarna ga ik in bad, op een krukje onder de douche zitten. De warme water stralen vloeien over mijn haren, mijn gezicht en mijn lichaam wat vooral uit veel buik bestaat nu. Ik kijk naar de buik en het water dat er overheen stroomt. Ik begin te zingen tijdens de volgende wee.

“I am opening up in sweet surrender to the luminous love light of the one”.

Een sjamanistische chant die ik op heb opgeslagen op mijn playlist na het lezen van bevallingsverhaal van een kennis.

“I am ooopening, I am oooo ooopening”.

“I will”

Daarna doe ik mijn handen op mijn buik en ben even bij mijn kindje in gedachten. Ik begin “I will” van de Beatles te zingen, dat ik regelmatig voor hem zong de hele zwangerschap lang. En alle versies van diverse artiesten plat gedraaid.

“Who knows how long I’ve loved you, you know I love you still.
I could wait a lonely life time, if you want me to I will.
And if i ever saw you, I didn’t catch your name,
but it never really mattered I would always feel the same.
Love you forever and forever
Love you with all my heart
Love you whenever we’re together
Love you when we’re apart”

De woorden voelen zo toepasselijk.

Ik weet niet wat mij na de bevalling te wachten staat

Tranen stromen over mijn wangen en mijn stem hapert. Ik moet nu echt loslaten. Zo goed als ik me tijdens mijn zwangerschap voel, moet ik het het loslaten en in het diepe springen. Niet wetend wat mij aan de andere kant te wachten staat. De pijnlijke herinneringen aan de postpartum jaren na Krystian’s geboorte, niet wetend of dit mij weer te wachten staat.

Ik was m’n haren en ga uit de badkamer, ik ga weer op mijn bal zitten en föhn m’n haren. Tijdens een wee zet ik de föhn op mijn buik en zing “I am opening up in sweet surrender…”

Ochtendroutine

Daarna doe ik mijn make-up, tussen de weeën door, zoals altijd na het föhnen, zonder echt bij na te denken: mijn gebruikelijke ochtendroutine.

Mijn man is ondertussen samen met Krystian benzine gaan bijtanken voor de auto. Ik bel het geboorte centrum in Amsterdam. Ik leg uit dat ik op mijn app de weeën klok en dat ze om de 4-5 en soms 8 minuten komen en soms 3.

De verloskundige zegt dat ze even heeft overlegd en dat als ik dat wil we al mogen komen, omdat we uit Utrecht komen. “Prima,” zeg ik, “ik denk dat we over een uurtje ofzo hier vertrekken.”

Mijn moeder is er en mijn man en Krystian inmiddels ook weer. Ik roep mijn man, en omdat ik misselijk ben vraag ik hem om een emmer te brengen. Hij komt naar boven met Krystian.

“Mag ik kijken?”

“Moet je overgeven mama? Mag ik kijken?” Ik lach wat ongemakkelijk. mijn man zegt dat mama een beetje misselijk is en pijn heeft omdat de nieuwe baby er aan komt.

“Waarom?”

“Laten we naar beneden gaan naar Babcia (oma),” zegt mijn man.

“Maar waarom moet mama spugen, papa?” Hoor ik hem zeggen op de trap. “Spugen, spugen, spugen,” zingt hij vrolijk.

Krystian mag kiezen, thuis blijven met Babcia als wij naar het geboorte centrum vertrekken of met Babcia naar Amsterdam (waar zij woont). Hij kiest het tweede.

Heftiger

Mijn man komt naar boven en treft mij aan in een steeds heftigere opeenvolging van weeën.

“We gaan nu naar beneden,” zegt hij.

Ik wil mijn bevalbal mee en handdoek en iPad met muziek.

Met moeite kom ik de trap af. Inmiddels nadert het uur waarvan ik van had gezegd dat we dan gingen vertrekken. Hij maakt snel wat foto’s terwijl ik op de bank zit (zie ik pas later op de camera) en ik ga even naar de wc.

“We gaan nú!”

Als ik loop wordt het zo heftig, op de overloop tussen de wc en trap tref ik mijn man en ik zak helemaal in mekaar, ik krijg het zwart voor m’n ogen en moet overgeven.

Even gaat er een gedachte door me heen: “dit voelt als transitie”.

“We gaan nú!” zegt mijn man. Dat wil ik ook, ik wil niet thuis blijven.

Ik strompel naar de auto, in mijn harembroek en alleen een sportbh’tje en blote buik.

Heerlijke warme wind op mijn buik

De autorit was waar ik het meest tegenop zag tijdens de voorbereiding.

Ik ga zitten en bedenk dat dit niet fijn zit. Dus zet ik mijn stoel wat naar achteren, ik spreid mijn benen en hou m’n voeten bij elkaar en leg een handdoek over mijn gezicht.

We gaan rijden, al snel zijn we op de snelweg. Ik doe het raampje open. Het is een warme dag, maar de koele wind door de snelheid die we maken voelt heerlijk op mijn lichaam en op mijn buik.

Ommm zingen in de auto

Elke wee zing ik. Ik kan geen woorden meer zingen dus alleen de melodie van, “I am opening up in sweet surrender the beautiful love light of the one,” als, “na na na na na naanaan naa naa na na na na,” en als einde, “mmmmmm,” een diepe klank.

De weeën worden langer en de “mmmmm” wordt een “ommmmmmm”: dieper en luider na elke wee. Tussendoor ben ik in mijn eigen wereld onder de handdoek. Heerlijk kalm, zonder gedachten alleen die bries. De volgende weeën als we Amsterdam binnen rijden worden alleen met hele diepe “OMMMM’s” opgevangen. Af en toe kijk ik onder mijn handdoek en zie de straten van mijn geboortestad. De Amstel, fietspaden in de Pijp, waar ik jaren heb gewoond. Toeristen voor de Heineken brouwerij en ik “Ommmm” verder.

Ik hoor mijn telefoon het geluid maken van een nieuw whatsapp bericht. Ik “OMMMM” en kan niet kijken. Even later zegt mijn man dat hij een bekende Nissan Micra ziet achter ons. Het is Ellen, mijn lieve doula. Ik voel haar omhullende warme energie en voel me zo gesteund. Ze is achter mij, dat voelt zo fijn.

De gele geboortekamer

Bij de Genestetstraat aangekomen hebben we direct een parkeerplaats om de hoek. Ik vang samen met mijn man en Ellen een wee op in de portier van de auto en sprint daarna zowat de 10-15 meter naar de deur van het geboortehuis.

Daar aangekomen wordt ik gespot door de verloskundige, T., en een verloskundige die ook kraamverzorgster is daar, L., en zij zegt, “ze komen nu wel erg snel he? Je mag naar de gele kamer” De gele kamer is mijn favoriete, ik heb al die tijd mijn bevalling juist daar gevisualiseerd. Wat fijn.

Weer sprint ik zowat de trap op. In de kamer ga ik direct op de wc zitten. “Wil je in bad?” vraagt L.

“Ja.”

Hier vraagt mijn doula of ze me kan helpen mijn broek uit te doen. Ik kan me het niet meer herinneren maar ik zeg snauwend nee. Ik ben nu hard bezig te proberen om in mijn flow van de auto te blijven.

Ik wil terug in mijn auto-flow

Het bad wordt gevuld en ik ga erin. Ik ben de flow waarin ik zat in de auto helaas kwijt. Ik probeer te zingen, mijn “ommmm’s” . Ellen zit naast het bad, ze is zo lief en zacht en zegt hoe goed ik het doe, hoe mooi de “ommmm’s” zijn, alleen voelt het niet mooi meer. Ik sluit mijn ogen en beweeg door het bad heen. De douchekop op mijn buik gericht, dat voelt wel fijn. Mijn man gaat geld in de parkeermeter gooien.

Alles gaat heel snel, ik heb al die tijd mijn ogen gesloten. Langzaam komt de flow weer terug. Ik weet waar iedereen is en voel hun energie zonder hen te hoeven zien. Ik voel mijn man weer binnenkomen zonder dat ik hem hoor of zie. Ellen is heel dichtbij. L. zit ergens aan het bad. T. zit op het bed verder weg.

Liefdevolle blikken

De keren dat ik mijn ogen open heb word ik begroet met liefdevolle blikken en woorden van vertrouwen.

Mijn man vraagt aan mij: “Wil je de muziek op de laptop?” en “Zal ik bij je in bad komen zitten?” (Zoals gepland)

“Nee!” en “Nee!”

De geluiden mogen er zijn

Ik heb het erg zwaar en maak heel veel geluid, op een gegeven moment hoor ik mezelf gillen.

“Ellen, help mij,” zeg ik. Ik sluit mijn ogen weer. Even later voel ik kou op mijn onderrug, een washandje. Zo fijn. Even later voel ik handen die tegendruk proberen te geven (mijn man, dit weet ik pas later) “Nee!” Ik snauw hem af.

Ik probeer niets meer, de hypnobirthing oefeningen werken ook nu niet. Rustig terug naar mezelf. De geluiden mogen er zijn en wat voelen ze fantastisch. Gillen mag, als het helpt is alles ok. Ik moet alle programma’s en literatuur waar ik mezelf mee heb zitten programmeren loslaten.

Ik voel met mijn vingers

Ik voel persdrang, heel intens. Ik blijf geluid maken, ik voel met mijn vingers binnenin. Ik weet niet of iemand dit suggereert, maar ik voel “iets”.

“Schaamlip” zeg ik. “Nee,” zeg ik. Het is het hoofdje, ongeveer een duim breedte. Ik ben vol verwondering en ongeloof. Wat voelt dit bijzonder, een zacht lief hoofdje. Wauw.

Geen ego, geen mind

De volgende wee is zo krachtig, ik pers mee want het brandt enorm (ik denk op dat moment dat het de aambeien zijn waar ik last van had). Ik zeg dit en de verloskundige suggereert vanaf het bed om te zuchten. Aaaaarrrrgh, nee dat lukt niet, ik pers keihard mee en ik voel de hele bovenkant van het hoofdje. Het voelt zo intens mooi, dát is mijn kindje. De intensiteit van de pijn en de intensiteit van dit prachtige gevoel zijn gelijk. Ik ben de kracht, de kracht is mij. Er is geen ego, geen mind, geen logica of gedachten. Ik grijp de kraan achter mij en hang een soort van half achterover. Een goede breakdance houding zou dit wel kunnen zijn.

Baby aanpakken

L. vraagt of ik de baby aan wil pakken, ik zeg “kan jij het doen?” Ik voel dat ik bang ben onderuit te glijden. De kraan is het enige wat mij in deze fijne positie houdt. Ik pers weer keihard, alle ademhalingstechnieken die ik heb geleerd en in het doula werk heb gezien bestaan niet. Hij is er!

Ik kan met een hand voelen hoe hij er uit komt en hoe zacht L. hem onder zijn oksels uit het water begeleidt. En hij ligt op mijn buik.

Uren naar elkaar kijken

Ik kijk hem aan, wat een schatje denk ik.

Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan, met zijn hoofdje hoog opgetild. Hoe kan hij zijn hoofd hoog houden? Hij is pas geboren!

Hij blijft kijken en ik blijf kijken, het voelt als uren. Zo helder en speciaal. Deze band hebben we nog steeds.

Hij is het, hem voelde ik ineens onverwacht in December toen ik op de fiets zat en ineens voelde dat ik niet alleen was. Ik lach naar hem, de glimlach gaat de komende minuten niet van mijn gezicht.

“Het is een jongetje” zegt mijn man. Dat wisten we al, typische humor van papa lief. Ik moet een beetje geïrriteerd lachen. Maar het is goed. Mijn man zit achter mij en we bekijken onze schat.

Ik heb het gedaan! De eerste niet-medische bevalling in de vrouwenlijn sinds 100 jaar, zo anders dan mijn eerste bevalling, helemaal zelf. En mijn kindje hier in mijn armen is het mooiste cadeau samen met deze kracht die ik voel. En wat is hij lief.

Zware kraamtijd

De kraamtijd bleek zwaar, ondanks alles. Eigen hormonen, goede veilige omgeving, support, ook na thuiskomt. De heftigheid hoort bij mij, de hormonen. Nachtenlange angst, kraamtranen, cortisol op scherp. Dit is weer geen makkelijke tijd. Ik ben zelfs bang voor psychose.

De lieve oprichtster van dit prachtige blog, Isa, helpt mij door via WhatsApp lieve berichtjes te sturen en suggereert om om te gaan met de angsten als met weeën: “ga mee met de golf van de wee en laat je niet overspoelen”. De overgave werkt.

Ik schrijf verschillende affirmaties die mij helpen op papier en hang ze op mijn kledingkast die tegenover mijn bed staat als we weer thuis zijn. Mijn doula komt langs en brengt mij tot rust met haar warme omhelzing. Ik ben er slecht aan toe, de tranen blijven stromen. Mijn handen trillen, ze voed mij mijn havermout met een lepeltje. Zo ontzettend lief, ik neem het tot me. Veel slapen, veel voeden, veel huilen.

Ook komt Danielle langs, die accupucturist en hypnotherapeut is. Ze doet een angstreductie hypno-script. Dit helpt mij ook een beetje te aarden.

Géén postnatale depressie, het gaat super

Langzaam, langzaam, na een aantal weken voel ik meer rust, ik moet nu wel… Ik heb twee kinderen en voor hun ga ik door, fake it till I make it. And I made it, nu 15 maanden later gaat het super. Ik heb geen postnatale depressie gekregen. Ik geef nog steeds borstvoeding en ik voel me goed. Dit had ik nooit durven dromen. Als je eenmaal dat dal hebt gekend kan het voelen alsof je er voor altijd in zal blijven, maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Ik ben voel me zo gelukkig nu, alsof mij een tweede kans is gegeven.