Licht uit, lichaam aan

29/05/2023

by Liza 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug doula hands-off hypnobirthing kind(eren) bij de bevalling thuisbevalling waterbevalling

De zomer van 2016 besloten ik en mijn vriend Jasper dat een tweede kindje welkom was in ons gezin. Onze dochter Kyra was inmiddels een leuke sociale beweeglijke peuter van 3 jaar. Ik vond een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen wel fijn en gunde Kyra een broertje of zusje. Een broer of zus hebben geeft weer een andere dimensie aan gezin en dat wilde ik haar graag meegeven.

Binnen twee maanden was het raak. Exact de tijd die we ook nodig hadden om zwanger te raken van Kyra.

Mijn zwangerschap ging voorspoedig, wat misselijkheid en aversies tegen bepaald eten. Ik had met name een aversie voor noten, wat met een dochter die dol is op noten en pindakaas een aardige uitdaging was. Een lage bloeddruk zorgde wel eens voor duizeligheid. Ik hoefde daarom geen zout te laten staan maar mocht zout toevoegen. Al met al kon ik erg genieten van het zwanger zijn.

De bevalling van mijn oudste

Op de bevalling van Kyra kijk ik zeker niet negatief terug, maar er waren een aantal aspecten die ik anders zou willen deze keer. Bij Kyra ben ik thuis in bad begonnen, maar na het breken van de vliezen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten. Dit betekende een transfer naar het ziekenhuis. Daar ben ik in bed en op mijn rug bevallen. Op ‘t einde heb ik erg lang persweeën moeten wegzuchten, wat ongelofelijk intens was. Ik heb geen behoefte aan een herhaling hiervan.

Ik wilde weer een badbevalling thuis, en dan nu ook echt thuis blijven. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd. Ik was in eerste instantie wat sceptisch. De term Hypnobirthing heeft wat zweverigs. maar na een introductieavond bij Karina Vos werd me duidelijk dat je eruit pikt wat werkt voor jou. Het was een cursus met partner, dus ik moest Jasper ook overtuigen. Hij is nuchter en analytisch, dus hij deed de cursus meer voor mij, maar wel fijn dat hij er voor mij was, om mij te ondersteunen om goed voor te bereiden op de bevalling.

Tijdens de cursus werd me vooral duidelijk dat je je lichaam conditioneert om ontspannen te blijven, en dat de cursus een selectie aan mogelijkheden biedt die je kunt gebruiken en oefenen om hier te blijven. Hypnobirthing werkt ook volgens het principe dat je lichaam wel weet wat het moet doen, dus dat je je daaraan moet overgeven. Met verschillende ademtechnieken om in verschillende fases van de bevalling te gebruiken kun je in de ontspanning blijven.

Hands-off bevallen

Na het volgen van de hypnobirthing cursus wilde ik zoveel mogelijk hands-off bevallen. Dus niet getoucheerd worden, geen vliezen breken maar volledig op mijn lichaam vertrouwen dat het weet wat het moet doen, en zelf met deze flow meegaan. Ik wilde niet weten hoever ik al was, en weten of ik al mocht persen, ik wilde gewoon mee kunnen gaan met de behoeftes van mijn lichaam.

Naast Jasper wilde ik ook graag vriendin en doula Paulina bij de bevalling aanwezig hebben. Zij kon voor wat extra zachte vrouwelijke energie zorgen en met haar ervaring als doula ondersteunen. Ook onze dochter Kyra mocht van mij bij de geboorte aanwezig zijn. Om haar op te vangen vroeg ik ook of mijn moeder er weer bij wilde zijn (zij was ook bij geboorte van Kyra). Daarmee was mijn bevalteam compleet, om een fijne bevalling te hebben.

Het bleef een zwangerschap zonder complicaties. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat het een jongetje was. Omdat Kyra een zusje wilde, hebben we haar verteld dat ze een broertje kreeg. Dit bracht even teleurstelling bij haar, maar al gauw was ze helemaal om en gaf ‘Jochie’ (onze werktitel voor de baby) kusjes en zong liedjes voor hem.

Jochie lag nog lang in stuit, maar flipte keurig op tijd naar ‘head down’, wellicht met wat hulp van wat rebozo sifting en spinning baby oefeningen via Paulina.

Wachten op het begin

37 weken ging voorbij, the magic number om thuis te mogen bevallen. Maar nog geen Jochie die zich aandiende.

38 weken, nog steeds geen Jochie. Ik kreeg steeds meer van mijn checklist gedaan, waaronder nog een keukenvloer laten leggen.

39 weken gingen voorbij. Ook 39+2 ging voorbij, de termijn waarop Kyra geboren is. Vanaf nu liep ik langer door dan Kyra. Vanaf toen leek ook in eens de zwangerschap zwaarder te worden. Veel druk op mijn schaambeen, en wat onrustige nachten, maar niks regelmatigs dat leek door te zetten.

Tussen de 37 en 40 weken waren heel veel dagen dat ik liever niet wilde bevallen, een hoop verjaardagen, koningsdag, dodenherdenking, bevrijdingsdag. Een mijnenveld van dagen om te ontwijken. Gelukkig gebeurde er niks op deze dagen.

Wie bevalt er nu op de uitgerekende datum

Op 6 mei 2017, de dag voor mijn uitgerekende datum, was de eerste mooie dag in weken. Omdat ik niet wist wanneer ‘t zou beginnen besloten we nog lekker naar de speeltuin en kinderboerderij Rotsoord te gaan om van de zon te genieten. Paulina en haar man en kinderen gingen ook mee. In de speeltuin zaten we te grappen over wat nou een mooie datum zou zijn voor Jochie om te komen. Ik noemde dat ik 7 mei 2017, de uitgerekende datum, wel een mooie datum vond, maar het komt zo weinig voor dat je bevalt op uitgerekende datum.

In de speeltuin rommelde het wel in mijn buik, maar niet regelmatig, en niet heel heftig. Toen we op de fiets stapten naar huis toe zei ik tegen Jasper en Paulina dat ‘t onrustig was in mijn buik. Uiteindelijk ben ik direct naar huis gefietst en is Jasper nog wat boodschappen gaan doen.

Ook thuis bleef het rommelen aanhouden. We hebben lekker makkelijk soep gegeten, daarna heb ik Kyra in bad en in bed gedaan, waarbij het rommelen aan bleef houden.

Regelmatige, korte weeën

Ik besloot eens te timen. Weeën om de 8-10 min. Inmiddels was er wat meer regelmaat in de weeën, maar ze hielden niet heel lang aan. Mijn moeder appte me op dat moment of ‘t nog rustig was. Zij ging naar cabaretvoorstelling van mijn broer (hij is cabaretier). Ik wilde haar niet voor niks daar van wegroepen dus ik wist even niet wat ik haar moest antwoorden. Uiteindelijk heb ik: “Het rommelt, maar nothing conclusive,” geantwoord.

Ze heeft vervolgens de hele voorstelling met de telefoon op d’r schoot gezeten.

Kyra is zonder problemen gaan slapen. Ik durfde nog niet te zeggen of het begonnen was, daarvoor wilde ik zelf in bad gaan en kijken of ‘t bleef aanhouden terwijl ik ontspande. In bad zette ik de Hypnobirthing ‘rainbow relaxation’ op. De ontspanning in bad was fijn, maar de weeën bleven, hoewel ze in de ontspanning lichter voelden. Voor mij was ‘t nog steeds niet helder of ‘t nu begonnen was of niet. Het liep tegen 23.00 uur. Wat nu doen? Mijn rust pakken, wat proberen te slapen, of ervoor gaan en actief wakker blijven?

Rust pakken

Ik hield Paulina ook op de hoogte via de app. Zij woont verderop in de straat en kon er in een paar minuten zijn. Na wat overleg met Jasper en Paulina besloten we dat we nu beter onze rust nog kunnen pakken, nu het nog kon. Dit lieten we ook aan mijn moeder weten.

Maar eerst belde we de verloskundige nog voor we de nacht in gingen. Om haar van mijn status op de hoogte te brengen. Doorgegeven dat ik weeën had om de 10 minuten, dat ze nog niet heel intens waren en dat we haar nog niet nodig hadden, maar wellicht wel later vannacht. Marieke had dienst. Ze vroeg aantal dingen en wenste ons daarna een goede nacht.

Licht uit, lichaam aan

Daarna kropen we in bed. Ik keek nog wat cabaret, Pieter Derks was op televisie. Fijn om nog een beetje afleiding te hebben. Toen deed ik het licht uit, en ging mijn lichaam aan. Binnen een paar minuten kwamen de weeën zo kort op elkaar dat ik de weeën timer er bij pakte. Ik had weeën van 1½ minuut om de 3 à 4 minuten. Het was begonnen, en hoe! Het was toen kwart voor 12.

Paulina was er binnen een paar minuten. Terwijl Jasper beneden de boel ging verbouwen en het bad klaar ging zetten hield Paulina mij gezelschap. We grapten dat Jochie nu toch op 7 mei 2017 geboren ging worden.

De weeën kwamen kort op elkaar, maar tussen de weeën door kon ik goed ontspannen met de Hypnobirthing ademhalingstechnieken. Ik voelde dat de weeën heel effectief bezig waren en de druk naar beneden zetten. Toen alles klaar gezet was beneden ging ik tussen twee weeën in naar beneden. De verloskundige bleek nog niet opnieuw gebeld te zijn, Jasper belde terwijl ik naar de WC ging. De verloskundige kwam onze kant op.

Endorfine

Ondertussen ging ik op het matras liggen in de woonkamer, met kussen tussen mijn benen onder een dekentje de weeën opvangen. Paulina aaide me en masseerde mijn hoofd om endorfines los te krijgen. Ik wilde nog niet in bad gaan tot de verloskundige er was. De weeën werden ondertussen wel heftiger. Ik voelde dat er van onder naar boven toe getrokken werd. De pauze tussen de weeën werd korter denk ik. Ik was al lang niet meer aan het timen. Ik bedacht al wel dat ik dit geen 10 uur vol zou houden.

De verloskundige arriveerde, kwam zachtjes binnen en wachtte rustig af met contact maken tot ik er klaar voor was. Ze luisterde daarna even naar het hartje. Daarna ben ik nog een keer naar de WC gegaan. Een flinke tijd op gezeten, en nog verder leeg gespoeld (ik dacht echt dat ik na dit WC bezoek wel leeg was). Ondertussen kwam mijn moeder ook binnen en waren we compleet.

Bewegingsvrijheid in bad

Met frisse moed ging ik het bad in. Het fijne van het bad vond ik de bewegingsvrijheid. Ik kon makkelijk van positie wisselen. Ik heb tussen de weeën in heerlijk kunnen drijven en ontspannen. Maar dit waren korte momenten. Al snel kwamen ze zo kort op elkaar en was het moeilijk om met de weeënademhaling de weeën door te komen. Langzaam maar zeker kwam er persdrang bij op de top van de weeën. Het voelde ook fijner om over te gaan op de ademhaling om je kindje ‘naar beneden’ te ademen, de J-ademhaling. De laatste inhoud van mijn maag werd er uitgewerkt. Dit was een teken voor de verloskundige om haar spullen te gaan pakken.

Ik kon geen houding meer vinden die fijn was. Ik probeerde verschillende houdingen, hangend op mijn armen over de rand, liggend op mijn rug, maar niks werkte meer, mede omdat er ook rugweeën bij waren gekomen. De verloskundige vroeg of ik persdrang had en of ze nog een keer naar het hartje mocht luisteren. Dat mocht van mij, alleen wanneer wist ik even niet. Er zat geen pauze meer in de weeën.

De vliezen braken

Een uitdrijvingsoerkracht nam het over. Met iedere wee voelde ik Jochie lager komen en zijn hoofdje verder tussen mijn benen. Ik had ook erge rugweeën en mijn darmen bleken toch niet helemaal leeg. Het bekende branden volgde snel, maar t hoofdje stond nog niet, met iedere wee vroeg ik me af of ‘t hoofdje nu stond, nee nog niet, nog meer brandden, nog niet. En toen deed ‘t plop… De vliezen braken. Snel daarna stond het hoofdje, en werd ‘t hoofdje geboren, en ik riep dat ‘t hoofdje geboren was. Ik draaide van handen en knieën naar mijn rug. Ik voelde aan het hoofdje. Wat was het zacht!

Onze dochter kwam kijken

Ondertussen had mijn moeder Kyra wakker gemaakt. Kyra had aangegeven bij de geboorte te willen zijn. We hadden samen ook verschillende bevalfilmpjes op YouTube gekeken. Ze wist dat mama hard moest werken om een baby geboren te laten worden. Kyra was verder door alle drukte heen geslapen en ze wilde nu ook niet wakker worden. Mijn moeder heeft haar uit bed getild en mee naar beneden genomen. Ze waren net op tijd om het lijfje van Jochie geboren te zien worden.

2.22 uur Daar was hij dan, zwemmend onder water. Wat was hij zacht en klein. Ik haalde hem zelf naar boven. Hij bleef heel rustig, ademde en keek rond. Daar was Tobias, ons jochie.

Placenta op het droge

Samen bleven we in bad zitten. Kennismaken en wennen aan elkaar. Tobias bleef heel rustig. We lieten hem zwemmen hielden hem warm onder water. We hebben een klein uur in bad gezeten. De placenta was nog niet gekomen maar ik was ook nagenoeg geen bloed verloren. Ik vroeg me af wanneer het badwater zou verkleuren, maar dit gebeurde niet. Toen het water kouder begon te worden koos ik er zelf voor om uit bad te gaan en daar dan de placenta te laten komen. De navelstreng was te kort om verbonden te blijven. Jasper heeft toen samen met Kyra de navelstreng doorgeknipt. Eenmaal op het droge kwam de placenta met een gutsje bloed, en dat was ‘t dan met het bloedverlies.

De uren daarna waren heerlijk ontspannen. Tobias lag bij mij huid op huid. Kyra pakte onze koekjes met muisjes om uit te delen. Na een uurtje werden alle controles gedaan. Dit was allemaal goed en we konden hem gaan aankleden. Ik had toch nog een paar hechtingen nodig, maar dat mocht de pret niet drukken.

Geheel volgens mijn wensen

Tijdens mijn hypnobirthing cursus had ik in een visualisatie oefening mij een bevalling voorgesteld van 3 uur. Dat dit ook werkelijkheid is geworden is voor mij heel bijzonder en krachtig, alsof mijn lichaam zich ook op die tijd had ingesteld.

Verder ben ik dus niet getoucheerd. De verloskundige was er, maar ze heeft verder niks gedaan behalve 1 keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling.

In de kraamweek die volgde ben ik enorm verwend met 2 kraamverzorgers (1 stagaire), en een hele lieve Paulina die lekkere dingen bracht. De borstvoeding kwam goed opgang, Tobias lukte het binnen een paar dagen om goed aan te happen en te drinken. Ik was al snel weer op de been en beneden. Dat ik nu een heerlijke kraamtijd heb gehad heeft ook te maken dat ik de kennis en ervaring van de eerste keer naar deze keer meeneem. We wisten welke acties gedaan moesten worden en konden snel actie ondernemen, zoals kolven. Dit gaf zo veel rust dat ik echt op mijn kraamwolkje heb gezeten.

Ik gun iedereen een bevalling en kraamtijd die ik heb gehad. Het is precies verlopen zoals ik me gevisualiseerd had. Ik heb erg veel gehad aan de hypnobirthing cursus. Ik heb uit de cursus gepakt wat ik wilde om mijn bevalling te gebruiken. Daarnaast was de aanwezigheid van Paulina heel erg fijn. We hadden van te voren ook doorgesproken waar ze mij het beste in kon ondersteunen en dit heeft zij fantastisch gedaan.

Lees hier het krachtige geboorteverhaal van Liza’s oudste kind, Kyra.

Ongekende oerkrachten

28/05/2023

by Anonieme mama 1e kindje baarhouding niet op de rug hypnobirthing overtijd gaan thuisbevalling waterbevalling

In de laatste dagen voor de geboorte van mijn zoon heb ik veel positieve energie opgedaan door de verhalen op deze website. Daarom besloot ik dat ook ik een bijdrage wil leveren door het delen van mijn verhaal.

Weerstand

Toen mijn man, Alex, en ik besloten in het avontuur te springen en te stoppen met anticonceptie was het vrij snel raak. Twee maanden later gaf de zwangerschapstest namelijk al twee streepjes aan: er zat een kleintje in mijn buik! Dat was sneller dan verwacht en ik moest dan ook wel wat wennen aan het idee. Elke nieuwe fase van de zwangerschap was weer een drempel die ik nam met enige scepsis en soms wat tegenzin. Het eerste bezoek aan de verloskundigenpraktijk met al haar overdaad aan borstvoedingsfolders en kraamhulpreclame bijvoorbeeld, de glaasjes wijn die ik moest laten staan, de broeken die niet meer pasten, mijn veranderende lichaam en groeiende buik en de eerste zwangerschapscursus. Toch bleek dat het, als ik het een beetje tijd gaf, steeds alles reuze mee te vallen en overwon de blijde verwachting en het spannende gevoel het van de onzekerheid over wat me allemaal overkwam.

Toch nog wat ‘zweverige gekkigheid’

Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap niets wilde horen over zwangerschapscursussen en meer van die, naar mijn mening toen, ‘zweverige gekkigheid’, besloot ik een paar weken voor de uitgerekende datum toch een cursus Hypnobirthing te volgen. Ik had er goede verhalen over gehoord en nu de komst van de baby dichterbij kwam leek het me verstandig om me toch een beetje voor te bereiden. In het kort gezegd krijg je tijdens een cursus Hypnobirthing tools om in een zeer ontspannen gemoedstoestand te raken waardoor je de bevalling makkelijker op een natuurlijke manier kunt beleven.

De eerste lessen vormden weer een flinke drempel. Ik moest wennen aan de licht spirituele inslag, de bevallingsfilmpjes en vooral dat alles rondom de bevalling en het vrouwelijk lichaam werd benoemd en besproken. En dat waar onze mannen bij zaten! Soms kon ik met mijn rode konen wel door de grond zakken.

Meditatieve sfeer

De derde les besloot ik dus ook om Alex thuis te laten en alleen te gaan. De hypno-juf fungeerde als mijn geboortepartner en ja hoor, juist die les lukte het me voor het eerst om in de oefeningen op te gaan en in een heel ontspannen, bijna meditatieve sfeer te komen. Dat wilde ik met Alex delen! Dus de keren daarop mocht hij weer mee en hebben we samen nog veel geleerd. Mijn weerzin veranderde in een lach. Zeker toen Alex tijdens een oefening iets te ontspannen werd, en zijn ademhaling overging in een snurkend geluid.

Op de valreep een bevalbad

De dag van de uitgerekende datum brak aan en de whatsappjes vlogen om mijn oren. Waar blijft de baby nou? Die zat nog lekker in mijn buik en uit niets bleek dat hij of zij zin had om te komen. Ik vond het zelf stiekem niet zo erg. Ik volgde nog wat colleges, maakte zelfs nog een tentamen en las veel positieve verhalen over bevallingen. Maar toen ook de 41 wekengrens passeerde, werd ik toch wel ongerust. Ik wilde liever geen ziekenhuis-bevalling, maar dan moest het nu wel opschieten. Op een nacht werd ik wakker met het idee: ik wil in bad bevallen! In een bevallingsbad! In de slaapkamer! En wel snel want het kon immers elk moment gebeuren! De volgende dag reden we naar Delft om een een groot opblaasbad te huren.

De dag erop moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden checken of het veilig was om de baby nog even te laten zitten. Dat bleek het geval. Zijn hartje deed het goed, het vruchtwater was voldoende en ook ik was in goede staat dus ik kreeg wat uitstel tot max 42 weken en 1 dag. Dan zou ik echt ingeleid worden en dus een medisch geval worden.

Krampen of weeën?

Gelukkig kwam het niet zover want bij 41 weken en 3 dagen begon het te ‘rommelen’ zoals ze dat noemen in de verloskunde-praktijk. Omdat ik geen ervaring had met harde buiken of voorweeën wist ik niet zeker of de krampen die ik voelde weeën waren. Ik werd er wel wat zenuwachtig giechelig van en tegen het eind van de middag ging ik de ‘weeën’ bijhouden op een papiertje, terwijl Alex in de kamer naast me aan het werk was.

Ik bleek om de vijf minuten toch wel zo’n gevoel van kramp te krijgen en dat hield een minuut aan. Was het dan toch begonnen? Ik probeerde de aandacht van Alex te trekken, maar hij zat in een conference call en reageerde niet op mijn aandachttrekkerij. Toen hij rond 6 uur eindelijk ophing, liep ik naar hem toe en vertelde hem dat ik dacht dat er mogelijk iets begonnen was.

Vier centimeter ontsluiting

Omdat ik erg honger had, besloten we eerst eens een gebakken eitje te maken met kaas. Maar terwijl ik daar in de keuken rondliep, kwamen de weeën om de drie minuten en moest ik echt leunen op het aanrecht om ze op te vangen. Snel werkte ik de boterham naar binnen terwijl Alex de verloskundige belde. Tegen zeven uur stond ze op de stoep en constateerde: het is absoluut begonnen! Ik had vier centimeter ontsluiting.

Toen werd het menens. Ik besloot eerst in mijn eigen badkamer-bad te gaan waar Alex de kaarsjes had aangestoken en rustige hypnobirthing muziek had opgezet. De weeën werden heftiger en pijnlijker. Ik schrok er een beetje van, maar door de ademhaling die ik had geleerd op de cursus lukte het me om heel rustig te blijven. Ook merkte ik dat ik erg leunde op de ingesproken hypnobirthingtekst. De tekst die ik eerder zweverig had gevonden, sleepte me er nu volledig doorheen.

Een goede concentratie

Alex zat naast me en sprak me bemoedigend en heel rustig toe. Als er een golving kwam probeerde ik het gewoon over me heen te laten komen. Alsof ik de pijn op een surfboard zette en het surfboard in tien seconden naar mijn tenen zuchtte. Met een goede concentratie lukte het me om de steeds hevigere pijngolvingen op te vangen. Maar zodra ik me eventjes bemoeide met gesprekken om mij heen, had ik het zwaar te verduren.

Na drie uur was ik zo geconcentreerd dat ook Alex niets meer tegen mij mocht zeggen. Na een uur of vier in mijn gewone bad, besloot ik te gaan verzitten. Dát zette pas echt de boel in werking. Tijdens de volgende wee ervoer ik op eens een ander soort kracht. Een gevoel dat ik moest persen. Dat vormde zich in een soort oerkreet, waar ik mij niet tegen kon verzetten. Ik schrok er ontzettend van. Wat was dit? Zover was ik toch nog helemaal niet?

Gauw het bevalbad opzetten

De verloskundige kwam er snel aan en riep naar Alex dat hij het bevallingsbad gereed moest maken. Terwijl het bevallingsbad volliep werd ik gecheckt op bed. 10 centimeter ontsluiting. Ondertussen kwamen er oerkrachten in mij los waarvan ik het bestaan niet kende. Ik botvierde me op het t-shirt van Alex. Dat deze heel gebleven is, mag een wonder heten.

Door de kracht die in mij loskwam, raakte ik van slag. Het deed niet zozeer pijn, maar de heftigheid was niet onder controle te houden. Het nam mijn lichaam over en ik vond het lastig om die controle te verliezen. Van de rustige meditatieve sfeer in mijn badkamer-bad, kwam ik in een wervelwind terecht en kondigde de baby zich echt aan.

Brullen als een leeuw

Ik was op slag vergeten wat we hadden geleerd over ademhaling tijdens persweeën en liet me begaan. Dat zorgde ervoor dat ik voor mijn gevoel als een leeuw kreten uitbrulde en merkte zelfs tussendoor nog op: “Shit, de buren!” De verloskundige sprak me streng toe. “Gebruik je kracht om te persen, niet om te brullen. Anders kun je straks je moeder niet meer bellen om het blijde nieuws te vertellen.”

Een goede opmerking om het geluid te dempen, maar toen ik de kracht ging gebruiken om te persen, ging het pas echt snel. Na twee of drie flinke persweeën voelde ik het hoofdje tussen mijn benen en na nog drie tot vier keer persen riep de verloskundige: geef me je handen! Zo vingen Alex en ik samen het kindje op in het warme water.

Blij en trots

Ik kon het niet gelijk geloven en keek wazig voor me uit. Wat was er nu net gebeurd? Maar een luide huil riep mijn aandacht er weer bij en ik keek naar het kindje dat ik in mijn handen had. Een jongetje! Wauw, door emoties overmand staarde ik wat versuft voor me uit. Blij dat het voorbij was, blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en ook een beetje trots op hoe ik dit klaargespeeld had.

Wankelend stapte ik het bad uit en ik wachtte, met mijn zoon op mijn borst, tot de navelstreng uitgeklopt was. Daarna mocht Alex de navelstreng doorknippen en werd onze zoon gewogen. Het bleek een flinke knul: 4160 gram schoon aan de haak. Na met de verloskundige en de kraamverzorgster te hebben geproost met een glaasje priklimo gingen zij weer naar huis en bleven we met z’n drietjes achter. Gek genoeg hebben we zelfs nog een paar uurtjes geslapen voordat de zaterdagochtend zich aandiende en een nieuwe kraamverzorgster op de stoep stond met achter haar de eerste nieuwsgierige familieleden die niet konden wachten om de kleine man te zien.

Bijna een week oud

Al met al vond ik de bevalling een overweldigende, heftige maar tegelijkertijd ook mooie ervaring. Mede dankzij de tools die ik had meegekregen tijdens de cursus hypnobirthing, de mooie thuissetting, het bevallingsbad en de nuchtere en relaxte houding en aanmoediging van de verloskundige en Alex. Wat ik een volgende keer anders zou doen is meer tijd nemen tijdens de persfase. Naar mijn idee had de schade dan nog iets beperkter kunnen blijven. Maar achteraf is altijd makkelijker praten.

Onze zoon is nu bijna een week oud. En heus loopt niet alles op rolletjes. De borstvoeding gaat bijvoorbeeld niet vanzelf en is wat pijnlijk, daardoor verloor de baby iets te veel gewicht in de eerste dagen. Maar met behulp van wat bijvoeding en een lactatiedeskundige gaat alles nu de goede kant op. Het leukste is om de liefde te voelen groeien. Elke gekke bek die hij trekt, elke minuut kroelen, die kleine handjes op je borst voelen en die zachte wangetjes tegen je aan. De bevalling was overweldigend, maar de liefde die we nu voelen voor dit kleine mensje is nog overweldigender.

Van weerstand naar ons wonder

15/05/2023

by Anonieme mama 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug thuisbevalling waterbevalling

2 januari, yes dit is de dag, ik ben uitgerekend! Joehoe, hoor je me: uitgerekend! Ja, deze dag gaat dus babyloos voorbij, en de dag daarna, en de dag daarna.

4 dagen voorbij de uitgerekende datum

Totdat het 6 januari is. Ik wordt wakker met grootse plannen. Ik moet een cake bakken, en koekjes…mijn blije humeur wordt bruut verstoord door een wee. Ok, even zuchten en hangen aan een stoel en go. Een paar minuten later meld zich weer een wee. Serieus? Ik app mijn vriendin, annex bijna buurvrouw en tevens mijn verloskundige (ja, lucky me) of ze mijn kinderen ook wil meenemen naar school. Ik word niet laaiend enthousiast van het idee om aan de kapstok bij de kleuters te gaan hangen en wat doelloos te zuchten, om van het idee te gaan fietsen nog maar te zwijgen.

Dit zijn vast voorweeën

De ochtend verloopt saai, ik heb werkelijk nergens zin in, zelfs niet in schoonmaken wat ik ijverig deed de laatste weken. Ik lig, hang, zucht, wandel, zap, slaap, en wandel nog maar meer door het huis. Voorweeën, ik weet het zeker. Ik hoor bij de gelukkigen die dit dagenlang gaan hebben en dan vast de 14 dagen gaan aantikken.

Ik hang nog maar wat door, de weeën zijn venijnig en kort. Ik ben er van overtuigd dat het voorweeën zijn. De kinderen toch maar uitbesteed, mijn liefste zus wijst me tijdens een leuk bezoekje er fijntjes op dat ik echt wel aan het bevallen ben hoor, want dit had zij ook bij haar bevalling. Ik hou lekker vol dat het voorweeën zijn, ik ben er eigenlijk van overtuigd, hier ga ik niet op bevallen.

Puur medeleven

Mijn moeder komt ook nog even langs en roept dat dit nachtwerk gaat worden. Kijk, hier word ik blij van, puur medeleven. Oh, en pijnlijk is het ook… “ja mam, serieus, dank voor de reminder!”

Om 16.00 bel ik dan toch maar eens mijn lieftallige man op. Of hij naar huis wil komen, het is echt nog niet begonnen, denk ik, maar kom toch maar, want je weet het maar nooit.

Ik wil eigenlijk niet bevallen

En daar is mijn held een kwartiertje later, hij was al onderweg toen ik belde. Zodra hij een voet over de drempel zet worden de weeën heftiger. Al snel ben ik in tranen. Ik wil eigenlijk niet bevallen, ik schrik van het feit dat ik misschien niet meer terug kan, als het echt begint nu dan moet ik erdoorheen…

Ik besluit onder de douche te gaan, de weeën zijn kort en fel en mijn tranen vloeien rijkelijk. Om de minuut volgen ze elkaar op. Nog steeds vind ik het voorweeën.

Of mijn man de verloskundige mag bellen? Of het bevalbad klaarzetten? NEE, absoluut niet. Ze komt vast voor niks want dit is het niet, hoor.

Daar is de verloskundige

Stiekem appt mijn man onze verloskundige en even later hoor ik iemand de trap opkomen, daar is ze, mijn held die me komt verlossen. Ze komt lieflijk gedag zeggen en vragen hoe het gaat. “Nou, dit is de allerlaatste keer dat ik ga bevallen want het is ontzettend ruk,” antwoord ik. Ok, voor ruk gebruikte ik een andere benaming, wat overigens niet misplaatst is in deze context.

Ik stap onder de douche vandaan, er komt weer een wee en ik hang om mijn man zijn nek. Oh, ik weet weer precies hoe het was, hoe het voelde de twee eerdere bevallingen. Waarom wilde ik nog zo graag een kind? Eenmaal op bed puf ik nog 2 weeën weg. 5 centimeter ontsluiting, ik ben al op de helft!

Een heuse weeënstorm

Mijn vliezen worden gebroken en ik beland in een heuse weeënstorm. Ik roep dat ik het eng vind, de pijn is er in volle glorie. Ik kan niet meer terug. Maar het idee dat mijn kleine meisje onderweg is houdt me op de been. Ik zucht de weeën weg, maar kan ze bijna niet bijhouden en moet alle zeilen bijzetten om goed te blijven ademen.

Fijne koude handen

De verloskundige heeft heerlijk koude handen die heel fijn voelen op de mijn rug. Er volgt een wisseling want ineens voel ik die koude handen niet meer. “Van mijn rug afblijven” bijt ik mijn man toe, en ik draai me snel om zodat ik me kan verstoppen onder zijn armen.

Ik wil graag in bad en ben blij te horen dat ik erin kan. Vlak voordat ik erin wil stappen komt er weer een wee. Wat ben ik blij met mijn sterke man waar ik aan mag hangen. Ik stap snel in bad, heerlijk het warme water in en probeer mijn draai te vinden voordat er weer een wee komt. Shit. ik lig op mijn verkeerde zij. Ik puf weer een wee weg, wat zijn ze heftig, ik puf me gek maar wil eigenlijk het liefste heel hard gaan huilen.

Vertrouwen dat ik het kan

Dan hoor ik de vertrouwde stem van mijn verloskundige, wat ben ik blij dat ze bij me is. Ze loodst me door de wee, geeft me moed en het vertrouwen dat ik het kan. Ik focus me op mijn ademhaling, zodat mijn aandacht niet naar de pijn gaat en na de top kan ik langzaam weer bijkomen.

Ik wil me omdraaien maar weet dat dat betekend dat er gelijk weer een wee komt. Ik ken mijn lichaam ondertussen wel in de staat van bevallen en elke beweging wordt afgestraft met een wee. Nadat ik alle moed heb verzameld draai ik me snel om en voel gelijk een wee opzetten. Here we gooooooo pfffff.

Ik zoek mijn man, ik hoor en voel dat hij druk is met emmers water vullen maar ik heb hem nodig. Ik roep hem en al snel voel ik zijn vertrouwde hand in de mijne. Ik hou hem stevig vast als de volgende wee zich weer aandient en ik puf en zucht, ik luister naar de bemoedigende woorden als ik ineens een branderig gevoel krijg.

Het kan toch niet al zo ver zijn

Ik roep dat ik het voel branden, maar bedenk me dat ik me dit vast inbeeld, ik wil gewoon te graag dat ik al bijna op de 10 centimeter zit want veel langer ga ik deze weeën niet trekken! Bij de volgende wee heb ik het niet meer, ik roep in paniek dat ik wil persen. Er wordt snel gekeken hoever ik ben.

“Je bent er al,” hoor ik ineens. Ik schrik want dat kan toch niet zo snel, ik ben nog niet eens een uur verder nadat ik onder de douche stapte, en 20 minuten geleden had ik nog maar 5 centimeter ontsluiting. Ineens weet ik niet meer wat ik moet doen, ik word bang, ik ben er bijna, ik ga mijn kindje zien maar moet eerst nog persen en dat is het stuk wat ik gewoonweg enorm eng vind.

Ik geef toe aan de storm

Mijn lichaam neemt alles van me over, ik probeer het te volgen, en geef toe aan de storm. Ik pers, en elke wee komt ze een stukje dichterbij, zakt soms tot mijn grote ontzetting weer een stukje terug. Maar al snel staat het hoofdje, ik zucht en zucht maar wil het liefste doorpersen.

Gelukkig ik mag weer meegeven, en dan ineens voel ik haar uit me glijden en ervaar een grote opluchting, ik kom overeind en zie ons kleine meisje. Ik houd haar onder water, ze beweegt heel voorzichtig haar armpjes.

Zo trots

Ik voel me fantastisch, ik ben zo blij dat de bevalling achter de rug is en trots op mezelf, ik heb het weer geflikt! Ik haal onze dochter boven water want ik kan niet meer wachten haar vast te houden, te ruiken en te knuffelen. Ik glim van trots. Wat is ze mooi, lekker mollig en zo waanzinnig mooi, had ik dat al gezegd?

Ondertussen komt onze kraamverzorgster binnen, jammer, ze heeft het net gemist allemaal, het ging ook zo snel!

Onze versgeboren dochter gaat bij papa lekker buidelen en ik probeer uit bad te komen. Zodra ik sta voel ik dat alles van binnen een beetje zakt, het voelt zo raar! Even later zit ik onder de douche te shinen, ik blijf maar zeggen dat ik zo blij ben dat ze er is, maar ik besef het amper dat ze er echt al is.

Waanzinnig goed

Ik ga snel mijn bed in, ik voel me waanzinnig goed en kan niet wachten om mijn meisje bij me te hebben. Verliefd blijf ik maar naar haar kijken, ik leg haar aan mijn borst en ben zo trots op haar. Ze begint wat te drinken en ik nestel me op een roze wolk. Klaar om enorm te gaan genieten van mijn kraamtijd en mijn gezin. Welkom kleine meid, we hebben zo naar je uitgekeken en wat zijn we gelukkig dat je er bent!

35 minuten van begin tot eind: ongepland unassisted

11/05/2023

by Esther 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen hands-off hypnobirthing ongeplande UC (unassited childbirth)thuisbevalling waterbevalling

Mijn vorige bevallingen gingen erg snel

Na twee meisjes ben ik zwanger van een jongetje deze keer! Ik heb verloskunde gestudeerd, maar ben al een aantal jaar niet meer werkzaam. Ik weet dus precies hoe een bevalling werkt. Toch zie ik best op tegen de bevalling, omdat ik niet weet hoe mijn bevalling zal verlopen. De vorige 2 bevallingen gingen zo snel. Mijn eerste dochter is binnen 5 uur geboren en mijn jongste dochter binnen 2 uur. Wat als het deze keer nog sneller gaat?

Mijn man voetbalt op hoog amateur niveau buiten de stad en moet ook soms helemaal naar de andere kant van het land voor wedstrijden. Ik zie daar allemaal erg tegen op. De laatste weken mag hij ook niet meer mee naar uit wedstrijden van mij! Gelukkig wil hij dit zelf ook niet.

Heerlijk slapen op de regenboogontspanning

Ik heb een cursus yoga gedaan. Maar dit haalt mijn onrust niet helemaal weg. Van mijn zus kan ik het boek ‘HypnoBirthing, the Mongan Method’ lenen. Het lijkt me zweverig geneuzel, maar al bij de eerste bladzijde ben ik verkocht. Dit sluit precies aan bij mijn visie rondom zwangerschap en geboorte! En het is helemaal niet zweverig, maar juist erg mooi. Ik heb geen cursus gevolgd, maar alleen het boek gelezen. Inmiddels weet ik dat dat niet voldoende is. Maar toch vond ik die laatste weken van mijn zwangerschap heerlijk. Elke avond zette ik de regenboogontspanning (hypnobirthing CD) op en dan viel ik in slaap.

De uitgerekende datum

Op 19 januari 2014, mijn uitgerekende datum (de 3e keer op de 19e!) word ik om 2.40 wakker omdat mijn vliezen breken. Wat een raar gevoel! Wat nu? Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, dus van mijn ontspanning blijft niks over. Als ik naar de badkamer loop krijg ik meteen de eerste wee. En die doet meteen flink zeer! Geen mooie opbouw, zoals bij de vorige bevallingen.

Mijn man verschoont het bed, maar ik wil erop liggen, want staan is niks. De volgende wee doet weer erg zeer, ik voel al veel druk en kan dat niet wegademen. Ik ben mijn mooie hypnotechnieken ook vergeten ineens. Ik vraag mijn man om het bevalbad te vullen, want deze keer wil ik graag in bad bevallen. En hij belt meteen de verloskundige.

Liggend op de overloop

Om een uur of 3 zegt mijn man dat ik het bad in kan. Ik sta op uit bed en krijg op de overloop weer een wee. Staand opvangen voelt echt niet fijn, dus ga ik snel op de grond van de overloop liggen. Mijn man staat er raar naar te kijken.

Deze weeën voelen echt heel anders aan dan de vorige bevallingen. Daarbij had ik meer buikpijn. Deze weeën voelen aan als een stekende pijn, helemaal onderin mijn buik.

Eenmaal beneden plof ik in het bad. Omdat onze slaapkamer op de zolderverdieping is hebben we het bevalbad in het kantoorkamertje gezet. Op zolder mag je namelijk niet thuis bevallen. Het bed van onze oudste dochter hebben we op klossen gezet en gaan we gebruiken als ik niet in bad zou kunnen bevallen.

Met de tuinslang over mijn buik

Er staat nog maar een klein laagje water in het bad, maar het voelt al wel heerlijk. Omdat mijn dikke buik nog boven het water uitsteekt laat ik met de tuinslang het warme water over mijn buik lopen. We hebben een hele constructie moeten opzetten om het bad te kunnen vullen. De tuinslang (uiteraard goed schoongemaakt) loopt vanaf onze badkamer, door de gang naar de kamer waar het bevalbad staat.

Ik zet mijn HypnoBirthing muziek op en probeer de ‘golven’ weg te ademen. De HypnoBirthing ademhaling werkt inderdaad goed. Maar de volgende wee is een flinke perswee, er valt niks weg te ademen. Ik hang over de rand van het bad en maak flinke geluiden. Wat een oerkracht!

“Het voelt lekker”

Ik voel het hoofdje van de baby al komen. Ik ben een beetje bang om me over te geven aan mijn lichaam, ik wil graag de controle houden en daarom laat ik, als de wee voorbij is, met zachte persjes het hoofdje geboren worden. Het brandt en ik herinner me mijn positieve affirmaties. In plaats van denken dat het pijn doet, begin ik te denken: Het voelt lekker, het voelt lekker. En inderdaad, de pijn verdwijnt en het voelt fijn aan als het hoofdje geboren wordt.

Op zijn hoofdje voel ik heerlijke zachte haartjes. Ik wrijf erover met mijn hand, een heerlijk gevoel, daar komt mijn kindje!

Mijn man loopt nog ergens rond, dus ik roep hem er snel bij. Ik zeg dat hij de camera moet pakken omdat de baby er al bijna is. Ik laat hem het hoofdje zien. Mijn man had intussen zelf al de camera gepakt en filmt de rest van de geboorte.

Ik kan niet geloven dat hij er al is!

De volgende wee wordt onze zoon met een draaikolk in bad gelanceerd, om 3.15 uur. Ik pak hem snel op en hou hem nog even onder water. Dan pak ik hem bij me. Hij is heel rustig, maar ademt wel. Ik kan niet geloven dat hij er al is!

Na 30 seconden staan zijn 2 zussen in de kamer, ze waren wakker geworden van mijn geluid. Met zijn vieren bewonderen we de kleine man.

Na een poosje begint hij te huilen. Ik probeer hem warm te houden in het warme water. Mijn man en ik blijven tegen elkaar zeggen: “Hoe kan dat nou?, zo snel?!”

Daar is de verloskundige

Na 10 minuten stapt de verloskundige binnen. Ze is verrast dat de baby al is geboren! Omdat de navelstreng al is uitgeklopt navelt ze hem af. Mijn man en dochter knippen hem door. We wachten even af tot de placenta wordt geboren en ik krijg een synto prik in mijn been, vanwege eerder ruim bloedverlies en de snelheid van deze bevalling.

Na een kwartiertje besluiten de verloskundige en ik dat ik toch maar uit bad ga om de placenta geboren te laten worden. Ik ga in het bed van onze dochter liggen. Mijn man gaat met onze zoon naar boven en kleed hem lekker aan. Daarna leg ik hem aan de borst, hij drinkt meteen goed.

De placenta

40 minuten na de geboorte van onze zoon wordt ook de placenta geboren en is de bevalling compleet. De verloskundige moet mij nog een beetje hechten. Als ze klaar is kijk ik zelf, samen met man en kinderen de placenta na. Ze vinden het gelukkig niet eng, dat bloederige ding. De verloskundige maakt ondertussen beschuit met muisjes voor ons klaar. Daarna eten we gezellig met elkaar een beschuitje.

Rond 6 uur gaat de verloskundige weer naar huis. Mijn man legt onze dochters weer terug op bed, en ik kruip met mijn zoon in ons eigen schone bedje. Waar ik even daarvoor nog niets vermoedend lag te slapen.

35 minuten

Deze bevallig heeft dus maar 35 minuten geduurd! Een paar maanden na deze bevalling heb ik de opleiding tot HypnoBirthing practitioner gevolgd. Sindsdien geef ik de cursus met veel plezier!

Prachtige thuisbevalling in bad: eerste kind

11/05/2023

by Pati 1e kindje baarhouding niet op de rug thuisbevalling waterbevalling

Het was de uitgerekende datum, zondag 10 april 2016. Ik geloof er nooit zo in dat men kan voorspellen wanneer je kindje komt, maar zowaar om 14.15 die dag begonnen mn weeën. Ik had ‘s morgens nog een kopje wee-opwekkende frambozenblad thee op, dus ik dacht nog: ‘wow, sterke thee. Die moet ik een paar dagen drinken.’

Ook heb ik de dag ervoor toen ik het weerbericht voor maandag 11 april hoorde, nog gezegd, “wat een warme zonnige dag, wat zou het heerlijk zijn om dan onze kleine in m’n armen te houden in de zon”. Blijkbaar heeft de kleine dat gehoord! Ik voelde een soort ongesteldheidsgevoel in m’n buik, drukkend en ongemakkelijk. Maar ik had geen last van mn rug of benen, dus ik dacht aan voorwerk en zoals gezegd geloofde ik niet zo in een uitgerekende datum.

De bevalling is echt begonnen

Ik ben dus nog in de zon gaan zitten, de poes gaan zoeken in de wijk en ondertussen de weeën timen terwijl ik af en toe nog buren sprak. Er zat frequentie in dus ik heb de verloskundige gebeld, en s’ avonds rond uurtje of 9 kregen we te horen dat we echt gingen bevallen binnen 24 uur.

Mijn vriend is op mijn verzoek het bevalbad gaan klaarzetten, met zeezout en magnesium er in, en kaarsjes er naast. Ik had nog die avond een brownie gebakken en heb mn weeën weg gedanst en gezongen op m’n yogamantra’s, daar werd en bleef ik ontspannen door.

Het geboortebad in

Het advies van m’n verloskundige was om nog even te slapen. Dus rond 11en stappen we ‘t bed in, maar dit voelde onnatuurlijk en ik kon weeën niet weg ademen, dus hups, het bad in. Dit voelde meteen goed, lekker warm en ontspannen en beweeg- en ademruimte. Ik werd heel rustig van de fijne sfeer en had zin in de bevalling, omdat ik uitkeek naar ons babytje.

Ik merkte dat weeën heftiger werden en anders, er kwam een drukkend gevoel bij waar ik me niet zo goed raad mee wist. Dus de verloskundige laten komen en die was verbaasd dat de ontsluiting zo vlot verliep. Al 7 centimeter. Ik was er niet zo mee bezig, maar wel fijn om te weten dat ‘t vlot ging.

Dromerige toestand

De ontsluitingsweeën opvangen lukte best goed met de ademtechniek. Ik was best moe en raakte in een bijzondere dromerige toestand met slaperige en dan weer hele wakkere momenten tijdens de weeën.

Het persen vond ik het moeilijkst. Het was als een vervelend duwend gevoel, echt alsof je moet poepen. Eerst durfde ik niet echt mee te persen en ik was bang uit te scheuren of zo. Ik voelde het hoofdje zakken en dan weer terugschuiven. Even schoot er als angst door mn hoofd heen…’hoe krijgt ik d’r in hemelsnaam uit?’

Twee wijze vrouwen

Tegenover mij zaten 2 wijze vrouwen rustig mij te observeren, de verloskundige en de kraamverzorgster, en aan mijn zijde naast het bad aan mijn hand mijn man. Ik keek ze beetje wanhopig aan en kreeg te horen dat ik helemaal mee mocht persen en dat ik het goed deed, dat was fijn. Ik zou zelfs al ‘t hoofdje kunnen voelen kreeg ik te horen, en jawel, zo dichtbij en bijna eruit was de baby.

Ik verzamelde moed en ben op een wee mee gaan persen zonder angst en met diepe ademhaling. Mijn man herinnerde me aan de yoga ademhalingstechnieken: in en heel rustig weer uit – pfff – en persen maar, fijnnn.

Een fantastisch avontuur

Voordat ik door had wat er precies gebeurde en hoe, kreeg ik te horen dat ik onze baby kon aanpakken in bad. Vol verbazing, want ik dacht nog wel even paar uurtjes bezig te zijn, en vol nieuwsgierigheid en blijdschap hield ik d’r vast met m’n man. Een prachtig kind, met een bos donker haar en een wipneusje en fijne bouw. Welkom Mila Lynn! Wat een fantastisch avontuur was jouw bevalling. Ik wens dit elke vrouw toe.

We hebben de navelstreng laten uitkloppen zodat Mila alle voedingsstoffen, ijzer, bloed nog binnen kreeg voor het afbinden. De placenta hebben we rustig zelf natuurlijk “geboren” laten worden en een klein stukje afgesneden en in een smoothie gedaan die ik meteen op dronk. De rest van de placenta is verwerkt tot capsules om aan te sterken. Ik kan elke vrouw dit aan raden. Mila en ik zijn fit, en na paar dagen al op de been en in staat om naar buiten te gaan.

Een Jip en Janneke bevalling

11/05/2023

by Esther 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off thuisbevalling waterbevalling

Nooit meer in het ziekenhuis

De bevalling van mijn eerste kind was niet fijn. Mijn man en ik wilde in het ziekenhuis bevallen omdat dat veiliger voelde, maar ik had me niet ingelezen. In het ziekenhuis wilden ze de vliezen breken. Ze zeiden dat het dan sneller zou gaan. Na het breken van de vliezen kwamen de weeën ontzettend heftig, ik was helemaal uit balans. Ik kreeg een ruggenprik, heb 5 uur geperst, en er is een knip gezet. Ik dacht later alleen maar: ‘Nooit meer in het ziekenhuis, nooit meer vliezen breken’. Wat een drama.

Ik was bij de 2e zwangerschap helemaal niet bang om te bevallen. Ik ben niet bang voor natuurlijke pijn. Deze keer wilde ik thuis bevallen, want ik wist dat als ik het zonder ‘hulp’ deed (zoals vliezen breken door de verloskundige of iets dergelijks) het heel natuurlijk zou verlopen. Mijn lichaam zou het op haar eigen tempo mogen doen.

Het is begonnen!

Dinsdag nacht om 2.00 werd ik wakker omdat ik moest plassen. Toen ik terug kwam en in bed ging liggen voelde ik de eerste wee, en ik wist meteen: ‘Dit is het! Dit is een wee, het is begonnen!’

Ik hield meteen de tijd bij en de hele nacht kwamen de weeën om de 7 minuten, allemaal super goed op te vangen. Ik was zo blij en had er zo’n zin in. Toen mijn dochter van 3, Esra, s’ochtends wakker werd, filmde ik haar gezichtje en zei dat haar zusje vandaag geboren ging worden. Ze was zo blij: “Jaa mama! Mijn baby word geboren, mijn baby!”

Af en toe een flauwe wee

Ik ging uit bed, kleedde Esra aan, ging douchen, maakte me op en deed mijn haar, en toen… toen niks. De weeën waren weg. Er kwam een heel flauwe wee af en toe, maar het was zo’n domper. Ik had het Esra al verteld en het bevalbad was ook al aan het vollopen. Ik was er nu zo klaar voor, waarom kwamen ze niet!? Mijn buik rommelde een beetje, maar niks wat er nog echt op leek.

Ik belde de verloskundige dat de bevalling begonnen was maar dat de weeën (op het moment van bellen) erg onregelmatig kwamen. Ze zei dat dat voorweeën waren en dat het nog lang kon duren. Ze vertelde dat dat heel normaal was. Ik zei dat het anders was, dat het echt begonnen was. Ze zei dat ik moest afwachten.

Een rustig dagje

Mijn man bleef die dag thuis, hij ging met Esra naar speeltuintjes en vermaakte haar een beetje. Ik deed het rustig aan.

Toen kwam het avondeten. Ik was aan het koken en voelde de weeën weer opkomen!

Na het eten zaten we op de bank en ik wist dat het nu doorzette. Maar echt een handige tijd vond ik het niet, Esra moest straks in bad en in bed en ik wilde dat het liefst gewoon doen zoals anders. We zijn de afgelopen maanden altijd tegelijk gaan slapen zodat ik nog een beetje aan mijn slaap kwam, en ik wilde haar nu ook zelf op bed leggen.

We zaten samen in bad en ik verloor al een beetje bloed en slijm en ik wist dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik met haar samen in bad zou zitten. Ik heb er enorm van genoten, maar ben er niet lang in gebleven. Mijn man wilde me er als een patient uittillen, maar ik zei: “Stop, ik kan dat nog zelf hoor!”

Jip en Janneke voorlezen

En ondertussen voelde ik de weeën steeds vaker komen. Esra heb ik in bed gelegd en Jip en Janneke voorgelezen, en bij elke wee waarop ik me moest concentreren zei ze: “Mama, waarom klets je niet met mij? Wat doe je nou?”

Ik zei dan: “Mama denken” (puf, puf). Ze kwamen al om de 3 minuten en ik was Jip en Janneke nog aan het voorlezen, ik voelde me echt een oermoeder!

Gelukkig ging ze gewoon lekker slapen om 20.05 en toen ze sliep dacht ik: ‘hèhè.. het mag beginnen!’ En meteen braken mijn vliezen. Ik sms’te mijn man die beneden zat: “bel de verloskundige en zegt dat de weeën elkaar opvolgen, dat mijn vliezen gebroken zijn, het vruchtwater helder is. Ik ga in bad! x”

Ik doe het zelf wel, ik kan dit!

Hij kwam boos boven en vroeg waarom ik hem het verkeerde nummer had gegeven, hij kreeg voicemail, en daarin zeiden ze dat ze niet bereikbaar waren en hij de huisarts moest bellen. Ik pufte weer een wee weg en zei dat ik hem echt het goede nummer had gegeven, dat ik anders zelf wel zou bellen. Tussen een wee door en vanuit bad belde ik en ook ik kreeg voicemail.

Ik dacht: ‘ik doe het dan zelf wel, geen probleem, ik kan dit!’

Persdrang komt op

Rond kwart voor 9 kwam er een verloskundige naar boven en ze zei dat ze van een andere verloskundige praktijk was, het was erg druk vanavond, en ze hebben haar gevraagd te komen. Ik zei dat dat prima was, of ze het licht uit wilde laten (ik lag in het donker), of ze tijdens een wee de rust wilde bewaren omdat ik me wilde concentreren, en of ze heel snel wilde kijken hoeveel ontsluiting ik had want ik voelde persdrang opkomen en ik wilde zeker weten of ik hieraan kon toegeven (bij Esra ging dit namelijk fout met ruggenprik en knip tot gevolg).

Ze voelde en zei: “De rechterkant is helemaal open, links zit nog een klein randje, maar als je persdrang heb mag je er aan toegeven.”

Ik sms’te een vriendin: “9 cm” en ik kreeg even later nog een hele lieve sms van haar terug om iets over 9. Toen voelde ik dat de persweeën opkwamen en ik dacht: ‘jeetje hoe kan dit? Wat bijzonder is dit, wat mooi, dat het zo natuurlijk gaat!’

Op m’n hurken

Ik ging in het bad op mijn hurken zitten, dat voelde het fijnst. Toen ik voelde dat het persen niet zo’n pijn deed als bij Esra liet ik mijn lichaam het werk doen en ik voelde haar haartjes en hoofdje al komen. De verloskundige zei tegen haar stagiaire: “Het hoofdje staat!”

Dat gaf mij een enorme boost, dus het ‘pijnlijkste’ was al voorbij!

“Ik ben naast je, je kan het!”

De volgende wee kwam haar hoofdje en toen duurde het even voor er een wee kwam. Ik voelde haar hoofdje bewegen onder mij, zo’n gek gevoel. Ik vroeg aan mijn man of hij heel veel foto’s wilde maken, en ik vroeg aan de verloskundige of ik haar lijfje al kon pakken. Ze zei: “bij de volgende perswee kan je haar pakken.” Ik zei: “wil je me helpen?” ze zei: “ik ben naast je, je kan het!”

En dat was ook zo. Haar lijfje werd geboren en ik bekeek haar onder water voordat ik haar naar boven haalde. Haar oogjes waren onder water dicht en ze lag stil. Boven water deed ze haar oogjes open en begon ze te huilen. Om kwart over 9 is Isa geboren, en een uurtje ervoor las ik nog Jip en Janneke voor aan Esra.

Wat een mooie, bijzondere ervaring

Ik heb een tijd in het bad gezeten, Isa dronk meteen aan de borst. Ik bekeek en voelde de kloppende navelstreng, wat een mooie, bijzondere ervaring. Daarna stapte ik zelf het bad uit en ging op bed liggen voor de nacontrole.

Toen alles klaar was zijn we in bed gaan liggen naast Esra en heeft ze haar zusje ontmoet. We hebben heerlijk geslapen.

Tweede bevalling neemt onverwachte, krachtige wending

10/05/2023

by Elyse 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug hands-off ongeplande UC (unassited childbirth)thuisbevalling waterbevalling

De krachtige geboorte van mijn tweede dochter

Ik ben voor de tweede keer zwanger. Mijn eerste bevalling was thuis, op de baarkruk, en erg goed gegaan. Ik koos voor een hands-off verloskundige die zo min mogelijk ingrijpt in het natuurlijke proces. Mijn eerste bevalling was echter zó mooi, dat ik bijna bang ben dat het nu tegen zal vallen, mis zal gaan of dat ik het heel anders zal ervaren.

Lekker lang zwanger

Ook de zwangerschap is heel anders. Ik doe het erbij. De peuter, werk, een verbouwing, het vraagt allemaal zoveel aandacht, dat ik niet altijd even goed stil kan staan bij de naderende bevalling. Ik ga wel trouw naar yoga – dat ene momentje in de week is helemaal voor mijn baby en mij. Ik spreek de wens uit dat ons meisje wat langer blijft zitten, om nog iets bewuster toe te leven naar het moment van de bevalling.

De uitgerekende datum passeert en alles blijft rustig. Het geeft me een heerlijk gevoel. Fijn meisje, dat je de tijd neemt! Dank je wel!

Een harde buik

En dan, een week na mijn uitgerekende datum krijg ik ‘s avonds een harde buik. De enige keer dat ik eerder een harde buik heb gehad was de avond voor de bevalling mijn eerste dochter. Ook tijdens deze zwangerschap bleven ze verder uit. Ik weet dus dat het bijna zo ver is.

Ik ga gauw slapen om nog wat rust te pakken en word die nacht vanaf vier uur af en toe wakker, maar los van een harde buik is er nog niks. Ik vertel mijn man een smoesje, omdat hij anders vast niet meer kan slapen van de opwinding, en ik wil graag dat hij uitgerust aan dit nieuwe hoofdstuk van ons leven begint. Hij gelooft me niet helemaal, maar gaat toch lekker slapen.

Het is echt begonnen

Om 6.00 uur word ik opnieuw wakker en heb ik al weeën om de minuut. Maar niet krachtig. Ik blijf nog tot 6.30 uur liggen en dan wordt ‘t ongemakkelijk. Ik wek mijn man en vertel hem dat ‘t echt is begonnen. Onze dochter van ruim twee jaar oud wordt ook wakker en het ochtendritueel verloopt zo gewoon mogelijk voor haar.

Hoewel vanaf 7.00 uur de weeën in kracht toenemen, vertel ik mezelf dat de bevalling pas echt kan beginnen als mijn dochter naar de oppas is, en mijn man weer terug. Even na het ontbijt, rond 7.45 uur vertrekt mijn man met onze dochter naar de oppas. Meteen veranderen de weeën in rugweeën… ‘Oh ja, zó voelt dat’.

Ontspanning opzoeken

Tot ongeveer 8.30 uur zijn ze goed vol te houden, maar wel erg krachtig. Ze gaan 1 minuut op, 1 minuut af. Tussen de weeën door breng ik de laptop naar boven en zet het eindontspanningsmuziekje aan van de yogales. Dat helpt me om in een goede stemming te komen. Ook steek ik tussen twee weeën in mijn geurbrander aan met etherische olie. Ik doe diverse yoga ademhalingen en besluit rond 8.35 uur de drukpunten onderin mijn rug te zoeken om dicht te duwen, maar in je eentje werkt dat niet helaas. Gelukkig helpt de warme douche wel wat.

Waar blijft die prachtige trance?

Ik merk dat ik wel wat in de war ben. Waarom ervaar ik de weeën als zo onprettig? Bij mijn eerste bevalling kon ik ze zo goed opvangen, waarom kom ik niet in die prachtige trance zoals toen?

Dan besluit ik dat dit geen goede gedachten zijn en laat ze gaan. Ik ben nog steeds alleen, en geef me volledig over aan de weeën. Ik laat de oergeluiden die mijn lichaam wil maken om de weeën op te vangen los, zonder gêne, keer in mezelf en weet: de bevalling begint niet pas als mijn man terug is van de oppas. De bevalling is al in volle gang!

De achterwacht wordt ingeschakeld

Om 8.45 is mijn man weer thuis hij laat het bevalbad vollopen. Mijn vliezen breken ondertussen en een paar minuten later bellen we de verloskundige. Ze is echter al bij een andere bevalling! Haar achterwacht zal dus komen. Dit komt nagenoeg niet voor bij haar, omdat ze maar enkele uitgerekenden per maand aanneemt. Maar ik heb er vertrouwen in dat er een fijne verloskundige komt.

Zo intens

Ik zit ondertussen in het bad en houd de warme slang op mijn onderrug. De weeën worden echter énorm krachtig. Geen ademhalingsoefening kan er tegenop. En ook het duwen op de drukpunten in mijn rug door mijn man helpen niet echt. Ik schreeuw op elk hoogtepunt van de wee. Wat gaat het snel zeg! Het is alsof ik mijn bekken voel wijken per wee…zo intens. Zou de andere verloskundige überhaupt op tijd komen?

Persdrang

Het bad is vol om 9.15. Mijn man heeft ondertussen een verloskundige aan de lijn, om te vertellen dat het wel heel snel gaat. En dan voel ik persdrang. Ik voel en besef dat het hoofdje al staat.

“Zet haar maar op de speaker!” zeg ik. Op de volgende wee wordt het hoofdje geboren. Ik zit op handen en knieën in het bad. Het zit geweldig, ik ervaar veel bewegingsvrijheid. Ik voel het hoofd van onze dochter bewegen tussen mijn benen. Wat bijzonder. Mijn man staat achter me en roept naar me dat dit zó prachtig is. Hij verplaatst de camera van het statief naar boven het bad, om echt alles in beeld te brengen.

De verloskundige op de speaker

Ik praat met de verloskundige door de telefoon: “ze beweegt! Ze beweegt! Wow!”

De verloskundige attendeert me erop niet te persen maar te wachten op een wee. Die laat enkele minuten op zich wachten maar haar schoudertjes wringt ons meisje alvast zelf naar buiten.

Dan is daar de wee! De rest van haar lijfje wordt geboren en als vanzelf pak ik haar aan – in de spildraai neem ik haar tussen mijn benen door onder water mee naar voren. Zo kan ik op mijn billen gaan zitten. Het gaat automatisch en in één beweging. Ik houd haar onder water voor me en mijn dochter en ik kijken elkaar aan. Het is 9.28.

Nog even onder water

Ik overleg ondertussen met de verloskundige aan de telefoon of het veilig is haar nog even onder water te houden. Wat zo is. We maken een paar heel bijzondere foto’s… Dan trek ik haar uit het water en leg haar op mijn borst. Het duurt even dan begint ze hard en heftig te huilen. We hangen op met de verloskundige.

Zo zit ik een paar minuten met ons meisje op de arm als een andere verloskundige binnenloopt die inmiddels wel onderweg was naar ons. Ons meisje hapt ondertussen al richting de borst. “Hoi, ze is er al!” zeg ik.

Een unassisted childbirth

We praten even wat met de verloskundige. En het raakt me dat er zo’n lieve vrouw is binnen gekomen. Euforisch vertel ik haar het verloop van deze spoedige en krachtige bevalling. Met mijn dochter nog aan de navelstreng en tegen me aan loop ik, ondersteund door de verloskundige en mijn man naar onze slaapkamer. In bed laten we de placenta komen.

Mijn dochter ligt dik ingepakt onder een dekentje de eerste uren naakt op mijn borst. Het drinken gaat goed en vol verwondering besef ik pas, dit was een unassisted childbirth, wat een geweldig samenspel tussen mijn man, onze dochter en ik. Een roze wolk.

Lees ook het inspirerende geboorteverhaal van Elyse’s eerste kind!

Bevallen in water: driemaal is scheepsrecht

09/05/2023

by Elisa Verwoest-Schone 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug doula hands-off thuisbevalling waterbevalling

Op zaterdag 2 juli was het dan eindelijk zo ver: onze tweede zoon ging geboren worden! Na een aantal middagen en avonden vals alarm was het een opluchting dat de bevalling nu wel door ging zetten. Ik had al een tijd ernaar uitgezien en was er geestelijk helemaal klaar voor.

Bevalplan

Hoewel dit ons derde kindje is had ik voor deze bevalling voor het eerst een bevalplan opgesteld. Wat een rust gaf dat in mijn hoofd zeg! Alle mogelijke scenario’s ben ik in gedachten af gegaan en daar mijn wensen bij opgeschreven. Heel fijn om er daarna niet meer zo hard over na te hoeven denken. Mijn grootste wens was weer een thuisbevalling, maar dan deze keer in bad. (Mijn oudste zoon en mijn dochter zijn allebei op het droge geboren).

Het begin van de bevalling

Goed, terug naar 2 juli: Om 04.00 ‘s nachts werd ik wakker met het idee dat dit wel eens echte weeën zouden kunnen zijn. Hoewel ze nog niet erg sterk waren. Ik ben ze gaan timen en om 05.00 heb ik mijn man, Aram, wakker gemaakt. “Lief ik heb weeën en ik ga nu onder de douche staan om te kijken of dit inderdaad het echte werk is.” Tot mijn vreugde hielden ze aan en heb ik de verloskundige gebeld terwijl mijn man Isa, die als doula bij de bevalling aanwezig zou zijn, opbelde. Daarna is Aram het bevalbad gaan opblazen.

Ondertussen ving ik de weeën op door over de vensterbank van ons open slaapkamerraam te hangen en de vroege ochtendlucht op te snuiven. Heerlijk moment was dat. Een slapende stad, het gekwetter van vogels, mijn zoon en dochter nog aan het slapen en mijn tweede zoon onderweg. Het gaf me een heel sereen gevoel.

Rond 06.00 heeft Aram mijn ouders opgebeld met het verzoek de twee oudsten rond 07.00 op te halen. Niet lang daarna kwamen Isa, de verloskundige en de kraamzorg aan. De verloskundige heeft toen gecontroleerd of de baby goed ingedaald was en of ik dus veilig in het bad kon gaan zitten. Dat is de enige keer geweest dat ze me getoucheerd heeft. Wat het dus bijna een handsoff bevalling heeft gemaakt!

Het bad in

Om 06.30 werd Lea mijn dochter wakker en na even geknuffeld te hebben (oxytocine!) is ze samen met Aram het bad gaan vullen. Daar wilde ze stiekem ook wel in. Iets voor zevenen werd Puk mijn oudste zoon wakker en even later kwamen mijn ouders om ze op te halen. Ik vertelde aan mijn kinderen dat de baby snel zou komen en dat zij ondertussen een leuke dag met opa en oma gingen hebben. Even later was de rust weer in huis terug gekeerd.

Ik ging in bad en onder begeleiding van muziek van Jack Johnson (ik had namelijk toch al een liedje van hem in mijn hoofd) ving ik de weeën op. Ik bedacht dat de baby een echte surfdude zou worden als hij ook nog eens onder water geboren zou worden. Bijna vroeg ik Aram om de film Endless Summer op te zetten om het plaatje compleet te maken, maar dat vond ik toch net iets te ver gaan.

Om de weeën op te vangen hing ik over de badrand en me focuste ik me op mijn ademhaling. Ondertussen bestudeerde ik de plooien van de binnenhoes van het bevalbad. Je moet je blik toch ergens op richten. Langzaam werden de weeën sterker, maar ze bleven goed te doen. Pas toen mijn vliezen braken, ik schat zo rond negen uur, werden de weeën pittiger en had ik echt de steun van Aram nodig.

De geboorte

Plots gingen de buikweeën over in persdrang, dat had ik nog even niet aan zien komen. Het was toen tegen 9.15 Bij de andere twee waren de weeën echt wel pittiger geweest en had ik naast buikweeën ook flinke rugweeën en een weeënstorm gehad. Nu bleven de weeën vrijwel geheel geconcentreerd in mijn buik en bleef de storm uit. Ik riep dat ik persdrang had en drie minuten persen later is onze zoon Ramses onder water geboren. Ik pakte hem zelf aan. Hij bleef super relaxed en heeft nauwelijks gehuild. De placenta is buiten het bad vanzelf geboren. Wow. Wat een mooie bevalling was dat! Ik ben er, nu vier weken later, nog steeds lichtelijk verbaasd over hoe soepel het allemaal ging. Zelfs met de borstvoeding blijkt Ramses een natuurtalent en loopt het vanaf het eerste moment als een trein. Ramses is een hele relaxte baby (zie je wel een surfdude) en Puk en Lea een hele lieve grote broer en zus. Een grote oxytocine roze wolk hier dus.

325b24_a8d2246b2bbb41ae811a85dc4cc95741-mv2

Vertrouwen en overgave: succesvolle VBAC

09/05/2023

by Michael & Larissa 2e of volgende kindje baarhouding niet op de rug thuisbevalling vaginal birth after cesarian (VBAC)waterbevalling

Hoe het begon…

Mijn uitgerekende datum was 22 juli, maar ik dacht al die tijd dat ze eerder zou komen. Mijn jongste is geboren op 24 september 2014, en mijn oudste op 21 september 2010, dus eigenlijk alles in de 20 qua datum vond ik leuk!

Rond de 39e week begonnen wij al voorbereidingen te treffen, ik had een heel plan. We kregen nu namelijk na twee jongens een MEISJE! Dat was feest natuurlijk! Ik wist goed wat ik wilde, thuis bevallen!

Ik “moest” op mijn rug

Ik had vreselijke ervaringen door het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde me inleiden met 39 weken terwijl hier helemaal geen reden voor was, bij de jongste. Ook wilde ik graag thuis bevallen maar mocht dit niet omdat ik met mijn eerste een keizersnede had gehad. Ik “moest” dus op mijn rug, aan de ctg… Helaas wist ik toen nog niks over de Vrije Geboorte Groep op facebook, want zij hebben me geholpen om tegen de medische protocollen in te gaan!

Maar goed, ik lag dus 10 uur op mijn rug met mijn jongste, ruggenprik werd twee keer verkeerd gezet, en ondanks dat hij maar 3600 gram was, had ik wel 40 hechtingen. Dit komt denk ik omdat niet tegen mij gezegd werd: “en nu rustig zuchten…” maar: “geef alles wat je hebt”. Hij kwam eruit met zuurstof tekort en ik kreeg een catheter mee voor 3 maanden want ik kon na een week nog niet plassen. Je snapt dus wel dat ik niet meer voor het ziekenhuis koos.

Het avontuur aangaan

We planden een badbevalling thuis, compleet met gevriesdroogde rozenblaadjes, Ocean Reef bevallingsbad, Henna beschilderingen op mijn lichaam, en een prachtig hoekje in onze woonkamer die mijn man en ik samen hadden ingericht.

De verloskundige wilde eerst gesprekken met de gynaecoloog in het ziekenhuis, of we wel echt bekend waren met het risico van 0,5% dat mijn litteken van de keizersnede van bijna 6 jaar terug open kon gaan. Toen wij lieten zien dat we dit wisten wilde onze reguliere verloskundige met ons het avontuur aan gaan! Yes! Wat waren we blij!

Ik voelde me nog super goed aan het einde van mijn zwangerschap! Met 40 weken kookte ik nog hele maaltijden, deed de was, ging buiten wandelen, en dat met toch een aardig grote buik!

“Heer, het lijkt me zo gaaf, ons plan”

Het voelde alsof ik pas 35 weken zwanger was, heerlijk! Mijn uitgerekende datum vloog voorbij. En in gebed begon ik me al voor te bereiden. Ik stond in de douche en zei: “Heer, ik heb er zo een zin in! Het lijkt me zo gaaf, ons plan. Maar hoe zal het gaan?”

En ik hoorde: “probeer te zingen tijdens de weeën, dit maakt de pijn minder”, en toen hoorde ik een songtekst, er speelde een liedje in m’n hoofd af maar ik kende dat nummer niet! Eenmaal beneden heb ik die meteen opgezocht want dat nummer wilde ik voor de bevalling! Het was het nummer I Surrender, van Hillsong. Toen ik dat nummer hoorde voelde ik meteen rust. Dit was het nummer. En dit was wat ik moest doen, alles aan God overgeven.

Over de uitgerekende datum

Mijn uitgerekende datum ging voorbij, en ineens was ik al 41 weken… Ik kreeg van alle kanten te horen dat als ik niet bevallen was voor de 42 weken ze me in gingen leiden. Waar ik niet mee akkoord was gegaan, maar toch, het bleef in mijn hoofd zitten, wat als mijn placenta niet meer werkt straks? Wat als ik me niet goed voel? Gaat dan onze hele badbevalling thuis niet door? En ineens kon ik niet meer genieten van het getrappel nog in mijn buik, van mijn meisje die het blijkbaar nog prima naar haar zin had in de buik. Ineens voelde ik twijfel en onzekerheid opkomen. Heel veel, “wat als “…

Altijd als ik dat heb ga ik in gebed, dit deed ik. Ik vroeg aan God: “Heer ik snap het niet? Wilt U soms niet dat we deze badbevalling doen? Want het word nu wel erg krap! Als ik 42 weken ben word ik ‘medisch’ en wil de verloskundige me niet meer thuis begeleiden! Wat moet ik doen? Me laten inleiden? Strippen?”

En na mijn beklag, hoorde ik: “vertrouw Mij, het zal heel snel gaan. Je zult heel snel op 7 centimeter ontsluiting zitten, en daarna in no time op 10. En dan zal ze er heel snel zijn, maar… je moet je niet laten inleiden, niet strippen en niet je vliezen laten breken.”

Oké… Dan maar daar op vertrouwen.

Eenmaal beneden, ging ik maar een mooie playlist in elkaar zetten, en via Geboortebeweging op facebook maar alvast een holistische verloskundige zoeken die dit avontuur na de 42 weken wel met mij aandurfde.

“Wat als”…

Toen ik 41 weken was en 2 dagen, sloeg de angst weer toe! Het voelde alsof je in de achtbaan zit en voordat je naar boven toe wordt gereden check je nog even snel of die hendel wel echt goed vast zit.

De dag er voor zag ik in een visioen een engel, waar het hoofd van een meisje op rustte. De engel had zijn veren om haar heen als in een omhelzing. En ik hoorde: Ik zal je beschermen, ik zal je omringen, Ik zal je de kracht geven, en “vertrouw me”. Ik wist dat het God was… Je zou dan denken dat je na zoveel bevestigingen wel vol vertrouwen er in kan staan. Maar ik vond dat moeilijk, alles ging door mijn hoofd heen, al die “wat als”…

Wat als het litteken scheurt, het stond me nog goed bij wat de gynaecoloog zei… Dan is de ambulance waarschijnlijk niet op tijd om jullie hier heen te brengen. Wat als er iets is met haar? Ze ademt niet? Zijn we dan op tijd? Wat als ze in het vruchtwater heeft gepoept? Wat als…..en zo kan ik doorgaan, en het enige wat ik nu nog kreeg in gebed was: vertrouw Me.

Het begin

De 41ste week rommelde het wel wat, toen ik 41 weken en drie dagen was, werden mijn weeën rond 14.00 toch wel onplezierig. We belden mijn ouders om de kinderen op te halen en toch ook maar de geboortefotograaf een berichtje gestuurd. Toen de kids opgehaald waren had mijn man inmiddels het bad gevuld en was hij bezig met de kaarsjes.

Rond 15.00 was iedereen er, en dat was maar goed ook. Nu was het toch wel echt pijnlijk! Ik kon de weeën nog wegzingen met mijn prachtige nummer, maar na een half uurtje braken mijn vliezen. Toen werden ze wel intens! Mijn man kwam bij me in bad en ondersteunde me waar hij kon. We hadden kaarsjes aan en rozenblaadjes in het bad. Bij elke wee dacht ik aan ons meisje, hoe ze er uit zou zien. En ik troostte mezelf met Gods belofte: “het zal snel gaan”.

Druk

Toen ze echt enorm pijnlijk waren, voelde ik ineens een druk! De verloskundige moest wat poep uit het water scheppen en toen wisten wij…bijna nu!!! Nog geen 10 minuten later voelde ik hoe de weeën krachtiger werden en hoe het hoofdje dichterbij kwam, nu voelde ik haar kleine hoofdje met zachte haartjes tussen mijn handen!!! Wauw!!! Ik aaide over haar bolletje terwijl ik voorzichtig kracht zette. Bij de wee er na wist ik, hier na is ze er!

Met die wee pushte ik mee, en daar was ze… Ons kleine mooie meisje Noea Aida Feline.

Het was prachtig, ze had enorm veel huidsmeer nog, echt een hele laag, en ze lag rustig en vredig op mijn borst… Tussen de rozenblaadjes en de kaarsjes. Het was precies zo gegaan zoals God zei. Binnen twee uurtjes was ze er. Ze is geboren om 15:58.

Meer foto’s en het verhaal van de geboortefotograaf staan op www.vi-photography.nl!

Van angst naar liefde

09/05/2023

by Lisette 1e kindje baarhouding niet op de rug begonnen met gebroken vliezen doula hypnobirthing thuisbevalling vroeggeboorte waterbevalling

Angsten

Mijn hele leven ben ik al bekend met angsten. Angst om alleen de stad in te gaan, bijvoorbeeld. Angst om de controle te verliezen. Angst eigenlijk om op mezelf te vertrouwen. In mijn studententijd was ik er zó klaar mee, dat ik de angsten heb weggestopt, genegeerd. Waarna ze natuurlijk in volle hevigheid weer terug kwamen. Na een periode van intensieve therapieën (onder andere RET, psychotherapie en EMDR) had ik langzaam weer wat meer vertrouwen in mezelf gekregen en verdwenen de angsten naar de achtergrond. Er kwam tevens een heel sterk gevoel boven borrelen dat ik niet van mezelf kende: ik wilde moeder worden.

Loslaten en vertrouwen

Vrijwel direct toen ik ontdekte dat ik zwanger werd, kwam de angst weer terug. Aan de bevalling durfde ik niet te denken, laat staan erover praten. Ik kende de bekende horrorverhalen van vriendinnen, van tv. En dat beeld klopte helemaal niet met hoe ik mijn zwangerschap ervoer. Ik voelde me vrouwelijk en sensueel, verbonden met andere zwangeren over de hele wereld. Ook voelde ik een oergevoel, diep in mijn buik. Ik voelde me aangetrokken tot de natuur. Maar ook ervoer ik diepe angst. Bang voor wat er komen zou, angst voor de bevalling. Alhoewel ik meteen voelde dat het een goede zwangerschap was met een gezond kindje, wist ik ook dat ik ‘overgeleverd’ was aan wat er komen zou. Ik had er geen enkele controle of invloed op. Ik moest loslaten en vertrouwen. En dat vond ik zo ontzettend moeilijk.

Ontspannen

Niets gebeurt zomaar. Daar ben ik van overtuigd. Dat ik bijvoorbeeld direct zwanger was, iets wat ik totaal niet verwachtte. Dit kindje wilde heel graag geboren worden. En ook dat ik mij zo kwetsbaar en ‘open’ voelde. Blijkbaar had ik nog een appeltje met mezelf te schillen. Ik had moeite om mee te gaan in het hectische leven van alledag. Autorijden werd voor mij op een gegeven moment een te grote opgave, net zoals het bezoeken van volle winkels of het dealen met harde deadlines. Ik voelde mij veel beter bij cocoonen, ontspannen, in de natuur aanwezig zijn.

Ik wist inmiddels dat het wegstoppen van dit kwetsbare gevoel niet de juiste weg is. Ik besloot daarom, hoe moeilijk ik dat ook vond, er dan maar vol in te gaan en mijn angsten in de ogen te kijken. Ook om ons kindje een zo fris mogelijke en liefdevolle start te geven, ik wilde mijn ‘shit’ niet doorgeven aan hem of haar. Ik ben aan een intensieve training begonnen waarin gewerkt werd met o.a. familieopstellingen en lichaamswerk. Om met vertrouwen naar de bevalling toe te leven, besloten mijn vriend (Koen) en ik daarnaast om op zoek te gaan naar een doula en hebben we gekozen voor hypnobirthing.

Van de eerste beval je in het ziekenhuis

Koen moest erg wennen aan het idee van een doula (en dus een extra persoon bij de bevalling). Maar hij voelde ook mijn angst en wist dat een goede doula mij zou kunnen helpen. Na de eerste ontmoeting met Gieske was hij helemaal om. Ze verzekerde ons dat zij niet in de plaats zou komen van Koen, ze zou hem juist ondersteunen en leren hoe hij mij tijdens de bevalling het beste kon helpen. Waar ik wilde bevallen, vroeg Gieske. Omdat ik zo opzag tegen de bevalling had ik daar niet over na durven denken. In het ziekenhuis, antwoordde ik dus maar, want dat doet iedereen toch bij de eerste? En ik had ooit iets gehoord over een onderzoek, waaruit blijkt dat thuis bevallen van de eerste veel risicovoller is dan in het ziekenhuis. Maar als je diep in mijn hart zou kijken, voegde ik eraan toe, dan zou ik het liefst in mijn eigen huis bevallen. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen en voel me daar nooit op m’n gemak. Thuis leek me zoveel fijner.

Natuurlijke bevalling in het water

Naarmate mijn zwangerschap vorderde, raakte ik er meer en meer van overtuigd (ik voelde, want denken over de bevalling vond ik nog steeds eng) dat de bevalling een natuurlijk proces zou moeten zijn. Moeder natuur heeft ons vrouwen zo gemaakt dat wij in staat zijn om in 9 maanden een kind te voldragen en om dit zonder medisch ingrijpen op de wereld te zetten. Gieske gaf me boeken mee over natuurlijk bevallen (“Genieten van je bevalling” en “Vrije geboorte”). Ik was eerst huiverig om ze te lezen, was bang voor de horrorverhalen. Maar toen ik ze las viel ik haast van m’n stoel! Ik las wat ik al die tijd zelf al voelde en ervoer: bevallen is een natuurlijk proces en het kan in een warme en liefdevolle setting, in alle rust. Dat is wat ik wilde! Die boeken, met positieve bevallingsverhalen, hebben mij zo’n enorm vertrouwen gegeven. Als ik het even niet meer zag zitten, las ik weer een paar bladzijden.

Ik begon mij meer en meer te verdiepen in thuis bevallen. Wat waren de risico’s? Ik leerde dat er een nieuw onderzoek is waaruit bleek dat thuis bevallen net zoveel risico met zich meebrengt als in het ziekenhuis bevallen. Daarnaast las ik ook dat het heel belangrijk is dat je je op je gemak voelt tijdens de bevalling, dat je je geborgen en veilig voelt, dat je privacy wordt gerespecteerd en dat je niet opgejaagd wordt. Zodoende maakt je lichaam de goede hormonen aan die je helpen bij de bevalling.

Voor mij werd het dus steeds duidelijker: ik wilde op mijn manier thuis bevallen, in een geboortebad.

“Weet je dat wel zeker?”

De beslissing om thuis te bevallen was niet enkel en alleen ingegeven door mijn ratio (zoals ik voorheen altijd beslissingen nam). Ik had me weliswaar goed ingelezen, de risico’s afgewogen en de voors en tegens tegen elkaar afgezet, maar het was voornamelijk een diep innerlijk voelen: ik kan mijn kindje thuis de bevalling geven die voor hem en mij het beste is. Dit voelde heel goed. Ik vond het erg moeilijk, en jammer, daarna te ervaren dat ik die beslissing keer op keer moest uitleggen en verdedigen. De reacties gingen van ‘Dat hoor je niet zo vaak’, ‘Wat bijzonder’, naar ‘Weet je dat wel zeker?’, ‘In het ziekenhuis ben je toch in goede handen?’, ‘Wat als er iets misgaat thuis?’. Alsof ik een onnodig risico zou lopen door thuis te bevallen. Terwijl ik naar mijn idee en gevoel JUIST koos voor de meest veilige manier van bevallen. Thuis zou ik mij het meest op mijn gemak voelen, waardoor mijn lichaam kon doen wat het moest doen en ik hopelijk zonder complicaties geboorte kon geven aan mijn kindje. Het was erg moeilijk, maar ook heel leerzaam, om bij mijn gevoel te blijven en om achter mijn beslissing te blijven staan, wat anderen daar ook van vonden.

Positieve flow

Het vertrouwen in mijn lichaam en in de bevalling begon te groeien. Dit kwam door de positieve verhalen die ik las en door mijn eigen weg te kiezen, die helemaal eigen en goed voelde. Onze doula heeft ons fantastisch ondersteund daarbij. Ze deed met Koen en mij een meditatie op het thema vertrouwen en leerde Koen allerlei technieken waarmee hij mij tijdens de bevalling zoveel mogelijk kon laten ontspannen. Ik ben zo blij en dankbaar dat Koen er zo goed bij betrokken werd (en dat hij er zelf ook open voor stond): de zwangerschap voelde nu echt aan als iets van ons samen.

Ik zorgde ervoor dat ik in de positieve flow bleef door horrorverhalen zoveel mogelijk te vermijden. Ik las bewust niets over de ruggenprik of andere pijnmedicatie, vermeed mainstream bladen, ging niet zoeken op internet. Als mensen er tegen mij over begonnen, dan zei ik dat ik dat liever niet wilde horen. Dat klinkt misschien als vermijden, maar het hielp mij enorm om het positieve voor ogen te houden. Ik deed bovendien geen gewone ‘pufcursus’, maar een hypnobirthingcursus. Daardoor leerde ik het positieve naar de voorgrond te halen en al het andere naar de achtergrond, als het scherpstellen van een camera. Ik wist dat die achtergrond er was (had ook een geboorteplan gemaakt voor het ziekenhuis), maar focuste mij vooral op mijn eigen droomscenario.

Ziekenhuis

Ons vertrouwen werd in mijn 33e zwangerschapsweek behoorlijk op de proef gesteld. Ik kwam in het ziekenhuis te liggen met vroegtijdige weeën. Ik had gedurende de gehele zwangerschap al het gevoel dat ons kindje eerder geboren zou worden (mijn intuïtie was zo sterk die periode), maar zo vroeg was echt niet de bedoeling. Het zou bovendien een thuisbevalling in de weg staan. We werden direct naar een verlossuite gebracht (Help! Dat is niet de bedoeling!). Ik zag verschillende zusters, gynaecologen, arts-assistenten (soms wist ik niet eens wie nu wat was). Ik verloor wat bloed en mijn cervix bleek al iets verkort te zijn. Ik werd aan CTG-scan gelegd en het hartje van het kindje werd in de gaten gehouden. De gynaecoloog twijfelde of hij mij weeënremmers moest geven of niet. Volgens ‘het protocol’ was mijn cervixlengte een twijfelgeval, bij 1 mm korter zou ik in ieder geval weeënremmers gekregen hebben.

Ik was doodsbang, maar ergens voelde ik ook dat ons kindje nog niet geboren wilde worden. Even raakte ik in paniek. Ik had geen idee wat ons te wachten stond. Zouden de weeën minder worden? Zou ons kindje toch geboren worden? Maar dat kon niet. Ik had het geboorteplan nog niet klaar, mijn elektrische waxinelichtjes niet bij me, mijn goede muziek nog niet gesorteerd en Gieske was in haar huis in Zeeland. En bovendien was het schrikkeldag, niet bepaald de beste dag om geboren te worden. Daar ging mijn droomscenario!

Ik wist dat paniek en angst mij niet zouden helpen en ik voelde dat ik moest ontspannen en contact moest maken met ons kindje. Ik zette een rustgevend muziekje op (gelukkig was er wifi in het ziekenhuis) en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik wilde dat Koen bij mijn hoofd kwam zitten. Het voelde zo fijn om zijn vertrouwde geur te ruiken, daar in die ziekenhuissfeer. Hij streelde mijn hoofd en langzaam werd ik rustiger. Ik kon me overgeven aan het moment. Het kindje vertelde ik dat hij nog een paar weekjes moest wachten. Dat ik begreep dat hij stond te popelen om de wereld te verkennen, maar dat de beste plek nog even in mijn buik was. Het hielp. De weeën werden minder pijnlijk, maar ik bleef harde buiken houden. De gynaecoloog gaf mij het voordeel van de twijfel en ik kreeg dus geen medicatie. Wel moesten we een nachtje blijven, waarbij mijn harde buiken en het hartje van het kindje werden gemonitord. Naarmate ik rustiger werd en meer ontspannen raakt voelde ik steeds duidelijker: ons kindje komt nog niet en het gaat goed met ‘m. Ik heb zelfs het geluid van de hartmeter uitgezet, want ik wist zeker dat het goed zat. Het gepiep haalde mij alleen maar uit mijn ontspanning.

De volgende ochtend werd mijn cervix weer gemeten, door weer een andere gynaecoloog (of arts-assistent, ik weet het niet). Deze bleek ineens 6 mm gegroeid te zijn! Dit kan medisch helemaal niet, zodat er wel sprake moest zijn geweest van een meetafwijking. Blijkbaar meet elke arts weer anders. En dat vond ik raar, want aan de hand van de meting worden belangrijke beslissingen genomen. Wat als iemand anders mijn cervix had gemeten en 1 mm korter uitkwam? Dan had ik weeënremmers gekregen met alle verdere gevolgen van dien. Dit bevestigde voor mij maar weer eens dat ik thuis wilde bevallen, in vertrouwen en zonder protocollen.

Onrustig

De weken daarna bleef mijn buik onrustig. Ik had veel harde buiken en bij bewegen voelde ik steekjes in mijn baarmoeder. Ik deed het heel rustig aan en droeg een buikband. Ik vermeed rozenbladthee en de energetische drukpunten op mijn voeten die verband hielden met mijn baarmoeder. Bovendien vroeg ik ons kindje iedere dag om nog even geduld te hebben tot ik 37 weken zwanger zou zijn (dat zou op 27 maart zijn). Ik bouwde een veiligheidsmarge in en vertelde hem iedere dag te wachten tot 1 april. Het werd een soort mantra: nog even geduld tot 1 april, nog even geduld tot 1 april, nog even geduld tot 1 april… Omdat ik per se de 37 weken wilde halen, durfde ik nog niet de perfecte bevalling te visualiseren, zoals ons was geadviseerd bij hypnobirthing. Alsof ik daarmee de bevalling al in werking zou zetten ofzo. Bij 36 weken durfde ik het wel aan. Ik ging zitten en schreef het ideale scenario op. Ik wist toen nog niet dat mijn bevalling er precies zo zou gaan zoals ik het toen opschreef… Angst voor de bevalling had ik niet meer. Ik had er echt alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ging uit van een thuisbevalling, maar was ook voorbereid dat het anders kon lopen.

Geloof het of niet, in de nacht van 26 op 27 maart (1e paasdag) braken mijn vliezen met een golf vruchtwater. Ons kindje vond blijkbaar dat hij lang genoeg had gewacht en voelde dat het nu kon: ik was immers precies 37 weken zwanger!

De bevalling

Ik ging naar de WC omdat ik dacht dat ik misschien moest plassen. Ook daar weer een plens water. Ik rook duidelijk dat het geen urine was, maar vruchtwater. Ik maakte Koen wakker. In plaats van dat Koen zenuwachtig werd, werd hij rustig wakker met een brede grijns op z’n gezicht. En zo voelde ik mij ook: vol vertrouwen dat we ons mannetje eindelijk zouden mogen verwelkomen. Angst was nergens te bespeuren. Het vruchtwater bleef maar komen, wat behoorlijk hilarisch was. Alsof ik midden in de woonkamer en in de slaapkamer gehurkt zat te plassen. We kregen allebei de slappe lach! Ik merkte dat mijn weeën al behoorlijk sterk waren en snel achter elkaar kwamen. Ik belde dus meteen Gieske (het was inmiddels 05.00 uur), die – hoe bijzonder toch weer! – al wakker was omdat ze niet kon slapen.

Ik douchte nog even, schoor mijn benen en ging op de geboortebal zitten. Dat voelde goed. Daar had ik tijdens mijn zwangerschap ook uren op doorgebracht, al wiegend. Ook nu voelde het wiegen goed en het bracht mij tot rust. Koen zette de muziek op die ik voor de bevalling had uitgekozen: Divine Birth van Snatam Kaur. Ook de kaarsjes werden aangestoken, zoals we hadden afgesproken. Alhoewel ik al direct behoorlijk pijnlijke weeën had, voelde ik me op me gemak en krachtig. Ik merkte al snel dat knuffelen met Koen mij goed deed: hierdoor kwam ik nog meer tot rust en voelde ik me de ‘glazen stulp’ om me heen dikker worden. Gieske arriveerde en ineens kreeg ik het besef: het is echt begonnen. Ik merkte dat mij dat emotioneerde. De giechelige bui was voorbij en ik vond het ineens spannend. Ik knuffelde Koen en liet mijn tranen de vrije loop. Dat luchtte enorm op. Ik keerde helemaal in mezelf en had vanaf dat moment ook geen enkel besef meer van tijd. Ik weet nog dat ik ineens merkte dat het licht was.

Ja, ja, ja

Mijn weeën volgenden elkaar snel op en waren erg pijnlijk. Zelfs tussen de weeën door had ik behoorlijk veel pijn: een sterke scheut vooral in mijn linker onderrug en bil. Ik zat afwisselend op de geboortebal en in kindhouding op mijn yogamat. Ik praatte niet veel en het enige wat ik deed was ademen naar de pijn toe en ‘ja’ zeggen. Eerst in mezelf en daarna hardop (en uiteindelijk schreeuwend). De verloskundige was ook gekomen en ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben.

Het was tijd om in het bad plaats te nemen. Ik weet nog zo goed dat ik daar voor het eerst in stapte. De warmte ontspande mijn lichaam direct en ik wist: het is goed zo. Ik gaf me over aan de weeën en dacht niet meer na. Ik was één met mijn lichaam. Koen kwam bij me zitten en hield me vast. Ik hing over de rand heen en wiegde ondertussen mijn onderlichaam. En ik bleef maar herhalen: ja, ja, ja… Na een tijdje kreeg ik ineens persweeën, die ontzettend pijnlijk waren. Ik kon ze niet meer wegademen. Ik zag veel gouden licht, met daarin een hartje. Ik wist: het kindje komt eraan!

Je kunt het!

De verloskundige onderzocht mij op bed (het was heel pijnlijk om te moeten liggen) en ik bleek pas 7 cm ontsluiting te hebben. Wat was dat een teleurstelling. Ik bleef uit het water, want het ontspannende effect was na al die uren weg. De weeën werden pijnlijker. Ik was ontzettend misselijk, had geen trek, had het dan weer warm en dan weer koud en voor mijn gevoel droop het zweet van me af. Ik zat weer op de yogamat, liep wat heen en weer. De knuffels van Koen hielpen mij niet meer om te ontspannen. Ik was inmiddels zo’n 8,5 uur bezig en ik begon de moed te verliezen. Ik wist niet of ik nog wel verder kon en ineens begreep ik waarom vrouwen om een ruggenprik vragen. Ik bedacht me ook dat ik dit nooit meer wilde meemaken. Ik zat op de baarkruk die Gieske mee had genomen. Ik zei haar dat ik niet meer kon en dat ik zo misselijk was. Of ik over moest geven? Ja, zo voelde het wel, maar het kwam niet. Steek dan je vinger maar in je keel, zei Gieske. Dat deed ik. Er volgde een enorme golf water. Ik gaf niet alleen over, ik had me daarmee ook over gegeven. Figuurlijk.

Ineens had ik de behoefte om alleen te zijn. Ik ging naar de WC. Daar heb ik mezelf vloekend toegesproken: je kunt het! Je kunt het wel! Ik kwam terug en de verloskundige onderzocht me. Volledige ontsluiting! Eindelijk! Het kindje lag goed, maar het kon nog iets beter. De verloskundige vroeg mij daarom nog even een paar weeën te wachten om te kijken of het kindje wat zou draaien. Ze wist niet dat ik ondertussen al een aantal persweeën aan het wegpuffen was (wat echt niet lukte). Gelukkig had Gieske het door. Je mag persen hoor, als je persweeën hebt! Je hebt volledige ontsluiting! Ik lag op bed, maar wilde per se het kindje baren in het bad. Ik was voor mijn gevoel één groot baringskanaal, maar het lukte me toch nog in bad te stappen. 2 persweeën later werd onze prachtige zoon Max geboren. In het bad, terwijl zijn volle bos haar in het water danste en onder luide aankondiging van de kerkklokken van de Sint Jan.

Conclusie

Ik ben zo ontzettend trots op mezelf en dankbaar dat ik zo’n mooie bevalling heb mogen hebben. Het heeft mij ontzettend veel kracht gekost, maar het is helemaal gegaan zoals ik mij dat had voorgesteld. Ik heb enorm veel geleerd in de aanloop ernaartoe, vooral om te kiezen voor mijn eigen dromen en idealen. In mijn zwangerschap ontmoette ik veel vrouwen die helaas niet wisten dat zij zoveel te kiezen hebben bij hun bevalling. Dat begint met de locatie (thuis, ziekenhuis), maar bijvoorbeeld ook of er in het ziekenhuis co-assistenten aanwezig mogen zijn, wat er moet gebeuren met de navelstreng (uit laten kloppen of niet), welke houdingen je aan wilt nemen en hoe bijvoorbeeld de communicatie moet verlopen. Ook weten veel vrouwen niets van een doula. En dat is zo ontzettend jammer. Doula’s doen zulk fantastisch werk. Gieske heeft voor mij en Koen heel veel betekend en zij heeft ons geholpen Max het mooiste cadeau te geven van zijn leven: een warme en liefdevolle zwangerschap en bevalling. Mijn verhaal is absoluut niet bedoeld als een pleidooi voor een thuisbevalling. Hopelijk is het wel een inspiratie om voor jezelf te durven kiezen en je eigen droombevalling te beleven, helemaal op jouw manier.