Heel de zwangerschap keek ik uit naar de bevalling. Ik had van mijn moeder het boek Spiritual Midwifery gekregen van Ina May Gaskin, een prachtig boek waardoor ik veel vertrouwen had in de bevalling. Het leek me zo’n magische gebeurtenis, bevallen, en ik ben ervan overtuigd dat mijn zin in de bevalling het verloop van mijn daadwerkelijke bevalling ook ten goede is gekomen.
Mooie zinnen
Ook had ik door de zwangerschap heen positieve affirmaties verzameld en gepersonaliseerd. Mooie zinnen waarvan ik het gevoel had dat ze mijn baarmoeder zouden helpen openen. Ik had mijn vriend geïnstrueerd om deze zinnen tegen me te zeggen tijdens de bevalling, om me te helpen herinneren om me vol acceptatie en ontspanning over te geven aan de kracht van de weeën. Uiteindelijk denk ik dat de zorgvuldigheid waarmee ik deze zinnen verzamelde en ze me eigen maakte, mij uiteindelijk al heel goed heeft voorbereid op de bevalling, omdat ze in mijn geheugen stonden gegrift.
De eerste, onmiskenbare wee
Mijn 3e trimester was ontzettend zwaar. Ik had nul energie en was voortdurend ziek, ik had de ene griep na de andere. Ik was 39 weken en 1 dag zwanger toen ik heel de dag met 39 graden koorts in bed lag. De koorts zakte aan het einde van de middag en iets voor 11 uur ‘s avonds voelde ik opeens een wee. Ik had tijdens de zwangerschap veel harde buiken gehad, maar dit was anders. Ik voelde het heel laag in mijn buik, echt een kramp die de diepte in ging.
We lagen te lezen in bed, en ik vroeg aan mijn vriend hoe laat het was. Als dit het begin was, wilde ik weten wanneer de eerste wee was. Ik houd namelijk van statistieken.
Een 2e, krachtige wee
Niet heel lang daarna volgde een tweede wee, gelijk vrij krachtig. Tegen de tijd van de 3e wee moest ik mijn vriend wel inlichten over wat ik voelde. Het was immers gelijk al intens, dit voelde als het echte werk. Ook vond ik het niet fijn om te liggen en had ik een neiging om rechtop te zitten tijdens een wee. Ik verbaasde me over de intensiteit. Ik had namelijk veel geboorteverhalen gelezen en in veel van die verhalen begonnen weeën vaak subtiel en onregelmatig, maar mijn eerste weeën waren gelijk al sterk en ik kon ze alleen zittend opvangen.
Slapend in het ligbad
Ik heb toen besloten om in ons ligbad te gaan en vertelde mijn vriend dat hij maar moest gaan slapen. Ik had hem nu nog niet nodig en het zou mooi zijn als hij een beetje uitgerust was als de bevalling verder vorderde. Ik heb 6 uur in bad gelegen, slapend tussen de weeën, super relaxt. De weeën bleven heel regelmatig terugkomen en als ik een wee had dan boog ik voorover en hing ik zachtjes kreunend over de badrand. Als de wee voorbij was, viel ik weer in slaap in het water.
Om de zoveel tijd moest ik weer heet water in het bad laten lopen, want het koelde steeds weer af. Tja, wat wil je, 6 uur lang in bad!
Het werd ochtend
Rond half 6 ben ik weer uit bad gegaan en heb ik in de woonkamer geijsbeerd. Ik vond de weeën best heftig, maar was er nog van overtuigd dat dit het begin was. Toch kreeg ik op een gegeven moment de neiging om actie te ondernemen. Ik wilde immers in een bevalbad bevallen en dat moest nog opgezet worden. Bovendien moest de woonkamer nog gereorganiseerd worden om plaats te maken voor het bad en een bed. Ik heb rond half 7 mijn vriend wakker gemaakt en hij heeft toen de woonkamer bevalklaar gemaakt. Ik ben naar het toilet verhuisd, want daar kon ik het beste de weeën opvangen.
Niet te vroeg
We wilden het bevalbad nog niet vullen omdat ik gelezen had dat je er niet te vroeg in moest gaan (omdat het water anders af zou koelen). Rond een uur of 8 ‘s ochtends begon de persdrang. Wacht even. Zou ik al verder zijn dan gedacht? In het weeënboekje van mijn verloskundigenpraktijk stond dat je bij een eerste kindje de verloskundige pas kan bellen als je weeën een uur lang om de 3 minuten komen en een minuut aanhouden. Mijn weeën duurden ‘maar’ 50 seconden en kwamen om de 5 minuten, dus ik wist niet beter dan dat ik nog een heel eind voor de boeg had. Maar persdrang is een overduidelijk gevoel. Er kwam een soort onwillekeurige grom in de geluiden die ik maakte.
Toch maar bellen
Mijn vriend heeft toen dus toch maar de verloskundige gebeld, ondanks dat het volgens het boekje nog niet ‘mocht’. De verloskundige wisselde net van dienst, dus het duurde allemaal wat langer en ze was er pas rond een uur of 9. Ze checkte mijn ontsluiting, en die bleek volledig te zijn. Yes!
Een van de meest onwerkelijke dingen die me is bijgebleven was de verloskundige die aan mijn vriend vroeg of de kleertjes en kruikjes al klaar lagen. Ik was zelf zo bezig met ‘bevallen’ dat ik echt niet verder kon kijken dan zorgen dat die taak goed volbracht zou worden – het feit dat er na dat bevallen een baby zou zijn, daar kon ik nog even niet bij stilstaan. In andere woorden, de verloskundige geloofde dus écht dat er een baby geboren zou gaan worden. Holy shit!
Eindelijk in het bevalbad
Mijn vriend heeft toen nog haastig de kraamhulp gebeld en is begonnen het bevalbad te vullen. Toen mocht ik eindelijk in bad en daar kon ik officieel beginnen met de uitdrijving: op handen en knieën, heerlijk. Ik vond de persweeën veel makkelijker dan de ontsluitingsweeën (en niet alleen omdat ik in bad zat). De tijd tussen de weeën was flink toegenomen, ik voelde me heel gemakkelijk en ontspannen. Ik weet nog dat de tijd tussen de weeën door zo lang was dat het haast een beetje saai werd, het wachten op de volgende wee.
Intuïtieve houding
De weeën die ik had waren goed krachtig en ik kon niet anders dan me er aan overgeven en mee persen, dit vond ik mooi om te doen. Gek genoeg had ik een enorme drang om tijdens de weeën mijn bovenlijf zo laag mogelijk te houden, leunend op mijn ellebogen en knieën in het water. Ik heb hier volledig aan toegegeven, ook al suggereerde de verloskundige dat ik misschien maar achterover moest leunen, in een soort van achteruit-gezakte zittende positie. Ik heb dat een wee geprobeerd maar vond het niks, en ben weer op mijn knieën en ellebogen gaan zitten. Tja, de barende vrouw weet het het beste, zolang ze haar intuïtie volgt. Dus.
Toen het hoofdje stond deed het wel even flink pijn, maar bij de volgende wee gleed mijn zoontje in een keer uit mij, hoofdje en lijfje, ik deed helemaal niks. En de verloskundige riep nog: “Niet persen!” – ze was nog bezig de navelstreng over z’n hoofdje te doen – maar ik kon het echt niet tegenhouden. Zo bijzonder. Hij is in het water geboren, om 10.46 uur ’s ochtends. Hij ging gelijk huilen en had een goede APGAR-score. Ik heb hem instinctief gelijk bij me gepakt en ben in één beweging achterover gaan leunen tegen de badrand, met mijn kersverse baby’tje tegen me aan. Ik wist niet wat me overkwam zo heerlijk en prachtig.
In de wolken
De verloskundige wilde graag dat ik de placenta op het bed zou baren en ik had niet zo veel zin om daar tegenin te gaan. Ook heeft ze routinematig een oxytocine prik gezet om de placenta te laten komen, ook al stond er in mijn bevalplan dat ik dat niet wilde. Ze vroeg wel eerst mijn toestemming, en mij kon het me op dat moment totaal niet schelen, ik was zo in de wolken dat ik alles goed vond.
Mijn zoontje heeft heel lang lekker bij mij op bed gelegen. De kraamhulp (die er 5 minuten voor de geboorte pas was) heeft mij aangemoedigd om wat te eten, ik werd goed verzorgd. De bevalling was super en ik kijk er op terug met zo veel vreugde. Dit was echt het mooiste dat me is overkomen en ik doe het zo weer over.
Lees hier Isa’s tweede, fantastische waterbevalling
Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.
De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.
Wakker van gerommel in m’n buik
Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.
Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.
Toch alvast voorbereiden
Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.
“Sorry voor het wakker bellen”
Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.
Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.
Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.
Ah, daar is het echte werk
Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.
Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.
Het bad vullen
Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ‘te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.
Nóóit op tijd
Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.
Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.
“Zet de voordeur maar open”
Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.
Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.
Volop oerpersdrang
Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!
De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.
Prachtige watergeboorte
De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.
Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.
De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.
10-12 powerweeën en een hoop naweeën
Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.
Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.
Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling
Mijn eerste zwangerschap vond ik best zwaar. Ik had veel last van mijn bekken, ik was moe en ook vaak verkouden of grieperig. Daardoor zag ik een beetje op tegen nog een zwangerschap, vooral omdat ik nu ook de hele dag een peuter om me heen had. Gek genoeg vond ik mijn 2e zwangerschap heerlijk! Ik was veel gezonder gaan eten, waardoor ik niet meer ziek of moe was. Ik had besloten om juist in beweging te blijven in plaats van het rustig aan te doen. Ik heb tot 39 weken meegedaan aan de gewone yogalessen. Iedere maandagavond waggelde ik naar de yogales en kwam ik er bijna huppelend weer vandaan. Tot 40 weken voelde ik me goed en fit. Zo anders dan de eerste keer! Ik ging er dus ook vanuit dat het een meisje zou zijn, aangezien het allemaal zo anders was.
Natuurlijke remedies
Tijdens mijn 2e zwangerschap rondde ik mijn opleiding tot zwangerschapsyogadocent af. Daar leerde ik veel van, vooral over natuurlijke remedies tijdens de zwangerschap. Ik leerde mijn eigen lichaam steeds beter kennen en ontdekte dat de natuur overal een oplossing voor had en ik de huisarts niet nodig had.
Tijdens deze zwangerschap kreeg ik weer bekkenklachten rond de 20 weken, maar juist door flink in beweging te blijven en mijn grenzen op te zoeken, verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon.
Ontspannen en bewegen
Ik heb vanaf het begin van de zwangerschap iedere week in bed de ontspanningsoefening van de HypnoBirthing-cd geluisterd (bij het boek HypnoBirthing the mongan method – M. Mongan). Ik was er van overtuigd dat dat de beste voorbereiding was op de bevalling, ontspannen. Of eigenlijk, ontspannen én bewegen. Mijn eerste bevalling was prachtig (ook thuis in bad), maar ik vond het ook flink tegenvallen. Achteraf wist ik dat ik niet goed was voorbereid op wat komen ging. In plaats van krachtig en vol vertrouwen te zijn, werd ik overgenomen door pijn en kwam ik een beetje in een slachtofferrol. De weeën denderden over me heen en ik verloor de controle. Automatisch neemt de verloskundige dan de controle over, waardoor ik nog meer kwetsbaarheid en onmacht voelde.
Zelf de regie houden
Dat wilde ik deze keer dus anders! Ik ging bevallen en ik wilde de regie. Als mijn verloskundige het daar niet mee eens zou zijn, was ik een andere gaan zoeken of ik had overwogen om unassisted bevallen. Gelukkig had ik een geweldige verloskundige die mij begreep en vertrouwen in mij had (en ik in haar).
Bij mijn eerste bevalling ging het eigenlijk mis op het moment dat de weeën heftig werden. Ik bleef in bed liggen, waardoor er een soort lijden ontstond. Ik wilde er niet meer uit en mijn vriend wist ook niet genoeg om mij te activeren en uit bed te sleuren. Nu weet ik dat juist bewegen zo belangrijk is bij bevallen.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gelezen, alle boeken van Ina May Gaskin, Mindful bevallen van Nancy Bardacke, Vrije geboorte van Anna Mirte Korteweg, Bevallen op eigen kracht van Wendy Schouten, Hypnobirthing van Marie Mongan en nog veel meer. Maar dit waren voor mij wel de mooiste belangrijkste boeken.
Hurkhouding
Verder waren er nog andere dingen die ik anders wilde deze 2e keer. Mijn eerste zoon was geel (en moest onder een blauwe lamp) na de geboorte en de borstvoeding kwam niet heel snel op gang. Ik heb me in hier in verdiept en heb besloten geen vitamine K te geven na de geboorte en ook geen oxytocine toediening bij mij om de placenta sneller geboren te laten worden. Over de borstvoeding hoefde ik me niet veel zorgen te maken, omdat mijn oudste zoon ook nog borstvoeding kreeg. Verder verdiepte ik me in technieken om de placenta sneller geboren te laten worden. Ik leerde dat de hurkhouding veel kan helpen (en mijn verloskundige zei: “O ja, dat deden we vroeger ook altijd”) en het stimuleren van de tepels, mocht de baby niet meteen willen drinken. Daarnaast leerde ik dat het heel belangrijk was om het warm te hebben na de bevalling, vooral warme voeten zijn belangrijk. Daar hoefde ik me niet heel druk om te maken in bad.
Uitgerust
Op dinsdag 8 oktober 2013 was ik 40 weken zwanger, zo lang zwanger was ik nog niet eerder geweest. Ik ging met Olivier, mijn 2,5 jaar oude zoon, naar de bibliotheek en ik herinner me iedere stap die ik daar zette. De wereld ging me veel te snel, op de weg begreep ik het verkeer niet meer. Ik wilde nog maar één ding, op de bank liggen onder een deken, zonder peuter om me heen en bevallen!
’s Avonds gaan we met z’n drieën vroeg naar bed, want je weet maar nooit. Uitgerust bevallen is een stuk prettiger. Om 11 uur word ik wakker van een tinteling die begint bij mijn baarmoedermond en zo naar boven over mijn buik heen loopt. Meteen weet ik dat dit het is: zo voelde een wee! Ik heb al veel voorweeën gehad, dus ik besluit eerst nog even te doen alsof er niks aan de hand is. De weeën komen om het kwartier en ik lig alleen maar te hopen dat het doorzet.
Vooral ontspannen, denk ik, dan begrijpt mijn lichaam wel dat ik alle tijd heb om te bevallen. Rond half 11 zeg ik tegen mijn vriend dat ik nu echte weeën heb (“échte nu?”, “jaha”, “echt? weet je het zeker?”, “ja ik weet het écht zeker ja!”). Een uur later vindt hij dat het tijd wordt om het bevalbad neer te zetten. Bij onze eerste zoon waren we iets te laat begonnen met vullen, dus dat was een aandachtspuntje deze keer. Ik blijf nog even naast mijn zoon liggen. Mocht hij wakker worden van het lawaai van de elektrische pomp, dan kan ik hem nog even terug in slaap voeden (maar dat blijkt niet nodig).
Ik moet uit bed!
Als ik hoor dat het bad staat, ga ik gauw naar beneden. De weeën worden heftiger en ik weet één ding zeker, ik moet uit bed! Beneden ga ik lopen… en lopen… en lopen. Bij een wee ga ik even op handen en knieën op de bank zitten en dan weer verder lopen; rondjes om het bad, heen en weer door het huis.
Mijn vriend maakt nog wat foto’s van mijn buik, het bad en van de sfeer in huis (gedimde lichten en kaarsjes). Rond kwart over 2 belt hij mijn moeder op of ze wil komen. Zij is kraamverzorgster en was ook bij de bevalling van onze eerste zoon. Het idee dat ik iemand nodig zou kunnen hebben, maar dat Olivier ook wakker kan worden is niet prettig. Gelukkig is ze er snel, want Olivier wordt ook wakker. Hij is even boos dat mama niet komt, maar valt snel weer in slaap. Mijn vriend is een half uur boven bij hem, dus gelukkig voor mij dat mijn moeder er is! Rond kwart over 3 is mijn vriend weer beneden en worden mijn weeën echt heftiger.
Van marathon naar moe
Ik loop tot die tijd nog rond, bij weeën leun ik op tafel of op de bank en soms lukt het om door een wee heen te blijven lopen. Het voelt alsof ik een marathon loop, maar ik voel me zo sterk. Maar opeens word ik MOE, ik voel me ZO MOE. Mijn benen zijn zo moe, alles is moe en ik heb er eigenlijk geen zin meer in (en toch ook wel). Wanhopig zeg ik dat ik echt even moet slapen, maar ik realiseer me ook dat dat vrij onmogelijk is op dat moment. Dus ga ik op mijn knieën voor de bank zitten. Schommelend met mijn bekken vang ik de weeën op, terwijl mijn vriend bij iedere wee in mijn handen knijpt (op acupunctuurpunten). Dat werkt ontzettend goed: aan het begin van iedere wee zeg ik ‘drukken!’. Ik vind de weeën nog steeds goed op te vangen.
Het bad in
Om 4 uur wil ik graag in bad. Ik twijfel nog een beetje, want is het niet te vroeg? Ik wil er ook niet te lang in. Maar ach, je kunt er altijd weer uit, dus waarom niet. Ik denk dat de bevalling nog heel lang zal duren, want het is nog maar net begonnen. De bevalling van Olivier begon ook om 11 uur ’s avonds en hij werd om half 10 ’s ochtends geboren.
In bad is het héérlijk. De pijn is beter te verdragen en ik kan me veel makkelijker bewegen. Ook is het fijn om bloot te zijn, omdat je dan beter voelt wat er gebeurt beneden in je lichaam.
Na een paar weeën in bad voel ik dat er iets verandert. Aan het eind van de wee zit een klein beetje een drukgevoel. Mijn moeder belt de verloskundige en die is er gelukkig snel. Het is 4:45 als ze binnenkomt.
Hands off
De verloskundige weet dat ik graag zelf wil bevallen, hands off. Geen ingrepen van buitenaf tenzij echt noodzakelijk. Ze luistert niet naar het hartje en toucheert ook niet.
Ik voel steeds meer druk aan het eind van iedere wee. En opeens voel ik ook dat de intensiteit van de weeën minder wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het einde is van de ontsluitingsweeën (nu al, denk ik, dat betekent dus dat ie dus bijna komt, huh?!).
5 minuten later beginnen de echte persweeën. Ze worden steeds sterker en bij de eerste echte perswee voel ik dat de baby al zó diep zit. Die floept er zo uit, denk ik. Bij Olivier perste ik 70 minuten en dat ging eigenlijk heel relaxt. Ik vond het persen toen helemaal geen vervelend gevoel, ik voelde hem langzaam zakken en alleen het laatste stukje was even vervelend.
Heel hard puffen
Nu is het zo anders, ooooo wat zijn die persweeën heftig! En wat voelt het heftig dat mijn bekkenbodem meteen helemaal opgerekt lijkt te worden.
Ik wil écht écht niet uitscheuren dus ik heb heel erg in mijn hoofd (en gelukkig ook in mijn lijf) dat ik het persen een beetje af moet remmen. Dat lukt goed door wat meer geluid te maken en heel hard te puffen tijdens een gedeelte van de wee (en dan het laatste stukje toch een beetje meeduwen).
Ik houd mijn hand tussen mijn benen om te voelen wat er gebeurt, ik voel meteen de vliezen, die nog intact zijn.
Ik lig horizontaal in bad op mijn rug. Ik leun op de rand en op mijn voeten, in de armen van mijn vriend die buiten aan de rand van het bad zit, om de geboorte zoveel mogelijk te remmen. Dat voelt goed. Van te voren had ik besloten dat ik hurkend wilde bevallen, maar nu luister ik gelukkig goed naar mijn lichaam dat wat heel anders vertelt. De verloskundige zegt op een gegeven moment dat de baby echt wel geboren mag worden, maar ik denk “neeee nog niet, niet te snel, het moet niet te snel”. Ik houd steeds mijn handen tussen mijn benen om goed te voelen wat er gebeurt. Ik voel het hoofdje en dan ben ik er klaar voor: hij mag eruit.
Ongelooflijk, onbeschrijfelijk bijzonder weer om zo’n hoofdje uit je te voelen komen. En toen was het even zo mooi, geen perswee, alleen een hoofdje tussen mijn handen. Die natte haartjes, een klein beetje glibberig, zo’n klein hard bolletje, ik vergeet het nóóit meer.
1 minuut voor 5
Het duurt ongeveer anderhalve minuut voordat de volgende perswee komt. De verloskundige is geduldig, zegt niets en ik hoef niets. Ik voel nog of de navelstreng om zijn nek zit, maar ik voel niks. “Ik voel het niet hoor,” zeg ik. Ik ben toch een beetje bang dat ik het niet goed kan voelen, maar uiteindelijk denk ik, ik voel gewoon geen navelstreng, hij zit niet om zijn nek. Volgens mij voelt de verloskundige dan ook nog even op mijn verzoek.
En dan wordt hij geboren, om 1 minuut voor 5.
Ik kijk even naar zijn gezichtje in het water, maar het lijkt mij dat hij echt boven water wil. Dus haal ik hem meteen naar boven. Ik kijk naar zijn gezichtje en denk, dit is geen meisje! Gelijk kijk ik of het klopt. En jaaaaa, een zoon!
Alle tijd
Hij moet even vreselijk hard huilen, maar vindt gelukkig al snel de borst. We zitten ruim een uur in bad (wat voor mij voelt als 10 minuten). Ik zit in hurkzit om de geboorte van de placenta te bevorderen. Bij mijn oudste zoon duurde dat ruim 70 minuten en ik wist dat dat volgens de protocollen te lang is. Gelukkig had ik een ervaren verloskundige die vertrouwen had in mijn lichaam en ook nu geeft ze mij weer alle tijd (zonder druk) om de placenta geboren te laten worden. Dat duurt weer 70 minuten (en ik moet net als de eerste keer echt flink mee duwen om hem geboren te laten worden).
De placenta leggen we in een afwasteiltje. Omdat we graag een lotusgeboorte willen, hebben we de navelstreng niet doorgeknipt.
Om half 7 wordt grote broer Olivier wakker, ik zit in bad met zijn broertje en hij vindt het prachtig. Het was precies zoals ik hem had verteld: de baby was in bad uit het babygaatje gesprongen! We gaan uit bad, lekker op de bank zitten.
Gewoon baby
We willen nog even wachten met de naam, om te kijken of hij goed bij hem past, dus hij heet gewoon nog even ‘baby’.
Pas om 8 uur zijn we klaar met zitten op de bank, de wereld is zo tijdloos na een geboorte… Zo bijzonder. Ik doe ondertussen mijn kleren aan (ooo wat heerlijk zo zonder buik!). En ik voel me goed!
De navelstreng zit nog aan zijn buik en de placenta ligt naast hem in het teiltje. Zo’n prachtig mooi jongetje… ik kleed hem zelf aan. ‘De baby’ heet Gijs!
Alle vertrouwen
De bevalling duurde uiteindelijk 6 uur, maar voor mijn gevoel leek het net een uur of 2. Als ik terugdenk aan mijn bevalling voel ik zoveel liefde, ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen. Ook als ik de foto’s kijk, die mijn moeder en de verloskundige maakten. Zo mooi. Als ik terugkijk op mijn eerste bevalling speelden de verloskundige en mijn moeder, de kraamverzorgster, ook een grote rol. Zij begeleidden mij en kleedden de baby aan, zij wisten wat goed was. Bij mijn 2e bevalling kan ik me hen bijna niet herinneren, alles draaide om mij en Gijs. Mijn vriend was aanwezig ter ondersteuning, maar behalve in mijn handen knijpen en kijken heeft hij niet veel gedaan en dan vond ik heel fijn, hij wist ook dat ik het zelf ging doen en had daar alle vertrouwen in.
Achteraf vind ik bevallen goed te vergelijken met het lopen van een marathon (of een andere topsportprestatie), het vergt het uiterste van je, je kunt en moet veel dieper gaan dan je van te voren dacht. Je komt jezelf tegen, er komen veel emoties voorbij. Fases van wanhoop, maar als je aan de finish komt en je hebt dat prachtig mooie mensje in je armen, dan voel je een enorme kracht en dat gevoel raak je nooit meer kwijt. Het heeft mijn leven absoluut veranderd en ook de band met mijn eigen lichaam. Ik had nog nooit zoveel van mijn eigen lichaam gehouden als na mijn 2e bevalling.
Lotusgeboorte
Bij een lotusgeboorte blijft de baby verbonden met de placenta, tot de navelstreng loslaat bij de navel. Er is een prachtig boek over geschreven ‘Lotusbirth – Shivam Rashana’.
Wat mij betreft gaat het bij een lotusgeboorte niet om eventueel ‘nut’ en ook niet om de vraag of het natuurlijk is. Het is mijns inziens meer een ritueel die de overgang tussen twee wereld verzacht en een hele bijzondere sereniteit met zich mee brengt. Misschien wel een beetje een tegenbeweging tegen onze snelle en gejaagde manier van leven. Misschien dat juist de nutteloosheid het wel zo mooi maakt. Niets doen, tegenover iets doen.
Mijn eerste zwangerschap en bevalling waren voor mij erg magisch. Ik had zo lang gewacht om dit te mogen ervaren. Mijn hele leven wilde ik al zwanger zijn, bevallen en moeder worden maar ik wilde wachten tot ik er aan toe was. Ik was met mijn zwangerschap van Mauro dan ook zo blij en was in wonder voor de ervaring die zo miraculeus is, hoe een leven in mij groeide. Ik ging de bevalling ook met dat zelfde gevoel tegemoet. Ik was niet bang en verheugde me erop.
Omdat ik niet blij was met de kwaliteit van de aandacht die ik van een reguliere verloskundigenpraktijk kreeg ben ik op zoek gegaan naar iemand die mij op een andere manier zou begeleiden. Ik vond een holistisch verloskundige waar ik me helemaal gesteund en gezien voelde in mijn behoefte en mijn wens voor een waterbevalling.
natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien
In mijn voorbereidingen op de bevalling heb ik het meest gehad aan mijn achtergrond en mijn moeder. Ik ben in een sikh/kundalini yoga gemeenschap opgegroeid en natuurlijk bevallen werd als vanzelfsprekend gezien. Mijn moeder heeft 4 dochters waarvan er 3 thuis, hands-off, geboren zijn. Ik heb ook andere sterke rolmodellen gehad die thuis in water zijn bevallen. Dus voor mij leek dit als de vanzelfsprekende optie. Het boek Spriritual Midwifery van Ina May Gaskin vond ik tijdens de eerste zwangerschap ook geweldig. Ik heb in de eerste zwangerschap ook nog een korte cursus gedaan met Erica Muller van de oerbron (sindsdien helaas overleden – zij was voor mij echt een inspiratie op mijn pad).
Lang wachten
De geboorte heeft op zich laten wachten. Ik verwachtte al een paar weken dat de bevalling elk moment kon beginnen. Ik dacht dat hij mid-september zou komen. Volgens de echo zou hij eind september komen. Ik wist nog niet of het een jongetje of een meisje was.
Toen ik voelde dat ik de baby niet meer kon dragen en dat het ook tijd werd om hem te zien in plaats van alleen maar voelen van binnen, heb ik een heerlijke voet massage gekregen. Dit was bedoeld om de bevalling op te wekken. De volgende dag verloor ik de slijmprop, en die middag heb ik nog een acupunctuur behandeling gekregen.
Lichte weeën
De ochtend erna, op 4 oktober 2006, werd ik om 6.30 wakker werd met de eerste lichte weeën in mijn lijf. Ik was voorbij de 41 weken zwanger. Omdat ik nog nooit een wee had gevoeld had ik me af gevraagd of ik het zou herkennen. Maar er was geen twijfel mogelijk! Ik was zo blij dat het was begonnen!
Ik heb Memo, mijn vriend, nog even heerlijk laten slapen zodat hij meer energie zou hebben later als ik hem echt nodig zou hebben. Deze eerste weeën die ik in alle vreugde heb gevoeld waren nog vrij zacht en interessant om te ervaren. Ik kon goed door de weeën ademen en ze rustig hun gang laten gaan.
Telefoontjes gepleegd
Rond 9.00 heb ik wat telefoontjes gepleegd naar onze vroedvrouw, naar mijn zusje die ook bij de bevalling zou zijn, en naar een paar anderen om ze te vertellen dat het was begonnen! Toen is ook Memo wakker geworden en ik heb ook hem verteld dat de geboorte was begonnen.
De ochtend verliep heel rustig met weeën om de 10 minuten en ik had mezelf rustig op de bank geïnstalleerd. Mijn energie niveau was goed, maar door het grote ijzertekort dat ik sinds een aantal weken had, had ik ook geen energie over om in beweging te zijn of nog dingen rond het huis te doen.
Sterke nesteldrang
Memo, daarentegen, had wel sterke nesteldrang, en is nog de laatste dingen in huis gaan opruimen en heeft kaarsjes en zachte muziek voor ons opgezet, om zo een fijne sfeertje te creëren. Ook heeft hij gezorgd dat onze bevalbad opgezet was.
We hebben zelfs nog samen twee dutjes kunnen doen. Ik werd wel wakker om de 10 à 15 minuten om een wee op te vangen, maar kon daarna steeds verder slapen. Het tweede dutje in de vroege middag was wat moeilijker, omdat de weeën langzamerhand intensiever aan het worden waren.
Mezelf steeds meer terugtrekken
In de middag is mijn zusje langs gekomen en zij heeft nog een lekker soepje voor ons gemaakt. Tegen het eind van de middag voelde ik dat het tijd was om de vroedvrouw te bellen. De weeën werden nu wel intens en ik begon mezelf steeds meer terug te trekken. Ik kon niet echt meer tussen de weeën door kletsen.
De vroedvrouw kwam pas langs in de avond, rond half 8, en ik was heel blij om haar te zien! Ik had wat aanmoediging nodig op dat punt, en ik wilde weten waar we stonden. Ik heb haar ook meteen gevraagd om te toucheren want ik wou graag weten of ik echt open ging of misschien nog maar op een paar centimeter zaten.
Geen verwachtingen
Ik had helemaal geen verwachtingen over hoe ver ik was en was gewoon bezig om te ademen door de kracht die in mijn lichaam aanwezig was. Maar het bevalbad stond klaar en ik wilde bevestiging dat de bevalling echt aan de gang was, zodat ik in bad kon stappen. Tot mijn grote vreugde waren wij al 5 centimeter open! Dit voelde heel goed want ik dacht, “OK, we zijn al halverwege!”.
De vroedvrouw heeft mij nog geholpen om goed naar de weeën toe te ademen en om ze los te laten. Omdat ik al zover was, werd het ook tijd om in bad te gaan. En daar had ik veel zin in! De vroedvrouw en mijn zusje zijn toen ook vertrokken want we hadden ze niet nodig en we zouden ze bellen als de vliezen braken of we ze nodig hadden.
In een trance
Memo en ik gingen samen lekker in bad. Het water was fijn want de weeën waren intens. In bad kwam ik in een soort trance en werden de weeën nog intensiever. Het werden echt golvende, krachtige weeën die over me heen spoelde.
Ik kreeg aandrang om uit bad te gaan en ik heb mijn lichaam geleegd, ik moest overgeven en ben naar de wc geweest. Dit voelde goed, zo heb ik intern ruimte gemaakt voor de komst van de baby, en ik ben weer terug in bad gegaan.
Aarde onder mijn voeten
Na een poosje in bad kon ik mezelf niet meer rechtop houden. Ik wilde eruit want ik had behoefte aan aarde onder mijn voeten en ik was ook heel moe want ik was al de hele dag aan de gang.
Daarna ben ik met handdoeken en al fijn op bed gaan liggen, samen met Memo. Ik had het koud en ging onder de dekens liggen. Memo en ik lagen op onze zij tegenover elkaar. Ik raakte in een diepe staat van trance.
Tussen de weeën in was ik in een soort diepe slaap. Ik voelde een wee aan komen door een rilling die door mijn lijf ging en deed mijn ogen open. Memo keek me steeds aan en hield mijn hand vast. Ik ademde diep door de aardbeving die door mijn lijf ging en Memo sprak liefdevolle worden tegen me. Hij zei dat ik zo sterk was en zo mooi en hoe ongelooflijk goed ik het deed, en veel meer positieve dingen. Dat en de liefde in zijn ogen hebben mij door elke wee heengedragen. Zodra de wee weg was gingen mijn ogen weer dicht en was ik weer weg.
Transitie
Als ik terug kijk, denk ik dat ik hier in de overgangsfase terecht ben gekomen. Op dat moment wist ik alleen dat ik in een soort slaaptrance was. Ik kon onmogelijk mijn ogen open houden tussen de weeën. Ik viel dan in een soort diepe slaap en werd elke keer wakker net voor een wee.
Soms wist ik niet waar ik was, wie ik was of hoe ik door de volgende wee heen zou komen, maar elke keer opende ik mijn ogen en was Memo daar en hij hield mij met zijn ogen vast. Het voelde een beetje alsof ik in een nauwe, donkere tunnel ging die alleen maar strakker om me heen werd en aan het eind was er licht en ruimte. Ik wist niet hoe ik er doorheen moest maar alleen dat er geen andere weg was. Dus ik heb me maar overgegeven aan de krachten in mij, en mijn lichaam heeft al het werk zelf gedaan.
Een golf water
Op een gegeven moment kwam er een enorme plof tussen mijn benen en een enorme golf water volgde met heel veel kracht en schuim. Ik had een moment van paniek – wij waren nog steeds thuis met z’n tweeën en ik wist niet of ik al mocht persen. Ik herinnerde me dat er gezegd wordt dat je soms persweeën krijgt zonder volledige ontsluiting te hebben en dat je dan niet ‘mag’ persen (nu weet ik dat dat onzin is – als je je lijf gewoon z’n gang laat gaan en niets forceert).
Ik zei tegen Memo dat hij direct moest bellen om de vroedvrouw en mijn zusje hierheen te laten komen. Minder dan een half uur later kwamen ze aan. De vroedvrouw heeft me op mijn verzoek ook meteen getoucheerd en ja, ik was helemaal open. Ik was klaar om te persen, wat een opluchting!
De vroedvrouw zei tegen me dat als ik nog in het water wou bevallen, dat dit het moment was om erin te duiken. In de eerste instantie kon ik mezelf niet brengen om te moeten bewegen, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik heel graag in water wilde bevallen, dus besloot ik om het tocht maar te proberen, met behulp van de vroedvrouw en Memo.
Klaarwakker, helder, en rustig
Toen ik weer samen met Memo in het water zat voelde ik me zó goed! Opeens was ik klaar wakker en tussen de heftige persweeën en was ik helemaal helder en rustig. Een uur of meer heb ik in bad geperst. Elke wee bracht mijn zoon een klein stukje dichter bij maar ik voelde ook dat hij na elke wee weer een stukje terug naar boven ging. Eigenlijk moest ik zelf niet eens persen, het persen ging vanzelf.
Samen een aparte houding
Intuïtief hadden Memo en ik een aparte houding gekozen. We zaten tegenover elkaar in bad met de knieën omhoog en voeten op de grond, Memo gehurkt. Ik zat bovenop zijn voeten, waardoor er extra ruimte was onder mij om de baby eruit te persen. Ik lag een stukje naar achteren toe geleund met mijn hoofd tegen de rand van het bad en Memo hield mijn onderrug vast.
Met een spiegel kon ik het hoofdje zien. Ik realiseerde me bij een bepaalde wee dat ik gewoon een klein duwtje extra moest geven. Dus dat heb ik gedaan, en tot mijn grote verbazing kwam zijn hoofd er in een keer uit, met een grote bos zwart haar! Memo was ook verbaasd dat hij er op eens was! Omdat de navelstreng een keer rond zijn nekje zat heeft de vroedvrouw gevraagd of ik nog een keer kon persen en toen kwam zijn hele lichaam eruit. Hij was geboren! Het was 2.20.
Een jongetje!
Memo heeft ons baby gepakt en in mijn armen gelegd. Ik voelde met mijn hand dat hij een jongetje was. We hebben nog een uur in water samen gezeten, en in dat uur heeft Mauro aan de borst gedronken. De borstvoeding voelde voor mij in het begin erg nieuw, maar het ging goed (en hij heeft uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad).
Pas nadat de placenta kwam zijn we uit bad gestapt om af te navelen. Op de foto zie je mij in bad toen Memo Mauro net van mij had overgenomen zodat ik ook uit bad kon stappen.
Mijn vriend was onder de indruk
Achteraf vertelde Memo mij dat hij onder de indruk was van de rust en sereniteit van de bevalling. Hij had verwacht dat het hysterisch en moeilijk zou zijn, maar het was juist heel vredig.
Als ik terug kijk op deze gebeurtenis vindt ik dat het heel bijzonder was. Ik ben ook heel trots op ons dat we het op zo’n rustige, fijne manier hebben kunnen doen. Ik voelde me over deze bevalling intens gelukkig, trots en tevreden. De volgende dag zei ik dat ik het zeker weer zou doen. Ik heb het als intens maar zo mooi en bijzonder ervaren. Ik had van tevoren gekozen om het niet als pijn te beschouwen maar als enorme levenskracht die door mij stroomde. Het was op momenten wel intens en pijnlijk maar dat was niet wat mij bij was gebleven. Het was wel het meeste intens wat ik ooit in mijn leven had gedaan maar ik kon het! Deze prachtige ervaring was voor mij ook aanleiding om zelf doula te worden.
Lees hier het verhaal van Siri’s tweede, en hier het verhaal van haar derde prachtige waterbevalling.
Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.
Angsten van anderen
Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.
En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.
Natuurlijk en vanzelfsprekend
Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.
Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).
Echo’s om te monitoren
Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.
En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.
Mensen die mij volledig vertrouwen
Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.
Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.
Zware laatste loodjes
Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.
Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).
Gerommel met ruim 40 weken
Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.
“Je bent vast aan het bevallen”
En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.
Naar beneden ademen
Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.
Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.
Ontspannen in bad
Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.
Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.
Zin in de baby door mij heen
Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.
Kameelhouding
Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.
En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.
Daar is Leander
Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).
Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.
De weg was al gebaand
Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.
Duizelig
Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.
Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.
Iets waardoor ik me snel beter voel
Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.
Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.
Ik “moet” plassen
Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.
Niets aan de hand
Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.
Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Risico’s bij tweelingbevallingen
Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.
Ik was zo geïnspireerd door de bevalling van Mauro in 2006 dat ik in 2008 een doula opleiding ben gaan doen.
Ruim 4 jaar na Mauro ben ik opnieuw zwanger geworden. Toen ik zwanger werd van Itzae voelde alles wel anders, juist omdat ik niet meer onwetend op mezelf vertrouwde, maar inmiddels ook de andere kant van zwangerschap en bevallen had meegemaakt – als doula. Ik moest echt bewust weer alles los laten en ervoor kiezen om lekker vol vertrouwen naar binnen te keren. Ik heb tijdens deze zwangerschap een opleiding tot zwangerschapsyoga docente gevolgd met mijn eigen moeder (opleiding heet Yoga-Doula).
Zeer gewenst
Deze zwangerschap was zeer gewenst, mijn vriend Memo en ik hebben Itzae echt samen bewust uitgenodigd. Het was wel heel anders dan mijn vorige zwangerschap, meer aards. Het leven gaat door als je al een kind hebt om voor te zorgen. Ik voelde me wel goed maar had ook veel behoefte aan rust. De hele zwangerschap heb ik ook harde buiken gehad (in tegenstelling tot de eerste keer) en toen ik het te druk had dacht ik dat deze baby misschien eerder zou komen.
Uitdaging om in het hier en nu te blijven
Maar door eerder te stoppen met werken en mezelf echt de rust en het ritme te gunnen dat ik nodig had, heb ik weer rust in mijzelf en met de baby gevonden. Toen ik 40 weken zwanger was voelde ik me helemaal klaar voor de bevalling. Ik praatte veel met de baby en vertelde dat ik op hem wachtte. Maar toen werd mijn partner ziek, een hele heftige griep. Dit duurde 8 dagen met koorts en in die tijd heb ik voor hem gezorgd. Niets leek ideaal, en de tijd stond een beetje stil.
Maar op een gegeven moment wilde ik zo graag dat de baby zou komen dat het mij ook niet meer uitmaakte. Toch was de baby nog niet klaar en moest ik wachten. Het was een uitdaging om in het hier en nu te blijven en het was een les in het loslaten – accepteren dat ik het niet weet, niet wanneer de baby komt, niet of het een jongen of meisje is, niet hoe de bevalling zal zijn. Eindelijk na 8 dagen had mijn partner geen koorts meer en leek er een eind te komen aan de griep. Ik was al bijna 42 weken zwanger.
Ik had wel met mijn vroedvrouw afgesproken dat ik niet zomaar met 42 weken naar het ziekenhuis zou gaan, dus voor mij was er geen druk in verband met serotoniteit.
02-11-2011, een zonnige dag
Toen kwam er in de grijze herfst een prachtige zonnige dag! Ik heb die dag met familie in het park door gebracht en erg van genoten. Die avond kwam mijn moeder, die voor 3 dagen uit Frankrijk op bezoek was, mij helpen om voor de tigste keer het huis schoon te maken.
Na dat ik Mauro naar bed had gebracht kwam ik de kamer in en kreeg ik voor het eerste iets dat op een echte wee leek. Ik dacht, oh leuk! Maar was nog helemaal niet overtuigd dat ik echt zou bevallen. Ik dacht, laten we wachten en zien wat er gebeurt. De weeën, die licht en leuk voelde, bleven om de zoveel tijd komen. Tussendoor heb ik lekker met mijn moeder gekletst en heeft ze mijn voeten gemasseerd.
Naar bed
Rond 11 uur besloot ik om naar bed te gaan. Ik dacht dat de weeën dan òf krachtiger zouden worden en doorzetten, òf ze zouden weg zakken en ik zou slapen. Mijn partner was voor het eerst na zijn griep weer in het restaurant gaan werken en was dus niet thuis. Ik belde hem steeds om een update te geven maar ik was nog niet overtuigd dat ik aan het bevallen was, dus hij heeft gewoon z’n werk afgemaakt.
Hij kwam rond 12 uur thuis. Ik liet hem weten dat het nu wel door leek te zetten en dat ik wel dacht dat dit het was, maar dat hij beter uit kon rusten tot het intensiever werd. Ik ben zelf wel uit bed gegaan want in bed voelde het niet zo fijn.
Rondlopen en voelen wat er in mij gebeurt
Ik heb eerst al mijn kaarsen voor de bevalling aangestoken en ben toen rond gaan lopen. Ik heb lekker de weeën gevoeld, geluid gemaakt, gehurkt en aan meubels gehangen. Het was even tijd voor mij alleen om te voelen wat er in mij gebeurde.
Ik begon moe te worden en ben toen even op de bank gaan liggen. Ik zakte even weg en werd toen wakker door een krachtige wee. Omdat ik echt niet in kon schatten hoe lang of kort het zou duren dacht ik nog dat ik goed moest voelen wanneer ik Memo moest halen om het bad te vullen (want dat duurt wel 3 kwartier) en wanneer ik mijn vroedvrouw en mijn vriendin (ook vroedvrouw) moest bellen.
Het bad vullen
Na die mega wee leek mij de aanwezigheid van Memo nu wel fijn, en het leek sowieso wel een goed idee om het bad te vullen – dan stond die in ieder geval klaar. Memo ging het bad vullen en na een paar weeën werd het wat intenser en riep ik hem om bij me te komen. Ik moest aan hem hangen. Toen begon ik de weeën in mijn onderrug te voelen en moest hij op mij stuitje drukken tijdens de weeën.
Eerlijk gezegd kan ik me vanaf dit moment niet meer duidelijk alles herinneren, en ging alles in een sneller tempo. Blijkbaar heb ik tussen de weeën door rond gelopen maar ik kan me eigenlijk niet veel van “tussen de weeën” herinneren, in mijn herinnering leken ze vrij snel achter elkaar te komen.
Voor de zekerheid al bellen
Toen dacht ik dat ik maar voor de zekerheid – al was het misschien nog te vroeg, dacht ik – de vroedvrouw moest bellen. Ik heb haar even aan de telefoon gehad en toen kwam weer en wee en legde ik de telefoon neer. Ze hoorde me kreunen en zei dat ze mijn vriendin zou bellen en dat ze eraan kwam.
Mijn zusje heb ik ook gebeld, want die zou er voor Mauro zijn, die er misschien ook bij zou zijn als hij wakker zou worden. Toen moest ik poepen en op dat moment kwam de vroedvrouw binnen – ik zat op de WC met wee en al. Het was half 3 ’s nachts. Daarna zijn we even samen op de bank gaan zitten maar vrij snel hing ik weer aan Memo z’n nek want de weeën waren krachtig en kwamen kort achter elkaar.
Een wee die me op mijn knieën bracht
Op een gegeven moment kreeg ik een MEGA wee die me helemaal letterlijk en figuurlijk op mijn knieën bracht. Ik zakte op de grond naast het bevalbad en voelde met mijn hand en tot mijn enorme verbazing voelde ik al het topje van de hoofd tussen mijn schaamlippen.
Op dat moment kwam mijn vriendin binnen, die mij blijkbaar al vanaf de straat had gehoord en dacht dat ik al was bevallen.
Gauw in bad
Ik probeerde mijn onderbroek uit te doen want ik voelde het hoofdje al komen. Het was zo intens en tot mijn verbazing pijnlijk! De wee ging maar door en ik zei “help me god!” en vroeg aan m’n lijf om me even adempauze te geven. Toen kwam er een pauze en stond ik op en stapte in bad. Memo moest er van mij ook bij.
In bad heb ik nog drie mega intense en pijnlijke weeën gehad en daar kwam een hoofdje uit, en toen op diezelfde wee de rest van het lijfje, tot mijn grote opluchting. Ik zat op mijn knieën en leunde op Memo die verticaal achter mij zat. Ik heb zelf het hoofdje met mijn handen gevoeld en heb toen Itzae aangepakt. Het was 3.02.
Grote broer kwam erbij
Meteen ging mijn zusje Mauro halen die met een enorme glimlach erbij kwam. Mijn kleine zoontje, Itzae, was ter wereld gekomen en liet ons met zijn harde stemmetje horen dat ook hij het heftig vond, net zoals ik. Hij heeft binnen het eerste uur na de geboorte aan de borst gedronken, en net als z’n grote broer heeft hij uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad.
Twee prachtige, maar heel verschillende bevallingen
Mijn twee bevallingen waren allebei prachtig, in bad, in mijn eigen ruimte en volgens mijn eigen wensen maar wat waren ze anders. Eigenlijk wel het tegenovergestelde. De eerste keer ging langzaam maar zeker, met veel (fijne) rust en adem pauzes tussen de weeën en kwam ik daardoor ook echt in een diepe trance. Het persen ging langzaam maar rustig. Ik heb het niet als pijnlijk ervaren wel als heel intens, vooral de laatste ontsluitingsweeën, en toen ik mocht persen was het een opluchting.
De tweede keer heb ik nauwelijks iets gemerkt van de ontsluiting en kwam ik in de persfase zonder dat ik het door had. En toen was het een storm in mijn lijf. Het voelde als natuurgeweld door mij heen. En tot mijn verbazing vond ik het pijnlijk! Maar voor dat ik het door had was het ook voorbij. En terugkijkend vond ik het wel grappig. Ik voel me zo gezegend om deze twee prachtige ervaringen te hebben gehad en heb nu ook twee prachtige zonen!
Lees hier Siri’s eerste, en hier haar derde fantastische waterbevalling.
Na een fluxus bij de thuisgeboorte van ons tweede kind had ik een indicatie voor een ziekenhuisbevalling. Normaal gezien zou ik een infuus krijgen. Dat wilde ik niet, dus ik had bedongen om bij aankomst in het ziekenhuis alleen een ‘waaknaald’ te krijgen. Voorts had ik mij voorbereid met yoga en HypnoBirthing-technieken.
Van donderdag op vrijdag had ik heel veel harde buiken en wat voorweeën, dus een slechte nacht. Om 4.20 kreeg ik ‘echte’ weeën, een uur lang om de 5 minuten. Ik dacht dus: actie, want als het doorzet kan het snel gaan! Paul dus in de telefoon geklommen en de meiden werden om 6 uur opgehaald. M’n zus was onderweg om bij de bevalling te zijn en m’n moeder kwam ook om de meiden ‘s middags op te vangen.
Welnu: alles goed en wel geregeld: weeën weg! De verloskundige kwam om 8 uur en ik zei al, “het is gestopt, dus je bent er voor niks”. En inderdaad, 1 centimeter ontsluiting en half verstreken, dat kon al weken zo zijn!
Ik voelde me schuldig naar mijn moeder en zus, want ze waren onderweg voor niks! Maar dat vonden ze niet erg, ze hadden ‘t hele weekend en bleven gewoon gezellig.
Dus we hebben er een gezellige middag van gemaakt. Voor het eten ging ik voor old times sake met m’n zus in bad en toen begon er weer wat te spelen in mn buik. Van 17.30 tot 20.30 rommelde het erg, maar het stopte weer. Om 21 uur ging iedereen maar naar bed om toch vast wat te tukken.
In bed kreeg ik om 21.30 een serieuze wee (met een hoofdletter S). Tot 22.00 waren ze om de tien minuten en daarna meteen om de 5. Om 22.15 de verloskundige gebeld. Ik wilde nu wel gecheckt worden voor de nacht. Om 22.45 was ze er. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting en was volledig week. Het was nu dus wèl begonnen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet naar het ziekenhuis. Maar ik wilde het er niet op aan laten komen, wetende dat het bij mij na 4 centimeter zó gepiept is. Dus ze belde het ziekenhuis en er was plek en… het bad was vrij.
Dus alles ingepakt en op naar Nieuwegein (half uur rijden). M’n zus moest erg om me lachen omdat ik de weeën super geconcentreerd benaderde en tussendoor maar gezellig zat te kletsen.
Om 23.45 waren we in de verloskamer waar ik moest wachten op een infuusnaald (just in case). Om 00.10 (hoera, geen 1 aprilkindje!) ging ik in bad. Het was niet zo’n bevalbad dat je op tv wel ziet, maar meer een groot ligbad. Ik had elektrische kaarsjes mee, de thermostaat ging op 30 (echt!) en het badwater keurig op 35 graden (dat lijkt koud, maar is juist heerlijk om te bevallen).
De verloskundige liet ons alleen en ik ging zoeken naar een goede houding om de weeën op te vangen. M’n lijf helemaal slap en rustig ademen. Het ging prima! Na een half uur (inmiddels was t 1 uur) kwam de verloskundige weer en had ik 4-5 centimeter ontsluiting. Daar waar anderen vrouwen op dat moment denken: ik moet nu nog 6 uur, wist ik: há mooi, binnen een uur ben ik klaar!
Ik ging zo goed mogelijk verder met mn lijf helemaal ontspannen en slap houden en rustig ademen. Dat ging op een paar weeën na super goed, en echt: dan heb je geen pijn!
Op een gegeven moment was m’n zus weg (die bleek zich buiten de afdeling te hebben gesloten) maar die was net op tijd voor het laatste stukje. Onderwijl gaf ik steeds iemand aanwijzingen om het badwater iets warmer/kouder te maken en goot Paul water in m’n mond.
Toen kreeg ik om 1.45 persdrang (ik werd niet meer getoucheerd) en was ik 2 persweeën helemaal overgeleverd aan m’n lijf (ik probeerde zo goed mogelijk te ontspannen) en (even ranzig) toen werkte m’n lijf m’n laatste beetje ontlasting eruit en meteen(!) stond het hoofdje. Dus Olle werd zonder persen door mij heel vlot geboren (geen scheurtjes of niks). Wel bleek ie de navelstreng 4(!) keer om z’n nek te hebben en daardoor was z’n koppie helemaal blauw. Zn lijfje was wel prachtig roze.
Omdat ik zo weinig bloedverlies had (joepie!) mocht de placenta ook in bad geboren worden. Toen alles klaar was gingen we naar de kamer en lekker beschuit eten.
Omdat alles zo goed was gegaan zijn we om 4.30 met de taxi naar huis gegaan.
Chantal Homburg is moeder van 3 kinderen en eigenaar van Een Hele Bevalling. Onder die paraplu is zij werkzaam als doula en HypnoBirthing®-docent.
Het is ochtend, rond 7.00 uur, en ik word wakker van druk op mijn heupen. Ik kan al weken alleen nog maar op mijn zij liggen, dus ik denk dat ik niet goed meer lig. Ik draai me om, maar de druk blijft. Ik besluit op te staan en sluip uit bed. Maar Skye heeft precies een ingebouwde radar en voelt het aan als ik uit bed kruip. Hij wordt gelijk wakker, dus hij gaat mee naar beneden.
Ik heb voorweeën, besluit ik
We zitten samen in de zetel, kijkend naar de tv. Ik heb voorweeën, besluit ik. Dat kan, want ik ben vandaag 39 weken en 4 dagen. Ik ga echter nog lang niet bevallen, dat is iets voor eind volgende week. Bij Skye ging ik ook 11 dagen overtijd, dus dat gaat nu ook weer zo zijn. Ik ben ook helemaal nog niet voorbereid, nog niet klaar met van alles en nog wat, dus bevallen vandaag? No way!
Ik blaas op m’n gemak de voorweeën weg. Sommige zijn best heftig, maar ‘t overgrote deel is best te doen. Het is heel draaglijk allemaal.
Goed te doen, die voorweeën
Het is de 2e zaterdag van de maand en ik had Skye beloofd om naar een mamameet te gaan, dus tegen kwart voor 10 maken we ons klaar. Ik gooi nog gauw een blik op de klok en time mijn voorweeën. Om de 5 à 7 min. Goed te doen dus, denk ik nog.
Op weg naar de meet, kwartiertje rijden, zwakken ze af. Ha, net wat ik dacht! Voorweeën zijn het! Maar eens uit de auto, in de stoel op de meet, komen ze weer opsteken. De mama’s zien me de voorweeën opvangen. Sommige komen al sneller op elkaar en een mama stelt vast dat dit volgens haar geen voorweeën meer zijn.
Jawel, zeg ik! Voorweeën zijn het. Ik ga écht nog niet bevallen. Veel te vroeg, want Skye kwam 11 dagen overtijd. Dat gaat nu ook weer zo zijn. Straks zwakken die weer af. Ik ga vandaag echt nog niet bevallen!
Naar de broodjeszaak
12.00 uur en de meet is voorbij. We gaan allemaal naar huis. 2 mama’s vragen me nog of ze me niet naar huis moeten vervoeren? Nee hoor, dit zijn voorweeën en die gaan in de auto weer stoppen zoals daarnet. Ik moet trouwens nog belegde broodjes halen voor deze middag.
Dus we vertrekken richting Brakel, naar de broodjeszaak. De voorweeën zwakken niet af in de auto zoals daarnet en ik ben blij dat er niet veel volk op de weg is. Skye bekijkt me maar bedenkelijk en vraagt of mama buikpijn heeft. “Ja, liefje, een beetje, maar ‘t is niet erg.”
We kopen snel snel de broodjes en hup, naar huis. Ondertussen bel ik mijn vriend om te zeggen dat ik iets voel. Dat ik eigenlijk veel voel, dus dat hij misschien toch voorbereidingen moet treffen? Ik zeg nog dat ‘t wel maar voorweeën zijn, but you never know…
‘Dit is niet normaal’
Thuis zegt mijn vriend dat ik de vroedvrouw moet bellen, dat dit niet normaal is. En S., een vriendin van mij, die moet ook op de hoogte gebracht worden. Zij zou langskomen om op Skye te passen indien nodig en foto’s te nemen.
Ik bel beide dames en vertel hen dat ik voorweeën heb. De vroedvrouw vraagt hoe en wat ik precies voel en ik zeg dat ze komen om de 5 minuten en een halve minuut aanhouden. Ze zegt dat ‘t inderdaad nog kan afzwakken en ik moet de druk en pijn in de gaten houden. Ik moet over een uur of 2 terugbellen.
Ondertussen is mijn vriendin op weg naar ons. Ze arriveert en Skye is blij haar te zien met al de cadeautjes die ze mee heeft voor hem. Ze is keilief voor Skye en mij.
Nog niet klaar
Skye is gedurende de hele zwangerschap voorbereid over wat bevallen is en hoe baby’s op de wereld komen. Aan de hand van een boek, verhalen en vooral filmpjes op youtube. Tegen het einde van m’n zwangerschap wist Skye goed hoe baby’s geboren werden. Hij is van begin tot einde bij de bevalling.
We praten en lachen en ik blaas de weeën weg. Mijn vriendin concludeert dat dit geen voorweeën meer zijn. “Jawel,” zeg ik, “dit zijn voorweeën, want ‘t is nog véél te vroeg om te bevallen.” Ik ben nog niet klaar, niet in m’n hoofd en niet in m’n huis. Mijn vriendin staat erop dat ik het voorwee-idee uit mijn hoofd zet. Dit zijn géén voorweeën meer, maar the real job! “Tegen de avond heb je je baby in je handen,” zegt ze, “dus prent dat in je hoofd voor je alles blokkeert.”
Daar gaat mijn planning
Tja, tegen een uur of 2-3 komen de weeën om de 2 minuten en houden ze toch wel bijna een minuut aan, dus ik moet echt gaan toegeven dat dit inderdaad geen voorweeën meer zijn. Daar gaat mijn voorbereiding, mijn planning… We bellen terug naar de vroedvrouw en enkele minuten daarna komt ze hier aan. Ze controleert: 4 à 5 cm opening al. Ze zegt dat ze in ‘t dorp hiernaast nog op huisbezoek gaat en komt terug tegen 17.00 uur. Of de arts moet komen? Nee, ik heb mijn vriend bij me en S. en mijn zoon. Alles wat moet ik moet hebben is hier.
Storm op komst
Mijn vriend maakt ‘t bad klaar. Er was even stress met ‘t warme water, maar gelukkig is dat probleem vlug verholpen.
Ondertussen volgt de ene wee de andere op en ik loop wat rond, ga op de stoel zitten, op mijn knieën op het matras. Uiteindelijk ga ik op m’n zij liggen. Dit voelt goed.
De uren gaan voorbij en ik heb geen besef meer van tijd. Ik vraag mijn vriend en S. of de vroedvrouw nog niet terug is. Ik wil namelijk weten hoe ver ik al zit qua opening. De vroedvrouw is er nog niet en na even twijfelen vraag ik mijn vriendin of zij wil kijken. Zij is ook vroedvrouw en al lijkt ‘t een gek idee dat een vriendin van me gaat kijken hoeveel opening ik al heb, ik wil het echt wel weten!
6 centimeter! WOW!
Warm water doet goed
Enige tijd later komt de vroedvrouw terug en ze wordt ingelicht over de 6 centimeter. Ze belt de arts dat hij gauw moet komen. Het kan snel gaan nu, zegt ze. Ik strompel naar het bad en ga er in. Het bad doet deugd! Dat warme water (waarvan ik het eerst te warm vond…) doet echt goed. De weeën volgen elkaar gedwee, doch streng. Ik denk een paar keer dat ik niet meer kan. Dit is pittig!
Het is 10 voor 6 en de vroedvrouw wil kijken hoever ik ben en of ze misschien mijn water moet breken. Ik mopper een beetje dat ik me moet verzetten van positie, want ik zat goed zo, op mijn knieën in dat bad. Maar op die manier kan de vroedvrouw niet kijken hoever ik al ben, dus ik ga op mijn billen zitten en zo blijkt dat ik volledige ontsluiting heb. De vroedvrouw breekt mijn water.
Bevalcocon
Ondertussen is de arts ook binnen gekomen, blijkbaar. Ik heb daar niet veel weet meer van. Ik zit volledig in mijn bevalcocon en voel persdrang. Laat toe, zegt de vroedvrouw en ik voel het branden onderaan. Ja, ze zien zijn hoofdje! Voel maar, zegt de vroedvrouw. En eerst wil ik niet, maar ze zegt dat ik moet voelen en hem zo zal naar buiten zal voelen komen.
Wat is ie zacht en ‘moussig’. Ik moet me concentreren op de weeën, die ik niet goed meer voel met z’n hoofdje er al half uit. Maar inderdaad, ik voel hem naar buiten glijden… En daar is z’n hoofd!
Een wee of 2 later glijdt de rest van z’n lijfje het warme water in en zo op mij.
Zo 2 weken ‘te vroeg’
Hij is zo mooi! En zo volmaakt! En zo 2 weken “te vroeg”!
Ik ben er nog niet over dat hij zo vroeg is gekomen, maar het is goed. Het was een erg fijne bevalling, een droombevalling! Helemaal zoals ik het wilde, met iedereen die me lief is om me heen. De hondjes komen binnen kort nadat Storm is geboren. Ze zijn door het dolle heen.
Storm zoekt zelf al naar de borst, drinkt gretig alsof ie nog nooit anders heeft gedaan. Na een hele tijd huid-op-huid wordt hij gewogen en gemeten. Een flinke kerel van 52 centimeter en 4050 gram.
Perfecte watergeboorte
Ik kijk met een heerlijk, zalig gevoel terug op mijn bevalling. Dit was echt een bevalling uit de boekjes. Skye’s bevalling was zwaar, en toen had ik al zo genoten, maar deze bevalling was gewoonweg perfect!
Bij Siem ben ik in het ziekenhuis bevallen. Dit wilde ik ook, want ik dacht: in het ziekenhuis bevallen is veilig, medische hulp is dichtbij als ik die nodig heb. Maar wat een goed idee leek, pakte niet uit zoals ik hoopte. De continue controles maakten me eerder onzeker dan dat ik me er door gesterkt voelde. “Nee Mevrouw, u heeft nog maar 1 cm ontsluiting, het echte werk moet nog beginnen.” Dit soort uitspraken zorgden er voor dat ik koos voor een ruggenprik, uit angst voor wat nog moest komen.
Die ruggenprik was het begin van meer medisch ingrijpen: weeënopwekkers, ingeknipt worden, antibiotica waardoor ik 4 dagen extra in het ziekenhuis moest blijven, nog net geen vacuümbevalling. Niet heel ernstig allemaal en een gezond zoontje in mijn armen maakte alles goed. Toch bleef ik het gevoel houden dat ik gefaald had, omdat ik het niet op eigen kracht had gedaan. Ik denk dat dit voorkomen had kunnen worden als ik me beter had voorbereid. Toen ik weer zwanger was, voelde dit dus een beetje als een herkansing. Deze keer wil ik natuurlijk bevallen.
Natuurlijk bevallen
Door de bevalling van Siem wist ik heel goed wat ik niet wilde. Geen pijnbestrijding en niet te veel interventies. Maar wat wilde ik dan wel? Mijn zus had in de tussentijd een opleiding tot doula gevolgd en zij heeft me geholpen om hierover na te denken. Ik ben door haar bijvoorbeeld veel gaan lezen over natuurlijk bevallen.
Ook heb ik bewust veel tijd voor mezelf genomen, om zo te ontdekken wat er nodig zou zijn voor een mooie bevalling. Met name als ik in bad lag, merkte ik dat ik goed kon ontspannen en mijn hoofd leeg kon maken. Daar ontstond ook het idee van een badbevalling. Bevallen is immers ook ontspannen en loslaten. Thuis in bad bevallen met zo weinig mogelijk polonaise aan mijn lijf, dat was dus het plan. Het liefst terwijl Siem gewoon in bed zou liggen, zodat niemand wist dat het al zo ver was.
Snelle boodschap
De uitgerekende datum van Guido is 12 september, maar al vroeg in de zwangerschap heb ik het gevoel 10 september te zullen bevallen. 9 september breekt aan en ik merk dat ik er helemaal klaar voor ben. Die middag begint het wat te rommelen, wat spannend! Zou het doorzetten?
Aan het eind van de middag haal ik mijn zoontje van het kinderdagverblijf en samen doen we nog even snel boodschappen. In de winkel merk ik dat het gerommel wat serieuzer wordt. Snel naar huis! Met zijn drietjes eten we nog wat, waarna we Siem naar bed brengen. We vertellen hem dat de baby in mama’s buik er misschien morgen wel is.
Gezellig bezoekje
Als Siem in bed ligt kan ik me helemaal overgeven en ga ik in bad liggen. Ik merk dat de weeën al wat sneller achter elkaar komen. Ik stap uit bad en WhatsApp mijn zus, die bij de bevalling zou zijn, dat het begonnen is. Ik zeg dat ze rustig aan kan doen, omdat ik nog niet zeker weet of het door zet. Eigenlijk weet ik wel dat dat het geval is, maar ik durf er nog niet helemaal op te vertrouwen. Om even over tien is mijn zus er. We drinken thee met zijn drieën alsof het gewoon een gezellig bezoekje is.
Bevalbad
Toch komt er ongeveer om de 5 minuten een wee die het tegendeel bewijst. Mijn man moet dan echt tegendruk geven in mijn onderrug en ik moet goed op mijn ademhaling letten om de wee op te vangen. “Heb je de verloskundige al gebeld?” vraagt mijn zus.
“Nee joh, het duurt vast nog wel even,” is mijn antwoord. Toch belt mijn man even later om te overleggen. Het bevalbad dat we gehuurd hebben moet namelijk nog van de praktijk gehaald worden. Bovendien is het opzetten van zo’n bad nogal een tijdrovende klus. De verloskundige gaat dus toch vast op pad.
Om ongeveer half 12 is ze er. Ik verwacht dat ze wil kijken hoe ver ik ben, maar dat doet ze niet. Samen met mijn zus zet ze het bad op. Ik vind het fijn, want ik merk dat ik behoefte heb me meer in mezelf te keren.
Goed team
De weeën worden pittiger en komen steeds sneller achter elkaar. En mijn man zit achter me op een stoel en geeft elke keer tegendruk. We zijn een goed team! Door de intieme sfeer lukt het me goed om te ontspannen. Het bad vullen duurt bijna een uur en ik merk dat het soort weeën al een beetje verandert.
Eindelijk in bad merk ik al snel dat ik persweeën krijg. Ik geloof bijna niet dat het zo snel en zo soepel gaat. Rond half 2 voel ik iets knappen. De vliezen zijn gebroken en de druk neemt meteen toe. De verloskundige geeft aan dat ik mee mag persen. Maar dat doe ik al, een andere optie is er niet. Ik voel het hoofdje dalen en met mijn handen voel ik de haartjes al!
Zonder poespas
Als het hoofdje geboren is lukt het niet om het lijfje eruit te persen. Het schoudertje zit klem en de verloskundige moet een beetje helpen. Maar even later is hij daar, onze Guido! Wat voel ik me sterk!
Mijn zintuigen staan op scherp en ineens horen we dat de radio aan staat. Het liedje “Everything I do, I do it for you” van Brian Adams speelt. We kijken elkaar aan, wat klopt dat liedje bij het moment. Alsof hij het speciaal voor ons zingt.
Nog steeds denk ik met een heel goed gevoel terug aan de bevalling, die precies liep zoals ik dat van te voren gehoopt had. Natuurlijk bevallen, thuis, in bad, zonder poespas. En Siem die de volgende ochtend in zijn eigen bedje wakker werd en zijn broertje mocht ontmoeten. Herkansing geslaagd!
Al 2 keer eerder had ik een mooie bevalling gehad. Maar hoewel ik op allebei met een goed gevoel terugkijk, ging er toch elke keer iets anders dan gepland.
De volgende keer anders
Bij mijn eerste ben ik thuis bevallen op de baarkruk en bij de 2e beviel ik thuis in bad. De eerste bevalling was mooi, echter heb ik een uur persdrang weg moeten zuchten en dit vond ik hels. Ik heb maar 8 minuten geperst toen, maar ben flink ingescheurd. De scheur was moeilijk te hechten en dit heb ik 9 maanden na de bevalling moeten laten herstellen bij de gynaecoloog. Tevens verliep de geboorte van de placenta toen zo dat er twijfel was over de compleetheid van de vliezen. Na een week kreeg ik koorts en meer bloedverlies en bleek er een stuk vliezen achter gebleven te zijn.
De 2e bevalling was prachtig. Ik beviel bij kaarslicht en mijn moeder heeft geholpen mijn zoontje aan te geven nadat hij geboren was in bad. Bij mijn 2e bevalling was ik net zo als bij mijn eerste bevalling rustig, maar zat ik nog veel in mijn hoofd. Bij de 2e bevalling verliep de geboorte van de placenta zo dat er twijfel was of de placenta compleet was. Uiteindelijk bleken er toen vlokjes placenta in mijn baarmoeder te zijn achter gebleven.
Veel zaken waren volgens onze wensen verlopen bij de eerste 2 bevallingen, toch had ik telkens zaken waarvan ik achteraf zei dat ik ze een eventuele volgende keer anders zou willen.
Samenwerken als geboorteteam
In de voorbereiding van de geboorte van ons 3e kindje heb ik veel nagedacht over wat ik nu wilde voor de volgende bevalling en wat ik kon doen om ellende zo veel mogelijk te voorkomen. Ik had veel goede verhalen gehoord over HypnoBirthing. Ik wilde een cursus volgen die ik met mijn partner kon doen. Wat ik zelf altijd zo mooi vind van bevallingen van anderen is als de barende vrouw op zo’n wijze door haar partner gesteund werd, dat zij als een geboorteteam samen werkten. Dit wilde ik ook! Daarom ben ik samen met mijn partner de HypnoBirthingcursus gaan volgen.
Ik was op sommige punten heel sceptisch tijdens de cursus. Zo hadden wij de cursus al vroeg in de zwangerschap gevolgd en had ik een paar keer vroeg in de zwangerschap geprobeerd om naar de HypnoBirthingbandjes te luisteren. Ik vroeg mij toen af of het wel iets voor mij was. Het voelde zo zweverig en ik ben daar normaliter helemaal niet zo van.
Een warm bad
Toch ben ik door de cursus gaan nadenken wat mijn behoeftes waren ten aanzien van de bevalling. Als ik me mijn bevalling voorstelde, wilde ik dat ons 3e kindje in een letterlijk en figuurlijk warm bad verwelkomd zou worden. Ik wilde dat ons kindje in liefde verwelkomd werd. Ik voelde tijdens de zwangerschap steeds dieper de behoefte opkomen dat ik dit met ons gehele gezin wilde doen. Tijdens de zwangerschap uitte mijn oudste (een meisje van 5,5 jaar) de wens dat zij graag bij de bevalling wilde zijn.
Wij hebben in ons gezin altijd gedaan alsof bevallen de normaalste zaak is van de wereld, net zoals slapen en naar het toilet gaan. Het hoort bij ons mens zijn. Blijkbaar vond onze dochter het zo normaal dat zij het ook logisch vond dat zij dan bij de geboorte aanwezig zou zijn.
Positief beeld
Mijn partner twijfelde heel erg aan mijn ideeën. Hij wilde de bevalling graag samen met mij beleven maar hij had niet zo de behoefte om er de oudere kinderen bij aanwezig te hebben. Hij vond het net zoals de meeste mensen om ons heen ook een raar idee om kinderen bij een bevalling aanwezig te laten zijn. Gedurende de zwangerschap hebben we het er veel over gehad. Ik wilde mijn dochter graag tegemoet komen in haar wens en haar het gevoel geven dat zij erbij hoorde. Bij ons gezin, dus ook bij de bevalling.
Ik wilde mijn dochter ook een positief gevoel geven over bevallen. Ik wist dat ik niet gillend zou bevallen en wilde mijn dochter een ander beeld geven dan het standaard beeld wat een vrouw krijgt door tv-programma’s. Ik wilde dat ze een beeld zou hebben van een natuurlijke bevalling voordat zij zelf volwassen zou worden en eventueel zelf kinderen zou krijgen (mocht ze dat willen en het haar gegeven zijn). Dit alles heb ik met mijn partner besproken. Gedurende de zwangerschap ging het bij hem ook steeds meer leven.
Het huisje van de baby
Ik wilde mijn dochter wel graag goed geïnformeerd voorbereiden voor het geval ze inderdaad bij de bevalling aanwezig zou zijn. Al in de vooraf gaande jaren had mijn dochter weleens filmpjes gezien van holistische rustige badbevallingen, voor haar was dit heel normaal. In de laatste weken heb ik meerdere malen filmpjes gekeken van bevallingen op YouTube. Het waren allemaal badbevallingen waar de bevallende vrouw niet lag te gillen of schreeuwen van de pijn.
Tijdens het kijken van de filmpjes heb ik uitleg gegeven, wat er allemaal gebeurt. Toen ik de functie van de placenta en de vliezen uitlegde op een wijze die zij begreep, vroeg ze mij of de placenta dan een soort van huisje was voor de baby in de buik. Sindsdien zijn we de placenta het huisje van de baby gaan noemen. Ik heb uitgelegd dat bij een bevalling vaak wat bloed mee komt, maar dat dit geen pijn doet en erbij hoort. Tijdens de filmpjes heeft ze haar vragen kunnen stellen en tijdens de laatste week van de zwangerschap kon zij goed vertellen hoe een bevalling in zijn werk ging.
Afspraken maken
Aangezien ik wilde dat mijn man zich kon bezighouden met mij ondersteunen tijdens de bevalling, heb ik geregeld dat een vriendin van ons er tijdens de bevalling zou zijn om voor de kinderen te zorgen. Zo konden de kinderen thuisblijven. We hadden haar ons bevalplan laten lezen en besproken wat we wilden. Met de verloskundige sprak zij een signaal af. Als de verloskundige dit signaal gaf, zou ze met de kinderen de kamer verlaten. Dit voor het geval ik bijvoorbeeld niet rustig zou zijn. Ik wilde niet dat mijn kind(eren) een trauma zouden krijgen van een moeder die het uit gilde. Ook wilde ik de kinderen zo snel mogelijk de kamer uit als er iets fout zou gaan. De jongste wilden we niet bij de bevalling zelf hebben, maar wel zo snel mogelijk erna. Hij was nog maar 1,5 jaar oud en we vonden hem te jong om erbij te zijn. De oudste mocht erbij zijn als het voor ons op het moment dat de weeën zich aandienden goed zou voelen.
Doula Sophie
Bij 36 weken zwangerschap hebben wij het bevalbad eens opgezet in de woonkamer. Om te kijken hoelang het opzetten en vullen duurde, maar ook om de kinderen te betrekken bij de naderende bevalling. Doula Sophie was daarbij aanwezig. Zo kon zij de kinderen ontmoeten, zodat zij tijdens de bevalling geen vreemd gezicht zou zijn. Zij zou tijdens de bevalling aanwezig zijn om foto’s te maken.
De kindjes hebben midden in de woonkamer gezwommen in het bevalbad en de grootste lol gehad. Voor ons was het bijzonder om ons 2e kind erin te zien spetteren, aangezien hij zelf ook in dit bad geboren was. Sophie heeft foto’s gemaakt en we hebben met haar besproken wat onze wensen en verwachtingen waren voor tijdens de bevalling.
Sophie had ook een boekje bij zich dat ‘Our water baby’ heette, over een jongen die voorbereid wordt op de watergeboorte van zijn broertje/zusje waarbij hij aanwezig mocht zijn. Onze dochter vond het heerlijk om uit het boek voorgelezen te worden en het bereidde haar naast de filmpjes nog extra voor wat er komen ging.
“Komt de baby vannacht?”
Op 4 mei 2015 kreeg ik om kwart voor 8 ’s avonds weeën. Vlak daarvoor ben ik nog met mijn jongste in het gewone bad geweest. Toen ik eruit kwam en hij op bed lag, kreeg ik rust. De weeën kwamen direct om de 2-3 minuten en hielden een minuut aan. Direct voelde ik dat dit waarschijnlijk het echte werk was. We stelden onze vroedvrouw op de hoogte en die bracht Sophie op de hoogte. Mijn partner stuurde een smsje naar onze vriendin, dat ze vannacht gebeld zou kunnen worden.
Mijn dochter was nog niet naar bed. Ik heb haar gevraagd of ze nog steeds bij de bevalling aanwezig wilde zijn en dat we haar dan misschien vannacht wakker gingen maken. “Komt de baby dan vannacht?” Ik heb haar geantwoord dat de baby misschien kwam, maar dat we dat nog niet zeker wisten. Mijn partner heeft haar daarna naar bed gebracht en haar voor het slapen gaan nog verteld dat ze als ze bij de bevalling is wel heel rustig moest zijn. Dat heeft ze hem beloofd.
Het echte werk
Mijn partner kwam daarna naar beneden. Ik heb hem verteld dat de weeën echt wel frequent kwamen en gevraagd of hij direct het bad op kon zetten. Hij vroeg nog of ik het zeker wist, aangezien ik al een paar dagen aan het rommelen was. Maar alles in mij vertelde me al heel de dag dat de bevalling zich aan het aankondigen was en aan de contracties voelde ik dat dit toch echt het echte werk was. De vroedvrouw vroeg via sms of ze al nodig was. Ik zei haar dat ze voorlopig nog niet echt nodig was. We spraken af dat ze sowieso om 22.00 even een kijkje zou komen nemen.
Mijn man bracht de woonkamer in gereedheid. Hij stofzuigde, zette spullen aan de kant, stak overal kaarsjes aan, blies het bevalbad op en liet het vollopen met water. Ondertussen had ik mijn iPod opgezet en luisterde ik naar HypnoBirthingbandjes. Het hielp mij in mijn bubbel te komen en in de staat te komen waarbij ik me overgaf aan de bevalling. Ik liep heen en weer door het huis en nam af en toe plaats op een bevalbal. Rond kwart voor 10 merkte ik dat ik toch wel toe aan het leven was naar het tijdstip dat we afgesproken hadden met de vroedvrouw.
Prima harttonen
Om 22.00 uur exact arriveerde onze vroedvrouw. Ze observeerde me en zag aan me dat ik echt bezig was. Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ondanks dat ik van te voren had afgesproken niet vaginaal onderzocht te willen worden, vroeg ik haar mij toch te onderzoeken. Ik wilde zeker weten dat ik bezig was en dat het hele circus niet voor niks was. We hadden afgesproken dat zij niks zou zeggen over wat ze voelde.
Ze vroeg of ze de harttonen van de baby mocht luisteren en of ik dit wilde horen of dat ze een apparaat moest pakken waarbij zij alleen de harttonen kon horen. Ik liet haar weten dat ze mocht luisteren en dat ik het juist prettig vond om de harttonen even te horen. Ze luisterde de harttonen en we hoorden beide dat deze prima in orde waren. Ze onderzocht me vaginaal en liet me weten dat ik echt bezig was. Achteraf hoorde ik dat ze wel iets met naar mijn partner had geseind, maar dat had ik zelf niet meegekregen.
Terug in mijn weeën
De vroedvrouw nam plaats op de bank, ik dook terug in mijn weeën. Ik ging op de bevalbal zitten en mijn partner nam achter me plaats. De HypnoBirthingbandjes werden hardop op gezet en mijn partner voerde light-touch massage uit. Zo af en toe twijfelde ik echt of ik wel echt bezig was. De weeën voelde amper pijnlijk, ik was heel ontspannen en het voelde daardoor fijn. Deze ervaring was zo anders dan de vorige keren, dat het me steeds deed twijfelen. Zodra de HypnoBirthingbandjes stopten en ik omhoog kwam, voelde ik de kracht van de weeën meer en besefte ik me dat het de HypnoBirthing was die het zo prettig liet voelen.
Rebozomassage
De vroedvrouw onderhield contact met Sophie. Samen hadden zij besloten dat zij nu ook zou komen. Ondertussen was het al na 12 uur en was ik blij dat ik niet meer op 4 mei kon bevallen. Mijn partner was erg moe. Na checken bij mij bood de vroedvrouw aan mijn partners rol even over te nemen, zodat hij een half uurtje kon slapen. Ik vond het prima, ik redde het wel even met de steun van de vroedvrouw en vond het fijn dat mijn partner zo even kon opladen. Zo kon hij me later extra tot steun zijn.
Ondertussen bood de vroedvrouw mij een rebozomassage aan. Hierbij ga je als barende vrouw hangen in een lange doek waarbij zij de doek tijdens de wee heen en weer schudt. Dit was prettig, want ik had niet zoveel last van de contracties, maar wel van mijn bekkeninstabiliteit. Ondertussen hebben de vroedvrouw en ik veel grapjes gemaakt tussen de weeën door en werd er veel gelachen.
Sterk gevoel
Na een tijdje arriveerde Sophie. Mijn partner was inmiddels ruim door de wekker heen geslapen, dus Sophie ging hem wakker maken. Hij kreeg een bak koffie terwijl de vroedvrouw en Sophie mij ondersteunde. Zij was er in de rol van geboortefotograaf. Ik heb haar camera een paar keer horen klikken, maar verder amper door gehad dat ze foto’s aan het maken was. Ze was heel rustig en alles behalve storend. Haar aanwezigheid was zelfs steunend.
Nadat mijn partner weer helemaal wakker was, moest ik even naar het toilet. Daarna was er iets in mij dat sterk voelde dat mijn vliezen gebroken moesten worden. Ik heb dit besproken met de vroedvrouw. Ik weet niet waarom, maar het gevoel was heel sterk. Ik baalde er zelf van, want ik wilde eigenlijk een compleet hands-off bevalling. De vroedvrouw stelde me gerust dat mijn bevalling niet een wedstrijd was van de meest hands-off bevalling en dat we afgesproken hadden dat niks uit routine zou gebeuren. Aangezien ik dit gevoel zo sterk had, stelde ze me gerust dat het gevoel er vast niet voor niks was. Ze adviseerde me om het te volgen. Ik ben toen nogmaals diep in mezelf gaan voelen en voelde nog steeds sterk dat het nodig was om de vliezen te laten breken.
Veranderen van houding
Ik nam plaats op de bank in onze woonkamer, op een matje en de vroedvrouw deed een poging om mijn vliezen handmatig te breken. Ze vertelde me dat mijn vliezen erg stug waren en dat ze zich niet kon herinneren dat ze er vaak zoveel moeite voor moest doen. Uiteindelijk lukte het haar toch om mijn vliezen te breken. Direct daarna werden mijn weeën krachtiger. Ik voelde telkens vruchtwater lopen en ondanks de maandverbandjes was mijn broek al snel kletsnat.
Ondertussen veranderde ik veel van houding. Ik zat op de bevalbal (een soort grote skippybal), voorover over op de rand van het bevalbad leunend en bewoog met mijn benen mijn bekken heen en weer. Daarna nam ik gehurkt plaats op de grond, leunend op de bevalbal, en wiegde zo heen en weer. De houdingen boden me comfort en de contracties waren met de HypnoBirthing erg goed te doen. Ik concentreerde me vooral op het bewust ontspannen van al mijn ledenmaten en vond het heerlijk om in mijn gedachten weg te gaan naar de stem van de HypnoBirthingdame. Dit ging precies zoals ik me de afgelopen weken met de bandjes had gevisualiseerd.
Koud – warm – koud
Al vlot voelde ik dat het nodig was om het bevalbad in te gaan. Het was heerlijk en ik vroeg me tussen de weeën door af waarom niet elke vrouw in zo’n heerlijk bad zou willen zitten. Het was ondertussen wel wat afgekoeld dus mijn man tapte wat water af met de dompelpomp en deed er weer wat warm water bij met de slang. Ondertussen werd er druk gesmst en gebeld met mijn vriendin die de opvang van de andere kinderen zou regelen tijdens het laatste stukje. Ik had niet door dat ze haar niet konden bereiken (gelukkig maar). Ze had blijkbaar migraine gehad en was met medicatie gaan slapen. Aan mij werd gevraagd of ze al gebeld kon worden. Eerst zei ik van niet, maar de wee erna voelde ik dat het ineens een stuk vlotter ging en dat ik dus wel wilde dat ze kwam.
Er werd goed voor mij gezorgd door mijn bevalteam. Het bad was inmiddels iets te warm, dus ik kreeg koude doekjes op mijn hoofd er werd wat koud water bijgedaan. Ik kreeg water aangeboden en iedereen was lief voor me. Ik had echt een heerlijk gevoel. Mijn partner had onze vriendin inmiddels kunnen bereiken en zij was onderweg.
Steeds sterkere weeën
Ik voelde dat de weeën steeds sterker werden en ik ze minder leuk ging vinden als in het begin. Toch had ik nergens het gevoel het op te willen geven. Dit was wel degelijk anders op de vlak ten opzichte van mijn eerste 2 bevallingen. Ik bleef me concentreren op mijn ademhaling en het blijven ontspannen van de rest van mijn lichaam. Mijn partner ondersteunde me aan de badrand en ik nam verschillende houdingen aan.
Ik had niet door wanneer mijn vriendin precies arriveerde. Achteraf bleek dat ze er al even was. Ik vroeg mijn partner zijn zwembroek aan te trekken en ook in het bevalbad te komen zitten voor de laatste fase. Hij vroeg of ik onze oudste er al bij wilde hebben. Ik zei dat dat nog niet hoefde. Vlot daarna voelde ik het een beetje drukken tijdens een contractie.
Grappen over Kate
Onze vriendin was ondertussen naar de middelste want die was even wakker geworden door alle commotie in huis. Ik dacht dat ze onze oudste aan het halen was. Ondertussen maakte we grapjes. Kate Middelton was een paar dagen voor mij bevallen. Ik vroeg grappend of iemand al mijn hakjes klaar had gezet, zodat ik na de geboorte opgedirkt mijn kind aan de buren kon laten zien. Toen mijn vriendin beneden kwam vroeg ik haar de oudste te gaan halen. Zo had zij even de tijd om wakker te worden, voordat de baby kwam.
Veilig, geliefd en prettig
Ik raakte steeds meer in mijn bubbel. Zat achteroverleunend tegen mijn partner aan in het bad. Ik wist dat iedereen in de kamer er was om mij te ondersteunen. Ik voelde me veilig, geliefd en prettig in mijn eigen omgeving, in mijn eigen huis, waarbij ik me letterlijk en figuurlijk in een warm bad voelde zitten. Ik vertelde mezelf dat mijn lichaam dit kon, ervoor gemaakt was. De grapjes en het lachen tussendoor, samen met de veiligheid en liefde die ik ervaarde maakte dat ik me empowered voelde. Ik dook in mijn bubbel en in mijn oergevoel. Concentrerend op ontspanning, mijn ademhaling en wat er in mijn lichaam gebeurde. Alleen wanneer ik het wilde, trad ik buiten de bubbel. Het bad was mijn zone. De rest ging veelal langs me heen.
Collega in spé
Inmiddels was mijn oudste beneden. Ik kreeg persdrang. Ik voelde zelf naar ontsluiting en voelde zelf nog een dikke ontsluitingsrand. Ik raakte even mijn vertrouwen kwijt en vroeg aan de vroedvrouw hoe dit kon en of zij ook wilde voelen. Ze stelde me gerust en zei me op mijn oergevoel en mijn lichaam te vertrouwen. Als mijn lichaam persdrang aangaf, dan was dat zo.
Mijn dochter had ondertussen van de vroedvrouw een waterlampje gekregen, zodat zij bij kon schijnen en het zo goed kon zien. Mijn dochter keek en toen de vroedvrouw vroeg of ze al een baby zag, zei ze nee. De vroedvrouw gaf haar nog een compliment dat ze aan mijn dochter een collega in spé had, want onze dochter was heel professioneel.
Rustig naar buiten ademen
Vlak daarna namen de persweeën wat toe in kracht. Ik gaf 2 weeën op het piek van de wee wat druk mee. Daarna voelde ik een stukje van het hoofd onder mijn handen. Het hoofdje was er al voor een deel uit en dit vond ik even wat gevoelig. Doordat ik het gevoelig vond en dit me heel even overviel zette ik mijn benen wat af tegen de zijkanten van het bad. De vroedvrouw zei tegen mijn dochter dat ik even voelde of de baby al kwam, maar ik wist wel beter (die zat namelijk al voor een groot stuk onder mijn handen en hield ik wat tegen).
Ik zei tegen mezelf dat ik nu de (in de HypnoBirthing zogenaamde) J-ademhalingen moest doen, zodat ik mijn baby rustig naar buiten kon ademen zonder te scheuren. Toen besefte ik me ineens dat mijn dochter door mijn handen zo niks kon zien, dus haalde mijn handen van het hoofdje af. Mijn dochter scheen het lampje en riep enthousiast: “Kijk, de baby komt eraan”. De vroedvrouw had dit nog niet door, ging staan en beaamde dat de baby er inderdaad aan kwam. Ze beschreef aan mijn dochter precies welk gedeelte al geboren was en vroeg of ze haar kon helpen om te onthouden hoe laat de baby geboren was (“want dat is heel belangrijk”). Ondertussen ademde ik de baby rustig volgens de J-ademhalingen naar buiten. Dit duurde denk ik 2 weeën. De vroedvrouw stelde me gerust dat ik wist wat ik moest doen. Ik voelde mijn baby de spildraai maken en daarna werd mijn zoon geboren.
Tussen de beentjes kijken
Ik hield hem rustig onder water, terwijl ik hem helemaal in mij opnam. De vroedvrouw benoemde dat hij nog omstrengeld was. Ik heb de navelstreng over zijn hoofd afgehaald, daarna heb ik hem boven water gehaald. Hij huilde niet, hij keek ons heel alert aan. Ik bewonderde zijn gezichtje en gaf hem kusjes.
Mijn dochter riep enthousiast dat ze de baby lief en schattig vond. Mijn dochter (die het geslacht van de baby niet wist), mocht tussen de beentjes kijken. Ze was zo overdonderd van de hele bevalling, dat ze niet wist wat het betekende wat ze zag. Toen vroeg ik aan haar of zij dat tussen haar benen had. Ze antwoorde ontkennend. Toch wist ze niet wat het nou was. De vroedvrouw vroeg haar of zij het zou verklappen en fluisterde dat het een broertje was. Dochterlief reageerde daarop met “O……”. Waarna we allemaal in de lach schoten, want ze had het de hele zwangerschap erover dat ze zo graag een zusje wilde. Toch zei ze al snel dat ze hem toch schattig vond.
Met zijn viertjes in bad
Het badwater bleef helder en na kort overleg tussen manlief en mij hebben we aan onze dochter gevraagd of ze in het bad erbij wilde. Dat wilde ze wel. Onze vriendin en Sophie hielpen onze dochter in haar zwempakje. Ze kwam erbij en we hebben heerlijk met zijn viertjes in het bad gezeten. Ze bleef maar vragen wanneer het huisje van de baby nou kwam. Ze streelde haar broertje over zijn hoofdje en het was heerlijk en intiem zo met zijn viertjes in bad.
“Babyyyyy!”
Kort daarna hoorde we onze middelste roepen. (Dit was achteraf op de klok gezien, 7 minuten nadat de baby geboren was) We hebben onze vriendin gevraagd of ze hem ook wilde halen. Eenmaal beneden was hij helemaal blij met al die mensen in de woonkamer en het bad. Hij spetterde wat met het water en had de baby nog helemaal niet gezien. Toen ik hem op de baby wees, stopte hij met spetteren en perste hij er veel verbaasde blikken uit. Hier hebben we allemaal heel erg om moeten lachen. Gelukkig keek hij daarna ook al heel snel blij en riep hij enthousiast: “Babyyyyy!”
Kalme vroedvrouw
Toen ik weer weeën begon te krijgen, heb ik de oudste gevraagd of ze het bad kon verlaten. Daarna ben ik op mijn hurken gaan zitten, terwijl mijn partner met de baby aan het knuffelen was. Via de navelstreng waren de baby en de placenta nog steeds verbonden aan elkaar. Ik vond het enorm spannend dat ik opnieuw iets moest uitpersen, terwijl er net een baby door hetzelfde kanaal was geweest. Zeker gezien mijn vorige 2 bevallingen, waarbij de nageboorte achteraf niet compleet bleek te zijn.
Ik was erg blij met de kalmte van de vroedvrouw. Die coachte me aan de rand van het bad en gaf mij het vertrouwen dat ik dit keer wel helemaal zelf mijn placenta kon baren. Ondertussen keek ik naar mijn nieuwe baby die nog via de navelstreng aan mij verbonden was en lekker tegen papa aan bij ons in bad lag.
Knuffelen voor oxytocine
Ik kuste mijn partner en die hielp mij om rustig te blijven. Knuffelen zorgt voor vrijkomen van het hormoon oxytocine, wat zorgt voor het beter samentrekken van de baarmoeder.
Ik was blij met de tijd die de vroedvrouw mij gaf. De placenta daalde heel langzaam in. Af en toe duwde ik als vanzelf een beetje mee. Uiteindelijk was de placenta er al voor een groot deel uit en hing hij nog in zijn vliezen aan mij vast. De kinderen kirden op de achtergrond van vreugde dat ze net een nieuw broertje hadden.
Running man
De kinderen hadden inmiddels honger en vroegen om een boterham. Dit zorgde er voor mij ook voor om relaxt te blijven en niet in de angst te schieten. Op aanwijzen van de vroedvrouw nam ik een ‘runningman’-houding aan. Daarbij zit je op 1 knie en met 1 been op de voet rustend, net zoals een hardloper in de startblokken. Na wisselen van been zakte de placenta nog meer naar beneden.
Mijn dochter keek inmiddels weer mee met het onderwaterlampje, hoe “het huisje van de baby” er inmiddels al uit was, alleen “het behangetje” nog niet. De vroedvrouw coachte me inmiddels, dat ik mijn placenta wel mocht aanraken en de placenta om zijn as kon draaien zodat de vliezen ook voorzichtig in zijn geheel los kwamen. Dit deed ik in alle rust en kalmte.
Toen volgde de placenta met vliezen. Ik voelde ergens in mij dat de placenta en vliezen nu compleet waren. Het badwater was dan ook nog steeds helder. In de vliezen zaten wel wat bloedklonters. We hebben de placenta snel in de kom geschept zodat het badwater zo helder mogelijk bleef. Ik verloor daarna geen druppel bloed. Dit was anders dan die keer daarvoor waarbij het water direct na geboorte van mijn kind rood verkleurde.
Zelf naar de borst
Mijn dochter vond de placenta onwijs interessant en samen met de vroedvrouw keek ze hem met het lampje helemaal na. Daarna mocht ze de navelstreng doorknippen, die inmiddels helemaal wit was (dus er zat echt geen bloed van mijn kind nog in de placenta en de navelstreng was echt helemaal uitgeklopt). Mijn dochter voelde zich vereerd en ze was heel blij toen ze de navelstreng doorknipte met de hulp van de vroedvrouw en mijn vriendin. Daarna kreeg ik onze pasgeboren zoon terug.
Er werd wat badwater afgetapt zodat ik borstvoeding kon geven in het bad. Ik liet mijn zoon zoveel mogelijk zelf de borst zoeken en aanhappen zoals bij biological nurturing. In de hoes die om het bevalbad heen zat, zat echter een vouw die precies op het zitje van het bad zat. Ik kon daardoor niet lekker gaan zitten. Dus na een uur in het bad gezeten te hebben, besloot ik dat ik toch beter kon proberen om mijn baby op het droge zichzelf aan te laten leggen.
De vroedvrouw en Sophie hielpen me uit het bad en ik ging op de bank liggen. Er werd even snel gekeken of ik niet ingescheurd was, maar ik was helemaal gaaf, geef scheurtje, niks. Heerlijk! Daarna kon ik mijn nieuwe baby zijn gang laten gaan. We werden toegedekt en ondersteund met kussens. Zo konden we heerlijk samen huid of huid onze gang gaan.
Met beide zonen aan de borst
Ik gaf mijn baby de tijd om zijn eigen reflexen te gebruiken om aan de borst aan te happen. Met een klein beetje ondersteuning van mij hapte hij als een natuurtalent aan. Al gauw kwam mijn 1,5 jarige zoon aanlopen en wilde hij ook drinken. Ik liet me helpen om hem ook erbij te kunnen positioneren. Uiteindelijk lag ik daar heerlijk met beide zonen aan de borst en voelde ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.
Mijn oudste kwam erbij kijken en ik voelde me zo gezegend. Toen beide zonen goed hadden gedronken waren we wel heel benieuwd naar het gewicht van onze nieuwe zoon. De vroedvrouw keek hem helemaal na en papa mocht hem wegen in een hangende weegschaal. De kindjes keken toe. Uiteindelijk bleek deze kleine de grootste van allemaal te zijn qua gewicht. Hij was exact 100 gram zwaarder dan zijn zus was.
Hierna kreeg ik wat drinken aangeboden en ging ik douchen met assistentie van mijn vriendin en de vroedvrouw. Heerlijk was het water van de douche, wetende dat ik net de meest fantastische ervaring achter de rug had.
Alles zoals gehoopt
Alles was exact gegaan zoals ik had gehoopt en gevisualiseerd. Zoveel mogelijk hands-off en met vertrouwen in mijn lichaam. Mijn lichaam is gemaakt om te baren en deze laatste bevalling heeft mijn lichaam dat ook zeker bewezen. Inclusief complete placenta. Ik weet dat dit niet mogelijk was geweest zonder mijn geweldige geboorteteam. Ieder had zijn taak, zelfs de oudere kinderen. Zij hebben allemaal geholpen mij zo te ondersteunen. Ik kijk dan ook met een fantastisch gevoel terug op deze bevalling.
Met extra dank aan vroedvrouw Pascalle de Beer van praktijk Verloskundigen aan de Maas en doula Sophie Bos
