partner support

Voldaan na mijn oerbevalling

by 1e kindjeafwijkende hoofdliggingbegonnen met gebroken vliezenmedische pijnbestrijdingziekenhuisbevalling

Je mag trots op jezelf zijn, zei de verloskundige na de geboorte. Trots heb ik me nooit gevoeld: daar voelde het te natuurlijk voor. Ik voelde me wel heel voldaan.

Weeën als warme golven

Het begon op een morgen met een ‘plop’. Plop?, dacht ik, en toen stroomde het vruchtwater weg en daalde mijn kindje met een kleine wee in. De verloskundige was er snel. Mijn weeën waren een soort warme golven, die als een strakke band van boven naar beneden over mijn buik gingen. Zeker in het begin bijna aangenaam.

Mijn lichaam had een rustig tempo met opbouwen en openen. De sfeer was ontspannen, er was tijd om met een goede vriendin bij te kletsen. Toen de weeën te intens werden om te praten, waren we al een uur of tien verder. Ik weet niet hoeveel. Ik was alle besef van tijd kwijt; die hele dag lijkt in mijn herinnering maar een uur of vier te duren. (Het waren er uiteindelijk 20, heb ik me laten vertellen.)

Sterrenkijkertje

Ik heb een deel onder de douche gezeten, waar ik helemaal niets meer van de weeën voelde, behalve een lichte spanning. Daarna heb ik veel tijd op mijn knieën en op handen en knieën doorgebracht. Dat is het fijne van thuis zijn: je kunt alles doen waar je zin in hebt.

Ik voelde me helemaal één, lichaam en geest. Ik wist ook dat het volgende deel minder makkelijk zou gaan, omdat mijn lijf er wel klaar voor was, maar mijn kindje lag nog niet goed. Ik voelde zijn rug aan de verkeerde kant. Hij keek nog naar mijn buik, niet naar mijn rug. Ik wist dat het lang zou gaan duren voordat hij goed zou draaien, maar ik voelde ook dat het nodig was, omdat het niet goed voor ons was als hij als sterrenkijkertje geboren ging worden.

Geluidsdichte ziekenhuiskamers

De verloskundige wilde zeker weten dat dat alles was en mij en mijn kindje monitoren tijdens de rest van de geboorte. Dat vond ik prima. Het voelde als de meest logische stap. Bovendien wist ik dat het pijnlijk zou worden en ziekenhuiskamers zijn een stuk geluidsdichter dan ons huis. Ik voelde dat ik minder geremd zou zijn om te doen wat nodig ging zijn in het ziekenhuis.

De weg naar de auto was prachtig: helemaal in ritme met elke wee daalde ik de trap af. Het zal voor de anderen lang hebben geduurd, maar het ritme was zo mooi! Eenmaal in het ziekenhuis was ik heel alert, maar nog steeds erg naar binnen gekeerd. De focus op mezelf houden was belangrijk. Ik wilde het ritme niet kwijt raken.

Op m’n zij om te helpen draaien

De verloskundige in het ziekenhuis legde me op mijn zij om de mini te helpen draaien. En of ik voorlopig nog een tijdje alle persdrang weg kon blijven ademen? Dus ging ik door met het uitblazen van de kaarsjes op de enorme geboortetaart van mijn kindje. Mijn support team bleef mee ademen, hoewel ze mijn tempo niet konden bijhouden.

Van buitenaf leek het een drama, dat laatste stuk. Het zag eruit als een uitgeputte vrouw, die het uitschreeuwt van de pijn, zonder controle, bij elke wee ineenkrimpend en alle spieren vertrekkend. Een uur of vier lang.

Schreeuwen was een bijzaak

Van binnenuit was het zo: een moeder, die kostte wat het kost de enorme hoeveelheid energie van de te vroege persweeën weghoudt van het kwetsbare kindje, dat nog niet klaar is om geboren te worden. Tsja, waar kun je die energie kwijt? In het spannen van al je andere spieren bijvoorbeeld. En het is onmogelijk om veel perskracht te zetten als je uitademt; jammeren was nodig om mijn kindje te beschermen. De pijn op dat moment voelde echt als bijzaak; elke schreeuw was een bevestiging voor mij van de enorme reserve kracht die er in mijn lijf was. Hoor je dus iemand in het ziekenhuis lang schreeuwen, denk dan: daar ligt een mama heel hard haar kindje te beschermen en voel de kracht die daarvoor nodig is.

De mini heeft het niet zwaar gehad tijdens dat deel, zoals de monitor liet zien. Hij kreeg duidelijk bijna niets mee van de persdrang. Missie geslaagd!

Volledig natuurlijk ter wereld komen

Ik ben wel heel blij dat er nog gelegenheid was voor een half uur pijnstilling. Na een paar uur werden de weeën weer heftiger: mijn mini was er klaar voor. Maar de verloskundige wilde het zeker weten en nog een half uur wachten. Daar kreeg ik pijnstilling bij en het was heerlijk om even te ontspannen en het ritme van ademen tussen de weeën weer te vinden.

Bij het actieve deel verbaasde ik iedereen in de kamer, behalve mezelf: ik had ruim genoeg uitgerust om weer energie te hebben voor het toelaten van de persweeën én voor actief meehelpen. Vlak voordat ik mocht meewerken, stond er keizerssnee geschreven op alle voorhoofden. Voor hen leek het alsof ik veel energie was kwijtgeraakt. Ik wist wel beter: ik had enorm veel energie liggen conserveren. Bovendien gaf hun blik mij een extra reserve kracht: de kracht van ‘nee!’. Mijn kind ging volledig natuurlijk ter wereld komen, ik wist het zeker. Ik geloofde in de kracht van de natuur. Mijn lijf was gemaakt om een kind ter wereld te brengen. Ik zou ze laten zien hoe dat ging. Dus toen de gynaecoloog vroeg of ik het wilde proberen, was mijn antwoord: “Nee, ik ga het doen.”

Vorderingen in het geboortekanaal

Het was stil in mijn kamer en iedereen stond met open mond mee te kijken naar de enorme vorderingen van mijn kindje door het geboortekanaal. Ik kon hem voelen dalen, het hele stuk. Net als dat ik voelde dat ik moest stoppen om de verloskundige de tijd te geven om de navelstreng van het nekje weg te knippen.

Iedereen respecteerde mijn wens om niet aangeraakt te worden tijdens de geboorte: dat kostte teveel van mijn focus, die ik naarbinnen wilde hebben, niet naar buiten. Op mijn verzoek bleef de verloskundige mij wel masseren, zodat het makkelijker was om de kracht naar beneden te sturen, na het lange hoog houden.

En toen was hij daar. Een nieuw leven, sterk, net als ik.

Marianne Cysouw is, naast moeder van een lieve zoon, eigenaar van Authentiek Ouder, een inspiratieblog over authentieke lifestyle- en gezondheidskeuzes.

baby meisje van Sanne

Het geboorteverhaal van mijn derde

by 2e of volgende kindjeafwijkende hoofdliggingdoulainleidingoxytocine-infuusziekenhuisbevalling

Een zware zwangerschap voor mij en het gezin

Ik begin mijn verhaal vanaf het moment dat ik 35 weken zwanger ben. Vanaf het moment dat ik 20 weken zwanger was schoot ik dagelijks in de weeën, die regelmatig kwamen, met tussenpozen van 3 tot 5 minuten. Vooral aan het einde van de dag had ik hier veel last van. Waneer ik geen weeën had bleven wel de pijnlijke harde buiken aan houden. Geen dag nam mijn lichaam rust en had ik al meerdere malen de verloskundige aan huis gehad of bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht voor een CTG scan om er zeker van te zijn dat het niet zou door zetten. Voor mij was dit allemaal al heel bekend – tijdens de zwangerschappen van mijn jongens Dylan (7 jaar) en Tristan (2,5 jaar) ging het niet anders dan deze keer. Het enige verschil was nu wel dat ik ook veel meer pijn had in mijn onderrug en behoorlijk last had van bekkeninstabiliteit.

Mijn lichaam maar ook mijn geest waren met 35 weken zwangerschap echt op aan het raken. Ik kreeg te weinig rust thuis want ja, bedrust gaat niet met nog 2 kinderen in huis die gewoon naar school en naar de peuterspeelzaal gebracht moeten worden, die gewoon hun aandacht nodig hebben, en het huishouden gaat immers ook gewoon door. Mijn man hielp wel waar hij maar kon, probeerde op tijd thuis te zijn, maar als vrachtwagenchauffeur heb je daar niet echt veel controle over. Ook hij was behoorlijk moe geworden van werk en de spanningen van thuis en alles waar hij nu mee hielp, hij had nu praktisch 2 banen.

De buggy als rollator

Met 35 weken liep ik ook niet meer maar schuifelde ik letterlijk naar voren, ik ging zittend de trap op en af, en ik gebruikte de buggy als rollator buitenshuis. Ik was er klaar voor, ik wilde op dat moment niets liever dan bevallen, maar ik wist ook donders goed dat het voor mijn kleine meisje in mijn buik beter is om nog wat langer te blijven zitten. Zolang mijn voorweeën nog niet doorzette accepteerde ik de zwangerschap. Wel kreeg ik met 35 weken een gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog om te praten over een mogelijke inleiding met 37 weken zwangerschap, want dan zou ze in principe “voldragen” zijn.

De gynaecoloog die ik kreeg was de zelfde die ik had aan het einde van de zwangerschap van Tristan en hij kende mijn situatie maar al te goed. Hij stemde heel snel toe dat ik zou worden ingeleid met 37 weken en 1 dag, op dinsdag 29-09-2015. Wat een opluchting, nu wist ik dat ik dit nog maar 2 weken moest zien vol te houden. Er viel een zware last van mijn schouders, ik had nu een einddatum en die kwam rap in zicht.

De bevalling helemaal bewust meemaken

Het was heel fijn te weten dat ik niet lang nog door hoefde te lopen, maar daar kwamen natuurlijk ook spanningen bij kijken, want de bevalling kwam snel in zicht en ik werd hier toch ook wel angstig van. Bij mijn vorige bevalling ben ik in paniek geraakt toen de persweeën voor mij te snel kwamen, mijn lichaam was er klaar voor maar mijn geest niet. Dit heb ik als iets heel zwaars ervaren ondanks dat mijn doula, die er ook dit keer bij zou zijn, en mijn man mij al zo vaak hebben verteld dat ik juist heel snel door die paniek fase heen ben gekomen, en het wel goed heb opgepakt. Het zit anders in mijn hoofd, voor mij leek die paniekfase een eeuwigheid te hebben geduurd en hierdoor heb ik voor mijn gevoel de geboorte van mijn jongste zoon niet geheel bewust mee gemaakt. Het is me te snel gegaan en ik heb het als een soort roes ervaren.

Dit keer wil ik koste wat het kost bevallen zonder in paniek te slaan en de bevalling helemaal bewust meemaken, zoals ik dat ook bij mijn eerste kindje heb ervaren. Met de dagen die voorbij streken werd ik als maar zenuwachtiger, maar ging ik er ook wel steeds meer naar uit kijken. Nog maar even, en ik ging onze dochter dan ook werkelijk ontmoeten, dat mooie mensje wat toen nog veilig in mijn buik schopte en sliep en toen nog even, nog heel even, alleen van mij was. Mijn laatste dagen als zwangere dame waren ingegaan, mijn laatste dagen dat ik haar nog niet hoefde te delen, mijn laatste dagen als mama van 2 jongens. Mijn laatste dagen voor ik me opnieuw door een bevalling heen moet slaan.

Weinig slaap

Het is zo ver, de dag dat we onze dochter gaan ontmoeten. Om 5.00 gaat de wekker, al bloednerveus sta ik op met flinke wallen onder mijn ogen, want van slapen is weinig terecht gekomen. Ik was te zenuwachtig om in slaap te komen. Ik had ieder uur voorbij zien komen op die wekker die heel irritant naast me stond, en voor mij gevoel me letterlijk de hele nacht heeft staan uitlachen. Weer een uur voorbij, duurt niet lang meer nu. Maar goed, de wekker is klaar met lachen, ik moet toch echt mijn kleren aan gaan trekken die ik al keurig had klaar gelegd. Vandaag draag ik het zelfde lange shirt dat ik aanhad bij de geboorte van Tristan. Ik trek een makkelijke broek aan en een warme vest. De noodkoffer staat al klaar in de gang benden met alles wat nodig zou kunnen zijn.

Terwijl ik naar benden loop samen met mijn man hoor ik Dylan zijn kamer uitglippen, hij kan niet slapen zegt hij. Ik zeg tegen hem dat het nog wel heel vroeg is en toch even moet proberen te gaan slapen, want hij moet straks wel gewoon naar school. Zachtjes loopt hij terug en kruipt zo voorzichtig mogelijk zijn bed want in zijn kamer slaapt een goeie vriend van ons, Eddie, die gisteren al was aangekomen om vandaag de 2 kinderen op te vangen. Maar Eddie wordt uiteraad als nog wakker en staat niet veel later met ons op. Ik sluip nog even gauw de kamer van Tristan binnen en geef hem een kus en bedenk dat hij vandaag voor het laast de jongste in huis is. Nog maar een paar uur en dan is ook hij een grote broer.

Onderweg naar het ziekenhuis

Benden proberen wij nog wat te eten maar dit gaat moeizaam, het lijkt wel of ik spontaan niet meer weet hoe ik moet kauwen en slikken. En dan komt Dylan ook opnieuw naar benden, slapen lukt echt niet meer. Ook wel begrijpelijk, hij weet dondersgoed dat hij vandaag opnieuw grote broer gaat worden en vindt dit ook reuze spannend. Dus hij komt lekker bij ons op de bank en we zetten de tv aan op kindertv. Dan is het 5.45 en dat betekent dat het tijd is om een flinke knuffel aan Dylan te geven en de auto in te stappen.

Dylan zwaait ons nog even uitgebreid uit en voor we het weten rijden we het dorp uit. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Beiden zo zenuwachtig dat we maar weinig woorden weten uit te brengen. Tranen vinden hun weg langs mijn ooghoeken en druppelen langs mijn wangen naar beneden. Ik vind het allemaal zo spannend, leuk, en eng tegelijkertijd. Straks hebben we weer een baby in onze armen, en als alles goed mag gaan zitten we voor we het weten straks thuis met 3 kinderen. 3 kinderen, wie had dat verwacht, dat wij samen 3 kinderen zullen krijgen, ik vind het geweldig.

Ze breken mijn vliezen

We rijden het parkeerplaats op. Ik wiebel me zelf voor het laatst als zwangere dame uit de auto en samen lopen we dan met de koffer richting de eerste hulp, want de hoofdingang is nog dicht. Daar staat onze doula (tevens vriendin) al op ons te wachten. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan naar binnen. De zenuwen zitten ondertussen niet enkel meer in mijn buik maar tot aan mijn keel. Vandaag gaan we het doen en ik blijf tegen mij zelf herhalen dat ik dit kan, ik ben immers al 2 keer eerder bevallen dus kan ik het nu ook.

Aangekomen bij de verloskamers krijgen we al gauw een kamer toegewezen en word ik eerst een half uur aan de CTG scan gelegd, en ze breken mijn vliezen want we gaan eerst kijken of mijn lichaam het zelf opstart. Er is nu dus geen weg meer terug, de vliezen zijn gebroken, alleen komt er nog maar weinig vruchtwater naar buiten. Ik voel het eruit druppelen. “De kleine meid blokkeert de uitgang,” grap ik. Gelukkig heeft het vruchtwater de goede kleur.

Toch het infuus

En dan nu afwachten of mijn lichaam de bevalling zelf gaat oppakken. Ik hoop vurig dat mijn lichaam dat zal gaan doen want de vorige keer kreeg ik gelijk een infuus – toen kwamen de weeën heel snel op elkaar zonder pauzes. Ik ben toen in twee-en-een-half uur bevallen. Terwijl we wachten legt de verpleegkundige alles al klaar – omdat de vorige bevalling zo snel is gegaan verwachten ze nu ook dat de bevalling best snel zal kunnen verlopen.

Na een half uurtje blijkt de bevalling toch niet goed op gang te komen. Er is wel weeën activiteit maar niet genoeg om door te zetten. Er wordt besloten toch het infuus aan te sluiten. Ik baal hier even van maar maar aan de andere kant wil ik ook gewoon graag gaan bevallen. Je kan het maar beter achter de rug hebben, denk ik, en dan kan het echte genieten gaan beginnen.

Weer volop rugweeën

Eenmaal aan het infuus voel ik al heel gauw de weeën sterker worden en ga ik op mijn zij liggen, dat voelt voor mij het prettigst. Mijn doula neemt plaats aan mijn zijde en mijn man gaat achter mij zitten, en helpt me door tegen mijn rug te duwen, want het zijn weer volop rugweeën. Zelf lukt het me om rustig te blijven en samen met mijn doula concentreer ik me op mijn ademhaling. Ze helpt me zo nu en dan met slokjes cola op de momenten dat ik misselijk wordt. Cola helpt me daar goed door heen. Tussen de weeën door streelt mijn man mij liefdevol op mijn rug en in mijn nek. Ik vind dit heerlijk en geniet ervan.

Na een kwartiertje wordt het infuus iets hoger gezet en 5 min later komen de weeën zoals bij Tristan heel snel op elkaar, er zitten bijna geen pauzes tussen. Maar ik voel me sterker dan ooit, ik kan dit aan en weet me zelf staande te houden door op mijn ademhaling te letten. Dan beginnen mijn benen te trillen. Even vind ik dit eng, ik heb hier geen controle over maar aan de blik van mijn doula is te zien dat het erbij hoort. Een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is om bij de ontsluiting te komen.

Teamwork met z’n drieën

De verloskundige blijft ook in de kamer en vraagt of ik al persdrang heb maar die heb ik nog niet, wel voel ik dat de kleine meid echt flink aan het dalen is en er veel druk bendeden is. Ik ervaar de weeën steeds heftiger en mijn doula ziet dat, ze zorgt ervoor dat ik erbij blijf door mee te puffen terwijl mijn man me nog steeds helpt door te strelen en tegendruk te geven. Ik hoef hem niets te zeggen, nog voor mijn wee begint heeft hij het al door en geeft mij die tegendruk op het juiste moment. Ik ervaar het echt als teamwork, zo met zijn drieën.

5 minuten nadat de verloskundige mij vroeg of ik al persdrang heb voel ik persdrang opkomen, en de gynaecoloog wordt opgepiept, die snel arriveert. Ze kijkt naar me en gaat zitten. De verloskundige en verpleegkundige staan achter ons klaar, terwijl wij drieën als team de weeën opvangen. Op een gegeven moment begint de hartslag van de kleine naar de 50 te dalen, zelf wist ik dat niet en heb dit achteraf gehoord. De gynaecoloog staat op en kijkt hoever ik ben. “Je zit op 8 centimeter ontsluiting,” zegt ze, “maar je baby heeft het nu moeilijk”. Ze kijkt me aan en zegt “we gaan er 10 centimeter van maken”. Tijdens de volgende wee duwt zij die laatste 2 centimeter weg. Ondanks dat het zeer deed weet ik mij opnieuw kalm te houden en voel ik heel duidelijk dat ik goeie persweeën krijg.

Weer een sterrenkijkertje

Mijn doula gaat aan de kant en de gynaecoloog neemt haar plaats in, en ik mag gaan persen. Ik denk aan wat ik heb geleerd en pers met mijn mond open, en kin op mijn borst. Zo zet ik geen kracht op mijn ogen en druk op mijn hoofd, maar echt daar waar ik heen moet persen. Dit gaat goed. De gynaecoloog vraagt mij door te persen, ook na dat de wee weg is, omdat de kleine het moeilijk heeft. Ik vind dit moeilijk maar krijg het voor elkaar. Na 5 minuten persweeën zie ik het hoofdje, met haar handje voor haar gezicht, geboren worden als sterrenkijkertje, net als mijn jongens ook waren.

Mijn man handelt meteen zoals wij van te voren voor ogen hadden. Hij pakt haar aan en terwijl hij haar nog in zijn handen houdt en aan mij overhandigt, horen we het mooiste geluid wat je op dat moment maar kan horen haar eerste huiltje, en bij mij schieten de tranen in mijn ogen. Daar is ze, daar is mijn dochter, ik kan alleen maar roepen, “kijk dan, daar is ze, wat is ze mooi!” Ik sluit haar in mijn armen en kijk verwonderd naar haar.

Een bevalling van 45 minuten

Ze is eerst heel blauw maar kleurt gauw bij. Terwijl ik naar haar kijk voel ik een enorm trots gevoel. Ik ben trots dat wij dit als team hebben kunnen doen, het was een hele mooie ervaring. De pijn was hevig maar ik ben er rustig onder gebleven ik ben niet in paniek geslagen, doordat wij dit als team hebben kunnen doen. Ik heb niet eens gedacht aan pijn bestrijding. En nu heb ik heel bewust mijn dochter geboren zien worden. Vanaf het moment dat het infuus erin is gegaan heeft het maar 45 minuten geduurd. Het voelt als veel langer maar uiteindelijk maakt de tijd dat ik erover heb gedaan, kort of lang, niet uit. De pijn maakt ook niet uit, want ik heb het goed opgevangen. Vandaag was ik de barende vrouw met oerkracht, en nu ben ik mama van 3 kinderen: 2 prachtige zonen en een dochter.

Diezelfde middag mogen we al naar huis, nadat mijn dochter alle controles had gehad, en ik ook goed gekeurd was. Ik had zeer weinig bloed verloren en was enkel nog wat draaierig en behoorlijk moe, maar ik had het gedaan en dat is het enige dat telt. We zijn thuis vlak voor Eddie met de kinderen thuis komt, die Dylan uit school had gehaald met Tristan. We hadden geen 5 minuten later thuis moeten komen. Dylan en Tristan komen de woonkamer ingerend. Dylan is helemaal emotioneel, daar is zijn zusje waar hij zolang op heeft gewacht. Hij geeft haar en mij een dikke knuffel en komt naast me zitten. Ook Tristan komt snel bij mij klimt op schoot en zegt: “baby zusje”. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tristan is een jongen van weinig woorden. Hij heeft echt zijn eigen taaltje, het woordje zusje hadden wij nog nooit gehoord, en baby nog nooit zo duidelijk als nu. Tristan is vanaf die dag gaan praten, en nu, een maand later is hij niet alleen met praten met sprongen vooruit gegaan, maar met zijn complete ontwikkeling. Alsof er een knop om is gegaan sinds hij nu niet meer de jongste in huis is, maar een echte grote broer.

Mijn kleine meid in de draagdoek

Het gaat ontzettend goed met ons kleine meisje. Ze is een heerlijke baby en de jongens genieten van haar. Wij als ouders van drie vinden het wel eens waar druk, maar prachtig. De zwangerschap was zwaar en heeft veel moeilijke, pijnlijke dieptepunten gehad, maar op de bevalling kijk ik met trots terug. Ik ben zo trots als een pauw en loop dus graag met mijn veren omhoog, en dat doe ik dan ook zeker met mijn kleine meid in de draagdoek. Mijn peuter in mijn ene hand en vooruit rent een knappe jongen van 7. Ik ben compleet, wij zijn compleet, een gezin van 5, met 2 jongens en een meid.

Voor iedere zwangere vrouw wil ik zeggen: wees niet bang voor de bevalling. Zoek en zorg dat je steun kan krijgen van mensen die je vertrouwt en lief hebt, dat kan heel veel schelen. Ik had die steun van mijn man en doula. Ook hebben zij mij veel gesteund tijdens de zwangerschap, en mijn man had ook veel steun van onze doula tijdens de zwangerschap. Zelf zou ik nooit meer willen bevallen zonder een doula. Het heeft mij geholpen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling rustig te blijven. De pijn van een bevalling is te doen, en als je eenmaal klaar bent en je hebt jou baby in je armen kan je alleen maar trots zijn. Je hebt het gedaan, en je wordt beloond met een wonder. Veel succes tijdens je bevalling, en jij kan dit, wij zijn vrouwen en hebben die oerkracht in ons. Wij kunnen dit, dus jij ook.

Chantal

Waterbevalling in het ziekenhuis

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offhypnobirthingwaterbevallingziekenhuisbevalling

Na een fluxus bij de thuisgeboorte van ons tweede kind had ik een indicatie voor een ziekenhuisbevalling. Normaal gezien zou ik een infuus krijgen. Dat wilde ik niet, dus ik had bedongen om bij aankomst in het ziekenhuis alleen een ‘waaknaald’ te krijgen. Voorts had ik mij voorbereid met yoga en HypnoBirthing-technieken.

Van donderdag op vrijdag had ik heel veel harde buiken en wat voorweeën, dus een slechte nacht. Om 4.20 kreeg ik ‘echte’ weeën, een uur lang om de 5 minuten. Ik dacht dus: actie, want als het doorzet kan het snel gaan! Paul dus in de telefoon geklommen en de meiden werden om 6 uur opgehaald. M’n zus was onderweg om bij de bevalling te zijn en m’n moeder kwam ook om de meiden ‘s middags op te vangen.

Welnu: alles goed en wel geregeld: weeën weg! De verloskundige kwam om 8 uur en ik zei al, “het is gestopt, dus je bent er voor niks”. En inderdaad, 1 centimeter ontsluiting en half verstreken, dat kon al weken zo zijn!

Ik voelde me schuldig naar mijn moeder en zus, want ze waren onderweg voor niks! Maar dat vonden ze niet erg, ze hadden ‘t hele weekend en bleven gewoon gezellig.

Dus we hebben er een gezellige middag van gemaakt. Voor het eten ging ik voor old times sake met m’n zus in bad en toen begon er weer wat te spelen in mn buik. Van 17.30 tot 20.30 rommelde het erg, maar het stopte weer. Om 21 uur ging iedereen maar naar bed om toch vast wat te tukken.

In bed kreeg ik om 21.30 een serieuze wee (met een hoofdletter S). Tot 22.00 waren ze om de tien minuten en daarna meteen om de 5. Om 22.15 de verloskundige gebeld. Ik wilde nu wel gecheckt worden voor de nacht. Om 22.45 was ze er. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting en was volledig week. Het was nu dus wèl begonnen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet naar het ziekenhuis. Maar ik wilde het er niet op aan laten komen, wetende dat het bij mij na 4 centimeter zó gepiept is. Dus ze belde het ziekenhuis en er was plek en… het bad was vrij.

Dus alles ingepakt en op naar Nieuwegein (half uur rijden). M’n zus moest erg om me lachen omdat ik de weeën super geconcentreerd benaderde en tussendoor maar gezellig zat te kletsen.

chantal kaarsje

Om 23.45 waren we in de verloskamer waar ik moest wachten op een infuusnaald (just in case). Om 00.10 (hoera, geen 1 aprilkindje!) ging ik in bad. Het was niet zo’n bevalbad dat je op tv wel ziet, maar meer een groot ligbad. Ik had elektrische kaarsjes mee, de thermostaat ging op 30 (echt!) en het badwater keurig op 35 graden (dat lijkt koud, maar is juist heerlijk om te bevallen).

De verloskundige liet ons alleen en ik ging zoeken naar een goede houding om de weeën op te vangen. M’n lijf helemaal slap en rustig ademen. Het ging prima! Na een half uur (inmiddels was t 1 uur) kwam de verloskundige weer en had ik 4-5 centimeter ontsluiting. Daar waar anderen vrouwen op dat moment denken: ik moet nu nog 6 uur, wist ik: há mooi, binnen een uur ben ik klaar!

Ik ging zo goed mogelijk verder met mn lijf helemaal ontspannen en slap houden en rustig ademen. Dat ging op een paar weeën na super goed, en echt: dan heb je geen pijn!

Op een gegeven moment was m’n zus weg (die bleek zich buiten de afdeling te hebben gesloten) maar die was net op tijd voor het laatste stukje. Onderwijl gaf ik steeds iemand aanwijzingen om het badwater iets warmer/kouder te maken en goot Paul water in m’n mond.

Toen kreeg ik om 1.45 persdrang (ik werd niet meer getoucheerd) en was ik 2 persweeën helemaal overgeleverd aan m’n lijf (ik probeerde zo goed mogelijk te ontspannen) en (even ranzig) toen werkte m’n lijf m’n laatste beetje ontlasting eruit en meteen(!) stond het hoofdje. Dus Olle werd zonder persen door mij heel vlot geboren (geen scheurtjes of niks). Wel bleek ie de navelstreng 4(!) keer om z’n nek te hebben en daardoor was z’n koppie helemaal blauw. Zn lijfje was wel prachtig roze.

Omdat ik zo weinig bloedverlies had (joepie!) mocht de placenta ook in bad geboren worden. Toen alles klaar was gingen we naar de kamer en lekker beschuit eten.

Omdat alles zo goed was gegaan zijn we om 4.30 met de taxi naar huis gegaan.

Chantal Homburg is moeder van 3 kinderen en eigenaar van Een Hele Bevalling. Onder die paraplu is zij werkzaam als doula en HypnoBirthing®-docent.

zwanger eerste kindje

Mijn vlotte stuitbevalling

by 1e kindjebegonnen met gebroken vliezeninleidingmedische interventie(s)oxytocine-infuusvaginale stuitbevallingziekenhuisbevalling

Februari / maart 2011

Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig en met 34 weken hadden we de controle bij de verloskundige. Kindje lag goed (hoofd beneden) en was al een beetje ingedaald. We mochten een afspraak gaan maken voor de liggingsecho. Ik dacht nog, “we weten toch al hoe ze ligt, maar een extra echo is altijd leuk!”

Een week later hadden we de echo, de echokop ging op mijn buik en…. Stuitligging…. Ik ben niet snel van mijn stuk en vrij nuchter, maar de rest van de echo heb ik niet echt meegekregen. Waarschijnlijk heeft ze al die tijd zo gelegen en hebben ze het niet goed gevoeld. Ik voelde in ieder geval geen verandering.

Rond de 36 weken heb ik een versiepoging gehad in het ziekenhuis. Dat viel me heel erg mee. Prettig is het niet, maar ik kon me heel goed ontspannen. Ze hebben het een halfuur geprobeerd, maar ze wilde echt niet draaien. Ze bleef lekker met haar billen beneden liggen. De gynaecoloog zei wel direct daarna dat dit niet betekende dat het perse een keizersnede moest worden. Kindje lag gunstig in onvolkomen stuit, met kinnetje naar voren en ze was niet zo groot. Natuurlijk bevallen was heel goed mogelijk en ik moest er zelf maar eens over na gaan denken.

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet en wilde het liefst een natuurlijke bevalling, als zij dat ook zagen zitten. Bij de controles bij de gynaecologen heb ik steeds gevraagd of het nog mogelijk was en ze waren allemaal vol vertrouwen en ik daardoor ook. Wel wist ik dat de kans op een keizersnee heel groot was en ik werd goed voorbereid. De bevalling moest vlot verlopen, maximaal 1 centimeter per uur, wat ik alleen maar een heel prettig idee vond. Het zou mij niet gebeuren om 24 uur bezig te zijn. Ik zou een knip krijgen, ik moest met mijn benen in de beugels bevallen en bij het laatste stuk zou de gynaecoloog op mijn buik moeten duwen, omdat de baby niet met het hoofd vast mocht zitten. Ik had alle vertrouwen in de expertise van de gynaecologen en ging de stuitbevalling dus met vertrouwen tegemoet.

De uitgerekende datum verstreek en de volgende dag dacht ik dat ik een heel klein beetje vochtverlies had. Ik twijfelde of het vruchtwater was en wachtte nog even of er meer kwam. ’s Avonds kwam er weer een beetje en ik belde toch maar naar het ziekenhuis. Daar moest ik toch komen en aan de monitor. Op een matje werd het kleine beetje vocht opgevangen en onder de microscoop bleek toch echt dat het vruchtwater was. Waarschijnlijk zat er bovenin een klein scheurtje. We mochten weer naar huis en als er geen weeën vanzelf kwamen, moest ik de volgende middag terugkomen. Geen weeën dus de volgende middag meldden we ons in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven, omdat er kans op infectie is na langdurig gebroken vliezen. Ik zou de volgende ochtend ingeleid worden.

De volgende ochtend werd ik aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Om 9.20 uur kwam de 1e wee. Omdat ik vergeten was te plassen, en ik kon met de infuuspaal niet naar de wc, mocht ik op de postoel zitten. Dit vond ik zo heerlijk ontspannen, omdat je niet bang hoefde te zijn dat je alles liep lopen, dat ik er wel 2 uur op gezeten heb. Ik vond de weeën wel heel heftig, het infuus werd ook steeds maar bijgedraaid. “Is dat echt nodig?” Ik dacht wel: “poeh, dit is heftig, als dit pas het begin is en het duurt nog 8 uur….”

De gynaecoloog kwam na 2 uur en ze zei: “ik hoor dat het al heel zwaar is, we gaan even kijken naar je ontsluiting en anders zou je pijnstilling kunnen krijgen”. Maar na 2 uur had ik al 8 centimeter! Het was dus niet voor niks geweest! Ik kon de weeën goed wegpuffen en goed ontspannen.

De laatste 2 centimeter verliepen ook vlot en rond 12.35 uur kreeg ik persdrang. Bij een stuitligging moet er wel ècht volledige ontsluiting zijn, ook dit wist ik van te voren, dus ik moest wel nog even wat persweeën wegpuffen. Toen ik zei dat ik het ècht niet meer hield, mocht ik mee gaan persen. Tussen de weeën door kon ik goed ontspannen en ik had veel hulp van mijn man en een kraamhulp. Er werd nog een knip gezet tijdens een wee, maar dat heb ik niet echt meegekregen.

Bij het laatste stukje werd het even spannend. Bij de laatste wee moest het hoofdje geboren worden. Ik kon steeds 3 keer persen op 1 wee, maar ik voelde dat het net niet genoeg zou zijn, maar wachten op de volgende wee kon ook niet want dan zat het hoofdje nog vast. Onder aanmoediging van de hele kamer (mijn man, kraamhulp, verpleegkundige, gynaecoloog in opleiding, gynaecoloog) en het drukken van de gynaecoloog op mijn buik, kon ik er nog op eigen kracht een 4e pers uitkrijgen, zodat het hoofdje niet vast bleef zitten. En daar was ze! Op 19 maart 2011 om 13.20 uur is onze dochter Elise geboren! De stuitbevalling duurde precies 4 uur!

Ik kijk terug op een makkelijke en prettige bevalling die heel goed verliep! Door het vertrouwen wat de artsen mij gaven was ik zelf ook ontspannen en vol vertrouwen. Ik was zeer goed voorbereid, wat ik erg prettig vond (ik ben nogal plannerig). Iedereen reageert altijd een beetje geschokt als ik zeg dat ik een stuitbevalling had (ik ben ook maar 1,52 meter), maar ik vond het echt geen verschil met mijn 2e bevalling die “gewoon” was (en 3 uur en 20 minuten duurde).

Merel bevalling

2 zoontjes, 2 keer een keizersnede

by 1e kindje2e of volgende kindjegeplande keizersnedeziekenhuisbevalling

De keizersnede en het schuldgevoel, de teleurstelling in je eigen lichaam. Ook ik heb het ervaren, de eerste keer dan. Nu kan ik met trots zeggen dat mijn lichaam gemaakt is om zwanger te worden en mijn baarmoeder een 5 sterren hotel is, ik heb gewoon wat hulp nodig op het einde. Het was zodanig knus daarbinnen dat beide zoontjes supergoed groeiden en halverwege de zwangerschap al een grote voorsprong hadden genomen op de curves. 

Laatste nacht alleen

De eerste keer wist ik 6 dagen op voorhand dat ik niet gewoon zou bevallen. Ik was zo kwaad op mezelf, zo teleurgesteld. Maar laten we het daar verder niet over hebben. Laat ons doorspoelen naar 25 juni, de dag voordien. Mijn man vond het superhandig om te weten waar en wanneer we verwacht werden. De kamer werd ingericht, de suikerbonen uitgezet, en dan ging ik de laatste nacht alleen in. Natuurlijk deed ik nauwelijks een oog dicht, in minder dan 12 uur zou ik dat kleine ventje in mijn armen hebben!

Om 6 uur kwam de vroedvrouw voor een CTG scan, waarop toch kleine bergjes te zien waren. Was onze zoon zich ook aan het klaarmaken? Ik mocht nog douchen en kreeg een ontsmettend zeepje om mijn gigantische buik te wassen. Ondertussen was mijn man ook aangekomen. Ik kreeg een operatieschort en moest in bed gaan liggen, klaar om naar de pre-operatieve zorgen gebracht te worden.

Lieve verpleegster

Na het infuus en een zout primperandrankje werd mijn man naar de kleedkamer gebracht, ik zou hem terugzien in de operatiezaal. Het moment dat je alleen die zaal binnengebracht wordt, is toch wat akelig. Het is er koud, ijskoud! Gelukkig was er een heel lieve verpleegster en was ook de anesthesiste heel begripvol. De verpleegster moest ik stevig omhelzen, zodat mijn rug mooi bol was voor de epiduraal. Het enige wat ik gevoeld heb was het kleine verdovende prikje, van de epiduraal heb ik niets gemerkt. Behalve dan dat mijn benen plots lekker warm werden en wat tintelden. “Is het normaal dat ik mijn benen wel nog kan bewegen?”, vroeg ik. Blijkbaar wel.

‘Alles gaat prima’

Eens ik op de operatietafel lag, kwam mijn man terug binnen. Mijn ene arm, zonder het infuus, mocht ik vrij houden. Man en ik hadden op voorhand afgesproken dat er niet gefilmd mocht worden, maar wat we wel gingen doen was filmen met de dop er op, dus een geluidsopname maken. Daarop hoor je hoe ik zenuwachtig lig te beven terwijl de vroedvrouw vroeg of ik wat muziek wilde horen en of ik een voorkeur had van zender. Ik bleef bibberen. De anesthesiste zei toen: “Wees maar rustig, alles gaat prima, ze zijn al begonnen.”  Hilariteit alom toen ik daarop antwoordde: “Maar de gynaecologe is er toch nog niet?”.  In al mijn zenuwachtigheid had ik haar niet zien binnenkomen!

Tranen van geluk

De gynaecologe schijnt vrij strikt te zijn, 10 minuten na de eerste snede, werd het kindje geboren. De eerste 5 minuten had ik al gemist, dus het ging razendsnel. “Ik zie de billen al,” zei de dokter. Ik voelde geduw en getrek, geen pijn.

En een paar minuten later hoorde ik de eerste schreeuw van mijn eerste zoon. Gelukstranen sprongen meteen in mijn ogen! Neen, je krijgt je kindje niet meteen bij je, maar de kinderarts werkt zo snel, dat het nauwelijks seconden lijken. Daar was hij dan, onze stevige brok. De eerste ontmoeting was mooi, maar toch ook bevreemdend: “Ben jij het? Jij die 38 weken in mijn buik zat?” Zijn ogen staarden recht terug in de mijne.

merel

Liefde op het eerste gezicht

Een paar minuten later ging zoontje met mijn man naar de materniteit. De operatie duurde nog een halfuurtje, maar ook dat vloog voorbij. Iedereen wenst je proficiat. Ik denk dat ze op dit moment wat extra verdoving toedienen, want het komende uur vloog voorbij. Het halfuurtje op de recovery leek maar 10 minuten, hier was ik heel suf. De verpleegsters kwamen om de 5 minuten kijken of ik al klaar was om terug naar boven te gaan. Ons zoontje werd geboren om 9.55 uur en exact een uur later had ik hem in mijn armen. Op dat moment was het wel liefde op het eerste gezicht, toen had ik voor het eerst het gevoel van, ‘ik ben je mama, en jij bent van mij, mijn allerdierbaarste, voor altijd’.  Met dit moment verdween meteen elk greintje schuldgevoel en elke teleurstelling omtrent de keizersnede uit mijn gedachten. Het kon me niet meer schelen hoe hij geboren werd, hij was er, met alles er op en er aan!

2015: een nog fermere brok

Even doorspoelen naar 2015. Deze keer lag de datum al veel vroeger vast en kon ik me snel verzoenen met een 2e keizersnede. De weken vooraf heb ik me vooral gefocust op rusten en slapen. Deze keer wist ik dat er na de keizersnede ook een periode van herstel komt! 

merel

De bevalling van mijn 2e zoontje was gelijkaardig. Toch waren er enkele verschillen. Deze keer voelde ik de epiduraal wel. Het deed geen pijn, maar je voelt een soort inwendige druk op je ruggengraat. Ik had ook een kleine bloeddrukval. Maar de anesthesiste had dit meteen gezien en een minuut later voelde ik me terug op en top. Ook nu ging alles heel vlot, 10 minuten na de start, om 8.33 uur hoorden we zijn eerste schreeuwtje. Een nog fermere brok dan zijn broer!

Meteen liefde

Deze keer had ik geëist (gewoon vragen was genoeg) om mijn zoontje zolang mogelijk bij me te houden. Na de snelle controle van de kinderarts bleef hij tijdens de rest van de operatie bij me. Geen bevreemdende ontmoeting, maar meteen liefde, veel liefde, toen ze hem in mijn arm gaven. Het halfuurtje knuffelen in de operatiezaal was heerlijk. Ik kon nu rustig zijn geur opsnuiven. De zoete geur van vruchtwater, een geur waar geen enkele babyzalf tegenop kan.

De 2e keer had ik het gevoel dat de verdoving minder sterk was. Niet dat ik pijn had, maar ik was minder suf en kon een babbeltje slaan met de verpleegster, vroedvrouw en stagiair die in de operatiezaal was. Ook de eerste 24 uur was ik veel helderder dan de eerste keer. Mijn tussenstop op de recovery was deze keer iets langer, ik hoorde mijn zoontje al schreeuwen om de borst zodra ik uit de lift gerold werd. 

Herstel

Om af te sluiten een paar woorden over het herstel. Laat niemand, maar dan ook niemand, je wijsmaken dat een keizersnede ‘the easy way out’ is. Integendeel! Je ondergaat een operatie voor je baby, je houdt er een litteken aan over en het duurt een jaar vooraleer je echt helemaal hersteld bent. Dat herstel heb je wel een beetje zelf in de hand. De eerste keer ben ik blijven werken tot 6 dagen voor de bevalling. Ik was niet uitgerust en ik was er mentaal eigenlijk niet klaar voor. In het ziekenhuis zelf heb ik te weinig op het knopje geduwd, ik vroeg pas pijnstelling toen ik echt pijn had. De eerste 36 uur had ik nog de epiduraal, maar zelfs dan had ik nog pijn.

Luie dagen

De 2e keer ben ik ruim 2 weken op voorhand gestopt met werken, zodat ik nog een paar luie dagen kon doorbrengen. Een vriend die arts is, had me ook op voorhand de les gespeld: pijn is niet meer van deze tijd, op tijd op het knopje duwen. Dat heb ik ook gedaan. 24 uur na de operatie kon ik al rondlopen. 48 uur later had de kinderarts niet eens door dat ik een keizersnede had gehad, toen ze me vroeg of ik vandaag al naar huis wou. 3 weken later voelde ik niets meer van de operatie. Ik vermoed dat mijn buikspieren getraind waren door mijn 2-jarige peuter…

Ik voel me zeker niet minder mama omdat ik niet natuurlijk ben bevallen. Mama zijn gaat niet over hoe je je kinderen ter wereld brengt. Het gaat erover dat je hen omringt met liefde, goede zorgen en volop mooie momenten met hen creëert. 

image1

Van geplande inleiding naar onverwacht spontaan

by 2e of volgende kindjeovertijd gaanziekenhuisbevalling

Het 15 november 2014. Om 1.00 uur in de nacht word ik wakker en voel ik bewust even aan mijn buik. Nog een paar uur en dan zijn we op weg naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. Ik ben bijna 42 weken zwanger, maar jij kleine schat vindt het te fijn daarbinnen. Ik voel je bewegen en krijg een glimlach op mijn gezicht. Misschien heb ik je vandaag wel in mijn armen.

Heel langzaam dommel ik weer in slaap. Een beetje gespannen wel. Na de horrorbevalling van mijn eerste zie ik er toch een beetje tegen op. Al heb ik me deze zwangerschap voorgenomen er heel rustig in te gaan als het eenmaal zo ver is. En niet in paniek te schieten zoals bij jouw broer gebeurde.

Spontaan begin

Om 2.00 uur word ik weer wakker en voel een beetje menstruatieachtige pijn. Ineens ben ik klaarwakker en bedenk dat de bevalling is begonnen. Uit zichzelf. Geen inleiding over een paar uur maar een bevalling die op natuurlijke wijze is begonnen.

Ik voel me rustig en ontspannen en besluit nog even te proberen wat te slapen. Dat lukt tot ongeveer 3.30 uur. Dan word ik wakker van zwakke weeën. Ik ga zitten op de rand van het bed en lach naar mijn mega grote buik. Ik praat zachtjes tegen je en zeg dat we dit samen gaan doen. Jij en Ik. Wij tweetjes.

Nog steeds ben ik heel erg kalm. De weeën blijven zwak, tot ik mijn man vraag om 5.30 uur de verloskundige te bellen. Zij komt langs en breekt mijn vliezen om 6.00 uur. De weeën worden meteen heftiger. Ik was er klaar voor. Laat maar komen. Het is tijd meisje. Je mag er nu uit.

Precies op tijd voor de ‘inleiding’

Om 6.30 uur rijden we naar het ziekenhuis. Je broer is intussen opgehaald door opa en oma. We komen om 7.00 uur aan, de tijd dat ik in het ziekenhuis moest zijn om ingeleid te worden. Wat een toeval. Maar godzijdank heb je besloten uit je zelf te komen.

De verloskundige vraagt me wat ik fijn vind. Nou… Ik vind het heel fijn als jullie allemaal je mond houden en het heel erg rustig is op mijn kamer. Ik moet het gevoel hebben dat ik alleen ben. Samen met mijn baby. Natuurlijk is het bijstaan van mijn man heel belangrijk, maar tenslotte moeten jij en ik het samen doen.

Aangekomen op de verloskamer pak ik mijn iPod en ga heerlijk in bed liggen. Ik heb op dat moment 4 centimeter ontsluiting en heftige weeën. De paniek die ik in de eerste bevalling heb gevoeld ken ik nu niet. Ondanks de pijn voel ik me één met jou. Samen zijn wij een top team.

Glimlachen in bad

Mijn man heeft intussen het bad gevuld en ik besluit met 6 centimeter ontsluiting het bad in te gaan. Ik zie wel hoe lang ik het volhoud. Ik luister in bad mijn muziek, muziek waar ik rustig van word.

De verloskundige en papa beginnen met elkaar te praten. O wat vreselijk vind ik dat… Ik zeg het hun en daarna is het weer stil. Ik met mijn muziek in een warm bad. Heerlijk, wat is dit ontspannen. Nooit gedacht dat bevallen ook mooi kan zijn. De pijn is niet fijn, maar is eigenlijk minimaal omdat ik er toch zo van kan genieten.

3 kwartier genieten we samen in bad. Dan wil de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik zit op 8 centimeter. Ik ga weer in bed liggen. De pijn word nu echt heel heftig. Ik moet mezelf echt toespreken dat ik er nu bijna ben en vol moet houden. Stiekem moet ik zelfs nog een beetje lachen. Want de dag daarvoor om diezelfde tijd was ik nog maar even gaan wandelen. Een wandeling van 1,5 uur. Dat deden we iedere dag. Samen met je broer.

Positieve gedachten

Met 9 centimeter voel ik me onrustig worden. De weeën komen om de minuut en zijn zo heftig. Ik denk terug aan mijn zwangerschap, dat ik me heb voorgenomen niet in paniek te raken. Op dat moment voel ik me weer rustig worden. Ik bedenk dat we het samen al zo ver geschopt hebben. 42 weken mocht ik jou bij me dragen, je hebt besloten uit jezelf te komen en nu duurt het niet lang meer voordat ik je in mijn armen heb en je aan de borst mag leggen. Dat moment. Ik kijk er ontzettend naar uit.

De positieve gedachten zorgen ervoor dat ik me weer totaal ontspannen voel. Inmiddels zit ik op 10 centimeter en is het 10:40 uur. Ik mag persen. Tegen dit gedeelte zie ik het meest op. Tijdens de geboorte van je grote broer kwamen ze erachter dat hij een sterrenkijker was. Die bevalling heeft in totaal 27 uur geduurd en daarvan heb ik 3 uur geperst. Achteraf zijn er fouten gemaakt.

Verdomd lekkere persweeën

Maar dat beïnvloedt mijn gedachten tijdens deze bevalling helemaal niet. Die persweeen zijn zo verdomd lekker. Eindelijk mag ik volle bak mee doen om jou op de wereld te zetten. Om 11 uur zegt de verloskundige nog 1 perswee en je komt eruit. Maar helaas, na die perswee zit je muurvast…

De verloskundige meldt me dat je er nu binnen een paar minuten uit moet of we worden afgevoerd naar de operatietafel. De volgende perswee komt eraan en ik pers uit alle macht… Je zit nog steeds vast. En dat doet pijn. Zoveel pijn dat ik kan schreeuwen, kan gillen. Gillen dat je eruit moet. Maar ik mag niks. Niet persen niks. Ik moet wachten tot de volgende perswee. Dan moet je eruit.

Daar ben je

image1

Ik zie de blik van de verloskundige veranderen in bezorgd. Ik neem me weer voor om me daar niet door te laten beïnvloeden. Ik spreek je toe in mijn gedachten. Kom op lief klein mensje. Je hebt ons zo lang laten wachten. Ik wil je zien, je ruiken, je aanraken. Daar komt de volgende perswee. En ik voel het. Je komt eruit. De verloskundige trekt enorm hard aan je en daar ben je. Ons mooie meisje.

En mijn god wat ben je mooi! Papa is trots op ons. En terecht. Dit hebben we samen gedaan! Je ligt op me en ik sluit mijn ogen. Intussen is het down under een slagveld maar hey, who cares. Jij, ons mooie meisje Nora-lynn is geboren. Ik ruik je ik voel je. Dit moment is zo onbeschrijfelijk. Ik voel me zo sterk. Het is ons gelukt!!!

image1

Een half uur later sta ik onder de douche met een glimlach van oor tot oor. En weer denk ik, het is ons gelukt. Zonder pijnbestrijding, zonder paniek, het is me gelukt de natuur zijn gang te laten gaan! Een uur later stappen we met zijn drietjes in de auto. Op weg naar huis om jou aan de rest van de wereld te showen.

de tweeling

Een droom van een tweelinggeboorte

by 2e of volgende kindjeoxytocine-infuustweeling/meerlingziekenhuisbevalling

Wat snel! Zwanger van ons 3e kindje. Het voelt anders. Alle hormonen en zwangerschapsverschijnselen spelen eerder en heftiger op. Ik voel me ook vreselijk misselijk. Ik verzoek bij de verloskundige zoveel mogelijk extra echo’s. “Nee, ik maak me geen zorgen, maar ik heb het gevoel dat het beter is om een vroege echo te doen. En voor de rest ook extra echo’s”. Ik ga alleen naar de echo. Mijn man zorgt voor onze 2 meisjes van 2 en 3 jaar.

2 zwarte bolletjes

Op het grote scherm staan 2 zwarte bolletjes. Duidelijk. Maar ik zie het niet. Het dringt niet door. Totdat de echoscopiste heel lief vraagt of ik misschien zie wat zij ook ziet. Dan komt het aan. Ik wil weten of ze leven. Ze ziet 2 kloppende hartjes en dan slaat het in als een bom. Wat heftig en wat geweldig wisselen elkaar af.

De eerste 24 uur na het nieuws kan ik aan niks anders meer denken. Ik ben verbijsterd. In die 24 uur zakt het besef over hoe zwaar het zal gaan worden naar de achtergrond. Verwondering over dat zoiets speciaals ons toevertrouwd is, wordt steeds groter. Nu, exact een jaar na hun geboorte is de verwondering over hoe mooi ons gezin is samengesteld nog even groot.

Meer keuzes dan je denkt

Met mijn verhaal wil ik laten zien dat je misschien wel meer keuzes hebt dan het lijkt. Ik was al 2 keer eerder medisch bevallen met een oxytocine-infuus (syntocinon) vanwege serotiniteit en meconiumhoudend vruchtwater. Dit waren ook prachtige bevallingen waar ik van genoten heb, maar deze bevalling was de laatste. En van mijn droombevalling was nog niet veel terecht gekomen. Met de wetenschap dat ik nu zwanger was van een tweeling en dan ook nog met een gedeelde placenta, zag ik mijn dromen in eerste instantie in rook opgaan. En dat hoeft dus niet.

Het is de Geboortebeweging Facebookgroep geweest die me heeft geholpen mijn wensen naar voren te brengen bij de gynaecologen. En het is ook de Geboortebeweging geweest die ervoor zorgde dat ik veel kennis kon vergaren.

Geen vaststaande feiten

De stap om mijn wensen naar voren te brengen vond ik heel groot. Ik had al geïnformeerd naar hoe de bevalling zou verlopen. En op mij was die informatie overgekomen als vaststaande feiten waar niet aan getornd kon worden. Maar toen ik het besprak, trof ik gynaecologen die een hele open, meewerkende houding hadden. Ik kwam 2-wekelijks en later wekelijks op controle. En we spraken met steeds meer gemak en openheid over de mogelijkheden. Ik had zelfs de indruk dat de gynaecologen er plezier in begonnen te krijgen.

Gezellige controles

Rond week 36-37 in de zwangerschap heb ik alles afgerond en ben ik tot slot op bezoek geweest bij de verlosafdeling. Daar heb ik de kamers en het bad nog eens bekeken (ik was er al 2 keer eerder bevallen, maar wilde het bad en de verlichting nog even goed bekijken). Ik werd zo hartelijk ontvangen door een verpleegkundige. Ik heb even op een baarkruk gezeten en we hebben mijn dossier erbij gepakt en de wensen nog eens op een formulier overgenomen. De laatste controles (inmiddels 3 per week) bij de echoscopisten, verpleegkundigen en gynaecologen werden steeds gezelliger. Het ging allemaal voorspoedig en ik had veel zin in de bevalling.

Het advies was om uiterlijk met 37+0 weken zwangerschap te bevallen. TTS (en TAPS) zijn ernstige en veel voorkomende aandoeningen. Met 36-37 weken zijn de verwachtingen voor de kindjes heel gunstig. In de buik is er nog steeds een risico en een kans op sterfte na week 37 is 0,7% uit mijn hoofd.

Dit risico hebben we genomen. Elke zwangerschap staat op zichzelf. Met 39 weken en 1 dag zijn de jongens ter wereld gekomen.

Mooie reis

13 december, overdag. Ik ben 39 weken zwanger. De zwangerschap is vandaag zwaar en ik lig de hele dag op bed. Is dit een teken? Er worden veel vallende sterren verwacht. Een mooie nacht om de bevalling te starten en 14-12-14 is een mooie geboortedatum. Zo meld ik op mijn Facebookpagina.

14 december, om 1.15 uur. Ik word wakker. Mijn hart maakt een sprongetje. Is het begonnen? Nog anderhalf uur twijfel ik hierover. Even het koppie erbij. Wat wil ik nu? Douchen! Dat ga ik eerst maar eens doen. En m’n darmen legen met Microlax. Scheelt misschien weer smurrie bij de bevalling. Daarna de laatste spullen in de koffer doen, zoals de camera’s en mijn telefoon. Zo, die kan dicht. Ik voel me tevreden.

Bij elke wee (is het nou wel een wee?) voel ik me een beetje opgetogen. Het heeft iets weg van ‘s nachts opstaan om het vliegtuig te halen voor een mooie reis.

We moeten gaan

Het is 2.45 uur. Ik bel mijn schoonzusje uit bed. Tijdens het gesprek slaat de situatie om van onregelmatig naar regelmatig en ik vraag haar hier te komen. Zij past op de meiden. Daarna bel ik het ziekenhuis dat we eraan gaan komen, maar dat er nog geen haast bij is. En dan maak ik mijn man wakker. Hij wil nog even douchen. Dat is goed. Voor vertrek lust hij nog een kopje koffie. Dat is op het randje merk ik, maar kan nog net.

Ik vraag hem de spullen in de auto te zetten. 2 maxi cosi’s, een koffertje en een tas met speciaal eten voor mij. Het is maar goed dat ik de stand ‘koppie erbij’ heb aangezet, anders was de helft vergeten. Tegelijk ben ik heel relaxed, maar geef ook aan dat we nu wel moeten gaan rijden. Ik hou een weeëntimer bij. Om de 2 minuten nu, geloof ik.

We gaan! Onderweg zijn de weeën minder intens.

Handig, zo’n rolstoel

4.00 uur ongeveer. We zijn in het ziekenhuis. Van 2 vrouwen op de Geboortebeweging groep weet ik dat gewoon lopen het device is. Ik stop wel zo’n muntje in een rolstoel, maar zet er een maxi cosi in en duw hem zelf. Kan ik mooi een beetje leunen. Ja, de maxi cosi’s gaan mee de verloskamer in. Ik ga ervan uit dat we over een paar uurtjes weer terug naar huis gaan en ik kan de jongens dan niet in zo’n koude maxi cosi zetten. De achteringang zit vlakbij het geboortecentrum, maar wij gaan naar de afdeling. Een aardig eindje lopen.

Wij zijn denk ik in dezelfde verloskamer als waar onze oudste dochter geboren is. De bevalling wordt begeleid door een klinisch verloskundige en een verpleegkundige, maar voordat ik aan de bevalling kan beginnen, wordt er eerst gemeten. Het serieuze werk moet maar even wachten.

Het bed zit waardeloos. Ik ga op een stoel zitten. Meters erop. Ik ben alert en fit. Veel te alert, dus ik zet een bevallingshypnose CD op die ik een week geleden vond en waarvan ik niet eens wist dat ik hem had. Het geluid van de hartmonitors staat uit, dus dat leidt niet af, maar ik laat me toch makkelijk afleiden en heb bijna geen woord gehoord van de meditatie.

Cocoonen in het donker

Het zal rond 5.00 uur geweest zijn dat het verlossende woord kwam dat alles goed is en ik in bad mag. Er zijn 2 afspraken. De eerste is dat ik alleen de ontsluitingsweeën in bad opvang. De uitdrijving doen we op het droge. De 2e is dat ik het aangeef als het zover gaat komen en als ik denk dat het tijd is om te toucheren. Dat is nog niet gebeurd, want ik zag er het nut niet van in.

Het is heerlijk in bad. Ik lig in een gewoon bad. Het is wel wat dieper en heeft stangen aan de binnenzijde. Heel fijn. Bij elke wee pak ik ze vast en laat me helemaal in het water glijden. Na elke wee kom ik weer boven en praat wat met mijn man. Vanuit de badkamer kunnen we een geboortehuiltje in de kamer naast ons horen. Een jongetje, zeg ik. Dat bleek achteraf te kloppen.

Ik weet dat ik zo nog even aan de bak moet, maar wat is dit heerlijk ontspannen. Ook zalig om controle over de intensiteit en daarmee de effectiviteit van een wee te hebben. Ik heb ook totaal geen haast. Doe het rustig aan.

Ik besluit me haast ongemerkt wat meer in mezelf te keren en opeens bemerk ik dat mijn man niet meer in de badkamer is. Daar is op mijn verzoek het licht nu ook helemaal uit. Er is nu een half uur om. De weeën zijn door het naar binnen keren intens geworden en ik weet dat het goed opschiet.

Drukgevoel

Dit duurt zo een half uurtje en dan voel ik wat druk. Nog helemaal niet dat ik moet poepen overigens. Het is meer of ik moet plassen. Ik controleer het even en ga op de wc zitten. Ben nog steeds alleen trouwens. Maar tussen de weeën door net zo lenig en stabiel als anders. Ik hoef niet te plassen, dus glij ik het bad weer in en trek onderweg aan het koordje. Mijn man weet nog van niks, dus als de verloskundige komt, meld ik dat ik heb gebeld.

Ik vraag haar te toucheren. Ze is niet zeker van de meting omdat ik in bad ben, maar ze denkt 9 centimeter. Op het droge wil ze nog even controleren. Ik stap wederom soepel het bad uit. Ben er best trots op met mijn 39 weken dikke tweelingbuik. Klopt. 9 centimeter.

Beperkingen van de hartslagmeters

En ik word ook weer aan de hartslagmeters gekoppeld. Eindelijk zitten ze. “Ik kan zeker niet op handen en knieën gaan zitten?” vraag ik.

Maar dat is geen probleem. Dat kan best.

Nou dat gaat niet best. Er is geen registratie meer. De meters moeten opnieuw geplaatst worden en dat lukt niet. Bovendien heb ik een infuusnaald. Dat rotding is sowieso pijnlijk, maar nu zit hij ook vreselijk in de weg. Ik kan mijn pols niet buigen. Dit is wel anders dan de vorige keren. Het zou dan ellenbogen en knieën worden. Of vasthouden aan de rand van het wijde bed.

Maar de registratie lukt niet. Ik moet me terugdraaien. Ik heb persweeën en het gaat nu allemaal wat minder soepel. Als ik lekker op mijn zij lig, geeft de gynaecoloog aan dat ik ook in deze houding kan bevallen. Een goed idee.

Maar ook helaas, want de hartslagjes meten lukt nu ook niet. En evenmin op de andere zij. Ik moet terug op mijn rug. “Zo een rondje van de zaak”, zeg ik bij terugkomst, maar echt leuk is het natuurlijk niet.

Automatisch hands-off

We zijn er weer en de uitdrijving kan beginnen. Er staat een flink team om mijn bed heen. Ieder heeft zich goed in mijn dossier ingelezen. Alles wordt overlegd. Hands-off stond er niet in, maar wordt automatisch toegepast. Tussen de weeën door gaat dat prima. Op de echo zijn 2 hoofdjes te zien die naar beneden liggen. Tenminste, ik kan het niet zien, maar dat hoor ik.

De uitdrijving vlot niet. Al is het wel een bijzondere, zo begrijp ik uit de reacties van het team. Ik duw de vliezen van het eerste kindje naar buiten, maar het hoofdje zit nog bovenin. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk de krachten te bundelen. En ik ben ook een beetje bang dat ik het 2e kindje teveel samendruk. Dit speelt onder de oppervlakte in mijn hoofd en ik benoem het daarom niet. Ik krijg de vliezen niet gebroken en het hoofd ook niet verder. Met spijt vraag ik om de vliezen te breken. Ik hoop dat er daardoor beweging in kan komen. Het breken lukt met moeite. Er staat veel druk op.

De juiste richting

Helaas helpt het niks. Het koppie blijft waar het zit. Na overleg ga ik tegen de vingers van de verloskundige aanduwen. Nu gebeurt er wat. Ik heb de richting te pakken. Enthousiast als de gynaecoloog en verloskundige daar van worden, gaan ze daar wat langer mee door dan me lief is. Nu voel ik even hoe kwetsbaar het is wanneer er ook maar iets over de grens van zelfbeschikking wordt heengegaan. Het stelt niks voor, maar is niet fijn. Terwijl het me 30 seconden eerder nog hielp en er rustig gewacht was op toestemming van mijn kant. Ik zeg het weer niet. Trek alleen een heel moeilijk gezicht.

Nog 2 weeën

Toch helaas, er gebeurt weer niks. De weeën zijn net niet krachtig genoeg. De gynaecologe wijst steeds nadrukkelijker op de syntocinon. Ik zie ook in dat het niet lukt en stem toe. Kraantje open en met een seconde een krachtige wee. Ik verzoek de tab weer dicht te draaien, want het is onwaarschijnlijk dat het van de syntocinon is. Achteraf denk ik toch dat het misschien dat druppeltje is geweest, want daarna houdt het weer op. Ik dacht trouwens dat ik bij de uitdrijving van de eerste alle tijd had, maar kennelijk is dat toch niet zo.

De gynaecologe wordt zenuwachtig. “Je krijgt nog 2 weeën”, zegt ze nadrukkelijk.

Dan wordt het tijd voor mijn laatste redmiddel. Ik pak minuscule acupunctuur naaldjes en zet die op een paar plekken die mijn vriendin had aangewezen. Het team kijkt toe. Ze hadden al best veel plezier in mijn bevalling. Dit maakt de pret vast nog groter. Het duurt maar even en dan komen er weeën die krachtig genoeg zijn.

Daar is Baby 1

Het is 7.45 uur. Een wee of 2, en onze eerste zoon is er. Heerlijk om mijn ventje aan te pakken en bij me te nemen. Mijn man knipt de navelstreng door. Vervolgens probeer ik mijn pasgeborene af te schermen van de handen van de verpleegster die hem zo graag met warme doeken wil droogwrijven. Ja, ik weet het. Hij moet warm blijven en toegedekt zijn en drooggewreven worden, maar rustig aan, denk ik. En ik wil hem ook stukje bij beetje bewonderen. Dat gaat niet als ik niet af en toe een stukje van zijn blote huid zie. Ik geloof dat ze mijn nonverbale hints een beetje oppakt.

Opnieuw persweeën

Na een minuut of 3 komen de persweeën weer op. De verpleegster dringt eropaan onze eerste zoon over te nemen. Ik ben in verwarring, want in het dossier staat dat ik hem bij me wil houden. Omdat ik me realiseer dat ik de 2e baby dan niet aan zal kunnen pakken, stem ik toe.

7.51, ik concentreer me weer en al snel wordt onze 2e zoon geboren. Hij komt tevoorschijn in een volledig intacte vruchtwaterzak. Wat mooi!!! Ze pakken hem niet en zeggen: “Pak hem maar”. Maar ik wil het mooie vlies niet kapotmaken en ben ook bang dat hij uit mijn handen glipt. Pas als ik vraag om hulp, krijg ik die en dan breken toch helaas de vliezen. Dat is jammer.

Maar daar is hij. Mijn mooie 2e jongen.

“Deze navelstreng mag toch uitkloppen?” vraag ik. Dat is goed. Na de wisseling van de dienst wijs ik het nieuwe team op de placenta. Er zijn denk ik 45 minuten verstreken. De navelstreng is dan koud, maar heel gek, voel ik nou nog lichtjes iets pulseren. Kort daarop voel ik helemaal niets meer. Alleen een steenkoude navelstreng. Ik knip hem door. Heb ik dat ook eens mogen doen.

Gedroomde tweelinggeboorte

Na twee medische bevallingen met weeënopwekkers was deze bevalling mijn droombevalling. Ik ben de gynaecologen, de klinisch verpleegkundigen en de echoscopisten die mij tijdens de controles en bevalling(en) hebben bijgestaan heel dankbaar.

Ook heb ik veel te danken aan het bestaan van de Geboortebeweging en degenen die mij hier gesteund hebben. Zonder hen was deze bevalling nooit geworden wat het geworden is. Op de foto bovenaan het verhaal is de tweeling 8 dagen oud.

Ik wil afsluiten met de wens dat mijn verhaal een inspiratie mag zijn voor vrouwen na mij. Laten wij vertrouwen op dat we kunnen waar we voor gemaakt zijn. En in het bijzonder hoop ik een lans(je) gebroken te hebben voor natuurlijke meerlingbevallingen in het ziekenhuis.

Foto gemaakt door Stina Kullberg

Onverwacht naar het ziekenhuis: ik blijf in mijn kracht

by 1e kindjemeconiumhoudend vruchtwateronverwacht naar het ziekenhuisziekenhuisbevalling

Zwanger worden ging makkelijk. Tussen het moment dat we er voor gingen en zwanger raken zaten 2 maanden. Ook fysiek kende mijn zwangerschap weinig bijzonderheden; ieder bezoek aan de verloskundige was mijn bloeddruk exact hetzelfde. Ik heb nog wel wat fysiotherapie gehad voor mijn heup en bekken, omdat ik daar last van kreeg verderop in mijn zwangerschap. Maar niks was zo belastend dat ik niet goed meer kon functioneren.

Ontspannen met verlof

Het zwaarste had ik het mentaal. Op mijn werk had ik het moeilijk met samenwerken met een aantal collega’s. Dat in combinatie met de zwangerschap en het idee om verantwoordelijk te zijn voor een klein wezentje vond ik beangstigend en maakte me onzeker. Een aantal coachingsessies hielpen mij met het omgaan met de verantwoordelijkheid. Het was op mijn werk met mijn collega´s nog niet opgelost, maar ik kon wel ontspannen mijn bevallingsverlof in gaan en me focussen op de komst van de kleine.

Thuis en in bad

Ik wilde thuis bevallen in bad. Thuis omdat ik dan in de omgeving ben waar ik me het meest comfortabel voel. Het is intiemer, met je eigen dingen om je heen en je hoeft na je bevalling niet nog eens ergens heen (als alles goed gaat natuurlijk).

In bad omdat me dit heel natuurlijk leek en in bad kon ik altijd goed ontspannen, dus dat is een natuurlijke vorm van pijnstilling. De verloskundigen stonden hier gelukkig achter, onder voorwaarde dat we het bad in de woonkamer zouden zetten. Zo hoefden we niet 2 trappen naar beneden (we hebben een bovenwoning). Ook wilden ze dat er genoeg ruimte was rond het bad en moesten we een matras bij het bad leggen waar ik naartoe kon verplaatsen.

Startklaar

Een lieve vriendin leende haar bad aan ons uit. Het feit dat het bad zo laagdrempelig beschikbaar was, maakte voor mij ook een verschil om voor een badbevalling te kiezen. Zo gezegd, zo gedaan. Bad en matras stonden de laatste weken startklaar in de woonkamer.

Er was natuurlijk een kans dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Daarvoor had ik een bevalplan geschreven. Ik wilde geen pijnstilling aangeboden krijgen, tenzij ik er zelf om zou vragen. Ik wilde veel huid-op-huid na bevalling en ik wilde snel starten met borstvoeding.

Voorweeën

Het was 29 mei 2013 in de middag. Ik was in mijn eentje thuis aan het rommelen. De afgelopen dagen was mijn buik aan het rommelen met voorweeën en ik had niet zo een behoefte meer om eropuit te gaan. Mijn vriend was aan het werk, hij is docent. Die dag had hij een fietstocht met leerlingen naar Breukelen. Ik grapte nog met hem via de chat dat hij wel bereikbaar moest zijn. Hij liet toen weten dat ik alleen mocht bellen als er echt iets was, want zijn telefoon was bijna leeg.

De voorweeën bleven. Ik besloot mijn weeën-app erbij te pakken en eens te timen. Ze kwamen al best regelmatig, om de 5 minuten, maar waren nog niet heel sterk. Het konden dus nog voorweeën zijn die later konden afzwakken. Ik besloot lekker in bad te gaan om te ontspannen, dit hielp eerder altijd met voorweeën. Maar nu niet, ze zwakten niet af.

De weeën waren nog steeds niet heel sterk, maar ze verdwenen niet. Eenmaal uit bad besloot ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze zouden er binnen een uur zijn. Daarna mijn vriend geprobeerd te bellen, maar er werd niet opgenomen. Vlak voor de verloskundige arriveerde kwam hij thuis aan. Hij zat op de fiets op weg naar huis, pheeewwww.

2 verloskundigen

De verloskundige kwam met een verloskundige in opleiding. Zij zou mijn bevalling (als die door zou zetten) begeleiden. Er werd inwendig onderzoek gedaan. Ik was nog niet zo heel ver, zo’n 1 centimeter ontsluiting. Ook waren de weeën nog niet zo intens. Ik kon nog praten, lopen en grapjes maken. Het was nu wachten tot weeën sterker werden en korter op elkaar kwamen, maar er kon gezegd worden dat de bevalling was begonnen!

Eindelijk badderen

De volgende stap was om mijn moeder te bellen, dat ze onze kant op moest komen.  Ik had mijn moeder gevraagd om de bevalling te fotograferen. Ze doet veel met fotografie en ik vind haar stijl van fotografie mooi, niet geposeerd, de momenten zoeken. Tegen 19.00 uur was ze bij ons.

Nu was het wachten en de natuur zijn werk laten doen. Een paar uur gingen voorbij (en een paar tv programma’s). De weeën werden sterker en kwamen korter op elkaar. In de tussentijd kon mijn vriend de ‘de badmeester’ aan de slag. In een half uurtje werd de woonkamer omgetoverd tot badbevallingsparadijs. Ik ging nog niet in bad, hiermee wilde ik wachten tot de verloskundigen er een ok voor zouden geven en de weeën erger waren, zodat de het water me de meeste ontspanning zou geven.

Tegen middernacht was ik wel toe aan het bad, dus belde we de verloskundige of ze weer konden komen. Een half uurtje later waren ze er. Bij het voelen bleek ik echter nog steeds maar 1-2 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat wel voortgang in, maar niet veel. Ik vroeg of ik dan wel het bad in mocht, want te veel ontspanning kon de bevalling ook weer afremmen had ik gelezen. De verloskundige vertelde dat ik de ontsluiting moest loslaten (letterlijk en figuurlijk) en gaf toestemming om in bad te gaan. Eindelijk! Kleren uit en badderen.

Water en vliezen

IMG_5835_2

Het warme water was heerlijk om in te ontspannen en het was fijn om een houding te vinden. Het liefste zat ik voorover, hangend of leunend over de rand.

De weeën werden nu echt wel sterker en mijn maag voelde dit ook. Gevolg: ik was erg misselijk en alles wat ik dronk of at werd eruit gegooid, alsof weeën hebben niet genoeg is.

‘s Nachts kwamen de verloskundigen weer langs om te checken hoe het ging. Een krappe 4 centimeter ontsluiting. Ze stelden voor om mijn vliezen te breken. Hierdoor zou het hoofdje beter druk kunnen geven en dat kon de ontsluiting doen vorderen. Ik had lang genoeg gewacht, breek ze maar die vliezen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want het waren taaie vliezen. Na wat ongemakkelijk gefriemel lukte het.

Intensere weeën

Toen begon het pas echt! De weeën werden gelijk een stuk heftiger en anders dan voor het breken van de vliezen. Nu de vliezen gebroken waren, was het alsof mijn baarmoeder beter kon samentrekken, de tegendruk van het vruchtwater was weg. Gek genoeg kon ik de weeën nu beter opvangen, hoewel ze intenser waren.

Helder vruchtwater?

Maar was het vruchtwater helder? Dit bepaalde of ik thuis door mocht gaan of niet. Dit was niet duidelijk na het breken van mijn vliezen. Ik mocht nog even het bad in en na een half uur zouden ze nog een keer checken of het vruchtwater helder was. Dus hup bad weer in. Na een half uur ‘t bad weer uit. Intussen zat ik helemaal in de weeën en is aardig wat langs mee heen aan het gaan, ik was in mezelf gekeerd. Ik moest vooral geen afleiding hebben of gemasseerd worden, ik wilde niet aangeraakt worden. Ik was één met mijn buik. Ik kreeg complimentjes van de verloskundigen over hoe ik de weeën opving, zo rustig en kalm. De zwangerschapscursus die ik had gevolgd had in ieder geval geholpen. Ik leunde, uit het bad, wat over de box heen. Zo was het fijn om de weeën op de vangen.

Onverwacht naar het ziekenhuis

En het vruchtwater was niet helder. Naar het ziekenhuis dus. Niet de bevalling die ik had gewenst, maar ik wist dat dit een mogelijkheid was en zette de knop om. Welk ziekenhuis en hoe komen we daar? We hadden een voorkeur, maar bij bellen bleek dit ziekenhuis vol. Het kon me daarna echt niet meer schelen welk ziekenhuis het werd. Zolang we er maar snel heen gingen.

Op naar Nieuwegein

Een keuze werd gemaakt en om me heen werd van alles bij elkaar gepakt, voorbereid en verschoven. Ik werd in kleding geholpen. Samen met verloskundigen reden we tegen half 4 in de nacht naar Nieuwegein. Mijn vriend en moeder in de achtervolging. De rit was ongemakkelijk, maar gelukkig was het te doen en ging het snel zo midden in de nacht. De verloskundigen gingen mee naar de afdeling. Ze zijn de hele bevalling gebleven en zijn me blijven ondersteunen. Dit gaf mij toch een gevoel van een thuisbevalling en een bekend gezicht.

Op bed? No way!

Eenmaal op de afdeling moest ik op mijn rug gaan liggen. En als er iets was wat ik tijdens de bevalling niet fijn vond, was het op mijn rug liggen. Leunend op de stoel bleef ik stug staand de weeën opvangen. Met veel moeite hebben ze me op een bed gekregen. Ik kreeg monitoren aangekoppeld en daarna ben ik weer gaan staan. Leunend op het bed ving ik de weeën op.

Ik begon me langzaam af te vragen hoe lang ik dit kon volhouden, maar ik bleef aanmoedigingen krijgen hoe goed ik het deed. Mijn vriend kon zien wanneer er een wee kwam en begon dit aan te geven, hierdoor kon ik me op een wee voorbereiden. Wellicht één van de voordelen nu de bevalling in het ziekenhuis verder ging.

Niet lang nadat ik naast het bed was gaan staan, kreeg ik persdrang. De gynaecoloog kwam kijken en ik moest toch weer het bed op. Ik zat op 9,5 centimeter ontsluiting. Er zat echter nog een klein randje, dus ik mocht nog niet persen. Ik moest de persweeën weg zuchten.

Oerkracht

IMG_5876

Dat was heftig! Een oerkracht neemt je lichaam over ie zegt dat je moet persen. Dat tegenhouden, wegzuchten, dat was een onmogelijke opgave. Op de top van een wee kon ik het gewoon niet tegenhouden. Na een half uur werd weer gecheckt, maar het randje was nog niet weg en was ook niet weg te masseren. Ik moest dus nog even verder met weg zuchten. Na een klein uur wegzuchten, mocht ik eindelijk mee gaan persen met de weeën.

Wat een verademing. Met nieuw gevonden energie ging ik aan de slag. Ik had goede persweeën en de bevalling vorderde goed. Na nog geen 3 kwartier persen werd onze dochter geboren, al aan het huilen voor ze goed en wel geboren was. 30 mei 2013, het was 6.46.

Meconium

Ze werd op mijn buik gelegd en heeft daar heerlijk liggen wennen aan ons en alles om haar heen. Op ieder geluidje reageerde ze, zo nieuw was alles. Ze lag bij me terwijl ik gehecht werd. Waarschijnlijk zat er wel meconium in het vruchtwater, want toen ze van mijn buik werd gehaald om gecontroleerd en aangekleed te worden, zaten we beide onder de meconium (echt een plakkerig goedje). Poepen kon ze!

De kinderarts kwam haar nog controleren voor we wisten of we die dag naar huis mochten. Alles was goed dus die middag mochten we al weer naar huis toe. Van bijslapen is die ochtend in het ziekenhuis niet veel terecht gekomen, ik heb alleen maar naar haar liggen kijken. Welkom op de wereld kleine meid.

Aan de borst

Ik wilde borstvoeding geven. Meerdere keren hebben we geprobeerd haar aan te leggen in het ziekenhuis, maar helaas had ik nogal vlakke tepels en had ze moeite om mijn tepels te vinden. In het ziekenhuis ben ik gestart met kolven en de opbrengst heb ik aan haar gegeven.

De eerste dag en nacht is ze erg misselijk geweest, ze had kennelijk best wel wat vruchtwater binnengekregen. Daarna ging het beter en dronk ze goed via fingerfeeding. In de kraamweek zijn we met de kraamhulp en een lactatiekundige bezig geweest om mijn dochter aan de borst te krijgen. Dit ging met ups en downs (kolven, tepelkloven, overproductie, borstontsteking, tepelhoedje). Toch is het met de borstvoeding helemaal goedgekomen en mijn dochter (nu ruim 2,5 jaar) mag nog steeds drinken bij me. Ik geniet er zelf ook nog heel erg van.

De eerste weken

De eerste weken heb ik heel erg de behoefte gehad om in mijn coconnetje te blijven. Het moederschap en het opstarten van de borstvoeding vond ik heftiger dan de bevalling. Ze spreken van een roze wolk, maar die was bij mij lang niet altijd roze de eerste weken. Ik had me gedegen voorbereid op het bevallen, maar niet zo intens op de eerste tijd na de geboorte. Ik wou dat ik meer had geweten over hoe dat zou zijn en dat het heftig is.

Alles was nieuw, voor haar en voor mij. We moesten wennen aan elkaar. Hormonen, slaaptekort, doe ik het allemaal wel goed? Na de eerste kraamweek alles alleen doen vond ik zwaar. Ik was alleen met haar bezig en zag of sprak niemand anders en ik wilde het zo goed mogelijk doen voor mijn meisje. Ik had bijna geen contact met anderen. In de eerste weken hebben we ook weinig bezoek gehad, omdat we nog een kraampicknick gingen doen. Dit zou ik niet nog een keer zo doen. De eerste weken hadden bezoeken me juist goed gedaan, om het contact met de buitenwereld te behouden en me niet helemaal in het moederschap te verliezen.

Lees hier het ongelooflijke geboorteverhaal van Liza’s tweede kind.

IMG_6020
Schouderdystocie

Schouderdystocie: baren op handen en knieën

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugziekenhuisbevalling

Na al een aantal weken flinke oefenweeën, naderde de uitgerekende datum. Aangezien die 2 dagen na mijn eigen verjaardag viel, hoopte ik enorm dat ze nog even zou blijven zitten. Precies een week na de uitgerekende datum was het eindelijk zo ver.

Gestript

Op maandag, tijdens de controle bij de verloskundige, had ik aangegeven dat ik er echt wel klaar voor was. Ik sliep slecht, had pijn in mijn buik, waar mijn kindje elke dag trapte en het was al een week na mijn uitgerekende datum. Er werd op dat moment besloten om me te strippen. Dat gaf een drukkend gevoel, niet heel prettig, maar ook niet erg pijnlijk. Er waren 3 opties: het kon nu binnen een uur starten en doorzetten, het kon die dag starten, maar ook weer stoppen of de leukste optie: helemaal niks uithalen. In mijn geval kwam er wel wat weeënactiviteit, maar verder gebeurde er weinig. Ook ‘s nachts en de volgende dag niet.

Klokken

Zoals elke dinsdagavond brachten we onze zoon naar mijn ouders. Tijdens het eten kreeg ik weer wat weeën. Vrij snel kwamen ze weer rond de 8-10 minuten. Ik heb niks laten merken en vertelde het in de auto op weg naar huis pas aan mijn man.

Eenmaal thuis kwamen de weeën nog wat sneller. Om 22.00 uur besloten we te gaan klokken. De weeën kwamen keurig om de 5 minuten. Wij blij: jee, het gaat eindelijk beginnen!

Valse start?

Maar helaas, na een half uur verdwenen de weeën weer als sneeuw voor de zon, zoals steeds de laatste paar weken. Net na het beginnen met klokken, stopten de weeën ermee. We besloten een beetje teleurgesteld om dan maar naar bed te gaan. Om 23.00 uur stapten we in bed en keken nog wat televisie. 10 minuten later kreeg ik één hele heftige wee. Wow, dit was er een die echt wel wat bewerkstelligde daar beneden. Pfieuw, hij zakte weer weg.

Om 23.20 uur hetzelfde laken een pak. Weer één hele heftige. Pfff. Mijn man en ik keken elkaar aan: zou er toch nog wat gaan gebeuren dan? Om 23.30 uur braken ineens mijn vliezen in bed. Ik schrok, keek mijn man aan en zei: “Volgens mij zijn net mijn vliezen gebroken”. Ik durfde niet te bewegen, dus mijn man pakte een handdoek, die ik tussen mijn benen propte terwijl ik naar de wc liep.

Slappe lach

Toen ik op de wc zat, kregen mijn man en ik de slappe lach. Ik zei: “Dit is echt raar: ik pies, maar ik pies helemaal niet zelf, ik loop gewoon leeg”. Terwijl wij daar nog om aan het lachen waren, kwamen de weeën goed op gang. Vanaf dat moment kwamen ze meteen om de 2 minuten.

Aangezien mijn eerste bevalling net geen 5 uur had geduurd, besloten we de verloskundige te bellen. Het was een erg drukke avond: de dienstdoende verloskundige én haar achterwacht waren allebei al bij een andere bevalling. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en mijn eerste bevalling snel ging, adviseerde de verloskundige om meteen naar het ziekenhuis te gaan. Haar achterwacht begeleide daar al een bevalling en ze zou haar op de hoogte brengen.

Eigen wereldje

Bij het eerste toucher in het ziekenhuis, rond half 1, had ik ongeveer 4 centimeter ontsluiting. Jeetje, nu pas?! ( bij mijn eerste was ik in 1,5 uur tijd van 2 naar volledig) Hmm, hoe lang zou dit nog gaan duren? De verloskundige voelde ook de vruchtzak nog en heeft die voor de zekerheid nog doorgeprikt.

De weeën waren in middels zo heftig en lang, dat ik helemaal in mijn eigen wereldje zat. Ik nam flink diep adem door mijn neus en ademde uit via mijn mond. De stang van het bed achter mijn hoofd kneep ik fijn. Mijn man mocht niet aan mij komen, maar mocht ook niet weg. Dat had hij bij de eerste al geleerd! Af en toe een verkoelend washandje op mijn voorhoofd was heerlijk.

Misselijk

Nog geen uur later werd ik misselijk en dacht ik: “Yes, ik ben er bijna”. Maar ik bleek ‘pas’ op 8 centimeter te zitten. Omdat de hartslag soms een dipje maakte, wilde de verloskundige dat ik even ging wandelen in de kamer, maar dat zag ik absoluut niet zitten. Inmiddels was ook de andere verloskundige aangekomen in het ziekenhuis.

De verloskundigen hadden het idee dat er wat ontlasting in de weg zat, waardoor ik niet voorbij die 8 centimeter leek te komen. Voor mij voelde het als een eeuwigheid die laatste 2 centimeter. Ik ging toch maar even naar het toilet, maar het lukte niet. Een klysma dat ik zelf zette, leverde vervolgens een klein beetje ontlasting op.

Toen ik wilde opstaan kreeg ik zo’n heftige wee, dat ik alleen nog maar stil kon blijven staan. Ik moest me aan mijn man vastklampen om te blijven staan. Er leek geen einde aan te komen! Ik weet niet precies meer hoe ik naar het bed gestrompeld ben, maar het was me gelukt. Even toucheren, jippie volledig! Ik mocht aan de gang. Het was (pas) kwart over 2.

Hoofdje

Eigenlijk zou een van de verloskundigen weggaan, maar omdat ze nog net niet helemaal klaar was toen ik persdrang kreeg, had ik 2 verloskundigen aan mijn bed toen ik kon gaan persen. De ene begeleidde de bevalling, de andere nam foto’s en had alles voor de kleine klaargelegd. Mijn man wilde graag onze dochter ‘opvangen’. Na 2 persweeën stond het hoofdje en na nog een keer persen werd het geboren. Dat heeft mijn man kunnen begeleiden, maar het lijfje volgde niet. Ik zag aan de ogen van de verloskundigen dat er iets niet helemaal goed ging.

Handen en knieën

Een van de verloskundigen zei tegen mijn man dat zij er nu zelf weer bij moest. Ik voelde dat ze bezig was om mee te helpen, maar wist nog niet wat er aan de hand was. Opeens zei ze met lichte dwang: “Mery, ik wil dat je NU op handen en knieën gaat zitten!” Ik dacht: “Huh, hoe zie je dat voor je? Middenin een perswee, met het hoofdje tussen mijn benen?” Maar toen de wee afnam, deed ik wat ze vroeg. Ik verbaasde mezelf over hoe makkelijk ik dat deed, tijdens het bevallen.

De verloskundige vertelde dat mijn dochter met haar schouder vast zat achter mijn schaambeen (schouderdystocie) en dat ze haar nu probeerde te draaien. Achteraf vertelde ze dat ze met 2 handen mijn vagina binnen was gegaan, zodat ze mijn dochter onder haar oksel kon pakken en draaien. Toen dat eenmaal was gelukt, lag er in no time een slijmerig, bebloed kindje onder mij.

Ongeschonden

Heel rustig vertelde de verloskundige me dat ik mijn kindje mocht oppakken. Om 8 minuten over half 3 had ik mijn dochter voor het eerst in mijn handen. Eindelijk, daar was ze dan! De dame die me de laatste paar maanden van binnen behoorlijk blauw had geschopt.

Omdat ze had vastgezeten achter mijn schaambeen, werd ze redelijk snel van me overgenomen voor controle. Ze had een gebroken sleutelbeentje of een verlamd armpje kunnen hebben, maar gelukkig bleek ze ongeschonden uit de strijd te zijn gekomen. Verder was ze helemaal gezond en 3870g schoon aan de haak. Na 2 keer persen kwam ook de placenta en bleek dat ik slechts een klein scheurtje had overgehouden aan de bevalling, die slechts 3 uur en een paar minuten had geduurd.

Schouderdystocie

Tijdens het bijkomen hebben we de bevalling doorgesproken, want ik had eigenlijk nog steeds geen idee van wat er nou eigenlijk aan de hand was. De verloskundige gaf aan dat ze toevallig 2 weken eerder een herhalingscursus hadden gehad over schouderdystocie en dat daar uitgebreid was gesproken over de all fours-houding (handen en knieën). Omdat een schouderdystocie niet zoveel voorkomt, had ze de bevalling heftig gevonden en ze was blij met deze samenloop van omstandigheden: de cursus en de aanwezigheid van haar collega.

Dubbel

Voor mijn man is dit een heftige ervaring geweest. Ikzelf heb die paniek allemaal niet zo meegekregen. Ik heb gewoon gedaan wat er op dat moment van me gevraagd werd en heb totaal niet stil gestaan bij wat er nou aan de hand was. Na een heerlijke douche, bezoek van mijn vader en mijn schoonmoeder, zijn we om half 6 met zijn drieën naar huis gereden.

Om 10 over 7 ‘s ochtends ging de telefoon. De kraamzorg: of we het vervelend vonden als er een stagiaire mee zou komen. Hahaha, nee hoor geen probleem.  Dubbele verloskundigen en nu ook dubbele kraamzorg!  We kregen 2 kanjers en hebben een heerlijke kraamtijd gehad.

zwanger eerste kindje

Indalingsweeën of het echte werk?

by 1e kindjeziekenhuisbevalling

Mamma worden was voor mijn gevoel niet iets vanzelfsprekends. Het was een verantwoordelijkheid waarvan ik niet wist of ik het zou kunnen dragen. Maar na mijn 30ste begon ik er anders over te denken. We kochten samen een 1 gezinswoning op de groei. Voor het geval dat.

Zo nu en dan gingen we op kraamvisite. Leuk, maar de baby ging toch gauw weer terug naar de mama. Niets voor mij. Breekbaar. Tot we op vakantie toch samen over de toekomst hadden. Wanneer mijn man afgestudeerd zou zijn, dan zou in dat najaar (2014) een mooie stap zijn.

Het liep even anders. Een korte breuk bracht alles even op losse schroeven. We hadden dit nodig. Gelukkig vonden we elkaar terug. Maar de kinderwens verdween even. Eerst de basis. Er werd afgestudeerd en onze relatie werd alleen maar beter.

De knoop werd doorgehakt

Ik heb altijd geweten dat hij de vader van mijn kind(eren) zou zijn. Er werd voorzichtig weer nagedacht over de toekomst. En wellicht een kindje als kers op de taart, als het ons gegeven zou zijn.

De knoop werd doorgehakt en ik ben naar de dokter gegaan om mijn spiraaltje er uit te halen. Op dat moment was ik 32. Daarna ging het snel. Ik was gelijk zwanger….!!!! Dat had ik niet zien aan komen.

Hardlopen in de zwangerschap

De gehele zwangerschap verliep soepel. Mede doordat ik mijn contract niet was verlengd en ik mij kon focussen op zwanger zijn. Dat had ik nodig. In het begin vond ik het onwerkelijk. Tot week 23 liep ik nog rustig een hardloop wedstrijd van 5 kilometer. Daarna groeide mijn buik rap. Ik was 8 juli uitgerekend, bijna een maand na mijn 33ste verjaardag (13 juni). Op deze dag had ik ook mijn babyshower. Heel speciaal. Niet wetende dat hij 16 dagen ter wereld zou komen.

Na week 38 zei ik tegen hem, je mag komen, maar ik ben het nog niet zat. Ik genoot juist van de laatste loodjes. Heerlijk de bewegingen. Op vrijdag in week 38 waren mijn darmen druk bezig met een reiniging. Ik had gelezen dat het dan niet lang zou duren. Er gebeurde niets.

Zaterdag in de nacht rond 2.00 had ik last van mijn buik. Maar het verdween en kwam later weer terug. Onder de douche werd het minder. Indalingsweeën, had ik opgezocht. Het kon nog wel even duren. Tenslotte had de verloskundige op vrijdag gezegd dat hij al laag zat.

Op en neer naar Amsterdam

We hadden op zondag, 28 juni, een tripje Amsterdam staan. Naar de megastore van Prenatal voor wat laatste dingetjes en een koffie date bij mijn neef en vrouw. Zij hadden voor ons een speciale whiskey meegenomen uit Schotland. Daar wilde wij mee proosten op de geboorte van onze zoon. De “indalingsweeën” kwamen zo nu en dan opzetten, maar niet heel vervelend.

Bij mijn neef verloor ik een stukje slijmprop. Ook dat hoefde nog niets te betekenen. Op weg naar de trein grapte we wel: “de whiskey is binnen, dus je mag komen. Zal je zien he, zijn we morgen pappa en mamma!”

Nog even op de koffie

Op weg naar huis merkte ik op in de trein dat mijn zoontje erg onrustig was. Een soort woel gevoel. Het zal erbij horen. Ik was nog steeds overtuigd dat ik indalingsweeën had. Zo voelde het. Als menstruatie pijn. Lopen ging wel iets lastiger, maar goed. We zijn evengoed nog bij een vriendin koffie gaan drinken. Fietsen ging niet van het leien dakje. Maar toch.

Ik verloor nog een stukje slijmprop. En ook hier grapte we goh zal het straks dan toch geboren worden. Nog net in juni? We gingen naar huis. De pijn in mijn onderbuik werd wel iets erger. Maar goed. Ik heb er nog geen ervaring mee.

Toch een weeëntimer

Eenmaal thuis gingen we maar naar bed en en zei mijn man: “zal ik een weeëntimer installeren?” Prima.

Ik probeerde te slapen, maar het lukte niet. De pijn nam toe. Toch maar de timer aangezet. Of ik wilde eten? Blegh. Het idee maakte mij al misselijk….!

Echt wel serieus!

We maakten tussen de weeën door grapjes. Het was nu toch echt wel serieus! Dat begreep ik ook. De weeën kwamen al best snel achter elkaar. Om 23.25 hadden we de timer aangezet. Ik probeerde nog wat houdingen om de weeën op te vangen. Wist ergens dat het niet ging werken. En dat klopte. Op mijn zij in foetus houding was voor mij veel beter.

Rotsvast vertrouwen in mijn lijf

Om 1.30 de verloskundige gebeld. Zij stond om 2.00 voor de deur. Tussen de weeën door was ik goed aanspreekbaar. Ik had al 4 centimeter. Dus als ik in het ziekenhuis wilde bevallen moesten we nu gaan! Vooruit dan maar. We konden gelukkig met haar mee. De weeën waren prima op te vangen met wat ik had geleerd tijdens zwangerschapsyoga. Daarnaast had ik ook rotsvast vertrouwen in mijn lijf en mijn zoontje.

Een maal in het ziekenhuis (2.30) kon ik mij installeren in het ziekenhuis bed. Lekker zonder kleren. Het was al warm genoeg. Wat was ook blij met de rand van het ziekenhuis. Om 2.52 voelde ik “plop”…. Dat waren mijn vliezen! Hup, op het belletje. Verloskundige en verpleging erbij. Het was gelukkig helder. We konden gerust nog even douchen met z’n tweeën. Ik dacht mijzelf: dat gaat niet gebeuren. Hij is onderweg. Ik voelde het.

Geen tijd meer om te douchen

En inderdaad een kleine 20 minuten later zei ik tegen mijn man, “piep de verloskundige maar weer op”. “Waarom? Ze is net geweest en dan bel ik voor de tweede keer in korte tijd”. Gelukkig deed hij het toch.

Ze kwam eraan en ik had 9 centimeter ontsluiting! Daarna ging het snel. Om 3.30 mocht ik beginnen met persen. Ik voelde een oergevoel over mij heen komen en wist precies wat ik moest doen. Daarbij werkte mijn zoontje ook mee. Echt een samenspel. Alleen het moment dat z’n hoofdje stond had ik zoiets van, “o, zo voelt dat”. En floep daar was hij om 3.42 na 12 persweeën en ongeveer 6 keer persen. Op 29 juni 2015.

Mijn man ving hem op. De verloskundige was nog net op tijd om de navelstreng om z’n nekje weg te halen (dit is normaal, het komt voor bij 55% van de bevallingen en is niet schadelijk). Zo snel ging het. Hij werd gelijk op mijn borst gelegd. Wat was hij klein! Dat was mijn eerste gedachte. Ik had letterlijk zijn kontje in mijn handen als hij bewoog! Wauw! En daarna vulde mijn hart zich met onvoorwaardelijk liefde voor dit wezentje.

De navelstreng was uitgeklopt

Hij heeft even gehuild en opende daarna zijn ogen! Samen hebben we de navelstreng door geknipt, maar pas op het moment dat deze was uitgeklopt. De placenta kwam ook vanzelf 8 minuten later. De zak was nog intact. Echt gaaf. Ik mocht kiezen of ik gehecht wilde worden of niet. Klein scheurtje, 1 hechting was voldoende. Dat was prima.

Gelijk borstvoeding

We moesten nog wel even blijven. Om de bloedsuiker te checken. Dat was prima. Zo konden wij nog even rusten, bijkomen, slapen en ontbijten. Ik heb ook gelijk borstvoeding gegeven. Dat ging gelijk goed. Mijn man nam samen met de verpleging de zorg voor hem op hen. Ik keek verliefd naar mijn man! Gelukkig waren alle metingen van de bloedsuiker goed.

7 uur later stonden we met ons zoontje buiten. Uiteraard met te grote kleren, want hij bleek maatje 44 nodig te hebben. De kraamweek vloog voorbij. Ik was snel weer op de been en zat op vrijdag alweer op de fiets. Borstvoeding ging ook goed! En nu na 9 maanden nog steeds.

Voor geen goud willen missen

Inmiddels ben ik wel weer 3 maanden aan het werk. Ik heb het eerste half jaar fulltime gezorgd voor ons zoontje. Heerlijk. Het is een makkelijk kindje! Vrolijk. Genieten dus! Tuurlijk valt het soms zwaar. Gebroken nachten zijn geen hobby. Maar als ik hem slapend in mijn armen heb, voel ik veel liefde, dan is het ok. Hij is een mooie aanvulling op ons leven en had het allemaal voor geen goud willen missen!