2 zoontjes, 2 keer een keizersnede

2 zoontjes, 2 keer een keizersnede

De keizersnede en het schuldgevoel, de teleurstelling in je eigen lichaam. Ook ik heb het ervaren, de eerste keer dan. Nu kan ik met trots zeggen dat mijn lichaam gemaakt is om zwanger te worden en mijn baarmoeder een 5 sterren hotel is, ik heb gewoon wat hulp nodig op het einde. Het was zodanig knus daarbinnen dat beide zoontjes supergoed groeiden en halverwege de zwangerschap al een grote voorsprong hadden genomen op de curves. 

Laatste nacht alleen

De eerste keer wist ik 6 dagen op voorhand dat ik niet gewoon zou bevallen. Ik was zo kwaad op mezelf, zo teleurgesteld. Maar laten we het daar verder niet over hebben. Laat ons doorspoelen naar 25 juni, de dag voordien. Mijn man vond het superhandig om te weten waar en wanneer we verwacht werden. De kamer werd ingericht, de suikerbonen uitgezet, en dan ging ik de laatste nacht alleen in. Natuurlijk deed ik nauwelijks een oog dicht, in minder dan 12 uur zou ik dat kleine ventje in mijn armen hebben!

Om 6 uur kwam de vroedvrouw voor een CTG scan, waarop toch kleine bergjes te zien waren. Was onze zoon zich ook aan het klaarmaken? Ik mocht nog douchen en kreeg een ontsmettend zeepje om mijn gigantische buik te wassen. Ondertussen was mijn man ook aangekomen. Ik kreeg een operatieschort en moest in bed gaan liggen, klaar om naar de pre-operatieve zorgen gebracht te worden.

Lieve verpleegster

Na het infuus en een zout primperandrankje werd mijn man naar de kleedkamer gebracht, ik zou hem terugzien in de operatiezaal. Het moment dat je alleen die zaal binnengebracht wordt, is toch wat akelig. Het is er koud, ijskoud! Gelukkig was er een heel lieve verpleegster en was ook de anesthesiste heel begripvol. De verpleegster moest ik stevig omhelzen, zodat mijn rug mooi bol was voor de epiduraal. Het enige wat ik gevoeld heb was het kleine verdovende prikje, van de epiduraal heb ik niets gemerkt. Behalve dan dat mijn benen plots lekker warm werden en wat tintelden. “Is het normaal dat ik mijn benen wel nog kan bewegen?”, vroeg ik. Blijkbaar wel.

‘Alles gaat prima’

Eens ik op de operatietafel lag, kwam mijn man terug binnen. Mijn ene arm, zonder het infuus, mocht ik vrij houden. Man en ik hadden op voorhand afgesproken dat er niet gefilmd mocht worden, maar wat we wel gingen doen was filmen met de dop er op, dus een geluidsopname maken. Daarop hoor je hoe ik zenuwachtig lig te beven terwijl de vroedvrouw vroeg of ik wat muziek wilde horen en of ik een voorkeur had van zender. Ik bleef bibberen. De anesthesiste zei toen: “Wees maar rustig, alles gaat prima, ze zijn al begonnen.”  Hilariteit alom toen ik daarop antwoordde: “Maar de gynaecologe is er toch nog niet?”.  In al mijn zenuwachtigheid had ik haar niet zien binnenkomen!

Tranen van geluk

De gynaecologe schijnt vrij strikt te zijn, 10 minuten na de eerste snede, werd het kindje geboren. De eerste 5 minuten had ik al gemist, dus het ging razendsnel. “Ik zie de billen al,” zei de dokter. Ik voelde geduw en getrek, geen pijn.

En een paar minuten later hoorde ik de eerste schreeuw van mijn eerste zoon. Gelukstranen sprongen meteen in mijn ogen! Neen, je krijgt je kindje niet meteen bij je, maar de kinderarts werkt zo snel, dat het nauwelijks seconden lijken. Daar was hij dan, onze stevige brok. De eerste ontmoeting was mooi, maar toch ook bevreemdend: “Ben jij het? Jij die 38 weken in mijn buik zat?” Zijn ogen staarden recht terug in de mijne.

merel

Liefde op het eerste gezicht

Een paar minuten later ging zoontje met mijn man naar de materniteit. De operatie duurde nog een halfuurtje, maar ook dat vloog voorbij. Iedereen wenst je proficiat. Ik denk dat ze op dit moment wat extra verdoving toedienen, want het komende uur vloog voorbij. Het halfuurtje op de recovery leek maar 10 minuten, hier was ik heel suf. De verpleegsters kwamen om de 5 minuten kijken of ik al klaar was om terug naar boven te gaan. Ons zoontje werd geboren om 9.55 uur en exact een uur later had ik hem in mijn armen. Op dat moment was het wel liefde op het eerste gezicht, toen had ik voor het eerst het gevoel van, ‘ik ben je mama, en jij bent van mij, mijn allerdierbaarste, voor altijd’.  Met dit moment verdween meteen elk greintje schuldgevoel en elke teleurstelling omtrent de keizersnede uit mijn gedachten. Het kon me niet meer schelen hoe hij geboren werd, hij was er, met alles er op en er aan!

Een nog fermere brok

Even doorspoelen naar een paar jaar later. Deze keer lag de datum al veel vroeger vast en kon ik me snel verzoenen met een 2e keizersnede. De weken vooraf heb ik me vooral gefocust op rusten en slapen. Deze keer wist ik dat er na de keizersnede ook een periode van herstel komt! 

merel

De bevalling van mijn 2e zoontje was gelijkaardig. Toch waren er enkele verschillen. Deze keer voelde ik de epiduraal wel. Het deed geen pijn, maar je voelt een soort inwendige druk op je ruggengraat. Ik had ook een kleine bloeddrukval. Maar de anesthesiste had dit meteen gezien en een minuut later voelde ik me terug op en top. Ook nu ging alles heel vlot, 10 minuten na de start, om 8.33 uur hoorden we zijn eerste schreeuwtje. Een nog fermere brok dan zijn broer!

Meteen liefde

Deze keer had ik geëist (gewoon vragen was genoeg) om mijn zoontje zolang mogelijk bij me te houden. Na de snelle controle van de kinderarts bleef hij tijdens de rest van de operatie bij me. Geen bevreemdende ontmoeting, maar meteen liefde, veel liefde, toen ze hem in mijn arm gaven. Het halfuurtje knuffelen in de operatiezaal was heerlijk. Ik kon nu rustig zijn geur opsnuiven. De zoete geur van vruchtwater, een geur waar geen enkele babyzalf tegenop kan.

De 2e keer had ik het gevoel dat de verdoving minder sterk was. Niet dat ik pijn had, maar ik was minder suf en kon een babbeltje slaan met de verpleegster, vroedvrouw en stagiair die in de operatiezaal was. Ook de eerste 24 uur was ik veel helderder dan de eerste keer. Mijn tussenstop op de recovery was deze keer iets langer, ik hoorde mijn zoontje al schreeuwen om de borst zodra ik uit de lift gerold werd. 

Herstel

Om af te sluiten een paar woorden over het herstel. Laat niemand, maar dan ook niemand, je wijsmaken dat een keizersnede ‘the easy way out’ is. Integendeel! Je ondergaat een operatie voor je baby, je houdt er een litteken aan over en het duurt een jaar vooraleer je echt helemaal hersteld bent. Dat herstel heb je wel een beetje zelf in de hand. De eerste keer ben ik blijven werken tot 6 dagen voor de bevalling. Ik was niet uitgerust en ik was er mentaal eigenlijk niet klaar voor. In het ziekenhuis zelf heb ik te weinig op het knopje geduwd, ik vroeg pas pijnstelling toen ik echt pijn had. De eerste 36 uur had ik nog de epiduraal, maar zelfs dan had ik nog pijn.

Luie dagen

De 2e keer ben ik ruim 2 weken op voorhand gestopt met werken, zodat ik nog een paar luie dagen kon doorbrengen. Een vriend die arts is, had me ook op voorhand de les gespeld: pijn is niet meer van deze tijd, op tijd op het knopje duwen. Dat heb ik ook gedaan. 24 uur na de operatie kon ik al rondlopen. 48 uur later had de kinderarts niet eens door dat ik een keizersnede had gehad, toen ze me vroeg of ik vandaag al naar huis wou. 3 weken later voelde ik niets meer van de operatie. Ik vermoed dat mijn buikspieren getraind waren door mijn 2-jarige peuter…

Ik voel me zeker niet minder mama omdat ik niet natuurlijk ben bevallen. Mama zijn gaat niet over hoe je je kinderen ter wereld brengt. Het gaat erover dat je hen omringt met liefde, goede zorgen en volop mooie momenten met hen creëert.