IMG_7635

De watergeboorte van mijn tweede zoon

Oorontsteking

Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.

De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.

Wakker van gerommel in m’n buik

Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.

Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.

Toch alvast voorbereiden

Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.

“Sorry voor het wakker bellen”

Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.

Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.

Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.

Ah, daar is het echte werk

Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.

Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.

Het bad vullen

Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ‘te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.

Nóóit op tijd

Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.

Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.

“Zet de voordeur maar open”

Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.

Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.

watergeboorte

Volop oerpersdrang

Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!

De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.

Prachtige watergeboorte

watergeboorte

De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.

Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.

De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.

10-12 powerweeën en een hoop naweeën

Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.

Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.

Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling

watergeboorte gijs

De geboorte van Gijs

Mijn eerste zwangerschap vond ik best zwaar. Ik had veel last van mijn bekken, ik was moe en ook vaak verkouden of grieperig. Daardoor zag ik een beetje op tegen nog een zwangerschap, vooral omdat ik nu ook de hele dag een peuter om me heen had. Gek genoeg vond ik mijn 2e zwangerschap heerlijk! Ik was veel gezonder gaan eten, waardoor ik niet meer ziek of moe was. Ik had besloten om juist in beweging te blijven in plaats van het rustig aan te doen. Ik heb tot 39 weken meegedaan aan de gewone yogalessen. Iedere maandagavond waggelde ik naar de yogales en kwam ik er bijna huppelend weer vandaan. Tot 40 weken voelde ik me goed en fit. Zo anders dan de eerste keer! Ik ging er dus ook vanuit dat het een meisje zou zijn, aangezien het allemaal zo anders was.

Natuurlijke remedies

Tijdens mijn 2e zwangerschap rondde ik mijn opleiding tot zwangerschapsyogadocent af. Daar leerde ik veel van, vooral over natuurlijke remedies tijdens de zwangerschap. Ik leerde mijn eigen lichaam steeds beter kennen en ontdekte dat de natuur overal een oplossing voor had en ik de huisarts niet nodig had.

Tijdens deze zwangerschap kreeg ik weer bekkenklachten rond de 20 weken, maar juist door flink in beweging te blijven en mijn grenzen op te zoeken, verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon.

Ontspannen en bewegen

Ik heb vanaf het begin van de zwangerschap iedere week in bed de ontspanningsoefening van de HypnoBirthing-cd geluisterd (bij het boek HypnoBirthing the mongan method – M. Mongan). Ik was er van overtuigd dat dat de beste voorbereiding was op de bevalling, ontspannen. Of eigenlijk, ontspannen én bewegen. Mijn eerste bevalling was prachtig (ook thuis in bad), maar ik vond het ook flink tegenvallen. Achteraf wist ik dat ik niet goed was voorbereid op wat komen ging. In plaats van krachtig en vol vertrouwen te zijn, werd ik overgenomen door pijn en kwam ik een beetje in een slachtofferrol. De weeën denderden over me heen en ik verloor de controle. Automatisch neemt de verloskundige dan de controle over, waardoor ik nog meer kwetsbaarheid en onmacht voelde.

Zelf de regie houden

Dat wilde ik deze keer dus anders! Ik ging bevallen en ik wilde de regie. Als mijn verloskundige het daar niet mee eens zou zijn, was ik een andere gaan zoeken of ik had overwogen om unassisted bevallen. Gelukkig had ik een geweldige verloskundige die mij begreep en vertrouwen in mij had (en ik in haar).

Bij mijn eerste bevalling ging het eigenlijk mis op het moment dat de weeën heftig werden. Ik bleef in bed liggen, waardoor er een soort lijden ontstond. Ik wilde er niet meer uit en mijn vriend wist ook niet genoeg om mij te activeren en uit bed te sleuren. Nu weet ik dat juist bewegen zo belangrijk is bij bevallen.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gelezen, alle boeken van Ina May Gaskin, Mindful bevallen van Nancy Bardacke, Vrije geboorte van Anna Mirte Korteweg, Bevallen op eigen kracht van Wendy Schouten, Hypnobirthing van Marie Mongan en nog veel meer. Maar dit waren voor mij wel de mooiste belangrijkste boeken.

Hurkhouding

Verder waren er nog andere dingen die ik anders wilde deze 2e keer. Mijn eerste zoon was geel (en moest onder een blauwe lamp) na de geboorte en de borstvoeding kwam niet heel snel op gang. Ik heb me in hier in verdiept en heb besloten geen vitamine K te geven na de geboorte en ook geen oxytocine toediening bij mij om de placenta sneller geboren te laten worden. Over de borstvoeding hoefde ik me niet veel zorgen te maken, omdat mijn oudste zoon ook nog borstvoeding kreeg. Verder verdiepte ik me in technieken om de placenta sneller geboren te laten worden. Ik leerde dat de hurkhouding veel kan helpen (en mijn verloskundige zei: “O ja, dat deden we vroeger ook altijd”) en het stimuleren van de tepels, mocht de baby niet meteen willen drinken. Daarnaast leerde ik dat het heel belangrijk was om het warm te hebben na de bevalling, vooral warme voeten zijn belangrijk. Daar hoefde ik me niet heel druk om te maken in bad.

Uitgerust

Op dinsdag 8 oktober 2013 was ik 40 weken zwanger, zo lang zwanger was ik nog niet eerder geweest. Ik ging met Olivier, mijn 2,5 jaar oude zoon, naar de bibliotheek en ik herinner me iedere stap die ik daar zette. De wereld ging me veel te snel, op de weg begreep ik het verkeer niet meer. Ik wilde nog maar één ding, op de bank liggen onder een deken, zonder peuter om me heen en bevallen!

’s Avonds gaan we met z’n drieën vroeg naar bed, want je weet maar nooit. Uitgerust bevallen is een stuk prettiger. Om 11 uur word ik wakker van een tinteling die begint bij mijn baarmoedermond en zo naar boven over mijn buik heen loopt. Meteen weet ik dat dit het is: zo voelde een wee! Ik heb al veel voorweeën gehad, dus ik besluit eerst nog even te doen alsof er niks aan de hand is. De weeën komen om het kwartier en ik lig alleen maar te hopen dat het doorzet.

Vooral ontspannen, denk ik, dan begrijpt mijn lichaam wel dat ik alle tijd heb om te bevallen. Rond half 11 zeg ik tegen mijn vriend dat ik nu echte weeën heb (“échte nu?”, “jaha”, “echt? weet je het zeker?”, “ja ik weet het écht zeker ja!”). Een uur later vindt hij dat het tijd wordt om het bevalbad neer te zetten. Bij onze eerste zoon waren we iets te laat begonnen met vullen, dus dat was een aandachtspuntje deze keer. Ik blijf nog even naast mijn zoon liggen. Mocht hij wakker worden van het lawaai van de elektrische pomp, dan kan ik hem nog even terug in slaap voeden (maar dat blijkt niet nodig).

Ik moet uit bed!

Als ik hoor dat het bad staat, ga ik gauw naar beneden. De weeën worden heftiger en ik weet één ding zeker, ik moet uit bed! Beneden ga ik lopen… en lopen… en lopen. Bij een wee ga ik even op handen en knieën op de bank zitten en dan weer verder lopen; rondjes om het bad, heen en weer door het huis.

Mijn vriend maakt nog wat foto’s van mijn buik, het bad en van de sfeer in huis (gedimde lichten en kaarsjes). Rond kwart over 2 belt hij mijn moeder op of ze wil komen. Zij is kraamverzorgster en was ook bij de bevalling van onze eerste zoon. Het idee dat ik iemand nodig zou kunnen hebben, maar dat Olivier ook wakker kan worden is niet prettig. Gelukkig is ze er snel, want Olivier wordt ook wakker. Hij is even boos dat mama niet komt, maar valt snel weer in slaap. Mijn vriend is een half uur boven bij hem, dus gelukkig voor mij dat mijn moeder er is! Rond kwart over 3 is mijn vriend weer beneden en worden mijn weeën echt heftiger.

Van marathon naar moe

Ik loop tot die tijd nog rond, bij weeën leun ik op tafel of op de bank en soms lukt het om door een wee heen te blijven lopen. Het voelt alsof ik een marathon loop, maar ik voel me zo sterk. Maar opeens word ik MOE, ik voel me ZO MOE. Mijn benen zijn zo moe, alles is moe en ik heb er eigenlijk geen zin meer in (en toch ook wel). Wanhopig zeg ik dat ik echt even moet slapen, maar ik realiseer me ook dat dat vrij onmogelijk is op dat moment. Dus ga ik op mijn knieën voor de bank zitten. Schommelend met mijn bekken vang ik de weeën op, terwijl mijn vriend bij iedere wee in mijn handen knijpt (op acupunctuurpunten). Dat werkt ontzettend goed: aan het begin van iedere wee zeg ik ‘drukken!’. Ik vind de weeën nog steeds goed op te vangen.

Het bad in

Om 4 uur wil ik graag in bad. Ik twijfel nog een beetje, want is het niet te vroeg? Ik wil er ook niet te lang in. Maar ach, je kunt er altijd weer uit, dus waarom niet. Ik denk dat de bevalling nog heel lang zal duren, want het is nog maar net begonnen. De bevalling van Olivier begon ook om 11 uur ’s avonds en hij werd om half 10 ’s ochtends geboren.

In bad is het héérlijk. De pijn is beter te verdragen en ik kan me veel makkelijker bewegen. Ook is het fijn om bloot te zijn, omdat je dan beter voelt wat er gebeurt beneden in je lichaam.

Na een paar weeën in bad voel ik dat er iets verandert. Aan het eind van de wee zit een klein beetje een drukgevoel. Mijn moeder belt de verloskundige en die is er gelukkig snel. Het is 4:45 als ze binnenkomt.

Hands off

De verloskundige weet dat ik graag zelf wil bevallen, hands off. Geen ingrepen van buitenaf tenzij echt noodzakelijk. Ze luistert niet naar het hartje en toucheert ook niet.

Ik voel steeds meer druk aan het eind van iedere wee. En opeens voel ik ook dat de intensiteit van de weeën minder wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het einde is van de ontsluitingsweeën (nu al, denk ik, dat betekent dus dat ie dus bijna komt, huh?!).

5 minuten later beginnen de echte persweeën. Ze worden steeds sterker en bij de eerste echte perswee voel ik dat de baby al zó diep zit. Die floept er zo uit, denk ik. Bij Olivier perste ik 70 minuten en dat ging eigenlijk heel relaxt. Ik vond het persen toen helemaal geen vervelend gevoel, ik voelde hem langzaam zakken en alleen het laatste stukje was even vervelend.

Heel hard puffen

Nu is het zo anders, ooooo wat zijn die persweeën heftig! En wat voelt het heftig dat mijn bekkenbodem meteen helemaal opgerekt lijkt te worden.

Ik wil écht écht niet uitscheuren dus ik heb heel erg in mijn hoofd (en gelukkig ook in mijn lijf) dat ik het persen een beetje af moet remmen. Dat lukt goed door wat meer geluid te maken en heel hard te puffen tijdens een gedeelte van de wee (en dan het laatste stukje toch een beetje meeduwen).

Ik houd mijn hand tussen mijn benen om te voelen wat er gebeurt, ik voel meteen de vliezen, die nog intact zijn.

Ik lig horizontaal in bad op mijn rug. Ik leun op de rand en op mijn voeten, in de armen van mijn vriend die buiten aan de rand van het bad zit, om de geboorte zoveel mogelijk te remmen. Dat voelt goed. Van te voren had ik besloten dat ik hurkend wilde bevallen, maar nu luister ik gelukkig goed naar mijn lichaam dat wat heel anders vertelt. De verloskundige zegt op een gegeven moment dat de baby echt wel geboren mag worden, maar ik denk “neeee nog niet, niet te snel, het moet niet te snel”. Ik houd steeds mijn handen tussen mijn benen om goed te voelen wat er gebeurt. Ik voel het hoofdje en dan ben ik er klaar voor: hij mag eruit.

Ongelooflijk, onbeschrijfelijk bijzonder weer om zo’n hoofdje uit je te voelen komen. En toen was het even zo mooi, geen perswee, alleen een hoofdje tussen mijn handen. Die natte haartjes, een klein beetje glibberig, zo’n klein hard bolletje, ik vergeet het nóóit meer.

1 minuut voor 5

Het duurt ongeveer anderhalve minuut voordat de volgende perswee komt. De verloskundige is geduldig, zegt niets en ik hoef niets. Ik voel nog of de navelstreng om zijn nek zit, maar ik voel niks. “Ik voel het niet hoor,” zeg ik. Ik ben toch een beetje bang dat ik het niet goed kan voelen, maar uiteindelijk denk ik, ik voel gewoon geen navelstreng, hij zit niet om zijn nek. Volgens mij voelt de verloskundige dan ook nog even op mijn verzoek.

En dan wordt hij geboren, om 1 minuut voor 5.

Ik kijk even naar zijn gezichtje in het water, maar het lijkt mij dat hij echt boven water wil. Dus haal ik hem meteen naar boven. Ik kijk naar zijn gezichtje en denk, dit is geen meisje! Gelijk kijk ik of het klopt. En jaaaaa, een zoon!

Alle tijd

Hij moet even vreselijk hard huilen, maar vindt gelukkig al snel de borst. We zitten ruim een uur in bad (wat voor mij voelt als 10 minuten). Ik zit in hurkzit om de geboorte van de placenta te bevorderen. Bij mijn oudste zoon duurde dat ruim 70 minuten en ik wist dat dat volgens de protocollen te lang is. Gelukkig had ik een ervaren verloskundige die vertrouwen had in mijn lichaam en ook nu geeft ze mij weer alle tijd (zonder druk) om de placenta geboren te laten worden. Dat duurt weer 70 minuten (en ik moet net als de eerste keer echt flink mee duwen om hem geboren te laten worden).

De placenta leggen we in een afwasteiltje. Omdat we graag een lotusgeboorte willen, hebben we de navelstreng niet doorgeknipt.

Om half 7 wordt grote broer Olivier wakker, ik zit in bad met zijn broertje en hij vindt het prachtig. Het was precies zoals ik hem had verteld: de baby was in bad uit het babygaatje gesprongen! We gaan uit bad, lekker op de bank zitten.

Gewoon baby

We willen nog even wachten met de naam, om te kijken of hij goed bij hem past, dus hij heet gewoon nog even ‘baby’.

Pas om 8 uur zijn we klaar met zitten op de bank, de wereld is zo tijdloos na een geboorte… Zo bijzonder. Ik doe ondertussen mijn kleren aan (ooo wat heerlijk zo zonder buik!). En ik voel me goed!

De navelstreng zit nog aan zijn buik en de placenta ligt naast hem in het teiltje. Zo’n prachtig mooi jongetje… ik kleed hem zelf aan. ‘De baby’ heet Gijs!

Alle vertrouwen

De bevalling duurde uiteindelijk 6 uur, maar voor mijn gevoel leek het net een uur of 2. Als ik terugdenk aan mijn bevalling voel ik zoveel liefde, ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen. Ook als ik de foto’s kijk, die mijn moeder en de verloskundige maakten. Zo mooi. Als ik terugkijk op mijn eerste bevalling speelden de verloskundige en mijn moeder, de kraamverzorgster, ook een grote rol. Zij begeleidden mij en kleedden de baby aan, zij wisten wat goed was. Bij mijn 2e bevalling kan ik me hen bijna niet herinneren, alles draaide om mij en Gijs. Mijn vriend was aanwezig ter ondersteuning, maar behalve in mijn handen knijpen en kijken heeft hij niet veel gedaan en dan vond ik heel fijn, hij wist ook dat ik het zelf ging doen en had daar alle vertrouwen in.

Achteraf vind ik bevallen goed te vergelijken met het lopen van een marathon (of een andere topsportprestatie), het vergt het uiterste van je, je kunt en moet veel dieper gaan dan je van te voren dacht. Je komt jezelf tegen, er komen veel emoties voorbij. Fases van wanhoop, maar als je aan de finish komt en je hebt dat prachtig mooie mensje in je armen, dan voel je een enorme kracht en dat gevoel raak je nooit meer kwijt. Het heeft mijn leven absoluut veranderd en ook de band met mijn eigen lichaam. Ik had nog nooit zoveel van mijn eigen lichaam gehouden als na mijn 2e bevalling.

Lotusgeboorte

Bij een lotusgeboorte blijft de baby verbonden met de placenta, tot de navelstreng loslaat bij de navel. Er is een prachtig boek over geschreven ‘Lotusbirth – Shivam Rashana’.

Wat mij betreft gaat het bij een lotusgeboorte niet om eventueel ‘nut’ en ook niet om de vraag of het natuurlijk is. Het is mijns inziens meer een ritueel die de overgang tussen twee wereld verzacht en een hele bijzondere sereniteit met zich mee brengt. Misschien wel een beetje een tegenbeweging tegen onze snelle en gejaagde manier van leven. Misschien dat juist de nutteloosheid het wel zo mooi maakt. Niets doen, tegenover iets doen.

newborn twins artwork

Onze thuisgeboren tweeling

Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.

Angsten van anderen

Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.

En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.

Natuurlijk en vanzelfsprekend

Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.

Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).

Echo’s om te monitoren

Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.

En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.

Mensen die mij volledig vertrouwen

Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.

Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.

Zware laatste loodjes

Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.

Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).

Gerommel met ruim 40 weken

Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.

“Je bent vast aan het bevallen”

En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.

Naar beneden ademen

Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.

Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.

Ontspannen in bad

Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.

Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.

Zin in de baby door mij heen

Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.

Kameelhouding

Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.

En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.

Daar is Leander

Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).

Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.

De weg was al gebaand

Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.

Duizelig

Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.

Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.

Iets waardoor ik me snel beter voel

Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.

Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.

Ik “moet” plassen

Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.

Niets aan de hand

Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.

Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Risico’s bij tweelingbevallingen

Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.

_8020788 copy

Een tweede waterbevalling

Opnieuw zwanger

Ik was zo geïnspireerd door de bevalling van Mauro in 2006 dat ik in 2008 een doula opleiding ben gaan doen.

Ruim 4 jaar na Mauro ben ik opnieuw zwanger geworden. Toen ik zwanger werd van Itzae voelde alles wel anders, juist omdat ik niet meer onwetend op mezelf vertrouwde, maar inmiddels ook de andere kant van zwangerschap en bevallen had meegemaakt – als doula. Ik moest echt bewust weer alles los laten en ervoor kiezen om lekker vol vertrouwen naar binnen te keren. Ik heb tijdens deze zwangerschap een opleiding tot zwangerschapsyoga docente gevolgd met mijn eigen moeder (opleiding heet Yoga-Doula).

Zeer gewenst

Deze zwangerschap was zeer gewenst, mijn vriend Memo en ik hebben Itzae echt samen bewust uitgenodigd. Het was wel heel anders dan mijn vorige zwangerschap, meer aards. Het leven gaat door als je al een kind hebt om voor te zorgen. Ik voelde me wel goed maar had ook veel behoefte aan rust. De hele zwangerschap heb ik ook harde buiken gehad (in tegenstelling tot de eerste keer) en toen ik het te druk had dacht ik dat deze baby misschien eerder zou komen.

Uitdaging om in het hier en nu te blijven

Maar door eerder te stoppen met werken en mezelf echt de rust en het ritme te gunnen dat ik nodig had, heb ik weer rust in mijzelf en met de baby gevonden. Toen ik 40 weken zwanger was voelde ik me helemaal klaar voor de bevalling. Ik praatte veel met de baby en vertelde dat ik op hem wachtte. Maar toen werd mijn partner ziek, een hele heftige griep. Dit duurde 8 dagen met koorts en in die tijd heb ik voor hem gezorgd. Niets leek ideaal, en de tijd stond een beetje stil.

Maar op een gegeven moment wilde ik zo graag dat de baby zou komen dat het mij ook niet meer uitmaakte. Toch was de baby nog niet klaar en moest ik wachten. Het was een uitdaging om in het hier en nu te blijven en het was een les in het loslaten – accepteren dat ik het niet weet, niet wanneer de baby komt, niet of het een jongen of meisje is, niet hoe de bevalling zal zijn. Eindelijk na 8 dagen had mijn partner geen koorts meer en leek er een eind te komen aan de griep. Ik was al bijna 42 weken zwanger.

Ik had wel met mijn vroedvrouw afgesproken dat ik niet zomaar met 42 weken naar het ziekenhuis zou gaan, dus voor mij was er geen druk in verband met serotoniteit.

02-11-2011, een zonnige dag

Toen kwam er in de grijze herfst een prachtige zonnige dag! Ik heb die dag met familie in het park door gebracht en erg van genoten. Die avond kwam mijn moeder, die voor 3 dagen uit Frankrijk op bezoek was, mij helpen om voor de tigste keer het huis schoon te maken.

Na dat ik Mauro naar bed had gebracht kwam ik de kamer in en kreeg ik voor het eerste iets dat op een echte wee leek. Ik dacht, oh leuk! Maar was nog helemaal niet overtuigd dat ik echt zou bevallen. Ik dacht, laten we wachten en zien wat er gebeurt. De weeën, die licht en leuk voelde, bleven om de zoveel tijd komen. Tussendoor heb ik lekker met mijn moeder gekletst en heeft ze mijn voeten gemasseerd.

Naar bed

Rond 11 uur besloot ik om naar bed te gaan. Ik dacht dat de weeën dan òf krachtiger zouden worden en doorzetten, òf ze zouden weg zakken en ik zou slapen. Mijn partner was voor het eerst na zijn griep weer in het restaurant gaan werken en was dus niet thuis. Ik belde hem steeds om een update te geven maar ik was nog niet overtuigd dat ik aan het bevallen was, dus hij heeft gewoon z’n werk afgemaakt.

Hij kwam rond 12 uur thuis. Ik liet hem weten dat het nu wel door leek te zetten en dat ik wel dacht dat dit het was, maar dat hij beter uit kon rusten tot het intensiever werd. Ik ben zelf wel uit bed gegaan want in bed voelde het niet zo fijn.

Rondlopen en voelen wat er in mij gebeurt

Ik heb eerst al mijn kaarsen voor de bevalling aangestoken en ben toen rond gaan lopen. Ik heb lekker de weeën gevoeld, geluid gemaakt, gehurkt en aan meubels gehangen. Het was even tijd voor mij alleen om te voelen wat er in mij gebeurde.

Ik begon moe te worden en ben toen even op de bank gaan liggen. Ik zakte even weg en werd toen wakker door een krachtige wee. Omdat ik echt niet in kon schatten hoe lang of kort het zou duren dacht ik nog dat ik goed moest voelen wanneer ik Memo moest halen om het bad te vullen (want dat duurt wel 3 kwartier) en wanneer ik mijn vroedvrouw en mijn vriendin (ook vroedvrouw) moest bellen.

Het bad vullen

Na die mega wee leek mij de aanwezigheid van Memo nu wel fijn, en het leek sowieso wel een goed idee om het bad te vullen – dan stond die in ieder geval klaar. Memo ging het bad vullen en na een paar weeën werd het wat intenser en riep ik hem om bij me te komen. Ik moest aan hem hangen. Toen begon ik de weeën in mijn onderrug te voelen en moest hij op mij stuitje drukken tijdens de weeën.

Eerlijk gezegd kan ik me vanaf dit moment niet meer duidelijk alles herinneren, en ging alles in een sneller tempo. Blijkbaar heb ik tussen de weeën door rond gelopen maar ik kan me eigenlijk niet veel van “tussen de weeën” herinneren, in mijn herinnering leken ze vrij snel achter elkaar te komen.

Voor de zekerheid al bellen

Toen dacht ik dat ik maar voor de zekerheid – al was het misschien nog te vroeg, dacht ik – de vroedvrouw moest bellen. Ik heb haar even aan de telefoon gehad en toen kwam weer en wee en legde ik de telefoon neer. Ze hoorde me kreunen en zei dat ze mijn vriendin zou bellen en dat ze eraan kwam.

Mijn zusje heb ik ook gebeld, want die zou er voor Mauro zijn, die er misschien ook bij zou zijn als hij wakker zou worden. Toen moest ik poepen en op dat moment kwam de vroedvrouw binnen – ik zat op de WC met wee en al. Het was half 3 ’s nachts. Daarna zijn we even samen op de bank gaan zitten maar vrij snel hing ik weer aan Memo z’n nek want de weeën waren krachtig en kwamen kort achter elkaar.

Een wee die me op mijn knieën bracht

_8020768 copy

Op een gegeven moment kreeg ik een MEGA wee die me helemaal letterlijk en figuurlijk op mijn knieën bracht. Ik zakte op de grond naast het bevalbad en voelde met mijn hand en tot mijn enorme verbazing voelde ik al het topje van de hoofd tussen mijn schaamlippen.

Op dat moment kwam mijn vriendin binnen, die mij blijkbaar al vanaf de straat had gehoord en dacht dat ik al was bevallen.

Gauw in bad

_8020777 copy

Ik probeerde mijn onderbroek uit te doen want ik voelde het hoofdje al komen. Het was zo intens en tot mijn verbazing pijnlijk! De wee ging maar door en ik zei “help me god!” en vroeg aan m’n lijf om me even adempauze te geven. Toen kwam er een pauze en stond ik op en stapte in bad. Memo moest er van mij ook bij.

In bad heb ik nog drie mega intense en pijnlijke weeën gehad en daar kwam een hoofdje uit, en toen op diezelfde wee de rest van het lijfje, tot mijn grote opluchting. Ik zat op mijn knieën en leunde op Memo die verticaal achter mij zat. Ik heb zelf het hoofdje met mijn handen gevoeld en heb toen Itzae aangepakt. Het was 3.02.

Grote broer kwam erbij

Meteen ging mijn zusje Mauro halen die met een enorme glimlach erbij kwam. Mijn kleine zoontje, Itzae, was ter wereld gekomen en liet ons met zijn harde stemmetje horen dat ook hij het heftig vond, net zoals ik. Hij heeft binnen het eerste uur na de geboorte aan de borst gedronken, en net als z’n grote broer heeft hij uiteindelijk 3 jaar borstvoeding gehad.

Twee prachtige, maar heel verschillende bevallingen

Mijn twee bevallingen waren allebei prachtig, in bad, in mijn eigen ruimte en volgens mijn eigen wensen maar wat waren ze anders. Eigenlijk wel het tegenovergestelde. De eerste keer ging langzaam maar zeker, met veel (fijne) rust en adem pauzes tussen de weeën en kwam ik daardoor ook echt in een diepe trance. Het persen ging langzaam maar rustig. Ik heb het niet als pijnlijk ervaren wel als heel intens, vooral de laatste ontsluitingsweeën, en toen ik mocht persen was het een opluchting.

De tweede keer heb ik nauwelijks iets gemerkt van de ontsluiting en kwam ik in de persfase zonder dat ik het door had. En toen was het een storm in mijn lijf. Het voelde als natuurgeweld door mij heen. En tot mijn verbazing vond ik het pijnlijk! Maar voor dat ik het door had was het ook voorbij. En terugkijkend vond ik het wel grappig. Ik voel me zo gezegend om deze twee prachtige ervaringen te hebben gehad en heb nu ook twee prachtige zonen!

Lees hier Siri’s eerste, en hier haar derde fantastische waterbevalling. 

baby meisje van Sanne

Het geboorteverhaal van mijn derde

Een zware zwangerschap voor mij en het gezin

Ik begin mijn verhaal vanaf het moment dat ik 35 weken zwanger ben. Vanaf het moment dat ik 20 weken zwanger was schoot ik dagelijks in de weeën, die regelmatig kwamen, met tussenpozen van 3 tot 5 minuten. Vooral aan het einde van de dag had ik hier veel last van. Waneer ik geen weeën had bleven wel de pijnlijke harde buiken aan houden. Geen dag nam mijn lichaam rust en had ik al meerdere malen de verloskundige aan huis gehad of bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht voor een CTG scan om er zeker van te zijn dat het niet zou door zetten. Voor mij was dit allemaal al heel bekend – tijdens de zwangerschappen van mijn jongens Dylan (7 jaar) en Tristan (2,5 jaar) ging het niet anders dan deze keer. Het enige verschil was nu wel dat ik ook veel meer pijn had in mijn onderrug en behoorlijk last had van bekkeninstabiliteit.

Mijn lichaam maar ook mijn geest waren met 35 weken zwangerschap echt op aan het raken. Ik kreeg te weinig rust thuis want ja, bedrust gaat niet met nog 2 kinderen in huis die gewoon naar school en naar de peuterspeelzaal gebracht moeten worden, die gewoon hun aandacht nodig hebben, en het huishouden gaat immers ook gewoon door. Mijn man hielp wel waar hij maar kon, probeerde op tijd thuis te zijn, maar als vrachtwagenchauffeur heb je daar niet echt veel controle over. Ook hij was behoorlijk moe geworden van werk en de spanningen van thuis en alles waar hij nu mee hielp, hij had nu praktisch 2 banen.

De buggy als rollator

Met 35 weken liep ik ook niet meer maar schuifelde ik letterlijk naar voren, ik ging zittend de trap op en af, en ik gebruikte de buggy als rollator buitenshuis. Ik was er klaar voor, ik wilde op dat moment niets liever dan bevallen, maar ik wist ook donders goed dat het voor mijn kleine meisje in mijn buik beter is om nog wat langer te blijven zitten. Zolang mijn voorweeën nog niet doorzette accepteerde ik de zwangerschap. Wel kreeg ik met 35 weken een gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog om te praten over een mogelijke inleiding met 37 weken zwangerschap, want dan zou ze in principe “voldragen” zijn.

De gynaecoloog die ik kreeg was de zelfde die ik had aan het einde van de zwangerschap van Tristan en hij kende mijn situatie maar al te goed. Hij stemde heel snel toe dat ik zou worden ingeleid met 37 weken en 1 dag, op dinsdag 29-09-2015. Wat een opluchting, nu wist ik dat ik dit nog maar 2 weken moest zien vol te houden. Er viel een zware last van mijn schouders, ik had nu een einddatum en die kwam rap in zicht.

De bevalling helemaal bewust meemaken

Het was heel fijn te weten dat ik niet lang nog door hoefde te lopen, maar daar kwamen natuurlijk ook spanningen bij kijken, want de bevalling kwam snel in zicht en ik werd hier toch ook wel angstig van. Bij mijn vorige bevalling ben ik in paniek geraakt toen de persweeën voor mij te snel kwamen, mijn lichaam was er klaar voor maar mijn geest niet. Dit heb ik als iets heel zwaars ervaren ondanks dat mijn doula, die er ook dit keer bij zou zijn, en mijn man mij al zo vaak hebben verteld dat ik juist heel snel door die paniek fase heen ben gekomen, en het wel goed heb opgepakt. Het zit anders in mijn hoofd, voor mij leek die paniekfase een eeuwigheid te hebben geduurd en hierdoor heb ik voor mijn gevoel de geboorte van mijn jongste zoon niet geheel bewust mee gemaakt. Het is me te snel gegaan en ik heb het als een soort roes ervaren.

Dit keer wil ik koste wat het kost bevallen zonder in paniek te slaan en de bevalling helemaal bewust meemaken, zoals ik dat ook bij mijn eerste kindje heb ervaren. Met de dagen die voorbij streken werd ik als maar zenuwachtiger, maar ging ik er ook wel steeds meer naar uit kijken. Nog maar even, en ik ging onze dochter dan ook werkelijk ontmoeten, dat mooie mensje wat toen nog veilig in mijn buik schopte en sliep en toen nog even, nog heel even, alleen van mij was. Mijn laatste dagen als zwangere dame waren ingegaan, mijn laatste dagen dat ik haar nog niet hoefde te delen, mijn laatste dagen als mama van 2 jongens. Mijn laatste dagen voor ik me opnieuw door een bevalling heen moet slaan.

Weinig slaap

Het is zo ver, de dag dat we onze dochter gaan ontmoeten. Om 5.00 gaat de wekker, al bloednerveus sta ik op met flinke wallen onder mijn ogen, want van slapen is weinig terecht gekomen. Ik was te zenuwachtig om in slaap te komen. Ik had ieder uur voorbij zien komen op die wekker die heel irritant naast me stond, en voor mij gevoel me letterlijk de hele nacht heeft staan uitlachen. Weer een uur voorbij, duurt niet lang meer nu. Maar goed, de wekker is klaar met lachen, ik moet toch echt mijn kleren aan gaan trekken die ik al keurig had klaar gelegd. Vandaag draag ik het zelfde lange shirt dat ik aanhad bij de geboorte van Tristan. Ik trek een makkelijke broek aan en een warme vest. De noodkoffer staat al klaar in de gang benden met alles wat nodig zou kunnen zijn.

Terwijl ik naar benden loop samen met mijn man hoor ik Dylan zijn kamer uitglippen, hij kan niet slapen zegt hij. Ik zeg tegen hem dat het nog wel heel vroeg is en toch even moet proberen te gaan slapen, want hij moet straks wel gewoon naar school. Zachtjes loopt hij terug en kruipt zo voorzichtig mogelijk zijn bed want in zijn kamer slaapt een goeie vriend van ons, Eddie, die gisteren al was aangekomen om vandaag de 2 kinderen op te vangen. Maar Eddie wordt uiteraad als nog wakker en staat niet veel later met ons op. Ik sluip nog even gauw de kamer van Tristan binnen en geef hem een kus en bedenk dat hij vandaag voor het laast de jongste in huis is. Nog maar een paar uur en dan is ook hij een grote broer.

Onderweg naar het ziekenhuis

Benden proberen wij nog wat te eten maar dit gaat moeizaam, het lijkt wel of ik spontaan niet meer weet hoe ik moet kauwen en slikken. En dan komt Dylan ook opnieuw naar benden, slapen lukt echt niet meer. Ook wel begrijpelijk, hij weet dondersgoed dat hij vandaag opnieuw grote broer gaat worden en vindt dit ook reuze spannend. Dus hij komt lekker bij ons op de bank en we zetten de tv aan op kindertv. Dan is het 5.45 en dat betekent dat het tijd is om een flinke knuffel aan Dylan te geven en de auto in te stappen.

Dylan zwaait ons nog even uitgebreid uit en voor we het weten rijden we het dorp uit. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Beiden zo zenuwachtig dat we maar weinig woorden weten uit te brengen. Tranen vinden hun weg langs mijn ooghoeken en druppelen langs mijn wangen naar beneden. Ik vind het allemaal zo spannend, leuk, en eng tegelijkertijd. Straks hebben we weer een baby in onze armen, en als alles goed mag gaan zitten we voor we het weten straks thuis met 3 kinderen. 3 kinderen, wie had dat verwacht, dat wij samen 3 kinderen zullen krijgen, ik vind het geweldig.

Ze breken mijn vliezen

We rijden het parkeerplaats op. Ik wiebel me zelf voor het laatst als zwangere dame uit de auto en samen lopen we dan met de koffer richting de eerste hulp, want de hoofdingang is nog dicht. Daar staat onze doula (tevens vriendin) al op ons te wachten. We geven elkaar een dikke knuffel en gaan naar binnen. De zenuwen zitten ondertussen niet enkel meer in mijn buik maar tot aan mijn keel. Vandaag gaan we het doen en ik blijf tegen mij zelf herhalen dat ik dit kan, ik ben immers al 2 keer eerder bevallen dus kan ik het nu ook.

Aangekomen bij de verloskamers krijgen we al gauw een kamer toegewezen en word ik eerst een half uur aan de CTG scan gelegd, en ze breken mijn vliezen want we gaan eerst kijken of mijn lichaam het zelf opstart. Er is nu dus geen weg meer terug, de vliezen zijn gebroken, alleen komt er nog maar weinig vruchtwater naar buiten. Ik voel het eruit druppelen. “De kleine meid blokkeert de uitgang,” grap ik. Gelukkig heeft het vruchtwater de goede kleur.

Toch het infuus

En dan nu afwachten of mijn lichaam de bevalling zelf gaat oppakken. Ik hoop vurig dat mijn lichaam dat zal gaan doen want de vorige keer kreeg ik gelijk een infuus – toen kwamen de weeën heel snel op elkaar zonder pauzes. Ik ben toen in twee-en-een-half uur bevallen. Terwijl we wachten legt de verpleegkundige alles al klaar – omdat de vorige bevalling zo snel is gegaan verwachten ze nu ook dat de bevalling best snel zal kunnen verlopen.

Na een half uurtje blijkt de bevalling toch niet goed op gang te komen. Er is wel weeën activiteit maar niet genoeg om door te zetten. Er wordt besloten toch het infuus aan te sluiten. Ik baal hier even van maar maar aan de andere kant wil ik ook gewoon graag gaan bevallen. Je kan het maar beter achter de rug hebben, denk ik, en dan kan het echte genieten gaan beginnen.

Weer volop rugweeën

Eenmaal aan het infuus voel ik al heel gauw de weeën sterker worden en ga ik op mijn zij liggen, dat voelt voor mij het prettigst. Mijn doula neemt plaats aan mijn zijde en mijn man gaat achter mij zitten, en helpt me door tegen mijn rug te duwen, want het zijn weer volop rugweeën. Zelf lukt het me om rustig te blijven en samen met mijn doula concentreer ik me op mijn ademhaling. Ze helpt me zo nu en dan met slokjes cola op de momenten dat ik misselijk wordt. Cola helpt me daar goed door heen. Tussen de weeën door streelt mijn man mij liefdevol op mijn rug en in mijn nek. Ik vind dit heerlijk en geniet ervan.

Na een kwartiertje wordt het infuus iets hoger gezet en 5 min later komen de weeën zoals bij Tristan heel snel op elkaar, er zitten bijna geen pauzes tussen. Maar ik voel me sterker dan ooit, ik kan dit aan en weet me zelf staande te houden door op mijn ademhaling te letten. Dan beginnen mijn benen te trillen. Even vind ik dit eng, ik heb hier geen controle over maar aan de blik van mijn doula is te zien dat het erbij hoort. Een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is om bij de ontsluiting te komen.

Teamwork met z’n drieën

De verloskundige blijft ook in de kamer en vraagt of ik al persdrang heb maar die heb ik nog niet, wel voel ik dat de kleine meid echt flink aan het dalen is en er veel druk bendeden is. Ik ervaar de weeën steeds heftiger en mijn doula ziet dat, ze zorgt ervoor dat ik erbij blijf door mee te puffen terwijl mijn man me nog steeds helpt door te strelen en tegendruk te geven. Ik hoef hem niets te zeggen, nog voor mijn wee begint heeft hij het al door en geeft mij die tegendruk op het juiste moment. Ik ervaar het echt als teamwork, zo met zijn drieën.

5 minuten nadat de verloskundige mij vroeg of ik al persdrang heb voel ik persdrang opkomen, en de gynaecoloog wordt opgepiept, die snel arriveert. Ze kijkt naar me en gaat zitten. De verloskundige en verpleegkundige staan achter ons klaar, terwijl wij drieën als team de weeën opvangen. Op een gegeven moment begint de hartslag van de kleine naar de 50 te dalen, zelf wist ik dat niet en heb dit achteraf gehoord. De gynaecoloog staat op en kijkt hoever ik ben. “Je zit op 8 centimeter ontsluiting,” zegt ze, “maar je baby heeft het nu moeilijk”. Ze kijkt me aan en zegt “we gaan er 10 centimeter van maken”. Tijdens de volgende wee duwt zij die laatste 2 centimeter weg. Ondanks dat het zeer deed weet ik mij opnieuw kalm te houden en voel ik heel duidelijk dat ik goeie persweeën krijg.

Weer een sterrenkijkertje

Mijn doula gaat aan de kant en de gynaecoloog neemt haar plaats in, en ik mag gaan persen. Ik denk aan wat ik heb geleerd en pers met mijn mond open, en kin op mijn borst. Zo zet ik geen kracht op mijn ogen en druk op mijn hoofd, maar echt daar waar ik heen moet persen. Dit gaat goed. De gynaecoloog vraagt mij door te persen, ook na dat de wee weg is, omdat de kleine het moeilijk heeft. Ik vind dit moeilijk maar krijg het voor elkaar. Na 5 minuten persweeën zie ik het hoofdje, met haar handje voor haar gezicht, geboren worden als sterrenkijkertje, net als mijn jongens ook waren.

Mijn man handelt meteen zoals wij van te voren voor ogen hadden. Hij pakt haar aan en terwijl hij haar nog in zijn handen houdt en aan mij overhandigt, horen we het mooiste geluid wat je op dat moment maar kan horen haar eerste huiltje, en bij mij schieten de tranen in mijn ogen. Daar is ze, daar is mijn dochter, ik kan alleen maar roepen, “kijk dan, daar is ze, wat is ze mooi!” Ik sluit haar in mijn armen en kijk verwonderd naar haar.

Een bevalling van 45 minuten

Ze is eerst heel blauw maar kleurt gauw bij. Terwijl ik naar haar kijk voel ik een enorm trots gevoel. Ik ben trots dat wij dit als team hebben kunnen doen, het was een hele mooie ervaring. De pijn was hevig maar ik ben er rustig onder gebleven ik ben niet in paniek geslagen, doordat wij dit als team hebben kunnen doen. Ik heb niet eens gedacht aan pijn bestrijding. En nu heb ik heel bewust mijn dochter geboren zien worden. Vanaf het moment dat het infuus erin is gegaan heeft het maar 45 minuten geduurd. Het voelt als veel langer maar uiteindelijk maakt de tijd dat ik erover heb gedaan, kort of lang, niet uit. De pijn maakt ook niet uit, want ik heb het goed opgevangen. Vandaag was ik de barende vrouw met oerkracht, en nu ben ik mama van 3 kinderen: 2 prachtige zonen en een dochter.

Diezelfde middag mogen we al naar huis, nadat mijn dochter alle controles had gehad, en ik ook goed gekeurd was. Ik had zeer weinig bloed verloren en was enkel nog wat draaierig en behoorlijk moe, maar ik had het gedaan en dat is het enige dat telt. We zijn thuis vlak voor Eddie met de kinderen thuis komt, die Dylan uit school had gehaald met Tristan. We hadden geen 5 minuten later thuis moeten komen. Dylan en Tristan komen de woonkamer ingerend. Dylan is helemaal emotioneel, daar is zijn zusje waar hij zolang op heeft gewacht. Hij geeft haar en mij een dikke knuffel en komt naast me zitten. Ook Tristan komt snel bij mij klimt op schoot en zegt: “baby zusje”. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Tristan is een jongen van weinig woorden. Hij heeft echt zijn eigen taaltje, het woordje zusje hadden wij nog nooit gehoord, en baby nog nooit zo duidelijk als nu. Tristan is vanaf die dag gaan praten, en nu, een maand later is hij niet alleen met praten met sprongen vooruit gegaan, maar met zijn complete ontwikkeling. Alsof er een knop om is gegaan sinds hij nu niet meer de jongste in huis is, maar een echte grote broer.

Mijn kleine meid in de draagdoek

Het gaat ontzettend goed met ons kleine meisje. Ze is een heerlijke baby en de jongens genieten van haar. Wij als ouders van drie vinden het wel eens waar druk, maar prachtig. De zwangerschap was zwaar en heeft veel moeilijke, pijnlijke dieptepunten gehad, maar op de bevalling kijk ik met trots terug. Ik ben zo trots als een pauw en loop dus graag met mijn veren omhoog, en dat doe ik dan ook zeker met mijn kleine meid in de draagdoek. Mijn peuter in mijn ene hand en vooruit rent een knappe jongen van 7. Ik ben compleet, wij zijn compleet, een gezin van 5, met 2 jongens en een meid.

Voor iedere zwangere vrouw wil ik zeggen: wees niet bang voor de bevalling. Zoek en zorg dat je steun kan krijgen van mensen die je vertrouwt en lief hebt, dat kan heel veel schelen. Ik had die steun van mijn man en doula. Ook hebben zij mij veel gesteund tijdens de zwangerschap, en mijn man had ook veel steun van onze doula tijdens de zwangerschap. Zelf zou ik nooit meer willen bevallen zonder een doula. Het heeft mij geholpen tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling rustig te blijven. De pijn van een bevalling is te doen, en als je eenmaal klaar bent en je hebt jou baby in je armen kan je alleen maar trots zijn. Je hebt het gedaan, en je wordt beloond met een wonder. Veel succes tijdens je bevalling, en jij kan dit, wij zijn vrouwen en hebben die oerkracht in ons. Wij kunnen dit, dus jij ook.

Chantal

Waterbevalling in het ziekenhuis

Na een fluxus bij de thuisgeboorte van ons tweede kind had ik een indicatie voor een ziekenhuisbevalling. Normaal gezien zou ik een infuus krijgen. Dat wilde ik niet, dus ik had bedongen om bij aankomst in het ziekenhuis alleen een ‘waaknaald’ te krijgen. Voorts had ik mij voorbereid met yoga en HypnoBirthing-technieken.

Van donderdag op vrijdag had ik heel veel harde buiken en wat voorweeën, dus een slechte nacht. Om 4.20 kreeg ik ‘echte’ weeën, een uur lang om de 5 minuten. Ik dacht dus: actie, want als het doorzet kan het snel gaan! Paul dus in de telefoon geklommen en de meiden werden om 6 uur opgehaald. M’n zus was onderweg om bij de bevalling te zijn en m’n moeder kwam ook om de meiden ‘s middags op te vangen.

Welnu: alles goed en wel geregeld: weeën weg! De verloskundige kwam om 8 uur en ik zei al, “het is gestopt, dus je bent er voor niks”. En inderdaad, 1 centimeter ontsluiting en half verstreken, dat kon al weken zo zijn!

Ik voelde me schuldig naar mijn moeder en zus, want ze waren onderweg voor niks! Maar dat vonden ze niet erg, ze hadden ‘t hele weekend en bleven gewoon gezellig.

Dus we hebben er een gezellige middag van gemaakt. Voor het eten ging ik voor old times sake met m’n zus in bad en toen begon er weer wat te spelen in mn buik. Van 17.30 tot 20.30 rommelde het erg, maar het stopte weer. Om 21 uur ging iedereen maar naar bed om toch vast wat te tukken.

In bed kreeg ik om 21.30 een serieuze wee (met een hoofdletter S). Tot 22.00 waren ze om de tien minuten en daarna meteen om de 5. Om 22.15 de verloskundige gebeld. Ik wilde nu wel gecheckt worden voor de nacht. Om 22.45 was ze er. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting en was volledig week. Het was nu dus wèl begonnen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet naar het ziekenhuis. Maar ik wilde het er niet op aan laten komen, wetende dat het bij mij na 4 centimeter zó gepiept is. Dus ze belde het ziekenhuis en er was plek en… het bad was vrij.

Dus alles ingepakt en op naar Nieuwegein (half uur rijden). M’n zus moest erg om me lachen omdat ik de weeën super geconcentreerd benaderde en tussendoor maar gezellig zat te kletsen.

chantal kaarsje

Om 23.45 waren we in de verloskamer waar ik moest wachten op een infuusnaald (just in case). Om 00.10 (hoera, geen 1 aprilkindje!) ging ik in bad. Het was niet zo’n bevalbad dat je op tv wel ziet, maar meer een groot ligbad. Ik had elektrische kaarsjes mee, de thermostaat ging op 30 (echt!) en het badwater keurig op 35 graden (dat lijkt koud, maar is juist heerlijk om te bevallen).

De verloskundige liet ons alleen en ik ging zoeken naar een goede houding om de weeën op te vangen. M’n lijf helemaal slap en rustig ademen. Het ging prima! Na een half uur (inmiddels was t 1 uur) kwam de verloskundige weer en had ik 4-5 centimeter ontsluiting. Daar waar anderen vrouwen op dat moment denken: ik moet nu nog 6 uur, wist ik: há mooi, binnen een uur ben ik klaar!

Ik ging zo goed mogelijk verder met mn lijf helemaal ontspannen en slap houden en rustig ademen. Dat ging op een paar weeën na super goed, en echt: dan heb je geen pijn!

Op een gegeven moment was m’n zus weg (die bleek zich buiten de afdeling te hebben gesloten) maar die was net op tijd voor het laatste stukje. Onderwijl gaf ik steeds iemand aanwijzingen om het badwater iets warmer/kouder te maken en goot Paul water in m’n mond.

Toen kreeg ik om 1.45 persdrang (ik werd niet meer getoucheerd) en was ik 2 persweeën helemaal overgeleverd aan m’n lijf (ik probeerde zo goed mogelijk te ontspannen) en (even ranzig) toen werkte m’n lijf m’n laatste beetje ontlasting eruit en meteen(!) stond het hoofdje. Dus Olle werd zonder persen door mij heel vlot geboren (geen scheurtjes of niks). Wel bleek ie de navelstreng 4(!) keer om z’n nek te hebben en daardoor was z’n koppie helemaal blauw. Zn lijfje was wel prachtig roze.

Omdat ik zo weinig bloedverlies had (joepie!) mocht de placenta ook in bad geboren worden. Toen alles klaar was gingen we naar de kamer en lekker beschuit eten.

Omdat alles zo goed was gegaan zijn we om 4.30 met de taxi naar huis gegaan.

Chantal Homburg is moeder van 3 kinderen en eigenaar van Een Hele Bevalling. Onder die paraplu is zij werkzaam als doula en HypnoBirthing®-docent.

Marjan en Sven

Een serene thuisbevalling

Terugblikkend op de geboorte van mijn oudste

Ik kijk niet slecht terug op de bevalling van mijn oudste, maar na die van Sven weet ik dat daar achteraf heel veel anders had moeten gaan. Of eigenlijk: dat ik achteraf heel graag zou willen dat dat anders was gegaan. Achteraf gezien ben ik er dus toch wel wat verdrietig over, omdat veel me erg is overkomen. Ik vraag me af of een iets relaxtere houding van de zorgverleners (bijvoorbeeld geen weeënopwekkers, jemig… de bevalling duurde totaal 4,5 uur!!!) en íets langer de kans om zelf te proberen de uitdrijving te doen er voor hadden kunnen zorgen dat er geen ingrepen nodig waren geweest. Mijn oudste is geboren met vacuüm en knip. Ik wilde graag dat mijn tweede kindje thuis geboren zou worden.

Met een kopje thee achter de computer

De weeën begonnen ‘s ochtends tegen 11 uur vrij regelmatig maar totaal niet krachtig. Ik twijfelde of het echt begonnen was, maar het voelde wel anders dan de oefenweeën die ik tot nu toe had gehad. Om drie uur ‘s middags was er nog niet veel veranderd en had ik echt behoefte om even rustig alleen te zijn. Mijn man ging samen met ons zoontje Ties naar de stad, en we spraken af dat ik zou bellen als hij terug moest komen.

Ik ben rustig met een kopje thee achter de computer gekropen, en langzaamaan werd het toch wel iets serieuzer. Tegen 5 uur wilde ik mijn man bellen dat hij thuis moest komen, omdat het toch wel echt begon te worden. Maar toen kwam hij net al thuis. Goed op elkaar afgestemd!

Elke 10 minuten een wee

De weeën werden steeds wat serieuzer, en zo’n beetje om zes uur had ik elke 10 minuten een wee, die nog niet heel lang duurde. Ik wilde vooral graag snel eten, en Ties op tijd naar bed doen, zodat hij lekker zou slapen voor het serieus werd. Richard ging Ties om kwart over zeven naar bed brengen. Daar had ik op gewacht!

Tegen half acht ‘s avonds kwamen de weeën om de vijf minuten en werden ze steviger, maar nog heel goed op te vangen. Ik heb toen de verloskundige gebeld, maar omdat het topdrukte was, was er niemand beschikbaar. Zij hebben toen iemand anders van een andere praktijk geregeld om langs te komen! Zij kwam uiteindelijk pas om negen uur, toen de weeën echt al heel stevig waren. Ik ving ze lopend en hangend op de eettafel op.

Op handen en knieën weeën opvangen

Maar wat een fijne verloskundige! Ze las eerst rustig mijn bevalplan, en zag daar geen problemen in. Super fijn! Ik wilde zo veel mogelijk alles zelf doen, in alle rust, en zonder al te veel bemoeienis. De verloskundige keek samen met mij een paar weeën aan, en vroeg of ze mocht toucheren, want ze had het idee dat ik al ver was. Om 21.20 had ik 8 cm ontsluiting en heeft zij na overleg met mij de vliezen gebroken. Om 21.30 kwam de kraamhulp aan, en zij mocht meteen meehelpen om Ties op te vangen. Die was helaas wakker geworden van de deurbel en werd met een filmpje achter de computer gezet. Ik was inmiddels op handen en knieën gaan zitten om zo de weeën op te vangen. 

Bij mijn eerste bevalling was mijn man ontzettend belangrijk voor me. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden en we hielden onze hoofden tegen elkaar. Ik heb daar toen heel veel steun uit gehaald omdat die bevalling mij ontzettend overviel. Bij Sven was het anders. Ik was daar echt veel meer in charge over wat er gebeurde. Het overkwam me niet zo, zoals die eerste keer, maar ik stond er meer boven. En daardoor had mijn man deze keer eigenlijk bijna geen rol tijdens de bevalling. Hij was meer van het regelen: deuren open doen, dingen pakken, Ties even geruststellen… dat soort dingen. Het bevallen en de kracht daarvoor vinden deed ik deze keer eigenlijk meer met de aanwezige vrouwen.

Een oerkracht komt los

Van de kraamhulp en de verloskundige ging zoveel positieve energie uit. Het was echt bijzonder! Twee sterke vrouwen die vol vertrouwen met mij samen deze bevalling gingen doen. Het was op een vreemde manier heel sereen en rustig allemaal. De sfeer was erg fijn en de weeën werden nu echt heel sterk.

Op dat moment wilde ik toch liever op mijn rug liggen en ben ik weer gaan liggen. De weeën deden natuurlijk pijn, maar het was heel goed te doen en ik voelde ook dat het nu niet lang meer kon duren. Een paar heel krachtige weeën later had ik persdrang en mocht ik meteen meepersen. Wat een ontzettende oerkracht komt er dan los. Op dit moment verloor ik even het vertrouwen en durfde niet hard genoeg te persen. Ik had dit niet eens door, maar toen de verloskundige me aanmoedigde om de volgende wee iets meer kracht te zetten besefte ik wat ik deed en was de angst ook meteen weg.

De geboorte van Sven

Ik kon toen vol in de golven meegaan, en drie weeën later, om 22.17, werd Sven geboren. Tussendoor heb ik meegekeken en gevoeld aan de haartjes. Heel bijzonder! En daar was dan mijn kleine mannetje. Wat was hij prachtig. Zo’n overwelmend oergevoel van liefde komt dan los. Niet te bevatten!

Omdat Ties wakker was kon hij meteen kennis maken met zijn kleine broertje. Zo mooi: nu echt met zijn vieren!

Mijn wens om geen oxytocine spuit te krijgen werd ook gerespecteerd en de placenta kwam netjes 15 minuten later. De navelstreng is na het uitkloppen doorgeknipt. Sven heeft daarna de hele nacht huid op huid bij mij gelegen en doet het super!

Ik had een klein scheurtje in mijn oude knip, en heb twee hechtingen gekregen, maar daar voel ik heel weinig van. Van die knip bij Ties had ik zo ontzettend veel last gehad. Het was echt té strak gemaakt allemaal. Nu was er een klein scheurtje in de knip gekomen, maar dat was precies wat er nodig was om alles weer normaal te maken!

Ik heb een heel fijne thuisbevalling gehad.

Mirjam, Quinten en family

Mijn tweede net-geen-watergeboorte

Dat het nog mooier kan dan mijn eerste bevalling, ontdek ik een jaar en negen maanden later. Ik ben weer zwanger en vol vertrouwen. Ik voel me fitter dan bij mijn eerste zwangerschap en ga tot in week 39 naar school, want ik doe een deeltijd studie HBO-verpleegkunde. Dit kindje laat echter op zich wachten en na 41 weken wordt ik ongeduldig. Het “Inleiden bij 42 weken” hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Na zo’n goede ervaring wil ik het de tweede keer weer thuis doen.

Ik bezoek een voetreflexologe, die me liefdevol masseert. Als ik daarna voor controle bij de verloskundige kom is er eindelijk ontsluiting. We zijn inmiddels op 41 weken en 5 dagen, ik ben er klaar mee en klaar voor en ik besluit toch weer te laten strippen.

Het begint direct te rommelen in mijn buik. Ik haal de oudste van de crèche, kook eten, maar eet zelf al niet meer mee. Hoe fijn, te weten wat er komen gaat en in deze eerste fase wat afleiding te hebben. Mijn partner legt de oudste in bed en als hij naar beneden komt hang ik wiegend in de deuropening. Het is begonnen.

We laten boven het bad vol lopen en bellen de verloskundige, die rond 21.00 uur bij ons is. Ik ben al op vijf centimeter ontsluiting, en ga weer in bad liggen. Mijn partner blijf boven bij het bad, de verloskundige gaat beneden naar de woonkamer en laat ons met rust. Ik vind het prima zo!

Geconcentreerd lig ik in bad en laat de weeën over me heen komen. Ik ben vanaf het begin ontspannen en voel dat het behoorlijk snel gaat. De weeën worden behoorlijk intens en omdat het allemaal zo snel gaat, ben ik, in tegenstelling tot bij de vorige bevalling, superhelder. Om half elf wordt de oudste even wakker. De verloskundige lost mijn partner af en de weeën stoppen acuut, om weer te beginnen zodra mijn oudste kind weer slaapt.

Ik overleg met de verloskundige dat ik deze keer graag in bad wil blijven en zij zegt dat het niet lang meer gaat duren. Ik kan zelf geen inschatting maken, maar dan komt er iets dat ik herken. Ik krijg het warm en wil uit bad. Lopen. Bewegen. Hurken. De kraamverzorgster is inmiddels gearriveerd en in no-time wordt het bed in orde gemaakt. Ik wil niet meer terug in bad. Op bed beginnen de laatste persweeën en voel ik dat het hoofdje geboren wordt. Het is zo’n intens gevoel. Ik ontspan me.

“Dat is jammer Mirjam”, zegt de kraamverzorgster, die blijkbaar denkt dat ik er mee opgehouden ben. De verloskundige kijkt haar bestraffend aan en knikt mij bemoedigend toe. “Het gaat prima, je doet het fantastisch.”

Door die nutteloze opmerking was ik een seconde bang dat er een schoudertje vast zat, maar met nog een perswee is Quinten er.

De navelstreng wil ik een paar minuten uit laten kloppen, Quinten wordt op mijn borst gelegd en begint gelijk te drinken. We worden stevig ondergestopt en de verloskundige en kraamhulp vertrekken naar beneden om ons rust te geven.

Ik ben gelukkig en trots, overmand door liefde. De kraamverzorgster vertrekt, danig onder de indruk van deze zachte en rustige geboorte.

Twee dagen na de tweede bevalling kom ik helaas toch nog in het ziekenhuis terecht, voor een acute endometritis: kraamvrouwenkoorts. Het ziekenhuis en de daar aanwezige antibiotica die ik in het infuus krijg toegediend redt dan mijn leven.

En hoewel ik dan blij ben, dat het bestaat, dat ziekenhuis, ben ik – inmiddels zelf zorgverlener – tegelijkertijd verbijsterd over de afhankelijkheidspositie waarin je als patiënt gebracht wordt. Het in- en uitgeloop van een stuk of tien verschillende verpleegkundigen en kraamhulpen op een dag. De airco, het felle licht, het plastic bedje. Ik weet niet hoe snel ik weer thuis moet komen!

Dat ik mijn bevallingen wel vanuit mijn eigen kracht heb mogen doen en leerde op mijzelf te vertrouwen heeft voor mij de wereld betekend. De spirituele, persoonlijke en emotionele betekenis om het zelf te kunnen en mogen doen is echt transformerend geweest en gun ik iedere vrouw. Het is de reden dat ik graag mijn verhaal wil delen. Samen met andere verhalen die ik zoveel mogelijk heb opgezocht, maar waarvan ik er graag meer had willen lezen.

Lees hier Mirjam’s verhaal over haar eerste net-geen-watergeboorte.

kiki en pepa

Van medische indicatie naar onverwachte unassisted childbirth

De geboorte van Pepa

Op vrijdag 13 juni was ik 38 weken en 3 dagen zwanger en ging ik voor controle naar de gynaecoloog. Ik had al veel voorweeën (dat is normaal bij een 3e zwangerschap). Bij inwendig onderzoek de week ervoor was bovendien gebleken dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en mijn baarmoedermond rijp was. Daarom had de gynaecoloog al gezegd dat ze me wel wilde strippen. Dan maakt ze met haar vingers de vliezen een beetje los, waardoor de bevalling op gang kan komen (maar het hoeft niet, kan ook dat er niks gebeurt).

Ik vond – net als bij mijn vorige zwangerschap – het strippen niet pijnlijk en we hoopten dat de baby daardoor al zou komen. Ik had een prima zwangerschap en zeer veel energie. Ik voelde me nog steeds niet hoogzwanger dus het lag niet aan lichamelijk ongemak, maar ik wilde gewoon niet nog tot eind juni of misschien wel begin juli op haar moeten wachten. De baby was meer dan welkom en we keken enorm uit naar haar komst, ook haar grote zussen Novi (6 jaar) en Tula (3 jaar).

Gezellig voetbal kijken

Die vrijdagavond moest het Nederlands elftal hun eerste voetbalwedstrijd spelen tijdens het WK, dus ik maakte steeds als grap dat ik precies tijdens de wedstrijd zou bevallen om m’n man te pesten. Om 16.00 uur was ik bij de gynaecoloog geweest maar in de loop van de avond gebeurde er niet veel, wel harde buiken/voorweeën, maar niet meer dan dat ik de afgelopen weken al had. We hebben gezellig voetbal gekeken samen met een vriend bij ons thuis en ook ’s nachts had ik nergens last van (behalve tig keer eruit moeten om te plassen, maar ook dat was niets nieuws).

Met dikke buik op de atletiekbaan

Omdat we voor zaterdag niets gepland hadden (want met dat strippen weet je het maar nooit), ging m’n man zoals elke zaterdagochtend atletiektraining geven. Omdat Novi afgelopen zaterdag haar A- en B-zwemdiploma had gehaald en nu op atletiek mocht, ging zij mee voor haar eerste training. Aangezien ik niets te doen had besloot ik samen met Tula ook mee te gaan en zo hebben allebei de meiden meegetraind en heb ik die ochtend met m’n dikke buik op de atletiekbaan rondgelopen. Daarna hebben we thuis gerelaxed en ’s middags zijn we met z’n vieren naar Wantijpop gegaan, een muziekfestival in het Wantijpark in Dordrecht waar ook voor kinderen leuke dingen te doen zijn. We kwamen veel bekenden tegen en hebben ons prima vermaakt. Thuis had ik geen zin meer om te koken en dus hebben we frietjes gegeten.

Weeën of voorweeën?

Rond middernacht gingen m’n man en ik naar bed en vanaf toen begon het gerommel in mijn buik. Ik kreeg heel veel voorweeën maar gedurende de hele nacht kon ik ze prima wegademen zonder al te moeten puffen. Het was wel gevoelig maar ze deden nog niet echt pijn. Ik heb die zaterdagnacht niet veel geslapen, misschien twee keer een half uurtje. Zo rond 6 uur ’s ochtends begon ik wel wat meer pijn te krijgen en moest ik ook een beetje mee gaan puffen, maar dit deed ik zachtjes want iedereen sliep nog. Ik zocht op mijn telefoon op internet nog even het verschil op tussen voorweeën en echte weeën, waarbij ik las dat een voorwee 30-40 seconden duurt en een echte wee minstens 1 minuut. Aangezien mijn weeën steeds maar maximaal 40 seconden (1 keer altijd is kortjakje ziek puffen) duurden, kon ik dus in mijn beleving nog geen echte weeën hebben en dacht ik dat het nog flink veel erger moest worden wilde ik gaan bevallen.

Vervroegde Vaderdag

Zondag 15 juni was het vaderdag en ik had met m’n man afgesproken dat hij uit mocht slapen (daar houdt hij van). Aangezien de meiden altijd vroeg wakker zijn zou ik op het gebruikelijke vroege tijdstip met hen ontbijten en dan rond een uur of 10 als hij wakker werd croissantjes bakken en met Novi en Tula ontbijt op bed voor papa maken. Om 7 uur zat ik met de meiden beneden. We hebben eerst nog even de kleurplaten gekleurd die ze bij Wantijpop hadden gekregen, waarbij ik af en toe een wee had die ik even tussendoor weg pufte. Toen ik het bijhield leek het om de 5-7 minuten, maar het waren nog steeds korte weeën. Rond half 8 heb ik brood gesmeerd en zijn we op de bank voor de televisie gaan ontbijten, terwijl ik steeds pijnlijkere weeën kreeg en af en toe naar de gang liep om die voorover gebogen weg te puffen.

Toen ik m’n brood en thee op had was het rond 8 uur en besloot ik je vader wakker te maken. Ik liep naar boven, pufte boven aan de trap een wee weg, liep naar het bed, pufte daarover gebogen hangend een wee weg, zei, “Daan ik denk dat we Vaderdag een beetje moeten vervroegen,” keerde om en pufte boven aan de trap weer een wee weg. Daan riep me na: “Volgens mij is dit al om de 1 minuut.” En ik zei: “Geen idee ik hou het niet bij”.

Medische indicatie

Beneden vertelde ik de meiden dat ze papa hun Vaderdagcadeautjes mochten gaan brengen en we gingen weer naar boven. Onderweg bleef ik halverwege de trap puffen en Novi vroeg wat ik aan het doen was. Van het cadeautjes uitpakken heb ik niets meegekregen, toen hing ik puffend over het bed heen, in m’n eigen pijnlijke wereld teruggetrokken.

Mijn man Daan keek naar mij, besloot even heel snel te gaan douchen en belde daarna z’n ouders of ze meteen wilden komen om de meiden op te halen zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan. Daar zou ik bevallen op medische indicatie vanwege mijn schildklier en eerdere postnatale depressie. Ik wilde ondertussen snel wat kleren van Novi en Tula in een rugzak stoppen, zodat opa en oma hen zouden kunnen aankleden, want we liepen nog in ons nachthemd. We hadden zelfs nog niet eens onze tanden gepoetst, want de elektrische tandenborstel maakt zo’n herrie als er nog iemand ligt te slapen.

Ik voel druk

Na met veel moeite wat kleren voor de meiden gepakt te hebben ben ik voor de kledingkast in Tula’s kamer op de grond gaan zitten. Op handen en knieën, want ik kon niet meer blijven staan. Daan had om 8.12 uur z’n ouders gebeld, toen hij net op had gehangen riep ik: “Daan, ik voel druk”.

Ik keek tussen m’n benen door, zag een stroompje lopen en daarna voelde ik m’n vliezen breken en een hele plens warm water onder me door stromen. Ik riep heel hard, “Daan je moet NU m’n broek uittrekken”. Daan had net z’n boxer aangetrokken, daarna deed hij mijn ene broeks- en onderbroekspijp uit en hij zag de bovenkant van het hoofdje met haartjes naar buiten floepen. Ik voelde inderdaad het hoofdje al heen en weer schieten en daarna kwam in één keer Pepa naar buiten geglibberd en kon Daan haar net op tijd opvangen.

Foto’s maken

kiki

Omdat ik dus op handen en knieën zat en Daan Pepa met navelstreng en al vast had moesten we een rare draai doen zodat ik op m’n rug kon gaan liggen met Pepa op m’n borst. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen. Ik vroeg aan Novi om een handdoek te pakken, maar ze kwam terug met de natte handdoek waarmee Daan zich net had afgedroogd, dit voelde ik toen ik die over Pepa heen legde dus vroeg ik Novi om een droge handdoek te gaan halen. Daarna zei ik dat Novi de fotocamera beneden moest gaan halen en foto’s van dit alles moest gaan maken omdat we het anders later niet meer zouden geloven.

‘Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen?’

Ondertussen belde Daan naar Margo (8.17 uur), de kraamverzorgster die we graag wilden en die bij ons in de straat woont. Zij nam niet op dus toen belde hij maar naar het ziekenhuis (8.18 uur), maar het verhaal wat hij vertelde kwam nogal vaag over. Ze vroegen: “Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen of thuis?” “Nee,” zei Daan, “ze ligt hier nog op de grond met de baby en de navelstreng eraan”. Het ziekenhuis zou in ieder geval de verloskundige bellen om naar ons toe te komen (vanwege mijn medische indicatie zijn we nooit bij een verloskundige geweest, alleen maar in het ziekenhuis).

Beschuit met muisjes

Ondertussen zag Daan buiten Margo lopen met haar hondje en in zijn boxer is hij naar buiten gerend al zwaaiend en roepend naar Margo. Ze kwam net terug met haar hond, die wilde ze eerst even thuis brengen maar Daan zei: “Geef mij die hond maar”. Maar Margo zei: “Ga jij snel terug naar je vrouw en kind,” en ze kwam er direct achteraan. Om 8.22 uur, 10 minuten na het eerste telefoontje, belde hij weer z’n ouders om te zeggen dat hun kleindochter al geboren was.

Ondertussen, terwijl ik dus nog op de vloer lag met Pepa op m’n borst onder een handdoek, waren Novi en Tula foto’s aan het maken, had ik met mijn telefoon een foto gemaakt die ik naar m’n vriendinnen verstuurde en kwamen opa en oma aan. Niet lang daarna kwam de verloskundige en samen met Margot hebben zij me overeind geholpen naar ons bed toe, waar Daan de navelstreng doorgeknipt heeft. Ik had totaal geen weeën meer, maar gelukkig kon de verloskundige de placenta er makkelijk uittrekken terwijl ze op m’n buik duwde. Ik kreeg 1 hechting en daarna deed de verloskundige alle babycontroles onder toeziend oog van het hele gezin inclusief opa en oma.

Toen dat klaar was ging iedereen naar beneden om beschuit met muisjes te eten en bleef ik heerlijk rustig achter in mijn eigen bed om Pepa de borst te geven.

Merel bevalling

2 zoontjes, 2 keer een keizersnede

De keizersnede en het schuldgevoel, de teleurstelling in je eigen lichaam. Ook ik heb het ervaren, de eerste keer dan. Nu kan ik met trots zeggen dat mijn lichaam gemaakt is om zwanger te worden en mijn baarmoeder een 5 sterren hotel is, ik heb gewoon wat hulp nodig op het einde. Het was zodanig knus daarbinnen dat beide zoontjes supergoed groeiden en halverwege de zwangerschap al een grote voorsprong hadden genomen op de curves. 

Laatste nacht alleen

De eerste keer wist ik 6 dagen op voorhand dat ik niet gewoon zou bevallen. Ik was zo kwaad op mezelf, zo teleurgesteld. Maar laten we het daar verder niet over hebben. Laat ons doorspoelen naar 25 juni, de dag voordien. Mijn man vond het superhandig om te weten waar en wanneer we verwacht werden. De kamer werd ingericht, de suikerbonen uitgezet, en dan ging ik de laatste nacht alleen in. Natuurlijk deed ik nauwelijks een oog dicht, in minder dan 12 uur zou ik dat kleine ventje in mijn armen hebben!

Om 6 uur kwam de vroedvrouw voor een CTG scan, waarop toch kleine bergjes te zien waren. Was onze zoon zich ook aan het klaarmaken? Ik mocht nog douchen en kreeg een ontsmettend zeepje om mijn gigantische buik te wassen. Ondertussen was mijn man ook aangekomen. Ik kreeg een operatieschort en moest in bed gaan liggen, klaar om naar de pre-operatieve zorgen gebracht te worden.

Lieve verpleegster

Na het infuus en een zout primperandrankje werd mijn man naar de kleedkamer gebracht, ik zou hem terugzien in de operatiezaal. Het moment dat je alleen die zaal binnengebracht wordt, is toch wat akelig. Het is er koud, ijskoud! Gelukkig was er een heel lieve verpleegster en was ook de anesthesiste heel begripvol. De verpleegster moest ik stevig omhelzen, zodat mijn rug mooi bol was voor de epiduraal. Het enige wat ik gevoeld heb was het kleine verdovende prikje, van de epiduraal heb ik niets gemerkt. Behalve dan dat mijn benen plots lekker warm werden en wat tintelden. “Is het normaal dat ik mijn benen wel nog kan bewegen?”, vroeg ik. Blijkbaar wel.

‘Alles gaat prima’

Eens ik op de operatietafel lag, kwam mijn man terug binnen. Mijn ene arm, zonder het infuus, mocht ik vrij houden. Man en ik hadden op voorhand afgesproken dat er niet gefilmd mocht worden, maar wat we wel gingen doen was filmen met de dop er op, dus een geluidsopname maken. Daarop hoor je hoe ik zenuwachtig lig te beven terwijl de vroedvrouw vroeg of ik wat muziek wilde horen en of ik een voorkeur had van zender. Ik bleef bibberen. De anesthesiste zei toen: “Wees maar rustig, alles gaat prima, ze zijn al begonnen.”  Hilariteit alom toen ik daarop antwoordde: “Maar de gynaecologe is er toch nog niet?”.  In al mijn zenuwachtigheid had ik haar niet zien binnenkomen!

Tranen van geluk

De gynaecologe schijnt vrij strikt te zijn, 10 minuten na de eerste snede, werd het kindje geboren. De eerste 5 minuten had ik al gemist, dus het ging razendsnel. “Ik zie de billen al,” zei de dokter. Ik voelde geduw en getrek, geen pijn.

En een paar minuten later hoorde ik de eerste schreeuw van mijn eerste zoon. Gelukstranen sprongen meteen in mijn ogen! Neen, je krijgt je kindje niet meteen bij je, maar de kinderarts werkt zo snel, dat het nauwelijks seconden lijken. Daar was hij dan, onze stevige brok. De eerste ontmoeting was mooi, maar toch ook bevreemdend: “Ben jij het? Jij die 38 weken in mijn buik zat?” Zijn ogen staarden recht terug in de mijne.

merel

Liefde op het eerste gezicht

Een paar minuten later ging zoontje met mijn man naar de materniteit. De operatie duurde nog een halfuurtje, maar ook dat vloog voorbij. Iedereen wenst je proficiat. Ik denk dat ze op dit moment wat extra verdoving toedienen, want het komende uur vloog voorbij. Het halfuurtje op de recovery leek maar 10 minuten, hier was ik heel suf. De verpleegsters kwamen om de 5 minuten kijken of ik al klaar was om terug naar boven te gaan. Ons zoontje werd geboren om 9.55 uur en exact een uur later had ik hem in mijn armen. Op dat moment was het wel liefde op het eerste gezicht, toen had ik voor het eerst het gevoel van, ‘ik ben je mama, en jij bent van mij, mijn allerdierbaarste, voor altijd’.  Met dit moment verdween meteen elk greintje schuldgevoel en elke teleurstelling omtrent de keizersnede uit mijn gedachten. Het kon me niet meer schelen hoe hij geboren werd, hij was er, met alles er op en er aan!

2015: een nog fermere brok

Even doorspoelen naar 2015. Deze keer lag de datum al veel vroeger vast en kon ik me snel verzoenen met een 2e keizersnede. De weken vooraf heb ik me vooral gefocust op rusten en slapen. Deze keer wist ik dat er na de keizersnede ook een periode van herstel komt! 

merel

De bevalling van mijn 2e zoontje was gelijkaardig. Toch waren er enkele verschillen. Deze keer voelde ik de epiduraal wel. Het deed geen pijn, maar je voelt een soort inwendige druk op je ruggengraat. Ik had ook een kleine bloeddrukval. Maar de anesthesiste had dit meteen gezien en een minuut later voelde ik me terug op en top. Ook nu ging alles heel vlot, 10 minuten na de start, om 8.33 uur hoorden we zijn eerste schreeuwtje. Een nog fermere brok dan zijn broer!

Meteen liefde

Deze keer had ik geëist (gewoon vragen was genoeg) om mijn zoontje zolang mogelijk bij me te houden. Na de snelle controle van de kinderarts bleef hij tijdens de rest van de operatie bij me. Geen bevreemdende ontmoeting, maar meteen liefde, veel liefde, toen ze hem in mijn arm gaven. Het halfuurtje knuffelen in de operatiezaal was heerlijk. Ik kon nu rustig zijn geur opsnuiven. De zoete geur van vruchtwater, een geur waar geen enkele babyzalf tegenop kan.

De 2e keer had ik het gevoel dat de verdoving minder sterk was. Niet dat ik pijn had, maar ik was minder suf en kon een babbeltje slaan met de verpleegster, vroedvrouw en stagiair die in de operatiezaal was. Ook de eerste 24 uur was ik veel helderder dan de eerste keer. Mijn tussenstop op de recovery was deze keer iets langer, ik hoorde mijn zoontje al schreeuwen om de borst zodra ik uit de lift gerold werd. 

Herstel

Om af te sluiten een paar woorden over het herstel. Laat niemand, maar dan ook niemand, je wijsmaken dat een keizersnede ‘the easy way out’ is. Integendeel! Je ondergaat een operatie voor je baby, je houdt er een litteken aan over en het duurt een jaar vooraleer je echt helemaal hersteld bent. Dat herstel heb je wel een beetje zelf in de hand. De eerste keer ben ik blijven werken tot 6 dagen voor de bevalling. Ik was niet uitgerust en ik was er mentaal eigenlijk niet klaar voor. In het ziekenhuis zelf heb ik te weinig op het knopje geduwd, ik vroeg pas pijnstelling toen ik echt pijn had. De eerste 36 uur had ik nog de epiduraal, maar zelfs dan had ik nog pijn.

Luie dagen

De 2e keer ben ik ruim 2 weken op voorhand gestopt met werken, zodat ik nog een paar luie dagen kon doorbrengen. Een vriend die arts is, had me ook op voorhand de les gespeld: pijn is niet meer van deze tijd, op tijd op het knopje duwen. Dat heb ik ook gedaan. 24 uur na de operatie kon ik al rondlopen. 48 uur later had de kinderarts niet eens door dat ik een keizersnede had gehad, toen ze me vroeg of ik vandaag al naar huis wou. 3 weken later voelde ik niets meer van de operatie. Ik vermoed dat mijn buikspieren getraind waren door mijn 2-jarige peuter…

Ik voel me zeker niet minder mama omdat ik niet natuurlijk ben bevallen. Mama zijn gaat niet over hoe je je kinderen ter wereld brengt. Het gaat erover dat je hen omringt met liefde, goede zorgen en volop mooie momenten met hen creëert.