waterbevalling

Zonder verloskundige bevallen

by 2e of volgende kindjegeplande UC (unassisted childbirth)hands-offhypnobirthingkind(eren) bij de bevallingthuisbevallingwaterbevalling

Onze oudste dochter is thuis geboren. Ik vertrouwde op de kunde van de verloskundige en liet alles over me heen komen. Het was een prima bevalling. Toch knaagde er iets. Pas achteraf kon ik reconstrueren hoe de geboorte gegaan is en bedenken waarom. Ik voelde me afhankelijk van de verloskundige, wist niet waarom ze bepaalde keuzes maakte en het weinige wat ik wel aangaf werd niet gehoord.

Dit keer anders

Zwanger van ons tweede kindje wilde ik het dit keer anders doen. Hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer onze wensen vorm kregen. We volgden samen een cursus hypnobirthing. Dit hielp ons om onze wensen helder te krijgen en vorm te geven in een geboorteplan. We hebben het geboorteplan besproken met één van de drie verloskundigen die onze praktijk rijk is. In grote lijnen stond zij achter ons plan. Een aantal punten hebben we in goed overleg besproken en een compromis voor gevonden.

Toch niet akkoord

Met 37 weken waren alle voorbereidingen gedaan. Het bevalbad stond startklaar en had ik met mijn peuterdochter uitgeprobeerd. De baarkruk was in huis en ik kon gaan genieten van de laatste kleine dingen. Dacht ik. In een paar korte gesprekken kwam naar voren dat afspraken niet helder op papier gezet waren. De dienstdoende verloskundige ging niet met onze eerder gevonden compromissen akkoord. Ze kon dit niet verifiëren met haar collega, die voor vier weken op vakantie was. Met 37+6 liet ze ons weten dat zij onze veiligheid niet kon waarborgen als ze aan onze geboortewensen zou voldoen. Aan ons de keus om haar als verloskundige te accepteren of een andere praktijk te kiezen.

Stress

Meer stress had ik op dat moment niet kunnen krijgen. Ik heb een paar dagen nauwelijks geslapen. Alle mogelijke contacten en netwerken die ik kon bedenken om raad gevraagd en eindeloos gegoogeld naar oplossingen. Gesteund door verschillende hele lieve mensen kon ik na een paar dagen weer langzaam gaan ontspannen. Op woensdag 24 juni had ik een fijne yogales. Kon ik spontaan besluiten iets helemaal voor mezelf te doen en had ik een heerlijke dag. Voor het eerst kon ik weer een nacht lekker gaan slapen. Donderdag 25 juni om 5.16 werd ik wakker met een bekend gevoel.

De bevalling is echt begonnen

Even twijfelde ik, is de bevalling begonnen of moet ik nodig naar de wc? Ik ben met de traplift naar beneden gegaan en kwam op de wc tot de conclusie dat ik daar niks te doen had. Weer terug in bed wilde peuterdochter graag mamamelk drinken. Al voedend kwam om 5.30 de volgende wee. Ah, dat was het bewijs, de bevalling is echt begonnen.

Met een kussen maakte ik papa wakker die na even een verwarde blik direct zijn zus belde. Na een ontbijt zou zij onze kant op komen. Peuterdochter dronk al slapend verder en de derde wee kwam al om 5.39. Toen de vierde wee zich om 5.43 aandiende was deze al zo heftig dat ik nauwelijks meer op bed kon blijven liggen. Ik heb mezelf gemaand stil te blijven liggen. Rustig pratend tegen peuterdochter: “Nog 5 tellen drinken, dan laat je los en ga je lekker verder slapen”. Gelukkig, net zoals altijd liet ze los, draaide zich om en sliep rustig verder.

Bevalbad en baarkruk

Ik ben naar beneden gegaan en heb onderweg een wee opgevangen. Er klaterde water in het bevalbad en ik kon op de baarkruk gaan zitten net op tijd voor de volgende wee. Wauw, wat was het fijn om gebruik te kunnen maken van de Kaia Birthstool. Dit voelde veel aangenamer.

Ik kreeg een flinke kop thee voor mijn neus die ik in etappes opgedronken heb. Alles in mij riep: “Ik ken dit, het ononderbroken ritme, het steeds heftiger worden van de weeën, maar wat gaat het ongelofelijk snel!” Ik worstelde me een paar keer naar de wc toe. Slechts drie meter lopen, al dan niet ondersteund door mijn vriend.

“Ik weet niet zeker of ik de verloskundige wel wil bellen”

Mijn vriend kon al gauw achter mij op de baarkruk gaan zitten. Dit was het moment dat ik mijn twijfel uitsprak: “Ik weet niet zeker of ik de verloskundige wel wil bellen”. Tijd om echt na te denken had ik niet. Mijn vriend nam me die beslissing uit handen, in telefonisch overleg met zijn zus besloten ze af te wachten tot zij bij ons zou zijn.

Rond half zes was het bevalbad vol genoeg. Er was net genoeg tijd tussen twee weeën in om in bad te stappen. Bizar om zo berekend en nadenkend bezig te zijn: “ik sta nu op dan kan ik een wee opvangen aan de rand van het bad, in de pauze stap ik er in en dan…” oh dat was fijn! Heerlijk warm water gaf weer even wat meer rust.

Bewegingsvrijheid in het water

In elke pauze kon ik een andere houding zoeken voor de volgende wee zich aandiende. Het warme water gaf me welkome bewegingsvrijheid terug. De baarkruk bleek ook in bad een fijn hulpmiddel. Precies groot genoeg om met mijn armen op te leunen en de randen vast te houden.

Na krap drie kwartier kreeg ik het ook in bad te zwaar. Ik smeekte of mijn vriend alsjeblieft bij me wou komen: “Stop de sleutel in de voordeur en kom in bad!” In zijn zwembroek met de sleutel in de hand op weg naar de voordeur kwam zijn zus aanlopen. Fijn, precies op tijd. Peuterdochter lag nog heerlijk te slapen, maar met ons tweeën ‘vast’ in bad en verder niemand in huis vond ik toch een beetje eng.

De steun van een geliefde tegen mij aan in het warme water gaf precies genoeg kracht om niet in paniek te raken. Ik heb zijn huid helemaal bont en blauw geknepen. Revanche voor drie jaar geleden, toen hij mijn rug blauw geduwd heeft in een slechte poging rugweeën weg te drukken, kon ik met een glimlach denken.

Korte rustpauses

Voor mijn gevoel had ik weeën van minstens 1,5 minuut en slechts 30 seconden pauze. Het zal ongeveer 1 minuut om 1 minuut geweest zijn. Ik dacht tijdens de wee veel en vooral, wat ga ik doen in de korte rust die ik heb? Me omdraaien, iets vragen, plassen. Ik begreep niet goed waarom de vliezen nog steeds niet gebroken waren, dat bleef een onbeantwoorde vraag.

Mijn vriend zei: “het gaat wel heel erg snel he.” Zijn zus knikte en antwoordde met een korte ja. Ik kon iets uitbrengen in de trant van: “Ik weet niet of ik wel wil dat het zo snel gaat,” waarop zij zei: “Als je lichaam zo snel gaat, dan kan je dat blijkbaar aan.” Dat was het moment waarop ik een denkbeeldig knopje om kon zetten en de trein echt niet meer te stoppen was.

Zoveel kracht

Waar was mijn voornemen om op z’n hypnobirthings de baby naar buiten te ademen? Zo vaak geoefend terwijl ik op de wc zat? Ik kon niet anders dan heel hard mee doen zoveel kracht voelde ik. Een fantastisch gevoel stroomde door me heen: “Ik ga dit echt zelf doen!” Ik voelde het hoofdje duwen en tijdens een wee. Wauw! dwars door het vlies heen kon ik de scherpe randen van de schedel voelen. In de pauze die daarop volgende gleed het hoofdje wat terug en voelde ik een met vocht gevuld vlies naar buiten puilen. De volgende wee bleef het hoofdje staan. Heel bewust kon ik zelf pauzeren en wachten op de volgende wee om het hoofdje iets verder naar buiten te duwen. Boven hoorde we peuterdochter wakker worden. Haar tante ging naar haar toe. Met een enorme kracht scheurde een groot stuk vlies los en kwam het hoofdje naar buiten.

We hoorde onze net wakkere dochter zachtjes praten terwijl ze door haar tante ingelicht werd: ”De baby wordt geboren, papa en mama zitten in bad”. Een grote glimlach kwam op mijn gezicht, precies op het goede moment kwam onze peuter dochter binnen. Precies op tijd om haar zusje geboren te zien worden. In een waas zag ik hoe ze keurig, schoudertje voor schoudertje naar buiten gleed. Haar vader keek over mijn schouder mee en deed verslag van wat hij zag. Met beide handen heb ik haar voorzicht vastgepakt en met het gezichtje naar boven gedraaid. “Daar ben je dan”. Het leek of ze minutenlang in het water hing. Ze bewoog haar armpjes en op dat moment heb ik haar gezichtje voorzichtig boven water getild en tegen mijn borst gelegd. Om 7.53 is ze geboren, ongeveer, want niemand heeft meer op de klok gekeken.

Grote ogen

Een heel klein leventje lag heel rustig tussen mijn borsten. Papa is uit het bad gegaan en ik heb vol verwondering naar ons dochtertje gekeken. Ze was zo rustig en zo klein. Helemaal onder het witte smeer, natte donkere haartjes. Heel langzaam begon ze een klein beetje te bewegen. We hoorde wat prutteltjes en er kwam wat wit schuim uit haar mond en neusje. Ingeluid door een korte “èh” begon ze met ademhalen. Even later gingen voorzichtig haar oogjes open. Na een paar keer open en dicht gaan keek ze met grote ogen de wereld in.

Grote zus stond betwijfeld toe te kijken. We hadden op youtube samen geboortefilmpjes gekeken. Ook een filmpje waar een grote zus samen met de baby in bad mocht. Na een kleine aanmoediging trok ze al haar kleren uit en kwam bij ons in het water. Eerst zat ze heel voorzichtig helemaal aan de andere kant van het bad. Steeds kwam ze een stapje dichterbij. Ze heeft haar zusje over het hoofdje geaaid en werd steeds vrijer: “mag ik ook melk drinken? De baby hier en ik daar?” Natuurlijk mocht zij ook melk drinken. Daarna werd ze me iets te onstuimig. Papa heeft haar uit bad getild en in een grote handdoek gewikkeld op de bank gezet, een bordje met een boterham in de hand.

Placenta op de baarkruk

De navelstreng was net lang genoeg om de baby te laten drinken. Door het drinken van de baby en grote zus kwamen er flink wat naweeën op gang. Ik voelde aan alles dat de placenta helemaal los was. Toch kwam deze niet naar buiten. Ik zat al ruim een uur met baby in bad. Op voorstel van mijn schoonzusje zijn we uit bad getild. Zodra ik uit bad en op de baarkruk gezet was kwam alles in één keer naar buiten. Mijn volledige blaasinhoud en de placenta. Met de placenta in een metalen bak en baby in mijn armen ben ik op de bank gezet.

Anderhalf uur nadat onze dochter geboren werd heeft mijn vriend de verloskundige opgebeld. Na wat verwarring liet ze weten zo snel mogelijk naar ons toe te komen. Tegen die tijd lag onze dochter slapend bij papa op zijn borst, de placenta in een bak naast hem. De verloskundige heeft onze dochter vervolgens gecontroleerd. Alles was in orde. Natuurlijk, het voelde immers goed. Papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Deze was al bijna volledig wit geworden.

Bloemenbuik

Peuterdochter werd door oma opgehaald voor een bezoekje aan de speeltuin. Vlak voor vertrek had ze een hele belangrijke vraag: “mama mag ik je buik zien?” Wat verwarring bij mij, “uh ja kijk maar.” “Waar is het gat?” “Het gat waar de baby uit kwam?” “Ja!” Gelukkig gaf papa onbedoeld een goed antwoord: ”Mama heeft een blubberbuik” “Een bloemenbuik?” “Ja, goed een bloemenbuik” Met een tevreden glimlach huppelde ze achter oma aan.

Nadat we ons huishouden en zorg voor het eten over hadden gegeven aan de inmiddels gearriveerde fantastische kraamverzorgster, vertrokken wij naar boven. Na een paar heftige fantastische uren en een onvergetelijke ervaring konden we uitrusten op bed. Blote baby op mijn blote borst. Nooit vergeet ik meer hoe klein ze was. En hoe geweldig ik me voelde met het vertrouwen dat alles goed was.

Over het opschrijven van dit verhaal

Beneden staat de televisie aan en hoor ik mijn peuterdochter spelen. Net niet hard genoeg om te verstaan wat ze papa vertelt. Ik lig boven in bed. Mijn baby ligt slapend op mijn borst. Ik geniet van het geluid van haar ademhaling en de warmte op mijn huid. Als ze wakker wordt kijkt ze me aan en krijg ik een stralende glimlach. Dit voelt heerlijk. De eerste dagen na haar geboorte, voelde ik me net zo tevreden en gelukkig als nu. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. toch zijn er slechts twee maanden voorbij.

Een dal na de bevalling

De afgelopen twee maanden waren een achtbaan van emoties. Dit heeft alles te maken met de geboorte van onze jongste dochter. Of beter gezegd met wat ik vooral mentaal heb moeten overwinnen om de bevalling te krijgen die ik graag wilde. Ons meisje is in een razende rotvaart ter wereld gekomen, precies zoals ik me voorgesteld had. Vol vertrouwen en trots was ik de eerste dagen na de geboorte. Met die zelfde rotvaart gleed ik na vier dagen in een onzeker, troosteloos dal.

Waar was het oergevoel van een moeder gebleven? De wil om haar continue vast te houden? Het gevoel dat ik eeuwig naar haar zou willen blijven kijken? Ik wilde heel hard weg rennen. Dacht dat ze beter af was zonder mij. Ik voelde me verward door deze strijd vanbinnen. Ik heb haar bij me gehouden en gevoed, gedragen in een draagdoek en naast mij laten slapen. Compleet het tegenovergestelde van wat ik voelde, omdat ik wist dat ik dit voor haar wilde doen.

Na drie weken kon ik voor het eerst weer genieten van hoe hoe mijn meisje op dat moment was en verlangde ik niet meer terug naar haar eerste dagen. Een flinter dun laagje hoop was terug. Hoop dat het beter zou worden. Flink wat interne en externe conflicten later zit ik nu hier. Of liever gezegd: lig ik hier, in bed met mijn baby dochter op mijn borst. Klaar om het verhaal van haar geboorte op papier te zetten. Een verhaal dat in wezen heel mooi is.

2305-een-meisje

De serene geboorte van Lotte

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughands-offhypnobirthingthuisbevallingwaterbevalling

De bevalling die al mijn dromen overtrof

Op 16 december 2015 ben ik uitgerekend van ons vierde kindje. Ik denk dat deze baby eerder geboren zal worden dan zijn broer en zussen die allemaal “overtijd” waren. Onze jongste dochter bleef zelfs 14 dagen extra in mijn buik. Ik had een cursus HypnoBirthing gevolgd en wilde zó graag thuis in het geboortebad bevallen. Helaas moest ik ingeleid worden in het ziekenhuis. Na het doorprikken van de vliezen kwamen de weeën binnen een half uur spontaan op gang en kon ik in ontspanning de weeën opvangen. Na 1,5 uur kreeg ik al persdrang maar omdat er nog een randje stond ‘mocht’ ik nog niet persen. Dat laatste uur daarna vond ik hels en heb daar zoveel oerkreten geslagen met het persen dat ik vond dat ik had gefaald om mijn kindje ontspannen naar beneden te ademen zoals ik in de cursus had geleerd en het heeft lange tijd geduurd om dat stukje te accepteren.

Nu, 2,5 jaar later hing deze gevreesde afspraak met de gynaecoloog wederom als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Vanaf de uitgerekende datum heb ik periodes met regelmatige weeën. Elke keer was ik opgetogen en blij dat het zover was en steeds raakte ik weer teleurgesteld. Toen ik met 40+3 weken gestript was, kwamen er weeën en had ik het idee dat de bevalling nu werkelijk op gang kwam en zelfs het bad opgeblazen en alles klaargezet. Ik wilde nog even half uurtje wachten met het bellen van de verloskundige, maar in dat half uur zakte alle weeën weer weg en ben ik maar gaan slapen….

Genoeg voorbereidingstijd

Nu liep ik dus 11 dagen “overtijd” en voelde weer wat weeën. Ik had daardoor extra tijd gehad om mij voor te bereiden om thuis natuurlijk te kunnen bevallen. Ik had het boek ‘de Vrije Geboorte’ van voor tot achter uitgelezen, het HypnoBirthing-boek herlezen, de bijbehorende oefeningen en visualisaties gedaan, veel filmpjes gekeken van mooie badbevallingen en de prachtige verhalen van www.mooiebevallingen.nl gelezen. Ik luisterde vaak naar een prachtig mantra ‘I am opening up in Sweet Surrender’ en zong tijdens de weeën deze mantra met als aanvulling ‘to my Higher Power, whom I trust’. Ik voelde dat loslaten in vertrouwen het allerbelangrijkste was. Het volledige vertrouwen, dat het zou verlopen zoals de bedoeling zou zijn. Al zou dat inleiden betekenen, een ziekenhuisbevalling, interventies, een keizersnede of zelfs…. Mijn grootste diepste angst… een kindje krijgen dat stil wordt geboren. Ik bleek een diepe angst hiervoor te hebben en besefte dat deze angst mijn weeën afremde. Ik heb in de ochtend deze angst uitgeschreven en kan het meer loslaten.

Rond 18.00 uur brengt mijn man de oudste twee kinderen naar vrienden om te logeren. We willen zoveel mogelijk rust om mij heen. Dan kan ik mij goed ontspannen. Onze jongste dochter zal de volgende ochtend bij een andere vriendin logeren. Terwijl ik met haar ontspannen onze avondmaaltijd eet voel ik als vanouds weer een wee. Een half uur later nog een, en 30 minuten later nog een. Daarna komen ze om het kwartier. Tegen 20.00 uur komt mijn man weer thuis.

Contact

Mijn vriendin, collega en HypnoBirthing coach van de vorige zwangerschap kan contact maken met kinderzieltjes en voelde die ochtend dat ze langs moet komen. Als ze er is, maak ik samen met haar contact met de baby en laat voelen dat ik het heel fijn zal vinden als hij/zij thuis in bad geboren wil worden. Een warm bad betekent voor mij zowel letterlijk, in het warme geboortebad, en figuurlijk, in ons liefdevolle gezin waarin we hem/haar zo graag willen verwelkomen.

Onze jongste dochter begint ineens rondjes te rennen en er wervelt een enorme energie door de kamer. Ze kiest twee essentiële oliën uit voor mij en de baby en mijn man brengt haar naar bed. Het is 21.00 uur en vriendin Ingrid masseert de oliën op speciale punten op mijn voet die de baarmoeder kunnen stimuleren. Buiten hoor ik vuurwerk en zeg nog “Laat het feestje maar beginnen!” Niet wetende dat dit werkelijk zou gaan gebeuren….

Tóch weer ingetrapt….

De voetreflexpunten zijn enorm gevoelig en gelijk voel ik een intense sensatie onderin mijn buik, een wee die duidelijk anders dan de weeën van de afgelopen dagen. Ik zeg tegen Ingrid “Nu weet ik het weer…. dít is een wee!” Elke drie minuten voel ik zo’n samentrekking die ruim een minuut aanhoudt. Ik moet mij concentreren op mijn ademhaling om te ontspannen. Ik merk dat ik de neiging heb om weg te gaan van de wee. En dan denk ik, nee, dit wil ik juist! Kom maar. En ik leun (letterlijk en figuurlijk) weer naar voren. En zo werk ik mij door de eerste ontsluitingsweeën heen. Steeds meer kan ik in de ontspanning komen en mijn adem voor mij laten werken.

Na een half uur meld ik Ingrid dat dit toch het echte werk lijkt te zijn! Ik vraag of ze Marcel wil halen van boven. Ik hoor haar met aarzeling en ongeloof zeggen, “Volgens mij is het begonnen…” Marcel komt half slaperig naar beneden en zegt, “Jeetje, je buik is gezakt!” Hij steekt de kaarsjes aan terwijl ik de volgende weeën op de bank opvang.

Lappenpop

Ingrid maakt mij erop attent dat mijn ademhaling iets te diep is. Ze kan mij vanuit haar achtergrond ter plekke aanwijzingen geven over mijn ademhaling. Ze geeft mij de waardevolle tip om te ontspannen als een lappenpop tijdens de weeën. Dat lukt meteen en als een slappe, lappenpop laat ik mijn lijf ontspannen tijdens de wee en merk dat ik de weeën daardoor beter kan ontvangen. Het zijn rugweeën en even overvalt mij een klein paniekgevoel want die zijn minder goed op te vangen. Het blijkt prettig te zijn als iemand flink tegen mijn onderrug tegendruk geeft. Ik vraag aan Marcel of hij de verloskundige wil bellen.

Waar is het bad?

Tien minuten later komt de verloskundige binnen, het is iets na 22.00 uur. Ze kijkt vragend om zich heen in de huiskamer en vraagt waar het bad is? We vertellen haar dat we eerst willen weten hoe het ervoor staat voordat we er weer helemaal voor gaan. Ik blijk 4 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond is helemaal zacht en klaar. We besluiten om de vliezen te openen zodat het goed door gaat zetten en een thuisbevalling daadwerkelijk in zicht komt. Het vruchtwater is helder. Gelukkig! Opgetogen ben ik klaar voor de volgende fase van de bevalling. Let’s do it!

Blij kom ik beneden vertellen hoe het ervoor staat. Marcel en Ingrid, die ook als kraamverzorgster heeft gewerkt, blijken intussen al de spullen klaargezet gezet te hebben voor het bad. De verloskundige gaat haar spullen uit de auto halen. Ik vang een paar weeën op op de geboortebal. Ze zijn inderdaad nog intenser, ik voel meer druk op mijn bekkenbodem staan sinds het openen van de vliezen.

Actie

Marcel belt mijn tante Sjakkie, die foto’s komt maken. Tussen de weeën door moet hij ineens van alles doen van de verloskundige; de verwarming hoger, matras van boven halen, het bad vullen, het kraampakket halen van boven, hydrofiel luiers zoeken, de kruiken pakken en extra handdoeken. Het huis wordt op die manier overgenomen en er kan nog geen sprake zijn van de afstemming die we normaal gesproken hebben tijdens de bevalling.

Vol

Mijn tante komt rond 22.30 uur binnen. De verloskundige zit bij ons geïmproviseerde bed op de eettafel en leest ons geboorteplan door. Mijn tante en Ingrid pakken de camera’s en gaan alles installeren. Ik hoor mijn tante zeggen “Zo, het is hier vól! Alle (bescherm)engelen zijn aanwezig.” En zo voelt het voor mij. Het is vol. Vol met energie, vol met steun, vol met spirituele hulp. En ik ben vol van vertrouwen. Ik voel nu voluit het vertrouwen dat het kindje in ons warme bad gezond en wel geboren zal worden en in ons warm nest welkom kan worden geheten.

Tijdens de volgende weeën merk ik dat ik de druk kan sturen. Als ik met mijn adem naar beneden duw, voel ik wat vruchtwater gutsen. Zo weet ik dat ik de kracht de juiste kant op duw. Dat geeft mij letterlijk richting. Ik wil graag in bad, maar het is nog niet klaar. Toch wacht ik niet langer en stap er in. Het water voelt fijn. De warme straal wordt op mijn onderrug gehouden en dat verzacht de rugweeën. De warmte doet me goed en ik vind het prettig dat de intensiteit van de wee wordt overgenomen door het water waardoor de kracht wordt verspreid.

Selfie

De verloskundige heeft het nummer van de kraamhulp nodig. Tussen twee weeën in, liggend in het bad, pak ik mijn mobiel aan en probeer daar met één hand het nummer in te zoeken. Ik besef dat dit er raar uit moet zien, en er wordt nog gegrapt of ik misschien een selfie aan het maken ben? Wat een humor, de ultieme “Kijk-mij-eens-bevallen-selfie”. We besluiten om geen kraamhulp te bellen. Intussen sluit ik mij meer en meer af. De weeën worden intenser en door mij af te sluiten kan ik mij focussen en zorgen dat ik ontspannen blijf.

Rust en eenheid

Eindelijk komt er totale rust in huis. De kraan gaat uit en de stilte komt weer terug. Marcel komt op de geboortebal bij de badrand zitten en ik hang voorover over de rand bij hem in zijn armen. Eindelijk raken Marcel en ik weer op elkaar afgestemd en zijn we weer onze vertrouwde eenheid. Wel merk ik dat ik langzaam wegglijd met mijn knieën tijdens deze krachtige wee en verlies op die manier mijn grip een beetje. Ik probeer tijdens de volgende weeën steeds een andere houding en voel dat ik zoekende ben.

Deinen

Tussen het veranderen van de houdingen zit ik nu rechtop en voel de druk steeds meer toenemen. Zonder na te denken ga ik vanzelf een beetje deinen. Langzaam beweeg ik op en neer in het water, alsof ik op de bal zit. Dít voelt goed zeg. De verloskundige vraagt of ik persdrang heb, en ik knik bevestigend. Op deze manier ben ik intuïtief het hoofdje heel rustig naar beneden aan het ademen/duwen. De verloskundige schiet gelijk in actie, ze stroopt de mouwen op en doet haar handschoenen aan. Ik voel de druk dan enorm toenemen en ga op mijn knieën zitten met mijn hoofd leunend op de badrand. Marcel heeft zijn handen om mijn bovenarmen gelegd en ik voel met mijn handen of mijn gevoel klopt.

Haartjes

Na een diepe, krachtige ademhaling met een druk die ik niet kan tegenhouden voel ik ineens haartjes! Ik zeg hardop dat ik het hoofdje voel. Marcel denkt “dat kan niet, dat is veel te snel, we zitten net… Maar ja, ik zal niet tegen een barende vrouw in gaan…” Ik voel dat het hoofdje niet verder gaat en daar komt een beetje paniek. Dat gaat niet passen! Het doet zeer…. Ik maak wat gromgeluiden en Marcel zegt “rustig, rustig, rustig” Hij denkt dat ik ga hyperventileren. De verloskundige en hij zeggen daarna duidelijk tegen mij dat ik moet zuchten. Oh ja, zuchten, dat kan natuurlijk ook nog! Dit is de fase dat het hoofdje ‘staat’ dus dat heeft even wat tijd nodig. Het doet behoorlijk zeer, en ik weet eventjes niet waar ik het zoeken moet. Toch merk ik door het zuchten en mijn ontspanning terug te pakken dat het weer te doen is en ik weer op adem kom.

Komt goed

In de kamer is het sfeervol verlicht door de kerstboom, de kaarsen en wat lichtjes. De verloskundige kan het niet zien en voelt even. Dan zegt ze rustig; “Blijf zuchten, bij de volgende wee wordt je kindje geboren.” Marcel schiet overeind met zijn hoofd en beseft dat het dus écht zo is! De verloskundige vraagt hoe ik wil zitten. Ik kan niet meer antwoorden en blijf stil. Ik heb al mijn concentratie nodig voor dit punt. Ze zegt dat ik nog even moet wachten op de volgende perswee. Maar dan voel ik de druk heel krachtig oplopen en duw met een korte diepe grom mee en heb ineens het hoofdje vast tussen mijn handen. Ik zeg “Daar is íe al, het hoofdje is er al”. De verloskundige zegt dat ik mij moet omdraaien zodat ik mijn kindje geboren kan zien worden. Ik draai me met hulp van Marcel voorzichtig om mijn as terwijl ik het hoofdje bescherm en ga in een half liggende houding achterover zitten. Ik voel dat de druk de baby als vanzelf verder naar buiten gaat werken en zeg “Maar het kindje komt al”. De verloskundige kan het nog steeds niet zo goed zien en zegt dat het kindje misschien niet in de goede ligging ligt. Ik voel dat het goed zal gaan, het voelt alsof de baby er zo uit zal glijden en zeg geruststellend tegen haar: “Komt goed, komt goed”. Gelukkig blijkt de baby gewoon goed te liggen.

Gelukzalig

2302-uur-genieten-hoofdje-uitsnede

Ik leg mijn hoofd op de rand van het bad, terwijl Marcel zijn handen op mijn schouders legt en ik het hoofdje van mijn baby in mijn handen voel. Een heerlijk warm en zacht koppie tussen mijn handen…. Ik voel geen pijn, ik heb geen weeën, ik zucht zachtjes en ontspannen. Ik lig daar en voel mij overstromen met een gelukzalig, euforisch bijna extatisch gevoel. Wat is dit een bijzonder, overweldigend gevoel…! Met mijn hoofd achteroverliggend, overgevend aan dit moment, voel ik mij als een verbinding tussen hemel en aarde. Een kanaal tussen een andere wereld en onze wereld, waarin ik mijn kindje het leven mag schenken. Dit goddelijke moment voel ik in al mijn vezels en cellen en wordt opgeslagen in mijn totale wezen. Met een grote glimlach op mijn gezicht zuig ik het helemaal in mij op. De wereld staat nu even helemaal stil, ik zit in een tijd vacuüm en ik voel mij in het warme water omringd en vervuld met zachtheid en warmte. Ik geniet, ik geniet en dompel mij figuurlijk onder in dit gelukzalige gevoel terwijl de verloskundige, Sjakkie en Ingrid deze bijzondere overgang in stilte aanschouwen.

Oogcontact

2303-uur-oogcontact-zw

De verloskundige fluistert “Je doet het hartstikke goed” en geeft aan dat ik een beetje naar onderen moet bewegen voor de uitwendige spildraai. Ik ga meer onderuit liggen en de verloskundige helpt het schoudertje een beetje mee. Het doet geen pijn, ik ervaar het meer als een energieveld waarbij van alles gebeurt. Ik heb nog steeds mijn ogen dicht om goed bij mezelf te kunnen blijven waardoor de verloskundige herhalend zegt, “Kijk eens, kijk eens, pak het eens, pak het eens, kijk eens Esther, kijk eens”. Omdat ik mijn naam hoor, open ik mijn ogen en zie daar het lijfje van mijn baby geboren worden onder water! Vol verwondering en ontzag roep ik “Áh!” en floep, daar floept het lijfje het water in, je hoort letterlijk een plop en mijn buik is leeg… De verloskundige had van tevoren aangegeven dat badbaby’s na hun geboorte, zolang ze nog geen hap lucht hebben genomen, onder water kunnen blijven. Ik houd de baby dus nog onder water en wieg samen ritmisch zachtjes heen en weer. De baby knippert langzaam met de ogen. Marcel kijkt om mij heen, hij zit nog steeds achter mij en heeft zijn handen op mijn armen, en samen zien we dat de baby zijn ogen opent en door het wateroppervlakte oogcontact maakt. Wat is dit mooi…! Het voelt alsof het een paar minuten duurt, we ervaren het allemaal als een lang en intens mooi en sereen moment. Het blijkt een ruime halve minuut te zijn. De verloskundige zegt dat het goed is zo, dat ik ze omhoog kan halen en op dat moment til ik de baby boven water en leg het warme lijfje tegen mij aan.

Verrassing

De baby beweegt en pruttelt zachtjes en de verloskundige vertelt dat als het zo rustig gaat, ze soms vergeten of niet beseffen dat ze geboren zijn. Ze prikkelt de voetjes en het lijfje en wil graag de eerste goede ademteug horen om te zien of de longen zich goed ontplooien. Na een seconde of 10 tilt ze de baby op om de ‘first cry’ uit te lokken en dan horen we inderdaad de eerste huil. Ik houd de baby geruststellend tegen mij aan en vertel dat het goed is. “Nou Marcel”, zeg ik, “jij mag zeggen wat het is”. We kijken samen en wat een verrassing…. Het is een meisje! Tóch een meisje! Het is 23.03 uur… Lotte is geboren….

2317-uur-contact-uitsnede

Ongelooflijk om te zien dat het nog voor middernacht is. Toen mijn vliezen waren gebroken en het net na 22u was, dacht ik nog: Zullen we het redden voor twaalf uur? Ja, dat denk ik wel… Maar ik ga het niet uitspreken want dan ga ik verwachtingen kweken. En tsjonge jonge… het is uitgekomen…. In totaal 2 uur is dit meisje zo rustig en sereen op de wereld gekomen. Precies zoals ik hoopte, precies zoals ik gevisualiseerd had. Nee… niet precies… Dat ik met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht mijn baby op de wereld zou zetten…. dát is werkelijk mooier dan in al mijn dromen!

“De baby is geboren!”

2318-uur-nagenieten
Nagenieten

Marcel zorgt ervoor dat de navelstreng volledig is uitgeklopt voordat hij hem doorknipt, na een minuut of 10. Dat blijft een bijzonder moment. Marcel en Lotte maken daarna oogcontact en ze neemt haar papa helemaal in zich op. Na totaal 20 minuten wordt de placenta op bed geboren. Lotte wordt bij mij getest en gewogen. Ze weegt 3920 gram en is 53 cm. Exact even lang als de 3 andere kinderen.

2324-uur-bekijken

Voor middernacht lag ik in mijn schoon opgemaakte bed in alle rust onze dochter te voeden. Een half uurtje later bekijken grote zus Nienke en grote broer Sem liefdevol voor het eerst hun kleinste zusje en zijn net zo opgetogen en blij als wij. De volgende ochtend wordt kleine grote zus Anne-Sofie wakker en hoort Lotte huilen. Ze rent de kamer in terwijl ze uitroept “De baby is geboren!” Verwonderd bekijkt ze haar kleine zusje en geeft haar zacht een kusje. Dit warme welkom nemen we volledig in ons op en genieten intens: Ons grote gezin is geboren!

anne-sofie-ontmoet-lotte
anne-sofie-welkomstkus
sem-en-nienke-bekijken-lotte
image3

De geboorte van Jolijne: meconium, schouderdystocie… en thuis in bad

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugmeconiumhoudend vruchtwaterthuisbevallingwaterbevalling

Voorbereiding anders aanpakken

Ik kijk kritisch terug op mijn eerste bevalling, wat maakt dat we de voorbereiding op deze bevalling heel anders hebben aangepakt. Bij mijn eerste bevalling had ik een medische indicatie (vanwege groot geschat kind en hoge bloeddruk). Die bevalling begon met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater, waardoor ik werd ingeleid met wee-opwekkers.

Al vroeg in deze tweede zwangerschap wordt mij duidelijk dat ik deze keer graag thuis wil bevallen, in een bevalbad. Aan het eind van het tweede trimester begin ik met zwangerschapsyoga, waar ik met name ontspanning vind en ademhalingstechnieken leer. Ik lees mezelf in met betrekking tot actief naleiden (ofwel de placenta middels kunstmatige oxytocine geboren te laten worden; mijn voorkeur heeft het om dit niet standaard te doen, tenzij er sprake is van veel bloedverlies).

Ons gewenste verloop

Naarmate de zwangerschap vordert kijk ik filmpjes van badbevallingen op YouTube, lees ik positieve bevallingsverhalen en lees ik het boek Vrije Geboorte. Mijn man en ik nemen het scenario door zoals we deze bevalling graag voor ons zien en herhalen dit geregeld. Ook andere scenario’s komen voorbij (want je weet niet hoe het loopt), maar we eindigen elke keer met ons gewenste verloop.

Gedurende de zwangerschap word ik meerdere keren naar het ziekenhuis doorverwezen volgens protocol (afwijkende grow-meting en meerdere keren de zorg over veel vruchtwater). Persoonlijk maak ik me geen zorgen over de conditie van ons meisje of over mogelijke complicaties bij de bevalling. Ik merk daarom enige weerstand tegen alle protocollen. Gelukkig blijken de controles keer op keer goed en mag ik binnen de eerste lijn blijven.

De 37-weken grens

Vanaf 37 weken zwangerschap zijn mijn man en ik er klaar voor. Blij dat we deze grens bereiken, want nu mag ik thuis bevallen. Wij slapen op zolder met veel ruimte, dus het bevalbad staat vanaf dit moment opgepompt klaar. Met 38 weken bedenk ik dat geboortefotografie misschien wel mooi is en mijn man kan zich daar ook in vinden. Als ik een badbevalling mag hebben zou ik dat graag vast laten leggen. Van mijn eerste bevalling zijn geen foto’s en dat vind ik nog steeds jammer. Ik leg contact met een geboortefotograaf en leg het vast. Het is niet zeker of ze er bij zal zijn in verband met haar andere baan, dat is dus spannend tot het laatste moment.

De uitgerekende datum verstrijkt. Er is niets gaande, geen voorweeën of andere tekenen. Elke ochtend ben ik teleurgesteld dat er niks gebeurd is die nacht (gek genoeg ga ik ervan uit dat het ‘s avonds of ‘s nachts begint, net als bij de eerste bevalling). Met 40 weken 5 dagen staat er weer een controle bij de verloskundige gepland. Mijn angst voor inleiding neemt toe. Ik loop al langer door dan bij mijn zoon. Daarnaast weet ik dat de kans op meconiumhoudend vruchtwater toeneemt en dat ons meisje blijft groeien (en ze wordt al groot geschat).

Strippen met 41 weken

Tijdens de controle vragen we naar de mogelijkheid om te strippen en maken daar een afspraak voor. Op donderdagochtend 6 oktober, als ik 41 weken zwanger ben, word ik gestript. Ik blijk 2 cm opening te hebben, maar het is nog niet helemaal verweekt. we maken een plan voor de week die volgt (na twee dagen weer strippen, na drie dagen controle in het ziekenhuis en na vier dagen nogmaals strippen). De verloskundige stelt mij gerust dat er nog voldoende tijd is voor de 42-weken grens. Haar woorden en het gemaakte plan helpen mij om het los te laten, ik merk meer rust bij mezelf.

Diezelfde avond voel ik een paar krampen, maar dat verdwijnt na een uur.

De volgende ochtend word ik wakker, voor het eerst niet teleurgesteld. Mijn man besluit om thuis te werken, ik sta op mijn gemakje op. Rond half 10 ga ik naar beneden en eet wat. Ik voel wat gerommel. Geen idee of het voorweeën zijn, dat ken ik namelijk niet. Ik stel voor om een stukje te gaan wandelen. Samen met mijn man en zoontje lopen we door de wijk en verzamelen herfstspulletjes. Het gerommel in mijn buik gaat door. Ongeveer iedere 10 à 15 minuten moet ik even stilstaan, omdat door blijven lopen niet gaat. Mijn man en ik lachen er om. Zouden dit weeën zijn? Ik ben nog niet overtuigd, maar ik begin toch met timen.

Hangend over de fitnessbal

image1

Drie kwartier later zijn we weer thuis. Om 11 uur pak ik de fitnessbal erbij waar ik overheen kan hangen en ik kijk nog een tv programma. We maken een plan voor de middag. Rond 12 uur brengt mijn man onze zoon weg naar mijn schoonmoeder om hem daar te laten slapen, dan kunnen wij kijken of het doorzet. Ook haalt hij nog wat boodschappen. Ondertussen blijf ik thuis. De fitnessbal is fijn, de krampen die ik heb ervaar ik niet als pijnlijk of heftig, waardoor ik nog steeds twijfel of het weeën zijn. Ik bedenk me wat altijd gezegd wordt, ‘als je twijfelt zijn het geen weeën’.

Ik heb geen idee wat wijs is om het bad vol te laten lopen, dus ik bel om 12.45u de verloskundige om te overleggen. Mijn weeëntimer laat zien dat ik elke 5 à 15 minuten weeën(?) heb, echter vind ik ze niet pijnlijk en lukt het goed om te ontspannen. Ik deel de huidige stand van zaken en de verloskundige stelt voor om langs te komen. Dan weten we hoe het er voor staat. Ze adviseert om het bad te vullen, aangezien dat best even kan duren en in het slechtste geval moeten we het bad weer leeg laten lopen als het niet doorzet.

Relax pianomuziek

Mijn man gaat aan de slag met het bad en ruimt de laatste dingen op. Ik zet een playlist van relax pianomuziek op, hang over m’n fitnessbal en app met m’n beste vriendin. Twee uur later merk ik dat de tussentijd korter wordt (3 à 7 minuten) en raak ik meer overtuigd dat het weeën zijn. De verloskundige is nog niet langs geweest en ik wil graag weten wanneer ik haar kan verwachten. Mijn man belt nogmaals; ze is onderweg.

Om 15.00u komt de verloskundige binnen. Vanaf dat moment stoppen de weeën voor ongeveer half uur. We gaan naar boven om te toucheren. Liggend op bed merk ik meteen ongemak. Ik lig ongecontroleerd te trillen en merk veel spanning. Ik spreek mezelf toe dat er nog geen ontsluiting is uit zelfbescherming. De verloskundige vertelt me echter dat ik 5 cm ontsluiting heb. Dat voelt als een cadeautje. Yes! Het is begonnen! Vandaag gaat onze dochter geboren worden.

Een stoorzender voor de weeën

Ik spreek mijn verbazing uit over het feit dat ik geen weeën meer heb. De verloskundige vertelt dat het normaal is. Zij is nu een stoorzender en zal zo naar beneden gaan, dan komt het wel weer.

Ik stap om 15.30u in bad. Mijn man belt de kraamhulp en de fotograaf. Alles wordt verder gereed gemaakt. De weeën komen weer terug, iedere 3 tot 5 minuten. Ik ben zelf erg rustig en vang de weeën hangend over de badrand op. Het verbaast me hoeveel controle ik heb over mijn ademhaling. Tijdens de yoga lukte het nooit om lange rustige ademteugen te hebben, maar nu gaat dat moeiteloos.

De angst voor meconium in het vruchtwater

Mijn enige angst is dat mijn vliezen breken en het meconiumhoudend vruchtwater blijkt te zijn. Mijn man bespreekt dit beneden met de verloskundige, ook het feit dat ik op bed liggen niet prettig vind. Zij geeft aan hier rekening mee te houden.

Er hangt een ontspannen sfeer, we kletsen tussen de weeën door en mijn man zit naast het bad om te steunen. Ik twijfel of er wel voldoende gaande is, omdat het zo makkelijk en ontspannen gaat. De fotograaf arriveert om 17.00u en er volgt nog een uur met dezelfde sfeer.

Dankbaar voor hoe prettig het tot nu toe gaat

Om 18.00u gaat mijn man op mijn verzoek een broodje halen beneden. Vijf minuten later voel ik mijn vliezen breken en ik durf niet te kijken. Mijn angst blijkt werkelijkheid; ik zie meconium. In mijn hoofd ben ik al onderweg naar het ziekenhuis, maar tegelijk bedenk ik me dat het tot dit punt heel prettig is geweest, waar ik dankbaar voor ben. De fotograaf laat beneden weten dat mijn vliezen zijn gebroken en iedereen komt naar boven. De verloskundige is erg rustig en bestudeert wat ze in het water ziet. Het is inderdaad meconium. De verloskundige beluistert het hartje en wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Heel fijn dat dit beiden kan terwijl ik in bad blijf. De harttonen klinken goed en bij toucheren blijk ik 9 cm ontsluiting te hebben. Cadeautje nummer 2! De verloskundige laat weten dat we niet naar het ziekenhuis gaan. Het is 18.15u en er volgen een paar tranen van opluchting. Ik ga de bevalling thuis en in bad afmaken, wat ontzettend fijn.

De druk neemt toe

image4

De weeën komen weer op en ik merk dat ze meteen heftiger worden. Samen met mijn man vormen wij een goed team, ik heb hem nu echt nodig om de weeën op te vangen. Het wordt lastiger om mijn rustige ademhaling toe te passen en ik vraag aan de verloskundige op welk moment ik moet gaan puffen.

Op handen en knieën voor de schoudertjes

Ik voel bij iedere wee dat ons meisje dieper zakt en ik ga van rustige ademteugen over in puffen. De druk neemt toe en plots voel ik zoveel druk dat ik een oerkreet laat. Ik zeg dat ze komt en dat ik haar niet tegen kan houden. De verloskundige moedigt me aan, dat ik haar mag laten komen. Tijdens de volgende wee staat het hoofdje. Ik hoefde hiervoor nauwelijks te persen, mijn lijf deed het werk.

Vervolgens wissel ik van houding en ga met mn rug tegen de badrand zitten zodat ik haar goed kan aanpakken. Mijn man zit achter mij en ondersteunt me. Ik voel het hoofdje met mijn hand en krijg instructie van de verloskundige om bij de volgende wee te zuchten en voorzichtig mee te duwen. Ik wacht, maar net als bij m’n eerste bevalling heb ik geen duidelijke weeën meer. Zonder duidelijke weeën en met mijn hand op het hoofdje duw ik voorzichtig mee en voel het hoofdje geboren worden.
Aangezien ik geen weeën meer heb en het lijfje niet verder komt vraagt de verloskundige mij op handen en knieën te gaan zitten. Ik draai me binnen enkele seconden om (wat erg makkelijk gaat in bad) en weet hoe laat het is. Er zal vast sprake zijn van de complicatie schouderdystocie… Ik blijf er rustig onder en vertrouw op de hulp van de verloskundige. Ik pers op eigen kracht, nog steeds zonder weeën, om de schouders geboren te laten worden. Ik hoor mezelf proesten in het water, aangezien het wateroppervlak net onder mijn hoofd komt in deze houding. Mijn man houdt me vast onder mijn oksels om weerstand te bieden.

Nòg mooier dan ik had gedacht

Ik voel dat de verloskundige diverse draaiingen probeert. Na een paar minuten zegt de verloskundige dat ons meisje er is bij de volgende keer persen, dus ik geef alles wat ik nog in me heb. Vervolgens zegt de verloskundige dat ik om kan draaien om haar aan te pakken. Zo makkelijk als ik op handen en knieën draaide, zo makkelijk draai ik nu weer terug. Ik kan onze dochter onder water aanpakken en breng haar langzaam naar boven. Ze is rustig als ik haar boven water haal en ik voel me overweldigd. Ze neemt de tijd voor haar eerste ademteug, waarna ze begint te huilen.

Het mooiste cadeau is daar, onze dochter Jolijne. Het is gelukt! Thuis, in bad! Magisch…. Nòg mooier dan ik had gedacht.

image6
image7
image8

De minuten die volgen ligt ze heerlijk bij me op de borst, zoveel mogelijk in het water om niet af te koelen. De verloskundige vindt het lastig in te schatten hoeveel bloed ik verlies. Ze stelt voor om toch actief na te leiden (middels de oxytocine spuit) en vraagt of dat oké is en ik geef toestemming om dat te doen. Ik voel de navelstreng nog licht kloppen. Omdat Jolijne de oxytocine niet mag binnen krijgen wordt de navelstreng afgeklemd, waarna mijn man hem doorknipt, onder water. De placenta ligt mooi los, dus die kan ik ook geboren laten worden. Mijn man neemt onze dochter bij zich op de borst, zodat ik in de tussentijd het bad uit kan. Eenmaal op bed komt Jolijne bij me liggen en drinkt een half uur aan de borst. De sfeer voelt zo warm en rustig. Geen haast, heerlijk!

Ongelooflijk, geen hechtingen

De verloskundige komt met het laatste cadeautje van deze bevalling. Ze bekijkt of ik gehecht moet worden. Vanwege de schouderdystocie dacht ik behoorlijk gehavend te zijn, echter vertelt de verloskundige dat ik geen hechtingen nodig heb! Ik vraag nog of ze een grapje maakt, want ik kan het niet geloven.

We worden alleen gelaten om even samen te genieten met z’n drieën. We doen een belrondje en laten onze zoon brengen. Prachtig om de eerste ontmoeting tussen onze zoon en Jolijne te zien. De controles van Jolijne worden gedaan (ze blijkt 9 pond te wegen!) en daarna blijven we als gezin achter. Thuis, in onze eigen omgeving. Héérlijk. Wat een droombevalling.

img_0348

Stressloos bevallen

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingkind(eren) bij de bevallingovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

Op mijn blog schreef ik over de mogelijkheden van natuurlijk en stressloos bevallen, toen ik zelf op het punt van bevallen stond. Extra spannend vond ik dat, want wat als het mij dan niet zou lukken om een aangename bevalling te hebben? 

Ik geloof dat er iets gaat beginnen hier

Op 26 september 2013 rond half 8 in de ochtend is het eindelijk zover, de bevalling is in aantocht. Mijn gezinnetje, bestaand uit: vriend, zoontje van 2, mezelf en foetus in de buik, wordt langzaam wakker en begint aan zijn ochtendritueel. Langzaam worden we wakker, er worden hier en daar wat knuffels uitgedeeld en er wordt door vader en zoon aanstalten gemaakt om het ontbijt te bereiden. Ik draai me nog even om en voel verdacht regelmatige harde buiken. Ik ben extra alert, omdat ik al bijna 2 weken “overtijd” ben. Ik doe maar gewoon mee aan ons ritueel en ga douchen. Op weg naar de badkamer zwaai ik naar mijn voorbijfietsende buurvrouw. Als ze vraagt hoe het gaat zeg ik haar door het keukenraam, dat ik geloof dat er iets gaat beginnen hier. We wisselen een blije omhoogstekende duim uit.

De eerste echte weeën

Eenmaal onder de douche, rond 8 uur, voel ik de eerste echte weeën opkomen. Roepend door het schuifdeurtje van de douche, stel ik vriend en zoon op de hoogte. Ze staan samen ananas te snijden. Ik geef ze de opdracht op de klok te kijken om de regelmatigheid van de weeën in de gaten te houden. Als blijkt dat ze ongeveer om de 4 minuten komen, zet vriendlief voor de zekerheid alvast de kraan aan om het geboortebad, dat in de woonkamer al een paar weken staat te wachten, te vullen. 

Ondertussen comfortabel aangekleed, zet ik swingende muziek aan en dans met mijn zoontje door de kamer. Papa begint te filmen. Met 41 weken en 5 dagen zwanger en dus met de dreiging om een ‘medisch geval’ te worden in het verschiet, ben ik extra blij dat het begonnen is. De weeën vang ik op met mijn hoofd naar beneden, op een stoel leunend en draaiend met mijn heupen (ook wel spiraling genoemd: 1 van de 7 geheimen van een natuurlijke en aangename bevalling*) Ik eet ondertussen wat ananas en ander fruit en dans tevreden verder. 

Shhhh, hier komt een kind ter wereld

“En hoe is het hier?” hoor ik de buurvrouw achter mij door het keukenraam zeggen, die terug is van haar zoontje naar school brengen. “Goed,” zeg ik en direct erachter, “effe een wee opvangen hoor.” Weer duik ik met mijn hoofd naar beneden en spiral er op los. Als de wee voorbij is kijk ik mijn buuf met een brede glimlach aan. “Wat leuk dat het nou net haar vrije dag is,” denk ik, “dat is vast niet toevallig”. Ze vraagt of ze iets kan doen en stelt dan voor ons zoontje even mee te nemen. Papa en mama kunnen daardoor de boel nog wat opruimen en extra gezellig maken voor de komst van onze dochter: een compositie van zachte lichten en kaarsjes, hypnobirting-muziek en de juiste temperatuur van het water,……..shhhh, hier komt een kind ter wereld**.

Letten op mijn ademhaling

Ding, dong, de verloskundige belt aan. We hadden om 9 uur ‘toevallig’ een afspraak met haar staan, om de overdracht naar gynaecoloog en holistische verloskundige te bespreken in verband met mijn wens om, mits alles in orde zou zijn, niet in te leiden bij 42 weken. “En hoe is het hier?” vraagt ook de verloskundige, niet doorhebbend dat ik al een uur weeën heb. “Ja, het is begonnen hoor,” zeg ik, opeens wat twijfelend of de weeën wel door zullen zetten, nu zij gearriveerd is. Ze vind dat ik er zo relaxed bij zit, zegt ze, als ik een hap muesli in mijn mond stop. Ik probeer bij mezelf te blijven in deze nieuwe situatie en let even op mijn ademhaling (geheim nummer 2 van een natuurlijke en aangename bevalling*).

Dan voel ik een wee opkomen. Ik vang hem nu neuriënd op (geheim nummer 3*). De verloskundige vind dat ik de weeën goed en rustig op vang en zegt dat ze haar spullen maar even uit de auto gaat halen. Ook zij is blij voor ons dat het begonnen is en dat ik geen papieren hoef te gaan ondertekenen, dat ik vanaf 42 weken op eigen risico ga handelen.  

De temperatuur van het water regelen

Als ze terug is rond kwart over 9 ga ik op bed liggen voor een controle. Ik blijk 6 cm ontsluiting te hebben: een mooi cijfer om in bad te gaan.

Mijn kleren gaan uit en ik stap het warme water in. “Poeh, dit is veel te warm hoor,” roep ik naar vriendlief, die in de badkamer druk bezig is de temperatuur te regelen. Ik begin me wat suf te voelen en ben blij als er vervolgens wat minder warm water de slang uit stroomt. Ondanks het “oefenen” van te voren in bad beweeg ik wat onwennig rond. Geen tijd om daar verder over na te denken, want de weeën komen nu heel snel achter elkaar en ze worden steeds heftiger.

Ik probeer me te ontspannen en alle geheimen van de natuurlijke en aangename bevalling* rustig na te gaan en ze ook daadwerkelijk toe te passen: Ik ga op handen en voeten zitten en speel met mijn adem, laat mooie beelden voor mijn ogen de revue passeren en beweeg mijn bekken als een slang. Er komen zachte en hardere oergeluiden uit mij als er een wee komt, en ik voel een heerlijke energie door mij stromen. Hè?! Ik voelde helemaal geen pijn! Ik moet er zelfs een beetje van lachen, waardoor mijn lichaam een beetje gaat schokken. ‘’Hou nog even vol, Esmarel!’’, hoor ik de verloskundige roepen en laat me hierdoor helaas uit mijn geluksmomentje halen. 

Duidelijk zijn

Ik probeer weer in mezelf terug te keren, maar er komt alweer een nieuwe wee, die wel wat pijnlijker is. Ook moet er even naar het hartje geluisterd worden, wat een lichte irritatie bij mij oproept. Ik moet hiervoor namelijk naar achteren leunen, iets waar ik niet op zit te wachten. Gelukkig gaat dit vrij soepel door de draagkracht van het water en de steun van mijn vriend die inmiddels achter mij in bad is gaan zitten. Ondertussen word ik liefkozend gestreeld en aangeraakt door hem, wat me tussen de weeën door doet ontspannen, maar als hij me een momentje te hard masseert, geef ik hem een duw. Ik kan maar beter duidelijk zijn in tijden van urgentie.

Het hartje doet het super en als ik dan weer naar voren ben gebogen, voel ik persdrang opkomen. Ik vraag om bevestiging of ik daadwerkelijk mag persen en krijg een bevestigend ja te horen. In werkelijkheid ben ik helemaal niet van plan om te persen, maar om in de wee te ontspannen en gelijktijdig een flinke tegendruk te geven. Dit is een techniek die bij hypnobirthing en een orgastische geboorte met succes wordt gebruikt. Beetje vergelijkbaar met als je moet poepen en je je hoop ontspannen laat komen (daarmee kun je het van te voren ook oefenen trouwens).

Een lied van oerklanken

Tijdens de eerste 3 persweeën, waarbij ik inderdaad niet pers, maar tegendruk geef en een lied produceer bestaand uit mijn eigen oerklanken, komen de buurvrouw en mijn zoontje binnen. Ze zijn op mijn ‘gezang’ afgekomen, zegt ze. Ik krijg een snijdend gevoel bij de opening van het geboortekanaal en ik vraag of ze al te zien is. Ik mag zelf gaan voelen en voel inderdaad schattige plukjes haar aan een hoofdje vastgeplakt.

Er moet weer naar het hartje geluisterd worden, dus ik beweeg naar achteren. Op mijn knieën, naar achter leunend in de armen van mijn vriend, voel ik een enorme ontspanning. Ik geef me over en ontspan in mijn ademhaling. Daar komt de 4e én laatste wee, zo blijkt even later. Nauwelijks geef ik druk en laat haar lichaampje er uit glijden. Ik kan het nauwelijks geloven: daar is ze al! Het is ondertussen 1 minuut over 10.

Opgevangen door haar vader

In het water wordt ze opgevangen door haar vader, die haar vervolgens bij mij op de borst legt. Een verfrommeld wezentje met haar en huidsmeer zie ik in mijn armen liggen. Het magische momentje is van korte duur, omdat ze niet gelijk reageert zoals gewenst. Met lichte commotie wordt er over haar heen gewreven, waardoor ze een keel gaat opzetten. Heel eventjes maar gelukkig, want dan mag ze rustig bij me gaan liggen. Haar hoofdje boven water en de rest van haar lichaam in het warme water, een mutsje op haar hoofd.

Een intiem welkomstmomentje beleven we met haar. Ook haar broertje komt nieuwsgierig dichterbij. Hij trekt zijn kleren uit en een paar minuten later zitten we met zijn vieren in bad. Dan wordt ons kersverse gezinnetje alleen gelaten, en ook de buurvrouw, die het hele tafereel sinds haar binnenkomst heeft gefilmd, legt de camera neer. 

We genieten samen van dit bijzondere moment, elkaar aankijkend en omarmend, langzaam wennend aan deze nieuwe situatie. Welkom prachtig zusje en dochter, wat zijn we dankbaar jou op deze manier te mogen verwelkomen.

Oervertrouwen

Elke vrouw kan bevallen, maar kan ze het ook als een prettig ervaren? Ik ben ervan overtuigd, dat elke vrouw, als ze wil, veel mogelijkheden kan creëren voor een prettige bevalling. Mijn eerste bevalling was prima, maar overkwam me. Ik liet gebeuren wat er gebeurde en vertrouwde op de artsen om me heen, ondanks tegenspraak van mijn gevoel.

Mijn tweede bevalling was een wonder, een geschenk, dankzij ontwikkeling van mijn instincten en de voorbereiding en ontdekking van de ‘’geheimen’’ van een natuurlijke bevalling. En het belangrijkste: een oervertrouwen!

*de 7 geheimen voor een natuurlijke en aangename bevalling: https://www.youtube.com/watch?v=taSSKqQoYZs

**Shhhhh…hier komt een kind ter wereld, is de slagzin van de ENCA = European Network of Childbirth Associations, die zich o.a. inzet voor het behoud van thuisbevallingen: http://www.enca.info/

Esmarel Gasman is moeder van twee en initiatiefnemer van moedernetwerk ‘OERmoeders van Nu’ en informatieve ouderschapssite www.oermoedersvannu.nl. 

P1020078

De geboorte van Abel

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingniet-medische pijnbestrijdingthuisbevallingwaterbevalling

Voorbereidingen

Onze dochter werd 7 jaar geleden geboren in het ziekenhuis, de bevalling vond ik niet fijn ik herinner mij vooral pijn, hulpeloosheid en paniek. Bij de tweede zwangerschap denk ik, dit ga ik anders doen. Samen met man Arie volg ik de cursus hypnobirthing en hoewel ik er tot op het eind maar weinig vertrouwen in heb, gaat het dit keer wel heel erg goed. De hypnotechnieken werken! Ik geloof in mijn eigen kracht, laat mij leiden door mijn ademhaling en mijn man en wonder boven wonder baar ik onze gezonde zoon van 4,5 kg.

Deze derde zwangerschap wil ik nog een stukje verder gaan. Na het lezen van ‘vrije geboorte’ wil ik dit keer graag thuis bevallen. Ik bereid mij voor met yoga, een opfriscursus hypnobirthing, veel tot rust komen, meditatie, ademhaling en als ik bij een lieve doula ben raadt zij mij aan om in bad te gaan bevallen. Hiermee valt het laatste puzzelstukje op z’n plek, ik ga thuis in bad bevallen. Hierop kan ik mijn visualisatieoefeningen doen. Al deze voorbereidingen helpen mij enorm om zelfverzekerd de geboorte tegemoet te gaan, hoewel het natuurlijk spannend blijft, want gaat het wel zoals ik het heb bedacht?

Weeën op de uitgerekende datum

Op de dag van de uitgerekende datum word ik wakker met buikpijn en rugpijn, ik voel gelijk dat het anders is en spreek onze baby nog even goed toe, hij mag komen vandaag. Ik breng de kinderen naar school en heb eigenlijk een rustig dagje met wel het gevoel dat het rommelt, af en toe zelfs een wee. Rond 16.30 uur plof ik met de kinderen op de bank (ik heb nu behoorlijke buikpijn) en ik val zelfs nog even in slaap.

Om 17.30 uur komt Arie thuis en vanaf dat moment gaat er een knop om. Ik voel nu echt weeën, en dacht ik een kwartier geleden nog, ‘misschien gaat het wel doorzetten,’ nu weet ik zeker dat dit het is. Ik ga nog snel eten koken. Ondertussen belt Arie zijn moeder en tijdens het eten gaat het van ‘misschien gaan jullie zo logeren bij oma’, naar ‘jullie gaan zo naar oma’, naar ‘jullie gaan NU naar oma toe’. Terwijl Arie de kinderen wegbrengt ruim ik snel alles op, doe ik nog de afwas en puf ik regelmatig een wee weg (ik puf zoals bij de hypnobirthing: diep inademen en lang rustig uitademen).

‘Ik ben zacht, ik ben open’

Ik ga douchen en hoewel dit maar een kwartiertje duurt voel ik toch drie keer een krachtige wee voorbij komen. Hierna installeer ik mij op de geboortebal met mijn tensapparaat en speel mijn mantra af ‘ik ben zacht, ik ben open’. Ik hou mijn handen en mond open en beweeg zachtjes heen en weer op de bal. Ik laat elke wee over mij heen komen en verzet mij niet, dit gaat heel goed, ik kan het goed aan en heb ook nog genoeg pauze tussen de weeën door (5 min). Arie laat ondertussen het bad vollopen en belt de verloskundige.

Ik heb het gevoel dat ik droom. Zo lang heb ik op dit moment gewacht en naar toe geleefd en nu is het eindelijk zo ver. Ik kan het bijna niet geloven. We gaan ons kind op de wereld zetten.

Verhaaltjes over de bruiloft

Rond half 9 komt de verloskundige. Yes, het is Anna, ik wilde haar erg graag bij hebben, ze vraagt of ik wil weten hoe ver ik ben en dat wil ik wel. Bij mijzelf denk ik toch niet pas 2 cm, maar het is al 6 cm! Wat een cadeautje! En dat niet alleen, volgens Anna staan de vliezen heel mooi en ligt de baby er perfect voor. Hier krijg ik een enorme opkikker van! Dit betekent ook dat ik nu in bad mag, maar ik zit nog lekker op mijn bal en ga een halfuurtje later het bad in.

Het warme water is heel erg fijn. We gaan nu wel hard aan het werk. Ik lig op de rand van het bad een beetje te wiebelen en Arie loodst mij door de weeën heen. Hij helpt mij met de ademhaling en vertelt ondertussen verhaaltjes over de bruiloft (de playlist van de bruiloft staat aan). Hij houdt mij stevig vast bij mijn armen. Ik voel mij enorm gesteund door hem, op een gegeven moment voel ik zelfs de liefde in de kamer, alsof ik het kan pakken. Magisch is het. Wat ontzettend gaaf om dit zo te beleven.

Ik kan mijn ogen niet openhouden

De weeën worden krachtiger. Tussendoor blijf ik pauzes houden en in die pauze voel ik mij zo moe, ik kan mijn ogen niet openhouden, gek toch? We gaan zo een tijdje door en als Arie het water bijvult hoor en voel ik een plop! Dit moeten de vliezen zijn.

P1020080

Geleidelijk aan veranderen de ontsluitingsweeën in persweeën. Het eerste gedeelte voelt als een wee tot de piek en daarna krijg ik persdrang. Heel verwarrend. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en zet mij bij de persdrang af met mijn benen tegen de rand van het bad. Ik kan het ook niet meer aan Arie vertellen die nog steeds doorgaat op de ademhaling van diep in en diep uit. Af en toe pers ik al een beetje mee. De verloskundige ziet het en raadt mij aan om mij om te draaien. Ik draai mij om en zit op mijn knieën in het bad.

Ik voel nu een enorme persdrang en kan niet anders dan meepersen. Daarbij heeft dit zo’n overweldigende kracht dat ik dit niet te lang wil laten duren. Ik ga met volle kracht meepersen en gelijk komt het hoofdje al. Het hoofdje staat nu. Ik raak het aan het voelt heel hard en ik gil nog: “hij zit vast!”

Hij is er al!

“Wacht op de volgende wee,” roepen ze. Ik wacht en dan, de volgende wee, komt hij er uit. Ik pak hem op en druk hem gelijk tegen mij aan. Hij is er al! Ik kan mijn emoties niet meer plaatsen: lachen, huilen, opluchting, verbazing, alles voelt door elkaar heen. Hij zit nog in het vlies (alleen de bovenkant was blijkbaar gebroken). Ik zie een klein knalrood mannetje, helemaal perfect. Wat is hij mooi!

Om 23.06 uur geboren, onze zoon Abel.

Als we even later samen het bad uitstappen heb ik nog steeds het droom gevoel, alsof ik in een trip zit, zo voelt het. Zo mooi en zo samen hoe we alles gedaan hebben, samen met Arie en samen met Abel. De hele bevalling is nog mooier gegaan dan ik had durven dromen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Licht uit, lichaam aan

by 2e of volgende kindjebaarhouding niet op de rugdoulahands-offhypnobirthingkind(eren) bij de bevallingthuisbevallingwaterbevalling

De zomer van 2016 besloten ik en mijn vriend Jasper dat een tweede kindje welkom was in ons gezin. Onze dochter Kyra was inmiddels een leuke sociale beweeglijke peuter van 3 jaar. Ik vond een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen wel fijn en gunde Kyra een broertje of zusje. Een broer of zus hebben geeft weer een andere dimensie aan gezin en dat wilde ik haar graag meegeven.

Binnen twee maanden was het raak. Exact de tijd die we ook nodig hadden om zwanger te raken van Kyra.

Mijn zwangerschap ging voorspoedig, wat misselijkheid en aversies tegen bepaald eten. Ik had met name een aversie voor noten, wat met een dochter die dol is op noten en pindakaas een aardige uitdaging was. Een lage bloeddruk zorgde wel eens voor duizeligheid. Ik hoefde daarom geen zout te laten staan maar mocht zout toevoegen. Al met al kon ik erg genieten van het zwanger zijn.

De bevalling van mijn oudste

Op de bevalling van Kyra kijk ik zeker niet negatief terug, maar er waren een aantal aspecten die ik anders zou willen deze keer. Bij Kyra ben ik thuis in bad begonnen, maar na het breken van de vliezen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten. Dit betekende een transfer naar het ziekenhuis. Daar ben ik in bed en op mijn rug bevallen. Op ‘t einde heb ik erg lang persweeën moeten wegzuchten, wat ongelofelijk intens was. Ik heb geen behoefte aan een herhaling hiervan.

Ik wilde weer een badbevalling thuis, en dan nu ook echt thuis blijven. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd. Ik was in eerste instantie wat sceptisch. De term Hypnobirthing heeft wat zweverigs. maar na een introductieavond bij Karina Vos werd me duidelijk dat je eruit pikt wat werkt voor jou. Het was een cursus met partner, dus ik moest Jasper ook overtuigen. Hij is nuchter en analytisch, dus hij deed de cursus meer voor mij, maar wel fijn dat hij er voor mij was, om mij te ondersteunen om goed voor te bereiden op de bevalling.

Tijdens de cursus werd me vooral duidelijk dat je je lichaam conditioneert om ontspannen te blijven, en dat de cursus een selectie aan mogelijkheden biedt die je kunt gebruiken en oefenen om hier te blijven. Hypnobirthing werkt ook volgens het principe dat je lichaam wel weet wat het moet doen, dus dat je je daaraan moet overgeven. Met verschillende ademtechnieken om in verschillende fases van de bevalling te gebruiken kun je in de ontspanning blijven.

Hands-off bevallen

Na het volgen van de hypnobirthing cursus wilde ik zoveel mogelijk hands-off bevallen. Dus niet getoucheerd worden, geen vliezen breken maar volledig op mijn lichaam vertrouwen dat het weet wat het moet doen, en zelf met deze flow meegaan. Ik wilde niet weten hoever ik al was, en weten of ik al mocht persen, ik wilde gewoon mee kunnen gaan met de behoeftes van mijn lichaam.

Naast Jasper wilde ik ook graag vriendin en doula Paulina bij de bevalling aanwezig hebben. Zij kon voor wat extra zachte vrouwelijke energie zorgen en met haar ervaring als doula ondersteunen. Ook onze dochter Kyra mocht van mij bij de geboorte aanwezig zijn. Om haar op te vangen vroeg ik ook of mijn moeder er weer bij wilde zijn (zij was ook bij geboorte van Kyra). Daarmee was mijn bevalteam compleet, om een fijne bevalling te hebben.

Het bleef een zwangerschap zonder complicaties. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat het een jongetje was. Omdat Kyra een zusje wilde, hebben we haar verteld dat ze een broertje kreeg. Dit bracht even teleurstelling bij haar, maar al gauw was ze helemaal om en gaf ‘Jochie’ (onze werktitel voor de baby) kusjes en zong liedjes voor hem.

Jochie lag nog lang in stuit, maar flipte keurig op tijd naar ‘head down’, wellicht met wat hulp van wat rebozo sifting en spinning baby oefeningen via Paulina.

Wachten op het begin

37 weken ging voorbij, the magic number om thuis te mogen bevallen. Maar nog geen Jochie die zich aandiende.

38 weken, nog steeds geen Jochie. Ik kreeg steeds meer van mijn checklist gedaan, waaronder nog een keukenvloer laten leggen.

39 weken gingen voorbij. Ook 39+2 ging voorbij, de termijn waarop Kyra geboren is. Vanaf nu liep ik langer door dan Kyra. Vanaf toen leek ook in eens de zwangerschap zwaarder te worden. Veel druk op mijn schaambeen, en wat onrustige nachten, maar niks regelmatigs dat leek door te zetten.

Tussen de 37 en 40 weken waren heel veel dagen dat ik liever niet wilde bevallen, een hoop verjaardagen, koningsdag, dodenherdenking, bevrijdingsdag. Een mijnenveld van dagen om te ontwijken. Gelukkig gebeurde er niks op deze dagen.

Wie bevalt er nu op de uitgerekende datum

Op 6 mei 2017, de dag voor mijn uitgerekende datum, was de eerste mooie dag in weken. Omdat ik niet wist wanneer ‘t zou beginnen besloten we nog lekker naar de speeltuin en kinderboerderij Rotsoord te gaan om van de zon te genieten. Paulina en haar man en kinderen gingen ook mee. In de speeltuin zaten we te grappen over wat nou een mooie datum zou zijn voor Jochie om te komen. Ik noemde dat ik 7 mei 2017, de uitgerekende datum, wel een mooie datum vond, maar het komt zo weinig voor dat je bevalt op uitgerekende datum.

In de speeltuin rommelde het wel in mijn buik, maar niet regelmatig, en niet heel heftig. Toen we op de fiets stapten naar huis toe zei ik tegen Jasper en Paulina dat ‘t onrustig was in mijn buik. Uiteindelijk ben ik direct naar huis gefietst en is Jasper nog wat boodschappen gaan doen.

Ook thuis bleef het rommelen aanhouden. We hebben lekker makkelijk soep gegeten, daarna heb ik Kyra in bad en in bed gedaan, waarbij het rommelen aan bleef houden.

Regelmatige, korte weeën

Ik besloot eens te timen. Weeën om de 8-10 min. Inmiddels was er wat meer regelmaat in de weeën, maar ze hielden niet heel lang aan. Mijn moeder appte me op dat moment of ‘t nog rustig was. Zij ging naar cabaretvoorstelling van mijn broer (hij is cabaretier). Ik wilde haar niet voor niks daar van wegroepen dus ik wist even niet wat ik haar moest antwoorden. Uiteindelijk heb ik: “Het rommelt, maar nothing conclusive,” geantwoord.

Ze heeft vervolgens de hele voorstelling met de telefoon op d’r schoot gezeten.

Kyra is zonder problemen gaan slapen. Ik durfde nog niet te zeggen of het begonnen was, daarvoor wilde ik zelf in bad gaan en kijken of ‘t bleef aanhouden terwijl ik ontspande. In bad zette ik de Hypnobirthing ‘rainbow relaxation’ op. De ontspanning in bad was fijn, maar de weeën bleven, hoewel ze in de ontspanning lichter voelden. Voor mij was ‘t nog steeds niet helder of ‘t nu begonnen was of niet. Het liep tegen 23.00 uur. Wat nu doen? Mijn rust pakken, wat proberen te slapen, of ervoor gaan en actief wakker blijven?

Rust pakken

Ik hield Paulina ook op de hoogte via de app. Zij woont verderop in de straat en kon er in een paar minuten zijn. Na wat overleg met Jasper en Paulina besloten we dat we nu beter onze rust nog kunnen pakken, nu het nog kon. Dit lieten we ook aan mijn moeder weten.

Maar eerst belde we de verloskundige nog voor we de nacht in gingen. Om haar van mijn status op de hoogte te brengen. Doorgegeven dat ik weeën had om de 10 minuten, dat ze nog niet heel intens waren en dat we haar nog niet nodig hadden, maar wellicht wel later vannacht. Marieke had dienst. Ze vroeg aantal dingen en wenste ons daarna een goede nacht.

Licht uit, lichaam aan

Daarna kropen we in bed. Ik keek nog wat cabaret, Pieter Derks was op televisie. Fijn om nog een beetje afleiding te hebben. Toen deed ik het licht uit, en ging mijn lichaam aan. Binnen een paar minuten kwamen de weeën zo kort op elkaar dat ik de weeën timer er bij pakte. Ik had weeën van 1½ minuut om de 3 à 4 minuten. Het was begonnen, en hoe! Het was toen kwart voor 12.

Paulina was er binnen een paar minuten. Terwijl Jasper beneden de boel ging verbouwen en het bad klaar ging zetten hield Paulina mij gezelschap. We grapten dat Jochie nu toch op 7 mei 2017 geboren ging worden.

De weeën kwamen kort op elkaar, maar tussen de weeën door kon ik goed ontspannen met de Hypnobirthing ademhalingstechnieken. Ik voelde dat de weeën heel effectief bezig waren en de druk naar beneden zetten. Toen alles klaar gezet was beneden ging ik tussen twee weeën in naar beneden. De verloskundige bleek nog niet opnieuw gebeld te zijn, Jasper belde terwijl ik naar de WC ging. De verloskundige kwam onze kant op.

Endorfine

Ondertussen ging ik op het matras liggen in de woonkamer, met kussen tussen mijn benen onder een dekentje de weeën opvangen. Paulina aaide me en masseerde mijn hoofd om endorfines los te krijgen. Ik wilde nog niet in bad gaan tot de verloskundige er was. De weeën werden ondertussen wel heftiger. Ik voelde dat er van onder naar boven toe getrokken werd. De pauze tussen de weeën werd korter denk ik. Ik was al lang niet meer aan het timen. Ik bedacht al wel dat ik dit geen 10 uur vol zou houden.

De verloskundige arriveerde, kwam zachtjes binnen en wachtte rustig af met contact maken tot ik er klaar voor was. Ze luisterde daarna even naar het hartje. Daarna ben ik nog een keer naar de WC gegaan. Een flinke tijd op gezeten, en nog verder leeg gespoeld (ik dacht echt dat ik na dit WC bezoek wel leeg was). Ondertussen kwam mijn moeder ook binnen en waren we compleet.

Bewegingsvrijheid in bad

Met frisse moet ging ik het bad in. Het fijne van het bad vond ik de bewegingsvrijheid. Ik kon makkelijk van positie wisselen. Ik heb tussen de weeën in heerlijk kunnen drijven en ontspannen. Maar dit waren korte momenten. Al snel kwamen ze zo kort op elkaar en was het moeilijk om met de weeënademhaling de weeën door te komen. Langzaam maar zeker kwam er persdrang bij op de top van de weeën. Het voelde ook fijner om over te gaan op de ademhaling om je kindje ‘naar beneden’ te ademen, de J-ademhaling. De laatste inhoud van mijn maag werd er uitgewerkt. Dit was een teken voor de verloskundige om haar spullen te gaan pakken.

Ik kon geen houding meer vinden die fijn was. Ik probeerde verschillende houdingen, hangend op mijn armen over de rand, liggend op mijn rug, maar niks werkte meer, mede omdat er ook rugweeën bij waren gekomen. De verloskundige vroeg of ik persdrang had en of ze nog een keer naar het hartje mocht luisteren. Dat mocht van mij, alleen wanneer wist ik even niet. Er zat geen pauze meer in de weeën.

De vliezen braken

Een uitdrijvingsoerkracht nam het over. Met iedere wee voelde ik Jochie lager komen en zijn hoofdje verder tussen mijn benen. Ik had ook erge rugweeën en mijn darmen bleken toch niet helemaal leeg. Het bekende branden volgde snel, maar t hoofdje stond nog niet, met iedere wee vroeg ik me af of ‘t hoofdje nu stond, nee nog niet, nog meer brandden, nog niet. En toen deed ‘t plop… De vliezen braken. Snel daarna stond het hoofdje, en werd ‘t hoofdje geboren, en ik riep dat ‘t hoofdje geboren was. Ik draaide van handen en knieën naar mijn rug. Ik voelde aan het hoofdje. Wat was het zacht!

Onze dochter kwam kijken

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ondertussen had mijn moeder Kyra wakker gemaakt. Kyra had aangegeven bij de geboorte te willen zijn. We hadden samen ook verschillende bevalfilmpjes op YouTube gekeken. Ze wist dat mama hard moest werken om een baby geboren te laten worden. Kyra was verder door alle drukte heen geslapen en ze wilde nu ook niet wakker worden. Mijn moeder heeft haar uit bed getild en mee naar beneden genomen. Ze waren net op tijd om het lijfje van Jochie geboren te zien worden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

2.22 uur Daar was hij dan, zwemmend onder water. Wat was hij zacht en klein. Ik haalde hem zelf naar boven. Hij bleef heel rustig, ademde en keek rond. Daar was Tobias, ons jochie.

Placenta op het droge

Samen bleven we in bad zitten. Kennismaken en wennen aan elkaar. Tobias bleef heel rustig. We lieten hem zwemmen hielden hem warm onder water. We hebben een klein uur in bad gezeten. De placenta was nog niet gekomen maar ik was ook nagenoeg geen bloed verloren. Ik vroeg me af wanneer het badwater zou verkleuren, maar dit gebeurde niet. Toen het water kouder begon te worden koos ik er zelf voor om uit bad te gaan en daar dan de placenta te laten komen. De navelstreng was te kort om verbonden te blijven. Jasper heeft toen samen met Kyra de navelstreng doorgeknipt. Eenmaal op het droge kwam de placenta met een gutsje bloed, en dat was ‘t dan met het bloedverlies.

geboorte Tobias_20170507_1676

De uren daarna waren heerlijk ontspannen. Tobias lag bij mij huid op huid. Kyra pakte onze koekjes met muisjes om uit te delen. Na een uurtje werden alle controles gedaan. Dit was allemaal goed en we konden hem gaan aankleden. Ik had toch nog een paar hechtingen nodig, maar dat mocht de pret niet drukken.

Geheel volgens mijn wensen

Tijdens mijn hypnobirthing cursus had ik in een visualisatie oefening mij een bevalling voorgesteld van 3 uur. Dat dit ook werkelijkheid is geworden is voor mij heel bijzonder en krachtig, alsof mijn lichaam zich ook op die tijd had ingesteld.

Verder ben ik dus niet getoucheerd. De verloskundige was er, maar ze heeft verder niks gedaan behalve 1 keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling.

In de kraamweek die volgde ben ik enorm verwend met 2 kraamverzorgers (1 stagaire), en een hele lieve Paulina die lekkere dingen bracht. De borstvoeding kwam goed opgang, Tobias lukte het binnen een paar dagen om goed aan te happen en te drinken. Ik was al snel weer op de been en beneden. Dat ik nu een heerlijke kraamtijd heb gehad heeft ook te maken dat ik de kennis en ervaring van de eerste keer naar deze keer meeneem. We wisten welke acties gedaan moesten worden en konden snel actie ondernemen, zoals kolven. Dit gaf zo veel rust dat ik echt op mijn kraamwolkje heb gezeten.

Ik gun iedereen een bevalling en kraamtijd die ik heb gehad. Het is precies verlopen zoals ik me gevisualiseerd had. Ik heb erg veel gehad aan de hypnobirthing cursus. Ik heb uit de cursus gepakt wat ik wilde om mijn bevalling te gebruiken. Daarnaast was de aanwezigheid van Paulina heel erg fijn. We hadden van te voren ook doorgesproken waar ze mij het beste in kon ondersteunen en dit heeft zij fantastisch gedaan.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Lees hier het krachtige geboorteverhaal van Liza’s oudste kind, Kyra.

fullsizeoutput_b2f

Ongekende oerkrachten

by 1e kindjebaarhouding niet op de rughypnobirthingovertijd gaanthuisbevallingwaterbevalling

In de laatste dagen voor de geboorte van mijn zoon heb ik veel positieve energie opgedaan door de verhalen op deze website. Daarom besloot ik dat ook ik een bijdrage wil leveren door het delen van mijn verhaal.

Weerstand

Toen mijn man, Alex, en ik besloten in het avontuur te springen en te stoppen met anticonceptie was het vrij snel raak. Twee maanden later gaf de zwangerschapstest namelijk al twee streepjes aan: er zat een kleintje in mijn buik! Dat was sneller dan verwacht en ik moest dan ook wel wat wennen aan het idee. Elke nieuwe fase van de zwangerschap was weer een drempel die ik nam met enige scepsis en soms wat tegenzin. Het eerste bezoek aan de verloskundigenpraktijk met al haar overdaad aan borstvoedingsfolders en kraamhulpreclame bijvoorbeeld, de glaasjes wijn die ik moest laten staan, de broeken die niet meer pasten, mijn veranderende lichaam en groeiende buik en de eerste zwangerschapscursus. Toch bleek dat het, als ik het een beetje tijd gaf, steeds alles reuze mee te vallen en overwon de blijde verwachting en het spannende gevoel het van de onzekerheid over wat me allemaal overkwam.

Toch nog wat ‘zweverige gekkigheid’

Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap niets wilde horen over zwangerschapscursussen en meer van die, naar mijn mening toen, ‘zweverige gekkigheid’, besloot ik een paar weken voor de uitgerekende datum toch een cursus Hypnobirthing te volgen. Ik had er goede verhalen over gehoord en nu de komst van de baby dichterbij kwam leek het me verstandig om me toch een beetje voor te bereiden. In het kort gezegd krijg je tijdens een cursus Hypnobirthing tools om in een zeer ontspannen gemoedstoestand te raken waardoor je de bevalling makkelijker op een natuurlijke manier kunt beleven.

De eerste lessen vormden weer een flinke drempel. Ik moest wennen aan de licht spirituele inslag, de bevallingsfilmpjes en vooral dat alles rondom de bevalling en het vrouwelijk lichaam werd benoemd en besproken. En dat waar onze mannen bij zaten! Soms kon ik met mijn rode konen wel door de grond zakken.

Meditatieve sfeer

De derde les besloot ik dus ook om Alex thuis te laten en alleen te gaan. De hypno-juf fungeerde als mijn geboortepartner en ja hoor, juist die les lukte het me voor het eerst om in de oefeningen op te gaan en in een heel ontspannen, bijna meditatieve sfeer te komen. Dat wilde ik met Alex delen! Dus de keren daarop mocht hij weer mee en hebben we samen nog veel geleerd. Mijn weerzin veranderde in een lach. Zeker toen Alex tijdens een oefening iets te ontspannen werd, en zijn ademhaling overging in een snurkend geluid.

Op de valreep een bevalbad

De dag van de uitgerekende datum brak aan en de whatsappjes vlogen om mijn oren. Waar blijft de baby nou? Die zat nog lekker in mijn buik en uit niets bleek dat hij of zij zin had om te komen. Ik vond het zelf stiekem niet zo erg. Ik volgde nog wat colleges, maakte zelfs nog een tentamen en las veel positieve verhalen over bevallingen. Maar toen ook de 41 wekengrens passeerde, werd ik toch wel ongerust. Ik wilde liever geen ziekenhuis-bevalling, maar dan moest het nu wel opschieten. Op een nacht werd ik wakker met het idee: ik wil in bad bevallen! In een bevallingsbad! In de slaapkamer! En wel snel want het kon immers elk moment gebeuren! De volgende dag reden we naar Delft om een een groot opblaasbad te huren.

De dag erop moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden checken of het veilig was om de baby nog even te laten zitten. Dat bleek het geval. Zijn hartje deed het goed, het vruchtwater was voldoende en ook ik was in goede staat dus ik kreeg wat uitstel tot max 42 weken en 1 dag. Dan zou ik echt ingeleid worden en dus een medisch geval worden.

Krampen of weeën?

Gelukkig kwam het niet zover want bij 41 weken en 3 dagen begon het te ‘rommelen’ zoals ze dat noemen in de verloskunde-praktijk. Omdat ik geen ervaring had met harde buiken of voorweeën wist ik niet zeker of de krampen die ik voelde weeën waren. Ik werd er wel wat zenuwachtig giechelig van en tegen het eind van de middag ging ik de ‘weeën’ bijhouden op een papiertje, terwijl Alex in de kamer naast me aan het werk was.

Ik bleek om de vijf minuten toch wel zo’n gevoel van kramp te krijgen en dat hield een minuut aan. Was het dan toch begonnen? Ik probeerde de aandacht van Alex te trekken, maar hij zat in een conference call en reageerde niet op mijn aandachttrekkerij. Toen hij rond 6 uur eindelijk ophing, liep ik naar hem toe en vertelde hem dat ik dacht dat er mogelijk iets begonnen was.

Vier centimeter ontsluiting

Omdat ik erg honger had, besloten we eerst eens een gebakken eitje te maken met kaas. Maar terwijl ik daar in de keuken rondliep, kwamen de weeën om de drie minuten en moest ik echt leunen op het aanrecht om ze op te vangen. Snel werkte ik de boterham naar binnen terwijl Alex de verloskundige belde. Tegen zeven uur stond ze op de stoep en constateerde: het is absoluut begonnen! Ik had vier centimeter ontsluiting.

Toen werd het menens. Ik besloot eerst in mijn eigen badkamer-bad te gaan waar Alex de kaarsjes had aangestoken en rustige hypnobirthing muziek had opgezet. De weeën werden heftiger en pijnlijker. Ik schrok er een beetje van, maar door de ademhaling die ik had geleerd op de cursus lukte het me om heel rustig te blijven. Ook merkte ik dat ik erg leunde op de ingesproken hypnobirthingtekst. De tekst die ik eerder zweverig had gevonden, sleepte me er nu volledig doorheen.

Een goede concentratie

Alex zat naast me en sprak me bemoedigend en heel rustig toe. Als er een golving kwam probeerde ik het gewoon over me heen te laten komen. Alsof ik de pijn op een surfboard zette en het surfboard in tien seconden naar mijn tenen zuchtte. Met een goede concentratie lukte het me om de steeds hevigere pijngolvingen op te vangen. Maar zodra ik me eventjes bemoeide met gesprekken om mij heen, had ik het zwaar te verduren.

Na drie uur was ik zo geconcentreerd dat ook Alex niets meer tegen mij mocht zeggen. Na een uur of vier in mijn gewone bad, besloot ik te gaan verzitten. Dát zette pas echt de boel in werking. Tijdens de volgende wee ervoer ik op eens een ander soort kracht. Een gevoel dat ik moest persen. Dat vormde zich in een soort oerkreet, waar ik mij niet tegen kon verzetten. Ik schrok er ontzettend van. Wat was dit? Zover was ik toch nog helemaal niet?

Gauw het bevalbad opzetten

De verloskundige kwam er snel aan en riep naar Alex dat hij het bevallingsbad gereed moest maken. Terwijl het bevallingsbad volliep werd ik gecheckt op bed. 10 centimeter ontsluiting. Ondertussen kwamen er oerkrachten in mij los waarvan ik het bestaan niet kende. Ik botvierde me op het t-shirt van Alex. Dat deze heel gebleven is, mag een wonder heten.

Door de kracht die in mij loskwam, raakte ik van slag. Het deed niet zozeer pijn, maar de heftigheid was niet onder controle te houden. Het nam mijn lichaam over en ik vond het lastig om die controle te verliezen. Van de rustige meditatieve sfeer in mijn badkamer-bad, kwam ik in een wervelwind terecht en kondigde de baby zich echt aan.

Brullen als een leeuw

Ik was op slag vergeten wat we hadden geleerd over ademhaling tijdens persweeën en liet me begaan. Dat zorgde ervoor dat ik voor mijn gevoel als een leeuw kreten uitbrulde en merkte zelfs tussendoor nog op: “Shit, de buren!” De verloskundige sprak me streng toe. “Gebruik je kracht om te persen, niet om te brullen. Anders kun je straks je moeder niet meer bellen om het blijde nieuws te vertellen.”

Een goede opmerking om het geluid te dempen, maar toen ik de kracht ging gebruiken om te persen, ging het pas echt snel. Na twee of drie flinke persweeën voelde ik het hoofdje tussen mijn benen en na nog drie tot vier keer persen riep de verloskundige: geef me je handen! Zo vingen Alex en ik samen het kindje op in het warme water.

Blij en trots

Ik kon het niet gelijk geloven en keek wazig voor me uit. Wat was er nu net gebeurd? Maar een luide huil riep mijn aandacht er weer bij en ik keek naar het kindje dat ik in mijn handen had. Een jongetje! Wauw, door emoties overmand staarde ik wat versuft voor me uit. Blij dat het voorbij was, blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en ook een beetje trots op hoe ik dit klaargespeeld had.

Wankelend stapte ik het bad uit en ik wachtte, met mijn zoon op mijn borst, tot de navelstreng uitgeklopt was. Daarna mocht Alex de navelstreng doorknippen en werd onze zoon gewogen. Het bleek een flinke knul: 4160 gram schoon aan de haak. Na met de verloskundige en de kraamverzorgster te hebben geproost met een glaasje priklimo gingen zij weer naar huis en bleven we met z’n drietjes achter. Gek genoeg hebben we zelfs nog een paar uurtjes geslapen voordat de zaterdagochtend zich aandiende en een nieuwe kraamverzorgster op de stoep stond met achter haar de eerste nieuwsgierige familieleden die niet konden wachten om de kleine man te zien.

Bijna een week oud

Al met al vond ik de bevalling een overweldigende, heftige maar tegelijkertijd ook mooie ervaring. Mede dankzij de tools die ik had meegekregen tijdens de cursus hypnobirthing, de mooie thuissetting, het bevallingsbad en de nuchtere en relaxte houding en aanmoediging van de verloskundige en Alex. Wat ik een volgende keer anders zou doen is meer tijd nemen tijdens de persfase. Naar mijn idee had de schade dan nog iets beperkter kunnen blijven. Maar achteraf is altijd makkelijker praten.

Onze zoon is nu bijna een week oud. En heus loopt niet alles op rolletjes. De borstvoeding gaat bijvoorbeeld niet vanzelf en is wat pijnlijk, daardoor verloor de baby iets te veel gewicht in de eerste dagen. Maar met behulp van wat bijvoeding en een lactatiedeskundige gaat alles nu de goede kant op. Het leukste is om de liefde te voelen groeien. Elke gekke bek die hij trekt, elke minuut kroelen, die kleine handjes op je borst voelen en die zachte wangetjes tegen je aan. De bevalling was overweldigend, maar de liefde die we nu voelen voor dit kleine mensje is nog overweldigender.

Norawatergeboorte1

Nora’s Watergeboorte

by 2e of volgende kindjeafwijkende hoofdliggingbaarhouding niet op de rugdoulahypnobirthingthuisbevallingwaterbevalling

Het verhaal van de geboorte van mijn dochter begint eigenlijk bij mijn eerste bevalling, de geboorte van mijn zoon. Die verliep helaas niet zoals ik had gehoopt: ik eindigde in het ziekenhuis met een ruggenprik. Toen ik zwanger raakte van Nora, besloot ik dat ik er alles aan zou doen om de bevalling deze keer anders te laten verlopen.

Samen naar de bevalling toeleven

Ik schakelde een holistische verloskundige en een doula in. Met hen had ik veel gesprekken over de vorige bevalling en hoe ik het deze keer voor me zag. Ook volgde ik samen met mijn man een cursus HypnoBirthing, las ik Ina May Gaskin’s Guide to Childbirth en keek ik online veel mooie filmpjes van badbevallingen. Het fijne van de cursus was dat ik deze samen met mijn man deed. Het was een goede manier om samen naar de bevalling toe te leven en het stimuleerde ons om veel te praten over hoe we de bevalling zouden willen.

Door het vertrouwen van mijn man, doula en verloskundige in mijn kunnen én door wat ik leerde over natuurlijk bevallen, groeide tijdens mijn zwangerschap langzaam het vertrouwen dat ik deze bevalling thuis kon doen, zonder pijnstilling. Tegen de tijd dat ik de uitgerekende datum naderde, had ik zin gekregen in de bevalling en hoopte ik zelfs dat hij niet te vlug zou gaan!

Onregelmatige krampen

Op donderdag, 2 dagen voordat ik ben uitgerekend, voel ik onregelmatige krampen. In de nacht van donderdag op vrijdag word ik er een paar keer wakker van en vrijdagochtend zitten er 5 tot 6 minuten tussen. Ik heb met de verloskundige afgesproken dat ik haar alvast op de hoogte stel zodra er iets begint te rommelen, dus ik laat haar weten dat er iets gaande is, maar nog niets serieus.

Die dag komt mijn moeder om me te helpen met mijn peuter Sjors en het huishouden. De krampen houden wel aan, maar worden veel onregelmatiger. Sjors leeft met me mee door ook af en toe een krampje te simuleren. Ik weet bijna zeker dat vanavond, als er rust is in huis, de bevalling zal doorzetten. Als Sjors ‘s avonds in bed ligt, ga ik een stukje wandelen om mijn lijf een beetje op weg te helpen. Als ik terug thuis ben komen de krampen weer sneller achter elkaar en als ik naar de wc ga, zie ik dat ik bloed verlies. Ik bel de verloskundige en de doula en zij komen op hun gemak naar ons toe.

Sfeervol bevallen

Mijn man en ik zijn blij, het is begonnen! We vinden het spannend en kijken erg uit naar wat komen gaat. Ik ben blij dat het avond is. We gaan dan wel een nacht overslaan, maar ik hoopte al ‘s nachts te bevallen omdat dat zo’n fijne sfeer geeft. Mijn man had ‘s middags het bevalbad al opgeblazen en gaat het nu vullen. Ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven, om de weeën hun werk te laten doen. Ik wissel zitten op de bank af met rondwandelen, hurken en hangen over de bevalbal. De weeën komen niet zo snel achter elkaar, dus tussendoor heb ik genoeg tijd om bij te komen en grapjes te maken. Na een uurtje komen de doula en verloskundige achter elkaar binnen. Fijn dat ze er zijn, bij mijn vorige bevalling heb ik er echt last van gehad dat de verloskundige steeds wegging en ik aan mijn lot werd overgelaten.

Ontspannen in bad

Mijn man zet thee en ik heb zelfs nog zin in een stukje boterkoek. Gezellig, zo’n bevalling. Hoewel het bad al een tijdje gevuld is, heb ik nog niet meteen behoefte om erin te gaan. Een aantal weeën vang ik op terwijl ik aan de schouders van mijn man hang. De verloskundige en doula geven tegendruk in mijn rug. Ook hangen over de bevalbal voelt fijn. Als ik na een poosje op aanraden van de verloskundige toch het bad instap, vraag ik me af waarom ik er niet eerder in ben gaan zitten. Wat is dit lekker! Door het warme water kan ik goed ontspannen en de dikke opgeblazen wanden van het bad zijn fijn om tegenaan te zitten of overheen te hangen.

Nog steeds zit er veel tijd tussen de weeën. De ademhalingsoefeningen van de HypnoBirthing maken het makkelijk ze op te vangen en ondertussen probeer ik te visualiseren hoe mijn baarmoedermond zich opent. Mijn man hoeft niet veel meer te doen dan aanwezig zijn. De doula koelt mijn voorhoofd met een koud washandje.

Super stoer

Als er weer een wee voorbij is voel ik me super stoer: zie mij hier nou relaxed zitten terwijl ik volop aan het bevallen ben! De gedachte dat ik misschien nog maar een paar centimeter ontsluiting heb en de weeën nog veel heftiger gaan worden druk ik zo snel mogelijk weg. Ik luister naar de gesprekken van mijn man met de doula en verloskundige en praat af en toe met ze mee. De sfeer is ontspannen en vrolijk.

Alle concentratie

Na een tijdje krijg ik meer moeite om me door de weeën heen te ademen. Het begint me te storen als de mensen om me heen praten; ik heb al mijn concentratie nodig om me op mijn ademhaling te richten. De verloskundige vraagt of ik ook een drukkend gevoel merk en zegt dat ik wel wat mee mag duwen als ik wil. Ergens in het proces toucheert ze een keer en de ontsluiting blijkt volledig. Wauw, ik ben verbijsterd dat dat zo snel en naar mijn idee bijna ongemerkt is gegaan!

Sterrenkijker

Het persen gaat wat lastiger. Door wat ik heb geleerd bij de HypnoBirthing heb ik het idee dat ik niet teveel moet meeduwen, ik moet toch de weeën hun werk laten doen? Ik vind het een beetje eng om echt te persen. Later begrijp ik van de verloskundige dat mijn persweeën niet zo sterk waren. Ook blijkt dat Nora een sterrenkijker is.

De verloskundige laat me eerst in bad wat verschillende houdingen aannemen en ik moet een paar keer staand persen. Dan vraagt ze me uit bad te komen, zodat Nora de draai kan maken terwijl ik op mijn zij op de bank lig. Ik schrik er een beetje van, want ik ben bang dat ze nu niet in bad geboren zal worden. Gelukkig draait ze doordat de verloskundige me verschillende houdingen heeft laten aannemen.

Zwaartekracht

Ik moet nog een paar keer rechtop persen om de zwaartekracht mee te laten helpen. Ook moet mijn man nog snel de baarkruk uit de auto van de verloskundige halen. Hij vraagt nog iets aan de verloskundige en het enige wat ik kan doen is vloeken en zeggen dat hij zijn mond moet houden en NU die baarkruk moet halen. Arme kerel.

Na een paar keer persen op de baarkruk mag ik het bad weer in. Ik ga op handen en knieën in bad zitten. Nu gaat het best snel. Na een paar keer persen staat het hoofdje. Ik word nog even heel boos als het weer terugschiet, maar bij de volgende 2 weeën wordt het geboren en de wee daarna, om 3.38 uur, komt Nora’s lijfje eruit. Mijn man en de verloskundige schuiven haar tussen mijn benen door naar voren en dan heb ik mijn prachtige dochter op mijn borst! Wat is ze klein en wat zijn haar wangetjes bol. Ze is helemaal relaxed en maakt geen geluid, maar is wel mooi roze. Ze is er en het gaat goed met haar.

Nat en glibberig

Al snel zie ik haar zoeken naar de borst en ik probeer haar aan te leggen. Dat gaat lastig met dat natte, glibberige lijfje. De verloskundige suggereert om het aan mijn andere borst te proberen en dan, een paar minuten na haar geboorte, drinkt ze aan mijn borst. Zo bijzonder om weer een kindje aan de borst te hebben. Mijn oudste stopte met de borstvoeding toen hij 2 was, dus een pasgeborene voeden voelt weer als een hele nieuwe ervaring.

Eerste kennismaking

Na een poosje gaan we uit bad, want het wordt een beetje koud. Terwijl mijn man met Nora voor de kachel gaat zitten, stap ik uit het bad en ga op de bank liggen. Net als ik lig roept Sjors uit de slaapkamer, een perfecte timing. De doula gaat hem halen en hij maakt kennis met zijn zusje. De verwonderde blik op zijn gezichtje zal ik nooit vergeten. Hij is helemaal onder de indruk van zijn zusje en wijst haar neus, ogen en oortjes aan. Na, voor mijn gevoel, een hele tijd knipt mijn man de navelstreng door terwijl Sjors toekijkt. De verloskundige checkt of ik schade heb opgelopen: slechts een klein schaafwondje. Dan is het tijd voor een kop warme kippensoep en kruipen we voor het eerst met zijn vieren in bed.

Ik vond mijn bevalling zo’n succes dat ik al in de kraamweek riep dat ik nog een baby wilde. Het was een enorm verrijkende ervaring en ik voelde me er heel krachtig door. De bevalling verliep tot het moment van persen precies zoals ik wilde. Dat Nora verkeerd lag was moeilijk, maar dat we dat als ‘bevalteam’ met elkaar hebben kunnen oplossen zonder ingrepen vind ik heel bijzonder. Ik ben ontzettend trots op mezelf en mijn man dat we voor elkaar hebben gekregen dat dit zo’n mooie bevalling werd.