Mijn 6e thuisbevalling: onverwacht ongeassisteerd

Mijn 6e thuisbevalling: onverwacht ongeassisteerd

Zeven prachtige thuisbevallingen

Zeven keer bracht ik een kind ter wereld, zeven keer was dat een prachtige thuisbevalling. Maar mijn zesde was toch wel het meest indrukwekkend!

Het echte begin

Op de avond van 30 november voel ik een kramp waarvan ik denk dat het wel eens het echte begin van mijn bevalling kan gaan zijn. Ik heb al wel wat langer krampen, maar afgelopen dag voelde ik me ook anders. En ik heb zelfs al tegen een paar goede vriendinnen gezegd dat het vanavond wel eens zo ver zou kunnen zijn, als alle kinderen op bed liggen en er rust in huis is.

Inderdaad komen er serieuzere krampen in de loop van de nacht en ik besluit mijn intrek te nemen op de bank beneden. Ik moet ook telkens naar het toilet en aangezien we alleen een toilet beneden hebben is het wel zo gemakkelijk beneden te zijn.

Ik heb echt weeën nu. Soms is er een heftig, soms is het amper een wee te noemen. Soms zit er een half uur tussen, soms komen ze kort op elkaar. Soms duren ze maar 20 tellen, soms houden ze een minuut aan. Aan mijn weeën is niet te merken hoe ver ik ben in de ontsluiting.

In ons zitbadje

Om half drie ‘s nachts besluit ik in bad te gaan zitten. We hebben een klein plastic zitbadje, waar de kleintjes hier in huis in badderen. Geen ideale plek voor een hoogzwangere, het is wat krap. Maar het warme water voelt fijn. Ook maak ik mijn man wakker om hem te vertellen dat het echt is, dat het doorzet, zodat hij een bed op kan zetten in de huiskamer en nog wat spullen klaar kan leggen.

Ik hou het niet zo lang vol in bad en ga weer naar beneden. Daar staat alles klaar en dat ziet er wel heel echt uit! Ons kind gaat komen!

Twijfel: wanneer bellen?

Om half vier vertel ik mijn man dat ik twijfel of we wel of niet moeten gaan bellen. Als ik te vroeg bel zitten we hier misschien nog wel een aantal uur met de verloskundige en kraamhulp. En ik weet van mezelf dat dat me remt. Het geeft bij mij toch wat spanning, anderen om me heen. Dus we stellen het het liefst nog wat uit. Maar natuurlijk ook weer niet te lang. Twijfel dus.

Mijn man besluit dat als ik over een kwartier nog twijfel, we gaan bellen.

15 minuten lang loop ik nog heen en weer tussen huiskamer en toilet. En aangezien ik nog steeds twijfel, ga ik bellen.

Antwoordapparaat

Mijn man biedt aan dat te doen. Maar omdat de verloskundige vast mij wil spreken, bel ik zelf. Ik krijg een antwoordapparaat dat me vertelt een 06-nummer te bellen. En terwijl ik dat nummer probeer te onthouden krijg ik zo’n gigantische wee dat ik de telefoon weggooi en roep: “alsof ik een telefoonnummer kan onthouden nu!” Voor de rest kan ik niets meer uitbrengen.

Mijn man neemt de telefoon over en belt de verloskundige opnieuw, terwijl ik naar de bank strompel en op mijn knieën zak. Ondertussen is de verloskundige aan de lijn en zij zegt dat ze lijkt te horen dat ik persdrang heb. Ze komt er met spoed aan!

“De nieuwe houten vloer!”

“Doeken”, roep ik naar mijn man, maar daar was hij al mee onderweg. Hij legt de doeken tussen mijn knieën, terwijl ik denk: “de nieuwe houten vloer, daar gaat de nieuwe houten vloer”!

Ik voel een perswee en mijn vliezen breken. Ik krijg nog een perswee en voel een gigantische spanning. Ik zeg hardop tegen mezelf en ons kindje: “zuchten nu, rustig aan, niet te snel nu kindje, zuchten” .

Langzaam wordt het hoofdje geboren. Mijn man is ondertussen achter me komen zitten en ik zeg hem naar de navelstreng te kijken, of die goed zit en niet om het nekje. Maar dat had hij al gedaan, alles ziet er goed uit. Bij de volgende wee wordt het lijfje geboren.

Een dochter

Mijn man pakt het kindje aan. Ik draai me naar hem om en zie dat we er een dochter bij hebben! Ik blijf nog op mijn knieën zitten omdat de placenta nog geboren moet worden. Die komt tijdens de volgende wee. Nu kan ik op mijn billen gaan zitten.

Onderwijl houd ik in de gaten dat de navelstreng niet te strak staat tussen de placenta op de grond en de baby in mijn armen. Mijn man brengt doeken en een deken om ons toe te dekken. Het is 04.00 uur.

De verloskundige arriveert

Mijn man belt de verloskundige om te zeggen dat ze zich niet meer hoeft te haasten, dat de baby er al is en dat alles goed is gegaan.

Na een minuut of tien arriveert de verloskundige in alle rust. Zij navelt ons kindje af en helpt mij het bed in.

We wisten precies hoe te handelen

Wij hebben deze bevalling als geweldig ervaren en als heel bijzonder. We voelden ons zo verbonden. We waren geen moment in paniek. Het gebeurde en we wisten precies hoe te handelen.

We hebben tijdens de zwangerschap wel eens gekscherend tegen elkaar gezegd dat we gewoon te laat zouden bellen, dat we het lekker samen gingen doen. Maar dat het ook echt werkelijkheid zou worden…. Wauw!

Sandra Broeders-van Dun is getrouwd met Jeroen en moeder van Kas, Isis, Jutta, Mats, Lasse, Nora en Hanne.