Net als in het 3e trimester van mijn eerste zwangerschap, was ik nu weer aan de lopende band ziek in het derde trimester. Met Kerstmis kreeg ik voor het eerst in mijn leven een oorontsteking, ik was ruim 39 weken zwanger. Ik heb een hele nacht jankend opgezeten, ik heb nog nooit zulke helse pijn gehad. Doe mij bevallen maar, riep ik nog, want dan heb ik tenminste pauze tussen de weeën. De pijn van mijn oorontsteking was continu en ik droeg het echt niet.
De volgende dag minderde de pijn en in de dagen daarop sloeg de oorontsteking om in voorhoofdsholte- en bijholteontsteking. Dat was naar, maar niet zo erg als de oorontsteking. Wat mooi was aan ziek zijn, was dat ik wist dat ik de aankomende bevalling er wel even tussendoor zou doen. Appeltje eitje. Ik wist dat mijn lijf hormonen zou aanmaken (endorfine en oxytocine) om probleemloos te kunnen baren, ook al was ik ziek. En ik hoopte dat als mijn baby geboren zou zijn, dat ik eindelijk weer wat weerstand zou kunnen opbouwen. Want ik was het ziek zijn meer dan zat.
Wakker van gerommel in m’n buik
Om 1 uur ‘s nachts op oudejaarsdag werd ik wakker van een kramp. Ik vond het niet veel voorstellen en de kramp die daarop volgde was ook niet echt indrukwekkend. Nog geen weeën te noemen. Wel was ik nu wakker. De krampen kwamen frequent, maar niet regelmatig: elke 3 tot 8 minuten. Maar goed, ik had de hele zwangerschap al harde buiken die ook vaak elke 3 minuten kwamen en mijn ademhaling bleef tijdens een kramp onveranderd, dus ik was niet overtuigd.
Een half uur later besloot ik toch m’n vriend wakker te maken. Mede omdat deze krampen toch lager in m’n buik zaten dan bij een gewone harde buik. En ik was 40 weken, dus het zou zomaar kunnen. Ook wilde ik op tijd zijn met het opzetten van het bevalbad en daarvoor moesten eerst een paar meubelstukken in de woonkamer verschoven worden.
Toch alvast voorbereiden
Ik vertelde m’n vriend dat er iets gaande was, al kwam ik niet heel overtuigend over. Ik kon namelijk gewoon praten door mijn krampjes heen en er was niks te zien van buitenaf. Maar mijn vriend was het met me eens dat we beter voor niets het bad konden oppompen dan dat ik, net als bij m’n vorige bevalling, pas bij de persweeën in bad ging. Ik had er toen geen idee van dat ik al zo ver was en het bad moest nog gevuld worden toen ik al volledige ontsluiting had. Mij was verteld dat ontsluiten in bad zo heerlijk was en dat wilde ik wel eens meemaken.
“Sorry voor het wakker bellen”
Mijn vriend ging naar beneden om de woonkamer te transformeren. Ik bleef in bed en belde de kraamhulp (het was toen 2 uur). Dat was een lieve vrouw die ook bij mijn oudste had gekraamd en ze stond erop dat ik bij de eerste wee belde, omdat ze de bevalling echt niet wilde missen. Ik belde dus en zei dat ik nog niet echt weeën had en dat ik ook niet wist of dit ‘het’ was, sorry dus voor het wakker bellen, maar ik wilde toch even waarschuwen. Ze vond het fijn dat ik belde en vroeg of ik nog een keer wilde bellen als de verloskundige mij gezien had.
Ik was nog niet van plan om de verloskundige te bellen, omdat dit nog geen echte weeën waren, en ergens had ik de stille hoop dat de verloskundige pas binnen zou komen bij volledige ontsluiting, net als bij mijn oudste. Als ik nu al zou bellen dan zou ze er vast veel te vroeg zijn.
Rond half 3 ging ik ook naar beneden en hielp ik mijn vriend met het klaarzetten van een bed voor naast het bad. Leuk detail: ik heb nog een zwaar tweepersoons matras meegesjouwd. Waarom niet? Ik had totaal geen last van mijn krampen en anders moest mijn vriend het alleen doen. Ik had nog niet de behoefte om het inmiddels opgepompte bad te vullen, omdat ik er niet te vroeg in wilde gaan.
Ah, daar is het echte werk
Rond kwart voor 3 werd onze oudste onrustig in z’n slaap en mijn vriend ging erheen. Eventjes daarna kreeg ik opeens 2 flinke, knock-me-off-my-feet weeën. Ik besloot gelijk de verloskundige te bellen (het was precies 3 uur), want opeens dacht ik, hé, misschien is dit wel het echte werk. Grappig dat ik dus toen pas die overtuiging kreeg.
Aan de telefoon vroeg de verloskundige of mijn vliezen waren gebroken of dat ik bloedverlies had. Nou, nee en nee. Opeens voelde het een beetje voorbarig om nu al gebeld te hebben. Ze zei dat ze toch langs wilde komen, het was immers een 2e kindje en die gaan vaak sneller. Ik dacht nog, nee… dan krijg je dat hele circus van regelmatig ontsluiting checken, 3 centimeter, weer een halve centimeter erbij, en dat wilde ik niet. Ze moest pas bij volledige ontsluiting binnenkomen.
Het bad vullen
Toen ik ophing had ik weer een krachtige wee en een beetje persdrang zelfs. Opeens was ik niet meer zo stellig dat de verloskundige ‘te vroeg’ ging komen. Ik zette gauw de kraan open om het bad te vullen en ging over de fitnessbal hangen. Daar heb ik heel fijn een paar weeën opgevangen en tijdens een daarvan braken pats m’n vliezen.
Nóóit op tijd
Intussen kwam m’n vriend naar beneden met ons zoontje van bijna 2. Hij kon niet meer slapen en hij mocht erbij zijn, dus hij ging lekker spelen. Als ik een wee had gehad dan keek ik om naar hem, hij zat me grijnzend aan te kijken en ging me nadoen: “Uhhh-uhhhh-uhhggggrrr”. Zo schattig. Mijn vriend heeft nog gauw de kraamhulp gebeld en ik riep al: “Die gaat nóóit op tijd komen”.
Ergens had ik de behoefte om al in het deels gevulde bad te gaan zitten, maar goed, dan moest ik er natuurlijk uit als de verloskundige kwam, die dan m’n ontsluiting wilde checken, dus ik wachtte nog even. Maar niet lang daarna kon het me niets meer schelen en ben ik tóch alvast in bad gegaan. Aan die persdrang die ik al eventjes voelde ben ik heel licht gaan toegeven. Dat voelde super. Niet dat ik een keus had, maar ik had niet de behoefte om iets te gaan tegenhouden. Eerst leunde ik met m’n rug tegen de badrand, maar gauw ben ik omgedraaid en hing ik als het ware over de rand en zat ik op mijn knieën.
“Zet de voordeur maar open”
Ik vertelde m’n vriend dat hij beter maar alvast de voordeur open kon zetten, dan hoefde hij dat niet later nog te doen. We voelde ons helemaal klaar om dit kindje te ontvangen, met of zonder verloskundige erbij. Dat spraken we ook naar elkaar uit, ik zei: “Als de baby komt voordat de verloskundige er is, dan is dat helemaal goed hè, wij kunnen dit.” Mijn vriend bevestigde dit, een heel liefdevol moment.
Ons oudste zoontje was ontzettend lief tijdens de bevalling. Hij bracht me zijn favoriete autootjes (ik kon natuurlijk geen plek bedenken om die neer te leggen al hangend over de badrand) en de rest van de tijd ‘las’ hij in z’n babyfotoboek en keek hij een paar korte filmpjes op papa’s telefoon.
Volop oerpersdrang
Toen de verloskundige er eindelijk was (om 3.25) had ik al volop toegegeven aan mijn oer-persdrang. Ze zette gauw de dingen klaar uit het kraampakket en toen ze zich naar me toedraaide met de doptone om naar het hartje te luisteren, was opeens het hoofdje al geboren. Het ging zo: tijdens een wee voelde ik opeens dat ik met een heel klein beetje extra kracht het hoofdje geboren kon laten worden. Dus dat deed ik, en dat deed wat zeer, maar wat een verassing dat het zo makkelijk ging!
De verloskundige heeft toen gecheckt of het nekje vrij was, en verder heeft ze zich compleet afzijdig gehouden, de doptone heeft ze helemaal niet meer gebruikt. Ik kon niet stoppen met voelen aan dat hoofdje tussen mijn benen, het was zo ontzettend bijzonder om hem zo te voelen. Het is trouwens een bizar gevoel om een baby te voelen trappen in je baarmoeder, als zijn hoofdje al geboren is.
Prachtige watergeboorte
De volgende wee kwam het lijfje en dat heb ik zelf onder water aangepakt, en rustig omhoog laten komen. Het was 3.33. Ik was overweldigd, zoveel vreugde. Hij was er.
Mijn wens voor geen oxytocine-injectie (voor de placenta) werd gerespecteerd, en 20 minuten later kwam de placenta uit zichzelf, in bad. Er bleek een ware knoop in de navelstreng te zitten, maar daar heeft mijn baby geen last van gehad: hij is ter wereld gekomen met een perfecte APGAR-score.
De kraamhulp was een uur te laat. Toen de verloskundige mij bekeek of ik hechtingen nodig had, zei ze serieus: “Oh, hier zit een flinke scheur…” Om vervolgens opgelucht adem te halen en te zeggen: “Oh wacht, het is een sliertje bloed”. Ik heb geen enkele hechting nodig gehad.
10-12 powerweeën en een hoop naweeën
Terugkijkend heb ik eigenlijk niet heel veel weeën gehad, als je de lichte krampen tijdens de aanloop niet meetelt. De krachtige weeën zijn er maar zo’n 40 minuten geweest en die kwamen ook niet vaker dan om de 3-5 minuten. Dan hebben we het dus over een totaal van ongeveer 10-12 powerweeën die mijn kindje hebben gelanceerd, heel netjes. Toegegeven, ik heb een paar dagen flinke naweeën gehad, maar met een fluweelzachte newborn op en aan de borst kon ik die goed hebben.
Tijdens de bevalling heb ik ook totaal geen last gehad van mijn voorhoofdholte- en bijholteontsteking. Die kwam de volgende dag weer vrolijk terug en heeft 2 weken hardnekkig aangehouden, maar ik was dolgelukkig.
Lees hier het verhaal van Isa’s eerste, prachtige waterbevalling
Ik ben zo blij dat ik tot de beslissing ben gekomen om thuis te bevallen. Ik voelde diep van binnen dat mijn lijf gekozen had om deze twee babies te dragen. En dat ik voelde dat zolang ik op het vertrouwen zou varen, dat het dan goed zou gaan. Zou ik mezelf verloochenen, dan zou het allemaal anders kunnen lopen.
Angsten van anderen
Mijn zwangerschap was een hele weg. Een ongeplande zwangerschap (wel voorspeld door meerdere mensen jaren terug), en mijn partner had er veel moeite mee. Ook zelf heb ik er met momenten tegenop gezien, tegen de nachten, het tijdsgebrek, het stoppen met werken, vooral logistieke dingen.
En ik ben veel met angst geconfronteerd. Angsten van mezelf voor het ziekenhuis en de discussies daar. Angsten van anderen voor een thuisbevalling. Uiteindelijk heb ik daaraan gewerkt en heeft me dat alleen al een stuk bevrijd.
Natuurlijk en vanzelfsprekend
Sommige mensen vinden het heel bijzonder en krachtig dat ik voor de thuisbevalling gekozen heb. Maar eigenlijk voelde het voor mij als het meest natuurlijke en vanzelfsprekende om te doen.
Ik heb een medische inleiding bij mijn oudste gehad. En een prachtige thuisgeboorte met begeleiding van een holistisch verloskundige bij mijn tweede. Hoe anders dat kon zijn, hoezeer ik voelde dat ik bij mijn tweede alles wist, mijn lichaam helemaal wist hoe te baren, dat ik eigenlijk niemand anders daarvoor nodig had. Dat vertrouwen dat ik daar had gekregen in mijn lijf, was ik niet bereid om op te geven. Ik kon niet meer terug naar het opvolgen van anderen, naar enige vorm van discussie of sturing tijdens de baring, omdat een zorgverlener nu eenmaal protocollen volgt en mogelijk niet mijn lijf kon vertrouwen. En ik merkte ook hoe de angst van anderen, hoe subtiel ook, mij heel makkelijk uit mijn kern kon halen (al kon ik steeds beter gedurende de zwangerschap die angst bij de ander laten).
Echo’s om te monitoren
Om volledig bij mezelf te blijven en niet het risico te lopen om uit mijn kern gehaald te worden (en allerlei standaard interventies die bij tweelingen nogal snel gedaan worden), heb ik besloten om thuis te blijven. Ik heb een paar echo’s bij een particulier bureau afgenomen om te monitoren of onder andere de groei en de ligging goed was. En ik was op de hoogte van de risico’s. Maar heb me ook verdiept in hoe een tweelingbevalling kan lopen als er geen medische interventies zijn. Ik heb filmpjes en onderzoeken verzameld en op mijn Facebook pagina ‘natuurlijke tweelingbevalling’ gebundeld.
En heb mezelf weer volledig ondergedompeld in HypnoBirthing (Mongan Method) en Elena Tonetti en nog andere zelfhypnose die ik als hypnotherapeut zelf ontwikkeld heb. Dat voedde mijn kracht en vertrouwen.
Mensen die mij volledig vertrouwen
Het fijne was dat de kring mensen die bij de geboorte zouden zijn mij volledig vertrouwden. Mijn man, mijn kinderen, mijn moeder en de holistisch verloskundige. Dat was zo’n warme deken van vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er holistische verloskundigen bestaan is iets heel bijzonders en dat moet gekoesterd worden. Er zijn nauwelijks verloskundigen die in staat zijn om volledig in de autonomie van de zwangere en bevallende vrouw mee te gaan en hun eigen angsten daaromtrent kunnen loslaten. Heel belangrijk. Ik had haar nodig om bij mijn eigen vertrouwen te kunnen blijven, ook al wist ik dat ik het ook zonder haar of anderen zou moeten kunnen.
Vooraf heb ik een aantal echo’s gehad om wat risico’s af te kaarten, maar ik had vooral veel aan een aantal dromen en gevoelens die ik had over de bevalling. Ik heb twee keer gedroomd dat mijn meisje heel makkelijk erna zou komen. Ik had heel duidelijk het gevoeld dat de ligging geen probleem zou vormen voor de bevalling. Het enige waar ik vooraf een minder goed gevoel over had was een nabloeding, een gevoel van gevaar van leeglopen na de bevalling.
Zware laatste loodjes
Het was al weken aan het rommelen. Het gevoel dat je een dezer dagen gaat menstrueren. En ik was er klaar voor. Het was erg zwaar de laatste weken van de zwangerschap, het leek wel alsof ik al over de 44 weken was met een eenling.
Ik ben op mijn eigen verzoek twee keer gestript. Een keer met 38 weken geloof ik en een keer met 39 weken. Met 38 weken was ik al een paar centimeter open, met 39 weken al 7 centimeter (al vertelde de vroedvrouw mij dat ik bijna volledig open was en zat in mijn hoofd 9 centimeter).
Gerommel met ruim 40 weken
Met 40 weken en 2 dagen voelde ik in de holst van de nacht dat ik een paar stevige samentrekkingen kreeg die kwamen en gingen. Dit was hèt. Ik wist het. Maar in tegenstelling dat ik vooraf had bedacht dat we dan gelijk de vroedvrouw zouden bellen, omdat zij er anderhalf uur over zou rijden en anders te laat zou kunnen zijn, voelde ik dat ik nog ruim de tijd had. Daarna bleef het weer een tijdje rommelen.
“Je bent vast aan het bevallen”
En opeens kreeg ik enorm veel zin in seks. Dit terwijl ik zo’n beetje 9 maanden lang totaal geen behoefte aan seks had gehad. Ik maakte mijn man hiervoor wakker. Hij vond het helemaal niets, maar heeft toegegeven aan mijn behoefte en hij zei daarna, “je bent vast aan het bevallen”. “Ik weet het niet,” zei ik, “ik denk het, maar het rommelt weer vooral”. Ik ging naar de WC om te plassen en daarna werden de weeën steviger. Heel sterk in mijn onderbuik. Het was een heftige kramp op 10 vierkante centimeter die kwam en ging: ze voelden als de openingsgolvingen als bij mijn tweede bevalling, maar dan veel meer gecomprimeerd.
Naar beneden ademen
Ik deed de ballonademhaling, maar die maakte geen verschil. Ik verbaasde me hierover. Probeerde mijn buik nog meer op te blazen, nog meer naar die plek te gaan. Mijn zelfhypnosetechnieken toe te passen, maar het maakte geen verschil. En opeens dacht ik: oo de vroedvrouw zei dat ik bijna open was… misschien moet ik wel naar beneden ademen in plaats van nog verder open gaan. Ik ging de uitdrijvingsademhaling doen, terwijl ik niet lichamelijk dat gevoel had. Dit hielp, deze ademhaling werkte.
Ondertussen was het al vroeg in de ochtend en ik vroeg mijn man om de vroedvrouw te bellen en hij ging ook het bad vullen. Ik at nog een boterham.
Ontspannen in bad
Eenmaal in bad ontspande ik. Heerlijk die warmte om je heen. Ik merkte dat ik heel makkelijk in en uit hypnose kon komen. Tussen samentrekkingen in voelde ik me alert en praterig, en tijdens een samentrekking kon ik me totaal daarop focussen. Het voelde daardoor minder spiritueel dan bij mijn tweede bevalling die volledig in diepe trance was, maar het was prima zo. Ik had de alerte staat op een of andere manier nodig. De vroedvrouw was ondertussen gearriveerd.
Mijn oudste kwam af en toe even kijken, maar hij en mijn middelste zoon zaten vooral beneden met mijn moeder te spelen of tv te kijken.
Zin in de baby door mij heen
Ik wilde bij iedere samentrekking in de kikkerhouding. En ik merkte dat dit enorm zwaar voor mijn benen was. Zwaarder dan de samentrekking. Ik heb vaker gedacht: had ik dit maar geoefend. Wat wel heel fijn was, was dat ik in bad snel ook weer mijn benen even kon strekken en dan weer op tijd in de kikkerhouding kon gaan. Ik heb uren naar beneden geademend en op een gegeven moment ging ik voelen. Ik voelde het hoofdje, maar dat moest nog een flink stuk zakken. En dat ging heel langzaam, net als de vorige keren. Ik voelde met mijn handen na een hele tijd geen verschil, maar ik wist dat hij langzaam aan het zakken was. En ik kreeg er opeens zin in dat de baby helemaal door mij heen zou gaan. Mijn brein registreerde een lekker gevoel, een ‘zin in’, net zoals je zin kan hebben in een stuk chocola of iets anders te eten, of zin kan hebben in seks.
Kameelhouding
Op een gegeven moment kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik met mijn lijf naar achteren wilde krullen in de kameelhouding (yoga) bij iedere samentrekking. Ik deed het in eerste instantie niet. Ik ben niet zo lenig en het leek me lastig in water. Maar het gevoel bleef, het leek me zo lekker om te doen en ik kreeg het beeld dat ik dan zachtjes op een neer moest zwiepen en zo de baby eruit zou wiegen. Ik ben niet in een volledige kameelhouding gegaan, maar ging wel steeds meer naar achteren hangen en met mijn bekken naar voren. Dat voelde goed.
En ik kreeg meer het gevoel van uitdrijving, het gevoel van mee willen duwen (persen is een te groot woord), dat deed ik ook een beetje. Een hele tijd leek het alsof mijn baby ieder moment zou komen. Het hoofdje voelde ik bij de uitgang, maar mijn opening leek nog te klein en steeds weer ging mijn baby weer wat terug. Soms wat meer terug dan andere keren.
Daar is Leander
Ik dacht steeds: kom maar, kom maar, rek maar op. Maar toen ik opeens een hele sterke drang voelde van de baby om door te zetten, en ik voelde dat het gat nog niet groot genoeg was, en het ook even hele hevige pijn deed, raakte ik een beetje in paniek. Ik riep zoiets van dat de baby nu wilde komen, maar ik er nog niet klaar voor was. De vroedvrouw zei iets kalmerends tegen me. Geen idee wat. Maar daarna plopte het hoofdje eruit. Opluchting. De volgende wee kwam de rest van het lichaam. Ik heb mijn baby gelijk bij me gepakt en bij mijn borst gehouden. Leander was geboren. Volgens mij heeft hij ook nog wat aan mijn borst gesabbeld of geroken, maar niet gedronken (maar dat weet ik niet meer zo goed).
Tien minuten later kwamen er weer weeën. Ik had zoiets van: o nee, niet nu al. Ik was nog aan het bijkomen van de eerste ervaring. En ik had het idee dat ik weer helemaal opnieuw moest gaan bevallen. Ik kon Leander niet vasthouden, dat was teveel voor me. Echter de navelstreng was te kort om hem over het bad te tillen, dus mijn man kwam bij me in het bad. Het bad dat ondertussen al bloedrood was.
De weg was al gebaand
Deze bevalling voelde echter aan als het eruit komen van de placenta. Een paar weeen en ik voelde blob, blob en blob. Het ging heel gemakkelijk. Alleen de weeën voelde ik, de weg was verder al gebaand. Mijn meisje werd geboren en zag paarsig of blauwig en bleek. Ze ademende zwaar en er zat slijm in haar mond. Ik was in een shock, kon niet goed meer denken. Voor ik het wist stond de vroedvrouw naast me en zei me over haar rugje te wrijven en volgens mij wreef ze zelf ook. Ik kreeg de gedachte dat het misschien ook de verkeerde kant op kon gaan, dat mijn meisje wel dood zou kunnen gaan. En toen de vroedvrouw vroeg om in haar mondje te blazen, schrok ik. Ik deed niets, ik was ‘flabbergasted’. Mijn moeder zei stellig: blaas in het mondje. Ik deed het. Maar ik was in shock.
Duizelig
Daarna kan ik me alleen flarden herinneren. Blijkbaar deed mijn meisje het goed genoeg, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat ik het bad uit wilde, dat ik stond en dat het niet ging: twee babies uit het bad en ik tegelijk met navelstreng eraan. De volgende herinnering is dat de vroedvrouw tegen me zei, “ik moet toch de navelstreng knippen om jou uit het bad te krijgen”. Het interesseerde me niet meer, de lotusgeboorte, ik voelde me niet lekker, ik wilde het bad uit. Met moeite stapte ik over die dikke badrand en toen werd ik helemaal niet lekker. Ik zag zwart voor mijn ogen en een duizelig misselijkmakend gevoel. Ik ging op een stoel bij mij bureau zitten en op mijn bureau hangen.
Het volgende moment lag ik op een deken naast mijn bad. Ik voelde me langzaam OK worden. Ik zag nog de placenta. De vroedvrouw vertelde dat ik best wat bloed verloren was in het bad, maar dat mijn baarmoeder nu snel aan het krimpen was en ik niet veel bloed meer verloor. Ik kreeg een placentashake met Chinese kruiden, de babies waren aan mijn borst geweest.
Iets waardoor ik me snel beter voel
Op die deken liggen op de grond deed pijn en ik wilde wel naar mijn bed toe, ik voelde me weer wat beter. Met hulp ging ik rechtop zitten en ik werd weer enorm naar. Ik moest toch blijven liggen. Mijn man vond mij er niet goed uitzien. En ik voelde me ook helemaal niet lekker. Hij vroeg aan mij en de vroedvrouw of er toch geen ambulance gebeld moest worden. De vroedvrouw twijfelde. Zelf ging ik invoelen. Ik voelde heel duidelijk dat ik er wel bovenop zou komen als ik het niet deed, maar dat het herstel lang zou gaan duren. Ook kwam het beeld naar boven van de voorspelling die mijn zus had gehad: ik in het ziekenhuis met twee babies. Ik dacht: ik heb twee kinderen en nu ook nog twee babies erbij…. nachtvoedingen… dat gaat niet zoals ik me nu voel en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Als ik de ambulance bel, dan krijg ik iets waardoor ik me snel beter kan gaan voelen.
Ik vroeg mijn man de ambulance te bellen. Toen de ambulancemedewerkers kwamen bleek dat mijn bloeddruk heel laag was, mijn hartslag erg hoog en mijn bloedsuikerspiegel zeer laag. Ik kreeg een infuus met glucose. Maar ik trok niet snel genoeg bij en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar waren ze enigszins in shock dat ze een tweelingmoeder kregen, die thuis was bevallen.
Ik “moet” plassen
Eenmaal in het ziekenhuis kwam een gynaecologe in opleiding, een lieve leuke meid. Maar op een gegeven moment zei ze: je hebt nog niet geplast, dus gaan we een katheter inbrengen. Ik zei: ik wil geen katheter, maar eerst zelfstandig proberen te plassen. Ik heb nog niet eens de kans daartoe gehad. Toen een heel verhaal over protocol, maar dat brak mijn vroedvrouw af (die met me meegereisd was in de ambulance) en zij herhaalde dat ik geen toestemming gaf tot katheterisatie en dat zij dat dienden op te volgen. Dat zij alleen mogen adviseren, maar niets zonder mijn toestemming mochten doen. De gynaecologe in opleiding schrok, gaf aan dat ik het ook wel op de po mocht proberen, maar ze ging ook overleggen met haar supervisor. Dat was prima. Na een half uur (duurde wel lang met die po dus) kwam de gynaecologe mee en zij vroeg of ik op het toilet wilde proberen. Dat wilde ik wel en dat lukte ook.
Niets aan de hand
Daarna kwam mijn man samen met de babies. Uiteindelijk heb ik maar een paar uur in het ziekenhuis gelegen. Mijn HB was 7.8 dus was prima en op een gegeven moment waren de andere waarden geen reden meer tot opname. Het infuus van de ambulancemedewerkers was voldoende om me weer op de been te krijgen. We konden naar huis. De naam van mijn meisje is de dag erna gekozen: Fidessa. Ook al had ze even een vervelende start, mijn man en ik hadden dezelfde nacht sterk het gevoel dat er met haar verder niets aan de hand is qua gezondheid en dat we dat beiden zo voelden, dat is heel fijn.
Ik ben na een paar dagen wel weer opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Risico’s bij tweelingbevallingen
Toevoeging: een tweelingzwangerschap brengt hogere risico’s met zich mee bij de bevalling, of die nu thuis of in het ziekenhuis plaatsvindt. Het is belangrijk om daar bewust van te zijn. Er zitten risico’s aan thuisbevallen bij tweelingen. In het ziekenhuis is er ongeveer 40% kans op een spoedkeizersnede bij het tweede kind.
Ik kijk niet slecht terug op de bevalling van mijn oudste, maar na die van Sven weet ik dat daar achteraf heel veel anders had moeten gaan. Of eigenlijk: dat ik achteraf heel graag zou willen dat dat anders was gegaan. Achteraf gezien ben ik er dus toch wel wat verdrietig over, omdat veel me erg is overkomen. Ik vraag me af of een iets relaxtere houding van de zorgverleners (bijvoorbeeld geen weeënopwekkers, jemig… de bevalling duurde totaal 4,5 uur!!!) en íets langer de kans om zelf te proberen de uitdrijving te doen er voor hadden kunnen zorgen dat er geen ingrepen nodig waren geweest. Mijn oudste is geboren met vacuüm en knip. Ik wilde graag dat mijn tweede kindje thuis geboren zou worden.
Met een kopje thee achter de computer
De weeën begonnen ‘s ochtends tegen 11 uur vrij regelmatig maar totaal niet krachtig. Ik twijfelde of het echt begonnen was, maar het voelde wel anders dan de oefenweeën die ik tot nu toe had gehad. Om drie uur ‘s middags was er nog niet veel veranderd en had ik echt behoefte om even rustig alleen te zijn. Mijn man ging samen met ons zoontje Ties naar de stad, en we spraken af dat ik zou bellen als hij terug moest komen.
Ik ben rustig met een kopje thee achter de computer gekropen, en langzaamaan werd het toch wel iets serieuzer. Tegen 5 uur wilde ik mijn man bellen dat hij thuis moest komen, omdat het toch wel echt begon te worden. Maar toen kwam hij net al thuis. Goed op elkaar afgestemd!
Elke 10 minuten een wee
De weeën werden steeds wat serieuzer, en zo’n beetje om zes uur had ik elke 10 minuten een wee, die nog niet heel lang duurde. Ik wilde vooral graag snel eten, en Ties op tijd naar bed doen, zodat hij lekker zou slapen voor het serieus werd. Richard ging Ties om kwart over zeven naar bed brengen. Daar had ik op gewacht!
Tegen half acht ‘s avonds kwamen de weeën om de vijf minuten en werden ze steviger, maar nog heel goed op te vangen. Ik heb toen de verloskundige gebeld, maar omdat het topdrukte was, was er niemand beschikbaar. Zij hebben toen iemand anders van een andere praktijk geregeld om langs te komen! Zij kwam uiteindelijk pas om negen uur, toen de weeën echt al heel stevig waren. Ik ving ze lopend en hangend op de eettafel op.
Op handen en knieën weeën opvangen
Maar wat een fijne verloskundige! Ze las eerst rustig mijn bevalplan, en zag daar geen problemen in. Super fijn! Ik wilde zo veel mogelijk alles zelf doen, in alle rust, en zonder al te veel bemoeienis. De verloskundige keek samen met mij een paar weeën aan, en vroeg of ze mocht toucheren, want ze had het idee dat ik al ver was. Om 21.20 had ik 8 cm ontsluiting en heeft zij na overleg met mij de vliezen gebroken. Om 21.30 kwam de kraamhulp aan, en zij mocht meteen meehelpen om Ties op te vangen. Die was helaas wakker geworden van de deurbel en werd met een filmpje achter de computer gezet. Ik was inmiddels op handen en knieën gaan zitten om zo de weeën op te vangen.
Bij mijn eerste bevalling was mijn man ontzettend belangrijk voor me. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden en we hielden onze hoofden tegen elkaar. Ik heb daar toen heel veel steun uit gehaald omdat die bevalling mij ontzettend overviel. Bij Sven was het anders. Ik was daar echt veel meer in charge over wat er gebeurde. Het overkwam me niet zo, zoals die eerste keer, maar ik stond er meer boven. En daardoor had mijn man deze keer eigenlijk bijna geen rol tijdens de bevalling. Hij was meer van het regelen: deuren open doen, dingen pakken, Ties even geruststellen… dat soort dingen. Het bevallen en de kracht daarvoor vinden deed ik deze keer eigenlijk meer met de aanwezige vrouwen.
Een oerkracht komt los
Van de kraamhulp en de verloskundige ging zoveel positieve energie uit. Het was echt bijzonder! Twee sterke vrouwen die vol vertrouwen met mij samen deze bevalling gingen doen. Het was op een vreemde manier heel sereen en rustig allemaal. De sfeer was erg fijn en de weeën werden nu echt heel sterk.
Op dat moment wilde ik toch liever op mijn rug liggen en ben ik weer gaan liggen. De weeën deden natuurlijk pijn, maar het was heel goed te doen en ik voelde ook dat het nu niet lang meer kon duren. Een paar heel krachtige weeën later had ik persdrang en mocht ik meteen meepersen. Wat een ontzettende oerkracht komt er dan los. Op dit moment verloor ik even het vertrouwen en durfde niet hard genoeg te persen. Ik had dit niet eens door, maar toen de verloskundige me aanmoedigde om de volgende wee iets meer kracht te zetten besefte ik wat ik deed en was de angst ook meteen weg.
De geboorte van Sven
Ik kon toen vol in de golven meegaan, en drie weeën later, om 22.17, werd Sven geboren. Tussendoor heb ik meegekeken en gevoeld aan de haartjes. Heel bijzonder! En daar was dan mijn kleine mannetje. Wat was hij prachtig. Zo’n overwelmend oergevoel van liefde komt dan los. Niet te bevatten!
Omdat Ties wakker was kon hij meteen kennis maken met zijn kleine broertje. Zo mooi: nu echt met zijn vieren!
Mijn wens om geen oxytocine spuit te krijgen werd ook gerespecteerd en de placenta kwam netjes 15 minuten later. De navelstreng is na het uitkloppen doorgeknipt. Sven heeft daarna de hele nacht huid op huid bij mij gelegen en doet het super!
Ik had een klein scheurtje in mijn oude knip, en heb twee hechtingen gekregen, maar daar voel ik heel weinig van. Van die knip bij Ties had ik zo ontzettend veel last gehad. Het was echt té strak gemaakt allemaal. Nu was er een klein scheurtje in de knip gekomen, maar dat was precies wat er nodig was om alles weer normaal te maken!
Op vrijdag 13 juni was ik 38 weken en 3 dagen zwanger en ging ik voor controle naar de gynaecoloog. Ik had al veel voorweeën (dat is normaal bij een 3e zwangerschap). Bij inwendig onderzoek de week ervoor was bovendien gebleken dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en mijn baarmoedermond rijp was. Daarom had de gynaecoloog al gezegd dat ze me wel wilde strippen. Dan maakt ze met haar vingers de vliezen een beetje los, waardoor de bevalling op gang kan komen (maar het hoeft niet, kan ook dat er niks gebeurt).
Ik vond – net als bij mijn vorige zwangerschap – het strippen niet pijnlijk en we hoopten dat de baby daardoor al zou komen. Ik had een prima zwangerschap en zeer veel energie. Ik voelde me nog steeds niet hoogzwanger dus het lag niet aan lichamelijk ongemak, maar ik wilde gewoon niet nog tot eind juni of misschien wel begin juli op haar moeten wachten. De baby was meer dan welkom en we keken enorm uit naar haar komst, ook haar grote zussen Novi (6 jaar) en Tula (3 jaar).
Gezellig voetbal kijken
Die vrijdagavond moest het Nederlands elftal hun eerste voetbalwedstrijd spelen tijdens het WK, dus ik maakte steeds als grap dat ik precies tijdens de wedstrijd zou bevallen om m’n man te pesten. Om 16.00 uur was ik bij de gynaecoloog geweest maar in de loop van de avond gebeurde er niet veel, wel harde buiken/voorweeën, maar niet meer dan dat ik de afgelopen weken al had. We hebben gezellig voetbal gekeken samen met een vriend bij ons thuis en ook ’s nachts had ik nergens last van (behalve tig keer eruit moeten om te plassen, maar ook dat was niets nieuws).
Met dikke buik op de atletiekbaan
Omdat we voor zaterdag niets gepland hadden (want met dat strippen weet je het maar nooit), ging m’n man zoals elke zaterdagochtend atletiektraining geven. Omdat Novi afgelopen zaterdag haar A- en B-zwemdiploma had gehaald en nu op atletiek mocht, ging zij mee voor haar eerste training. Aangezien ik niets te doen had besloot ik samen met Tula ook mee te gaan en zo hebben allebei de meiden meegetraind en heb ik die ochtend met m’n dikke buik op de atletiekbaan rondgelopen. Daarna hebben we thuis gerelaxed en ’s middags zijn we met z’n vieren naar Wantijpop gegaan, een muziekfestival in het Wantijpark in Dordrecht waar ook voor kinderen leuke dingen te doen zijn. We kwamen veel bekenden tegen en hebben ons prima vermaakt. Thuis had ik geen zin meer om te koken en dus hebben we frietjes gegeten.
Weeën of voorweeën?
Rond middernacht gingen m’n man en ik naar bed en vanaf toen begon het gerommel in mijn buik. Ik kreeg heel veel voorweeën maar gedurende de hele nacht kon ik ze prima wegademen zonder al te moeten puffen. Het was wel gevoelig maar ze deden nog niet echt pijn. Ik heb die zaterdagnacht niet veel geslapen, misschien twee keer een half uurtje. Zo rond 6 uur ’s ochtends begon ik wel wat meer pijn te krijgen en moest ik ook een beetje mee gaan puffen, maar dit deed ik zachtjes want iedereen sliep nog. Ik zocht op mijn telefoon op internet nog even het verschil op tussen voorweeën en echte weeën, waarbij ik las dat een voorwee 30-40 seconden duurt en een echte wee minstens 1 minuut. Aangezien mijn weeën steeds maar maximaal 40 seconden (1 keer altijd is kortjakje ziek puffen) duurden, kon ik dus in mijn beleving nog geen echte weeën hebben en dacht ik dat het nog flink veel erger moest worden wilde ik gaan bevallen.
Vervroegde Vaderdag
Zondag 15 juni was het vaderdag en ik had met m’n man afgesproken dat hij uit mocht slapen (daar houdt hij van). Aangezien de meiden altijd vroeg wakker zijn zou ik op het gebruikelijke vroege tijdstip met hen ontbijten en dan rond een uur of 10 als hij wakker werd croissantjes bakken en met Novi en Tula ontbijt op bed voor papa maken. Om 7 uur zat ik met de meiden beneden. We hebben eerst nog even de kleurplaten gekleurd die ze bij Wantijpop hadden gekregen, waarbij ik af en toe een wee had die ik even tussendoor weg pufte. Toen ik het bijhield leek het om de 5-7 minuten, maar het waren nog steeds korte weeën. Rond half 8 heb ik brood gesmeerd en zijn we op de bank voor de televisie gaan ontbijten, terwijl ik steeds pijnlijkere weeën kreeg en af en toe naar de gang liep om die voorover gebogen weg te puffen.
Toen ik m’n brood en thee op had was het rond 8 uur en besloot ik je vader wakker te maken. Ik liep naar boven, pufte boven aan de trap een wee weg, liep naar het bed, pufte daarover gebogen hangend een wee weg, zei, “Daan ik denk dat we Vaderdag een beetje moeten vervroegen,” keerde om en pufte boven aan de trap weer een wee weg. Daan riep me na: “Volgens mij is dit al om de 1 minuut.” En ik zei: “Geen idee ik hou het niet bij”.
Medische indicatie
Beneden vertelde ik de meiden dat ze papa hun Vaderdagcadeautjes mochten gaan brengen en we gingen weer naar boven. Onderweg bleef ik halverwege de trap puffen en Novi vroeg wat ik aan het doen was. Van het cadeautjes uitpakken heb ik niets meegekregen, toen hing ik puffend over het bed heen, in m’n eigen pijnlijke wereld teruggetrokken.
Mijn man Daan keek naar mij, besloot even heel snel te gaan douchen en belde daarna z’n ouders of ze meteen wilden komen om de meiden op te halen zodat wij naar het ziekenhuis konden gaan. Daar zou ik bevallen op medische indicatie vanwege mijn schildklier en eerdere postnatale depressie. Ik wilde ondertussen snel wat kleren van Novi en Tula in een rugzak stoppen, zodat opa en oma hen zouden kunnen aankleden, want we liepen nog in ons nachthemd. We hadden zelfs nog niet eens onze tanden gepoetst, want de elektrische tandenborstel maakt zo’n herrie als er nog iemand ligt te slapen.
Ik voel druk
Na met veel moeite wat kleren voor de meiden gepakt te hebben ben ik voor de kledingkast in Tula’s kamer op de grond gaan zitten. Op handen en knieën, want ik kon niet meer blijven staan. Daan had om 8.12 uur z’n ouders gebeld, toen hij net op had gehangen riep ik: “Daan, ik voel druk”.
Ik keek tussen m’n benen door, zag een stroompje lopen en daarna voelde ik m’n vliezen breken en een hele plens warm water onder me door stromen. Ik riep heel hard, “Daan je moet NU m’n broek uittrekken”. Daan had net z’n boxer aangetrokken, daarna deed hij mijn ene broeks- en onderbroekspijp uit en hij zag de bovenkant van het hoofdje met haartjes naar buiten floepen. Ik voelde inderdaad het hoofdje al heen en weer schieten en daarna kwam in één keer Pepa naar buiten geglibberd en kon Daan haar net op tijd opvangen.
Foto’s maken
Omdat ik dus op handen en knieën zat en Daan Pepa met navelstreng en al vast had moesten we een rare draai doen zodat ik op m’n rug kon gaan liggen met Pepa op m’n borst. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen. Ik vroeg aan Novi om een handdoek te pakken, maar ze kwam terug met de natte handdoek waarmee Daan zich net had afgedroogd, dit voelde ik toen ik die over Pepa heen legde dus vroeg ik Novi om een droge handdoek te gaan halen. Daarna zei ik dat Novi de fotocamera beneden moest gaan halen en foto’s van dit alles moest gaan maken omdat we het anders later niet meer zouden geloven.
‘Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen?’
Ondertussen belde Daan naar Margo (8.17 uur), de kraamverzorgster die we graag wilden en die bij ons in de straat woont. Zij nam niet op dus toen belde hij maar naar het ziekenhuis (8.18 uur), maar het verhaal wat hij vertelde kwam nogal vaag over. Ze vroegen: “Is uw vrouw hier in het ziekenhuis bevallen of thuis?” “Nee,” zei Daan, “ze ligt hier nog op de grond met de baby en de navelstreng eraan”. Het ziekenhuis zou in ieder geval de verloskundige bellen om naar ons toe te komen (vanwege mijn medische indicatie zijn we nooit bij een verloskundige geweest, alleen maar in het ziekenhuis).
Beschuit met muisjes
Ondertussen zag Daan buiten Margo lopen met haar hondje en in zijn boxer is hij naar buiten gerend al zwaaiend en roepend naar Margo. Ze kwam net terug met haar hond, die wilde ze eerst even thuis brengen maar Daan zei: “Geef mij die hond maar”. Maar Margo zei: “Ga jij snel terug naar je vrouw en kind,” en ze kwam er direct achteraan. Om 8.22 uur, 10 minuten na het eerste telefoontje, belde hij weer z’n ouders om te zeggen dat hun kleindochter al geboren was.
Ondertussen, terwijl ik dus nog op de vloer lag met Pepa op m’n borst onder een handdoek, waren Novi en Tula foto’s aan het maken, had ik met mijn telefoon een foto gemaakt die ik naar m’n vriendinnen verstuurde en kwamen opa en oma aan. Niet lang daarna kwam de verloskundige en samen met Margot hebben zij me overeind geholpen naar ons bed toe, waar Daan de navelstreng doorgeknipt heeft. Ik had totaal geen weeën meer, maar gelukkig kon de verloskundige de placenta er makkelijk uittrekken terwijl ze op m’n buik duwde. Ik kreeg 1 hechting en daarna deed de verloskundige alle babycontroles onder toeziend oog van het hele gezin inclusief opa en oma.
Toen dat klaar was ging iedereen naar beneden om beschuit met muisjes te eten en bleef ik heerlijk rustig achter in mijn eigen bed om Pepa de borst te geven.
Het is ochtend, rond 7.00 uur, en ik word wakker van druk op mijn heupen. Ik kan al weken alleen nog maar op mijn zij liggen, dus ik denk dat ik niet goed meer lig. Ik draai me om, maar de druk blijft. Ik besluit op te staan en sluip uit bed. Maar Skye heeft precies een ingebouwde radar en voelt het aan als ik uit bed kruip. Hij wordt gelijk wakker, dus hij gaat mee naar beneden.
Ik heb voorweeën, besluit ik
We zitten samen in de zetel, kijkend naar de tv. Ik heb voorweeën, besluit ik. Dat kan, want ik ben vandaag 39 weken en 4 dagen. Ik ga echter nog lang niet bevallen, dat is iets voor eind volgende week. Bij Skye ging ik ook 11 dagen overtijd, dus dat gaat nu ook weer zo zijn. Ik ben ook helemaal nog niet voorbereid, nog niet klaar met van alles en nog wat, dus bevallen vandaag? No way!
Ik blaas op m’n gemak de voorweeën weg. Sommige zijn best heftig, maar ‘t overgrote deel is best te doen. Het is heel draaglijk allemaal.
Goed te doen, die voorweeën
Het is de 2e zaterdag van de maand en ik had Skye beloofd om naar een mamameet te gaan, dus tegen kwart voor 10 maken we ons klaar. Ik gooi nog gauw een blik op de klok en time mijn voorweeën. Om de 5 à 7 min. Goed te doen dus, denk ik nog.
Op weg naar de meet, kwartiertje rijden, zwakken ze af. Ha, net wat ik dacht! Voorweeën zijn het! Maar eens uit de auto, in de stoel op de meet, komen ze weer opsteken. De mama’s zien me de voorweeën opvangen. Sommige komen al sneller op elkaar en een mama stelt vast dat dit volgens haar geen voorweeën meer zijn.
Jawel, zeg ik! Voorweeën zijn het. Ik ga écht nog niet bevallen. Veel te vroeg, want Skye kwam 11 dagen overtijd. Dat gaat nu ook weer zo zijn. Straks zwakken die weer af. Ik ga vandaag echt nog niet bevallen!
Naar de broodjeszaak
12.00 uur en de meet is voorbij. We gaan allemaal naar huis. 2 mama’s vragen me nog of ze me niet naar huis moeten vervoeren? Nee hoor, dit zijn voorweeën en die gaan in de auto weer stoppen zoals daarnet. Ik moet trouwens nog belegde broodjes halen voor deze middag.
Dus we vertrekken richting Brakel, naar de broodjeszaak. De voorweeën zwakken niet af in de auto zoals daarnet en ik ben blij dat er niet veel volk op de weg is. Skye bekijkt me maar bedenkelijk en vraagt of mama buikpijn heeft. “Ja, liefje, een beetje, maar ‘t is niet erg.”
We kopen snel snel de broodjes en hup, naar huis. Ondertussen bel ik mijn vriend om te zeggen dat ik iets voel. Dat ik eigenlijk veel voel, dus dat hij misschien toch voorbereidingen moet treffen? Ik zeg nog dat ‘t wel maar voorweeën zijn, but you never know…
‘Dit is niet normaal’
Thuis zegt mijn vriend dat ik de vroedvrouw moet bellen, dat dit niet normaal is. En S., een vriendin van mij, die moet ook op de hoogte gebracht worden. Zij zou langskomen om op Skye te passen indien nodig en foto’s te nemen.
Ik bel beide dames en vertel hen dat ik voorweeën heb. De vroedvrouw vraagt hoe en wat ik precies voel en ik zeg dat ze komen om de 5 minuten en een halve minuut aanhouden. Ze zegt dat ‘t inderdaad nog kan afzwakken en ik moet de druk en pijn in de gaten houden. Ik moet over een uur of 2 terugbellen.
Ondertussen is mijn vriendin op weg naar ons. Ze arriveert en Skye is blij haar te zien met al de cadeautjes die ze mee heeft voor hem. Ze is keilief voor Skye en mij.
Nog niet klaar
Skye is gedurende de hele zwangerschap voorbereid over wat bevallen is en hoe baby’s op de wereld komen. Aan de hand van een boek, verhalen en vooral filmpjes op youtube. Tegen het einde van m’n zwangerschap wist Skye goed hoe baby’s geboren werden. Hij is van begin tot einde bij de bevalling.
We praten en lachen en ik blaas de weeën weg. Mijn vriendin concludeert dat dit geen voorweeën meer zijn. “Jawel,” zeg ik, “dit zijn voorweeën, want ‘t is nog véél te vroeg om te bevallen.” Ik ben nog niet klaar, niet in m’n hoofd en niet in m’n huis. Mijn vriendin staat erop dat ik het voorwee-idee uit mijn hoofd zet. Dit zijn géén voorweeën meer, maar the real job! “Tegen de avond heb je je baby in je handen,” zegt ze, “dus prent dat in je hoofd voor je alles blokkeert.”
Daar gaat mijn planning
Tja, tegen een uur of 2-3 komen de weeën om de 2 minuten en houden ze toch wel bijna een minuut aan, dus ik moet echt gaan toegeven dat dit inderdaad geen voorweeën meer zijn. Daar gaat mijn voorbereiding, mijn planning… We bellen terug naar de vroedvrouw en enkele minuten daarna komt ze hier aan. Ze controleert: 4 à 5 cm opening al. Ze zegt dat ze in ‘t dorp hiernaast nog op huisbezoek gaat en komt terug tegen 17.00 uur. Of de arts moet komen? Nee, ik heb mijn vriend bij me en S. en mijn zoon. Alles wat moet ik moet hebben is hier.
Storm op komst
Mijn vriend maakt ‘t bad klaar. Er was even stress met ‘t warme water, maar gelukkig is dat probleem vlug verholpen.
Ondertussen volgt de ene wee de andere op en ik loop wat rond, ga op de stoel zitten, op mijn knieën op het matras. Uiteindelijk ga ik op m’n zij liggen. Dit voelt goed.
De uren gaan voorbij en ik heb geen besef meer van tijd. Ik vraag mijn vriend en S. of de vroedvrouw nog niet terug is. Ik wil namelijk weten hoe ver ik al zit qua opening. De vroedvrouw is er nog niet en na even twijfelen vraag ik mijn vriendin of zij wil kijken. Zij is ook vroedvrouw en al lijkt ‘t een gek idee dat een vriendin van me gaat kijken hoeveel opening ik al heb, ik wil het echt wel weten!
6 centimeter! WOW!
Warm water doet goed
Enige tijd later komt de vroedvrouw terug en ze wordt ingelicht over de 6 centimeter. Ze belt de arts dat hij gauw moet komen. Het kan snel gaan nu, zegt ze. Ik strompel naar het bad en ga er in. Het bad doet deugd! Dat warme water (waarvan ik het eerst te warm vond…) doet echt goed. De weeën volgen elkaar gedwee, doch streng. Ik denk een paar keer dat ik niet meer kan. Dit is pittig!
Het is 10 voor 6 en de vroedvrouw wil kijken hoever ik ben en of ze misschien mijn water moet breken. Ik mopper een beetje dat ik me moet verzetten van positie, want ik zat goed zo, op mijn knieën in dat bad. Maar op die manier kan de vroedvrouw niet kijken hoever ik al ben, dus ik ga op mijn billen zitten en zo blijkt dat ik volledige ontsluiting heb. De vroedvrouw breekt mijn water.
Bevalcocon
Ondertussen is de arts ook binnen gekomen, blijkbaar. Ik heb daar niet veel weet meer van. Ik zit volledig in mijn bevalcocon en voel persdrang. Laat toe, zegt de vroedvrouw en ik voel het branden onderaan. Ja, ze zien zijn hoofdje! Voel maar, zegt de vroedvrouw. En eerst wil ik niet, maar ze zegt dat ik moet voelen en hem zo zal naar buiten zal voelen komen.
Wat is ie zacht en ‘moussig’. Ik moet me concentreren op de weeën, die ik niet goed meer voel met z’n hoofdje er al half uit. Maar inderdaad, ik voel hem naar buiten glijden… En daar is z’n hoofd!
Een wee of 2 later glijdt de rest van z’n lijfje het warme water in en zo op mij.
Zo 2 weken ‘te vroeg’
Hij is zo mooi! En zo volmaakt! En zo 2 weken “te vroeg”!
Ik ben er nog niet over dat hij zo vroeg is gekomen, maar het is goed. Het was een erg fijne bevalling, een droombevalling! Helemaal zoals ik het wilde, met iedereen die me lief is om me heen. De hondjes komen binnen kort nadat Storm is geboren. Ze zijn door het dolle heen.
Storm zoekt zelf al naar de borst, drinkt gretig alsof ie nog nooit anders heeft gedaan. Na een hele tijd huid-op-huid wordt hij gewogen en gemeten. Een flinke kerel van 52 centimeter en 4050 gram.
Perfecte watergeboorte
Ik kijk met een heerlijk, zalig gevoel terug op mijn bevalling. Dit was echt een bevalling uit de boekjes. Skye’s bevalling was zwaar, en toen had ik al zo genoten, maar deze bevalling was gewoonweg perfect!
Al 2 keer eerder had ik een mooie bevalling gehad. Maar hoewel ik op allebei met een goed gevoel terugkijk, ging er toch elke keer iets anders dan gepland.
De volgende keer anders
Bij mijn eerste ben ik thuis bevallen op de baarkruk en bij de 2e beviel ik thuis in bad. De eerste bevalling was mooi, echter heb ik een uur persdrang weg moeten zuchten en dit vond ik hels. Ik heb maar 8 minuten geperst toen, maar ben flink ingescheurd. De scheur was moeilijk te hechten en dit heb ik 9 maanden na de bevalling moeten laten herstellen bij de gynaecoloog. Tevens verliep de geboorte van de placenta toen zo dat er twijfel was over de compleetheid van de vliezen. Na een week kreeg ik koorts en meer bloedverlies en bleek er een stuk vliezen achter gebleven te zijn.
De 2e bevalling was prachtig. Ik beviel bij kaarslicht en mijn moeder heeft geholpen mijn zoontje aan te geven nadat hij geboren was in bad. Bij mijn 2e bevalling was ik net zo als bij mijn eerste bevalling rustig, maar zat ik nog veel in mijn hoofd. Bij de 2e bevalling verliep de geboorte van de placenta zo dat er twijfel was of de placenta compleet was. Uiteindelijk bleken er toen vlokjes placenta in mijn baarmoeder te zijn achter gebleven.
Veel zaken waren volgens onze wensen verlopen bij de eerste 2 bevallingen, toch had ik telkens zaken waarvan ik achteraf zei dat ik ze een eventuele volgende keer anders zou willen.
Samenwerken als geboorteteam
In de voorbereiding van de geboorte van ons 3e kindje heb ik veel nagedacht over wat ik nu wilde voor de volgende bevalling en wat ik kon doen om ellende zo veel mogelijk te voorkomen. Ik had veel goede verhalen gehoord over HypnoBirthing. Ik wilde een cursus volgen die ik met mijn partner kon doen. Wat ik zelf altijd zo mooi vind van bevallingen van anderen is als de barende vrouw op zo’n wijze door haar partner gesteund werd, dat zij als een geboorteteam samen werkten. Dit wilde ik ook! Daarom ben ik samen met mijn partner de HypnoBirthingcursus gaan volgen.
Ik was op sommige punten heel sceptisch tijdens de cursus. Zo hadden wij de cursus al vroeg in de zwangerschap gevolgd en had ik een paar keer vroeg in de zwangerschap geprobeerd om naar de HypnoBirthingbandjes te luisteren. Ik vroeg mij toen af of het wel iets voor mij was. Het voelde zo zweverig en ik ben daar normaliter helemaal niet zo van.
Een warm bad
Toch ben ik door de cursus gaan nadenken wat mijn behoeftes waren ten aanzien van de bevalling. Als ik me mijn bevalling voorstelde, wilde ik dat ons 3e kindje in een letterlijk en figuurlijk warm bad verwelkomd zou worden. Ik wilde dat ons kindje in liefde verwelkomd werd. Ik voelde tijdens de zwangerschap steeds dieper de behoefte opkomen dat ik dit met ons gehele gezin wilde doen. Tijdens de zwangerschap uitte mijn oudste (een meisje van 5,5 jaar) de wens dat zij graag bij de bevalling wilde zijn.
Wij hebben in ons gezin altijd gedaan alsof bevallen de normaalste zaak is van de wereld, net zoals slapen en naar het toilet gaan. Het hoort bij ons mens zijn. Blijkbaar vond onze dochter het zo normaal dat zij het ook logisch vond dat zij dan bij de geboorte aanwezig zou zijn.
Positief beeld
Mijn partner twijfelde heel erg aan mijn ideeën. Hij wilde de bevalling graag samen met mij beleven maar hij had niet zo de behoefte om er de oudere kinderen bij aanwezig te hebben. Hij vond het net zoals de meeste mensen om ons heen ook een raar idee om kinderen bij een bevalling aanwezig te laten zijn. Gedurende de zwangerschap hebben we het er veel over gehad. Ik wilde mijn dochter graag tegemoet komen in haar wens en haar het gevoel geven dat zij erbij hoorde. Bij ons gezin, dus ook bij de bevalling.
Ik wilde mijn dochter ook een positief gevoel geven over bevallen. Ik wist dat ik niet gillend zou bevallen en wilde mijn dochter een ander beeld geven dan het standaard beeld wat een vrouw krijgt door tv-programma’s. Ik wilde dat ze een beeld zou hebben van een natuurlijke bevalling voordat zij zelf volwassen zou worden en eventueel zelf kinderen zou krijgen (mocht ze dat willen en het haar gegeven zijn). Dit alles heb ik met mijn partner besproken. Gedurende de zwangerschap ging het bij hem ook steeds meer leven.
Het huisje van de baby
Ik wilde mijn dochter wel graag goed geïnformeerd voorbereiden voor het geval ze inderdaad bij de bevalling aanwezig zou zijn. Al in de vooraf gaande jaren had mijn dochter weleens filmpjes gezien van holistische rustige badbevallingen, voor haar was dit heel normaal. In de laatste weken heb ik meerdere malen filmpjes gekeken van bevallingen op YouTube. Het waren allemaal badbevallingen waar de bevallende vrouw niet lag te gillen of schreeuwen van de pijn.
Tijdens het kijken van de filmpjes heb ik uitleg gegeven, wat er allemaal gebeurt. Toen ik de functie van de placenta en de vliezen uitlegde op een wijze die zij begreep, vroeg ze mij of de placenta dan een soort van huisje was voor de baby in de buik. Sindsdien zijn we de placenta het huisje van de baby gaan noemen. Ik heb uitgelegd dat bij een bevalling vaak wat bloed mee komt, maar dat dit geen pijn doet en erbij hoort. Tijdens de filmpjes heeft ze haar vragen kunnen stellen en tijdens de laatste week van de zwangerschap kon zij goed vertellen hoe een bevalling in zijn werk ging.
Afspraken maken
Aangezien ik wilde dat mijn man zich kon bezighouden met mij ondersteunen tijdens de bevalling, heb ik geregeld dat een vriendin van ons er tijdens de bevalling zou zijn om voor de kinderen te zorgen. Zo konden de kinderen thuisblijven. We hadden haar ons bevalplan laten lezen en besproken wat we wilden. Met de verloskundige sprak zij een signaal af. Als de verloskundige dit signaal gaf, zou ze met de kinderen de kamer verlaten. Dit voor het geval ik bijvoorbeeld niet rustig zou zijn. Ik wilde niet dat mijn kind(eren) een trauma zouden krijgen van een moeder die het uit gilde. Ook wilde ik de kinderen zo snel mogelijk de kamer uit als er iets fout zou gaan. De jongste wilden we niet bij de bevalling zelf hebben, maar wel zo snel mogelijk erna. Hij was nog maar 1,5 jaar oud en we vonden hem te jong om erbij te zijn. De oudste mocht erbij zijn als het voor ons op het moment dat de weeën zich aandienden goed zou voelen.
Doula Sophie
Bij 36 weken zwangerschap hebben wij het bevalbad eens opgezet in de woonkamer. Om te kijken hoelang het opzetten en vullen duurde, maar ook om de kinderen te betrekken bij de naderende bevalling. Doula Sophie was daarbij aanwezig. Zo kon zij de kinderen ontmoeten, zodat zij tijdens de bevalling geen vreemd gezicht zou zijn. Zij zou tijdens de bevalling aanwezig zijn om foto’s te maken.
De kindjes hebben midden in de woonkamer gezwommen in het bevalbad en de grootste lol gehad. Voor ons was het bijzonder om ons 2e kind erin te zien spetteren, aangezien hij zelf ook in dit bad geboren was. Sophie heeft foto’s gemaakt en we hebben met haar besproken wat onze wensen en verwachtingen waren voor tijdens de bevalling.
Sophie had ook een boekje bij zich dat ‘Our water baby’ heette, over een jongen die voorbereid wordt op de watergeboorte van zijn broertje/zusje waarbij hij aanwezig mocht zijn. Onze dochter vond het heerlijk om uit het boek voorgelezen te worden en het bereidde haar naast de filmpjes nog extra voor wat er komen ging.
“Komt de baby vannacht?”
Op 4 mei 2015 kreeg ik om kwart voor 8 ’s avonds weeën. Vlak daarvoor ben ik nog met mijn jongste in het gewone bad geweest. Toen ik eruit kwam en hij op bed lag, kreeg ik rust. De weeën kwamen direct om de 2-3 minuten en hielden een minuut aan. Direct voelde ik dat dit waarschijnlijk het echte werk was. We stelden onze vroedvrouw op de hoogte en die bracht Sophie op de hoogte. Mijn partner stuurde een smsje naar onze vriendin, dat ze vannacht gebeld zou kunnen worden.
Mijn dochter was nog niet naar bed. Ik heb haar gevraagd of ze nog steeds bij de bevalling aanwezig wilde zijn en dat we haar dan misschien vannacht wakker gingen maken. “Komt de baby dan vannacht?” Ik heb haar geantwoord dat de baby misschien kwam, maar dat we dat nog niet zeker wisten. Mijn partner heeft haar daarna naar bed gebracht en haar voor het slapen gaan nog verteld dat ze als ze bij de bevalling is wel heel rustig moest zijn. Dat heeft ze hem beloofd.
Het echte werk
Mijn partner kwam daarna naar beneden. Ik heb hem verteld dat de weeën echt wel frequent kwamen en gevraagd of hij direct het bad op kon zetten. Hij vroeg nog of ik het zeker wist, aangezien ik al een paar dagen aan het rommelen was. Maar alles in mij vertelde me al heel de dag dat de bevalling zich aan het aankondigen was en aan de contracties voelde ik dat dit toch echt het echte werk was. De vroedvrouw vroeg via sms of ze al nodig was. Ik zei haar dat ze voorlopig nog niet echt nodig was. We spraken af dat ze sowieso om 22.00 even een kijkje zou komen nemen.
Mijn man bracht de woonkamer in gereedheid. Hij stofzuigde, zette spullen aan de kant, stak overal kaarsjes aan, blies het bevalbad op en liet het vollopen met water. Ondertussen had ik mijn iPod opgezet en luisterde ik naar HypnoBirthingbandjes. Het hielp mij in mijn bubbel te komen en in de staat te komen waarbij ik me overgaf aan de bevalling. Ik liep heen en weer door het huis en nam af en toe plaats op een bevalbal. Rond kwart voor 10 merkte ik dat ik toch wel toe aan het leven was naar het tijdstip dat we afgesproken hadden met de vroedvrouw.
Prima harttonen
Om 22.00 uur exact arriveerde onze vroedvrouw. Ze observeerde me en zag aan me dat ik echt bezig was. Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ondanks dat ik van te voren had afgesproken niet vaginaal onderzocht te willen worden, vroeg ik haar mij toch te onderzoeken. Ik wilde zeker weten dat ik bezig was en dat het hele circus niet voor niks was. We hadden afgesproken dat zij niks zou zeggen over wat ze voelde.
Ze vroeg of ze de harttonen van de baby mocht luisteren en of ik dit wilde horen of dat ze een apparaat moest pakken waarbij zij alleen de harttonen kon horen. Ik liet haar weten dat ze mocht luisteren en dat ik het juist prettig vond om de harttonen even te horen. Ze luisterde de harttonen en we hoorden beide dat deze prima in orde waren. Ze onderzocht me vaginaal en liet me weten dat ik echt bezig was. Achteraf hoorde ik dat ze wel iets met naar mijn partner had geseind, maar dat had ik zelf niet meegekregen.
Terug in mijn weeën
De vroedvrouw nam plaats op de bank, ik dook terug in mijn weeën. Ik ging op de bevalbal zitten en mijn partner nam achter me plaats. De HypnoBirthingbandjes werden hardop op gezet en mijn partner voerde light-touch massage uit. Zo af en toe twijfelde ik echt of ik wel echt bezig was. De weeën voelde amper pijnlijk, ik was heel ontspannen en het voelde daardoor fijn. Deze ervaring was zo anders dan de vorige keren, dat het me steeds deed twijfelen. Zodra de HypnoBirthingbandjes stopten en ik omhoog kwam, voelde ik de kracht van de weeën meer en besefte ik me dat het de HypnoBirthing was die het zo prettig liet voelen.
Rebozomassage
De vroedvrouw onderhield contact met Sophie. Samen hadden zij besloten dat zij nu ook zou komen. Ondertussen was het al na 12 uur en was ik blij dat ik niet meer op 4 mei kon bevallen. Mijn partner was erg moe. Na checken bij mij bood de vroedvrouw aan mijn partners rol even over te nemen, zodat hij een half uurtje kon slapen. Ik vond het prima, ik redde het wel even met de steun van de vroedvrouw en vond het fijn dat mijn partner zo even kon opladen. Zo kon hij me later extra tot steun zijn.
Ondertussen bood de vroedvrouw mij een rebozomassage aan. Hierbij ga je als barende vrouw hangen in een lange doek waarbij zij de doek tijdens de wee heen en weer schudt. Dit was prettig, want ik had niet zoveel last van de contracties, maar wel van mijn bekkeninstabiliteit. Ondertussen hebben de vroedvrouw en ik veel grapjes gemaakt tussen de weeën door en werd er veel gelachen.
Sterk gevoel
Na een tijdje arriveerde Sophie. Mijn partner was inmiddels ruim door de wekker heen geslapen, dus Sophie ging hem wakker maken. Hij kreeg een bak koffie terwijl de vroedvrouw en Sophie mij ondersteunde. Zij was er in de rol van geboortefotograaf. Ik heb haar camera een paar keer horen klikken, maar verder amper door gehad dat ze foto’s aan het maken was. Ze was heel rustig en alles behalve storend. Haar aanwezigheid was zelfs steunend.
Nadat mijn partner weer helemaal wakker was, moest ik even naar het toilet. Daarna was er iets in mij dat sterk voelde dat mijn vliezen gebroken moesten worden. Ik heb dit besproken met de vroedvrouw. Ik weet niet waarom, maar het gevoel was heel sterk. Ik baalde er zelf van, want ik wilde eigenlijk een compleet hands-off bevalling. De vroedvrouw stelde me gerust dat mijn bevalling niet een wedstrijd was van de meest hands-off bevalling en dat we afgesproken hadden dat niks uit routine zou gebeuren. Aangezien ik dit gevoel zo sterk had, stelde ze me gerust dat het gevoel er vast niet voor niks was. Ze adviseerde me om het te volgen. Ik ben toen nogmaals diep in mezelf gaan voelen en voelde nog steeds sterk dat het nodig was om de vliezen te laten breken.
Veranderen van houding
Ik nam plaats op de bank in onze woonkamer, op een matje en de vroedvrouw deed een poging om mijn vliezen handmatig te breken. Ze vertelde me dat mijn vliezen erg stug waren en dat ze zich niet kon herinneren dat ze er vaak zoveel moeite voor moest doen. Uiteindelijk lukte het haar toch om mijn vliezen te breken. Direct daarna werden mijn weeën krachtiger. Ik voelde telkens vruchtwater lopen en ondanks de maandverbandjes was mijn broek al snel kletsnat.
Ondertussen veranderde ik veel van houding. Ik zat op de bevalbal (een soort grote skippybal), voorover over op de rand van het bevalbad leunend en bewoog met mijn benen mijn bekken heen en weer. Daarna nam ik gehurkt plaats op de grond, leunend op de bevalbal, en wiegde zo heen en weer. De houdingen boden me comfort en de contracties waren met de HypnoBirthing erg goed te doen. Ik concentreerde me vooral op het bewust ontspannen van al mijn ledenmaten en vond het heerlijk om in mijn gedachten weg te gaan naar de stem van de HypnoBirthingdame. Dit ging precies zoals ik me de afgelopen weken met de bandjes had gevisualiseerd.
Koud – warm – koud
Al vlot voelde ik dat het nodig was om het bevalbad in te gaan. Het was heerlijk en ik vroeg me tussen de weeën door af waarom niet elke vrouw in zo’n heerlijk bad zou willen zitten. Het was ondertussen wel wat afgekoeld dus mijn man tapte wat water af met de dompelpomp en deed er weer wat warm water bij met de slang. Ondertussen werd er druk gesmst en gebeld met mijn vriendin die de opvang van de andere kinderen zou regelen tijdens het laatste stukje. Ik had niet door dat ze haar niet konden bereiken (gelukkig maar). Ze had blijkbaar migraine gehad en was met medicatie gaan slapen. Aan mij werd gevraagd of ze al gebeld kon worden. Eerst zei ik van niet, maar de wee erna voelde ik dat het ineens een stuk vlotter ging en dat ik dus wel wilde dat ze kwam.
Er werd goed voor mij gezorgd door mijn bevalteam. Het bad was inmiddels iets te warm, dus ik kreeg koude doekjes op mijn hoofd er werd wat koud water bijgedaan. Ik kreeg water aangeboden en iedereen was lief voor me. Ik had echt een heerlijk gevoel. Mijn partner had onze vriendin inmiddels kunnen bereiken en zij was onderweg.
Steeds sterkere weeën
Ik voelde dat de weeën steeds sterker werden en ik ze minder leuk ging vinden als in het begin. Toch had ik nergens het gevoel het op te willen geven. Dit was wel degelijk anders op de vlak ten opzichte van mijn eerste 2 bevallingen. Ik bleef me concentreren op mijn ademhaling en het blijven ontspannen van de rest van mijn lichaam. Mijn partner ondersteunde me aan de badrand en ik nam verschillende houdingen aan.
Ik had niet door wanneer mijn vriendin precies arriveerde. Achteraf bleek dat ze er al even was. Ik vroeg mijn partner zijn zwembroek aan te trekken en ook in het bevalbad te komen zitten voor de laatste fase. Hij vroeg of ik onze oudste er al bij wilde hebben. Ik zei dat dat nog niet hoefde. Vlot daarna voelde ik het een beetje drukken tijdens een contractie.
Grappen over Kate
Onze vriendin was ondertussen naar de middelste want die was even wakker geworden door alle commotie in huis. Ik dacht dat ze onze oudste aan het halen was. Ondertussen maakte we grapjes. Kate Middelton was een paar dagen voor mij bevallen. Ik vroeg grappend of iemand al mijn hakjes klaar had gezet, zodat ik na de geboorte opgedirkt mijn kind aan de buren kon laten zien. Toen mijn vriendin beneden kwam vroeg ik haar de oudste te gaan halen. Zo had zij even de tijd om wakker te worden, voordat de baby kwam.
Veilig, geliefd en prettig
Ik raakte steeds meer in mijn bubbel. Zat achteroverleunend tegen mijn partner aan in het bad. Ik wist dat iedereen in de kamer er was om mij te ondersteunen. Ik voelde me veilig, geliefd en prettig in mijn eigen omgeving, in mijn eigen huis, waarbij ik me letterlijk en figuurlijk in een warm bad voelde zitten. Ik vertelde mezelf dat mijn lichaam dit kon, ervoor gemaakt was. De grapjes en het lachen tussendoor, samen met de veiligheid en liefde die ik ervaarde maakte dat ik me empowered voelde. Ik dook in mijn bubbel en in mijn oergevoel. Concentrerend op ontspanning, mijn ademhaling en wat er in mijn lichaam gebeurde. Alleen wanneer ik het wilde, trad ik buiten de bubbel. Het bad was mijn zone. De rest ging veelal langs me heen.
Collega in spé
Inmiddels was mijn oudste beneden. Ik kreeg persdrang. Ik voelde zelf naar ontsluiting en voelde zelf nog een dikke ontsluitingsrand. Ik raakte even mijn vertrouwen kwijt en vroeg aan de vroedvrouw hoe dit kon en of zij ook wilde voelen. Ze stelde me gerust en zei me op mijn oergevoel en mijn lichaam te vertrouwen. Als mijn lichaam persdrang aangaf, dan was dat zo.
Mijn dochter had ondertussen van de vroedvrouw een waterlampje gekregen, zodat zij bij kon schijnen en het zo goed kon zien. Mijn dochter keek en toen de vroedvrouw vroeg of ze al een baby zag, zei ze nee. De vroedvrouw gaf haar nog een compliment dat ze aan mijn dochter een collega in spé had, want onze dochter was heel professioneel.
Rustig naar buiten ademen
Vlak daarna namen de persweeën wat toe in kracht. Ik gaf 2 weeën op het piek van de wee wat druk mee. Daarna voelde ik een stukje van het hoofd onder mijn handen. Het hoofdje was er al voor een deel uit en dit vond ik even wat gevoelig. Doordat ik het gevoelig vond en dit me heel even overviel zette ik mijn benen wat af tegen de zijkanten van het bad. De vroedvrouw zei tegen mijn dochter dat ik even voelde of de baby al kwam, maar ik wist wel beter (die zat namelijk al voor een groot stuk onder mijn handen en hield ik wat tegen).
Ik zei tegen mezelf dat ik nu de (in de HypnoBirthing zogenaamde) J-ademhalingen moest doen, zodat ik mijn baby rustig naar buiten kon ademen zonder te scheuren. Toen besefte ik me ineens dat mijn dochter door mijn handen zo niks kon zien, dus haalde mijn handen van het hoofdje af. Mijn dochter scheen het lampje en riep enthousiast: “Kijk, de baby komt eraan”. De vroedvrouw had dit nog niet door, ging staan en beaamde dat de baby er inderdaad aan kwam. Ze beschreef aan mijn dochter precies welk gedeelte al geboren was en vroeg of ze haar kon helpen om te onthouden hoe laat de baby geboren was (“want dat is heel belangrijk”). Ondertussen ademde ik de baby rustig volgens de J-ademhalingen naar buiten. Dit duurde denk ik 2 weeën. De vroedvrouw stelde me gerust dat ik wist wat ik moest doen. Ik voelde mijn baby de spildraai maken en daarna werd mijn zoon geboren.
Tussen de beentjes kijken
Ik hield hem rustig onder water, terwijl ik hem helemaal in mij opnam. De vroedvrouw benoemde dat hij nog omstrengeld was. Ik heb de navelstreng over zijn hoofd afgehaald, daarna heb ik hem boven water gehaald. Hij huilde niet, hij keek ons heel alert aan. Ik bewonderde zijn gezichtje en gaf hem kusjes.
Mijn dochter riep enthousiast dat ze de baby lief en schattig vond. Mijn dochter (die het geslacht van de baby niet wist), mocht tussen de beentjes kijken. Ze was zo overdonderd van de hele bevalling, dat ze niet wist wat het betekende wat ze zag. Toen vroeg ik aan haar of zij dat tussen haar benen had. Ze antwoorde ontkennend. Toch wist ze niet wat het nou was. De vroedvrouw vroeg haar of zij het zou verklappen en fluisterde dat het een broertje was. Dochterlief reageerde daarop met “O……”. Waarna we allemaal in de lach schoten, want ze had het de hele zwangerschap erover dat ze zo graag een zusje wilde. Toch zei ze al snel dat ze hem toch schattig vond.
Met zijn viertjes in bad
Het badwater bleef helder en na kort overleg tussen manlief en mij hebben we aan onze dochter gevraagd of ze in het bad erbij wilde. Dat wilde ze wel. Onze vriendin en Sophie hielpen onze dochter in haar zwempakje. Ze kwam erbij en we hebben heerlijk met zijn viertjes in het bad gezeten. Ze bleef maar vragen wanneer het huisje van de baby nou kwam. Ze streelde haar broertje over zijn hoofdje en het was heerlijk en intiem zo met zijn viertjes in bad.
“Babyyyyy!”
Kort daarna hoorde we onze middelste roepen. (Dit was achteraf op de klok gezien, 7 minuten nadat de baby geboren was) We hebben onze vriendin gevraagd of ze hem ook wilde halen. Eenmaal beneden was hij helemaal blij met al die mensen in de woonkamer en het bad. Hij spetterde wat met het water en had de baby nog helemaal niet gezien. Toen ik hem op de baby wees, stopte hij met spetteren en perste hij er veel verbaasde blikken uit. Hier hebben we allemaal heel erg om moeten lachen. Gelukkig keek hij daarna ook al heel snel blij en riep hij enthousiast: “Babyyyyy!”
Kalme vroedvrouw
Toen ik weer weeën begon te krijgen, heb ik de oudste gevraagd of ze het bad kon verlaten. Daarna ben ik op mijn hurken gaan zitten, terwijl mijn partner met de baby aan het knuffelen was. Via de navelstreng waren de baby en de placenta nog steeds verbonden aan elkaar. Ik vond het enorm spannend dat ik opnieuw iets moest uitpersen, terwijl er net een baby door hetzelfde kanaal was geweest. Zeker gezien mijn vorige 2 bevallingen, waarbij de nageboorte achteraf niet compleet bleek te zijn.
Ik was erg blij met de kalmte van de vroedvrouw. Die coachte me aan de rand van het bad en gaf mij het vertrouwen dat ik dit keer wel helemaal zelf mijn placenta kon baren. Ondertussen keek ik naar mijn nieuwe baby die nog via de navelstreng aan mij verbonden was en lekker tegen papa aan bij ons in bad lag.
Knuffelen voor oxytocine
Ik kuste mijn partner en die hielp mij om rustig te blijven. Knuffelen zorgt voor vrijkomen van het hormoon oxytocine, wat zorgt voor het beter samentrekken van de baarmoeder.
Ik was blij met de tijd die de vroedvrouw mij gaf. De placenta daalde heel langzaam in. Af en toe duwde ik als vanzelf een beetje mee. Uiteindelijk was de placenta er al voor een groot deel uit en hing hij nog in zijn vliezen aan mij vast. De kinderen kirden op de achtergrond van vreugde dat ze net een nieuw broertje hadden.
Running man
De kinderen hadden inmiddels honger en vroegen om een boterham. Dit zorgde er voor mij ook voor om relaxt te blijven en niet in de angst te schieten. Op aanwijzen van de vroedvrouw nam ik een ‘runningman’-houding aan. Daarbij zit je op 1 knie en met 1 been op de voet rustend, net zoals een hardloper in de startblokken. Na wisselen van been zakte de placenta nog meer naar beneden.
Mijn dochter keek inmiddels weer mee met het onderwaterlampje, hoe “het huisje van de baby” er inmiddels al uit was, alleen “het behangetje” nog niet. De vroedvrouw coachte me inmiddels, dat ik mijn placenta wel mocht aanraken en de placenta om zijn as kon draaien zodat de vliezen ook voorzichtig in zijn geheel los kwamen. Dit deed ik in alle rust en kalmte.
Toen volgde de placenta met vliezen. Ik voelde ergens in mij dat de placenta en vliezen nu compleet waren. Het badwater was dan ook nog steeds helder. In de vliezen zaten wel wat bloedklonters. We hebben de placenta snel in de kom geschept zodat het badwater zo helder mogelijk bleef. Ik verloor daarna geen druppel bloed. Dit was anders dan die keer daarvoor waarbij het water direct na geboorte van mijn kind rood verkleurde.
Zelf naar de borst
Mijn dochter vond de placenta onwijs interessant en samen met de vroedvrouw keek ze hem met het lampje helemaal na. Daarna mocht ze de navelstreng doorknippen, die inmiddels helemaal wit was (dus er zat echt geen bloed van mijn kind nog in de placenta en de navelstreng was echt helemaal uitgeklopt). Mijn dochter voelde zich vereerd en ze was heel blij toen ze de navelstreng doorknipte met de hulp van de vroedvrouw en mijn vriendin. Daarna kreeg ik onze pasgeboren zoon terug.
Er werd wat badwater afgetapt zodat ik borstvoeding kon geven in het bad. Ik liet mijn zoon zoveel mogelijk zelf de borst zoeken en aanhappen zoals bij biological nurturing. In de hoes die om het bevalbad heen zat, zat echter een vouw die precies op het zitje van het bad zat. Ik kon daardoor niet lekker gaan zitten. Dus na een uur in het bad gezeten te hebben, besloot ik dat ik toch beter kon proberen om mijn baby op het droge zichzelf aan te laten leggen.
De vroedvrouw en Sophie hielpen me uit het bad en ik ging op de bank liggen. Er werd even snel gekeken of ik niet ingescheurd was, maar ik was helemaal gaaf, geef scheurtje, niks. Heerlijk! Daarna kon ik mijn nieuwe baby zijn gang laten gaan. We werden toegedekt en ondersteund met kussens. Zo konden we heerlijk samen huid of huid onze gang gaan.
Met beide zonen aan de borst
Ik gaf mijn baby de tijd om zijn eigen reflexen te gebruiken om aan de borst aan te happen. Met een klein beetje ondersteuning van mij hapte hij als een natuurtalent aan. Al gauw kwam mijn 1,5 jarige zoon aanlopen en wilde hij ook drinken. Ik liet me helpen om hem ook erbij te kunnen positioneren. Uiteindelijk lag ik daar heerlijk met beide zonen aan de borst en voelde ik mij de gelukkigste vrouw op aarde.
Mijn oudste kwam erbij kijken en ik voelde me zo gezegend. Toen beide zonen goed hadden gedronken waren we wel heel benieuwd naar het gewicht van onze nieuwe zoon. De vroedvrouw keek hem helemaal na en papa mocht hem wegen in een hangende weegschaal. De kindjes keken toe. Uiteindelijk bleek deze kleine de grootste van allemaal te zijn qua gewicht. Hij was exact 100 gram zwaarder dan zijn zus was.
Hierna kreeg ik wat drinken aangeboden en ging ik douchen met assistentie van mijn vriendin en de vroedvrouw. Heerlijk was het water van de douche, wetende dat ik net de meest fantastische ervaring achter de rug had.
Alles zoals gehoopt
Alles was exact gegaan zoals ik had gehoopt en gevisualiseerd. Zoveel mogelijk hands-off en met vertrouwen in mijn lichaam. Mijn lichaam is gemaakt om te baren en deze laatste bevalling heeft mijn lichaam dat ook zeker bewezen. Inclusief complete placenta. Ik weet dat dit niet mogelijk was geweest zonder mijn geweldige geboorteteam. Ieder had zijn taak, zelfs de oudere kinderen. Zij hebben allemaal geholpen mij zo te ondersteunen. Ik kijk dan ook met een fantastisch gevoel terug op deze bevalling.
Met extra dank aan vroedvrouw Pascalle de Beer van praktijk Verloskundigen aan de Maas en doula Sophie Bos
Na de geboorte van mijn 2e zoon Itzae heb ik de opleiding Dancing for Birth gevolgd en ik ben later ook trainer geworden. Anaiya was een verassingsbaby. Ik was nog niet bezig met nog een kindje, maar in mijn hart wist ik dat er nog eentje zou komen. Tijdens de zwangerschap van Anaiya heb ik alle goede adviezen uit Dancing for Birth op mezelf mogen toepassen, want zij lag tot 35 weken in stuit. Na een weekend heerlijk dansen en een boswandeling is ze gelukkig gewoon gedraaid, waardoor ik zonder een extra uitdaging kon bevallen.
Fit en sterk
Tot een week voor de geboorte voelde ik me fit en sterk. 6 dagen voor de geboorte deed ik teveel om het huis klaar te maken voor de baby en voor de komst van mijn moeder. ’s Avonds had ik intense pijn in mijn heupen en in mijn stuitje, ik kon er haast niet van lopen. Na de nachtrust was ik enigszins hersteld, maar dit incident was het begin van het einde. Het was niet fijn om elke dag naar school en naar huis rijden. Ik moest mezelf eraan herinneren dat het nog maar een kwestie van dagen was.
Op vrijdagavond kwam een vriendin bij ons eten. We hadden een gezellige avond met chocola en veel bijkletsen. Ik ging vrolijk slapen.
40 weken en 4 dagen
Zaterdag 18 april was het lentemarkt op Mauro’s school. Hij wilde heel graag gaan. Ik had een sterkte behoefte om thuis te blijven, om niks te doen, en vooral niet ergens heen te rijden. Dus ik had van tevoren gezegd dat we misschien niet zouden gaan, maar dat ik wilde zien hoe ik me dan voelde.
Die zaterdagochtend werd ik wakker om te plassen en verloor ik de slijmprop op de WC. Ik was blij omdat ik me realiseerde dat de geboorte naderde. Ik was 40 weken en 4 dagen zwanger. Gauw nadat ik het aan Memo, mijn man, had verteld, begonnen een soort minisensaties in mijn buik, zo om de 20 minuten. Ik was er blij mee en voelde ruimte om nog wat laatste voorbereidingen te treffen. Een van de dingen die ik wilde doen was het nakijken van het bevalbad en de aanvoerslang. Alles was in orde. Daarnaast wilde ik ook nog een laatste fotoshoot doen waarbij ik dansde, want de professionele shoot was er niet van gekomen. Dit was mijn laatste zwangerschap en dit wilde ik nog vastleggen.
Behoefte aan rust
Mauro was teleurgesteld dat we niet naar de lentemarkt zouden gaan, maar toen ik vertelde dat de bevalling zou beginnen werd hij enthousiast, ook al had hij er nog niet echt een beeld bij. De jongens waren heel prikkelbaar, ruzieden steeds, en leken vrij gevoelig. Dit was een grote uitdaging voor mij, omdat ik eigenlijk rust wilde. Ik dreigde een paar keer met ze naar opa en oma te sturen als ze niet tot rust kwamen, ook al wist ik dat ze graag bij de bevalling aanwezig wilden zijn.
In de middag leken de samentrekkingen in mijn buik een heel klein beetje krachtiger, en iets frequenter, maar het waren nog geen weeën te noemen. De hele dag bleef ik in contact met onze vroedvrouw, die zei dat ze elk moment kon komen, mocht ik dat willen. Ik vertelde haar dat ik haar op de hoogte zou houden, maar dat het nu te vroeg was voor haar om te komen.
Kreunen en wiegen
Ik maakte een boodschappenlijstje, want ik wilde een volle koelkast na de bevalling, maar ik was zelf niet meer in staat om naar de supermarkt te gaan. Ik kreeg namelijk de behoefte om geluid te maken tijdens de samentrekkingen en ik had geen zin om midden in de supermarkt te staan kreunen en wiegen.
Dus Memo en de jongens gingen. Toen ze weer terug waren, realiseerde ik me dat we wel wat hulp konden gebruiken met de jongens. Ik belde mijn stiefmoeder, de oma van mijn jongens, om te komen helpen. Ze antwoordde dat ze graag wilden komen (meervoud, dus met mijn vader erbij). Ik wilde eigenlijk helemaal niet dat mijn vader bij de bevalling zou zijn, maar ik voelde me bezwaard om dat aan hun te zeggen. Ik vertelde dit aan Memo en hij zei: “Je moet nu echt even voor jezelf kiezen”. Dus ik belde hen terug met de mededeling dat ik vrouwen om me heen nodig had, niet mannen, dus ook niet mijn vader, graag!
Bevalbad vullen
Memo en ik begonnen toen met koken. Ik maakte soep en hij maakte bietensalade met geitenkaas. De weeën werden sterker en ik hing kreunend en diep ademend over het aanrecht. Ik moest toch echt mijn kinderen te eten geven voordat ik de baby kon baren!
Ik belde de vroedvrouw en we spraken af dat ze in de komende paar uur langs zou komen. Mijn stiefmoeder was er om 18:30 toen het eten bijna op tafel stond en rond zevenen zaten we met z’n allen aan tafel om te eten. Tegen die tijd waren de weeën een stuk echter. Ik moest staan, mijn heupen wiegen, en kreunen, na elke paar happen soep. Ik vertelde Memo dat hij maar snel z’n eten op moest eten, zodat we het bevalbad konden gaan vullen. Hij nam nog een paar happen en we gingen naar boven.
Krachtige weeën
Ik smste de vroedvrouw dat de weeën krachtiger waren, maar dat ik nog geen persdrang had. Ze was al onderweg naar ons toe. Op dat moment wenste ik dat het bad al vol was, want het enige dat ik nog wilde was het water in! Ik dacht – shit – weer te lang gewacht met het vullen van het bad.
Terwijl Memo zich bezig hield met het bad, hing ik over de rand met mijn weeën. De vroedvrouw kwam binnen. Haar handen voelden hemels op mijn onderrug en net als vorige keer voelde de bevalling stukken lichter nu zij er was. Ze gaf me een grote omhelzing. Ik voelde me zo veilig in haar armen. Ik liet een paar traantjes, geraakt door de realisatie dat er wederom een klein mensje door me heen zou gaan. Het bad was driekwart gevuld, ik kon niet meer wachten en ging er in.
Kleine babyvoetjes
Het warme water was goddelijk. Terwijl ik er in zakte en voelde hoe weeën mij overnamen, hielden Memo, de vroedvrouw, en nog een andere vroedvrouw die net binnenkwam, zich bezig met de temperatuur van het water. De hele tijd was ons zoontje Mauro er ook, als een kalme, trotse aanwezigheid die over mij waakte. Ons zoontje Itzae was beneden met oma – ze lazen nog een boekje voor bedtijd.
Een paar weeën ving ik op op handen en knieën, gezicht naar beneden. Toen voelde ik kleine babyvoetjes die mij enorm hard tegen mijn middenrif trapten! Ik begon het te vertellen, maar kreeg niet de kans om mijn zin af te maken, want de baby dook het geboortekanaal in op de meest mega-intense wee ooit, die duurde en duurde. Instinctief wilde ik met mijn bovenlijf verticaal zijn, nog steeds op mijn knieën maar dan een beetje achterover gebogen.
De baby komt eraan
Op de achtergrond hoorde ik dat de vroedvrouw Mauro riep, die eventjes de kamer had verlaten om iets te pakken, omdat de baby eraan kwam.
Ik had geen keuze, ik moest me overgeven aan mijn gevoel. Memo zat buiten het bad en gaf me tegendruk op mijn onderrug. Ik heb nog ontlasting gehad toen de baby door mij naar beneden gleed en de wee ging maar door totdat het hoofdje opeens geboren was! Ik voelde een donzig hoofdje tussen mijn benen tijdens dit korte moment van rust in mijn lijf, voordat de volgende aandrang om te persen de rest van het lijfje geboren liet worden.
Misschien wel een meisje
Ik pakte het kleine, glibberige lijfje vast en hield het in mijn armen, totaal overkomen door wat er net gebeurd was. De baby was mini met een bos vol zwart haar, net als de andere 2. Memo kwam gelijk bij me in het water zitten. Itzae werd geroepen om samen met oma te kijken. Mauro was zo blij en zo trots dat hij getuige was geweest van dit alles.
Terwijl ik de baby naar boven had gehaald voelde ik niks tussen de beentjes zoals ik bij mijn zoontjes had gevoeld toen ik hen voor het eerst vastpakte. Het kwam in me op dat dit misschien wel een meisje was. Maar eerst wilde ik de baby even ontmoeten. Eventjes later heb ik rustig gekeken en ik kreeg een gelukzalige shock toen ik erachter kwam dat mijn wens voor een dochter was uitgekomen – het was een meisje!
Natuurtalent
Intussen kwam Itzae zacht huilend bij ons staan. Memo ging uit het water om hem te knuffelen. We dachten dat hij emotioneel was door het zien van mij en de baby. Later pas kwamen we er achter dat hij huilde omdat hij graag bij de geboorte had willen zijn, terwijl hij dacht dat dat niet mocht, en wij dachten juist dat hij niet naar boven wilde komen. Wat een miscommunicatie.
Zijn papa heeft hem getroost en beide jongens mochten in bad om hun zusje te ontmoeten. De kleine meid was een natuurtalent aan de borst, want binnen een paar minuten na haar geboorte had ze de tepel al gevonden en begon ze te drinken! Anaiya is geboren om 20:50 op 18 april 2015. De bevalling was perfect en had een zacht begin en een kort, intens, maar prachtig einde, in het liefdevolle bijzijn van Memo, Mauro, en mijn 2 vroedvrouwen tevens geliefde vriendinnen.
Lees hier Siri’s eerste, en hier haar tweede prachtige waterbevalling.
Lieve zoon, dit is jouw geboorteverhaal dat ik je elke avond voor je verjaardag ga vertellen, steeds in toenemende mate van detail naarmate je ouder wordt.
Kus, je mama.
De innesteling
Er waren eens een papa en een mama, wij dus. We hadden 2 kinderen, een meisje en een jongen. De jongen was bijna 3 jaar en dronk voor het slapen gaan nog borst bij mij, tot hij op een avond niet meer wist hoe. Van de ene op de andere dag. Dat was de dag dat jij bij mij innestelde. Een prachtig, wonderlijk kindje, dat langzaam maar zeker in mij groeide. Op een ochtend besloot jij dat het tijd was om geboren te worden. Daar gaat dit verhaal over.
Zonnige zondag
Het was een zonnige zondagochtend in oktober. Je broer en zus waren beneden televisie aan het kijken en aan het ontbijten en papa en ik knuffelden elkaar en zeiden elkaar dat het misschien die dag wel jouw geboortedag zou worden.
Ik stond op, kleedde me aan en ging naar beneden om ontbijt te maken. In de woonkamer zaten jouw broer en zus in de gouden ochtendzon. Ik glimlachte, wat een mooie dag! Hoewel mijn buik met jou steeds zwaarder en groter werd en ik de afgelopen weken weleens had gezegd dat ik nu begreep wat ‘in verwachting’ betekende en dat je het zwanger zijn ook ‘zat kon worden’, genoot ik van het zwanger zijn, het nog steeds zwanger zijn. Je broer en zus waren beide weken eerder dan de uitgerekende datum gekomen, maar jij niet. Ondanks dat de afgelopen anderhalve week mijn lijf al druk bezig was geweest met oefenen, bleef jij lekker zitten waar je zat. Wat bijzonder om te ervaren hoe het is om hoogzwanger te zijn, besefte ik.
Lichte krampjes worden sterker
Beneden in de keuken pakte ik de zitbal en ging aan het aanrecht een kom yoghurt met fruit maken. De lichte buikkrampen die ik al een half uur had, werden sterker. En ze kwamen best snel achter elkaar opeens – ik besloot te noteren wanneer en hoe lang. Om de 3 minuten, ze duurden bijna een minuut.
Ik stond op om iets te pakken uit het kastje boven mij, maar ging meteen weer op de zitbal zitten: Ja! Het was tijd, vandaag zou ik je ontmoeten! Ik glimlachte en at nog snel wat happen ontbijt, want die energie zou ik nodig hebben. Boven hoorde ik papa in de douche stappen.
Na een wee, of golving zoals ik in het kader van het ‘omdenken’ glimlachend dacht, stond ik op en keek nog even om de hoek van de woonkamerdeur naar mijn 2 kinderen die samen op de bank aan het ontbijten waren. Ik glimlachte en ging naar boven.
Samen in de douche
“Dag liefie,” zei papa toen ik de badkamer in kwam. Ik begon me uit te kleden maar pauzeerde halverwege, me aan de badrand vasthoudend. Papa keek om de hoek van het douchescherm en vroeg of het ging.
“Ja hoor, ik ga even bij je onder de douche staan denk ik,” zei ik en ik kleedde me verder uit.
“Ah…is het zover?” zei papa met een glimlach.
“Ik denk het”. Ik stapte de douche in. We kusten en toen kwam er een heftigere wee, eentje waardoor ik niet meer goed kon staan. Papa ging de douche uit, droogde zich snel af en kleedde zich aan.
Tijd om te bellen
“Tijd om te bellen, denk je?” vroeg hij. Gezien de heftigheid en regelmaat waarmee de golvingen elkaar nu opvolgden, gaf ik aan dat eerst de verloskundige, dán meteen Isa de doula en daarna de kraamhulp gebeld moesten worden. Dit zou nog wel eens snel kunnen gaan!
Papa ging bellen en liep ondertussen naar de woonkamer om het bevalbad op te zetten. Ik stapte uit de douche, de golvingen waren daar te heftig. Beneden hoorde ik jouw zus “Jippie!” zeggen toen ze hoorde dat ‘t zover was. Wat fijn, wat een kado, samen enthousiast te zijn.
Ik kleedde me aan in een jurkje. Ondergoed had weinig zin meer en zo was ik toch gekleed. Beneden op de wc ving ik wat weeën op tot de verloskundige binnenkwam. Zij zou eigenlijk haar yoga-ochtend hebben, maar was opgeroepen omdat de verloskundige die dienst had al bezig was.
Boven op bed toucheerde de verloskundige mij, om te zien of het deze keer echt begonnen was. Toen kwam ook Isa, mijn doula, binnen en we omhelsden elkaar. Toen ik beneden kwam, was de woonkamer omgetoverd: het bad stond klaar en bij de eettafel hadden ze slim een speelhoekje geregeld, compleet met tafeltent en de laptop met loom-filmpjes op youtube. Ook zij waren er klaar voor!
Hands-off
Voorover hangend op de badrand ging ik mee in een golving. Isa gebruikte haar rebozodoek en dat gaf verlichting en focus, erg prettig. Benieuwd of het in bad nóg fijner zou zijn, stapte ik na een paar golvingen het bad in. Het water kwam tot aan mijn buik en was heerlijk warm. Wauw, het was al prima te doen, maar nu helemaal. Samen met papa en Isa lukte het mij me te focussen en alle golvingen hun werk te laten doen.
Isa masseerde, papa ondersteunde. Af en toe kwamen de kinderen even kijken, vooral jouw broer vond het op een gegeven moment wel wat spannender worden. De kraamverzorgende belde aan, waardoor papa even weg moest om de parkeermeter te regelen. Ondertussen zat de verloskundige op de bank met haar tablet. Er stond een CD van HypnoBirthing op, die bijdroeg aan de relaxte sfeer en focus.
Kaiserbroodjes
Toen je broer wat onrustiger werd, omdat het al een tijdje duurde en omdat ik wat meer geluid begon te maken, zei hij dat hij “Nu een kaiserbroodje” wilde, zijn lievelingsbroodje. Ik vermoed dat hij de situatie bekender wilde maken en papa voor hem beschikbaar wilde hebben. Er was geen kaiserbroodje in huis, maar daar wist zijn zus van 9 iets op: zou zij dat met haar broertje kunnen gaan halen bij de winkel?
Ik vond dat een bijzonder slim en lief idee en wees, tussen de golvingen door, op mijn portemonnee voor geld. Maar je broer wilde niet écht mee met z’n zus, hij wilde papa en mama! Ze besloot dan zelf, alleen, broodjes halen, net toen de laatste fase van de geboorte van jou begon. Een fase waarin ik steeds meer geluid ging maken en je broer ook wilde helpen, maar ik dat niet goed kon verdragen. Ik had alle aandacht nodig. De verloskundige gaf aan dat ze graag wilde luisteren naar het hartje. “Best,” dacht ik, “als het nodig is, regel je het wel. Ik focus me op de golvingen”. Het kwam er echter niet meer van te luisteren.
Zelf aanpakken
De verloskundige ging zó zitten dat ze mij kon assisteren in de laatste fase van de bevalling. Ik hing nu over de badrand, op m’n knieën en met mijn buik fijn in het water.
“Je wilde je kindje zelf pakken, toch?” zei ze. En nog eens, want ik begreep niet dat je er al was, het was zó snel gegaan! Ik draaide me voorzichtig om en pakte je aan! Op m’n lijf liet je je horen en kleurde mooi roze. Wat een geweldige ervaring! We deden je jouw zorgvuldig uitgekozen geboortemutsje op je hoofd. Dezelfde stof als ‘t jurkje van je zus, dat ze speciaal had aangetrokken zodra ze hoorde dat ‘t vandaag jouw geboortedag zou worden.
De deurbel ging en daar kwam de geur van verse broodjes het huis binnen. Wat een timing!
Liggend op de bank, onder de dekens met jou bloot op mijn zachte lijf, at ik met papa en de kindjes verse croissantjes en kaiserbroodjes.
Toen ik zwanger was van Thomas (onze oudste) moest ik er niet aan denken om thuis te bevallen. Dat leek me helemaal niets en ik zou het echt nooit van mijn leven doen. Bevallen was iets wat erbij hoorde en het was vooral pijnlijk, brrr. Thomas is dan ook in het ziekenhuis geboren en ondanks dat we daar goed zijn verzorgd, ging er ook een en ander mis en ging niet alles op de manier waarop wij het graag hadden gezien. Over een 2e zwangerschap en bevalling moest ik nog maar eens goed nadenken, want een 2e keer op deze manier wilde ik echt niet.
Hoge bloeddruk
4 jaar later was ik zwanger van onze 2e en wist ik zeker dat ik het allerliefste thuis zou willen bevallen en als het even kon in een bevalbad. Door een hoge bloeddruk kwam ik echter vrij vroeg in de zwangerschap bij de gynaecoloog terecht en even leek het erop alsof ik de thuisbevalling en zeker het bevalbad op mijn mooie zwangere buik kon schrijven. Keer op keer was alles gelukkig in orde (bloed, urine, CTG) en ik voelde me beter dan ooit. Maar ja, die bloeddruk bleef aan de hoge kant.
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik ook een hoge bloeddruk maar ook toen was alles verder in orde. Na die bevalling ben ik een jaar lang regelmatig bij de huisarts geweest om mijn bloeddruk te laten meten en zijn conclusie was (in 2012) dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was voor mijn leeftijd, maar dat hij me nog veel te jong vond om aan medicatie te beginnen. Voor mij, en voor mijn verloskundige gelukkig ook, redenen genoeg om een thuisbevalling en een badbevalling niet meteen uit te sluiten. Ik schafte een bloeddrukmeter aan (op aanraden van een vriendin) zodat ik zelf mijn bloeddruk in de gaten kon houden en de metingen aan de verloskundige en de gynaecoloog kon laten zien.
Shared care
Een paar maanden heb ik shared care gehad en ging ik zowel bij de verloskundige als bij de gynaecoloog op controle, maar dat werd me te veel (zeker omdat alles steeds in orde bleek, al zou deze baby volgens de gynaecoloog zeker geen 4 kilo worden bij de geboorte zoals onze oudste). Daarom besloten we met de controles bij de gynaecoloog te stoppen en bij de verloskundige te blijven. Het niet meer naar het ziekenhuis hoeven, gaf me veel rust tijdens de laatste weken van de zwangerschap. Ook het meten van de bloeddruk deed ik minder vaak dan tijdens de maanden daarvoor.
Leesvoer
Met de verloskundige had ik afgesproken dat ik meteen aan de bel zou trekken als ik me niet goed voelde. Ik voelde me juist hartstikke goed. Wel was ik wat sneller moe, maar ik voelde me eigenlijk helemaal niet hoogzwanger en ik genoot samen met Jeroen en Thomas van het lekkere augustusweer. Verder bladerde ik af en toe nog door de boeken die ik tijdens mijn zwangerschap had aangeschaft en bij de bieb had gehaald. Onder andere ‘HypnoBirthing’, ‘Bevallen op eigen kracht’ en ‘Vrije geboorte’.
Ik was van plan om tijdens deze zwangerschap wel een cursus te doen (dat was er door familieomstandigheden bij mijn eerste zwangerschap niet meer van gekomen) maar de cursus die ik wilde doen, bleek ook nu niet haalbaar qua data en tijdstippen. Uiteindelijk heb ik dus gewoon heel veel gelezen, onder andere positieve ervaringen van andere mama’s over thuisbevallingen en badbevallingen en filmpjes op YouTube gekeken.
Regenboogrijst
Donderdagochtend was ik nog bij de verloskundige geweest en ik had het idee dat de baby nog lang niet kwam. Alles was in orde, de baby was al goed ingedaald, maar had genoeg ruimte en mijn buik voelde nog soepel aan. Mijn uitgerekende datum was de dag erna, maar ook die dag waren er geen tekenen van een aankomende bevalling. Wel heb ik rustig aan gedaan. Ik deed wat klusjes in en om het huis en heb zelfs nog regenboogrijst (speelrijst) met Thomas gemaakt. Op de uitgerekende datum had ik het idee dat het best nog een weekje kon duren en daar zou ik geen problemen mee hebben gehad. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en heb weinig ongemakken gehad.
Heftige krampjes
Vrijdagnacht ging ik om een uur of 4 naar de wc. Ik merkte dat ik wat slijm- en bloedverlies had en ook wat kramp, maar niets heftigs. Ik ben nog een paar keer naar de wc geweest die nacht en heb lekker geslapen tot een uur of 8. Zaterdagochtend heb ik samen met Thomas in bed geknuffeld en een boekje gelezen en daarna zijn we naar beneden gegaan om te eten. De verloskundige had ik rond half 9 een appje gestuurd dat het een beetje aan het rommelen was, maar dat ik niet de indruk had dat het al was begonnen.
Echter, vanaf het moment dat ik uit bed stapte en naar beneden ging om te eten, werden de ‘krampjes’ heftiger en begonnen ze toch wel op echte weeën te lijken. Even rustig een bakje yoghurt met muesli eten op de bank lukte niet meer, dus uiteindelijk heb ik half staand aan de eettafel wat hapjes genomen.
Speelgoedstethoscoop
Jeroen was al een tijdje beneden en was op dat moment een paar telefoontjes aan het plegen. Gelukkig was dat vrij snel klaar en ik ging naar boven om te douchen. Dat was om een uur of 10, denk ik. Het opvangen van de weeën ging heel goed onder de douche en in bad. Ik wisselde staan, zitten en liggen af.
Jeroen had het bevalbad inmiddels opgezet en had contact gehad met de verloskundige, die hem aanraadde het bad verder in orde te maken. Thomas en Jeroen kwamen af en toe kijken hoe ik het maakte, Thomas kwam zelfs nog met zijn ‘luister’ (speelgoedstethoscoop) de badkamer binnen omdat hij me wilde onderzoeken, de lieverd.
Chocola in het bevalbad
Jeroen had ondertussen weer contact met de verloskundige gehad om te zeggen dat de weeën heftiger waren geworden en ik moest meteen naar beneden naar het bevalbad, voordat ik de trap niet meer af zou kunnen. Rond kwart voor 12 zat ik in het bevalbad en Thomas heeft er nog even gezellig bij gezeten (die vond het ontzettend interessant natuurlijk, zo’n bad in de woonkamer) en we hebben zelfs nog samen een stukje chocola gegeten.
Druk
Het was fijn om de weeën op te vangen in het bad. Ik had er een stuk meer bewegingsruimte dan in onze eigen badkuip. Al vrij snel voelde ik een flinke druk en ook dat gaf Jeroen door aan de verloskundige, die al onderweg was. Ze kwam rond 12.20 uur aan en zei dat ik mee kon persen als ik het gevoel had dat dat kon. Ze vroeg of ik al had gevoeld hoe ver ik was. Dat had ik gedaan, maar ik vond het lastig te bepalen, daarom heeft ze op mijn verzoek gekeken en de ontsluiting was inderdaad al zover als zij verwachtte.
Doktertje
Een vriendin van ons was inmiddels onderweg met haar dochter (ze was een van de achterwachten voor Thomas voor het geval we onverhoopt halsoverkop naar het ziekenhuis zouden moeten) en ze kwamen iets later dan de verloskundige binnen. Thomas ging met zijn vriendinnetje naast het bad zitten spelen. Ik geloof eerst met de Duplo en later hebben ze doktertje gespeeld.
De verloskundige zette onze vriendin meteen aan het werk met het fototoestel. Ik was daar zelf totaal niet mee bezig op dat moment en Jeroen had de camera’s al wel klaargezet, fijn dat verloskundige zo helder was om er op dat moment aan te denken!
Handen en knieën
Ik vond het heel prettig op handen en knieën en half drijvend in het bevalbad de weeën op te vangen en mee te persen. De vliezen waren nog niet gebroken, dat gebeurde om 12.41 uur (maar goed dat ik dat op het verslag van de verloskundige kon teruglezen), om 12.47 uur werd het hoofdje geboren en om 12.49 uur was onze Arthur er.
Ik heb hem zelf aangepakt en daarna heb ik hem samen met Jeroen bewonderd. Hij wilde meteen naar de borst, dronk niet direct, maar wat was het heerlijk om hem vast te kunnen houden in het bevalbad terwijl we wachtten op de geboorte van de placenta. Deze kwam binnen een kwartier en zag er prima uit. Nadat de navelstreng was uitgeklopt, heeft de verloskundige hem afgeveterd en heeft Jeroen hem doorgeknipt.
Bijna high
We zaten lekker in het bad, maar het begon wat af te koelen en het werd tijd om eruit te komen. Ik plofte op de bank en voelde me zo goed, bijna high van deze fijne en snelle bevalling. Ik heb heerlijk samen met Jeroen en Thomas ons nieuwe gezinslid bewonderd. Arthur dronk al vrij snel bij me, een echt natuurtalent!
Samen met Thomas en zijn vriendinnetje (de dochter van onze vriendin) heeft de verloskundige Arthurs vingertjes en teentjes geteld en verder nagekeken en gewogen. Hij was een stuk kleiner dan zijn broer bij zijn geboorte (3260 gram versus 4045 gram). Arthur ging vervolgens bij papa op zijn blote borst zodat ik even kon douchen en daarna ben ik met Arthur boven in bed gekropen. In de tussentijd was de kraamhulp gearriveerd (ze kwam pas na de bevalling en dat vond ik heel fijn) en werd het bad al leeggepompt en de woonkamer weer aan kant gemaakt.
Geen pijn
Wat een totaal andere ervaring dan mijn eerste bevalling, die ruim 36 uur duurde (wat overigens helemaal niet vreemd is voor een eerste bevalling) en waarbij er wel wat toeters en bellen aan te pas waren gekomen. Ik had toen ik om 4 uur ‘s nachts naar de wc ging niet gedacht dat ik nog geen 9 uur later onze baby al op mijn borst zou hebben liggen, al had de verloskundige niet anders verwacht en zal ik een eventuele 3e volgens haar waarschijnlijk nog net niet lanceren.
Ik verbaas me nog bijna iedere dag over het feit dat een bevalling zo fijn kan zijn, ik heb de weeën niet als pijn ervaren, dankzij de tips en technieken uit de boeken die ik tijdens deze zwangerschap heb gelezen. Ik zou zo tekenen voor nog zo’n mooie bevalling. We hebben gelukkig nog even de tijd voor een eventueel 3e kindje (als ons dat gegeven is).
Hands-off
Aan mijn bloeddruk heb ik geen moment gedacht, niet toen de weeën begonnen en zeker niet tijdens de bevalling. Het opvangen van de weeën in het bevalbad was erg comfortabel en ik vond het ook heel bijzonder om Arthur echt geboren te voelen worden (bij Thomas had ik een ruggenprik, dus daar heb ik niet veel van meegekregen). Zo fijn om het zelf te hebben gedaan en zo fijn om het thuis te doen. Het was nog meer hands-off dan ik had verwacht, heerlijk! Ik wist al dat mijn lichaam dit kon, dat het ervoor gemaakt is, maar nu weet ik het zeker.
2 kleuters
Verder vond ik het heel fijn en bijzonder dat Thomas er de hele tijd bij was Hij heeft niet de hele tijd meegekeken en heeft naast het bad zitten spelen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tijdens de zwangerschap wilde hij met alle controles mee en ik heb hem voorbereid op de bevalling door er samen over te praten en filmpjes op YouTube te kijken.
De dochter van onze vriendin was op dat moment heel erg bezig met bevallingen en baby’s en ik vond het geen probleem dat zij erbij was (het was overigens niet haar ‘eerste’ bevalling, ze was ook bij een bevalling van haar tante geweest, toen haar jongste nichtje werd geboren) eigenlijk juist fijn voor Thomas dat ze samen hebben gespeeld.
Als iemand me 5 jaar geleden had gezegd dat ik thuis zou bevallen in een bevalbad met 2 kleuters erbij, dan had ik diegene waarschijnlijk voor gek verklaard. Ik had er gewoon nooit over nagedacht of een kind wel of niet bij een bevalling aanwezig zou mogen zijn. Toen vrienden van ons allemaal eerder dan wij een 2e kindje kregen, hoorden we keer op keer dat ze ermee zaten hoe dat dan met de oudste moest. Meestal ging die dan logeren bij opa en oma. Thomas is nog niet zo van het logeren en wilde het liefst bij ons blijven.
Normaal
Ik ben van mening dat kinderen met zaken als geboorte en dood kunnen omgaan op hun eigen niveau en op hun eigen manier. Als je er als volwassene een big deal van maakt, dan wordt het dat vaak ook voor een kind, maar wanneer je er normaal over doet, dan is het voor een kind ook normaal. Als we hem nu vragen wat hij nog weet van de geboorte van Arthur, zegt hij dat we een bubbelbad in de woonkamer hadden staan en dat Arthur zo uit mijn buik kwam, mooi toch?
Mijn verloskundige is een echte vroedvrouw. Zo een die met haar breiwerk in een hoekje gaat zitten (al had ze daar bij mijn bevalling geen tijd voor, haar breiwerk is zelfs niet uit de auto gekomen) en je in je waarde laat, probeert alles naar jouw wensen te laten verlopen, maar je wel goed observeert. Verder heeft ze veel ervaring met badbevallingen en ik ben blij dat zij bij deze bevalling was. Mocht er een derde kindje komen, dan hoop ik dat zij weer mijn vroedvrouw zal zijn!
Ramona is getrouwd met Jeroen en mama van Thomas (2011) en Arthur (2015). Daarnaast is ze draagconsulente (www.draagvaardig.nl) en runt ze samen met andere moeders het Dragen en Voeden Forum.
De zomer van 2016 besloten ik en mijn vriend Jasper dat een tweede kindje welkom was in ons gezin. Onze dochter Kyra was inmiddels een leuke sociale beweeglijke peuter van 3 jaar. Ik vond een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen wel fijn en gunde Kyra een broertje of zusje. Een broer of zus hebben geeft weer een andere dimensie aan gezin en dat wilde ik haar graag meegeven.
Binnen twee maanden was het raak. Exact de tijd die we ook nodig hadden om zwanger te raken van Kyra.
Mijn zwangerschap ging voorspoedig, wat misselijkheid en aversies tegen bepaald eten. Ik had met name een aversie voor noten, wat met een dochter die dol is op noten en pindakaas een aardige uitdaging was. Een lage bloeddruk zorgde wel eens voor duizeligheid. Ik hoefde daarom geen zout te laten staan maar mocht zout toevoegen. Al met al kon ik erg genieten van het zwanger zijn.
De bevalling van mijn oudste
Op de bevalling van Kyra kijk ik zeker niet negatief terug, maar er waren een aantal aspecten die ik anders zou willen deze keer. Bij Kyra ben ik thuis in bad begonnen, maar na het breken van de vliezen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten. Dit betekende een transfer naar het ziekenhuis. Daar ben ik in bed en op mijn rug bevallen. Op ‘t einde heb ik erg lang persweeën moeten wegzuchten, wat ongelofelijk intens was. Ik heb geen behoefte aan een herhaling hiervan.
Ik wilde weer een badbevalling thuis, en dan nu ook echt thuis blijven. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd. Ik was in eerste instantie wat sceptisch. De term Hypnobirthing heeft wat zweverigs. maar na een introductieavond bij Karina Vos werd me duidelijk dat je eruit pikt wat werkt voor jou. Het was een cursus met partner, dus ik moest Jasper ook overtuigen. Hij is nuchter en analytisch, dus hij deed de cursus meer voor mij, maar wel fijn dat hij er voor mij was, om mij te ondersteunen om goed voor te bereiden op de bevalling.
Tijdens de cursus werd me vooral duidelijk dat je je lichaam conditioneert om ontspannen te blijven, en dat de cursus een selectie aan mogelijkheden biedt die je kunt gebruiken en oefenen om hier te blijven. Hypnobirthing werkt ook volgens het principe dat je lichaam wel weet wat het moet doen, dus dat je je daaraan moet overgeven. Met verschillende ademtechnieken om in verschillende fases van de bevalling te gebruiken kun je in de ontspanning blijven.
Hands-off bevallen
Na het volgen van de hypnobirthing cursus wilde ik zoveel mogelijk hands-off bevallen. Dus niet getoucheerd worden, geen vliezen breken maar volledig op mijn lichaam vertrouwen dat het weet wat het moet doen, en zelf met deze flow meegaan. Ik wilde niet weten hoever ik al was, en weten of ik al mocht persen, ik wilde gewoon mee kunnen gaan met de behoeftes van mijn lichaam.
Naast Jasper wilde ik ook graag vriendin en doula Paulina bij de bevalling aanwezig hebben. Zij kon voor wat extra zachte vrouwelijke energie zorgen en met haar ervaring als doula ondersteunen. Ook onze dochter Kyra mocht van mij bij de geboorte aanwezig zijn. Om haar op te vangen vroeg ik ook of mijn moeder er weer bij wilde zijn (zij was ook bij geboorte van Kyra). Daarmee was mijn bevalteam compleet, om een fijne bevalling te hebben.
Het bleef een zwangerschap zonder complicaties. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat het een jongetje was. Omdat Kyra een zusje wilde, hebben we haar verteld dat ze een broertje kreeg. Dit bracht even teleurstelling bij haar, maar al gauw was ze helemaal om en gaf ‘Jochie’ (onze werktitel voor de baby) kusjes en zong liedjes voor hem.
Jochie lag nog lang in stuit, maar flipte keurig op tijd naar ‘head down’, wellicht met wat hulp van wat rebozo sifting en spinning baby oefeningen via Paulina.
Wachten op het begin
37 weken ging voorbij, the magic number om thuis te mogen bevallen. Maar nog geen Jochie die zich aandiende.
38 weken, nog steeds geen Jochie. Ik kreeg steeds meer van mijn checklist gedaan, waaronder nog een keukenvloer laten leggen.
39 weken gingen voorbij. Ook 39+2 ging voorbij, de termijn waarop Kyra geboren is. Vanaf nu liep ik langer door dan Kyra. Vanaf toen leek ook in eens de zwangerschap zwaarder te worden. Veel druk op mijn schaambeen, en wat onrustige nachten, maar niks regelmatigs dat leek door te zetten.
Tussen de 37 en 40 weken waren heel veel dagen dat ik liever niet wilde bevallen, een hoop verjaardagen, koningsdag, dodenherdenking, bevrijdingsdag. Een mijnenveld van dagen om te ontwijken. Gelukkig gebeurde er niks op deze dagen.
Wie bevalt er nu op de uitgerekende datum
Op 6 mei 2017, de dag voor mijn uitgerekende datum, was de eerste mooie dag in weken. Omdat ik niet wist wanneer ‘t zou beginnen besloten we nog lekker naar de speeltuin en kinderboerderij Rotsoord te gaan om van de zon te genieten. Paulina en haar man en kinderen gingen ook mee. In de speeltuin zaten we te grappen over wat nou een mooie datum zou zijn voor Jochie om te komen. Ik noemde dat ik 7 mei 2017, de uitgerekende datum, wel een mooie datum vond, maar het komt zo weinig voor dat je bevalt op uitgerekende datum.
In de speeltuin rommelde het wel in mijn buik, maar niet regelmatig, en niet heel heftig. Toen we op de fiets stapten naar huis toe zei ik tegen Jasper en Paulina dat ‘t onrustig was in mijn buik. Uiteindelijk ben ik direct naar huis gefietst en is Jasper nog wat boodschappen gaan doen.
Ook thuis bleef het rommelen aanhouden. We hebben lekker makkelijk soep gegeten, daarna heb ik Kyra in bad en in bed gedaan, waarbij het rommelen aan bleef houden.
Regelmatige, korte weeën
Ik besloot eens te timen. Weeën om de 8-10 min. Inmiddels was er wat meer regelmaat in de weeën, maar ze hielden niet heel lang aan. Mijn moeder appte me op dat moment of ‘t nog rustig was. Zij ging naar cabaretvoorstelling van mijn broer (hij is cabaretier). Ik wilde haar niet voor niks daar van wegroepen dus ik wist even niet wat ik haar moest antwoorden. Uiteindelijk heb ik: “Het rommelt, maar nothing conclusive,” geantwoord.
Ze heeft vervolgens de hele voorstelling met de telefoon op d’r schoot gezeten.
Kyra is zonder problemen gaan slapen. Ik durfde nog niet te zeggen of het begonnen was, daarvoor wilde ik zelf in bad gaan en kijken of ‘t bleef aanhouden terwijl ik ontspande. In bad zette ik de Hypnobirthing ‘rainbow relaxation’ op. De ontspanning in bad was fijn, maar de weeën bleven, hoewel ze in de ontspanning lichter voelden. Voor mij was ‘t nog steeds niet helder of ‘t nu begonnen was of niet. Het liep tegen 23.00 uur. Wat nu doen? Mijn rust pakken, wat proberen te slapen, of ervoor gaan en actief wakker blijven?
Rust pakken
Ik hield Paulina ook op de hoogte via de app. Zij woont verderop in de straat en kon er in een paar minuten zijn. Na wat overleg met Jasper en Paulina besloten we dat we nu beter onze rust nog kunnen pakken, nu het nog kon. Dit lieten we ook aan mijn moeder weten.
Maar eerst belde we de verloskundige nog voor we de nacht in gingen. Om haar van mijn status op de hoogte te brengen. Doorgegeven dat ik weeën had om de 10 minuten, dat ze nog niet heel intens waren en dat we haar nog niet nodig hadden, maar wellicht wel later vannacht. Marieke had dienst. Ze vroeg aantal dingen en wenste ons daarna een goede nacht.
Licht uit, lichaam aan
Daarna kropen we in bed. Ik keek nog wat cabaret, Pieter Derks was op televisie. Fijn om nog een beetje afleiding te hebben. Toen deed ik het licht uit, en ging mijn lichaam aan. Binnen een paar minuten kwamen de weeën zo kort op elkaar dat ik de weeën timer er bij pakte. Ik had weeën van 1½ minuut om de 3 à 4 minuten. Het was begonnen, en hoe! Het was toen kwart voor 12.
Paulina was er binnen een paar minuten. Terwijl Jasper beneden de boel ging verbouwen en het bad klaar ging zetten hield Paulina mij gezelschap. We grapten dat Jochie nu toch op 7 mei 2017 geboren ging worden.
De weeën kwamen kort op elkaar, maar tussen de weeën door kon ik goed ontspannen met de Hypnobirthing ademhalingstechnieken. Ik voelde dat de weeën heel effectief bezig waren en de druk naar beneden zetten. Toen alles klaar gezet was beneden ging ik tussen twee weeën in naar beneden. De verloskundige bleek nog niet opnieuw gebeld te zijn, Jasper belde terwijl ik naar de WC ging. De verloskundige kwam onze kant op.
Endorfine
Ondertussen ging ik op het matras liggen in de woonkamer, met kussen tussen mijn benen onder een dekentje de weeën opvangen. Paulina aaide me en masseerde mijn hoofd om endorfines los te krijgen. Ik wilde nog niet in bad gaan tot de verloskundige er was. De weeën werden ondertussen wel heftiger. Ik voelde dat er van onder naar boven toe getrokken werd. De pauze tussen de weeën werd korter denk ik. Ik was al lang niet meer aan het timen. Ik bedacht al wel dat ik dit geen 10 uur vol zou houden.
De verloskundige arriveerde, kwam zachtjes binnen en wachtte rustig af met contact maken tot ik er klaar voor was. Ze luisterde daarna even naar het hartje. Daarna ben ik nog een keer naar de WC gegaan. Een flinke tijd op gezeten, en nog verder leeg gespoeld (ik dacht echt dat ik na dit WC bezoek wel leeg was). Ondertussen kwam mijn moeder ook binnen en waren we compleet.
Bewegingsvrijheid in bad
Met frisse moed ging ik het bad in. Het fijne van het bad vond ik de bewegingsvrijheid. Ik kon makkelijk van positie wisselen. Ik heb tussen de weeën in heerlijk kunnen drijven en ontspannen. Maar dit waren korte momenten. Al snel kwamen ze zo kort op elkaar en was het moeilijk om met de weeënademhaling de weeën door te komen. Langzaam maar zeker kwam er persdrang bij op de top van de weeën. Het voelde ook fijner om over te gaan op de ademhaling om je kindje ‘naar beneden’ te ademen, de J-ademhaling. De laatste inhoud van mijn maag werd er uitgewerkt. Dit was een teken voor de verloskundige om haar spullen te gaan pakken.
Ik kon geen houding meer vinden die fijn was. Ik probeerde verschillende houdingen, hangend op mijn armen over de rand, liggend op mijn rug, maar niks werkte meer, mede omdat er ook rugweeën bij waren gekomen. De verloskundige vroeg of ik persdrang had en of ze nog een keer naar het hartje mocht luisteren. Dat mocht van mij, alleen wanneer wist ik even niet. Er zat geen pauze meer in de weeën.
De vliezen braken
Een uitdrijvingsoerkracht nam het over. Met iedere wee voelde ik Jochie lager komen en zijn hoofdje verder tussen mijn benen. Ik had ook erge rugweeën en mijn darmen bleken toch niet helemaal leeg. Het bekende branden volgde snel, maar t hoofdje stond nog niet, met iedere wee vroeg ik me af of ‘t hoofdje nu stond, nee nog niet, nog meer brandden, nog niet. En toen deed ‘t plop… De vliezen braken. Snel daarna stond het hoofdje, en werd ‘t hoofdje geboren, en ik riep dat ‘t hoofdje geboren was. Ik draaide van handen en knieën naar mijn rug. Ik voelde aan het hoofdje. Wat was het zacht!
Onze dochter kwam kijken
Ondertussen had mijn moeder Kyra wakker gemaakt. Kyra had aangegeven bij de geboorte te willen zijn. We hadden samen ook verschillende bevalfilmpjes op YouTube gekeken. Ze wist dat mama hard moest werken om een baby geboren te laten worden. Kyra was verder door alle drukte heen geslapen en ze wilde nu ook niet wakker worden. Mijn moeder heeft haar uit bed getild en mee naar beneden genomen. Ze waren net op tijd om het lijfje van Jochie geboren te zien worden.
2.22 uur Daar was hij dan, zwemmend onder water. Wat was hij zacht en klein. Ik haalde hem zelf naar boven. Hij bleef heel rustig, ademde en keek rond. Daar was Tobias, ons jochie.
Placenta op het droge
Samen bleven we in bad zitten. Kennismaken en wennen aan elkaar. Tobias bleef heel rustig. We lieten hem zwemmen hielden hem warm onder water. We hebben een klein uur in bad gezeten. De placenta was nog niet gekomen maar ik was ook nagenoeg geen bloed verloren. Ik vroeg me af wanneer het badwater zou verkleuren, maar dit gebeurde niet. Toen het water kouder begon te worden koos ik er zelf voor om uit bad te gaan en daar dan de placenta te laten komen. De navelstreng was te kort om verbonden te blijven. Jasper heeft toen samen met Kyra de navelstreng doorgeknipt. Eenmaal op het droge kwam de placenta met een gutsje bloed, en dat was ‘t dan met het bloedverlies.
De uren daarna waren heerlijk ontspannen. Tobias lag bij mij huid op huid. Kyra pakte onze koekjes met muisjes om uit te delen. Na een uurtje werden alle controles gedaan. Dit was allemaal goed en we konden hem gaan aankleden. Ik had toch nog een paar hechtingen nodig, maar dat mocht de pret niet drukken.
Geheel volgens mijn wensen
Tijdens mijn hypnobirthing cursus had ik in een visualisatie oefening mij een bevalling voorgesteld van 3 uur. Dat dit ook werkelijkheid is geworden is voor mij heel bijzonder en krachtig, alsof mijn lichaam zich ook op die tijd had ingesteld.
Verder ben ik dus niet getoucheerd. De verloskundige was er, maar ze heeft verder niks gedaan behalve 1 keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling.
In de kraamweek die volgde ben ik enorm verwend met 2 kraamverzorgers (1 stagaire), en een hele lieve Paulina die lekkere dingen bracht. De borstvoeding kwam goed opgang, Tobias lukte het binnen een paar dagen om goed aan te happen en te drinken. Ik was al snel weer op de been en beneden. Dat ik nu een heerlijke kraamtijd heb gehad heeft ook te maken dat ik de kennis en ervaring van de eerste keer naar deze keer meeneem. We wisten welke acties gedaan moesten worden en konden snel actie ondernemen, zoals kolven. Dit gaf zo veel rust dat ik echt op mijn kraamwolkje heb gezeten.
Ik gun iedereen een bevalling en kraamtijd die ik heb gehad. Het is precies verlopen zoals ik me gevisualiseerd had. Ik heb erg veel gehad aan de hypnobirthing cursus. Ik heb uit de cursus gepakt wat ik wilde om mijn bevalling te gebruiken. Daarnaast was de aanwezigheid van Paulina heel erg fijn. We hadden van te voren ook doorgesproken waar ze mij het beste in kon ondersteunen en dit heeft zij fantastisch gedaan.
Lees hier het krachtige geboorteverhaal van Liza’s oudste kind, Kyra.
